Metropolis Free Press 08.03.13 by Metropolis

08-14.03.2013

Αμερικανική Ορέστεια Η Μαρία Πρωτόπαππα παραδίδει το ημερολόγιό της στην Αργυρώ Μποζώνη

ΦΥΛΛΟ 1019

Vinyl is back Το βινύλιο ζει και βασιλεύει και παίρνει πίσω το αίμα του

Φυγή στο όνειρο Ο Δημήτρης Χαλιώτης καταγράφει τον απολογισμό του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Metropolis www.metropolispress.gr

Cyanna rules! Το group που ηλεκτρίζει με τη... γύμνια του

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index

Σταδίου...10

Ξένοι...36

Η Μαρία Μαρκουλή αφουγκράζεται τη μελαγχολία του δρόμου

Μια παράσταση του Θεάτρου Κωφών σε κείμενο του Γκαζμέντ Καπλάνι

Πρωτοβουλία...26

Σβεν...38

Εκπαιδευτικοί, γονείς και εθελοντές συνεργάζονται για να μεταμορφώσουν δύο δημοτικά σχολεία στο Ν. Ηράκλειο

Ενας Γερμανός ανακαλύπτει την πραγματική Αθήνα

Rethink...32

Τεχνολογία…40

Η ουτοπική πρόταση του Κωνσταντίνου Τσιαμπάου και της Μυρτώς Κιουρτή για την Πανεπιστημίου

Ο Νώντας Συρράκος καταγράφει τις εμπειρίες του από το Mobile World Congress στη Βαρκελώνη

Bleach...34

Γραμματί δης... 41

Ερχονται από την Πάτρα και μας γεμίζουν rock ’n’ roll χρώματα

Ενας δικηγόρος, μόνιμος κάτοικος διαδικτύου

Lolek...35

Πλούτος...42

Διασκευάζει το τραγούδι του Βαμβακάρη «Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς» για το Retropolis II

Ενας αλλιώτικος Αριστοφάνης

Mstories 60 H Eλεάνα Βραχάλη και ο Θέμης Καραμουρατίδης παρουσιάζουν... «Ολα τα ναι του κόσμου». Η Μαρία Πρωτόπαππα είναι η Λαβίνια στην παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Η «Τεχνόπολις» γεμίζει άρωμα από βινύλιο. Μια ομάδα νέων ηθοποιών μάς συστήνει έναν διαφορετικό «Πλούτο» του Αριστοφάνη και οι The Bet μας υποδέχονται στο σπίτι όπου ηχογράφησαν το νέο τους EP “In Motion”.

Στον πεζόδρομο της Ερμού...

METROPOLIS

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr] : Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr] : Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Αργυρώ Μποζώνη, Βασίλης Νέδος, Γιώργος Παπαστογιαννούδης, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr] : Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr] : Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr] : Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

I’d love to change the world Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

Τις τελευταίες ημέρες αλλά και σε μεγάλο βαθμό σε όλη τη διάρκεια της θητείας του Ούγκο Τσάβες, από το 1999 μέχρι και σήμερα, τα δημοσιεύματα ακροβατούν ανάμεσα στο «άγγελος ή διάβολος». Ο θάνατος του Βενεζουελάνου ηγέτη επαναφέρει στην επικαιρότητα ερωτήματα: Εσωσε τη Βενεζουέλα ή την έσπρωξε σε μια νέα και πιο βαθιά κρίση; Ηταν η πολιτική του ένα πυροτέχνημα ή το παράδειγμά του μπορεί να παρασύρει όλη την ήπειρο προς τα πάνω; Ηταν μια ηρωική επαναστατική πράξη το πολυσήμαντο αντιαμερικανικό μέτωπο που δημιούργησε ή ήταν ένα κοινό παιχνίδι εντυπώσεων;

Αυτό που κυρίως υπήρξε ο Τσάβες, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, ήταν άλλη μια απόδειξη (η μεγαλύτερη της τελευταίας δεκαετίας) για την τεράστια ανάγκη που έχει η Λατινική Αμερική για αλλαγή. Στην Ιστορία θα μείνει ως ένα ακόμα πείραμα που προσπάθησε να βάλει σε μια τάξη έναν βασανισμένο τόπο. Μια χώρα και μια ήπειρο γενικότερα που υποφέρει από τη φτώχεια και την παρακμή, ενώ θα μπορούσε, αν μη τι άλλο βάσει των φυσικών της πόρων, να ευημερεί. Ο Τσάβες, περισσότερο από «άγγελος ή διάβολος», υπήρξε το τελευταίο κεφάλαιο σε αυτή την ιστορία. Ενας άνθρωπος που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο.

Οι αριθμοί είναι με το μέρος του. Η οικονομία της χώρας βελτιώθηκε σημαντικά, επιτεύχθηκε ανάπτυξη, το όριο της φτώχειας υποχώρησε, αναβαθμίστηκε ο κλάδος της υγείας και της εκπαίδευσης. Αυτό το κομμάτι της προσφοράς του, νομίζω, είναι αδιαπραγμάτευτο. Φυσικά, δεν έχω λόγο να μην πιστέψω ότι παράλληλα υπήρξε ένας συγκεντρωτικός ηγέτης που περιόρισε την ελευθερία του Τύπου, που χειραγώγησε τη δικαιοσύνη όποτε χρειάστηκε, που περιόρισε άκομψα την αντιπολίτευση. Ετσι κι αλλιώς μπορεί κάλλιστα να είναι συγχρόνως και καλός και κακός ένας πολιτικός.

Το γράφω έτσι αυτό το τελευταίο, επειδή μια μέρα μετά τον θάνατο του Τσάβες έφυγε από τη ζωή και ο Αλβιν Λι, ο κιθαρίστας των Ten Years After, ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Ο Αλβιν Λι έγραψε εκείνο το πασίγνωστο τραγούδι, το “I’d love to change the world”. Θα μπορούσε να το έχει γράψει ο Τσάβες. Ολους τους στίχους εκτός από έναν. Γιατί ο Αλβιν Λι γράφει ότι “I’d love to change the world / but I don’t know what to do”. Ε, ο Τσάβες ήξερε τι να κάνει για να αλλάξει τον κόσμο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Ματιές

Sitting Νιόνιος Στη γλώσσα των κυνηγών στην Αμερική ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι αυτό που ονομάζουν “sitting duck”, δηλαδή εύκολος στόχος. Στην περίπτωση του οι κυνηγοί είναι οι «πρώην σύντροφοι» της αριστεράς που θεωρούν ότι ο μοναδικός τραγουδοποιός μας πρόδωσε τη «σιωπηλή συμφωνία» που είχαν μεταξύ τους, να εκφράζει εσαεί «θέσεις αριστερές».

Να ξεχαστούμε! Ολοι γύρω μου θέλουν να «ξεχαστούν». Κι εγώ επίσης. Αντέχεται αυτή η κατάσταση της δυστυχίας ή -έστω- της ανασφάλειας; Ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι και οι αισιόδοξοι παραδέχονται πια ότι αρχίζουν να κουράζονται. Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο χρόνια που ζούμε σε αυτή την περίφημη κρίση. Είμαστε αισίως στον πέμπτο χρόνο ύφεσης. Νισάφι πια... Οπότε, τι πιο λογικό από το να θέλεις να ξεφύγεις από την πραγματικότητα. Πώς όμως να ξεφύγεις; Οι συζητήσεις με φίλους έχουν υψηλό κίνδυνο να σε κάνουν χειρότερα! Να ξεχάσω εγώ τη δική μου αγωνία για το αν θα πληρωθώ στο τέλος του μήνα - όχι όμως να ακούω ότι η φίλη μου έχει να πληρωθεί από τα Χριστούγεννα. Οπότε μια καλή ιδέα είναι να αποφεύγει κανείς τις πολλές συναναστροφές τέτοιες μέρες. Πιο μοναχικές ασχολίες (άντε, με τη συντροφιά ενός!) προσφέρουν πιο ασφαλές περιβάλλον. Η τηλεόραση είναι μια πιθανή διέξοδος. Εννοείται ότι αποκλείονται οι ειδήσεις και οι ενημερωτικές εκπομπές. Τι μένει; Σύμφωνα με φίλο μου που δουλεύει -ακόμη!- σε κανάλι, ο κόσμος ξεχνιέται με τον «Σουλεϊμάν», τα «Κλεμμένα Ονειρα», τη Χατζηβασιλείου και τη Νικολούλη! Δηλαδή ξεχνιούνται βλέποντας έναν Τούρκο σουλτάνο να σκοτώνει κόσμο και να ταλαιπωρεί τις γυναίκες στο χαρέμι του. Παρακολουθούν φοιτητές και καθηγητές σε ένα κολέγιο να συνωμοτούν από το πρωί μέχρι το βράδυ και να πηγαίνει στη φυλακή το καλό παιδί, που έτσι το εκδικείται η μοχθηρή πλούσια συμφοιτήτρια. Κλαίνε μαζί με τη φτωχή επαρχιώτισσα που ξαναβρίσκει 40 χρόνια μετά τη χαμένη στην Αυστραλία αδελφή της (που είχε φύγει επειδή η άλλη της είχε κλέψει τον άντρα). Αγωνιούν, τέλος, μαζί με τη δαιμόνια ρεπόρτερ για το αν τα ίχνη θα οδηγήσουν στην ανακάλυψη του πτώματος ενός εξαφανισμένου παιδιού.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή οι πάγοι στην Ανταρκτική είναι λιγότεροι από τους προδότες στην Ελλάδα... Ομως, αν κάτι έχει χαθεί στις μέρες μας, είναι το μέτρο στη χρήση των λέξεων και η ακριβής σημασία σύμφωνα με τα έγκυρα λεξικά. Η ηθική μειοψηφία πιστεύει βαθιά μέσα της ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι από την αρχή πιστός σε αυτό που όρισε ο ίδιος για την τέχνη του, να αμφισβητεί συνεχώς αυτό που οι πολλοί ονομάζουν πραγματικότητα. Πολύ απλά, δηλαδή, ο Σαββόπουλος τα 50 χρόνια της καριέρας του αρνήθηκε σε κάθε εποχή με διαφορετικό τρόπο να μπει στο κελί που σχεδίασαν για να τον βάλουν. Νομίζω

πως ως δημιουργός εξακολουθεί ακόμη και σήμερα (αν και έχει να γράψει πια 13-14 χρόνια) να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος που έχει κερδίσει το δικαίωμα του να παραμένει ο ίδιος, αλλάζοντας. Είχα την τύχη πέρυσι να τον δω δύο φορές. Σε μια εμφάνισή του στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης και στο Ηρώδειο στο «Χατζιδάκις Τώρα». Και στα δύο αυτά live ο Σαββόπουλος έμοιαζε να μας λέει: «Εγώ σας τα έλεγα χρόνια ότι με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε κάποια στιγμή αυτή η κρίση θα ερχόταν να μας χτυπήσει κατακέφαλα...» Οσοι ακούσετε λίγο πιο προσεκτικά τα τραγούδια του θα δείτε ότι όλα όσα ζούμε σήμερα είναι εκεί! Και επειδή ξέρω πολλούς που λένε πόσο δύσκολος άνθρωπος είναι, να σας διαβεβαιώσω, όσοι δεν έχετε δει το ντοκιμαντέρ του Martin Scorsese για τον Dylan “No Direction Home” ότι τον Bob δεν τον συμπαθούν... ούτε τα παιδιά του. Γιώργος Μουχταρίδης

Με απόδειξη και ΦΠΑ ή χωρίς; Μπροστά σε αυτό το δίλημμα o έξυπνος Αθηναίος:

Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω! Είπαμε να ξεχαστούμε, αλλά εδώ βλέπω ότι απλώς προσθέτουμε και άλλα άγχη στα δικά μας. Με φόνους, φυλακίσεις και μιζέρια θα αλλάξω παραστάσεις; Εγώ θέλω να δω μια ευχάριστη κωμωδία όπου όλοι είναι μια χαρά στην υγεία τους, τα οικονομικά τους είναι λυμένα και το μόνο που τους απασχολεί είναι οι ερωτικές περιπετειούλες τους. Με κάτι τέτοιο, μάλιστα, να ξεχαστώ και να χαμογελάσω. Αλλά κάτι τέτοιο πουθενά δεν μπορώ να το βρω. Ζητάω πολλά ή μου συμβαίνει κάτι ανησυχητικό; A.

Εξετάζει την πιθανότητα να ελεγχθεί και καταλήγει -χωρίς ιδιαίτερο κόπο- ότι σε αυτή την περίπτωση η απουσία της συγκεκριμένης απόδειξης θα είναι το λιγότερο από τα προβλήματά του.

Θυμάται την ειδική εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης και αποφασίζει να φανεί αλληλέγγυος στον... εαυτό του.

Αθροίζει τις αποδείξεις που έχει ήδη μαζέψει και αφαιρεί το ποσό από το άθροισμα των εσόδων του. Ευτυχώς που δεν φορολογούνται ακόμα τα δανεικά!

Προσπαθεί να υπολογίσει τα πιθανά οφέλη από τη συγκέντρωση αποδείξεων, αλλά δεν δύναται να μαντέψει με τι τρόπο θα γίνει ο υπολογισμός του φόρου την επόμενη φορά.

Τσεκάρει τι λεφτά κουβαλάει στην τσέπη του· μερικές φορές οι συνθήκες επιβάλλουν τις αποφάσεις μας.

Δεν το συζητάει καν. Χωρίς απόδειξη, εννοείται.

Λήδα Πιμπλή

Μιζέρια και όνειρο Πήγαινα με ταξί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για την παρουσίαση του σχεδίου που κέρδισε τον διαγωνισμό Rethink Athens του Ιδρύματος Ωνάση. Στο ραδιόφωνο δύο φωνές σχολίαζαν ήδη αρνητικά το γεγονός. Εκ του προχείρου, όπως πράττει πληθώρα μικροφωνατζήδων. «Δεν βλέπουν τα χάλια μας, στήνουν πανηγύρια, τo έχουν δει ‘Ολυμπιακοί’ και κάνουν φιέστες για σχέδια που θα μείνουν μακέτες». Τέτοια βεβαιότητα! Εγινα έξαλλη. Με αυτή τη μόνιμη μιζέρια που πλέον έχει κατακάτσει σαν βούρκος στη σκέψη αυτού του τόπου με άλλοθι την κρίση, γιατί το κουσούρι το είχαμε πάντα. Χωρίς να διαθέτουν καμιά ακριβή πληροφορία οι ραδιοφωνατζήδες αναπαρήγαν το στερεότυπο ενός τόπου καταδικασμένου στα ελαττώματά του, που του απαγορεύεται να ονειρευτεί, άρα και να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του. Ναι, έχουμε μακρά ιστορία στις πικρές εμπειρίες. Χάσκουν αναξιοποίητες οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Δεν έχουμε ξεχάσει εκείνο το πανηγύρι των υποσχέσεων. Και λοιπόν; Θα μείνουμε να θρηνούμε στους αιώνες τα χαμένα κλέη σαν γεροντοκόρες, που έχασαν το τρένο της ζωής περιμένοντας το θαύμα εξ ουρανού και δεν τους απέμεινε παρά η ξινισμένη μούρη; Ναι, λίγο αργότερα ο συνωστισμός στη Στέγη είχε κάτι από την «αύρα» των αλλοτινών παρόμοιων πολιτικο-κοσμικών γκαλά και ναι, άκουγες παντού σχόλια δυσπιστίας. Το σχέδιο για ανάπλαση του Κέντρου από την Αμαλίας ως την Ομόνοια ήταν του ονείρου. Πώς να το πιστέψεις; Αλλά αυτό ακριβώς ζητάει. Να «ξανασκεφτούμε» και να πιστέψουμε οι Αθηναίοι. Θα «πεζοδρομηθεί» η Πανεπιστημίου; Θα γίνει άντρο εγκληματικότητας. Τα ίδια ακούγονταν και για τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Εγινε ο ομορφότερος δρόμος της πόλης. Δεν είναι το ίδιο η Πανεπιστημίου, την έχουν εγκαταλείψει οι μαγαζάτορες; Να γυρίσουν πίσω. Να καταλάβουν και πάλι το κέντρο της πόλης τους οι κάτοικοί της. Ναι, από τότε που πρωτοσχεδίασαν την Αθήνα να γίνει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ο Κλεάνθης και ο σύντροφός του ο Σάουμπερτ, κάθε άλλο παρά στοίχημα των κατοίκων της έγινε. Τότε έσπευδαν ντόπιοι και «επήλυδες» (πλούσιοι από άλλες περιοχές που αγόραζαν αθηναϊκή γη) να κερδοσκοπήσουν από απαλλοτριώσεις και άλλαζαν τσαμπουκαλίδικα (α! αυτό το ξέρουμε) τα σύνορα των δρόμων. Ετσι, η Σταδίου και η Πειραιώς από 22 μέτρα έγιναν 20 και η Ερμού από 15 συν τις στοές άλλα 3,5, σύνολο 18 μέτρα πλάτος, έμεινε 12 και χωρίς στοές και πεζοδρόμια και πάει λέγοντας. Το στοίχημα είναι να μην καθηλωθούμε στις παλιές νοοτροπίες. Το σχέδιο για ανάπλαση του Κέντρου είναι όλων μας και δεν είναι «δώρο» για να σπαταληθεί από πολιτικούς για επικοινωνιακές πιρουέτες και από κατοίκους για καμιά «μπαζούλα» μέσα στην κρίση. Είναι για εκείνους που επιμένουν να ονειρεύονται. Και να δεις που τα όνειρα, όταν τα πιστεύεις, βγαίνουν. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Περί προσωπολατρίας Την Τρίτη που πέρασε συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την ημέρα που ο Ιωσήφ Στάλιν πέθανε. Στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, ο Νικίτα Χρουστσόφ, με αφετηρία την ομιλία του στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ξεκινούσε τη μακρά διαδικασία της «αποσταλινοποίησης» και, κυρίως, της απομάκρυνσης από την προσωπολατρία.

Γλυκιά συμμορία Σε μια γειτονιά που ήξερα, πολύ παλιά υπήρχε μια συμμοριούλα που τρομοκρατούσε όσους κρατούσαν Μίκι Μάους στα χέρια τους και όχι Ζαγκόρ ή Ομπραξ. Αργότερα, πολύ αργότερα, σε μια άλλη γειτονιά, μια συμμοριούλα τρομοκρατούσε γυναίκες, ηλικιωμένους και μια μέρα μπήκε στη Βουλή.

Εξήντα χρόνια μετά, όχι μόνο στον δυτικό κόσμο, αλλά και στην Ασία, δύσκολα μπορεί κάποιος να εντοπίσει έστω ψήγματα πολιτικής προσωπολατρίας. Φαινόμενα προσωπολατρίας επιμένουν μόνο στις πιο καθυστερημένες κοινωνίες. Τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα έχουν εμφανιστεί κάποια τέτοια φαινόμενα, τα οποία δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν με τη χρήση της κοινής λογικής. Φαινόμενο πρώτο: Ο Γιώργος Παπανδρέου εισέρχεται στην «αρένα» του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας υπό της ζητωκραυγές μερίδας οπαδών. Οι μισοί εκ των παρόντων στέκονται όρθιοι και φωνάζουν ρυθ-

μικά το όνομά του, ενώ ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου μοιάζει έκπληκτος από το περιστατικό. Φαινόμενο δεύτερο: Τους τελευταίους μήνες επανέρχεται παντοιοτρόπως στην επικαιρότητα το όνομα του κ. Κώστα Καραμανλή, ενώ μετά την επιστροφή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην ιταλική πολιτική σκηνή, επιχειρείται από ορισμένους ένας εσκεμμένος παραλληλισμός μεταξύ των δύο προσώπων. Προφανώς, όλα αυτά είναι σημάδια πολιτικής καθυστέρησης. Αντί η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από πολιτικές, περιορίζεται γύρω από τα ονόματα ανθρώπων οι οποίοι έχουν κληρονομήσει επώνυμα. Ουδείς, βεβαίως, αποκλείει ότι κάποια στιγμή ένας κληρονόμος μπορεί να διαθέτει ικανότητες. Ωστόσο, ο κανόνας δεν οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Αντί προτάσεων, ορθολογικών λύσεων, αυθεντικού πολιτικού ταλέντου, κάποιοι σκαλίζουν στο παρελθόν ελπίζοντας ότι θα βρουν τα τοτέμ της φυλής... Βασίλης Νέδος

Μια ζωή θυμάμαι στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στη ζωή, συμμοριούλες. Να συνασπίζονται ευκαιριακά, να κράζουν όποιον θέλουν, να σε τρομοκρατούν. Να μανιάζουν κυριολεκτικά όταν δεν συμπεριλαμβάνονται σε σχέδια που θεωρούν επωφελή, να εκσφενδονίζουν διανοουμενίστικες κακίες, να κοροϊδεύουν τα πάντα, να μισούν οποιονδήποτε. Ετσι. Να επικαλούνται το ότι είναι μορφωμένοι, γνωστοί, να στερεώνονται στην ξεχαρβαλωμένη σκαλωσιά του εγώ τους και να παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Τόσο σοβαρά που μοιάζουν να μη φοβούνται τίποτα. Μη μασήσετε. Μπορεί, άνετα, να τους εξοντώσει ακόμα μια μικρή ετοιματζίδικη ροζ καρδούλα σε ένα post στο Facebook. Να τους διαλύσετε κυριολεκτικά. Περισσότερο από όλους μας αυτοί έχουνε χάσει την μπάλα. Πιστεύουν σε μια υπόληψη που δεν είχαν ποτέ, εξακολουθούν να επιτίθενται σε οτιδήποτε νέο, ωραίο και καλό, έχουν ζάχαρο και χοληστερίνη και μυαλό δεν έβαλαν. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους διανοούμενους σήμερα. Να το πούμε και να τελειώνουμε. Οι δικοί μου άνθρωποι τρομάζουν όταν χτυπάει η πόρτα ή το τηλέφωνο. Με αυτούς τους ανθρώπους έχω ζήσει και έχω βγάλει το ψωμί μου. Οι άνθρωποί μου αναρωτιούνται πώς θα πληρώσουν το νοίκι ή πώς θα φτιάξουν το ψυγείο τους. Τους αγαπώ για αυτά που κάνουν και για αυτά που δεν μπορούν. Είναι αυτοί που με την αμηχανία και τις παύσεις μού λένε αυτό που δεν μπορούν να εκφράσουν αλλιώς. Αυτή είναι η δικιά μου συμμορία. Αυτή που με υποβάλλει στη δοκιμασία να ακούσω τον ανθρώπινο θόρυβο και να εξανθρωπίζομαι. Αργυρώ Μποζώνη

Ο μπόμπιρας και το 50ευρο Ομορφες στιγμές από το πρωινό της Τετάρτης. Ο ηλεκτρικός φτάνει στα Κάτω Πατήσια. Οι πόρτες του βαγονιού ανοίγουν και υποδέχονται μια τριμελή οικογένεια Αφρικανών. Κομψά ντυμένο το νεαρό ζευγάρι, με το ενάμισι χρόνων πιτσιρίκι τους στην αγκαλιά. Μπαίνουν μέσα και, αφότου κάθονται στη θέση τους, ο μελαμψός μπόμπιρας επιδίδεται σε... τσαχπίνισμα ανελέητο. Δεξιά και αριστερά, παντού χαμόγελα. Οσοι είμαστε τριγύρω τον απολαμβάνουμε. Οι γονείς του απολαμβάνουν και αυτοί. Και μάλιστα διπλά. Από τη μία για τις στιγμές που τους προσφέρει το πιτσιρίκι και από την άλλη για την αποδοχή που έχει το καμάρι τους στους ντόπιους συνεπιβάτες. Μια

αναπάντεχη αποδοχή που, φαίνεται, δεν είναι και τόσο αυτονόητη. Λίγα λεπτά περνούν και τα χαμόγελα πλαταίνουν ακόμη περισσότερο. Μια γιαγιά κυνηγάει από πίσω έναν 18χρονο. Τρέχει στην άλλη άκρη του βαγονιού για να του δώσει πίσω το 50ρικο που μόλις είχε πέσει από την τσέπη του. Τόσο σαστισμένος ο νέος, που ούτε ευχαριστώ δεν ξεστομίζει. Η κίνηση της ηλικιωμένης, βλέπετε, του φαίνεται αναπάντεχη. Και να που τα μικρά, τα μη αυτονόητα και τα αναπάντεχα, μπορούν εν τέλει να ομορφύνουν κάτι παραπάνω από ένα απλό πρωινό. Ντίνος Ρητινιώτης

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

08 -14.03. 2013

Tα blues της Σταδίου

Ενιωσες ποτέ την ανάγκη να σταματήσεις έτσι ξαφνικά έναν άνθρωπο στον δρόμο εκεί που περπατάει και να τον ρωτήσεις μήπως τυχόν άκουσε ή είδε τίποτε παράξενο; Αν πήρε είδηση δηλαδή αυτό που άκουσες και εσύ και δεν ήταν ιλούζιον από τη φασαρία της πόλης; Επειδή παράξενα πράγματα συμβαίνουν όλο και πιο πολύ τελευταία και επειδή δεν ρώτησα κανέναν στον δρόμο -ο καθένας είναι βαθιά βυθισμένος στις σκοτούρες του-, κάθομαι και γράφω και σίγουρα δεν είναι το πιο τρελό που θα έχετε ακούσει - ας μην αρχίσω τώρα για αυτά τα τρελά που ζούμε. Ανέβαινα, λοιπόν, τη Σταδίου προς το Σύνταγμα τις προάλλες και εκεί κοντά στο ύψος της Κλαυθμώνος άκουσα έναν καθαρό ψίθυρο στο αριστερό μου αυτί, που έλεγε κάτι σαν «καμιά τύχη για μένα» ή μπορεί και να ήταν «έχεις φίλη τη Ρένα», αυτό το δεύτερο, όμως, εντελώς άκυρο, γιατί λίγο πιο κάτω το άκουσα πιο καθαρά ακόμη και ήταν φαρδύ πλατύ το «καμιά τύχη για μένα», το φώναζε μια κυρία στο κινητό, άτυχη για κάποιον λόγο. Είμαι σίγουρη πως μέσα στα πολλά κλειστά καταστήματα και πίσω από τα κατεβασμένα ρολά, φαντάσματα κυκλοφορούν και κάθονται και λένε τα δικά τους και, αφού τα εξαντλήσουν

τα θέματα μεταξύ τους και βαρεθούν, αρχίζουν να τα λένε και στους περαστικούς που τους πέφτουν οι τυρόπιτες από το χέρι - πολύ κρίμα, γιατί δεν σου περισσεύουν πια λεφτά για τυρόπιτες. Συμβαίνουν τέτοια στα κλειστά μαγαζιά, αλλά στη Σταδίου τις προάλλες είχε κανονικό πάρτι φαντασμάτων. Ή είχε πραγματικά τις μαύρες της η κεντρική λεωφόρος της πρωτεύουσας, αλλιώς δεν εξηγείται.

ακόμη. Η Σταδίου τώρα όμως ζει αυτό που έχει πει ο Ντον ΝτεΛίλο στο «Σημείο Ωμέγα». Το δικό της «σημείο ωμέγα». Την ώρα που έρχεται η εσωστρέφεια και η συνείδηση έχει εξαντληθεί και επιστρέφει στην ανόργανη ύλη. «Θέλουμε να γίνουμε πέτρες σε ένα χωράφι», λέει ο συγγραφέας. Από νερά της βροχής στις άκρες στο πεζοδρόμιο είχαν καθίσει και πέτρες. Κοίτα να δεις. Συμβολικά ο δρόμος έλεγε τον καημό του.

Πίσω από το κουφάρι του Αττικόν και τις θλιβερές μαύρες κουρτίνες του έφταναν τα blues της Σταδίου βαριά, μονότονα και πονεμένα ως το κόκαλο, πίκρα μεγάλη, ένα παράπονο δίπλα στις δόξες της αποπάνω ντίβας. Η λογική λέει (ποια «λέει»;) ότι τα έργα ανάπλασης της Πανεπιστημίου, σούπερ σταρ των ημερών, θα κυλήσουν γλυκά από τις κάθετες σαν υγρό σε συγκοινωνούντα δοχεία, θα «ποτιστεί» και ο κάτω δρόμος, θα ζωντανέψει το Κέντρο, λένε, με έναν τρόπο που ξέρουν εκείνοι πώς. Αντε πες το στη Σταδίου αυτό, τούτες τις ημέρες. Που όλοι μιλάνε για τα νερά της Πανεπιστημίου, για τους ωραίους ποδηλάτες της, για τα δέντρα της -τι δέντρα; δάση-, για τη νέα λαμπερή ζωή της... Ως και ο Κολοκοτρώνης (μου φάνηκε) εκεί μπροστά στην Παλιά Βουλή μαρσάρει ήδη με το άλογο, έτοιμος να πιάσει ανάποδα την Ομήρου και να πάει να κατασκηνώσει έξω από το Οφθαλμιατρείο και να δείχνει προς Ομόνοια ή πάνω στη Σίνα προς Λυκαβηττό, δεν έχει αποφασίσει

Στη θέση που ήταν το περίπτερο που δεν υπάρχει πια, ένιωσα ένα περίεργο ελαφρύ αεράκι, σαν να γυρίζουν σελίδες από ξένα περιοδικά (έφερνε το περίπτερο πολλά από τα ξένα που διαβάζαμε). Hρθε και μια μυρωδιά από καφέ, που ταιριάζει παραδοσιακά με τα blues, καθώς αυτά συνέχισαν να δυναμώνουν. Μέχρι την πλατεία επάνω, όπου είχε σταματήσει ένα φορτηγό και έκλεινε την κυκλοφορία, η μελαγχολία γινόταν ορατή, πιο πολύ και από τα Χριστούγεννα πάνω στο δέντρο. Το οποίο προβλέπω να αλλάζει πόστο και αυτό, ώστε να φαίνεται από την Πανεπιστημίου καλύτερα. Μετά πήρα μετρό και πέρασα σε άλλο σκηνικό (άλλοι τόποι, άλλοι καημοί), είπα όμως τελικά να σας κάνω κουβέντα για όλο αυτό, γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί και κάποιοι άλλοι να είχαν προσέξει κάτι. Αυτές τις ημέρες, τουλάχιστον, που μας έδειξαν σχέδια για το μέλλον.

Reality Bites

Ο πόλεμος των μυρμηγκιών Ενας λυσσαλέος πόλεμος μαίνεται στις αυλές και στα υπόγεια της Βόρειας Καρολίνας των Ηνωμένων Πολιτειών, ένας πόλεμος μυστικός, με εκατομμύρια θύματα και άμαχο πληθυσμό - τους ανθρώπους. Αντίπαλοι σε αυτή τη μάχη, τα μυρμήγκια Αργεντινής, που έχουν καταλάβει από παλιά την αμερικανική ήπειρο, και τα ασιατικά μυρμήγκια, που άρχισαν να εισβάλλουν στις ΗΠΑ τα τελευταία πέντε χρόνια και, εκμεταλλευόμενα το μεγαλύτερο μέγεθος και το δηλητηριώδες κεντρί τους, έχουν αρχίζει να εκτοπίζουν τους λιγότερο προικισμένους συγγενείς τους. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του NBC News, ενώ τα αργεντίνικα μυρμήγκια αποτελούσαν το 99% του πληθυσμού μυρμηγκιών στη Βόρεια Καρολίνα το

2008, σήμερα έχουν πέσει στο 67%. To μυστικό της επιτυχίας των Ασιατών σε αυτή τη μάχη φαίνεται πως είναι ο κανιβαλισμός. Ενώ τα περισσότερα είδη μυρμηγκιών δεν επιτίθενται ενεργά σε αποικίες μυρμηγκιών άλλου είδους, τα δηλητηριώδη ασιατικά έντομα δεν έχουν τέτοιους ενδοιασμούς. «Και τι μας νοιάζει ποιο είδος μυρμηγκιών θα επικρατήσει;» θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Δυστυχώς τα ασιατικά μυρμήγκια είναι επικίνδυνα και για τον άνθρωπο, αφού το τσίμπημα από το κεντρί τους μπορεί να γίνει αιτία για αλλεργική αντίδραση με απρόβλεπτες συνέπειες, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν μέχρι και σε θάνατο... Γ.Μ.

Αμφισημίες Οταν ο γνωστός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες συνάντησε πριν από μερικά χρόνια τον Ούγκο Τσάβες, η εντύπωση που αποκόμισε ήταν αντιφατική. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου, δεν ήταν σίγουρος εάν ο άνθρωπος που μόλις είχε συναντήσει ήταν ένας οραματιστής ικανός να σώσει τη Λατινική Αμερική ή, αντίθετα, ένας ονειροπόλος ο οποίος θα εξελιχθεί σε κοινό τύραννο. Τη γνωστοποίηση του θανάτου του ισχυρού άντρα της πετρελαιοπαραγωγού χώρας πριν από μερικές ημέρες ακολούθησε σωρεία άρθρων και αφιερωμάτων στον διεθνή Τύπο, τα οποία έβριθαν από αυτήν ακριβώς την αντιφατικότητα. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, ένα εκτενές άρθρο στον διαδικτυακό τόπο του Spiegel International, το οποίο αναφέρεται τόσο στις χαρισματικές πτυχές του Τσάβες, όσο και στα σκοτεινά σημεία της 14χρονης παραμονής του στην εξουσία. Στις πρώτες, συμπεριλαμβάνει τη ρητορική του δεινότητα, το γεγονός ότι αναδείχθηκε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και κυρίως την οικονομικοκοινωνική επανεκκίνηση μιας ρημαγμένης Βενεζουέλας, την οποία και έφερε εις πέρας μέσα από τα διάφορα προγράμματα που εκπόνησε. Υπολογίζεται ότι από το 1999 έως σήμερα είχε «ρίξει» στους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής πρόνοιας περίπου 300 δισ. ευρώ. Οι αρνητικές επικήδειες αναφορές εστιάζονται κυρίως στον συγκεντρωτικό τρόπο με τον οποίο διοίκησε. Ο πρόεδρος, μάλιστα, της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Εντ Ρόις έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει «τύραννο». Γεγονός που θα του στερήσει -προφανώς- την ψήφο του Σον Πεν και άλλων διασημοτήτων που δηλώνουν λάτρεις του αποθανόντος.

Αγία ή μύθος; Σύμφωνα με μια νέα έκθεση Καναδών ακαδημαϊκών, η Μητέρα Τερέζα ήταν προϊόν μιας μυθολογίας! Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση, η διάσημη καλόγρια στέγαζε τους φτωχούς και ασθενείς σε άσχημες συνθήκες, παρά το γεγονός ότι είχε πρόσβαση σε μια τεράστια περιουσία. Δεν είναι η πρώτη φορά που αμφισβητείται η δράση της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης, Μητέρας Τερέζας.

Ν.Ρ. Παλαιότερες δημοσιεύσεις έκαναν επίσης λόγο για ύποπτες οικονομικές συναλλαγές της, οι οποίες μάλιστα ανάγκασαν το Βατικανό να αναβάλει την αγιοποίησή της. Η πρόσφατη έκθεση θέτει και το ερώτημα «πού πήγαν τα εκατομμύρια

δολάρια για τους φτωχότερους των φτωχών, δεδομένης της αυστηρότατης διαχείρισης της περιουσίας της;». Οι συντάκτες αναφέρουν ότι, ενώ η καλόγρια είχε 517 ιδρύματα σε 100 χώρες όταν πέθανε, οι περισσότεροι από τους ασθενείς της δεν λάβαιναν την αναγκαία φροντίδα και πολλοί αφέθηκαν να πεθάνουν. Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Μητέρα Τερέζα, η οποία πέθανε το 1997 σε ηλικία 87 ετών, με το έργο της έστρεψε την προσοχή του κόσμου στους φτωχούς εμπνέοντας με αυτόν τον τρόπο γενιές και γενιές φιλάνθρωπων. Ν.Κ.

08 -14.03. 2013

Ο Ντένις και ο Κιμ Οσα ριμπάουντ έχει πάρει στο NBA, άλλες τόσες φορές έχει αλλάξει το χρώμα των μαλλιών του. Εσκασε στον γάμο του ντυμένος νύφη. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Ντένις Ρόντμαν για να μας εκπλήξει; Μα, να επισκεφτεί την πιο απομονωμένη χώρα του κόσμου και να κάνει παρεούλα με τον στρουμπουλό δικτάτορά της. Η πρώτη μου αντίδραση όταν είδα το «σκουλήκι» να ποζάρει με τον Κιμ Γιονγκ Ουν ήταν άρνηση: «Αποκλείεται, πρέπει να έγινε photoshop. Τα στελέχη της ΕΛΑΣ κάνουν διεθνή καριέρα». Και όμως συνέβη. Το να προσπαθήσει να κατανοήσει κανείς τα κίνητρα του Ρόντμαν για οτιδήποτε έχει κάνει στη ζωή του είναι μάλλον μάταιο. Το άλλοτε τρομερό

παιδί του ΝΒΑ μπορεί να ταξίδεψε μέχρι τη Βόρεια Κορέα για να κάνει χαβαλέ. Ή για να μαγνητίσει τα φώτα της δημοσιότητας. Το περιοδικό “Time”, όμως, πήρε πολύ σοβαρά την ιστορία και αναφέρει μια λίστα με το τι μπορεί να έμαθε ο Ντένις από το ταξίδι του: ότι οι Βορειοκορεάτες λιμοκτονούν, ότι το κράτος τούς κρατά αιχμαλώτους με την πολεμοκάπηλη πυρηνική πολιτική του, ότι η χώρα είναι γεμάτη φυλακές (ξεχνώντας, πάντως, ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων παγκοσμίως) και άλλα. Υπάρχουν, πάντως, και χειρότερα: εδώ συμπρωταγωνίστησε σε ταινία με τον Βαν Νταμ. Χ.Τ.

HIV negative Η πρώτη στα ιατρικά χρονικά καταγεγραμμένη περίπτωση θεραπείας παιδιού από τον ιό HIV φαίνεται πως σημειώθηκε την εβδομάδα που πέρασε στην πολιτεία του Μισισιπή στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό “Atlantic”, προσφέροντας ελπίδα στα 300 χιλιάδες βρέφη που γεννιούνται κάθε χρόνο όντας ήδη φορείς της ασθένειας. Η μόλυνση από τον ιό HIV μπορεί να λάβει χώρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, της γέννησης ή κατά το διάστημα που το νεογέννητο τρέφεται με μητρικό γάλα. Οι γυναίκες που μένουν έγκυες ενώ είναι ήδη φορείς του ιού λαμβάνουν ειδική φαρμακευτική αγωγή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, με αποτέλεσμα η πιθανότητα μετάδοσης του ιού στα νεογέννητα να είναι εξαιρετικά χαμηλή, μικρότερη από 2%. Για κάθε ενδεχόμενο, τα νεογέννητα λαμβάνουν και αυτά φάρμακα

για την πρόληψη της μετάδοσης του ιού αμέσως μόλις γεννηθούν. Είναι όμως σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα νεογέννητο λαμβάνει αμέσως φάρμακα για τη θεραπεία και όχι την πρόληψη της μετάδοσης της ασθένειας, καθώς τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τον σκοπό αυτό είναι ιδιαίτερα τοξικά. Οπως φαίνεται, όμως, η απόφαση της γιατρού Χάνα Γκέι να προχωρήσει αμέσως στη χορήγηση φαρμάκων για τη θεραπεία της ασθένειας χωρίς να περιμένει καν τα αποτελέσματα της εξέτασης που θα καθόριζε αν το νεογέννητο είναι φορέας του ιού ή όχι απέδωσε. Σήμερα, το ηλικίας 2,5 ετών κοριτσάκι δεν είναι πλέον φορέας του ιού HIV, προκαλώντας δικαιολογημένο ενθουσιασμό στους ιατρικούς κύκλους. Γ.Μ.

Ο «πατερούλης» ζει Μια και πριν από λίγα τεύχη ασχοληθήκαμε με τον Χίτλερ, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με το έτερο αποτρόπαιο μουστάκι της Ιστορίας. Στις 5 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν και, όπως επισημαίνει ο Σάμιουελ Ράχλιν στους “New York Times”, οι Ρώσοι ακόμη δεν έχουν καταλήξει για το ποιόν του: είναι ένας αιμοσταγής δολοφόνος ή ένας εθνικός ήρωας; Με την πάροδο του χρόνου, η ζυγαριά κλίνει προς την πρώτη άποψη. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που πραγματοποίησε το Carnegie Endowment for International Peace, ο «πατερούλης» ψηφίστηκε από τους Ρώσους ως η μεγαλύτερη ιστορική προσωπικότητα, αφήνοντας πίσω τον Λένιν, τον Μαρξ και τον Μεγάλο Πέτρο, με το σαρωτικό 50% -σε αντίστοιχη δημοσκόπηση το 1989 είχε λάβει μόλις 12%. Και κάπου εδώ αρχίζει η αντίφαση: το 50% των ερωτηθέντων θεωρεί τον Στάλιν έναν σοφό ηγέτη. Την ίδια στιγμή, το 68% συμφωνεί ότι ο «πατερούλης» ήταν ένας σκληρός τύραννος που ευθυνόταν για τον θάνατο εκατομμυρίων αθώων πολιτών. Επίσης, το 60% δήλωσε ότι το πιο σημαντικό ήταν πως υπό την ηγεσία του η χώρα κατάφερε να κερδίσει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οσο περνάει ο καιρός, οι Ρώσοι αναπολούν το ένδοξο παρελθόν της Σοβιετικής Ενωσης, παραμερίζοντας τις σκοτεινές πτυχές της. Χ.Τ.

Μουσική

Από τον Μάνο στον Μίκη Η αρχή έγινε με το “Mano’s”, μια τζαζ προσέγγιση στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Δημήτρης Καλαντζής, εμπνευστής του project, κατάφερε με έναν τρόπο «τριτορευματικό» τη σύμπλεξη ενός τζαζ γκρουπ με τα έγχορδα της Καμεράτας, δίνοντας άλλη οπτική στις συνθέσεις. Το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό! Οχι μόνο σε θέμα πρωτοτυπίας, αλλά και στο σεβασμό που έδειξε στα original κομμάτια που διασκεύασε. Το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή εμφανίστηκε σε διάφορους χώρους στην Αθήνα, με αποκορύφωμα δύο μαγικές βραδιές στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, όπου έκανε τους παρευρισκόμενους να ριγήσουν στο μεγαλείο της μουσικής τέχνης του Χατζιδάκι που βγήκε στο φως μέσα από το τζαζ πρίσμα. H συνέχεια; Από τις 11 Μαρτίου και για τις επόμενες Δευτέρες του μήνα, το Dimitris Kalantzis Quintet και η ορχήστρα Πατρών υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, θα παρουσιάζουν το “Modes & Moods” σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στο Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι). Αυτή η νέα τζαζ

πρόταση στη μουσική του Μίκη, εκτός από το γνωστό κουιντέτο, βρίσκει αρωγό την εξαιρετική ορχήστρα Πατρών και τον Μίλτο Λογιάδη, τον πολύ γνωστό διευθυντή ορχήστρας ήδη από την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Το ρεπερτόριο της παράστασης πρόκειται να καλύψει ένα μεγάλο μέρος της συνθετικής παραγωγής του Θεοδωράκη. Από τις «Μικρές Κυκλάδες» και το «Αξιον Εστί» έως το soundtrack για την ταινία «Ζ» του Γαβρά. Φυσικά, στην παράσταση δεν θα λείπει και το αμιγώς τζαζ κομμάτι. Οι αναφορές στον μεγάλο σαξοφωνίστα και συνθέτη John Coltrane, εκπρόσωπο της avant-garde jazz και bebop, θα είναι σαφείς. Η σχεδόν θρησκευτικά κατανυκτική μουσική του Coltrane δένει τέλεια με τις μουσικές καταβολές του Θεοδωράκη, που, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, είναι βαθιά επηρεασμένος από τη βυζαντινή μουσική. Οι μουσικοί που συμμετέχουν είναι πολλοί και αξιόλογοι. Το δίδυμο Καλαντζής-Λογιάδης σίγουρα θα μας εκπλήξει ευχάριστα κάνοντας την τζαζ πιο προσιτή και αγαπητή στο αθηναϊκό κοινό.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

08-14.03.2013

Rock on Οι Radio Moscow φέρνουν την εκρηκτική χημεία του παραδοσιακού rock trio στην Αθήνα το Σάββατο 9 Μαρτίου στον γνωστό χώρο του Six D.o.g.s (Αβραμιώτου 6, Μοναστηράκι). Το μουσικό ταξίδι του συγκροτήματος ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια σε ένα υπόγειο της Iowa και το σπάνιο ταλέντο των Radio Moscow αντιλήφθηκε ο Dan Auerbach, κιθαρίστας των Black Keys. Σήμερα, με τρία επιτυχημένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, ταξιδεύουν στον κόσμο σε μια περιοδεία που τα περιέχει όλα. Κομμάτια από τον ντεμπούτο δίσκο τους έως και demos της μπάντας από την εποχή που ο leader του συγκροτήματος Parker Griggs πειραματιζόταν μουσικά σε ένα υπόγειο.

Μισού αιώνα νότες Σήμερα και αύριο (8, 9 Μαρτίου), ο Διονύσης Σαββόπουλος θα παρουσιάσει τη μουσική παράσταση με τίτλο «Παράξενα και ατόφια» στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205, Αθήνα). Ο Διονύσης επέλεξε έναν εμβληματικό συναυλιακό χώρο για να τραγουδήσει 27 τραγούδια που καλύπτουν τα 50 χρόνια σαββοπουλικής τραγουδοποιίας! Εθνικοί, βαλκανικοί και ροκ ήχοι μαζί με τους τόσο ποιητικούς στίχους του καλλιτέχνη εκφράζουν τα συναισθήματα και της προσδοκίες του Νεοέλληνα. Ο Σαββόπουλος μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Μαζί του τρεις κορυφαίοι δεξιοτέχνες της νεότερης μουσικής σκηνής: Γιώτης Κιουρτσόγλου, Βαγγέλης Καρίπης και Ορέστης Πλακίδης.

Χροιά από τον Ψηλορείτη

Latin & mambo βραδιές Ο Tito Puente Jr, γιος ενός θρύλου της latin, δεν κληρονόμησε από τον πατέρα του μόνο τη φυσική ομοιότητα, αλλά και την απίστευτη δίψα του για χορό και τραγούδι μέχρι τελικής πτώσης. Το Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) δεν θα μπορούσε μέσα στις απόκριες να μη μας εκπλήξει ευχάριστα. Ετσι, το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Μαρτίου τα πόδια μας θα πάρουν φωτιά σε mambo και latin ρυθμούς με τον Tito Jr να παίζει και να τραγουδάει επί σκηνής χορεύοντας ασταμάτητα και γιορτάζοντας τη ζωή! Ακόμα και αν δεν είστε φανατικοί του είδους, μια δοκιμή θα σας πείσει.

Τον Σταυρό του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος) διάλεξε ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Γιάννης Χαρούλης για να μας παρουσιάσει ένα πρόγραμμα γεμάτο προσωπικές μελωδίες και κομμάτια από τη συνεργασία του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Συνέλεξε, λοιπόν, τραγούδια που προέρχονται από παντού, που είναι βαθιά ριζωμένα μέσα του και θα μας αφηγηθεί μια νέα ιστορία στην κεντρική σκηνή του Σταυρού. Η μοναδική χροιά της φωνής του μας ταξιδεύει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, παντρεύοντας την εκεί μουσική παράδοση με τη διαφορετικότητα των άλλων δημιουργών από τη Δευτέρα 11 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Με βάση το παραμύθι Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου παρουσιάζει ένα μουσικό παραμύθι για ορχήστρα, τραγουδιστές και θέατρο σκιών! Ενα σπονδυλωτό έργο με αφετηρία τους μύθους του Αισώπου και θέματα από την ελληνική παράδοση, που διαμορφώνει κοινωνική και πολιτική σκέψη, πρόκειται να «παντρέψει» τα αρχαία κείμενα με τον Καραγκιόζη. Ολα αυτά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα) την Κυριακή στις 10 Μαρτίου. Οπως έχει πει και ο ίδιος ο συνθέτης, οι Μύθοι του Αισώπου είναι η αρχετυπική αγωγή του πολίτη. Με ήρωες κυρίως ζώα που σκέφτονται αλλά και πράττουν σαν άνθρωποι, οι μικρές αυτές ιστορίες μοιάζουν πιο επίκαιρες από ποτέ. Τα διδακτικά τους επιμύθια έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, κάνοντας τον Αίσωπο οικουμενικό. Αλλωστε, πολλές πόλεις διεκδικούν την εντοπιότητά του, αλλά ένα είναι σίγουρο: παρά την ταπεινή του καταγωγή, οι ιστορίες του είναι πλούσιες σε νοήματα. Κάπου εδώ μπλέκει το θέατρο σκιών, να «ζωντανέψει» και να κάνει εικόνα όλα όσα ο αρχαίος παραμυθάς θέλησε να πει. Υπαρκτό πρόσωπο ή όχι, αλλά με σοφία διαχρονική. Η ιδέα ήταν του Γιώργου Κορδέλλα, το Θέατρο Σκιών του Ηλία Καρελλά, ενώ τη διεύθυνση της ορχήστρας έχει ο Γιώργος Πέτρου. Ελπίζουμε το νέο αυτό έργο του Παπαδημητρίου να ταξιδέψει εκτός των συνόρων, κάνοντας γνωστότερο το ελληνικό θέατρο σκιών, αλλά και τη μοναδική σύγκλιση μύθου και μουσικής!

Σινεμά

Γκροτέσκ και... σέξι Η ταινία «Μονάκριβη» είχε κερδίσει δύο Οσκαρ. Ο Λι Ντάνιελς επιστρέφει έπειτα από τρία χρόνια με τo “The Paperboy”. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η καλύτερη ταινία της εβδομάδας, αλλά μπορεί να γίνει η πιο πολυσυζητημένη κινηματογραφική πρεμιέρα. Διότι, όταν στην ταινία σου η Νικόλ Κίντμαν, πιο σέξι και πιο... «φθηνή» από ποτέ, σκίζει το καλσόν και αφήνει να φανεί το εσώρουχό της, ο πειρασμός ονόματι Ζακ Εφρον κυκλοφορεί με το λευκό του σλιπάκι και ο έτερος πειρασμός ονόματι Μάθιου ΜακΚόναχι φλερτάρει... ερεθισμένους μαύρους σε μπαρ, τότε σίγουρα θα στρέψεις πάνω σου όλα τα φώτα! Το ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιτ Ντέξτερ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη ταξιδεύοντας τον θεατή στον αμερικανικό νότο του 1969. Ο Γουόρντ, ένας φιλόδοξος ρεπόρτερ των “Miami Times”, επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια μικρή πόλη στην κεντρική Φλόριντα, για να κάνει ένα ρεπορτάζ που ελπίζει να του χαρίσει το βραβείο Πούλιτζερ. Στόχος του, να αποδείξει την αθωότητα ενός θανατοποινίτη, που κατηγορείται για τον φόνο του τοπικού σερίφη.

Στο πλευρό του ο Γουόρντ έχει τον ατίθασο μικρό αδελφό του Τζακ, που μόλις παράτησε το κολέγιο και ξέρει την πόλη με κλειστά μάτια, και μια μυστηριώδη γυναίκα, τη Σάρλοτ, που αλληλογραφεί με θανατοποινίτες και έχει αρραβωνιαστεί τον συγκεκριμένο κατάδικο διά αλληλογραφίας. Κάπου εδώ η ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται επικίνδυνα. Μην περιμένετε υπόγειες εντάσεις, ανομολόγητα συναισθήματα και εσωτερικές ερμηνείες. Ολα στην ταινία του Ντάνιελς μοιάζουν εξωφρενικά! Ο σκηνοθέτης δεν έχει καμία διάθεση να κρατήσει το μέτρο. Το αποτέλεσμα είναι καλτ - μπορείς να το πεις ακόμα και κάπως γκροτέσκ. Η υπερβολή αποθεώνεται σε κάθε πτυχή της ταινίας, από τους ήρωες μέχρι τους διαλόγους και τη γενικότερη αισθητική. Οχι, φυσικά, εν αγνοία του Ντάνιελς. Είναι προφανές ότι επεδίωξε να φτιάξει μια προκλητική ταινία. Απλά άθελά του κατέληξε γραφική.

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

08-14.03.2013

Η γιορτή του animation Τα μαγικά της Disney Η νέα υπερπαραγωγή της Disney για όλη την οικογένεια κάνει πρεμιέρα και εμπνέεται από το κλασικό μυθιστόρημα του Λ. Φρανκ Μπάουμ «Ο Μάγος του Οζ». Βέβαια, το «Οζ: Μέγας και Παντοδύναμος» διαδραματίζεται πριν από την ιστορία που αφηγείται το βιβλίο. Ο Τζέιμς Φράνκο υποδύεται τον Oσκαρ Ντιγκς, έναν δαιμόνιο ερασιτέχνη μάγο που φτάνει κατά τύχη στη Χώρα του Οζ. Εκεί απολαμβάνει πλούτη και δόξα, αφού οι πάντες θεωρούν ότι είναι ο σπουδαίος μάγος που όλοι περίμεναν. Οι πάντες εκτός από τρεις καχύποπτες μάγισσες, τις οποίες υποδύονται η Μίλα Κούνις, η Ρέιτσελ Βάις και η Μισέλ Γουίλιαμς. Στη σκηνοθετική καρέκλα ο Σαμ Ράιμι κάνει τα... μαγικά του στο ιλουστρασιόν σύμπαν της Disney.

167 animation μικρού μήκους από την Ελλάδα και από άλλες 33 χώρες δίνουν ραντεβού στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48, Κεραμεικός) μέχρι τις 13 Μαρτίου στο 8ο Athens Animfest. Αφιερώματα στη γαλλική και την πολωνική σχολή, διαλέξεις και ένα masterclass ξεχωρίζουν στο πλούσιο πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης, στο οποίο θα προβληθούν και θα διαγωνιστούν και 24 ελληνικά animation σε παγκόσμια πρεμιέρα. Μια κινηματογραφική γιορτή για μικρούς και μεγάλους που δεν πρέπει να χάσετε! Το ημερήσιο εισιτήριο για όλες τις προβολές στοιχίζει μόλις 5 ευρώ.

To καλύτερο σενάριο Προεδριλίκια Αν και η συμφωνία είχε κλείσει εδώ και δύο χρόνια, όπως αποκαλύφθηκε, κανείς δεν περίμενε να ακούσει το όνομα του Στίβεν Σπίλμπεργκ για τη θέση του Προέδρου της Κριτικής Επιτροπής του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Μπορεί, λοιπόν, να μην κατάφερε να κερδίσει το Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το «Λίνκολν», αλλά θα είναι το Νο1 του 66ου Φεστιβάλ των Καννών. «Είναι τιμή μου και προνόμιο να βρίσκομαι επικεφαλής της κριτικής επιτροπής σε ένα φεστιβάλ που αποδεικνύει ξανά και ξανά ότι το σινεμά είναι η γλώσσα ολόκληρου του κόσμου», δήλωσε ενθουσιασμένος.

And the winner is... «Καζαμπλάνκα»! Το κλασικό αριστούργημα του αμερικανικού κινηματογράφου κατέκτησε την πρώτη θέση στη λίστα του Αμερικανικού Σωματείου Σεναριογράφων με τα καλύτερα σενάρια που γυρίστηκαν ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Συνολικά 101 ταινίες έδωσαν το «παρών» με τον «Νονό», το “Chinatown” και τον «Πολίτη Κέιν» να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της λίστας. Δεν λείπουν, επίσης, ο «Νευρικός Εραστής» του Γούντι Αλεν, αλλά και η κατά πολύ νεότερη «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», ενώ από τα ξενόγλωσσα σενάρια μόνο η «Μεγάλη Χίμαιρα» του Ρενουάρ και το «8½» του Φελίνι τα κατάφεραν.

Πρώτη θέση στο Φεστιβάλ Με ένα ντοκιμαντέρ, που μας εισάγει στα άδυτα του καλλιτεχνικού μπαλέτου, θα κάνει πρεμιέρα το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, που θα διεξαχθεί στη συμπρωτεύουσα από τις 15 έως τις 24 Μαρτίου. Η «Πρώτη Θέση» της Μπες Κάργκμαν αποκαλύπτει έναν κόσμο πίσω από τη θεαματική όψη του οποίου κρύβεται μια διαρκής μάχη για την τελειότητα. Εξι χαρισματικοί νέοι από διαφορετικά σημεία του πλανήτη προετοιμάζονται πυρετωδώς για έναν από τους πιο σημαντικούς διαγωνισμούς μπαλέτου. Στα υπόλοιπα highlights του Φεστιβάλ συναντάμε αναμφισβήτητα το υποψήφιο για Οσκαρ ντοκιμαντέρ “Invisible War”, που ανοίγει τον φάκελο «βιασμοί γυναικών στον αμερικανικό στρατό», το αφιέρωμα στα 15 χρόνια του Φεστιβάλ με τις καλύτερες στιγμές του θεσμού μέχρι σήμερα και τη ρετροσπεκτίβα στη φιλμογραφία του κορυφαίου Χιλιανού ντοκιμαντερίστα Πατρίσιο Γκουσμάν, που ξεκίνησε πριν από 41 χρόνια με την τριλογία του «Η Μάχη της Χιλής» για την εκλογή και τη διακυβέρνηση του Αλιέντε, το πραξικόπημα του Πινοσέτ και τις ραγδαίες κοινωνικές επιπτώσεις του. Δυναμικό «παρών» και από τα ελληνικά ντοκιμαντέρ. Συνολικά 58 ταινίες εγχώριας παραγωγής προβάλλονται στο Φεστιβάλ, σκιαγραφώντας τις συνέπειες της κρίσης, την επιστροφή στη φύση, τα παρασκήνια της πολιτικής, αλλά και φωτίζοντας πορτρέτα ανθρώπων που αξίζουν την προσοχή μας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε τον «Λύκο» της Χριστίνας Κουτσοσπύρου και του Αράν Χιουζ για τις δραματικές επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική ύπαιθρο, το νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα «Ο θησαυρός της Κασσάνδρας» για την εκμετάλλευση του χρυσού στα ορυχεία της Χαλκιδικής, το ανατριχιαστικά επίκαιρο «Νεοναζί, το ολοκαύτωμα της μνήμης» του Στέλιου Κούλογλου και το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη «Ενα βήμα μπροστά» για τον Γιάννη Μπουτάρη.

Βιβλίο

Εγκλημα made in Sweden Παραφράζοντας γνωστή παροιμία, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως σχετικά με την επονομαζόμενη και crime fiction στα αγγλικά λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια ισχύει: «Αστυνομικό από τον τόπο τους και ας είναι μπαλωμένο». Οπου στην προαναφερθείσα πρόταση τη θέση του τόπου μπορεί να πάρει οποιαδήποτε από τις σκανδιναβικές χώρες και δη η Σουηδία. Η παγκόσμια αναγνώριση της τριλογίας του αδικοχαμένου Στιγκ Λάρσον και οι χιλιάδες φανατικοί αναγνώστες του Χένινγκ Μάνκελ πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Αναμφισβήτητα, τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια αναγνωστική αλλά και συγγραφική κοινότητα κλείνει το μάτι όλο και συχνότερα στο αστυνομικό. Σίγουρα, «για χάρη του βασιλικού ποτίζεται και η γλάστρα» και υπάρχει πληθώρα σκανδιναβικών μυθιστορημάτων του είδους που δεν τιμούν την παράδοση που είχαν, έχουν και γιγαντώνουν όλο και περισσότερο οι βόρειες χώρες. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαίνεται να ισχύει στην περίπτωση της Καμίλα Λέκμπεργ. Η 38 ετών, μεταφρασμένη σε 30 γλώσσες και συγγραφέας εκατομμυρίων αντιτύπων Λέκμπεργ διακρίνεται για την ψυχολογική ένταση των βιβλίων

της - και για την αδυναμία του αναγνώστη να πάρει τα μάτια του μακριά από τις σελίδες τους. Με χαρακτήρες ανθρώπινους και όχι αστυνομικούς υπερήρωες, τοποθετεί τη δράση όχι σε κάποια μεγαλούπολη, αλλά στη μικρή, γραφική κωμόπολη ονόματι Φιελμπάκα, που αποτελεί γενέτειρά της. Τα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα σε ένα μέρος όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, τονίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το γεγονός πως η παραβατική συμπεριφορά δεν αποτελεί προνόμιο του αστικού χάους. Και πως σκελετοί κρύβονται στις ντουλάπες ακόμα και των πλέον φιλήσυχων κοινοτήτων. Στο «Παιδί από τη Γερμανία» (εκδ. Μεταίχμιο) ένα ναζιστικό μετάλλιο που θα βρει η Ερίκα, πρωταγωνίστρια και alter ego της συγγραφέως, στα πράγματα της αποθανούσας μητέρας της θα ξυπνήσει φαντάσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ικανά ακόμη και για φόνο. Υπενθυμίζοντας πως κάτι σάπιο υπάρχει ακόμη και στο κατά τα άλλα ευνομούμενο «βασίλειο» της Σουηδίας. Και πως σχεδόν κάθε ευρωπαϊκή χώρα, τελικά, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη μεγαλύτερη πληγή του 20ού αιώνα - όσο και αν πιστεύουμε, συχνά, το αντίθετο.

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

Στα Ταταύλα

Ιδού o Σάξονας

Στην ελληνική λαϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης μας μεταφέρει ο πολυπράγμων Θωμάς Κοροβίνης και σε χρόνους πριν και έως τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού το 1955. Ερευνητής των λαογραφικών ελληνοτουρκικών συσχετισμών και ρέκτης των ανατολικών αρωμάτων, ο Κοροβίνης αφηγείται στο νέο του βιβλίο «’55» (εκδ. Αγρα) τη γεμάτη όμορφα πάθη ιστορία της Μαρίκας σε αντιπαραβολή με τις τραυματικές της εμπειρίες κατά τα Σεπτεμβριανά. Καθώς το ελληνικό lifestyle ψυχορραγεί και βρίσκει λίγη από τη χαμένη του αίγλη στα τουρκικά σίριαλ, τέτοια βιβλία θυμίζουν τις αληθινές ιστορίες πίσω από τη βιτρίνα. Τις γεμάτες λάθη, γέλια και δάκρυα.

Το ιστορικό μυθιστόρημα αποτελεί ένα παρεξηγημένο από αναγνώστες και ταλαιπωρημένο από συγγραφείς λογοτεχνικό είδος. Ευτυχώς, ο Μπέρναρντ Κόρνγουελ είναι ένας πεπειραμένος συγγραφέας που σμιλεύει τα έργα του και μιλάει δίχως να μασάει τα λόγια του. Στην πέμπτη συνέχεια της σειράς «Σαξονικά Χρονικά» ονόματι «Φλεγόμενη Γη» (εκδ. Ψυχογιός) παρακολουθούμε ξανά τις ανδραγαθίες του άρχοντα Ούτρεντ ενάντια στους εισβολείς Βίκινγκς. Ως συνήθως,ο Κόρνγουελ, διαλέγει ενδιαφέρουσες γκρίζες οπτικές και διαφορετικές γωνίες λήψης κόντρα σε αρκετές ιστορικές προκαταλήψεις. Ο Μεσαίωνάς του θυμίζει τον πραγματικό. Είναι άγρια ανθρώπινος με απουσία ρόδων, φυλακισμένων πριγκιπισσών και ιπποτικών ρομαντισμών.

08-14.03.2013

Books Bazaar Πριν από λίγο καιρό, ενώ έτρεχα από εδώ και από εκεί, σκασμένος από το άγχος, χτύπησε το κινητό. «Είμαι Αθήνα, θα τα πούμε;» ήταν οι λέξεις ενός καλού φίλου. Σκέφτηκα ότι εννοούσε «ποτάρες» σε μαγαζί, αλλά έκανα λάθος. Μου είπε να πάμε καμιά βόλτα από το παζάρι βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά. Παλιότερα μας θυμάμαι να πηγαίνουμε κατά καιρούς σε παρόμοιες εκδηλώσεις. Αλλά καθώς τα χρόνια περνούσαν είχαμε αρχίσει να τις σνομπάρουμε. Δεν μας κάλυπταν - ή έτσι νομίζαμε. Εκείνο το απόγευμα πέρασε πραγματικά ευχάριστα και μακριά από τη δικτατορία που ορίζει τη διασκέδαση συνώνυμη του βραδινού μαγαζιού. Σίγουρα δεν ανακαλύψαμε απαραίτητα θησαυρούς, αλλά περάσαμε την ώρα μας ψάχνοντας ανάμεσα στη μυρωδιά των βιβλίων, αναζητώντας σαν άλλοι κονκισταδόρες το χαμένο αναγνωστικό Ελ Ντοράντο.

Μνήμη ως δημιουργία

Αλχημείες

Μακριά από τα γνωστά μονοπάτια της λογοτεχνίας και όμως τόσο απίστευτα κοντά σε αυτά βρίσκεται το αυτοβιογραφικό κείμενο «Μίλησε, Μνήμη» (εκδ. Πατάκη) του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του, πριν μετακομίσει στην Αμερική, τότε που ακόμα έγραφε στη μητρική του γλώσσα και όχι στα αγγλικά. Από τη μητέρα Ρωσία, εξόριστος εμιγκρές στην Ευρώπη και ύστερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί δημιουργικά τις αναμνήσεις του πλάθοντας ένα νέο σύμπαν από αυτές - και όχι μια χρονολογική και συναισθηματική βιογραφική τους αποτύπωση. Ο Ναμπόκοφ, ο «κοσμοπολίτης» των γλωσσών και ο ενδοσκόπος των κρυφών στιγμών του εαυτού μας.

Νέο βιβλίο από τον Πάολο Κοέλιο σημαίνει πλέον -καλώς ή κακώς- εκδοτικό γεγονός. Ο Βραζιλιάνος τιτλοφορεί το πόνημά του «Το χειρόγραφο της Ακρα» (εκδ. Α.Α. Λιβάνη), ταξιδεύοντας πίσω στον μακρινό 11ο αιώνα σε μια υπό πολιορκία Ιερουσαλήμ. Γνωστός για την ικανότητά του να παράγει σλόγκαν, το καινούργιο «Ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται» έχει ήδη αρχίσει να «παίζει». Και αν για κάποιους ο εν λόγω συγγραφέας είναι «ευαγγέλιο», για άλλους αποτελεί «κόκκινο πανί». Καλό θα ήταν, νομίζω, οι πρώτοι να μη φανατίζονται και οι δεύτεροι, πριν τον απορρίψουν μετά βδελυγμίας, να τον διαβάσουν πρώτα...

Συχνά πυκνά τώρα τελευταία, πέρα από το καθιερωμένο ετήσιο bazaar βιβλίων που διοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, παρατηρείται και ένα άλλο φαινόμενο: γνωστοί εκδοτικοί οργανώνουν «ημέρες εκποίησης». Δεν θα διαφωνήσω ότι είναι σημάδι αυτών των άσχημων καιρών. Παραμένει όμως ευκαιρία. Τόσο για τους φανατικούς -μα με άδειες τσέπες- αναγνώστες, όσο και για τους ταλαιπωρημένους οικονομικά εκδοτικούς οίκους. Μάλιστα, πέρα από τα παζάρια, έχουμε συχνές εκδηλώσεις προς ανταλλαγή των παλιών (μας) βιβλίων. Και βέβαια, υπάρχει και η ανταλλακτική βιβλιοθήκη του Ιδρύματος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, για να μη μιλήσω για τις διάφορες δανειστικές βιβλιοθήκες, με τις οποίες -σχεδόν- κανείς μας δεν έχει σχέση. Μήπως να το σκεφτόμασταν ξανά; Μήπως το φθηνό, μεταχειρισμένο, ανταλλάξιμο ή παλιό βιβλίο δεν είναι χειρότερο; Μήπως οι Αγγλοι αναγνώστες που κατακλύζουν τα second hand bookshops και την αγορά του Portobello στο Λονδίνο δεν είναι λιγότερο έξυπνοι από εμάς;

Θέατρο

Μήδεια του τώρα Η σύγχρονη εκδοχή της «Μήδειας», γραμμένη το 1999 από τη Γερμανίδα συγγραφέα Ντέα Λόερ, ξετυλίγεται στο Μανχάταν. Εκεί, η Μήδεια και ο Ιάσονας δεν είναι πια γόνοι βασιλιάδων ή απόγονοι θεών που ζουν στην Κόρινθο, αλλά παράνομοι μετανάστες που έχουν αναγκαστεί να φύγουν από την Ευρώπη. Η Εφη Θεοδώρου σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση “Manhattan Medea” στο Από Μηχανής Θέατρο, με τους Παντελή Δεντάκη, Ανδρέα Κοντόπουλο και Ιωάννα Παππά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι ήρωες του έργου έχουν αφήσει πίσω την πατρίδα τους στις φλόγες, αναζητώντας τον νέο κόσμο, προσδοκώντας να χτίσουν εκεί τη ζωή τους από την αρχή. Κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν μια

καλύτερη ζωή. Τα όνειρά τους διαψεύδονται στο χωνευτήρι της αμερικανικής μεγαλούπολης και ο Ιάσων εγκαταλείπει τη Μήδεια για την κόρη ενός πλούσιου επιχειρηματία, τη νέα Κλερ. Την παραμονή του γάμου η Μήδεια εμφανίζεται αποφασισμένη να τον ξαναφέρει κοντά της με κάθε τίμημα στο σπίτι της στην 5η Λεωφόρο και τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Το πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα της Ντέα Λόερ, γραμμένο σε γλώσσα περίτεχνη, συνθέτει με θαυμαστό τρόπο το αρχαίο με το σύγχρονο, μιλώντας στο σήμερα για όλα εκείνα που πραγματεύεται ο αρχαίος μύθος: το πάθος για ζωή, τη διαφορετικότητα, την ξενοφοβία, την πάλη των φύλων, τον όρκο, την απληστία, την αδικία, τον έρωτα, την προδοσία.

Επιμέλεια: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

Μύθος και ιστορία Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα) ανεβαίνει το βραβευμένο έργο του Καταλανού συγγραφέα Γκιλιέμ Κλούα «Δέρμα στις φλόγες» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Η παράσταση είναι ένα κράμα μυθοπλασίας και ιστορικής έρευνας, θίγει θέματα όπως ο πόλεμος, η εκμετάλλευση και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ξετυλίγοντας το κουβάρι που φτάνει ως τις πιο βαθιές πληγές του πολέμου. Αυτές που βρίσκονται μέσα μας. Ο συγγραφέας Γκιλιέμ Κλούα θεωρείται μία από τις καινοτόμες φωνές του θεάτρου στη Βαρκελώνη. Ανήκει στη νέα γενιά συγγραφέων που γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’70, η οποία έχει καταφέρει να αναμορφώσει την καταλανική σκηνή. Παίζουν οι Χρήστος Σαπουντζής, Ιωάννα Κανελλοπούλου, Εφη Λογγίνου, Στάθης Μαντζώρος.

Ο ηθοποιός Σπύρος Φωκάς κάνει μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του στο ελληνικό θέατρο, ερμηνεύοντας τον ρόλο ενός ηλικιωμένου ιερέα με περίεργο παρελθόν στο έργο «Τα παιδιά του πατρός» του Στέφανου Κακαβούλη. Το σύγχρονο αυτό έργο, που ανεβαίνει στο Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι), αντλεί έμπνευση από περιπτώσεις παιδεραστίας των τελευταίων δύο χρόνων στην Αυστραλία. Κεντρικός ήρωας, ένας πρώην καθολικός ιερέας της περιοχής, ο οποίος βίαζε ανηλίκους. Ηλικιωμένος πια, στέλνει επιστολές στα θύματά του και τα καλεί να τον συναντήσουν προκειμένου να απολογηθεί για ό,τι τους είχε κάνει. Ο συγγραφέας υπογράφει και τη σκηνοθεσία, ενώ στο πλάι του Σπύρου Φωκά εμφανίζονται οι Γιάννης Τσουρουνάκης, Αφροδίτη Γεωργούση και Φαίη Δροσιάδου.

08-14.03.2013

Ρεμπέτικο σκιών Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α, Κυψέλη), στην παράσταση του θεάτρου σκιών «Η ξενιτιά το χαίρεται» οι συντελεστές επιχειρούν να αφηγηθούν τις ιστορίες του Καραγκιόζη Μετανάστη με τη συνοδεία ζωντανής ρεμπέτικης ορχήστρας. Αποχαιρετισμοί, καημοί, φωτογραφίες, αγκαλιές, προσμονή, δάκρυα, κρυφά καλωσορίσματα, παραδοσιακά, σμυρναίικα, ρεμπέτικα, αλλά και νεότερα τραγούδια και σκοποί. Παίζουν και τραγουδούν οι Γιώργος Τζώρτζης, Κώστας Δουμουλιάκας, Αντιγόνη Μπούνα και ο Δημήτρης Γκίνης. Ιστορίες, περιστατικά, ξεχασμένα γράμματα, αναμνήσεις, κεντημένα μαντίλια, Κόντογλου, Παπαδιαμάντης, γνωστοί και άγνωστοι. Αφηγείται με τον Καραγκιόζη του, έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει, ο Αθως Δανέλλης. Εισιτήριο για ένα ταξίδι παλιό και σύγχρονο, οικείο και αλλιώτικο...

Παράδοξο παιχνίδι Ενοχο παρελθόν

Το έργο της Κερασίας Σαμαρά «Ελα να παίξουμε» παρουσιάζεται στο Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Αγ Ιωάννης, Ρέντη). Πρόκειται για μια υπόκωφα βίαιη ιστορία, ένα σχόλιο στην ιδέα της εισβολής, όπως παρουσιάζεται στην ταινία του Μίκαελ Χάνεκε “Funny Games”. Ενα αλλόκοτο νεαρό ζευγάρι εμφανίζεται απρόσκλητο στο σπίτι μιας φιλήσυχης οικογένειας και επιβάλλει ένα παράδοξο παιχνίδι που κανείς δεν θέλει να παίξει. Η παράσταση, στημένη σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, δοκιμάζει τα όρια αντοχής τους, ανιχνεύοντας την έννοια της ορατής και αθέατης βίας. Παίζουν οι ηθοποιοί Τζένη Σκαρλάτου, Χρήστος Τακτικός, Ιωάννα Αγγελίδη, Αλέξανδρος Νταβρής και ο μικρός Παντελής Πολυζωΐδης.

Eνα ιρλανδέζικο κρανίο Η ομάδα VATOS με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Πέτρου Ζούλια παρουσιάζει το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα «Μοναξιά στην Αγρια Δύση» (“The Lonesome West”) σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12, Κολωνός). Στην υπόθεση του έργου, οι δύο αδελφοί, ο Κόλμαν (Νίκος Πετράκης) και ο Βαλέν (Δημήτρης Βαγγλής), ζουν μαζί στο πατρικό τους σπίτι και έχουν μοναδικό σκοπό τους να πληγώνουν με κάθε τρόπο ο ένας τον άλλο. Οι προσπάθειες του ιερέα Γουέλς (Φρίξος Μανασάκης) και της μικρής Γκερλήν (Ηρώ Πεκτέση) να τους συμφιλιώσουν δεν καρποφορούν. Ετσι, οδηγούνται σε έναν μονόδρομο πρωτοφανούς αντιπαλότητας, κακιών και λεκτικών ακροτήτων. Το τέλος θα είναι σκληρό και για τους δύο. Ο συγγραφέας ασχολείται στο έργο του με την προβολή στερεοτύπων μέσα από την αγριότητα στις σύγχρονες οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις. Το εν λόγω έργο είναι το δεύτερο κομμάτι της «Τριλογίας του Λήνεην», μετά τη «Βασίλισσα της ομορφιάς» και το «Ενα ιρλανδέζικο κρανίο», που ολοκληρώνει την ιστορία, σκιαγραφώντας τη βία, τη μοναξιά και την αγριότητα που διέπουν τις σύγχρονες οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις. Οι ήρωες του ΜακΝτόνα ακροβατούν στα συναισθήματά τους, όντας ταυτόχρονα θύτες και θύματα του ίδιου τους του εαυτού. Ο συγγραφέας, που γεννήθηκε το 1970 στην Ιρλανδία, θεωρούνταν ταλέντο από μικρός. Στα 16 του θα παρατήσει το σχολείο, μια και οι καθηγητές επέκριναν τα γραπτά του. Η επιτυχία (καλλιτεχνική και εισπρακτική) ξεκινάει με το πρώτο έργο του «Βασίλισσα της ομορφιάς» σε ηλικία 25 ετών, ενώ στη συνέχεια ο ίδιος θα έχει την τιμή να δει τέσσερα έργα του να ανεβαίνουν με επιτυχία στο West End του Λονδίνου από επαγγελματικούς θιάσους μέσα στην ίδια χρονιά, κάτι που έχει πετύχει μόνο ο Σαίξπηρ. Στη συνέχεια προσλαμβάνεται από το Βασιλικό Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, ενώ ξεκινάει να ασχολείται και με τον κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους (“Six Shooter”) πήρε Οσκαρ, ενώ στις επόμενες δύο θα συνεργαστεί με ηθοποιούς όπως ο Κόλιν Φάρελ και ο Κρίστοφερ Γουόκεν.

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Θαλασσινή νηνεμία O Γιάννης Αδαμάκης παρουσιάζει τη νέα του ζωγραφική δουλειά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα). Ο Ελληνας καλλιτέχνης, που έχει ως βάση την Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει 27 ατομικές εκθέσεις σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές, ενώ έργα του έχουν παρουσιαστεί στην Art Jonction, Lineart και Art Paris, στο Μουσείο Μπενάκη και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η παρούσα έκθεσή του έχει τον τίτλο “Doldrums”. Πρόκειται για έναν μετεωρολογικό όρο που αναφέρεται σε συγκεκριμένα σημεία στον Ατλαντικό και στον Ειρηνικό Ωκεανό γύρω από τον Ισημερινό, σε μια ζώνη χαμηλής πίεσης όπου επικρατεί ηρεμία. Ο καλλιτέχνης εξηγεί το θέμα της έκθεσης στην οποία πρωταγωνιστής είναι το ναυτικό και θαλασσινό στοιχείο: «Στη ζώνη των doldrums συχνά οι άνεμοι εξαφανίζονται παντελώς, παγιδεύοντας τα ιστιοφόρα πλοία για περιόδους ημερών ή και εβδομάδων. Μεταφορικά θα μπορούσε κανείς να

χαρακτηρίσει με αυτόν τον όρο το χρονικό σημείο όπου επικρατεί ακινησία. Είναι εκείνη η στιγμή πριν ή αφού συμβεί κάτι. Ο εγκλωβισμός, το σταμάτημα του χρόνου. Είναι εν τέλει η διακοπή ανάμεσα σε μια αλληλουχία γεγονότων που απομονώνοντάς την κανείς αποκτά έναν αυτόνομο, δραματικό χαρακτήρα. Μεταφέρω τον ναυτικό όρο στην εξιστόρηση του όποιου γεγονότος. Επιπλέον, αναφέρομαι στην παύση που ξεκουράζει τη δική μου αφήγηση. Στην αναπνοή μου απέναντι στη διαδοχή των γεγονότων που ορίζουν την καθημερινότητά μου. Ξεκινώ με κάποια έργα με ναυτικά θέματα, μια ευθεία αναφορά στον μετεωρολογικό όρο. Εργα συναισθηματικά φορτισμένα με μνήμες και βιωματικές εμπειρίες ναυτοσύνης. Και επεκτείνομαι σε εικόνες με σκηνές δρόμου, σε μπαρ, σε σταθμούς τρένων, σε εσωτερικούς χώρους... Κοινή τους συνισταμένη η οριοθέτηση της στιγμής που υπαινίσσεται, της στιγμής που προειδοποιεί, που ζει την πρόσκαιρη νηφαλιότητα επικείμενων γεγονότων». Η έκθεση θα ολοκληρωθεί στις 3 Απριλίου.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

08-14.03.2013

Πραγματική ζωγραφική Μέχρι τις 20 Απριλίου θα παρουσιάζεται η δεύτερη ατομική έκθεση της Μαρίας Πολυζωίδου στην γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή). Ο επιμελητής Αλέξιος Παπαζαχαρίας επισημαίνει πως στη δουλειά της αυτή η καλλιτέχνιδα γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ αναπαράστασης και αναπαριστώμενου, φέρνοντας τον θεατή απέναντι σε μια ζωγραφική θέση που η πραγματικότητα αποτελεί μέρος της και όχι παραπομπή: «Η Μαρία Πολυζωίδου μέσα από τα νέα της έργα δημιουργεί τον χώρο στον οποίο ο θεατής μπορεί να διαπραγματευτεί την παρουσία του ή την απουσία του από τη γραφή της ιστορίας, τη δημιουργία της εικόνας και την κατασκευή του νοήματος, επιτρέποντάς του να υπάρξει σαν ένας ενεργός θεατής μιας ‘πραγματικής ζωγραφικής’».

3D κολάζ Η Βελγίδα Valérie Mannaerts εγκαινιάζει σήμερα, Παρασκευή 8 Μαρτίου, τη νέα ατομική της έκθεση στην γκαλερί Bernier-Eliades (Επταχάλκου 11, Αθήνα). Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 6 Απριλίου και περιλαμβάνει εγκαταστάσεις υπό μορφή 3D κολάζ. Στη δουλειά της αυτή χρησιμοποιεί ετερόκλητα υλικά, όπως ξύλο, χαλκό, κεραμικά, υφάσματα, papier-mâché, και παίζει με τις κλίμακες και τις διαστάσεις, δημιουργώντας ένα προσωπικό ιδιότυπο σύμπαν στον χώρο της γκαλερί. Η καλλιτέχνιδα έχει παρουσιάσει έργα της μεταξύ άλλων στο Βασιλικό Μουσείο Καλών Τεχνών στις Βρυξέλλες, στην Κunsthalle της Αμβέρσας και στο De Appel Arts Centre στο Αμστερνταμ.

Η νέα ατομική δουλειά του Γιώργου Τσεριώνη φιλοξενείται στο ArtWall Project Space (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) μέχρι τις 22 Μαρτίου. Τα όμορφα κολάζ του καλλιτέχνη συνοδεύονται από μια σειρά εξίσου ιδιότυπων έργων, φέροντας τον γενικό τίτλο “Mature Topography”. Ο Γιώργος Τσεριώνης μάς περιέγραψε τη δουλειά του αυτή: «Στην έκθεση παρουσιάζονται δύο σειρές από κολάζ, φτιαγμένες με εικόνες από αρχειακό υλικό που βρήκα σε παλιές εγκυκλοπαίδειες, ένα γλυπτό, ένα βίντεο και ένα artist book, τα οποία διαπραγματεύονται την καπιταλιστική ανάπτυξη σε σχέση και πολλές φορές σε βάρος της φύσης... Στη δουλειά ‘Mature Topography’ αλληλοεναποθέτω προϋπάρχουσες φωτογραφίες, είτε τσακισμένες και με το νόημά τους παραλλαγμένο, είτε σε μια αρχιτεκτονική κατασκευή, οικειοποιούμενος την τεχνική του γιαπωνέζικου Origami και εφαρμόζοντάς τη στο φωτογραφικό κολάζ».

Τέχνη για μποέμ Η γκαλερί Τhe Breeder (Iάσωνος 45, Αθήνα) φιλοξενεί τη νέα ομαδική έκθεση “Bohemians” μέχρι τις 23 Μαρτίου. Περιλαμβάνει αποκλειστικά δουλειές σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών που ζουν και εργάζονται στις περιοχές του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού και είναι εμπνευσμένη από την μποέμικη ζωή που αψηφά τους κανόνες της κοινωνίας για να εκφράσει την εσωτερικότητα, όπως αναφέρει ο Αμερικανός Ron Padgett στο ποίημά του «Ωδή στους Βοημούς». Στην έκθεση φιλοξενούνται διαφορετικής μορφής έργα, όπως ζωγραφική, εγκαταστάσεις και φωτογραφία, και παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες Λυδία Δαμπασίνα, Δήμητρα Ιωάννου, Κατερίνα Κανά, Μιχάλης Κατζουράκης, Αντώνης Κατσούρης, Γιώργος Λαζόγκας, Μανώλης Μπαμπούσης και Γιώργος Ξένος.

Ωριμη τοπογραφία

Επιπλώσεις βυθού Η Ελεωνόρα Σταθοπούλου και η Δάφνη Ρόκου επέλεξαν να δημιουργήσουν έργα μικτής τεχνικής στο πλαίσιο της έκθεσής τους που φιλοξενείται στην Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος artlife (Ηροδότου 11, Κολωνάκι) ως τις 23 Μαρτίου. Οι «Επιπλώσεις βυθού» περιλαμβάνουν ιδιόμορφα αντικείμενα, φωτογραφίες και κατασκευές που αποπνέουν μια αίσθηση αναπόλησης του παρελθόντος. «Τα αντικείμενα αυτής της έκθεσης απευθύνονται μεταξύ άλλων στους αρχαιολόγους του μέλλοντος. Και έτσι πρέπει να τα αντιληφθούμε, σαν εικόνες που αντίκρισε ένας δύτης, βουτώντας στα νερά ενός παράλληλου κόσμου», αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Μητσόρα.

Ο επιμελητής και ιστορικός τέχνης Θανάσης Μουτσόπουλος επισημαίνει για την έκθεση: «Ο καλλιτέχνης όχι απλώς συνομιλεί με εκφάνσεις του παρελθόντος όπως το Dada ή τα détournements των καταστασιακών, αλλά εφευρίσκει και νέα μοντέλα. Η πυκνότητα της σειράς ‘Mature Topography’ έχει την παράξενη ιδιότητα να αποτελεί ένα ακριβές βαρόμετρο της εμμονής της εποχής μας με αυτά τα ζητήματα, όσο και να έχει μια σαγηνευτική αίγλη, μια κλασικότητα που ζητάει επίμονα την ένταξή τους σε κάποιο μουσείο. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η ωριμότερη δουλειά του Γιώργου Τσεριώνη».

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.03. 2013

Με αφετηρία το Γουδί Οι Cyanna είναι ένα συγκρότημα με αξιοσημείωτη πορεία στο γίγνεσθαι της ελληνικής αγγλόφωνης μουσικής σκηνής. Εμείς, όμως, δεν θα σταθούμε στο παρελθόν. Το τελευταίο βιντεοκλίπ των Cyanna “I Am Cannibal” για το ομότιτλο τραγούδι τους μου έκανε αίσθηση. Ατμόσφαιρα αλλόκοτη, προκλητική. Ο ήχος, δυνατός με αρκετές εναλλαγές. Συνάντησα την μπάντα στο σπίτι όπου γυρίστηκε το βίντεο στο Γουδί. Είναι το σπίτι του τραγουδιστή του γκρουπ, του Σπυρέα Σιντ. Φτιάχνουμε καφέ, ο Σπυρέας δηλαδή, και, αφού κάνουμε μια μικρή ξενάγηση στα βασικά σημεία-κλειδιά του βίντεο, «πιάνουμε την κουβέντα».

Δεν είναι τυχαία όλα αυτά, αφού το “The Undressed EP” είναι και μια ανεξάρτητη παραγωγή των Cyanna. «Αυτό είναι το πιο καινοτόμο. Το αναλάβαμε από την αρχή έως το τέλος. Εξώφυλλο, artwork, μίξη, διανομή. Είχαμε όλη την ευθύνη και κερδίσαμε την εμπειρία της παραγωγής με εκατό τοις εκατό το αποτέλεσμα που επιθυμούσαμε. Είναι μια επιλογή που θα κάναμε ξανά και ξανά», υποστηρίζει ο Νίκος.

Οι Cyanna έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στην ελληνική αγγλόφωνη μουσική σκηνή το 2002. Η τωρινή τους σύνθεση, όμως, με τον Νίκο Σιντ (πλήκτρα), τον Σπυρέα Σιντ (φωνητικά), τον Αντώνη Κα (κιθάρες), τον Νάις (μπάσο) και τον Ιάσωνα Τάτση (τύμπανα), υφίσταται από το 2010. Από την τελευταία τους δουλειά τότε, το “End Is Near” από τη Sony Music, οι Cyanna περνούν σε μια αρκετά διαφορετική παραγωγή, το “The Undressed EP”. Ο Σπυρέας θα μιλήσει για αυτό...

Σχεδόν παράλληλα κυκλοφόρησε και το βιντεοκλίπ του πιο γνωστού από τα κομμάτια του άλμπουμ, του “I Am Cannibal”, που είναι και ο καθρέφτης του “The Undressed EP”. «Για το βίντεο συνεργαστήκαμε με τους thecOre, με τους οποίους ανταλλάξαμε ιδέες και βγήκε αυτό το αρκετά υποβλητικό αποτέλεσμα που μεταδίδει όλη την ατμόσφαιρα του EP», θα μου πει ο Ιάσων, ενώ ο Νίκος θα συμπληρώσει: «Εχει όλα τα ‘υλικά’ του βινυλίου ως αίσθηση και παραγωγή. Χρησιμοποιήσαμε το σπίτι μας και παίξαμε εμείς οι ίδιοι. Θέλαμε να δείξουμε τον τρόπο που κινούμαστε και επικοινωνούμε μεταξύ μας».

«Το ‘The Undressed EP’ κυκλοφόρησε σε βινύλιο και είναι ένα άλμπουμ κυρίως ακουστικό με λίγο ηλεκτρισμό, στα πρότυπα των unplugged άλμπουμ των grunge συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’90». Βασικοί δημιουργοί είναι ο Νίκος, ο Σπυρέας και ο Αντώνης. Δεν ξέρω ποιο να ξεχωρίσω από τα τέσσερα κομμάτια του άλμπουμ. Σίγουρα καθένα από αυτά συγκεντρώνει πολλούς λόγους για να πατήσεις το repeat. Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία και κάνει τη διαφορά είναι να ακούς έντονα folk, blues και rock ’n’ roll στοιχεία με έναν ήχο πιο φυσικό. «Από άποψη σύνθεσης και καλλιτεχνικής κατεύθυνσης μας ενδιαφέρει πια ο ήχος και η μουσική μας να είναι ξεγυμνωμένα, καθαρά. Γυρνάμε πίσω στις ρίζες κατά κάποιον τρόπο, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70», περιγράφει ο Σπυρέας.

Εδώ και κάποιες ημέρες το “The Undressed EP” κυκλοφορεί και ψηφιακά μέσω του bandcamp (cyanna.bandcamp.com), όπου μπορούμε να το αγοράσουμε με τη λογική του “name your price” ή να το κατεβάσουμε δωρεάν. Το βινύλιο παραμένει διαθέσιμο στο cyanna.bigcartel.com.

Το “I Am Cannibal”, όμως, είναι κάτι παραπάνω από ένα τραγούδι. «Γράφτηκε το 2009, όταν ξεκινούσαν τα νέα δεδομένα στην Αθήνα και την Ελλάδα», μου εξηγεί ο Σπυρέας. «Ουσιαστικά αναφέρεται στον άνθρωπο που ζει υπό πίεση και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οταν πια το κράτος και οι νόμοι δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του, ο πολιτισμός, η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα δίνουν τη θέση τους στο ζωώδες ένστικτο για να επιβιώσει. Αυτό παρατηρήσαμε ότι συμβαίνει στη νέα αυτή πραγματικότητα, ένα είδος αρρώστιας στον ανθρώπινο πολιτισμό παγκοσμίως. Το ‘I Am Cannibal’ είναι η πρώτη προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα του τώρα».

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα και είδα υλικό των Cyanna κατάλαβα ότι είναι ένα συγκρότημα που θα μας απασχολήσει για καιρό. Είναι μια μπάντα με στιβαρή ύπαρξη στην ελληνική μουσική πραγματικότητα και έχει όλες τις προδιαγραφές για ένα άνοιγμα στο εξωτερικό. Πάνω από όλα, όμως, οι Cyanna θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν μουσική. «Το επόμενο βήμα είναι ο επόμενος δίσκος! Η ιδέα είναι να γράψουμε live με την ελάχιστη δυνατή επεξεργασία, με σκοπό να ενισχύσουμε την εικόνα της μπάντας όπως είναι στη σκηνή, κάτι που αποτελεί και το δυνατό μας χαρτί. Σίγουρα θα είναι μια δουλειά πιο ηλεκτρική, με πολύ γκάζι και ενέργεια», αναφέρει ο Αντώνης. Μέχρι τότε μπορούμε να ακούμε, να βλέπουμε και να μαθαίνουμε για τους Cyanna στο www. cyanna.gr. Φεύγοντας θέλω να ακούσω την ιστορία του ονόματος της μπάντας. Δεν ξέρω αν τα παιδιά είχαν όρεξη για «παραμύθια», εγώ όμως ήθελα να την ξανακούσω, νομίζω είναι αρκετά ενδιαφέρουσα... Την αφήγηση ανέλαβε ο Σπυρέας. «Ολα ξεκίνησαν πολύ παλιά, στο δασάκι εδώ πιο κάτω στην αγαπημένη μας γειτονιά, στο Γουδί. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας αρχαίος ναός αφιερωμένος στη θεότητα Συάννα, μία από τις κόρες του Δία, που λέγεται ότι κατοικούσε ως νύμφη στο ρέμα που υπήρχε κάποτε στο δασάκι. Ο Νίκος, που είναι αδερφός μου, ο Γιώργος Μουζής, που είναι μάνατζέρ μας και παλιά έπαιζε στην μπάντα, και εγώ μεγαλώσαμε εδώ και ως παιδιά σκαρώναμε στο δασάκι περιπέτειες. Η Συάννα, η γαλαζωπή αυτή οπτασία, ήταν ο θρύλος της γειτονιάς. Τότε ήταν το κορίτσι της παρέας που δεν υπήρχε. Οταν φτιάξαμε την μπάντα, η Συάννα ήταν το θηλυκό στοιχείο που λείπει, η μούσα. Η Συάννα από το Γουδί».

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Δείχνουν τον δρόμο Το ραντεβού έχει οριστεί στην έξοδο του σταθμού του ηλεκτρικού στο Ν. Ηράκλειο. Στην ώρα της η Μαρία Αναγνωσταρά, η διευθύντρια του 2ου δημοτικού σχολείου της περιοχής, μας παραλαμβάνει με το αμάξι της. Ξεκινάει τον ανηφορικό δρόμο προς τον προορισμό μας. Στα τρία λεπτά της διαδρομής, ενθουσιασμένη όσο δεν πάει, δεν σταματάει να μας περιγράφει τα της ολικής μεταμόρφωσης τόσο του σχολείου που διοικεί όσο και του συστεγαζόμενου 11ου δημοτικού, το οποίο διευθύνει ο κ. Λεωνίδας Τσούρμας. Οταν φτάσαμε, κατάλαβα πως ο ενθουσιασμός της αυτός δεν ήταν υπερβολικός... 320 αλαφιασμένα πιτσιρίκια να τρέχουν σε διαδρόμους φρεσκοβαμμένους, πολύχρωμους. Εξωτερικοί τοίχοι ευφάνταστα ζωγραφισμένοι από το χέρι του Δημήτρη Πασμάκη. Χειροποίητες κατασκευές των μαθητών μέσα και έξω από τις τάξεις. Ενα συγυρισμένο και πραγματικά τεράστιο προαύλιο, μια ολοκαίνουργια αίθουσα πληροφορικής, μια πλούσια βιβλιοθήκη. Ολα τους, αποτέλεσμα της ενεργοποίησης του διδακτικού προσωπικού, των γονέων, του συλλόγου γονέων

και κηδεμόνων αλλά και διάφορων εθελοντών που έσπευσαν να βάλουν το λιθαράκι τους στην όλη προσπάθεια. Μέσα σε λίγους μονάχα μήνες, ένωσαν δυνάμεις και επιθυμίες για να κάνουν πραγματικότητα ένα περισσότερο λειτουργικό και ευχάριστο περιβάλλον. Με τα ελάχιστα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους, σε συνδυασμό με άφθονη προσωπική εργασία, αλλά και με την αρωγή του δήμου, εν τέλει τα κατάφεραν. Και με το παραπάνω. «Πιστεύουμε πως στα όνειρα που αφορούν τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουμε περικοπές», μου λέει η διευθύντρια καθώς με ξεναγεί με υπερηφάνεια στους χώρους. «Με αυτή τη σκέψη, ξεκινήσαμε να δημιουργούμε τον δικό μας όμορφο κόσμο. Ωστόσο, δεν υπήρχε καμία οικονομική δυνατότητα για να γίνει η αρχή». Λύσεις, όμως, υπάρχουν, όταν υπάρχει και όρεξη. «Μια ομάδα αποφοίτων του σχολείου που είχε δημιουργήσει μια σελίδα στο Facebook έριξε την ιδέα και σε μια συνάντηση έφεραν όλοι από ένα κουτί μπογιά. Μαθαίνοντάς το, πολλοί φίλοι μάς προμήθευσαν και αυτοί με ό,τι μπορούσαν». Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ολική μεταμόρφωση των χώρων. «Μόνοι τους οι γονείς μερίμνησαν

να φτιάξουν τις αίθουσες διδασκαλίας, μία μία. Να καθαρίσουν και να βάψουν μαζί μας την αίθουσα πληροφορικής, τη βιβλιοθήκη μας, να μας προμηθεύσουν με υπολογιστές και να πλουτίσουν τη βιβλιοθήκη, να ζωγραφίσουν τοίχους, να οργανώσουν προβολές, να διορθώσουν και να επισκευάσουν. Η αλληλεγγύη μάς έδωσε δύναμη, μας άνοιξε ορίζοντες. Το σχολείο μας άνοιξε στη γειτονιά, στην κοινωνία, ενώ και τα ίδια τα παιδιά άρχισαν να δραστηριοποιούνται, να συμμετέχουν, να οργανώνουν εκδηλώσεις, να συμμετέχουν σε κινήσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Να αναλαμβάνουν ευθύνες και να σέβονται περισσότερο το χώρο». Τα σχέδιά τους, μου αναφέρει, δεν σταματούν εδώ. Θέλουν να ολοκληρώσουν τη μεταμόρφωση αξιοποιώντας την αυλή και ήδη αναζητούν χορηγίες. «Αλλά και να μην τα καταφέρουμε, έχουμε ήδη κερδίσει τη χαρά της συνεργασίας. Βιώνουμε την άλλη Ελλάδα της κρίσης, αυτή που μας έφερε κοντά με τον διπλανό μας, που μας έκανε όλους έναν. Οι χρωματιστοί τοίχοι, καταλήγει η κα Αναγνωσταρά, θα ήταν απλώς όμορφοι και δεν θα είχαν τίποτα να πουν εάν δεν είχαν γίνει με τόσο κόπο, φροντίδα και κυρίως συνεργασία».

Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.03. 2013

Από το ημερολόγιο της Λαβίνια Μάνον Η οικογένεια Μάνον είναι οι σύγχρονοι Ατρείδες στο έργο του Ευγένιου Ο’Νιλ «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» που παίζεται στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Ο Ο’Νιλ σκιαγραφεί μέσα στο έργο και τη δραματική ιστορία της δικής του οικογένειας. Βαθιά επηρεασμένος από την «Ορέστεια», τοποθετεί τη δράση στην εποχή του αμερικανικού εμφυλίου, στην καρδιά της αμερικανικής κουλτούρας, που αντιλαμβανόταν την οικογένεια ως ένα σχήμα κοινής μοίρας μέσα σε έναν σκοτεινό πουριτανισμό. Αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, ο στρατηγός Εζρα Μάνον επιστρέφει στο σπίτι του, στη Νέα Αγγλία. Στην οικία των Μάνον, όμως, με το σκοτεινό παρελθόν και τη νοσηρή σχέση με τη ζωή, υπάρχουν πολλές ανοιχτές πληγές. Η παθολογική αγάπη της γυναίκας του Εζρα, της Κριστίν Μάνον, για τον γιο της, τον Οριν, η προβληματική της συμβίωση με την κόρη της Λαβίνια και η παρεμβολή ενός τρίτου προσώπου στη ζωή τους διευρύνουν τον κύκλο μίσους, εκδίκησης και καταστροφικού έρωτα, που ήδη εμποτίζει το παρελθόν της οικογένειας και θα ολοκληρωθεί μόνο με την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε αυτόν. Η Μαρία Πρωτόπαππα (Λαβίνια Μάνον) ανοίγει το ημερολόγιό της. Η κόρη της οικογένειας αναπλάθει μια δραματική σχέση μέσα από θραύσματα λόγου.

1842, I WAS BORN LIFE IS SO COMPLICATED. Η πίστη διδάσκει πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον θανάτου και Θεού. Το σέβομαι βαθιά. Στη ζωή δεν ισχύει. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε ίσοι. Τον κόσμο ορίζουν οι εκλεκτοί. Οι χαρισματικοί. Π.χ. ο πατέρας είναι ιδιοφυής. Και τόσο πειθαρχημένος. Θέλω να του μοιάσω. Θέλω να γίνω χρήσιμη για χάρη του. ΕΙΣΤΕ Ο,ΤΙ ΤΡΩΤΕ. Για άριστες επιδόσεις χρειάζεται μελέτη, πειθαρχία, σκληρή δουλειά, σχολαστικότητα, αίσθηση καθήκοντος, άγριες φράουλες για τη μνήμη. Βλέπω τον κόσμο να τεμπελιάζει, να χαζεύει. Πόση σπατάλη χρόνου, ενέργειας, φαιάς ουσίας. Αλλοι δουλεύουν για αυτούς, άλλοι αποφασίζουν για αυτούς. Είναι τεμπέληδες, ανήλικοι και κακομαθημένοι. Ηλίθιοι. LIFE IS SO UNFAIR. Είμαι άσχημη. Είμαι άσχημη; Δεν είμαι γλυκιά, δεν είμαι ευχάριστη, δεν είμαι τρυφερή. Δεν έχω χιούμορ. Δεν έχω βυζιά. Δεν είμαι γλυκιά, δεν είμαι φαγώσιμη, ούτε κανενός προτεραιότητα. Γιατί δεν είμαι ελεύθερη; Ναι, είμαι αλαζών. Πιστεύω στο Απόλυτο. Στη Δικαιοσύνη. Την Αλήθεια. Ανθρωπος χωρίς «Λόγο» είναι άτιμος, αβαθής, άχρηστος. I love dad, dad loves mom, mom loves me. I love dad, dad loves mom, mom hates dad and me.

Dad hates Orin, dad loves mom, Orin needs me. I love dad, dad loves mom, mom hates dad, mom loves Adam, I love Adam. Adam loves mom, they hate dad, they hate me, Orin hates Adam, I hate mom, Orin has to kill Adam. 1865, END OF WAR. Θέλω να πάω να τρέξω στη λιακάδα. Μ’ αυτούς τους ηλίθιους. Θέλω. DAD DIES. Τέρμα η υπακοή. Προχωρώ στη δράση. Αν δεν με αγαπούν δεν υπάρχω, δεν έχω φωλιά, δεν ανήκω. Αν δεν με χρειάζεται κανείς είμαι αόρατη, άχρηστη, δεν έχει νόημα, είναι μάταιο. A dies. C dies. O dies. Το σόι μας παρήγαγε δολοφόνους και αυτοκτονικούς. Ας μη συνεχιστεί το γένος. Τέρμα εδώ. ΓΊΝΕΣΤΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΣΚΈΦΤΕΣΤΕ. Θέλω να γίνω ελαφριά σα σκόνη. Να βγω απ’ την καμινάδα. Να γλιτώσω από δω μέσα. 1866, END OF HOPE. I’ll die an old lady.

Διαβάζω

Ο σκορπιός και ο βάτραχος Κείμενο: Βαγγέλης Προβιάς

Μια φορά και έναν καιρό, όχι μακρινό -πολύ περισσότερο κοντά από όσο συνηθίζεται σε ιστορίες που ξεκινούν έτσιζούσε ένας σκορπιός. Ηταν καλό παιδί (αν αποκαλείται «παιδί» ένα αραχνοειδές), ευγενικό, καλόκαρδο, αλλά είχε μπλέξει με κακές παρέες. Μια μέρα χρειάστηκε να διασχίσει το ποτάμι της περιοχής όπου ζούσε για να πάει στη συγκέντρωση ενός πολιτικού κόμματος που κάτι ρεμάλια τον είχαν καταφέρει να γίνει «φίλος». Δυστυχώς -ή όχι και τόσο-, το ποτάμι είχε εκνευρισμό εκείνο το διάστημα, κατέβαζε νερό, άγριο σαν θάλασσα. Αν τολμούσε ο σκορπιός να το διασχίσει, θα πνιγόταν. Ωστόσο, έπρεπε οπωσδήποτε να το περάσει. Η συγκέντρωση, σύμφωνα με τους φίλους του, ήταν υψίστης εθνικοπατριωτικής σημασίας και αν απουσίαζε θα έχανε κάθε ελπίδα να γίνει από φίλος του κόμματος κανονικό μέλος, με όλα τα δικαιώματα που συνεπάγεται αυτό: δωρεάν μαύρο φανελάκι με λευκά γράμματα, αρβυλάκια δώρο και ξυραφάκι για να φτιάχνει φαλάκρα. Το σκέφτηκε, το επεξεργάστηκε και πάνω που άρχισε να απελπίζεται... «Ναι, ρε συ!» είπε, «Αυτός είναι η λύση! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;» Χωρίς να χάσει στιγμή, πηγαίνει στο σπίτι του παλιού του συμμαθητή στο σχολείο του δάσους, του βατράχου. «Βατράχι μου αγαπημένο, πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω! Χρόνια και ζαμάνια, ρε συ!» Το βατράχι τον κοίταξε απορημένο: «Εμ, έμπλεξες με νέο παρεάκι και ξέχασες τα παλιά σου συμμαθητούδια! Δεν φταίω εγώ... Πώς και ήρθες έτσι απροειδοποίητα;» «Ερμ... ξέρεις, ντρέπομαι που σε χώνω, αλλά ήθελα να σε παρακαλέσω για μια χάρη υψίστης εθνικοπατριωτικής σημασίας. Είναι μεγάλη ανάγκη!» «Αν μπορώ, ευχαρίστως να βοηθήσω!» «Κοίτα, στην άλλη όχθη του ποταμού, στο ξέφωτο με τους πλάτανους, γίνεται ένα event εναντίον των λαθρομεταναστών, των ομοφυλόφιλων και των ανύπαντρων μανάδων. Δεν πρέπει να το χάσω, είναι πρώτη φορά που συμμετέχω σε τέτοια εκδήλωση. Ομως το ποτάμι είναι αγριεμένο και το σημείο όπου συνήθως το διασχίζω απροσπέλαστο, δεν τολμάω ούτε να το πλησιάσω. Θα μπορούσες να με βοηθήσεις εσύ να φτάσω στην άλλη όχθη... Να με κουβαλήσεις στην πλάτη σου, όπως κάναμε πιτσιρίκια όταν παίζαμε!»

Ο βάτραχος παραξενεύτηκε πολύ με την επίσκεψη και το αίτημα του παλιού του διπλανού. Οχι μόνο είχανε να βρεθούνε κάμποσα χρόνια, από το λύκειο, επιπλέον δεν πίστευε την αφέλεια του οχτάποδου φίλου του. «Είναι δυνατόν», σκεφτόταν, «να μη γνωρίζει τίποτε για τη ζωή και τον χαρακτήρα μου και να ζητά να τον βοηθήσω να πάει στη συγκέντρωση μίσους;» Επιπλέον, θυμόταν τον σκορπιό έξυπνο και ευαίσθητο έφηβο! Πώς κατέληξε εκτός από βλάκας και φασιστάκι; Πώς έμπλεξε με αυτούς τους ανόητους που από το πουθενά, πριν μάθουν να γράφουν και να μιλούν σωστά, ήθελαν να «υπερασπιστούν» την «πατρίδα»; Αυτά σκεφτόταν το σοφό, στωικό βατράχι. Αλλά δεν έδειξε τίποτε. Αντίθετα, προς μεγάλη μας έκπληξη, είπε χαμογελώντας: «Το συζητάς; Ασφαλώς θα σε περάσω απέναντι για να πας στη συγκέντρωση εναντίον των λαθρομεταναστών, των ομοφυλόφιλων και των ανύπαντρων μανάδων! Είναι δυνατόν να εγκαταλείψω τον παλιό μου συμμαθητή;» Το σκορπιουδάκι ήταν ενθουσιασμένο που τα είχε τακτοποιήσει όλα! “You go scorpion, you go indeed”, σκεφτόταν και χειροκροτούσε νοητά τον εαυτό του μέχρι ο φιλαράκος του να ετοιμαστεί. Ξεκίνησαν για το ποτάμι. Οταν έφτασαν στην όχθη, ο βάτραχος ανέβασε τον σκορπιό στην πλάτη και βούτηξε στο νερό, αφού πρώτα του έριξε ένα ανεξήγητο, λυπημένο βλέμμα, που ο άλλος δεν το πρόσεξε μέσα στη χαρά του. Το ποτάμι ήταν πλατύ, το νερό γεμάτο δίνες και για ώρα το αμφίβιο κολυμπούσε συγκεντρωμένο χωρίς να δίνει σημασία στον επιβάτη του. Αυτός, όπως όλοι υποψιαζόμαστε, από ένστικτο και την ακατανίκητη δύναμη της φύσης του ύψωνε και τέντωνε όλο και περισσότερο την τρομερή ουρά του, σε θέση έτοιμη να καταφέρει με το δολοφονικό του κεντρί το θανάσιμο χτύπημα στη μαλακή πλάτη του μεταφορέα του. Πριν όμως η πανίσχυρη φύση του αραχνοειδούς θριαμβεύσει, ο βάτραχος με μια αριστοτεχνική κίνηση αδειάζει τον έκπληκτο σκορπιό, που δεν κατάλαβε καν τι του συνέβη, στα άγρια νερά! «Εεεεεεεεε», φώναξε εκείνος πάνω από τον αχό, «τι κάνεις;» Ο βάτραχος κοίταξε θυμωμένα, θλιμμένα τον παλιό του συμμαθητή, που έκανε απέλπιδες προσπάθειες να επιπλεύσει. «Δεν με πειράζει που θα με τσίμπαγες, είναι στη φύση σου... Αλλά ξέρεις, τελευταία μου βγαίνει μια προτίμηση προς τους άντρες. Επιπλέον, είμαι γιος ανύπαντρης βατραχίνας και ο αδελφός μου είναι παράνομος μετανάστης στις ΗΠΑ. Αν δεν είχες μπλέξει με τους μαλάκες, θα τα ήξερες αυτά και δεν θα μου ζήταγες να βοηθήσω! Ασε που πιθανώς δεν θα σε ενοχλούσαν κιόλας...» Ο σκορπιός, χωρίς ανάσα πια, κοιτούσε με απορημένο βλέμμα, προδομένο, τον φίλο του. Αυτός συνέχισε... «Και καλά όλα αυτά. Αλήθεια πίστεψες πως δεν θα έχω δει το ‘Παιχνίδι των Λυγμών’, δεν θα ήξερα την ιστορία με τον βάτραχο και τον σκορπιό; Πφφφ...» Ομως αυτό το τελευταίο δεν το άκουσε ο σκορπιός. Τον είχαν καταπιεί για πάντα τα άγρια νερά. Χρόνια μετά, ο βάτραχος σκεφτόταν τον χαμό του παλιού του συμμαθητή. Απέδιδε τη βλακεία του σε έναν μυστήριο προστατευτικό μηχανισμό της φύσης - μια πρόνοια που κάνει τα πιο επικίνδυνα για την ομορφιά της και για τους άλλους πλάσματα να στρέφονται, να εξολοθρεύουν με την ανοησία τους τον ίδιο τους τον εαυτό

*Ο Βαγγέλης Προβιάς είναι κειμενογράφος και συγγραφέας με συμμετοχή στο συλλογικό έργο «Θεσσαλονίκη 2012: Διαγωνισμός Διηγήματος» (εκδ. Ιανός).

08 -14.03. 2013

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.03. 2013

Μεταμορφώσεις και γελοιότητες Ενα είναι σίγουρο. Τη συνέντευξη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ευριπίδη Λασκαρίδη την είχα σκεφτεί εντελώς διαφορετικά όταν πήγαινα να τον συναντήσω στο διαμέρισμά του στο Κουκάκι. Είχα ετοιμάσει τις ερωτήσεις μου, θα μιλούσαμε για τη ζωή του, τις δουλειές του, τα χρόνια στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, το μεταπτυχιακό και την εμπειρία του στη Νέα Υόρκη, θα λέγαμε και δυο λόγια για τις «Καρέκλες» του Ιονέσκο, που σκηνοθέτησε φέτος με τον Καφετζόπουλο και τη Λαζαρίδου, και θα χρειαζόμουν δυο τρεις ώρες μπροστά στο laptop μου για να τα συμπυκνώσω όλα αυτά σε 900 λέξεις. Πάει κι αυτό. Είναι όμως και κάτι άλλο σίγουρο. Οταν ένας άνθρωπος με εκπλήσσει ευχάριστα, όταν διαπιστώνω ότι έχω μπροστά μου έναν δημιουργό που έχει να μου πει πολύ περισσότερα από αυτά που είχα στο μυαλό μου, τότε επιλέγω να αφεθώ στη συζήτηση και όπου βγει. Κάπως έτσι βρέθηκα με δύο ώρες ηχητικό υλικό στο κασετοφωνάκι μου, το οποίο δεν θέλεις να ξέρεις πόσες λέξεις είναι. Η συζήτησή μας είχε twist που θα ζήλευε ένα υποδειγματικό σενάριο ή θεατρικό έργο. Ηταν «μεταμοντέρνα», όπως θα την περιέγραφε και ο Ευριπίδης. Τα χώρεσε όλα. Από το ευρωπαϊκό θέατρο, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Μπομπ Γουίλσον μέχρι τα «Παρατράγουδα», τον Πέτρο Κωστόπουλο, τον Τζεφ Κουνς και τα ιλουστρασιόν σκυλάκια του! Από τον Χουβαρδά, τον Λούκο και τη δύσκολη ελληνική πραγματικότητα μέχρι και την... Πριγκηπέσσα! Ναι, αυτό το τελευταίο είναι σίγουρα ένα από τα highlights της κουβέντας μας. Ο Ευριπίδης εκστασιασμένος να μου δείχνει στο laptop του μια απολύτως trash φιγούρα, μια γυναίκα-σκυλάδικο με κορακί, καμένο μαλλί να κάνει web live radio on camera, να αφιερώνει νησιώτικα, να τραγουδάει από πάνω τους και όλα αυτά με background μια οθόνη όπου σκάνε βεγγαλικά! «Αυτό είναι με έναν τρόπο πιο δυνατό από την τέχνη. Είναι τόσο πιο ζωντανό και πιο αληθινό, λειτουργεί πολύ περισσότερο από όσα μπορεί κανείς να φτιάξει

στο πλαίσιο ενός καλλιτεχνήματος», μου λέει. Και κάπου εκεί βάζω το χαρτί με τις ερωτήσεις στην άκρη. Ας μιλήσουμε λοιπόν. Κουβεντιάζοντας με τον Ευριπίδη, μία λέξη επανέρχεται τακτικά στο μυαλό μου. Εξαίρεση. Ο Ευριπίδης είναι μια μεγάλη εξαίρεση. Στα 37 του χρόνια είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει βεβαιότητες. «Δεν μπορώ να σου πω ότι αυτό που επιχειρώ εγώ στην πρόβα θα φτάσει ποτέ να είναι πιο ειλικρινές και λειτουργικό από αυτό που κάνει η Πριγκηπέσσα. Δεν ξεκινάω γνωρίζοντας τις απαντήσεις, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Θέλω να τις ανακαλύπτω και να τις επαληθεύω». Είναι καλλιτέχνης μέχρι το μεδούλι του. Με σηκωμένες τις κεραίες του ψηλά, σε μια διαρκή αναζήτηση και αναθεώρηση. Εχει δοκιμάσει πριν απορρίψει. «Δεν έκανα τηλεόραση χωρίς να γουστάρω. Απλά κάποια στιγμή σκέφτηκα: ‘Είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω;’» Την ίδια στιγμή, δεν υποτιμά, δεν χλευάζει. «Με ιντριγκάρει το θέαμα εκείνο που δεν κολλάει σε στεγανά», μου εξηγεί. «Οι περισσότερες παραστάσεις που βλέπω και με ενδιαφέρουν έχουν αναμφισβήτητα στοιχεία μεταμοντέρνα. Δεν γίνονται με έναν τρόπο ο Τσέχοφ, ο Σαίξπηρ... Πώς γίνονται; Δεν ξέρω. Να ψάξουμε να το βρούμε. Παίρνει κανείς το έργο και βάζει δίπλα και την Πριγκηπέσσα, που είναι λες και έχει καταπιεί την αλήθεια της ζωής, και αναρωτιέται τι έχει αυτός ο κόσμος, αυτό το τσίρκο, που μοιάζει να λειτουργεί και πώς μπορεί να ποτίσει με αυτό τα εμβληματικά αριστουργήματα που στέκουν σαν βουνά ακίνητα μπροστά μας, μπας και ανακαλύψει κάτι που δεν είχε ως τώρα δει;» μου επισημαίνει. «Συνειδητοποιώ με τα χρόνια ότι ένα πράγμα που διατρέχει την καλλιτεχνική μου ιδιοσυγκρασία είναι η μεταμόρφωση και η γελοιότητα. Θέλω να φτιάξω κάτι που να έχεις ως βασικούς πυλώνες αυτά τα δύο στοιχεία», μου μιλάει περισσότερο σχετικά με αυτό που ετοιμάζει και εντελώς αιφνιδιαστικά η Πριγκηπέσσα -που πλέον έχει μετατραπεί σε σύμβολο- εισβάλλει εκ νέου στην κουβέντα μας. «Αυτή χωρίς να το ξέρει κάνει

ένα κολάζ δικό της: μπουζούκια, ράδιο, ίντερνετ, ροζ τηλέφωνο, Μενεγάκη, όλα σε ένα πακέτο. Εχει ντυθεί sex symbol. Μια μεταμόρφωση κάνει ουσιαστικά. Είναι πασιφανές αυτό. Ολος ο μηχανισμός της βασίζεται στον συμβολισμό. Το αποκριάτικο μαλλί, το αποκαλυπτικό φόρεμα, λίγο μπούτι, λίγο βυζί, βαμμένο μάτι, βαμμένο νύχι και να η παρεξήγηση της σέξι γυναίκας. Το σύμβολο όμως τελικά νικά, κάτω από αυτή τη γελοιότητα η Πριγκηπέσσα πείθει τον εαυτό της, μαζί και το κοινό της, ότι καίνε τα πατώματα του πλατό! Το σύμβολο, η εικόνα, είναι πιο ισχυρά από το γεγονός». Δεν πίστευα ποτέ ότι στη συζήτησή μου με τον Ευριπίδη αυτή η ιντερνετική περσόνα θα έπαιζε τόσο κομβικό ρόλο. Θα έπρεπε όμως. Ο Ευριπίδης μοιάζει να έχει μάθει πολλά από τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Προσπαθεί να βλέπει τη φόρμα, μα και πίσω από τη φόρμα. Αναζητά διαρκώς την αλήθεια του, αλλά δεν ρίχνει τον πήχη του. «Δεν είναι το ζητούμενο να συμβιβάσεις την καλλιτεχνική σου επιθυμία με το γούστο του κοινού προκειμένου να επιβιώσεις. Πρέπει συνεχώς να παλεύεις με τις ιδέες σου και να τις αναθεωρείς. Είναι τεράστιο πρόβλημα αν επιλέξεις έναν τέτοιον δρόμο σήμερα στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανέναν σύστημα που να το στηρίζει αυτό». «Με ενδιαφέρει πολύ η Ευρώπη, αλλά και οι πιο μακρινοί προορισμοί. Αναζητώ καιρό έναν τρόπο να ταξιδεύω με τη δουλειά μου. Ισως αυτό το project με τη μεταμόρφωση γίνει διαβατήριο. Στην Ελλάδα φλερτάρουμε διαρκώς με τη μαύρη τρύπα της κατάθλιψης, της διαφθοράς, του ξεπουλήματος, του βολέματος», μου λέει και διακρίνω μια απογοήτευση, μια κούραση. Και ύστερα πάλι το βλέμμα αγριεύει: «Οχι. Ας αντισταθούμε στην έλξη της, ας φύγουμε και ας πάμε προς το όνειρο...» Δεν τον φοβάμαι τον Ευριπίδη. Θα τον βρει τον δρόμο του. Εδώ. Εξω. Αν κάποιος χάσει, θα είμαστε πάλι εμείς.

Κείμενο: Γιώτα Αναστασάκη

08 -14.03. 2013

Η ουτοπική πρόταση Ενα κλείσιμο του ματιού στην Αθήνα και στην αρχιτεκτονική πρόκληση: ναι, αυτή είναι η περιγραφή που ταιριάζει στην επιλογή του Ιδρύματος Ωνάση εξαρχής να καθιερώσει ένα βραβείο ουτοπικής πρότασης για τον διαγωνισμό Rethink Athens. Τo διεθνές προσκλητήριο για την πρόταση που ουσιαστικά και λειτουργικά θα αλλάξει το καταπονημένο κέντρο της Αθήνας είχε και αυτή την πτυχή. Αλλωστε, η αρχιτεκτονική για να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί χρειάζεται και ιδέες που μπορεί να μην είναι επιλύσιμες εκτός χαρτιού, όμως γεννούν ιδέες και νέους δημιουργικούς τρόπους. Ας μη λησμονούμε πως οι σημερινοί τεράστιοι αστέρες της διεθνούς αρχιτεκτονικής (Ζάζα Χαντίντ, Ρεμ Κούλχας κά.) ανέπτυξαν το προσωπικό τους στιλ σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης. Χωρίς δουλειά και αναθέσεις, νέοι αρχιτέκτονες άρχισαν να πειραματίζονται με τις φόρμες στο χαρτί. Ετσι, όταν ήταν ώριμες οι συνθήκες να δεχτούν ένα νέο κύμα ιδεών (εφαρμόσιμων πλέον μέσα από ειδική επεξεργασία), αναπτύχθηκε η νέα μορφή αρχιτεκτονικής που κυρίως βρήκε έκφραση σε χώρους που απευθύνονται σε ευρύ κοινό (όχι τόσο σε κατοικίες). Αναζητώντας λοιπόν την ουτοπία, το Rethink Athens βράβευσε αυτή την ευφάνταστη και ικανή να σκεφτεί εκτός ορίων πρόταση που κατέθεσαν ο Κωνσταντίνος Τσιαμπάος και η Μυρτώ Κιουρτή. Εφορμώντας από μια φράση του Ιμάνουελ Καντ: “Act as if your maxims should serve at the same time as the universal law”. Η πρόταση εξαρχής εστίασε σε μια κοινά αποδεκτή αλήθεια που ευθύνεται για την κακοδαιμονία της Αθήνας: στην αδιαφορία που συχνά δείχνει τόσο το λεγόμενο κράτος όσο και οι ίδιοι οι πολίτες για τον δημόσιο χώρο. Η έλλειψη της κουλτούρας του υπεύθυνου πολίτη απέναντι στην ίδια του την πόλη προκαλεί αλλοιώσεις στον δημόσιο χώρο και τον ρίχνει βορά στην παραβατικότητα και την εξαθλίωση. Με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της Ομόνοιας, όπως επισημαίνουν

οι Κωνσταντίνος Τσιαμπάος και Μυρτώ Κιουρτή. Μέσα από αυτή τη διαπίστωση, προχώρησαν στη διατύπωση της πρότασής τους, που κέρδισε το βραβείο της ουτοπικής, εισάγοντας βασικές αρχές και μεθόδους της αρχιτεκτονικής, της κοινωνιολογίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας. Η διεπιστημονική αυτή προσέγγιση στοχεύει στον μετασχηματισμό της οδού Πανεπιστημίου σε έναν δημόσιο χώρο ο οποίος θα βοηθήσει τους Αθηναίους να επαναπροσδιορίσουν κριτικά τη σχέση τους με τον δημόσιο βίο. Ομως η ανάλυση της περίπλοκης σχέσης του Αθηναίου με τον δημόσιο χώρο -και την αντιμετώπιση του ιδιωτικού του χώρου- κρίθηκε αναγκαία. Η ομάδα που διακρίθηκε ήθελε να αποσαφηνίσει πώς ακριβώς διαμορφώνεται η σχέση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το συλλογικό. Να απογυμνώσει αυτόν τον μηχανισμό, αφού «ως γνωστόν η διασπορά της ιδιοκτησίας στα μεσαία στρώματα οδήγησε στην περίπτωση της Ελλάδας σε εκτεταμένη ιδιοκατοίκηση σε αντίθεση με το καθεστώς της μαζικής κατοικίας, χαρακτηριστικό της Δυτικής Ευρώπης. Η κοινωνική διασπορά της μικρής ιδιοκτησίας διαμορφώνει στην περίπτωση της Ελλάδας μια ειδική σχέση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. Σε αυτή οφείλεται η έντονη ατομικότητα που χαρακτηρίζει τους Ελληνες πολίτες, αλλά και η μειωμένη κοινωνική συνείδηση». Η κεντρική ιδέα της πρότασης, λοιπόν, έρχεται να εισαγάγει την επαναστατική έννοια της υιοθεσίας τμημάτων του δημόσιου χώρου από τους πολίτες! Ενα σημαντικό άλμα μπροστά από την ευρέως διαδομένη σε μητροπόλεις του κόσμου τεχνική του guerilla gardening. Δηλαδή της «κατάληψης» κενών χώρων με χώμα στις πόλεις για τη δημιουργία βοτανικών κήπων. Μια τάση που βλέπουμε εσχάτως και στην Αττική - στον Κεραμεικό, στο Νέο Ηράκλειο, αλλά και αλλού. Ακολουθεί αναλυτικά το σκεπτικό του Κωνσταντίνου Τσιαμπάου και της Μυρτώς Κιουρτή. Η πρότασή μας για την οδό Πανεπιστημίου στοχεύει σε έναν επαναπροσδιορισμό της παραπάνω

κοινωνικής και ιστορικής συνθήκης. Προτείνουμε τον επιμερισμό της κεντρικής περιοχής της οδού Πανεπιστημίου σε μικρά κομμάτια διαστάσεων 4 μέτρων πλάτους επί 12 μέτρων μήκους. Καλούμε στη συνέχεια τους πολίτες της Αθήνας να υιοθετήσουν τα επιμέρους αυτά τμήματα του δημόσιου χώρου μέσω ανοιχτής πρόσκλησης και κλήρωσης η οποία θα ενσωματώνει συγκεκριμένα κριτήρια. Προτείνουμε μια σειρά αναλυτικών κανονισμών με τη μορφή μιας Χάρτας της Πανεπιστημίου, η οποία θα ορίζει με ακρίβεια τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών απέναντι στο κομμάτι του δημόσιου χώρου το οποίο θα υιοθετούν. Η περίοδος υιοθεσίας των τμημάτων του αστικού χώρου θα είναι τέσσερα χρόνια. Μπροστά στην τριλογία της Βιβλιοθήκης, του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, τα τμήματα του δημόσιου χώρου θα προσφέρονται για υιοθεσία σε Ελληνες πολίτες που έχουν διακριθεί για την προσφορά τους στις τέχνες και στα γράμματα. Η επιλογή τους θα γίνεται ανά τρία χρόνια από τη σύγκλητο του Πανεπιστημίου και την Ακαδημία Αθηνών. Η οδός Πανεπιστημίου μπορεί με τον τρόπο αυτό να λειτουργήσει ως εκπαιδευτική διαδικασία η οποία στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης των Ελλήνων πολιτών με τον δημόσιο βίο. Η παραπάνω διαδικασία θα βοηθήσει στην αλλαγή της νοοτροπίας των Ελλήνων πολιτών, δείχνοντας ότι ο σεβασμός των νόμων και του δημόσιου χώρου δεν περιορίζει τη δημιουργικότητα ή την ελευθερία, αλλά αντίθετα διασφαλίζει και ενισχύει και τις δύο. Την ουτοπική πρόταση καθώς και το σύνολο (71) των προτάσεων που κατατέθηκαν στον ευρωπαϊκό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την ανασυγκρότηση του κέντρου της Αθήνας Rethink Athens, το κοινό μπορεί να τη δει στην έκθεση που διοργανώνεται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε επιμέλεια Πάνου Δραγώνα. Καθημερινά, έως και τις 10 Μαρτίου, με δωρεάν είσοδο.

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Rock ’n’ roll χρώματα Οι Bleach είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος... Το καταλαβαίνω από την πρώτη στιγμή που μου αναφέρουν ότι το όνομά τους σημαίνει χλωρίνη. Συναντιόμαστε στο Six D.o.g.s λίγο πριν από το live τους στις 20 Φεβρουαρίου, όπου εμφανίζονται με τους Πατρινούς φίλους τους Monostyle. Εχουν έρθει για την παρουσίαση του ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο “To the last drop” και πρόκειται για το πρώτο τους live στην Αθήνα. «Στην Πάτρα όπου κατοικούμε και δημιουργούμε εξαντλήσαμε τις εμφανίσεις μας. Νομίζω ήρθε η ώρα να επεκταθούμε και να εξελιχθούμε. Για αυτό ήρθαμε Αθήνα και όπου πάει», ξεκινάει τη συζήτηση ο 22χρονος Νικολά, που είναι η φωνή και ο βασικός δημιουργός των Bleach. Η μπάντα με τη σημερινή της σύνθεση υπάρχει από το 2011. Νωρίτερα, όλα τα μέλη της έπαιζαν μουσική σε διαφορετικές μπάντες από μέταλ, progressive, electronica, indie, instrumental και ελληνικό ροκ, για να καταλήξουν σε αυτό που είναι σήμερα... Μια μπάντα πολύχρωμη, όπως λένε οι ίδιοι, με πολλές εκφάνσεις του rock ’n’ roll. «Το στιλ μας φαίνεται και από τον δίσκο, είναι χορευτικό», αναφέρει ο 26χρονος Δημήτρης, που παίζει μπάσο, και ο Νικολά έρχεται να εμπλουτίσει τα στοιχεία για τους Bleach.

«Ο δίσκος μας έχει χρώματα. Με την έννοια ότι θέλουμε να προκαλεί συναισθήματα. Εχει πολύ rock ’n’ roll, αλλά και μπαλάντες». Εκτός από το “Victoria”, το “Maybe another time”, το “Staying” και το “Oriane”, που μου κάνουν πρώτα εντύπωση, ο δίσκος περιέχει δέκα κομμάτια που σε παρασύρουν να χορέψεις “To the last drop”. Οι διαφορετικές καταβολές στη μουσική των μελών της μπάντας έχουν χαρίσει στο άλμπουμ ελευθερία και πολυσυλλεκτικότητα, διατηρώντας ένα ωραίο σύνολο. «Είχαμε ετοιμάσει τα κομμάτια εδώ και έναν χρόνο και θέλαμε να τα παρουσιάσουμε στο κοινό. Ετσι προέκυψε ο δίσκος. Ισως βιαστήκαμε λίγο», μου εξηγεί ο 29χρονος Ηλίας, που παίζει ντραμς, εκφράζοντας το άγχος του για το αποτέλεσμα. «Από τη στιγμή που ξεφεύγεις από το πρώτο υλικό και παρουσιάζεις τη δουλειά σου, θέλεις να είναι όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται. Βέβαια, μέσα στον χρόνο θα εξελιχθείς και θα δοκιμάσεις πράγματα», συμπληρώνει ο Δημήτρης και αμέσως ο Ηλίας παίρνει πάλι τον λόγο: «Η παραγωγή είναι δύσκολη και ακριβή υπόθεση στην Ελλάδα. Από την άλλη, δεν υπάρχουν παραγωγοί που θα βάλουν το προσωπικό τους στοιχείο και θα απογειώσουν τον ήχο. Στην Ελλάδα έχουμε μόνο ηχολήπτες και ανθρώπους που πατούν το Rec. Παρά τις δυσκολίες, πάντως, νομίζω ότι έχουμε μια καθαρή παραγωγή και τώρα προχωράμε μπροστά».

Μπορείτε να ακούσετε τον δίσκο των Bleach “To the last drop” στο bleach2.bandcamp.com και να τον κατεβάσετε με αντίτιμο από 3 ευρώ. «Για μένα η μουσική πρέπει να είναι ελεύθερη», λέει ο Νικολά. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν να μιλούν και οι υπόλοιποι μεταξύ τους: «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θέλαμε να ζούμε από τη μουσική μας», δηλώνει ο 22χρονος Πολύβιος, που παίζει πλήκτρα. «Πρέπει όμως πρώτα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του κοινού και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν», του απαντά ο Ηλίας και συμφωνούν όλοι. «Για μας είναι πολύ σημαντικό το ότι κάθε live μας έχει κόσμο. Αυτό μας κάνει να προχωράμε», υποστηρίζει ο 25χρονος Γιάννης, lead guitar στο συγκρότημα. Οι Bleach πηγαίνουν για soundcheck. Τσεκάρω την official page της μπάντας στο Facebook, Bleach(Band), και η ώρα περνάει... Νέες εμφανίσεις του συγκροτήματος ακολουθούν στην Πάτρα και την Κρήτη, ενώ τον επόμενο μήνα κυκλοφορεί το πρώτο βιντεοκλίπ τους για το τραγούδι “Victoria” και ένα 7ιντσο βινύλιο από την Β-OtherSide Records. Το gig space του Six D.o.g.s έχει αρχίσει να γεμίζει. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται και τα rock ’n’ roll χρώματα των Bleach γεμίζουν τη σκηνή. Τα επόμενα live της μπάντας στην Αθήνα προετοιμάζονται μαζί με το LP “To the last drop”.

Κείμενο: Λόλεκ

08 -14.03. 2013

Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Πριν από δυο τρεις μέρες στην Αθήνα και στον Πειραιά. Ο Μάρκος είχε ξυπνήσει νωρίς. Και δουλειά να μην είχε, ξυπνούσε νωρίς. Ηταν μεγάλος πια, αλλά περπάταγε κάθε μέρα. Κατέβαινε στο λιμάνι, όχι για να δει τα πλοία που φεύγαν για τη Σύρα. «Σύρα» ακόμα, αλλά χωρίς καμία νοσταλγία. Αμα ήθελε, έμπαινε μέσα στο παπόρι και έφτανε στο νησί. Αλλά δεν πολυ-ήθελε. Ούτε να κοιτάει τα πλοία από τον Πειραιά. Μια δυο φορές τον μήνα και στα μεγάλα κέφια έπαιρνε το τρένο από τον Πειραιά και κατέβαινε στην Ομόνοια. Αλλες φορές Μοναστήριον, άλλες φορές Μεταξουργείο. Από την Ομόνοια ανέβαινε την Πανεπιστημίου ή έπαιρνε τον δρόμο κάτω ίσια για Πειραιώς, σπανίως την Πατησίων. Περπατώντας. Κατέβηκε, λοιπόν, στην Ομόνοια και έκανε να φτάσει Σύνταγμα. Στο φανάρι πέρασε απέναντι. Κι άλλο φανάρι και απέναντι. Τις κα-

θημερινές είχε πολύ κόσμο παντού. Στα μέσα και στους δρόμους. Περπάταγαν μετά από Ομόνοια όλοι για κάπου. Αρχικά για το φανάρι. Ενα απέναντι. Και μετά σε κάθε στενό σχεδόν κι από ένα. Του Μάρκου δεν του άρεσαν τα φανάρια, αλλά τι να κάνει, σταμάταγε και κοίταζε να ανοίξει το πράσινο ηλεκτρονικό πασαπόρτι να συνεχίσει. Κι έτσι όπως κοίταζε στα έτη πολλά μετά τη δικιά του γέννηση, κάπου εκατό και βάλε, να γίνει πράσινος ο άνθρωπος να του κάνει σινιάλο να περάσει απέναντι τον δρόμο, να σου μια αφίσα στολίδι στο φανάρι. Με τη φάτσα του επάνω και από κάτω λόγια και ώρες τυπωμένα: «Αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη στο Μουσείο Ρεμπέτικης Ιστορίας: ‘Ο Φράγκος ζει ανάμεσά μας’», κι από κάτω με πιο μικρά, σπάνιο φωτογραφικό υλικό, σπάνιες ηχογραφήσεις, το αυθεντικό μπουζούκι του Μάρκου Βαμβακάρη σε δημοπρασία, ανέκδοτα τραγούδια, συναυλία με ρεμπέτικα τραγούδια από τους ..., ώρες λειτουργίας του μουσείου τάδε με τάδε, ώρα έναρξης συναυλίας

τάδε, είσοδος τόσα. «Δίνομεν και ρέστα», είπε ο Μάρκος και στροφή επί τόπου για πίσω. Τρένο και πάλι Πειραιά. Εκείνη τη μέρα στάθηκε λίγο να κοιτάξει πίσω στη θάλασσα τα πλοία. Δεν έφευγε κανένα για Σύρα. Κατέβηκε κάτω στο μαγαζί του Βασίλη. Κάθισε στο τραπέζι κι εκείνος του ’φερε κάτι να πιει. «Με κάνανε, πως είδα, και μουσείο... Και θα πάει, λέει, ο κόσμος να φιλήσει τις εικόνες μου, σα να ’μαι ο Χριστός και η Παναγιά η Παρθένα και για τα προσκυνητάρια μου θα πλερώσουνε 12 ευρώ». Ο Βασίλης κούναγε το κεφάλι. «Σα ν’ απόθανα είναι, Βασιλάκη μου, και μου βάλανε μηχάνημα να αναβλύζω μύρο, για να μη μυρίζει ο θάνατος». «Βρε άσωτε, κουνήσου από τη θέση σου μεσημεριάτικα, άκου εκεί πέθανες, ορίστε! Εγώ σε βλέπω και σε ακούω κάθε μέρα. Μια χαρά είσαι, αθεόφοβε, πιάσε το μπουζούκι σου τώρα να φέρω την κιθάρα να πούμε κάνα τραγουδάκι, πριν σε αναζητήσει η κυρά σου».

Κείμενο: Χάρη Ποντίδα / Φωτογραφία: Γιούλη Ντάλλα

08 -14.03. 2013

«Μετανάστες είμαστε κι εμείς» Από τις αρχές του μήνα το Θέατρο Κωφών παρουσιάζει την παράσταση «Ξένοι», που βασίζεται σε κείμενα του Γκαζμέντ Καπλάνι από το βιβλίο του «Μικρό ημερολόγιο συνόρων». Μια ομάδα Αλβανών μεταναστών, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες, ξεκινούν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας, παράνομα, για να αντιληφθούν λίαν συντόμως ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από το «όνειρο». Διαβάζοντας το λιτό αλλά πλούσιο βιογραφικό του Θεάτρου Κωφών, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι η γνωστή παροιμία «όσο θέλεις βρόντα», αλλά το αστειάκι πήγε κάπως έτσι: «Οσο θέλεις βρόντα στου αρτιμελούς την πόρτα». Θέατρο που υπάρχει εδώ και 29 χρόνια και η γράφουσα πρώτη φορά το συναντούσε. Αρτιμελής (αρτιμελέστατη) είναι η Σοφία Ρομπόλη που έχει αναλάβει εδώ και χρόνια τη διερμηνεία και διδασκαλία των κειμένων στη νοηματική στη μικρή αλλά σταθερή ομάδα των ηθοποιών του θεάτρου, που ενίοτε εμπλουτίζεται και με περαστικά πρόσωπα. Η ίδια κάνει και το δελτίο για κωφούς στην τηλεόραση του Alpha. «Αρα και εγώ ανήκω στο σύστημα», λέει, «αλλά παρόλα αυτά είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσεγγίσει κανείς τα μέσα ενημέρωσης και να επικοινωνήσει. Η λέξη ‘κωφός’ είναι ένας τοίχος. Ενας δεύτερος αποκλεισμός».

νο του Καπλάνι που εκείνος έχει διασκευάσει εγώ το αποδίδω στη νοηματική. Το αναλύουμε, μοιράζουμε ρόλους και μετά οι φωνές των ομιλούντων ηθοποιών. Είναι πάρα πολλή η δουλειά. Μήνες. Δηλαδή; Συνήθως ξεκινάμε από το καλοκαίρι και πιάνουμε το θέμα από όλες τις πλευρές. Ξέρετε, οι άνθρωποι που δεν ακούν έχουν μεγάλες ελλείψεις σε βασικά πράγματα, γιατί είναι σχεδόν αποκλεισμένοι από την τηλεόραση - αν εξαιρέσει κανείς τα δελτία ειδήσεων στη νοηματική. Δεν έχουν ισοτιμία στην ενημέρωση. Στο θέμα, ας πούμε, της μετανάστευσης, τα πιο νέα παιδιά δεν ήξεραν ότι κάποτε είχε και η Ελλάδα το ίδιο πρόβλημα. Οτι έφευγαν τα καράβια από τον Πειραιά για την Αμερική. Και είναι πολύ εύκολο να γίνεις ρατσιστής αν δεν έχεις γνώσεις. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να πει «εμένα δεν μου δίνουν δουλειά και δίνουν στους Αλβανούς». Για αυτό επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο; Οταν βλέπει κανείς το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, κάτι πρέπει να κάνει. Εμείς το βλέπουμε και λίγο εκπαιδευτικά το θέμα. Να μάθουμε λίγο Ιστορία. Εννοιες όπως ανεξαρτησία, αυτογνωσία κλπ. -αφηρημένες έννοιες δηλαδή- πώς μεταφέρονται στους ηθοποιούς;

Να τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Πώς γίνεται ένα θέατρο για κωφούς; Oι ηθοποιοί είναι (προφανώς) κωφοί. Ο σκηνοθέτης όμως; Και πώς επικοινωνούν μαζί του; Mε τους θεατές;

Κάθε Τετάρτη υπάρχει ειδικό σεμινάριο από ψυχολόγο για να βγουν οι ρόλοι. Είναι οργανωμένη η ομάδα. Υπάρχουν ηθοποιοί που ακολουθούν πάνω από 20 χρόνια πρόγραμμα διδασκαλίας.

Οι ηθοποιοί είναι κωφοί, αλλά συμμετέχουν και ακούοντες ηθοποιοί, που «ατακάρουν» πάνω σε αυτά που ειπώνονται (στη νοηματική) πάνω στη σκηνή. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Βηλαράς είναι ακούων. Σκηνοθέτης και κοινωνικός λειτουργός μαζί. Είμαστε και οι δύο αναπόσπαστα μέλη της ομάδας και δουλεύουμε άπειρες ώρες. Το κείμε-

Μου μεταφέρετε μια πραγματικότητα που είναι άγνωστη για μένα. Φαντάζομαι και για πολύ κόσμο. Η νοοτροπία είναι κάπως σαν «Αχ τα καημένα, θέλουν λεφτά να παίζουν μεταξύ τους θέατρο». Αλλά πώς να μην είναι. Εδώ, ακόμη και σήμερα,

ο νόμος απαγορεύει σε έναν κωφό να φοιτήσει σε δραματική σχολή. Πρέπει να είσαι «ημεδαπός και αρτιμελής» - έτσι λέει. Τρώμε πολλούς αποκλεισμούς, πάρα πολλούς, για αυτό δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είμαστε και εμείς μετανάστες μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Το έργο του Καπλάνι μιλάει και για μας. Αν έρθετΤε, θα καταλάβετε. Χέρια, μάτια, πρόσωπο, ένταση, έκφραση, η νοηματική είναι μια ολοκληρωμένη γλώσσα που έχει ρυθμό και εκφραστικότητα από μόνη της. Αλλά όλοι εμείς, που δεν έχουμε λόγο να προσέξουμε τις αποχρώσεις της, είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε τη θεατρικότητά της. Στην πράξη, βέβαια, έχουμε μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία. Νοηματική σε συνδυασμό με λόγο (από τους ακούοντες ηθοποιούς) είναι ένας πλήρης κώδικας επικοινωνίας, που φτάνει με φυσικότητα στο κοινό που παρακολουθεί. Σίγουρα είναι και ένα καλό πρώτο βήμα για να μπορεί να βλέπει από δω και πέρα αλλιώς. «Η προκατάληψη δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα μεταξύ μας», λέει η Σοφία Ρομπόλη. «Αυτήν προσπαθούμε να χτυπήσουμε, εδώ και χρόνια. Και η γλώσσα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο. ‘Ο μετανάστης είναι ένα ον περικυκλωμένο από σύνορα’ είναι η φράση-κλειδί στο ‘Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων’ του Καπλάνι. Τα συμβατικά σύνορα, εκείνα που χωρίζουν τις χώρες μεταξύ τους, δεν είναι για αυτόν παρά το μεγάλο ορατό σύνορο. Υπάρχουν όμως χιλιάδες άλλα. ‘Η γλώσσα: ιδού το πρώτο αόρατο σύνορο’». Ο,τι ακριβώς μας λένε και οι έξι ηθοποιοί από τη σκηνή του Θεάτρου Κωφών Ελλάδος (Σαχτούρη 8-10, Πλατεία Κουμουνδούρου). Και μας το λένε καλά με όλο το σώμα και όλη την ψυχή -πιο φωναχτά δεν γίνεται- κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 28 Απριλίου.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

08 -14.03. 2013

Με έναν Γερμανό, στον δρόμο Το να ξεναγείς έναν Γερμανό δημοσιογράφο στην Αθήνα της κρίσης, σε γειτονιές που είναι απαγορευμένες «για το καλό της εικόνας μας στο εξωτερικό», είναι σαν να σου κάνουν ένεση αδρεναλίνης στην καρδιά. Ο 29χρονος Σβεν Στόκραμ, δημοσιογράφος στη γερμανική εφημερίδα “Die Zeit”, βρέθηκε για δύο εβδομάδες στην πρωτεύουσα μέσω του Ινστιτούτου Γκαίτε, παίρνοντας μέρος στο 5ο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Δημοσιογράφων «Κοντινό Πλάνο». Από την αρχή της γνωριμίας μας, κατάλαβα ότι δεν είχε πάρει χαμπάρι τι πραγματικά συμβαίνει εδώ, πρώτον επειδή δεν είχε σημείο αναφοράς -πρώτη φορά γαρ στην Ελλάδα- και δεύτερον διότι δεν είχε απομακρυνθεί πέρα από την Πλάκα, το Σύνταγμα και τις Λεωφόρους Βασ. Σοφίας και Βασ. Κωνσταντίνου. Οσα γνώριζε τα τελευταία χρόνια για τη χώρα μας ήταν μέσα από τα -όχι πάντα αντικειμενικά- δημοσιεύματα μεγάλης μερίδας του γερμανικού Τύπου. «Είμαι σίγουρος ότι η ελληνική κρίση για την οποία μιλούν στην Ευρώπη δεν είναι μόνο αυτό και ειλικρινά θέλω να μάθω περισσότερα», μου εξομολογήθηκε ένα βράδυ σε μια κουβέντα μαζί με άλλους συναδέλφους πάνω από ένα ποτήρι κρασί. Προσφέρθηκα, λοιπόν, να του δείξω την Αθήνα των μνημονίων, τις πληγωμένες ζωές που αρχίζουν στο τέλος των κλασικών αξιοθέατών της, εκείνες που ένα κλονισμένο πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί να κρύβει από «αδιάκριτα» βλέμματα, αλλά και τις πιο μοδάτες γειτονιές, τα νέα στέκια της πόλης, της διασκέδασης και της τέχνης. Ετσι κι έγινε. Περπατούσαμε για ώρες: Ομόνοια, Γ΄ Σεπτεμβρίου, Πατησίων, Βάθη, Αχαρνών. Στη Μενάδρου είδε συλλήψεις μεταναστών, στη Σοφοκλέους τα συσσίτια του δήμου, τις ουρές στους Γιατρούς του Κόσμου. Στου Ψυρρή φωτογράφισε το ΕΜΠΡΟΣ και πήγαμε σε νέες γκαλερί. Σε Αγία Ειρήνη και Καρύτση είδε την πόλη να

ξαναζωντανεύει. Στα Αναφιώτικα και στον Αρειο Πάγο μαγεύεται. Εγώ του μιλούσα, εκείνος ηχογραφούσε και φωτογράφιζε. Οταν τελείωσε η βόλτα μας, ήταν η σειρά μου να ρωτήσω τις εντυπώσεις του. Ηταν σοκαρισμένος από όσα είδε, αλλά συνάμα εντυπωσιασμένος. «Είχα επιφυλάξεις για όσα διάβαζα, αν και γράφονται πολλά για την Ελλάδα στα γερμανικά ΜΜΕ», άρχισε να μου λέει. «Εκφράζουν απόψεις κλισέ και με προκατάληψη γράφουν ότι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες, ότι δεν θέλουν να πάνε στη δουλειά τους και ότι κατηγορούν άλλους για τα δικά τους λάθη. Ομως ήμουν σίγουρος ότι αυτή δεν μπορεί να είναι όλη η αλήθεια. Οταν ήρθα, λοιπόν, είπα: ‘Για να δούμε ποια είναι τελικά η πραγματικότητα’». Την πρώτη βραδιά βρέθηκε στο Σύνταγμα και δεν μπορούσε να διακρίνει την κρίση. Πού είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν; Προβληματίστηκε. Επειτα από μία εβδομάδα στην Αθήνα άρχισε να καταλαβαίνει. «Είδα πολλές επιχειρήσεις κλειστές, ανθρώπους να ζητιανεύουν, άστεγους να κοιμούνται στους δρόμους, αλλά όλα αυτά είναι στο πλαίσιο μιας μεγάλης πόλης, όπως και στο Βερολίνο, αφού και εκεί υπάρχουν. Είπα, εντάξει, υπάρχει δυσκολία, αλλά δεν φαίνεται τραγικό». Παρόλα αυτά, όταν μίλησε με Ελληνες, έμαθε ότι τον χειμώνα ο κόσμος καίει έπιπλα στα τζάκια και στις σόμπες του επειδή δεν έχει χρήματα για πετρέλαιο. «Αυτό, για παράδειγμα, ήταν για μένα μια απόδειξη της φτώχειας που υπάρχει. Μου είπαν, επίσης, για τις μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων, για την ανεργία στους νέους. Τελικά, μόνο μέσα από συζητήσεις με τον κόσμο καταλαβαίνεις καλύτερα τι συμβαίνει». Αν και συγκλονισμένος βλέποντας πώς η κρίση επηρεάζει την καθημερινότητα του κόσμου, θεωρεί ότι κατάλαβε καλύτερα την ψυχολογία των Ελλήνων «όταν, για παράδειγμα, περίμενα ότι το

βράδυ δεν θα έβγαιναν πολλοί έξω, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι το κάνουν επειδή θέλουν να ξεφύγουν λίγο από τη μιζέρια γύρω τους». Αναφερόταν στα μπαράκια στο Γκάζι που είχαν κόσμο. «Αρχικά δεν περίμενα να συμβαίνει αυτό σε μια χώρα χωρίς χρήματα για την οποία λένε ότι αυτή τη στιγμή είναι το χειρότερο μέρος στην Ευρώπη, αλλά τώρα πια το καταλαβαίνω απόλυτα». Συνειδητοποιεί πως η ζωή εδώ συνεχίζεται, έστω και με δυσκολία, και ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου. Αυτό του δίνει ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε. «Τίποτα από όσα άκουγα στη χώρα μου δεν ισχύει. Δεν φταίει ο κόσμος που δεν βρίσκει δουλειά και αυτό θα το καταλάβαιναν όσοι Γερμανοί δεν έχουν δει τι συμβαίνει και με ποιο δραματικό τρόπο έχει αλλάξει η ζωή σας. Και στη Γερμανία υπάρχουν προβλήματα, αλλά δεν συγκρίνονται καθόλου με όσα υποφέρετε εδώ. Είναι εντελώς διαφορετικό όταν το ζεις από το να το διαβάζεις». Ο Σβεν θαυμάζει αυτό που του εξήγησαν ότι έχουν οι Ελληνες: το φιλότιμο. «Είναι αλήθεια!» ενθουσιάζεται. «Παρόλη την κρίση, πήρα μια γεύση του τι είναι φιλότιμο, κάτι που δεν είναι μόνο φιλοξενία, αλλά ένα μείγμα περηφάνιας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης». Του άρεσε η αρχιτεκτονική της παλιάς Αθήνας, «εκεί που μπορείς να αναπνεύσεις την Ιστορία, την αρχαιότητα». Αντιθέτως, τον απογοήτευσε το τσιμέντο που υπάρχει παντού και που ξέρει ότι δημιουργήθηκε τα τελευταία 60 χρόνια. «Το πρόσεξα όταν πρωτοήρθα, από το αεροδρόμιο. Οταν όμως βρεθείς με τον κόσμο, συνηθίζεις ακόμα και τα άσχημα κτίρια. Αλλά περισσότερο από όλα μου αρέσει που έκανα καινούργιους φίλους εδώ, που με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Θα ξανάρθω. Να είσαι σίγουρος!» είπε με έκδηλη τη χαρά ότι ανακάλυψε έναν ολόκληρο νέο κόσμο τον οποίο αισθάνεται και δικό του.

Κείμενο / Φωτογραφία: Νώντας Συρράκος

Mobility εμπειρία Mobile World Congress 2013, Βαρκελώνη. Πρώτα τα δεδομένα: τετραγωνικά μέτρα 94.000, περισσότεροι από 72.000 επισκέπτες, 1.700 εκθέτες και 200 κράτη που συνέθεσαν ένα τεράστιο παζλ εξερεύνησης της mobile τεχνολογίας. Χώροι networking, workshops, σεμινάρια, παρουσιάσεις και ο διαθέσιμος χρόνος τέσσερις ημέρες! Μια εμπειρία από τις 25 έως τις 28 Φεβρουαρίου τόσο συναρπαστική όσο και κουραστική. Και μια ακόμη πρόκληση για τους επισκέπτες των προηγουμένων ετών... Φέτος έπρεπε όλοι μας να εξοικειωθούμε με τις νέες εγκαταστάσεις, που είχαν διαφορετική αρχιτεκτονική δομή. Το σκηνικό πλέον έχει αλλάξει! Αυτό που με τεχνολογικούς όρους αποκαλούμε mobile media και στοιχειοθετείται από τεχνολογίες, λειτουργικά συστήματα, συσκευές και εφαρμογές είναι πλέον ενταγμένο σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Επιπλέον, στο φετινό συνέδριο, αναδείχτηκε και η νέα κυρίαρχη έννοια, αυτή του mobility, της διαρκούς δηλαδή και εν κινήσει πρόσβασης στην πληροφορία από κάθε συσκευή. Πέρα όμως από τα τεχνολογικά και αριθμητικά δεδομένα του συνεδρίου, υπάρχει και η προσωπική εμπειρία κυριολεκτικής πλοήγησης σε συναντήσεις, περίπτερα, ειδικές εκδηλώσεις και σεμινάρια...

Με την είσοδο στις εγκαταστάσεις και βλέποντας αυτή την τεράστια έκταση και τους χιλιάδες επισκέπτες, είναι δεδομένη η σκέψη ότι ο χρόνος των τεσσάρων ημερών δεν αρκεί για να αποκτήσεις όλη τη γνώση και πληροφορία. Σε αυτό το πλαίσιο, θέλω να καταθέσω και τα δικά μου σημεία αναφοράς της εμπειρίας μου στη Βαρκελώνη. Τι είδα και τι βίωσα... Την απέραντη ευθεία διασύνδεσης των εκθεσιακών χώρων, έναν ιδιόμορφο «περιφερειακό», με κυλιόμενες μπάρες για επίσπευση της διαδρομής, που σου επέτρεπε λειτουργικά να μετακινηθείς στα Halls και στα περίπτερα, τα οποία βρίσκονταν εκατέρωθεν. Την είσοδο του mobile σε χώρους και βιομηχανίες μέσα από ολιστικές λύσεις και προσεγγίσεις. Ξεχωρίζω την εκπαίδευση και την υγεία, όπου οι παρουσιάσεις και οι αναλύσεις που έγιναν ανέδειξαν μια εικόνα που θα αναδιαμορφώσει πλήρως τους συγκεκριμένους κλάδους. Την καταρχήν απουσία της Google, της Microsoft και της Apple (ως εκθετών), αλλά ταυτόχρονα την άτυπη παρουσία τους, ειδικά της πρώτης, σε όλα τα επίπεδα. Είτε αφορά τη χρήση συσκευών και λειτουργικών συστημάτων από τους συμμετέχοντες, είτε την έμμεση -δυνατή- προβολή τους μέσα από τις συνεργαζόμενες εταιρείες οι οποίες είχαν παρουσία στην έκθεση. Τις ίντσες στα smartphones να εκτοξεύονται και να συνιστούν κινητά τηλέφω-

να-σημειωματάρια. Κοινώς, ο θρίαμβος της οθόνης αφής! Μια ιδιόμορφη οπτική ενός μεταβατικού πλαισίου ανάμεσα σε smartphones όπως τα γνωρίζαμε και tablets. Την παρουσία και πρόθεση πολλών εταιρειών που δεν ανήκουν τόσο στον χώρο της mobile τεχνολογίας και βιομηχανίας, αλλά κυρίως στον χώρο των συμβουλευτικών υπηρεσιών να εντάξουν ολοκληρωμένα διαδικασίες mobile marketing στη φαρέτρα τους, μετεξελίσσοντας και μετατρέποντας τη λειτουργία τους σε αυτό που αποκαλείται διεθνώς mobile enterprise. Επίσης, εξαιρετικούς networking χώρους περιμετρικά της έκθεσης και ανάμεσα στα Halls, που έδιναν την ευκαιρία για συζητήσεις, επαφές και ανάπτυξη συνεργασιών! Είδα, τέλος, για πρώτη φορά και την παρουσία του ελληνικού περιπτέρου σε μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια κοινής παρουσίας εταιρειών του κλάδου κάτω από μια ομπρέλα. Εφόσον ακολουθηθεί η ίδια δυναμική, είναι σίγουρο ότι κάτι πολύ ποιοτικό θα αναδειχθεί, με εξωστρέφεια και ολοκληρωμένη επιχειρησιακή στόχευση. Ολη η εμπειρία σε μια πανέμορφη πόλη, με πλήρη οργάνωση και υποστήριξη των δεκάδων χιλιάδων συμμετεχόντων με χαμόγελο και υπομονή. Μια μεγάλη φιέστα τελείωσε και μια καινούργια μας περιμένει σε έναν χρόνο από τώρα!

Κείμενο / Φωτογραφία: Γιώργος Παπαστογιαννούδης

08 -14.03. 2013

Αγορεύοντας στο διαδίκτυο Λόγω των social media αλλά και της ενασχόλησής του ως ραδιοφωνικού παραγωγού σε δύο διαδικτυακά ραδιόφωνα (maga.gr και amagiradio. com), ο 29χρονος δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης έχει γίνει μόνιμος κάτοικος διαδικτύου. «Το 80% του χρόνου μου δικηγορώ. Η ενασχόλησή μου όμως με το διαδίκτυο έχει σαφώς επηρεάσει τη νομική μου καριέρα, υπό την έννοια ότι εγώ, αλλά και ο Βασίλης Σωτηρόπουλος που έχει το e-lawyer, είμαστε οι άνθρωποι στους οποίους προστρέχει ο χρήστης για νομική συμβουλή όταν υπάρχει ένα θέμα της επικαιρότητας. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Πριν από λίγο, κάποιος με ρώτησε αν το εξώφυλλο του περιοδικού ‘Unfollow’ με το photoshop στο πρόσωπο του πρωθυπουργού προκαλεί στο να γίνουν αξιόποινες πράξεις». Ως άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τα κοινά, παρακολουθεί τις εξελίξεις, αλλά και παίρνει θέση δημόσια για θέματα που αφορούν την πολιτική σκηνή και την κοινωνία γενικότερα. Υποστηρίζει πως ο μόνος τρόπος για να μπορούμε να έχουμε δημόσια παρέμβαση είναι το διαδίκτυο. «Το ίντερνετ μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε δημόσιο λόγο, όσοι παλιά ήμαστε απλά ακροατές του. Τώρα πια μπορούμε ελεύθερα, άμεσα και γρήγορα να εκφράσουμε την κρίση μας. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα ήταν ιδανικό αν συνέβαινε μέσα στο πλαίσιο μιας δεοντολογικής χρήσης του μέ-

σου, πράγμα που δεν ισχύει. Αυτά τα posts και τα σχόλια που κάνουμε δεν είναι μέρος μιας συζήτησης ανθρωπινής, αλλά πίσω από οθόνες. Ετσι, με την ‘κάλυψη’ αυτή, απενοχοποιήσαμε την επιθετικότητα. Διακρίνεις πια στα διαδικτυακά λόγια όλο αυτό το μίσος, το νεύρο που κρύβει το κυνήγι της ατάκας που πρέπει να χωρέσει στους 140 χαρακτήρες ενός tweet. Αυτή την επιθετικότητα την ενσωματώνουμε και στις φυσικές μας επαφές. Βγαίνεις με κάποιον έξω για καφέ και είναι έτοιμος να σχολιάσει, να κάνει comment. Δεν θα κάνει συζήτηση. Ακόμη και αντί να γελάσει πια, θα σου απαντήσει στο αστείο με ένα ‘lol’, έστω και περιπαιχτικά». Σύμφωνα με τα λεγόμενά του βρισκόμαστε ακόμη στην εφηβική φάση του διαδικτύου. «Θα υπάρξει και η ενηλικίωση, θα έρθει νομοτελειακά, όταν σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τις περσόνες που χτίζουμε αυθαίρετα - όσοι το κάνουν εν πάσει περιπτώσει και είναι πολλοί. Να ξεκαθαρίσω, ωστόσο, πως αγωνίζομαι για το δικαίωμα κάποιου να γράφει ανώνυμα στο διαδίκτυο, αλλά υπερασπίζομαι και το δικό μου δικαίωμα στο να κρίνω τα λεγόμενά του υπό το πρίσμα αυτής της συνθήκης. Αποψή μου είναι πως είναι ‘κότα’ και γελοίος όποιος το κάνει. Το να μιλάς με το πρόσωπό σου σε αυτοδεσμεύει από το να μην κρύβεσαι, σε καθιστά υπεύθυνο των λόγων σου. Γιατί, όταν γράφεις το καυστικό σου σχόλιο, πρέπει να σε ‘τσούζει’ που το έγραψες. Μόνο έτσι θα μετρήσεις την αμετροέπεια. Οταν

ξέρω ότι γράφω με το όνομά μου, κρατιέμαι. Και γιατί πρέπει να κρατιέμαι; Διότι όπου δεν έρχεται η αυτορρύθμιση, έρχεται η καταστολή. Ηδη πρώτο δείγμα ήταν το σχέδιο ΑΚΤΑ. Για να πάει μπροστά το διαδίκτυο πρέπει να βάλουμε ένα μίνιμουμ αυτοδέσμευσης». Καταντήσαμε λοιπόν επαναστάτες του καναπέ, κλεισμένοι στα σπίτια μας, κρυμμένοι πίσω από τα nickname μας; «Είμαστε φοβισμένοι πια. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αυταρχοποίησης του συστήματος στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο, με κρούσματα ξενοφοβίας, ρατσισμού και βίας καθημερινά. Δεν αναγνωρίζουμε και δεν συμπεριφερόμαστε σε αυτή τη χώρα σαν να είναι δική μας. Οι πόλεις μας πια έχουν ένα αποκρουστικό πρόσωπο και αυτό συμβαίνει διότι λείπει η ευγένεια και ο σεβασμός από την κοινωνία μας. Ζούμε σε μια χώρα όπου, όταν αναφερόμαστε στους πρωθυπουργούς μας, παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιούμε εξαιρετικά υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς - όχι ότι αυτό είναι κάτι που απαγορεύεται, αλλά είναι σαφής ένδειξη σχιζοφρένειας όταν επιλέγεις κάποιον για πρωθυπουργό σου μόνο και μόνο για να τον ‘στολίζεις’ με χαρακτηρισμούς ολημερίς. Δεν υπάρχει σεβασμός Δεν γίνεται όμως να ζούμε έτσι. Κάτι κάνουμε λάθος».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

08 -14.03. 2013

Eνας Αριστοφάνης χωρίς φαλλούς! Θα το ομολογήσω. Και ας ακουστεί ιερόσυλο. Δεν αγαπώ τον Αριστοφάνη. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, μου προκαλεί αλλεργία ο τρόπος που παρουσιάζεται εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια - με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο μοναδικός λόγος που αποφάσισα να τολμήσω να δω τον «Πλούτο» που παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Θέατρο Εμπορικόν ήταν η απουσία διάσημων ηθοποιών από τον θίασο και -το κυριότερο- η σκηνοθετική υπογραφή του Τσέζαρις Γκραουζίνις. Η ματιά του στον «Οιδίποδα Τύραννο» το περασμένο καλοκαίρι ήταν ουσιαστικά ριζοσπαστική και ανανεωτική ως προς τον τρόπο παρουσίασης της αρχαίας τραγωδίας σήμερα, χωρίς να είναι δήθεν. Αφού τα κατάφερε με τον Σοφοκλή, σκέφτηκα, γιατί να μην τα καταφέρει και με τον Αριστοφάνη; Και δεν έπεσα έξω. Επιτέλους ένας Αριστοφάνης χωρίς φαλλούς! «Εχω παίξει σε πέντε αριστοφανικές κωμωδίες στην Επίδαυρο και οι πέντε είχαν φαλλό! Είναι η πρώτη κωμωδία που δεν έχει», μου λέει ο Αποστόλης Πελεκάνος, που υποδύεται τον Καρύωνα. «Εχει», τον διακόπτει ο Απόστολος Ψαρρός. «Εσωτερικό φαλλό». Βάζουμε τα γέλια. Ο Απόστολος όμως έχει δίκιο. Ο Γκραουζίνις δεν έχει αγνοήσει τον λαϊκό κώδικα του Αριστοφάνη, ούτε έχει ανεβάσει τον «Πλούτο» μέσα από μια -υποτίθεται- ψαγμένη, ακαταλαβίστικη προσέγγιση. Αντίθετα, έχει αναδείξει τον πυρήνα του έργου με τη βοήθεια ενός ικανότατου θιάσου νεότερων ηθοποιών, που εναλλάσσονται σε διαφορετικούς ρόλους, χορεύουν, τραγουδούν ζωντανά και συχνά πυκνά μεταμορφώνονται σε μια ιδιόμορφη ορχήστρα επί σκηνής.

«Η παράσταση εστιάζει στις συνέπειες του πλούτου πάνω στον άνθρωπο, τον άνθρωπο οποιασδήποτε εποχής. Δεν έχει αλλάξει πολύ η σχέση μας με τον πλούτο στο πέρασμα των χρόνων», μου εξηγεί ο Απόστολος. «Ο Τσέζαρις λέει χαρακτηριστικά ότι αυτό που αναζητά δεν είναι το επίκαιρο, αλλά το διαχρονικό, το αιώνιο», προσθέτει η Μάρω Παπαδοπούλου, που υποδύεται την Πενία και όχι μόνο. Ο Γκραουζίνις δεν έχει αφήσει τον Αριστοφάνη χωρίς να τον πειράξει. Αντίθετα, έχει προχωρήσει σε μια γερή διασκευή, πλήρως απαλλαγμένη όμως από την επιθεωρησιακή φόρμα, στην οποία οι περισσότεροι σκηνοθέτες καταφεύγουν όταν ανεβάζουν αριστοφανικές κωμωδίες. «Από τις πρόβες είχα μια παράξενη αίσθηση ότι ο Τσέζαρις φαίνεται να διαβάζει την ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 40-50 χρόνια. Ακόμα και η μουσική, ο τρόπος με τον οποίο διαδέχονται τα τραγούδια το ένα το άλλο, είναι σαν να διατρέχεις τη μουσική ιστορία της Ελλάδας», μου λέει η Μάρω. Μη θεωρήσετε όμως ότι αυτό γίνεται με τρόπο προφανή. Απλώς οι ήρωες και οι καταστάσεις που βλέπεις στη σκηνή σού είναι ανατριχιαστικά γνώριμες. Λες και ο Γκραουζίνις κατόρθωσε να διαβάσει πιο καθαρά από κάθε άλλον «αριστοφανικό» σκηνοθέτη το DNA του Ελληνα. «Του Τσέζαρις δεν του αρέσει η σκηνοθετική επίδειξη. Πιστεύει ότι όσο πιο λιτά είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί, τόσο πιο προσβάσιμη θα είναι η παράσταση στο κοινό. Επιμένει στην απλότητα», μου εξηγεί ο Αποστόλης. Και πράγματι στον «Πλούτο» κατά Τσέζαρις ανακαλύπτεις πόσο μαγικό μπορεί να είναι το θέατρο. Μηδέν σκηνικό, ελάχιστο (για τα δεδομένα αριστοφα-

νικής κωμωδίας) φροντιστήριο, οι ηθοποιοί ντυμένοι στα λευκά... Μόνο ο λόγος, η μουσική, οι φωνές τους, τα φώτα. Και όμως, οι εικόνες διαδέχονται μπροστά σου η μία την άλλη. Αυτό σημαίνει «μαγκιά» στη σκηνοθεσία. Βλέποντας την παράσταση αναρωτήθηκα πολλές φορές πόσο συνένοχοι είμαστε στην κρίση. «Ολοι είμαστε συνένοχοι», σπεύδει να υπογραμμίσει ο Αποστόλης. «Εγώ, πάντως, δηλώνω αθώος», επεμβαίνει σκωπτικά ο Πάνος Αθανασόπουλος, που υποδύεται τον Χρεμύλο. «Και μόνο που βλέπεις την αδικία δίπλα σου και δεν μιλάς είναι το πρώτο δείγμα συνενοχής. Πρώτα από όλα δεν είμαστε πολίτες. Μόνο ζητάμε να πάρουμε από την πολιτεία. Ο πολίτης έχει και υποχρεώσεις», συνεχίζει ο Αποστόλης, ενώ ο Τάσος Αντωνίου, ο Πλούτος της παράστασης, επισημαίνει: «Αυτή η ευημερία ήταν επίπλαστη και όλο αυτό θα κατέληγε κάπου. Οποιος γενικά έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτό που ζει θα μείνει στάσιμο για πολύ καιρό, αιφνιδιάζεται από τις αλλαγές. Η ζωή κάνει κύκλους. Υπάρχει η περίοδος των παχιών και η περίοδος των ισχνών αγελάδων». Αραγε υπάρχει ιδανική κοινωνία; «Την ιδανική κοινωνία προσπαθούν να φτιάξουν αυτοί οι άνθρωποι και βλέπεις τι γίνεται στο τέλος...» επεμβαίνει στη συζήτησή μας ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και καταλήγει με νόημα: «Η ιδανική κοινωνία έχει μέσα το ιδανικό που φαντασιώνεται ο καθένας».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη

08 -14.03. 2013

Η εκδίκηση του βινυλίου Είχα σχεδόν ξεχάσει εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο, εκείνο το ελαφρύ γρατζούνισμα όταν ακουμπούσε η βελόνα του πικάπ πάνω στον δίσκο βινυλίου. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, όμως, στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων το γρατζούνισμα επέστρεψε πιο καθαρό από ποτέ. Και μαζί του μνήμες μιας άλλης εποχής. Εγώ, μικρό παιδί, να ψαχουλεύω τους δίσκους του μπαμπά και ύστερα να κάθομαι στο χαλί μπροστά από το πικάπ, να βγάζω από τη χάρτινη συσκευασία του τον δίσκο που διάλεξα -πόσο μεγάλος φάνταζε!-, να τον φυσάω και από τις δύο πλευρές και να τον ακουμπάω προσεκτικά πάνω στην κυλινδρική βάση του πικάπ. Το πρώτο βήμα ολοκληρώθηκε με επιτυχία. “Vinyl is back”. Αυτό ήταν το σύνθημα στο event που διοργάνωσε η εταιρεία Demand από την 1η έως τις 3 Μαρτίου, με την «Τεχνόπολις» να πλημμυρίζει άρωμα βινυλίου. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, δίσκοι στοιβαγμένοι σε χαρτόκουτα. Από classic, psychedelic, progressive, hard rock και metal μέχρι jazz, blues, latin, indie, new wave, pop, soul, funk, disco, soundtracks, έντεχνα, ελληνικά και ξένα... Από το “Drive” των Scorpions, το “Experience” του Jimmy Hendrix, το “Heroes”

του David Bowie και το “Bad Medicine” του Bon Jovi μέχρι τη θρυλική συνεργασία της Αλεξίου με τον Μικρούτσικο στο «Η αγάπη είναι ζάλη», το «Φορτηγό» και τη «Ρεζέρβα» του Σαββόπουλου, τις μουσικές και τα τραγούδια του Ξαρχάκου και του Κηλαηδόνη από το «Ρεμπέτικο» και τον «Θίασο» αντίστοιχα, τη Νάνα Μούσχουρη στον «Επιτάφιο» και τη Φλέρη Νταντωνάκη στη «Ρυθμολογία» του Μάνου Χατζιδάκι, σε ένα από τα πιο συλλεκτικά lp που κατάφερα να ξεχωρίσω. Δεκάδες χέρια να ψάχνουν μανιωδώς, να βγάζουν και να ξαναβάζουν δίσκους στα χαρτόκουτα, να περιμένουν τη σειρά τους ανυπόμονα ελπίζοντας ότι δεν θα προλάβει να αρπάξει κάποιος άλλος τον δίσκο που γυρεύουν. «Υπάρχει έρωτας με το βινύλιο», μου εξηγεί ο υπεύθυνος της διοργάνωσης Δημήτρης Αντωνάκος. «Μου έκανε εντύπωση ότι αυτοί που συμμετείχαν, που είναι εν δυνάμει και ανταγωνιστές, ήταν ο ένας στου αλλουνού τον πάγκο και ψάχνανε τους δίσκους, ‘δώσε μου αυτόν, πάρε τον άλλον’, μου λέει. Κοιτάω το ρολόι μου. Εχει περάσει μία ώρα και ούτε που το έχω καταλάβει. Είναι σαν να έχω βρεθεί ξαφνικά σε θησαυροφυλάκιο. Πέφτω πάνω σε ηχογραφήσεις και βινύλια που αγνοούσα πλήρως την ύπαρξή τους. Αλλοτε πάλι ανακαλύπτω

δίσκους που τους έχω. Μπορώ να τους θυμηθώ στο πατρικό μου. Χαμογελώ. «Ο δίσκος βινυλίου τότε ήταν απόκτημα. Ημασταν πιτσιρικάδες, έπρεπε να μαζέψουμε τα λεφτά για να πάρουμε έναν δίσκο και, όταν το καταφέρναμε, ήταν πια περιουσία μας», μου τονίζει ο Δημήτρης και επιμένει πολύ στο συμμετοχικό κομμάτι της σχέσης μας με το βινύλιο. «Καθάριζες τη βελόνα, καθάριζες τον δίσκο, ο δίσκος είχε από τη μία πλευρά πέντε έξι τραγούδια, έπρεπε μετά να τον γυρίσεις. Είχες συμμετοχή σε όλο αυτό. Οταν ήρθε το cd, είχε μέσα 30 κομμάτια, το έβαζες να παίζει και δεν ασχολιόσουν. Μετά ήρθε το mp3... 200 κομμάτια, δεν ασχολείσαι. Και μετά βάλε να παίζει...» Με το cd να έχει σχεδόν πεθάνει και τη δισκογραφία να πνέει τα λοίσθια, ο Δημήτρης μού εξηγεί ότι η μοναδική ελπίδα για σωτηρία είναι η επιστροφή στο βινύλιο. «Ο στόχος του Vinyl is Back δεν είναι να γίνει απλά ένα παζάρι δίσκων. Ο στόχος σε πρώτη φάση είναι να μαζέψει την αγορά του βινυλίου και σε δεύτερη φάση να συστήσει το βινύλιο σε νέες γενιές. Είναι καιρός να επανατοποθετήσουμε κάποιες αξίες», μου λέει. Το γρατζούνισμα επιστρέφει ακόμα πιο δυνατό...

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Ο εκνευρισμός θα είναι μεγάλος και από παντού αυτή την εβδομάδα, Κριέ, για αυτό κοίτα να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Θα μάθεις πράγματα για το παρελθόν σου που δεν θα ήθελες να ξέρεις, αλλά εσύ πρέπει να κοιτάς μπροστά και να σκέφτεσαι ότι φτηνά την έχεις γλιτώσει από κακές καταστάσεις μέχρι τώρα. Και αν πρέπει να παραδοθείς, κάνε το πάντα με όρους. Η υπερβολή δεν βγαίνει πολύ συχνά σε καλό, Ταύρε, και εσύ είσαι ειδικός στο να υπερβάλλεις στα πάντα. Τώρα που το παρακάνεις, βέβαια, με αναγκάζεις και σου τη λέω έτσι στεγνά, αλλά τι να κάνω, για το καλό σου είναι. Κάνε ένα τσεκάπ να είσαι σίγουρος για αρχή και ξεκίνα να προσέχεις τι λες. Μια μικρή στρατηγική υποχώρηση προτείνω δηλαδή, αν δεν το κατάλαβες. Το άγχος για τη δουλειά και για τα οικονομικά σου είναι στο ζενίθ, Δίδυμε. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πιάσεις τον Ταύρο από τα κέρατα και να του εξηγήσεις ότι δεν είστε εχθροί στην πραγματικότητα και ότι πρέπει να δουλέψετε μαζί σε ένα κοινό μέτωπο. Λίγη δυναμικότητα θα βοηθήσει σε ό,τι και αν κάνεις. Και σε περίπτωση λάθους, τα σπασμένα δεν θα είναι και τόσο πολλά για να τα μαζέψεις. Το μυαλό σου είναι εκτός χώρας, Καρκίνε, σε εξωτικές παραλίες κάτω από τον Ισημερινό και σε κρύες πόλεις της Βόρειας Ευρώπης. Θέλεις να φύγεις έστω και για λίγο και, πίστεψέ με, καλό θα σου κάνει. Κυνήγησέ το όσο μπορείς, αφού βέβαια λύσεις γόρδιους δεσμούς εδώ στην ταπεινή και ένδοξη Αθήνα. Και μετά μην ξεχάσεις να μου στείλεις καρτούλα από εκεί που είσαι. Είναι μια περίοδος αβεβαιότητας, αναστολών και καθυστερήσεων για σένα, Λέοντα, και τα τεστ, αν και επιτυχημένα, είναι πολλά. Κάνε κουράγιο σκεπτόμενος ότι μπαίνει μια άνοιξη που θα είναι τίγκα τσιλιμπούρδισμα και σορολό, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε άνοιξη. Κράτα, λοιπόν, το ηθικό σου ψηλά μέχρι τότε και δεν θα χάσεις. Είναι ώρα να κοιτάξεις τη σχέση σου με τον κόσμο γύρω σου σε συνολικό επίπεδο, Παρθένε, γιατί κάτι σε τρώει και δεν λέει να σε αφήσει όσον αφορά την κοινωνικοποίησή σου. Ή που στραβός είναι ο γιαλός ή που στραβά αρμενίζεις, εγώ ποντάρω σε ένα συνδυαστικό πράγμα με έμφαση στο δεύτερο. Βέβαια, καταλαβαίνεις πόσο πρόβλημα είναι να βλέπεις γιαλούς πάνω στην Πανεπιστημίου, έτσι;

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για σένα αυτή τη στιγμή από τη δουλειά και την υγεία σου, Ζυγέ, πιθανότατα και σε συνδυασμό, για αυτό πρόσεχε. Κατά τα άλλα, είναι εποχή που πρέπει να ξαναβάλεις σε σειρά τις προτεραιότητές σου. Και αυτό σημαίνει μάλλον να κόψεις τα πολλά πολλά με κόσμο που σε κρατάει πίσω. Η δημιουργικότητά σου παίρνει μπρος αυτή την εβδομάδα, Σκορπιέ, και τρέχει λίγο πιο γρήγορα από τον βηματισμό που έχεις συνηθίσει τελευταία. Μήπως να έτρεχες και εσύ λίγο μπας και βλέπαμε άσπρη μέρα; Και μην ανησυχείς, υπάρχει γύρω σου περισσότερος κόσμος από ό,τι πιστεύεις, που είναι πρόθυμος να βοηθήσει. Α ναι, και ετοιμάσου για ραντεβού! Ανοιξε τα μάτια σου, Τοξότη και κοίτα τριγύρω. Συμβαίνουν πολλά, που και μπροστά τους να είσαι δεν τα παίρνεις χαμπάρι αν είσαι στην κοσμάρα σου. Και συμβαίνουν πολλά και σε σένα και για σένα που δεν τους δίνεις ευκαιρίες. Ξεκίνα από τα μικρά πράγματα και θα δεις πώς θα πάρεις το κολάι. Για παράδειγμα, όταν πας για τσιγάρα, έχε λίγο το νου σου, πιάσε μια κουβέντα παραπάνω, βρε. Εχεις βαρύνει το πρόγραμμά σου με το να μιλάς με κόσμο και να κάνεις συμφωνίες, πρόσεχε όμως, Αιγόκερε. Δεν είναι όλα τα χέρια που σφίγγεις καθαρά και η μεταφορική ιλαρά καραδοκεί. Κάνε λίγο πιο προσεκτικά βήματα αν θέλεις να έχει καλό αποτέλεσμα αυτή η εβδομάδα. Και κράτα τη φαντασία σου δυνατή όπως είναι τώρα για όσο περισσότερο καιρό μπορείς. Το ξέρω, Υδροχόε, είναι δύσκολοι καιροί για να δώσεις περισσότερη έμφαση στα οικονομικά σου και δίκαια θα μου πεις «μα πόσο άλλο πια;». Ελα όμως που χρειάζεται. Βέβαια, μην ξεχνάς ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου έτοιμοι να σε βοηθήσουν να οργανωθείς καλύτερα. Γίνονται τόσα πάνω από το κεφάλι σου, Ιχθύ, αστρικά εννοώ, που γεμίζει ο εγκέφαλός σου με σκέψεις και επιθυμίες τόσο πολλές, που είναι στατιστικά απίθανο να μην είναι αρκετές αντικρουόμενες. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να θυμάσαι ποιοι είναι οι στόχοι σου και ποιες οι προτεραιότητές σου. Πάντα βοηθάει, πόσο μάλλον τώρα που το μυαλό σου μοιάζει με το English Trifle της Ρέιτσελ από τα «Φιλαράκια».

Los Barberos

Jimmy and the Fish

Με vintage αισθητική, άρωμα παλιάς γειτονιάς, παρεΐστικη διάθεση και ήχους γαλλικής jazz, το Los Barberos παρέχει υπηρεσίες και για τους πιο απαιτητικούς. Σε έναν χώρο με αυθεντικά παλιά εργαλεία κουρείου και εικόνες μιας ξεχασμένης Αθήνας, η ζεστή ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Από όποια γωνιά της πόλης ξεκινήσετε, ο Νίκος και ο Γιώργος με την εμπειρία και το μεράκι τους θα σας αποζημιώσουν.

Στο Μικρολίμανο, δίπλα στη θάλασσα, μπορείς να απολαύσεις φρέσκο ελληνικό ψάρι και την περίφημη αστακομακαρονάδα του μαγαζιού. Με σύμμαχο τη θέα του λιμανιού, το άρωμα της θάλασσας και τις επιλεγμένες πρώτες ύλες, σε ταξιδεύει στην εποχή του ’60, τόσο με τις γεύσεις όσο και με τον πολύ όμορφα διακοσμημένο χώρο του.

Ζαχαρία Παπαντωνίου 19, Aγιος Ελευθέριος

Ακτή Κουμουνδούρου 46, Μικρολίμανο

iStorm, River West

De.bour

Το iStorm στο εμπορικό κέντρο River West είναι πανέτοιμο να υποδεχθεί τους φίλους των προϊόντων Apple και να τους προσφέρει τη μοναδική εμπειρία εξυπηρέτησης και ποιότητας που το χαρακτηρίζει! Μπείτε στον κόσμο της Apple και αποκτήστε τη συσκευή που σας ταιριάζει, από κινητά iPhone μέχρι ταμπλέτες iPad ή τα μοναδικά Macbook Pro & Macbook Air.

Η μπουτίκ de.bour είναι το κατάστημα της σχεδιάστριας και δημιουργού Ντέπης Μπουρνάζου. Αποτελεί την πιο φρέσκια άφιξη στην urban νεανική μόδα της Αθήνας. Στο brand name de.bour θα βρείτε ξεχωριστά υποδήματα σε περίεργα σχέδια και χρώματα, από πρωινά μποτάκια και brogues, μέχρι γόβες και πλατφόρμες, ανάλαφρα ρούχα και μεγάλη ποικιλία αξεσουάρ.

Λεωφ. Κηφισού 96, Αιγάλεω

Γριβαίων 4, Κολωνάκι

Δυάρι

Ελιά

Το Δυάρι στον Κεραμεικό είναι από εκείνους τους χώρους στους οποίους πηγαίνεις με φίλους και οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Διαμορφωμένο από αντικείμενα μιας άλλης εποχής (παρμένα στην πλειονότητά τους από τα σπίτια των γονιών τους), το Δυάρι είναι το ιδανικό μέρος για καφεδάκι και κουβέντα.

Το εστιατόριο Ελιά είναι ένας όμορφος χώρος στην Αργυρούπολη με παραδοσιακές γεύσεις και υλικά από την ελληνική επαρχία, με μερικές πολίτικες πινελιές. Εχει έναν ήπιο γκουρμέ προσανατολισμό, καλές σε μέγεθος μερίδες και αποτελεσματικό, φιλικό όσο πρέπει, ευγενικό και με σωστούς χρόνους στην εξυπηρέτηση προσωπικό.

Μεγάλου Αλεξάνδρου 124, Κεραμεικός

M. Γερουλάνου 85, Αργυρούπολη

Τα points της εβδομάδας Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυναμικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app. Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξάνονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη. Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστήματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρουσιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Αγορά

Αληθινός πειρασμός

Επιστροφή στο Κέντρο Σε μια κίνηση στήριξης του κέντρου της Αθήνας, η Cosmote παρουσίασε το νέο πρότυπο κατάστημά της στην οδό Πανεπιστημίου 39, στη στοά Πεσμαζόγλου. Στόχος της εταιρείας είναι να εδραιωθεί το σημείο ως ο απόλυτος προορισμός για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν κάθε τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της επικοινωνίας. Σε ένα υψηλής αισθητικής περιβάλλον και με τη

βοήθεια του εξειδικευμένου προσωπικού, μπορείς άμεσα να ενημερωθείς για τα προγράμματα σε κινητή, σταθερή τηλεφωνία, ίντερνετ και ΟΤΕ TV, να ζήσεις την εμπειρία 4G για απίστευτα γρήγορο mobile internet, να δοκιμάσεις live προηγμένες συσκευές, αλλά και να επιλέξεις μέσα από μια μεγάλη γκάμα αξεσουάρ αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα.

Την ολοκαίνουργια σοκολάτα Le Chocolat παρουσίασε η Nestlé, η οποία κυκλοφορεί ήδη σε τρεις μοναδικές γεύσεις: φράουλα, πραλίνα και στρατσιατέλα. Σοκολάτα και γάλα ιδανικά συνδυασμένα, μια πλούσια γέμιση με ξεχωριστή γεύση, αλλά και πολύ πάθος, φαντασία και δημιουργικότητα συνθέτουν ένα μικρό «έργο τέχνης» που μπορείς να το απολαύσεις κάθε στιγμή της ημέρας!

Τέχνη και εκπαίδευση Τη συνέχιση της συνεργασίας της με το Μουσείο Ηρακλειδών ανακοίνωσε η Epson Hellas, καλύπτοντας τεχνολογικά τις εκπαιδευτικές ανάγκες του προγράμματος «Τέχνη και Μαθηματικά». Ειδικότερα, με τους διαδραστικούς προβολείς εξαιρετικά μικρής απόστασης που παρέχει η Epson, η μάθηση αποκτά ένα κατάλληλο εργαλείο που ενισχύει το έργο της διδασκαλίας κάνοντας την παρουσίαση πιο αυθόρμητη και αποτελεσματική. Η εκπαίδευση παρουσιάζεται με έναν ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο και γίνεται πιο διασκεδαστική τόσο για τους μαθητές, όσο και για τους εκπαιδευτές. Ετσι, το Μουσείο Ηρακλειδών επαναπροσδιορίζει τη φυσιογνωμία του, μειώνοντας τους εκθεσιακούς του χώρους για τη δημιουργία νέων αιθουσών διδασκαλίας με άρτιο εξοπλισμό και σύγχρονα εποπτικά μέσα, με στόχο την ανάπτυξη νέων καινοτόμων πρωτοποριακών μεθόδων των Μαθηματικών.

Προσιτό best seller Νο1 smartphone σε πωλήσεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά μηνών αναδείχθηκε το Vodafone Smart II. Το κινητό τηλέφωνο απευθύνεται σε όσους θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο των smartphones και του mobile internet και να συνδυάσουν χαρακτηριστικά υψηλής απόδοσης και χαμηλό κόστος σε ένα ελκυστικό πακέτο. Συγκεκριμένα, έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις δικό σου μόνο με 69 ευρώ, με ανανέωση χρόνου ομιλίας 20 ευρώ και με δώρο το κορυφαίο σύστημα πλοήγησης για

οδηγούς και πεζούς MLS Destinator, αξίας 39 ευρώ. Στο τεχνικό κομμάτι, ενσωματώνει επεξεργαστή 800 MHz με μνήμη RAM 512 MB, οθόνη αφής 3,2 ιντσών HVGA, κάμερα 3,2 MP, LED φλας, μνήμη 150 MB και κάρτα μνήμης στη συσκευασία των 2 GB, Wi-Fi και GPS. Μπορείς, τέλος, να το διαμορφώσεις σύμφωνα με το προσωπικό σου στιλ, καθώς διαθέτει ως αξεσουάρ πίσω κάλυμμα σε τέσσερα διαφορετικά χρώματα και στεφάνη για αμέτρητους συνδυασμούς.

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Το μάθημα αλλιώς Το ένα δισεκατομμύριο ξεπέρασαν τα downloads από την εφαρμογή iTunes U, όπως έκανε γνωστό η εταιρεία iSquare, επίσημος διανομέας των προϊόντων Apple για την Ελλάδα και την Κύπρο. Η πλατφόρμα διαθέτει τη μεγαλύτερη συλλογή δωρεάν εκπαιδευτικού περιεχομένου στον κόσμο, με υλικό από κορυφαία σχολεία και διάσημες βιβλιοθήκες, μουσεία και οργανισμούς που βοηθούν τους εκπαιδευτικούς να δημιουργήσουν σειρές μαθημάτων, με διαλέξεις, εργασίες, βιβλία, τεστ και ακόμα περισσότερα πράγματα για χρήστες του iOS σε όλο τον κόσμο. Πάνω από 1.200 πανεπιστήμια και κολέγια και πάνω από 1.200 σχολεία φιλοξενούν περισσότερα από 2.500 μαθήματα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό και χιλιάδες για επιλεκτικά συγκεκριμένους χρήστες. Το περιεχόμενό τους αφορά μεταξύ άλλων τις τέχνες, τις επιστήμες, την υγεία, την εκπαίδευση και τις επιχειρήσεις. Εκπαιδευτικοί σε πάνω από 30 χώρες ανά την υφήλιο, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, μπορούν να δημιουργήσουν σειρές μαθημάτων στο iTunes U, στα οποία έχουν πρόσβαση χρήστες της εφαρμογής σε 155 χώρες. Στην Ελλάδα, ήδη τέσσερα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν ενσωματώσει τη χρήση του iPad στις αίθουσες, χρησιμοποιώντας εφαρμογές και βιβλία από το App Store. Επιπρόσθετα, με την εφαρμογή iBooks Author έχουν μεταφέρει πολλά από τα σχολικά βιβλία στην εφαρμογή iBooks στο iPad, με διαδραστικό και πλούσιο περιεχόμενο. Πάνω από το 60% των συνολικών downloads της εφαρμογής του iTunes U έχει πραγματοποιηθεί εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, γεγονός που δείχνει ότι οποιοδήποτε σχολείο μπορεί να μοιραστεί το περιεχόμενό του με χρήστες σε όλο τον κόσμο. Σε συνδυασμό με το περιεχόμενο του iTunes U, οι χρήστες των iOS συσκευών έχουν πρόσβαση σε πάνω από 75.000 εκπαιδευτικές εφαρμογές στο App Store. Επίσης, με τη δωρεάν εφαρμογή iBooks Author στο Mac App Store, συγγραφείς και εκδότες συνεχίζουν να μεταφέρουν ιδέες και ιστορίες σε πάνω από 10.000 βιβλία που έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά για τις οθόνες Multi-Touch. Για περισσότερες πληροφορίες κάνε κλικ στη σελίδα www. isquare.gr/education.

08-14.03.2013

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Αταίριαστα Ανέβα στη βαλίτσα μου Την κουβαλάς στον ώμο ή στα χέρια. Τη σέρνεις με ή χωρίς ροδάκια. Γενικώς, σου βγάζει την πίστη κάθε φορά που τη χρησιμοποιείς. Ηρθε η ώρα, όμως, να πάρεις το αίμα σου πίσω και να βάλεις τη βαλίτσα σου να σε κουβαλήσει αυτή. Την εκδίκηση αναλαμβάνει η Micro Luggage Scootcase, που μετατρέπεται σε πατίνι και σου επιτρέπει να κάνεις βόλτες μέσα στο αεροδρόμιο. Χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρό-

νια και η συνεργασία της Micro, μίας ολλανδικής εταιρείας σκούτερ, με τη Samsonite για να αναπτυχθεί, αλλά πλέον είναι εδώ. Διαθέτει θήκη για το λάπτοπ σου, χωράει μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου ώστε να μην περιμένεις μετά την προσγείωση για να την παραλάβεις και κοστίζει 300 ευρώ.

Εχεις δοκιμάσει ποτέ να συνδυάσεις μπίρα και σοκολάτα; Οχι; Πάλι καλά. Αν παρόλα αυτά σε τρώει η περιέργεια, μπορείς να αγοράσεις την Imperial Chocolate Stout, μια μπίρα με γεύση σοκολάτας, και να την πιεις σε σοκολατένιο ποτήρι, το οποίο στο τέλος τρώγεται. Χώρα παρασκευής, η φημισμένη για τις εκλεκτές γεύσεις της Ιαπωνία. Τιμή, απλά δεν μας ενδιαφέρει.

www.micro-step.nl www.sanktgallenbrewery.com

Παίξε μπάλα

Βασή-σου πάνω της

Ισια η πλάτη

Ας υποθέσουμε ότι για κάποιον περίεργο λόγο λατρεύεις το μπάσκετ αντί για το ποδόσφαιρο και θέλεις να βελτιωθείς σαν παίκτης. Ή θα προσλάβεις έναν προσωπικό προπονητή που κοστίζει κάτι παραπάνω ή θα αγοράσεις την μπάλα 94Fifty, η οποία ενσωματώνει έξι μικροσένσορες. Με τη βοήθειά τους συνδέεται μέσω Bluetooth με το κινητό σου τηλέφωνο και σου παρουσιάζει αναλυτικά στατιστικά για κάθε σου κίνηση, από την ταχύτητα που σκας την μπάλα στο παρκέ μέχρι τη δύναμη και τις μοίρες που βάζεις στα σουτ. Εχει εμβέλεια έως 30 μέτρα από το smartphone σου, ενώ συνοδεύεται από βάση πάνω στην οποία φορτίζεται ασύρματα. Η τιμή της δεν είναι ακόμα γνωστή, σύμφωνα ωστόσο με τους κατασκευαστές της, θα είναι προσιτή όταν κυκλοφορήσει μέσα στον μήνα.

Αγόρασες ασημένια μαχαίρια και πιρούνια, ντιζαϊνάτα πιάτα και ποτήρια, μέχρι και ειδική πιατέλα για να σερβίρεις το φαγητό με στιλ και να κερδίσεις τις εντυπώσεις στο κυριακάτικο τραπέζι. Κατέφυγες ακόμα και στις πολύχρωμες χαρτοπετσέτες και τις inox αλατιέρες που κοστίζουν μια περιουσία αλλά αλάτι δεν ρίχνουν. Παρόλα αυτά, όλοι σου οι καλεσμένοι παραμένουν ασυγκίνητοι. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχεις το Kipik Toothpick Holder, τον σούπερ κουλ σκαντζόχοιρο-βάση για τις οδοντογλυφίδες. Με ειδική εσοχή για να στέκεται πάνω σε όλα τα μπολ με finger food και 22 τρύπες θα κάνει ακόμα και τον Sonic να ζηλέψει. Εχεις τη δυνατότητα να τον αποκτήσεις είτε από το online πωλητήριο του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης είτε, ακόμα καλύτερα, πηγαίνοντας ο ίδιος μια βόλτα από εκεί. Κοστίζει μόλις 17 ευρώ αν είσαι μέλος ή 19 ευρώ αν ξεχάστηκες και δεν ανανέωσες φέτος τη συνδρομή σου.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για τη μέση και την πλάτη από το να κάθεσαι όλη μέρα στο γραφείο, να σκύβεις και να καμπουριάζεις μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή - εκτός και αν δουλεύεις σε μεταφορική εταιρεία. Οσο εργονομική και αν είναι η καρέκλα, όσο και αν προσέχεις, κάποια στιγμή θα ξεχαστείς και θα μοιάζεις με σίγμα τελικό. Για αυτό και οι δημιουργοί της Optimal Posture Office Chair σκέφτηκαν αντίστροφα και, σε συνεργασία με ορθοπεδικούς, έριξαν την προσοχή τους μπροστά. Οπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, η καρέκλα διαθέτει στήριγμα για το στήθος και τους αγκώνες, ώστε να τα κρατά σταθερά και να προστατεύει την πλάτη από την καταπόνηση όταν σκύβεις για να χρησιμοποιήσεις το πληκτρολόγιο. Επιπλέον, το στήριγμα περιστρέφεται 180 μοίρες και έτσι, όταν θελήσεις να ακουμπήσεις πίσω, ανασηκώνει ελαφρά τη λεκάνη και τα οπίσθια αποτρέποντας το καμπούριασμα. Οπότε το μόνο που σου μένει είναι να πείσεις το τμήμα HR να δώσει περίπου 400 ευρώ για να σου την αγοράσει. Καλό, ε;

www.94fifty.com

www.momastore.org

www.hammacher.com

Training Ground

08-14.03.2013

Κάλλιο αργά... Η ταινία «Καζαμπλάνκα» τελειώνει με την περίφημη ατάκα του Ρικ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ) στον Γάλλο αστυνόμο: «Λούι, νομίζω ότι αυτή είναι η αρχή μίας υπέροχης φιλίας». Κάπως έτσι φαίνεται πως εκτυλίσσεται και η σχέση μεταξύ του Κόμπι Μπράιαντ και του Ντουάιτ Χάουαρντ στους Λος Αντζελες Λέικερς. Ο ερχομός του δεύτερου στην «Πόλη των Αγγέλων» ήταν το γεγονός του καλοκαιριού στο NBA. Πολλοί περίμεναν ότι ο Χάουαρντ θα μπορούσε να φέρει τους Λέικερς και πάλι στην κορυφή. Οσο περνούσε ο καιρός, όμως, επιβεβαιώνονταν οι απαισιόδοξοι και αυξανόταν η γκρίνια, καθώς η ομάδα βυθιζόταν στον βαθμολογικό πίνακα. Κάπως έτσι, ο Κόμπι άρχισε να «τη λέει» στον Ντουάιτ, ο Ντουάιτ στον Κόμπι και ούτω καθεξής.

Savoir vivre στο Σπόρτιγκ Τώρα με τα νάζια και τη φυγή του Τζέισον Καπόνο, θυμήθηκα μια ωραία ιστορία από τότε που έπαιζε ο Παναθηναϊκός στο Σπόρτιγκ. Με είχε φάει ο φίλος μου ο Πάνος Πολυζωίδης να πάμε να δούμε αγώνα, μου το είπε μια, μου το είπε δυο, μου το είπε τρεις, τι να κάνω, παρότι είχα ορκιστεί να μην ξαναπατήσω στο συγκεκριμένο κλειστό μετά τη συναυλία των Motorhead, υπέκυψα στις πιέσεις. Τα μαζέψαμε και πήγαμε. Με ποιους έπαιζε ο ΠΑΟ δεν πολυθυμάμαι. Κάτι δευτεροκλασάτο ήταν πάντως, γιατί ο αγώνας δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Απλώς δοκίμαζε σχήματα και παίκτες και τακτικές ο Ομπράντοβιτς. Ως και τον Αρτέμη τον Κούβαρη είχε βάλει να παίξει κάνα δεκάλεπτο, μπας και έβρισκε τον δρόμο του το παιδί. Δεν τον βρήκε βεβαίως, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Εκείνο που μας ενδιαφέρει συνέβη κάπου στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, όταν κόντευε πια να μας πάρει ο ύπνος. Και ξυπνήσαμε από μια υπερθεαματική παρέμβαση γονέως. Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάνει μια αλλαγή ο Ομπράντοβιτς και βάζει έναν παίκτη, την ταυτότητα του οποίου ας μην την αποκαλύψω.

Πριν τον μπάσει στον αγώνα, τον έχει πάρει χώρια από τους υπόλοιπους και τον κατηχεί για κάνα δίλεπτο. «Αυτό θα κάνεις», «αυτό θα αποφύγεις», «έτσι θα μαρκάρεις», τα γνωστά. Μπαίνει ο παίκτης και κάνει εντελώς τα αντίθετα. Μα εντελώς! Λες και το έκανε επίτηδες, λες και δεν είχε καταλάβει τίποτε απολύτως. Ποιος είδε τον Ομπράντοβιτς και δεν τον φοβήθηκε. Αμέσως παίρνει time out και κατευθύνεται προς τον παίκτη για να του τραβήξει τα αυτιά. Και εκεί επάνω ακούγεται ο πατέρας του παίκτη από τα επίσημαδημοσιογραφικά να δίνει εντολές στον κανακάρη του: «Πες του να πάει να γαμηθεί! Ακούς τι σου λέω; Πες του μαλάκα να πάει να γαμηθεί!» Ολο το γήπεδο τον άκουσε και όλο το γήπεδο πάγωσε. Μικρό το Σπόρτιγκ, βλέπετε, δεν θέλει και πολύ. Και φυσικά τον άκουσε ο Ομπράντοβιτς. Τι έκανε ο Σέρβος; Ο,τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις οι σοβαροί άνθρωποι. Τον αγνόησε εντελώς. Προς τιμή του τον αγνόησε και ο υιός του, επιδεικνύοντας ωριμότητα πολύ μεγαλύτερη από τα χρόνια του. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, έκανε στη συνέχεια μεγάλη καριέρα. Χρήστος Ξανθάκης

Αυτή την εβδομάδα, όμως, μπορεί οι Λέικερς να πάτησαν επιτέλους το “reboot”. Πώς; Με την απόδοσή τους στο παιχνίδι με τους Χόρνετς. Εντάξει, η Νέα Ορλεάνη είναι φριχτή ομάδα. Ομως να κάνεις ένα σερί 20-0 στα τελευταία έξι λεπτά του παιχνιδιού και να παίρνεις τελικά ένα παιχνίδι στο οποίο έχανες μέχρι και 25 πόντους, ε, κάτι σημαίνει. Η ανάγκη έφερε τους δύο αστέρες πιο κοντά, παραδέχεται το ESPN. Ο Ντουάιτ έγινε λιγότερο ανώριμος και ο Κόμπι λιγότερο εγωιστής. Και το πέτυχαν στο σωστό timing: έχουν 20 παιχνίδια μπροστά τους για να καταφέρουν να βάλουν την ομάδα τους στα play-off και να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο σε μια σεζόν που μέχρι πρότινος φαινόταν χαμένη. Χρήστος Τσαπακί δης

Στιγμιότυπα Πόλης

Η Πνύκα στη Βιέννη Πείτε με συναισθηματικό, πείτε με ούφο, αλλά εγώ πανηγυρίζω για την επέκταση της Πνύκας στη Βιέννη. Ναι, ναι, καλά το διαβάσατε, το γνωστό αρτοποιείο του Παγκρατίου, του Συντάγματος, των Εξαρχείων, απέκτησε υποκατάστημα στην αυστριακή πρωτεύουσα. Από τον περασμένο Νοέμβριο, κεντρικό, κεντρικότατο, ένα λεπτό με τα πόδια από τον Αγιο Στέφανο. Θέλετε πλήρη διεύθυνση; Ορίστε η πλήρης διεύθυνση: Landsgrongasse 1-3, 1010 Wien, Austria. Και το τηλέφωνο αν θέλετε να παραγγείλετε κάτι: 0043-12521621. Οι Αυστριακοί, πάντως, ήδη τιμούν με ενθουσιασμό τα κάθε είδους ψωμιά, τις πάσης φύσεως πίτες, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Μιλάω με τον Γιώργο Κότσαρη, ένα από τα παιδιά του ιστορικού ιδρυτή της Πνύκας, του Δημήτρη Κότσαρη. Ο πατριάρχης της οικογένειας εγκατέλειψε τα εγκόσμια πέρυσι το καλοκαίρι και ανέλαβαν οι γιοι του το φημισμένο αρτοποιείο. Και πώς τους ήρθε η ιδέα να επεκταθούν στη Βιέννη; Ο Γιώργος Κότσαρης απαντάει: «Είχαμε πάει με τον πατέρα μου στην Αυστρία το 2006, για να αγοράσουμε τον πετρόμυλο που παράγει το αλεύρι μας. Και όπως πήγαμε, ρίξαμε μια ματιά και στην τοπική αγορά. Οι Αυστριακοί ούτως ή άλλως γνωρίζουν και αγαπούν

και το ελαιόλαδο και τη φέτα και έχουν καλή σχέση με την Ελλάδα. Το ελληνικό στοιχείο ήταν πάντοτε έντονο στη Βιέννη, ξέρουν την κουλτούρα μας και τον πολιτισμό μας και δεν έχουν επηρεαστεί από την αρνητική δημοσιότητα των τελευταίων ετών». Μάλιστα, δεν λέω, αλλά στα ψωμιά τουλάχιστον έχουν μεγάλη παράδοση. «Φυσικά και έχουν, το ξέραμε και αυτό. Τα ψωμιά τους είναι καλά, αλλά είναι βιομηχανοποιημένα. Το θέλανε το χειροποίητο, χωρίς συντηρητικά, χωρίς βελτιωτικά, απολύτως αγνό και καθαρό. Και φτηνό επίσης, γιατί τα καλής ποιότητας ψωμιά τα δικά τους πωλούνται από 6 έως 8 ευρώ το κιλό, ενώ το δικό μας το ολικής αλέσεως το πουλάμε στη Βιέννη 4 ευρώ το κιλό. Οι Ευρωπαίοι τα προσέχουν πολύ αυτά και, αφού βεβαιώθηκαν για την ποιότητά μας, δείχνουν τώρα την προτίμησή τους». Και δεν είναι μόνο τα ψωμιά που έχουν σουξέ. «Τρελαθήκανε με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες! Εμείς τα βάλαμε στο κατάστημα λόγω Χριστουγέννων και έγινε τέτοιος χαμός που θα τα προσφέρουμε πλέον όλο τον χρόνο. Τους αρέσουν πολύ και οι πίτες, που τις παίρνουν ζεστές ζεστές. Γιατί αυτοί δεν έχουν παράδοση στα ζεστά προϊόντα και τους καλοάρεσε. Είναι και κάτι και-

νούργιο. Δεν ξέρανε από σπανακόπιτα, ας πούμε, δεν είχαν ιδέα πως όλες μας οι πίτες γίνονται με ελαιόλαδο και όχι με δευτέρας κατηγορίας μαργαρίνες. Και γενικά τους προκύπτουν πολύ φθηνά τα προϊόντα μας. Τους λέγαμε εμείς ότι για το κουλούρι θα χρεώνουμε 1 ευρώ τα 100 γραμμάρια και νομίζανε ότι μιλούσαμε για 1 ευρώ το κομμάτι!» Και κάπως έτσι το αρτοποιείο πάει πρίμα. «Καλά πάμε, δόξα τω Θεώ. Εχουμε στείλει στη Βιέννη έναν άνθρωπο δικό μας από εδώ και προσλάβαμε και άλλους δύο εκεί. Το μαγαζί είναι μικρό, συμμαζεμένο, γιατί θέλουμε να ελέγχουμε πλήρως τα πάντα. Και την παραγωγή και τη διάθεση. Ψωμί στέλνουμε κάθε δύο μέρες με την Austrian Airlines και κάποια στιγμή θα κάνουμε εργαστήριο επιτόπου. Από εκεί και πέρα βλέποντας και κάνοντας». Σημειώστε, τέλος, ότι το όνομα του καταστήματος είναι γραμμένο στα ελληνικά. «Μας είπανε να το γράψουμε στα λατινικά», καταλήγει ο Γιώργος Κότσαρης, «αλλά αρνηθήκαμε. Αυτή είναι η επωνυμία μας και δεν την αλλάζουμε. Και στους Αυστριακούς μια χαρά άρεσε!» Χρήστος Ξανθάκης