Metropolis Free Press - Μάιος 2016 by Metropolis

Μάιος 2016

Αγγελος Τριανταφύλλου Οι «Ορνιθες» μετά τον Χατζιδάκι

Σωτήρης Τρέχας Ο Dreamer με τα παστέλ στην Atopos

Γιώργης Χριστοδούλου Ανακαλύπτοντας τον πρώιμο Αττίκ

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Metropolis www.metropolispress.gr

Business με άρωμα γυναίκας Αθανασία Παναγιωτοπούλου, Ζωή Γιαβρή, Αθηνά Πολίνα Ντόβα

Index Φεστιβάλ Αθηνών...6

Κονί δη...32

Τα best του Ιουνίου

Μία... Αντιγόνη που της αρέσουν οι προκλήσεις

Χριστοδούλου...10 Ο τραγουδοποιός που ανακάλυψε τα πρώτα τραγούδια του Αττίκ

Θερινά... από ψηλά...35 Φωτογραφίζοντας τα θερινά σινεμά με drone

Startup...11 Tο γυναικείο πρόσωπο της νεανικής επιχειρηματικότητας

Βαρβαρέσος...46 Πάνω από όλα αγαπάει να παίζει πιάνο

Μιχαηλί δης...16

1+1 = ENA...48

Ο συγγραφέας μιλάει για το καινούργιο του βιβλίο, «Σφαιρικά κάτοπτρα, επίπεδοι φόνοι»

Η Βασιλική Σοφιανού και ο Λευτέρη Ιωάννου εκφράζουν μία συμπαντική αλήθεια

Συναυλίες...18 Εσύ πού θα πας φέτος καλοκαίρι;

The Dreamer...24

CruiseInn...52 Κρουαζιέρα επιχειρηματικότητας στο Αιγαίο

Ο εικαστικός που ανέλαβε να γεμίσει χρώματα την Atopos

Τσακάλας...30

Τριανταφύλλου...64 Ακολουθεί τα χνάρια του Χατζιδάκι

Ο Billy του «Καφέ της Χαράς» μεγάλωσε

Τόσκας...66 Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη

METROPOLIS

23/1076

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media ΑΕ / Εδρα: Πραξιτέλους 26, Τ.Κ. 105 61 - Αθήνα, τηλ.: 210 4823977, φαξ: 210 4832887 Διεύθυνση: Κώστας Τσαούσης Project Manager: Βίκτωρας Δήμας Συντονισμός: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Τσαπακίδης Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Βούλα Σουρίλα, Δημήτρης Χαλιώτης Υποστήριξη: Βασίλης Λουκανίδης Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» ΑΕ

Edito

Στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων Κώστας Τσαούσης kt@m-media.gr

Για το μεσημεριανό μας -τις περισσότερες φορές με τον Βίκτωρα, τη Νατάσα και τον Ανδρέα- επιλέγουμε το οικογενειακό και τίμιο (ως προς την ποιότητα και τις τιμές) Καλντερίμι: το γωνιακό εστιατόριο, που το τρέχουν δύο αδέλφια, ο Χρήστος και ο Νίκος, με την περαντζάδα και τα τραπεζάκια έξω, αλλά και με θέα τον ναό των Αγίων Θεοδώρων (από τα πιο σημαντικά μνημεία της πόλεως των Αθηνών). Τις τελευταίες ημέρες είχαμε στην πλατεία και νέες αφίξεις. Το καλαίσθητο Odori, που όπως διάβασα στο Facebook «είναι η ελληνική twist version των ιταλικών vermouth bar που πρωτοσυναντήσαμε στο Τορίνο πολλά χρόνια πριν». Και οι αφίξεις συνεχίζονται. Με λίγα λόγια, μια γειτονιά στο κέντρο της πόλης παίρνει τα πάνω της! Η ανάρτηση από το Facebook που ακολουθεί έχει σχέση και με το εξώφυλλο του περιοδικού, αλλά και με την πλατεία και τους ανθρώπους της. Δεν αλλάζω τίποτα. Τη μεταφέρω αυτούσια. Μεσημέρι στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων. Ημουν στον Χρήστο στο Καλντερίμι και τρώγαμε με Βίκτωρα και Νατάσα. Πέρασαν τα κορίτσια και ήπιαμε μια μπίρα. Η Αθανασία μάς έλεγε για τα Ποσειδώνια, η Αθηνά συμφώνησε με τον Χρήστο να «συνεργαστούν» για την εξεύρεση στέγης και η Ζωή έφυγε στα γρήγορα για το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού. Κάποια στιγμή σήκωσα το κινητό και τράβηξα το Odori - είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε ένα πελώριο σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας. Μου αρέσει η πλατεία μας - έχει ανθρώπινα μέτρα. Εικόνες-στιγμιότυπα της πόλης που παρ’ όλες τις αντιξοότητες τα βγάζει πέρα. Τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι την Ελένη Βλάχου, τα περιοδικά και τις εφημερίδες της στη δεκαετία του ‘60 - πάντα αναζητούμε τη δεκαετία που έληξε νωρίς, αφήνοντας πράγματα στη μέση... Το Odori, αλλά και η εντιμότητα του Χρήστου και του οικογενειακού μαγαζιού θα ταίριαζε στη δεκαετία του ‘60, κάπου εκεί, ’65 με ‘66, χρονιές μεγάλων προσδοκιών πριν πλακώσουν οι κολονέλοι και η γυφτιά που έφεραν μαζί τους και δεν μπορεί να φύγει από πάνω μας.

Υ.Γ: Το μόνο που θα πρόσθετα είναι πως πάντα έχω την αίσθηση ότι η Μελίνα παραμονεύει κάπου εκεί, καθισμένη στο τοιχάκι των Αγίων Θεοδώρων - με το πελώριο χαμόγελο της, την απλωσιά της αγκαλιάς της, ένα καλοκαιρινό φουστάνι και ένα αναμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάκτυλα. Είναι βλέπεται η ζωντάνια μιας δεκαετίας που δεν λέει να σβήσει…

Mάιος 2016

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης

Φεστιβάλ Αθηνών: 10 επιλογές για τον Ιούνιο Στις 10 Ιουνίου σηκώνει αυλαία το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Μετά από ένα τετράμηνο απίστευτων παλινωδιών από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού, που λίγο έλειψαν να τινάξουν στον αέρα τη φετινή διοργάνωση, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, και οι συνεργάτες του κατάφεραν να κάνουν το θαύμα και να φτιάξουν ένα ενδιαφέρον φεστιβαλικό πρόγραμμα μέσα σε μόλις πέντε εβδομάδες. Ο Ιούνιος περιλαμβάνει ένα ψηφιδωτό μουσικών, θεατρικών, χορευτικών και εικαστικών εκδηλώσεων, όλες τους με επίκεντρο την Αθήνα, αφού η Επίδαυρος θα ανοίξει τις πύλες της -όπως κάθε χρόνο- τον Ιούλιο. Εμείς επιλέξαμε δέκα εκδηλώσεις που πιστεύουμε ότι αξίζουν την προσοχή σας. Είτε γιατί φέρουν τη σφραγίδα καταξιωμένων ξένων και Ελλήνων δημιουργών, είτε γιατί υπογράφονται από πολύ ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες και ομάδες που κάνουν με αυτές το ντεμπούτο τους στο Φεστιβάλ, είτε γιατί θεματικά έχουν κάτι που μας ιντριγκάρει.

Αΐντα από τη Λυρική Η Εθνική Λυρική Σκηνή κάνει -όπως σχεδόν κάθε χρόνο- ποδαρικό στο Φεστιβάλ Αθηνών με τη νέα της παραγωγή από το Φεστιβάλ Οπερας της Ταορμίνας. Η «Αΐντα» του Βέρντι σε σκηνοθεσία του Ενρίκο Καστιλιόνε και μουσική διεύθυνση των Μύρωνα Μιχαηλίδη και Ηλία Βουδούρη θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο στις 10, 11, 12 και 15 Ιουνίου για να μας μεταφέρει στη φαραωνική Αίγυπτο με την ομώνυμη ηρωίδα και πριγκίπισσα της Αιθιοπίας να βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στην αγάπη της για τον Αιγύπτιο στρατηγό Ρανταμές και στο καθήκον προς τον πατέρα της και την πατρίδα. Μία μεγάλη παραγωγή, από αυτές που μας συνηθίζει η Εθνική Λυρική Σκηνή.

Μάιος 2016

Με δύναμη από τον ΘΟΚ Το εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο έργο του Ταντέους Σλομποτζιάνεκ, «Η τάξη μας», που σκηνοθέτησε ο ικανότατος Γιάννης Καλαβριανός τον χειμώνα για λογαριασμό του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και στην Πειραιώς 260 στις 17 και 18 Ιουνίου. Η σφαγή όλων των Εβραίων κατοίκων της πολωνικής πόλης Γιεντβάμπνε τον Ιούλιο του 1941 δεν είχε ως εκτελεστές τους Ναζί, αλλά τους Πολωνούς συντοπίτες τους. Η αλήθεια αυτή θάφτηκε για 60 ολόκληρα χρόνια… Μία παράσταση για τη βία μέσα μας, τη φυλετική και θρησκευτική μισαλλοδοξία και το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής μέσα από την πάντα διεισδυτική και λιτή σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού. Το ίδιο έργο έχει προγραμματίσει να ανεβάσει τον χειμώνα σε διαφορετική σκηνοθεσία το Εθνικό Θέατρο, το οποίο και παραχώρησε ευγενικά τα δικαιώματα στο Φεστιβάλ.

Ο Καστελούτσι και ο Ιούλιος Καίσαρας

Μία παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι είναι από μόνη της must see. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μία περφόμανς-μελέτη πάνω στον λόγο και την ομιλία του Ιούλιου Καίσαρα στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Τρεις ηθοποιοί, μία ενδοσκοπική κάμερα, ο αέρας που μετασχηματίζεται σε ήχο. Μία παράσταση-εμπειρία από τις 17 έως τις 20 Ιουνίου στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου. Σε μια εποχή όπου η αφθονία του λόγου είναι δεδομένη, η απουσία του μπορεί να είναι βαρύ φορτίο, ενώ η επιβολή του μέσο πίεσης.

Carmina Burana από την Καμεράτα Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής αναμετράται με το σημαντικότερο συμφωνικό/χορωδιακό έργο του 20ού αιώνα. Το “Carmina Burana” του Καρλ Ορφ, γραμμένο το 1935, εντυπωσιάζει δεκαετίες τώρα με τη μεγαλοπρέπειά του και τα εντυπωσιακά φωνητικά σόλο. Στη συναυλία της Καμεράτα τη 18η Ιουνίου στο Ηρώδειο, τρεις σπουδαίοι Ελληνες σολίστ -η σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση, ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός και ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος- ερμηνεύουν το έργο υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου.

Ο Γιώργης και ο Αττίκ

Ο Γιώργης Χριστοδούλου έχει έναν μοναδικό τρόπο να αγγίζει αισθαντικά τα απλά και καθημερινά. Οπως και ο Αττίκ. Στη νέα του μουσική παράσταση με τίτλο “Attic à Paris” ο Γιώργης παρουσιάζει τη διετή του έρευνα πάνω σε αδισκογράφητα, χαμένα έργα του Αττίκ, από την εποχή που ο τελευταίος σπούδαζε μουσική στο Παρίσι. Βαλς, τάνγκο, τραγούδια του καμπαρέ, μελοποιημένη ποίηση… Υπέροχες μελωδίες του Αττίκ με γαλλικούς στίχους έρχονται ξανά στο φως χάρη στην έρευνα και το ταλέντο του Γιώργη. Και όλα αυτά στον υπέροχο κήπο της Πειραιώς 260 στις 19 Ιουνίου.

Μια συναυλία-γιορτή Δεν είναι πολλές οι συναυλίες ελληνικού τραγουδιού που θα πραγματοποιηθούν φέτος στο Ηρώδειο. Μία από αυτές, στις 23 Ιουνίου, θέλει τον Νότη Μαυρουδή να γιορτάζει τα 50 του χρόνια στο τραγούδι με μία συναυλία-γιορτή, στην οποία συμμετέχουν καταξιωμένοι και αγαπημένοι του φίλοι. Ο σημαντικός συνθέτης και μουσικός σε μία διαδρομή ζωής και δημιουργίας με τους Γιώργο Νταλάρα, Μίλτο Πασχαλίδη, Αναστασία Μουτσάτσου, Φωτεινή Βελεσιώτου, Μελίνα Κανά, Νένα Βενετσάνου και Μόρφω Τσαϊρέλη να ερμηνεύουν κάποια από τα υπέροχα τραγούδια του. Συμμετέχει η Νεανική Χορωδία του Αθηναϊκού Ωδείου.

Ασκηση αντοχής Μία εξουθενωτική χορογραφία γεμάτη πηδήματα, δύναμη και γεωμετρία φτάνει τους οκτώ χορευτές του “The dog days are over” στα όριά τους. Η χορευτική περφόρμανς του Γιαν Μάρτενς, που θα πραγματοποιηθεί στις 22 και 23 Ιουνίου στην Πειραιώς 260, είναι μία μελέτη πάνω στην ανθρώπινη αντοχή. Σε μία τόσο απαιτητική και ενεργητική χορογραφία, που σχεδόν ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνατότητες, είναι αδύνατον να μη γίνουν λάθη. Και τότε οι μάσκες πέφτουν… Και για τους χορευτές και για τους θεατές. Μία διαφορετική παράσταση χορού που μας ιντριγκάρει.

Μάιος 2016

Ο Αμλετ… αλλιώς Ο «Αμλετ» του πολυβραβευμένου Λιθουανού σκηνοθέτη Οσκάρας Κορσουνόβας δεν είναι φυσικά ένας κλασικός «Αμλετ». Αρχίζει με το ερώτημα «Ποιος είσαι;» για να καταλήξει στο τέλος στο σπαρακτικό ερώτημα «Ποιος είμαι;». Καθρέφτες παντού, ενοχλητικοί ήχοι, απειλητικές φιγούρες και η ροή του κειμένου να αλλάζει ακατάπαυστα. Μία διαφορετική προσέγγιση που προκαλεί τα όρια της θεατρικότητας. Στις 25 και 26 Ιουνίου στην Πειραιώς 260.

Περί μοναξιάς

Η έννοια της αβαρίας Ακολουθώντας τα χνάρια της «Ιστορίας της αυτοθυσίας», ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η ομάδα του Skrow Theater επιστρέφουν στο Φεστιβάλ Αθηνών με μία παράσταση που στοχάζεται πάνω στην «αβαρία», την εκούσια θυσία ενός μικρότερου συμφέροντος για τη διάσωση κάποιου μεγαλύτερου. Μια πα-

ράσταση για όλα αυτά που αφήνουμε πίσω μας για να συνεχίσουμε να ζούμε. Πρωταγωνιστούν η Κατερίνα Μαυρογεώργη, ο Αργύρης Ξάφης, ο Γιάννης Νταλιάνης, η Σοφία Πάσχου και ο Σεραφείμ Ράδης. 25 και 26 Ιουνίου στην Πειραιώς 260.

Τι είναι μοναξιά; Τι σημαίνει για τον καθένα; Είναι ως έννοια σύμφυτη με τον άνθρωπο; Πώς την παρατηρούμε γύρω μας; Αποσπάσματα από κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, προσωπικές μαρτυρίες, ιστορικά γεγονότα και έρευνες διαπλέκονται για να φωτίσουν αυτό που λέμε «μοναξιά» στην παράσταση της ομάδας Terre de Semis, που σκηνοθετεί η ταλαντούχα Ειρήνη Φαναριώτη. Πρωταγωνιστούν Δημήτρης Μοθωναίος, Αρης Λάσκος, Μυρτώ Γράψα, Ειρήνη Φαναριώτη, Βασίλης Σαφός, Δήμητρα Μητροπούλου. 30 Ιουνίου και 1η Ιουλίου στην Πειραιώς 260.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Ο Γάλλος Αττίκ

Μια σχετικά άγνωστη πλευρά του Αττίκ θα παρουσιάσει ο Γιώργης Χριστοδούλου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Στις 19 Ιουνίου ο νεαρός τραγουδοποιός θα τραγουδήσει για πρώτη φορά τραγούδια που ο Αττίκ έγραψε στο Παρίσι και παρόλο που έκαναν λαμπρή καριέρα τότε, δεν έχουν ηχογραφηθεί ποτέ. “Attic à Paris”, λοιπόν, με τον Γιώργη να επισφραγίζει όχι μόνο την αγάπη του για αυτή τη μουσική, αλλά και την πεποίθηση ότι με πολλή δουλειά μπορείς πραγματικά να καταφέρεις θαύματα. «Η γιαγιά μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έμαθε να λέω τα τραγούδια του Αττίκ όταν ήμουν μόλις τριών ετών», ξεκινάει να μου αφηγείται και συνεχίζει: «Το αγαπημένο της ήταν το “Αν βγουν αλήθεια”. Από τότε επανέρχομαι συχνά και τον μελετάω, διαλέγω κομμάτια του για τις ζωντανές εμφανίσεις μου, πάντα γυρίζω σε αυτόν. Κάποια στιγμή μού ζητήθηκε να διασκευάσω για το πρότζεκτ Retropolis το πασίγνωστο “Ζητάτε να σας πω” και ύστερα ήρθε ο δίσκος “Καντάδα με παλιά τραγούδια”. Με το “Attic à Paris” ξεκίνησα την έρευνα πριν από περίπου δύο χρόνια και στην αρχή ήταν μια αργή διαδικασία. Ομως βλέποντας τη σπουδαιότητα αυτών των κομματιών, άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά και πριν από λίγους μήνες ξεκινήσαμε πρόβες με τον Χάρη Σταυρακάκη στο πιάνο για να φτιάξουμε το πρότζεκτ “Ο Αττίκ στο Παρίσι”».

Ακούγοντας μόνο ένα μικρό δείγμα αυτής της δουλειάς, συγκινούμαι. Με τη γαλλική γλώσσα που ταιριάζει τόσο πολύ σε αυτόν τον συνθέτη, αλλά και με τον Γιώργη που δείχνει τόσο περήφανος και ενθουσιασμένος για αυτή τη δουλειά. «Αφορμή ήταν τα κείμενα που μιλούν για τον ίδιο. Στα περισσότερα αναφέρεται η λαμπρή του σταδιοδρομία στο Παρίσι και τα πρώτα υπέροχα αδισκογράφητα χαμένα του τραγούδια», μου εξηγεί ο Γιώργης με μία τρομερή λάμψη στα μάτια του για τον θησαυρό που έχει ανακαλύψει. «Ο Αττίκ τότε είχε πάει για άλλου τύπου σπουδές μαζί με τον αδερφό του, τις οποίες παράτησε για να ασχοληθεί πιο σοβαρά με τη μουσική. Γράφτηκαν μαζί στο κονσερβατόριο κι έπειτα ο Αττίκ άρχισε να δουλεύει ως πιανίστας σε καμπαρέ». Εκεί κάπου ο συνθέτης γράφει το πρώτο του τραγούδι, το οποίο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, όπως και τα επόμενα. Τον τραγουδούσαν τα πιο γνωστά ονόματα της εποχής στην παριζιάνικη σκηνή και τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά για αυτόν αν δεν είχαν προκύψει τα προσωπικά του προβλήματα και δεν είχε ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Αττίκ έφυγε από τη Γαλλία, αλλά οι παρτιτούρες εκείνης της περιόδου παραμένουν η απόδειξη για τη σπουδαία αυτή σταδιοδρομία. «Ουσιαστικά τα περισσότερα τραγούδια του τα έγραψε στο Παρίσι και ενώ τα ελληνικά του κομμάτια είναι περίπου 100, τα γαλλικά ξεπερνούν τα 300», συμπληρώνει ο Γιώργης.

Ολη αυτή η έρευνα απαίτησε πολύ χρόνο, αλλά ο Γιώργης μέσα από βιβλιοθήκες, ιδιώτες και συλλέκτες κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει 200 περίπου από αυτά τα τραγούδια, 12 από τα οποία -όλα σε πρώτη εκτέλεση- θα περιλαμβάνονται στον επόμενο δίσκο του που ετοιμάζει και θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Ρωτάω τον ίδιο τι νιώθει όταν ακούει αυτά τα τραγούδια, μια και είναι από τα λίγα που δεν είναι σε δικούς του στίχους. «Είναι μελωδίες υπέροχες, μοναδικές», μου απαντάει και συνεχίζει: «Υπάρχουν έργα για πιάνο, εύθυμα τραγούδια του καμπαρέ, βαλς και τάνγκο, στα γαλλικά, τα ισπανικά, μελοποιημένη ποίηση κά. Πρόκειται για μικρά αριστουργήματα. Με όλη την ευαισθησία και τη μοναδική σφραγίδα του Αττίκ. Επίσης, σε πολλά από αυτά υπάρχουν ομοιότητες στον στίχο με μετέπειτα δικά του ελληνικά τραγούδια. Που σημαίνει ότι δίπλα στους Γάλλους στιχουργούς ο Αττίκ έμαθε να γράφει και έφερε κατόπιν στην Ελλάδα το δικό του μοναδικό ύφος». Ο Γιώργης για την παρουσίαση των τραγουδιών βασίστηκε στο πιάνο, μια και έτσι ήταν η αρχική γραφή τους. Στη συναυλία στην Πειραιώς στο πιάνο και στο ακορντεόν θα βρίσκεται ο βασικός του συνεργάτης, Χάρης Σταυρακάκης, με τον οποίο δουλεύει από την αρχή μαζί αυτό το πρότζεκτ.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος / Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου

Τρεις δυναμικές startupers

Αθανασία Παναγιωτοπούλου VesselBot

Ζωή Γιαβρή Advantis Medical Imaging

Αθηνά Πολίνα Ντόβα Owiwi

Μάιος 2016

Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε πολύ εύκολα όχι μόνο να αρχίζει, αλλά και να περιστρέφεται γύρω από το ζήτημα της γυναικείας επιχειρηματικότητας - ο χώρος των startups, εξάλλου, είναι χωρίς αμφιβολία ανδροκρατούμενος. Οταν, όμως, απέναντί σου βρίσκονται τρεις συνομιλήτριες που σε κερδίζουν με τη δουλειά τους και αποφεύγουν από μόνες τους οποιαδήποτε συζήτηση περί διακρίσεων, τότε αυτόματα μπορείς να ξεφύγεις από τα τυπικά και να προχωρήσεις την κουβέντα ένα βήμα παρακάτω. Ακριβώς αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ζωής Γιαβρή, της Αθηνάς Πολίνας Ντόβα και της Αθανασίας Παναγιωτοπούλου, τις οποίες συνάντησα στο Κέντρο πριν από λίγες ημέρες με αφορμή τη βράβευσή τους στην εκδήλωση the egg - THI Excellence Award. Ακρως δυναμικές και καινοτόμες, κατέλαβαν με τις ομάδες τους τις τρεις πρώτες θέσεις του διαγωνισμού. Βρεθήκαμε, λοιπόν, να κουβεντιάζουμε για περίπου δύο ώρες τόσο για τις εταιρείες τους και τα επιχειρηματικά τους σχέδια όσο και για θέματα λιγότερο σχετικά, αλλά εξίσου ενδιαφέροντα, όπως για τις επερχόμενες καλοκαιρινές διακοπές και τα αγαπημένα μας ποτά. Κοινώς, όλες τους είναι ο τύπος ανθρώπου που θα μπορούσες να βγεις μαζί του για καφέ. Αν έχεις στο μυαλό σου τον χαρακτηρισμό “nerd”, καλύτερα να κοιτάξεις αλλού. Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρώτη πήρε τον λόγο η Αθανασία, εξηγώντας μου πώς η ομάδα της, που κατά το ήμισυ δουλεύει από το Ρότερνταμ, αναπτύσσει το VesselBot, μια καινοτόμο διαδικτυακή πλατφόρμα ναύλωσης πλοίων εμπορικής ναυτιλίας. «Εχει τη μορφή υπηρεσίας SaaS (Software as a Service) και παρέχει τόσο στους ναυλωτές όσο και τους ιδιοκτήτες πλοίων στρατηγικά, λειτουργικά και οικονομικά οφέλη αποδοτικότητας, χρησιμοποιώντας ελάχιστους πόρους της εταιρείας τους σε σημαντικά χαμηλότερο κόστος από αυτό που λειτουργεί σήμερα η αγορά μέσω των παραδοσιακών εταιρειών ναύλωσης». Στον διαγωνισμό the egg - THI Excellence Award κατέλαβε με τους συνεργάτες της τη δεύτερη θέση, και μαζί το έπαθλο των 35.000 δολαρίων. Το μέγεθος της επιτυχίας τους γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό αν αναλογιστεί κανείς πως κατάφεραν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε 29 startup εταιρείες από όλους τους κύκλους του προγράμματος egg, αρκετές εκ των οποίων έχουν μια πολύ επιτυχημένη πορεία στην αγορά. «Οσο για το χρηματικό ποσό του βραβείου, θα το αξιοποιήσουμε για να προχωρήσουμε στην περαιτέρω στελέχωση της ομάδας των προγραμματιστών της εταιρείας μας, καθώς και στη διεξαγωγή της κυκλοφορίας του VesselBot, η οποία θα γίνει στις 8 Ιουνίου, στην έκθεση Ποσειδώνια 2016». Η Αθηνά Πολίνα Ντόβα, από την πλευρά της, προτού ασχοληθεί με τον χώρο της επιχειρηματικότητας και ιδρύσει την Owiwi, πρόλαβε να σπουδάσει Νομική και Management. Τα τελευταία δύο χρόνια χρησιμοποιεί ως έδρα της την επιχειρηματική θερμοκοιτίδα egg της Eurobank και προωθεί έναν εντελώς διαφορετικό τρό-

Μάιος 2016

πο επιλογής υποψηφίων εργαζομένων για εταιρείες, οργανισμούς και πανεπιστήμια, υπό τη μορφή ηλεκτρονικού παιχνιδιού. «Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως μέχρι το 2020 το 80% του εργατικού δυναμικού θα αποτελείται απο millennials, οι οποίοι έχουν πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, αποφασίσαμε να προσαρμόσουμε τα ψυχομετρικά εργαλεία στη νέα εποχή και τις επικρατούσες τάσεις». Ειδικότερα, η εφαρμογή που έχουν αναπτύξει αποτελεί ένα strategy video game, το οποίο πέραν του να είναι διασκεδαστικό για τον υποψήφιο, έχει και ουσιαστικότερη χρήση: καταγράφει όλες τις ενέργειες και επιλογές του παίκτη, τις αναλύει αλγοριθμικά και βγάζει μέσα σε λιγότερο απο τριάντα δευτερόλεπτα το ψυχομετρικό προφίλ του. «Η ανάλυση αυτή έχει στηριχθεί σε επιστημονικά μοντέλα ψυχομετρίας, συνδυαστικά με ιδιαίτερο game design, καθηλωτική πλοκή και έξυπνο σενάριο», τονίζει η Αθηνά Πολίνα. Με αυτή την προσπάθεια κατέλαβε και την τρίτη θέση στον διαγωνισμό και το έπαθλο των 10.000 δολαρίων που, σε συνδυασμό με άλλους πόρους, θα αξιοποιήσει για την πρόσληψη προσωπικού. «Τον Σεπτέμβριο, μάλιστα, θα λανσάρουμε επισήμως την πλατφόρμα, μέσω της οποίας θα είναι διαθέσιμο το νέο μας προϊόν, που αναμένεται να αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο του HR». Οταν λίγο αργότερα πήρε τον λόγο η Ζωή, η κουβέντα μας άρχισε αντίστροφα: πρώτα μου εξήγησε πως σκοπεύει να αξιοποιήσει το έπαθλο των 55.000 δολαρίων για να προσλάβει δύο ικανούς developers - ένα στοιχείο, μάλιστα, που μου έκανε εντύπωση είναι πως και οι τρεις τους δυσκολεύονται αισθητά να βρουν άτομα εξειδικευμένα στον συγκεκριμένο τομέα. Στη συνέχεια, πέρασε στο αντικείμενο της εταιρείας της, της Advantis Medical Imaging. «Αυτό που προσφέρουμε είναι ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο, web-based και φιλικό προς τον χρήστη λογισμικό με την ονομασία “Brainance”, για την επεξεργασία και τρισδιάστατη απεικόνιση τριών διαφορετικών εξετάσεων μαγνητικής τομογραφίας: Diffusion, Perfusion και Functional MRI», μου αναφέρει και αμέσως αντιλαμβάνομαι πως και εδώ έχουμε να κάνουμε με σοβαρή επιστημονική δουλειά. Το λογισμικό Brainance, λοιπόν, αξιοποιεί καινοτόμους αλγορίθμους, οι οποίοι έχουν αναπτυχθεί από την επιστημονική ομάδα της Advantis, επιτυγχάνοντας ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά ακρίβειας (90% ακρίβεια έναντι του 65% που επιτυγχάνουν ανταγωνιστικά λογισμικά) κατά την τρισδιάστατη χαρτογράφηση και απεικόνιση των νευρικών ινών του ανθρωπίνου εγκεφάλου. «Αποτελεί ένα βέλτιστο ιατρικό εργαλείο», προσθέτει η Ζωή, «για την εγκαιρότερη και εγκυρότερη διάγνωση σοβαρών και χρόνιων παθήσεων (όγκοι, σκλήρυνση κατά πλάκας, Αλτσχάιμερ κά.) στοχεύοντας στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και ίασης των ασθενών. Ταυτόχρονα, είναι μία ιδιαίτερα φιλική προς τον χρήστη εφαρμογή, με δυνατότητα πρόσβασης από οποιαδήποτε συσκευή μέσω διαδικτύου». Η συζήτηση κλείνει με μία ερώτηση που γίνεται αυτόματα και προς τις τρεις: «Πόσο καιρό ακόμα θα μείνετε στην Ελλάδα»; Ευτυχώς η τεχνολογία βοηθάει και σε αυτό το κομμάτι, αφού και στις τρεις περιπτώσεις τούς επιτρέπει να απευθύνονται σε παγκόσμιο ακροατήριο, διατηρώντας τη βάση τους εδώ. «Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι όλα γίνονται από εδώ. Συγκεκριμένα κομμάτια της εταιρείας βρίσκονται σε άλλες χώρες και ταξιδεύουμε και συχνά. Εχουμε, όμως, τη δυνατότητα να παραμείνουμε στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο της δουλειάς μας».

Κείμενο: Κώστας Τσαούσης

Μάιος 2016

Σκαρώνοντας φόνους με μαθηματική ακρίβεια Νομίζω ότι ήταν πρωί Παρασκευής - μια σχετικά χαλαρή ημέρα για μένα. Ο γείτονας εκδότης είχε την καλοσύνη να στείλει μια καινούργια έκδοση. Με το που πήρα τον φάκελο και τον άνοιξα, κατάλαβα ότι θα περάσω ένα υπέροχο σαββατοκύριακο. Το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του Τεύκρου Μιχαηλίδη αποτελούσε για αυτό εγγύηση. Και έτσι ήταν. 1956 - Ο αγώνας της ΕΟΚΑ έχει αρχίσει και ο συγγραφέας Λώρενς Ντάρελ είναι στην Κύπρο και στη βίλα του συνταγματάρχη Τζόναθαν Νίκολς. Εκεί και ο υπασπιστής του τελευταίου, ο Τουρκοκύπριος λοχίας Μπουλέντ Ακμπουλούτ. Την παράξενη συντροφιά στο Μπελ Πάις συμπληρώνουν μεταξύ άλλων ο κατατρεγμένος μαθηματικός Μάριος Ιωάννου, η Αγγλίδα βυζαντινολόγος Κριστίν Αγκατ, ο Γάλλος παλαιογράφος Ζυλ Γκρασουγιέ. Μια δολοφονία που «στήνει» ο Μιχαηλίδης και που δεν ξέρεις -αν και το υποψιάζεσαι- πού να την αποδώσεις. Τελικά, τα ανθρώπινα … 1191 - Ενας Κύπριος μοναχός, ο Αλέξιος, και η Δόνα Εστεφάνα σώζουν με τα γιατροσόφια τους τον βασιλιά της Αγγλίας, τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, με το μεγάλο μυστικό. Πάλι, τα ανθρώπινα…. Το 325 σελίδων «Σφαιρικά κάτοπτρα, επίπεδοι φόνοι» -που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις- είναι το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο του βραβευμένου πολυγραφότατου Μιχαηλίδη, που εκτός από τη διακονία του στον χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος, τον συναρπάζουν τα μαθηματικά και η εκπαίδευση. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν τα βιβλία του, «Μαθηματικά επίκαιρα – Συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα», «Πυθαγόρεια εγκλήματα», «Αχμές, ο γιος του φεγγαριού», «Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού», «Ο μέτοικος και η συμμετρία», «Εγκλήματα δημοσιονομικής προσαρμογής». Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, με καταγωγή από την Κύπρο, ζει στην Αθήνα και από το 1981 διδάσκει μαθηματικά στη μέση εκπαίδευση. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Θαλής + Φίλοι και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.

Αλλά, ας πάμε πίσω στα του βιβλίου. Η ανάρτηση έφερε την πρώτη συνομιλία μας. Πήρα το θάρρος να ζητήσω από τον συγγραφέα να μου απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις. Δέχθηκε. Το εγχείρημα απέδωσε, ο συγγραφέας από την πλευρά του προσδιόρισε τη σχέση ανάμεσα στο αστυνομικό μυθιστόρημα και συγκεκριμένους συντελεστές. Προσδιορίζοντας τη σχέση ανάμεσα στο αστυνομικό μυθιστόρημα και: Α) Την ιστορία και τα πρόσωπά της. Ο κύριος λόγος που γράφω είναι η επιθυμία μου να ταξιδέψω μέσω των ηρώων μου στον χώρο και στον χρόνο. Ετσι, η ιστορία παίζει καθοριστικό ρόλο στις αφηγήσεις μου. Για όλα μου τα βιβλία χρειάστηκε να κάνω αρκετή ιστορική έρευνα. Αλλωστε, κάπως έτσι δουλεύω: μελετώντας εικόνες και ντοκουμέντα, πλέκω τους μύθους μου πάνω σε έναν ιστορικό καμβά. Β) Την Κύπρο (ως τόπο). Ως τώρα με τις ιστορίες μου έχω ταξιδέψει στην Αίγυπτο, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε ένα σωρό μέρη της Ελλάδας. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ ένα μυθοπλαστικό ταξίδι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Ο πόνος και τα δεινά της ήταν πάντα ένα έρεβος που δεν τολμούσα να διασχίσω. Νομίζω πως ωρίμασε ο καιρός. Γ) Τα μαθηματικά. Οταν φαντάζομαι τις ιστορίες μου, φτιάχνω μέσα στον νου μου εικόνες στατικές. Για να γίνουν αυτές οι εικόνες ιστορίες, για να αποκτήσουν κίνηση, χρειάζονται έναν κινητήρα, ένα μοτεράκι. Για μένα αυτή η κινητήρια δύναμη, η vis viva που θα έλεγαν οι σοφοί της Αναγέννησης, είναι τα μαθηματικά: το θεώρημα της μη πληρότητας, τα μαθηματικά των Αιγύπτιων γραφέων, το θεώρημα των τεσσάρων χρωμάτων, η συμμετρία και πρόσφατα το πρόβλημα των σφαιρικών κατόπτρων του ιμπν αλ-Χαϊτάμ ήταν τα οχήματα που έθεσαν σε κίνηση τις ιστορίες μου. Δ) Τις περσόνες (επινοημένα πρόσωπα) που στέκονται δίπλα σε υπαρκτά πρόσωπα στο ίδιο πλάνο. Από το πρώτο μου κιόλας μυθιστόρημα, τα «Πυθαγόρεια εγκλήματα», βρήκα εξαιρετικά διασκεδα-

στικό να βάζω τους μυθοπλαστικούς μου ήρωες να συνυπάρχουν και να αλληλεπιδρούν με ιστορικά πρόσωπα. Σε αυτές τις φανταστικές συναντήσεις φροντίζω να σέβομαι με σχολαστικότητα τα ιστορικά δεδομένα. Για παράδειγμα, όταν ο χαράκτης Εσερ συνομιλεί με τον μυθοπλαστικό ήρωα Δημήτρη Αποστολίδη, στο «Ο μέτοικος και η συμμετρία», βάζω στο στόμα του αποσπάσματα από το ημερολόγιο και την αλληλογραφία του. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οι ανάγκες του μύθου μού επιβάλλουν κάποια μικρή παρατυπία, φροντίζω πάντοτε να την επισημαίνω στις υποσημειώσεις ή στο επίμετρο. Ετσι, στα «Πυθαγόρεια εγκλήματα» μετέθεσα την πρώτη επίσκεψη του Πικάσο στο Παρίσι κατά ένα μήνα, ώστε να μπορέσει να συναντηθεί με τους ήρωές μου που συμμετείχαν στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Μαθηματικών του 1900. Στο νέο μου βιβλίο, «Σφαιρικά κάτοπτρα, επίπεδοι φόνοι», αποφάσισα να βαφτίσω Ζηνοβία την κόρη του βασιλιά της Κύπρου, Ισαάκιου Κομνηνού, της οποίας η δράση αναφέρεται από πολλούς χρονικογράφους της εποχής, αλλά δεν σώζεται το όνομά της. Καθώς αποτελεί κύριο πρόσωπο στην ιστορία μου, έπρεπε να έχει ένα όνομα. Ε) Τις ανθρώπινες αδυναμίες. Είναι φυσικό η μυθοπλασία της παραβατικότητας να αναδεικνύει τις ανθρώπινες αδυναμίες, αφού σε αυτές βασίζεται. Ξαναδιαβάζοντας εκ των υστέρων τα γραπτά μου, εντοπίζω ως κύρια αδυναμία, κίνητρο και αφορμή για κάθε λογής έγκλημα, την ακατανίκητη γοητεία που ασκεί στον άνθρωπο η εξουσία. Το πάθος για την κατάκτηση της εξουσίας και η αλαζονεία όσων κατέχουν εξουσία τυφλώνουν, κάνουν τους ανθρώπους αδίστακτους, ανάλγητους, άδικους. Πολύ περισσότερο από την απληστία, τη λαγνεία ή τη ζηλοφθονία, η εξουσία οπλίζει το χέρι του δολοφόνου, του καταχραστή, του πολιτικού. Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα ανθρώπων που εκφυλίστηκαν από την αναζήτηση ή τη νομή της εξουσίας κι οι ιστορίες μου, σε τελευταία ανάλυση, στρέφονται πάντα γύρω από αυτούς.

Κείμενο: Χρήστος Τσαπακίδης

Ερχονται οι... ξένοι Καλοκαίρι χωρίς συναυλία, δεν γίνεται. Και φέτος, εκτός από τους Ελληνες καλλιτέχνες που εμφανίζονται παραδοσιακά στα ανοιχτά θέατρα της Αθήνας, θα έχουμε πολλές αφίξεις ξένων που θα ενθουσιάσουν το μουσικόφιλο κοινό. Με κεντρικά σημεία συνάντησης την Πλατεία Νερού, το Terra Vibe και το Piraeus Academy και με ένα νέο φεστιβάλ, το Release Athens, που κάνει δυναμική είσοδο στα μουσικά δρώμενα της Αθήνας, δίπλα στα καθιερωμένα Rockwave και Ejekt, αλλά και με μεμονωμένες συναυλίες, οι Αθηναίοι έχουν ένα ευρύ φάσμα επιλογών για μία θερινή έξοδο.

Indie... Pop Ετοιμάσου να ταξιδέψεις από το Γιβραλτάρ μέχρι το Περθ και από τη Ναντ μέχρι τη Σάντα Φε. Φτιάξε τα μπαγκάζια σου και κίνησε μέχρι την Πλατεία Νερού στο Φάληρο. Εκεί θα κάνει πρεμιέρα το Release Athens, ένα νέο φεστιβάλ που φιλοδοξεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς στον συναυλιακό χάρτη της πόλης. Το ρόδι θα σπάσουν οι Beirut, οι οποίοι επιστρέφουν στην Αθήνα εννέα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, όταν ήταν ακόμα σχετικά άγνωστοι. Ο Ζακ Κόντον έχει δημιουργήσει μία μπάντα που αποτελείται από διάφορα πνευστά, έγχορδα και κρουστά, αναπαράγοντας με ιδιαίτερη πιστότητα και μεγαλύτερη αμεσότητα τον ήχο και την μοναδική ατμόσφαιρα της δισκογραφίας των Beirut. Χαρακτηριστικότερα όλων, η γνώριμη τρομπέτα, το φλικόρνο και το γιουκαλίλι, που στα χέρια του Κόντον γίνονται ιδανικοί αγωγοί, μεταδίδοντας στους θεατές την απίστευτη ομορφιά και τη γλυκιά μελαγχολία που διέπει τη μουσική των Beirut. Μαζί τους θα εμφανιστούν οι Daughter, Cass Mccombs και οι δικοί μας Ειρήνη Σκυλακάκη και Moa Bones. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 1η Ιουνίου.

Ωρα για electro swing Δύο ημέρες μετά, στις 3 Ιουνίου, το Release Athens συνεχίζει με έναν ιδιαίτερα δημοφιλή καλλιτέχνη στη χώρα μας, ο οποίος μάλιστα μας τιμά συχνά-πυκνά με την παρουσία του. Ο λόγος για τον Parov Stelar, τον... δήμαρχο της electro swing σκηνής. Ο μοναδικός του ήχος, η προσωπική του προσέγγιση στον τομέα της παραγωγής και ο ανορθόδοξος συνδυασμός διάφορων μουσικών ειδών τον μετέτρεψε γρήγορα σε μεγάλο όνομα. Ο Parov Stelar και η μπάντα του έχουν ξεσηκώσει το κοινό σε πάνω από 600 συναυλίες τα τελευταία χρόνια, παίζοντας παντού: από το Brixton Academy στο Λονδίνο και το Zenith στο Παρίσι μέχρι το Columbiahalle στο Βερολίνο και το Playstation Theater στη Νέα Υόρκη, καθώς και σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Glastonbury, το Coachella, το Sziget, και το Rock Werchter. Μαζί με τον Parov Stelar και την μπάντα του θα βρεθούν οι Scott Bradless's Postmodern Jukebox, Chinese Man, GAD. και RSN.

Μάιος 2016

Keep rocking Να 'το και το Rockwave Festival, κάνει δυναμική εμφάνιση στην αυγή του καλοκαιριού. Εχοντας αφήσει πίσω του για τα καλά την προπέρσινη παρένθεση Μποφίλιου-Χαρούλη, το φεστιβάλ δηλώνει φέτος «παρών» με δύο ημέρες: μία τον Ιούνιο και μία τον Ιούλιο. Την Κυριακή 5 Ιουνίου θα γίνει ένας μικρός χαμός στις δύο σκηνές του Terra Vibe. Επικεφαλής στο Terra Stage δεσπόζουν οι The Last Shadow Puppets, το supergroup που ενώνει μέλη από δημοφιλείς μπάντες όπως οι Arctic Monkeys (Αλεξ Τέρνερ), οι Rascals (Μάιλς Κέιν), οι Simian Mobile Disco (Τζέιμς Φορντ) και οι Mini Mansions (Ζακ Ντόους). Το τραγούδι τους “Standing next to me” παίχτηκε παντού και έγινε το ηχητικό σήμα κατατεθέν του γκρουπ, ενώ μόλις πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε και το νέο τους άλμπουμ, “Everything you’ve come to expect”, των οποίων τα τραγούδια ανυπομονούμε να ακούσουμε ζωντανά. Τους TLSP θα πλαισιώσουν στην ίδια σκηνή οι σπουδαίοι Suede -που επίσης κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ φέτος, το “Night thoughts”-, οι The Subways, The Callas και Whereswilder. Ακόμα πιο ενδιαφέρον -τουλάχιστον για τον γράφοντα- προμηνύεται το Vibe Stage, όπου θα εμφανιστούν οι Dropkick Murphys, το celtic punk συγκρότημα που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φέρνει μαζί του συγκλονιστικά τραγούδια, όπως το “I'm shipping up to Boston” και το "Rose Tattoo". Μαζί τους οι Turbonegro, οι Despite Everything και οι Wish Upon A Star.

PJ... party

Συνέχεια για το Release Athens την Τρίτη 7 Ιουνίου με την Πι Τζέι Χάρβεϊ. Η Αγγλίδα μουσικός μπήκε στον μουσικό χάρτη σε ηλικία 22 ετών, το 1991, όταν σχημάτισε το δικό της συγκρότημα, με τη συνδρομή του -επίσης συχνού συνεργάτη της- Ρομπ Ελις στα ντραμς και του Ιαν Ολιβερ στο μπάσο. Εκείνη ανέλαβε τα φωνητικά και την κιθάρα, βαφτίζοντας το τρίο με το όνομά της. Εκτοτε εξελίχθηκε σε ένα άκρως επιδραστικό πρόσωπο της εναλλακτικής ροκ και των περιφερειακών της ειδών. Μέσα στον περασμένο Απρίλιο κυκλοφόρησε, μάλιστα, και το ένατο άλμπουμ της με τίτλο “The hope six demolition project”, το οποίο ηχογραφήθηκε μπροστά σε κοινό στο Somerset House του Λονδίνου. Περιέχει 11 τραγούδια που απηχούν τις εμπειρίες από τα ταξίδια τεσσάρων ετών στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και την Ουάσινγκτον και, όπως συνέβη και στο “Let England shake”, έχουν ξεκάθαρα κοινωνικοπολιτική θεματολογία. Το line-up συμπληρώνουν οι The Brian Jonestown Massacre, Slowdive, Closer και The Noise Figures. Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται στις 13 Ιουνίου, με Sigur Ros, The Black Angels, Diiv, Theodore και Afformance.

Οπως παλιά Τρία χρόνια μετά τη μαγευτική εμφάνισή της στο Ηρώδειο, η Πάτι Σμιθ επιστρέφει στην Αθήνα για μία μοναδική συναυλία στο Piraeus Academy (Πειραιώς 117) το Σάββατο 25 Ιουνίου, όπου και θα ερμηνεύσει με το συγκρότημα της επί σκηνής ολόκληρο τον μνημειώδη πρώτο της δίσκο, “Horses”, μαζί με ένα best of setlist με τα πιο αγαπημένα της τραγούδια! Ο συγκεκριμένος δίσκος ηχογραφήθηκε το φθινόπωρο του 1975 και εξελίχθηκε σε έναν από τους πλέον επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία της ροκ μουσικής, αποτελώντας σημείο αναφοράς για δεκάδες μουσικούς. «Θα είναι μια αληθινή γιορτή. Μια περήφανη επέτειος», δήλωσε η Πάτι όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει και πάλι στην περιοδεία της ολόκληρο το ντεμπούτο άλμπουμ της.

Η δυστοπία της Πειραιώς

Με νωπή ακόμα την είδηση του επί σκηνής θανάτου του πρώην ντράμερ τους, Νικ Μένζα, οι Megadeth εισβάλλουν στο Piraeus Academy την Τρίτη 5 Ιουλίου. Με ιστορία 33 ετών και 15 δίσκους, οι Μegadeth είναι από τις μπάντες που επέβαλαν τους όρους τους στον heavy metal ήχο. Ολα ξεκίνησαν το 1983, όταν ο κιθαρίστας Ντέιβ Μαστέιν -ο οποίος είχε μόλις εκδιωχθεί από τους Metallica- ίδρυσε την μπάντα με τον μπασίστα Ντέιβιντ Ελεφσον. Πρωτοπόροι στη thrash metal σκη-

νή και με δημοφιλή άλμπουμ όπως το “Peace Sells... but Who's Buying?” (1986) “Rust in peace” (1990) και το “Countdown to extinction”, οι Μegadeth συμπληρώνουν μαζί με τους Anthrax, τους Metallica και τους Slayer τους “big four” του είδους.

Getting away with... papillon Οκτώ μόλις μήνες μετά την προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα, οι Editors επιστρέφουν για να εμφανιστούν στην πρώτη ημέρα του Ejekt Festival (είχαν εμφανιστεί στο ίδιο φεστιβάλ και πρόπερσι), στην Πλατεία Νερού, την Παρασκευή 8 Ιουλίου. Το ελληνικό κοινό τούς λατρεύει, γεμίζοντας τους χώρους όπου εμφανίζονται για να ακούσει ζωντανά τις μεγάλες επιτυχίες τους όπως τα “An end has a start”, “Life is a fear”, “Sugar”, “Munich”, “Papillon”, “No harm”, “Bones”, “Lights”, “Smokers outside the hospital doors”. Μαζί τους θα βρεθεί και ένα άλλο συγκρότημα που τιμά συχνά-πυκνά την πόλη μας με την παρουσία του, οι James. Οι τελευταίοι θα κάνουν εδώ μία στάση στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας τους με αφορμή τον νέο τους δίσκο, “Girl at the end of the world”, ο οποίος κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο. Στη σκηνή θα ανέβουν επίσης οι Crystal Castles, Dimitri Vegas, Like Mike και Σtella.

Μάιος 2016

Rock you like a hurricane (again)

Μελαγχολήστε ελεύθερα Η δεύτερη ημέρα του Rockwave Festival θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 19 Ιουλίου και είναι σαφώς λιγότερο ροκ. Η Λάνα Ντελ Ρέι έρχεται για δεύτερη φορά στο πλαίσιο του φεστιβάλ (όσες φορές έχει εμφανιστεί δηλαδή και ο Οζι), φέρνοντας μαζί της και τα μελαγχολικά της τραγούδια, όπως το “Summertime sadness”, το “Video games” και το “Born to die”. Στοίχημα ότι η κοπέλα σου θα σε ζαλίσει να πάτε μαζί - ούτως ή άλλως η συναυλία δεν ενδείκνυται για ανδροπαρέα. Μαζί της θα εμφανιστούν οι συμπατριώτες της, Allah-Las, που επιστρέφουν στη χώρα μας δύο σχεδόν χρόνια μετά τη συναυλία τους στο Fuzz. Το line up της δεύτερης ημέρας του Rockwave συμπληρώνεται με την Αυστραλή ερμηνεύτρια Lisa Mitchell.

Εχουν εμφανιστεί στα Ιωάννινα. Εχουν εμφανιστεί στη Μυτιλήνη. Εκαναν και ένα πέρασμα από την Πάτρα. Για να μην πούμε για τις αμέτρητες συναυλίες στην Αθήνα. Σύμφωνα, δε, με το Κουλούρι, έχουν νοικιάσει και διαμέρισμα στα Πατήσια. Δεν πρόκειται για κάποιο ντόπιο συγκρότημα, αλλά για τους Scorpions, ίσως τους Γερμανούς που συμπαθεί περισσότερο το ελληνικό

κοινό αυτή τη στιγμή. Παρά το γεγονός ότι έχουν διαλυθεί, οι Scorpions επιστρέφουν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Πλατεία Νερού την Τετάρτη 20 Ιουλίου για να μας τραγουδήσουν τα κλασικά πια ροκ τραγούδια τους, όπως το “Wind of change”, το “Holiday” και το “No one like you”. Αμφιβάλλει κανένας ότι πάνε για sold out;

Ejekt, μέρος δεύτερον Λίγο προτού κατεβάσουμε ρολά, το Σάββατο 23 Ιουλίου, πραγματοποιείται η δεύτερη και τελευταία ημέρα του Ejekt Festival με ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι Muse θα βρεθούν στην Πλατεία Νερού στο πλαίσιο της “Drones World Tour” για να μας παρουσιάσουν το καθηλωτικό live show τους που έχει αποθεωθεί ανά τον κόσμο. Το setlist της περιοδείας τους ξεπερνάει τις δύο ώρες και περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες επιτυχίες της μπάντας, όπως τα “Uprising”, “Madness”, “Starlight”, “Resistance”, “Dead inside”, “Undisclosed desires”, “Supermassive black hole”, “Knights of Cydonia”, “Time is running out” και “Hysteria”. Μαζί τους θα είναι και οι Uncle και οι Temples.

Μάριος Παπαδόπουλος

Κωνσταντίνος Συνοδινός

Μανόλης Τσικανδυλάκης

Κείμενο: Γ. Κ. Καρατζάς, Ανδρέας Γιαννόπουλος

Μάιος 2016

Δύο πλατφόρμες και ένα όχημα

Τον Μανόλη Τσικανδυλάκη θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως επίμονο Κρητικό, καθώς παλεύει χρόνια με ένα φιλόδοξο σχέδιο. Εφτασε μέχρι και το Indiegogo και έστησε καμπάνια χρηματοδότησης της ιδέας του. Ο Μανόλης, λίγο πάνω από τα 35 -μηχανολόγος μηχανικός του ΑΠΘ που ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο της Κρήτης-, έβαλε σκοπό να φτιάξει ένα αυτοκίνητο πόλης που πιστεύει στη δύναμη των ΑΠΕ. Δικό του δημιούργημα είναι το Sunnyclist, που το απόγευμα της Τετάρτης 25 Μαΐου κέρδισε το τρίτο βραβείο και μαζί 6 χιλιάδες ευρώ στον 6ο διαγωνισμό Καινοτομίας & Τεχνολογίας της Εθνικής Τράπεζας. Με τη βράβευση των 10 προτάσεων που πέρασαν στην τελική φάση έπεσε η αυλαία του διαγωνισμού που αποτελεί πλέον οργανικό μέρος του προγράμματος NBG Business Seeds - ένα πρόγραμμα που προχωρά και αναπτύσσεται χρόνο με τον χρόνο και σε νέα πεδία που διαμορφώνονται μέσα από νέες στρατηγικές συνεργασίες. Για παράδειγμα, ανακοινώθηκε κατά τη διάρκεια της τελετής βραβεύσεων η συνεργασία της Εθνικής Τράπεζας με τον οργανισμό Israel Advanced Technology Industries, έναν από τους ισχυρότερους σε δύναμη και επιρροή μηχανισμούς ανάδειξης και προώθησης startups. Χάρη στην ιδέα του και τον αγώνα του, ο Μανόλης -ένας εκ των 777 συμμετεχόντων (είτε μεμονωμένα, είτε ως μέλη ομάδων) που υπέβαλαν 436 διαφορετικές προτάσεις- βρέθηκε στους 10 και μετά στους τρεις πρώτους νικητές. Αλλά, για να δούμε εν ολίγοις το όχημα του Μανόλη. Το Sunnyclist -όπως ονομάζεται- είναι ένα έξυπνο αυτόνομο ηλεκτρικό όχημα που προσφέρει την άνεση και την ευκολία ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου με την οικονομική και οικολογική κίνηση ενός ποδηλάτου. Σε αντίθεση με άλλα ηλεκτρικά ποδήλατα ή τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που πρέπει να φορ-

τίζονται, το όχημα με προέλευση από την Κρήτη αξιοποιεί την ηλιακή ενέργεια (ή εναλλακτικά την κινητική ενέργεια που παράγεις κάνοντας πετάλι) και μπορεί να μεταφέρει ολόκληρη οικογένεια ή μια παρέα φίλων με έναν ευχάριστο τρόπο. Το Sunnyclist γεννήθηκε ως ιδέα το 2011 και την επόμενη χρονιά είχε φτιαχτεί το πρώτο πρωτότυπο. Με αυτό η ομάδα που το εξέλιξε κατάφερε να καλύψει 800 χιλιόμετρα στον γύρο της Κρήτης μέσα σε πέντε ημέρες, αλλά και να ανέβει σε υψόμετρο 1.100 μέτρων μέσω ασφαλτοστρωμένων και χωμάτινων δρόμων. Ακολούθησε ένα δεύτερο πρωτότυπο το 2013, ενώ τώρα βρίσκονται στη φάση του μοντέλου προπαραγωγής. Η ομάδα του Sunnyclist το 2015 δημιούργησε και μια καμπάνια στο Indiegogo για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κεφάλαια για την προώθηση της ιδέας της – ζήτησε 100 χιλιάδες ευρώ και κατάφερε στο κλείσιμο της καμπάνιας να συγκεντρώσει το 7%, δηλαδή κάτι λιγότερο από 7 χιλιάδες ευρώ. Ο Μάριος Παπαδόπουλος με την ομάδα του, τη Wifins, είναι οι μεγάλοι νικητές. Εξασφάλισαν 20 χιλιάδες ευρώ, ποσό που θα τους επιτρέψει να προωθήσουν την πλατφόρμα τους. Αλλωστε, τα μέλη της ομάδας έχουν δημιουργήσει μια εταιρεία που έχει πια ωριμάσει και -το κυριότερο- βάζει στα ταμεία της πραγματικά έσοδα. Πέρυσι κάλυψαν 70 παραλίες, δίνοντας ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερνετ, με μοναδική υποχρέωση των χρηστών–λουομένων να δουν τα διαφημιστικά μηνύματα μιας μάρκας αντηλιακών. Με δύο λόγια, πρόκειται για μία πλατφόρμα που εξασφαλίζει αφενός τη δυνατότητα δωρεάν και λειτουργικής πρόσβασης στο ίντερνετ για τους καταναλωτές σε μεγάλους χώρους συνάθροισης, αναψυχής, ψυχαγωγίας κλπ. (από παραλίες μέχρι εμπορικά κέντρα) και

αφετέρου την πραγματοποίηση εταιρικών ενεργειών επικοινωνίας και διαφήμισης στις κινητές συσκευές των συνδεδεμένων χρηστών-καταναλωτών, με έναν επώνυμο, ασφαλή και μετρήσιμο τρόπο! Πρόκειται για μια ώριμη εταιρεία με παρουσία και κυρίως με έσοδα στην ελληνική, την κυπριακή και τη γερμανική αγορά. Το δεύτερο βραβείο, και μαζί με αυτό 10 χιλιάδες ευρώ, πήγε στον Κωνσταντίνο Συνοδινό και στην ιδέα της ομάδας του να δημιουργήσει ένα μέσο-εργαλείο κοινωνικής δικτύωσης μόνο για αθλητές. Το Champions ID (Championsid.com) είναι η πρώτη ψηφιακή πλατφόρμα αξιολόγησης αθλητικού ταλέντου στη διεθνή αγορά. Η πλατφόρμα επιτρέπει και διευκολύνει τους αθλητές να συστήνονται απευθείας στον αθλητικό πλανήτη, επιδιώκοντας να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Με άλλα λόγια, το Champions ID είναι ένα μοναδικό social/επαγγελματικό εργαλείο μέσω του οποίου όλος ο κόσμος του αθλητικού οικοσυστήματος μπορεί να συστηθεί στον υπόλοιπο αθλητικό πλανήτη. Αθλητές, ερασιτέχνες και επαγγελματίες από όλα τα σπορ, προπονητές, scouters, managers, agents, αθλητικοί δημοσιογράφοι, αθλητικά σωματεία και οργανισμοί, δημιουργούν την αθλητική/ψηφιακή τους οντότητα και αλληλεπιδρούν, εξερευνούν ευκαιρίες ή αναζητούν γνώση και δικτύωση. Πριν από λίγο καιρό η πλατφόρμα αναδείχθηκε πρώτος νικητής στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Καινοτομίας και Νεανικής Επιχειρηματικότητας ideatree που διοργάνωσε το Ιδρυμα Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ).

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην ενότητα TOP CITY STORIES, www.protothema.gr.

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου

Μάιος 2016

Η εκδίκηση των παστέλ

O The Dreamer πήρε το όπλο του, ή καλύτερα τα σπρέι του. Χρησιμοποίησε τη φαντασία του, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ελευθερία που του έδωσαν και μετέτρεψε την γκαλερί Atopos στον πιο ποπ χώρο πολιτισμού. Ροζ, κίτρινο, πράσινο, παστέλ αποχρώσεις, μολύβια, τοίχοι, μεταλλικές επιφάνειες, όλα υπό την επήρεια της μεθυστικής του δημιουργικότητας. Η πρώτη του ατομική έκθεση, που θα διαρκέσει μέχρι τις 24 Ιουνίου, είναι γεγονός. Ο ίδιος, βέβαια, την αντιμετωπίζει περισσότερο σαν μια συνεργασία που τον κάνει πολύ περήφανο. Οσοι ξέρουν την αγάπη του για την ποπ κουλτούρα και τα χρώματα, σίγουρα θα αναγνωρίσουν πολλά στοιχεία του καλλιτέχνη στους τοίχους της γκαλερί. Ο ίδιος ξεκίνησε σαν φωτογράφος, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι αυτή η ιδιότητα ήταν πολύ λίγη για να τον προσδιορίσει. Φωτογράφος, σχεδιαστής, ζωγράφος, ένας εικαστικός που μπορεί να τα κάνει όλα και όπως λέει ο ίδιος: «Μετά από τόσο καιρό νομίζω πως όλα είναι ένα, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Αυτό που θέλω είναι να δημιουργώ εικόνες». Και στην ερώτηση πώς καταφέρνει να τα συνδυάζει όλα, ο κατά κόσμον Σωτήρης Τρέχας είναι πιο ειλικρινής από ποτέ: «Λίγος ύπνος, πολύς καφές». Η ιδέα για την έκθεση του Σωτήρη προήλθε από το πρότζεκτ Unlocked, που ξεκίνησε η Atopos το 2013 και αφορούσε σε μια έρευνα γύρω από το γυμνό σώμα

και τον τρόπο που αυτό απεικονίζεται στη σύγχρονη εποχή. Το πρότζεκτ πήρε διαφορετικές μορφές, από εκθέσεις, ομιλίες και περφόρμανς μέχρι και ένα βιβλίο 500 σελίδων, το οποίο φυσικά δεν ξέφυγε από τον Σωτήρη και τις μπογιές του. «Ο Βασίλης Ζηδιανάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής της Atopos, μου είχε προτείνει να οργανώσουμε κάτι μαζί. Αρχικά είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μια εξ ολοκλήρου ατομική έκθεση. Ομως, μετά από πολλά εμπόδια, του πρότεινα να με καλέσει να αναπροσδιορίσω την έκθεση που υπήρχε ήδη, κάτι που στην πορεία το βρήκα πιο ενδιαφέρον. Μετά από έναν μήνα υπερβολικής δουλειάς, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για το αποτέλεσμα», αφηγείται ο ίδιος και χαρακτηρίζει την εμπειρία του «έντονη, πολύ δημιουργική, πολύ αγχωτική, αλλά και πολύ κουραστική. Τα ωραία λόγια, όμως, που δέχτηκα δεν συγκρίνονται με τίποτα», καταλήγει. Σχεδόν ολόκληρη η γκαλερί μετατράπηκε στον καμβά που είχε μπροστά του ο εικαστικός, αν και υπήρχαν χώροι που δεν ήθελε και ο ίδιος να πειράξει. Κυρίως κινήθηκε στην ιδιαίτερη εγκατάσταση με τις αλουμινένιες πλάκες που χρησιμοποιήθηκαν κατά την εκτύπωση του βιβλίου. Πώς είναι, όμως, να πρέπει να δημιουργήσεις πάνω σε μια ήδη υπάρχουσα έκθεση; «Αρκετά δύσκολο», παραδέχεται, γιατί «κατά βάση ήθελα να σεβαστώ και τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην προηγούμενη έκθεση». Το αποτέλεσμα τον ικανοποιεί ιδιαίτερα και το πρωτότυπο κολάζ θυμίζει έντονα το χρωματιστό ύφος και τις αναφορές του ο ίδιος κάνει συχνά στη δεκαετία του '90.

Η αγάπη του Σωτήρη για την τέχνη, τη φωτογραφία και το ντιζάιν φαίνεται πιο ολοκληρωμένα και στον χώρο που έχει ανοίξει στο κέντρο της Αθήνας. Το Νeon Raum είναι ο παράδεισος κάθε γυναίκας, με ρούχα και πολλά κοσμήματα να συνδυάζονται ευχάριστα, δίνοντας δεκάδες λύσεις για να φτιάξεις το δικό σου στυλ. «Με την Νταϊάνα γνωριζόμασταν χρόνια πριν ιδρύσουμε το Neon Raum. Μετά από πολλά μπαζάαρ και pop up shops είπαμε πως είχε έρθει η ώρα να ανοίξουμε τον δικό μας χώρο. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν πιο ωραία να ήμασταν μαζί, και στη συνέχεια αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε την ομάδα». Και όσο για το κέντρο της Αθήνας, που ο ίδιος επιλέγει να κινείται καθημερινά, πιστεύει ότι έχει μια «σαγηνευτική βρομιά». «Νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνουμε να εκτιμάμε αυτή τη βρομιά όλο και παραπάνω. Θαρρώ πως ζούμε σε μια από τις πιο όμορφες ευρωπαϊκές πόλεις», αναφέρει. Κλείνοντας, αναρωτιέμαι ποια είναι τα όνειρά του. «Να συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω, χωρίς περιορισμούς. Μέχρι στιγμής έχω σταθεί τυχερός, ελπίζω να συνεχιστεί αυτό», μου επισημαίνει.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Κάνε το ποδήλατό σου, ηλεκτρικό

Μεταφραστής... αυτιού

Η ιδέα να μετατρέψεις το συμβατικό σου ποδήλατο σε ηλεκτρικό δεν είναι καινούργια. Καινούργια είναι, ωστόσο, η ιδέα του Μάικλ Μπέρτοβ, η οποία σου δίνει τη δυνατότητα να προσθέσεις ηλεκτρικό κινητήρα στο αγαπημένο σου όχημα, προσδίδοντάς του ένα φουτουριστικό λουκ που παραπέμπει στην ταινία “TRON”. Ο κινητήρας, μάλιστα, δεν εφαρμόζει στο σασί του ποδηλάτου, αλλά στον μπροστινό τροχό, ο οποίος είναι σχεδιασμένος

χωρίς ακτίνες. Η εγκατάσταση του GeoOrbital διαρκεί όσο ένα pit stop. Εντάξει, λίγο παραπάνω. Λιγότερο από ένα λεπτό αρκεί για να τοποθετήσεις τον μπροστινό τροχό με τον κινητήρα. Οι δημιουργοί προσφέρουν, μάλιστα, δύο ξεχωριστά μοντέλα, τα οποία εξασφαλίζουν συμβατότητα με το 95% των ποδηλάτων της αγοράς.

Θερινό mashup

Ηχος στα μέτρα σου

Για... καμένους ζωόφιλους

Αν αναρωτιέσαι «γιατί;», είσαι λάθος. Το ερώτημα είναι «γιατί όχι;». Οι Αμερικανοί πήραν δύο από τα καλύτερα αντικείμενα του καλοκαιριού και έκαναν ένα επικό mashup. Και εγένετο Hammocraft, ένα χόβερκραφτ με αιώρες! Το πλαίσιό του είναι σπαστό και αποτελείται από υψηλής ποιότητας αλουμίνιο και ανοξείδωτο χάλυβα, ενώ μπορεί να σηκώσει έως πέντε αιώρες για να ριλαξάρεις μαζί με το παρεάκι σου (χρειάζεται πάντα ζυγός αριθμός για να ισορροπεί το σκάφος) - και να γίνεις θέαμα σε ολόκληρη την παραλία. Το πρόβλημα βέβαια -πέραν της αισθητικής φρίκης- έγκειται στο ότι το Hammocraft είναι μία πολύ βασική έκδοση, παρά το ότι κοστίζει χίλια δολάρια. Προσφέρεται μόνο το πλαίσιο και εσύ πρέπει να προσθέσεις και τις αιώρες, αλλά και τις σανίδες στις οποίες θα στηριχτεί.

Καθένας έχει διαφορετικές απαιτήσεις από τα ακουστικά που χρησιμοποιεί. Κάποιοι προτιμούν τα lowbudget ακουστικά για να κάνουν τη δουλειά τους. Αλλοι προτιμούν κάτι ακριβότερο. Και κάποιοι θα ήθελαν ακουστικά που θα εξατομικεύονται απόλυτα στις προσωπικές τους ανάγκες. Για την τελευταία κατηγορία αναπτύχθηκαν τα ακουστικά Nura. Η ομώνυμη startup φιλοδοξεί να δημιουργήσει custom ήχο ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε ακροατή. Σύμφωνα με την ίδια, τα ακουστικά που ανέπτυξε μπορούν να δημιουργήσουν ένα εξατομικευμένο ακουστικό προφίλ μέσα σε μόλις 30 δεύτερα αφότου τα φορέσεις. Το επόμενο στάδιο είναι πώς προσαρμόζουν τα ακουστικά τον ήχο. Αυτό γίνεται χάρη στην πρωτότυπη σχεδίαση των Nura. Κανονικά φαίνονται σαν απλά ακουστικά κεφαλής, όμως υπάρχουν ενσωματωμένα και ακουστικά ψείρες. Τα πρώτα παράγουν βαθύ μπάσο, ενώ τα δεύτερα παρέχουν εκείνες τις ηχητικές λεπτομέρειες που ενδεχομένως να χάνονταν από το πολύ μπάσο.

Είναι σκληρό να αποχωρίζεσαι τον σκύλο σου όταν λείπεις στη δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τον τετράποδο φίλο σου που μένει μόνος. Για να καλύψει αυτά τα αμήχανα κενά, η Tomofun δημιούργησε το Furbo, το οποίο θα σου εξασφαλίσει συνεχή επαφή με το κατοικίδιό σου. Τι ακριβώς κάνει το Furbo; Διαθέτει κάμερα που σου επιτρέπει να έχεις οπτική επαφή με το κατοικίδιό σου ανά πάσα στιγμή, είτε με τη λήψη και αποστολή φωτογραφίας στη φορητή συσκευή σου είτε με live streaming βίντεο. Εχει μάλιστα και λειτουργία νυχτερινής όρασης, προκειμένου να βλέπεις τον φίλο σου και μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Πέραν τούτου, υπάρχει και η λειτουργία barking alert, με την οποία ενημερώνεσαι μόλις αρχίσει να γαβγίζει ο σκύλος σου. Αυτό, όμως, που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η δυνατότητα που σου προσφέρει να δίνεις λιχουδιές στον τριχωτό φίλο σου από απόσταση. Απλά γεμίζεις το ειδικό δοχείο και μόλις δώσεις εντολή από τη φορητή συσκευή σου, το Furbo εκσφενδονίζει μπουκίτσες.

http://hammocraft.com

http://kck.st/1saKQdI

http://kck.st/1VGvhXz

Ενα γκάτζετ που έσκασε μύτη στο Indiegogo φιλοδοξεί να καταστήσει απαρχαιωμένους τους μεταφραστές. Το Pilot είναι το πρώτο έξυπνο ακουστικό το οποίο ακούει τον συνομιλητή σου και μεταφράζει τα λόγια του στη γλώσσα του κατ’ ευθείαν στο αυτί σου, με τη βοήθεια του app που εγκαθίσταται στο smartphone σου. Ολα αυτά, μάλιστα, γίνονται σε ελάχιστο χρόνο, για καλύτερη δυνατή επικοινωνία. http://bit.ly/1sRNi9x

http://bit.ly/1TKXuul

Εξυπνο ταξίδι Αν συνηθίζεις να κουβαλάς μαζί σου το σύμπαν, ακόμα και για ένα ταξίδι με μία διανυκτέρευση, το VAGO θα σου φανεί πολύ χρήσιμο με το πακετάρισμα. Πρόκειται για μία συσκευή που συμπιέζει αυτόματα τα ρούχα σου, απελευθερώνοντας πολύτιμο χώρο στη βαλίτσα σου. Για να το καταφέρει αυτό, αφαιρεί όλο τον αέρα από τις ειδικές σακούλες στις οποίες τοποθετείς τα ρούχα σου.

Μάιος 2016

Ασφαλής τσάντα Εκατοντάδες χιλιάδες κλοπές συμβαίνουν καθημερινά ανά τον κόσμο. Τι θα έλεγες λοιπόν αν υπήρχε μία τσάντα που θα ασφάλιζε αποτελεσματικά τα υπάρχοντά σου απέναντι στους ελαφρυχέρηδες; Το Bobby είναι η καλύτερη αντικλεπτική τσάντα, σύμφωνα με τους δημιουργούς της. Αποτελείται από υλικό που κόβεται πολύ δύσκολα, κρυφές τσέπες για τα πιο πολύτιμα αντικείμενά σου, καθώς και καλυμμένα φερμουάρ που δίνουν την εντύπωση μίας τσάντας που αποτελείται από ένα ενιαίο κομμάτι υφάσματος. Παράλληλα, διαθέτει και άλλα χρήσιμα χαρακτηριστικά, όπως θύρα USB για τη φόρτιση του κινητού σου μέσω του powerbank που θα έχεις μέσα στην τσάντα και ανακλαστήρες για να είσαι ορατός και μέσα στη νύχτα. http://kck.st/1U8LVM4

http://kck.st/1WknE7G

Οικογενειακή υπόθεση

Πρωτότυπο τηλεκοντρόλ

Ξεκούραστη ανάγνωση

Εσύ που χρησιμοποιείς το ποδήλατό σου για τις μετακινήσεις σου στην πόλη, δεν χρειάζεται να το εγκαταλείψεις και να πάρεις station wagon μόλις δημιουργήσεις οικογένεια τουλάχιστον όχι σε πρώτο χρόνο. Μία αμερικανική εταιρεία δημιούργησε ένα νέας γενιάς ποδήλατο με τρεις ρόδες που σου επιτρέπει να κάνεις την ποδηλασία μία οικογενειακή και άκρως διασκεδαστική υπόθεση. Στο Taga 2.0 τα παιδιά κάθονται μπροστά από τη θέση του οδηγού, σε κάτι που μοιάζει με υπερμέγεθες καλάθι - και μάλιστα μπορούν να χωρέσουν έως δύο. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ένα σωρό χαρακτηριστικά που καθιστούν το νέο ποδήλατο ιδιαίτερα ευχάριστο στις βόλτες. Οι θέσεις στο καλάθι μπορούν να κοιτούν προς τα εμπρός, προς τα πίσω ή αντικριστά. Εκτός αυτού, υπάρχουν πρόσθετα αξεσουάρ για να κάνουν το ποδήλατο πιο λειτουργικό, όπως δύο κουκούλες, μία για τη βροχή και μία για τον ήλιο και μία μπάρα στην οποία μπορείς να τοποθετήσεις διάφορα παιχνίδια για το βλαστάρι σου (μέχρι και νεροπίστολο).

Οι έξυπνες συσκευές πολλαπλασιάζονται και εσύ θα ήθελες να τις ελέγχεις με τον απλούστερο δυνατό τρόπο. Μία startup από το Χιούστον των ΗΠΑ δημιούργησε ένα γκάτζετ που σου επιτρέπει να μετατρέπεις κάθε επιφάνεια σε χειριστήριο για τις συσκευές σου. Το Knocki είναι μία διακριτική συσκευή που μπορεί να τοποθετηθεί σε οποιαδήποτε επιφάνεια, από το τραπεζάκι του σαλονιού μέχρι τον τοίχο της κρεβατοκάμαράς σου. Χάρη στην τεχνολογία που χρησιμοποιεί, το Knocki μπορεί να «νιώσει» χτυπήματα πάνω στην επιφάνεια και ανάλογα με τον συνδυασμό τους να δώσει αντίστοιχες εντολές στη συσκευή που θέλεις. Η παραμετροποίηση του Knocki είναι πανεύκολη. Κατ’ αρχάς το συνδέεις με το δίκτυο WiFi του σπιτιού σου και στη συνέχεια χρησιμοποιείς το σχετικό app για να συνδέσεις τις συσκευές σου. Στη συνέχεια, αφού έχεις τοποθετήσει το γκάτζετ σε μία επιφάνεια, καθορίζεις τους συνδυασμούς χτύπων που θα δίνουν τις εντολές που θέλεις.

Οι οθόνες e-ink των e-readers είναι τόσο ξεκούραστες για τα μάτια (δεν έχουν οπίσθιο φωτισμό και μοιάζουν σαν μία σελίδα ενός χάρτινου βιβλίου), που σου επιτρέπουν να διαβάζεις για ώρες, μέχρι να νιώσεις τον εγκέφαλό σου να καίγεται από την πολλή πληροφορία. Αν και δεν είναι έγχρωμες, είναι απορίας άξιο πώς δεν βρέθηκε μία εταιρεία μέχρι στιγμής για να τις μεγαλώσει σε μέγεθος και να τις αξιοποιήσει στους υπολογιστές. Ολα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, μια και μία κινέζικη startup δημιούργησε την Paperlike, την πρώτη οθόνη με e-ink, με διαγώνιο 13,3 ίντσες. Η οθόνη ενδείκνυται για desktop και laptop και προφανώς δεν κάνει για multimedia χρήση (ούτε λόγος για βίντεο), αλλά για την ανάγνωση κειμένων, είτε αυτά είναι ειδήσεις είτε υπολογιστικά φύλλα. http://bit.ly/1TZiIRe

http://kck.st/20D7giF http://kck.st/23VVsc6

Κείμενο: Νικόλαος Μπάρδης

Μάιος 2016

Η ζωή έξω από την τηλεόραση

Ο Δημήτρης Τσακάλας είναι ένα από εκείνα τα πρόσωπα που μεγάλωσαν μέσα από τις τηλεοπτικές δουλειές. Ξεκινώντας την καριέρα του στα 18 του χρόνια ως Billy στο «Καφέ της Χαράς», έφτασε σήμερα -συμμετέχοντας σε μία σειρά από σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης- να γίνει ένα πρόσωπο αγαπητό και αναγνωρίσιμο. Συνεσταλμένος, ευγενικός και πάντα χαμογελαστός, ο Δημήτρης βλέπει με αισιοδοξία τη ζωή και αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Βρεθήκαμε με τον Δημήτρη σε ένα συνοικιακό καφέ της Αθήνας και μιλήσαμε για τα παιδικά του χρόνια, τους αγαπημένους του καλοκαιρινούς προορισμούς, τη φιλία και φυσικά για τη μεγάλη του αγάπη, την υποκριτική. Αυτή την περίοδο ο Δημήτρης δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Κύπρο, όπου και ολοκληρώνονται τα γυρίσματα της σειράς «Χωρίς εσένα», που προβάλλεται παράλληλα στον ΑΝΤ1 Κύπρου και Ελλάδας. Οι αλλαγές δεν τον τρομάζουν. «Θα τσαλάκωνα τον εαυτό μου για έναν ρόλο», λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Κάποτε ξύρισα τα μαλλιά μου για μία σειρά, αλλά τελικά ακυρώθηκε η παραγωγή την τελευταία στιγμή. Αυτό, όμως, είναι το ωραίο στον ηθοποιό, να σου δίνει ο σκηνοθέτης την ευκαιρία να αλλάζεις, γιατί μετά από ένα σημείο βαριέσαι αν κάνεις τα ίδια πράγματα». Η αγάπη του Δημήτρη μοιράζεται ισομερώς σε όλα τα μέσα της δουλειάς του, και δεν ξεχωρίζει την τηλεόραση από το θέατρο, ενώ θα ήθελε να δοκιμαστεί και στον κινηματογράφο. Για εκείνον, «οι συνεργάτες και το κείμενο είναι αυτά που κάνουν μια δουλειά ξεχωριστή». Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αναπολώντας τα παιδικά του χρόνια, μου εκμυστηρεύεται ότι το Καβούρι είναι ένα από τα αγαπημένα

του μέρη στην Αττική. Εκεί τον πήγαινε η μητέρα του για μπάνιο τις Κυριακές, όταν ήταν μικρός. Πλέον, συχνάζει στο Χαλάνδρι, αν και γενικά πηγαίνει όπου κυκλοφορούν οι παρέες του. Στην εφηβεία έκανε και μερικές αταξίες. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Πήγαινα σε δραματική σχολή κρυφά από τους γονείς μου και παράλληλα δούλευα για τα δίδακτρα. Βέβαια, όταν το ανακοίνωσα στους δικούς μου, το αποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο και τότε κατάλαβα ότι όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου». Είχε το νου του συνέχεια στο παιχνίδι, στα εικαστικά, και έδειχνε ενδιαφέρον για όσα πράγματα σχετίζονται με το αντικείμενό του, όπως τα αρχαία και η έκθεση. Γενικά όμως ήταν ήσυχο παιδί. Πηγαίνοντας την κουβέντα σε πιο προσωπικούς τόνους, μου επισημαίνει ότι απεχθάνεται το ψέμα και εκτιμά αφάνταστα την ειλικρίνεια, φτάνοντας σε σημείο να συγχωρήσει ακόμη και κάτι σοβαρό, αρκεί όμως η σχέση του να μιλάει λόγια αληθινά. «Είμαι άτομο της σχέσης και της συνήθειας», μου αποκαλύπτει ο ίδιος. Αλλάζοντας θέμα, ο Δημήτρης μού μιλά για τη σχέση του με το νησί της Αφροδίτης. «Η Κύπρος τα τελευταία χρόνια έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου», τονίζει, λόγω της εκεί επαγγελματικής του δραστηριοποίησης και συνεχίζει λέγοντας πως «έχοντας αποκτήσει πολλούς φίλους εκεί, είναι ένας λόγος που με έχει δέσει ακόμη περισσότερο με το νησί». Αν δεν ασχολούνταν με την υποκριτική, ο νεαρός ηθοποιός θα έβλεπε τον εαυτό του να δραστηριοποιείται στον τομέα της γραφιστικής ή στο 3D animation, καθώς του αρέσει πολύ να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει, κάτι με το οποίο καταπιάνεται στον ελεύθερο χρόνο του. Του αρέσει ακόμη η γυμναστική, με την οποία και ασχολείται συστηματικά.

Η αγάπη του Δημήτρη για την πόλη στην οποία γεννήθηκε είναι τόσο μεγάλη, που σχεδόν παραβλέπει τις αρνητικές πτυχές της εδώ καθημερινότητας. «Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην Αθήνα», δηλώνει ο ίδιος, «αυτό θα ήταν η κίνηση και οι χώροι στάθμευσης», πράγματα δηλαδή που απασχολούν όλους τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Οταν, λοιπόν, επιστρέφει στην Αθήνα, παίρνει το αυτοκίνητό του και πηγαίνει να δει θεατρικές παραστάσεις στο Κέντρο. Μιλώντας με σεβασμό και αγάπη για όλους τους συναδέλφους του, μου αναφέρει τρία πρόσωπα που κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και την εκτίμησή του. Η Νένα Μεντή, η Μαρία Καβογιάννη και η Ντίνα Κώνστα είναι μερικές από τις ηθοποιούς που ξεχωρίζει και κατά τον ίδιο, «κάθε δουλειά τους είναι μάθημα υποκριτικής». Το καλοκαίρι πλησιάζει και ο Δημήτρης μού αποκαλύπτει ότι προτιμά να πηγαίνει για διακοπές σε κάποιο ήσυχο μέρος, με όμορφες παραλίες. «Ενα από τα αγαπημένα μου νησιά είναι η Μήλος, ενώ μου αρέσει και το Ιόνιο και ειδικά οι παραλίες της Λευκάδας», μου λέει ο ίδιος. Το χαμόγελο είναι η άμυνά του, και με αυτό προτιμά να αντιμετωπίζει τις περισσότερες καταστάσεις. Οι φίλοι του είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που τον κάνουν χαρούμενο, και σύμφωνα με τα λεγόμενά του «είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό». Πριν βάλουμε τελεία στη συζήτησή μας, ο Δημήτρης Τσακάλας φέρνει στο μυαλό του μια φράση που του έλεγαν συνεχώς οι γονείς του όταν ήταν μικρός: «”Να βλέπεις πάντα το ποτήρι μισογεμάτο, και όχι μισοάδειο”. Και η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι με αυτά που έχουμε και να μην επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Δεν αξίζει, άλλωστε, να στεναχωριόμαστε για κάποια πράγματα. Αν έχουμε υγεία, όλα τα άλλα είναι στο χέρι μας να γίνουν».

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου

Μάιος 2016

Ελεύθερη μέσα της

Τολμώ να πω ότι χρειάστηκα μόλις λίγα λεπτά για να καταλάβω γιατί ο Στάθης Λιβαθινός επέλεξε το συγκεκριμένο πρόσωπο για τον ρόλο της Αντιγόνης στην ομώνυμη σοφόκλεια τραγωδία που θα παρουσιάσει φέτος το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο. Τα μάτια της Αναστασίας Ραφαέλας Κονίδη πετάνε φωτιές. Δημιουργικά ατίθαση, μοιάζει να μη χωράει σε καλούπια. Αν τη δεις στη σκηνή, αναγνωρίζεις το ταλέντο της. Οταν τη συναντάς από κοντά, αντιλαμβάνεσαι την ευφυΐα της. «Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Με κινητοποιούν», μου λέει και δεν μου ακούγεται καθόλου παράδοξο για ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια ζήτησε από τους γονείς του να κάνει μαθήματα βιολιού. «Πρέπει να το είχα δει στην τηλεόραση και να μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Η μουσική υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με μουσική. Το βιολί είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο όργανο. Ηταν λοιπόν η πρόκληση. Στην αρχή δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε. Κι ακόμα έχουμε μία σχέση μίσους και αγάπης», μου εξομολογείται. Ολα λοιπόν ξεκινούν από τη μουσική, γιατί για την Αναστασία όλα είναι μουσική. «Δεν ξέρω αν η μουσική με οδήγησε στο θέατρο, αλλά το σίγουρο είναι ότι πλέον το θέατρο και η μουσική μέσα μου συνδέονται απίστευτα. Η μουσική στο θέατρο θεωρώ ότι παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο ρυθμός της παράστασης, οι φωνές, οι τονισμοί, όλα μουσική είναι», μου λέει. Το θέατρο μπαίνει στη ζωή της αργότερα. Οταν τα μαθήματα βιολιού έχουν σταματήσει λόγω… εφηβείας.

Ηταν στη δευτέρα λυκείου όταν αποφασίζει να ενταχθεί στον Δραματικό Ομιλο του Κολλεγίου Αθηνών, στο οποίο φοιτούσε. «Ανέβηκα με ένα θράσος πάνω στη σκηνή σαν να τα ξέρω όλα. Φυσικά δεν ήξερα τίποτα και η μία σφαλιάρα ερχόταν μετά την άλλη. Κατάλαβα ότι δεν έχω ιδέα από θέατρο κι ότι ηθοποιός δεν γίνεσαι μέσα σ’ ένα βράδυ», θυμάται γελώντας. Τα χρόνια εκείνα τα κρατάει μέσα της σαν φυλαχτό. «Δουλεύαμε πολλές ώρες. Κάναμε επτάωρες και οκτάωρες πρόβες. Φτιάχναμε μόνοι μας τα κοστούμια. Θυμάμαι να είμαι η κορυφαία του Χορού και τη μέρα της πρεμιέρας μας είχα γενέθλια και μου έκαναν έκπληξη και έκλαιγα πάνω στη σκηνή», μου λέει. Εκεί η Αναστασία κατάλαβε την αξία της ομάδας. Και αυτό το χρωστάει στην υπεύθυνη του Δραματικού Ομίλου, την Αγγελική Γκιργκινούδη. «Με την Αγγελική γνώρισα το θέατρο. Μετά το σχολείο κάναμε μία ομάδα με δική της πρωτοβουλία με παιδιά μετανάστες από διάφορες χώρες που σπούδαζαν εδώ. Κάναμε μια παράσταση όλοι μαζί. Ηταν μία φοβερή εμπειρία», παραδέχεται. Στα χρόνια που ακολούθησαν στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, είχε την τύχη να γνωρίσει κι άλλους σημαντικούς δασκάλους. «Για μένα δεν υπάρχει ο γκουρού, ο ένας γνώστης των πάντων. Σημασία έχει να εμπνευστείς από τον άλλον, να πάρεις πράγματα από εκείνον και με βάση αυτά να προσπαθήσεις εσύ να βρεις αυτό που ψάχνεις. Ο δάσκαλος για μένα είναι αυτός που θα σου πει: “Δεν ξέρω να σου πω σε ποιο στενό θα στρίψεις, αλλά να ξέρεις ότι αν κρατάς μια πυξίδα, κάποτε θα τη βρεις την άκρη”. Ο δάσκαλος σου δίνει κάποια εργαλεία», παρατηρεί και θυμάται

ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον δάσκαλό της στη Δραματική, τον Ακύλλα Καραζήση. «Ο Ακύλλας ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Μας ενέπνεε. Ποτέ δεν μας είπε “εγώ ξέρω και κανένας άλλος”. Μας παρότρυνε να το ψάξουμε μαζί». Με τον Ακύλλα κάνει και το επαγγελματικό της ντεμπούτο το 2013, τελειόφοιτη του Εθνικού, στην «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ. Στην τελευταία τριετία εμπλουτίζει το βιογραφικό της με σημαντικές συνεργασίες. Είναι η μικρή Λενιώ στη «Γειτονιά των αγγέλων» του Καμπανέλλη, η Κλερ στη «Δυτική αποβάθρα» του Κολτές, το Αγόρι στο «Συγχώρεσέ με» των αδελφών Κούφαλη, ο Μίκι στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ δια χειρός Νίκου Καραθάνου, ο νεαρός Γιορκ στον «Ριχάρδο Γ’» του Σαίξπηρ κατά Χουβαρδά, το Χνούδι στο «Πανηγύρι» του Κεχαΐδη. Και τώρα… η Αντιγόνη. «Επαιζα στον “Ριχάρδο Γ’” όταν ο Στάθης Λιβαθινός μού ζήτησε να κάνουμε μία οντισιόν για κάτι για το καλοκαίρι. Μου είπε να ετοιμάσω έναν μονόλογο. Πήγα νομίζοντας ότι με θέλει για να είμαι σε κάποιον Χορό», μου λέει η Αναστασία. «Οταν μου είπε ότι θα κάνω την Αντιγόνη, τα έχασα. Ενιωσα πολύ μεγάλη χαρά. Κι ύστερα πολύ φόβο. Λέω, μήπως πας να φας τα μούτρα σου; Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να φοβάμαι, γιατί είναι μία φοβερή εμπειρία για μένα». «Πιστεύεις ότι είναι πιο σωστό αυτοί οι ρόλοι να ερμηνεύονται από ηθοποιούς που είναι πιο κοντά στην ηλικία του ήρωα;» τη ρωτάω. «Θεωρώ ότι κάθε σκηνοθέτης κάτι έχει στο μυαλό του όταν επιλέγει έναν ηθοποιό για κάποιον ρόλο. Από τη στιγμή που ένας σκηνοθέτης αποφασίζει ότι η Αντιγόνη γι’ αυτόν θα είναι 80 χρονών, είναι θεμιτό για μένα. Μου αρέσει, φυσικά, που

δίνεται η ευκαιρία και σε νεότερους να αναμετρηθούν με τέτοιους ρόλους», μου απαντά, επισημαίνοντάς μου ότι στην παράσταση συμμετέχουν και άλλοι ηθοποιοί από τη νέα γενιά. «Είναι η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, που παίζει την Ισμήνη. Είναι ο Βασίλης Μαγουλιώτης, που υποδύεται τον Αίμονα. Είναι τέσσερις νέες κοπέλες στον Χορό». Παραδέχεται ότι είχε να αγγίξει το κείμενο της τραγωδίας του Σοφοκλή από το σχολείο. «Τότε το είχα διαβάσει μέσα από το πρίσμα του Καλού και του Κακού. Η Αντιγόνη η καλή, η Ισμήνη η δειλή, ο Κρέοντας ο κακός… Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν είναι άσπρο-μαύρο τα πράγματα. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές συνιστώσες. Σίγουρα η Αντιγόνη είναι και άλλα πράγματα πέρα από μία ηρωίδα με υψηλό κώδικα τιμής. Δεν θέλω όμως να μιλήσω γι’ αυτό. Θέλω να τα κρατήσω για μένα, γιατί τα ψάχνω ακόμα. Δεν θέλω να βάλω καμία ταμπέλα, γιατί όλα αυτά εξελίσσονται μέσα μου», μου εξηγεί. Προς το παρόν αρκείται να δουλεύει πολύ και δημιουργικά, πάντα υπό τις πολύτιμες οδηγίες του Λιβαθινού. Η παράσταση στην Επίδαυρο στις 15 και 16 Ιουλίου είναι κάτι που την αγχώνει, αλλά και την ενθουσιάζει μαζί. «Η χαρά μου είναι πάνω απ’ τον φόβο», ομολογεί. «Είναι λίγο σαν να αγγίζεις κάτι που σε υπερβαίνει. Θέλω όμως να το προσεγγίσω όλο αυτό με αγάπη και θαυμασμό. Ετσι θέλω να πάω και να παίξω στην Επίδαυρο».

Ενα από τα πράγματα που μου κάνει εντύπωση στην Αναστασία είναι ο τρόπος που ψάχνεται γύρω από αυτά που της προκαλούν το ενδιαφέρον. «Δεν είναι ότι διαβάζω με μεγάλη συνέπεια βιβλία. Ξεκινάω ένα, το αφήνω στη μέση, μετά διαβάζω τρία ταυτόχρονα… Αλλά όταν ένας συγγραφέας ή ένα έργο μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, θα ψαχτώ. Αλλά όχι απαραίτητα διαβάζοντας και μόνο. Είναι αυτό που λέμε τώρα στην πρόβα, ότι άπαξ και μπει κάτι στο μυαλό σου μ’ έναν τρόπο, όλα σχετίζονται με αυτό», σχολιάζει και συνεχίζει: «Γενικά, δεν έχω δει πάρα πολλές σημαντικές ταινίες, δεν έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία που θεωρούνται κορυφαία… Κι έχω διαβάσει κάτι άσχετα βιβλία που δεν τα ξέρει κανείς. Αυτό το “πρέπει” σε αποστειρώνει κάπως. Δεν θέλω να γίνονται τα πράγματα με το ζόρι. Θέλω να κάνω βουτιά σε νέους κόσμους, να μου ανοίγονται νέα παράθυρα». Τη θαυμάζω, γιατί αυτό είναι ίδιον του ελεύθερου ανθρώπου. Οπως η Αντιγόνη. Ελεύθερη από κοινωνικά δεσμά, νόμους και «πρέπει». Κι είναι ωραίο να το ακούς αυτό από τα χείλη ενός 25χρονου κοριτσιού. Οπως είναι ωραίο να συζητάς μαζί του για την αξία του χρόνου και τη σκέψη του θανάτου. «Από πολύ μικρή σκέφτομαι τον θάνατο. Θυμάμαι ένα βιβλίο που είχα διαβάσει στην έκτη δημοτικού, με πυρετό στη Ρόδο. Πέθαινε μία από τις ηρωίδες και είχα πάθει σοκ. Επειδή δεν είχα καμία επαφή με τον θάνατο τότε, εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι υπάρχει ένα τέλος. Νομίζω όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον θάνατο, απλά δεν το συνειδητοποιούμε. Κι επειδή είναι πάρα πολύ αγχωτική

αυτή η σκέψη που σου λέει ότι θα πεθάνεις και δεν θα ξαναϋπάρξεις ποτέ, η αμέσως επόμενη σκέψη έρχεται να σου πει: “Ζήσε! Ζήσε το τώρα όσο περισσότερο μπορείς!”», παρατηρεί και προσθέτει: «Το θέμα είναι πώς μπορούμε να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο ειλικρινείς ως προς τις ανάγκες μας. Πώς θέλω εγώ να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου; Και δεν εννοώ τον ελεύθερο χρόνο, αλλά την ίδια τη ζωή». Και κάπου εκεί έρχεται αυτός ο στίχος του Ελύτη, που ανέφερε σε προηγούμενη συνέντευξή της όταν της ζήτησαν να πει έναν στίχο που θυμάται. «Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται». Κι όταν τη ρωτάω γιατί αυτόν τον στίχο, μου απαντά με ένα απόσπασμα από την «Ιδιωτική οδό» του Ελύτη: «Η ομορφιά της τέχνης οφείλεται στα υλικά ή στην απόσπαση από αυτά μίας παράστασης που υπερβαίνει το αρχικό υπόδειγμα; Στις σημειώσεις του ο Μπρακ εξομολογείται ότι για να κινήσει ζωγραφικά το ενδιαφέρον του ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, είναι ανάγκη προηγουμένως να αποξενωθεί από τη χρηστική του ιδιότητα. Κι εγώ, από το μέρος το δικό μου, εξομολογούμαι ότι μπροστά σε ένα ωραίο τοπίο δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτα. Η φυσική ομορφιά καταπιέζει τη νοητική, που αιτείται την πλήρη απόσπαση και ανάπτυξή της ως το απίθανο. Καλά να ’ναι λοιπόν, από την άποψη αυτή, του καθενός μας η ιδιωτική οδός που βγάζει σε ένα “παντού”, που είναι των άλλων το “πουθενά”». Κι όταν μία 25χρονη κοπέλα σε παραπέμπει στον Ελύτη, ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με την εξαίρεση του κανόνα.

Μες τα θερινά τα σινεμά... από ψηλά!

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά νύχτες που περνούν που δε θα ξαναρθούν μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά

Κείμενο: Νικόλαος Μπάρδης

Η φωτογράφιση των κινηματογράφων έγινε με drone DJI Phantom 3 Professional. Με την ευγενική χορηγία της εταιρείας ΠΛΑΙΣΙΟ Computers ΑΕΒΕ.

Μάιος 2016

Κινηματογράφος Θησείον Αποστόλου Παύλου 7, Θησείο

Μάιος 2016

Λαΐς - Ταινιοθήκη της Ελλάδος Ιερά Οδός 48 & Μεγ.Αλεξάνδρου 134-136, Κεραμεικός

Μάιος 2016

Cine Paris Κυδαθηναίων 22, Πλάκα

Μάιος 2016

Ζέφυρος Τρώων 36, Πετράλωνα

Μάιος 2016

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου

Μάιος 2016

Με σεβασμό στους κλασικούς Δεν ξέρω αν πρέπει να σταθώ στα βραβεία, στη μετέπειτα πορεία του, στη νεαρή του ηλικία ή στα επόμενα σχέδια του. Γιατί ο Βασίλης Βαρβαρέσος είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το γεμάτο βιογραφικό του μπορεί να σε εντυπωσιάζει, αλλά όχι περισσότερο από τις ιστορίες που έχει να σου αφηγηθεί, από το συναίσθημα που βγάζει όταν κάθεται στο πιάνο και από την ειλικρίνεια του. Ενας μουσικός σπάνιου ήθους, ένας πιανίστας που ξέρει ότι έχει να αναμετρηθεί με κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο, ένα παιδί που μπορεί να ζει στο εξωτερικό εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά δεν συγκρίνει με τίποτα την καθημερινότητα στην Ελλάδα. Ο Βασίλης είχε την τύχη να βρεθεί κοντά στους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή, αλλά κυρίως την τύχη να μεγαλώσει με γονείς που αγαπούσαν πολύ τις τέχνες. Οταν, όμως, σε ηλικία 14 ετών γίνεται ο νεότερος νικητής στην ιστορία του διαγωνισμού της Young Concert Artists στη Νέα Υόρκη, εκείνος χαίρεται περισσότερο γιατί ο μπαμπάς του του είχε υποσχεθεί να του αγοράσει ένα Playstation όταν θα γυρνούσαν στην Ελλάδα. «Οι γονείς μου είναι καθηγητές στο Δημόσιο, ο πατέρας μου φυσικός και η μητέρα μου φιλόλογος, με εξαιρετικές ευαισθησίες τόσο στην τέχνη όσο και στη φιλοσοφία. Ο πατέρας μου έχει γράψει θεατρικά έργα, ποιήματα, βιβλία, ενώ τόσο αυτός όσο και η μητέρα μου έχουν ασχοληθεί ενεργά με το θέατρο για πάρα πολλά χρόνια». Καλλιτεχνικό περιβάλλον, λοιπόν, και η αρχή είχε ήδη γίνει από πολύ μικρή ηλικία. Η συνάντηση του όμως με τη Βουλγάρα καθηγήτρια Milena Mollova σε ηλικία 11 ετών ήταν αυτή που σημάδεψε την πορεία του. «Αγαπούσε το πιάνο, την τέχνη και εμένα. Με άλλα λόγια, είχα την τύχη να πέσω στα χέρια μίας γυναίκας που ήξερε τα πράγματα με τρόπους που εγώ δεν θα μπορούσα στην ηλικία των 11. Η κυρία Mollova είχε κάποιον παλιό της μαθητή στη Νέα Υόρκη, ο οποίος της ανέφερε τον διαγωνισμό της Young Concert Artists και τη ρώτησε αν έχει κάποιον μαθητή της που πίστευε ότι θα μπορούσε να κερδίσει. Ε, πήγα εγώ». Και μετά από αυτή την εντυπωσιακή αρχή ήρθε και η υποτροφία στο Juilliard της Νέας Υόρκης, η θέση του

βοηθού καθηγητή πιάνου στην τάξη του Julian Martin στην ίδια σχολή, το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου Ελληνα καλλιτέχνη από την Ενωση Ελλήνων Κριτικών το 2010, το 3o βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό George Enescu και η δεύτερη θέση στον διαγωνισμό Piano Masters του Μόντε Κάρλο. Αλλά κυρίως ήρθαν σπουδαίες συνεργασίες, συναυλίες σε όλο τον κόσμο, η πρώτη παγκόσμια εκτέλεση έργων του Richard Dubugnon, η πρόσκληση από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε περιοδεία στην Κίνα με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008 και η πρόσκληση το 2012 να παίξει στον Λευκό Οίκο για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα. Από όλες αυτές τις συναυλίες ο Βασίλης ξεχωρίζει όμως μια στα πάτρια εδάφη. Την πρώτη φορά που έπαιξε στο Ηρώδειο με την ΚΟΑ το 2ο Κοντσέρτο για Πιάνο του Σεργκέι Προκόφιεφ, ως προσκεκλημένος του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιώργου Λούκου. «Ηταν μια στιγμή εξαιρετικά σημαντική για διάφορους λόγους: πρώτον, γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα στο Ηρώδειο που, όπως και να το κάνει κανείς, είναι από τις πιο επιβλητικές σκηνές στην Ευρώπη - και είχα τη χαρά να έχω την οικογένειά μου εκεί. Επίσης, γιατί το 2ο Κοντσέρτο του Προκόφιεφ με έχει καθορίσει από πολύ νεαρή ηλικία. Είναι σαν να το έγραψα εγώ ή μάλλον σαν κάποιος να μετέφρασε τις πιο ακαθόριστες κραυγές της ψυχής μας σε ήχο και να τις μετέφερε για όλες τις επόμενες γενιές. Αυτό το έργο με στιγματίζει και εκείνη η συναυλία θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου». Αν και στο μέλλον θα δούμε όλο και περισσότερες δικές του συνθέσεις και κυρίως μουσική για κινηματογράφο και θέατρο, ο Βασίλης είναι από εκείνους τους πιανίστες που αγαπούν να παίζουν έργα που τον συγκινούν βαθιά. Η ψυχή του ελκύεται πολύ έντονα από αυτά που έχουν μια μεταφυσική διάσταση, έργα που θα μπορούσαν να τον κάνουν να δει τον κόσμο από διαφορετική σκοπιά, να του αλλάξουν τη ζωή. Εκτιμώ έντονα την ειλικρίνειά του για τις μεγαλειώδεις συνθέσεις των κλασικών και την απουσία εμμονής σε οτιδήποτε χαρακτηρίζεται ως σύγχρονο και πρωτοποριακό. «Πιστεύω ότι ο μεγάλος πιανίστας, ακριβώς επειδή έρχεται διαρκώς σε επαφή με υπάρξεις πολύ μεγαλύτερες από τον ίδιο -ποιος μπορεί να συγκριθεί

με τον Μότσαρτ, τον Σοπέν ή τον Μπετόβεν- είναι σαν, με αυτόν τον τρόπο, να μεγαλώνει και τη δική του ψυχή για να μπορεί δεχτεί όλο και περισσότερη ομορφιά και αγάπη, που τόσο απλόχερα έδωσαν άνθρωποι σαν τον Σούμαν, τον Σούμπερτ ή τον Μπραμς στην παγκόσμια ιστορία. Καλλιτεχνικά, ανήκω με αυτούς που πιστεύουν ότι, όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι, “η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”». Για να μπορεί, όμως, να φτάσει στον κόσμο η ομορφιά των μεγάλων συνθετών, πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι όπως ο Βασίλης και οι όμοιοί του για να την αναπαράγουν με σεβασμό και τεχνική αρτιότητα. Ο ίδιος θαυμάζει πιανίστες όπως ο Radu Lupu, ο Richard Goode και η Yuja Wang και φυσικά πολλούς άλλους μουσικούς σε διάφορους τομείς. Αυτό που δεν θαυμάζει σίγουρα είναι «όποιον καλλιτέχνη χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιβάλλει προσωπικές ανασφάλειες ή μισαλλοδοξίες στο κοινό, επειδή μπορεί. Πιστεύω ότι αν κάτι έχουμε μάθει από την ιστορία του 20ού αιώνα είναι ότι όποιος γενικά φωνάζει πολύ, είναι κίβδηλος. Και η κλασική μουσική ευτυχώς έχει το χαρακτηριστικό της διαχρονικότητας. Ηρθε για να μείνει, όπως τα μεγάλα κείμενα, οι μεγάλοι πίνακες κοκ. Σκοπός μας είναι, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και με ό,τι φώτιση μας έρθει (και αν μας έρθει), να υπηρετήσουμε δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από εμάς. Με αυτό το σκεπτικό, μπορεί κανείς να καταλάβει στα πρώτα τρία μέτρα ενός έργου αν ο πιανίστας ή η πιανίστρια παίζει από το περίσσευμα της καρδιάς του ή κάνει το κομμάτι του. Ε, όσοι είναι στην πρώτη κατηγορία μού αρέσουν και τους θαυμάζω απεριόριστα. Τους υπόλοιπους όχι». Το επόμενο διάστημα ο Βασίλης θα παίξει στο Φεστιβάλ Σοπέν της Νοάν (στο σπίτι όπου έμενε ο Σοπέν με τη Γεωργία Σάνδη), ενώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο θα ταξιδέψει από τα Κανάρια Νησιά στην Ελβετία, και από τη Γαλλία στην Αυστρία για συναυλίες σε διάφορα φεστιβάλ. Παράλληλα, ετοιμάζει τη νέα δισκογραφική του δουλειά με την Aparte Records από το φθινόπωρο και θα παίξει και στη Θεσσαλονίκη στο Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο. Ενα γεμάτο πρόγραμμα με πολλή μουσική, για το οποίο ο ίδιος, αλλά και εμείς, ανυπομονούμε.

Κείμενο: Βάσια Ρούσσου

Μάιος 2016

Μουσικές προσθέσεις 1+1 = ENA. Οχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, ούτε λανθασμένος υπολογισμός. Το «1+1 = ENA» είναι ένα έργο που εξερευνά τη χαμένη επαφή με τον εαυτό μας και την ανάκτησή της και ο τίτλος του -όπως λένε οι δημιουργοί του, η εικαστικός Βασιλική Σοφιανού και ο συνθέτης Λευτέρης Ιωάννου- «εκφράζει μια συμπαντική αλήθεια». Αυτή την αλήθεια καταφέρνουμε να αγγίξουμε, ως έννοια τουλάχιστον, με το άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2015 από τη Minos EMI και αποτελεί το ηχητικό μέρος του πρότζεκτ. Οι 14 συνθέσεις κινηματογραφικών ηχοχρωμάτων του Λευτέρη Ιωάννου και τα τέσσερα κείμενα της Βασιλικής Σοφιανού στο συνοδευτικό βιβλιαράκι του CD είναι μονάχα η αρχή της διαδρομής. Θα ακολουθήσει παράσταση με μεγάλο αριθμό συντελεστών, αλλά οι ημερομηνίες δεν έχουν ακόμα ανακοινωθεί. Οπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις καλλιτεχνικής δημιουργίας, η σύλληψη της ιδέας για το έργο έγινε σε ανύποπτο χρόνο. «Η ιδέα για το “1+1 = ENA” γεννήθηκε πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες του μετρό. Η βασική δομή του έργου ξετυλίχτηκε μέσα στον νου μου και τη μοιράστηκα με τον Λευτέρη γιατί ένιωσα ότι είχε μέσα του τη μουσική για το έργο αυτό», θυμάται η Βασιλική Σοφιανού. Παρόλο που τα εξωτερικά ερεθίσματά της είναι πολλά (έχει δημιουργήσει παιχνίδια έκφρασης-δράσης μέσω της υφαντικής τέχνης, τα οποία διδάσκει σε παιδιά, και εξειδικευμένα μαθήματα υφαντικής για παιδιά με αυτισμό και σύνδρομο Down), δεν συνέβαλαν στη γέννηση της ιδέας. «Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι μια αέναη πηγή έμπνευσης, αρκεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφεθεί για να διδαχθεί μέσα από την καθαρότητά τους. Ομως, στην προκειμένη περίπτωση η έμπνευση δεν προήλθε από εξωτερικά ερεθίσματα. Η πηγή της έμπνευσης είναι η ίδια η "Πηγή", γι' αυτό το “1+1 = ENA” αφορά τον κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, χρώματος, ιδεολογίας ή θρησκείας», εξηγεί. Τι πραγματεύεται το έργο; Με μία πρόταση: τη χαμένη επαφή του ανθρώπου με τον εαυτό του και την ανάκτησή της. Εδώ, όμως, προκύπτει ένα νέο ερώτημα. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή η ανάκτηση; «Με ειλικρί-

νεια!», μου απαντούν και προσθέτουν: «Τώρα περισσότερο από ποτέ υπάρχει η ανάγκη να αναρωτηθούμε για τη ζωή που ζούμε. Φτάσαμε τυχαία εδώ ή κάπου μπερδευτήκαμε, ξεχαστήκαμε αφημένοι στη ροή μιας εξέλιξης που το σύνολο του κόσμου ακολουθούσε, από φόβο μήπως φανούμε διαφορετικοί; Τι επιλογές κάναμε και γιατί; Και πόσο αυτές που αντικατοπτρίζονται στην καθημερινότητά μας φέρνουν γαλήνη μέσα μας; Γιατί αν κάποιος ζει σύμφωνα με την καρδιά του, τότε νιώθει κατάφαση και -όπως κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες- στο τέλος της ημέρας γνωρίζει ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε και το καλύτερο που μπορεί κάποιος είναι αυτό που ωφελεί τον ίδιο και τους γύρω του». Με την απάντησή τους γίνεται απολύτως κατανοητό ότι ο τίτλος που επέλεξαν δεν είναι ένα τέχνασμα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον με το αποτέλεσμα της αριθμητική πράξης, αλλά συμπυκνώνει το νόημα του έργου. «Ο τίτλος εκφράζει μια συμπαντική αλήθεια. Ολα είναι ένα, η πρόσθεση έχει την πρόθεση να κάνει την “αρχή” για μια ενωτική διαδικασία ζωής που θα συμπεριλάβει τα πάντα. Αυτή επιτυγχάνεται μέσω της επαφής με τον εαυτό μας», διευκρινίζουν. Η σημασία της πρόσθεσης και της αλληλεπίδρασης υπογραμμίζεται από τους δημιουργούς του έργου και όταν περιγράφουν τη διαδικασία της υλοποίησής του. «Η ιδέα γέννησε την μουσική, η μουσική κείμενα, τα κείμενα μουσική, χορό, εικόνα. Ηταν μια διαδικασία αλληλεπίδρασης». Σε αυτό το σημείο στρέφομαι στον Λευτέρη Ιωάννο και του ζητάω να μου πει ποιες επιρροές του πιστεύει ότι γίνονται αντιληπτές στη μουσική του έργου. «Στο “1+1 = ENA” έγραψα τη μουσική που άκουγα μέσα μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να αμφισβητώ αυτό που ακούω περνώντας το μέσα από διανοητικά φίλτρα. Το τι επιρροές διακρίνει ο κάθε άνθρωπος ακούγοντας το έργο αυτό θεωρώ ότι είναι υποκειμενικό. Ακόμα, οι άνθρωποι μαθαίνουμε να ακούμε και να βλέπουμε κάτι. Αυτό που εμποδίζει την καθαρότητα της ακοής και της όρασής μας είναι η ανάκληση στη μνήμη μας για να βρούμε τι μας θυμίζει και αυτό πριν καλά-καλά το ακούσουμε. Ισως θα ήταν βοηθητικό να προσεγγίζουμε καθετί νέο χωρίς τις ταμπέλες που το μυαλό μας δημιουργεί», αποκρίνεται.

Πάντως, μέχρι στιγμής αυτός φαίνεται να είναι ο τρόπος προσέγγισης όσων πήραν το άλμπουμ στα χέρια τους και μίλησαν με τους δημιουργούς. «Είμαστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου, γιατί άκουσε τη μουσική, διάβασε τα κείμενα και μοιράστηκε μαζί μας ότι τον άγγιξε κάτι βαθύτερο. Υπάρχει, όμως, αρκετός δρόμος ακόμα για την ευρύτερη επικοινωνία του έργου αυτού», επισημαίνουν και οι δύο. Η ευρύτερη επικοινωνία του έργου θα επιτευχθεί και μέσω της παράστασης, την οποία έχουν οραματιστεί «σε χώρους με πολύ καλή ακουστική λόγω της ενορχήστρωσής του, αλλά μεγάλους λόγω των πολλαπλών δράσεων που έχει». Θα πρέπει, όμως, να κάνουμε λίγη υπομονή. «Λόγω του αριθμού των συντελεστών που χρειάζονται για την υλοποίηση της παράστασης, χρήζει μιας άλλης οικονομικής υποστήριξης, γι’ αυτό δεν έχουμε ακόμα ημερομηνίες να σας ανακοινώσουμε». Προς το τέλος της συνέντευξης, ορμώμενη από την εξωτερίκευση της πεποίθησής τους ότι η προσπάθεια ανάκτησης της χαμένης επαφής έχει happy end, τους ρωτάω ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ευτυχή κατάληξη στις διάφορες ιστορίες της ζωής μας; «Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν θα μπορούσε να γραφτεί μέσα σε λίγες σειρές. Η έκφραση "happy end" ίσως είναι παρεξηγημένη, γιατί συνήθως τοποθετεί ένα πλαίσιο γύρω από μια εικόνα ευτυχίας προκαθορισμένης και σύμφωνης με τα πρότυπα της κοινωνίας. Ομως, η επιλογή να σταθεί κανείς απέναντι στον εαυτό του και να απαντήσει στο ερώτημα “νιώθω χαρά με τη ζωή που έχω δημιουργήσει μέσα μου και γύρω μου;” είναι η αρχή μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει σε μία ζωή χαράς».

Επτά συμβουλές για να διαβάζετε περισσότερο

Συγγραφείς εναντίον Ντόναλντ Τραμπ Πηγή: Literary Hub / Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Πηγή: Open Culture Μετάφραση: Ελένη Κεχαγιόγλου

O Austin Kleon, εικαστικός και συγγραφέας του βραβευμένου από τους “New York Times” βιβλίου “Steal like an artist: 10 things nobody told you about being creative” («Πώς να κλέψεις σαν καλλιτέχνης: 10 πράγματα που κανείς δεν θα σου πει για το πώς να είσαι δημιουργικός»), ανέβασε στο Twitter μια φωτογραφία με επτά συμβουλές προκειμένου να επιτευχθεί το φαινομενικά αδύνατο σήμερα, την εποχή που η προσοχή μας αποσπάται διαρκώς από χίλια δυο πράγματα. Οι συμβουλές αυτές είναι απλές και αποτελεσματικές - αρκετά αποτελεσματικές, δεδομένου ότι ο Austin διάβασε στη διάρκεια ενός χρόνου περισσότερα από 70 βιβλία, κάνοντας νέο προσωπικό ρεκόρ. Αναμφίβολα, ο κάθε αναγνώστης αναπτύσσει τη δική του στρατηγική προκειμένου να καταφέρει να κερδίσει χρόνο για την ανάγνωση (ώστε να μη βλέπει τα βιβλία του απλώς να συσσωρεύονται, αδιάβαστα, στα ράφια της βιβλιοθήκης του· οι Ιάπωνες έχουν λέξη για το φαινόμενο αυτό, το λένε “tsundoku”). Ιδού, λοιπόν, οι συμβουλές του Kleon:

rç ¶Ï¼çÏÊçÏÃÇ¶ÁÑÉ¹çÎÊÔçÎÏÃçÐ Ç¼ÎÎ¼ rç ÇÀçÎÏÃÉç ÆÍÃçàÀÍÄÆ çÓÍ·à¼Ï¼ ç¼Â¹Í¼ÎÀçÏ¼ç½Ä½Ç¸¼ç που θέλεις να διαβάσεις, τοποθέτησέ τα σε ένα σημείο από όπου περνάς κάθε μέρα (και η βιβλιοθήκη μια χαρά ιδέα είναι, βέβαια). rç ÓÀçË ÉÏ¼ç¶É¼ç½Ä½Ç¸Êçà¼Õ¸çÎÊÔ ç¹ËÊÔçÆÄç¼Éç½Í¸ÎÆÀÎ¼Ä rç Éç¿ÀÉç¼ËÊÇ¼à½ ÉÀÄÒç¶É¼ç½Ä½Ç¸Êç·ç¿ÀÉçà¼Ð¼¸ÉÀÄÒçÏ¸ËÊτα από αυτό, σταμάτα αμέσως να το διαβάζεις (δώσε ένα τέλος στην ταλαιπωρία πετώντας το στην άλλη άκρη του δωματίου). rç ÍÊÂÍ¼àà ÏÄÎÀç É¼ç ¿Ä¼½ ÕÀÄÒç à¸¼ç ÌÍ¼ç ÏÃÉç Ãà¶Í¼ç àÃç λογοτεχνικά βιβλία (η ώρα που περνάς στα μέσα μεταφοράς ή το διάλειμμα για φαγητό είναι μια χαρά διαθέσιμος χρόνος). rç ËÇÑÎÀçà¸¼çÌÍ¼çÉÑÍ¸ÏÀÍ¼çÏÊç½Í ¿ÔçÆ¼Äç¿Ä ½¼ÎÀçÇÊγοτεχνία (θα σε γλιτώσει από την αϋπνία). rç }Í ÁÀç ÂÄ¼ç Ï¼ç ½Ä½Ç¸¼ç ËÊÔç ¿Ä¼½ ÕÀÄÒç Æ¼Äç àÊÄÍ ÎÊÔç ÏÄÒç σκέψεις σου με άλλους, ώστε μοιραστούν κι εκείνοι μαζί σου βιβλία και σκέψεις.

Mε μια ανοιχτή επιστολή που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα και δημοσιεύτηκε στο “Literary Hub”, οι Αμερικανοί συγγραφείς αντιδρούν στην υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ για την προεδρία των ΗΠΑ - «ενός υποψηφίου που συνειδητά απευθύνεται στα κατώτερα και πιο βίαια στοιχεία της κοινωνίας, που ενθαρρύνει την επιθετικότητα των οπαδών του, καθυβρίζει τους αντιπάλους του, απειλεί όσους διαφωνούν μαζί του και μιλά απαξιωτικά για τις γυναίκες και τις μειονότητες». Περισσότεροι από 450 πεζογράφοι και ποιητές έχουν ήδη υπογράψει την επιστολή, μεταξύ αυτών ο μεταφραστής του Καβάφη στα αγγλικά και συγγραφέας Daniel Mendelsohn και πολλοί λογοτέχνες γνωστοί στο ελληνικό κοινό, όπως οι Stephen King, Jonathan Lethem, Tobias Wolff, Lydia Davis, Nicole Krauss, Cheryl Strayed, Dave Eggers, Junot Diaz, Amy Tan, Jeniffer Atkinson, Mary Roach, Richard Russo, Michael Chabon και Roy Blount Jr.

προέλευσης· Επειδή η ιστορία των δικτατοριών είναι ιστορία της χειραγώγησης και της πολυδιάσπασης, της δημαγωγίας και του ψεύδους· Επειδή η αναζήτηση της δικαιοσύνης προϋποθέτει τον σεβασμό στην αλήθεια· Επειδή πιστεύουμε ότι η γνώση, η εμπειρία, η ευελιξία και η συνείδηση της ιστορίας είναι αρετές απαραίτητες για έναν ηγέτη· Επειδή ούτε ο πλούτος ούτε η διασημότητα εξουσιοδοτούν τον οποιονδήποτε να μιλά εξ ονόματος των Ηνωμένων Πολιτειών, να διοικεί τον στρατό τους, να φροντίζει για τις συμμαχίες τους, να εκπροσωπεί τον λαό τους·

Επειδή ως συγγραφείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να κακοποιηθεί η γλώσσα στο όνομα της εξουσίας·

Επειδή η άνοδος ενός πολιτικού υποψηφίου που συνειδητά απευθύνεται στα κατώτερα και πιο βίαια στοιχεία της κοινωνίας, που ενθαρρύνει την επιθετικότητα των οπαδών του, καθυβρίζει τους αντιπάλους του, απειλεί όσους διαφωνούν μαζί του και μιλά απαξιωτικά για τις γυναίκες και τις μειονότητες απαιτεί την άμεση και δυναμική αντίδραση όλων μας·

Επειδή πιστεύουμε πως κάθε δημοκρατία που αξίζει να αποκαλείται δημοκρατία βασίζεται στον πλουραλισμό, δέχεται τη διαφωνία στη βάση αρχών και επιτυγχάνει τη συναίνεση μέσα από την ανταλλαγή επιχειρημάτων·

Για όλους αυτούς τους λόγους εμείς, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, δηλώνουμε πως για λόγους συνειδήσεως είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τζ. Τραμπ για τη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ.

Ανοιχτή επιστολή στον αμερικανικό λαό

Επειδή η αμερικανική ιστορία, αν και γνώρισε περιόδους νατιβισμού και θρησκοληψίας, υπήρξε πάντως εξαρχής ένα μεγάλο πείραμα συνύπαρξης -και όχι σύγκρουσης- ανθρώπων διαφορετικής

Για περισσότερες πληροφορίες, ακολουθήστε στο Twitter τα @WritersOnTrump και #WritersOnTrump.

Τa κείμενa δημοσιεύτηκaν στο dimartblog.com.

Μάιος 2016

Εκατό γυναίκες γυμνές απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ Πηγή: The Art Newspaper / Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς

Ο Αμερικανός φωτογράφος Spencer Tunick αναζητά εκατό γυναίκες πρόθυμες να ποζάρουν γυμνές στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον Ιούλιο στο Κλίβελαντ. Ο Tunick, γνωστός για τις φωτογραφίες του που απεικονίζουν ομάδες γυμνών ανδρών ή γυναικών, θα φωτογραφίσει τις εκατό γυμνές γυναίκες έξω από το Quicken Loans Arena. Στο site του εξηγεί ότι «η φωτογραφία θα περιλαμβάνει εκατό γυμνές γυναίκες που θα κρατούν στρογγυλούς καθρέφτες, οι οποίοι θα αντανακλούν τη γνώση και τη

σοφία των προοδευτικών γυναικών και την ιδέα της μητέρας φύσης και θα προβάλουν την αντανάκλαση μέσα και πάνω στο συνεδριακό κέντρο, στο αστικό τοπίο και στον ορίζοντα του Κλίβελαντ». Σχολιάζοντας τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο για την προεδρία, γνωστό για τις μισογυνικές απόψεις του, ο Tunick έγραψε στο Twitter: «Για τις κόρες μας. Δεν μπορούσα να μην αντιδράσω».

Οι γυναίκες που επιθυμούν να φωτογραφηθούν εν αδαμιαία περιβολή έξω από το συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος θα πρέπει να στείλουν στον Tunick ολόσωμες φωτογραφίες σε χαμηλή ανάλυση. Οσες συμμετάσχουν στη φωτογράφιση θα λάβουν ένα αριθμημένο αντίτυπο της φωτογραφίας με τίτλο: “Everything she says means everything”.

Κείμενο: Ανδρέας Γιαννόπουλος

Μάιος 2016

Εξι startups στο Αιγαίο Μύκονος, Κουσάντασι, Πάτμος, Ρόδος, Ηράκλειο, Σαντορίνη: η αλήθεια είναι πως αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον ότι εργαζόσουν κάνοντας ταυτόχρονα κρουαζιέρα στους παραπάνω προορισμούς, θα δυσκολευτεί να σε πιστέψει. Και -μεταξύ μας- με το δίκιο του. Στην περίπτωση, ωστόσο, του CruiseInn και των ομάδων που πήραν μέρος σε αυτό, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οχι μόνο δούλεψαν, αλλά κοιμήθηκαν και ελάχιστα, προσπαθώντας για τέσερις ημέρες -μεταξύ 16 και 20 Μαΐου- να αναπτύξουν τις ιδέες τους. Μπορώ να το επιβεβαιώσω προσωπικά, όχι γιατί το διάβασα σε κάποιο δελτίο τύπου που έφτασε στο mail μου, αλλά επειδή κλήθηκα από τους διοργανωτές, τη Celestyal Cruises και το ThinkBiz, να πάρω μέρος στο ταξίδι. Και, πράγματι, είδα 29 παιδιά με όρεξη και έμπνευση να εργάζονται σκληρά, σχηματίζοντας έξι startups, παρουσιάζοντας τις ιδέες τους μπροστά σε διαφορετικά κοινά, κάνοντας αλλαγές και βελτιώσεις όποτε ήταν απαραίτητο, αλλά και παρτάροντας με πάθος όταν παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Βασικό σημείο εργασίας τους ήταν δύο από τα μπαρ του πλοίου, που για τις ανάγκες του διαγωνισμού μετατράπηκαν σε ένα είδος συνεργατικού χώρου. Εκεί γίνονταν οι συσκέψεις τόσο μεταξύ των μελών των ομάδων όσο και με τους μέντορες, που έδιναν τις αναγκαίες συμβουλές, εκεί ανακοινωνόταν κάθε πρωί στις 08:00 το πρόγραμμα της κάθε μέρας από τους διοργανωτές, εκεί πραγματοποιήθηκε και την τελευταία ημέρα η τελική βράβευση. Μεγάλος νικητής της διαδικασίας αναδείχθηκε η ομάδα Ryde, που σύστησαν οι Αχιλλέας Βουτσινάς, Δημήτρης Μεσσίνης, Κωνσταντίνος Τετραδάκος, Κώστας Καραβέζης, Γρηγόρης Μπογράκος και Ιζαμπέλα Ζουλινάκη. «Φιλοδοξούμε να παρέχουμε», εξηγεί ο Αχιλλέας, «σε όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενοικίασης οχημάτων ένα λογισμικό για να διαχειρίζονται τον

στόλο τους (τοποθεσία, διαθεσιμότητα κά.), καθώς και να φτιάξουμε ένα app μέσα από το οποίο ο καθένας θα μπορεί να κάνει κρατήσεις οχημάτων από το κινητό του». Η πρώτη θέση συνοδεύεται από χρηματικό βραβείο 3.500 ευρώ, καθώς και υπηρεσίες στέγασης στο Κέντρο Στήριξης Επιχειρηματικότητας και Καινοτομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη δεύτερη θέση βρέθηκαν οι Θωμάς Παπασπύρος, Πέτρος Δημητρακόπουλος και Sid Karunaratne με το Customer Hero. «Πρόκειται για μια πλατφόρμα δημιουργίας αυτοματοποιημένων μηχανισμών εξυπηρέτησης πελατών μέσω μηνυμάτων κειμένου, αξιοποιώντας την τεχνητή νοημοσύνη. Η υπηρεσία απευθύνεται στην τουριστική αγορά», αναφέρει ο Θωμάς. Με πιο απλά λόγια, στόχος τους είναι να μπορεί, λόγου χάρη, ο πελάτης ενός ξενοδοχείου να στείλει μήνυμα στη σελίδα του καταλύματος στο Facebook και να λαμβάνει πληροφορίες για θέματα όπως κρατήσεις και διαθεσιμότητες από μία αυτοματοποιημένη υπηρεσία. Ετσι, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να ασχοληθούν σε άλλους, πιο χρήσιμους τομείς. Η ομάδα κέρδισε υπηρεσίες στέγασης από το Orange Grove, μια τριήμερη κρουαζιέρα, καθώς και αξιοποίηση των υπηρεσιών της από τη Celestyal Cruises. Οσον αφορά στην τρίτη θέση, την κατέλαβε η υπηρεσία Vessel Hero των Γιώργου Πρωτονοτάριου, Κωνσταντίνου Σπηλιωτόπουλου και Γιώργου Κοκοσιούλη. «Η online πλατφόρμα μας θα παρέχει σε ιδιοκτήτες σκαφών αναψυχής υπηρεσίες από τη στεριά στο σκάφος», υποστηρίζει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Τέτοιες είναι για παράδειγμα η εύρεση πάρκινγκ στη μαρίνα, ο ανεφοδιασμός καυσίμων και νερού, η συλλογή σκουπιδιών, η ενοικίαση αυτοκινήτου ή ακόμα και η παραγγελία φαγητού και ποτού». Η ομάδα κέρδισε υπηρεσίες στέγασης από το Aephoria.net. Οι άλλες τρεις ομάδες που πήραν μέρος στον διαγωνισμό είναι οι TripBee, Gemspot και Opa!. Η πρώτη αποτελείται από τους Νίκο Πολυκανδριώτη, Αντώνη Κρινή, Βικτωρία-Χριστίνα Μουζάκη, Κατερίνα Δραπα-

νιώτη, Βαγγέλη Τσάκαλο και Βασιάννα Βαλαβοσίκη και έχει να κάνει με ένα mobile application, το οποίο ενσωματώνει τα αξιοθέατα και τους θεματικούς προορισμούς μιας τοποθεσίας σε ένα παιχνίδι πραγματικού χρόνου. «Ο χρήστης καλείται να ανακαλύψει την πόλη ξεκλειδώνοντας challenges, καθώς ξεναγείται σε αυτή. Η εφαρμογή προσφέρει στον ίδιο χρήστη διαφορετικά σενάρια, τα οποία διαμορφώνονται σύμφωνα με τις προτιμήσεις του», μου λέει η Κατερίνα. Η Gemspot, από την πλευρά της, δημιουργήθηκε από τους Andriana Gilroy, Lorenzo Kapotas, Emma Greenwood, Γιάννη Βασιλόπουλο, Δημήτρη Μπατσουγιάννη και Μαρία Λιάκου. «Αναπτύσσουμε μια κοινωνική ταξιδιωτική πλατφόρμα που θα προσφέρει αυθεντικές εμπειρίες με τη μορφή θεματικών διαδρομών», τονίζει στα αγγλικά η Emma και προσθέτει: «Στις τέσσερις θεματικές της περιλαμβάνονται ο πολιτισμός, η γαστρονομία, η φύση και οι εμπειρίες. Οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το προφίλ τους, να προσθέσουν αγαπημένους προορισμούς στο ταξιδιωτικό τους “playlist”, να ακολουθήσουν τις προτάσεις άλλων χρηστών και να ανεβάσουν φωτογραφίες για να κρατήσουν ζωντανές τις αναμνήσεις τους». Στην Opa!, τέλος, συμμετέχουν οι Αννα Λουιζίδη, Διονύσης Ανεμογιάννης, Μάνος Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνα Μακριδάκη και Χρήστος Βλάχος. Στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν μια διαδικτυακή υπηρεσία που θα συνδέει τους ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη χώρα μας και επιθυμούν να γνωρίσουν από κοντά την αυθεντική κουλτούρα της ελληνικής μουσικής με τα μέρη στα οποία βρίσκεται. «Σκοπός μας», καταλήγει η Αννα, «είναι ο κάθε ταξιδιώτης να βιώσει την ελληνική μουσική και την κουλτούρα της ως μέλος μιας ελληνικής παρέας δίνοντας την ευκαιρία στη μουσική μας να αποκτήσει ένα διεθνές κοινό».

Ryde

Customer Hero

Vessel Hero

Opa!

TripBee

Gemspot

Μάιος 2016

Ο Κόσμος Αυτόν τον Μήνα Της Μαριάννας Σκυλακάκη

The Rocky Road to Rio Θα θυμάστε βέβαια ότι διανύουμε χρονιά Ολυμπιακών - η έναρξη των Αγώνων του Ρίο απέχει μόλις 79 μέρες, για να το θέσουμε σε όρους αντίστροφης μέτρησης. Η κατάσταση όμως στη διοργανώτρια χώρα θα μπορούσε να είναι καλύτερη: μετά από μήνες διαδηλώσεων, η απομάκρυνση της Dilma Rousseff από το αξίωμα της προέδρου φαίνεται να έχει εντείνει τον διχασμό των πολιτών στη Βραζιλία, η οποία παράλληλα αντιμετωπίζει μια οξεία οικονομική κρίση. Αλλο ένα πρόβλημα στον ορίζοντα; Ο ιός Ζίκα. Η Βραζιλία έχει με διαφορά τα περισσότερα κρούσματα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει ήδη εκδώσει οδηγία, σύμφωνα με την οποία έγκυες γυναίκες καλό θα ήταν να αποφύγουν να ταξιδέψουν στη Βραζιλία (αν και η ματαίωση των Ολυμπιακών λόγω των κρουσμάτων του Ζίκα που ζητούν κάποιοι είναι μάλλον υπερβολική). Ξέρετε όμως ποιοι άλλοι φαίνεται πως θα μείνουν σπίτι τους αυτή την Ολυμπιακή σεζόν; 31 αθλητές οι οποίοι, όπως ανακοίνωσε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, θα αποκλειστούν από τους Αγώνες λόγω χρήσης απαγορευμένων ουσιών σε προηγούμενους Ολυμπιακούς. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν το ξέρουμε ακόμα, προέρχονται όμως από 12 χώρες. Πάμε στοίχημα ότι ένας τουλάχιστον απ' αυτούς θα είναι Ρώσος;

Why Read: Αλφάβητο της Αναστασίας Διακάκη Οταν ήμουν μικρή, οι γονείς μου έπαιρναν το τρένο για τη Θεσσαλονίκη και επισκέπτονταν το πρώτο βιβλιοπωλείο του Ιανού, επιστρέφοντας στην Αθήνα με βαλίτσες γεμάτα βιβλία. Ως έφηβη, θεωρούσα ότι μάλλον ήταν υπερβολικοί, μεγαλώνοντας όμως εκτίμησα κι εγώ τα βιβλιοπωλεία αυτά που έφτασαν αργότερα και στην Αθήνα. Κάτι στην ατμόσφαιρα των χώρων του Ιανού και στην αύρα των ανθρώπων που εργάζονται στα βιβλιοπωλεία του, αλλά και συμμετέχουν ως διδάσκοντες στα ποιοτικά του σεμινάρια, με κάνει να πιστεύω λίγο περισσότερο στη χώρα μας και στην ικανότητά μας να δημιουργούμε ευχάριστους χώρους και μεταφορικά πλαίσια γύρω από το βιβλίο και τη λογοτεχνία. Με μεγάλη μου χαρά έμαθα, λοιπόν, πως η φωτογράφος Ελλη Τσάτσου θα βρεθεί στις 15 Ιουνίου στον πολυχώρο του Ιανού στην Αθήνα για την παρουσίαση του πρώτου της φωτογραφικού λευκώματος, “Alphabet”. Το πρώτο λεύκωμα της φωτογράφου είναι αυτοβιογραφικό, αποτελεί όμως παράλληλα ένα «αλφάβητο» για τη ζωή, με κάθε φωτογραφία να αντιπροσωπεύει γράμματα, λέξεις, στιγμές και να προκαλεί τον θεατή-αναγνώστη να διαβάσει τις εικόνες με το δικό του αλφάβητο. Είναι επίσης ένα φωτογραφικό λεύκωμα απόλυτα λογοτεχνικό και κυκλοφορεί σε περιορισμένη σειρά 500 αντιτύπων. Τυπωμένο στην Αθήνα, πωλείται ήδη σε βιβλιοπωλεία στην Ευρώπη, μεταξύ των οποίων φυσικά και στον αγαπημένο Ιανό!

The Bright Side of the Road του Γιώργου Μουχταρίδη

Ατάρι ξανά Εδώ και μια δεκαετία, μια νέα γενιά μουσικών, συνθετών, στιχουργών και τραγουδοποιών ψάχνει να βρει τη δική της φωνή για να μιλήσει για τη δική της εποχή. Κάποιοι βρίσκουν διέξοδο στο αγγλόφωνο τραγούδι, κάποιοι στην jazz, κάποιοι άλλοι πατάνε στη βαριά κληρονομιά του έντεχνου και κάποιοι άλλοι προτείνουν τραγούδια του '30, '40 και '50 σε ευφάνταστες και φρέσκιες διασκευές. Ο Δημήτρης Σαμόλης, είναι μια κατηγορία από μόνος του και ειδικά τώρα, με τον ελληνικό στίχο, ξεχωρίζει από μακριά (κατ’ άλλους για καλό και κατ’ άλλους για κακό). Εξυπνος και μοντέρνος (αλλά και βιωματικός) στίχος, με σημεία αναφοράς τη σημερινή Αθήνα, ντυμένη με υπέροχη pop μουσική -από αυτή που ο Ελληνας δυσκολεύεται να αγαπήσει- και μια ματιά καθαρή... Μέχρι το «Ατάρι» να αποκτήσει εικόνα, το ακούμε στο repeat έτσι!

Ονειροπόλος Το πιο συζητημένο μουσικό γεγονός της περιόδου είναι η νέα κυκλοφορία των Radiohead και το “Daydreaming” σίγουρα είναι ένα από τα πιο «φευγάτα» βίντεο της χρονιάς - πρόκειται για τη συνεργασία του Paul Thomas Anderson με τους Radiohead. Ομως, αλίμονο σε αυτούς που περιμένουν το καινούργιο να έρθει από μια μπάντα 25 ετών! Με ικανοποιεί αφάνταστα το γεγονός ότι ένας «παλιός» καλλιτέχνης κυκλοφορεί έναν αξιοπρεπή και καλό δίσκο, όμως η καρδιά μου και όλων των μουσικόφιλων χτυπάει διαφορετικά για το καινούργιο! Και οι καρδιές όλων των μουσικόφιλων χτυπούν αυτή την περίοδο γι' αυτόν!

No Finish Line Runner: Το τρέξιμο δίνει ζωή του Λευθέρη Πλακίδα Το κείμενο σήμερα είναι αφιερωμένο σε εκείνη που σηκώθηκε χθες το πρωί νωρίς, έβαλε τα αθλητικά της παπούτσια και πήγε να τρέξει για 45 λεπτά. Που το σκεφτόταν μήνες και δεν το έκανε. Που δεν έβρισκε χρόνο, δεν είχε διάθεση, δεν πίστευε ότι μια τέτοια πολυτέλεια της άξιζε. Σε εκείνη που αποφάσισε ότι αυτή η κίνηση θα της δώσει χαρά και δύναμη να κάνει πιο καλά όλα όσα έχει να διαχειριστεί. Σε εκείνη που δεν έχει προγενέστερη σχέση με το τρέξιμο. Που την αξία του τη διάβαζε, την άκουγε τα τελευταία χρόνια και τη διαπίστωσε ιδίοις όμμασι. Το τρέξιμο ήταν λυτρωτικό. Της προσέφερε την ικανοποίηση ότι πρόσφερε χρόνο στον εαυτό της, είδε τις ενδορφίνες να της φτιάχνουν τη διάθεση. Ενιωσε το σώμα της να αντιδρά στην κόπωση, αλλά να χαίρεται την άσκηση. Εκανε την πρώτη αποφασιστική κίνηση: φόρεσε τα αθλητικά της και βγήκε έξω. Ολα τα άλλα θα έρθουν και θα κάνει σύντομα περισσότερα χιλιόμετρα. Θα εξασκηθεί να τρέχει πιο γρήγορα. Θα το κάνει συχνότερα. Θα αρχίσει να βλέπει το σώμα της να αλλάζει, να είναι πιο σφριγηλό, πιο νεανικό. Το βλέμμα της όμως θα είναι αυτό που θα δείχνει ότι κάτι καινούργιο και ζωντανό υπάρχει μέσα της. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μέσα από το τρέξιμο ανακαλύπτουν όλα όσα έχουν κρυμμένα και όλα όσα αναδύονται με κάθε βήμα που κάνουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το τρέξιμο δίνει ζωή και αλλάζει την ψυχολογία όσων το βάζουν στην καθημερινότητά τους.

Μάιος 2016

ChooseDays: Σκέψεις της Ναταλίας Αμπραβανέλ “Views” λέγεται ο νέος δίσκος του Drake που κυκλοφόρησε τέλος Απριλίου. Τον συμπαθώ και γι' αυτό θα του δώσω ακόμα μία ευκαιρία, ακούγοντας με μεγαλύτερη προσοχή τον δίσκο του στο αυτοκίνητο ή στο τρέξιμο που λέω να ξαναρχίσω. Είναι από τους καλλιτέχνες με τεράστια δύναμη στη μουσική σκηνή, που ξέρει να αυτοσαρκάζεται και που τα έχει πάει πολύ καλά μέχρι τώρα. Από τα 20 τραγούδια του νέου δίσκου ξεχωρίζω ένα γιατί μου αρέσει η παρομοίωση του κριτικού στο Pitchfork: "One Dance is about the spiritual connection two people can have in a club, when vibrations charge the air and they lose themselves".

If Tasting is a Crime, I Plead Guilty της Μαρίας Τριτάρη

Noël Είναι 12 Μαΐου κι ο DJ επιμένει να παίζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια όπως αυτό. Κάθομαι σ' ένα τραπέζι που θυμίζει γαλλικό μπιστρό και περιβάλλομαι από τον ωραιότερο χώρο που έχω δει το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, παριζιάνικης αισθητικής με εμβόλιμα στοιχεία από Κούβα, Βενετία και Πορτογαλία. Πίνω ένα δροσιστικό ποτήρι λευκό κρασί (αν και η λίστα με τα cocktails φαίνεται πολλά υποσχόμενη) και απολαμβάνω τη φημισμένη πίτσα του μαγαζιού με λεπτή τραγανιστή ζύμη, άγρια μανιτάρια και λάδι τρούφας. Δεκάδες μπαλόνια χορεύουν στο ταβάνι με τον ρυθμό της μουσικής κι η ενθουσιώδης διάθεση του κόσμου δημιουργεί μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Βρίσκομαι στην Κολοκοτρώνη, στο holiday bar Noël που κλείνει τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του! Αυτό το all day bar λοιπόν μου έχει κάνει πραγματικά εντύπωση. Είναι ξεχωριστό, δεν συγκρίνεται με τα αμέτρητα αντίστοιχα μαγαζιά της περιοχής. Είναι καλόγουστο. Εχει πολύ και έμπειρο προσωπικό: σερβιτόρους, barmen, μάγειρες, όμορφες και έξυπνες παρουσίες στην υποδοχή. Εχει προσεγμένο μενού, το οποίο έμαθα ότι ανανεώνεται σε λίγες μέρες, το οποίο περιέχει πιάτα που συνδυάζονται με τα κατάλληλα cocktails ή κρασιά. Και κυρίως, έχει πάντα καλή διάθεση, αφού στόχος των ιδιοκτητών του είναι από τη στιγμή που θα μπεις μέσα να νιώθεις ότι είναι Χριστούγεννα. Μην κάνετε το λάθος να μην κλείσετε τραπέζι, καθώς το Noël είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ γεμάτο. Τηλεφωνήστε στο 6989916592 και η Μαρία θα σας εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

Décantage Τις προάλλες έκανα το λάθος να σερβίρω το κρασί Δέκα Ερυθρός 2008 - Κτήμα Οινογένεσις κατ' ευθείαν μετά το άνοιγμα του, με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι σε ορισμένες περιπτώσεις η διαδικασία του décantage ή αλλιώς της μετάγγισης του κρασιού σε καράφα - μειώθηκε βλέπετε αισθητά η απόλαυση της εμπειρίας της δοκιμής. Décantage χρειάζονται τα καλής ποιότητας ερυθρά, κυρίως, κρασιά που έχουν περάσει πολλά χρόνια στη φιάλη μέσα στην οποία έχει σχηματιστεί ίζημα. Το ίζημα δεν είναι κάτι κακό, αντίθετα, αποδεικνύει ότι το κρασί δεν έχει περάσει από φιλτράρισμα, όμως δεν πρέπει να περνάει στα ποτήρια μας, καθώς αν το πιούμε θα προσθέσει μια πικρή γεύση στο στόμα και θα χαλάσει τη διαύγεια και άρα την αισθητική του κρασιού μας. Επίσης, με τη διαδικασία της μετάγγισης, το κρασί θα έρθει σε επαφή με το οξυγόνο, γεγονός που θα το βοηθήσει να αναζωογονηθεί και να εκφράσει καλύτερα τα πολύπλοκα αρώματά του. Τη διαδικασία του décantage μπορεί να την έχετε παρακολουθήσει σε κάποιο καλό εστιατόριο, όπου ο καλοντυμένος sommelier φτάνει στο τραπέζι και μας παρουσιάζει τη γοητευτική ιεροτελεστία. Αν δεν έχουμε χρόνο (όπως γίνεται στα εστιατόρια), θα πρέπει να μετακινήσουμε πολύ προσεκτικά τη φιάλη στο ειδικό καλαθάκι για να μην αναστατωθεί καθόλου το ίζημα μέσα στο κρασί, όπου και θα την ανοίξουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορούμε να τοποθετήσουμε τη φιάλη σε όρθια θέση για 2-3 ώρες, κάτι που θα βοηθήσει να «γλιστρήσει» το ίζημα κατά μήκος του τοιχώματος και να συσσωρευτεί στον πάτο.

Μάιος 2016

Ανοίγουμε τη φιάλη με προσοχή, προσέχοντας να μη θρυμματίσουμε τον φελλό. Χύνουμε αργά το κρασί στην καράφα, φροντίζοντας να υπάρχει μια πηγή φωτός (πχ. ένα κεράκι) την ώρα της μετάγγισης. Ο λαιμός της φιάλης πρέπει να βρίσκεται μεταξύ της πηγής φωτός και του ματιού μας, επιτρέποντάς μας να παρακολουθούμε την εμφάνιση του ιζήματος και να σταματήσουμε τη διαδικασία. Αφήνουμε το κρασί να ηρεμήσει τουλάχιστον για μισή ώρα και σερβίρουμε τους καλεσμένους μας.

The Rest Is History: Επέτειος του Ammianus Marcellinus Φέτος έκλεισαν 100 χρόνια από τη συμφωνία Sykes-Picot. Πρόκειται για τη -μυστική όταν έγινε- συμφωνία μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας, η οποία χάραξε με κριτήρια αυθαίρετα τα σύνορα της σύγχρονης Μέσης Ανατολής. Μια συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκαν τα δύο κράτη στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου και είχε ως συνέπεια μετά την επικύρωσή της στο τέλος του πολέμου (“A peace to end all peace” όπως είναι κι ο τίτλος του εκπληκτικού σχετικού βιβλίου του David Fromkin), να δημιουργηθούν στην περιοχή κράτη εγγενώς ασταθή, όπως η Συρία, το Ιράκ και ο Λίβανος. Μια συμφωνία την οποία πληρώνουν οι λαοί της περιοχής -και όχι μόνο- μέχρι και σήμερα. Η παροιμιώδης αδιαφορία των αποικιοκρατών για τους κατοίκους και τις θρησκευτικές, ιστορικές και πολιτισμικές διαφορές που είχαν μεταξύ τους, ήταν η μια πλευρά της εξίσωσης (ο επικεφαλής των Βρετανών Sykes θεωρούσε τους Αραβες των πόλεων “vicious as far as their feeble bodies will admit” και τους βεδουίνους Αραβες “rapacious, greedy [...] animals”, ενώ η γαλλική πλευρά μιλούσε για “mission historique” της Γαλλίας στην περιοχή που είχε ξεκινήσει σχεδόν χίλια χρόνια πριν με στις σταυροφορίες). Το πιο ενδιαφέρον όμως στην υπόθεση είναι ότι ο βασικός διαπραγματευτής από την πλευρά των Αράβων, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της βρετανικής πολιτικής, ήταν ένας 24χρονος αυτόμολος Οθωμανός-Αραβας αξιωματικός ονόματι Muhammed Sharif al-Faruqi, τον οποίον οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες θεωρούσαν εκπρόσωπο των μυστηριωδών αραβικών “secret societies” (προδρόμων των διαφόρων Χαμάς, Χεσμπολά κλπ.) και φαντασιώνονταν ότι θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν μέσω αυτού εκατομμύρια (!) μέλη. Οπως αποδείχθηκε από τη μετέπειτα έρευνα, ο αξιωματικός δεν εκπροσωπούσε παρά τον εαυτό του. Η ανοησία ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας...

Γραφτείτε δωρεάν στο καθημερινό ημερήσιο newsletter αθηΝΕΑ www.a8inea.com

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου

Μάιος 2016

Πίσω στην ουτοπία

Στην πρώτη συνέντευξη που μου έδωσε πριν από σχεδόν δύο χρόνια με αφορμή το μουσικό του έργο «Επικίνδυνη ηλικία», που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2014 στη Μικρή Επίδαυρο, είχα βάλει τίτλο «Επικίνδυνα σκεπτόμενος». Ομολογώ ότι ήταν και είναι ο πιο ταιριαστός τίτλος για τον Αγγελο Τριανταφύλλου. Ο Αγγελος φέρει όλη αυτή τη γοητεία των ουσιαστικά ευφυών και ταλαντούχων ανθρώπων. Δεν στηρίζεται, όμως, μόνο στον οξύ νου του. Συνομιλεί με την ίδια άνεση και με την καρδιά του. Δεν θα τον ξεχάσω πνιγμένο στα δάκρυα μετά το τέλος μιας παράστασης που είδαμε πριν από λίγο καιρό μαζί. Και είναι αυτή η καθαρή επικοινωνία μυαλού και καρδιάς που γεννάει τα θαύματα στην τέχνη. Και ο Αγγελος είναι ικανός για θαύματα. Τα τελευταία χρόνια κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία του στον καλλιτεχνικό χώρο ως ηθοποιός και μουσικός. Αρκετοί σκηνοθέτες τού εμπιστεύονται τη μουσική στις παραστάσεις τους, ενώ σημαντική είναι και η υποκριτική του παρουσία. Δεν επαναπαύεται όμως σε αυτά. Αναζητά συνεχώς το ουσιαστικότερο στην τέχνη του. Τα δύο ολοκληρωμένα μουσικά έργα του -η «Επικίνδυνη ηλικία», βασισμένη σε ποιήματα νεότερων και σύγχρονων ποιητών, και η «Μήδεια», μία όπερα δωματίου για πέντε φωνές και τέσσερα όργανα με λιμπρέτο από την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, που παρουσιάστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο για μία μόνο παράσταση στο θέατρο Πόρτα- είναι χαρακτηριστικά αυτής της αναζήτησης. Και δεν είναι τυχαίο ότι για τη δημιουργία και των δύο κατέφυγε στην ποίηση. Είναι ο χώρος όπου η καρδιά και το μυαλό συνομιλούν ανόθευτα.

Τώρα ο Αγγελος έρχεται αντιμέτωπος με μία ακόμα πρόκληση. Θα υπογράψει τη μουσική στους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη, που θα παρουσιάσει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Είναι η πρώτη φορά που η Στέγη παρουσιάζει δική της παραγωγή στην Επίδαυρο, με τις παραστάσεις να είναι προγραμματισμένες για τις 19 και 20 Αυγούστου. Το στοίχημα για τον Αγγελο είναι μεγάλο από πολλές απόψεις, κυρίως όμως γιατί η μουσική στους «Ορνιθες» είναι σχεδόν ταυτισμένη με τις μαγικές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι στην ιστορική εκείνη παράσταση του Κάρολου Κουν το 1959, που στη συνέχεια γνώρισε μία σειρά από αναβιώσεις. «Οταν μου το πρότεινε ο Νίκος Καραθάνος, του λέω: “Είσαι τρελός;”», μου εξομολογείται. «Η μουσική του Χατζιδάκι στους “Ορνιθες” είναι το πιο αγαπημένο μου έργο του για το θέατρο», παραδέχεται και συνεχίζει: «Μετά από λίγο, όμως, κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σχέση αυτό. Το θέμα δεν είναι πώς κάνεις κάτι, αλλά γιατί το κάνεις. Εμένα, λοιπόν, αυτό το γιατί με οδηγεί εδώ. Και αισθάνομαι ότι πρέπει να πάω πίσω από την ιστορική αυτή παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Πιο πριν. Στις απαρχές μας. Σε αυτό που είναι ο Αριστοφάνης για εμάς. Σε αυτό που είναι οι “Ορνιθες” για εμάς». Η παράσταση του Νίκου Καραθάνου, όπως μου αποκαλύπτει, θα κινηθεί σε πιο μυστικιστικούς δρόμους. Και επειδή είναι αυτονόητο ότι η μουσική σε κάθε παράσταση είναι μέρος της σκηνοθεσίας, σε παρόμοια μονοπάτια θα κινηθεί και η μουσική του Αγγελου. «Αναζητώ έναν κόσμο που θα είναι σύμφυτος με την παράσταση του Νίκου. Ολο το πρώτο μισό του έργου

είναι μια απόπειρα να ξαναγυρίσουμε στην αρχή. Μία μυστικιστική πορεία με στόχο να χτιστεί μια πόλη που δεν υπάρχει», μου λέει αναφερόμενος στη Νεφελοκοκκυγία. «Και το δεύτερο μισό του έργου -κατά τη γνώμη μου πάντα- είναι η πορεία προς τη συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα», παρατηρεί, τονίζοντάς μου ότι οι «Ορνιθες» είναι «ένα έργο αρκετά σκοτεινό, του οποίου οι αρχές του έχουν τις ρίζες του σε έναν βαθύτατο μυστικισμό». «Τον Αριστοφάνη τον αγαπάς;» τον ρωτάω. «Ωχ! Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση», μου λέει χαμογελώντας. «Θα σου πω με απόλυτη ειλικρίνεια. Είναι πιο ισχυρή η μνήμη των παραστάσεων του Αριστοφάνη μέσα μας παρά ο ίδιος ο Αριστοφάνης. Εγώ σχεδόν απεχθανόμουν τον Αριστοφάνη, έχοντας στο μυαλό μου παραστάσεις των έργων του την τελευταία 20ετία. Πέρυσι όμως έγινε κάτι που μου άλλαξε πάρα πολύ τη γνώμη μου για τον Αριστοφάνη. Εγραφα τη μουσική για τις “Νεφέλες” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου, που αποδείχτηκε ότι ήταν ο απόλυτος Αριστοφάνης, αφού κατέληξε μια παράσταση-ουτοπία, μια παράσταση που δεν έγινε ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, τη μουσική την είχα γράψει. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου, λοιπόν, μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις πολύ βαθιά τον Αριστοφάνη, όπως και άλλα πράγματα στο θέατρο που μπορεί να σου φαίνονται χαζά, γιατί εκτιμά το “χυδαίο” και αγαπά το “ευτελές” με έναν τρόπο πάρα πολύ σπουδαίο για τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο Βασίλης μού είπε πέντε-δέκα κουβέντες και μου άλλαξε ριζικά τη γνώμη μου για τον Αριστοφάνη. Και να φανταστείς ότι όταν με ρωτούσαν παλιά ποιο είναι το χειρότερο, κατά τη γνώμη μου, έργο του Αριστοφάνη, έλεγα τις “Νεφέλες”. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι εί-

ναι ένα σπουδαίο έργο. Τους “Ορνιθες”, βέβαια, πάντα τους αγαπούσα πιο πολύ». Στους «Ορνιθες» του Καραθάνου θα παίζει ένας θίασος πραγματικά εξαιρετικών ηθοποιών. Ο Χρήστος Λούλης, ο Αρης Σερβετάλης, ο ίδιος ο Νίκος Καραθάνος, ο Μιχάλης Σαράντης, ο Αγγελος Παπαδημητρίου, η Αλίκη Αλεξανδράκη, η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, ο Γιάννης Κότσιφας, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και άλλοι πολλοί. Δίπλα σε αυτούς και ένα όνομα-έκπληξη, αυτό της Νατάσσας Μποφίλιου. Ο Αγγελος μου εξηγεί πώς ο Νίκος Καραθάνος σκέφτηκε να προτείνει στη Νατάσσα τη συμμετοχή της στην παράσταση. «Στην “Επικίνδυνη ηλικία” υπήρχε ένα τραγούδι που έλεγε η Νατάσσα πάνω σε ένα ποίημα της Πολυδούρη. Για τον Νίκο, αυτό το ποίημα σημαίνει κάτι από το κλίμα των “Ορνίθων” όπως τους φαντάζεται. Αυτά τα λόγια της Πολυδούρη, αυτό το μεταίχμιο ονείρου, χαράς και ματαίωσης είναι αυτό που θα ήθελε να έχει στο μυαλό του ο θεατής φεύγοντας από την παράστασή του. Ο τρόπος που το είχε πει η Νατάσσα νομίζω ήταν η αιτία για να της γίνει αυτή η πρόταση», μου λέει. Ενας από τους κύριους λόγους που καθυστέρησε τόσο πολύ να σιγουρευτεί ότι θα γίνει αυτή η παράσταση ήταν αναμφισβήτητα και τα όσα διαδραματίστηκαν στο Φεστιβάλ Αθηνών από την αποπομπή του Γιώργου Λούκου και μετά. Δεν μπορώ να μη ρωτήσω την άποψή του για όλα αυτά τα τραγελαφικά που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες. «Αυτό που συμβαίνει στο Φεστιβάλ Αθηνών αντανακλά αυτό που συμβαίνει στη χώρα γενικότερα», μου λέει, ομολογώντας ότι έχει πολύ μεγάλη πικρία μέσα του. «Το θέμα του Φεστιβάλ Αθηνών είναι ένα αμιγώς πολιτικό θέμα, το οποίο το διαχειρίζεται το υπουργείο και, κατά τη γνώμη μου, το διαχειρίστηκε με τον πλέον λάθος τρόπο. Από τη δίωξη του Λούκου μέχρι την αργοπορία για να έρθει ο Φαμπρ, την αργοπορία για να ανακοινωθεί οτιδήποτε σχετικά με το πρόγραμμα, την έλλειψη ενημέρωσης του Φαμπρ για την ελληνική πραγματικότητα, την επίθεση στον ίδιο τον Φαμπρ -που βρήκα επίσης πάρα πολύ άδικη- και τη σε χρόνο ντετέ λύση στο “δράμα”. Ολη αυτή η πορεία μάς εξέθεσε πάρα πολύ σαν χώρα», σχολιάζει. «Η ιστορία του Φεστιβάλ είναι μία ιστορία λαθών ένθεν κακείθεν. Βασικά από το υπουργείο, αλλά έγιναν λάθη και από την άλλη πλευρά. Ο κανιβαλισμός που υπέστη ο Φαμπρ στο τέλος ήταν κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου και ήταν κάτι που δεν έπρεπε να συμβεί. Να βλέπουμε εφημερίδες και εκπομπές πολύ χαμηλής αισθητικής να δείχνουν αποσπάσματα από παραστάσεις του και να τον γελοιοποιούν», μου λέει θυμωμένος και ομολογώ ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του.

Αφήνοντας στην άκρη το Φεστιβάλ και τους «Ορνιθες», τον πηγαίνω στη συνεργασία του με τη Νατάσσα Μποφίλιου στη μουσική παράσταση «Βαβέλ», την οποία επιμελήθηκε σκηνοθετικά στον Βοτανικό. Κάτι αρκετά διαφορετικό για τον Αγγελο, το οποίο όμως αποδέχτηκε να κάνει χωρίς πολλή σκέψη. «Οταν μου ζητάνε κάτι οι φίλοι μου, δεν διστάζω να το κάνω. Και η Νατάσσα είναι παιδική μου φίλη», μου αναφέρει χαρακτηριστικά. «Πώς ήταν η εμπειρία να στήνεις μία τόσο προσωπική, μουσική παράσταση με μία τέτοια ερμηνεύτρια;» τον ρωτάω. «Δεν έκανα τίποτα παραπάνω πέρα από το να δώσω χώρο και ελευθερία στη Νατάσσα για να είναι ο εαυτός της. Να είναι και η σπουδαία τραγουδίστρια με τις μεγάλες ερμηνείες και ταυτόχρονα τρυφερή και ευαίσθητη και κοριτσάκι. Να φανούν όλες οι διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς της και μαζί να παρουσιάσουμε έναν ολοκαίνουργιο δίσκο, τη “Βαβέλ”, που είναι από τις πιο ώριμες δουλειές της τριάδας [σσ. της Νατάσσας, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου]. Είναι ένας δίσκος για τις πολλαπλές αισθήσεις αυτής της πόλης, κάτι που επίσης προσπαθήσαμε να δείξουμε επί σκηνής με τη βοήθεια της σκηνογράφου μας, Ελλης Παπαγεωργακοπούλου, και των βίντεο του Χρήστου Γκίνη», μου απαντά. «Θα το ξανάκανες;» επιμένω. «Με τη Νατάσσα θα με ενδιέφερε να το ξανακάνω για να προχωρήσουμε αυτό που αρχίσαμε. Επαγγελματικά, το να σκηνοθετώ σε μουσικές σκηνές ή νυχτερινά κέντρα δεν με ενδιαφέρει ούτε με εκφράζει. Με τη Νατάσσα με εκφράζει, γιατί είναι τόσο ισχυρή η επικοινωνία μας που δεν έχω κανένα εμπόδιο στη λειτουργικότητά μου και στη σκέψη μου», μου ξεκαθαρίζει κι εγώ εύχομαι και ελπίζω δίπλα στη «Βαβέλ», που θα κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία τις προσεχείς εβδομάδες, να δω σύντομα δισκογραφημένα και τα δύο μουσικά έργα του Αγγελου, την «Επικίνδυνη ηλικία» και τη «Μήδεια». Ο Αγγελος πάλι δεν μοιάζει ιδιαίτερα αισιόδοξος επ’ αυτού. «Η δισκογραφία πια σήμερα περιορίζεται σε κάποια πολύ μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής, γιατί δυστυχώς εν μέρει είναι νεκρή. Γι’ αυτό υπάρχει το διαδίκτυο, το οποίο κάνει τη δουλειά του μια χαρά». «Πόσο δύσκολα μπορεί να κάνει κάποιος τέχνη στην Ελλάδα σήμερα;» αναρωτιέμαι. «Τέχνη μπορεί να κάνει εύκολα. Οχι με ευκολία, αλλά εύκολα. Γιατί δεν είναι απαραίτητο για να κάνεις τέχνη να υπάρχουν πολλά λεφτά. Τέχνη κάνεις με το τίποτα. Και το πιστεύω πάρα πολύ αυτό. Να βιοποριστείς όμως από την τέχνη είναι δύσκολο. Οπως, βέβαια, γενικά ο βιοπορισμός είναι δύσκολος σήμερα», παρατηρεί.

Μάιος 2016

Του θυμίζω κάποια λόγια του από την πρώτη μας συνέντευξη το καλοκαίρι του 2014. «Σιχαίνομαι τη μιζέρια και τη λογική ότι είμαστε άτυχη γενιά. Οχι, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε πράγματα». Στα σχεδόν δύο χρόνια που ακολούθησαν έγιναν τόσα πολλά. Μα τόσα πολλά… «Σήμερα θα σου πω ότι δεν ξέρω αν είμαστε τυχερή ή άτυχη γενιά. Δεν θα σου πω ότι είμαστε άτυχη, αλλά δεν θα σου πω ότι είμαστε και τυχερή γενιά. Δε νομίζω ότι είναι τύχη πια σε αυτή τη χώρα να ζεις μέσα σε τέτοια απελπισία», μου λέει, παρατηρώντας ωστόσο ότι η πλέον άτυχη γενιά είναι των γονιών μας, όχι η δική μας. «Αυτή είναι μία άτυχη γενιά, γιατί έζησε πολύ όμορφα και στη δύση της αναγκάστηκε να πέσει από τον 38ο όροφο χωρίς αλεξίπτωτο και να δει ό,τι έχτισε να γκρεμίζεται. Αυτό δεν θα το συγχωρήσω ποτέ σε καμία κυβέρνηση και σε κανέναν πολιτικό. Το να βλέπεις τους ανθρώπους άνω των 60 να μην μπορούν να συντηρηθούν με ενοχλεί πάρα πολύ. Και σε αυτό φταίνε το ίδιο όλα τα κόμματα και όλοι οι πολιτικοί και όλες οι κυβερνήσεις και η ίδια η φύση της πολιτικής. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να πιστέψω κανέναν πολιτικό. Θα έπρεπε να ξέραμε ότι όποιος υπόσχεται από εκεί πάνω δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά εμείς κάθε φορά πατάμε τη μπανανόφλουδα. Αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει». «Η αλλαγή, αν έρθει, θα έρθει από κάτω;» τον ρωτάω. «Η αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ από τους πολιτικούς. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα έρθει η αλλαγή, γιατί και ο λαός σε αυτή τη χώρα όσο περνάνε τα χρόνια φθείρεται και δεν μου γεννά εμπιστοσύνη. Η αλλαγή νομίζω ότι μπορεί να έρθει μόνο από φωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους κάνοντας πολύ καλά τη δουλειά τους, ο καθένας στον τομέα του. Δεν θα έρθει μέσα από τη συλλογικότητα η αλλαγή. Νομίζω ότι ζούμε το τέλος της συλλογικότητας. Το λέω με μεγάλη πικρία», μου λέει. Εγώ πάλι σας λέω ότι όσο έχουμε ανάμεσά μας ανθρώπους σαν τον Αγγελο, μπορούμε να πιστεύουμε στην αλλαγή.

Ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη

66 Μίλτος Τόσκας

Η δεσποινίς Τζούλια και ο... ΠΑΟΚ

rç

O Μάιος μπήκε σε μία άδεια Θεσσαλονίκη. Ο εορτασμός των άγιων ημερών του Πάσχα έδωσε την ευκαιρία σε όσους ακόμα το μπορούν να φύγουν, να ξεσκάσουν κάπου εκτός πόλης. Μένοντας πίσω, είχα την ευκαιρία να δω την πόλη όπως μου αρέσει: ήσυχη, ευάλωτη. Μου δόθηκε η ευκαιρία να εξιχνιάσω τα μυστήριά της. Μετά την εργατική Πρωτομαγιά, βεβαίως, ο κόσμος επέστρεψε και η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Τη γνωριμία μας την κάναμε μέσα από το αφιέρωμα για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της πόλης (“Metropolis” Μαρτίου). Αυτόν τον μήνα, εξέχουσα θέση στο καλεντάρι έχει η 13η Διεθνής Εκθεση Βιβλίου. Ημουν παρών και τις τρεις ημέρες στον χώρο της ΔΕΘ. Νέες γνωριμίες, πολύς κόσμος. Παραβρέθηκα στην παρουσίαση των «Κινηματογραφικών δεινών» του Θωμά Λιναρά, είδα με χαρά τον Μιχάλη Δέλτα να μιλάει για το βιβλίο του, «Το φως των λέξεων». Για το τελευταίο τοποθετήθηκαν οι κύριοι Τέλλος Φίλης και Γιώργος Χρονάς. Εγιναν και άλλες ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Ο κόσμος ήταν εκεί. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν σήμερα μία τέτοια δράση να προσεγγίσει έναν νέο, που δεν διαβάζει; Ασφαλώς, φίλες και φίλοι, και το διαπίστωσα με τα μάτια μου. Μέσα σε όλα τα άλλα, είχαμε πορείες για την ψήφιση του ασφαλιστικού. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης παρέλυσε για τρεις ημέρες, ενώ οι εκδηλώ-

σεις κορυφώθηκαν με τον εορτασμό 80 ετών από τον Μάη του 1936, όταν έντεκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες τραυματίστηκαν, μετά από επίθεση της χωροφυλακής σε συγκέντρωση των καπνεργατών. Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει τον «Επιτάφιο» εμπνευσμένος από τα τραγικά συμβάντα και ο Μίκης Θεοδωράκης το μελοποιεί. Πέντε μήνες μετά, επιβάλλεται η δικτατορία του Μεταξά. rç

Από εκεί και πέρα πλησιάζει εξεταστική. Αυτό αποτελεί θέμα συζήτησης σε όλες τις παρέες των φοιτητών. Είναι μία δύσκολη περίοδος πριν από τις διακοπές του καλοκαιριού. Ψάχνω διαφυγή. Λίγο να ανασάνω. Η Θεσσαλονίκη από ψηλά είναι μοναδική. Με μια παρέα φίλων αποφασίζουμε πως λύση είναι ένας απογευματινός καφές στα Κάστρα. Αφορμή για ενδοσκόπηση, βαθιές ανάσες και ετοιμασία για την μάχη.

rç

Σε κινηματογραφικό επίπεδο παρακολούθησα την ταινία του Ζαν Μαρί Πουαρέ, «Πάμε για επανάσταση», με πρωταγωνιστή τον Κριστιάν Κλαβιέ, που ήδη έχει σπάσει τα ταμεία στη Γαλλία. Μία ζαβολιάρικη επαναστατική κωμωδία για το τότε και το τώρα.

rç

Δύο ήταν οι θεατρικές παραστάσεις που κέντρισαν το ενδιαφέρον νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία θεατρόφιλων. Η μία ήταν το «Για όνομα» του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, με πρωταγωνιστές τη Βίκυ Σταυροπούλου, τον Φάνη Μουρατίδη, τον

Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τη Μαρία Κωνσταντάκη και τον Αντώνη Λουδάρο. Από το τίποτα, μέσα από μία συζήτηση μεταξύ φίλων και ζευγαριών, μπορεί να ειπωθούν μεγάλες αλήθειες. Μία αφορμή πυροδοτεί συναισθήματα κι αντιδράσεις. Ολα αυτά με χιούμορ και έναν κυνικό ρεαλισμό. To δεύτερο είναι η «Δεσποινίς Τζούλια», με πρωταγωνιστές τη Μαρία Κίτσου και τον Ορέστη Τζιόβα. Παίχτηκε μόλις για πέντε ημέρες. Διέκρινα ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων, εν μέσω ταξικής διαφοράς. Εχουμε μία άτυπη μάχη για το ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα. Πράγμα που συμβαίνει και καθημερινά στη ζωή. Ποιος έχει άραγε το πάνω χέρι; rç

Στον χώρο του αθλητισμού, η πόλη πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα. Αυτό του ΠΑΟΚ στο βόλεϊ.

rç

Από την αναφορά μου δεν μπορώ να παραλείψω ένα μαγαζί, στο οποίο πήγα τυχαία, αλλά με κέρδισε με την αισθητική του και το στυλ, που μεταφέρει νοερά σε μιαν άλλη εποχή. Σε ένα γραφικό στενάκι της οδού Ιουστινιανού υπάρχει ένα καφέ, με όνομα Kαφωδείον. Κάτι που δεν συναντάς συχνά στη Θεσσαλονίκη. Μία όαση του παρελθόντος, στην έρημο του σήμερα.

Πρόσωπα της πόλης Του Στέφανου Καστρινάκη

Δεν ξέρω αν, με την κλασική έννοια της χρησικτησίας, μπορώ να χρησιμοποιήσω το «μου», αλλά μετά από τόσα χρόνια η πόλη από μόνη της μου παραχωρεί αυτή την ελευθερία. Η δική μου Αθήνα μοιράζεται σε εκατομμύρια ανθρώπους. Το βλέπω στις βόλτες στο Ιστορικό Κέντρο, το νιώθω σε κάθε μεγάλο γεγονός, το καταλαβαίνω ακόμα και όταν κάθομαι απλά για ένα καφέ. Η δική μου Αθήνα είναι κομματάκια. Είναι οι γειτονιές, οι δρόμοι που ορίζουν το αστικό της κομμάτι, τα μαγαζάκια και τα άλλα, τα μεγάλα, λαμπερά καταστήματα, τα θέατρα, οι δρόμοι που οδηγούν σε θάλασσα. Ολα αυτά μαζί ορίζουν μέσα στο μυαλό μου τη δική μου Αθήνα. Τα νεοκλασικά κτίρια που αφήνουν την ομορφιά τους να την καταπίνει η εγκατάλειψη, οι εντυπωσιακές κατασκευές σταρ αρχιτεκτόνων και η ιδιωτική πρωτοβουλία -ευτυχώς που υπάρχει και αυτή- διαμορφώνουν μια σύγχρονη μητροπολιτική εικόνα για την πόλη που ζω καθημερινά. Ξέρω, πολλοί θα βάλουν την εγκατάλειψη, τη βρομιά, τα άτσαλα γκράφιτι, τον θόρυβο και την κίνηση πάνω από όλα. Εγώ όμως δεν μπορώ να ξεχάσω τη μυρωδιά από τις νεραντζιές που ανθίζουν στα πεζοδρόμια. Τη φασαρία γύρω από τα καφέ, τα γέλια στις πλατείες, τους μουσικούς και τους χορευτές του δρόμου, τα χέρια που ρίχνουν ακόμα και το τελευταίο τους ευρώ σε άλλα απλωμένα χέρια στις άκρες του δρόμου, το τέλειο φαγητό. Το κουλούρι με το σουσάμι, το παγωτό χύμα, το WiFi που θα βρεις σχεδόν παντού, τις συναυλίες και τις εκθέσεις, τις παραστάσεις. Το νέο που γεννιέται σε μια πόλη που όλοι την ξέρουν για το παλαιό. Aπό την Art-Athina μέχρι το Athens Technopolis Jazz Festival, από το καινούργιο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης μέχρι την «αιωρούμενη» Λυρική. Στους σχεδόν καθημερινούς περιπάτους μου από το Πανόραμα Γαλατσίου και τα Τουρκοβούνια έως τον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου και το Ιστορικό Κέντρο και από το Καλλιμάρμαρο μέχρι τη μαρίνα του Φλοίσβου συλλέγεις μυρωδιές και εικόνες χρωματιστές ή ασπρόμαυρες και ταυτόχρονα διώχνεις σκέψεις και έννοιες. Ακόμα και αν όλα αυτά δεν συνοδεύονται πάντα με ευχάριστα γεγονότα υπάρχει ή έστω δημιουργείται ένας μαγικός τρόπος αποφόρτισης από ταλαιπωρημένες καθημερινότητες. Αυτό είναι που κάνει την Αθήνα, «μου». Βασίλης Παλαιολόγος, ηθοποιός

Κείμενο: Πόπη Διαμαντάκου

Ο κήπος των αθηναϊκών αναμνήσεων

Τα μοβ δέντρα οδήγησαν τα βήματά μου από τη Ρηγίλλης σε μια βόλτα-προσκύνημα στις παιδικές μου αναμνήσεις, δίπλα στο Ζάππειο και από εκεί μέσα στην καρδιά του Εθνικού Κήπου - ναι, τον πρόλαβα βασιλικό, όπως όλοι της γενιάς μου, που έκαναν τις μωρουδίστικες εξερευνήσεις τους στη λιμνούλα με τα παπάκια. Η καταπράσινη χρονοκάψουλα των Αθηνών, το «φυλλώδες στέμμα», όπως το χαρακτήρισε στα τέλη του 1800 ο Αμερικανός διπλωμάτης Τάκερμαν, θαυμάζοντας το έργο που κόστισε στο νεοσύστατο έθνος μια κολοσσιαία περιουσία. Τεράστια η αποζημίωση που απαίτησε ο Αγγλος ιστορικός Φίνλεϊ, ο οποίος είχε αγοράσει από τους Τούρκους την περιοχή. Το κράτος δεν είχε να διαθέσει όσα ζητούσε. Κατέβηκαν τότε τα βρετανικά πολεμικά πλοία στο λιμάνι να αποκλείσουν τη νέα πρωτεύουσα του κράτους. Εποχές σκληρές, με το διεθνές δίκαιο να ορίζεται μόνο από τους ισχυρούς. Εγινε ο συμβιβασμός, δόθηκαν χρήματα, ανέθεσε η Αμαλία, που ήταν δική της ιδέα, σε σπουδαίους κηπουρούς τη φύτευση, ήρθαν δέντρα από όλο τον κόσμο, το καθένα κόστισε χρυσάφι, αλλά ο κήπος έγινε. Μόνο που ήταν αποκλειστικός κήπος των βασιλέων αρχικώς, για να ξεκινήσουν οι επισκέψεις με ωράριο και μετά δύο ημέρες την εβδομάδα, για τον λαό. Και όταν ποτιζόταν -άνυδρη τότε η γη των Αθηνών και ειδικώς η βραχώδης αυτή περιοχή-, κοβόταν το νερό στους κατοίκους της περιοχής και εξεγείρονταν. Προϊόντος του χρόνου και καθώς άνοιγε τις πύλες του στον κόσμο, έγινε ο κήπος της καρδιάς μας, των αναμνήσεων, των παιχνιδιών, της κυριακάτικης βόλτας με τους γονείς.

Ακόμη κι έτσι, όπως τον αντίκρισα την πρώτη ζεστή μέρα του Μαΐου του 2016, κάπως εγκαταλειμμένο, με αφρόντιστες τις λιμνούλες του, να ακούω τα βήματά μου στα χωμάτινα δρομάκια, να χάνομαι, καθώς μοιάζει αφιλόξενος στους απροσανατόλιστους σαν εμένα, λόγω της απουσίας σήμανσης για το πού βρίσκονται οι επτά έξοδοί του, ακόμη κι έτσι, γλύκανε το βλέμμα και την ψυχή μου. Πόσες παιδιάστικες αναμνήσεις, τότε που φάνταζε δάσος τροπικό, αχανές! Θυμήθηκα και το χάζι στα κλουβιά με τα εξωτικά ζώα, κληρονομιά του Γεωργίου Α’. Και μετά ερχόταν η ανάπαυση, στο κεντράκι του Ζαππείου, με τους γονείς να παραγγέλνουν το κυριακάτικο ουζάκι και εγώ να γεύομαι το «εξωτικό» συνοδευτικό του, «μπατόν σαλέ». Σαλόν-μπατέ τα έλεγα. Μπατόν-σαλέ, διόρθωνε η μητέρα, αλατισμένα μπαστουνάκια, εξηγούσε. Δεν μου άρεσε, προτιμούσα το σαλόν-μπατέ, γιατί έκανα δικό μου συνδυασμό με τη λέξη σαλόνι, κάτι που το τρώμε μόνο στο σαλόνι, δηλαδή, γιορτινό. Χαμογέλασα στην ανάμνηση. Συνέχιζα να χαμογελώ και την ίδια ώρα σκεφτόμουν πόσο μαγικός θα μπορούσε να είναι αυτός ο κήπος και για τα σημερινά παιδιά, που δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς πουθενά. Πού και πού κανένα καροτσάκι με μωρό, αλλά γύρω-γύρω, όχι εντός. Μεγάλο το κόστος της φροντίδας και φύλαξής του. Θύμα των αφρόντιστων αδέσποτων και η λιμνούλα με τα παπάκια. Καταργήθηκε αυτή η μαγική χαρά των πιτσιρικιών που τάιζαν μέχρι σκασμού τις πάπιες για να τις δουν να βουτάνε τη μύτη τους στη λίμνη. Και ύστερα, ποιοι δεν θυμόμαστε πώς μας έκοβε την ανάσα η ομορφιά των σπάνιων κύκνων, όταν αποφάσιζαν να επιδείξουν την αγέρωχη ομορφιά

τους, βολτάροντας στη λίμνη. Ηταν η κορύφωση της παραμυθένιας βόλτας μας. Αυτή ήταν η μικρή, αλλά σπουδαία για τα παιδιά της πόλης, επαφή με τον εξωτισμό της φύσης. Και όλοι οι Αθηναίοι που προλάβαμε «εκείνον τον κήπο» έχουμε ακριβώς την ίδια ανάμνηση, ακριβώς τις ίδιες ιστορίες. Ιστορίες που έχουν ανάγκη οι κάτοικοι στις πόλεις για να δένουν οι σχέσεις μεταξύ τους. Πέρασε περιπέτειες ο κήπος, θύελλες που τον πλήγωσαν, χιονιάδες που ξέραναν δέντρα. Αντεξε. Πέρασε περιπέτειες η χώρα, κυβερνήσεις αδιάφορες για την καθημερινότητα των ανθρώπων, που μπέρδεψαν το καθεστώς της φροντίδας του. Από το 2004 ανήκει στον Δήμο Αθηναίων, για 90 χρόνια. Ηταν, βέβαια, η εποχή, που η Αθήνα τρελαινόταν, που φάνταζε και ήθελε να πιστέψει, ότι ήταν κάτι σαν το κέρας της Αμάλθειας, με πλούτο αστείρευτο, να ξοδεύουν οι γλεντζέδες τις νύχτες και ο δήμος σε φιέστες. Ο κήπος περιορίστηκε στον ρόλο της κάψουλας του χρόνου, κάποτε να ανοίξει και να θυμίσει παλιές του δόξες. Ισως ήρθε η στιγμή τώρα, καθώς ο τόπος στριμώχνεται σε μέτρα μικρότερα από τα τρελά όνειρα του καρναβαλίστικου πρόσφατου παρελθόντος του. Δήλωσε ο δήμαρχος σε πρόσφατη σύσκεψη της παράταξής του ότι θα γίνει προτεραιότητά του η αναβάθμιση. Περιμένουμε το σύνθημα και εμείς εδώ είμαστε να συνδράμουμε.

Ενα ένθετο για την urban culture σκηνή της Αθήνας, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στις 14:30 και στις 20:30 στην εκπομπή Lifεtime