ตอนพิเศษ คำตอบที่ไม่ เคยรู้ ภำค เป็ นไท พีพี
“เฮ้ ย ไอ้ หมูอ้วน !!” เสียงเรี ยกของใครบางคนดังขึ ้น ทาให้ ผมต้ องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้ และ มัน ก็คงเป็ นใครไม่ได้ เลยนอกจาก ไอ้ ไท หรื อเป็ นไท เพื่อนร่วมชันของผมตั ้ งแต่ ้ ประถมจนมาถึงวันนี ้ ผมคง ลืมแนะนาตัวไปสินะครับ สวัสดีครับ ผมเอง จาได้ ไหม ผมคือ เด็กชายพีพี ลูกพ่อเล็ก ไงครับ จากันได้ ไหม เอ่ย พี่ ป้า น้ า อา คุณย่า คุณยาย ทังหลาย ้ คิดถึง พีพี กันไหมครับ ตอนนี ้ พีพี อายุ 18 แล้ วนะครับ เข้ า มหาลัยแล้ วด้ วย ส่วนเรื่ องหน้ าตานี่ ต้ องบอกว่า พีพี คนนี ้ หล่อ เหมือน พ่อกับคุณป๋ ารวมกันเลยล่ะครับ ไม่อยากจะคุย “นี่คนทัก ก็ตอบสิ หยิ่งเหรอ” เสียงโหยหวนของสัมภเวสี ยังดังตามมาเป็ นระยะ ไอ้ ไทมันจะอะไรกับผม นักหนาก็ไม่ร้ ูนะครับ ล้ อผมว่าอ้ วนตังแต่ ้ ป.1 จน มหาลัย แล้ วมันยังไม่เลิกล้ อเลย จริงๆก็อยากจะถาม เหมือนกันนะ ว่า มึงต้องการอะไรจากกูครับ “ป่ าว แต่กจู าเป็ นต้ องตอบด้ วยหรื อไง” ผมตอกกลับ “แหม เดี๋ยวนี ้ปากเก่งนะครับ” “เรื่ องของกู มาทางไหนก็กลับหลุมมึงไปเลยไป เห็นหน้ ามึงแล้ วอารมณ์ไม่ดีวะ่ ” ผมบอกก่อนจะเดินเข้ า ห้ องเรี ยนแต่มือหนาๆของมันกลับยึดไหล่ผมไว้ แน่น “เสียใจด้ วยว่ะ พอดีวา่ วิชานี ้กูก็เรี ยน” มันบอกก่อนจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้ าห้ องไป ผมได้ แต่พน่ ลมหายใจออกอย่างแรงเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้ ตวั เองต่อยหน้ ากวนๆของมัน ใจเย็นไว้ พีพี อย่าถือคนบ้ า อย่าว่าคนเมา ผมสงบสติตวั เองสักพักก่อนจะเดินเข้ าห้ องเรี ยน แต่วา่ ไอ้ หน้ าแมวนัน่ ยังไม่ วายยกยิ ้มกวนตีนให้ ผมอีกจนได้ โอ้ ย ทาไมฟ้าส่งพีพีมาเกิดแล้ วต้ องส่งไอ้ ไทมาด้ วยครับ หรื อถ้ าส่งมันมา ทาไมต้ องให้ ชีวิตผมเจอมัน ตลอดด้ วย คนหล่อไม่เข้ าใจ แค่เรี ยนประถมที่เดียวกันยังพอทน แต่ทาไม มัธยม มหาลัย ยังต้ องมีมนั เสนอหน้ ามาเรี ยนกับผมด้ วยครับ
คุณทุกคนคงคิดว่า ผมไม่มีเหตุผล
ล่ะสิ ที่จงเกลียดจงชังไอ้ ไท มันขนาดนัน้ หากว่าคุณ เคยถูกใครสักคน หัวเราะเยาะและเป็ นแกนนาให้
เพื่อนล้ อ ว่าอ้ วน ตังแต่ ้ อยู่ ป1 ผมเชื่อแน่วา่ ทุกคนต้ องรู้สกึ ไม่ชอบหน้า และ ไม่ถูกชะตา กับคนๆนันไป ้ ตลอดกาลเลยล่ะ ไหนจะนิสยั ประหลาดๆที่มนั ชอบมากวนตีนผมทุกครัง้ ที่เจอกัน (ซึง่ มันคือทุกวัน) อีก ยิ่งทาให้ ผมไม่ชอบหน้ ามันเข้ าไปใหญ่ “นัง่ หน้ าเครี ยดเชียว เพื่อนกู เป็ นไรวะครับ เพื่อน” เสียงหนึง่ ดังขึ ้นพร้ อมกับชายหนุม่ ในชุดนักศึกษายับยู่ ยี่บง่ บอกถึงการไม่รีดอย่างชัดเจนจะเดินเข้ ามานัง่ ข้ างๆ คนๆนี ้คือ ไอ้ โจ ครับ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ ผมที่ทนคบกันแบบเปิ ดเผย?? มายาวนานกว่า 10 ปี คือจริงๆก็พอๆกับไอ้ ไท แต่ไอ้ โจเนี่ยเป็ นเพื่อน ส่วนไอ้ ไท เป็ นคูอ่ ริไงครับ “ไม่มีอะไร ” “ไม่มีอะไรแล้ วนัง่ หน้ าบึ ้งทาไม อ้ อ กูร้ ูแล้ ว” ไอ้ เพื่อนตัวดีทาท่าครุ่นคิดก่อนจะข้ างหลังที่มีไอ้ ไทนัง่ ทาหน้ า กวนตีนอยู่ “มึงรู้อะไร” “ก็ที่ นัง่ หน้ างออยูเ่ นี่ย กัดกับไอ้ ไทมาอีกแล้ วล่ะสิ” “เชี่ย กูไม่ใช่หมานะ ถ้ าจะใช่ก็มนั คนเดียวล่ะ ที่เป็ นหมา” ผมแหวลัน่ เรื่ องอะไรมาว่าผมเป็ นหมาล่ะครับ ผมเลยจัดการโบกมันไปชุดใหญ่ จนอาจารย์เข้ ามาสอนนัน่ แหล่ะผมถึงเลิกแกล้ งมัน
“คืนนี ้ไปไหนดีครับเพื่อน” ไอ้ เพื่อนโจถามทันที ที่ก้าวออกจากห้ องเรี ยนเสียงมันดูร่าเริงมาก เพราะวันนี ้ เป็ นวันศุกร์ และเสาร์ อาทิตย์อาจารย์ก็ไม่ได้ สงั่ งานหรื อมีงานมาเพิ่ม เปรมสิครับงานนี ้ “ตลอดนะมึงน่ะ ไม่คิดจะอยู่ห้องบ้ างหรื อไง” “แหมมึง จะให้ ชายหนุม่ รูปหล่ออย่างกู นอนกอดหมอนข้ างอยูท่ ี่ห้องหรื อไง แบบนี ้สาวๆทังมหาลั ้ ยก็เศร้ า กันพอดีสิ ” ไอ้ โจยืดอกบอกอย่างภูมิใจ ก็แน่ละ่ เพราะมันคือรองเดือนมหาลัยเชียวนะครับ แม้ วา่ มันจะ ทาตัว อินดี ้ ชนิดที่ว่า คนทัว่ ไปยังไม่กล้ าเข้ าใกล้ แต่มนั หล่อครับ แม้ จะน้ อยกว่าผมแต่ถ้าเทียบกับคน
ทัว่ ไปนี่ถือว่ามันจัดอยูใ่ นขันหล่ ้ อมากเลยทีเดียว ส่วนถ้ าใครสงสัยว่าเดือนเป็ นใคร แนะนาให้ ไปถามไอ้ หน้ าแมวที่มนั เพิ่งทาหน้ ากวนตีนใส่ผมเมื่อครู่นะครับ “สรุปมึงเอาไง คืนนี ้ออกไปกับกูไหม” “ไปสิ เรื่ องอะไรกูจะไม่ไปล่ะ เตรี ยมตัวได้ เลยนะมึง” “ห่า กูก็นกึ ว่าจะไม่ไป ทาเป็ นพูดดี เออ คืนนี ้เจอกันที่เดิม สามทุม่ นะเว้ ย” ไอ้ โจบอกก่อนจะแยกกลับหอ เพราะมันไม่มีเรี ยนแล้ ว แต่ผมยังมีเรี ยนบ่ายอีกวิชา พูดแล้ วเซ็ง เฮ้ อ
“คืนนี ้จะไปร้ านนันอี ้ กแล้ ว เหรอ” เสียงไม่พงึ ประสงค์ถามขึ ้น คงไม่ต้องให้ ผมบอกนะว่าใคร “เสือก” “ก็ไม่อยากจะเสือกหรอกนะ ถ้ าใครบางคนแถวนี ้ไม่ขยันสร้ างเรื่ องจนคนอื่นต้ องพลอยเดือนร้ อนไป ด้ วยน่ะ” มันบอก ก่อนจะจ้ องหน้ าผมเขม็ง “กูขอให้ มงึ ช่วยหรื อไง” “ งันกู ้ คงเสือกเองอย่างที่มงึ บอก” มันบอกเสียงเข้ มก่อนจะเดินออกจากห้ องเรี ยนไป “คิ ดว่าตัวเองเป็ นใครวะ ไอ้หน้าแมวเอ้ย” ผมบ่นอุบก่อนจะจ้ องแผ่นหลังของคนที่เพิ่งเดินออกไปเขม็ง ก็ แค่เคยช่วยผมจากการถูกรุมยาตีน เมื่อสองอาทิตย์ก่อน ทาเป็ นเท่ไปได้ เหอะ ถึงมันไม่เข้ ามาช่วยผมก็ซดั ไอ้ พวกบ้ านัน่ หมอบอยูแ่ ล้ ว
“เฮ้ ยๆ เบาๆ มึงโมโหใครมาวะครับ ไอ้ พี นี่เหล้ านะครับไม่ใช่น ้าเปล่า” ไอ้ โจบอกเสียงเข้ มก่อนจะแย่งแก้ ว ออกจากมือผม “ทาไม เอาคืนมากูไม่เมาง่ายๆหรอก”
“กูไม่ได้ กลัวมึงเมา แต่มนั เปลือง มึงเข้ าใจป่ ะ เหล้ าไม่ใช่ถกู ๆนะครับ แหม ” “ไอ้ เพื่อนเวร กูก็นกึ ว่าห่วงกู” ผมแหวลัน่ ก่อนจะแย่งแก้ วในมือคืน “ฮ่าๆๆ กูต้องห่วงมึงด้ วยหรื อไง มึงน่ะ มีคนห่วงแล้ วไม่ใช่เหรอ” ไอ้ โจบอกก่อนจะยกยิ ้มเจ้ าเล่ห์ “มึงหมายถึงใคร” “ทาซึน นะมึง กูไม่พดู ใช่ว่ากูจะไม่ร้ ูนะ ว่ามึงกับไอ้ ไท มีซมั ติงกัน” “ซัมติง เหี ้ยอะไร แค่เจอหน้ ากันกูก็แทบจะฆ่ากันตายอยูแ่ ล้ ว มันไม่มีอะไรทังนั ้ นแหล่ ้ ะ” “อ้ อเหรอ” มันตอบ แต่ผมกูเพี ้ยนไปหรื อเปล่า ทาไมคาว่าเหรอมันลากเสียงยาวผิดปกติ