ตอน พิเศษ เด็ก ชาย ‘ไวโอลิ น ’ ในวัย 16 ปี ก าลัง ชะเง้ อ ชะแง้ ค อมองหาผู้ป กครองของตัว เอง ในมื อ ถื อ พวงมาลัยดอกมะลิกลิ่นหอมฟุ้ง ที่ชว่ ยกันทากับ ‘นัธ’ เพื่อนสนิทที่ยืนนิ่งถือพวงมาลัยดอกไม้ เคียงข้ างกัน นัธมองเพื่อนที่ยืนลุกลิกโผล่ผลุบหัวออกจากแถวแล้ วอดไม่ได้ ต้องยื่นมือไปสะกิด ทาคิ ้วขมวดตาเขม่นใส่ นิดๆก่อนจะกระซิบบอกเพื่อนข้ างกายว่า “ถ้ าไม่กลัวคอยาวเป็ นเต่าก็ทาต่อไป แม่ฟ้าไม่เบี ้ยวหรอกน่า บอกว่าจะมาก็คือมา เคยพลาดสัก ปี หรื อไง” “ก็ร้ ู แต่คณ ุ ย่าน่ะชอบเอาแม่ฟ้าติดตัวแจ ยิ่งตอนนี ้คุณย่าไม่คอ่ ยสบายก็ไม่ชอบให้ คนอื่นเข้ าใกล้ ต้ องการแต่แม่ฟ้ากับคุณปู่ สองคน ลินก็เลยกลัวว่า...” “เงี ยบน่ะ ดูโน่นสิ ...แม่ใครก็ ไ ม่ร้ ู เดินมาที มี แต่คนมอง” พูดจบก็ บ้ ุยใบ้ ปากไปทางหน้ า ประตู ไวโอลินชะแง้ คอตาม ที่กระจกก่อนถึงประตูที่หน้ าห้ องเรี ยน มีคนผมยาวคนหนึง่ กาลังเดินผ่าน เขาใส่เสื ้อเชิ ้ตสีฟ้าอ่อน พร้ อมกางเกงสแล็คสีดาเรี ยบร้ อย ผมยาวครื อกลางหลัง ถูกปล่อยสยาย สีหน้ ายิ ้มแย้ มตอนที่มองสบตา กับคนที่หนั มองตัวเองเป็ นไปอย่างเป็ นธรรมชาติ...แม่ฟ้าของเขานี่นบั วันยิ่งเสน่ห์แรงขึ ้นทุกที ดูพ่อไอ้ โอ๊ ต นัน่ สิจ้องแม่เขาตาเป็ นมัน แม่มนั เสียไปนานแล้ ว พ่อมันก็ครองตัวเป็ นโสด และดูทา่ จะไม่อยากโสดเพราะ มาเจอกับแม่เขาเนี่ยแหละ “หนูลิน!” เข้ าห้ องมาได้ น ้าฟ้าก็เรี ยกชื่อลูกทันทีที่เห็นหน้ า สองแม่ลกู โบกไม้ โบกมือหากันแบบไม่ แคร์ สื่อ ตอนนี ้พิธียงั ไม่เริ่ มจึงไม่ได้ เป็ นการน่าเกลียดสักเท่าไหร่ ที่ทงสองคนจะกลายเป็ ั้ นจุดสนใจของคน
ทังห้ ้ อง น ้าฟ้าพอทักทายระยไกลกับลูกเสร็ จก็รีบเดินเข้ าไปหา ยกมือรับไหว้ นัธ เพื่อนสนิทของลูกชาย เพราะอยู่บ้านติดกัน ทังคู ้ เ่ ข้ าเรี ยนด้ วยกัน มาตังแต่ ้ เด็ก จนตอนนี ้ก็ยงั ไม่เคยแยกห้ องกันเลยสักครัง้ ตังแต่ ้ อนุบาลมาแล้ ว และคิดว่าคงจะเป็ นอย่างนัน้ ต่อไปเพราะนิสัยของนัธธานัน้ ค่อนข้ างจะเป็ นผู้ใหญ่ กว่า ไวโอลิน คอยดูแลและคอยทาตัวเป็ นพี่ที่ดีมาเสมอ ส่วนไวโอลินนันก็ ้ ติดนัธธาแจ เพราะงันนอกเหนื ้ อจาก คนในครอบครัวแล้ วก็มีนธั ธาอีกคนนี่แหละที่พอจะปราบความซนของไวโอลินอยู่ “แม่ แล้ วพ่อล่ะ” ไวโอลินที่นงั่ อยู่กบั พื ้นกลางห้ องเอ่ยถามน ้าฟ้าที่มานัง่ คุกเข่าอยูใ่ กล้ ๆ ชายหนุ่ม ผมยาวยิ ้มพลางยกมือลูบผมลูกชายเบาๆก่อนจะตอบ “ติดงานกับลุงมาคัสแป๊ บหนึง่ ครับ เดี๋ยวจะตามมา” “โหย ลุงมาคัสอีกแล้ ว นี่ถ้าพ่อไม่รีบมาเดี๋ยวแม่ก็โดนคนจีบอีกอ่ะ แม่เห็นสายตาพ่อไอ้ โอ๊ ตมัย้ เอาอีกแล้ ว...ปี ที่แล้ วนี่ไม่เข็ดใช่ป่ะ นิสยั พอกันเลยทังพ่ ้ อทังลู ้ ก ” น ้าฟ้าเข่นเขี ้ยวเคี ้ยวฟั น พลางสายตาก็ มองไปยังสองพ่อลูกคนที่วา่ “หนูลินคิดมาก เอ้ อนัธ...แล้ วคุณแม่ล่ะเป็ นยังไงบ้ าง ปี นี ้มาได้ หรื อเปล่า” น ้าฟ้าหันไปส่งยิ ้มให้ เพื่อนลูกที่นงั่ มองพวกเขาสองคนคุยกันเงียบๆ ท่าทางเรี ยบร้ อยที่แสดงออกมาค่อนข้ างถูกใจนา้ ฟ้าไม่ น้ อยที่หนูลินเลือกเพื่อนได้ ดี แต่ไม่ร้ ูทาไมรังสิมนั ต์ถึงได้ ไม่คอ่ ยชอบเพื่อนลูกคนนี ้เลยสิหน่า “แม่ยงั อาการไม่ค่อยดีเหมือนเดิมเลยครับ ปี นี ้ก็คงต้ องรบกวน...คุณน้ าอีกปี นะครับ” นัธธาเอ่ย นอบน้ อมตามนิสยั น ้าฟ้าหันมองเพื่อนลูกแล้ วยิ ้มให้ อย่างใจดีเหมือนเคย “รบกวนอะไรกัน น้ าต่างหากที่ต้องรบกวนนัธให้ ตามรับตามส่งหนูลินอยู่บ่อยๆเวลาพ่อเขาไม่ ว่าง” น ้าฟ้าบอก มองเพื่อนลูกชายที่นงั่ เคียงข้ างลูกของเขาอย่างเอ็นดู
“งันวั ้ นนี ้กลับพร้ อมน้ าเลยก็แล้ วกันนะนัธ เดี๋ยวน้ าไปส่ง” “อืม ไม่เป็ นไรดีกว่าครับ นัธกลับเองได้ ไม่รบกวนดีกว่า ” นัธธาตอบ ไวโอลินหน้ ามุ่ยเมื่อเพื่อนไม่ ยอมทาตามอย่างที่แม่ตวั เองว่า “ไม่ต้องปฏิเสธเลยนัธกลับพร้ อมกันนี่แหละ เดี๋ยวจะได้ แวะไปทารายงานที่บ้านเค้ ากัน ” ไวโอลิน บอก นัธธาหันมองเพื่อนแล้ วก็พยักหน้ ารับ น ้าฟ้าที่เห็นอาการพลอยพยักของนัธธาแล้ วอดไม่ไหวต้ องขอ พูดเสียหน่อย “อีกแล้ วนะนัธ น้ าบอกแล้ วไงว่าอย่าตามใจมาก แค่นี ้ก็มีแต่คนโอ๋กันทังบ้ ้ านแล้ ว หนูลินจะเสีย คนหมด อะไรขัดใจได้ ก็ขดั ใจเสียบ้ างเถอะ” น ้าฟ้าบอก นัธธายิ ้มรับนิดๆไม่พดู อะไร ในขณะที่หนูลินยิ่ง หน้ ามุย่ หนักกว่าเดิมเพราะโดนคนเป็ นแม่รุมอย่างตรงไปตรงมาที่สดุ ต่อหน้ าเพื่อน “แม่ไปนัง่ ที่เก้ าอี ้ก่อนนะลูก ทาตัวดีๆนะ..นัธ..น้ าฝากหนูลินด้ วยนะลูก” ชายหนุม่ ผมยาวเอ่ยฝาก ฝั งลูกชายไว้ กบั นัธธา เด็กหนุม่ พยักหน้ ารับคาพร้ อมรอยยิ ้มตอบอย่างสุภาพ งานวันแม่ของโรงเรี ยนชายล้ วนแห่งนี ้จัดแบ่งเป็ นห้ องๆ พิธีการก็ไม่มีอะไรมาก บรรดาแม่ๆของ เด็กๆจะนัง่ บนเก้ าอี ้ที่จดั ไว้ รอบห้ อง และให้ เด็กๆได้ เข้ าไปกราบคุณแม่ในวันแม่พร้ อมมอบมาลัยดอกมะลิ ด้ วย นา้ ฟ้านั่งปะปนกับบรรดาแม่ๆ ของเด็กๆคนอื่นอย่างกลมกลืนเป็ นอย่างมาก เพราะใช่ว่าจะมีแต่ บรรดาแม่ๆ เด็กบางคนที่แม่เสียไปแล้ วก็สามารถพาพ่อมาแทนได้ ดังนันมั ้ นจึงไม่ได้ ดแู ปลกไปนักที่น ้าฟ้า ที่เป็ นผู้ชายจะมานัง่ ในตาแหน่งแม่ในวันแม่ให้ หนูลินกับนัธธา รังสิมนั ต์เดินตามมาคัสมาหยุดยืนมองผ่านกระจกที่หน้ าห้ องของลูกชาย เขามาทันตอนที่เห็นหนู ลินและนัธธาก้ มลงไหว้ น ้าฟ้าที่ตกั พร้ อมมอบมาลัยดอกมะลิให้ ชายหนุ่มหยุดยืนมองภาพนันนิ ้ ่งๆพร้ อม
รอยยิ ้มเล็กๆที่แตะแต้ มบนริ มฝี ปาก มาคัสเหลือบมองเจ้ านายแล้ วก็กระแอมในลาคอเล็กน้ อยเพื่อเรี ยก สติ “เก็บอาการบ้ างก็ไ ด้ นะครั บ เดี๋ยวก็เหมื อนคุณดนุพ ลกับลูกชายเขาหรอก มองคุณนา้ ฟ้ ากับ คุณหนูตาเยิ ้มเสียจนแทบจะจับเคี ้ยวกลืนเข้ าไปแล้ ว ” มาคัสขอแตะสักหน่อย เวลาเห็นเจ้ านายเดือดแล้ ว มันก็สนุกดี “หึ มันก็ได้ แค่มองเท่านัน้ มีสิทธิ์เข้ าใกล้ ได้ ที่ไหน” “ที่ไม่ห่วงเนี่ยก็เพราะว่า...มี ‘เด็กคนนั น้ ’ อยู่ด้วยใช่มยล่ ั ้ ะครับ จริ งๆแล้ วเขาก็ทาหน้ าที่ไม้ กัน สัตว์ไม่พงึ ประสงค์ได้ ดีนะครับ บอสไม่นา่ จะออกอาการไม่ชอบเขาเพียงเพราะว่าบอสไม่ถกู กับพ่อของเขา เลยนะครับ ผมว่า...จริงๆแล้ วนัธธาเขาก็เป็ นคนดี ต่างจากพ่อของเขาอยูน่ ะครับ” “เรื่ องนันฉั ้ นรู้ ฉันก็แค่...” ชายหนุ่มหยุดพูดไปกะทันหัน สายตามองชายหนุ่มคราวลูกที่มีรูปร่ าง สูงใหญ่กว่าเด็กปกติกาลังเอาร่างกายตัวเองขยับไปนัง่ กันระหว่ ้ างหนูลินกับเด็กที่ชื่อโอ๊ ตนัน่ เขามัน่ ใจว่า แอบเห็นสายตาโหดดุของเด็กที่ชื่อนัธธากาลังมองขู่เด็กโอ๊ ต ที่ทาท่าจะจับมือถือแขนลูกชายของเขาด้ วย ก็ถือว่าทาดีอยู่ เด็กที่ชื่อนัธธานี่นบั วันก็ยิ่งสูงเกินไวโอลินไปเร็ วมาก ยิ่งช่วงหนึ่งถึงสองปี มานี่ส่วนสูง เพิ่มขึน้ จน น่าตกใจ ใบหน้ าที่ปกติก็ดคู มคายอยู่แล้ วก็ยิ่งฉายชัด โดยเฉพาะเค้ าโครงใบหน้ าและสันจมูก ที่ยิ่งโตก็ยิ่ง เห็นได้ เด่นชัดว่าเด็กคนนี ้ไม่น่าจะใช่คนไทยร้ อยเปอร์ เซนต์ ซึ่งมันไม่มีทางเป็ นไปได้ เลยในเมื่อทังแม่ ้ และ พ่อที่เจ้ าตัวบอกมานันเป็ ้ นคนไทยแท้ ทงคู ั้ ่
“ท่าทางจะเสร็ จกันแล้ วนะครับ ผมว่าเราเข้ าไปรับกันดีกว่า ” มาคัสสะกิดเตือน รังสิมนั ต์ ก็เปิ ด ประตูเดินเข้ าห้ องไปตามคาขอ “อ้ าวพี่ตะวัน มาพอดีเลย เรากลับกันเลยมัยครั ้ บ” น ้าฟ้าหันไปทักคนรักเมื่อเห็นเรื อนร่างสูงใหญ่ เดินเข้ ามาหา ชายหนุม่ ร่างสูงเดินเข้ าไปเกี่ยวมือภรรยาทังทางนิ ้ ตนิ ยั และพฤตินยั ไว้ ข้างหนึง่ ในขณะที่มือ อีกข้ างก็โดนลูกชายหัวแก้ วหัวแหวนตรงเข้ าไปเกาะกุมแล้ วก็คล้ องไว้ ทันทีเหมือนกัน ดนุพลกับลูกชายที่ จ้ องหาจังหวะกะจะเข้ ามาหาสองแม่ลูกอยู่พอดีถึงกับต้ องชะงักกึก เมื่อตอนนี ้มีกาแพงสูงตระหง่านถึง สามด้ านมาล้ อมรอบทังน ้ ้าฟ้าและหนูลินเอาไว้ เรี ยบร้ อย “เอาสิ ขากลับอยากแวะทานไอศครี มด้ วยรึ เปล่า ตอนบ่ายไม่มีเรี ยนใช่มยเดี ั ้ ๋ยวพ่อพาไป” รังสิ มันต์เอ่ยเอาใจลูกชาย ไวโอลินนัยน์ตาใสขึ ้นมาทันทีเมื่อได้ ยินเกี่ยวกับของกินที่ชอบ “ไปๆ! คุณพ่อพาไปจริ งๆนะ พานัธไปด้ วยนะครับคุณพ่อ น้ าๆ...” ไวโอลินใช้ น ้าเสียงออดอ้ อน น่ารักน่าเอ็นดูที่เอาชนะใจทุกคนในครอบครัวมานักต่อนักแล้ ว และแน่นอนว่าคุณพ่อตะวันของเขาก็ไม่มี ทางโดนละเว้ น “ผมมีธุระต้ องรี บกลับไปที่บ้าน...” “ก็ ไ ปด้ วยกันทัง้ หมดนี่ ล่ะ ฉันไม่ช อบขัดใจลูก ” รั ง สิมันต์เอ่ยบอกเพื่ อนสนิ ทลูก ชาย ถึง ปาก ของนัธธาจะพูดในทานองว่ารู้ กาละเทศะว่าตอนนี ้เป็ นเวลาของครอบครัว และตัวเองไม่ควรที่จะมีส่วน ร่ วมอยู่ด้วย แต่สายตาของเด็กหนุ่มกลับส่งผ่านความมัน่ ใจมาว่า เข้ าใจเขาทะลุปรุ โปร่ งดี ว่าไม่มีทางที่ เขาจะขัดใจลูกชายตัวเองได้ ประโยคข้ างต้ นจึงแค่พดู ออกมาตามมารยาทเพียงเท่านัน้ ...ไอ้ เด็กประเภทนี ้แหละที่เขาไม่อยากพบที่สดุ ในโลก...
...ไอ้ เด็กประเภทที่เหมือนตัวเองเกินไป... ...ไอ้ เด็กประเภทที่รับมือยากที่สดุ ในโลก... “เอ้ อ...จะไปไหนกันเหรอครับ ขอผมไปด้ วยได้ หรื อเปล่า ” จู่ๆเสียงบุคคลที่หกผู้ไม่ได้ รับเชิญก็ แทรกเข้ า รังสิมนั ต์ มาคัส และนัธธาหันขวับไปมองโดยพร้ อมเพรี ยง ในขณะที่น ้าฟ้าและไวโอลินนันยั ้ งคง ยิ ้มแย้ มรับไมตรี จากกลุม่ แม่บ้านคนอื่นๆใกล้ ๆอยูเ่ ลย “คุณดนุพล ผมคิดว่านี่เป็ นเรื่ องของคนในครอบครัว ‘คนนอก’...ไม่เกี่ยว” มาคัสที่ยืนอยู่หน้ าสุด เอ่ยขึ ้นเสียงเยียบเย็น ความรู้สึกในตอนที่ประสานสายตากับชายผิวขาวที่ลงพุงนิดๆตรงหน้ านันเหมื ้ อน สายตายามต้ องมองคูแ่ ข่งทางการค้ าที่สาคัญซึง่ ไม่อาจจะยอมแพ้ ได้ “แหม ผมเองก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนเสียหน่อย ลูกชายของเราสองคนก็เป็ นเพื่อนร่วมชันเรี ้ ยน กันแท้ ๆนะครับ จริงมัยครั ้ บคุณน ้าฟ้า” ดนุพลเป็ นอดีตเสือที่คอ่ นข้ างเจ้ าชู้ไก่แจ้ อยูพ่ อสมควร และตอนนี ้ก็ ยังไม่ทิ ้งลาย มันเลยพยายามที่จะลากน ้าฟ้าเข้ ามามีสว่ นเกี่ยวข้ องในบทสนทนาให้ ได้ “เอ่อ...ใช่ครับ คุณดนุพลจะไปด้ วยกันมัยครั ้ บ” น ้าฟ้ารับสัญญาณไม่พอใจจากสามีมาเต็มๆ แต่ ถึงกระนันเขาก็ ้ ต้องรักษามารยาทอันดีไว้ ซึง่ อีกฝ่ ายก็ดเู หมือนจะทาเป็ นไม่เข้ าใจและตอบรับคาชวนตาม มารยาทของน ้าฟ้าไปอย่างหน้ าด้ านมาก “โอ้ ขอบคุณ มากครั บคุณ นา้ ฟ้ า แหม่...ผมเกรงใจจัง แต่ว่าลูกผมเองก็ อยากทานไอศครี ม เหมือนกัน ใช่มยโอ๊ ั ้ ต” ดนุพลเข้ าทางลูกและมันก็ได้ ผล
“ใช่ฮะพ่อ ถ้ านัธธาไปได้ โอ๊ ตก็ไปได้ เหมือนกัน ใช่มยฮะหนู ั้ ลิน” คาตอบของโอ๊ ตทาให้ ไวโอลินคิ ้ว ขมวดฉับ เด็กหนุ่มหันไปเท้ าสะเอวแล้ วจ้ องหน้ าเพื่อนร่วมชันอย่ ้ างเอาเรื่ อง ไม่สนหน้ าอินทร์ หน้ าพรหม แม้ วา่ พ่อของคูก่ รณีจะยืนอยูต่ รงหน้ าก็ตาม “ใครให้ เรี ยกว่าหนูลิน ชื่อนี ้มีแค่คนสนิทกันเท่านันที ้ ่เรี ยกได้ ถ้ าไม่ ได้ รับอนุญาต ห้ าม! เรี ยก!” ไวโอลินพูดจบแล้ วก็แก้ มป่ องอมลมอย่างไม่พอใจ น ้าฟ้าตรงเข้ าไปดึงแขนลูกแล้ วกระซิบเตือนเสียงเบา “ไม่เอาลูก ไม่พดู อย่างนัน้ ไม่นา่ รักเลยนะหนูลิน” “ก็ลินไม่ชอบที่เขาเรี ยกหนูแบบนันนี ้ ่ นอกจากคุณแม่ คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่า กับนัธแล้ ว ‘คนอื่น’ ห้ ามเรี ยก!!” ด้ วยหน้ าตาที่น่าเอ็นดูมาจากคุณแม่ บวกนิสัยเอาแต่ใจที่ได้ มาจากคุณพ่อ ทาให้ คุณหนู ไวโอลิน ภูบดีอศั วเมศวร์ แลดูเป็ นคุณหนูตวั ร้ ายที่ถึงจะทาตัวเอาแต่ใจแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครเกลียดลง “หนูลิน อย่าแผลงฤทธิ์แถวนี ้นะ” นัธธาที่ยืนชิดเพื่อนสนิทเอ่ยบอกเพื่อนตัวเล็กข้ างกาย ไวโอลิน มีการทาสีหน้ าไม่พอใจตอนที่โดนเพื่อนบอก แต่ท้ายสุดก็ยอมยกมือกอดอกแล้ วยืนอมลมอยู่กบั ที่นิ่งๆ ซึง่ กริยาทังหมดทั ้ งมวลนี ้ ้ก็อยูใ่ นสายตาของคนเป็ นพ่อทังหมด ้ “งัน...เดี ้ ๋ยวเราไปเจอกันที่ร้านไอศครี มเลยก็แล้ วกันนะครับ มื ้อนี ้ผมขอเป็ นเจ้ ามื ้อเลี ้ยงคุณน ้าฟ้า กับหนูลินเองนะครับ ฉลองเนื่องในโอกาสวันแม่...” “เนื่องในโอกาสวันแม่...คุณดนุพลก็น่าจะกลับไปกราบแม่บ้างนะครับ ผมเองก็เปลี่ยนใจแล้ ว ว่า จะพาหนูลินกลับไปกราบย่าของเขาแทนดีกว่า ไป...ขึ ้นรถ ทังหนู ้ ลินแล้ วก็นธั ไปช้ าเดี๋ยวคุณย่าก็เอ็ดเอา หรอก” เพื่อเป็ นการตัดบทอย่างนุ่มนวลที่สุดแล้ วในความรู้ สึกของรังสิมนั ต์เขาจึงเปลี่ยนแผนกะทันหัน แบบไม่มีการบอกล่วงหน้ า
“เอ้ อออ...คือ...แต่วา่ ...ผม...” “ขอโทษด้ วย แต่ขอความเป็ นส่วนตัวให้ กับครอบครัวของผมด้ วย...” รังสิมันต์เอ่ยยา้ เป็ นครัง้ สุดท้ าย ก่อนจะเบี่ยงแขนพาทังลู ้ กและภรรยาออกไปจากห้ อง โดยมีนธั ธาที่ถกู ไวโอลินจับมือเอาไว้ อีกต่อ หนึง่ เดินตามไปด้ วยห ทิ ้งสองคนพ่อลูกเชื ้อจีนมองตาปริบๆ กับอาการมาไวไปไวของรังสิมนั ต์ “หึ มองกันตาค้ างเลย ไม่ร้ ู เสียแล้ วเจ้ าของสองคนนี่น่ะดุยิ่งกว่า...จงอางหวงลูกเสียอีก นี่ นัธดู เอาไว้ เป็ นตัวอย่างเลยนะ ถ้ าริอาจอยากจะได้ สองคนนี ้เป็ นของตัวเองแล้ วล่ะก็ ต้ องดุและกัดไม่เลือกหน้ า ให้ ได้ เหมือนอย่างนี ้นะ” มาคัสถือโอกาสสอนเด็กแล้ วก็แขวะเจ้ านายไปด้ วยในตัว คนถูกแขวะคิ ้วกระตุก เล็กน้ อยถึงปานกลาง “เหมือนไม่ใช่คาชมเลยนะมาคัส” “ชมครับ ชมจริ งๆ เรื่ องรักลูกรักเมียเนี่ยเป็ นสิ่งที่ดีครับ เพียงแต่วิธีการของคุณมันอาจจะ...ดู รุนแรงไปสักนิด” มาคัสเอ่ยอย่างถ้ อยวาจา พยายามลดความรุนแรงทางคาพูดให้ ดซู อฟท์ลงเพราะอยู่ตอ่ หน้ าบุคคลที่ 3 “ไม่เชื่อก็ถามนัธได้ นะครับ มันเป็ นสิ่งที่ดีจริงๆใช่มยนั ั ้ ธธา” “ครับ มันเป็ นสิ่งที่ดี เพราะถ้ าเป็ นผม...ผมก็ทาเหมือนกัน”