มาโปรด : Special part ‘โอ้ นวลละออ น้ องจะเหนียมอาย ไปทาไม หันมาใกล้ ๆ ซิ จะอายไปไหนกัน’ ‘อุ้ย ไม่ เอา อุ้ย ไม่ เอา เค้ ารู้ ทัน น้ องอายพระจันทร์ ดูซิท่านกาลังมอง’
ไม่มีพระจันทร์ กำลังมองหรอกครับ ฟ้ ำมืดครึ้ ม ดำวสักดวงยังไม่กล้ำส่ องแสง เมฆทะมึนตั้งเค้ำอยู่ เบื้องบน มำพร้ อมฝนที่อีกไม่นำนคงตกลงมำ แต่คนในงำนไม่มีใครสนใจกันเลยครับ แม้ว่ำจะเป็ นงำน แบบโอเพ่นแอร์ ไร้สิ่งใดมำกำงกั้นระหว่ำงท้องฟ้ ำกับผืนดิน เพรำะทุกสำยตำตอนนี้กำลังถูกสะกดให้มอง ไปที่เวทีกลำงบนพื้นสนำมหญ้ำ ซึ่ งบัดนี้ มีนกั ร้องจำเป็ นสองคนกำลังโซโล่เพลงหวำนสมัยคุณแม่ยงั สำว กันอยู่ หนึ่ งในนั้นก็คือแฟนผมเอง นำยแพทย์จบใหม่ป้ำยแดงนำม มำโปรด และอีกคน ผอ. คนเก่งของ โรงพยำบำลประจำจังหวัด หรื อที่พี่โปรดมักเรี ยกว่ำ ป้ ำแอน อะไรก็ไม่น่ำอำยเท่ำหมอโปรดกำลังเมำเหล้ำขำวพื้นบ้ำน หนึ่งในสิ นค้ำโอท็อปที่ลุงแย้ม รปภ. หน้ำ ดุแต่ใจดีเอำมำให้ลอง ผมก็บอกพี่เขำแล้วว่ำอย่ำกินๆ เหล้ำมันแรงก็ไม่เชื่ อ เล่นซดอย่ำงกับน้ ำเปล่ำ เป็ นไง ล่ะ ขึ้นไปร้องเพลงเสี ยงหลงคียก์ บั ผอ. อยูบ่ นเวทีนนั่ ไง แล้วผมมำทำอะไรที่นี่น่ะเหรอครับ...อืม... ก็แค่มำเยี่ยมแฟนหลังจำกที่ไม่ได้เจอหน้ำกันเกื อบห้ำ เดือนล่ะมั้ง ทั้งๆ ที่หลังวันรับปริ ญญำหำกจัดกำรเคลียร์ ชีวิตตัวเองเรี ยบร้อยแล้ว ผมต้องย้ำยมำอยูก่ บั เขำ แต่เอำเข้ำจริ ง มันไม่ใช่ เรื่ องง่ ำยๆ นะครับที่จะออกจำกงำนที่ กำลังทำอยู่เพื่อมำนอนเล่ นอยู่ที่บำ้ นเฉยๆ เจ้ำนำยผมก็ไม่เห็นด้วยที่จะทำอย่ำงนั้น ถึงควำมจริ งพี่เท็นแค่หำคนมำทำตำแหน่งเจเนรัลเบ้อย่ำงผมไม่ได้ แล้วต่ำงหำก
หื ม...พี่เท็นเหรอครับ? ชำยผูน้ ้ นั กลับมำตั้งแต่เมื่อสองปี ก่อนแล้วล่ะ ส่ วนเหตุผลที่หำยไปก็ยงั คงเป็ น ปริ ศนำสำหรับผมอยู่ดี เพรำะเขำให้คำตอบไม่ซ้ ำกันสักรอบ ไปตำมหำแรงบันดำลใจบ้ำง ไปช่วยหมีข้ วั โลกสร้ำงบ้ำนบ้ำง ต่ำงๆ นำนำ แล้วแต่เขำจะปั้ นแต่งมำให้ได้ยินเถอะ แต่ผมก็บ่นไม่ได้หรอกครับ เพรำะ เขำเป็ นคนจ่ำยเงินเดือน ไปทำให้เคืองมำกๆ จะพำลซวยเปล่ำๆ “น้องปลื้ ม อิ่ มรึ ยงั ลู ก เอำยำวุน้ เส้ นอี กไหม เดี๋ ยวป้ ำไปตักให้” กำลังมองพี่โปรดเพลิ นๆ หัวหน้ำ พยำบำลที่นงั่ อยูโ่ ต๊ะเดียวกันก็หนั มำถำมด้วยควำมห่วงใย “ไม่เป็ นไรครับป้ ำ ผมอิ่มแล้วล่ะ” “จ้ำ งั้นถ้ำต้องกำรอะไรเพิ่มก็บอกป้ ำนะ” “ครับ ขอบคุณครับ” วันนี้ โรงพยำบำลไม่ได้หยุดหรอกครับ แต่เพรำะเป็ นงำนวันเกิ ดของท่ำน ผอ. ใครไม่มีเวรดึก ก็มำ สนุกด้วยกัน อย่ำงพี่โปรดนี่ก็วำ่ งครับ เห็นว่ำแลกเวรกับเพื่อน เย็นนี้เลยสำมำรถเมำหัวรำน้ ำได้ “หมอโปรดนี่น่ำรักจริ งๆ ป้ ำอยำกมีลูกมีหลำนอย่ำงนี้สักคน” “เอ๊ พูดอย่ำงนี้ ป้ ำจิวใจอ่อนกับลุงศักดิ์แล้วใช่ไหมครับ หุหุ” ลุงศักดิ์เป็ นหมอสู ติครับ แกแอบรักป้ ำจิว หัวหน้ำพยำบำลสำววัยสี่ สิบมำหลำยปี แล้วครับ แต่เป็ นรัก ข้ำงเดียวที่ไม่สมหวังสักที ผมกับพี่โปรดก็เอำใจช่วยอยูเ่ หมือนกัน แต่เหมือนจะยังไม่สปำร์ ค “บ้ำ ใจอ่อนอะไรกันคะ ป้ ำไม่คุยกับน้องปลื้มแล้ว” “อ้ำววว เป็ นงั้นไป แต่ป้ำครับ อย่ำปล่อยให้ลุงเค้ำรอนำนนะ จะได้มีลูกมีหลำนเหมือนพี่โปรดเร็ วๆ ” ถึงควำมจริ ง คนอำยุมำกแล้วหมอไม่สนับสนุนให้มีลูกก็เถอะนะครับ แฮ่ๆ ป้ ำจิวตีเบำๆ ลงบนแขนผม ก่อนหน้ำจะขึ้นสี ระเรื่ อ อ่ำ...ถึงจะอำยุมำกแล้วแต่ก็ยงั หัวใจวัยรุ่ นอยูน่ ะ ครับ ขอบอก หึหึ
ว่ำกันตำมจริ งลุงศักดิ์ ก็ไม่ใช่ ผชู ้ ำยขี้ริ้วขี้เหร่ อะไรนะ แค่ลงพุงนิ ดๆ หัวล้ำนหน่อยๆ แต่ถำ้ มองข้ำม เรื่ องนี้ แล้ว เขำก็เป็ นผูช้ ำยเพอร์ เฟ็ คคนหนึ่ ง เขำเป็ นไอดอลของพี่โปรดเลยล่ะ เพรำะพี่โปรดเขำอยำกเป็ น หมอสู ติ แต่ดว้ ยเพรำะพ่อผมเป็ นต้นเหตุนนั่ แหละ เขำถึงต้องหันเหควำมสนใจไปทำงศัลยแพทย์แทน พูด ถึงเรื่ องนี้...ก็เป็ นอีกเรื่ องนะที่ทำให้ผมได้เห็นถึงควำมน่ำรักของพี่โปรด ‘จะอยูด่ ว้ ยกัน?’ ผมจำสี หน้ำและน้ ำเสี ยงของพ่อตอนที่พี่โปรดไปคุยเรื่ องที่จะให้ผมไปอยูก่ บั เขำได้ ‘ครับ’ ‘น้องเต็มใจ?’ ‘ปลื้มเต็มใจครับพ่อ’ ผมรี บตอบ แต่พอ่ กลับส่ งสำยตำดัง่ ใบมีดมำให้แทน ‘เรำคุยเรื่ องนี้ กนั แล้วครับ’ พี่โปรดตอบอย่ำงใจเย็น สองปี มำนี้ เขำลดควำมกวนตีนลงเยอะมำกครับ ถ้ำไม่สุดๆ จริ งๆ พี่โปรดจะไม่ต่อล้อต่อเถียงพ่อเลย ยอมได้เขำก็ยอม แต่พ่อผมน่ะ หนักข้อขึ้นเรื่ อยๆ จน บำงทีก็น่ำหมัน่ ไส้ ‘ทำไมต้องรี บร้อน น้องก็มีงำน หรื อจะให้นอ้ งลำออกจำกงำนไปอยูด่ ว้ ย? ดูไม่เข้ำท่ำเท่ำไรเลยนะ’ ‘เรื่ องนี้ ผมตกลงกับเจ้ำนำยของปลื้มได้ครับ น้องไม่จำเป็ นต้องออกจำกงำน มำอยูก่ บั ผมก็ทำงำนได้ ยุคสมัยนี้แค่มีอินเตอร์ เน็ต ไกลยังไงก็ไม่ใช่ปัญหำ’ พ่อทำหน้ำไม่สบอำรมณ์เท่ำไร ก่อนจะไพล่พดู ไปอีกเรื่ อง ‘แล้วเรื่ องผูห้ ญิง’ ‘พ่อ พี่โปรดไม่นอกใจปลื้มหรอก!’ ‘ปลื้มออกไปรอข้ำงนอกก่อนไป พ่อจะคุยกับมำโปรดตำมลำพัง’ ‘แต่’ ‘ไม่มีแต่ ออกไปเดี๋ยวนี้’
เพรำะอย่ำงนั้นผมถึงไม่รู้วำ่ พี่โปรดกับพ่อตกลงอะไรกันบ้ำง แต่มำรู ้เอำตอนงำนวันเกิดของผมเมื่อ หลำยเดือนก่อน พี่ซอลเมำแล้วแซวพี่โปรดกลำงวงเหล้ำ เขำบอกว่ำเพื่อผมแล้วพี่โปรดถึงกับยอมทิ้งควำม ฝันของตัวเอง หำกใช้ทุนเสร็ จจะเลือกต่อเฉพำะทำงตำมที่พ่อผมต้องกำรแลกกับกำรที่จะให้ผมไปอยูด่ ว้ ย ผมจำได้วำ่ ตัวเองโวยวำยเอำเรื่ องอยูเ่ หมือนกันเพรำะพี่โปรดไม่จำเป็ นต้องทิ้งสิ่ งที่ตวั เองอยำกจะเป็ นเพื่อ ผม มันไม่จำเป็ นต้องทำแบบนั้น แต่เพรำะเหตุผลของพี่โปรดทำให้ผมยอมสงบลงได้ ไม่ตอ้ งไปไฟท์กบั พ่ออย่ำงที่ต้ งั ใจไว้ ‘ก็แค่สิ่งที่พี่คิดจะทำหลังเรี ยนจบ ไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร เพรำะไม่วำ่ จะต่อเฉพำะทำงด้ำนไหน ยังไง พี่ก็ข้ ึนชื่ อว่ำเป็ นหมอ ไม่สำคัญหรอกว่ำจะเชี่ ยวชำญในศำสตร์ อะไร แค่ได้ช่วยเหลือคนที่กำลังเป็ นทุกข์ เพรำะโรคภัย พี่ก็ภูมิใจแล้ว’ ‘หล่อมำก’ ‘ไม่ได้พดู ให้หล่อ ไอ้เด็กบ้ำนี่ แล้วหัวเย็นลงแล้วใช่ไหม’ ‘ครับ’ ‘ก็ ดีแล้ว เพรำะอี ก อย่ำ งนะปลื้ ม กว่ำ พี่ จะใช้ทุนหมด มันก็ ต้ งั อี ก สองปี ถึ ง ตอนนั้นลุ ง แกอำจจะ เปลี่ยนใจ น้องก็รู้นี่วำ่ ผูช้ ำยวัยทองก็แบบนี้ทุกคน’ ‘-_- อ่ำ...นัน่ สิ นะครับ’ เรื่ องก็เป็ นอย่ำงนี้แหละครับ สุ ดท้ำยพี่โปรดก็ได้ใจผมไปอีกเป็ นครั้งที่ร้อยล้ำน ส่ วนพ่อน่ะ ผมว่ำเขำ ไม่ใช่คนใจจืดใจดำขนำดนั้นหรอกครับ ขนำดเรื่ องคณะเรี ยนของผมที่เขำไม่เห็นด้วย เขำก็ยงั ปล่อยให้ผม เรี ยนจนจบแล้วมำยืนยิม้ ถ่ำยรู ปอยูข่ ำ้ งๆ กันตอนวันรับปริ ญญำเลย คิดถึงจุดนั้นผมก็เลยเลิกกังวลเรื่ องนี้ ไป โดยปริ ยำย “เมำ”
หื อ? ผมหันหน้ำไปมองผูช้ ำยที่เพิ่งทรุ ดตัวนัง่ ลงข้ำงๆ หน้ำหล่อเหลำขึ้นสี แดงเรื่ อ ตำเยิม้ ริ มฝี ปำกฉี กยิม้ กว้ำง น่ำรักน่ำหลงขึ้นอีกเป็ นพันๆ เท่ำ แต่จะน่ำชังตอนเป่ ำลมร้อนๆ ใส่ หน้ำผมนี่แหละ “เหม็นเหล้ำ” ฟู่ ววววววว ฟังที่ไหนล่ะ อะไรที่ทำให้ผมหงุดหงิดนี่ชอบนักล่ะ “ว่ำแต่ปลื้มมำกับใคร” ผมเพิ่งมำถึงเมื่อชัว่ โมงก่อนครับ เพรำะเขำมัวแต่กินเหล้ำชนแก้วกับคนอื่นนัน่ แหละถึงเพิ่งมำใส่ ใจ กับเรื่ องของผมเอำตอนนี้ น่ ำน้อยใจนะครับ แต่ถำ้ มำแล้วต้องทะเลำะกันหลังจำกไม่ได้เจอมำห้ำเดือนนี่ ผมว่ำคงจะไม่ใช่สำระ คิดอย่ำงนั้นผมถึงได้พยำยำมใจเย็นลง แล้วที่มำนี่ ก็แค่จะมำทำให้เขำตกใจเล่น แต่ ไม่คิดว่ำจะมำเจอเขำยืนถือไมค์ร้องเพลงอยูบ่ นเวที จำกที่อยำกให้เขำตกใจ กลับกลำยเป็ นผมที่ตกใจซะเอง อุตส่ ำห์เตี๊ยมกับป้ ำจิวซะดิ บดี รบกวนป้ ำไปรับที่บขส. กะว่ำมำถึ ง พี่โปรดเจอเข้ำต้องตำโตแล้วร้ องเฮ้ย เสี ยงลัน่ แน่ แต่ที่ไหนได้ ผมกลับต้องอ้ำปำกค้ำงซะเองตอนเขำกำลังโซโล่เพลงนกเขำคูรักกับพี่แว่นหัวหน้ำวอร์ ด ER อ่ำ...ใช่ แล้วครับ จูบเย้ยจันทร์ ไม่ใช่เพลงแรกที่เขำร้องหรอก “ป้ ำจิวไปรับที่บขส.” “ไปรบกวนป้ ำจิวทำไม พี่บอกว่ำถ้ำอยำกมำให้บอกเดล” “ก็ถำ้ บอกคุณเดล พี่โปรดก็ตอ้ งรู ้สิครับ “ “อ๋ อ นี่กะมำทำเซอร์ไพร้?” “ช่ำยยยย”
“แต่แป้ ก?” “ก็ไม่เชิงครับ” ไม่เชิงที่ไหนล่ะครับ แป้ กเห็นๆ “หึ หึ มำก็ดีละ กำลังคิดถึง” “จริ งเหรอครับ ” “เชื่ออะไรกับคนเมำ” “พี่ไม่เมำซะหน่อย!” “เมำลึก” ไม่มีหรอกกกกกกก ไม่มีที่จะพูดให้ชื่นใจ ปำกหนัก ปำกแข็งทุกที แต่ไม่รู้ทำไมตอนจูบถึ งนุ่ มจน เคลิ้มขนำดนั้น ไม่สิ...อำจจะไม่นุ่มแล้วก็ได้ม้ งั ของอย่ำงนี้ตอ้ งพิสูน์แบบเรี ยลไทม์ครับถึงจะบอกได้ “แล้วนี่มำ เอำกระเป๋ ำมำแค่น้ ี?” “ใช่ครับ พรุ่ งนี้ก็กลับแล้ว” พี่โปรดทำหน้ำเซ็งๆ ก่อนจะยืน่ มือมำผลักหัวผม “สำมียงั จำเป็ นอยูไ่ หม” “ไม่” “เดี๋ยวจะโดน” “ฮ่ำๆๆ โทรไปลำงำนกับพี่เท็นให้หน่อยสิ ครับ ถ้ำลำได้ ก็จะอยูต่ ่อ” “เรื่ องอะไรจะทำ ขี้เกียจไฟท์กบั ไอ้เท็น” “สู ้ไม่ได้?” “แค่ไม่อยำกสู ้” “ปำกดี” “เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้วำ่ มีดีมำกกว่ำปำก”
ควำมจริ งผมก็รู้มำนำนแล้วล่ะว่ำพี่โปรดเขำมีดีมำกกว่ำปำก...แต่ไม่บอกหรอกว่ำรู ้ เพรำะเดี๋ยวคืนนี้ จะไม่รู้วำ่ เขำมีดีอะไรมำโชว์
เพรำะผมไม่ได้บอกพี่โปรดว่ำผมเก็บเสื้ อผ้ำพร้ อมกับแพ็คข้ำวของที่ ห้องพักที่เชี ยงใหม่เรี ยบร้ อย แล้ว แค่รอให้พี่เท็นเอำมำให้ เขำมีแพลนจะมำเที่ยวเชี ยงรำยเร็ วๆ นี้ พอดี ผมเลยถือโอกำสใช้ เอ้ย ฝำกแต่ คงอีกสักพักล่ะครับเพรำะคงรอให้พี่เมลกลับขึ้นฝั่ งก่อน (นี่ ผมบอกหรื อยังว่ำพี่เมลเป็ นวิศวกรไฟฟ้ ำอยู่ กลำงทะเล ทั้งหล่อทั้งล่ำ แถมยังคล้ ำขึ้นเยอะ) พี่โปรดเลยเชื่ออย่ำงสนิทใจเลยว่ำผมจะกลับเชียงใหม่พรุ่ งนี้ เช้ำ ตอนนี้ เขำก็เลยพำผมมำเดิ นถนนคนเดิ น แต่กว่ำจะปลี กตัวออกมำจำกงำนวันเกิ ดของท่ำน ผอ. ได้ก็ แทบแย่ เพรำะพี่โปรดเป็ นลูกรัก เป็ นขวัญใจของคนทั้งงำน ขอตัวกลับก็มีแต่คนรั้งให้อยู่ ลำบำกครับลำบำก ไม่เกิดมำหล่อบ้ำงให้รู้ไป “หน้ำพี่แดงมำกเลยนะครับ นัง่ พักก่อนไหม” ที่จริ งผมก็ไม่ได้อยำกซื้ ออะไรหรอก พี่โปรดชวนมำก็มำ แต่เห็นสภำพเขำแล้วเหมือนกำลังทรมำน สังขำรตัวเอง “ก็ร้อน” “ทั้งร้อนทั้งเหล้ำนัน่ ล่ะครับ หำที่นงั่ ก่อนเถอะ” พี่โปรดพยักหน้ำเห็นด้วย ก่อนจะเดินนำผมเข้ำลำนเบียร์ ใกล้ๆ มีสำวเชี ยร์ เบียร์ หน้ำตำน่ำรักมำคอย ต้อนรับ พำเดินไปนัง่ ที่โต๊ะ แถมยังแจกรอยยิม้ หวำนมำให้อีกต่ำงหำก นี่ ให้มำพัก ไม่ใช่ให้มำเติมเชื้ อเพลิง เอ้อ แต่ก็ดีครับ บรรยำกำศครึ้ มฟ้ ำครึ้ มฝนแบบนี้ ได้เบียร์ มำจิบ สักสี่ หำ้ แก้วคงพลิ้ว “สองท่ำนนะคะ...” น้องนำงหน้ำหวำนถำมเสี ยงนุ่ม คำดเดำอำยุแล้วคงรุ่ นๆ ยีส่ ิ บ
“ครับ” ผมเป็ นคนให้คำตอบแทนชำยผูบ้ ดั นี้ไม่สนใจสิ่ งอื่นใด นอกจำกไล่สำยตำมองเมนูในมือ นี่นอ้ งครับ ส่ งยิม้ มำให้พี่นี่ครับ อย่ำไปสนใจผูช้ ำยเทวดำคนนั้นเลย เขำไม่แลน้องหรอกครับ “ไม่ ท รำบว่ำ จะรั บอะไรดี ค ะ ตอนนี้ เรำมี โปรโมชั่นสุ ดพิ เศษมอบให้กบั ลู ก ค้ำ ตั้งแต่ เวลำสิ บเก้ำ นำฬิกำค่ะ...” สำยตำหยำดเยิม้ พร้ อมกับข้อเสนอโปรเบียร์ รำคำกันเองที่พยำยำมส่ งให้กบั พี่โปรดไร้ ควำมหมำย โดยสิ้ นเชิ ง นอกจำกจะไม่รับไมตรี แล้วยังไปทำหน้ำรำคำญใส่ น้องเขำอีก นี่ พี่ไม่รู้เหรอครับว่ำนอกจำก โปรเบียร์ แล้ว น้องเขำมีโปรอะไรจะเสนอให้พี่อีกบ้ำง ฮ้ำ...หน้ำหวำนขนำดนี้ ถ้ำเป็ นผมคงอดที่จะขอลอง โปรไม่ได้ล่ะครับ แต่เสี ยดำยที่นอ้ งเขำไม่แลผมสักนิด -_- แหม มำกับแฟนที่หล่อกว่ำก็ตอ้ งทำใจไว้สักเก้ำสิ บเปอร์ เซ็นเป็ นอย่ำงต่ำนะครับ “ระหว่ำงรอรับออร์ เดอร์ ขออนุญำตเสิ ร์ฟน้ ำนะคะ” หู วววววววววววววววว ท่ำเสิ ร์ฟน้ ำของน้อง หกแล้วครับหกแล้ว ไม่ใช่น้ ำนะ แต่เป็ นนม นมล้วนๆ อ่ะ เป็ นร่ องเลย อะไรจะปำนนั้นครับแม่คุณ เกิดมำให้สำยตำผูช้ ำยแทะเล็มชัดๆ ผมลอบกลืนน้ ำลำยลงคอ พยำยำมถอนสำยตำออกจำกร่ องอกงำมๆ ของน้องอย่ำงยำกเย็น นี่ ถำ้ หำกอยูก่ บั พี่เท็นที่เชี ยงใหม่ คงได้ทำ ควำมรู ้จกั กับอกคู่งำมนัน่ สักครั้ง แต่ตอนนี้ไม่ได้ครับ อยูก่ บั พ่อ (ทูนหัว) ต้องสงบ “ลำนเบียร์ ที่นี่แปลกจังเลยนะครับ มีบริ กำรเสิ ร์ฟน้ ำด้วย คนเสิ ร์ฟก็สดชื่นไม่แพ้น้ ำเย็นๆ เลยนะครับ ” “ที่จริ งไม่มีหรอกค่ะ ครี มเต็มใจบริ กำรพวกพี่เอง เห็นพวกพี่เหนื่อยๆ คงเดินกันมำไกล” “คงไม่ไกลเท่ำกับเดินหลงทำงในใจน้องครี มหรอกครับ ” ถึงผมจะรู ้วำ่ น้องหน้ำหวำนพยำยำมอ่อยพี่โปรด แต่ผมก็ไม่ได้แคร์ หรอกครับ เพรำะผมรู ้ดีวำ่ ผูห้ ญิง แบบไหนที่พี่โปรดชอบและควรจะระวัง อย่ำงน้องครี มหน้ำหวำนคนนี้ ยังห่ ำงไกลจำกมำตรฐำนของพี่
ท่ำนอยูห่ ลำยขุม ต่อให้ส่งกระแสสำยตำมำยังไงก็ไม่สปำร์ ค แต่ถำ้ สำหรับผม...ก็ไม่แน่ นี่ มนั สเปคผมเลย ตัวเล็กๆ หน้ำหวำนๆ อกโตๆ เอวคอดน่ำกอดน่ำรัด เฮือกกกกกกกกกก คิดแล้วร่ ำงกำยพำลจะร้อน ปึ ก! “เฮ้ย!” จะไม่ให้ตกใจได้ไง จู่ๆ เมนูที่ทำจำกแผ่นไม้หนำปึ กก็ถูกโยนลงตรงหน้ำ หวุดหวิดปลำยจมูกผมไป แค่ไม่กี่เซ็น นี่ ถำ้ ใกล้กว่ำนี้ คงต้องหำงบไปทำจมูกแล้วล่ะครับ อำรมณ์พลุ่งพล่ำนที่กระเจิดกระเจิงไปตำม เรื อนร่ ำงของน้องครี มดันกลับเข้ำร่ ำงซะหมด “สั่งดิ” พี่โปรดบอกเสี ยงเรี ยบ ก่อนจะก้มหน้ำเล่นมือถือตัวเองไป อ้ำว เฮ้ย แค่น้ ี ? แล้วที่นงั่ ดูเป็ นนำนสองนำนนัน่ คืออะไร? ไอ้ผมก็เข้ำใจว่ำคงได้ยินเขำร่ ำยยำวเป็ น หำงว่ำวแล้ว แต่พอเป็ นแบบนี้ ผมก็ตอ้ งจัดกำรไปตำมระเบียบล่ะครับ ปล่อยให้คนสวยยืนรอนำนๆ คงไม่ ดี เดี๋ยวแข้งเรี ยวๆ จะขึ้นกล้ำมไม่งำมหมดรำคำกันพอดี “เอ้อ...งั้น น้องครับ เอำต้มยำทะเลน้ ำข้น ไส้ตนั ทอดกรอบ แล้วก็เบียร์ อีกหนึ่ งทำวน์นะครับ อ้อ ขอ น้ ำเปล่ำกับน้ ำแข็งด้วยนะครับ” ผมยิม้ ปิ ดท้ำย ส่ วนพี่โปรดก็เหลือบตำขึ้นมำมองแต่เขำก็ไม่ได้ทว้ งอะไร เมื่อเห็นว่ำไม่มีใครสั่งเพิม่ แล้ว น้องครี มหน้ำหวำนจึงทวนรำยกำรอีกครั้ง ขอเก็บเมนูแล้วเดิ นออกไป ไม่วำยโปรยยิม้ หวำนหยดมำ ให้อีก หื มมม มันน่ำ ดูครับดู ขนำดท่ำเดินยังสะกดทุกสำยตำ นี่ ถำ้ เป็ นแฟนผมนะ จะมัดติดกับเสำเตียงไม่ให้ออกมำให้ ผูช้ ำยคนไหนเห็นเลย คอยดู
“มองอะไรขนำดนั้นวะ ชอบหรื อไง” ครำวนี้พี่โปรดโยนมือถือลงบนโต๊ะ เสี ยงค่อนข้ำงดังเลยครับ คิ้วเข้มๆ นัน่ ก็แทบจะชนกันอยูแ่ ล้ว “ก็โดน” “อะไรโดน” “รู ปร่ ำง หน้ำตำ ที่สำคัญ อกกับบั้นท้ำย โดนใจสุ ดๆ” พี่โปรดผลักหัวผมแรงๆ สองทีติด แต่ละทีแทบจะโขกกับขอบโต๊ะ ดีที่โยกหลบทัน คนบ้ำนี่ชอบใช้ กำลังกับผมอยูเ่ รื่ อย ควำมเสมอภำคมีมงั่ ไหม! นี่ระบอบประชำธิปไตยนะครับ หมดยุคทำรุ ณกรรมแล้วนะ “อยูก่ บั ไอ้เท็นมำกไปแล้ว ถึงได้เกรี ยนตำมมัน” “ไม่เกรี ยน แค่รู้จกั ควำมสวยงำมของโลกมำกขึ้นต่ำงหำกล่ะครับพี่” พี่โปรดทำหน้ำเอือมระอำมำกกว่ำจะโกรธเป็ นจริ งเป็ นจัง ผมเลยได้ทียนื่ มือไปกุมมือเขำไว้ “เหอะ แล้วเมื่อไหร่ จะย้ำยมำอยูก่ บั พี่” “เมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้น” “ปำกดีข้ ึนทุกวัน” “ปำกดีพอๆ กับพี่นนั่ แหละครับ” “เดี๋ยวโดนดี” “ยอมครับ” ผมยักไหล่นอ้ ยๆ ก่อนจะยิม้ ใส่ ตำดุๆ ของพี่โปรด ที่จริ งไม่ใช่วำ่ พี่โปรดไม่น่ำกลัวเหมือนเมื่อก่ อน หรื ออะไรหรอกนะ เขำก็ยงั เหมือนเดิม เวลำโมโหไม่วำ่ อะไรผมก็ตอ้ งยอมอย่ำงเดียว แต่เรื่ องที่ดีที่สุดของ เขำก็คือ เขำเคยทำอะไรให้ยงั ไงก็ทำอย่ำงนั้น ไม่มีลดน้อยลง แต่ถำ้ ถำมว่ำเพิ่มขึ้นไหม...ก็นิดๆ นะครับ ถึง อย่ำงนั้นตลอดระยะเวลำที่ คบกัน ผมก็เรี ยกมันได้เต็มปำกว่ำมี ควำมสุ ข คื อมันดี อ่ะครั บ มันไม่ตอ้ งฝื น
อะไรเลย เรำแค่ใช้ชีวิตของเรำอย่ำงเต็มที่ อะไรที่อีกฝ่ ำยไม่ชอบเรำก็จะไม่ทำ แล้วก็อำจจะมีพูดคุยกันเพิ่ม มำกขึ้น แชร์ ชีวิตส่ วนตัวกันมำกขึ้น แต่ไม่ได้หมำยควำมว่ำจะก้ำวก่ำย คบกันมำสองสำมปี เรื่ องดีก็มีมำก ส่ วนเรื่ องร้ำยมันก็มีบำ้ ง แต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่ำที่วำ่ เรำจับมือผ่ำนมันมำด้วยกัน ชี วิตรักของผมไม่ค่อยหวือหวำหรอกครับ ไม่หวำนมำกเพรำะพี่โปรดไม่ใช่คนโรแมนติกและผมก็ ไม่ใช่ประเภทอ้อนแฟนด้วย ก็มีบำงครั้งที่ผมอยำกจะอ้อน เอำแต่ใจ แต่พออำยุมำกขึ้น อะไรๆ มันก็ชกั ไม่ เหมำะ ผมเริ่ มมองว่ำมันไร้สำระสิ้ นดีหำกจะเปิ ดปำกแต่ปิดหู ไม่รับฟั งใคร เอำแต่ใจแบบอันนี้ ขำ้ ต้องกำร ข้ำต้องได้อะไรเทือกๆ นั้น แถมยังติดแฟนตลอดเวลำ ไม่เจอกันก็จะเป็ นจะตำย มันโคตรแย่เลย ควำมคิด แบบนี้ ถำ้ อยูก่ บั พี่เท็นนี่ ไม่มีสิทธิ์ รอดครับ เขำจะจับคุณล้ำงสมองทันทีเลยล่ะ เพรำะฉะนั้นผมกับพี่โปรด จึงคบกันแบบเรื่ อยๆ ครับ เจอกันบ้ำง ไม่เจอกันบ้ำง ตำมสะดวก ถึงเชี ยงรำยกับเชี ยงใหม่จะไม่ได้ไกลกัน ขนำดที่ตอ้ งนัง่ รถมำหำแบบข้ำมวันข้ำมคืน แต่พี่โปรดเขำไม่ค่อยว่ำงหรอกครับ หมอใช้ทุนนี่ไม่ใช่ทำงำน สบำยๆ นะคุณ แถมงำนอื่นก็รัดตัว ต่อให้มีคุณเดลช่วยอยูแ่ ล้วงำนก็ไม่ลดลงอยูด่ ี ส่ วนที่ไม่ได้เจอกันมำห้ำเดือนนี่ ก็ไม่ตอ้ งแปลกใจหรอกครับ ไม่ใช่วำ่ ทะเลำะกันหรื อหลบหน้ำ แค่ เพรำะเวลำเรำไม่ตรงกันต่ำงหำก ผมทำงำน เขำก็ทำงำน ผมไปดูงำนที่ต่ำงประเทศกับพี่เท็นบ่อยๆ ไปที หนึ่ งก็นำนเป็ นเดื อน พี่โปรดเขำก็เข้ำใจบ้ำง ไม่เข้ำใจบ้ำงตำมนิ สัยของเขำ แต่ไม่เคยโวยวำยจนเกินควร เพรำะเขำรู ้วำ่ มันเป็ นหน้ำที่ของผม “ว่ำแต่พี่เถอะ ‘โปรดปรำณ’ นี่ เรื่ องจริ งแค่ไหน” “เชื่ออะไรกับจินตนำกำรของคนอื่น” “แน่ใจ?” “เออน่ำ” ผมหัวเรำะกับสี หน้ำหงุดหงิดใจของพี่โปรด ก่อนจะจับมือเขำที่กำลังจะยืน่ มำผลักหน้ำผำกผมไว้
“ไม่มีอะไรก็ดีครับ เพรำะปลื้มคงทำใจไม่ได้จริ งๆ ถ้ำพี่มีคนอื่น” “บอกพี่ . ..ปลื้ ม ก็ บ อกตัว เองด้ ว ย ว่ ำ พี่ ก็ ท นเห็ น เมี ย ตัว เองส่ ง สำยตำหวำนๆ ให้ ค นอื่ น ไม่ ไ ด้ เหมือนกัน” “โห แค่ส่งสำยตำก็หวง ” “ทำเป็ นเล่นไปเถอะ เดี๋ยวโดนดี” ‘โปรดปรำณ’ คืออะไรน่ ะเหรอครับ? ก็แค่แฟนเพจในเฟซบุ๊ค ที่จบั คู่ระหว่ำงหมอโปรด กับหมอ ปรำณปรี ยำ เพื่อนร่ วมงำนที่ทำท่ำอยำกจะเป็ นเพื่อนร่ วมเตียงของพี่โปรด ผมไม่ได้ใส่ ใจอะไรมำก เคยเจอ ผูห้ ญิงคนนั้นแค่ครั้งเดียว ก็ดูเป็ นมิตรดี มีไมตรี สมกับที่คนไข้เรี ยก ‘คุณหมอ’ แต่ถึงอย่ำงนั้น ลึกๆ แล้วผม ก็ไม่ชอบขี้หน้ำเธอนะ สำเหตุอำจจะเพรำะมีรูป ‘บังเอิญ’ เดินคู่กบั พี่โปรดบ่อยๆ ก็เป็ นได้ อีกอย่ำงผมก็ไม่เข้ำใจแฟนคลับของพี่โปรดบำงคนนะครับ รู ้วำ่ พี่โปรดมีแฟน แต่ก็ยงั สำมำรถจิ้นให้ คู่กบั คนอื่นได้ ผมไม่โกรธหรอกนะ แค่อยำกถำมว่ำ ทำไปเพื่อ? ควำมสุ ขของคุณบำงทีก็สร้ำงควำมรำคำญ ใจให้ผมนะครับ “ที่มำหำพี่เพรำะเรื่ องนี้รึเปล่ำ?” “ก็มีส่วน” “หึง?” “ก็มีบำ้ งครับ” พี่โปรดยืน่ มือมำขยี้หวั ผม ก่อนจะโน้มให้ซบลงตรงไหล่ของเขำ “หมอปรำณไม่ใช่สเปคพี่” “งั้นถ้ำตรงสเปคก็มีสิทธิ์ ใช่ไหม” “ไม่มี คนที่มีสิทธิ์ คือปลื้มคนเดียวนะ”
“พูดดีก็เป็ นด้วย” “ก็จริ งนี่ อีกอย่ำง...แฟนคลับโปรดปลื้มเยอะกว่ำ จะกลัวอะไร” “ปลื้มไม่ได้กลัวควำมคิดของคนอื่น จินตนำกำรของคนเป็ นร้อยก็สู้ควำมรู ้สึกของพี่คนเดียวไม่ได้ ก็ ถ้ำพี่ไม่ได้คิดอะไร ปลื้มก็ไม่ตอ้ งกลัว จริ งไหมล่ะ” “พูดดี” พี่โปรดหัวเรำะ ก้มหน้ำลงมำหอมแก้มผม ก่อนจะผละออกไปเมื่อพนักงำนเริ่ มเอำรำยกำรที่ สั่งมำเสิ ร์ฟ คบกันมันก็ตอ้ งเชื่ อใจ ไม่เชื่ อใจก็ไปกันไม่รอด เพรำะคนที่คบกับพี่โปรด ถ้ำไม่มีควำมเชื่ อใจเป็ น รำกฐำนที่มนั่ คงแล้ว ผมเชื่ อแน่วำ่ คนๆ นั้นต้องเป็ นบ้ำ คิดฟุ้ งซ่ ำนไปต่ำงๆ นำนำ กับเรื่ องที่วำ่ เมื่อไหร่ เขำ จะนอกใจ เพรำะชี วิตในแต่ละวันของพี่โปรดมี แต่คนที่ อยำกจะเข้ำมำยืนอยู่แทนที่ ผม มี แต่คนที่ คิดว่ำ ตัวเองดีเลิศและคู่ควรกับพี่โปรดมำกกว่ำผม แต่เชื่อเถอะครับ พวกคุณคิดผิดนะ เพรำะพี่โปรดน่ะ...จะไม่รักใครอีกแล้วนอกจำกผม ผมมัน่ ใจ ถ้ำคิดว่ำทำให้เขำเปลี่ยนใจได้ ก็ลองสิ ครับ
TBC