Krzysztof Żmuda
kreślić dramatyzm danej sytuacji. Twórcy stawiają bowiem na klimat grozy i trzeba im przyznać, że robią to w sposób iście mistrzowski. Najbardziej oklepanym motywem są mściwe, trupioblade zjawy z przekrwionymi oczami i kruczoczarnymi włosami przysłaniającymi twarz. Horrory takie cechuje również umiejętne budowanie suspensu oraz spore nagromadzenie trików typu jumpscenes. Charakterystyczny jest również tzw. drugi finał, mający za zadanie maksymalnie zaskoczyć widza.
Kino eksploatacji Konwencja ghost story to jednak tylko jedna strona medalu. Fani horroru, a w szczególności jego najkrwawszych odmian, kojarzą bowiem kraj kwitnącej wiśni z prawdopodobnie najmocniejszymi obrazami spod znaku gore na świecie. Mowa tutaj oczywiście o brutalnym kinie eksploatacji. Takie ekstremalne, łamiące wszelkie granice dobrego smaku i nie baczące na żadne tabu filmy polecić mogę wyłącznie ludziom o mocnych nerwach.
Obrazy takie jak „Tetsuo” (1988), „Organ” (1996), czy wreszcie „Ichi the Killer” (2001) uchodzą na dzień dzisiejszy za pozycje bardziej niż kultowe. Chcąc nie chcąc, muszę również napisać kilka zdań o niesławnej serii „Guinea pig”. Wszystko zaczęło się w 1985 roku, gdy w Japonii do obiegu filmowego trafiła pewna nietypowa produkcja. Ten krótki, bo niespełna 43 minutowy obraz, przedstawiał brutalne zabójstwo młodej kobiety poprzedzone okrutnymi torturami. Wszystko przedstawione było w niesamowicie realistyczny sposób (chociaż wprawne oko zauważy pewne błędy), a w materiale filmowym próżno było szukać nazwiska reżysera. Czyżby snuff movie? Jak się później okazało reżyserem tego stylizowanego na film ostatniego tchnienia obrazu był Hideshi Hino. Jeszcze w tym samym roku nakręcił on prawdopodobnie najkrwawszy horror w historii kina, bezkompromisową kontynuację wcześniejszego dzieła: „Guinea pig 2: Flower of flesh and blood”. Tym razem porwana kobieta była żywcem ćwiartowana przez mężczyznę w samuraj-
41