Fish of the day
Grace’s first opera
By Grace.
I used to be an axolotl, I did what axolotls do,I breathed through gills, my skin was mottled,I know you don’t believe it’s true. But then one day I found a bottle, filled with salamander goo,I drank a little, then a lotl. I necked the whole ungodly brew....Now I’m a... Salamander.
sing your demons away
I was accepted to a prestigious conservatory but got a scholarship at a rinky dink college in Michigan. Then I got married. Then I had children. Then I got married again. I wasn’t in an opera until I was forty-five. I was the understudy for Tosca. The woman they had was abominable. Yes, she was tall and pretty. Her midtones were… decent. She couldn’t hit the high notes. Know what they did? They had me on the outskirts of the chorus, shrouded by the edge of the curtain. When she had a high note, I sang it. I sang it from the darkness on the edge of the stage. And she opened her mouth as if she were doing it! Don’t be like me.
y l i a d e h t S FIS
TAR issue 6
Learn more about Grace in her pupil Joseph Keckler’s show I Am an Opera, on September 9 and 10.
*Spoiler alert* Door Kaatje Kooi. Soms zijn gebeurtenissen of emoties zo hevig dat je ze alleen kunt delen door ze te zingen. In I Am an Opera is dat het geval. Joseph Keckler, een geschoold bariton, maakte in 2013 een solo-opera over een heftige gebeurtenis uit zijn leven. Na het nemen van paddo’s beland hij in een trip die hem zijn innerlijke demonen toont en hem meevoert langs belangrijke momenten uit zijn leven. Een collage van die momenten vormt de rode draad voor zijn performance. Hij vertelt over zijn puberteit, zingt met zijn zelfportret en laat zijn oud -stemdocent optreden in een stomme film. Het is fascinerend met welk gemak en met wat voor een intensiteit Keckler zijn stem gebruikt en het publiek bespeelt. Hij wisselt tussen aria’s, soms zichzelf begeleidend op piano, dan weer vertellend over zijn gedachtereis. Hij schildert met zijn stem, elke gebeurtenis krijgt een beeld. Keckler speelt zijn voorstelling solo, met alleen een piano op het podium, tot op het einde. Wanneer Keckler een onbekende binnen laat, zien wij een man met een ontbloot boven lijf en een stierenkop verschijnen, een Minotaurus. Samen betreden zij het podium en als de Minotaurus sterft, zingt Keckler nog eenmaal voor ons. Alsof hij zijn demonen voorgoed de deur uitzingt. Krachtig en kwetsbaar, wat tevens I Am an Opera het beste samenvat.
I Am an Opera is nog te zien op 9 en 10 september.
final say
hoe heet jij?
horrorscoop: vissen Vandaag is het mogelijk dat je in het duister een kelder betreedt. Wees niet verbaasd als de lamp plotseling aan en uit flikkert! Mocht je een negentiende eeuwse porseleinen pop vinden, behandel deze dan omzichtig en met respect. Vanavond is géén goede avond om over krakende houten vloeren te lopen. Vermijd in het donker ramen met uitzicht naar buiten als er geen gordijnen voor hangen, of als de gordijnen vies en gerafeld zijn. Pas tenslotte op voor kleine meisjes in schattige jurkjes.
'Stil bly is ook 'n antwoord.'
Lieve lezers van de Starfish, het zal de komende paar alinea’s misschien lijken alsof jullie kwaliteitskrant de dubieuze regionen van de riooljournalistiek heeft bereikt. Dat is niet zo! Geef ons evenwel alsjeblieft kort de tijd om een onbevestigde en mogelijk apocriefe berichten op een rijtje te zetten. Afgelopen zaterdagmorgen heel vroeg stond er, volgens een bron wiens identiteit we uit piëteit beschermen, op de hoek van de straat vlak bij Het Fringe Theater, een dakloze man die uitriep: ‘Debussy heeft alle diamanten. Debussy schreef ‘We Are the Champions’!’ Claude Debussy was niet bereikbaar voor commentaar. Door een van onze verslaggevers gehoord: een gesprek tussen Quintijn Relouw en een anonieme vrouw. Anonieme vrouw: ‘Heet jij echt Quintijn?’ Relouw: ‘Nee, dat is mijn artiestennaam. Ik heet eigenlijk Joop van den Ende.’
Noch bij Stage Entertainment, noch bij de VandenEnde Foundation konden wij iemand vinden die hier on the record op wilde reageren. Eén bron bij Circus Renz was bereid ons verhaal te bevestigen, maar vroeg daar een astronomisch hoog bedrag voor. Up yours, Herman! Opgetekend door de Starfish zelf: Freek en Hella de Jong zijn gelukkig getrouwd. Ze zijn gisteren gezien bij Piet se Optelgoed in het Compagnietheater, waar ze samen genoten hebben van de capriolen van Piet op haar vreemde vuilnisbelt. Teken van een goed huwelijk: Freek vroeg zijn vrouw om de sms-recensie te sturen, ‘want jij bent van de sms.’ Helaas hebben wij tot op heden geen mini-review van de De Jongetjes mogen ontvangen. Over het feestje van Jake Credit tenslotte hoorden we: ‘Het was leeg-en-
H
08-09-2015
darisch.’ Pogingen om te achterhalen wat ‘darisch’ betekent, liepen op niets uit. Verhalen als de bovenstaande maken, naar ons bescheiden inzicht, van de Fringe een festival, in plaats van een verzameling theaterstukken. Mogen we hier de term ‘tijdelijke, autonome gemeenschap’ gebruiken? Zonder dat jullie ons een stel klefkezen vinden? Fijn. O, Het Parool vind ons bijna net zo tof als wij onszelf vinden, dixit de repo in de krant van vanmiddag. Aasvoël!
Noot van de redactie: het stuk ‘Marloes Berghege hamert in recordtempo controversiële beslissingen door eenpersoons Fringe stafvergadering’ is komen te vervallen. Het enige dat onze verslaggever heeft kunnen opteken was: ‘Bam!’
What's your name? Dear Starfish readership, you may get the idea that your quality newspaper has descended into the nether regions of tabloid journalism when reading the next few paragraphs. Please bear with us, because it will all turn out quite allright in the end. Unconfirmed sources speak of a homeless man on a street corner in the middle of the night, shouting: ‘Debussy has all the diamonds. Debussy
wrote ‘We Are the Champions!’ Claude Debussy could not be reached for comment. From one of our reporters, an overheard conversation: ‘Is your name really Quintijn?’ ‘No, it’s my stage name. My real name is Joop van den Ende.’ No one cold be found to speak on the record on behalf of Joop van den Ende. Also recorded by the Starfish itself: Freek and Hella de Jong are happily married. The couple was spotted at Piet se Optelgoed in the Compagnietheater yesterday evening, where they had been enjoying Piet’s antics on her strange trash heap. Sign of a good marriage: Freek asked his wife to write a text message review for Piet, because ‘you’re the one who knows how to text.’ Unfortunately, no text message has been received from the De Jongs as of yet. Stories like the ones you’ve just read are, according to our modest insights, what makes the Fringe into a festival, in stead of a collection of plays. Can we use the term ‘temporary autonomous community’ here, without you thinking of us as tacky? Thanks! By the way, Dutch newspaper Het Parool likes us almost as much as we like ourselves. Check out today’s paper if you’ve miraculously have learned to read Dutch all of a sudden. Aasvoël!
natuurlijk
Lighten up
Door Justyna Ponikowska By Steve Kretzmann
Een tropische
verrassing
Door Sabrina Vernooy
Na een typische Nederlandse regenachtige dag waan je je in de Roode Bioscoop even in tropische oorden. Hawaiaanse pling plong muziekjes, een strand wat zo op Instagram kan, een rode chihuahua en een plastic ananas zijn de ingrediënten van Malibu Beach Fantasy. Jip & Hoax zijn Barbie en Ken in dit perfecte plaatje. Blonde haren en witte tanden. Onze spelers zijn zich bewust van het feit dat ze bekeken worden, zoals wij mensen dat ook zijn in het leven. De gefixeerde smiles doen je je afvragen of ze geen kaakpijn krijgen. Waarom lachen we terwijl er soms niks te lachen valt? In deze fantasie worden vragen gesteld over onze ‘echte ik’. Hoe we onszelf zien en hoe we worden gezien. Zijn we onszelf of blijven we altijd zoeken naar de perfecte filter? Kunnen we eigenlijk wel echt zijn of zijn we altijd een verheerlijking van onszelf? Jip & Hoax laten je lachen, verrassen je en sturen je naar huis met de vraag: was het absurd of is het meest absurde onze realiteit. Een heerlijke Fringe cocktail die je niet kan missen. De eerste vijf minuten wennen als je de sauna binnen loopt en iedereen naakt is. Neem dit gevoel keer tien, gooi er nog een flinke scheut ongemak bij, spuug erop en lik eraan: Body on is geen voorstelling die vermaakt. Body on wil choqueren. Door net iets te dicht bij ons te gaan staan. Net iets te lang door te gaan. ‘How did that make you feel?’ vragen ze met hun dierlijke uitingen. Het zweet, sap en naakt zwaait en springt door de zaal. Maar wie is er eigenlijk naakt, de spelers of wij als publiek? Hoewel zij de voorstelling beschrijven als ‘bodies sexually struggling with the space around and with each other; trying to approach the other in its most intimate reality’, is het pas het samenspel in de laatste minuten wat dit echt laat zien. Een voorstelling voor iedereen die het rauw op zijn dak wil hebben.
Malibu Beach Fantasy is nog te zien op 10 en 11 september, Body on is klaar.
Wat moet je zonder vriendinnen? Ik ben superblij met mijn meidenclubje. Als ze langskomen voor een avondje kunst, zorg ik altijd dat er voldoende ideetjes aanwezig zijn. Want ideetjes en kunst gaan zo goed samen. Een goed historisch werk erbij en dan de hele avond ervaren. Tot we erach-ter komen dat het wel heel achterhaald is en we nog volop neuriënd naar de auto lopen om de da-mes uit te zwaaien. Herkenbaar? Nou, zo gaat dat niet bij mannen. Bert had laatst wat vrienden op bezoek. Ik was iets eerder terug van een voorstelling en kwam dus onverwacht binnen. De vier mannen keken naar een aflevering BBC Earth. Op de salontafel lagen wat DVD’s en er lag een opengescheurde zak chips. Ze keken in volledige stilte. Ik rommelde wat in de keuken om dit tafereel wat beter te bekij-ken. Tien minuten later had nog niemand iets gezegd. Tot een van de mannen moest lachen en wild naar de TV wees. ‘Die!’ kwam er als een soort oerkreet uit. ‘Ja,’ zei man nummer twee wild knikkend: ‘Die!’ De derde liet een soort gesnuif horen. Man nummer vier bleef strak naar het beeld staren en gromde iets onverstaanbaars. Moest ik mij in dit gebeuren mengen? Ik probeerde het met een: ‘Jongens, ik heb een ideetje!’ Maar er kwam geen reactie. Ze keken naar natuur. Fascinerend, maar geef mij maar mijn vriendinnen. En een mooi muzieknummer. Een liedje over vriendschap. Lekker luisteren met de popencyclopedie erbij. Opwekkend. Meer Justyna? Huldebiet is te zien op 10, 11 en 12 september.
LOST & FOUND?!? Wallet. One of our dear Fringe artists has lost her wallet last night, probably at The Fringe Theatre. It’s a blue wallet that looks a bit like an oriental carpet with credit cards euros and a South African drivers license. Thanks for keeping an eye out, please report the wallet to Fringe staff or volunteer if found!
Willems speurtocht 1. Fringest voorstelling on earth: aan de rand van het theaterfestival, aan de rand van je blikveld en dan vollen bak d’r over. 2. Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven? Nee, maar wel van de drie. Gaan dus.
Weet jij waar Willem is geweest? Mail je antwoorden naar dailystarfish@amsterdamfringe.nl en win een meat & beer.
I’m gonna risk the wrath of a nation here: America takes itself too seriously. South Africa, on the other hand, doesn’t take itself seriously enough. But let’s stick to America for the moment. Being an uncontested economic and military superpower for seven decades or more has left the national ego a tad inflated, withering irony and self-reflection to the point of appearing to be a rarity even in the arts, which is arguably the last bastion of self-reflection outside of therapy. Take rock ‘n roll as an example. Back in the day of Chuck Berry, Fats Domino, Little Richard et al, when the US was a little less sure of itself, it was music that shook your booty, and while songs spanned the entire gamut of emotional experience, a strong element of unadulterated fun ran through them, a natural evolution from the African-American blues and gospel in which singers made fun of their own despair (beating anyone else to the punch) and also celebrated the fact they were alive. Fast forward that evolution to the metal-tinged hard rock of now and you’ve got entire albums filled with the plaintive aggression of spoilt teenagers whining about how kak life is because they just don’t know what to do with themselves. Terminal existentialism that seeks no way out ’cause self pity just feels so good.
Which is kind of what New York-based band Odysseus Finn’s Distraction is the Devil sounded like. Admittedly, the only lyric I manged to make out in their hour-long show, which amounted to a small rock concert with cool visuals, was ‘man at sea’ (visuals of ships heaving their way through gigantic seas helped), but plaintive hard rock was what I heard.
off. Their webpage also states they ‘employ an epic mythos’ in their ‘musical storytelling of revolutionary ideas’. Perhaps, if we could make out the lyrics.
Look, it’s clear I’m not a great fan of that particular genre of music. But if they were playing the sort jazz that makes me smile and throw a hip, I admit I might be crowing their praises.
Which thankfully was not the case in the other American production I watched, I am an Opera. Operatically trained bass baritone Joseph Keckler turns the deep tradition of opera to elucidate one of the worst days of his life – the shroom trip of 2007. Singing in different languages as he covers different subjects – French for sex, German for bondage, Italian for food – he takes on a rambling tour of his subconscious in which his voice coach (the unseen person in every opera) acts as therapist to his depressed, disassociated gothic teenage self.
They are accomplished. They play plaintive metaltinged hard rock very well. The projections thrown across them and onto the screen are absorbing. I particularly enjoyed the ships in storm seas. There’s also the usual: time lapses of budding plants, ripples, racing clouds, fungi and microscopy. Problem is, they’re billed as: ‘Music, Theatre, Interactive technology, Immersive performance, Narrative concert.’ Of theatre and narrative I found none. As for Interactive technology and Immersive performance, those are very fuzzy terms. This web page right here is ‘interactive technology’ and I’ve felt more immersed when dancing in the living room with a Chuck Berry recording at full volume on the stereo. They said they wanted to ‘disrupt any still space that may still exist’ inside me. They didn’t. Perhaps my meditation habit is paying
What ultimately left that ‘still space’ inside me untouched was the complete lack of humour. At least none I could discern. None.
We start off with his breakfast of Oreo cookies and end up with a dead Minotaur, which is a lot more Homeric than Odysseus Finn, and is also why I initially had the titles mixed up in my notebook. In fact, if Distraction is the Devil was titled I am an Opera it would open a whole new perspective on their show. But I am an Opera, despite its humour, takes itself too seriously by not taking itself seriously enough. That sounds contradictory but I get the impression Keckler doesn’t really care that he often stands in sha-
dow, or that the lighting, even if he were standing in it, is simply bloody awful. Because, Art, you know. It’s a case of misplaced emphasis, where the audience’s desire to actually see the performer, to be engaged, is forgotten in a fit of artistic solipsism. Which also leads to problems in pace about twothirds in when the combination of terrible green and blue lighting and incredibly slow enunciation drag us through our protagonist’s travails. Fortunately I was roused from impending sleep by the magnificent Minotaur. I Am an Opera can still be see on September 9 and 10, Odysseus Finn on 8 and 12.