Fish of the day
Horoscoop : Vissen De maan staat in het derde kwartier, dus je wordt vandaag tien jaar oud. Je viert het met John Tinnics en ballonnen en het Wilhelmina Huiskamerfestival. Er komen muzikanten, clowns, popsterren en wilde dieren op je verjaardag. Je drinkt meer dan goed is voor een tienjarige. Proost!
HAPPY 10 BIRTHDAY! th
ondernemen op blote voeten
Door Mirjam van Ansem
Spelen op Fringe is een onderneming op zich. Van flyers, Facebook en Uitmarkt tot netwerken, persbericht en promovideo. Je zou bijna vergeten dat je ook nog moet spelen. Een van de spelers van acteurscollectief De Onderneming gaf mij een maand geleden al de flyer van hun eerste voorstelling De Onderneming en liep daarmee mooi op schema. Harde werkers zijn het, dat moet gezegd. Frederique Funken, Wouter Hervij en Judy Lijdsman studeerden af aan theaterschool De Trap en begonnen dit jaar een eigen gezelschap. Recht tegen de stroom van het veelgehoorde ‘het kan niet’ en ‘het is moeilijk, nu’ in. Waar cultureel ondernemerschap in de begintijd van Fringe nog ‘een soort scheldwoord’ was, aldus Anneke Janssen in Het Parool, wordt het concept sinds de bezuinigingen omarmd als een pasgeboren baby. Hele stichtingen zijn er voor opgericht. Met een komische en herkenbare tekst van Jurre Bussemakers speelt De Onderneming in een strak grijs vilten kantoordecor. Twee jeugdvriendinnen starten een bedrijf dat sokken in een webwinkel verkoopt. Voor het technische deel wordt freelancer Jelle ingehuurd. Hij neemt gedurende het stuk echter een heel andere rol op zich. Er blijkt nogal wat oud zeer in een beerput te zitten. Die gaat open. Gestaag. Goed getimed gekissebis en scherpe opmerkingen wisselen zich in rap tempo af met slim gekozen rustmomenten. Bij gebrek aan een consistente HR afdeling, zoeken de freelancers heil bij elkaar. ‘Wil jij me even vasthouden?’. En even later: ‘En ik dan?’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ik heb ook problemen!’. Het leven van een (cultureel) ondernemer gaat niet over rozen. Maar wel over vers gemaaid gras. Op blote voeten. Want geld voor sokken is er niet.
De Onderneming speelt nog op 10 en 11 september.
final say:
Willems speurtocht
1. Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven? Nee, maar wel van de drie. Gaan dus.
y l i a d e h t S FIS
TAR issue 7
09-09-2015
2. À la recherche du Roswell Alien Perdu? Vind het terug tijdens een robbertje moderne dans met een verstikkende kus van het engste lid van de Kelly Family. Weet jij waar Willem is geweest? Mail je antwoorden naar dailystarfish@amsterdamfringe.nl en win een meat & beer.
Achteromkijken? No way!
contact!
Door Jnte Jng.
Eva zkt Adam.V, 6000 jr oud, zit op wolk. Slecht bereik hier, Tndr niet mogelijk. Zk via ouderwtse mnr toch Adam. Liet me vrtllen dat dit tgnwrdg ook via tv kan, maar hou nt vn spotlights, ook wgns lftijd (6000 jr). <3 hobbies, appels, naturisme. Niet: slangen. Daddy issues met God.2 zns uit rdr h-lijk, K & A. A is niet meer, K in gevngns. Vl tijd vr aanstnde prtnr. Incst = geen prblm, iedrn = immers fmlie. Krktr: ben niet kwaad, wnnr men mij evn knt. Huisdrn: slangen-allergie! Zk mij op Frnge, 9 t/m 12 sptmbr @ compagnie. Op feestjes: zk vrw met vgenblad.
''Van die os op die jas."
Lief Fringe-gerelateerd ding, vandaag zijn we jarig! Op de dag af tien jaar geleden trapten we het Amsterdam Fringe Festival af met een show op het toilet van de Stadsschouwburg Amsterdam. Het begin van een traditie die stand gehouden heeft en overal navolging heeft gekregen: vandaag de dag kun je overal ter wereld op toiletten piemels zien en vreemde gesprekken opvangen. We vieren ons feestje samen met het Wilhelmina Huiskamerfestival, het andere leukste festival van Amsterdam, dat ook tien wordt. Ons eerste cadeautje hebben we overigens al mogen ontvangen: vier ballen in NRC Handelsblad! Heb jij ook ballen over? Kom ze langs brengen bij Het Fringe Theater. Even serieus: je hoeft natuurlijk helemaal geen cadeautje mee te nemen als je op ons feestje komt vanavond. De Fringe is namelijk al één grote stapel cadeaus van een meter of vijf hoog met een roze kerst-
boompje erbovenop. Ieder jaar staan de artiesten, de vrijwilligers, de juryleden, het Fringe team, het publiek en alle andere betrokkenen als gekken pakjes open te rukken, blij en verwonderd over wat er nu weer uitkomt. Knalroze sokken, tandenborstels voor konijnen, neushoorns, PlayMobil pornopoppetjes, niks, een koekje, een vuilniszak, een doosje pillen met een bijsluiter in het Cantonees… Je hebt er kortom geen klap aan, maar leuk is het wel! Het extra speciale cadeautje van iedereen aan iedereen is vandaag (uiteraard) een feestje! Wij bieden jou DJ Faffi aan, jij geeft hem jouw liefde. Wij gooien iets van een leuke korting op de barprijzen (blijf die borden checken!), jij drinkt net iets meer dan goed voor je is. Op die manier bouwen we een feestelijke schaduweconomie van geven, geven, geven, tot iedereen helemaal overladen met geschenken naar huis sjokt. Deal? Zien we je vanavond vanaf 21:00 in Het
H
Fringe Theater? Ja? Te gek! Tot dan! Hoera! Het zou kunnen dat je morgenochtend (of middag) licht melancholisch of een beetje nostalgisch wakker wordt. Ons advies: niet doen! Daar ben je nog veel te jong en mooi voor. Bovendien hebben we dan nog vier dagen Fringe te gaan, dus er is helemaal geen tijd om te zwelgen in het verleden. Nimmer dralend, voorwaarts!
Looking back? No way!
Dear Fringe related thing, today’s our birthday! Ten years ago to the day we started the Amsterdam Fringe Festival in the toilets of the Stadsschouwburg. It was the beginning of a tradition which has held firm and gained a following all over the world. Today, one can see penises and hear strange conversations in toilets everywhere. We’ll be celebrating our party with Wilhelmina Huiskamerfestival,
the other coolest festival in Amsterdam, which also has its ten year anniversary today! Our first gift of the day was from NRC Handelsblad: a four-ball review in today’s paper! Have you got balls to spare? Bring ‘em by at The Fringe Theatre! Seriously now: we don’t need you to bring any presents to our party tonight. The Fringe already is a 15 foot high stack of gifts, with a tiny little pink Christmas tree on the top. Every year, you, us, and everyone we know is unwrapping gifts like crazy. Most of them don’t make sense and none are really useful, but they’re such great fun! The extra special gift from everyone to everyone is a party! (Obviously…) We’ll be giving you DJ Faffi, and you’ll give him your endless love. We’ll put some nice discount on something from the bar (check out those signs!), and you’ll overdo it just a bit with the drinking. We’ll build a shadow economy of giving, giving, giving, until we’re all loaded with stuff and head home. Deal? We’ll see you tonight at The Fringe Theatre! O, and when you wake up tomorrow morning slightly melancholy and nostalgic, please do get out of bed and get moving! We’ll have four more days of Fringe to go, so there’s no use at all in looking back. Onwards and upwards!
visitor of the day
Strangely Engaging Symphonic Grunge By Dolan Jones
Onze bezoeker van de dag is James. Hij is niet hier helaas, maar zo te zien heeft hij de Fringe spirit helemaal te pakken. Bovendien is hij vandaag 4 maanden geworden, dus net als de Fringe een beetje jarig. Dag James!
Dorian Gray nippend aan de prosecco in een wilD jasje
Door Sabrina Vernooy De roman The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde vertelt over de Engelsman Dorian Gray, geobsedeerd met het behoud van de eeuwige jeugd. Dilan Yurdakul en Camilla Meurer hebben in deze adaptatie van het verhaal gekozen voor een nieuwe jas met af en toe een Engelse knoop. De oude jas zit ietwat stijf. Door de klassieke vertaling grotendeels te behouden is het soms moeilijk om door de gedragen zinnen de emotie te voelen. Hierdoor zakt de boel soms wat in elkaar. Kevin Schoonderbeek, in de rol van Lord Henry, weet nog de meeste jus aan de tekst toe te voegen. Maar dan hun eigen zwaai. Proseccootje erbij? In een tuinbroek voelt Dorian Gray lekker aan. Het fijne Fringe gevoel komt naar voren in de muzikale scenes waar de spelers lekker los gaan, dansen met zwarte zwanenvleugels en elkaar met palen te lijf gaan. De vertolking van mannenrollen door de twee vrouwen geeft een extra lading aan een verhaal over schoonheid. Ook de moderne versie van het schilderij past perfect in het plaatje en versterkt het griezelige gevoel uit de roman. Vooral hun eigen ingrediënten maken deze voorstelling Fringe-waardig. Meer van jezelf en minder van Wilde, daar wordt het alleen maar fijner van.
Dorian Gray speelt nog op 11 en 12 september.
Had I happened across Distraction is the Devil at a subterranean grunge party in Berlin, or a London pop-up venue, I may only have remained until lady nicotine called me to attention. Although I was curious enough to observe how Odysseus Finn combined live guitar, drums and vocals with programmed beats, samples and electronics to construct their well-textured audio montage, I expected to become extremely annoyed very quickly. Strangely, it didn’t happen. This is not to say the piece lived up to its hyperbolic self-promotion. Any apparent message was swamped by the medium. Images changed so bewilderingly fast and the incomprehensibility of the lyrics (due more to diction than engineering issues), meant any narrative coherence was lost. However, the visual juxtaposition of the extreme and the intimate (if not the persistence of the Rorschach effect) combined with the Symphonic Grunge soundtrack was strangely engaging. van Witt and McQuilken are capable musicians even if their harmony singing was sometimes obtuse, but when McQuilken turned to the drum-set there was a palpable shift in intensity. Distraction is the Devil is an exercise in style over content but at least it has style. The same cannot be said for F U T U R I S T S. I was already in a bad mood, having accidentally fired the chilli sauce from a popular Muntplein Felafel shop up my nose after swerving to avoid a tourist as I ate whilst cycling. I was, hitherto, unaware that one had taste buds in one’s eyeballs. F U T U R I S T S was intellectually challenging but aesthetically annoying. Too long at 45 minutes it over ran to 75. The assault on the senses was unrelenting and sections of textural contrast were regurgitated in uniform and predictable fashion. The Sprechgesang was delivered in masterful unison and Panos Iliopoulos made great effect of the prepared piano, but the composition itself lacked the crafting to allow these unusually capable musicians to show their mastery, and as physical and vocal performers they lacked refinement. For a work of this scope to function would require performers of extraordinary ability. Does it deserve the effort? Not as it stands.
Distraction Is the Devil can still be seen on September 12, F U T U R I S T S on 9 and 11.
slapped, not tickled. By Steve Kretzmann. In the reaches of the far north where cash is not traded, I was rescued by a young woman with plastic who, recognising my dehydrated state and fruitless offerings of coins, tapped in her secret numbers and bought me a beer. Thankful and refreshed, I was sufficiently fortified to descend into the hold of Veronicaschip, moored athwart a grafittied submarine, to behold the glorious nakedness of Kajetan Uranitsch and Tamar Blom in Body On. They sauntered around the lower deck, its square shape and red floor hinting at a boxing ring, catching our eye and looking away, seemingly unsure if they were nude or naked. Nudity is always alluring, the naked form fascinating. So many differenty permutations of the bipedal form, so rarely seen on display. And what a treat to have two together for comparison. The
differences in the way waist joins hip, the length and thrust of each thigh, the difference in the shoulders’ set. I began to wish I had a sketchbook. Then the music started – Abba’s Dancing Queen – and the hyperactive fucking began. They fucked everything except one another. They fucked standing up, they fucked lying down, they fucked hanging from the ceiling. They fucked the floor, the bar, the ship’s beams. Twisting themselves into knots in a seeming effort to fuck themselves, pelvises thrusting at manic speed, testicles slapping against their own buttocks, half mast cocks swinging wildly. For the entire song. And the next. And the next. This must have gone on for about 12 minutes or more, exhausting themselves, having long since exhausted my curiosity, which was mild to begin with. In this performative exploration of intimacy (programme notes),
they did evoke tenderness when, bodies now slick with sweat, they took turns supporting one another as they writhed across the floor. Although on a more prosaic level, that amounted to little more than an exercise in a movement class, sans clothing. This effort to ‘approach the other in its most intimate reality’ moved on to exchanges of saliva and sweat. It’s very brave to do all that in public, but it’s also unnecessary. They could have done it in private, in the rehearsal room, as research, then gathered their clothes and worked on conveying that experience. My disengagement could be a matter of lost in translation. I think it is possible the Dutch are a lot more direct about sex than South Africans. I prefer subtlety, and when it comes to art, I am moved by the sublime, switched off by the overt. Being aware enough to notice someone lacking a credit
card, and offering to help, is so much more human than a swipe on Tinder. And besides, intimacy is much, much more than being naked and exchanging bodily fluids. Sex is only one part of it. Body On makes it the sum total.
Steve Kretzmann will be writing about all things Fringe until the end of the festival. More Steve on thecritter.co.za. You can also do the @crit_za thing on Twitter. Body On has played its last show in the Fringe Festival yesterday.