Louis Behre: Twintig jaar geleden ben ik het festival in Nederland begonnen. Ik had toen niet zo veel om handen, dus dacht ik bij mezelf: laat ik maar een festival beginnen. Ik kon niet kiezen tussen literatuur en muziek, dus werd het maar allebei. Waarom beslisten jullie om ook in België een editie op te starten? Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat ik zelf geboren en getogen ben in Tielt. Dé thuisstad van de beroemdste uitgeverij van België, Lannoo, dus dat ik iets met literatuur ging doen was misschien voorbestemd. (lacht) De tweede reden is dat we altijd kind aan huis waren in Antwerpen, een stad die interessant is an sich, maar waar ook nog eens massa’s talent rondloopt. We voelden meteen aan dat een festival als Crossing Border daar bijzonder goed zou passen.
Crossing Border is nooit een korte termijngedachte geweest
Met 4 dagen festival in Nederland en 2 dagen in België, hebben jullie een van de uitgebreidste affiches in het genre. Kost het quasi een jaar werk om de affiche samen te stellen? Het is een jaar werk, ja. In Nederland zijn er 140 optredens op 4 dagen. Voordeel is dat we het nu al zo lang doen, dat we sowieso al heel veel aangeboden krijgen. Verder ben ik nog steeds een fervente lezer en muziekliefhebber: ik wéét dus ook wat er reilt en zeilt. Mijn zoon Michel helpt nu mee voor het muziekluik en zelf programmeer ik nog steeds het volledige literatuurluik.
om een concert te geven, maar om te komen voorlezen. Elk jaar krijg ik een keurige brief van hem dat hij zich niet kan vrijmaken. (lacht) Tom Waits en Cormac McCarthy zou ik ook nog heel graag ontvangen. Ach! Uiteindelijk is het ons wel al mooi gelukt om Norman Mailer en Salman Rushdie op de affiche te krijgen, dus wie weet. Het probleem zit trouwens niet zozeer bij de artiesten zelf, maar bij hun agents. De meeste auteurs komen voor minder gage, omdat ze graag op het festival staan, los van de vliegtickets en de hotels die we sowieso ook betalen. Daar valt voor zo’n agent dan natuurlijk veel te weinig aan te verdienen.
Aan welke eis moet een schrijver of een muzikant voor u voldoen om op Crossing Border te mogen staan? Dat loopt uiteen in twee complete uitersten: iemand moet of héél beroemd zijn of debutant. Het hele middensegment van muzikanten, groepen en auteurs die je bij wijze van spreken wekelijks in een cultuurcentrum kan zien, is voor ons minder interessant. Met alle respect. Ons festival is maar één keer per jaar en dan willen we aan het publiek dingen laten zien die ze dat jaar nog niet eerder zagen. Overigens is er niet één ‘jonge’ Nederlandse auteur die niet zijn debuut op Crossing Border heeft gemaakt, van Giphart tot Grunberg. Waarmee ik niet wil impliceren dat ik verdienste had aan hun later succes: zij schrijven de goede boeken, niet ik.
In Nederland is Crossing Border een begrip, een kwaliteitslabel. Hoe gaan jullie het elan van het festival in België nog proberen vergroten? Zonder al te veel poespas, gewoon zorgen dat we elk jaar een bijzonder mooie affiche samenstellen. De rest volgt dan vanzelf. Crossing Border is nooit een korte termijngedachte geweest. Natuurlijk zouden we grote publiekstrekkers kunnen programmeren en het festival zo op een uur kunnen uitverkopen, maar volgens mij bouw je zo geen goed festival op. Uiteindelijk moet het festival zo goed zijn dat iedereen een kaartje koopt nog voor één naam op de affiche bekend is. Gewoon omdat hij of zij weet dat er sowieso goede nieuwe interessante artiesten te ontdekken vallen.
Zijn er heel grote namen waar u al heel lang achteraan zit, maar waarvan het u vooralsnog niet gelukt is om ze op de affiche te krijgen? Zo zijn er een paar, ja. Harry Mulisch had bijvoorbeeld toegezegd, maar is overleden voor hij kon komen. Leonard Cohen staat al zéér lang op de verlanglijst. Dan niet
De éérste lading namen volgt begin augustus op www.crossingborder.be
19