"Επι της αυρίου εκίνησαν και ήλθαν στην Λιοδώραν, το παρεπόταμον του Αλφέως ολόρθα εκατεβαίναν στην Ίσοβαν εδιάβηκεν αλλάγι από τους Σούρκους, το μοναστήρι εκάψασιν, εδε αμαρτία που εγίνη."
1
Φρονικόν του Μορέως, στ. 4669-4672.
ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ ΔΘΛΗΜΘΑΘΑ ΗΚΕΙΤΡΟΜΘΙΗ ΕΦΗΛΕΡΘΔΑ 2 ΦΡΟΝΟ ΑΡ.ΥΤΛΛΟΤ : 10 ΜΑΡΣΗ 2015 ος
ΔΙΠΛΩΜΑΣΙΑ ΣΟ ΓΟΝΑΣΟ Η σοβαρότητα των διπλωματικών κινήσεων και οι ερασιτεχνισμοί των Ελλήνων πολιτικών! Ψς διπλωματία χαρακτηρίζεται η πρακτική διαπραγματεύσεων μεταξύ μεμονωμένων ατόμων, εταιρειών ή κρατών. Ψς διεθνή χαρακτηρίζουμε την διπλωματία που διενεργούν επαγγελματίες με την διεξαγωγή διεθνών σχέσεων, σχετικά με θέματα που αφορούν τα οικονομικά (!), την ειρήνη, τον πολιτισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις. Πριν από κάμποσο χρονικό διάστημα συζητώντας με έλληνα διπλωμάτη ‘’εν αποστρατεία’’ για τις ενδεχόμενες κινήσεις τις νέας κυβέρνησης και κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικές μου ανέφερε κάποιες απόψεις που έχει επί του θέματος και την συγκρατημένη αισιοδοξία του περί το αίσιο τέλος του μαραθωνίου διαβουλεύσεων που έχει αφετηρία την επομένη των εκλογών. υγκεκριμένα μου έθεσε το ρητορικό ερώτημα, εάν γνωρίζω την διαφορά της Σουρκικής διπλωματίας σε σχέση με την αντίστοιχη Ελληνική και όπως ήταν αναμενόμενο του απήντησα πως δεν γνωρίζω, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω. Ξεκινώντας μου είπε πως η διπλωματία των γειτόνων μας χαράσσεται από κοινού και πως έχει μακροχρόνιο σχεδιασμό σε αντίθεση με εμάς που ο καθένας από μόνος του προσπαθεί να το ‘’παίξει’’ διπλωμάτης και πως ο σχεδιασμός είναι εφήμερος και στο ‘’γόνατο’’. Η συζήτηση δεν αφορούσε μόνο τις κινήσεις της νυν κυβέρνησης, αφού είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε κριτική αλλά γενικότερα τι συμβαίνει.
Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν. Paul Valery, 1871-1945, Γάλλος ποιητής
Η αφαλαρίδα
ΚΑΛΙΖΟΝΣΑ ΘΤΜΗΕ Χαχουλεύοντας, για κάτι στο χωριό βρήκα, σ’ ένα παλιό σεντούκι τετράδια και βιβλία που είχε κρατήσει ο αείμνηστος πατέρας μου από τα πρώτα μου μαθητικά χρόνια στο σχολείο. Ανασύροντας μνήμες το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πρόχειρο τετράδιο που είχα κάνει το προσχέδιο μιας έκθεσης που μας είχε βάλει ο δάσκαλος μας τότε Κος Ανδρέας Παπανικήτας από την άμο και σύζυγος της κας Θεώνη ουρέλη από του Ζάχα και το θέμα ήταν πως, ‘’έχουμε πια μεγαλώσει, έχουμε φύγει από το χωριό και έχουμε πάει στα ξένα, πως αισθανόμαστε και να γράψουμε λίγα λόγια για τον τόπο που γεννηθήκαμε’’. Σο εύρημα αυτό μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα τόσο καιρό για το πότε άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα την έλλειψη του και γιατί έχω την ‘’τρέλα’’ να το αναδείξω με διαφόρους τρόπους. Ήμουν στην Δ’ Δημοτικού, το 1982, και στις φωτογραφίες αποδεικνύεται του λόγου το αληθές. Σο κείμενο παρακάτω είναι αυτούσιο χωρίς διορθώσεις. ΣΟ ΦΨΡΙΟ ΜΟΤ Όπως όλοι οι ξενιτεμένοι άνθρωποι, έτσι και γω και επιθυμώ να ξαναγυρίσω στο μικρό, φτωχό, αγαπημένο μου χωριό. Ολόκληρες ώρες, παρέα με την μοναξιά μου. Πλάθω στη σκέψη μου την εικόνα του χωριού μου. Σώρα στα ξένα, όπως και τότε ξαναζώ τις ομορφιές του. Σο γαλαζοπράσινο, φιδίσιο ποτάμι που περιζώνει τα κατάλευκα σπιτάκια του, τον χρυσοκίτρινο ήλιο, τον γαλανό ουρανό, και την καταπράσινη φύση. Όσο όμορφο είναι το χωριό μου τόσο όμορφη ήταν και η ζωή μας σ’ αυτό. Ελεύθερα ζούσαμε μέσα στον μικρό παράδεισο του χωριού μας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κρυφτό, μήλα, ψαρεύοντας στο ποτάμι, τριχαίους, χαμουζάδες, χελομάνες, και καβούρια. Κυνηγόντας με το λάστιχο, ή με τις θηλειές τσίχλες και κοτσύφια, βόσκοντας τα γιδοπρόβατα μας, παίζαμε τη φλογέρα ξαπλωμένοι στο κατπράσινο χαλί της φύσης, πίνοντας το κρυστάλλινο νερό της πηγής. Όλοι είμασταν μαζί πάντοτε σε κάθε χαρά και λύπη. Περπατώντας τα πλακόστρωτα, ασβεστωμένα δρομάκια, θαυμάζαμε τα μικρά κατάσπρα σπιτάκια, με τις κάτασπρες αυλές, τα πολύχρωμα λουλούδια, την δασύσκιωτη κληματαριά. Σον φούρνο να Συνέχεια στην σελ.2.
ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ Συνέχεια από την σελ.1 <ψήνει το χωριάτικο ψωμί, τον πεντακάθαρο ασβεστωμένο σταύλο. Πάνω απ’ όλα τα σπίτια ξεχωρίζει Η εκκλησία με το ψηλό καμπαναριό που μοιάζει με τον τσοπάνο που φυλάει τα πρόβατα του. Η μικρή όμορφη πλατεία με τα λιγοστά ξύλινα τραπεζάκια του καφενέ του κυρ-Γιώργη μαζεύει τα βράδια τους χωριανούς. Όλοι στο χωριό είμαστε αγαπημένοι και ο ένας βοηθάει τον άλλον. Που να τις βρείς τούτες τις ομορφιές στην ξενιτιά χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές που σε προίκισε η φύση με νοικοκυριό;
2
Κουτσογιαννάκη. Πρόλαβε να δει εγγόνια και δισέγγονα. Ευχόμαστε σε όλους τους συγγενείς τα πιο θερμά συλλυπητήρια. ΦΟΛΙΚΟ ΤΙΣΙΟ ΣΟ ΜΠΙΣΖΙΜΠΑΡΔΙ ΣΟ 1964! Δεκαετία του '60 και η μεταπολεμική Ελλάδα, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Η φτώχεια, δεν είχε εγκαταλείψει ακόμη την χώρα μας και ήταν πιο έντονη στην ύπαιθρο.ε εκείνα τα μεγάλα θρανία, κάθονταν οι μαθητές και στην ξύλινη έδρα, που δίπλα της, είχε τους χάρτες και το μαυροπίνακα με τις κιμωλίες οι δάσκαλοι.Φαρακτηριστικό ήταν ότι τέλη της δεκαετίας του '50 και αρχές του '60 από τα 100 παιδιά στην Ελληνική ύπαιθρο, τα 95 δεν πήγαιναν σχολείο. ύμφωνα με το Αμερικανικό σχέδιο Marshal, ανασυγκρότησης των κατεστραμμένων χωρών, του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η Αμερική τους έστελνε βοήθεια. Εκτός από ρούχα, παπούτσια και κλινοσκεπάσματα, που τα μοίραζαν στην ‘ουρά’ οι ιερείς στην ενορία τους, έστελνε και βασικά τρόφιμα. Γάλα σε σκόνη και γκαζοντενεκέδες, με συμπυκνωμένο βούτυρο και κίτρινο τυρί.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΓΕΝΝΗΕΙ *τις 16 Υλεβάρη η Διονυσία Ν.Ρήγα και ο σύζυγος της Μάνος Λουβιτάκης έφεραν στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι που συμπλήρωσε την ευτυχία τους μετά την πρώτη κορούλα τους. Από αυτό εδώ το μετερίζι τους ευχόμαστε να είναι καλότυχο και να τους ζήσει. ΚΗΔΕΙΕ *τις 13 Ιανουαρίου απεβίωσε η Γεωργία Λυρή σύζυγος Ιωάννη Παπαδόπουλου που διέμενε στην Αυστραλία και η ταφή πραγματοποιήθηκε στο Μπιτζιμπάρδι. Ευχόμαστε στην οικογένεια της εκλιπούσης να ζουν και να θυμούνται τον εν ζωή βίο της. *τις 15 Υλεβάρη απεβίωσε πλήρης ετών η πολύ συμπαθής σε όλους μας Κατερίνη συζ. Βασίλη
Αποδεικτικό παραλαβής τροφίμων από το σχολείο κατά το 1964!
Σα παιδιά περίμεναν, να κτυπήσει η κουδούνα, για το διάλειμμα. Σο ‘δεκατιανό’κολατσιό, ήταν νοστιμότατο. Έμπαιναν όλα τα παιδιά στην σειρά, κρατώντας ένα εμαγιέ ή τσίγκινο κατσαρολάκι.Ήταν πρόκληση για τα στομαχάκια τους ο συνδυασμός του φαγητού με το μάθημα. Κατά την διάρκεια του Φειμώνα, έφερναν σπιτικό ψωμί, αλειμμένο με μπόλικη λίγδα ή ψωμοτύρι με ελιές, που είχαν στην πάνινη χολική τους τσάντα. Συνέχεια στην σελ.3
ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ
3
ΜΠΙΣΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕ ΜΟΡΥΕ
Συνέχεια από την σελ.2
ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΕΚΕΗ ( 1915 - 2006 )
Η λίγδα ήταν το ζωικό λίπος, που έπαιρναν από το σφάξιμο του χοίρου, στα γνωστά μας χοιροσφάγια της αποκριάς.
Ο Γεώργιος Κεκέσης γεννήθηκε το 1925 στο Μπρουμάζι (Διάσσελα) και ήταν γιος του Πανάγου και της Αγγελικής. Ο Γιώργης, όντας μέλος φτωχής οικογένειας και αδερφός δύο κοριτσιών, έπεσε από μικρός στην βιοπάλη και στον μόχθο της γης. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του και στον πόλεμο του ’40, που θα συμμετάσχει, θα πολεμήσει στον Γράμμο και στο Βίτσι από όπου θα αποκομίσει και ένα τραύμα. Σο 1945 θα παντρευτεί την Γεωργία ( υποκ. Γιωργούλα) θυγατέρα του Δημήτρη και της Κανέλλας Βαλτεσινιώτη και θα αποκτήσει δύο παιδιά, την Αγγελική και τον Παναγιώτη. Οι επαγγελματικές του δραστηριότητες θα επεκταθούν, εκτός των γεωργικών ενασχολήσεων, και στην σύσταση κεραμιδοκάμινου με σέμπρους (συνεταίρους) τον Αγγελή Ηλιόπουλο και τον Αντώνη Δαλαβούρα, το οποίο θα δουλέψει αρκετά χρόνια, θα αποτελέσει χώρο εργασίας για αρκετούς συγχωριανούς και θα σκεπάσει τις στέγες του χωριού με τα απαράμιλλης ομορφιάς βυζαντινού τύπου κεραμίδια που παρήγαγε. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την σεμπριά με τον Δημήτρη Ζέρβα και τον Αντώνη τον Δαλαβούρα στην αμπελοκαλλιέργεια και στο πάτημα των σταφυλιών, το οποίο αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία. Θα βρεθεί στην ευχάριστη θέση να παντρευτούν τα παιδιά του και να δει και εγγόνια, από την Αγγελική τον Βασίλη και τον Γιώργο και από τον Παναγιώτη τον Γιώργο και την Γεωργία. Ο παππούς Κεκέσης ήταν ένας πράος χαρακτήρας και εξαίρετος χαρακτήρας που, στον υπογράφοντα του άρθρου τούτου, μόνο ευχάριστες αναμνήσεις έρχονται στην θύμηση. Δεν θα ξεχάσω τις πάμπολλες φορές που με είχε γλιτώσει από τα χέρια της μάνας μου μετά από κάποια σκανδαλιά. Ήταν μια πολύ οικία μορφή, με την οποία μεγάλωσα και μόνο ευχάριστες αναμνήσεις μου φέρνει η θύμηση του πολύ αγαπημένου «Κέσου» όπως τον αποκαλούσα.
Αυτές οι εικόνες, σταδιακά εξαλείφθηκαν. Η Ελλάδα, πήρε τα πάνω της. Η μετανάστευση, έστελνε λεφτά στα χωριά και έτσι σταδιακά σταμάτησε ο θεσμός του συσσιτίου, έτσι και το χωριουδάκι μας ακολούθησε την υπόλοιπη χώρα. Σα χρόνια όμως πέρασαν, ήρθε η κρίση και παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, ας ελπίσουμε η οικονομική κρίση, να περάσει γρήγορα και να μην χρειαστούμε άλλο πια το χολικό συσσίτιο.
Παραλαβή τροφίμων το 1965. Φαρακτηριστική κάτω δεξιά η υπογραφή του τότε προέδρου της κοινότητος Ηρακλή Ζέρβα!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------τα 4,35 ευρώ το κιλό εκτινάχτηκε το ελληνικό έξτρα παρθένο, σε συναλλαγή που πραγματοποίησε η Ο.Π Κάτω Αγιάν- νη Πιερίας την Σετάρτη 4 Υεβρουαρίου, γεγονός που επιβεβαιώνει την αυξημένη ζήτηση για το ελληνικό ελαιόλαδο, ενώ παράγοντες της αγοράς βλέπουν άνοδο της τιμής στα 4 ευρώ και στο Ηράκλειο. Λόγω της μειωμένης ευρωπαϊκής πα- ραγωγής ελαιολάδου, η Ε.Ε προχώρη- σε σε μία έκτακτη κίνηση επιτρέποντας - έπειτα από τροποποίηση του Κανονι σμού ΕΚ1918/2006 - την άνευ δασμών εισαγωγή 66.000 τόνων ελαιολάδου α- πό την Συνησία από 1η Υλεβάρη μέχρι και 31 Οκτωβρίου 2015.
ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ
4
Η ΗΛΕΙΑ ΚΑΣΑ ΣΗΝ ΑΡΧΑΙΟΣΗΣΑ (ΜΕΡΟ ΠΡΩΣΟ) Η Ηλεία κατά την αρχαιότητα βρίθει μύθων που σε πολλές περιπτώσεις είναι αντικρουόμενοι Η Ηλειακή Μυθολογία θα μπορούσε να χωριστεί σε δύο άξονες. Ο ένας αφορά μύθους γύρω από την "γένεση" των Ηλείων και της Ήλιδος. Οι μύθοι σχετίζονται με μετακινήσεις φύλων τόσο μέσα στον Ελληνικό χώρο, όσο και έξω απ' αυτόν. Η Ηλεία συνδέεται με μετακινήσεις-καθόδους τόσο από την Θεσσαλία, Βοιωτία, Αιτωλία όσο και από την Μικρά Ασία. Ο πρώτος Βασιλιάς της Ηλείας Αέθλιος, γιος του Δία και της Πρωτογένειας, πιστεύεται ότι ήρθε από την Θεσσαλία και εγκαταστάθηκε στην περιοχή. Επίσης , προς επιβεβαίωση της σχέσης των δύο περιοχών, συναντούμε κοινά τοπωνυμικά (Πηνειός, Ενιπέας, Λάπιθος, Όσσα, Όλυμπος) αλλά και επιβίωση κοινών παραλλαγών στην μυθολογία με σημαντικότερη τους Κενταύρους οι οποίοι, όπως όλοι ξέρουμε, κατοικούσαν στο Πήλιο αλλά και στον Ηλειακό Ερύμανθο και το δάσος της Υολόης. Σον Αέθλιο διαδέχθηκε ο Ενδυμίωνας, και στην συνέχεια ο Επειός, ο οποίος έδωσε το όνομα του και στους κατοίκους της Ήλιδας. τα Ομηρικά έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) συναντούμε τους "Επειούς" με συμμετοχή σαράντα πλοίων, στην εκστρατεία εναντίον της Σροίας, διοικούμενα από τέσσερεις ηγεμόνες πόλεων της Ηλείας.
Οι σχέσεις της Ηλείας με την Μικρά Ασία επικεντρώνεται στον Πέλοπα ο οποίος προερχόταν από την Λυδία, ενώ και ο Ενδυμίωνας είχε καταφύγει στην Μ.Ασία. Όσον αφορά την σχέση με την Βοιωτία επικεντρώνεται στην εγκατάσταση των Μινυών στην ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου, αλλά και η λατρεία του Θηβαίου Ηρακλή στην Ολυμπία. Επίσης και η γυναίκα του, βασιλιά της Πύλου (Νηλειδών), Νηλέα προήρχετο από τους Μινύες. Ο δεύτερος άξονας συνδέεται με το Ιερό της Ολυμπίας με την διπλή ιδιότητα ως Μαντείου αλλά και ως χώρου τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων μέσα από τους οποίους οι Ηλείοι εξασφάλισαν την ακεραιότητα της πατρίδας τους από τις επιβουλές των εχθρών, αύξησαν το κύρος τους πανελλαδικά και απέκτησαν άκοπη ευημερία και ειρήνη. Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες λέγεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είχε σταματήσει ο τέλεσή τους και ότι ο βασιλιάς της Ηλείας Ίφιτος, προκειμένου να επαναφέρει την ειρήνη σε μια περίοδο, που η Πελοπόννησος σπαράζονταν από πολέμους πήρε χρησμό από το μαντείο των Δελφών, που έλεγε ότι θα σταματήσουν τα δεινά μόνο όταν ξαναγίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
" Οι δ΄άρα Βουπράσιον τε και Ήλιδα δίαν έναιον, όσσον έφ΄Τρμίνη και Μύρσινος εσχατόωσα Πέτρη τ Ωλενίη και Αλήσιον εντός εέργει, των αυ τέσσαρες αρχοί έσαν, δέκα δ΄ανδρί εκάστω νήες έποντο θοαί, πολέες δ΄έμβαινον Επειοί. Σων μεν άρ΄Αμφίμαχος και Θάλπιος ηγησάσθην υίες ο μεν Κτεάτου, ο δ΄άρ΄Ευρύτου, Ακτορίωνε των δ΄Αμαρυγκείδης ήρχε κρατερός Διώρης των δε τετάρων ήρχε Πολύξεινος θεοειδής, υιός Αγασθενέος Αυγηίάδαο άνακτος." Ομήρου Ιλιάδα, Β, 615-624. Η νότια του Αλφειού χώρα αποτελούσε την χώρα του βασιλείου της Πύλου και ξεσπούσαν συχνά διαμάχες μεταξύ των Επειών και των Ηλείων για τον έλεγχο της πολύ εύφορης παραποτάμιας περιοχής. "οι δε Πύλον τα ενέμοντο και Αρήνην Ερατεινήν Και Θρύον Αλφειοίο πόρον και εύκτιτον Αιπύ" Μετά τον Επειό βασίλευσε την χώρα ο αδερφός του Αιτωλός, ο οποίος κατόπιν εξορίστηκε στην "περί τον Αχελώον χώρα" που πήρε το όνομα Αιτωλία. Απόγονος του υπήρξε ο Όξυλος, ο οποίος επέστρεψε στα "πάτρια εδάφη'', εισβάλοντας με τους Αιτωλείς στην Ηλεία, και απαιτώντας από τον Βασιλιά Δίο να του παραδώσει την εξουσία. Θεωρείται ο οικιστής της Ήλιδας.
Τέλος Α΄Μέρους! Υπεύθσνος: Γιώργος Η. Ζέρβας Επικοινωνία: 6932620202 210/5766374 e-mail: zervasgeorge72@gmail.com zervasgeorge@rocketmail.com Ένησπο μη κερδοζκοπικού ταρακηήρα