mıyor diye. Zaten dışarıda da buna hiç ihtiyaç duymadım. Zaten şampiyon olmak için de elinizi kırmak istemezsiniz. Çünkü ucunda birçok hayaliniz var ve bu hayallerin kırıklığa uğramasını istemezsiniz. Bu yüzden sokakta dövüşmekten kaçarsınız, sırf egonuzu tatmin etmek için sakatlanmak istemezsiniz Bu doğrultuda arkadaşlarıma karşı hep uyarıcı tavır takındım. Onların ellerinden sigaralarını, içkilerini alıyordum. Çünkü sevdiğim arkadaşlarımı kaybetmek istemiyordum. Tepki olarak artık beni dövmüyorlardı, saldıramıyorlardı ama mesela yüzmeye gittiklerinde beni çağırmıyorlardı. Erik ağacına çıkarken beni çağırmıyorlardı; o çok üzücüydü. Anneleri beni anneme şikâyet edermiş, Haluk onları çok sıkıyormuş diye. Anneme de olayı anlatınca annem de onların annesine gerçeği anlatınca, zorunlu olarak arkadaşlarımın benimle oynamaları gerekiyordu(gülüyor). Peki, sizdeki bu anlayış nerden geldi? Bizim evde içen yok. Belki her zaman zararlı, ölüm var ucunda deyilince, ben de çok sevdiğim arkadaşlarım niye ölsün gibi tamamen
çocuksu bir korkuyla, sahip çıkma içgüdüsüyle arkadaşlarımı korumaya çalışırdım. Ondan sonra bu davranışım profesyonel hale geldi. Almanya’dayken arkadaşlarım kavgaya karışmak istediklerinde polis gelecek, ceza verecek gibi uyarılarda bulunuyordum, teyzelerin, amcaların işlerini hallediyordum; onlar için mahkemelerde tercümanlık yapıyordum, çünkü topluma adapte olamamış bir Türk topluluğu vardı Almanya’da ve haliyle davalar da oluyordu bu yüzden. Bir Alman polis de bu konuyla ilgili bana eğitim vermişti sosyal danışman olarak. Onunla beraber ilk projemizi yaptık bu alanda. Projenizin içeriği? İlk projemiz gece yarısı futbol ve basketbol projesiydi. Lise mertebesi alt, orta ve üst mertebe olmak üzere üçe ayrılmıştır Almanya’da. Üstte yani jimnazyuma bizim Türkler pek giremezdi, tapınak gibi bakarlardı zaten oraya. Ama her varoşun yakınında bir jimnazyum vardır. Ben de o liselilerin spor salonlarını istedim. Verilmiyordu çok sık. Sen de onlardan birisin, gelecekler, çalacaklar eşyalarımı-