Ziel van de
land bouw
In deze rubriek raakt Louis De Bruyn de diepere kant van landbouw, in de onderlinge samenhang der dingen. Deze eerste editie werd geschreven in India, waar Louis samen met twee landbouwers enkele duurzame landbouwprojecten bezocht.
Coëxistentialisme
een visie voor een wereld in verandering Onder begeleiding van Johan D’Hulster van tuinbouwbedrijf ‘Akelei’ (Schriek) trokken Johan De Schacht, die meewerkt op het gemengde landbouwbedrijf ‘De Stoppel’ (Watou) van zijn dochter Fien, en ikzelf voor drie weken op landbouwstage naar India. Doel: inzichten uitwisselen en ontwikkelen in landbouw en samenleving. We verbleven tien dagen op het ‘Humane Agrarian Center’ in Banda, waarvan Prem Singh de bezieler en animator is. Acht workshops rond
‘coëxistentialisme’ vormden het spirituele draagvlak. Daarnaast was er ruimte voor cultuur, discussie en praktijkuitwisseling met Indiase boeren, dorpsbewoners, politici en voor uitgebreide contacten met de media, pers, radio en TV. De huidige bijdrage gaat over het coëxistentialisme als moreelethisch kader voor landbouw en samenleving. Later volgt een bijdrage over duurzame kringlooplandbouw.
Wie zijn wij mensen? Een planeet in crisis Onze planeet is onze woning en leefomgeving. Zij is ziek, uitgekleed, zwak en kwetsbaar: koorts, vergiftiging en indigestie, uitdrogingsverschijnselen en diepe wonden zijn de symptomen. Ooit kreeg ze bescherming van een stevige bomenvacht en voeding van een levende bodemlaag die ook de zoetwaterhuishouding beheerde en het klimaat stabiliseerde. Vandaag staan we voor een weerzinwekkende realiteit. Waar zijn we met allen terechtgekomen? Ondertussen erodeert het Netto Mondiaal Geluk verder, dat valt niet te ontkennen. Oorlog en onvermogen, vanwege materiële concurrentie, religieuze haat, of het ideologische groot gelijk monden uit in eindeloos gebazel dat het allemaal zo moet gaan om ‘s mensen bestwil. Wie is daarmee gebaat? Hij die zijn lotgenoot in armoe laat stikken? Vandaag staan alle 7 miljard lotgenoten aan de rand van de afgrond. Niemand ontsnapt aan de dreigende ontwikkelingen. Dat deze crisis economisch, sociaal en ecologisch is, wordt algemeen erkend. Hoe ze is ontstaan en wat eraan gedaan? Eindeloos palaver, veel holle frazen, gekakel, en gesnater. En toch zullen we gaandeweg, door met elkaar te overleggen, leren en verstaan dat één gemeenschappelijk doel ons bindt: samenleven op een mooie en gezonde planeet, verbonden door het lot. Dat is coëxistentialisme!
Op aarde als in de hemel Hoe zou de wereld eraan toe zijn had de moderne mens er niet spilziek huisgehouden? Het geologisch-ecologische spoor in de ontwikkelingsdynamiek geeft het antwoord... We zouden een wereld vinden, voor meer dan 90% bebost, waarin de veelheid van organismen, planten en dieren, nauwgezet en steeds verder diversifiërend de minerale rijkdom zou benutten die de planeet in petto heeft. Waarin de vruchtbare aarde een voedingsbodem is voor een eindeloze kringloop die zich uit in een opbouwende spiraal. Waarin klimaat door opslag van warmte in neerslag, plantengroei en bomen, stabiliserend en bufferend zou werken. Waarin ecologische diensten eindeloos vernieuwend de schoonmaak en opsmuk van het ecologisch meubilair en zijn bekleding zouden voltrekken. De kringloop van deze schepselen – planten, dieren en levende organismen – in een vruchtbare leefomgeving toont de weg van harmonie. Waar – per ‘ongeluk’ – de menselijke invloed afneemt, bouwt de ecologische veerkracht ecosystemen opnieuw op. Denk aan het ecologisch herstel van gebieden waar de mens wegtrok, na de Chernobyl-ramp of na een oorlog in de savanne.
Hoe kunnen we met zijn allen ‘onze’ zieke planeet helen en opnieuw een gezonde leefomgeving ontwikkelen? De uitdaging aangaan begint met verbinding zoeken, met weten waar je staat en bewust bekijken waar het over gaat.
30
Wervelkrant
juni 2013
… en de mens daarin? Wat is dan ‘onze’ plaats? Of is hier dan geen plaats voor ons? Maakt de menselijke orde zijn voortbestaan op aarde - en de leefbaarheid van zijn planeet - noodzakelijkerwijs onmogelijk? Nochtans hebben er altijd samenlevingsvormen bestaan waarin mensen cultuur en natuur blijvend konden verbinden in productieve landbouwsystemen. Zelfs bij hoge bevolkingsdichtheden kunnen mensen tegelijk de biodiversiteit en bodemvruchtbaarheid doen toenemen, met effectieve wateropslag- en beheersystemen. Wijs doordacht en voldoende voor ieders noden. De mens als nederig wezen dat zijn plaats aftast en leeft door ge-bruik van natuurlijke bronnen, zonder
nr 2
