Η κόκκινη κοτούλα απ' το πρωί σκαλίζει στην αυλή. Ξαφνικά βρίσκει ένα σπυρί σιτάρι! Το αρπάζει με την άκρη της μυτούλας της και το κρατά. – Ποιος θα σπείρει αυτό το σιτάρι! λέει. Η γαλοπούλα, που τσιμπολόγαγε πιο κει, τινάζει τα πλουμιστά φτερά της. – Όχι εγώ! λέει. Γλου γλου γλου γλου... Η πάπια, που σεργιανούσε πέρα δώθε και πίσω τα παπιά της, κουνάει το κεφάλι πάνω κάτω. – Ούτ' εγώ! λέει. Πα πα πα πα...
Τότε η κόκκινη κοτούλα αναστέναξε και είπε: — Καλά! Θα το σπείρω εγώ! Παίρνει το σιτάρι και το χώνει βαθιά βαθιά στη γη... Σαν ήρθε η άνοιξη, το σιτάρι φύτρωσε! Σαν ήρθε το καλοκαίρι, ψήλωσε κι ωρίμασε! Γέμισε στάχυα ξανθά! Ο αέρας τα κούναγε πέρα δώθε...
— Κάποιος πρέπει να θερίσει και ν' αλωνίσει αυτό το σιτάρι, είπε η κόκκινη κοτούλα.
— Όχι βέβαια εγώ! απάντησε η γαλοπούλα. — Ούτε βέβαια εγώ, απάντησε η πάπια. — Τότε θα θερίσω και θ' αλωνίσω εγώ! Ίδρωσε, ξίδρωσε η κόκκινη κοτούλα, θέρισε το σιτάρι και τ' αλώνισε.
Να, τώρα το σιτάρι έτοιμο! Σπυρί σπυρί! Πρέπει να πάει στο μύλο να γίνει αλεύρι.
— Ποιος θα πάει αυτό το σιτάρι στο μύλο; είπε η κόκκινη κοτούλα. — Όχι εγώ! είπε η γαλοπούλα. — ΓΙα πα πα πα! Ούτε εγώ! είπε κι η πάπια. — Τότε θα το πάω εγώ! Η κόκκινη κοτούλα παίρνει το σιτάρι να το πάει στο μύλο το νερόμυλο... Βββββ, βββββββ, ο μύλος ο νερόμυλος. Τραγουδώντας αλέθει το σιτάρι. Βββββ, ββββββ...
Να που το σιτάρι αλέστηκε! Έγινε αλεύρι!
— Ποιος θα κάνει ψωμί μ' αυτό το αλεύρι; ρωτάει η κόκκινη κοτούλα, — Όχι εγώ! λέει η γαλοπούλα. — Ούτ' εγώ! λέει κι η πάπια. — Τότε θα το κάνω εγώ! Η κόκκινη κοτούλα παίρνει το αλεύρι και φτιάχνει ένα ψωμί. Ψήθηκε το ψωμί! Μοσχοβολάει ο τόπος! Ζεστό ζεστό το ξεφουρνίζει η κόκκινη κοτούλα.
— Ποιος θα φάει αυτό το νόστιμο ψωμί; φωνάζει. — Εγώ! Εγώ! τρέχει η γαλοπούλα. — Εγώ! Εγώ! τρέχει πίσω της η πάπια. — Όχι! Όχι! απαντάει γελαστά η κόκκινη κοτούλα. Τα πουλάκια μου κι εγώ θα το φάμε! Κο κο κο, ελάτε εδώ, χρυσά μου!