exodos
Περιοδική έκδοση της εφημερίδας ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Ιδιοκτησία: ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ Μ. ΕΠΕ Εκδότης: Γεώργιος Αλ. Πώποτας Διευθύντρια: Βάσω Σαμακοβλή Διευθύντρια: Βάσω Κυριαζή Ελένη Χάνου Κατερίνα Μαρούγκα Υπεύθυνη διαφημιστικού: Γαρυφαλλιά Ζαχαράκη Διαφημιστικό τμήμα: Ολίνα Στεργιοπούλου Φιλίτσα Κουτσογιάννη Σελιδοποίηση: Γιάννης Μπίσδρας Σπύρος Ευαγγέλου Βασιλική Ζώγα Απαγορεύεται η αυτοτελής πώληση
♻
Ανακυκλώστε αυτό το έντυπο
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Kαφές: Μερικοί τον προτιμούν... καυτό ΣΕΛ. 4,6,8,10,12
Βολο… νάκι: διασκέδαση στην καρδιά της πόλης με στυλ και άποψη ΣΕΛ. 18, 22
Κάτι παίζει…. στα Παλαιά ΣΕΛ. 25, 26
Ταβέρνες: Εκεί, όπου καημοί πνίγονται και κέφια κυριεύουν ΣΕΛ. 34, 38
Ακόμα ένα... τσιπουράκι ΣΕΛ. 46, 48
Greek… σουβλάκι, η παραδοσιακή ελληνική συνταγή ΣΕΛ. 54, 56
Βολιώτικες πίστες: O ναός του μπουζουκιού ΣΕΛ. 60, 61, 62, 63
Από το χορό της Σαλώμης… στα σημερινά στριπτιτζάδικα ΣΕΛ. 67, 68, 69
EXODOS/3
Μερικοί
τον προτιμούν...
καυτό
Από το παραδοσιακό μπρίκι μέχρι τη «φραπεδιά» και από το φίλτρο έως τον κυρίαρχο πλέον espresso, ο καφές έχει τη δική του ιστορία ☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 6
EXODOS/4
Π
ιάσε έναν με ολίγη…», ακούγεται ο «φανατικός». «Και το δικό μου το μέτριο», συμπληρώνει ο κλασικός. «Βάλε και το βαρυγλυκό», δίνει εντολή ο μερακλής. Παραγγελίες ελληνικού καφέ με το παραδοσιακό μπρίκι σε μικρά συνοικιακά καφενεία, που έμειναν να θυμίζουν άλλες εποχές.
«
Με φουσκάλες ή όχι, πετιμέζι ή σκέτος, ο ελληνικός καφές ήθελε την τέχνη του και κυριαρχούσε στο πρωινό ξύπνημα των ελλήνων, στα καφενεία με τάβλι και χαρτιά, στο τραπέζι σπιτιού, όπου μαζεύονταν οι γειτόνισσες πριν η κατσαρόλα του φαγητού καθίσει στο ζεστό μάτι ή την ώρα που σιγόβραζε, στις αυλές τα απογεύματα με χαλαρές συζητήσεις. Οι εποχές άλλαξαν και στο προσκήνιο πέρασε δυναμικά ο καφές φραπέ. Σέικερ με πολύ πάγο, ψηλά ποτήρια με καλαμάκι, κατά προτίμηση σπαστό. Η «φραπεδιά» και το «φραπόλαγο» έκαναν έφοδο δυναμική στην καθομιλουμένη. Σε συνθήκες εργασίας ή σε παρέες παραδομένες στη χαλάρωση το φραπέ είχε πρώτη θέση. Ο ήχος από τα παγάκια που ανακατεύονται στο γυάλινο ποτήρι χαρακτηριστικός, όπως και το ρούφηγμα της τελευταίας γουλιάς που σπάει τα ντεσιμπέλ... Σταδιακά στις προτιμήσεις των νεότερων κυρίως ηλικιών, κάτι το οποίο στη συνέχεια επεκτάθηκε, ελληνικός και φραπέ πέρασαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον espresso, που δίνει πολλές παρασκευές. Στη μετά – φραπέ εποχή το λεξιλόγιο γύρω από τον καφέ εμπλουτίστηκε με φρέντρο εσπρέσσο, φρέντο καπουτσίνο, λάτε, φραπουτσίνο κ.α. Παλαιότερα, παλιά και τώρα ο καφές κατέχει τον τίτλο του πιο δημοφιλούς ροφήματος. Για πολλούς είναι ό,τι ξυπνά το μυαλό και τον οργανισμό τους. Ο καφές έχει αναζωογονητική δράση, η οποία οφείλεται στο βασικό του συστατικό, την καφεΐνη, ένα αλκαλοειδές συστατικό που υπάρχει
EXODOS/6
στους σπόρους των καρπών του, μας ενημερώνει το wikipedia. Υπολογίζεται ότι η διαδικασία ετοιμασίας του ροφήματος επαναλαμβάνεται παγκοσμίως πάνω από 400 δισεκατομμύρια φορές τον χρόνο. Η ιστορία του καφέ ξεκίνησε στην Αιθιοπία, όπου η καφέα η αραβική (Coffea arabica) μεγάλωνε ελεύθερα ως θάμνος. Αρχικά ο καρπός χρησιμοποιείτο αυτούσιος από τους τοπικούς πληθυσμούς, που είτε τον μασούσαν είτε τον άλεθαν σε μικρούς σβόλους.
☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 8
“
Υπολογίζεται ότι η διαδικασία ετοιμασίας του ροφήματος επαναλαμβάνεται παγκοσμίως πάνω από 400 δισεκατομ μύρια φορές τον χρόνο
Φραπέ, μια τυχαία ανακάλυψη Ο καφές φραπέ είναι ένα Ελληνικής επινόησης αφρώδες κρύο ρόφημα. Τα βασικά συστατικά του είναι στιγμιαίος καφές, ζάχαρη και νερό. Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία το 1957 από τον Δημήτρη Βακόνδιο στη Θεσσαλονίκη. Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά την διάρκεια της Διεθνούς Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη το 1957, ο αντιπρόσωπος της ελβετικής εταιρίας Νεστλέ στην Ελλάδα Γιάννης Δρίτσας παρουσίαζε ένα νέο προϊόν για παιδιά, ένα σοκολατούχο ρόφημα που παρασκευαζόταν στιγμιαία αναμιγνύοντάς το με γάλα και χτυπώντας το με σέικερ. Ο Δημήτριος Βακόνδιος, υπάλληλος του Δρίτσα συνήθιζε να πίνει Nescafé που ήταν στιγμιαίος καφές και παρασκευαζόταν από την Νεστλέ. Σε ένα διάλειμμα που έκανε κατά την διάρκεια της έκθεσης θέλησε να πιει καφέ, αλλά επειδή δεν έβρισκε ζεστό νερό σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το σέικερ για να φτιάξει τον καφέ του με κρύο νερό. Εβαλε καφέ, ζάχαρη και νερό, τα κούνησε και δημιούργησε τον πρώτο καφέ φραπέ της ιστορίας. Μετά από χρόνια δήλωνε ότι δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως ένα απλό πείραμα τον οδήγησε στην εφεύρεση του διασημότερου ροφήματος στην Ελλάδα. Η λέξη frappé είναι γαλλική και σημαίνει χτυπημένος. Στη Γαλλία frappé καλείται ένα παγωμένο ρόφημα, που παρασκευάζεται επίσης χτυπώντας το σε σέικερ, αλλά από γάλα ή χυμό φρούτων χωρίς καφέ και δεν έχει σχέση με τον ελληνικό φραπέ.
☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 10 EXODOS/8
“
Ο καφές φραπέ είναι Ελληνικής επινόησης. Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία το 1957...
Το χάρτινο φίλτρο Ετος 1908 κάπου στη Δρέσδη της Γερμανίας όπου μία συνηθισμένη γυναίκα έφτιαχνε τον καφέ της, τότε που έπρεπε ο αλεσμένος καφές να βράζεται και να περνάει από φίλτρα φτιαγμένα από λινό ύφασμα. Αλλά ο καφές δεν της άρεσε γιατί της άφηνε μία πικρίλα, κάτι όμως που την έκανε να ψάξει να βρει τρόπο τέτοιο, ώστε να την εξαφανίσει... Εκανε πολλές δοκιμές, αυτό το ανήσυχο πνεύμα, μέχρι που σκέφτηκε να δοκιμάσει στυπόχαρτο, το χαρτί που στέγνωναν το μελάνι γραφής και που ακόμα χρησιμοποιείται για να αφαιρούμε διάφορους λεκέδες από τα ρούχα. Πήρε λοιπόν λίγο χαρτί από το σημειωματάριο του γιου της, το έκανε σαν χωνί και πέρασε τον καφέ από μέσα. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό που αμέσως σκέφτηκε ότι αν κατάφερνε να βγάλει την ιδέα της στο εμπόριο, κάτι θα κέρδιζε. Στις 8 Ιουλίου κατοχύρωσε τη πατέντα της και
άνοιξε μία μικρή επιχείρηση κατασκευής χάρτινων φίλτρων με το τίτλο Melitta Bentz company. Η εταιρεία της έχει ακόμα μεγάλο ρόλο στη παγκόσμια αγορά των αναλώσιμων καφέ και μηχανών. Θα περάσουν σχεδόν 50 χρόνια μέχρι να ανοίξει η δεύτερη εταιρεία του ίδιου κλάδου, η Bunn, που με τη σειρά της και αυτή θα καινοτομίσει και θα φτιάξει την πρώτη αυτόματη μηχανή φίλτρου το 1963, που κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα. (πηγή http://www.thefoodproject.gr).
Η ιστορία του εσπρέσσο Η δημιουργία του εσπρέσσο ξεκίνησε το 1822 στην Γαλλία με την εφεύρεση της πρώτης μηχανής ακατέργαστου Εσπρέσσο. Η μηχανή αυτή όμως τελειοποιήθηκε στην Ιταλία και η κατανάλωση εσπρέσσο έγινε κομμάτι της καθημερινής ζωής των Ιταλών. Εσπρέσσο στα Ιταλικά σημαίνει άμεσο, γρήγορο. Στην πραγματικότητα ο όρος «εσπρέσσο», χρησιμοποιείται για να περιγράψει την διαδικασία με την οποία παρασκευάζεται ο συγκεκριμένος καφές και όχι το είδος του. (πηγή http://www.barretti.com).
☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 12
EXODOS/10
“
Εσπρέσσο στα Ιταλικά σημαίνει άμεσο, γρήγορο. Στην πραγματικότητα ο όρος «εσπρέσσο», χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία με την οποία παρασκευάζεται Φρέντο εσπρέσο
Φρέντο καπουτσίνο Το 17ο αιώνα, μοναχοί στη Βιέννη της Αυστρίας που θεωρούσαν τον τούρκικο καφέ πολύ δυνατό για τα γούστα τους, αποφάσισαν να τον αναμείξουν με μέλι και κρέμα, δίνοντας μια πρώιμη μορφή στο φρέντο που σήμερα γνωρίζουμε. Το χρώμα του καφέ έγινε περισσότερο καφετί, μοιάζοντας στο χρώμα του ράσου που φορούσαν οι μοναχοί του τάγματος των επονομαζόμενων Capuchin, δίνοντας αργότερα το όνομα «cappuccino» στον καφέ.Ο αγαπημένος καφές που την τελευταία δεκαετία κάνει θραύση στις ελληνικές καφετέριες και οι Ελληνες τον έχουν προτιμήσει αντικαθιστώντας τον με τον πρώην αγαπημένο τους φραπέ, φτιάχνεται με μια δόση καφέ espresso, ζάχαρη, παγάκια και πλούσιο αφρόγαλα.
EXODOS/12
Οι πρώτες μηχανές εσπρέσσο κυκλοφόρησαν στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Λουίτζι Μπετζέρα από το Μιλάνο καθιέρωσε την πρώτη πατέντα το 1901. Οταν μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο οι μηχανές βελτιώθηκαν, ο εσπρέσσο έγινε πιο δημοφιλής και τη δεκαετία του ’50 πήρε τη σημερινή του μορφή. Στην Ελλάδα, μάλιστα, το 2008 οι Έλληνες διέθεσαν περίπου 1,5 εκατομμύριο περισσότερα ευρώ στα σούπερ μάρκετ από το 2007 για την αγορά εσπρέσο, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τη μεγάλη τους προτίμηση. ●
Βολο… νάκι διασκέδαση στην καρδιά της πόλης με στυλ και άποψη Στους πεζόδρομους οι θαμώνες όλων των μαγαζιών μοιάζουν μια μεγάλη παρέα
“
Το Βολο... νάκι είναι το must σημείο συνάντησης κάθε παρέας. Ολος ο κόσμος παρελαύνει νυχθημερόν από τους πεζόδρομους του. Το βράδυ όμως, υπό τη μαγεία του φωτισμού και των κεριών, αλλά και με τις πιο καλές μουσικές, η διάθεση απογειώνεται
☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 22 EXODOS/18
Τ
ο «Βολονάκι» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το… γνωστό σε όλους μας «Κολωνάκι». Κονταράτου, Γκλαβάνη, Γαμβέτα, Ορφέως, Ογλ - Ερμού, οι δρόμοι με τα καφέ - μπαρ που επί 24ωρες σφύζουν από ζωή και αποτελούν συνώνυμο της διασκέδασης.
Στην καρδιά της πόλης είναι σήμερα μια από τις πιο ζωντανές περιοχές ψυχαγωγίας και διασκέδασης της νεολαίας, ένας χώρος με καφετέριες και μπαρ, μπιστρό, εστιατόρια για γκουρμέ φαγητό, αλλά και για τσίπουρο, καλύπτοντας όλα τα γούστα και όλες τις τάσεις της μουσικής και του στυλ.Μεγάλο επίσης προτέρημα ότι είναι μία …ανάσα από το κέντρο για αυτό και αποτελεί το σημείο συνάντησης που προσφέρει άπειρες επιλογές. Καφέ – μπαρ ατμοσφαιρικά και φιλόξενα, μπορούν να αποτελέσουν τον προορισμό σας για τον πρωινό καφέ, αλλά και την βραδινή δια-
EXODOS/22
σκέδαση, καθώς έχουν το προνόμιο να προσαρμόζονται αναλόγως! Καφές, σνακ, αλλά και μπύρες, ποτά και κοκτέιλ, για να απογειώσουν το κέφι και να δώσουν στη διασκέδαση το πραγματικό νόημα που πρέπει να έχει πάντα! Καθημερινές, αλλά και σαββατοκύριακα όλοι πλέον συσπειρώνονται δίκαια στην καρδιά του πεζοδρομημένου σημείου της πόλης, όπου μαγαζιά με προσωπικότητα στήνουν μπάρες και τραπεζάκια, προσκαλώντας τον επισκέπτη να διασκεδάσει. Η ζωή στο «Βολονάκι» ξεκινά νωρίς το πρωί και μέχρι πολύ αργά το βράδυ παραμένει ίσως το πιο ζωντανό στέκι του Βόλου. ●
Κάτι παίζει... στα Παλαιά Για all day διασκέδαση σε γραφικές ταβέρνες, όμορφα μεζεδοπωλεία και cult μπαράκια ☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 26
EXODOS/25
Τ
α Παλαιά του Βόλου, είναι η συνοικία που συνδέεται με την ιστορική πορεία και την εξέλιξη της πόλης.Για όποιον επισκέπτεται το Βόλο επιβάλλεται μια βόλτα στα Παλαιά. Περπατώντας στα πλακόστρωτα στενά και την πλατεία με το σιντριβάνι μπορεί κανείς να σεργιανίσει στις μνήμες του παλιού Βόλου, σε μια συνοικία με ιδιαίτερη φυσιογνωμία και όμορφα χαρακτηριστικά.
Τα τελευταία χρόνια με τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει, τα Παλαιά έχουν μετατραπεί σε ένα από τα ομορφότερα στέκια της νεολαίας, αλλά και των μεγαλύτερων. Και όπως σημειώνει η Βίλμα Χαστάογλου στο περιοδικό του δήμου Βόλου «εν Βόλω», τα Παλιά είναι το τμήμα της πόλης όπου σήμερα καταγράφονται οι πιο ορατές και έντονες αλλαγές στις χρήσεις και τις μορφές του χώρου και προς πείσμα των καιρών παρά την εξέλιξη είναι μία γωνιά της πόλης που σε κάνει να απολαμβάνεις τις αλλαγές που έγιναν δίνοντας ξανά ζωή στον αρχαιότερο οικιστικό πυρήνα της πόλης. Είναι μία από τις περιοχές της πόλης που έχει γίνει «το δεύτερο κέντρο της», καθώς διαρκώς καταγράφονται νέες αφίξεις προσεγμένων μαγαζιών στην οδό Αλμυρού όσο και στα γύρω στενά που καλούν τον κόσμο να επιστρέψει στην αγαπημένη του γειτονιά... Αποτελεί και πάλι ένα ζωντανό, cult κομμάτι στο κέντρο της πόλης. Παλιά κτίρια αναμορφώθηκαν και έχουν δώσει τη θέση τους κυρίως σε μεζεδοπωλεία, ενώ δεν λείπουν μπαράκια και clubs που ικανοποιούν πιο εναλλακτικές προτιμήσεις και για το πιο απαιτητικό κοινό. Τα τσιπουράδικα στην πλατεία και τα μεζεδοπωλεία γεμίζουν από το μεσημέρι, ενώ το βράδυ συγκεντρώνουν νεαρόκοσμο, φοιτητές αλλά
EXODOS/26
και οικογένειες που αναζητούν ποιοτικό και φτηνό φαγητό υπό τους ήχους μουσικής. Και φυσικά η διασκέδαση που κρατάει μέχρι το ξημέρωμα συνεχίζεται στα μπαράκια που λειτουργούν στην περιοχή και τα οποία έχουν γίνει must για ντόπιους και επισκέπτες. ●
“
Τα Παλαιά διατηρούν την αίγλη που απέκτησαν τα τελευταία χρόνια. Εκεί μπορεί να βρει κανείς ό,τι θέλει. Από ταβέρνες και τσιπουράδικα, μέχρι εστιατόρια για το πιο εκλεπτυσμένα γούστα, μπιραρίες και club
Εκεί, όπου καημοί πνίγονται και κέφια κυριεύουν Παρεϊστικες μεζεδοκαταστάσεις με μπόλικο κρασί, λαχταριστά πιάτα στη σέντρα και θορυβώδεις συζητήσεις
Κ
αλή παρέα -το κυριότερο- νόστιμα μεζεδάκια και μία καράφα κρασί. Η μαγική συνταγή της καλοπέρασης, την οποία άλλωστε θέλει η φτώχεια, κατά τη λαϊκή μας ρήση. Ταβέρνες, κουτούκια, κρασάδικα στο Βόλο, έχουν επιστρέψει στην πρώτη θέση προτίμησης της μεσημεριανής ή νυχτερινής εξόδου. ☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 38
EXODOS/34
“
Οι παρέες θα αρχίσουν να σιγοτραγουδούν, μετά να τραγουδούν και μετά ποιός ξέρει...
Εδώ οι άνθρωποι μιλούν με τη γλώσσα της ψυχής και όχι της λογικής. Πίνουν, μιλούν, τραγουδούν, γλεντούν, αδελφώνονται, αγαπούν, πονούν, υποφέρουν θυμούνται, λυτρώνονται Οικονομικοί χώροι συνάθροισης, που προσφέρουν νόστιμα πιάτα, σε γουστόζικο και ζεστό περιβάλλον, το καθένα με τις δικές του πινελιές και ιδιαιτερότητες. Κάποιες έμειναν στο πέρασμα των χρόνων σχεδόν αναλλοίωτες να θυμίζουν παλιές νοσταλγικές εποχές και κάποιες συνδυάζουν το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Σε όλες θα βρει κανείς παρεϊστικη ατμόσφαιρα, ποικιλίες μεζέδων και χαμηλές τιμές. Ταβέρνες στο Βόλο που μετρούν δεκαετίες ζωής, με την αρχή τους να βρίσκεται σε μια άλλη εποχή, τότε που οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες, και άλλες καινούργιες που κρατούν παλιές συνήθειες στη διασκέδαση, όπως χύμα κρασί, μεζεδάκια και ένα - δυο όργανα να παίζουν. Για να πνίγονται οι καημοί και οι αναστεναγμοί ή και για το τσακίρ κέφι. Σε αυτούς τους χώρους, οι πελάτες δεν έχουν φροντίσει ιδιαίτερα το ντύσιμό τους. Δεν τους απασχολεί πώς θα στηθούν στο τραπέζι ή πιο μαχαιροπίρουνο θα κρατήσουν πρώτα... Ούτε νοιάζονται να κρατήσουν χαμηλά τον τόνο της φωνής τους για να μην ενοχληθούν στο διπλανό τραπέζι. Οι θορυβώδεις συζητήσεις κυριαρχούν, τα γέλια ξεσπούν συχνά, ενώ διαφορετικές παρέες μπορεί να γίνουν μία. Τα πιάτα τις περισσότερες φορές στέκονται στη μέση του τραπεζιού, για να περάσουν τα πιρουνιά δοκιμής... από όλους τους συνδαιτημόνες. Οι καράφες με το χύμα κρασί γεμί-
EXODOS/38
ζουν και ξαναγεμίζουν, ενώ κάθε τόσο ακούγεται ο ήχος ποτηριών που τσουγκρίζουν με τις ευχές για την υγεία μας. Και αν σε όλο αυτό το σκηνικό, φόντος αποτελέσει μια ζωντανή ορχηστρούλα, τότε με ένα - δυο ποτηράκια, οι παρέες θα αρχίσουν να σιγοτραγουδούν, μετά να τραγουδούν και ποιος ξέρει... Ο χορός και το γλέντι περιμένουν. Και αν το καφενείο είναι ο χώρος έκφρασης του συνειδητού, ο χώρος που κυριαρχείται από τον λόγο και τη συνείδηση, η ταβέρνα είναι ο χώρος έκφρασης του ασυνείδητου, διαβάζουμε σto-paliatzidiko.blogspot.gr. Εδώ οι άνθρωποι μιλούν με τη γλώσσα της ψυχής και όχι της λογικής. Πίνουν, μιλούν, τραγουδούν, γλεντούν, αδελφώνονται, αγαπούν, πονούν, υποφέρουν θυμούνται, λυτρώνονται. Το γλέντι, ο νταλκάς, το τσακίρ κέφι, το ζεϊμπέκικο, είναι μοναχικοί δρόμοι αναζήτησης και έκφρασης της αλήθειας, που ενωμένοι στον κοινό τόπο της ταβέρνας προσπαθούν να νικήσουν τον ανθρώπινο πόνο. Επι - κοινωνία. Η ταβέρνα είναι χώρος υπέρβασης. Ο χώρος που κυριαρχείται από το συναίσθημα. Γι’ αυτό σπάνια βρίσκεται κοντά σε χώρους «αγοράς». Προτιμά το απόμερο, το ανήλιο. Στεγάζεται σε υπόγεια, εκεί που κατοικεί το ασυνείδητο. ●
Ακόμα ένα... τσιπουράκι Ντόπιοι και επισκέπτες απολαμβάνουν το …νέκταρ του Βόλου
☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 48
EXODOS/46
T
o τσίπουρο θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί το… νέκταρ του Βόλου. Οποιος έχει επισκεφτεί την πόλη μας, θεωρείται τουλάχιστον ασέβεια... προς το Ξένιο Δία, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι, να μην επισκεφτεί τσιπουράδικο και να μην δοκιμάσει τους πεντανόστιμους μεζέδες που συνοδεύουν το 25αράκι. Η πόλη, και όχι άδικα, εκτός από όλες τις άλλες ομορφιές και τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, έχει συνδέσει το όνομά της με τα τσιπουράδικα.
Σημεία αναφοράς, στέκια συνάθροισης, όπου «παντρεύονται» το χθες με το σήμερα και το αύριο και όπου όλα μοιάζουν διαφορετικά. Ακόμη και αυτή την κρίση που βιώνουμε, με ένα τσιπουράκι, όλοι μας την αντιμετωπίζουμε πιο χαλαρά, πιο κεφάτα. Συνοδεύει τις μικρές και μεγάλες χαρές, αλλά και τις λύπες. Γίνεται σήμα κατατεθέν της φιλοξενίας και της πιο χαρακτηριστικής ελληνικής της έκφρασης, του κεράσματος. Από τη μία άκρη της πόλης μέχρι την άλλη, στο Βόλο, τη Νέα Ιωνία και σε όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο μετρά κανείς περισσότερα από 600 τσιπουράδικα. Το καθένα με τη δική του φυσιογνωμία. Αλλα παραδοσιακά, άλλα πιο μοντέρνα, γίνονται κάθε μέρα τόπος συνάντησης της παρέας, μετά τη δουλειά, στο ενδιάμεσο, αλλά και μέχρι αργά το βράδυ. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες και άνδρες, μικρές και μεγαλύτερες παρέες γίνονται ένα και διασκεδάζουν με ένα μοναδικό τρόπο.
“
Μία παράδοση χρόνων Το αγαπημένο τσιπουράκι, αποτελεί μία συνήθεια χρόνων για τους Βολιώτες. Ακόμη και για ένα… - για να ανοίξει η όρεξη όπως λένε- η τσιπουροκατάνυξη γίνεται. Σύμφωνα με τους παλαιότερος ο «θεσμός» της τσιπουροκατάνυξης ξεκίνησε από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που εγκαταστάθηκαν στο Βόλο και κυρίως από αυτούς που δούλευαν στο λιμάνι. Οι εργάτες αναζητούσαν ένα στέκι για διάλειμμα κοντά στη δουλειά και έτσι …το νερό – το τσίπουρο δηλαδή- άρχισε να ρέει. Αρχικά όπως διαβάζουμε σε διάφορα βιβλία, το τσίπουρο, έφτανε κυρίως από τον Τύρναβο και από τα χωριά του Πηλίου. Πίνονταν σκέτο ή με ξηρούς καρπούς, πριν από το φαγητό. Οι πρώτοι μεζέδες που προστέθηκαν ήταν λιόκαφτο χταπόδι, λάχανο, τσιτσίραβλα και διάφορα παστά σταδιακά, όμως άρχισαν να προστίθενται και διάφορα θαλασσινά, τα οποία σήμερα έχουν την τιμητική τους από το πρώτο κιόλας 25άρι. ●
Σύμφωνα με τους παλαιότερος ο «θεσμός» της τσιπουροκατάνυξης ξεκίνησε από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που εγκαταστάθηκαν στο Βόλο και κυρίως από αυτούς που δούλευαν στο λιμάνι EXODOS/48
Greek… σουβλάκι,
η παραδοσιακή ελληνική συνταγή Από την αρχαιότητα έως σήμερα το δημοφιλέστερο έδεσμα
Δ
εν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω… θα έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου με την πασίγνωστη ατάκα του στην ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο» και θα συμφωνούσαμε απολύτως μαζί του. Όπως και με τους τουρίστες που το πρώτο που θα δοκιμάσουν από την ελληνική κουζίνα είναι το παραδοσιακό σουβλάκι. Ναι, το σουβλάκι αποτελεί κομμάτι της γαστρονομικής μας ταυτότητας. Σουβλάκι ή καλαμάκι δεν θα μπούμε στη διαμάχη μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας αντίστοιχα. ☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 56
EXODOS/54
“
Πόσο γνωστό είναι ότι το σουβλάκι είναι… συνταγή γνωστή από την ελληνική αρχαιότητα; Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Αθήναιου στο έργο του Δειπνοσοφιστές, ότι ο Ηγήσιππος στο Οψαρτυτικότου, δηλαδή στον οδηγό μαγειρικής που έγραψε, αναφέρει ένα έδεσμα που λεγόταν κάνδαυλος και ήταν κάτι ανάλογο με το σημερινό σουβλάκι. Συνδύαζε κομμάτια από ψητό κρέας, πίτα, τυρί και άνηθο και σερβιριζόταν με ζουμί.
EXODOS/56
Στο Βόλο, μπορεί να βρει κανείς και τα δύο: και το καλαμάκι σκέτο και το ονομαστό σουβλάκι που σερβίρεται σε πίτα ή ψωμάκι, μαζί με πατάτες, τομάτα, κρεμμύδι και τζατζίκι. Θεωρείται πλήρες γεύμα - δικαιολογούνται οι περίπου 600 θερμίδες του - και αποτελεί αγαπημένο έδεσμα και την ελληνική εκδοχή του fast food. Μπορείς να το φας νωρίς το μεσημέρι -«ένα για να ανοίξει η όρεξη» - ως μεσημεριανό γεύμα - δεν επαναλαμβάνουμε τις θερμίδες - ακόμη και ανάμεσα στα ψώνια στην αγορά τα απογεύματα, μετά το βραδινό ποτό αλλά και σε κάθε είδους υπαίθρια εκδήλωση εορταστικού χαρακτήρα. Το σουβλάκι, σε κάρβουνα ή όχι, έχει πάντα μία θέση στο τραπέζι. Είναι στο DNA μας. Και μπορεί κανείς να το βρει σε κάθε γωνιά της πόλης, στο κέντρο ή και στις γειτονιές. Παντού υπάρχει ένα σουβλατζίδικο. Απλώς επιλέξτε τον τρόπο που θα το απολαύσετε. Σκέτο καλαμάκι, σε πίτα ή ψωμάκι και με τα συνοδευτικά που ταιριάζουν στον κάθε ουρανίσκο. ●
Βολιώτικες πίστες Eρωτες, απογοητεύσεις, νταλκάδες, γίνονται ένα στο ναό του μπουζουκιού
H
διασκέδαση του Βολιώτη είναι συνυφασμένη με τα μπουζούκια. Eρωτες, απογοητεύσεις, νταλκάδες, γίνονται ένα στο ναό του μπουζουκιού. Στις δεκαετίες 60, και 70 όταν διασκέδαζε κάποιος στα μπουζούκια της εποχής θεωρείτο μείζον κοσμικό γεγονός.
Οι άνδρες με τα κλασικά μαύρα κουστούμια , οι γυναίκες με μακριές τουαλέτες, πελάτες υψηλής οικονομικής και κοινωνικής στάθμης. Στις δεκαετίες 80 και 90 με την σταδιακά ανερχόμενη οικονομική ευμάρεια των Ελλήνων αυξήθηκε η επιχειρηματική δραστηριότητα στον χώρο και τα μπουζούκια πλέον καθιερώθηκαν ως η κύρια διασκέδαση των Ελλήνων καθόσον πλέον είχαν πρόσβαση όλοι, χωρίς οικονομικές ή κοινωνικές ταμπέλες. Στη δεκαετία 1990-2000 υπήρξε το απόγειο όλων των συντελεστών στη διασκέδαση, επιχειρηματίες, καλλι-
EXODOS/60
τέχνες, πελάτες, όλοι περνούσαν καλά. Κυριολεκτικά αποθέωση της διασκέδασης. Τα έξι τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, και τα μπουζούκια πέρασαν τα δύσκολά τους. Όμως παρέμειναν για τους περισσότερους ο πιο δημοφιλής χώρος διασκέδασης. Στο Βόλο της νύχτας και της διασκέδασης Premiera, Voice και Χίλια Χείλια κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή υποδέχονται τους λάτρεις της λαικής μουσικής που θέλουν να μερακλώσουν, να χορέψουν και να διασκεδάσουν, απολαμβάνοντας λουλουδοπόλεμο υπό τους ήχους ζωντανής μουσικής.
PREMIERA FULL OF LIVE Διασκέδαση μέχρι πρωίας για όλα τα γούστα Παγασών 38 Τηλ. 6984234391-6974525712 Ανοιχτά: Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή Τιμή φιάλης 100 € Φοιτητική τιμή 80 € Τιμή εισόδου με ποτό 10 euro Τραγουδούν: Γιώργος Μάης, Τζωρτζίνα Νικάκη Συμμετέχουν: Χρήστος Λιουνέας Μαργαρίτα Χιονίδη
EXODOS/61
Voice
Voice Live clubbing Μια εικόνα, χίλιες λέξεις Και χίλιες νότες, νύχτες, τραγούδια, χαμόγελα, εμπειρίες Λαρίσης - Αθηνών Reserve 6951659445 Κάθε Παρασκευή και Σάββατο ο Christos Kiprianidis, η Δήμητρα Ταγιάννη, η Ιωάννα Ζερβολέα και ο Αδάμος κάνουν liveclubbing στα decks του Σταύρου Γόβα!! Καλλιτεχνική επιμέλεια Χρήστος Γκιουρας Πρέπει να το ζήσεις.. Παρασκευή & Σάββατο Έναρξη προγράμματος 11.30
EXODOS/62
- Φιάλη 65 € μέχρι τις 12.30 Μετά τις 12:30 Φιάλη 90e(φοιτητική 75 €)
ΧΙΛΙΑ- ΧΕΙΛΙΑ Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο "Χίλια Χείλια"! Νεαπόλεως 10, Βόλος Το πρόγραμμα του Χίλια- Χείλια επιμελούνται οι καλύτεροι επαγγελματίες του είδους και σε συνδυασμό με τις υπέροχες φωνές των τραγουδιστών του σχήματος σας υπόσχονται αξέχαστες νυχτερινές αποδράσεις. Οι Σάββας Γαλάνης, Ευδοκία Παπαδοπούλου, Αλέξης Πρεβενάς, Σοφία Κετικίδου, Χάρης Άνθης, Φανή Τσελεπή και Άγγελος Σιανίδης, υπό την επιμέλεια του μαέστρου Θανάση Χόνδρου, ετοίμασαν για τη διασκέδασή σας ένα δυναμικό πρόγραμμα που θα σας καταπλήξει!!!! Ανοιχτά Παρασκευή-Σάββατο Τηλέφωνο 694 788 9920
EXODOS/63
Από το χορό της Σαλώμης… στα σημερινά στριπτιζάδικα Ο αισθησιακός χορός που περιλαμβάνει αφαίρεση ρούχων έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα
Κ
αλλίγραμμα κορμιά - γυναικεία αλλά πλέον και αντρικά - λικνίζονται αισθησιακά… Χαμηλός φωτισμός… Μουσική… Και τα ρούχα ένα- ένα αρχίζουν να αφαιρούνται: στριπτίζ. Μία τέχνη παρεξηγημένη ιδίως στο παρελθόν, ταμπού για πολλούς ακόμη και σήμερα, μία τέχνη που γνώρισε νομικές απαγορεύσεις. Κι όμως αποτελεί μία ερωτική τέχνη κατά την οποία η γυναίκα ή ο άνδρας χορεύοντας αισθησιακά, αφαιρούν ένα - ένα τα ρούχα προς τέρψη οφθαλμών, γιατί η επαφή απαγορεύεται ρητά. ☛ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 68 EXODOS/67
Τα ταμπού έχουν περιοριστεί. Σήμερα τα στριπτιτζάδικα συνιστούν και μια μορφή εναλλακτικής διασκέδασης Κάποτε στα στριπτιτζάδικα οι χορεύτριες ήταν κυρίως γυναίκες και το κοινό σχεδόν αποκλειστικά αντρικό. Σήμερα, στην πίστα του κέντρου ανεβαίνουν και άντρες και παρέες γυναικών απολαμβάνουν το αισθησιακό θέαμα ως θαμώνες. Τα ταμπού έχουν περιοριστεί κι έτσι σε στριπτιτζάδικα δεν θα δεις κάτι… μοναχικούς τύπους να παρακολουθούν προσηλωμένοι το γυναικείο κορμί να ακολουθεί το ρυθμό της μουσικής και σιγά- σιγά να αποκαλύπτεται. Τα στριπτιτζάδικα συνιστούν και μια μορφή εναλλακτικής διασκέδασης. Μικτές παρέες επιλέγουν εκεί να πιουν το ποτό τους και να απολαύσουν ένα καλλιτεχνικό θέαμα. Ομάδες ανδρών δίνουν ραντεβού για να θαυμάσουν τη γυναικεία φύση, αλλά και γυναίκες, κάνουν εξόδους με τις φίλες τους για να δουν από κοντά απολλώνια κορμιά. Must θεωρείται ένα strip show για το μέλλοντα γαμπρό ή τη μέλλουσα νύφη. Πολλά bachelor πάρτι περιλαμβάνουν και strip show λίγο πριν το ζευγάρι ενωθεί με τα δεσμά του γάμου.Strip show λοιπόν, γιατί όχι; Αλλωστε οι ρίζες του εντοπίζονται στην αρχαιότητα…
EXODOS/68
Ο χορός της Σαλώμης Οι ρίζες του στριπτίζ ως τέχνη αμφισβητούνται και διάφορες ημερομηνίες και περιστάσεις έχουν δοθεί από την αρχαία Βαβυλωνία έως και τον 20ο αιώνα στην Αμερική. Ο όρος «στριπτίζ» καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1932, με την έννοια «απογύμνωση», κατά την έννοια των γυναικών να βγάζουν τα ρούχα για να διεγείρουν σεξουαλικά τους άνδρες και φαίνεται να πηγαίνει πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, αν όχι στην αρχαιότητα. Υπάρχει μια πτυχή απογύμνωσης σε αρχαίο μύθο Σουμερίων της καθόδου της θεάς Inanna στο Underworld (ή Kur). Σε κάθε μία από τις επτά πύλες, αφαίρεσε ένα ρούχο ή ένα κομμάτι του κοσμήματος. Οσο παρέμεινε στην κόλαση, η γη ήταν άγονη. Οταν επέστρεψε, η γονιμότητα αφθονούσε. Μερικοί πιστεύουν ότι ο μύθος αυτός ενσωματώνεται στο χορό των επτά πέπλων της Σαλώμης, που χόρεψε για το βασιλιά. Ωστόσο, παρόλο που η Αγία Γραφή καταγράφει τον χορό της Σαλώμης, η πρώτη αναφορά της αφαίρεσης επτά πέπλων συμβαίνει στο παιχνίδι του Oscar Wilde του «Σαλώμη», το 1893. Στην αρχαία Ελλάδα, ο νομοθέτης Σόλων σύστησε διάφορες κατηγορίες των ιερόδουλων στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ.. Ανάμεσα σε αυτές τις κατηγορίες των ιερόδουλων ήταν οι auletrides: χορεύτριες, ακροβάτες, μουσικοί, για να χορεύουν γυμνοί σε ένα μαγευτικό τρόπο, μπροστά από το κοινό των ανδρών. Στην αρχαία Ρώμη, ο χορός που χαρακτηρίζει απογύμνωση ήταν μέρος των θεαμάτων (ludi) στο Floralia, ένα φεστιβάλ που γινόταν τον Απρίλιο προς τιμήν της θεάς Flora. Η πρακτική του στριπτίζ δεν ήταν καθόλου νέα. Ομως, σε αυτή τη μορφή τέχνης αντιτάχθηκε ενεργά η Χριστιανική Εκκλησία, η οποία κατόρθωσε να επβάλλει νομοθετικές διατάξεις που απαγορεύουν το στριπτίζ.
Το Moulin Rouge Η δεκαετία του 1880 και 1890, δείχνει, όπως οι Moulin Rouge και Folies Bergère, ότι ήταν ελκυστικό ενδεδυμένες γυναίκες να χορεύουν και tableaux vivants. Σε αυτό το περιβάλλον, μια πράξη το 1890 χαρακτήρισε μια γυναίκα να απομακρύνει σιγά-σιγά τα ρούχα της σε μια μάταιη αναζήτηση για ένα ψύλλο που σέρνεται στο σώμα της. Το 1905 , η περιβόητη και τραγική Ολλανδή χορεύτρια Μάτα Χάρι, που αργότερα πυροβολήθηκε ως κατάσκοπος από τις γαλλικές αρχές κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έδωσε μία ολονύκτια παράσταση στο Musée Guimet. Το πιο διάσημο τμήμα της πράξης ήταν η προοδευτική αποβολή της ένδυσης μέχρι που φορούσε μόνο ένα σουτιέν από κοσμήματα και μερικά στολίδια πάνω από τα χέρια και το κεφάλι της. Μια άλλη απόδοση ορόσημο ήταν η εμφάνιση στο Moulin Rouge το 1907 από μια ηθοποιό που ονομάζεται Germaine Aymos που έχει ντυθεί μόνο με τρία πολύ μικρά κοχύλια. Στη δεκαετία του 1930 η διάσημη Josephine Baker χόρεψε ημίγυμνη στο sauvage danse στο Folies και άλλες τέτοιες παραστάσεις δόθηκαν στο Tabarin. Αυτές οι συναυλίες ήταν αξιοσημείωτες για τις εξεζητημένες χορογραφίες τους και συχνά ντύνοντας τα κορίτσια σε λαμπερές παγιέτες και φτερά. Κατά τη δεκαετία του 1960 «πλήρως γυμνό» δείχνει να δόθηκε σε τέτοιες θέσεις όπως Le Crazy Horse Saloon.
Στο Λονδίνο Στη Βρετανία στη δεκαετία του 1930, όταν η Laura Henderson άρχισε να παρουσιάζει γυμνό σόου στο Windmill Theatre, στο Λονδίνο, το βρετανικό δίκαιο, απαγόρευε τα γυμνά κορίτσια στην κίνηση. Για να ξεφύγουν από την απαγόρευση τα μοντέλα εμφανίστηκαν σε σταθερές tableaux vivants. Τα κορίτσια Windmill περιόδευσαν επίσης σε Λονδίνο και άλλα επαρχιακά θέατρα, μερικές φορές χρησιμοποιώντας έξυπνα συσκευές, όπως εκ περιτροπής σχοινιά για να κινήσουν τα σώματά τους γύρω και να διαμένουν εντός του γράμματος του νόμου που απαιτούσε να μην κινούνται με δική τους βούληση. Από τη δεκαετία του 1950, περιοδικές στριπτίζ πράξεις χρησιμοποιούνται για να προσελκύσουν το κοινό σε αίθουσες μουσικής. Ο Paul Raymond ξεκίνησε περιοδείες παραστάσεων του το 1951 και αργότερα άνοιξε ιδιωτικά μέλη του συλλόγου, το 1958. Αυτό ήταν το πρώτο από τα μέλη των προσωπικών στριπτίζ κλαμπ στη Βρετανία. Αλλαγές στο νόμο της δεκαετίας του 1960 επέφεραν μια έκρηξη των κλαμπ στριπτίζ με «πλήρως γυμνό» χορό και συμμετοχή του κοινού. ●
“
Οι ρίζες του στριπτίζ ως τέχνη αμφισβητούνται και διάφορες ημερομηνίες και περιστάσεις έχουν δοθεί από την αρχαία Βαβυλωνία έως και τον 20ο αιώνα στην Αμερική EXODOS/69