Artefact 24 expogids

ARTEFACT

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

I live in one of the 18.000 worlds

The light of my world is shimmering … am I also disappearing

— Saodat Ismailova

N

In zijn gedicht Burnt Norton (1936) ,1 het eerste deel van Four Quartets (1941), beschreef dichter T.S. Eliot een bijzondere staat tussen tijd en beweging, voorbij het fysieke van onze lichamen. Het gedicht handelt over hoe je kan ontsnappen aan de reguliere tikkende klok om een verlossende tijdloosheid te vinden, het stille punt van de tollende aarde. Eliot beschreef die staat tussen de moties van het verleden en heden als ‘de eeuwige dans’, waar we met kunst en poëzie tot ver voorbij onze materiële existentie kunnen doorleven. Het is die bijzondere plek in het hart van de storm waar je hem ziet en hoort razen, maar waar hij je net niet raakt. Een plek waar je je blik kan richten op wat er werkelijk gaande is, om te begrijpen en diep in te ademen vooraleer je in actie schiet. Eliot schreef die gedichten tussen de twee wereldoorlogen en probeerde via poëzie een uitweg te vinden uit de spanning van maatschappelijke destructie en sociale vijandigheid, die ook nu heel herkenbaar is. Vandaag is het leed van de wereld ook intens voelbaar in ons dagelijks leven en trekt chaos aan onze mouwen. Hoe blijven we wakker genoeg om voor elkaars rechten op te komen in solidariteit, zonder het slaapzand van machteloosheid diep onder onze gesloten ogen te wrijven?

De kunstenaars in deze tentoonstelling tonen elk vanuit hun eigen praktijk hoe je positie kan innemen door connecties aan te gaan met elkaar, door intergenerationele verhalen en voorouderlijke kennis te delen en de verhoudingen tussen het materiële en gevoelsmatige, het individuele en het kosmische te ontdekken. Wat kan de rol zijn van onze persoonlijke ervaringen en verlangens in een groter geheel? Elke kunstenaar werkt vanuit andere culturen en luistert naar andere wereldgeesten om die relaties vorm te geven. Geen enkel lichaam bestaat in een vacuüm. Sterker nog, elk lichaam laat doorheen het leven sporen na. Uitspraken van verschillende beroemde astrofysici zijn doorheen de jaren vergroeid tot één bekende quote: ‘wij zijn allemaal sterrenstof.’ Het is een vaststelling waar ook Anne Duk Hee Jordan, een van de deelnemende kunstenaars, naar verwijst in een belangrijk essay over de seksuele levens van zeedieren dat ze samen schreef met curator Pauline Doutreluingne (Gentle Breeze: Changing Sex in Ecology, 2021). Het menselijk leven is ontstaan uit de desintegratie van andere kosmische lichamen, het stof van sterren die zichzelf hebben gerecycleerd en geheroriënteerd in nieuwe atomische verbindingen. Het is een manier om onze verwantschap met de wereld en andere levens rondom ons, poëtisch te onderstrepen. Jordan en Doutreluingne gebruiken die kennis om te ijveren voor gezonde meer-dan-menselijke relaties.

Natuurkundige Karen Barad leert ons dat onze lichamen niet ‘begrensd’ zijn, maar in de ruimte verder bestaan voorbij onze huid: we zoeken, op moleculair niveau, voortdurend naar connectie met de buitenwereld. Of, zoals gender- en literatuurwetenschapper Julietta Singh het beschrijft in haar boek No Archive Will Restore You (2018): ‘We smeren onszelf moleculair uit in de buitenwereld en vermengen ons ermee op manieren die niet zichtbaar zijn voor ons.’ 2 Singh citeert hierbij ook de bijzondere uitspraken van de Amerikaanse filosoof Nancy Tuana, die de grenzen tussen ‘ons vlees en het vlees van de wereld’ 3 uitdaagt met de stelling dat alle lichamen poreus zijn. Als die connecties op natuurwetenschappelijk niveau kunnen bestaan, lijkt het des te belangrijker dat we ze ook mentaal, cultureel en spiritueel leren bestendigen door open te staan voor nieuwe, niet-discriminerende narratieven en de poëzie van anderen. CAConrad, een van de dichters die ons hebben geïnspireerd en die ook een hoofdrol speelt in I Hope I’m Loud When I’m Dead, de tentoongestelde film van Beatrice Gibson, vat het goed samen: ‘deze mechanistische wereld … heeft van me vereist om MIJN LICHAAM TE VINDEN om MIJN PLANEET TE VINDEN om zo mijn poëzie te vinden.’ 4

De noodzaak van kunst en poëzie in een wereld in verval kan dromerig klinken, maar is essentieel. Al in 1977 schreef de baanbrekende auteur Audre Lorde dat poëzie geen luxe is, maar een noodzaak in haar essay Poetry Is Not a Luxury. Eerst en vooral is poëzie meer dan een verzameling slim gestructureerde versregels; het is een essentiële uitdrukkingsvorm voor zij die gediscrimineerd worden, en met name Zwarte vrouwen, schrijft Lorde. Net zoals T.S. Eliot, identificeert de dichter een plek van potentie. Ze beschrijft hoe de duisternis van onderdrukking in het hart van Zwarte vrouwen een bevrijdende verbale energie kan creëren die niet westers en niet oppervlakkig is. Ze gaat uit van diepgewortelde en voorouderlijke kennis die zo kan doorleven. ‘Poëzie is de manier waarop een naam wordt gegeven aan het naamloze zodat ze gedacht kan worden.’ 5 Woorden kunnen zo een politiek wapen worden om vrijheid op te eisen en los te breken van witte, westerse en patriarchale culturen die opgedrongen worden via systematische kolonisatie en assimilatie. In essentie kan poëzie een stem geven aan mensen wier stem structureel ongehoord blijft.

Net zoals voor Lorde, lijkt ook voor T.S. Eliot de verhelderende en helende stilheid van poëzie en kunst de enige uitweg in een wereld die uit elkaar valt. Zijn dichtbundel Four Quartets beschrijft de laatste dagen van een wereld die sneller en sneller draait tot in haar eigen ondergang.

AT

Gender- en cultuurwetenschapper Jack Halberstam schreef over de esthetiek van instorting (‘the aesthetic of collapse’) in zijn boek Wild Things: The Disorder of Desire (2020). In het boek duikt hij in de westerse cultuurgeschiedenis om te analyseren hoe het ‘wilde’ dikwijls geassocieerd werd met queerheid en queer lichamen doorheen de twintigste eeuw. Hierbij stelt hij nieuwe interpretaties voor van wat ‘wildheid’ is, maar kijkt hij ook concreet hoe kunst ruimte kan maken voor verzet, net door dat stille punt in een tollende wereld te zijn. Zijn theorie baseert hij op het feit dat een laatkapitalistische economie overleeft doorheen pieken en dalen, waarbij een crash altijd mee berekend wordt en een volledige, organische destructie van systemen van exploitatie en extractie hiermee onmogelijk wordt gemaakt. Halberstam schrijft dat we zelf mee moeten werken aan het ‘ont-bouwen’ van de wereld, dat we zelf naar een instorting toe moeten werken, zodat we collectief los kunnen breken uit de vicieuze cirkels van uitbuiting en winst, onstuimige consumptie en kolonialisme. De verbeelding van zo’n ontmantelde wereld gebeurt eerst in kunst en cultuur, schrijft hij. Daarbij ziet hij stilheid als een complementaire manier om resistent te kunnen zijn. ‘Stilte doorbreekt lawaai.’ Een esthetiek van instorting kan een reeks artistieke gebaren inhouden die te maken hebben met vallen, die ons leren houden van chaos en rommel of die verval esthetiseren. Halberstam ziet die houding als een kans om net met stilheid en krachtige rust de stilte van de wereld te doorbreken – net zoals een sit-in voor vrede, een hongerstaking of een stilteprotest ook radicale weerstand kan bieden.

Maar laten we zeker niet de andere gevleugelde en terechte woorden van Audre Lorde vergeten: ‘Your silence will not protect you.’ Onze stilte zal ons niet beschermen. Vanuit een gelijkaardige redenering schreef dichter Adrienne Rich Tonight No Poetry Will Serve (2011), een gedicht en dichtbundel waar ook Alfredo Jaar naar verwijst wanneer hij in zich met gezonde zelfreflectie afvraagt of kunst een rol kan spelen om de maatschappij beter te maken. Julietta Singh schreef dat geen enkel archief – geen enkel geheugen, geen enkele herinnering – een verwoest lichaam kan herstellen. Singh beschrijft accuraat de buitenwereld waartoe onze lichamen zich moeten verhouden: ‘afwisselend bouwt ze ons mee op, voedt ze ons, en vergiftigt ze ons.’ 6 De wereld is niet enkel een chaotische plek, maar evolueert verder tot een repressieve plek voor steeds meer mensen en gemeenschappen. Hoe kan je je staande houden als jouw leven en dat van je geliefden niet wordt gerespecteerd, wordt afgestompt, letterlijk verwoest, of zelfs van je wordt afgenomen? De antwoorden die worden aangereikt in de tentoonstelling zullen nooit

toereikend zijn. Het stille punt in een tollende wereld mag dan ook niet fout begrepen worden als een verdovende of verlammende stilte. Het is een stabiliserend rustpunt waarin energie blijft borrelen en het vuur brandend gehouden wordt om te strijden voor ieders recht op een menswaardig en betekenisvol leven.

De tentoonstelling eindigt met een eclips in de film van Anouk De Clercq: de oogverblindende donkerte is stil en zwaar. Duisternis en disconnectie zijn vandaag de dag oorlogswapens: wat men elders niet ziet of kan vastleggen, wat men elders niet hoort of kan registreren, is niet gebeurd. Maar de duistere eclips is tijdelijk, en werd in vele oude culturen zelfs verwelkomd als een intrede in een hernieuwde wereld: een nieuwe energie. De ‘nur’, het levenslicht van de wereld, luidt een reïncarnatie in aan het begin van de tentoonstelling in de film van Saodat Ismailova. Zo is de cirkel rond.

Zeynep Kubat

Karen Verschooren

E

In his poem Burnt Norton (1936), 1 the first part of Four Quartets (1941), poet T.S. Eliot described a special state between time and motion, beyond the physicality of our bodies. The poem is about how to escape the regular ticking clock to find a redemptive timelessness, the silent point of the spinning earth. Eliot described that state between the motions of past and present as ‘the eternal dance’, where we can live on through art and poetry far beyond our material existence. It is that special place in the heart of the storm where you see and hear it raging, but where it cannot touch you. A place where you can turn your gaze onto what is really going on, to understand and breathe in deeply before taking action. Eliot wrote these poems between two world wars, trying to find a way out of the tension of societal destruction and social hostility, a tension that is all too recognizable in our current times. Today, the suffering of the world is intensely felt in our daily lives, and chaos tugs at our sleeves. How do we remain awake and conscious enough to stand up for each other’s rights in solidarity instead of rubbing the sleeping sand of powerlessness deeper into our closed eyes?

The artists in this exhibition each show through their own practice how to take a stand by making connections with each other, by sharing intergenerational stories and ancestral knowledge, and exploring the relationships between the material and the emotional, the individual and the cosmic. What can be the role of our personal experiences and desires in a bigger picture? Each artist works from other cultures and listens to other world spirits to shape these relationships. Nobody exists in a vacuum. Indeed, each body leaves its mark as it goes through life. Statements by several famous astrophysicists over the years have coalesced into one well-known quote: ‘we are all stardust.’ It is an observation that Anne Duk Hee Jordan, one of the participating artists in this exhibition, also refers to in an important essay on the sexual lives of marine animals that she co-wrote with curator Pauline Doutreluigne (Gentle Breeze: Changing Sex in Ecology, 2021). Human life emerged from the disintegration of other cosmic bodies, the dust of stars that recycled and reoriented themselves into new atomic conjunctions. It is a way of poetically underscoring our kinship with the world and other lives around us. Jordan and Doutreluigne therefore use this knowledge to push for healthy more-than-human relationships.

Physicist Karen Barad teaches us that our bodies are not ‘limited’, but continue to exist in space beyond our skin. We constantly seek connection on a molecular level with the outside world. As gender and literary

scholar Julietta Singh describes in her book No Archive Will Restore You (2018): ‘Molecularly, we spread into the ‘outside’ world, mingling with it in ways that are not apparent to us.’ 2 Here Singh also cites the extraordinary statements of American philosopher Nancy Tuana, who challenges ‘the boundaries between our flesh and the flesh of the world,’ 3 by arguing that all bodies are porous. If these connections can exist on a natural scientific level, it seems all the more important that we also learn to perpetuate them mentally, culturally and spiritually by being open to new, non-discriminatory narratives and the poetry of others. CAConrad, one of the poets who have inspired our curation and who also stars in I Hope I’m Loud When I’m Dead, Beatrice Gibson’s exhibited film, sums it up very well: ‘this mechanistic world … has required me to FIND MY BODY to FIND MY PLANET in order to find my poetry.’ 4

The necessity of art and poetry in a world in decline may sound soft-headed, but it is essential. Back in 1977, pioneering author Audre Lorde wrote that poetry is not a luxury but a necessity in her essay Poetry Is Not a Luxury. First and foremost, poetry is more than a collection of cleverly structured lines of verse; it is an essential form of expression for those who are discriminated against, and Lorde writes especially about and for Black women. Like T.S. Eliot, Lorde identifies a place of potentiality. She describes how the darkness of oppression in the hearts of Black women can create a liberating verbal energy that is neither western nor superficial. She draws on deep and ancestral knowledge that can live on like this. ‘Poetry is the way we help give name to the nameless so it can be thought.’ 5 Words can thus become a political weapon to claim freedom and break free from white, western and patriarchal cultures imposed through systematic colonization and assimilation. In essence, poetry can give a voice to people whose voices remain structurally unheard.

As it was for Lorde, also for T.S. Eliot the illuminating and healing stillness of poetry and art seems the only way out in a world falling apart. Eliot’s poetry collection Four Quartets describes the final days of a world spinning faster and faster into its own collapse. Gender and cultural scholar Jack Halberstam wrote about the aesthetic of collapse in his book Wild Things: The Disorder of Desire (2020). In the book, he delves into western cultural history to analyze how the ‘wild’ was often associated with queerness and queer bodies throughout the 20th century. In doing so, he proposes new interpretations of what ‘wildness’ is, but also looks concretely at how art can make space for resistance, just

by being that still point in a turning world. He bases his theory on the fact that a late-capitalist economy survives through peaks and declines that always takes into account the occurrence of crashes, which makes a complete natural destruction of systems of exploitation and extraction impossible. Halberstam writes that we ourselves must participate in the ‘unbuilding’ of the world, that we ourselves must work toward collapse so that we can collectively break free from the vicious cycles of exploitation and profit, boisterous consumption and colonialism. The imagination of such a dismantled world happens first in art and culture, he writes. In doing so, he sees silence as a complementary way to be resistant. ‘Silence breaks through noise.’ An aesthetic of collapse can then involve a series of artistic gestures that deal with falling, that teach us to love chaos and clutter, or aestheticize decay. Halberstam sees this attitude as an opportunity to break the silence of the world just with stillness and powerful calmness – just as a sit-in for peace, a hunger strike or a silence protest can also offer radical resistance.

But let us certainly not forget Audre Lorde’s other winged and justified words, ‘Your silence will not protect you.’ Our silence will not protect us. In a similar gist, poet Adrienne Rich wrote Tonight No Poetry Will Serve (2011), a poem and published collection that Alfredo Jaar also refers to when he wonders in healthy self-reflection whether art can play a role in bettering society. Julietta Singh wrote that no archive – no memory, no recollection – can restore a ravaged body. Singh accurately describes the outside world to which our bodies must relate: ‘(…) we are made up of an outside world which constitutes, nourishes, and poisons us in turns.’ 6 The world is not just a chaotic place, but continues to evolve into a repressive place for more and more people and communities. How can you sustain yourself when your life and that of your loved ones is disrespected, dulled, literally destroyed, or even taken away from you? The answers proposed in the exhibition will never be sufficient. The still point in a turning world shouldn’t be misunderstood as a numbing or paralyzing silence. It’s a stabilizing point with effervescent energy, where the fire keeps burning to fight for everyone’s right to a dignified and meaningful life.

The exhibition ends with an eclipse in Anouk De Clercq’s film: the dazzling darkness is silent and heavy. Darkness and disconnection are weapons of war today: what one cannot see or record elsewhere, what one cannot hear or record elsewhere, did not happen. But the dark eclipse is temporary, and was even welcomed in many ancient cultures

as an entry into a renewed world: a new energy. The ‘nur,’ the life-giving light of the world, heralds a reincarnation at the beginning of the exhibition in Saodat Ismailova’s film. The circle is complete.

Zeynep Kubat

Karen Verschooren

Readings (selectie)

T.S. Eliot — Four Quartets (1941)

CAConrad — You Don’t Have What It Takes to Be My Nemesis. And Other (Soma)tics (2023)

Audre Lorde — Poetry is not a luxury (1977)

Etel Adnan — Sea and Fog (2012)

Etel Adnan — Time (2019)

Etel Adnan — Shifting the Silence (2020)

Jack Halberstam — Wild Things: The Disorder of Desire (Perverse Modernities) (2020)

Julietta Singh — No archive will restore you (2018)

KAE TEMPEST. — On Connection (2020)

Michael Taussig — Mastery of non-mastery in the age of meltdown (2011)

Richard Powers — Bewilderment (2021)

Sara Ahmed — Wilful Subjects (2014)

Adrienne Rich — Tonight No Poetry Will Serve (2011)

Nancy Tuana — ‘Viscous Porosity: Witnessing Katrina’ (in: Stacy Alaimo & Susan Hekman (eds.), Material Feminisms, 2008)

Anne Duk Hee Jordan & Pauline Doutreluingne — ‘Gentle Breeze: Changing Sex in Ecology’ (in: Stefanie Hessler (ed.), Sex Ecologies, 2021)

Footnotes

1 A section from the poem Burnt Norton is included in the exhibition and can be found on p. 16.

2 ‘Molecularly, we spread into the ‘outside’ world, mingling with it in ways that are not apparent to us.’ Julietta Singh, No Archive Will Restore You (2018), p. 30

3 ‘the boundaries between our flesh and the flesh of the world.’

Julietta Singh, No Archive Will Restore You (2018), p. 30

4 ‘this mechanistic world … has required me to FIND MY BODY to FIND MY PLANET in order to find my poetry’ CACONRAD, THE RIGHT TO MANIFEST MANIFESTO in A beautiful Marsupial Afternoon, New (Soma)tics (2012), p.1

5 ‘Poetry is the way we help give name to the nameless so it can be thought.’ Audre Lorde, Poetry is not a luxury (1977) in Sister Outsider (2007), p. 26

6 ‘(…) we are made up of an outside world which constitutes, nourishes, and poisons us in turns.’ Julietta Singh, No Archive Will Restore You (2018), p. 30

Met werk van Etel Adnan, Felipe Baeza, Anouk De Clercq, Arpaïs Du Bois, Beatrice Gibson, Sky Hopinka, Saodat Ismailova, Alfredo Jaar, Anne Duk Hee Jordan, Germaine Kruip, Liliane Lijn, Margaret Salmon, Hyun-Sook Song, Pei-Hsuan Wang, Sophie Whettnall, Mickey Yang

At the still point of the turning world. Neither flesh nor fleshless; Neither from nor towards; at the still point, there the dance is, But neither arrest nor movement. And do not call it fixity, Where past and future are gathered. Neither movement from nor towards, Neither ascent or decline.

Except for the point, the still point, There would be no dance, and there is only the dance.

— T.S. Eliot, Burnt Norton

T.S. Eliot

— Burnt Norton

N Burnt Norton was het eerste gedicht van Four Quartets van de Amerikaanse dichter en toneelschrijver T.S. Eliot. De titel van het werk, gepubliceerd in 1936, verwijst naar het landhuis dat Eliot bezocht met zijn muze en vertrouwelinge Emily Hale in de Cotswolds. Centraal in het gedicht staan beschouwingen over de aard van de tijd, het universum en het goddelijke. Eliot bespreekt het concept van het huidige moment als het enige dat er echt toe doet, omdat we het verleden niet kunnen veranderen en de toekomst niet kunnen kennen. Het gedicht combineert verwijzingen naar oosterse en westerse religieuze en culturele tradities waaronder de Bhagavad-Gita en de Pre-Socratici, Johannes van het Kruis en Juliana van Norwich. Terwijl de thematieken van Burnt Norton nauw verbonden zijn met Eliots toneelstuk Murder in the Cathedral (1935), is de in vijf delen opgebouwde structuur afkomstig uit zijn gedicht The Waste Land (1922). Het fragment waaraan deze tentoonstelling haar titel ontleent, is opgenomen in het tweede deel van Burnt Norton waarin Eliot inzoomt op een bijzondere staat tussen tijd en beweging, beschreven als ‘de eeuwige dans’.

E Burnt Norton was the first poem of American poet and playwright T.S. Eliot’s Four Quartets. Published in 1936, its title refers to the manor house Eliot visited with his longtime muse and confidante Emily Hale in the Cotswolds. The poem focuses on reflections on the nature of time, the universe and the divine. Eliot discusses the concept of the present moment as the only one that really matters, as we cannot change the past and we cannot know the future. The poem combines references to the Bhagavad-Gita and the Pre-Socratics as well as St. John of the Cross and Julian of Norwich, thereby blending eastern and western religious and cultural traditions. Whilst its concept is tightly connected to Eliot’s 1935 play Murder in the Cathedral, its structure composed in five sections is linked to his 1922 poem The Waste Land. The fragment from which this exhibition derives its title, is included in the second part of Burnt Norton where Eliot zooms in on a special state between time and movement, described as ‘the eternal dance’.

Saodat Ismailova

Saodat Ismailova — 18.000 worlds

N In haar werk verweeft de Oezbeekse kunstenaar en filmmaker Saodat Ismailova mythen, rituelen en dromen met het alledaagse. Zich bewegend van het persoonlijke naar het collectieve geheugen, verbindt ze de recente geschiedenis van Centraal-Azië met de wereld van verhalen en onderzoekt ze de helende werking van spiritueel erfgoed. In haar single-channel film 18.000 Worlds combineerde Ismailova ongebruikt beeldmateriaal uit eigen filmprojecten met archiefmateriaal waaronder fragmenten uit het EYE Filmmuseum in Amsterdam. De film – door de kunstenaar beschouwd als een videotalisman – vestigt de aandacht op de wereld die het contact met haar voorouders verliest en het gevaar van de teloorgang van kennis die hiermee gepaard gaat. De titel verwijst naar een concept dat regelmatig voorkomt in wensen die deel uitmaken van het dagelijks leven in Centraal-Azië. Volgens sommige mystici is de wereld waarin wij leven slechts één van de 18.000 werelden waaruit het universum bestaat. Ismailova kende dit idee uit haar kindertijd en kwam het later weer tegen in het werk van de 12e -eeuwse Perzische filosoof en mysticus Shihāb al-Din Yahya al-Suhrawardi. Zijn teksten over verlichting zijn sindsdien een bron van inspiratie voor haar.

E In her practice, Uzbek artist and filmmaker Saodat Ismailova interweaves myths, rituals and dreams with everyday life. Moving from the personal to collective memory, she connects Central Asia’s recent history to the world of storytelling, exploring the healing effects of spiritual heritage. In her single-channel film 18.000 Worlds Ismailova combined unused footage from years of filming with archival footage including fragments of the EYE filmmuseum in Amsterdam. The film –considered by the artist as a video talisman – draws attention to the world that is losing touch with ancestors and the danger of losing forms of knowledge. The title refers to a concept that appears regularly in blessings that are part of daily lives in Central Asia. According to some mystics, the world we live in is just one of the 18,000 worlds that make up the universe. Ismailova was familiar with this idea from her childhood, and later came across it again in the work of the 12 th -century Persian philosopher and mystic Shihāb al-Din Yahya al-Suhrawardi. His texts on illuminationism have inspired her ever since.

Pei-Hsuan Wang — Ahma Holding Up The Sky With One Hand , 2023. Courtesy of the artist and Ballon Rouge

Pei-Hsuan Wang — The Extent of Our Union

by organizing objects and narratives in space, new identities can be formed.

— Pei-Hsuan Wang

N De installaties van de in Taiwan geboren kunstenaar Pei-Hsuan Wang zitten boordevol persoonlijke en culturele verwijzingen. Ze zijn doordrenkt met de geesten van haar familiebanden over generaties heen. Een intensief werkproces bestaande uit langdurig kneden en bewerken van klei, geconcentreerd tekenen, het zich opnieuw toe-eigenen van symbolen en materialen en assemblage, kristalliseert zich in nauwgezette markeringen die de wensen en gebeden van de kunstenaar in de werken verankeren. Het resultaat is een gelaagde installatie in drie delen waarvan elk element kan worden onderzocht op zijn betekenis maar waarvan de bezielde kwaliteiten ook onmiddellijk voelbaar zijn. Ze spreken over de kracht van intergenerationele banden en de waarde van het koesteren en delen van verhalen. Ze zijn een ode aan familierelaties en kinships die tijd en ruimte overstijgen.

E Taiwan-born artist Pei-Hsuan Wang’s installations are brimming with personal and cultural references. They are imbued with the spirits of her family ties across generations. An intense work process involving repetitive motions of molding and pinching clay, focused drawing, symbol and material re-appropriation and assemblage, crystallizes in meticulous mark-making embedding wishes and prayers into the works. The result is a layered installation in three parts of which each element could be scrutinized for its meaning but which animated qualities are also immediately palpable. They speak of the power of intergenerational bonds, and the value of cherishing and sharing stories. They are an ode to family ties and kinships across time and space.

Pei-Hsuan Wang — Huddled Mass (Tree of Aunties) (detail), 2023. Courtesy of the artist and Ballon Rouge

I drew my divinity up, cold and bracing around me, and went to open the door.

—

Madeline Miller, Circe

Courtesy of the artist and Ballon Rouge, with invaluable support from EKWC.

I. Glazed ceramic, stained glass, steel, aluminum, mosquito net, paint, vacuum formed acrylic, printed pattern based on the artist’s mother’s drawing, wood, light fixture, mixed media installation, dimensions variable, 2024

Ahma Holding Up The Sky With One Hand, stoneware, glaze, luster, 40 x 70 x 40 cm, 2023

Sleeping Papaya (Levi in Blue), stoneware, glaze, 26 x 12 x 14 cm, 2023

Four Bats for Luck, stained glass window, steel, window dimensions 40 x 40 cm, 2024

II. Glazed ceramic, stained glass, insect screen, paint, framed drawing, found objects, rice, ginger, dried dates, printed pattern based on the artist’s mother’s drawing, wood, light fixtures, mixed media installation, dimensions variable, 2024

Mother As Griffon Carrying Our Family Name On Her Back, stoneware, glaze, 68 x 61 x 30 cm, 2023

Happiness I, stained glass window, 40 x 40 cm, 2024

Happiness II, stained glass window, 40 x 40 cm, 2024

Mother and Lychee Tree, graphite on paper, 19 x 21,5 cm, 2023

Bowl in the Form of a Mouse, stoneware, glaze, 40 x 22 x 28 cm, 2023

Bowl in the Form of a Rabbit, stoneware, glaze, 25 x 20 x 18 cm, 2023

III. Glazed ceramic, traditional Taiwanese plastic bowls for newly weds, paint, printed pattern based on the artist’s drawing of Disney’s Mulan, wood, mixed media installation, dimensions variable, 2024

Huddled Mass (Tree of Aunties), stoneware, glaze, 70 x 70 x 157 cm, 2023

Commissioned by STUK, House for Dance, Image & Sound in the context of At the still point of the turning world (2024).

Germaine Kruip — Untitled Circle Brass , 2023. Courtesy of the artist and Axel Vervoordt

Germaine Kruip — Untitled Circle Brass

It became a journey of finding the exact angle and distance, which lamp, what kind of light, and so on. (…). A phenomenon like this is owned by everybody; it’s not mine, but my role as an artist brings a kind of freshness to this way of working or observing, where I can say ‘look at this, look what happens’.

— Germaine Kruip

N Een lichtbron transformeert een gepolijste messing ellips op de grond, in een perfecte cirkel op de muur. Het werk ontstond in een momentopname in de studio – een toevalstreffer. De wens om dat wonderlijke moment te kunnen recreëren en delen met anderen, lag aan de basis van Untitled Circle Brass. Het werk is toonaangevend voor de praktijk van Kruip dat gekenmerkt wordt door een fascinatie voor tijd, licht, repetitie en geometrie. In de tentoonstelling zorgt het voor een meditatief moment, een rustpunt.

E A light source transforms a polished brass ellipse on the ground into a perfect circle on the wall. Untitled Circle Brass originated in a snapshot in the studio – a moment of serendipity. The desire to recreate that wondrous moment and share it with others lies at the heart of the installation. The work is authoritative of Kruip’s practice characterized by a fascination with time, light, repetition and geometry. In this exhibition, it provides a moment of reflection, a resting point.

Courtesy of the artist and Axel Vervoordt

2023 — Mirror polished brass, spotlight, two wenge beams, 121,7 x 35 x 0,4 cm (ellipse); 160 x 160 cm (light circle)

Hyun-Sook Song — 3 Brushstrokes over 1 Brushstroke , 2023. Courtesy Zeno X Gallery, Antwerp — Photo Peter Cox

Hyun-Sook Song

— 11 Brushstrokes — 3 Brushstrokes over 1 Brushstroke

I also needed the foreign, the other, in order to become attentive at the highest level. How could I have ever dreamed of discovering the values I would like to know and see preserved in the useless things behind our house?

— Hyun-Sook Song

N In haar schilderijen brengt Hyun-Sook Song een meditatieve praktijk samen die het universele met het individuele verbindt. Song werd geboren in een dorp in Zuid-Korea, waar ze opgroeide met rurale tradities. Na haar schooltijd in Gwangju, besloot ze te verhuizen naar Duitsland als gastarbeider. Haar beeldtaal is een uitgepuurd lexicon van haar herinneringen aan Korea, ervaringen van eenzaamheid en uitsluiting als migrant en haar inspiraties uit oosterse filosofieën, kalligrafie en natuur. De eenvoud van haar penseelstreken omvat de complexiteit van een levensloop die getekend werd door heimwee, kunst, traditie en het losbreken van kaders die opgelegd worden door anderen. Een duidelijke referentie aan haar vorig leven is het motief van de grote keramieken pot, die in het dagelijkse leven werd gebruikt om rijst, kimchi en andere voeding in te bewaren. De titel van elk werk geeft het aantal penseelstreken weer die ze nodig had om te schilderen. Het spel tussen opaciteit en transparantie in haar schildertaal bereikt ze door westerse en Oost-Aziatische tradities te vermengen.

E In her paintings, Hyun-Sook Song brings together a meditative practice that connects the universal with the individual. Song was born in a village in South Korea, where she grew up with rural traditions. After attending school in Gwangju, she decided to move to Germany as a migrant worker. Her visual language is a refined lexicon of her memories of Korea, experiences of loneliness and exclusion as a migrant and her inspirations from Eastern philosophies, calligraphy and nature. The simplicity of her brushstrokes encapsulates the complexity of a life marked by homesickness, art, tradition, and breaking free from frameworks imposed by others. A clear reference to her past life is the motif of the large ceramic pot. Such pots were used to store rice, kimchi and other foods. The title of each work represents the number of brushstrokes she needed to paint. She achieves the interplay between opacity and transparency in her painterly language by mixing western and East Asian traditions.

Mickey Yang — Ooty , 2023. Courtesy of the artist

— photo Gijs Leijdekkers

Mickey Yang

— Sleepy Eye

N Mickey Yang creëert multimediale installaties die de wisselwerking tussen individuele ervaringen en grotere – dikwijls verhalende – krachten rondom ons opzoeken. Voor deze tentoonstelling maakte ze een dwaalpad. Op zoek naar een gezonde relatie tussen kunst en ambacht, creëert Yang meanderende lijnen uit metaal en doek en laat ze ons leiden door een stroom aan uitspraken die geïnspireerd zijn door symbolische en spirituele elementen uit Chinese en Oost-Aziatische culturen. In tegenstelling tot de manier waarop media en populaire beeldcultuur één geconstrueerd verhaal brengen, omarmt Yang de chaos van polyfonie aan culturen, mythen, gedachten en ervaringen. De windwijzer heeft geen richting en verwijst naar een vertraagde tijd, een moment waarin je tot jezelf kan komen. Het dwaalpad omarmt een diepe twijfel die iedereen ervaart: welke weg ga je uit, welke volgende stap zet je? De kronkelende installaties en woorden die voor ons verschijnen, rekken ons klassiek begrip van tijd en ruimte uit. Yang nodigt ons uit om dubbelzinnigheid te omarmen en op eigenzinnige manieren betekenis te vinden in de chaos van het leven.

E Mickey Yang creates multimedia installations that seek the interplay between individual experiences and larger – often narrative – forces around us. For this exhibition, she created a wandering path. In search of a healthy relationship between art and craft, Yang creates meandering lines from metal and textiles, guiding us through a stream of phrases inspired by symbolic and spiritual elements from Chinese and East Asian cultures. Unlike the way media and popular visual culture convey one constructed narrative, Yang embraces the chaos of polyphony of cultures, myths, thoughts, and experiences. The signpost has no direction and refers to a slowed-down time, a moment in which you can recharge. The wandering path embraces a deep doubt that everyone experiences: which way do you go, what next step do you take? The winding installations and words that appear before us stretch our classical understanding of time and space. Yang invites us to embrace ambiguity and find meaning in the chaos of life in wilful ways.

Courtesy of the artist

Installation including multiple sculptures:

2023 — S n, 120 x 120 x 10 cm, forged metal

2023 — Ooty, 135 x 125 x 18 cm, forged metal

2022 — Teams of two in fall, 131 x 123 x 44 cm, forged metal

2022 — Terry is out of the office, 92 x 57 x 30 cm, forged metal, motor

Commissioned by STUK, House for Dance, Image & Sound in the context of At the still point of the turning world (2024).

Yesterday we said tomorrow, 2021-22.

(Installation view Prospect.5

Contemporary Arts Center, New Orleans), 2021. Courtesy Prospect New Orleans — Photo Alex Marks

Sky Hopinka — The Island Weights

Sky Hopinka

— The Island Weights

N Sky Hopinka brengt het leven en het verzet van Eerste Bewoners in Noord-Amerika in beeld. In zijn multimediale praktijk toont hij de manieren waarop een cultuur vorm krijgt doorheen landschappen, infrastructuur, sociale constructies en poëzie. The Island Weights is een film over de oorsprongsmythe van Ho-Chunk (‘Het Volk Van de Grote Stem’), een land dat zich uitstrekt van de Red Banks tot aan Trempealeau en van Minneapolis tot Milwaukee. Het ontstaan van deze plek begint met de chaos in de rotatie van de aarde. Om die chaos te temmen, werden vier geesten op de kardinale punten van de aarde geplaatst. Zij werden de vier gewichten die de aarde als eiland standvastigheid konden geven. De film bestaat uit vijf delen: Wijirawaséwe (de eilandgewichten), yoiréreginarere (het Westen), rek’úhuhíra (het Zuiden), hąboguominàgara (het Oosten), en siniwagúreginągere (het Noorden). In de film volgen we een reiziger die op zoek gaat naar deze eilandgeesten. Hij vertelt over zijn tocht langs de grenzen van het Ho-Chunk-gebied, doorheen land, rivieren, meren en bossen, maar ook hedendaagse winkelcentra en verstedelijkt gebied. De reiziger zoekt de geesten om hen te eren, als een uiting van zijn individuele connectie met het kosmische verhaal van de wereld.

E Sky Hopinka portrays the life and resistance of First Nations in North America. In his multimedial practice, he shows the ways in which culture takes shape throughout landscapes, infrastructure, social structures and poetry. The Island Weights is a film about the origin myth of Ho-Chunk (‘The People of the Great Voice’), a land stretching from the Red Banks to Trempealeau, from Minneapolis to Milwaukee. The creation story of this place starts with the chaos in the rotation of the earth. In order to tame this chaos, four spirits were placed at the Earth’s cardinal points. They became the four weights that held the Earth as an island together. The film has five parts: Wijirawaséwe (the island weights), yoiréreginarere (the west one), rek’úhuhíra (the south one), hąboguominàgara (the eastern one), siniwagúreginągere (the north one). In the film, we follow a traveler in search of these island spirits. He recounts his journey along the borders of the Ho-Chunk area, through land and river, lakes and forests, as well as contemporary shopping malls and urbanised areas. The traveler seeks the spirits to honor them, as an expression of his individual connection to the cosmic story of the world.

— If you surrender to the air you can ride it (Unruly Suspension) , 2021

Felipe Baeza

© Felipe Baeza. Courtesy Maureen Paley, London / Haidas Collection

Felipe Baeza

— If you surrender to the air you can ride it (Unruly Suspension)

— I know that my memory of you will live even there as I too become a child of the sea

The work is very much about responding to a need and desire to create portals. The essence of my practice is the desire to belong anywhere, to belong elsewhere. That, for me, is queer making.

— Felipe Baeza

N In zijn praktijk combineert de Mexicaans-Amerikaanse kunstenaar Felipe Baeza schilderkunst, tekenen en textiel in collagebeelden op klein en groot formaat. Zijn getextureerde werken ontstaan door het aanbrengen van laag na laag op paneel, canvas en papier, waarna hij de elementen binnen elke compositie schuurt, uitsnijdt en verandert. In zijn beelden staan lichamen – vaak half mens, half flora – centraal. Baeza noemt ze ‘weerbarstige vormen’ of ‘vluchtige lichamen’; ongrijpbare entiteiten die zich in tussengebieden bevinden. Ze zijn zowel reëel als surreëel – hier en nergens. Volgens Baeza ligt in deze grenszone de mogelijkheid om te bestaan en om een toekomst te kunnen verbeelden en creëren. De titels van zijn werken ontleent Baeza aan zijn persoonlijke archief van teksten, boeken, poëzie en artikelen.

E In his practice, Mexican born, U.S. based artist Felipe Baeza combines painting with drawing and textiles in small- and large-scale collage images. His heavily textured works are created through the application of layer upon layer on panel, canvas, and paper, then sanding, carving, and altering the elements within each composition. In his images, bodies –often half human, half flora – take central stage. Baeza refers to them as ‘unruly forms’ or ‘fugitive bodies’; elusive entities located in in-between zones. They are both real and surreal – here and nowhere. In this liminal zone, according to Baeza, lies the potentiality for existence and future building. The titles of the works are derived from Baeza’s personal archive of texts, books, poetry and articles. If you surrender to the air you can ride it (Unruly Suspension) for example, was inspired by a line from Toni Morrison’s Song of Solomon.

Sophie Whettnall — Roman Lovers (commission work in progress, 2024). Courtesy of the artist and Michel Rein

Sophie Whettnall

— Roman Lovers

N Roman Lovers is een grootschalige installatie van elf hangende zijden doeken met handgeschilderde boomkruinen. Het werk ontstond tijdens een residentie in Rome. Wandelend in een bos met eeuwenoude bomen, werd Whettnall overmand door een koortsachtige duizeligheid; een overweldigend gevoel van ontzag voor de kracht en schoonheid van de natuur, gecombineerd met een intens en direct begrip van de begrensdheid van het eigen bestaan. Het werk getuigt dan ook van een diepe bezorgdheid over de relatie tussen mens en natuur, waarin tijd en gebaar essentiële factoren zijn. Door de geritualiseerde beheersing van een beperkt aantal materialen – rode inkt op zijde; elementen die door de geschiedenis heen doordrenkt zijn met affectieve energie – wordt het werk zeer zintuiglijk, zelfs sensueel. Het leidt onze blik omhoog en omlaag en brengt de energie terug naar ons lichaam in de ruimte, waardoor we – misschien even – een soortgelijk gevoel van duizeligheid ervaren. Roman Lovers presenteert een wereld die zowel oneindig als intiem is, en ons meeneemt naar plaatsen dichtbij en ver weg. Het is een ruimte voor mijmering en contemplatie.

E A tribute to nature, Roman Lovers is a large-scale installation of eleven hanging silks with hand-painted forest canopies. The work originated during a residency in Rome. Confronted with a forest of ancient trees, the artist experienced a feverish vertigo; an overwhelming sense of awe imbued by nature’s strength and beauty, combined with an intense and direct understanding of the limits of one’s own existence vis-à-vis the limitlessness of nature’s timescale. The work thus bears witness to a deep concern about the relation between man and nature, in which time and gesture are essential factors. Through a ritualised mastery of a limited amount of materials – red ink on silk; elements infused with affective energy throughout history – the work becomes highly sensorial, even sensuous. Guiding our gaze up- and downwards, it brings the energy back to our bodies in space, experiencing – perhaps – a similar sense of vertigo. Roman Lovers presents a world that is both infinite and intimate, transporting us to places both near and far. It is a space for reverie and contemplation.

Courtesy of the artist and Michel Rein 2023 — red chinese ink on 11 suspended silks, various dimensions, fans / wind

Commissioned by STUK, House for Dance, Image & Sound in the context of At the still point of the turning world (2024).

Etel Adnan — Untitled , 2021.

Courtesy of Private Collection

Etel Adnan

— Untitled

I write what I see, I paint what I am.

— Etel Adnan, 2012

N De Libanees-Amerikaanse dichteres, essayiste en kunstenares Etel Adnan wordt beschouwd als een van de meest iconische kunstenaars in de Arabische intellectuele diaspora en als een pionier op het gebied van vrouwenrechten over de hele wereld. In haar schilderijen weigerde Adnan traditionele culturele referenties, media en technieken en gaf ze de voorkeur aan een compositie die representatief is voor de schoonheid van het universum en de intense band die ze ermee had. In deze tentoonstelling presenteren we een klein werk dat Adnan maakte voor een dierbare vriendin, een maand voor haar overlijden. Ze wilde dat kunst een dialoog zou zijn en schilderde het terwijl ze naast haar zat in haar huis in Erquy. Het werk is een stille getuige van hun intieme vriendschap en de transcendentie ervan door middel van kunst. Een selectie van drie van Adnans publicaties, Sea and Fog (2012), Time (2019) en Shifting the Silence (2020) vervolledigen haar installatie in de tentoonstelling.

E An ‘unruly subject’ in every element of her being, Lebanese-American poet essayist and artist Etel Adnan is considered one of the most iconic artists in the Arab intellectual diaspora as well as a pioneer of women’s rights all over the world. In her paintings, Adnan refused traditional cultural references, media and techniques, favouring instead a composition representative of the beauty of the universe and the intense bond she had with it. In this exhibition, we present a small work which Adnan made for a dear friend only a month before her passing. Wanting art to be a dialogue, she painted it while sitting next to her in her home in Erquy. The work is a testimony to their intimate friendship and its transcendence through art. The installation is complemented with a selection of three of her publications: Sea and Fog (2012), Time (2019) and Shifting the Silence (2020).

Beatrice Gibson — I Hope I’m Loud When I’m Dead , 2018, 16mm transferred to HD. Courtesy of Laura Bartlett and LUX, London

Beatrice Gibson

— I Hope I’m Loud When I’m Dead

N I Hope I’m Loud When I’m Dead van de Britse regisseur Beatrice Gibson is een dramatische en snelle elegie over het leven in de 21e eeuw, waarin poëzie wordt erkend als een krachtig middel tegen de onzekerheden van onze tijd. ‘Bijna alles is oké’, zegt de kunstenaar in de video, ‘omdat hun stemmen bestaan’. Dit zijn de stemmen van twee van de belangrijkste levende Amerikaanse dichters, CAConrad en Eileen Myles, opgenomen door Gibson vlak voor Donald Trumps inauguratie als 45 e president van de Verenigde Staten in januari 2017. Samen met woorden van andere grote vrouwelijke auteurs die in de video worden geciteerd – Audre Lorde, Alice Notley en Adrienne Rich – bieden hun verzen zichzelf aan als tegengif tegen angst en de ineenstorting van de wereld zoals weergegeven in scènes van gewelddadige conflicten, milieurampen en autoritaire driften. Deze beelden staan tegenover vertrouwde, huiselijke episodes, persoonlijke scènes van tederheid en intimiteit waarmee Gibson de boodschap van kracht en hoop die poëzie en kunst bieden, doorgeeft aan haar kinderen. In een prachtige eindscène die knipoogt naar Claire Denis’ film Beau Travail, gaan moeder en zoon uit hun dak op de dansvloer in een emotionele en bevrijdende performance.

E I Hope I’m Loud When I’m Dead by British director Beatrice Gibson is a dramatic and fast-moving elegy on life in the 21st century, recognizing poetry as a powerful tool to confront the uncertainties of our time. ‘Almost everything is OK’, says the artist in the video, ‘because these voices exist’. These are the voices of two of the most important American living poets, CAConrad and Eileen Myles, recorded by Gibson just prior to Donald Trump’s inauguration as the 45th President of the United States in January 2017. Blended together with extracts from other great female poets quoted in the video – Audre Lorde, Alice Notley and Adrienne Rich – their verses offer themselves as antidotes to anxiety and collapse, seen through scenes of violent conflict, environmental disaster and authoritarian drifts. These images are counterpoised to familiar episodes, scenes of tenderness and intimacy that reveal the personal nature of this work, with which the artist passes down the message of strength and hope offered by poetry and art to her children. In a cathartic ending that quotes Claire Denis’ movie Beau Travail, mother and son go crazy with an enthralling dance in a club. It’s emotional and liberating.

CAConrad — I hope I’m Loud When I’m Dead

[…]

many are haunted by human cruelty through the centuries I am haunted by our actions since breakfast you said too much poetry I said too much war […]

Audre Lorde

— Poetry Is Not A Luxury

[…] Right now, I could name at least ten ideas I would have once found intolerable or incomprehensible and frightening, except as they came after dreams and poems. This is not idle fantasy, but the true meaning of ‘it feels right to me.’ We can train ourselves to respect our feelings, and to discipline (transpose) them into a language that matches those feelings so they can be shared. And where that language does not yet exist, it is our poetry which helps to fashion it. Poetry is not only dream or vision, it is the skeleton architecture of our lives. […]

Sophie Whettnall — Universo Dentro (2021, 2024). Courtesy of the artist and Michel Rein

Sophie Whettnall

— Universo Dentro

And now a secret:

I suspended the universe, opened it, then I gathered myself up into a handful of ashes

— Etel Adnan, verse from No Sky / Ce Ciel qui n’est pas, 2008

N Universo Dentro is een handgemaakte sterrenhemel die het STUK Binnenplein overspant. De indrukwekkende installatie is tegelijkertijd een eerbetoon aan de uitgestrektheid van het universum, een erkenning van onze aanwezigheid erin en een uitnodiging om de dieptes van je eigen ‘universo dentro’ te overdenken.

E Universo Dentro is a hand-made starry sky above the inner courtyard of STUK. Awe-inspiring, the installation is a tribute to the vastness of the universe, recognizing our presence amongst the stars, and an invitation to contemplate the depths of your own universo dentro.

Courtesy of the artist and Michel Rein

Alfredo Jaar — And Yet , 2019. Neon, 177,8 x 108,5 cm.

Courtesy Goodman Gallery, London and the artist, New York

Alfredo Jaar — And Yet

For Jaar, art is the impossible answer to an impossible question: how do we make art when the world is in such a state?

— Alfredo Jaar, The Temptation to Exist (2022), Galerie Lelong & Co, New York.

N Alfredo Jaars praktijk is een kritische zoektocht naar de relatie tussen kunst en politiek. Wat is de rol van kunst in een maatschappij vol geweld en onrust? Jaar was geschokt door de onverschilligheid van de wereld voor de genocide in Rwanda, een van de meest gewelddadige gebeurtenissen in onze recente geschiedenis waarbij minstens een miljoen Rwandezen vermoord en twee miljoen Rwandezen ontworteld werden. Als kritiek op de paternalistische en soms zelfs haatzaaiende informatie die verspreid werd door internationale media, maakte hij een reeks werken (The Rwanda Project, 1994-2000), gebaseerd op zijn eigen ervaringen in en over Rwanda, waar hij in juli 1994 naartoe reisde om getuige te zijn van de genocide. Voor een tentoonstelling in Goodman Gallery in 2019, maakte hij And Yet als een aanvullend werk op deze reeks. De tekst is een strofe uit het gedicht Requiem van Anna Akhmatova (1934-1961). Achmatova had verschillende decennia nodig om de woorden te vinden die de ervaring van de Grote Zuivering onder het stalinistisch regime (1936-1938) kunnen beschrijven. Dit werk brengt ons ongemakkelijk dicht bij de actualiteit vandaag. Hoewel de storm niet lijkt te gaan liggen, is het belangrijk om kracht te vinden in solidariteit.

E Alfredo Jaar’s practice is a critical search for the relationship between art and politics. What is the role of art in a society full of violence and unrest? Jaar was shocked by the world’s indifference to the genocide in Rwanda, one of the most violent events in our recent history in which at least one million Rwandans were murdered and two million Rwandans uprooted. As a critique of the paternalistic and sometimes even hateful information disseminated by international media, he created a series of works (The Rwanda Project, 1994-2000) based on his own experiences in and about Rwanda, where he traveled in July 1994 to witness the genocide. For an exhibition at Goodman Gallery in 2019, he created And Yet as a complementary work to this series. The text is a stanza from a poem by Anna Akhmatova, Requiem (1934-1961). It took Akhmatova several decades to find the words to describe the experience of the Great Purge under the Stalinist regime (1936-1938). This work brings us uncomfortably close to the reality of today. Although the storm does not seem to calm down, it is important to find strength in solidarity.

Liliane Lijn — Liquid

Reflections , acrylic drum containing water, turntable and projector lamp, acrylic balls Ø91,5 cm, 1968. Installation view, Force — Fields, MACBA, Barcelona, 2000. Courtesy the artist and Rodeo, London / Piraeus

Liliane Lijn

— Liquid Reflections

N Al sinds de jaren zestig experimenteert Liliane Lijn, pionier in de kinetische kunst, met technologie en licht. Lijn leest de wereld in termen van licht en zwaartekracht, twee essentiële elementen om de wereld te aanschouwen als een verbonden geheel. De reeks Liquid Reflections (1967-1968) kwam tot stand als resultaat van haar experimenten met plastic, vuur, prisma’s, licht en water – een artistieke interpretatie van de fysica van licht. Een holle schijf uit acryl gevuld met water tolt zachtjes op een gemotoriseerde draaitafel. Twee massieve acryl ballen draaien rond op het oppervlak van de schijf. Hun beweging wordt beïnvloed door natuurlijke krachten; de draaiing van de schijf trekt ze naar de rand, terwijl de lichte holte van het oppervlak ze naar het midden trekt. Deze tegenstrijdige krachten bepalen het pad van de twee ballen die lijken te dansen op het oppervlak van de schijf. Het water condenseert in verschillende stadia: eerst in de gedaante van gas, zoals interstellaire wolken en vervolgens als kleine levendig trillende druppeltjes die geleidelijk aan met elkaar samensmelten om grotere druppels te vormen die op dauw lijken. De beweging van het water beïnvloedt ook de beweging van de ballen. Alle onderdelen van dit werk zijn met elkaar verbonden. Het is een poging van de kunstenaar om het universum op een intieme schaal te bekijken.

E Since the 1960s, Liliane Lijn, a pioneer in kinetic art, has been experimenting with technology and light. Lijn views the world in terms of light and gravity, two essential elements to behold the world as a connected whole. The series Liquid Reflections (1967-1968) was created as a result of her experiments with plastic, fire, prisms, light and water – an artist’s interpretation of the physics of light. A hollow acrylic disc filled with water spins gently on a motorized turntable. Two solid acrylic balls rotate on the surface of the disc. Their movement is influenced by natural forces; the spin of the disc pulls them to its edge, while the slight concavity of its surface draws them to its centre. These contradictory forces determine the path of the two balls that appear to dance on the surface of the disc. Inside water condenses in several stages: first as a gas, like interstellar clouds, and then as tiny vividly vibrating droplets that gradually coalesce with each other to form larger droplets similar to dew. The movement of the water also influences the motion of the balls. All parts of this work are interrelated. It is the artist’s attempt to contemplate the universe on an intimate scale.

Anne Duk Hee

Jordan — Worlds Away (installation view Gropius Bau Berlin), 2023.

Courtesy of the artist and alexander levy, Berlin © Laura Fiorio

Anne Duk Hee Jordan

— Worlds Away

Under water the world and perception is different, we feel pressure on the organs while being weightless at the same time – it is as if we perceive multidimensionally for the very first time.

The ecosystem (of the ocean) is very different from what we have on land. Our bodies react differently in the water; our heart rates slow in the coldness of the ocean, for example, so we could live longer underwater. I’m fascinated by the coolness, the silence, how sounds travel and how images appear bigger.

— Anne Duk Hee Jordan

N Worlds Away is een multi-sensoriële installatie die je onderdompelt in de diepten van de oceaan, in een wereld van fantastische wezens zoals een reuzenmossel en microscopisch fytoplankton. De silhouetten van deze plantachtige wezentjes zijn afgedrukt op doorschijnende stoffen in blauw, paars en groen; het kleurenspectrum dat voor het menselijk oog nog zichtbaar is als we onder water afdalen. Verlicht door blacklights lijken de beestjes een fotoluminescente gloed te hebben. Enkele matrassen in het midden van de ruimte nodigen bezoekers uit om te gaan liggen, hun perspectief naar boven te richten – net als duikers die naar het brekend licht aan de oppervlakte kijken – en zich te laten omringen door geluiden van walvisgezang, ademhaling en het geruis van een motorboot, zorgvuldig gecomponeerd in samenwerking met Filip Caranica. De psychedelische omgeving van Jordan doet denken aan Hélio Oiticica’s meeslepende Cosmococa-paviljoenen uit de jaren 70. Terwijl het je lichamelijke aanwezigheid stevig in de ruimte verankert, zet het tegelijkertijd alle perspectieven op zijn kop door onder andere gigantische micro-organismen in het middelpunt te plaatsen. Anne Duk Hee Jordan scherpt zo ons gevoel van diepe verstrengeling aan, nodig om onbekende toekomsten te verbeelden.

E Worlds Away is a multi-sensory installation that plunges you into the depths of the ocean, into a world composed of fantastical creatures including a giant clam and microscopic phytoplankton. The silhouettes of these plant-like drifters are printed on translucent sheets of fabric in blues, purples, and greens; the colour spectrum that is still visible to the human eye as we descend under water. Illuminated by blacklights the critters seem to have a photoluminescent glow about them. A mattress in

Anne Duk Hee Jordan — Phytoplankton

, 2023. Courtesy of the artist and alexander levy, Berlin © Marcus Schneider

the center of the space invites visitors to lie down, shift their perspective – akin to divers looking up to the surface at refracting light – and to become fully enveloped by sounds of whale songs, breathing, and the disturbances of a motor boat, carefully composed in collaboration with Filip Caranica. Reminiscent of Hélio Oiticica’s immersive Cosmococa pavilions from the 1970s, Jordan’s psychedelic environment firmly anchors one’s bodily presence in space whilst turning our perspectives topsy-turvy by centering gigantic microorganisms. In doing so, she sharpens our sense of deep entanglement needed for worlding unknown futures.

Courtesy of the artist and alexander levy, Berlin.

Worlds Away, 2022-2023 — neon print on NeoFabrics and gaze, stage elements, beds, cushions, 8-channel sound installation, 6 x 6 x 6 m approx.

Phytoplankton, 2022-2023 — clear resin, acrylic paint, variable dimensions

Worlds Away, 2021 — print on NeroTexx, 618 x 245 cm

Clam Extravaganza, 2021 — Gaze, acrylic, foam, plaster, 75 x 220 x 103 cm on plexiglass mirror, 110 x 250 cm

Arpaïs Du Bois — dans la cohue , 2023. Courtesy Gallery FIFTY ONE

Arpaïs Du Bois — Cahiers

Wellicht zou ik niet sterven als ik niet meer kon tekenen, maar tekenen is wel mijn manier, mijn voorwaarde om te functioneren in de maatschappij. (…) Niet om structuur aan mijn leven te geven – ik denk niet dat ik een dwalend iemand zou zijn – maar wel om na te denken. Of om dingen te verstaan –of niet te verstaan na een tijd. Het gaat niet rechtstreeks over: hoe pak je dit leven hier aan? Een vraag is: hoe ga ik om met de keuzes die ik gesteld heb? Telkens opnieuw. — Arpaïs Du Bois in gesprek met Hilde Van Canneyt, 2013

N In haar praktijk benadert Arpaïs Du Bois het mens-zijn-in-de-wereld op een zeer persoonlijke en intieme manier. Haar tekeningen en teksten, tegelijkertijd scherp en dubbelzinnig, zijn speelse en poëtische observaties van de wereld die haar omringt. Te midden van de overvloed aan indrukken die dagelijks op ons afkomen, creëren de tekeningen van Du Bois een moment van stilte en reflectie. Haar dagboekachtige cahiers tonen ons syntheses van beelden die met een minimum aan middelen een maximum aan betekenis in zich dragen. In At the still point of the turning world wordt een selectie tekeningen gepresenteerd in een reeks parallel opgestelde vitrinekasten. Hoewel zorgvuldig uitgekozen om een aantal associaties of thema’s naar boven te laten komen, wijst hun presentatie in de originele cahiers op de ongelooflijke rijkdom aan tekeningen, een oneindig aantal mogelijke combinaties en bovenal, een doorgedreven dagelijkse praktijk die Du Bois’ bestaan in deze wereld stevig verankert.

E In her practice, Arpaïs Du Bois approaches man’s being-in-the-world in a very personal and intimate way. Her drawings and texts, at the same time sharp and ambiguous, are playful and poetic observations of the world that surrounds her. Amidst the abundance of impressions that come to us every day, the drawings of Du Bois create a moment of stillness and reflection. Her journal-like books show us syntheses of images, expressing as much as possible with a minimum of resources. In At the still point of the turning world, a selection of drawings is presented in a series of parallel vitrines. Though carefully selected to allow for a number of associations or themes to surface, their presentation in the original cahiers point to an incredible richness of drawings, an infinite number of potential combinations possible, and above all, a compulsive daily practice that firmly anchors Du Bois’ existence in this world.

Salmon, I you me we us , 2018 (film still) © the artist

Margaret

Margaret Salmon

— I you me we us

N I you me we us is een film op twee monitors waarin beelden van handen van geliefden en familieleden worden afgewisseld met teksten, woorden en vragen van de kunstenaar. De gechoreografeerde scène van het aanraken van handen doet meteen denken aan Yvonne Rainers Hand Movie (1966), een performance gefilmd terwijl Rainer na een zware operatie in het ziekenhuis in bed lag. Salmon gebruikt de alledaagse, minimale bewegingen die kenmerkend zijn voor Rainers praktijk om een uitgebreid vocabularium van handgebaren op te graven waarmee liefde, zorg en intimiteit kunnen worden uitgedrukt. Dit pleidooi voor aanraking en genegenheid herinnert ons aan de kracht die we putten uit elkaar in tijden van chaos.

E I you me we us is a double-monitor filmwork in which the hands of lovers and family members are interspersed with texts, words and questions posed by the artist. The choreographed scene of touching hands formally evokes Yvonne Rainer’s Hand Movie (1966), a performance-to-camera filmed while Rainer was bedridden in hospital following major surgery. Salmon taps into the quotidian, minimal movements characteristic of Rainer’s practice to unearth an expanded vocabulary of hand gestures through which to express love, care and intimacy. This plea for touch and affection reminds us of the strength we can draw from each other in times of chaos.

Anouk De Clercq — We'll find you when the sun goes black (filmstill), 2021. Courtesy of the artist

Anouk De Clercq

— We’ll find you when the sun goes black

In the dark times

Will there also be singing?

Yes, there will also be singing

About the dark times.

— Bertolt Brecht

N We’ll find you when the sun goes black is een hypnotiserende film die je meeneemt naar een andere dimensie, ver weg van onze huidige tijdruimte. Het werk werd geïnspireerd door de ‘terella’; een kleine gemagnetiseerde modelbal die de aarde voorstelt en tot laat in de 20e eeuw door wetenschappers werd gebruikt om de magnetosfeer van de aarde en aurora’s te onderzoeken. Betoverend in beeld gebracht, toont We’ll find you when the sun goes black, de diamantring die het begin en het einde van een totale zonsverduistering kenmerkt. Ondersteund door de meeslepende soundtrack gecomponeerd door Vessel (Seb Gainsborough) en de bezwerende stemmen van Gainsborough en Helga Davis, opent het werk de deur naar een meditatieve state of mind, in tune met de oneindige cyclus van de kosmos.

E We’ll find you when the sun goes black is a mesmerizing film transporting you to another dimension far away from our current space-time. The work was inspired by the ‘terella’; a small magnetised model ball representing the Earth, used by scientists until late in the 20th century to study the Earth’s magnetosphere and auroras. Enchantingly portrayed, We’ll find you when the sun goes black shows the diamond ring that marks the beginning and the end of a total solar eclipse. Supported by a compelling soundtrack composed by Vessel (Seb Gainsborough) and the conjuring voices of Gainsborough and Helga Davis, the work opens the door to a meditative state of mind, in tune with the infinite cycle of the cosmos.

N Artefact Sound is een reeks voor avontuurlijke muziek in STUK. Geïnspireerd door de Artefact-tentoonstelling At the still point of the turning world brengt STUK grensverleggende muzikanten en geluidskunstenaars samen. Op het programma staan nieuwe creaties van artists-inresidence zoals Kara-Lis Coverdale & Leuvens Alumnikoor, Valentina Magaletti en NAH, aangevuld met een handvol wereldtoppers: Swans, Tashi Wada met Julia Holter, Bolis Pupul en Oren Ambarchi’s trio Ghosted. Van clubnacht tot performance en van openingsavond tot slotnamiddag: Artefact Sound biedt drie weken lang een podium aan avontuurlijke muziek buiten de platgetreden paden.

E Artefact Sound is a series for adventurous music at STUK. Inspired by the Artefact exhibition At the still point of the turning world, STUK brings together groundbreaking musicians and sound artists. The programme features new creations by artists-in-residence such as KaraLis Coverdale & Leuven’s Alumni Choir, Valentina Magaletti and NAH, complemented by a handful of worldclass performers: Swans, Tashi Wada with Julia Holter, Bolis Pupul and Oren Ambarchi’s trio Ghosted. From club night to performance and from opening night to closing afternoon, Artefact Sound provides a three-week stage for adventurous music off the beaten track.

DO 8 FEB

Kara-Lis Coverdale & Leuvens Alumnikoor

Lukas De Clerck

Brorlab

Hieroglyphic Being

ZA 10 & ZO 11 FEB

Swans

Maria W Horn i.s.m. Orange Factory

WO 14 FEB

Gaëtan Rusquet

— En reconnaissance

DO 15 FEB

The Germans

ZA 17 FEB

Bolis Pupul

NAH

Clara!

The Pilotwings

Jente Waerzeggers

Céline Gillain

WO 21 FEB

Oren Ambarchi, Johan

Berthling & Andreas Werliin — Ghosted

Jules Reidy i.s.m. Sound In Motion

DO 22 FEB

siREn cAlls

— Sound bath

ZO 25 FEB

Tashi Wada with Julia Holter

Valentina Magaletti & Theresa Baumgartner

Belly Flop (Farida Amadou & Leslie Gutierrez)

Clara Levy

Opening concert

Kara-Lis Coverdale & Leuvens Alumnikoor / Lukas De Clerck

N Artefact Sound opent met een dubbele première op de grens van verstilde akoestische schoonheid en overweldigende elektronica.

E Artefact Sound opens with a double premiere on the border of acoustic stillness and overwhelming electronics.

DO 8 FEB 24 — 20:00

STUK Soetezaal

Opening party

Brorlab / Hieroglyphic Being

N Van Brorlabs ultrakorte electropunk bangers tot de kosmische avant-house van Chicago-legende Hieroglyphic Being: kom dansen op het gratis openingsfeest van Artefact!

E From Brorlab’s ultra-short electropunk bangers to the cosmic avanthouse of Chicago legend Hieroglyphic Being: come dance at Artefact’s free opening party!

DO 8 FEB 24 — 22:00

STEK — gratis

Swans / Maria W Horn

N De iconische groep rond Michael Gira komt naar Leuven met hun 16 e album en nodigt de Zweedse componist Maria W Horn uit als special guest. Twee avonden met compromisloze muziek.

E The iconic group around Michael Gira is coming to STUK with their 16th album, inviting Swedish composer Maria W Horn as their guest. Two evenings of uncompromising music.

STUK i.s.m. Orange Factory

ZA 10 FEB 24 — 20:00

ZO 11 FEB 24 — 19:00

STUK Soetezaal

Gaëtan Rusquet

— En reconnaissance

N Verbinding en afstand in een immersieve, ritualistische performance. E Connection and detachment in an immersive, ritualistic performance.

WO 14 FEB 24 — 20:30

STUK Soetezaal

© Adam Feingold © Susan Moss

© Stanislav Dobák

The Germans

N ’s Lands meest onvoorspelbare groep brengt hun nieuw muzikale huzarenstuk.

E Belgium’s most unpredictable group brings their new musical masterpiece.

DO 15 FEB 24 — 21:00

STUKcafé — gratis

Artefact night

Bolis Pupul / NAH / Clara! / The Pilotwings / Jente Waerzeggers / Céline Gillain

N Kolkende clubnacht met rijzende ster Bolis Pupul, naast high energy dj-sets en nieuwe live shows van o.a. Clara! en NAH.

E Steamy club night with rising star Bolis Pupul, besides high energy DJ sets and new live shows by a.o. Clara! and NAH.

ZA 17 FEB 24 — 21:00

STUKcafé & STEK

Oren Ambarchi, Johan Berthling & Andreas Werliin — Ghosted / Jules Reidy

N All star-trio voert je mee op een groovy reis langs jazz, minimal music en krautrock.

E Dream trio takes you on a groovy journey through jazz, minimal music and krautrock.

STUK i.s.m. Sound In Motion

WO 21 FEB 24 — 20:00

STUK Soetezaal

siREn cAlls — Sound bath

N siREn cAlls dompelt je onder in een helend bad van geluid

E siREn cAlls immerses you in a healing bath of sound

DO 22 FEB 24 — 20:30

STEK — gratis

©

Lisbeth Marit

© Thobias Fäldt

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

Closing day

Tashi Wada with Julia Holter / Valentina Magaletti & Theresa Baumgartner / Belly Flop (Farida Amadou & Leslie Gutierrez) / Clara Levy

N Artefact Sound sluit af met een relaxte luisternamiddag vol nieuwe creaties van residenten en het grensverleggende duo Tashi Wada en Julia Holter.

E Artefact Sound comes to an end with a relaxed listening afternoon full of new creations by residents and the groundbreaking duo Tashi Wada and Julia Holter.

ZO 25 FEB 24 — 14:00

STUK Soetezaal, STEK & STUK Studio

Matt Peterson and Malek Rasamny

— Spaces of Exception [2018]

(filmstill), 2018. Courtesy of the artists

FILM

Malek Rasamny & Matt Peterson

—

Spaces Of Exception

In the presence of Malek Rasamny

N Spaces of Exception onderzoekt en plaatst de strijd, gemeenschappen en ruimtes van het Amerikaans-Indiaanse reservaat en het Palestijnse vluchtelingenkamp naast elkaar. De film werd tussen 2014 en 2017 opgenomen in Arizona, New Mexico, New York en South Dakota, maar ook in Libanon en op de Westelijke Jordaanoever. De film, geregisseerd door Matt Peterson en Malek Rasamny, is een poging om de betekenis van het land te begrijpen – het geheugen en de verdeeldheid ervan – en de voorwaarden voor leven, gemeenschap en soevereiniteit.

E Spaces of Exception investigates and juxtaposes the struggles, communities, and spaces of the American Indian reservation and the Palestinian refugee camp. The film was shot from 2014 to 2017 in Arizona, New Mexico, New York, and South Dakota, as well as in Lebanon and the West Bank. Directed by Matt Peterson and Malek Rasamny, it is an attempt to understand the significance of the land – its memory and divisions – and the conditions for life, community, and sovereignty.

we are, thank God, like the mountains, never shook by the wind

VR 09.02 — 20:00

Cinema ZED STUK

gratis met reservatie 2018, 90', Arabisch & Engels gesproken, Engels ondertiteld

LEZING — LESSEN VOOR DE XXISTE EEUW

Stéphane Symons — Kan kunst de wereld redden?

Respondent: Hilde Van Gelder

N In zijn les voor de XXIste eeuw, gaat Prof. Stéphane Symons vanuit zijn filosofische achtergrond dieper in op de vraag welke rol kunst kan opnemen vandaag. Hoe vormt kunst de ervaring van onszelf en wat ons overstijgt? Kan kunst de wereld redden? Toont kunst de kracht van verandering; een alternatief voor ‘there is no alternative’?

Stéphane Symons is cultuur- en kunstfilosoof aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte. Zijn onderzoeksdomein is de continentale wijsbegeerte. Zijn meest recente boekpublicatie is Schoonheid (LannooCampus, Junior College-reeks, 2023).

E In his lecture for the XXIst century, Prof. Stéphane Symons elaborates from his philosophical background on the question of what role art can take on today. How does art shape the experience of ourselves and what transcends us? Can art save the world? Does art demonstrate the power of change; an alternative to ‘there is no alternative’?

Stéphane Symons is a cultural and art philosopher at the Higher Institute of Philosophy. His field of research is continental philosophy. His most recent book publication is Beauty (LannooCampus, Junior College series, 2023).

I don’t think that artists have any more obligation than anyone else. I think everyone has an obligation and everyone has different ways they can contribute.

— Patti Smith

MA 12.02 — 19:30

Aula Pieter de Somer, Deberiotstraat 23, Leuven gratis zonder inschrijving Nederlands

FILM

Adam Pendleton — Twee filmportretten

N Het werk van Adam Pendleton is een weerspiegeling van hoe we ons steeds meer op zintuiglijke manier door de wereld bewegen en deze ervaren. Het onderzoekt Blackness als een kleur, een identiteit, een methode en een politiek onderwerp – kortom, als een veelheid. Sinds 2008 beschrijft Pendleton veel van zijn werk in het kader van Black Dada, een zich ontwikkelend onderzoek naar de relaties tussen zwartheid, abstractie en de avant-garde. Naast zijn collages, tekstwerken en schilderijen, maakt hij al meer dan tien jaar aangrijpende filmportretten. Op deze filmavond brengen we twee van deze portretten samen: dat van Yvonne Rainer; peetmoeder van de Amerikaanse hedendaagse dans, en van queer theoreticus Jack Halberstam.

Just Back from Los Angeles: A Portrait of Yvonne Rainer 2016-17, Video (zwart-wit, geluid), 13'51"

Vier decennia nadat ze de koers van de moderne dans veranderde, bereikte Yvonne Rainer een nog groter publiek met haar memoires Feelings Are Facts uit 2006. Fragmenten uit het boek zijn prominent aanwezig in dit videoportret, net als een essay van Stokely Carmichael (Kwame Ture), een toespraak van Malcolm X en een gedicht van Ron Silliman. Rainer leest deze tekstfragmenten hardop voor in een restaurant in Chelsea, waar ze aan tafel zit met Adam Pendleton om

te praten over recente en lang vervlogen gebeurtenissen. Het gesprek, dat wordt onderbroken voor een staande bewegingsoefening, wordt ook afgewisseld met fragmenten van Rainers performance van haar iconische dans Trio A in 1978.

So We Moved: A Portrait of Jack Halberstam

2021, Video (zwart-wit, geluid), 30'59"

Jack Halberstam is schrijver, professor in genderstudies en een autoriteit op het gebied van de transcendentale ambiguïteit van het zelf. Dit videoportret toont hem in bijna constante beweging: wandelend door een park, fietsend door de straten van de stad, baantjes trekkend in een openbaar zwembad. De titel komt van een gedicht van T. S. Eliot, een van de teksten die Halberstams reflecties over denken en zijn onderstrepen. ‘Ik kreeg een platform om een complex ik te zijn,’ zegt hij over het proces van het maken van het portret, ‘niet alleen geworteld in een aantal meningen, maar gedefinieerd door de manier waarop je je door de wereld beweegt.’

Adam Pendleton — Just back from Los Angeles, A Portrait of Yvonne Rainer (filmstil), 2016-2017. Courtesy of the artist and pace gallery

FILM

Adam Pendleton — Two film portraits

E Adam Pendleton’s work is a reflection of how we increasingly move through and experience the world on a sensorial level. It investigates Blackness as a color, an identity, a method, and a political subject – in short, as a multitude. Since 2008 he has articulated much of his work through the frame of Black Dada, an evolving inquiry into the relationships between Blackness, abstraction, and the avant-garde. Working in modes or registers, rather than mediums, his practice has over the past ten years also resulted in poignant film portraits. In this film night, we bring together two of these portraits: that of Yvonne Rainer – godmother of American contemporary dance, and queer theorist Jack Halberstam.

Just Back from Los Angeles:

A Portrait of Yvonne Rainer

2016-17, Video (b&w, sound), 13'51"

Four decades after she changed the course of modern dance, Yvonne Rainer reached an even wider audience with her 2006 memoir Feelings Are Facts. Excerpts from the book figure prominently in this video portrait, as do an essay by Stokely Carmichael (Kwame Ture), a speech by Malcolm X, and a poem by Ron Silliman. Rainer reads these textual excerpts aloud at a Chelsea diner, where she sits down with Adam Pendleton to discuss events both recent and long past. The conversation, which pauses for a standing

movement exercise, is also intercut with clips from Rainer’s 1978 performance of her iconic dance Trio A

So We Moved: A Portrait of Jack Halberstam 2021, Video (b&w, sound), 30'59"

Jack Halberstam is a writer, a professor of gender studies, and an authority on the transcendental ambiguity of the self. This video portrait presents him in almost constant motion: walking through a park, cycling on city streets, swimming laps at a public pool. Its title comes from a poem by T. S. Eliot, one of several texts that punctuate Halberstam’s reflections on thinking and being. ‘I was given a platform in which to be a complex self,’ he says about the process of making the portrait, ‘not just being rooted in a set of opinions, but being defined by the way that you move through the world.’

VR 16.02 — 20:00

Cinema ZED STUK gratis met reservatie Engels gesproken, geen ondertitels

Arpaïs Du Bois — la jolie rébellion , 2023. Courtesy Gallery FIFTY

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

LEZING

Arpaïs Du Bois — Artist Talk

N Arpaïs Du Bois (°1973, BE) verkent in haar praktijk het mens-zijn-inde-wereld op een zeer persoonlijke en intieme manier. Haar tekeningen en teksten, tegelijkertijd scherp en dubbelzinnig, zijn speelse en poëtische observaties van de wereld die haar omringt. Haar dagboekachtige cahiers tonen ons syntheses van beelden die met een minimum aan middelen een maximum aan betekenis in zich dragen. Ze bieden de kijker een rustpunt, een manier om de chaotische werkelijkheid te kaderen. In deze artist talk gaat Du Bois dieper in op haar praktijk op basis van haar publicaties en de presentatie van haar werk in de tentoonstelling

E In her practice, Arpaïs Du Bois (°1973, BE) explores man’s beingin-the-world in a very personal and intimate way. Her drawings and texts, at the same time sharp and ambiguous, are playful and poetic observations of the world that surrounds her. Her journal-like books show us syntheses of images, expressing as much as possible with a minimum of resources. They offer the viewer a resting point, a way to frame the chaotic reality. In this artist talk, Du Bois elaborates on her practice based on her publications and the presentation of her work in the exhibition.

i.s.m. Interactieve Media

SLAC / Beeldende & Audiovisuele Kunst De lezing maakt deel uit van Let’s Talk Leuven, een platform voor Artist Talks in Leuven, met steun van Stad Leuven

WO 21.02 — 19:00

STUK Auditorium

gratis met reservatie

Nederlands gesproken

Paul B. Preciado — Orlando, My Political Biography (filmstill). Courtesy of the artist

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

FILM

Paul B. Preciado — Orlando,

My Political Biography

N Een eeuw na de publicatie van Orlando: een biografie door Virginia Woolf (1928), stuurt Paul B. Preciado, filosoof en transactivist, een brief om haar te vertellen dat haar transpersonage tot leven is gekomen: de wereld wordt Orlandesque. Preciado roept een cast bijeen: ‘Wie zijn de hedendaagse Orlando’s?’ Vijfentwintig verschillende trans- en non-binaire personen van 8 tot 70 jaar, spelen Woolfs fictieve personage terwijl ze over hun eigen leven vertellen. De film bespreekt een reeks transarchieven uit het midden van de 20 e eeuw die historische Orlando’s oproepen in hun strijd voor erkenning en zichtbaarheid. Geleidelijk aan ontstaat het portret van een collectief wezen met meerdere gezichten, stemmen en lichamen. De film volgt dezelfde structuur als de roman van Virginia Woolf: een intiem en politiek reisdagboek door de tijd. ‘Ik las Woolfs boek voor het eerst toen ik een tiener was in Spanje, lang voordat ik wist dat een geslachtsverandering mogelijk was. (…) Mijn biografie is gemaakt van de collectieve geschiedenis van duizenden onzichtbare Orlando’s. Het is een geschiedenis van strijd binnen een onderdrukkend gender- en seksebinair regime. Trans zijn is niet alleen de overgang van vrouwelijkheid naar mannelijkheid (of andersom), maar ook een proces van interne ‘orlandisering’: een poëtische reis waarin een nieuwe taal wordt uitgevonden om jezelf en de wereld te benoemen.’

E A century after the publication of Orlando: a biography by Virginia Woolf (1928), Paul B. Preciado, philosopher and trans activist, addresses a letter to tell her that her trans character has come to live: the world is becoming Orlandesque. Preciado calls a cast: ‘Who are the contemporary Orlandos?’ Twenty-five different trans and non-binary people, from 8 to 70 years old, play Woolf’s fictional character while also narrating their own lives. The film discusses a series of mid-twentieth century trans archives that evoke historical Orlandos in their struggle for recognition and visibility. Gradually, the portrait of a collective being with multiple faces, voices, bodies emerges. The film follows the same structure as Virginia Woolf’s novel: an intimate and political travelogue through time. ‘I first read Woolf’s book when I was a teenager in Spain, well before I knew that gender transitioning was possible. (…) My biography is made of the collective history of thousands of invisible Orlandos. It is a history of struggle within an oppressive gender and sex binary regime. Being trans is not just the transition from femininity to masculinity (or vice versa), but to engage in a process of internal ‘orlandisation’: a poetic journey in which a new language to name oneself and the world is invented.’

VR 23.02 — 20:00

Cinema ZED STUK gratis met reservatie 2023, 98', Frans & Spaans gesproken, Engels ondertiteld

Rondleidingen / Guided Tours

N Laat je helemaal meevoeren door de verhalen achter de kunstwerken van At the still point of the turning world tijdens een gratis rondleiding.

Naast de vaste rondleidingen bieden we familie- en kinderrondleidingen aan en korte rondleidingen in combinatie met het film- en soundprogramma. Onthaasten doe je tijdens de Slow Down rondleiding. We focussen dan op een bepaald werk in de expo en gaan in gesprek. Ontdek je graag de werken in de tentoonstelling vanuit een meer filosofisch standpunt, dan is Prof. Stéphane Symons je ideale gids. Ook Prof. Gerard Govers, vicerector Groep Wetenschap & Technologie neemt je graag mee op een expertenrondleiding

Daarnaast kan je gebruik maken van audioguides met audiodescriptie bij je expobezoek of een rondleiding reserveren met een tolk Vlaamse Gebarentaal

Heb je toch nog niet gevonden wat je zocht? Vraag dan een rondleiding op maat aan voor je vrienden, collega’s of familie.

E Let yourself be carried away by the stories behind the artworks of At the still point of the turning world during a free guided tour.

In addition to our standard tours, we offer family and children’s tours as well as shorter introductions in combination with the film and sound programme. The Slow Down tour is all about taking your time. We focus on a particular work in the exhibition and engage in conversation. If you like to discover the works in the exhibition from a more philosophical point of view, Prof. Stéphane Symons is your perfect guide. Prof. Gerard Govers, Vice Rector Group Science & Technology is also happy to take you on expert guided tour

In addition, you can make use of audio guides with audio description during your exhibition visit or book a guided tour with a Flemish Sign Language interpreter

Still haven’t found what you were looking for? Then request a customized tour with your friends, colleagues or family.

Rondleidingen voor families & kinderen

N Wist je dat je At the still point of the turning world ook op kindermaat kan ontdekken? In de familierondleiding loodst een gids jou en je kinderen spelenderwijs door de tentoonstelling en reikt verschillende nieuwe perspectieven aan op de werken. Nieuw dit jaar zijn de rondleidingen voor kinderen tijdens de krokusvakantie: deze rondleiding is helemaal op kindermaat en bestaat voor zowel het 1e tot 3e leerjaar als het 4 e tot 6 e leerjaar. Ouders zijn hier niet toegestaan, maar die kunnen de gelijktijdige vaste rondleiding volgen.

E Did you know that you can also explore At the still point of the turning world at your child’s level? A guide will playfully lead you and your children through the exhibition and offer new perspectives on the works. New this year are the tours for children during the winterbreak: this tour is completely child-sized, and exists for both 1st to 3rd grade and 4th to 6 th grade. Parents are not allowed here, but they can enjoy the standard guided tour taking place at the same time.

Kindergids Wervelkind

N Beleef Artefact met het hele gezin. Met de kindergids Wervelkind ontdekken jij en je kinderen de tentoonstelling spelenderwijs. Aan de hand van uiteenlopende kijk-, voel-, verbeeldings- en doe-opdrachten treden ook de kleinste bezoekers in interactie met de kunstwerken. Laat je meenemen door een kolkende tornado, creëer je eigen sterrenhemel en sta oog in oog met lichtgevende onderwaterwezens. Je kan je exemplaar afhalen aan het onthaal.

E Explore Artefact with the entire family. Discover the exhibition in a playful way through the children’s guide Wervelkind (only in Dutch). Through diverse observation, tactile, imagination and drawing exercises, also the smallest visitors can interact with the artworks in the exhibition. Let a swirling tornado drag you along, create your own starry night and stand face to face with luminescent underwater creatures. Get your copy at the reception.

Junior workshop

AF24 for kids

N Sta jij samen met Angie Madalijns en bricol’art even stil in de expo? Ben jij benieuwd wat er in deze rust en stilstand allemaal kan ontstaan? Aan de hand van onder andere muziek, beeld, poëzie, beweging, theater … creëren wij samen onze eigen wereld. We spelen met de grens waar de verbinding ligt met anderen, wat is er van mij en wat is van de ander? Kan jij al beginnen fantaseren over hoe zo een wereld er uit zou kunnen zien?

Bricol’art is een Leuvens duo bestaande uit Mieke Winters als beeldend kunstenaar en Angie Madalijns als muzikante. Er wordt ingezet op het ontwikkelen van de eigen creatieve taal van de deelnemer zonder beperkingen op te leggen binnen een kunstmedium.

E Take a moment to stand still in STUK’s Artefact exhibition together with Angie Madalijns en bricol’art. Are you curious to see what can be created in this peace and quiet? Using music, images, poetry, movement, theater, etc., we will create our own world together. We play with the boundaries between you and others, what is mine and what belongs to someone else? Can you already start fantasizing about what such a world could look like?

Bricol’art is a Leuven-based duo consisting of Mieke Winters as visual artist and Angie Madalijns as musician. The focus is on developing the participant’s own creative language without imposing restrictions within an art medium.

In een alsmaar draaiende wereld vinden wij rust.

12-14.02.2024

STEK Workspace

€ 85 met reservatie

9-12 jaar

Nederlands

T. S. ELIOT

°1888, ST-LOUIS, UNITED STATES †1965, LONDON, UNITED KINGDOM

N Thomas Stearns Eliot was een Amerikaans-Engelse dichter, toneelschrijver, literatuurcriticus en redacteur die vanaf de jaren 20 tot laat in de 20 e eeuw een sterke invloed uitoefende op de Anglo-Amerikaanse cultuur. Hij blies de Engelse poëzie nieuw leven in en verlegde de traditionele grenzen op het gebied van dictie, stijl en versbouw. Eliot stond ook bekend om zijn kritische essays, waarin hij vaak lang gekoesterde culturele overtuigingen onder de loep nam. De publicatie van Four Quartets (1943) leidde tot zijn erkenning als de grootste levende Engelse dichter. In 1948 ontving hij zowel de Orde van Verdienste als de Nobelprijs voor Literatuur. T.S. Eliot overleed in 1965 in Londen.

E Thomas Stearns Eliot was an American-English poet, playwright, literary critic, and editor, who exercised a strong influence on AngloAmerican culture from the 1920s until late in the century. His practice revitalized English poetry, pushing its traditional boundaries on the level of diction, style and versification. Eliot was also noted for his critical essays, which often reevaluated long-held cultural beliefs. The publication of Four Quartets (1943) led to his recognition as the greatest living English poet. In 1948, he was awarded both the Order of Merit and the Nobel Prize for Literature. T.S. Eliot passed away in London in 1965.

SAODAT ISMAILOVA °1981, TASHKENT, UZBEKISTAN

N Kunstenaar en filmmaker Saodat Ismailova richt zich in haar werk op de gelaagde geschiedenissen en culturen van Centraal-Azië. Haar werk creëert een dialoog tussen het collectieve en het persoonlijke, mythen en geschiedenis, kennis en informatie. Speciale aandacht gaat uit naar immaterieel erfgoed zoals genezing en spiritualiteit, rituelen, verhalen en muziek. Haar werk wordt wereldwijd tentoongesteld in o.a. Theater der Welt, Frankfurt (2023), Eye Museum, Amsterdam (2023), Sharjah Biennial of Arts (2023), de Biennale di Venezia (2022, 2013), Documenta Fifteen (2022), Center for Contemporary Art, Tasjkent (2019), Kunstenfestivaldesarts, Bozar (2019) en Tromsø Kunstforening (2017). Haar praktijk werd meermaals bekroond. Zo ontving ze in 2022 de Eye Art & Film prijs en won ze de Beste Filmaward op het Turijn Film Festival in 2004. Saodat Ismailova studeerde aan het Tashkent State Art Institute en aan Le Fresnoy, National Studio of Contemporary Arts. In 2021 startte ze de Davra onderzoeksgroep die het leven in Centraal-Azië bestudeert en documenteert. Ze werkt en woont in Tasjkent en Parijs.

E Artist and filmmaker Saodat Ismailova’s practice centers on the layered histories and cultures of CentralAsia. Her work creates a dialogue between the collective and the personal, myths and history, knowledge and information. Special attention is dedicated to the domains of intangible heritage such as healing and spirituality, rituals, stories and music. Her work has been shown worldwide including a.o. Theatre der Welt, Frankfurt (2023), Eye Museum, Amsterdam (2023),

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

Sharjah Biennial of Arts (2023), the Biennale di Venezia (2022, 2013), Documenta Fifteen (2022), Center for Contemporary Art, Tashkent (2019), Kunstenfestivaldesarts, Bozar (2019) and Tromsø Kunstforening (2017). She was the recipient of numerous awards including the Eye Art & Film prize in 2022 and Best Film at the Turin Film Festival in 2004. Saodat Ismailova studied at Tashkent State Art Institute and at Le Fresnoy, National Studio of Contemporary Arts. In 2021 she initiated the Davra research group which studies and documents life in CentralAsia. She works and lives between Tashkent and Paris.

PEI-HSUAN WANG °1987, HSINCHU, TAIWAN

N De in Taiwan geboren kunstenares Pei-Hsuan Wang verhuisde in haar late tienerjaren naar de VS waar ze haar BA behaalde aan Macalester College – St. Paul (MN) en een Master aan Cranbrook Academy of Art –Bloomfield Hills (MI). In haar praktijk in sculptuur, installatie, tekeningen en videowerk nemen familiegeschiedenissen, mythen en folklore, en geopolitieke overpeinzingen een centrale plaats in. Recente solotentoonstellingen vonden plaats in Ballon Rouge (2023), Kunsthal Gent (2022), Good Weather, Chicago (2020), Gallery 456, New York (2020) en Taipei Contemporary Art Center (2019). Haar werk werd gepresenteerd in groepstentoonstellingen in o.a. Publiek Park Antwerpen (2023), vcrb gallery – Antwerp (2023), HISK Gosset Brussel (2022, 2021), Hong-Gah Museum, Taipei (2021) en de National Gallery of Indonesia (2016). In 2019 ontving ze de Special Jury Prize, Huayu Youth Award – China. Pei-Hsuan Wang woont en werkt in Gent.

E Taiwan-born artist Pei-Hsuan Wang moved to the US in her late teens where she earned her BA from Macalester College – St. Paul (MN) and a Masters from Cranbrook Academy of Art – Bloomfield Hills (MI). Her practice in sculpture, installation, drawing and video work, is largely shaped by family histories, myths and folklore, and geopolitical musings. Recent solo exhibitions took place at Ballon Rouge (2023), Kunsthal Gent, Ghent (2022), Good Weather, Chicago (2020), Gallery 456, New York (2020), and Taipei Contemporary Art Center (2019). Her work has been included in group exhibitions at a.o. Publiek Park Antwerp (2023), vcrb gallery-Antwerp (2023), HISK Gosset Brussels (2022, 2021), Hong-Gah Museum, Taipei (2021) and the National Gallery of Indonesia (2016). In 2019, she received the Special Jury Prize, Huayu Youth Award – China. Pei-Hsuan Wang lives and works in Ghent.

• pei-hsuanwang.com

GERMAINE KRUIP °1970, CASTRICUM, THE NETHERLANDS

N De voorbije twintig jaar ontwikkelde Germaine Kruip een praktijk van architecturale, sculpturale en performatieve interventies, waarmee ze de scenografie van onvatbare verschijnselen onderzoekt, alsook de relatie tussen kunst en ritueel in repetitieve gebaren en historische pogingen om abstractie te creëren door middel van geometrie. Haar werk wordt (inter)nationaal tentoongesteld, o.a. in recente solotentoonstellingen in The Approach, Londen, GB (2023), Axel Vervoordt Gallery, Wijnegem (2022) en Hong Kong

(2021) en in groepstentoonstellingen zoals Re-Inventing Piet. Mondrian and the Consequences in WilhelmHack-Museum, Ludwigshafen (2023), Kunstmuseum Wolfsburg (2023), en Histories of Dance, Museu de arte de São Paulo (2020). Kruip ontving meerdere prijzen, waaronder de Tweede Prijs van de Prix de Rome (1999) en de Charlotte Köhler Prijs (2001). Ze studeerde Scenografie aan de HKU in Utrecht en behaalde een MFA in advanced research in Theater- en Dansstudies aan DasArts in Amsterdam. Nadien resideerde ze een jaar aan de Rijksakademie in Amsterdam. Kruip woont en werkt in Brussel en Amsterdam en wordt vertegenwoordigd door Axel Vervoordt (Wijnegem/Hong Kong), The Approach (Londen) en Gallery Baton (Seoul).

E Over the past two decades, Germaine Kruip has been developing a practice of architectural, sculptural and performative interventions, through which she studies the scenography of ungraspable phenomena, and in addition the relationship between art and ritual in repetitive gestures and historical attempts to create abstraction by means of geometry. Her work has been shown (inter)nationally in recent solo exhibitions at The Approach, London, GB (2023), Axel Vervoordt Gallery, Wijnegem (2022) and Hong Kong (2021) as well as in group exhibitions such as Re-Inventing Piet. Mondrian and the Consequences at WilhelmHack-Museum, Ludwigshafen (2023), Kunstmuseum Wolfsburg (2023), and Histories of Dance, Museu de arte de São Paulo (2020). Kruip has received multiple awards, such as the Second Prize of the Prix de Rome (1999) and the Charlotte Köhler Prize (2001). She studied Scenography at HKU, Utrecht,

and received an MFA in advanced research in Theatre and Dance Studies from DasArts, Amsterdam. After this, she was a one-year resident at the Rijksakademie in Amsterdam. Kruip lives and works between Brussels and Amsterdam, and is represented by Axel Vervoordt (Wijnegem/Hong Kong), The Approach (London), and Gallery Baton (Seoul).

• germainekruip.com

HYUN-SOOK SONG °1952 DAMYANG, KOREA

N Hyun-Sook Song werd geboren in 1952 in Damyang in Zuid-Korea. Zij woont en werkt in Hamburg, Duitsland. Zij werd van 2018 tot 2023 gerepresenteerd door Zeno X Gallery, waar ze haar eerste solotentoonstelling kreeg in België in 2018. Haar werk bevindt zich in de collecties van Kunstmuseum Bern, Kunstmuseum Bonn, Hamburger Kunsthalle, Kunstpalast (Düsseldorf), Leeum-Samsung Museum of Modern Art (Seoul), Mori Art Museum (Tokyo), Fukuoka Asian Art Museum, Seoul Museum of Art, Gwangju Art Museum en Gyeonggi Museum of Art (Ansan). Haar werken werden getoond in groepstentoonstellingen in, onder andere, The Drawing Center (New York), Berkeley Art Museum & Pacific Film Archive, Deichtorhallen (Hamburg), National Museum of Modern and Contemporary Art (Seoul), Museum of Contemporary Art (Shanghai), Mori Art Museum (Tokyo), California College of Arts (San Francisco) en Kunstpalast (Düsseldorf).

E Hyun-Sook Song was born in 1952 in Damyang, South Korea. She lives and works in Hamburg, Germany. She was represented by Zeno X

Gallery from 2018 to 2023, where she received her first solo exhibition in Belgium in 2018. Her work is in the collections of Kunstmuseum Bern, Kunstmuseum Bonn, Hamburger Kunsthalle, Kunstpalast (Düsseldorf), Leeum-Samsung Museum of Modern Art (Seoul), Mori Art Museum (Tokyo), Fukuoka Asian Art Museum, Seoul Museum of Art, Gwangju Art Museum and Gyeonggi Museum of Art (Ansan). Her works have been shown in group exhibitions at, among others, The Drawing Center (New York), Berkeley Art Museum & Pacific Film Archive, Deichtorhallen (Hamburg), National Museum of Modern and Contemporary Art (Seoul), Museum of Contemporary Art (Shanghai), Mori Art Museum (Tokyo), California College of Arts (San Francisco) and Kunstpalast (Düsseldorf).

MICKEY YANG

°1988 EINDHOVEN, THE NETHERLANDS

N Mickey Yang woont en werkt in Den Haag, Nederland. Zij studeerde aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag en was artist-in-resident bij de Jan van Eyck Academie (2020-2021). In de installaties van Yang komen sculpturen tot leven, synchroon met narratieve elementen zoals video en geluid. In haar werk verkent ze thema’s als massacultuur en de subjectieve ervaring van het collectieve geheugen. Vakmanschap, al dan niet traditioneel, speelt een grote rol in haar werk. Yangs intensieve werkproces doet haar vertragen. Zo ontstaat een meditatieve manier van werken, die haar in staat stelt het karakter van een werk gaandeweg te ontdekken. Mickey Yang stippelt zo een dwaalpad uit van (mis)interpretaties en

betekenissen, waarbij ze de kijker uitdaagt om het gesuggereerde in twijfel te trekken. Yang exposeerde onder meer in P/////akt Amsterdam, KM21 Den Haag, Kunsthalle Osnabrück en Kunstvereniging Diepenheim.

E Mickey Yang lives and works in The Hague, Netherlands. She studied at the Royal Academy of Art in The Hague and was artist-in-residence at the Jan van Eyck Academy (2020-2021). In Yang’s installations, sculptures come to life, synchronized with narrative elements such as video and sound. Her work explores themes of mass culture and the subjective experience of collective memory. Craftsmanship, traditional or otherwise, plays a major role in her work. In her laborious processes, Yang slows down. This creates a meditative way of working that allows her to discover the character of a work as she goes along. Mickey Yang thus maps out a wandering path of (mis)interpretations and meanings, challenging the viewer to question what is suggested. Yang has exhibited at P/////akt Amsterdam, KM21 The Hague, Kunsthalle Osnabrück and Kunstvereniging Diepenheim, among others.

• mickeyyang.nl

SKY HOPINKA

°1984, FERNDALE, WASHINGTON, UNITED STATES

N Sky Hopinka (Ho-Chunk Nation/ Pechanga Band of Luiseño Indians) groeide op in Ferndale, Washington. Hij bracht een aantal jaren door in Palm Springs en Riverside (Californië), Portland (Oregon) en Milwaukee (Wisconsin). In Portland studeerde en doceerde hij chinuk wawa, een taal van het stroomgebied

van de Lower Columbia River. Zijn werk concentreert zich op persoonlijke posities in een inheems thuisland en landschap, en taal als containers van cultuur, uitgedrukt in persoonlijke, documentaire en non-fictieve mediavormen. Zijn werk is op verschillende festivals vertoond, waaronder Sundance, Toronto International Film Festival, Ann Arbor, Courtisane Festival, Punto de Vista en het New York Film Festival. Zijn werk was onderdeel van de Whitney Biënnale 2017, de FRONT Triënnale 2018 en Prospect.5 in 2021. Hij was gastcurator op de Whitney Biënnale van 2019. Hij had een solotentoonstelling in het Center for Curatorial Studies, Bard College, in 2020 en in 2022 in LUMA in Arles, Frankrijk. In de herfst van 2022 ontving Hopinka een MacArthur Fellowship voor zijn werk als beeldend kunstenaar en filmmaker.

E Sky Hopinka (Ho-Chunk Nation/ Pechanga Band of Luiseño Indians) grew up in Ferndale, Washington and spent a number of years in Palm Springs and Riverside (California), Portland (Oregon), and Milwaukee (Wisconsin). In Portland he studied and taught chinuk wawa, a language indigenous to the Lower Columbia River Basin. His work centers around personal positions of Indigenous homeland and landscape, and language as containers of culture expressed through personal, documentary, and non fiction forms of media. His work has played at various festivals including Sundance, Toronto International Film Festival, Ann Arbor, Courtisane Festival, Punto de Vista, and the New York Film Festival. His work was part of the 2017 Whitney Biennial, the 2018 FRONT Triennial and Prospect.5 in 2021. He was a guest curator at the 2019 Whitney Biennial. He has had a solo exhibition

at the Center for Curatorial Studies, Bard College in 2020 and in 2022 at LUMA in Arles, France. In the fall of 2022, Hopinka received a MacArthur Fellowship for his work as a visual artist and filmmaker.

• skyhopinka.com

FELIPE BAEZA

°1987, GUANAJUATO, MEXICO

N Felipe Baeza’s praktijk omvat schilderkunst en grafiek om te onderzoeken hoe herinnering, migratie en ontheemding een staat van hybriditeit en vluchtigheid creëren. Zijn meest recente solotentoonstelling Unruly Forms (2023) bracht zijn werk naar de openbare ruimtes van Chicago, New York en Boston in de Verenigde Staten, en Mexico City, Léon en Querétaro in Mexico. Eerdere solotentoonstellingen vonden plaats in Fortnight Institute, NY (2022) en Maureen Paley, Londen (2021). Zijn werk werd gepresenteerd in tentoonstellingen en biënnales in de VS en Europa, onder andere in de 59 e Internationale Kunsttentoonstelling van La Biennale di Venezia, Venetië (2022), Prospect.5 New Orleans: Yesterday We Said Tomorrow, New Orleans, LA (2021) and Desert X, Palm Springs, CA (2021). Baeza heeft vele prijzen ontvangen, waaronder de Latinx Artist Fellowship, US Latinx Art Forum, USA (2023) en Joan Mitchell Foundation Painters & Sculptors Grant (2018). In 2024 is hij uitgenodigd als resident in de Rauschenberg Residency, Captiva, FL, VS. Felipe Baeza ontving een BFA van de Cooper Union en een MFA van Yale. Hij woont en werkt Brooklyn, NY en wordt vertegenwoordigd door Maureen Paley (Londen).

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

E Felipe Baeza’s practice incorporates painting and printmaking to examine how memory, migration, and displacement work to create a state of hybridity and fugitivity. His most recent solo exhibition Unruly Forms (2023) brought his work into the public spaces of Chicago, New York and Boston in the United States, and Mexico City, Léon and Querétaro in Mexico, and previously in Fortnight Institute, NY (2022) and Maureen Paley, London (2021). His work has been presented in exhibitions and biennials throughout the USA and Europe, most notably in the 59th International Art Exhibition of La Biennale di Venezia, Venice (2022), Prospect.5 New Orleans: Yesterday We Said Tomorrow, New Orleans, LA (2021) and Desert X, Palm Springs, CA (2021). Baeza has been the recipient of many prices, a.o. the Latinx Artist Fellowship, US Latinx Art Forum, USA (2023) and Joan Mitchell Foundation Painters & Sculptors Grant (2018). In 2024 he is invited as a resident at the Rauschenberg Residency, Captiva, FL, USA. Felipe Baeza received a BFA from The Cooper Union and an MFA from the Yale School of Art. He lives and works in Brooklyn, NY and is represented by Maureen Paley (London).

• felipebaeza.com

SOPHIE WHETTNALL °1973, BELGIUM

N De praktijk van beeldend kunstenares Sophie Whettnall vertaalt zich in video, performance, installatie en tekenkunst. Haar werk wordt sterk beïnvloed door de schilderkunst, vooral landschappen en de langdurige zintuiglijke beleving ervan. Haar belangrijkste materiaal is het licht en de ongrijpbare, desoriënterende

en verleidelijke effecten ervan. Hiermee prikkelt ze ons begrip van kijken en stelt ze in vraag of waarnemen gelijkstaat aan begrijpen. Whettnall won in 1999 de Prijs van de Jonge Schilderkunst (de huidige Belgian Art Price). Haar werk werd gepresenteerd in o.a. Centrale for Contemporary Art Brussel (BE), Michel Rein Parijs en Brussel (FR – BE), Roger Raveelmuseum (BE), Paleis voor Schone Kunsten Brussel (BE), Museu de Arte Moderna Aloisio Magalhães (BR), Galleria Continua (IT – FR), Fundació Joan Miró (ES), Utah Museum of Fine Arts (US), MAC Grand Hornu (BE) en de 52ste Biënnale van Venetië (IT). Sophie Whettnall wordt vertegenwoordigd door Galerie Michel Rein. Ze woont en werkt in Brussel.

E Sophie Whettnall is a visual artist working across video, performance, drawing and installation. Her practice is greatly influenced by painting, landscape in particular, and its durational sensorial experience. Her main material is light and its elusive, disorienting and seductive effects. With it she teases our sense of sight and questions the idea that seeing equals understanding. In 1999 Whettnall won the Young Belgian Painting prize (currently Belgian Art Price). Her works have been exhibited at a.o. Centrale for Contemporary Art Brussel (BE), Michel Rein Paris and Brussels (FR – BE), Museum Roger Raveel (BE), BOZAR – Paleis voor Schone Kunsten Brussel (BE), Museu de Arte Moderna Aloisio Magalhães (BR), Galleria Continua (IT – FR), Fundació Joan Miró (ES), Utah Museum of Fine Arts (US), MAC Grand Hornu (BE) and the 52nd Venice Biennale (IT). Sophie Whettnall is represented by Gallery Michel Rein. She lives and works in Brussels (BE).

• sophiewhettnall.com

ETEL ADNAN

°1925, BEIRUT, LEBANON †2021, PARIS, FRANCE

N Etel Adnan, dichteres, essayiste en beeldend kunstenaar, is geboren en getogen in Libanon en woonde, studeerde en werkte in Frankrijk en Californië. Ze begon met schilderen in de jaren 60 en ging door tot haar dood in november 2021. Haar werk kreeg internationale erkenning sinds haar deelname aan Documenta 13 (2012). In 2014 werd ze uitgenodigd voor de biënnale van het Whitney Museum (New York). Het Qatarese museum voor moderne kunst, het Mathaf, wijdde een retrospectieve aan haar, georganiseerd door Hans Ulrich Obrist. Talrijke musea (Bern, Luxemburg, San Francisco, Aspen, Lille …) en kunstcentra volgden met solotentoonstellingen. De werken van Adnan bevinden zich in collecties wereldwijd, waaronder het MNAMCenter Pompidou, Parijs; Mathaf, Doha, Qatar; MoMA, New York; M+, Hong Kong; Royal Jordanian Museum, Amman; het Museum of Modern Art, Tunis; Sursock Museum, Beiroet; Institute of the Arab World, Parijs; British Museum, Londen; Tate Gallery, Londen; World Bank Collection, Washington D.C.; National Museum for Women in the Arts, Washington DC; evenals in vele privécollecties. Haar werk wordt vertegenwoordigd door o.a. Galerie Lelong & Co.

E Etel Adnan, a poet, essayist, and visual artist, was born and raised in Lebanon and lived, studied, and worked in France and California. She began painting in the 1960s and continued until her death in November 2021. Her work has received international recognition since Documenta 13 (2012). In 2014, she was invited to the biennial of the Whitney Museum

(New York). The Qatar museum of modern art, the Mathaf, dedicated a retrospective to her, organized by Hans Ulrich Obrist. Since then, numerous museums (Bern, Luxembourg, San Francisco, Aspen, Lille, etc.) and art centers have devoted exhibitions to her. Adnan’s works appear in collections worldwide, including the MNAM-Center Pompidou, Paris; Mathaf, Doha, Qatar; MoMA, New York; M +, Hong Kong; Royal Jordanian Museum, Amman; the Museum of Modern Art, Tunis; Sursock Museum, Beirut; Institute of the Arab World, Paris; British Museum, London; Tate Gallery, London; World Bank Collection, Washington D.C.; National Museum for Women in the Arts, Washington DC; as well as in many private collections. Her work is represented by a.o. Galerie Lelong & Co.

BEATRICE GIBSON °1978, UNITED KINGDOM

N Beatrice Gibson is een FransBritse filmmaker die in Londen en Palermo woont. Haar films staan bekend om hun experimentele en emotionele aard. Ze verkennen het persoonlijke en het politieke, en putten uit cultfiguren uit de experimentele literatuur en poëzie – van Kathy Acker tot Gertrude Stein. Ze worden vaak bevolkt door vrienden en invloeden, en citeren en incorporeren co- creatieve en collaboratieve processen en ideeën. Gibson won twee keer The Tiger Award for Best Short Film, Rotterdam International Film Festival (2009 en 2013). In 2013 stond ze op de shortlist voor The Jarman Award for Artist’s film en de 2013-15 Max Mara Art Prize for Women. In 2015 won ze de 17e Baloise Art Prize, Art Basel. In 2019 was ze de winnaar van het Images Festival Marian McMahon

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

Akimbo Award for Autobiography en stond ze een tweede keer op de shortlist voor de 2019 Jarman Award for Artist’s film. Recente solotentoonstellingen vonden plaats in Ordet, Milan; Macro, Rome (2023) and Civico Museo Castelbuono, Sicily (2023), Studio STUK Manhattan, Leuven (2022), Nogueras Blanchard, Barcelona (2020), Camden Arts Centre, Londen, Bergen Kunsthall, Bergen Mercer Union, Toronto (2019) en KW Institute for Contemporary Art, Berlijn (2018 ). Gibsons films werden vertoond op filmfestivals over de hele wereld, waaronder het New York Film Festival, Toronto International Film Festival, London Film Festival, Oberhausen Film Festival, Courtisane Film Festival, en Punto De Vista International Documentary Film Festival en worden verdeeld door LUX Londen.

E Beatrice Gibson is a frenchbritish filmmaker based between London and Palermo. Her films are known for their experimental and emotive nature. Exploring the personal and the political and drawing on cult figures from experiment literature and poetry – from Kathy Acker to Gertrude Stein – they are often populated by friends and influences and cite and incorporate co- creative and collaborative processes and ideas. Gibson is twice winner of The Tiger Award for Best Short Film, Rotterdam International Film Festival (2009 and 2013). In 2013 she was shortlisted for The Jarman Award for Artist’s film and the 2013-15 Max Mara Art Prize for Women. In 2015 she won the 17th Baloise Art Prize, Art Basel. In 2019 she was the winner of the Images Festival Marian McMahon Akimbo Award for Autobiography and was shortlisted a second time for the 2019 Jarman Award for Artist’s film. Recent solo exhibitions include

Ordet, Milan; Macro, Rome (2023) and Civico Museo Castelbuono, Sicily (2023), Studio STUK Manhattan, Leuven (2022), Nogueras Blanchard, Barcelona (2020), Camden Arts Centre, London, Bergen Kunsthall, Bergen Mercer Union, Toronto (2019) and KW Institute for Contemporary Art, Berlin, (2018). Her films have shown at film festivals around the world, including at New York Film Festival, Toronto International Film Festival, London Film Festival, Oberhausen Film Festival, Courtisane Film Festival and Punto De Vista International Documentary Film Festival. Gibson’s films are distributed by LUX London.

• beatricegibson.com

CACONRAD

°1966 TOPEKA, KANSAS, UNITED STATES

N CAConrad is een Amerikaanse dichter, professor en auteur, die verschillende dichtbundels schreef waaronder ECODEVIANCE (2014), While Standing in Line for Death (2017) en Amanda Paradise: Resurrect Extinct Vibration (2021). Dit jaar verschijnt een nieuwe bundel, Listen to the Golden Boomerang Return. Hun poëzie is in essentie lichamelijk. Sinds 2005 werkt CAConrad met ‘(Soma)tic Poetry Rituals’, een concentratietechniek om de afstand tussen lichaam en geest te verkleinen door zichzelf onder te dompelen in één sensatie (kleur, geluid …). Hun geschriften zijn intieme confrontaties, dikwijls geïnspireerd door (lichaams)politiek en persoonlijke gebeurtenissen, zoals het verlies van vele vrienden aan de aidsepidemie. CAConrad ontving een Creative Capital grant, een Pew Fellowship, een Lambda Literary

Award, een Believer Magazine Book Award en een Gil Ott Book Award. CAConrad doceert aan Columbia University in New York City en aan het Sandberg Art Institute in Amsterdam. In 2022 verfilmde Augusto Cascales hun theaterstuk The Obituary Show Conrad had hun eerste solotentoonstelling in Fluent Gallery in Santander (2022), 13 Moons: Listen to the Golden Boomerang Return

E CAConrad is an American poet, professor and author, who has written several poetry collections, including ECODEVIANCE (2014), While Standing in Line for Death (2017) and Amanda Paradise: Resurrect Extinct Vibration (2021). This year, they publish a new collection, Listen to the Golden Boomerang Return. Their poetry is in essence embodied. Since 2005, they have been working with ‘(Soma)tic Poetry Rituals’, a concentration technique to diminish the distance between mind and body by imbuing oneself in one sensation (color, sounds …). Conrad’s writings are intimate confrontations, often inspired by (body) politics and personal experiences, such as the loss of many friends to the AIDS epidemic. They have received a Creative Capital grant, a Pew Fellowship, a Lambda Literary Award, a Believer Magazine Book Award and a Gil Ott Book Award. They regularly teach at Columbia University in New York City and at the Sandberg Art Institute in Amsterdam. In 2022 Augusto Cascales made a film of their play The Obituary Show. They recently had their first solo exhibition at Fluent Gallery in Santander, Spain, titled 13 Moons: Listen to the Golden Boomerang Return

AUDRE LORDE

°1934, NEW YORK CITY

†1992, SAINT CROIX, VIRGIN ISLANDS, UNITED STATES

N Audre Lorde was een van de meest belangrijke antiracistische, queer en feministische auteurs en dichters van de vorige eeuw. Zij groeide op en leefde in New York, waar ze van 1991 tot 1992 ook dichterlaureaat was van de stad. Tijdens haar carrière werd ze met veel literaire prijzen en fellowships bekroond. In 1981 stichtte ze samen met andere collega’s Kitchen Table: Women of Color Press, een platform voor zwarte feministische auteurs. Haar meest baanbrekende publicaties zijn Zami: A New Spelling of My Name (1982), Sister Outsider (1984) en A Burst of Light (1988) waarmee ze de National Book Award won. Ook haar Cancer Journals (1980), waarin ze een intimistisch relaas brengt van haar ervaring met kanker en ziekte, was van grote invloed. Lorde schrijft vanuit een persoonlijk oogpunt over complexe politieke en sociale problemen en was een belangrijke figuur in de activistische beweging voor gelijke rechten in de Verenigde Staten. Zowel met haar werk als auteur, als haar persoonlijkheid, werd ze een voorbeeldfiguur voor de queer, feministische en zwarte gemeenschappen in de VS.

E Audre Lorde was one of the most important anti-racist, queer and feminist authors and poets of the last century. She grew up and lived in New York, where she was also poet laureate of the city from 1991 to 1992. During her career, she was awarded with many literary prizes and fellowships. In 1981, she and other colleagues founded Kitchen Table: Women of Color Press, a platform for black feminist authors. Her most

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

groundbreaking publications are Zami: A New Spelling of My Name (1982), Sister Outsider (1984) and A Burst of Light (1988) with which she won the National Book Award. Also influential were the Cancer Journals (1980), in which she gives an intimate account of her experience with cancer and illness. Lorde wrote about complex political and social issues from a personal point of view, and was a major figure in the activist movement for equal rights in the United States. Both with her work as an author, and her personality, she became a role model for queer, feminist and black communities in the US.

ALFREDO JAAR °1956 SANTIAGO, CHILE

N Alfredo Jaar is een kunstenaar, architect en filmmaker die woont en werkt in New York. Jaar werd geboren in Chili onder de militaire dictatuur van Augusto Pinochet. In 1982 ontsnapte hij uit het land nadat hij een opleiding architectuur afrondde. Zijn werk wordt intrinsiek beïnvloed door deze ervaring. Zijn werken werden uitgebreid getoond over de hele wereld. Hij nam deel aan de Biënnales van Venetië (1986, 2007, 2009, 2013), São Paulo (1987, 2010, 2021) en Documenta in Kassel (1987, 2002). Belangrijke solotentoonstellingen vonden plaats in The New Museum of Contemporary Art, New York (1992); Whitechapel, Londen (1992); Moderna Museet, Stockholm (1994); The Museum of Contemporary Art, Chicago (1995) en The Museum of Contemporary Art, Rome (2005). Grote retrospectieven van zijn werk vonden plaats in Musée des Beaux Arts, Lausanne (2007); Hangar Bicocca, Milan (2008); Alte Nationalgalerie, Berlinische Galerie

en Neue Gesellschaft für bildende Kunst e.V., Berlin (2012); Rencontres d’Arles (2013); KIASMA, Helsinki (2014); Yorkshire Sculpture Park, UK (2017); Zeitz MOCAA, Cape Town, South Africa (2020); SESC Pompeia, São Paulo (2021) en Museum of Contemporary Art, Hiroshima (2023). De kunstenaar heeft meer dan 70 publieke werken over de hele wereld. Meer dan 60 monografische publicaties werden gepubliceerd over zijn werk. In 1985 was hij Guggenheim Fellow en in 2000 MacArthur Fellow. Hij ontving de Hiroshima Art Prize in 2018 en de Hasselblad Award in 2020. Zijn werk is zowel te vinden in institutionele collecties wereldwijd als in tientallen privécollecties.

E Alfredo Jaar is an artist, architect, and filmmaker who lives and works in New York. His work has been shown extensively around the world. He has participated in the Biennales of Venice (1986, 2007, 2009, 2013), São Paulo (1987, 1989, 2010, 2021) as well as Documenta in Kassel (1987, 2002). Important individual exhibitions include The New Museum of Contemporary Art, New York (1992); Whitechapel, London (1992); Moderna Museet, Stockholm (1994); The Museum of Contemporary Art, Chicago (1995); and The Museum of Contemporary Art, Rome (2005). Major recent surveys of his work have taken place at Musée des Beaux Arts, Lausanne (2007); Hangar Bicocca, Milan (2008); Alte Nationalgalerie, Berlinische Galerie and Neue Gesellschaft fur bildende Kunst e.V., Berlin (2012); Rencontres d’Arles (2013); KIASMA, Helsinki (2014); Yorkshire Sculpture Park, UK (2017); Zeitz MOCAA, Cape Town, South Africa (2020); SESC Pompeia, São Paulo (2021) and Museum of Contemporary Art, Hiroshima (2023).

The artist has realized more than seventy public interventions around the world. Over sixty monographic publications have been published about his work. He became a Guggenheim Fellow in 1985 and a MacArthur Fellow in 2000. He received the Hiroshima Art Prize in 2018 and the Hasselblad Award in 2020. His work can be found in institutional collections as well as in private collections worldwide.

• alfredojaar.net

LILIANE LIJN °1939, NEW YORK, UNITED STATES

N Liliane Lijn zoekt in haar praktijk naar de link tussen het natuurlijke, het vrouwelijke, het poëtische en het technologische. Zij werd geboren in New York City en studeerde aan de Sorbonne in Parijs. Na haar terugkeer in New York ontwikkelde ze haar artistieke praktijk door te experimenteren met verschillende materialen en media. In de vroege jaren 60 begon ze reeds haar kinetische werken tentoon te stellen in Europa. Zij heeft een eredoctoraat van de Universiteit van Warwick en kreeg een onderzoeksbeurs van de ACE International Artist Fellowship aan de Universiteit van Californië, Berkeley in samenwerking met NASA en het Leonardo Network. Meer recent was ze Artist in Residence bij APC (Laboratoire Astroparticule et Cosmologie) in Parijs en EGO (European Gravitational Observatory) in Pisa. Haar werk was eerder te zien in Tate Britain, Rodeo Londen, de Gwangju Biënnale 2021, de 59 e Biënnale van Venetië 2022 en de Duinkerke Triënnale 2023.

Haus Der Kunst, München zal in april 2024 een solo-expositie van haar werk openen die zal rondreizen naar

mumok, Wenen. Lijn woont en werkt in Londen. Ze wordt vertegenwoordigd door Rodeo, London/Piraeus.

E In her practice, Liliane Lijn searches for the link between the natural, the feminine, the poetic and the technological. She was born in New York City and she studied at the Sorbonne in Paris. Upon her return to New York, she developed her artistic practice by experimenting with different materials and mediums. In the early 1960s, she had already exhibited her kinetic works in Europe. She holds an honorary doctorate from the University of Warwick and received a fellowship from the ACE; International Artist Fellowship at the University of California, Berkeley in collaboration with NASA and the Leonardo Network. More recently she was Artist in Residence at APC (Laboratoire Astroparticule et Cosmologie) in Paris and EGO (European Gravitational Observatory) in Pisa. Her work has previously been shown at Tate Britain, Rodeo, London, the 2021 Gwangju Biennale, the 59th Venice Biennale 2022, and the 2023 Dunkirk Triennial. Haus Der Kunst, Munich will open a solo survey of her work in April 2024 that will tour to mumok, Vienna. Lijn lives and works in London. She is represented by Rodeo, London/Piraeus.

• lilianelijn.com

ANNE DUK HEE JORDAN °1978, KOREA

N De verstrengelde relaties tussen mensen en niet-mensen staan centraal in het werk van Anne Duk Hee Jordan. Haar sculpturen, performances, video’s, kinetica en robotica zijn vaak gebaseerd op humor, fantasie en concepten die eigen zijn aan de

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

natuur, en verleggen de focus van de mens naar ecologie als geheel. Haar werk wordt wereldwijd getoond, recent in solotentoonstellingen, groepstentoonstellingen en performances in Bass Museum, Miami; Barbican, London (2024); HEK, Basel, Zwitserland; Kunsthalle Mannheim, Duitsland; Gwangjiu Biennale, Korea (2023); Baltic Art Center en Public Art Agency Stockholm, Gotland, Zweden (2022); Georg Kolbe Museum, Berlijn, Duitsland (2022); Kunsthall Trondheim en The Seed Box, Trondheim, Noorwegen (2021); Museum van Hedendaagse Kunst, Belgrado, Servië (2021); Urania, Berlijn, Duitsland (2021) en KIOSK, Gent, België, (2020). Anne Duk Hee Jordan studeerde aan de Weißensee Kunsthochschule Berlin en vervolgde haar Master in Fine Arts aan het Institut für Raumexperimente in Berlijn bij Olafur Eliasson. Ze is ook een professionele reddings- en apneuduiker, een chef-kok en een therapeut die gespecialiseerd is in het bestuderen van lichaamsbewegingen. Ze woont en werkt in Berlijn en wordt vertegenwoordigd door alexander levy, Berlijn.

E Anne Duk Hee Jordan builds her practice around the entangled relations between humans and nonhumans. Often riffing on humor, fantasy and concepts intrinsic to nature, her works in sculpture, performance, video, kinetics and robotics, challenge agency relations and shift the focus from human beings toward ecology as a whole. Her work is shown worldwide in recent solo exhibitions, group shows and performances in Bass Museum, Miami; Barbican, London (2024); HEK, Basel, Switzerland; Kunsthalle Mannheim, Germany; Gwangjiu Biennale, Korea (2023); Baltic Art Center

and Public Art Agency Stockholm, Gotland, Sweden (2022); Georg Kolbe Museum, Berlin, Germany (2022); Kunsthall Trondheim and The Seed Box, Trondheim, Norway (2021); Museum of Contemporary Art, Belgrade, Serbia (2021); Urania, Berlin, Germany (2021), and KIOSK, Ghent, Belgium, (2020). Anne Duk Hee Jordan studied at the Weißensee Kunsthochschule Berlin and continued with a Master in Fine Arts at the Institut für Raumexperimente in Berlin under Olafur Eliasson. She is also a professional rescue and apnea diver, a chef, and a therapist specializing in the study of body movements, all of which infuses her practice. She lives and works in Berlin and is represented by alexander levy, Berlin.

• dukhee.de

ARPAÏS DU BOIS

°1973, GHENT, BELGIUM

N Arpaïs Du Bois is een tekenaar/ denker, denker/schrijver, schrijver/ tekenaar. Haar praktijk in tekst en beeld vindt zijn uitweg hoofdzakelijk in dagboekachtige cahiers waarin Du Bois, als doorgedreven observator, haar reflecties over de wereld vormgeeft. Soms creëert ze ook middelgrote en grote tekeningen en schilderijen op papier. Haar werk, onderwerp van reeds een tiental publicaties, werd recent tentoongesteld in solotentoonstellingen in Gallery FIFTY ONE (2023, 2021) en Rossicontemporary (2019), en in groepstentoonstellingen in Finis Terrae, Antwerpen (2023), A PRO POT, d’Apostrof, Meigem (2023), PROMESSE, Guidel, FR (2022), ‘Allez Allez’, Paris, FR (2022), Salon Blanc, Oostende (2022), Vanwege Vincent, Stedelijk Museum, Breda, NL (2021),

L’image Conjuguée, Mill – Musée Ianchelevici, La Louvière (2021), en Zwart Huis, Knokke-Heist (2021). Du Bois studeerde aan de SintLucas Hogeschool in Antwerpen. Ze woont en werkt in Antwerpen en wordt vertegenwoordigd door Gallery FIFTY  ONE.

E Arpaïs Du Bois is a drawer/thinker, a thinker/writer, a writer/drawer. Her practice in text and image mainly finds its way into diary-like cahiers in which Du Bois, as a thorough observer, shapes her reflections on the world. At times, she explores mid- and large-scale drawings and paintings on paper as well. Du Bois’s work, the subject of ten publications to date, has recently been exhibited in solo exhibitions at Gallery FIFTY ONE (2023, 2021) and Rossicontemporary (2019), and in group exhibitions at Finis Terrae, Antwerp (2023), A PRO POT, d’Apostrof, Meigem (2023), PROMESSE, Guidel, FR (2022), ‘Allez Allez’, Paris, FR (2022), Salon Blanc, Ostend (2022), Because of Vincent, Stedelijk Museum, Breda, NL (2021), L’image Conjuguée, Mill – Musée Ianchelevici, La Louvière (2021), and Zwart Huis, Knokke-Heist (2021). Arpaïs Du Bois studied at Sint Lucas Antwerp School of Arts. She lives and works in Antwerp, and is represented by Gallery FIFTY ONE.

• arpais.com

MARGARET SALMON °1975, SUFFERN, NEW YORK

N Margaret Salmon creëert filmische portretten die poëzie en etnografie met elkaar verweven. Ze concentreert zich op individuen in hun alledaagse bezigheden, legt de details van het dagelijks leven vast

en voorziet deze van zachte grandeur, waarbij ze universele menselijke thema’s aansnijdt. Margaret Salmon won in 2006 de eerste Max Mara Art Prize for Women. Haar werk was te zien op de Biënnale van Venetië in 2007 en de Biënnale van Berlijn in 2010 en werd gepresenteerd in solotentoonstellingen in onder andere Glasgow International, Hunterian Gallery – University of Glasgow, Witte de With in Rotterdam en Whitechapel Gallery in Londen. Salmon behaalde haar B.F.A. in fotografie aan The School of Visual Arts, New York (1998) en een M.A. in Fine Art (Photography) aan The Royal College of Art, Londen (2003). Ze woont en werkt in Glasgow, Schotland en wordt vertegenwoordigd door Office Baroque.

E Margaret Salmon creates filmic portraits that weave together poetry and ethnography. Focusing on individuals in their everyday activities, her films capture the minutiae of daily life and infuse them with gentle grandeur, touching upon universal human themes. Margaret Salmon won the first Max Mara Art Prize for Women in 2006. Her work was shown at the Venice Biennale in 2007 and the Berlin Biennale in 2010 and was featured in individual exhibitions at Glasgow International, Hunterian Gallery – University of Glasgow, Witte de With in Rotterdam and Whitechapel Gallery in London among others. Salmon received her B.F.A in Photography from The School of Visual Arts, New York (1998) and a M.A. in Fine Art (Photography) from The Royal College of Art, London (2003). She lives and works in Glasgow, Scotland and is represented by Office Baroque.

• margaretsalmon.info

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

ANOUK DE CLERCQ °1971, GHENT, BELGIUM

N Anouk De Clercq verkent in haar praktijk het potentieel van de audiovisuele taal om mogelijke werelden te creëren. Gefascineerd door wat achter de ‘realiteit’ ligt of tussen het zichtbare en de verbeelding, vindt haar werk een vorm in film, video, en tekst. Meer recent groeit haar werk vanuit het utopische idee van ‘radicale empathie’. Het werk van De Clercq werd reeds tentoongesteld in o.a. Tate Modern, Centre Pompidou, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, MAXXI, Centre d’Art Contemporain Genève, Ars Electronica en het Internationale Film Festival Rotterdam en werd bekroond met verschillende prijzen, waaronder de Illy Prize op Art Brussels in 2005 en de Prix Ars Electronica Honorary Mention in 2014. Anouk De Clercq is verbonden als gastdocent aan de afdeling Mediakunst van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Gent. Ze is één van de oprichters van Auguste Orts, een productie- en distributieplatform van kunstenaarsfilms, en oprichter van Monokino, een verkenning in film van kunst en de zee. Ze woont en werkt in Berlijn en Gent.

E Anouk De Clercq explores in her practice the potential of audiovisual language to create possible worlds. Fascinated by what lies behind ‘reality’ or in between the visible and the imaginary, her work takes the shape of film, video and text. Her recent work is based on the utopian idea of ‘radical empathy’. The work of Anouk De Clercq has been shown in Tate Modern, Centre Pompidou, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, MAXXI, Centre d’Art Contemporain Genève, International Film Festival Rotterdam, Ars Electronica, among

others, and received several awards, including the Illy Prize at Art Brussels in 2005 and a Prix Ars Electronica Honorary Mention in 2014. Anouk De Clercq is a guest professor at the School of Arts/University College Ghent. She is a founding member of Auguste Orts, a production and distribution platform for artist films, and the initiator of Monokino, a cinematic exploration of sea and art. She lives and works in Berlin and Ghent.

• portapak.be

RONDLEIDING NL + KINDERRONDLEIDING NL

14:30

FAMILIERONDLEIDING NL

15:00

LEZING LES VOOR DE XXI STE EEUW — KAN KUNST DE WERELD REDDEN?

15:00

RONDLEIDING NL 19:30

17:30

DI 13 FEB 10:00 → 16:00

WORKSHOP ARTEFACT FOR KIDS 11:00

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

FAMILIERONDLEIDING NL 14:00 → 19:00

RONDLEIDING NL + KINDERRONDLEIDING NL 15:00

14:30

FAMILIERONDLEIDING NL 17:30

RONDLEIDING NL WO 14 FEB 10:00 → 16:00

WORKSHOP ARTEFACT FOR KIDS 11:00

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

FAMILIERONDLEIDING NL 14:00 → 22:00

RONDLEIDING NL + KINDERRONDLEIDING NL 15:00

14:30

MA 12 FEB 10:00 → 16:00

RONDLEIDING NL

FAMILIERONDLEIDING NL 17:30

WORKSHOP ARTEFACT FOR KIDS 11:00

FAMILIERONDLEIDING

AT THE STILL POINT OF THE TURNING WORLD

FAMILIERONDLEIDING NL 16:00

RONDLEIDING NL + EN

15:00

RONDLEIDING NL 17:30

FILM ADAM PENDLETON –2 FILMPORTRETTEN

COMBI RONDLEIDING + FILM NL + EN 20:00

RONDLEIDING NL + EN

20:30

MA 19 FEB

EXPERTENRONDLEIDING STÉPHANE SYMONS

13:00

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

14:00 → 19:00

RONDLEIDING NL

17:30

DI 20 FEB

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

14:00 → 19:00

RONDLEIDING NL

17:00

WO 21 FEB

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

14:00 → 22:00

FAMILIERONDLEIDING NL

15:00

COMBI RONDLEIDING + SOUND NL

DO

ZA 17 FEB

RONDLEIDING SLOW DOWN NL

13:00

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

14:00 → 22:00

RONDLEIDING NL + KINDERRONDLEIDING NL

14:30

15:00

FAMILIERONDLEIDING NL 16:00

RONDLEIDING NL + FAMILIERONDLEIDING NL 17:30

RONDLEIDING

NL + EN 20:00

COMBI RONDLEIDING + SOUND NL + EN 21:00

SOUND ARTEFACT NIGHT BOLIS PUPUL / NAH / CLARA! / CÉLINE GILLAIN / THE PILOTWINGS / JENTE WAERZEGGERS

RONDLEIDING NL 19:00

SOUND JULES REIDY / OREN AMBARCHI, JOHAN BERTHLING & ANDREAS WERLIIN — GHOSTED (I.S.M. SOUND IN MOTION)

17:30

FEBRUARI

ZO 18

NL

FAMILIERONDLEIDING

11:00

ARTIST TALK ARPAÏS DU BOIS 20:00

19:00

RONDLEIDING SLOW DOWN NL

13:00

EXPO AT THE STILLPOINT OF THE TURNING WORLD

14:00 → 19:00

RONDLEIDING NL + KINDERRONDLEIDING NL

14:30

FAMILIERONDLEIDING NL

16:00

RONDLEIDING NL

16:00

RONDLEIDING NL + EN

17:30

ZO 25 FEB

RONDLEIDING SLOW DOWN NL

FAMILIERONDLEIDING NL 13:00

FAMILIERONDLEIDING NL

11:00

14:00

19:00

14:30

RONDLEIDING NL 15:00

RONDLEIDING NL 17:30

16:00

RONDLEIDING NL + EN 14:00

SOUND TASHI WADA WITH JULIA HOLTER / VALENTINA MAGALETTI & THERESA BAUMGARTNER / BELLY FLOP / CLARA LEVY 14:00

RADIO SCORPIO IN STUKCAFÉ

FINISSAGE DRINK

18:00 → 22:00

FAMILIERONDLEIDING NL

EXHIBITION

ARTISTS

SAODAT ISMAILOVA

PEI-HSUAN WANG

GERMAINE KRUIP

HYUN-SOOK SONG

MICKEY YANG

SKY HOPINKA

FELIPE BAEZA

SOPHIE WHETTNALL

BEATRICE GIBSON

ETEL ADNAN

ALFREDO JAAR

LILIANE LIJN

ANNE DUK HEE JORDAN

ARPAÏS DU BOIS

MARGARET SALMON

ANOUK DE CLERCQ

GALLERIES, INSTITUTIONS & COLLECTIONS

ALEXANDER LEVY

AUGUSTE ORTS

AXEL VERVOORDT GALLERY

BALLON ROUGE

GALERIE MICHEL REIN

GALLERY FIFTY ONE

GOODMAN GALLERY

HAIDAS COLLECTION

LUX

MAUREEN PALEY

OFFICE BAROQUE

PRIVATE COLLECTION

ZENO X GALLERY

ARTEFACT SOUND

ARTISTS

BELLY FLOP (FARIDA AMADOU & LESLIE GUTIERREZ)

BOLIS PUPUL

BRORLAB

CLARA LEVY

GAIKA

GAËTAN RUSQUET

HIELE BADENHORST

HIEROGLYPHIC BEING

JENTE WAERZEGGERS

KARA-LIS COVERDALE & LEUVEN

ALUMNI CHOIR

LAURA CONANT

LUKAS DE CLERCK

ML BUCH

MARIA W HORN

NAH

NIXIE A.K.A. SIREN CALLS

OREN AMBARCHI, JOHAN

BERTHLING & ANDREAS WERLIIN

SWANS

TASHI WADA WITH JULIA HOLTER

THE GERMANS

VALENTINA MAGALETTI & THERESA

BAUMGARTNER

CO-CURATORS

SLAGWERK

ORANGE FACTORY

SOUND IN MOTION

FILM & MORE

MALEK RASAMNY

MATT PETERSON

ADAM PENDLETON

PAUL B. PRECIADO

GAËTAN RUSQUET

ANGIE MADALIJNS (BRICOL’ART VZW) STÉPHANE SYMONS

DE STUKPLOEG

ALGEMENE EN ARTISTIEKE

LEIDING

STEVEN VANDERVELDEN

ZAKELIJKE LEIDING

MARGAUX JANSSENS

ASSISTENTIE ZAKELIJKE LEIDING/ BOEKHOUDING

LEEN VAN HOECK

DAGELIJKSE LEIDING

BENJAMIN KHALIL ZARE

INFRASTRUCTUURBEHEER

BERT BRIFFOZ

FACILITY MANAGEMENT

ERIK DEHAES

PROGRAMMATIE GELUID

GILLES HELSEN

PROGRAMMATIE DANS

KAREN JOOSTEN

CURATOR BEELDENDE KUNST & ARTEFACT

KAREN VERSCHOOREN

STAGE ASSISTENT CURATOR

ARTEFACT

ELISABETH PEETERS

PROGRAMMATIE PLAYGROUND

STEVEN VANDERVELDEN

COÖRDINATOR DANSERFGOED

DELPHINE HESTERS

STAGE DANSERFGOED

MARINA SRNKA

COÖRDINATOR JAZZ OP ZONDAG

LANA LIEVEZOONS

PRODUCTIE BEELDENDE KUNST, ARTEFACT & PLAYGROUND

ILSE VAN ESSCHE

MIEKE WINTERS

STAGE PRODUCTIE ARTEFACT

HANNAH GORDTS

PRODUCTIE DANS

FIEN AERTS

PRODUCTIE GELUID

LANA LIEVEZOONS

STAGE PRODUCTIE GELUID

JULIE VERDIN

COÖRDINATIE TEAM PUBLIEK & PERSWERKING

GOEDELE PYCK

COMMUNICATIE

FRANK GEYPENS

JOERI THIRY

GRAFISCH ONTWERP

SARA THEWISSEN

COÖRDINATIE ONTHAAL & TICKETING

INGRID VAN EYCKEN

ONTHAAL & TICKETING

ANNEMIE LAMBRECHTS

COÖRDINATIE RONDLEIDINGEN & PUBLIEKSWERKING ARTEFACT

STIEN WOUTERS

STAGE ARTEFACT

PUBLIEKSWERKING

LÉONE VAN DEN SCHRIEK

STAGE ARTEFACT

PUBLIEKSWERKING

FRAN NAERT

COÖRDINATIE VRIJWILLIGERS & STEK

ESTHER VEEN

STAGE

VRIJWILLIGERSCOÖRDINATIE SABINE JOHANNESEN

TECHNISCHE LEIDING

ROEL PENNINCKX

COÖRDINATIE PODIUMTECHNIEK DRIES D’HONDT

TECHNIEK

BABS BOEY

ANNE HEYMAN

TOM PHILIPS

NEAL VAN PEE

SIJMEN VAN VAERENBERGH

HASSEL DEHAES

KATELIJNE DRIJKONINGEN

SYSTEEMBEHEER & IT

LORENZO SOETARTO

DRIES D’HONDT

CATERING

JURGEN DEBERGH

LOTTE OGIERS

COÖRDINATIE STUKCAFÉ

THIBO LENVAIN

BENJAMIN KHALIL ZARE

SCHOONMAAK

CECILIA NYARKO ATALIAN

BESTUUR

SAÏD EL KHADRAOUI (VOORZITTER), PETER ANTHONISSEN, SAMMY BEN YAKOUB, PIET FORGER, SHILA HADJI HEYDARI ANARAKI, BART RAYMAEKERS, STEFAAN SAEYS, NICOLE TIMIS, BEATRIS BIRCA, ELS THEUNIS, BERT CORNILLIE, ANJA VERBEECK, LUT VERCRUYSSE

DE ARTEFACT GIDSEN DE STUK

VRIJWILLIGERS

MET DE STEUN VAN DE VLAAMSE OVERHEID, STAD LEUVEN & KU LEUVEN

To say nothing, do nothing, mark time, to bend, straighten up, to blame oneself, to stand, to go toward the window, to change one’s mind in the process, to return to one’s chair, to stand again …

— Etel Adnan, To Be in a Time of War (2005)