Kennismaken met Carmel

Iedere Carmelschool is anders, en toch ‘typisch Carmel’. Dat kenmerkende, waar zit dat in? De komende tijd gaan we hierover in Carmel Magazine in gesprek met nieuwkomers en oudgedienden op Carmelscholen. Ditmaal: wat ‘elke mens, heel de mens en alle mensen’ betekent op Carmelcollege Emmen.

Rector sinds augustus 2020

Docent lichamelijke opvoeding, van 2007 tot 2009 en opnieuw sinds 2011

Medewerker administratie sinds 1974

Voorzitter College van Bestuur van Carmel sinds 2017

Dit najaar verscheen bij Carmel het kennismakingskatern ‘Ruimte in verbinding’. Dit digitale magazine – bedoeld voor nieuwe medewerkers - gaat over wie wij zijn, onze waarden en normen, onze geschiedenis en onze verhalen. In elke editie van Carmel Magazine gaan we met nieuwkomers en oudgedienden op een Carmelschool in gesprek over een van de vijf thema’s uit het katern: ‘Elke mens, heel de mens, alle mensen’, ‘Kennis is maar de helft’, 'Carmel in gesprek’, ‘Ons verhaal’ en ‘Onderdeel zijn van Carmel’. Lees het katern via: kennismaken.carmel.nl of scan de QR code.

Karin: ‘Elke mens, heel de mens, alle mensen. Wat roepen die woorden bij jullie op?’

Tineke: ‘Dat we op onze school veel zorg hebben voor leerlingen. Ik herinner me bijvoorbeeld nog goed dat er een leerling was die niet naar school wilde komen. De teamleider is hem elke morgen thuis op gaan halen, tot aan het examen. Die jongen is met een diploma van school gegaan. En zo zorgen we ook onderling voor elkaar. Is er iemand ziek, dan vangen we het samen op, ook als het niet goed uitkomt. We kunnen niet zonder conciërge, we kunnen niet zonder rector. Samen zorgen we voor de school.’ Bram: ‘Nieuwe collega’s ervaren deze school als een warm bad. Je kunt bij iedereen met je vragen terecht. Als je bij de havo werkt, ben je ook welkom op het vmbo en andersom. Dat mooie klimaat is voor mij de reden geweest om naar deze school terug te komen. Dat, en de vriendschappelijke omgang met collega’s. Toen een collega vorig jaar met spoed moest verhuizen, stonden er ineens tien mensen bij hem op de stoep. Dat zijn de dingen die Carmelcollege Emmen mooi maken.’

Tineke Wolbers

Louwien Eising Karin van Oort

Bram Vinke

Karin: ‘Mensen worden hier gezien, dat merk ik ook als ik hier binnenkom. Maar sfeer komt niet uit de stenen. Hoe werk je daaraan?’

Louwien: ‘Voor een deel zit het in de cultuur van deze regio. Mensen staan hier per definitie open voor contact. Binnen de school heeft het ook met voorbeeldgedrag te maken. Iedereen die ’s ochtends het terrein opkomt, wordt persoonlijk begroet. Bij alle poorten staan toezichthouders die bijvoorbeeld leerlingen met krukken of een rolstoel de school in helpen. We zien letterlijk elke leerling staan. Daardoor ontstaat een veilige sfeer waarin kinderen tot leren kunnen komen maar ook fouten mogen maken.’ Bram: ‘Je kunt hier jezelf zijn, ook als collega. Je hoeft het niet eens te zijn met hoe een ander dingen aanvliegt, als je maar hetzelfde doel voor ogen hebt: leerlingen op de juiste wijze benaderen en met een goed gevoel de wereld insturen. Ik weet nog hoe ik hier als docent binnenkwam. Naast de coach die ik kreeg toegewezen, had ik nog zeker tien andere coaches: collega’s uit mijn team die gewoon kwamen binnenlopen in mijn lessen en tips gaven, allemaal op hun eigen manier en met hun eigen invalshoek.’

Karin: ‘”Leerlingen met een goed gevoel de wereld insturen”, zeg je. Kun je een voorbeeld geven?’

Bram: ‘Ik heb een poosje in Groningen gewoond en daar kwam ik ’s avonds weleens oud-leerlingen tegen in de stad. Die vertelden dat hun tijd op Carmel de mooiste periode van hun leven was. Bij ons mochten ze zichzelf ontdekken, maar ook falen. Zelf denk ik nog vaak aan een jongen met een hele lastige thuissituatie. Ik was zijn mentor in mavo 2 en heb hem toen ontzettend intensief begeleid. Later was ik zijn mentor niet meer, maar ik had hem nog zes uur per week in de klas, dus de gesprekken gingen door. Die jongen haalde zijn diploma en belde me op zeker moment op: “Ik heb een baan, dat had ik nooit verwacht!” Ik zeg: “Hoezo, nooit verwacht?” “Ja”, zegt hij, “als wij elkaar niet hadden ontmoet, was ik nooit aan het werk gegaan, dan had ik denk ik ergens achter een station gezeten.’

Karin: ‘Ik heb ook zo’n herinnering uit de tijd dat ik lesgaf. Niet op een Carmelschool, maar toch. Een jongetje in de brugklas, onrustig, met gedrag dat niet simpel was in een groep. Zijn hele leven kreeg hij al negatieve feedback: “Stop daarmee, doe niet zo vervelend.” We spraken af dat ik dat niet zou zeggen. In plaats daarvan zou ik een gum op zijn tafel leggen als dat nodig was. Die jongen is later chirurg geworden. En bij de diploma-uitreiking kwamen zijn ouders me bedanken: hun kind, eerst zo ongelukkig op school, had alleen maar nodig gehad dat hij als mens gezien werd om tot ontplooiing te kunnen komen. Van dat soort verhalen gaat mijn hart open. Tegelijkertijd roepen ze bij mij een vraag op. Zitten er ook grenzen aan vriendelijkheid? Leerlingen doen ook dingen die je als school niet wilt.’

Bram: ‘In het contact met leerlingen is er een moment waarop aanspreken overgaat in opvoeden, zeker. Dan moet een leerling doen wat ik zeg voordat we verder kunnen praten. Maar bij ons op school zie je dat veel collega’s en leidinggevenden dan wel oog houden voor de situatie. Een van mijn leerlingen was onlangs bijvoorbeeld zo ontzettend boos dat hij me uitschold. Eigenlijk is dat iets waarover we naar huis bellen. Maar ik heb hem even uit de les gehaald en ben later met hem in gesprek gegaan. Toen gaf hij het direct toe: “Ik heb een hele grote fout gemaakt, meneer, u gaat toch niet naar huis bellen?” Ik heb gezegd: “Nee, wij praten het nu uit en dan kunnen we verder.”’

Karin: ‘De keerzijde van elkaar aardig vinden, is dat je soms te aardig bent voor elkaar. Dat je dingen onbesproken laat omdat je het sneu of zielig vindt voor de ander. Daarmee ontneem je de ander een kans om zijn gedrag aan te passen. Herkennen julie dat?’

Bram: ‘Ja, dat herken ik. En terwijl je de collega tegenover de leidinggevende de hand boven het hoofd houdt, heb je het er ondertussen met elkaar over dat hij of zij niet goed functioneert... Dat soort dingen gebeuren. Ook hier. Het komt regelmatig voor dat een collega bij me binnenloopt met een vraag óver (niet áán) een andere collega. In zo’n geval probeer ik die twee met elkaar in gesprek te brengen en bied ik aan er als toehoorder bij te zitten.’ Louwien: ‘Dit is een punt waarop wij zoekende zijn. Mensen vinden elkaar aardig, er wordt gezegd: deze school heeft een familiecultuur. Ik zie dat collega’s hun best doen om een meer professionele cultuur te adopteren, bijvoorbeeld door expliciet te zeggen: “ik spreek je nu even aan in je rol” als ze iets willen aankaarten. Dat zijn we samen aan het leren.’ Bram: ‘Het lastige is dat er op dat moment vaak al veel water naar de zee is gestroomd. Dan moet er eerst oud zeer worden opgeruimd voor je tot verbetering kunt komen. En daarvoor moet je in gesprek blijven.’ Louwien: ‘Transparant zijn vraagt een gedragsverandering. We zullen het morgen en overmorgen echt nog niet perfect doen, maar ik nodig collega’s wel uit om de dialoog aan te gaan. Niet om tafel zitten en met de deuren dicht over een collega praten, maar in gesprek gaan met de collega erbij. Wat helpt, is om actief het gesprek op te zoeken. Onlangs hebben we bijvoorbeeld nog een mooie sessie op de havo-afdeling gehad over de vraag hoe een goede les eruitziet. Dan worden er tips en tops gegeven en ineens ontstaat er dialoog. “Hoe doe jij het?” “Zo doe ik het.” Zo worden we stap voor stap een lerende organisatie.’

Karin: ‘Wat wensen jullie je eigen school nog toe?’

Tineke: ‘Ik hoop dat wij altijd met al onze leerlingen in één gebouw zullen blijven zitten. Een atheneumleerling kijkt anders tegen dingen aan dan een mavoleerling, een basisleerling gedraagt zich anders dan een havoleerling. Dat geeft niks, zo zit de maatschappij ook in elkaar. En bij ons is die hele maatschappij vertegenwoordigd in dit gebouw.’ Louwien: ‘Daar haak ik bij aan, want mijn wens is dat leerlingen en leraren nog meer in verbinding met elkaar gaan leren. Daar gaan we een concrete stap in zetten. Vanaf augustus 2021 werken we met een ander onderwijsconcept, waarin alle leerlingen – van basis tot en met vwo – door elkaar heen werken aan onderzoeks- en leervragen. Dat gaat van ons allemaal andere competenties vragen: een coachende rol van docenten, andere aansturing vanuit leidinggevenden en andere begeleiding vanuit het ondersteunend personeel. Wat het oplevert, kunnen we op z’n vroegst volgend jaar vertellen. Maar we gaan dus op weg naar nog meer leren met en van elkaar.’

Binnenkort verschijnt er een video waarin Louwien, Bram en Tineke meer vertellen. Houd onze website en social kanalen in de gaten!

'Een wonderlijke carrière heeft me gebracht waar ik nu ben. Een studie journalistiek, toen twee jaar pabo. Banen als theatertechnicus in het Circustheater en steward bij de KLM. Toen toch maar de pabo afgemaakt. Daarna twintig jaar met plezier voor de klas in het basisonderwijs en nu alweer voor het derde jaar docent Nederlands in het VO.

Dat het toch onderwijs werd, was een bewuste keus. Ik wilde meer betekenen voor anderen, iets nalaten, als dat niet te zwaar klinkt. Op school kun je voor leerlingen het verschil maken. Ik vind het gaaf als ze naar me toekomen omdat ze even hun verhaal kwijt willen. Nederlands is een mooi vak, hoor. Maar die vertrouwensrol vind ik vele malen belangrijker dan een goede uitleg van de persoonsvorm.

Iets wat ik mijn hele loopbaan al doe, is teksten schrijven voor films die worden nagesynchroniseerd. Het is iets anders dan vertalen: de Nederlandse tekst moet kloppen bij de mondbewegingen van de personages. En dat lastige Nederlands is altijd langer dan het Engels. Mijn leerlingen leven mee, als ik weer eens in de nachtelijke uren zit te zwoegen. “Niet moeilijk doen”, zeiden ze tegen elkaar toen Harry Potter onder tijdsdruk af moest. Soms neem ik ze mee naar een film waarvoor ik teksten heb geschreven. Zitten we met alle eerste- en tweedejaars bij Wreck-it Ralph. Lachen!'

Leeftijd » 56 jaar Privé » deelt zijn huis met drie katten Interesses » gek op film, theater, musical en muziek Werkzaam bij Carmel » sinds 2017

Het College van Bestuur heeft Genio Ruesen benoemd tot voorzitter Centrale Directie van Bonhoeffer College in Enschede. Ruesen is momenteel lid centrale directie van Bonhoeffer College.

Per 1 januari 2021 volgt hij Jan van Schilt op. Veel succes in deze nieuwe functie! @stgcarmel

@CarmelVacatures

stgcarmel

stgcarmel

stichting carmelcollege

Heb jij onze nieuwe beleidskoers al gezien? Koers 2025 geeft richting aan onze plannen voor de komende periode. Met onze kernwaarden als kompas en de inbreng van vele toekomstbouwers tijdens en na de Carmel Meetups. We nodigen je uit om Koers 2025 te lezen. Hoe groei jij?

Nieuwsgierig geworden? Lees de publieksversie via carmel.nl/koers en bekijk de video via de QR-code!

Bij dit Carmel Magazine zit een leuk extraatje: een ansichtkaart met een kerstboodschap. Het gedicht is speciaal voor jou geschreven. Zet het kaartje op een mooie plek in huis, plak 'm op je koelkast of stuur de kaart naar iemand die je deze boodschap toewenst. Fijne feestdagen!