0 езависното театарsко движење во Аргентина Н почнало со основањето на Народен театар (Teatro del Pueblo) во 1930 година и траело дури до шеесеттите години; меѓу исклучителните драмски писатели што ги создало се Роберто Арлт, Ос валдо Драгун и Гризелда Гамбаро. Како што е забележано на друго место, голем број аргентин ски режисери и драмски писатели направиле успешни кариери во Париз. Работата на драмскиот писател Кадо Костцер честопати е изведувана и на двата континента. Еухенио Гриферо успешно режирал голем број свои драми во осумдесеттите. Развојот на уругвајскиот театар е тесно поврзан со оној на Аргентина; заедно тие се нарекуваат “театар Ривер Плата”. Познати меѓу уругвајските драмски писатели, по Флоренсио Санчез, биле Ернесто Херера, Винценте Мартинез Куитињо и Карлос Марисио Пачека. Познатиот бразилски режисер и драмски теоретичар Аугусто Боал работел во Театро Арена во Сао Паоло се доедка промелнивата политичка клима не ги забранила него и другите такви иновативни театри и го принудила Боал да оди во егзил. 0Чилеанскиот театар се развил побавно од одние во другите држави како последица на економските и политички проблеми. Главниот поттик дошол од основањето двете универзитет ски театарски групи: првата формирана во 1941 година и подоцна преименувана во Театарски институт на Универзитетот во Чиле (Instituto de Teatro de la Universidad de Chile ITUC), Експе риментален театар на Католичкиот универзитет – Teatro Experimental de la Universidad Catolica (TEUC, 1943). Меѓу драмските писатели од следната “генерација на педесеттите години ” имало и три жени, но тројцата најдобри чилеан ски писатели цутеле во шеесеттите години : Луис Хајреманс, Егон Волф и Алехандро Сивекинг. Големиот поет Пабло Неруда напишал една драма пред својата смрт во 1973 година, годината на државниот удар кој почнал период на строга политичка и уметничка репресија во Чиле. Неруда се појавува како лик во Горливо трпение (Ardiente pacienca, 1982 година), длабоко тро гателна и топло хумористична драма на чиле анскиот драмски писател во егзил Антонио Скармета. Од 1984 година, на метностите во Чиле им била дозволена поголема слобода и
110
TEATARSKI GLASNIK 2010
театрот, соодветно на тоа,процветал. Венецу елскиот театар добил сила во триесеттите години; негови најдобри драмски писатели од педесеттите наваму се Сезар Ренгифо и Исак Хокрон. Театарот во Колумбија во последните години се одликува со колективното создавање и општествените проблеми; Експерименталниот театар на Кали (Teatro Ezperimental dr Cali, 1969) на драмскиот писател Енрике Буенавентура е познат меѓу приближно стотина такви групи. Перуанснкиот романсиер Марио Варгас Љоса напишал две драми во осумдесеттите. Исклу чителни централноамерикански драмски пи сатели се Тирана од Куба и Рене Маркез од Прторико. Во последните години има зголемен интерес за дефинирање на националниот иден титет преку театарот и распространувањето на театарски фестивали низ Централна и Јужна Америка. Веројатно дека овој дел на Земјината топка ќе создаде некои од најважните театри во дваесет и првиот век. 0В о Африка традиционално домородните ритуални изведби коегзистираат паралелно со поконвенционално напишаната драма што е пропагирана од страна на универзитетите откако различните нации ја добиле својата независност во педесеттите и шеесеттите години. Вештините на африканските пејачи, танчери, тапанари, вол шебници, акробати и раскажувачи што се прене сувале со генерации во текот на пет века ја создаваат основата на слободно структуралната традиционалана забава. Таа се разликува од европскиот театар во многу погледи, најмногу во активната соработка меѓу изведувачот и гледачот. Скот Кенеди ја потенцира директната врска меѓу оваа традиционална музичка драма и секој дневниот живот на луѓето, како спротивност на театарската уметност само во име на уметноста. “Овие драмски изразувања поврзани со опш тествените ритуали или официјалните поводи и наративната драма, вклучувајќи дијалог, музика, танц и пантомима со повеќе спонтаност отколку формалност и сите движења од драмата со танц може да бидат добро познати и очекувани од страна на публиката”, пишува Кенеди. “ А оваа ритуална идентификација на јавноста може со денови или седмици да ги вклучува гледачите без да им стане здодевно.”