Music Minded 54

MM 54 dokument

31-01-2005

16:45

Pagina 1

MUSIC

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE FEBRUARI 2005, NABESTELLEN

MOVIE

ook dagelijks via:

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 9E JAARGANG, NUMMER 54

Ray Jamie Foxx als p a n i o v i rt u o o s R a y C h a r l e s D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

MERCURY REV - COPARCK - BLOC PARTY - THE GRUDGE GADGETS - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - DVD- & FILMAGENDA - CONCERTAGENDA

adv.MUSIC minded MM54

27-01-2005

12:01

Pagina 1

Abonnee voor € 23,-

€ 1,- = 1 maand

= 10 x MUSIC/MOVIE minded MUSIC minded

via: maak € 23.- over op giro 7460382 [vergeet niet naam en adres te vermelden]

KPN [NEDERLAND] - BASE [BELGIË]

MM 54 dokument

31-01-2005

20:29

Pagina 3

gadget minded zinderende zeventien De zeventien MUSIC minded albumaanraders van het moment.

1 Bright Eyes - I’m Wide Awake, It’s Morning 2 Chemical Brothers - Push The Button

Mac, maar dan heel erg mini Wie tegenwoordig een beetje wil internetten, e-mailen, MSN-en, spelletjes spelen, zijn administratie doen, brieven tikken enzovoort enzovoort; die moet zijn knip aardig opentrekken voor een computer die hier

3 Mercury Rev - The Secret Migration

krachtig en stabiel genoeg voor is. Niets zo vervelend als uren naar een zandlopertje te moeten kijken.

4 LCD Soundsystem - LCD Soundsystem

Helaas is het aanbod van krachtige pc’s voor minder dan duizend euro aanzienlijk minder dan daarboven.

5 The Delgados - Universal Audio 6 Bright Eyes - Digital Ashes In A Digital Urn 7 Kasabian- Kasabian 8 Coparck - Few Chances Come Once...

Sinds de computers van Apple, door de komst van de iMac, eind jaren ’90 uit de dood zijn herrezen, probeert Steve Jobs, het brein achter de computerfabrikant, met listige nieuwe gadgets de consument richting Apple te duwen.

Onder meer door de komst van de iPod en het nieuwe besturingsprogramma

9 ...The Trail Of Dead - Worlds Apart 10 Hallo Venray - Vegetables & Fruit 11 B. ‘Prince’ Billy & M. Sweeney - Superwolf 12 Lefto & Krewcial - Out Of The Blue 13 Adam Green - Gemstones 14 Ambulance LTD - Ambulance LTD

OS 10 valt het oog van de consument steeds meer op de designvolle pc’s van Jobs en co. Om de goedkope computermarkt aan te vallen, is in januari de Mac mini op de markt gebracht. De computer is inderdaad wat het zegt dat het is: mini. De pc is slechts vijf centimeter dik, zestien centimeter breed en weegt iets meer dan een kilogram. Wie vijfhonderd euro neerlegt krijgt een pc met een G4-processor van 1,25 GHz en 256 MB intern geheugen, een videoprocessor met 32 MB DDR-geheugen; een dvd-eenheid die ook schijven kan ‘branden’ en een harde schijf van veertig GigaBite. Verder kent de Mac mini een AirPort-kaart en -ondersteuning (het draadloze netwerk van Apple), USB2- en FireWire-uitgangen, een ethernet- en audiokaart plus een ingebouwd modem. Ook is het standaard voorzien van het besturingsprogramma OS 10.3 (Panther) en diverse andere standaardprogrammatuur.

Net als de meeste pc’s heeft men bij de aanschaf van de Mac mini alleen de ‘kast’. Wel kan op de Mac mini nagenoeg elk beeldscherm (DVI, VGA), toetsenbord en muis (Mac of PC) worden aangesloten. Zodoende kan de pc ook als externe harde schijf gebruikt worden en is de gebruiker mobiel, doordat hij zijn eigen pc overal mee naar toe kan nemen (van huis naar werk of school) en zonder al te veel poespas direct aan de slag kan.

15 Voicst - 11-11 16 John Legend - Get Lifted 17 Ray Charles - OST Ray

tip van de sluier Mobiele vaste telefoon ‘Com-back’ Leren Lezen Adviesprijs: Mac mini 40 GB: € 499,Mac mini 80 GB : € 599,-

door: Hugo Pinksterboer

Een MUSIC/MOVIE minded of elf geleden stond er op deze plaats een gloedvol betoog over waarom het helemaal geen slecht idee is om muziek te leren lezen, in plaats van alles op je gehoor en je geheugen te doen, en dat je er beslist niet minder creatief door wordt (al was het maar omdat er slechts weinig schrijvers zijn die zich geremd voelen omdat ze ooit hebben leren lezen). Over dat notenschrift zelf ging het in die column niet, en als je er helemaal niets van weet, ziet zo’n blad vol zwarte stippen en lijnen er toch al snel afschrikwekkender uit dan het eigenlijk is. Het notenschrift, met andere woorden, is helemaal zo moeilijk niet. In principe wordt alles genoteerd op een balk met vijf horizontale lijnen. Hoe hoger een noot op of tussen de lijnen van die balk staat, des te hoger hij klinkt. Veel hoger en lager klinkende noten worden bijvoorbeeld op hulplijntjes genoteerd, of op een tweede notenbalk. De vorm van een noot geeft aan hoe lang hij duurt. Een zwart rondje met een stok eraan duurt één tel, bijvoorbeeld. Zit er een vlaggetje aan die stok, dan is het een noot van een halve tel, en een open rondje met een stok duurt twee tellen. Zo zijn er ook tekens die de rusten van verschillende lengtes aangeven: bij die tekens speel je niets, een hele tel, of een halve, of langer of korter. Veel moeilijker dan dat wordt het eigenlijk nergens. Als je al een paar jaar speelt en je gaat je het notenschrift eigen maken, dan is het vooral irritant dat je veel sneller kan spelen dan dat je kunt lezen - en dat zal helaas wel zo blijven (alleen doorgewinterde lezers lezen een stuk muziek net zo makkelijk als een boek, en dat spelen ze het nog meteen ook). Maar dat je door te leren lezen opeens toegang krijgt tot bergen boeken met oefenmateriaal, nieuwe nummers, vette solo’s en andere informatie, en dat je je eigen ideeën op papier kunt zetten (voor jezelf of je bandleden), en dat je probleemloos in een band kan meespelen waar de muziek op papier staat, en... Niet slecht, toch?

Vaste telefonie raakt steeds meer ‘uit’. Met een GSM en een kabel- of adslinternetaansluiting is de communicatie met de wereld voor veel mensen wel gedekt. Maar wie een vaste telefoonaansluiting niet kan missen, blijft natuurlijk wel graag een beetje bij.

Bij wie stond er in de jaren ’80 niet een Commodore 64 in huis? Eén van de eerste hippe spelcomputers van deze aarde, probeert na haar teloorgang een comeback in het nieuwe millennium te forceren.

Eén van de nieuwste huishoudelijke gadgets is dan ook de desgintelefoon die daarbij inhoudelijk van deze tijd is. Dus met meer functies dan alleen een nummertje drukken en bellen. Zo is het met de nieuwste digitale draadloze DECTtelefoons van Philips (de DECT613 en DECT617) bijvoorbeeld ook mogelijk om SMS-berichten te versturen via de ‘vaste-aansluiting’.

Ook herbergt de telefoon hippe polyfone beltonen, die -indien de telecomaanbieder dit ondersteund- ook rechtstreeks van het internet gedownload kunnen worden. Daarnaast is het mogelijk om zelfs stemmen, geluiden of melodieën op te nemen en deze als beltoon in te stellen.

De comeback van Commodore moet worden ingeluid met de Commodore C64 Direct-to-TV en enkele nieuwe MP3-spelers (de Mpet en Evic). De Commodore C64 Direct-to-TV is een goedkope spelcomputer, die is gebaseerd op de beroemde Commodore 64 die in 1982 met veel succes werd gelanceerd (volgens het Guinness Book Of Records is de Commodore 64 nog steeds de best verkochte computer uit de geschiedenis). De C64 is een joystick die rechtstreeks op nagenoeg elke tv kan worden aangesloten en bevat de meest populaire eightiesspelletjes zoals Pitstop, Summer Games, California Games en Impossible Mission. De games zijn direct beschikbaar zonder dat men steeds een nieuwe game in de spelcomputer hoeft te plaatsen. Hoe het zit met een mogelijkheid om eventuele nieuwe spelletjes aan de C64 toe te voegen is overigens niet duidelijk.

De telefoons uit de DECT-serie kennen dan ook een GSM-achtige insteek; er is een telefoonboek met

Adviesprijs: € 29,95 (inclusief BTW) Adviesprijs: € 129,-

Guido’s Bulderende beursberichten Guido Saladillo werpt een blik op de Bulderende Beurskoersen.

Guido maakt oftewel een samenvatting van wat hem in het luidruchtige muzieklandschap opvalt of onlangs is opgevallen.

Tip Van De sluier is losjes gebaseerd op de Tipboek-serie, een serie handzame boekjes over muziek en muziekinstrumenten. Met één van de veertien delen uit de serie, Tipboek Muziek Op Papier, leer je in een handvol hoofdstukken alles wat je nodig hebt om noten te lezen, zonder lastig te worden gevallen met eindeloze bergen theorie. De Tipboek-serie is te koop bij boek- en muziekwinkels. Meer weten? Kijk op www.tipbook.com!

ruimte voor tweehonderdvijftig nummers, die onder bepaalde groepen kunnen worden opgeslagen (‘Familie’, ‘Vrienden’, ‘Werk’) en waaraan aparte belmelodieën kunnen worden toegekend.

Verder is het scherm op de telefoon in kleur en heeft het een duidelijke achtergrondverlichting waarbij men zelfs in het donker kan zien wie er belt of wie er een tekstbericht stuurt.

Binnenkomende berichten kunnen in tien mailboxen worden opgeslagen. Daarnaast heeft de telefoon nummerweergave, een alarmklok en kan het met een extra handset dienst doen als babyfoon. Het interne antwoordapparaat kan daarbij veertig minuten aan boodschappen opnemen.

Jarenlang leek dat het thrashsubgenre slechts overeind werd gehouden door de onvermoeibare Kreator (getuige het actuele Enemy Of God) en Anthrax (luister maar eens naar hun remake van eigen klassiekers op The Greater Of Two Evils) en dat de soundontwikkeling ietwat stagneerde. Schijn bedriegt wederom, want niet alleen een band als Killswitch Engage (tip: de re-release van hun debuut) tapt als één van de vele jonge bands uit dat bruisende vaatje, ook in ons eigen land zijn er een paar bands slim actief.

Neem bijvoorbeeld Outburst. De band met exAcrostichon-gitarist Jos van den Brand en zanger Tjerk Maas in de hoofdrollen geeft op het op stapel staande Fair And Balanced een verfrissende draai aan het thrashgenre. De band onderhandelt momenteel met een label. De duivel wast zijn haar blijkbaar ook. Wordt dus vervolgd.

Dat hopen we ook - tenminste weldra te zien op één van onze podia- na het horen van Monolith.

Het debuut van Twin Zero. Een band met (ex-) leden van earthone9, Vex Red en Subvert. Het zevental weeft brede geluidsdekens met motieven die we kennen van ISIS en Cult Of Luna.

Hardcore- en aggrometalinvloeden worden door frustratiebrakende schreeuwwerk van Karl Middleton benadrukt en de pompende synthkeys zorgen voor de genreoverschrijdende aspect van dit bevreemde album. Overigens, na Eden Maine en Aereogramme, een derde mijlpaal op het jonge label Undergroove (Suburban).

Wat zou een Bulderende Beursberichten zijn zonder een album van Relapse? Bijna elke maand brengen zij wel een knaller van jewelste uit. Dit

keer overtreft High On Fire hun vorige meesterwerk Surrounded By Thieves met het meedogenloze Blessed Black Wings. Wat een aanvallend groovemonster is dat geworden. Matt Pike (ex-Sleep) en de zijnen klinken als een swingende up-tempo versie van Crowbar met de (whiskeyflessen)geest van Motörhead en Black Sabbath en de liefde voor Celtic Frost en Venom. Als het een beetje meezit dan zien we ze op het verjaardagsfeestje van Roadburn (op zaterdag 9 april in 013, Tilburg) aan het werk.

Voor het luisterende oog dient de dvd Family Style (Warner) van Jet uitkomst. Geen hoogvlieger, wat niet zo verwonderlijk is. Want ook die Australische band is eerder clichématige middelmoot, fijn voer voor een rockquiz (waar ken je die riff van?) en geen attractieve band om naar te kijken. De dvd is door de elf minuten durende en vermakelijke documentaire voor de fans nog wel een aanrader.

GUIDO SALADILLO

3

MM 54 dokument

31-01-2005

16:54

Pagina 4

de mijlplaat GESELECTEERD DOOR: ROGER TEELING

Adam And The Antz Dirk Wears White Søx Ik heb altijd beweerd dat Off The Wall en Thriller de laatste platen zijn die ik koop. Als mijn smaak zo is verwaterd dat ik zelfs goede dingen in Michael Jackson hoor, dan moet er ingegrepen worden.

Nu wil het geval dat ik beide platen net vorige week in huis heb gehaald, en toch niet van plan ben met kopen te stoppen. Hoe ouder, hoe minder principes? Zelf spreek ik liever van verbreding van kennis en, daarmee, een dieper inzicht in wat muziek allemaal kan zijn. Een leerproces dat ooit begon met de aanschaf van Dirk Wears White Søx, het albumdebuut van Adam & The Ants.

N

og kan ik de teleurstelling voelen. Zo vaak kon je als elfjarig jochie geen elpee kopen. Dus als je dan eens die daarvoor felbegeerde vijfentwintig gulden in je portemonnee had -na een kleine eeuwigheid goed gedrag-, dan moest de aanschaf weloverwogen en doordacht zijn.

Met die plaat moest je immers lang doen.

Heel lang. Máánden. Adam & The Ants was de eerste groep waarvan ik mijzelf fan noemde. En een fan, die heeft het oeuvre van zijn favoriet compleet. De eerste elpee die ik ooit bezat was Kings Of The Wild Frontier. Het daar op volgende Prince Charming kreeg ik voor mijn verjaardag. Er was nog een plaat, Dirk Wears White Søx. Die kocht ik zelf. Hadden alle voorgaande platen euforie gebracht, hier viel geen lol aan te beleven. Elf ongezellige liedjes. Muziek die loom en leeg was.

Gitaren die hun schrille noten ophoestten. Uitgespuwde tonen zoals ik nooit eerder hoorde. Vals. Je kreeg er koppijn van. Muziek om je ellendig door te voelen.

Koud en uitgesproken naar.

Dat valt wel te verklaren. De muziek die destijds, begin jaren ’80, in de hitparade stond was bombastisch van karakter.

Adam & The Ants was dat vanzelfsprekend dus ook, met z’n twee drummers die vermeend Afrikaanse ritmes lieten denderen; de zogenaamde Burundi Beat. Op Dirk Wears White Søx was het drumgeluid echter droog en uiterst kort van adem.

Afgemeten ritmes die stekelige gitaren ondersteunden en ook niet meer deden dan dat. Het waren te allen instrumenten die hun omgeving lieten weerklinken. En niets piratenschepen en paleizen in de renaissance, het huidige imago van Adam & The Ants. Nee, een ongezellige kelder nu, in een betonnen kantoorkolos. Gekraakt en zonder toekomst. Een beeld waar de stemmige hoesfoto’s in zwart-wit feilloos op aansloten. Tot dan was het leven simpel geweest. Je had goede muziek en je had slechte muziek. Ik hield van de goede muziek. Dirk Wears White Søx was verschrikkelijk. Toch durfde ik de muziek niet slecht te noemen. Ik had eerder het gevoel dat ik iets over het hoofd zag. Dat ik het gewoonweg niet begreep.

ILLUSTRATIE: HANS KLAVER KNOXILLUSTRATIONS WWW.KNOXILLUSTRATIONS.COM

4

Wat ik niet wist, was dat Adam Ant al een carrière achter de rug had, toen hij commercieel doorbrak met de albums Kings Of The Wild Frontier en Prince Charming. Die muziek was het resultaat van een korte samenwerking met Malcolm McLaren, de manager en, zeg maar, bedenker van The Sex Pistols.

McLaren dreef indertijd het kledingwinkeltje SEX, waarin de aankomende fine

fleur van de Engelse punk kind aan huis was. Marco Pirroni bijvoorbeeld, gitarist die met Siouxsie Sioux en Sid Vicious in een band speelde. En ook ene Stewart Leslie Goddard, beter bekend als Adam Ant. Ant vroeg McLaren hem en zijn band te managen. McLaren bedacht voor hem de Burundi Beat, maar besloot dat daarmee meer te verdienen viel met een band waarover hij zelf de scepter zwaaide.

Daarom overreedde hij The Ants om voor hem te komen werken, koppelde ze aan een jonge zangeres, en liet ze onder de naam Bow Wow Wow goede zaken doen.

Adam Ant stelde op zijn beurt met Marco Pirroni een geheel nieuwe formatie Ants samen -die met de kenmerkende twee drummers- en veroverde daarmee niet alleen de hitparades, maar ook ondergetekende.

Kings Of The Wild Frontier en Prince Charming zijn vorig jaar opnieuw op cd uitgebracht. Digital remaster met bonustracks, fraai uitgewerkt boekje erbij, u kent het wel. Toen ik die uitgaven in handen kreeg, voelde ik weer de opwinding van vroeger, dat bijzondere, dat wat ik bij geen enkele andere band eerder gevoeld had. Ook Dirk Wears White Søx is heruitgegeven. Daarbij voel ik iets heel anders.

Indertijd heb ik de plaat na een luisterbeurt of drie in de kast geschoven. Nu is het een favoriet. Toen ik de plaat kocht, had ik nog nooit zulke muziek gehoord.

De kunstzinnige klanken uit de overgang van de punk naar de new wave. Nu past de elpee prima tussen die van tijdgenoten als Buzzcocks & Magazine en Gang of Four & A Certain Ratio. De elpee past ook prima in de hedendaagse wederopstanding van de punkfunk, met bands als Franz Ferdinand, Radio 4 en Dogs Die In Hot Cars. Het is wel zo dat deze bands opgewekt klinken, dat zij muziek brengen om je goed bij te voelen, om op te dansen. Dat heeft een band als Gang of Four al een stuk minder. En Adam & The Ants op Dirk Wears White Søx in het geheel niet. Het blijft naargeestige muziek.

Wat ik geleerd heb, is dat je ook daar naar kunt hunkeren. Als kind denk je dat het leven een keuze is. Mensen doen wat ze willen. Later besef je dat men vooral door omstandigheden ergens inrolt. Dat popmuziek ook een noodzakelijk kwaad kan zijn. Een middel om innerlijke demonen mee te bestrijden. Muziekgenres worden niet bewust uitgevonden omdat dat wel leuk is. Nee, ze ontstaan gaandeweg uit maatschappelijke onvrede, psychisch leed, woede, frustratie, agressie, verdriet, radeloosheid. Muziek is een mid-

del om uit het getto te komen en de gevangenis te blijven. Muziek is een middel om je mee te identificeren en de wereld duidelijk te maken wie je bent, wat je bent, dat je er bent en niet van plan bent te veranderen. Funk en soul zijn dan manieren om een witte wereld te zeggen dat je zwart bent en daar trots op. De vermenging van die twee stijlen tot disco, dat begin jaren ’80 de hitparades domineerde, leverde dan ook een genre op met heel andere merites dan die ik het ooit in al mijn onwetendheid zelf toebedeelde.

Muziek kan meer zijn dan ‘goed’ of ‘slecht’. Muziek kan vooral ook interessant, fascinerend, louterend of therapeutisch zijn. Muziek kan lelijk zijn en juist daardoor aantrekkelijk. Het is muziek die vraagt of jij je aan hem aanpast. Het is zulke muziek waarnaar ik uiteindelijk veel meer ben gaan hunkeren dan naar die welke al z’n geheimen direct bloot geeft, die vooral en enkel mij wil behagen. Het is muziek waar ik veel meer plezier aan beleef. En ook langer plezier van heb.

Maanden? Járen. Ik heb platen vol met zulke muziek. Maar Dirk Wears White Søx was de eerste en daarmee voor altijd bijzonder.

Een paar jaar geleden verscheen Antbox, een overzicht bestaande uit drie cd’s en een lijvig boekwerk. Er werd nogal om geschamperd. Zo’n niet goedkope uitgave voor een one hit wonder als Adam Ant? Waarop de nadruk niet eens gelegd werd op de obligate hitjes, maar op allerhande vage demotracks? Wie koopt dit ooit? Wie is zo gek om dit uit te brengen?

In al die vragen zat het antwoord al verborgen: niemand. Niemand zou dit kopen. Het feit dat de box bestaat, bewijst dus dat er meer aan de hand moet zijn.

Dat jij bent het die het bij het verkeerde eind hebt. Voor dit jaar staat er een vijfcdbox van Adam & The Ants in de planning, met alle demo-opnames uit de jaren ’70. Materiaal dat een kruising is te noemen tussen The Ramones en Talking Heads, tussen punk en witte funk. Er zal ongetwijfeld weer om gelachen worden.

Uit onbegrip en onwetendheid. Laat ze maar. Wie het laatst lacht, die lacht het best.

Ik heb mijn lesje geleerd.

Ik zet Thriller weer op.

Dit is het voorlopig laatste artikel van Roger Teeling in MUSIC/MOVIE minded. Na vier jaar popjournalistiek heeft Roger besloten zijn pijlen op andere journalistieke genres te gaan richten. De redactie neemt met bloedend hart afscheid van één van haar meest bevlogen schrijvers.

MM 54 dokument

31-01-2005

17:07

Pagina 5

focus on

Easter n Lane

S

oms spreek je een oude muzikant die veel te vertellen heeft, hoewel hij op het punt staat om een matig album uit te brengen. Babbelen met de jongens van Eastern Lane is een voorbeeld van exact het tegenovergestelde. Ze zijn bij wijze van spreken net uit het ei gekropen en hebben dus nog niet zo bar veel te melden, maar brengen deze maand al wel hun tweede ijzersterke album uit. Want het debuut Shades Of Black wordt, ogenschijnlijk moeiteloos, opgevolgd door The Article, een album dat tjokvol pakkende Britse popmelodieën staat. Singleverzamelaars kunnen echter al wat songs kennen.

Bassist Stuart Newlands: “We hadden, vlak nadat we ons debuut uitbrachten, gelijk al weer inspiratie en besloten dus gewoon door te gaan met het schrijven en opnemen van nieuwe songs. Onze platenmaatschappij bracht vervolgens doodleuk iedere twee maanden één van die nummers op single uit.

Daardoor zijn er nu al weer drie songs van The Article op single verschenen, terwijl het album zelf nog moet uitkomen.”

Het viertal houdt het tempo er dus flink in. Heeft dat soms te maken met de plek waar ze wonen? De tieners zijn namelijk afkomstig uit Berwick, een afgelegen dorpje gelegen in het meest noord-oostelijke puntje van Engeland op nog geen uur van Edinburgh. Zanger Derek Meins: “In Berwick gebeurt inderdaad verschrikkelijk weinig. Maar daardoor kun je je ook niet laten afleiden door muziekstromingen die momenteel hip gevonden worden. Onze geïsoleerdheid geeft ons de vrijheid om precies te

Rilo Kiley

D

e naam klinkt misschien niet heel bekend, maar Rilo Kiley is zeker geen nieuwe band. Jenny Lewis en Blake Senett ontmoeten elkaar ruim tien jaar geleden in Los Angeles, toen ze nog tieners waren. De twee muzikanten waren enthousiast en onbevangen en zochten naar een samenwerking, maar die klik was er niet meteen.

Sennett vond Lewis’ vroegere materiaal helemaal niks, terwijl het omgekeerd juist wel goed zat. Jenny was onder de indruk van de skills van haar latere songpartner. Toch gaven de muzikanten hun samenwerking een kans.

Het blijkt een goede keus, want toen de vonk uiteindelijk tóch over sprong ontstond er een hechte muzikale band. Het kwam zelfs tot twee gezamenlijke albums: Take Offs And Landings (2001) en The Execution Of All Things (2002). Muziek die je best kunt omschrijven als indiepop met gedreven gitaarriffs. Diezelfde band heeft inmiddels een sterke fanbasis opgebouwd en na Amerika staat Rilo Kiley klaar om ook Europa te veroveren. Het nieuwe album More Adventurous is al uit en het winnen van het Europese publiek kan beginnen. Er ligt drie jaar tussen The Execution Of All Things en More Adventurous. Een tijd waarin de twee zeker niet stil hebben gezeten. “Stilzitten? Nee dat is zeker niets voor mij,” grapt Jenny door de telefoon vanuit Los Angeles. Het is vijf uur in de middag en een uurtje of negen ‘s ochtends in het vast zonovergoten L.A. “Naast het schrijven van de Rilo Kiley songs zijn we allemaal actief geweest met nevenprojecten. Produceren voor anderen en optre-

den met mijn oude bandje The Postal Service.

Het is goed om naast je ‘gewone’ werk ook met andere zaken bezig te gaan. Als je een tijdje uit elkaar bent als band dan leer je elkaar meer waarderen. Bovendien kunnen dingen vaak hoog oplopen als je constant met elkaar onderweg bent. Ook kun je je vaardigheden beter ontwikkelen als je op jezelf bent. Ik kan nu zeggen dat mijn gitaarspel aanmerkelijk verbeterd is.

Blake heeft zijn vrije tijd gebruikt om zich extra op het studiowerk te concentreren. Toen we na een tijd samen de studio indoken voelden we ons vrijer. We konden elkaar meer los laten en onze vertrouwensband was groter.”

doen wat we willen!” Dan lachend: “Omdat we ook echt niet beter weten!” Toch lijkt het er op dat het album niet zomaar The Article heet. Drummer Danny Ferguson: “Die titel is afkomstig van onze single I Said Pig On Friday. In de dorpen in onze omgeving mag je op vrijdag het woord pig niet uitspreken. Het is een vorm van bijgeloof; men denkt dat het ongeluk brengt. In plaats daarvan zeggen ze ‘The Article’ als ze het over een varken hebben. Niemand buiten onze regio weet dat en daarom leek het ons een mooie, ondoorgrondelijke titel voor het album.”

Stuart: “Als je The Article zegt klinkt het bijna mythisch, terwijl er dus eigenlijk een hele simpele verklaring achter die hoogdravende term schuil gaat.”

Er staan scherpgerande popsongs op The Article, een experimentele track (Desire Of Liars), twee intieme ballads, maar ook een kort, bijna bluesy nummer dat Wait A Little Longer heet. Derek: “Ik was midden in de nacht met alleen mijn gitaar en een memorecorder naar buiten gegaan. Het was volle maan en er hing een beklemmende sfeer... Dus voelde het opeens heel logisch om me volledig te laten gaan.” Hij denkt even na. “Je moet soms doelbewust op zoek gaan naar dat soort momenten. Niet alles kan overdag in een steriele studio tot stand komen.”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

len willen wij graag een steentje bijdragen aan een positief gevoel.

Als we daarin slagen is dat voor ons een complete voldoening.”

DOOR: ANNEKE RUYS

More Adventurous doet de naam eer aan, want het is een avontuurlijk album geworden. “Het is veel gedurfder dan de voorganger. Bombastisch, maar ook intiem. Het is een plaat vol positieve nummers over hartepijn, traditionele pop met het oog op de toekomst en country uit de stad. In deze onstabiele tijd van liefde en oorlog en ontelbare trieste verhalen die zich iedere dag herha-

The Original Soundtrack

E

verything’s Alright is niet alleen de titel van de eerste, zojuist verschenen single van The Original Soundtrack, maar het is ook duidelijk de gemoedstoestand van de initiatiefnemer. Gitarist Tom Sikkers glundert. Hij oogt vermoeid, maar geniet duidelijk als uit de speakers van zijn Tilburgse studio de bijna-definitieve versie van Everything’s Alright schalt. Een internationaal klinkende track die herinneringen oproept aan een nummer van het eerste album van de Foo Fighters.

Sikkers is al geruime tijd professioneel muzikant. Ooit maakte hij deel uit van Brotherhood Foundation, een band die vooral in Frankrijk geliefd was. Inmiddels oogst hij al jaren succes met Wealthy Beggar. “Met Wealthy Beggar zitten we op dit moment in een preproductionele fase voor een nieuw album en ook van Green Lizard en Krezip werken aan een nieuwe plaat.” Want naast Tom bestaat The Original Soundtrack uit zanger Remi Tjon Ajong en bassist Jan-Jaap ‘Jay’ Onverwagt van Green Lizard, drummer Bram van den Berg (ex-One In A Million, nu Krezip) en gitarist Jordi Nieuwenburg. “Het woord ‘supergroep’ wil ik niet in de mond nemen. Dat klinkt ook vreemd en wat is een supergroep überhaupt?

Maar een project is het evenmin.” Aan de basis van The Original Soundtrack ligt wel een project. Muzieklab Brabant nodigt geregeld muzikanten uit om onder de noemer VERS een droomband samen te stellen. “Mijn keuze was al snel een samenwerking met Remi. Natuurlijk kennen we elkaar al jaren en komen we elkaar

Die samenwerking bevalt. In drieënhalve dag schreef de band drie nummers. “Je had ons bezig moeten zien. Remi en ik schudden de melodielijnen zonder grote moeite uit onze mouwen. Jay (ook actief in de liveband van Jaya The Cat) en Bram vullen dat aan met een passend ritme. En ook Jordi levert een sterke bijdrage. Dat doet en voelt goed! De chemie onderling werkt optimaal. The Original Soundtrack is daarom geen project maar een heuse band.

Wij leven helemaal toe naar zondag 6 maart.” Op die dag beleeft de band als headliner op het regionale festival No Sleep ‘Til Burg in het Tilburgse 013 niet alleen haar livedebuut, maar bovendien ook haar afscheidsoptreden. “Tenminste, dat is de bedoeling.

Onze andere bands zullen daarna al onze energie en tijd opeisen.

En eerlijk gezegd wil ik niet speculeren over eventuele internationale avonturen van The Original Soundtrack.” De single is sinds de eerste week van februari bij enkele cd-speciaalzaken en via hun website verkrijgbaar. Een EP met zeven nummers verschijnt kort voor het ‘fatale’ optreden. Overigens zit Tom zelf achter de knoppen in de hoedanigheid als producer. “Dat is toch logisch, niet?,” reageert hij met een gebaar. “Ik kan hier dagen achter elkaar zijn zonder dat ik word gestoord. Ja, het is erg fijn een eigen studio te hebben…” overal tegen, maar vreemd genoeg hadden we nog nooit eerder samen gespeeld. Erg vreemd, want zo groot is Tilburg niet.”

DOOR:GUIDO SALADILLO

5

CULLUM FM SADE FM BENSON FM DULFER FM GETZ FM NORAH FM MILES FM NINA FM STONE FM COLTRANE FM STEVIE FM HERBIE FM KRALL FM

• Lekkere jazzy muziek • Uitgebreid nieuws • Uitgebreid financieel nieuws • Actuele verkeersinformatie

ETHER- EN KABELFREQUENTIES 050134_Adv Musicminded 1

www.arrow.nl 28-01-2005 15:26:13

MM 54 dokument

31-01-2005

17:14

Pagina 7

pop/rock Van The Secret Migration wordt nu gezegd dat het een lichter album is geworden. Daar waar Deserter’s Songs en All Is Dream de winter en de herfst vertegenwoordigden, zou dit het lentealbum zijn.

Jeff Mercel: “Zo positief klinkt deze cd nou ook weer niet, maar we hebben wel geprobeerd om op zoek te gaan naar een hoopgevende toon.”

Jonathan Donahue: “Er zit ook steeds drie jaar tussen elke release.

Daarom bevinden we ons iedere keer op een heel ander punt in ons leven als we een album uitbrengen.

Dat hoor je terug in de nummers.”

Duurt het steeds drie jaar omdat jullie zo intensief touren?

Grasshopper: “Uhuh. Als je na anderhalf jaar onderweg zijn thuis komt, wil je niets liever dan even helemaal niets doen. Bovendien zijn we geen snelle werkers. We werken meestal ook echt een jaar aan een album.”

W

aarschijnlijk is dat gelijk ook de grote kracht van Mercury Rev. De groep bestaat al sinds 1991, toen het luidruchtige debuut Yerself Is Steam verscheen, maar brak pas in 1998 definitief door met Deserter’s Songs; een album dat het Amerikaanse gezelschap voorzag van een nieuw, ongrijpbaar geluid met veel meer elan. Sinds dat moment gaat het goed met Mercury Rev, hoewel na de nodige wisselingen alleen Donahue en oudgedienden Grasshopper en Jeff Mercel nog deel uit maken van de band. Natuurlijk is ook Dave Fridmann er nog, maar die heeft meer de functie van producer en aandrager van ideeën, dan dat hij echt een bandlid is. Hij is er ook niet bij op de dag dat de band als special guest van Nick Cave in de Heineken Music Hall in Amsterdam speelt, maar de andere drie heren krijgen we wel te spreken. Eerst Jonathan, die in zijn eentje achter in de hotelbar zit, als was hij een persoonlijkheid uit The Shining. Daarna gitarist Grasshopper en drummer/pianist Mercel, die de solide basis van de band vormen. Want voordat we het vergeten, de dromerige Jonathan had in het verleden een stevige heroïneverslaving, terwijl ‘de andere twee’ het nuchtere deel van de band bleven vertegenwoordigen. Zij praten dan ook vooral over de muziek, terwijl Donahue, roerend in zijn kopje thee, de magiër uithangt.

Het nieuwe album The Secret Migration klinkt minder grotesque dan voorganger All Is Dream. Is daar ook vooraf over gesproken?

Grasshopper: “Vanzelfsprekend. Vooral Jeff en ik wilden weer wat aardser klinken. All Is Dream werd in de pers enorm bejubeld, maar we konden onmogelijk nog zweveriger gaan klinken en dat wilden we ook niet. Het was een imponerende verzameling songs, maar het voelde wel aan als een eindpunt.”

Jonathan: “Ik hoef ook niet continu aandacht te krijgen van de pers. Sommige bands verlangen daar naar, willen hun gezicht in de bladen zien, als een bewijs dat ze nog leven. Ik ben juist tevreden met mijn privé-bestaan, in een afgelegen dorpje in de bergen.”

Donahue spreekt met een hoge, geaffecteerde stem en kijkt je doordringend aan met zijn lichtgevende blauwe ogen.

Het mooiste moment van de vorige serie liveshows vond ik de climax waarmee de set werd afgesloten. Jonathan stond midvoor op het podium, de muziek nam dramatische proporties aan, waarna hij zijn handen langzaam maar zeker samenbracht boven zijn hoofd…

Jonathan: “…Als de wijzers van de klok die aangaven dat het precies twaalf uur is. Velen zagen dat moment als een soort collectief orgasme, terwijl het voor ons eerlijk gezegd ook een praktische functie had. Daardoor wist de band precies wanneer de muziek moest aanzwellen en wanneer alles moest stoppen.”

Jeff: “Het gaf de shows een enorme emotionele meerwaarde, maar nu doen we het toch niet meer zo. We hebben er namelijk een hekel aan als we voorspelbaar worden.”

“Where We go from Here is Anybody’s Guess” zing je in Across Yer Ocean. Ik neem aan dat we dat metaforisch moeten zien?

Jonathan: “Wat denk je?! Ik schrijf niet de soundtrack voor de Loveboat! Ik spreek eigenlijk altijd in metaforen. Zelfs als ik nadenk over mijn eigen leven, kies ik bijna nooit voor directheid. Taal en politiek boeien me niet. Ik ga daar aan voorbij, kies voor de symboliek van de literatuur en kunst en mik zo recht op je hart, de eigenlijke kern van het leven.”

DOOR: JOHNNY EDWARDS

Mercury Rev

Jonathan Donahue van Mercury Rev is een ster. Althans, als je er van uit gaat dat sterren over een zekere bovenmenselijke sprankeling beschikken en vindt dat alleen beroemdheid bij het volk je die status kan geven. Als je tegenover hem zit zou je er bijna nerveus van worden, zo buitenaards komt hij over. Niet dat hij onvriendelijk is, maar Donahue lijkt te leven in zijn eigen, parallelle universum.

geest ver wanten Neil Young - After The Goldrush Grandaddy - Sunday The Flaming Lips - The Soft Bulletin

album: The Secret Migration uitschieter: Vermillion

Maar weinig kansen doen zich slechts één keer in een mensenleven voor. Dat is ook de ervaring van Coparck. Bij een nieuw label verscheen onlangs het tweede album van de inventieve Amsterdamse popgroep. Titel? Few Chances Come Once In A Lifetime. Een gesprek met bandleider Odilo Girod.

N

ederland ontdekt Coparck. Het fraaie nummer The World Of Tomorrow wordt zelfs gedraaid op de veelbeluisterde radiozenders Yorin FM en 3FM en het begin januari verschenen tweede album oogst lovende kritieken. “We hebben nu al meer bereikt dan met ons vorige album,” constateert zanger/gitarist/toetsenist en tekstschrijver Odilo Girod tevreden. Als niet-ingewijde zou je denken dat er nooit enige kink in de kabel is geweest, maar de werkelijkheid is een tikkeltje weerbarstiger. In 2001 verscheen het debuutalbum Birds, Happiness & Still Not Worried bij platenlabel Labels, een doch-

ter van EMI en Virgin.

Het album deed het goed en kwam uit in onder meer Europa en Japan. Eind 2002 zegde Labels het contract met de band op, om zich uiteindelijk zelf op te heffen. De breuk kwam net op het moment

dat Coparck haar tweede album op wilde nemen. Toen dat niet doorging en vervolgens ook de drummer vertrok, besloten de overgebleven bandleden het hele tweede album in de prullenbak te kiepen.

Toch is dat volgens Odilo niet zo drastisch als het lijkt: “We kwamen in een situatie waarin we een nieuwe maatschappij én een nieuwe drummer moesten zoeken. In die periode kocht ik een Fender Rhodes (een elektrische piano, red.), waarop ik veel nummers schreef en uitwerkte met onze toetsenist Maurits de Lange. Op de één of andere manier ga je dan een nieuwe fase in, waarin je naar je eigen band gaat kijken. We waren niet zo tevreden met de demo’s die er lagen en omdat we geen drummer hadden, besloten we met nieuwe dingen bezig te gaan. Dat kon, omdat ik sowieso superveel nummers schrijf.

Dit is dus voor ons gevoel ons derde album.”

A Few Chances... is een mooi album geworden met warme liedjes die zich bewegen op het snijvlak van pop, rock, triphop en electro. Ongeveer de helft van het album is gemaakt zonder drummer, wat volgens Odilo zijn weerslag heeft gehad op het album. “Omdat we geen drummer hadden, zijn we veel met samples bezig gegaan. Bovendien werkt onze nieuwe drummer daar ook graag mee. Kijk, wij zijn alle vier redelijk veelzijdig. Onze bassist maakt ook beats en speelt gitaarpartijtjes in en ik maak ook drumdingetjes. Bij veel gitaarbands klinkt de muziek altijd min of meer hetzelfde. Dat komt omdat iedereen zijn eigen taak heeft.

Natuurlijk, je moet een eigen geluid hebben, maar ik vind dat wij dat ook hebben.” De nieuwe liedjes zijn aardig

experimenteel maar toch heel toegankelijk. “Dat vind ik ook wel belangrijk. Het is spannend om enerzijds popliedjes te schrijven en anderzijds aan elk nummer een heel eigen sfeer te geven. Soms is dat een hele zoektocht. Elk nummer heeft zoiets als een intrinsieke kwaliteit.

Wij zijn altijd op zoek naar die ene vorm waarin een nummer het best tot zijn recht komt. Sommige nummers hebben meer sfeer nodig, andere een directere aanpak.”

Voor de release van het album vond Coparck onderdak bij Supertracks, het Harderwijkse dancelabel dat ook C-Mon & Kypski, Bastian en Black Market Audio onder contract heeft. “Ik vind het wel een eer dat we bij zo’n platenmaatschappij zitten. Het is een kwaliteitslabel dat zorgvuldig omgaat met wat ze tekenen, hoewel natuurlijk elke independent op zijn manier gaat voor kwaliteit. Het grappige is dat de mensen van Supertracks ons helemaal niet zo goed kenden, omdat zij meer in de funk- en dancehoek zitten. Ik vind dat wel leuk, want wij komen wel uit de alternatieve gitaarscene, maar we zijn niet zo’n bandje. Dat is ook wat platenmaatschappijen lastig vinden. Zij weten niet hoe ze ons moeten plaatsen.” Het succes van The World Of Tomorrow bewijst echter dat er ook voor een band als Coparck nog best mogelijkheden zijn. “Ja, de single wordt echt supergoed ontvangen. Zelfs Yorin FM draait het,” reageert Odilo opgetogen. “Het is tegenwoordig best moeilijk om je publiek te bereiken. Dat merk je ook aan de hele videoclip markt; die is helemaal ingezakt. Er worden minder clips gedraaid en er is geen budget meer voor.” Als het dan zo’n kommer en kwel is, waarom maakt hij dan eigenlijk nog muziek?

Lachend: “Soms denk ik dat zelf ook wel ja! Maar wij doen het niet voor het geld. Ik verdien mijn geld als grafisch ontwerper en hoef er dus niet van te leven. Maar ik kan het niet laten muziek te maken; het is voor mij een móeten.”

DOOR: JEROEN FIDDER

geest ver wanten Wealthy Beggar - Roxxx In The Disco Beck - Odelay dEUS - In A Bar, Under The Sea

album: Few Chances Come Once In A Lifetime uitschieter: Now 7

MM 54 dokument

31-01-2005

17:18

Pagina 8

country Verleden jaar verscheen het album Sunday Shoes van singersongwriter Nels Andrews met zijn band El Paso Eyepatch.

Americana met een popgevoel.

Daardoor kan Sunday Shoes naast de adept zelfs de liefhebber van Ryan Adams of Jesse Malin aanspreken.

L

aten we zeggen dat het beeld begint met een houten perceel waarin een saloon is gevestigd. De zongebleekte verf is er grotendeels afgebladderd door het zand dat hoog door de straat schuurt.

Een Greyhound rijdt voor. We staan aan de overzijde van de halte en zien onder de bus door één, twee cowboylaarzen voet aan de grond zetten. De bus vertrekt en daar staat een man - met gitaarkoffer in de hand. Achter hem knippert een neonreclame onregelmatig. Van ergens uit de schemer waaiert het geluid van een mondharmonica aan.

Hoeveel films zijn er al zo begonnen? Deze speelt zich af in Albuquerque, New Mexico. Hier heet de held Nels Andrews.

Cliché? Bepaald niet. Singer-songwriter Nels Andrews weet hoe je het oude en bekende juist nieuw en oorspronkelijk kan laten klinken. In 2004 verscheen zijn debuutplaat Sunday Shoes. Americana, maar met een popgevoel. Daardoor kan het naast de adept ook de liefhebber van Ryan Adams of Jesse Malin aanspreken, die het iets dieper in het genre wil zoeken. Zelf verwoordt Andrews het zo: “We putten uit het verleden om vooruit te komen. Ik denk dat het komt door de verschillende achtergronden van de groepsleden. We hebben dezelfde platencollectie als alle Americana-folkies, maar luisteren daarnaast ook naar psychedelische rock en andere genres. Daaruit is een combinatie van oud en nieuw gerold. Je zou het volksmuziek kunnen noemen.

Nieuwe volksmuziek, die alleen in het hier en nu ontstaan kon, als gevolg van onze dagelijkse beslommeringen, die deels hetzelfde zijn als wat mensen jaren geleden al bezighield.” Tien liederen over verloren liefdes, idealen en hoop. “Mijn nummers verhalen over mensen die ik op mijn weg vond, de tragische of hopeloze situaties waarin ze zich bevonden en hoe ze daarmee omgingen. Om die verhalen heen tracht ik met mijn band een landschap van geluid te creëren.”

Nels Andrews Jeffrey Richards op akoestische en elektrische gitaar en banjo, Chris Kitchen op bas en Heath Dauberman op drums. Andrews’ stem wordt van tegengewicht voorzien door die van zangeres Michelle Collins.

Gasten zijn onder andere accordeonist Brett Sparks (bekend van Handsome Family), Jason Daniello op mandoline en lapsteel en trompettiste Sarah Kramer. Alles bij elkaar: een soundtrack die passend is voor de beelden in de teksten. Of zoals Andrews het zelf noemt: ‘een soort woestijnmuziek.’ Die woestijn is het landschap van New Mexico.

“Een unieke staat,” volgens Andrews. “Het is weids en open, met een interessante mengeling van cultuur. In omringende staten als Arizona en Texas kun je ook elementen van Indiaanse en Mexicaanse cultuur vinden, als ook nog die van de cowboys, maar daar mengt het niet. Ik voel me hier in New Mexico onderdeel van een geheel nieuwe samenleving, die heel veel van vroeger met zich meedraagt.” Andrews is door heel wat staten getrokken. Hij was havenarbeider in Alaska en bomenplanter in South Dakota. In New Mexico vond hij uiteindelijk een plek waar hij langer wilde blijven. “Hier is de omgeving in overeenstemming met mijn gemoedstoestand.” Officieel is Andrews timmerman van beroep. Maar: “Muziek is er ook altijd geweest. Ik kom

HANSON

UNDERNEATH (COOKCD 326) Mmmbop! Jawel, ook de HANSON-broers zijn opgegroeid én weer terug van weg geweest. Na vier jaar van bezinning is “UNDERNEATH” werkelijk een volwassen melodieus Pop/Rock album geworden met dynamische, aanstekelijke songs. MATTHEW SWEET en GREG ALEXANDER (NEW RADICALS) schreven mee terwijl de jongens de cynici de deur wijzen. Inclusief de nieuwe single “PENNY & ME” en bonusvideo's!

MIKE PATTON

GENERAL PATTON VS. THE X-ECUTIONERS (IPC 60) GENERAAL PATTON is op oorlogspad! Met turntable- en beat-goochelaars THE X-ECUTIONERS (ROB SWIFT, MISTA SINISTA, ROC RAIDA en TOTAL ECLIPSE) verzamelt stemmanipulator MIKE PATTON (moeten we ze nog opnoemen?) zijn krijgsgevangenen en onderwerpt ze aan digitale vernieling. Ready for war? Here we go.

SKAMBANKT SKAMBANKT (DOG 001)

Schooier! Schavuit! SKAMBANKT! KAIZERS ORCHESTRAgitarist TED WINTER trekt met zijn Powerkwartet SKAMBANKT een stuk steviger van leer! Politici krijgen er van langs, kapitalisten lopen een kaakslag op! Tenminste, daar lijkt het op, want net als bij de Kaizers is er hier ook geen moer van te verstaan, natuurlijk! Maar het klinkt wel! Voor je het weet bler je keihard mee!

Tussen Punk Rock en Ram-Rock beukt SKAMBANKT moeiteloos alles weg!

niet echt uit een muzikaal gezin, maar er was altijd wel een piano of gitaar voor handen. Ik ontdekte al snel dat het me goed afging mijn emoties te delen middels een lied. En dan niet enkel tekstueel, maar juist ook door middel van het verhalende karakter van gespeelde noten.” Inmiddels leeft Andrews volledig van zijn muziek. In 2002 werd hij op het prestigieuze Kerrville Folkfestival verkozen tot winnaar van de New Folk Award van het jaar. Een prijs die Lucinda Williams, Lyle Lovett en Steve Earle ook op zak hebben.

Geen geringe namen. Sunday Shoes is dan ook geen geringe plaat.

DOOR: ROGER TEELING

geest ver wanten Ryan Adams - Heartbreaker Jesse Malin - The Fine Art Of Self Destruction Rod Picott - Tiger Tom Dixon’s Blues

album: Sunday Shoes uitschieter: Jesse’s Mom

RICHARD THOMPSON LIVE IN PROVIDENCE (COOKDVD 004)

Meestergitarist en -songwriter RICHARD THOMPSON weet live een harde pot te breken, zoals te zien op deze DVD. Naast het recente concert vanuit LUPO'S HEARTBREAK HOTEL, Providence krijgen we ook historische archiefbeelden (o.a. THE OLD GREY WHISTLE TEST) uit de afgelopen decennia voorgeschoteld. Essentieel smulmateriaal van een levende legende!

ARENA

PEPPER'S GHOST (VGCD 028)

Komend jaar bestaat de Britse Prog Rock-gigant ARENA 10 jaar en dat zullen we weten. De band rond CLIVE NOLAN en MICK POINTER zet met dit zesde album het stevige geluid van voorganger “CONTAGION” voort en opent tegelijk nieuwe deuren. Geproduceerd door KARL GROOM (o.a. THRESHOLD) en verpakt in een gelimiteerde digibook van TERRY PRATCHET-tekenaar DAVID WYATT, kan de band minstens nóg 10 jaar mee!

MARC CARROLL

WORLD ON A WIRE (GEL 4088) In de UK heeft MARC CARROLL al behoorlijk wat succes geoogst. De Ierse singer/songwriter gaat op dit tweede album de diepte in met donkere, intelligente songs met gevoel voor onderliggende rijke texturen.

IAN MCCULLOCH? THE BYRDS? WILCO? In ieder geval geïnspireerde Pop met een heerlijk gekarteld randje.

BERTUS MARKETING EN DISTRIBUTIE WWW.BERTUS.COM

Bertus Marketing en distributie

MM 54 dokument

31-01-2005

17:24

Pagina 9

pop/rock Fil Izler werd als Fil Eisler geboren in de Tsjechische hoofdstad Praag, en kwam via de band van Robbie Williamsin New York en uiteindelijkin Los Angeles terecht. Vanuit daar stuurt hij sindsdien zijn solocarrière aan. Vorig jaar verscheen zijn volledig zelf gefinancierde en uitgebrachte solodebuut, dat sinds kort ook in hier Europa verkrijgbaar is.

Een gesprek met een songschrijver die door Robbie-fans niet vergeten wordt.

T

ijd vliegt. Voor Fil Izler is het alweer twee jaar geleden dat hij het ruime sop kiest door de band van superster Robbie Williams te verlaten en zijn geluk in New York te zoeken. Zijn voorgeschiedenis begint in de jaren ’80, als hij op negenjarige leeftijd met zijn ouders van Praag naar Londen vlucht en in de Engelse hoofdstad door vriendjes met het popmuziekvirus wordt aangestoken. Izler struint als tiener vervolgens de ene band na de andere af, tot hij op negentienjarige leeftijd de van World Party en The Lemon Trees bekende songschrijver Guy Chambers tegen het lijf loopt. “Guy zat op dat moment in de band Unamerican,” blikt Izler terug. “Hij vertelde dat ‘ie met Robbie Williams ging samenwerken en vroeg of ik interesse had om als bassist bij de band te komen. Robbie was op dat moment de meest uncoole persoon die je je maar kon bedenken en omdat ik argwanend dacht dat het om een boyband ging, sloeg ik het aanbod af.

Maar nadat Guy me een demo gaf met daarop een aantal eerste versies van Angels en Let Me Entertain You, ging ik overstag. Ook omdat het

wel klikte met Robbie. Uiteindelijk ben ik vijf jaar bij de band gebleven. Wie een klein beetje fantasie heeft kan zich inbeelden wat ik in die tijd heb meegemaakt. Bij Robbie gebeurden de meest ongelooflijke dingen; verhalen die niet zijn geschikt om in print af te drukken.”

On the road met Robbie Williams begint Izler aan zijn eigen songs te werken: “Ik schreef vooral veel voor mezelf, maar ook wel voor Robbie (onder meer het nummer Stalker’s Day Off op het album I’ve Been Expecting You, red.).

We hebben zelfs voor de lol in een week het punkalbum For A Laugh geschreven en opgenomen, maar ik hoop niet dat iemand die plaat ooit te horen krijgt.” Met genoeg eigen materiaal op zak besluit Izler na vijf jaar Robbie Williams dat het tijd is zijn eigen carrière te lanceren. “Het verlaten van de band was spannend, maar ook erg beangstigend. Ik vertrok zonder geld, platenlabel en vrienden naar New York. De mensen die mijn bankzaken beheerden verklaarden me voor gek, maar ieder ander was opvallend genoeg erg enthousiast.” New York bleek wonder-

wel de juiste muzikale en persoonlijke voedingsbodem voor Izler: “Binnen één dag had ik al vijf te gekke bands zien spelen en de mensen ontmoet die nu nog steeds mijn vrienden zijn.

Inmiddels woon ik met mijn vrouw in Los Angeles en daar is het wel heel anders. In een jaar heb ik maar een paar mensen leren kennen.

Ik heb het idee dat mensen in New York naast carrière maken ook écht leven, uitgaan en wonen, terwijl iedereen in Los Angels alleen maar met een carrière bezig lijkt.”

In de afgelopen paar maanden is de naamsbekendheid van Bloc Party razendsnel gegroeid. Voornamelijk op basis van hun liveshows, want het debuutalbum Silent Alarm verschijnt pas deze maand. De jacht op de nieuwe Franz Ferdinand is momenteel in volle gang.

Muziekfanaten roepen zelfs wild de namen van nieuwe bands met een hoekig gitaargeluid alsof ze op paarden aan het wedden zijn. The Bravery wordt genoemd; de naam van The Arcade Fire valt; maar ook Bloc Party hebben de hype-o-fielen hoog zitten. Het Britse NME plaatste het Engelse viertal zelfs al op de cover!

Bloc Party

Het vorig jaar verschenen titelloze debuutalbum is dan ook grotendeels in The Big Apple ge-

Izler

schreven en opgenomen. Het vinden van een platenlabel gaat iets minder gemakkelijk: “Indertijd was vooral punkpop populair op de radio en als je niet als Good Charlotte klonk was je voor de platenindustrie al niet interessant genoeg. En ik paste heel duidelijk niet in dat stramien. Een publishingdeal bij EMI Music Publishing was wel los te peuteren, maar een albumcontract lag niet voor het oprapen.

Daarom heb ik mijn solodebuut zelf gefinancierd en in eigen beheer uitgebracht.

Aanvankelijk was het album te koop tijdens concerten en later ook via online muziekwinkels.

Er zijn nu een paar duizend exemplaren van het album in Amerika verkocht en wellicht dat er nu wel interesse komt van een goede platenfirma om het volgende album uit te brengen.

Maar anders ga ik net zo makkelijk op deze voet verder.” Door zijn opvallende verschijning in de band van Robbie Williams (Izler draagt op het podium steevast een kilt en is zodoende niet te missen), blijft een groot deel van de fans van zijn voormalige werkgever hem ook solo volgen. “Dat heeft me inderdaad enorm geholpen. Niet alleen in Amerika, maar ook daarbuiten vergeten veel Robbie fans me niet. Ik krijg nog altijd veel reacties van mensen uit Engeland, Frankrijk, Duitsland, Nederland...

Zelfs uit Chili komen zo nu en dan nog e-mailtjes binnen.”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Robbie Williams - I’ve Been Expecting You John Mayer - Room For Squares World Party - Bang!

album: Izler uitschieter: Strangest Kind Of Day

B

loc Party’s debuut Silent Alarm staat dan ook tjokvol hoekige gitaarriffjes en stuiterende punkfunkritmes.

Of er ook een echte hitsingle op het album staat, toch de beste manier om een crossover naar de popwereld te verzilveren, valt niet met zekerheid te zeggen. De Phones Disco-remix van eerste single Banquet mag dan lekker weg dansen, eigenlijk klinkt het toch meer als een Rapture-achtig undergroundnummer, dan als hitlijstmateriaal. Eind vorig jaar sprak MUSIC minded het viertal even. Daarbij viel gelijk op hoe erg zanger/gitarist Kele Okereke stottert als hij antwoord geeft op vragen. Als hij zijn collegabandleden aanvult valt het nog wel mee, maar zodra hij in zijn eentje aan het woord is komt alles er hortend en stotend uit. Dat worden nog vermoeiende persdagen voor hem!

Kunnen jullie zelf eigenlijk verklaren waarom Bloc Party opeens in een stroomversnelling is geraakt?

Kele: “Nee, eigenlijk maar moeilijk. Een jaar geleden probeerde ik iedereen die maar wat voor ons kon betekenen er van te overtuigen dat we goede muziek maken, maar vrijwel niemand toonde interesse, terwijl de verwachtingen nu opeens hoog gespannen zijn. Voor mezelf viel het kwartje toen ik vorige week uit de metro stapte en een piepjong meisje tegen haar vriendin zei: ‘Kijk, dat is de zanger van Bloc Party!’ Dat zette me wel even aan het denken.”

Drummer Matt Tong: “Ik vind herkend worden altijd een beetje beschamend. Ik weet nooit goed hoe ik er op moet reageren. Meestal zeg ik dus maar dat ze zich vergissen en loop ik snel door.”

De band lacht luid.

Hadden jullie een vooropgezet plan met betrekking tot Silent Alarm? Wisten jullie precies wat jullie wilden?

Gitarist Russell Lissack: “Ik vind het enorm belangrijk dat de volgorde van de songs klopt. Dat kan een album maken of breken. Zeker in ons geval. We hebben nogal een hectisch geluid, dus we moesten voorkomen dat het een vermoeiende zit zou worden voor de luisteraar.”

Kele: “Dat klinkt wat negatief, maar er zit wel een kern van waarheid in. Veel albums kan ik niet van begin tot eind uitzitten. Daarom moesten de songs die lichter van toon zijn op de juiste plek komen te staan. This Modern Love heeft bijvoorbeeld een beetje die functie.”

Het lichtvoetige karakter van dat nummer is inderdaad erg mooi. Even geen krassende gitaren, maar een bijna huppelend ritme vol twinkelende geluidjes.

Russell: “Alle nummers op Silent Alarm zijn me even dierbaar. Ik snap wel dat iedereen om ons heen zich afvraagt wat de Take Me Out-achtige single zou kunnen zijn, maar misschien is het voor het album zelf wel beter als die er helemaal niet op staat. Anders krijgt een nummer onevenredig veel aandacht.”

Bloc Party is echt een band van het hier en nu. Toch hoor je in hun nummers ook het muzikale verleden duidelijk weerklinken. Kele: “Dat is volgens mij makkelijk verklaarbaar. Alles wat twintig jaar geleden hip was is dat nu ook weer, terwijl de mode van tien jaar geleden nu verfoeid wordt. Maar in 2015 lopen we er misschien wel weer in rond. Ik ben te jong om het met zekerheid te zeggen, maar volgens mij beleeft alles iedere twintig jaar een revival.”

Bassist Gordon Moakes: “Maar dan wel in een eigentijds jasje gestoken.”

Kort na het Nederlandse podiumdebuut op het London Calling festival speelde Bloc Party ook nog in het voorprogramma van Interpol in Paradiso. Een welkome manier om te wennen aan het spelen voor uitverkochte zalen? Kele: “Absoluut. Ik denk dat een redelijk deel van hun fans goed met ons uit de voeten kan, dus we waren vereerd toen ze ons benaderden. Sowieso is het voor ons belangrijk dat we veel spelen. Geen enkele band wil rommelig klinken, maar voor ons zou dat dodelijk zijn.”

Russell: “Gelukkig hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Kele en ik kennen elkaar door en door en ook Gordon en geest ver wanten Matt zijn inmiddels goed op elkaar ingespeeld.” Kele: “Ik krijg Franz Ferdinand - Franz Ferdinand vaak de meeste aandacht, maar misschien is Matt wel het beThe Cure - Three Imaginary Boys langrijkste bandlid van Bloc Party. Als hij geen strakke ritmes afGang Of Four - Solid Gold levert, valt alles als een plumpudding in elkaar.”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

album: Silent Alarm uitschieter: Helicopter 9

%PITAPH?-USIC-INDED INDD

MM 54 dokument

31-01-2005

20:32

Pagina 11

dance

L

aurent neemt een slok van zijn cola en aait over zijn baard van drie dagen. “Artiestenalbum is een leeg begrip. Er worden al jaren geen rockalbums meer gemaakt die aan dat criterium voldoen. Het is meestal een verzameling liedjes, soms op een onlogische volgorde, waardoor je engelengeduld moet hebben om een album in zijn geheel te beluisteren. Waar is hét instrumentaal? In de jaren ’70 was dat standaard een deel van een rockalbum. Een rustpunt om door te gaan naar de volgende stamper. Ik heb het nu trouwens niet persé over de conceptalbums uit die tijd.”

Jouw nieuwe album, The Cloud Making Machine, lijkt wel een conceptalbum. Het lijkt alsof je een verhaal wilt vertellen in verschillende soundnuances en stijlen.

Garnier: ”Daar moet ik je corrigeren. The Cloud Making Machine is géén conceptalbum, maar ik snap wel waarom je dat denkt. Het album begint met een intro van spelende kinderen en het eindigt er ook weer mee. Ook de begeleidende tekst op de achterkant en het artwork geven die indruk. Maar het is misschien inderdaad wat je zegt: een artiestenalbum.”

Het getuigt wel van moed om het onder je eigen naam uit te brengen. In het verleden maakte je gebruik van aliassen als Alaska en Dune. Je verwacht niet zo snel een cinematografisch elektronisch album van een house- en technopionier.

Garnier: “Waarom niet? Het blijft natuurlijk wel een gok en ik moet je bekennen dat ik met een technoalbum was begonnen. In de loop van het proces ontdekte ik dat ik steeds meer electro georiënteerde nummers maakte. Ik maak daarnaast al geruime tijd filmmuziek en zodra je die vaardigheid een beetje onder de knie krijgt, merk je dat je gaat experimenteren met sfeerklanken. Soms zijn slechts een paar noten voldoende om een beeld of bepaalde emoties

te benadrukken. Die beperking heb ik mezelf ontzegd en toen ben ik ook de visualiserende stukken uit gaan werken. Het is voor mij geen uitdaging om alweer een beukende technoplaat te maken of een commerciële trancetrack met een vrouwenstemmetje.”

Nog niet eens zo lang geleden was Laurent Garnier nog onderweg met technogrootheid Jeff Mills. Hoe was het om samen met

hem te draaien? Garnier: “Hartstikke leuk en leerzaam. Ik heb grote bewondering voor hem. We hebben veel gemeen. Maar hij is veel strenger voor zichzelf dan ik. Als hij met de opnames van een album begint, dan weet hij tot in detail hoe het eindresultaat moet klinken en eruit moet zien. Hij werkt vanuit een conceptvisie. Wat hij maakt, is kunst, ‘food for thoughts’. Ik ben meer een emotionele muzikant. Dat geldt trouwens ook als consument. Muziek moet iets met me doen.”

Je bent niet alleen als artiest van vele markten thuis, maar je hebt een ontzettend brede smaak. Ik hoorde dat je zóveel platen, cd’s en andersoortige geluidsdragers bezit, dat je het aantal niet eens weet.

Garnier: “Ik heb nog steeds een grote ontdekkingsdrang. Er wordt niet alleen op dit moment prachtige muziek gemaakt, maar ik heb nog maar tien procent ontdekt van wat er bestaat. Mijn ouders houden ook van muziek. Ik had toegang tot hun verzameling en dat kweekt nieuwsgierigheid.

Nu zegt dat niet dat je dan automatisch een kunstminnend man wordt. Ik ken mensen die nog nooit naar een museum zijn geweest of nog nooit een boek hebben gelezen. Daar betrapte ik mezelf op een gegeven moment op. In mijn hoogactieve dagen als dj dacht ik dat ik daar geen tijd voor had. Je moet weten dat ik, nog steeds, zij het met mate, een stevige borrel en een fijne tijd kan appreciëren. Maar toen ik boeken begon te lezen ontdekte ik dat je op een andere wijze wordt gestimuleerd en geïnspireerd. Dat geldt ook voor de beleving van kunst.

Vorig jaar heb ik mijn ouders op een bezoek aan het Museum Of Modern Art in New York getrakteerd. Ze keken hun ogen uit.”

DOOR: GUIDO SALADILLO

Laurent Garnier

Tien jaar geleden stootte ik toevallig op het album Shot In The Dark. Nog nooit had ik zo’n betoverend en samenhangend dancealbum gehoord. Een plaat waar je lekker naar kunt luisteren, maar ook goed op kunt dansen. De maker was Laurent Garnier. “Er worden regelmatig ‘artiestenalbums’ in de dance gemaakt,” licht Laurent toe. “Kenny Larkin, Aphex Twin, jullie eigen Speedy J en Jeff Mills schieten me spontaan te binnen. Maar wat is een artiestenalbum eigenlijk?”

geest ver wanten Jeff Mills - A Collection Of Classics Robert Merdzo - Wide/Out Speedy J - A Shocking Hobby

album: The Cloud Making Machine uitschieter: Waiting For My Plane

Lemon Jelly is een buitenbeentje in de dancewereld. De twee Britten maken hemelse feel-goodmuziek, waarbij ook het artwork erg opvalt. Veel kleur, sprookjesachtige melodieën, dromerige samples en zachte grooves. Achter Lemon Jelly gaan producer Nick Franglen en DJ en ontwerper Fred Deakin schuil. Nu is er het nieuwe album ’64-’95.

D

e fantasie van Nick Franglen en Fred Deakin kent geen grenzen. Fantasie en humor zijn de sleutelwoorden bij zowel de dromerige sprookjesmuziek, als het artwork. “Je moet mensen meenemen op een vlucht en bij standaard popliedjes gebeurt dat nou eenmaal niet. De enige manier waarop dat kan is door jezelf niet serieus te nemen, maar de muziek wel”, weet Nick. “Een schizofreen uitgangspunt bijna. Wij zoeken een gezonde balans tussen realiteit en optimisme en tussen idioot gedrag en goed uitgedachte zaken. Het leven is mooi, maar er moet ruimte zijn voor dwaasheid en kinderlijkheid.” Zelfs over het echte uiterlijk van het duo wordt mysterieus gedaan, want ze worden steevast als stripfiguren afgebeeld. ’64-’95 Gaat verder in de lijn van de eerdere albums lemonjelly.ky en Lost Horizons en is bij vlagen immer nog absurd te noemen, maar per saldo klinkt de plaat net wat rauwer dan zijn twee voorgangers.

Niets is dodelijker dan een grijze kopie worden van iets dat al bestaat. Het is nog net geen queeste, maar de twee Britten doen wel erg hun best niet te voor de hand liggende muziek te maken. Verschil moet er namelijk zijn en Franglen en Deakin hebben een hevige drang om anders te zijn dan iedereen. Fred: “Wij willen gewoon dat mensen ‘Wow’ zeggen als ze onze muziek horen. Er is al zoveel muziek en er zijn zoveel bands dat we ons gelukkig prijzen dat we de kans krijgen om platen te maken. Maar dan moet je wel een beetje opvallen. Wij willen platen maken die ongebruikelijk, baanbrekend en opwindend zijn. Je moet net een stapje verder gaan, anders heeft het geen zin muziek te maken.” Toch klinkt de relaxte muziek van Lemon Jelly alles behalve afwijkend. Hier en daar een beetje hilarisch, met grappige samples, fraaie melodieën en

downtempo beats, maar verder heel herkenbaar en makkelijk in het gehoor liggen. “Kijk, we willen het ons publiek niet te makkelijk maken, maar we willen ze ook niet van ons wegjagen. We gaan daar ergens tussenin zitten, maar we willen wel een vernieuwend en anders zijn”, legt Fred uit. Nick: “Als we muziek maken, dan denken we er niet aan of mensen het wel of niet leuk vinden. We doen wat

we zelf graag horen en als mensen dat leuk vinden dan is dat te gek. Zie het als een gesprek tussen ons twee. We zien wel waar dat heengaat en we staan open voor alles.”

Binnen Lemon Jelly is Nick de producer en Fred de dj en ontwerper. De twee kennen elkaar al van jongs af aan en werken ook al jaren samen. Bij een knikje, knipoog of kuch van de één, weet de ander genoeg.

Lemon Jelly

Een standaard rolverdeling is er niet. Liever laten de muzikanten de dingen op hun beloop, wat vaak het beste effect heeft. Fred: “We zien het meestal wel.

We nemen elkaar mee naar andere plaatsen en we moedigen elkaar aan. Het is net een partijtje tennis; we slaan de bal steeds in een andere hoek.” Nick: “We maken ook nooit ruzie. We kunnen het niet met elkaar eens zijn, maar dat respecteren we. Als één van ons in iets gelooft dan zegt de ander ‘Ik weet niet waar je het over hebt, maar laten we het proberen’. Ik weet van tevoren nooit wat Fred gaat doen en hij weet nooit wat ik ga doen. Het is een mysterie dat we nog steeds samenwerken.”

Desondanks maken de twee nog steeds plaatjes samen en nog met succes ook. “We hadden nooit gedacht dat we dit in ons leven zouden doen”, vertelt Fred lachend. “Het is erg makkelijk om te doen wat iedereen al doet, maar door anders te zijn ben je sterk. Onze standaard is heel hoog en we hebben oog voor detail.” Nick: “We weten dat elke creatieve beweging onze laatste kan zijn. Dit zou maar zo ons laatste album kunnen worden. Ons vorige album had al de laatste kunnen zijn. Als we ergens aan werken dan moet het ook echt briljant zijn anders heeft het geen zin om het te doen. We steken er daarom net wat meer tijd in, omdat we weten dat we daarvoor beloond worden.”

Fred: “Daarom is ons nieuwe album ook een winterplaat geworden en geen zomerplaat, haha!”

DOOR: JESSE VOORN

geest ver wanten Air - Moon Safari Zero 7 - When It Falls Lazyboy - Penguin Roc

album: ’64-‘95 uitschieter: Don’t Stop Now 11

MM 54 dokument

31-01-2005

20:39

Pagina 12

festival minded

Noorderslagverslag’05

Alles zien tijdens het Noorderslagweekend is onmogelijk, dus maken muziekliefhebbers doorgaans een strak schema voordat ze in januari Groningen bezoeken. Dit jaar bleek zo’n opzetje wonderwel te werken, want hoewel alledrie de dagen goed bezocht werden stonden er geen al te grote rijen voor de zalen en begonnen de meeste optredens stipt op tijd.

EuroSonic, vrijdag 14/01: 19.58: Febokroket aan de Grote Markt naar binnen gewerkt, op naar het Grand Theatre! Hier speelt namelijk Janove Ottesen, de zanger van Kaizer’s Orchestra die deze maand zijn solodebuut uitbracht.

Minder opruiend qua sound dan met zijn band, klinkt Janove solo eerder intiem en fijnzinnig. De grote plus blijkt zijn ontwapenende presentatie te zijn. Via zijn markante persoonlijkheid voorziet Ottesen zijn folky sfeerschetsjes van een herkenbaar, eigen gezicht.

21.15: Over de Vismarkt naar Huize Maas waar het trio Little Barrie speelt. De iele zanger heet ook daadwerkelijk Barrie en hij viel vorig jaar nog in voor Morrissey’s gitarist tijdens een reeks aan megadomeconcerten in Groot-Brittannië. Op het debuut klinkt Little Barrie als een dwarsdoorsnede van Gomez, G. Love en Supergrass. Maar dan bluesier en rootsier. Live is de band nog niet legendarisch, maar al wel een belofte voor de toekomst.

22.25: Op de trap in de richting van het zaaltje waar Gravenhurst speelt komen we al niet meer verder. Op zoek naar iets anders dan maar.

22.50: De soundcheck van het Franse Overhead lijkt een voorbode voor iets goeds , maar tijdens de eigenlijke set klinken de songs al snel als een soort Saybia-light. Oftewel: veel te melodramatisch! En ‘gejammerpop’ is nooit ons ding geweest.

23.15: The Bleeder Group is een stuk beter. Elf muzikanten op een podium, een ogenschijnlijke kakofonie die langzaam maar zeker verwordt tot recalcitrante, avantgardistische, Beefheart-rock die je niet makkelijk loslaat.

00.00: We moeten echter door naar het uit Siberië afkomstige Hot Zex. Vintage-indie zou een goede benaming voor de muziek van dit viertal zijn. Pavement, Sonic Youth en Ride zijn referenties die zich een voor een aandienen, maar als de liedjes zo lekker schurend klinken vergeef je deze coole kids al snel hun onoriginaliteit. Heerlijk schots en scheef.

01:00: Verslaggeving na dit tijdstip is uiterst onverantwoord gezien de lage alcoholprijs in Vera.

Noorderslag, zaterdag 15/01: ALI B. Ja, er is veel Nederhop op Noorderslag dit jaar en nee, Within Temptation wint niet de popprijs (die eer gaat naar de meest onontkoombare artiest van 2004: Ali B.).

20:30: De avond wordt door een aantal groepen geopend, waarbij we maar meteen binnenvallen bij één van de betere Nederpopbandjes van het moment: Voicst. De groep is later die avond (op het wel erg bizarre tijdstip van 02:30 uur!) in volle glorie te zien, maar een mazzeltje wil dat Voicst een set bij de VPRO doet. Weliswaar samen met de door vastlopende computers geteisterde David Gilmoure Girls, maar dat mag de pret van de korte set niet drukken. Voicst rules.

VOICST

20.45: Ook gaat de interesse uit naar Lemon Seven. De band -die ooit bij EMI tekende, maar nu nog zoekende is voor een label die haar debuut uit wil brengen- won onlangs de Grote Prijs Van Nederland.

Niet alleen hierom verdient LEMON SEVEN de groep een uitnodiging voor Noorderslag, want de popdeuntjes van de Lemon Seven mogen best gehoord worden. Hoewel het genre van de band nog wel her en der aan verbetering toe is.

21.30: In een poging Alain Clark en Beef te ontlopen, vervolgen we de rondreis door de Oosterpoort om bij Gem uit te komen. Hun set vanavond zit geramd, maar klinkt wat ongeïnspireerder dan die van vorig jaar, toen 12

ze hier zo’n beetje ontdekt werden.

Begrijpelijk, want Gem heeft dit jaar errug vaak gespeeld en verlangt waarschijnlijk naar een setlist vol nieuwe nummers.

22.30: Het mooie van de optredens in het 3 Voor 12-zaaltje is dat ze maar heel kort duren. Je krijgt een goede indruk waar een nieuw bandje voor staat waarna ze al weer van het podium verdwijnen voordat je de kans krijgt om ongedurig op je tijdschema te loeren.

Ghosttrucker van Roald van Ceasar klinkt op een plezierige manier lethargisch, subtiel en dazed & confused. Benieuwd of dit vooral een hobbyproject is, of dat er ook een album van het gezelschap zal verAUX RAUS schijnen.

22.45: Met gapende verbazing beleven we de eerste kennismaking met het electroduo Aux Raux. Het, overigens zeer vermakelijk, soms zelfs geniale pingponggestuiter van de groep vindt plaats in een lange set van Rauw in de Binnenzaal. Kort, maar krachtig. En met een blote kont in your face.

23.30: Seymour Bits is het geesteskind van Bas Bron van Bastian. Ook nu horen we de aan Prince gerelateerde funkinvloeden ALI B. terug, maar dit keer treedt de geile electro wat meer op de voorgrond. De toevoeging van danseressen is wat dat betreft ook erg welkom!

23.45: Blues Brother Castro is na Voicst de beste Nederlandse gitaarband van het moment.

Tot nu toe wist nog niet iedereen dat, maar op Noorderslag klinken ze superfel en halen ze alles uit de kast om zich zodoende te verzekeren van de nodige boekingen de komende maanden.

Programmeurs weten na drie kwartier dat deze Pixies der Lage Landen verplichte kost zijn voor 2005.

00.30: De vermoeidheid begint in de benen te slaan als Face Tomorrow haar emorock opvoert. Aan het materiaal van de band schoort het niet, zeker niet. Maar eerder op de avond en met een frisse geest had het geserveerde beter gesmaakt.

01.30: Ook om de Haagse garagerockers van Spider Rico kan een beetje popzaal onmogelijk meer heen. Instrumentbeheersing heeft vermoedelijk niet de hoogste prioriteit bij het viertal, maar hun fucked-up pop met rammelritmes klinkt zo explosief dat je niet anders kunt dan meespringen en blèren tot je er bij neer valt. Links van Iggy Pop, rechts van The Hunches….

Spider Rico is the real thing en hun doorbraak zal niet lang meer op zich laten wachten!

02.00: Koffie, en als de bliksem de wagen in voor de lange tocht naar huis!

VOICST

GEM

AUX RAUS

FACE TOMORROW

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER (MET BIJDRAGEN VAN RUBEN EG)

FOTO’S: PETER KOKS

MM 54 dokument

31-01-2005

20:42

Pagina 13

movie minded Nog geen jaar na zijn onverwachte overlijden, wekken filmmakers Taylor Hackford en Stuart Benjamin de pianogigant Ray Charles weer tot leven met de speelfilm Ray. Hierin zet het duo een portret neer van een in de crisisjaren geboren zwarte Amerikaan, die op jonge leeftijd zowel zijn familie als zijn gezichtsvermogen verliest, maar zich op wilskracht en gesteund door een uniek talent opwerkt tot één van de grootmeesters van de huidige muziekwereld.

Ray R

ay Charles Robinson overleed op 10 juni vorig jaar op drieënzeventigjarige leeftijd in Beverly Hills. Op zijn sterfbed kon de in 1930 in Albany, Georgia geboren muzikant terugkijken op een leven waar hij alles uit had weten te halen wat er in zat. En misschien wel meer. Op zevenjarige leeftijd raakte de kleine Ray Charles, een jaar nadat zijn kleine broertje George voor zijn ogen in een wastobbe verdronk, aan beide ogen blind door een vorm van staar. In een land waarin rassenscheiding nog de normaalste zaak van de wereld was, de wereld worstelde met de grootste economische crisis uit de geschiedenis en een nieuwe wereldoorlog elke dag dichterbij kwam, zagen de vooruitzichten voor de jonge Ray er niet al te best uit. Moeder Robinson leerde haar zoon daarom onafhankelijk, zonder blindengeleidehond, op het eigen gehoor en geheugen zijn weg te vinden. Ook zorgde ze vlak voor haar overlijden dat Ray terecht kon op een blinden- en doveninstituut in St. Augustine, waar hij zijn muzikale talent wist te ontwikkelen en nadien zijn geld zou verdienen als pianist. In 1948, als hij zeven jaar is, pakt Ray de bus naar Seattle om daar een contract te tekenen bij Swingtime Records en als bandleider met Lowell Fulson op tournee te gaan. Via de single Confession Blues trekt hij de aandacht van de Turkse immigrant Ahmet Ertegun die met het jonge Atlantic Records aan de weg timmerde met The Drifters, Ruth Brown en Big Joe Turner en later met muzikanten van Aretha Franklin tot Led Zeppelin uitgroeide tot een toplabel. Met het door Ertegun geproduceerde Mess Around dook Ray Charles de charts in en legde hij de basis voor een imposante carrière. Atlantic liet Ray zijn eigen stijl ontwikkelen, waarin hij populaire rock & roll, rhythm & blues koppelde aan jazz, gospel en country. Een stijl die zowel bij de zwarte, als de witte bevolking van Amerika aansloeg. Uniek, in een tijd van rassenscheiding.

Het idee voor de verfilming van het leven van Ray Charles stamt al uit 1987, toen Taylor Hackford een eerste gesprek met de door hem bewonderde pianist voerde over het project. Maar de muzikant bleek niet de gemakkelijkste om mee te werken. “Hij was een sympathieke persoonlijkheid, maar ook een erg taaie,” verwoordt Hackford het nu.

“Ray Charles was één van de slimste en meest oprechtste mensen die ik ooit heb ontmoet, maar hij was tegelijkertijd ook erg perfectionistisch en eiste totale concentratie en toewijding van de mensen met wie hij werkte. Ook voor de film. Hij wilde dat het juiste verhaal in de film werd verteld.” Ook Hollywood liep aanvankelijk niet warm voor het script dat Hackford met Stuart Benjamin had geschreven op basis

The Grudge Interview met Sarah Michelle Gellar

G

ellar is de hele dag al in Nederland om voor de verzamelde pers promotie te doen voor The Grudge; een remake van de Japanse horrorfilm Juon: The Grudge, van regisseur Takashi Shimizu.

Muziekjournalisten hebben het vaak makkelijker dan filmjournalisten. Want waar zij veelal hun interviews één op één mogen doen, zit een filmjournalist meestal met meerdere beroepsgenoten tegenover een filmster. En dan is het maar hopen dat je collega’s iets zinnigs vragen. De eerste vraag komt van een amper Engels sprekende Belgische mevrouw, die de moed in de schoenen doet zinken.

Of Gellar ook in het echte leven bang is voor monsters, omdat ze veelal in bovennatuurlijke films en tv-series te zien is. Gellar blijkt net zo ad rem als het personage dat haar beroemd heeft gemaakt, Buffy Summers uit de tv-serie Buffy The Vampire Slayer.

“Weet je... Ze zijn helemaal niet echt hoor.

Monsters bestaan niet!”

van de gesprekken die ze met Charles hadden gevoerd. Pas aan het eind van de jaren’90, nadat het script met hulp van andere betrokkenen als Ahmet Ertegun, Quincy Jones en zoon Ray Charles Robinson Jr. door scenarioschrijver James L. White was geperfectioneerd en in braille was gezet zodat ook de hoofdpersoon het kon goedkeuren, stond Ray eindelijk op de rails. De keuze om de rol van Ray Charles te vertolken viel vrij snel op stand-up comediant en acteur Jamie Foxx. Foxx wist de typische Ray Charles-mimiek verbazend snel onder de knie te krijgen en bleek, net als Charles, op jonge leeftijd pianoles ge-

kregen te hebben (hij sleepte voor zijn pianokunsten zelfs een beurs voor de universiteit binnen). Geen castingproblemen dus, maar wel financiële. Doordat het budget vrij gelimiteerd was, konden bijvoorbeeld grote en noodzakelijke décors met typische jaren ’50-elementen niet worden nagebouwd. Hackford loste het handig op door op zoek te

gaan naar filmbeelden uit de fifties van steden als Seattle, New York, Los Angeles en Chicago, ze technisch bij te werken en door de film heen te verweven.

Ray Charles bleef zelf nauw betrokken bij het project. Met name bij het uitzoeken van de te gebruiken muziek in de film en de samenstelling van de soundtrack, toonde de meester zich erg actief. Vlak voor zijn dood liet hij in een interview doorschemeren hoe goed hij Jamie Foxx de rol van Ray Charles vond vertolken: “Een paar vrienden waren bij de opnames wezen kijken en vertelden me dat ze niet konden geloven wat ze gezien hadden. ‘Ray, deze gozer heeft je zó te pakken: hij loopt en doet precies zoals jij!’ Jamie doet het in deze film volgens mij fenomenaal.”

DOOR: RUBEN EG

“Aha, nu ben ik dus in de saaie stad?” Sarah Michelle Gellar leert snel. In het nieuwe bioscoopcomplex Utopolis in Almere presenteerde ze onlangs haar nieuwe film The Grudge. Omdat presentator Rick van Velthuysen door zijn slechte voorbereiding een modderfiguur slaat, neemt Gellar de presentatie zelf maar in handen. De bomvolle zaal smult van het optreden van de actrice en beloont haar met een luid applaus.

Wel gelooft Gellar dat een bepaald gevoel kan blijven hangen. “Als mensen bijvoorbeeld ruzie hebben gemaakt en je loopt even later zo'n kamer binnen, dan voel je gewoon dat er ruzie geweest is. The Grudge haakt in op zo’n gevoel dat blijft hangen,” aldus Gellar, die de originele film al lang geleden had gezien en daarom twijfelde of ze de rol van de in Tokyo wonende Amerikaanse uitwisselingsstudente Karen Davis wel aan moest nemen. “Oké, deel twee van de Japanse film heb ik nog niet gezien, maar ik vind het origineel zo goed dat ik eigenlijk bang was dat de versie waaraan ik zou gaan meewerken alleen maar minder kon worden. Pas toen Sam Raimi (regisseur van Spider-Man 1 en 2 en als executive producer betrokken bij The Grudge, red.) me vertelde dat de film zich niet in Amerika zou gaan afspelen en dat we deze film zouden gaan maken op locatie in Japan, met vrijwel dezelfde crew die het origineel had gemaakt, dacht ik dat het iets bijzonders zou kunnen worden.”

Gellar heeft de rol ook aangenomen omdat die zo vreselijk anders was dan haar bekendste vampierslachtende rol. “Buffy is een sterke vrouw die tegen elk monster dat op haar pad komt wel haar mannetje staat. Karen, de hoofdpersoon uit The Grudge, is precies het tegenovergestelde. Ze is een meisje dat in een slachtofferrol wordt geplaatst en vooral erg bang is. Voor mij was dat behoorlijk lastig om te spelen. Als Buffy moest ik altijd heel vastberaden

rondrennen. Dat was er zo ingesleten dat ik voor deze film geen idee had hoe ik moest rennen als iemand die in paniek is.”

The Grudge is het verhaal van een dodelijke vloek die op een huis in Tokyo rust nadat daar een man zijn gezin heeft vermoord. Iedereen die met het huis in aanraking komt, wordt het slachtoffer en dus ook Karen Davis, die als invalverzorgster voor een bewoonster van het huis komt zorgen. “Voor de film heb ik drie maanden in Japan gewerkt met een regisseur die amper Engels spreekt. Wat me daarvan het meest is bijgebleven, is dat je als mens eigenlijk amper taal nodig hebt om jezelf verstaan-

baar te maken. Het werk in Japan is daarom een fantastische ervaring voor me geweest. Juist door de gebrekkige communicatie vind ik dat deze regisseur me beter begrijpt dan elke andere met wie ik heb gewerkt. Je bent heel erg op basiscommunicatie aangewezen en niet op leeg gebabbel over de kleur van mijn haar of de kleren die ik draag.

Het heeft me doen inzien hoe oppervlakkig Hollywood eigenlijk is.”

Ook het verschil in aanpak tussen de Japanse en Amerikaanse manier van filmmaken heeft haar verrast.

“In Hollywood filmt men altijd korte stukjes, om die later aan elkaar te plakken. In Japan filmt men altijd lange stukken in één keer. Als er dan aan het eind iets mis gaat, moet alles opnieuw worden gefilmd. Vooral de scène waarin ik op het einde met een stofzuiger een foto van de grond moest opzuigen, heeft echt dagen gekost.” Is dat omdat het timen van zo’n scène zo lastig is? Of heeft Gellar als ‘filmdiva’ gewoon geen ervaring met stofzuigen?

“Eeehm... Nou, alletwee een beetje! Hahaha!”

Gellars volgende project is de musical Southland Tales van regisseur Richard Kelly. Gaat ze daar ook in zingen? “Hahahaha! Echt niet, ik ben slecht! Heb je die aflevering van Buffy The Vampire Slayer gezien waarin ik zong? Dat doe ik echt nooit meer!”

DOOR: EDGAR KRUIZE

13

Review pag. 14t/m21

02-02-2005

12:43

Pagina 1

recensies pop/rock Hallo Venray Vegetables & Fruit Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 12 Label: BExcelsior Door: Jeroen Fidder Waardering: 8 e fans van Hallo Venray moeten wel beschikken over een ongelooflijk grote dosis geduld, want de komst van dit album werd anderhalf jaar geleden al aangekondigd. Echter, de release werd tot tweemaal toe uitgesteld omdat de heren er nog wat aan wilden sleutelen. Het eindresultaat mag er zijn. Vegetables & Fruit is een overwegend rustig gitaaralbum, waarop de kleine gitaarliedjes in aantal overheersen. Opener The Captain -die sterk doet denken aan DaryllAnn ten tijde van Trailer Tales- is er meteen al zo één. Het broeierige Travelling is opgebouwd rond een dreinend, repetitief akkoordenschema. Holy is een trage, vage schets waarbij de sfeer het uitgangspunt vormt (referentiekader: My Morning Jacket) en waar Henk Koorn met kopstem overheen krast. Het tempo gaat omhoog in Orange (zwaar aangezet midtempo rocknummer dat uitmondt in een fraaie gitaarpartij) en Kicking (nóg een stukje steviger) wat wordt gevolgd door de twee betoverend fraaie gitaarliedjes Big Catch en Pilling It Up. I Know What The Problem Is doet in al zijn gitaargeweld denken aan Neil Young ten tijde van Weld. En vervolgens komen er weer vier van die bloedmooie ballads. Het geduld wordt beloond, heet zoiets.

D

Maximilian Hecker Lady Sleep Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 11 Label: Kitty Yo Door: Steef van Leeuwen Waardering: 5 aximilian Hecker, van oorsprong drummer, besloot ooit zijn drumstokken aan de wilgen te hangen en zich te richten op het neerzetten van romantische kleine liedjes zoals hij ze voor ogen had, in plaats van te beuken op een paar vellen in een bandje. Het gevolg was dat we een singer-songwriter met een hijgende kopstem rijker zijn, die het goed zal doen bij zoekende Amerikaanse jonge pubermeisjes die ook wegdwepen bij Air. Het eerste resultaat van zijn inspanningen verscheen in 2001 onder de titel Infinite Love Song en werd alras gevolgd door het album Roses. Beide wel aardig, maar niet wereldschokkend. Zijn nieuwe album Lady Sleep doet nog wat zachtaardiger aan dan zijn voorgangers. De liedjes zijn op zich goed, maar als je het hele album afluistert wordt het wat eentonig. Dit komt vooral door de beperkte manier van zingen, die op den duur zelfs bij ondergetekende gewoon irriteert. Het klopt allemaal wel, vertoont raakvlakken met Air en Mercury Rev en is erg credible, maar wat moet je ermee?!

M

Little Barrie We Are Little Barrie Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 13 Label: Genuine Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5 ittle Barrie is een trio uit Camden Londen waarvan één van de leden ook daadwerkelijk Barrie heet, namelijk zanger/gitarist Barrie Cadogan. Het drietal had al een ep uit en nu komen ze dus kort daarop ook nog eens met een debuutalbum dat de titel We Are Little Barrie heeft meegekregen. Het schijfje werd opgenomen in de studio van producer Edwyn Collins die in de jaren ’90 een grote hit had met het nummer A Girl Like You. De plaat staat vol van de bluesy soul, met hier en daar invloeden van bands als The Stones, The Faces en The Bees, Barrie (de zanger, niet de band) heeft overigens nog een paar leuke ‘weetjes’ op zijn naam staan. Zo werkt hij in een gitaarwinkel waar hij The Libertines hun eerste gitaren verkocht. En ook beheerst hij het instrument zelf zo goed dat Morrissey hem vorig jaar inhuurde tijdens zijn afgelopen tour toen zijn vaste gitarist ziek werd. Zoals het er nu naar uit ziet heeft Little Barrie voldoende in z’n mars om nog flink groter te groeien.

10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed

Mercury Rev The Secret Migration Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 13 Label: V2 Door: Ruben Eg Waardering: 8+

O

kijk eens wat een mooie kleurtjes allemaal…” Zanger Jonathan Donahue kijkt op het nieuwe Mercury Rev-album weer verwonderd om zich heen. “Live is but a dream”, zo zingt hij in In The Wilderness. De ‘Alice In Wonderland-achtige krautrock tussen de sterren’ van Mercury Rev sprak in 1998 met het album Deserter’s Songs (eindelijk) een groot publiek aan, en met het daaropvolgende All Is Dream kroop de band zelfs uit de schaduw van haar muzikale grote broer en geestverwant The Flaming Lips. Op het nu verschenen The Secret Migration stapt Mercury Rev iets af van het meer groteske (live)geluid van haar voorganger, om het net als op Deserter’s Songs meer in het minimalistische te zoeken. Na de turbulente opener Secret For A Song, passeren zo-

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: TVT/Rough Trade Door: Paul Claasen Waardering: 7 mbulance LTD valt in de categorie ‘leuke gitaarbandjes’ met niet wereldschokkende, maar prettig in het gehoor liggende gitaarmuziek. Het deels uit Ierland en deels uit Amerika afkomstige viertal haalt zijn inspiratie uit veertig jaar popgeschiedenis. Op hun titelloze debuut zijn zowel invloeden van Beatlesachtige sixtiespop en licht psychedelische rock als new wave en zweverige Britpop duidelijk aanwezig. Marcus Congleton is een talentvol songschrijver en daarom is Ambulance LTD als jonge band in ontwikkeling er één om in de gaten houden. De nummers zijn goed verzorgd en de aangename vocalen van Congleton en bassist Matt Dublin zijn één van de sterkste punten van de plaat. Dit valt af te leiden uit de overbodige instrumentale opener Yoga Means Union. Gelukkig volgen daarna het fijn groovende Primitive (The Way I Treat You) en het vrolijke, dromerige Anecdote, waardoor je de band die eerste misser vergeeft. Verder blijft het plezierig luisteren naar pakkende deuntjes zoals Ophelia, Sugarpill en Young Urban. Het gebrek aan eigen karakter zorgt er wel voor dat de nummers nauwelijks beklijven. Voor een lange autoreis naar een zonnige vakantiebestemming is Ambulance LTD echter zeer geschikt. Amusant voor zolang het duurt.

A

The Bravery Unconditional EP

Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 13 Label: Bella Union Door: Paul Claasen Waardering: 5 et gat dat Radiohead achterliet door na OK Computer een nieuwe weg in te slaan is blijkbaar nog niet geheel gevuld.

Liefhebbers van groots gebrachte bombastische rock met veel dramatiek zullen daarom waarschijnlijk wel raad weten met The Autumns. De emoband uit Los Angeles put op dit titelloze vierde album rijkelijk uit het idioom van (daar gaan we weer) de groep van Thom Yorke c.s. en Jeff Buckley. Vanzelfsprekend zijn er ook vergelijkingen te trekken met grote namen als Muse en Coldplay. Ondanks dat het album muzikaal gezien goed in elkaar zit, met hier en daar een pakkend nummer, laat het vooral een vermoeiende indruk achter. De overheersende, pathetische falsetstem van Matthew Kelly is hier voor een groot deel debet aan. Bovendien bieden veel met een muur van gitaren en strijkarrangementen volgepropte nummers weinig ruimte voor de juiste dynamiek. Wanneer de band wat inbindt levert dat soms muziek op waarbij je normaal kan ademhalen en de aandacht niet verslapt (o.a. Every Sunday Skie en Cattleye). Helaas overheerst pretentieuze overdadigheid op dit album.

H

..The Trail Of Dead Worlds Apart Speelduur: 45 minuten Aantal nummers: 12 Label: Interscope Door: Ruben Eg Wardering: 8 oen Interscope twee jaar terug ..And You Will Know Us By The Trail Of Dead tekende heb ik even met de vinger tegen het voorhoofd getikt. Niet omdat Interscope een waardeloze groep in huis haalde, maar omdat major labels soms op het onzinnige idee komen door te denken dat ze met undergroundbands grote verkoopaantallen kunnen binnenhalen omdat een genre op dat moment hot is. Denk aan de kruistocht voor een nieuwe The Strokes of The White Stripes. Toch moet het cynisme met het nieuwe album Worlds Apart (de tweede voor Interscope) plaatsmaken voor verbazing over de kennelijk grotere visie die men bij Interscope had. Met Worlds Apart heeft het label namelijk een album in handen waarmee het commercieel best wel eens bingo zou kunnen hebben. Niet dat Worlds Apart nu zozeer een radiovriendelijk album is geworden (verre van), maar het is wel toegankelijk en vooral origineel genoeg om bij een breed publiek in goede aarde te vallen. Op het album is het viertal uit Austin, Texas nog steeds trouw aan haar invloeden (Sonic Youth, Velvet Underground, Dinosaur Jr., Television, Captain Beefheart, Frank Zappa), maar heeft het een soort cleane, haast klinische sound in haar werk toegelaten. Het album opent met een ware ouverture, waarna Will You Smile Again For Me grotesk aanzwengelt. AYWKUBTTOD springt nog steeds enorm van de hak op de tak, maar lijkt hierin de juiste balans tussen gefreak en popdeuntjes gevonden te hebben. Een meer dan uitstekende plaat.

Speelduur: 10 minuten Aantal tracks: 3 Label: Loog Door: Ruben Eg Waardering: 8+

B

egin november speelde het New Yorkse vijftal The Bravery op het London Calling-festival in de Amsterdamse Paradiso. De enige link die de band met de UK heeft, is dat het daar bij platenlabel Loog tekende en in Engeland haar debuut opnam. Loog is het label dat voormalig NME-redacteur James Oldham begin 2003 opzette en is vernoemd naar voormalig Rolling Stones-manager Andrew Loog Oldham. Het label heeft in korte tijd al een aantal leuke bands onder contract staan, en met The Bravery misschien wel goud in handen.

Als voorloper op het komende debuutalbum (eind april) is de Unconditional EP verschenen met daarop drie tracks die ook het debuut zullen sieren. Muzikaal manoeuvreert The Bravery tussen de gitaarpop van The Strokes en de synthipop van New Order. The next big thing? Bwah. Maar naar meer smaakt deze ep smaakt wel.

K

Thee Butchers Orchestra Stop Talking About Music

T

14

Z

Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 13 Label: Voodoo Rhythm Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

et die MesaBoogies daar maar neer. Nee, drie is genoeg. Rijtje pedalen, rijtje gitaren. Eén of twee in G-stemming voor de vieze slide. Een simpele kit met de dikste stokken. Nee, doe maar een paar extra setjes. Je weet het nooit. Thee Butchers Orchestra maakt PLEURISHERRIE IN DE ROCKENDE BLUESTRADITIE. Deze Braziliaanse drie bleekscheten zetten veel zwarte bluesmannen op hun hoesje. Weet je in ieder geval waar ze de mosterd willen halen…Uit laten klinken die galm jongens. Marco, Adriano en Jonas Butcher (nou niet echt wat je noemt Braziliaanse namen, maar ze komen toch uit Brazilië) hebben elkaar gevonden in het oefenhok. Hoe klinkt Thee Butcher Orchestra? Nou inderdaad, als een driemanorkest met de volumeknop op elf. Simpel gezegd: alsof je bij de bluesy variant van The Stray Cats in het oefenhok staat. De decibellen drukken je tegen de muur, maar toch blijf je luisteren. Het is standaard garagepunk. Maar dan wel met veel variatie en niet allen bot hakken (vandaar de verwijzing naar The Stray Cats). De heren kunnen boven het volume ook nog wel een lekker moppie schrijven. Godver wat een herrie. Lekker!

4: Ondermaats 3: Slecht

Janove Ottesen Francis Lonely Nights Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 12 Label: Virgin Door: Joost van Velzen Waardering: 9

N

iets minder dan een sensatie. Dat is dit eerste soloalbum van Janove Ottesen, de frontman van de Noorse band Kaizers Orchestra. Het goede nieuws is vooral dat Ottesen niet verder gaat waar KO op houdt. Sterker nog, daar waar de eigenaardige potten en pannen hoempapa zich in zijn band door niets en niemand laat weerhouden in zijn gekte, daar brengt Janove Ottesen solo voortdurend de nuance aan. In een stijl die soms doet denken aan die van Beck (Juliet had zo op diens Mutation gekund!) maar een paar nummers verder net zo goed aan, pakweg, Ed Harcourt, komt het ene na het andere juweeltje voorbij. Als een volleerd singer-songwriter leidt Ottesen Francis Lonely Nights in één keer naar de hoogtepunten van het genre. Dit album heeft het allemaal: klasse, emotie, een aanvaardbaar meezinggehalte en een goddelijk gevoel van gelukzaligheid dat smaakt naar meer. In augustus van dit jaar komt de nieuwe Kaizers Orchestra uit, dat is leuk en aardig, maar voorlopig lijkt het interessanter om te volgen hoe het supertalent van hun frontzanger zich verder ontwikkelt. Niet te missen meesterwerk.

Biffy Clyro Infinity Land Speelduur: 72 minuten Aantal tracks: 13 Label: Beggars Banquet Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7 e Schotse alt. rockers van Biffy Clyro leveren na een paar jaar stevig aan de weg timmeren en veel touren -de band wordt ook wel omschreven als de ‘hardest working band in de Britrock scene’-, met Infinity Land hun derde plaat in drie jaar tijd af. Het trio, dat halverwege de jaren ’90 werd opgericht, bestaat uit de tweeling James en Ben Johnston en Simon Neil. Infinity Land werd geproduceerd door de band zelf in samenwerking met co-producer Chris Sheldon (bekend van onder meer Foo Fighters en Feeder). Op Infinity Land combineert het drietal zoet klinkende melodieën met harde gitaarriffs en dancebeats zoals in het nummer Glitter And Trauma. Maar ook op de twaalf overige nummers is de band erin geslaagd op knappe wijze een balans te vinden tussen deze elementen.

Met Infinity Land bewijst het Schotse drietal dat het tot één van de vaste krachten van de Britrockscene is gaan behoren.

D

Antony & The Johnsons I Am a Bird Now

The Kills No Wow Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 11 Label: Domino Door: Eric van Splunter Waardering: 6,5 eep On Your Mean Side van The Kills was één van de aardigste platen van 2003. Een lekker groezelig rockalbum vol ruwe diamantjes die klonken alsof ze ergens langs de snelweg in een goedkoop motel waren opgenomen. Op de opvolger No Wow lijkt het alsof Hotel en VV er vooral naar gestreefd hebben de liedjes minimalistischer te maken. Al zijn de middelen hetzelfde. Twee stemmen, overstuurde gitaar en zo eenvoudig mogelijke, naar electro of Duitse disco nijgende ritmetikjes uit de drumcomputer: that’s it. Het duo weet wel raad met kleine liedjes waarbij zang en melodie het geheel dragen, zoals het prachtig ingehouden Rodeo Town of het slechts uit de stem van VV, enkele herhaalde pianoklanken en wat getik opgebouwde Ticket Man. Maar bij het ruigere werk als bijvoorbeeld I Hate The Way You Love en Sweet Cloud, vormen de Spartaanse, wel héél erg stijve ritmes eerder een beperking. Als geheel blijft de plaat hierdoor teveel hangen in één dimensie en één tempo. De diversiteit en het dynamische dat Keep On... wel had, is zoek. No Wow bevat zeker geen slechte nummers, maar is ook geen opzienbarende opvolger.

6: Voldoende 5: Tegenvallend

doende voornamelijk mooie popliedjes met aanzwellende pianopartijen zoals Across Yer Ocean, Diamonds, In A Funny Way en Black Forest (Lorelei) de revue.

Hoe meer het album zich ontvouwt, des te meer laat de luisteraar zich meeslepen in de vreemde wereld waarin Donahue en zijn compagnon Grasshopper hun oefenruimte betrekken. Een wereld waar de sterren aan de hemel breeduit schijnen en waarin radiostations enkel muziek draaien van Pink Floyd uit de beginjaren ’70, The Beach Boys, Big Star, Neil Young en The Flaming Lips, maar dan wel geproduceerd door Phil Spector. Tussen al die popliedjes, die ergens licht naar symphonische rock neigen, valt naast Secret For A Song vooral het gejaagde Vermillion op. Met name het mooie basloopje en Donahue’s gekraakte zang maken het tot de mooiste albumtrack van The Secret Migration.

Mercury Rev ontpopt zich zo langzamerhand tot een band die het wiel niet opnieuw uitvindt, maar toch een heel eigen genre creëert.

Ambulance LTD Ambulance LTD

L

The Autumns The Autumns

8: Zeer goed 7: Dik in orde

Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 10 Label: Konkurrent Door: Paul Claasen Beoordeling: 8,5 ie was toch die mysterieuze achtergrondzanger die met zijn ijle, immer vibrerende stem zo prachtig Perfect Day en Candy Says vertolkte? Met deze vraag liepen ongetwijfeld veel bezoekers rond na afloop van het optreden dat Lou Reed in mei vorig jaar in Carré gaf. Zijn naam stond wel op de special guestsvermelding van Reed’s album The Raven, maar weinigen zullen daar tot dat optreden verder aandacht aan hebben geschonken.

De naam op het cd-stickertje luidde: Antony. Deze onalledaagse artiest debuteerde in 2000 met zijn band The Johnsons. Eerder

W

Bright Eyes I’m Wide Awake, It’s Morning Digital Ashes In A Digital Urn Label: Saddle Creek Door: Paul Claasen Waardering: 8 / 7+

M

et I’m Wide Awake, It’s Morning en Digital Ashes In A Digital Urn voegt de vierentwintigjarige Conor Oberst (Bright Eyes) twee volledige albums toe aan zijn al omvangrijke discografie.

Sinds het in 2002 uitgebrachte Lifted Or The Story Is In The Soil, Keep Your Ear To The Ground wordt Oberst door velen bewierookt als de beste singer-songwriter van deze tijd. Desondanks weigert hij te tekenen bij een groot platenlabel of te verhuizen uit het afgelegen Nebraska. Blijkbaar bieden de rust en de kou hem onuitputtelijk lijkende inspiratie. Oberst heeft de gave om van zijn songs kleine verhaaltjes te maken en wordt mede daarom nogal eens vergeleken met Bob Dylan. De vaak donkere, op folk en country gebaseerde songs handelen doorgaans over somber stemmende zaken.

Obersts melodramatische, soms vermoeiende, stem maakt het allemaal nog indringender. Het album I’m Wide Awake... lijkt het meest op Bright Eyes oude stijl.

Akoestische gitaar, banjo en strijkers zijn de hoofdin-

2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht

maakte hij naam met zijn uitzonderlijke stem en excentrieke verschijning tijdens optredens in de New Yorkse nachtclub The Pyramid. Het tweede album I Am A Bird Now is een bijzondere mix van Middeleeuwse kamermuziek, art-rock en cabaret. De persoonlijke, vanuit een androgyn perspectief geschreven en passievol gezongen teksten geven de plaat een intieme en wonderlijke sfeer. Een aantal door Antony bewonderde artiesten levert een bijdrage. Boy George zingt op het romantische You Are My Sister het refrein en Rufus Wainwright neemt de vocalen voor zijn rekening op de ballade What Can I Do?. Murmelend introduceert Lou Reed het soulvolle Fistfull Of Love en als achtergrondzanger is Devandra Banhart te horen op het melancholieke Inspiralling. Een andere inspiratiebron is Andy Warhol’s superster Candy Darling (van Candy Says). Haar foto ‘Candy Darling Lying On Her Deathbed’ siert de albumcover en is treffend gekozen. De kwetsbare en introspectieve sfeer van de beeltenis is karakteristiek voor I Am A Bird Now. Een wonderschoon album van een uniek artiest.

The Love Substitutes Meet The Love Substitutes...

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 15 Label: Heaven Hotel/Lowlands Door: Jeroen Fidder Waardering: 7+

M

usic for recordstore worshippers.’ Dat is een wel heel vaag staaltje doelgroepbepaling. Die doelgroep wordt in elk geval niet royaal ingeschat, want Meet The Love Substitutes While Your House Is On Fire verschijnt in een oplage van duizend stuks. De liefhebber van dwarse Belgenpop haast zich met gezwinde spoed naar de platenzaak. The Love Substitutes is namelijk de gelegenheidsband van drie Godenzonen: Mauro Pawlowski (dEUS), Rudy Trouvé (ex-dEUS), Craig ward (ex-dEUS) en de bassist Bert Lanaerts. Het album -opgenomen in anderhalve dag- bevat rauwe, elementaire gitaarrock die is ontstaan vanuit pure improvisatie. Pawlowski was voor de gelegenheid drummer, Trouvé en Ward mochten zich uitleven op gitaar. Soms gaat het viertal als wildemannen tekeer, zoals in het punky instrumentaaltje Summer Of Mars. Maar meestal houden ze zich in hun zoektocht naar de grenzen van gitaarrock behoorlijk in toom, in dwarse, doch behoorlijk melodieuze gitaarrockliedjes met kale, hoekige riffs en rauwe zang. Hapklare brokken worden echter nergens geserveerd; de heren doen gewoon waar ze zelf zin in hebben. Best wel fascinerende muziek voor zweterige, krap-bemeten clubs waar de wietdampen lang blijven hangen.

Hood Déjà Vu All Over Again Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 9 Label: Domino Door: Eric van Splunter Waardering: 4

I

sn't it good to be lost in the wood? / Isn’t it bad! So quiet there, in the wood.” Dit hersenspinsel van Syd Barrett spookt door mijn hoofd als ik voor het eerst kennismaak met Hood. Engels, dat is direct zeker. Een mooi accent strijkt neer, begeleid door warme muziek die doet denken aan bijvoorbeeld Mercury Rev. Maar beklijft het? Typisch zo’n recensiewerkwoord; beklijven. Geen normaal wezen dat het ooit in de mond durft te nemen. Alleen de zuurpruimige recensent met pijp, oude typemachine en norse kop heeft het over beklijven. Goed, ik verkloot ruimte. Hood beklijft niet. Dat is wat ik eigenlijk wil zeggen. Elk nieuw nummer belooft in de eerste minuut veel, maar boet in aan interesse als de volgende vier minuten haast obligaat volgen. Ik verlies constant de aandacht. Hood is daarmee typisch zo’n band waar eigenlijk alles aan klopt. En daardoor blijkt het eindresultaat dodelijk saai te zijn. Niet Dire Straits-saai, maar eerder Frank Boeijen-saai. Je hoort de kwaliteit, maar het beroert nog geen teennagel.

Voorganger Cold House ken ik niet. Dus of Hood groeiende is, dat laat ik even in het midden. Grootste irritatie: dat geknoei met hiphopritmes. Nigga please!

Kirsten Vanilla Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 12 Label: Idol Media Door: Jeroen Fidder Waardering: 6

V

anilla klinkt zoals de naam doet vermoeden: zo fris als voorjaarsdauw. De Haarlemse Chick Singer voelt zich in veel nummers behoorlijk toppie. Woorden van gelijke strekking bezigt ze althans in On Top. Dan hebben we die wel heel commerciële single Mabye al gehad. Over de arrangementen is hoorbaar zorgvuldig nagedacht. Misschien wel een beetje te zorgvuldig, want op dit tweede album valt alles wel heel keurig op zijn plaats. Bovendien heeft een aantal nummers een truttig Viva-gehalte (Soft Bed, titeltrack Vanilla). Daartegenover staat dat Here Goes Nothing een raak anti-oorlogsnummer is en ook het lichtdramatische Body Bag imponeert. Andere hoogtepunten zijn het melodisch zeer fraaie Down By The Water en de ingetogen singer/songwriternummers als Think Again en Pieces OF The Puzzle. Zo horen we Kirsten toch het liefst. De nadruk ligt echter op de elektronica (programming door Sander Baas). Gevoegd bij de gelikte productie zorgt die voor een wel heel clean geluid. Vanilla smaakt daardoor maar voor de helft. Grote kans dat dit album snel in de tweedehands cd-bakken is te vinden. Het zou een Kirsten-onwaardig lot zijn.

grediënten voor vernuftige liedjes over desoriëntatie (We Are Nowhere And It’s Now), weekendeenzaamheid (Lua), een nieuw begin (First Day Of My life) of politiek (Road To Joy). Zangeres Emmylou Harris geeft drie nummers van het album een welkome aanvulling en mede hierdoor is I’m Wide Awake... een afwisselende en blijvend boeiende plaat. Op Digital Ashes... kiest Oberst voor een meer elektronische benadering.

Soms slaat hij hierin door met overbodig geëxperimenteer als resultaat. Meestal klinkt de plaat gelukkig als een geslaagde versie van een versterkte en door computers bewerkte Bright Eyes.

Hierbij wordt Oberst geholpen door een grote groep muzikale vrienden waaronder Jim James (My Morning Jacket), Clark Beachle (The Faint) en Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs). Droefgeestig klinkt het nog steeds, zoals op Down In A Rabbit Hole en Devil In The Details.

Daarnaast is er ruimte voor luchtigere, energieke pop (I Believe In Symmetry of Light Pollution). Digital Ashes... is geen briljante plaat, maar desondanks valt er voldoende fraais te beluisteren. Bovendien is het te prijzen dat Oberst iets nieuws probeert zonder zich compleet belachelijk te maken. Met deze dubbeluitgave bevestigt Bright Eyes zijn reputatie als bijzondere muzikant.

Review pag. 14t/m21

01-02-2005

22:20

Pagina 2

recensies L

Lou Barlow Emoh

Doves Some Cities

Peter Walker Landed

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 14 Label: Domino Door: Jeroen Fidder Waardering: 7

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 10 Label: Heavenly Door: Ruben Eg Waardering: 8

Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Cooking Vinyl Door: Steef van Leeuwen Waardering: 6

ou Barlow heeft iets met woorden die eindigen op ‘oh’. Vorige bands van hem heetten Sebadoh en Sentridoh en nu is er dan Emoh, zijn officiële solodebuut. Draai Emoh om en je krijgt ‘home’, de plek waar Barlow in het verleden nummers van The Folk Implosion en Sebadoh opnam. In de jaren ’90 deed hij dat noodgedwongen op viersporenrecordertjes, wat hem tot één van de voortrekkers maakte van de lo-fi stroming. De voortschrijdende techniek maakt dat het geluid van dít album, hoewel ook thuis opgenomen, meer gepolijst klinkt.

Dat doet niets af aan de charme van de grotendeels ritmegestuurde liedjes. Emoh is het werk van een gerijpte singer/songwriter die zijn liedjes vertolkt gelijk een countryartiest: rechtstreeks mikkend op het hart met pijnlijk oprechte teksten van heldere eenvoud. Afgezien van Barlows akoestische gitaar horen we instrumenten als bas, drums, elektrische en slidegitaar, synthesizers, samples, piano, cello en harp.

En trommelt daar iemand met z’n handen mee op de bovenbenen?

Een hifialbum dus met de charme en intimiteit van een thuisopname.

Een album met mooie harmonieën, sterke zang en dito teksten. Wel had meer variatie en spanning geen kwaad gekund.

The Mars Volta Frances The Mute Speelduur: 77 minuten Aantal tracks: 12 Label: Universal Door: Ruben Eg Waardering: 8

V

lak voordat de undergroundband At The Drive-In op doorbreken stond, gaven zanger Cedric Bixler en gitarist Omar Rodriguez de pijp aan Maarten. Het duo koos voor ‘een nieuwe band met meer toekomst’. Zo verwoorde Rodriguez het indertijd tenminste. Misschien dat Rodriguez wel op zoek was naar meer vrijheid, want anders dan bij At The Drive-In tekent hij voor alle songs en de productie van The Mars Volta. Het blijft gissen, maar wellicht dat de emopunk van The Mars Volta daarom iets meer gestructureerd klinkt dan die van At The Drive-In. Het tweede Mars Volta-album Frances The Mute heeft zelfs een inhoudelijke structuur. Voor het album liet Rodriguez zich inspireren door de dood van bandlid Jeremy Ward. Ward overleed kort na de release van het debuut De-Loused In The

D

oor de overdaad van ‘perfecte’ melodieuze pop van Britse bands als Coldplay, Keane en Starsailor, zou je bijna vergeten dat mooi ook gewoon mooi kan zijn. Elbow, I Am Kloot, Turin Brakes en Doves maken al jaren songs nog schoner dan een witte bruid op een eerste lentedag, maar blijven ploeteren in muzikaal niemandsland omdat hun songs teveel scherpe randjes kennen om radiovriendelijk te zijn. Doves ontsproot ooit uit de band Sub Sub, die beginjaren ’90 meelifte op het succes van de dansbare indie van bands als The Happy Mondays en met Ain’t No Love (Ain’t No Use) in eigen land een nummer 1-hit scoorde.

Voor Doves zal een dergelijk hitsucces er niet zo makkelijk in zitten, maar een grotere toekomst is voor het trio uit Manchester wel mogelijk. Jimi Goodwin en de tweelingbroertjes Andy en Jez Williams benevelen de luisteraar namelijk met een combinatie van dromerige, maar toch rauwe Britpop en Ennio Morricone-achtige Americana. Meest subliem voorbeeld op het derde album Some Cities is het nummer Snowden. Wie bedenkt dat het album gedeeltelijk in Loch Ness is opgenomen, kan zich een voorstelling maken van de sprookjesachtige, maar tegelijkertijd onheilspellende sfeer die Doves hier weet op te roepen.

E

Comatorium plotsklaps aan een overdosis en liet de verbijsterde band een dagboek na die hij ooit op de achterbank van een auto vond. In het dagboek beschrijft een geadopteerde auteur een zoektocht naar zijn biologische ouders. Niet dat Rodriguez nu met Frances The Mute een heus conceptalbum heeft geschreven, maar de opbouw van het album moet een soort reis langs verschillende personen (muziekstukken) voorstellen. Avontuurlijk is de reis zeker. De kristalheldere zang van Bixler voert langs Zappaachtige gitaarpartijen, tribalachtige drumritmes, funklicks, Latinoklanken, bombastische sympho tot zelfs mooie piano- en strijkersarrangementen. Geen muzikaal behang om rustig een boek bij te lezen. Wel om opgewonden de zaterdagavond in te gaan. Of het concept nu wel of niet ter zake doet of dat de luister er iets van snapt, is bijzaak. Frances The Mute is muzikaal gewoon een ijzersterk album van een ijzersterke band.

Speelduur: 5 minuten Aantal tracks: 2 Label: Melodic/Island Door: Ruben Eg Waardering: 7 m Nine Black Alps in huis te halen schijnt in er Engeland een heuse loopgravenoorlog tussen diverse platenlabels gevoerd te zijn. Ondanks dat de band het indielabel Melodic al een toezegging had gedaan, zette het toch haar handtekening bij het grote Island.

Omdat belofte schuld maakt wordt het in mei te verschijnen debuutalbum via een zakelijke constructie toch bij Melodic via Island uitgebracht. Als voorloper op dit naderende debuut werd in januari de two-track Cosmopolitan, in een vrij gelimiteerde oplage, uitgebracht. De titeltrack en Over The Ocean doen qua gitaarnoise enigszins aan Sonic Youth denken, hoewel de band zegt net zo makkelijk door Elliot Smith te zijn beïnvloed. Die invloed zal op het debuut nog moeten blijken dan.

rgens tussen Tom Petty en The Jayhawks beweegt zich Peter Walker. Hij zet de Amerikaanse rocktraditie voort, die gesticht is door Neil Young & Crazy Horse en die heden ten dage voort wordt gezet door bijvoorbeeld de Counting Crows. Het verschil tussen genoemde grootheden en Peter Walker ligt vooral in de zang. Waar de liedjes op zich goed genoeg zijn en de begeleidingsband echt fantastisch is, laat de zeggingskracht van het stemgeluid van Peter Walker nogal wat te wensen over. Daar kunnen de uitstekende productionele inspanningen van Tony Hoffer, bekend van o.a. The Thrills, Beck en Supergrass, Jason Carmer, The Donnas en Third Eye Blind, niets aan veranderen. Dat is jammer, want songs als Pluto en Dream Away zijn bijvoorbeeld toch wel heel erg goed. Het zou me niets verbazen als Peter Warner een marathonloper blijkt te zijn.

Eentje die langzaam start, zijn eigen koers vaart en uiteindelijk een topprestatie neerzet. We zullen er nog even op moeten wachten.

Nine Black Alps Cosmopolitan

O

Speelduur: 58 minuten Aantal tracks: 20 Label: RPM Door: Mirco Haarmans Waardering: 7 PM. Kent u dat? Dat is een Engels platen/muzieklabel dat veel in het werk stelt om veel jaren ’60- en ’70-muziek niet verloren te laten gaan. Meestal funky en groovy, soms gewoon pop of Northern Soul. Soundtracks, zelfs toespraken van Kennedy en radioshows brengen ze op cd uit. Als je in de archieven van RPM zou mogen graven merk je pas hoeveel ongelooflijke schatten er aan muziek zijn gemaakt. Aim High was een politieserie uit begin jaren ’70, zoals er zovele waren. Een stoere detective en een mooie vrouw. Alle problemen werden in vijftig minuten opgelost, een grapje aan het eind en de aftiteling. De muziek voor Aim High werd gemaakt door Brian

MUSIC/MOVIE minded houdt je op de hoogte van de meest interessante ontwikkelingen op muziek- en filmgebied via recensies, interviews en achtergronden. MUSIC/MOVIE minded is tien keer per jaar gratis af te halen bij de volgende adressen: ★ Patronaat

NEDERLAND: ALKMAAR ★ Atlantis Podium Breestraat 33 ★ Pop Eye Boterstraat 10 ALMERE ★ Platenhuis ’t Oor Brouwersstraat 10 ALPHEN a/d RIJN ★ Disque Aarhof 4 ★ Het Kasteel Concertweg 1 ★ Rick’s Records www.ricksrecords.nl AMSTERDAM ★ Boudisque Haringpakkerssteeg 10-18 ★ Concerto Utrechtsestraat 54-60 ★ Fame Kalverstraat 2-4 ★ Forever Changes Bilderdijkstraat 148 ★ Get Records Utrechtsestraat 105 ★ Melkweg Lijnbaansgracht 234 - a ★ Nationaal Pop Instituut Prins Hendrikkade 142 ★ Paradiso Weteringschans 6-8 ★ Panama Oostelijke Handelskade 4 ★ Pico Bijlmerplein 10 ★ Winston Kingdom Warmoesstraat 129 AMSTELVEEN ★ P60 Stadsplein 100-a APELDOORN ★ Gigant Nieuwstraat 377 ★ Plato Brinklaan 15 ARNHEM ★ Dollhouse Nieuwstad 49 ★ Waaghals Walstraat 15 BERGEN OP ZOOM ★ Waterput Bosstraat 36 BREDA ★ Velvet Music Tolbrugstraat 12 DELFT ★ Sounds Brabantse Turfmarkt 83 ★ Velvet Music Voldersgracht 3 DEN BOSCH

★ W2 Concertzaal Boschdijkstraat 100 DEN HAAG ★ Plato Schoolstraat 22 ★ La La Land Nieuwstraat 25 DEVENTER ★ Plato Kleine Overstraat 33 DORDRECHT ★ Bibelot Wijnstraat 117 ★ Velvet Music Vriesestraat 110 DRACHTEN ★ Poppodium Iduna Oliemolenstraat 16 ★ Smash Records Westerstraat 8 DRIEBERGEN-R ★ CD-Artline Traay 1-c EDE ★ Session 38 Maandereind 40 EINDHOVEN ★ Bullit Kleine Berg 53 ★ De Effenaar Dommelstraat 2 ELBURG ★ JMB Compact Discs Vischpoortstraat 7 EMMEN ★ CD Center Hoofdstraat 55-a ENSCHEDE ★ Atak Noorderhagen 12 ★ Plato Haverstraatpassage 54 GEMERT ★ Art of Music Commandeur 3 GRONINGEN ★ De Jongens Van Steenstilstraat 10 ★ De Oosterpoort Trompsingel 27 ★ Elpee Oosterstraat 24 1 ★ Plato Oude Ebbingestraat 41 ★ Simplon Boterdiep 69 ★ Vera Oosterstraat 44 HAARLEM ★ Key Records Gen. Cronjéstraat 7 ★ North End Compact Disc Marsmanplein 35

Oostvest 54 ★ Sounds Grote Houtstraat 171 HARDERWIJK ★ Park 3 Parkweg 3 HARLINGEN ★ Hompy CD Speciaalzaak Kleine Bredeplaats 7 HEERLEN ★ Satisfaction Oranje Nassaustr. 29 HENGELO ★ Pop Eye Drienerstraat 9 HILVERSUM ★ Platenhuis 't Oor Leeuwenstraat 44 HOOGEVEEN ★ Music Store Hoofdstraat 210 HOORN ★ Drop Style Grote Oost 3 ★ Manifesto Holenweg 14-c JOURE ★ Pop Eye Midstraat 135 LEEUWARDEN ★ Van der Akker Nieuwestad 39 ★ Poort Music Voorsteek 6 LEIDEN ★ LVC Breestraat 66 ★ Velvet Music Nieuwe Rijn 34 LELYSTAD ★ JMB Compact Discs Weversstraat 5 MAASTRICHT ★ Backstage Tongerseweg 57 ★ Music Plus St. Amorplein 5 ★ Zoom Records Grote Gracht 38 MIDDELBURG ★ De Drukkerij Markt 51 ★ De Waterput Nieuwe Brug 29 NIJMEGEN ★ Doornroosje Groenewoudseweg 322 ★ Waaghals Achter de Hoofdwacht 7 ROERMOND ★ The Rock Neerstraat 20 ROTTERDAM ★ Baroeg Spinozaweg 300 ★ It Records Lijnbaan 150 ★ Nighttown Westkruiskade 26-28

★ Sounds Korte Hoogstraat 24 ★ Velvet Music Binnenweg 121 SCHIPHOL ★ Tracks Multitronics Schiphol-Plaza SITTARD ★ Fenix Odasingel 90 ★ Music Machine Paardestraat 11 TILBURG ★ Eén Twee CD Langestraat 65 ★ Sounds Nieuwlandstraat 33 UDEN ★ De Pul Kapelstraat 13 UTRECHT ★ Boudisque Drieharingstraat 5-31 ★ Tivoli Oudegracht 245 ★ Vredenburg Vredenburgpassage 77 VENLO ★ Sounds Parade 66 VLISSINGEN ★ DSFA Records Walstraat 20 WAGENINGEN ★ Sound Session Hoogstraat 77 ZAANDAM ★ Coco Zuiddijk 107 ★ De Kade Zuiddijk 9-11 ZEEWOLDE ★ JMB Compact Discs Torenstraat 15 ZWOLLE ★ Hedon Zamenhofsingel 7 ★ Plato Kerkstraat 21-23

BELGIË: AALST ★ Center St. Jorisstraat 14 AALTER ★ Freeez Stationstraat 50 ANTWERPEN ★ Jazz Note Oude Korenmarkt 55 AVELGEM ★ Hamoniek Doorniksesteenweg 21

Jack Johnson In Between Dreams Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 14 Label: Brushfire Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

J

ack Johnson; surfer, filmmaker, platenbaas en natuurlijk ook muzikant. Het gaat goed met de in Hawaï geboren Johnson sinds hij in 2001 zijn debuut Brushfire Fairytales uitbracht. Inmiddels heeft hij op zijn eigen Brushfire-label onder meer vriend en voorbeeld G. Love binnengehaald. Op zijn derde album In Between Dreams werkt Johnson opnieuw samen met producer Mario Caldato, Jr., die ook tekende voor de voorganger On And On. Echte verrassingen zitten er niet in de rustieke talking blues-achtige strandmuziek van Johnson.

Maar verdraaid lekker blijft ook dit album toch wel. Neem het fraaie Crying Shame, waarmee je haast je voeten wel in het zand móet steken voor een zomerdansje. Johnson heeft net datgene wat een geestverwant als Donovan Frankenreiter (een andere siging op Brushfire) net in zijn muziek mist. Welk element dat is valt lastig te omschrijven, maar met Jack Johnson zou je in hartje februari haast vergeten dat de regen nog volop tegen de ramen plenst.

Jimmy Chamberlin Complex Life Begins Again Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 11 Label: Sanctuary Door: Jeroen Fidder Waardering: 5

C

Brian Bennet Aim High-Mood Mosaic Vol. 8

R

Bennet. Bennet’s carriére omspant zich van de jaren ’50 waar hij met Eddie Cochran speelt, via The Shadows naar deze instrumentale tracks. Het zijn bijna rechtstreekse rip-offs van Shaft. Het commentaar van de heer Bennet in het boekje is verrassend. Overal noemt hij namen waar hij leentjebuur (lees: geript) heeft gespeeld. Veel moderne popen veel moderne funkinspiratie. Hij noemt ze allemaal bij naam en als je er naar luistert hoor je het ook direct. Average White Band, Led Zep zelfs Staus Quo. Heerlijke funky onzin, soundscape onzin. Welkom terug in de seventies... Blijf nog even hangen. Alleen te vinden of te bestellen bij de platenboer die het beste met u voorheeft.

harlie Watts is een jazzdrummer, die tot veel meer in staat is dan wat hij bij The Rolling Stones kan doen. Iets dergelijks blijkt ook op te gaan voor Jimmy Chamberlin, oud-drummer van The Smashing Pumpkins en Zwan. Life Begins Again heet zijn solodebuut, dat hij maakte met bassist Billy Mohler. Chamberlin presenteert hier een experimentele kruisbestuiving is tussen geraffineerde doch potige jazzrock en donkere alternatieve rock. De nummers zijn opgebouwd rond drums en bas. Voor de verdere invulling zorgden Lifehouse-gitarist Sean Woolstenhulme en pianist Adam Benjamin. Chamberlin schreef ook wat teksten, die worden gezongen door Rob Dickinson (Catherine Wheel), Billy Corgan en Bill Medley. Die laatste zingt met rauwe stem het lievige Lullabye To Children. Het is de beste track op dit album. Veel beter dan het door Corgan ingezonnen Lokicat.

Mooi is dan wel weer het door logge gitaarpartijen aangejaagde Cranes Of Prey. Street Crawler en P.S.A. zijn stevige jazzrock, terwijl Dickinsons donkerbruine stem prima past bij de vleermuizenrock van Love Is Real. Je bent geneigd onder de indruk te raken van de drumcapaciteiten van Chamberlin en de kracht van het album, maar eigenlijk vind je er maar weinig memorabele composities op terug.

BRUGGE ★ Musikladen Maalsesteenweg 17 BREE ★ Megadisc Hoogstraat 46 BORNEM ★ Moviesound Boomstraat 17 DEINZE ★ Freeez G. Martenstraat 31 ★ Musikladen Gentstraat 41 DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 DIEST ★ Muzik Cage Hasseltsestraat 61 DIKSMUIDE ★ Music Express Jacquesstraat 58 EEKLO ★ Crisca Markt 30 ERTVELDE ★ Movie Express Kroonstraat 45 EVERGEM ★ Movie Express Hoeksken 84a GEEL ★ Tony Muziekhuis Pas 36 GENT ★ Billboard St Pieters Nieuwstraat 11 ★ Dance Solutions Steendam 72 IEPER ★ Shuffle Rijselstraat 40 KASTERLEE ★ Music Box Markt 12 KESSEL-LO ★ Vanwijngaerden Leuvensestraat 6 KNOKKE ★ Ear & Eye Lippenslaan 259 KORTRIJK ★ Billboard Steenpoort 10

★ Baker Street Sint-Jansstraat 15 LONDERZEEL ★ Sound J. Vandoorslaerstraat 44 MAASMECHELEN ★ Fonorack Rijksweg 73 MERELBEKE ★ Musikladen Hundelgemstweg 337 MENEN ★ Cannard Bizarre Rijselstraat 65 OOSTENDE ★ Billboard Adolf Buyl Straat 11 OPWIJK ★ Muziekcentrum Nijdrop Marktstraat 67-a DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 ROESELARE ★ Billboard Stationsplein 1 RONSE ★ Musikladen Peperstraat 32 SCHILDE ★ Paul’s CD Center Turnhoutsesteenweg 165 ST-ANDRIES BRUGGE ★ Stepp-Inn Gistelsestweg 146 ST-NIKLAAS ★ Prelude Plezantstraat 87 ST-TRUIDEN ★ Studio Disc Luikerstraart 34 TIELT ★ Musikladen Kortrijkstraat 36 WAREGEM ★ LP Center Stationstraat 136 ★ Musikladen Pand 203 ZELZATE ★ Lobceedee Grote Markt 102

kijk voor een abonnement op:

www.musicminded.nl

Review pag. 14t/m21

01-02-2005

22:27

Pagina 3

recensies pop/rock The Concretes The Concretes Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: EMI Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 6

B

elle & Sebastian is onlangs verkozen tot Schotland’s beste band.

Een heleboel mensen die ik ken zijn het daar roerend mee eens, maar persoonlijk hoor ik dan liever hun landgenoten Franz Ferdinand. Belle & Sebastian is me te lief, te zoet, te kabbelend. En dus, zou ik bijna willen zeggen, vind ik ook The Concretes -negen mensen sterk, met instrumenten als een viool en een mandoline, en wat blazers- niet een band om over naar huis te schrijven. Op EuroSonic, waar de band speelde, werd die mening over het algemeen gedeeld. De lieflijke meisjesstem, bijna een kinderstem, is tegen het valse aan en wekt irritatie op, de muziek is soms vindingrijk, maar meestal lieflijk en melodieus. En saai. De cd heeft overigens wel een prachtig vormgegeven enhanced gedeelte, met onder andere een videoclip, een korte film en een biografie. Je zou willen dat meer bands zoveel aandacht aan hun cd besteedden. Vandaar toch nog een 6 als waardering voor The Concretes.

Coparck Few Chances Come Once In A Lifetime Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 13 Label: Supertracks Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

Solomon Burke Make Do With What You Got Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 10 Label: Shout! Factory/SonyBMG Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5

Z

ijn comebackalbum Don’t Give Up On Me imponeerde in al zijn ingetogen pracht. Niet makkelijk om zo’n album te evenaren en dat doet de bijna vijfenzestigjarige soullegende Solomon Burke hier ook niet. Zijn Grammy-winnende album uit 2002 overtuigde vanwege de subtiele, authentieke begeleiding en de open productie waarbinnen de grootse stem van Burke optimaal gedijde. Die stem is ook op Make Do With What You Got imposant, maar moet ditmaal opboksen tegen het vollere rockgerichte geluid dat producer Don Was heeft uitdacht.

Het eerste nummer is meteen het stevigste: I Need Your Love In My Life (een cover van Coco Montoya) trapt af met elektrische gitaar, waarna Burke krachtig bijvalt en we ook nog een scheurende saxofoonpartij horen. Het spettert, maar het is ook nogal oubollig.

Het nummer ademt precies dezelfde sfeer als de

Low The Great Destroyer

D

e kleine platenlabels plukken tegenwoordig de vruchten die de grotere uit kostenoverweging laten hangen. Het Amsterdamse trio Coparck werd een jaar na het verschijnen van het veelgeprezen debuut Birds, Hapiness & Still Not Worried (2001) geslachtofferd door het inmiddels ter ziele gegane Labels (een sublabel van Virgin/EMI). Maar -oh ironie- Coparck is nog altijd springlevend, en werd ingelijfd door het Harderwijkse label Supertracks, dat ook acts als C-mon & Kipsky, Bastian en Black Market Audio onder contract heeft. Een gouden greep, want dit tweede, door de band zelf opgenomen en geproduceerde album is echt heel goed.

Op het snijvlak van rock, pop, jazz en triphop maakt het bevlogen trio verbazend fraaie popliedjes, meestal heel laidback, soms wat meer up-tempo en steviger. Tegendraadse gitaarpartijen, groovy baspartijen, spacy synths en samples, inventieve tekstschrijverij…

Dit alles en nog veel meer zorgt voor een uitermate creatief en warm album dat, en dat is het knappe, toch heel toegankelijk en vanzelfsprekend klinkt. Dit is dé te koppen Nedertopper van dit jaar.

Twinemen Sideshow Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 11 Label: Hi N Dry Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 6,5

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 13 Label: Sub Pop Door: Jeroen Fidder Waardering: 8,5

L

ow staat bekend als slowcoreband, maar stiekem wordt het trio uit Duluth, Minnesota per album steeds een beetje steviger en schroeft zij het tempo steeds iets vaker op. Dit nieuwe album, het eerste voor het legendarische Sub Pop-label, zal voor sommigen even wennen zijn, want het is hun meest luidruchtige tot nu toe. En werkelijk slow is de groep nog maar zelden. Sterker, je vraagt je af óf dit Low wel is. Gelukkig is The Great Destroyer is imponerend staaltje zelfontplooiing. Het geluid is zwaarder en onheilspellender dan we van Low zijn gewend, en daarin herkennen we de hand van producer Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercery Rev). We horen vette baspartijen en rauwe rockgitaren (Monkey, Everybody’s Song), wat langzamere, slepende songs (On The Edge Of Heaven), lichtere poppy rocknummers (Step), en de toch ook vertrouwde slowcore (Silver River, Anyway) met de befaamde hemelse samenzang van Alan Sparhawsk en (Cue The Strings, When I Go Deaf, Broadway).

Maar de overtreffende trap van mooi Pissing, waarin Low spanning en volume steeds verder opvoeren. Het is misschien wel het mooiste dat de band ooit opnam.

The Fever Red Bedroom

I

k heb het geprobeerd, ik zweer het. Ik heb geprobeerd dit album van Twinemen te beluisteren alsof ik niet van tevoren wist dat we hier te maken hebben met de band Morphine, zonder hun veel te vroeg en in het harnas overleden zanger Mark Sandman. Ik faalde.

Morphine heeft ooit met Cure For Pain een album gemaakt die zeker in mijn Top 10 Aller Tijden komt te staan, zo geniaal, en ik wil dat gevoel zo graag vasthouden. Dat gaat niet meer. Twinemen is eigenlijk een heel andere band, met een andere sound, en met aan kop een zangeres/gitariste die natuurlijk in de verste verte niet aan Sandman doet denken. Wat Sideshow te bieden heeft is niet slecht. Het kronkelt tussen pop, rock en jazz heen, en doet dat alleraardigst, hoewel allemaal wat minder geprononceerd dan Morphine dat deed. Ik ben een sentimentele muts, en dus krijgt dit album wel een voldoende, maar denk ik niet dat hij in huize Van den Bogaard nog vaak gedraaid zal worden.

The Frames Burn The Maps Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 12 Label: Anti Door: Joyce van den Bogaard Beoordeling: 8,5 et is al jaaaaren geleden dat ik het album Fitzcarraldo van de Ierse The Frames ergens voor een paar gulden uit de uitverkoopbak trok. Ik kende niets van The Frames, maar de voorkant van de cd sprak me wel aan, en dus ging hij mee. Het album was wel aardig, maar niet heel bijzonder. Sindsdien heb ik dus ook niets meer van de band gezien of gehoord, en ik was dan ook best verrast om te ontdekken dat ze nog steeds bestaan, en zelfs weer een nieuw album uit hebben. De hernieuwde kennismaking, die begint met het melodieuze en prachtig opgebouwde Happy, is veelbelovend en prettig. Nog verrassender is dat dit gevoel het hele album voortduurt. De afwisseling van rustig en hard, van ingetogenheid en agressiviteit (Finally, Underglass - denk Pixies!) en de emotionele climaxen zijn dingen die ik altijd in muziek zoek, maar zelden vind.

De dynamiek is te vergelijken met die van Mogwai, ook al een band die dat fantastisch beheerst. Ze schijnen in Ierland na U2 de bekendste band te zijn. Smaak kan die Ieren dan ook niet ontzegd worden: het moet een kwestie van tijd zijn voor The Frames ook in de rest van Europa doorbreken. Burn The Maps is nu al jaarlijstjesvoer.

H

DAAN Victory (Addicted To Houswifes) Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 10 Label: Lowlands Door: Eric van Splunter Waardering: 6,5 e dagen dat België werd vergeleken met het bruisende Berlijn van begin jaren ’70 liggen al weer achter ons. Te veel teleurstellende releases plus een tergend lange pauze van dEUS deden de duivels geen goed. Nu, dat betekent natuurlijk niet dat al het creatieve sap uit de aderen van het uitgebreide Belgische muzikantenbestand is weggestroomd. Daan Stuyvens is in dit geval de naam en zijn aars wiegt nog altijd stevig op disco. Op Victory (plus het niemendalletje Addicted To Housewifes) maken we weer eens kennis met het grote muzikale brein van Stuyvens. Hij beheerst als geen andere zachte-geeër de kunst tot het opbouwen van onwaarschijnlijke songstructuren met dito melodieën tot logische composities die een volDAAN gevoel geven (oei, slechte grap). Tekstueel hoeft Stuyvens zich sowieso voor niemand te verstoppen. Zijn lyrische handelingen zijn sprekend als die van Brian Ferry en JJ Cale.

Met het titelnummer neemt Victory een voortvarende start. Helaas laat het middenstuk van de plaat (Addicted, Renegade) te wensen over. Te glad, te weinig spanning, r&b-taferelen... Gelukkig pakt het DAAN de draad op tijd weer op om ervoor te zorgen dat ook deze editie niet in de lade verdwijnt, maar een prominent plekje verdient. Hitgevoelig als AbbA en flexibel als Barbabappa: he joh man, dit swingt de pan uit!

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 12 Label: Kemado Records Door: Jim Jansen Waardering: 5

R

ed Bedroom van de New Yorkse band The Fever is een raar album. De rode draad ontbreek, hun sound is lastig te omschrijven en ijzersterke nummers worden afgewisseld met songs die beter niet op het album hadden kunnen verschijnen. Bij de eerste vier nummers lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht. Met Cold Blooded opent de band krachtig, en balanceert The Fever op het breukvlak van punk en pop, waarbij de jaren ’80-invloed het nummer karakter geeft. Gray Ghost is ook een heerlijk nummer, dat goed dansbaar is en wordt ondergedompeld in een skasausje. Ook aan The Slow Club en Ladyfingers valt weinig af te dingen. Put It On You is echter een draak van een song, semi-gevoelig met overdreven vocale uithalen. Ook op Scorpio, elektronisch opgebouwd met robotachtige zang, slaat de band de plank volledig mis. En wat The Fever met Hexxxed wil zeggen blijft onduidelijk, na drie keer luisteren heb je er echter wel schoon genoeg van. En zo zijn er te veel zwakke punten te ontdekken, om Red Bedroom de moeite waard te maken.

Ali Shaheed Muhammad Shaheedullah And Stereotypes Speelduur: 64 minuten Aantal tracks: 17 Label: Seeker/Rykodisc Door: Guido Saladillo Waardering: 9 en beetje Prince, een druppel pre-Pharrell, relaxte jazzy swing (George Benson/George Duke-stijl), een knipoog naar Curtis Mayfield en je hebt hartverwarmde r&b. Bovendien is het summiere samenvatting van het eerste solowerk van ex-A Tribe Called Questmuzikant Ali Shaheed Muhammad. Misschien wel het beste r&bepos van de laatste maanden. Enorm gevarieerd en loepzuiver en toch soulvol opgenomen. En ondanks zoveel prima klinkende, uitgewerkte nummers met hitpotentie, vraag ik me af, wat belemmert radiomakers om bijvoorbeeld Put Me On of All Night te pluggen? Is het de nadrukkelijke religieuze boodschap van Ali Shaheed? De kniebuiging voor Allah? Maar, waarom? Kwaliteit kent geen grenzen, dacht ik altijd. In ieder geval kreeg Ali vakkundige input van personen als zangeres Sy Smith, Wallace Gary, Chip (Fu-Schnickens) en Stockey Williams. Verplichte kost voor de fan van kwalitatieve ‘blackmusic’.

E

dance/house

D

16

The Chemical Brothers Push The Button Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 12 Label: Konkurrent Door: Freestyle Dust/Virgin Beoordeling: 7a hun explosieve debuut Exit Planet Dust, zakten Tom Rowlands en Ed Simons per album dieper in een uitzichtloze bouwput die ze met hun eigen beukende beats hadden geslagen.

Vooral met de laatste albums Surrender en Come With Us leek de koek van de Ed en Willem Bever van de dancewereld grotendeels te zijn opgesnoept. Met Push The Button weten The Chemical Brothers zich enigszins te revancheren. Via de stevige albumopener Galvanize, waarin heftige Arabische klanken zich met tegendraadse met Westerse beats en een fijne flow van rapper QTip vermengen, zetten Rowlands en Simons zich met een simpele beweging weer op de kaart. Het daaropvolgende The Boxer (met

N

Burke-klassieker Everybody Needs Somebody; niets nieuws onder de zon dus. Zodra Burke het tempo wat omlaag schroeft, komt hij veel beter tot zijn recht. Zoals in het Bob Dylan-nummer What Good Am I? (wederom fraai gezongen) en in It Makes No Difference (Robby Robbertson), dat pas echt weet te beroeren. Fraai zijn ook zijn noodkreten in het meeslepende Let Somebody Love Me. After All These Years is een oprechte doch wat gezapige ode aan zijn vrouw en At The Crossroads (Van Morrison) begint als een doorsnee bluesnummer,maar komt al snel tot bloei. Een ander hoogtepunt is de Stonescover I Got The Blues (“As I Stand by your flame”), terwijl ook het door Dr. John geschreven titelnummer overtuigd. In de afsluitende Hank Williams-cover Wealth Won’t Save Your Soul gaat het domineesvingertje nog even omhoog. Kortom: fantastisch gezongen en vakkundig gespeeld, maar door de rockarrangementen van Don Was weet Burke ditmaal een tikkeltje minder te beroeren. Het vorige album is een klassieker, dit is gewoon een ouderwets goed soulalbum. (releasedatum: 1 maart) vaste klant Tim Burgess van The Charlatans) heeft zowel iets seventies- als iets eightiesachtigs, maar laat zich weer leiden door een ingenieus geprogrammeerde housebeat. Hold Tight London (met Anna-Lynne Williams van de indiegroep Trespassers William) danst daarentegen sluimerend de nacht in, terwijl Believe net zo makkelijk had kunnen staan op het debuut van Bloc Party (wiens zanger Kele Okereke zijn stem voor de track liet lenen). Zo ontvouwt Push The Button zich in de resterende minuten nog verder.

Verfrissend is het allemaal niet meer wat Rowlands en Simons ten toon spreiden, maar met een album als Push The Button doet het nog wel enigszins ter zake.

Marco Bailey Sindustry Speelduur: 78 minuten Aantal tracks: 22 Label: Explicit Musick/News Door: Jesse Voorn Waardering: 8

D

e Belgische dj en producer Marco Bailey verraste vorig jaar al met zijn studioalbum Rudeboy en gooit daar met dit mixalbum nog even een schepje bovenop, zij het iets minder verfijnd. Geeft niets, want de man is een enorm strakke techno-dj en daar draait het op de dansvloer om. Sindustry is een meedogenloos werk, waarbij Bailey in rap tempo tweeëntwintig technokneiters er doorheen jast. Massieve beats, met behoorlijk veel melodie erin, afgewisseld met wat kalere techno. Drie nummers komen van zijn eigen hand, andere tracks zijn er onder meer van DK8, Mr. Sliff, Deetron en Chris Liebing. Ruimte voor rust is er nauwelijks en de mix wordt naar het einde toe steeds steviger, maar je gaat er wel helemaal los op.

Lemon Jelly 64-95

D

ance op dvd: ik snap het wel. Hoe je het ook went of keert, een supervette dancetrack thuis beluisteren op de bank met Mart Smeets op de televisie is toch anders dan dezelfde song in een dampende arena vol zweterige lijven, die kronkelen op een geluidstirade. Met dvd krijg kun je in ieder geval de kleur van je nummers begeleiden van beelden die dezelfde atmosfeer uitademen. In het geval van Lemon Jelly betekent dat veel psychedelia. Barbapappavormen die repeterend op je scherm terugkomen. Komische figuurtjes die je op papier ziet ontstaan en langzaam weer ziet oplossen.

Het past perfect. Maar waar het vooral om draait is natuurlijk de muziek. Lemon Jelly is een buitenbeentje in de dancewereld. De twee Britten maken hemelse feelgoodmuziek. Veel sprookjesachtige melodieën, dromerige samples en zachte grooves, zonder dat je er gaperig van wordt. Nee, juist energiek, vol, fris en hip, dat is Lemon Jelly. Opvallend veel gitaar dit keer. Een stevige aanzet, die zich toch heel subtiel weet te nestelen in de verschillende lagen die door het duo opgebouwd worden. Er schijnt veel zon door de muziek van Lemon Jelly. De dvd schijnt vrolijk mee. Een eerste bruine tint op je gezicht. En een lach.

v/a Hip To The Jive

A Guy Called Gerald To All Things What They Need

Speelduur: 78 minuten Aantal tracks: 26 Label: Sonic Scenery/PIAS Door: Mirco Haarmans Waardering: 9

I

n Rotterdam zijn ze niet bang om gekke plaatjes uit te brengen.

Het label dat ons verblijdde met fijne plaatjes, samengesteld door jazzpurist Jules Deelder, heeft zijn ogen en oren goed de kost gegeven. Hip To The Jive is een feest in Rotterdam. Misschien geen feest waar de pillen om je oren vliegen en de beats je ogen in je oogkassen doen trillen. Hip To The Jive is een popcorn/easy tune/ exotica/groovy jazz-feestje. Heerlijk. Lui achterover zitten en luisteren. Heeeeeerlijk. Groovy jazz, vleugje reggae, wat sixtiespop (Petula Clark), tongue in cheek (Eartha Kitt), wat latin (Perez Prado) hier en daar wat Northern Soul. Hoe omschrijf je een stijl die niet in regels te vatten is? Humor, zonder plat te worden. Je muziek serieus benaderen, zonder jezelf al te serieus te nemen. Kennis, veel kennis van groovy under-ground uit de fifties en sixties. Geen hits, vooral geen platgedraaide hits. Beetje Mod-stijltje. Ach wat niet? Laat die puristen hun gang maar gaan. Hip To The Jive is een heerlijke compilatie met veel van alles wat, veel verrassingen en ontzettend veel luisterplezier. Verplichte kost voor elke muziekliefhebber. Een kleine muzikale oase die veel mensen zal doen aanzetten tot diep graven in de geschiedenis van de popmuziek. Gemaakt door mensen met veel liefde voor muziek. Genoeg veren in je reet...

Luisteren!

Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 10 Label: !K7 Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7

R

ond de millenniumwisseling is er een tijd geweest dat ik op zoek was naar alles tussen, laten we zeggen, triphop en drum ‘n’ bass.

Vanwege het vernieuwende geluid, de dansbaarheid en de vindingrijkheid. Ik kwam zo ook uit bij Essence, van ene A Guy Called Gerald.

Deze Gerald Simpson bracht op zijn plaat onder meer Louise Rhodes (van Lamb) en Lady Miss Kier (van Dee-Lite) samen met zijn soundscapes, en deed dat op een prachtige, intense manier. Vijf jaar later, op To All Things What They Need, lijkt hij meer dan ooit grensoverschrijdend bezig te zijn. Soms valt hij terug op ouderwetse beats (samen met Finley Quay in Strangest Changes), dan weer zorgt hij met minimaal geluid voor enorm veel sfeer in opener American Cars, en vervolgens mixt hij gewoon tabla-percussie met bliepjes en beats.

Dancepionier Simpson weet desondanks altijd een prettig warme sfeer te behouden, en dat maakt deze toegankelijke plaat een aanrader voor iedereen die zich wel eens wil verdiepen in de soulmuziek van de eenentwintigste eeuw.

Riton Riton Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: Grand Central Door: Rivka de Jonge Waardering: 8

Laurent Garnier The Cloud Making Machine Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 10 Label: F-Communications Door: Anton Speijers Waardering: 6

I

n de internationale dancescene zijn er altijd artiesten van de buitencategorie waarvan ieder album sowieso de moeite is om te beluisteren. De Franse technopioneer Laurent Garnier is daar één van. Op zijn nieuwste album The Cloud Making Machine pakken inderdaad donkere wolken zich samen omdat Garnier zich hier bevindt in een schemer gebied ergens tussen jazz, Brian Eno en techno.

Wie voor het dansbare werk komt kan ik alvast doorsturen naar track zeven. Het begin van het album bestaat uit experimentele interessante stukken die zijn fans waarschijnlijk allemaal erg goed zullen vinden. De laatste tracks komen toch in een soort punkfunkerig vaarwater, en dan past het toch weer onder de hedendaagse snit.

Maar wie een hit als Crispy Bacon verwacht moet toch wachten op een volgend album, alhoewel ik denk dat dat zijn 12 inches van dit album vermoedelijk zwaar in de remix gaan. Al met al heeft Garnier weer volledig zijn vrijheid benut die hij geniet als gerespecteerd artiest en labeleigenaar, of zoals Van Dik Hout het zegt: “Het zijn weer de keuzes die je maakt...”

LCD Soundsystem LCD Soundsystem Speelduur: 47 / 44 minuten Aantal tracks: 9 / 6 Label: DFA/EMI Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 9

H

et is terecht, maar tegelijkertijd tamelijk onvoorstelbaar dat James Murphy anno 2005 gezien wordt als één van de coolste personen uit de muziekwereld. Dit is namelijk iemand die meer verwantschap heeft met undergroundfiguren als Steve Albini en Mark E. Smith van The Fall, dan met de danceproducers en dj’s die nu zo graag zijn vriendje willen zijn. Murphy is een misfit die, na dertig jaar vol muziekfanatisme, besloot om met de punkfunk en de daarbij behorende koebel in de achterzak, te gaan samenwerken met Tim Goldsworthy als het producers-duo de DFA. In die hoedanigheid werkten ze aan het debuutalbum van The Rapture en verder uitsluitend met andere acts die ze zelf helemaal zagen zitten (o.a.: Radio 4 en Soulwax). Daarnaast sleutelden ze in alle rust

Speelduur: 66 minuten Aantal tracks: 10 Label: XL Recordings Door: Eric van Splunter Waardering: 7,5

M

aroon5!’ is wat meteen in me opkomt als de eerste klanken van Riton mijn stereo uit komen. Voordat ik echter weer bij de stereo kan komen om de cd weer af te zetten redt de Britse producer Henry Smithson zijn album door er snel electronische bliepjes en andere vreemde geluidjes in te stoppen. Gelukkig maar, want gaandeweg wordt duidelijk dat hij helemaal niets met Maroon5 te maken heeft. Deze gay-icon, model, and mild mannered electronic music creative genius -zoals zijn platenlabel hem bescheiden omschrijft- is origineel, zo gek als een deur, ontzettend eigenwijs en doet het (afgezien van het feit dat hij dj is) ongetwijfeld fantastisch op feestjes.

Het is even wennen, maar als je doorbijt (het album wordt pas leuk na anderhalf nummer) is Homies And Homos zeker geen verkeerd plaatje. En doordat het een mix is van alles wat je ooit qua muziek om je heen hebt gehoord is het onmogelijk om het met iets te vergelijken. Is het een mannelijke Madonna? Damaged Goods wijst wel in die richting, ja. Is het ontoegankelijke Duitse techno? Homeless lijkt er inderdaad wel een beetje op. Jumbotronic zou zo een nummer van Missy Elliott kunnen zijn, New Disease had uit de pen van Stef Kamil Carlens kunnen komen... Enfin, zo kan ik nog eindeloos doorgaan. Gewoon kopen die hap, is altijd leuk om je electropopclashcollectie mee uit te breiden!

aan de sound van LCD Soundsystem die zeer herkenbaar, maar toch ook compleet genreoverschrijdend is. De singles Losing My Edge, Yeah en Give It Up werden in 2003 en 2004 een voor een uitgebracht, terwijl het DFA-stempel na iedere release steeds duidelijker een kwaliteitskeurmerk werd.

Zouden ze echter in staat zijn om overtuigend te debuteren?

Jazeker, zo blijkt nu. De oude singles staan netjes op de bijgeleverde tweede cd, terwijl het nieuwe materiaal uiteenloopt van heftige Fugazi-punk met gabberbeats (Movement) via onversneden punkfunk en sfeervolle grooves tot de toekomstige onderkoelde electropophit Tribulations. Maar wees gewaarschuwd: bij het meeste materiaal vormen prozac-grijs en sarcastisch-zwart/wit de basiskleuren. Daardoor zullen wannabees die via via op het pad van LCD Soundsystem terecht zijn gekomen waarschijnlijk niet kunnen doorgronden wat dit album nou precies tot een klassieker maakt.

Dondert niet, zolang wij het maar snappen!

Review pag. 14t/m21

02-02-2005

11:22

Pagina 4

recensies hiphop/soul The Game The Documentary Speelduur: 70 minuten Aantal tracks: 18 Label: Aftermath Door: Jesse Voorn Waardering: 9

I

n 2001 werd The Game neergeschoten. Hij overleefde de vijf schotwonden maar net en het herstel duurde lang, maar het gaf hem wel de inspiratie voor zijn debuutalbum. De hype rondom de rapper is groot en de nieuwe protégé van hiphopgoeroe Dr. Dré wordt overal al gezien als dè nieuwe hiphopbelofte. Maar met Dré achter de knoppen is succes sowieso verzekerd. The Documentary is een ambitieuze plaat, met de ultieme, funky beats van Dré en producties van Kanye West, Eminem, Timbaland en 50 Cent en de meeslepende raps en teksten van The Game, waarin gangstertijden weer herleven en waarin hij het heeft over zijn verleden als gangster, Dr. Dré en diens rapcrew NWA en de oost- en westkust, die hij op wonderbaarlijke wijze herenigt. Zoals het goede hiphop betaamt ook hier dope gastbijdragen, van Eminem, 50 Cent, Nate Dogg, Mary J. Blige, Busta Rhymes en Faith Evans. The Documentary is nu al één van de beste hiphopalbums van 2005 en de uit Compton afkomstige rapper maakt zijn status als nieuwe held al meer dan waar.

John Legend Get Lifted Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 14 Label: SonyBMG Door: David Ernst Waardering: 8

M

ijn moeder was pas geleden jarig en mijn broertje kwam uit New York terug met een cadeautje. ‘t Was dit album van John Legend en nou even geen vooroordelen hebben aangaande moeders en smaken. John Legend is de eerste artiest die Kanye West voor zijn eigen label heeft getekend, en damn: Get Lifted is een lekker cd-tje.

Meneer Legend had zijn sporen al verdiend als pianist bij Lauryn Hill en Kanye en als vocalist bij Jay-Z en Alicia. De muziek op zijn solodebuut is, en voor iemand woonachtig in Philly niet vreemd, zwaarlekkere neo-soul met producties in handen van Kanye, Will.I.Am van Black Eyed Peas en z’n vrienden Dave Tozer

Sage Francis A Healthy Distrust

2Pac Loyal To The Game

Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 15 Label: Epitaph Door: Eric van Splunter Waardeing: 8

Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 17 Label: Interscope Door: David Ernst Waardering: 5,5

S

age Francis leeft hiphop uit pure liefhebberij. Zijn hobbies zijn dan ook: battles winnen, spoken word en rapoptredens, alles waardoor hij op de mic zijn ei kwijt kan. Wie hem wel eens live heeft gezien zal beamen dat hij een rasentertainer is met een mening. Gas en licht moeten ook betaald worden en dus verkoopt hij albums. Zo maakte hij 12 inches met Joe Beats als Non-Prophets en bracht hij daarnaast een stuk of vijf Sick Of-platen in eigen beheer uit. In 2002 debuteerde hij bij een label (Anticon) met het sterk geproduceerde Personal Journals. Op A Healthy Distrust (nu bij punklabel Epitaph) wordt deze sterke lijn doorgetrokken.

Sage Francis klinkt hier meer dan ooit als iemand die moet rappen van de dokter om de duizenden woorden in z’n kop te lozen.

Zij het huilerig, zangerig, Shakespeareaans of agressief; de voordracht is altijd vlijmscherp en emotioneel geladen met persoonlijke en politieke teksten die overlopen van spitsvondigheid.

Behalve het MC-geweld zijn ook de beats op dit album om je vingers bij af te likken. Bijdragen van Reanimator, Sixtoo, Alias en Dangermouse om er een paar te noemen. Dit is een hele fijne plaat; stijlen, inhoud, beats: hiphop!

en DeVon Harris. Maar enough about music.

Let’s talk lyrics. Het is namelijk lang geleden dat teksten me zo gegrepen hebben als die van John Legend. Nee, geen tranen.

Maar damn, deze gast is eerlijk en real over de liefde, seks en al het vreemdgaan, flirten, goedmaken, pijn en plezier hebben dat er onvermijdelijk bij hoort. Ik sta achter deze zelfverzekerde teksten en als ze dan ook nog zo mooi muzikaal vertolkt worden heeft de muziekwereld er weer een nieuw talent bij dat van mij lang mag blijven.

Als je het hebt over ‘put your money where your mouth is’, heeft deze John Legend wat mij betreft met zijn artiestenachternaam goed geschoten.

ook door de veelheid aan verschillende producers die, bekend en onbekend, er een sterk hiphopalbum van maken. Def Jam South en de Disturbin Tha Peace click uit Altlanta mogen van mij nog zo wel even doorgaan. En yes, altijd lekker om een veertiger als Doug E. Fresh nog steeds lekker te horen beatboxen. Hiphop never dies, and you all knows that!

Ashanti Concrete Rose

E

en vriendin van me was pas geleden in Suriname. Ze liet me de foto’s zien van lieve kindjes en mooie natuur. Er zat een foto bij die me intrigeerde. Een vervallen krotje met muurschilderingen. Yeah, you guessed it by now. Motherfucking 2Pac Shakur op de muur in Marowijne-land. Die gast is de Che Guevarra van de hiphop: een icoon. Maar waar stond ‘ie ook al weer voor? Bij mij staat ‘ie voor Dear Momma en California Love en de rest kan me min of meer gestolen worden. Alweer zijn negende album na zijn dood (jaja, je moet er wat voor over hebben om in ‘t Guiness Book Of Records te komen). De productie van Loyal To The Game is van die gek van een Eminem. Ja, vreemde combi. Ik vind The Em sowieso geen sterke producer en op de clip van Mosh na lijkt de wonderwhiteboy al weer op z’n retour. Saaie shit dus dit. Ook al klinken Thugs Get Lonely, Hennessey en Loyal To The Game (DJ Quik) oké en komt Jadakiss langs, mag ik toch echt niet vergeten te melden dat Dido en Elton John ook langs komen. No need to say more.

Le Peuple De l’Herbe Cube Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 16 Label: PIAS Door: John Min Waardering: 6,5

Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 17 Label: Def Jam Door: David Ernst Waardering: 6,5

A

shanti is het stoeipoesje met mooie stem van de Murda Inc. familie rond Irv Gotti en Ja Rule. Seksistisch of denigrerend opgeschreven? Ja, sorry for that. De titel Concrete Rose slaat op al het moois dat kan bloeien in een urbane omgeving en de muziek van Ashanti die ze tussen r&b (Rose) en hiphop (Concrete) posteert. Nu valt dat laatste wel erg mee. Dit is gewoon r&b, oh nee: gewoon urban. Oh nee, gewoon lekkere zwarte muziek. Van vooral middelmatig tot zwaar oké. Vooral producer 7even Aurelius is soms voortvarend op dreef (net zoals op LL’s Hush) met het hitje Only U, de opzwepende bas op Focus, en de rip-off U van Jodeci’s Freek N You (de zwaarvette remix that is, voor de connaisseurs). Het album wordt afgemaakt met het aardige Wonderful waarop Ja Rule en The Kells hun ding doen. Concrete Rose, ’t zal wel. Average R&B zou ook een goede titel zijn.

Ol’ Dirty Bastard Osiris

D

at de vier heren van Le Peuple De l’Herbe naar allerlei muziek luisteren is te horen. Het levert een broeierige, aanstekelijke en avontuurlijk mix op van hiphop, techno, funk, dub en jazzrock. De jazzy invloed is vooral terug te horen in de stuwende trompetpartijen van N’Zeng die zich in 2000 bij de band voegde. Met het titelnummer Main Title Theme From Le Cube maken de heren ons nieuwsgierig naar de rest met een bizarre combi van een safariachtervolgingsthema met olifanten en hiphop. Verder veel komische veelal Engelse stemmen en goedgeplaatste breakbeats en samples.

Deze jongens zijn niet over één nacht ijs gegaan en daardoor zijn eigenlijk alle songs pakkend en in de beste gevallen hallucinerend goed. Vooral bij het afwisselende Adventure, Kin Sapelot (weer die slepende trompet) en het hardere Kesskonf’. De flow van rapper JC001 is niet altijd even sterk, maar je kunt ook niet alles hebben.

Ludacris The Red Light District

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 19 Label: All City Door: David Ernst Waardering: 6,5

O

DB is niet meer, maar dat weten we wel. Enne de fifty fucking million-dollar question. Wordt zijn posthumiteit 2Paciaans?

“Hell No!”, zegt dit album Osiris. “Kopen die shit. Luisteren die shit.

Bangen die shit. Die shit, die shit, die shit.” Dat was na luisteren van de eerste twee nummers, maar als dan pas nummer zeven (Dirty Run met Fame-sample van David Bowie), Stand Up en de old skool track Fuck Y’All me weer bij de strot grijpen ben ik al lang tot de conclusie gekomen dat er meer supervisie over de nummers had mogen komen en dat de keuze voor producers (op de instant hit Pop Shots van DJ Premier na dan) echt verre van gelukkig is. Ach, what the fuck: ODB kan niets bij me fout doen. Dus kopen die shit en bangen die shit. Ik wacht wel tot ik dood ga en hem in de hemel tegenkom om de nieuwe rauwe shit van hem te horen. R.I.P. Russel Jones. 1968-2004.

Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 16 Label: Def Jam waardering: 7 Door: David Ernst

Lefto & Krewcial Out Of The Blue Speelduur: 58 minuten Aantal tracks: 22 Label: Blue Note Door: Ruben Eg Waardering: 7

L

udacris heeft een te gekke stem, eigengereide flow en is de naam The Mouth Of The South waardig. Hij is ook nog grappig, een geile dandy en verkoopt goed. Het grote publiek kent hem waarschijnlijk van zijn sterke bijdrage op één van de jams van vorig jaar, Usher’s Yeah, maar de man is natuurlijk al tig jaar bezig, en goed ook. Deze Red Light District is ook weer zwaar te genieten. Lekker gevarieerd buitel je over verschillende hiphopstijlen en nee: geen builen en huilen, maar vaak lekker met je neus in de boter. Het komt

N

a Buscemi hebben nu de Belgische hiphopproducers Lefto en Krewcial toegang gekregen tot de archieven van jazzlabel Blue Note. Hun Out Of Blue loopt als geheel lekker door en de tracklist is kunstig met elkaar verweven. Jazztracks met een fijn hiphopgevoel.

elke dag MUSIC minded? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

02-02-2005

14:48

Pagina 5

recensies wereldmuziek El Cigala Entre Vareta Y Canasta Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 11 Label: 18 Chulos/Harmonia Mundi Door: Roger Teeling Waardering: 7,5

L

ange zwarte haren, een baard van een paar dagen - het is dat El Cigala zo vriendelijk lacht, anders had je een boze man met boze muziek verwacht. Iets als extreme metal. Zo ruig gaat het er op Entre Vareta Y Canasta niet aan toe, want flamenco, maar stevig is het wel.

Komt door El Cigala zelf, die welhaast de longen uit zijn lijf brult. De ziel op de tong, zout door de tranen. Het geluid is overstuurd, hier en daar. De meters vol in het rood, als El Cigala in zijn sowieso al imposante voordracht nog eens extra uithaalt. Een stem die niet te vermijden is. De muziek zelf is vrij ingetogen of: lijkt vooral vrij ingetogen, want de akoestische gitaar wil zijn noten er wel eens in een trits uitspugen. Ook de percussie kan stampen als in de beste dansmuziek. Toch is de atmosfeer die van leegte. Een uitgestorven omgeving, desolaat en zonder beweging. Je hoort de harde klappen en hartenkreten er in verdwijnen. Ik weet niet door hoeveel mensen El Cigala al verlaten is. Hij maakt zelf in ieder geval misbaar voor tien.

En heel veel indruk.

Putumayo presents New Orleans/ Kermit Ruffins

Copenhagen Sweety Dreams Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 11 Label: Flower Shop Recordings Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

W

interse schoonheid bevolkt dit album van Copenhagen. Een dun laagje wintervorst op de instrumenten, een lichte mist op de stem van Neil Henderson.

Spoken, geesten, moord en doodslag in een toonsoort waar Vincent Price zich niet voor zou schamen. Die donkere Engelse kelders laten je niet onberoerd. Sweet Dreams heet het album van Copenhagen. Nou, na het beluisteren van de cd zullen er velen zijn die nog een extra blik onder het bed werpen alvorens het licht uitgaat. Of zullen we maar een lichtje op de gang aanlaten vannacht, schat? Brrrrrrrrrrrrrrr. Als de harp het album muzikaal opent verwacht je eigenlijk Nick

Speelduur: 47/ 50 minuten Aantal tracks: 11/11 Label: Putumayo Door: Joost van Velzen Waardering: 7/7

v/a Son Cubano NYC Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 12 Label: Honest John/EMI Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

A

celebration of jazz, blues and swing, New Orleans style, zo schrijft wereldmuzieklabel Putumayo op de hoes van dit verzamelalbum. En zo is het maar net. Onder aanvoering van sterren als Louis Armstrong komt een bonte mix van jazz voorbij die de stad aan de mississippi muzikaal zo nadrukkelijk op de kaart heeft gezet.

Ideaal voor zij die kennis willen maken met het verschijnsel jazz, waar pa toch altijd zo de mond van vol heeft. Met deze collectie is de kans groot dat je die ouwe zowaar nog begrijpt ook: het album swingt als een trein. Geen TGV, maar een relext boemeltje. En dat is ook wel eens lekker. Eén van de local heroes die op de verzamelaar is ondergebracht heet Kermit Ruffins. De zwarte trompettist/ zanger is niet alleen regelmatig als straatartiest in New Orleans te bewonderen, hij blies en zong inmiddels ook al zeven albums vol. Putumayo heeft nu, tegelijk met de New Orleans-verzamelaar, de beste nummers van Ruffins op een schijfje gezet. Ook die zijn de moeite waard.

Wie ze allebei in huis haalt voegt een waardevol topje van de jazz-ijsberg toe aan zijn collectie en is in een klap van een vader-complex af.

O

p Honest John, het label van Damien Albarn van Blur, verscheen eerder een fraaie Candi Staton-verzamelaar. Ditmaal heeft Albarn Afro-Cubaanse latin met een New Yorkse link bijeen geplukt.

Het resultaat is is een mooi insteekalbum voor de leek op Cubagebied, die toch iets authentieks in huis wil halen

R

omano Zanotti heeft er al een heel leven opzitten. Wie door het boekje bladert van deze cd, ziet foto’s voorbijkomen uit jaren behoorlijk ver de tijd in. Hoe oud Zanotti was toen hij de opnames van dit album maakte, weet ik niet. In de herfst van zijn leven, noemt hij het zelf. Er straalt een introspectieve rust van de muziek af. Overigens zonder dat de liederen daardoor gezapig klinken. Het werk is uitgesproken energiek, maar die energie wordt puur ingezet voor het creëren van iets schoons, iets dat even aan de wereld voorbij gaat. Wat niet wil zeggen dat de plaat los staat van het leven. Dagli Appennini Alle Ande is een tocht langs de banden tussen muziek uit Latijns-Amerika -die Zanotti altijd veel heeft gespeeld- en die van Italië, of, meer specifiek: Napels - waar zijn roots liggen. Akoestische gitaar, wat harp en mandoline, spaarzame percussie, te allen bescheiden in hun aanwezigheid. De akkoorden doen op momenten wat Middeleeuws aan. Daarover wordt gezongen met aardappelstem en soms gegalmd als een tenor, in het Italiaans en Spaans.

S

O

18

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: Ryko Door: Steef van Leeuwen Waardering: 6

Superwolf Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 11 Label: Domino Door: Paul Claasen Waardering: 7,5

S

uperwolf is een echt Bonnie ‘Prince’ Billy-album, met het heldere spel van gitarist Matt Sweeney als toevoeging. De elf nummers bestaan uit overwegend stemmige, harmonieuze melodielijnen in de betere ‘country noir’-traditie en worden afgewisseld met groezelige, hoekige en meer bluesgeoriënteerde stukken. Het album is het resultaat van de eerste albumvullende samenwerking tussen de twee. Will Oldham, alias Bonnie ‘Prince’ Billy, vroeg Sweeney (voorheen in Chavez en Billy Corgan’s Zwan) om de muziek te schrijven bij een verzameling teksten. Met Palace-oudgedienden Peter Townsed (drums) en Sue Schofield (zang) werd Superwolf na korte tijd opgenomen. Liefde, sterfelijkheid, religie en eenzaamheid zijn als vanouds de onderwerpen van de door Oldham breekbaar en gevoelvol gezongen teksten. De melancholische bard klinkt op zijn hoogst soms hoopvol. Zo smeekt hij in Lift Us Up om verlichting en verlangt hij in Blood Embrace zijn onbeantwoorde liefde te kussen in een bloedige omhelzing. Het zijn samen met meer berustende nummers My Home Is The Sea, Bed Is For Sleeping en I Gave You hoogtepunten van een intens en coherent album. Het mag de volgende keer wel weer wat steviger, maar met Superwolf geeft Will Oldham een mooi vervolg aan zijn indrukwekkende oeuvre.

T

ara Angell is een debutante in het alternative countrycircuit. Ze hoeft het niet geheel op eigen kracht te doen. De in de pers zeer gewaardeerde Joseph Arthur heeft haar onder zijn productionele hoede genomen en onder een aantal van haar meer ervaren collega’s wordt zij al zeer bejubeld. Zo hebben Daniel Lanois en Ron Sexsmith hun goedkeuring al luid en duidelijk kenbaar gemaakt, waarbij woorden als ‘donker’ en ‘eerlijk’ de revue passeren. Een fraaie introductie, die de nodige verwachtingen oproept. Donker klinkt de plaat wel, maar eerlijk? Tara Angell’s zang doet aan Marianne Faithfull denken, maar weet niet te raken zoals Marianne dat doet. Er zit natuurlijk ook wel een aardig verschil in levenservaring tussen. De teksten en de muziek komen in de creatieve productie nogal gekunsteld over. Het lekkerste wordt tot het laatste bewaard. Met het laatste nummer op het debuut The Big One laat Tara Angell eindelijk zien dat ze zonder productionele fratsen over talent beschikt. Hopelijk wordt dat talent op het volgende album wat minder gekunsteld verpakt.

Cass McCombs Prefection Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 10 Label: 4AD Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

Amos Lee Amos Lee Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 11 Label: Blue Note Door: Rivka de Jonge Waardering: 7

H

et zou te makkelijk zijn om de Amerikaanse folk/soul zanger Amos Lee in de het hokje van Jamie Cullum, Joss Stone en labelgenoot Norah Jones te proppen. Dat zou ook niet eerlijk zijn, want tijdens het openingsnummer Keep It Loose, Keep It Tight wordt heel snel duidelijk dat deze oud-leraar veel meer in zijn mars heeft dan het maken van Top-40 jazz/soul/folk. Het scoren van hits en het produceren van lekkere meezingers lijkt niet het doel geweest te zijn van Lee, en de nummers op dit debuutalbum klinken mede door het minimale gebruik van instrumenten dan ook stuk voor stuk oprecht in woord en tekst, een zeldzaamheid tegenwoordig. Misschien dat het catchy Give It Up of het op country leunende Lies Of A Lonely Friend het nog wel goed zouden kunnen doen in de hitlijsten, maar ik hoop het eigenlijk niet.

Dan zou het namelijk vrij snel helemaal de verkeerde kant op kunnen gaan omdat het dan toch allemaal nét wat commerciëler moet. Zoals het er nu uitziet blijft Amos Lee echter een fijne, oprechte en folky muzikant, iets waar ‘sofuja-Boris’ nog heel wat van kan leren.

Monta Where Circles Begin Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 10 Label: Rewika Records Door: Dirk Derks Waardering: 7,5

Cristina Branco Mali Blue Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 15 Label: Universal Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5 ver Cristina Branco valt natuurlijk, gezien haar carrière, niet zo vreselijk veel meer te zeggen. Of moet ik zeggen: aan toe te voegen? Zij is één van die namen die voor constante kwaliteit zorgt in het nieuwe fadogenre. Nieuw wil zeggen: de jonge generatie.

Cristina, Mariza en Ana Moura. Schone ingetogen fado. De liefde voor de fado geleerd dankzij platen van Amalia Rodriquez. Cristina Branco beheerst de kunst van soepel zingen en in haar fado legt ze regelmatig een vleugje jazz of laat ze haar muzikanten vrij in een lichte bossa. De grenzen van de muziek horen niet traditioneel te zijn. De grenzen van Cristina Branco op haar nieuwe album Ulisses zijn soepel. Dat is een toevoeging aan de speel- en luistervreugde.

Stringent strakke fado is prachtig, maar alleen voor puristen. En laten we wel wezen; als er ergens een wereldstad is die beïnvloed is door wereldsteden en culturen uit den vreemde, is het Lissabon wel.

De oude stad was een centrum van handel. Niemand kan daar ongevoelig voor geweest zijn. Cristina Branco haalde haar inspiratie dan ook mede uit bossa en jazz. Bovendien wandelt ze graag over culturele grenzen (getuige de samenwerking met een Nederlandse band als Bløf). Deze vrouw sluit haar ogen niet voor de wereld en dat is te merken.

Tara Angell Come Down

Bonnie ‘Prince’ Billy & Matt Sweeney

Son De La Frontera Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 8 Label: Nuevos Medios/Harmonia Mundi Door: Roger Teeling Waardering: 7,5 ommige dingen vergeet je nooit. En dat kan bepaald schadelijk zijn. Neem het stripalbum Asterix In Hispania. Daarin zit een nachtscène waarin Obelix met een mooie señorita om een kampvuur flamenco danst, terwijl de omstanders hen via handenklappen en luid (lúid!) zingen van muziek voorzien. De muziek die ik me daarbij voorstelde klonk zo mooi en imposant, dat het echte werk er alleen nog bij kon tegenvallen. Ik ging er als knaap ook niet van uit dat de authentieke flamenco zó ruig en luid was (die rauwe zang!). Het meer poppy materiaal bleek me bij beschouwing dan weer te glad.

Voor wie dit herkent: goed nieuws. Son De La Frontera zit namelijk precies tussen deze uitersten in. Het is niet zo ruig dat de hond er automatisch van aanslaat, maar het ontbeert tegelijk de mierzoete elementen van de hedendaagse flamencopop. Broeva Haro. Rasperige akoestische gitaren, ferme handenklappen, klikkende hakken, loeiende stemmen die niet jammeren. Alles zeer helder en open geproduceerd, laten we zeggen: poppy. Dit is muziek voor moderne avonturiers, die hun wereldreizen naar onherbergzame plaatsen graag vanuit hun luie stoel maken. Obelix zou zeggen: ”Rare jongens, die moderne avonturiers.” Maar wat weet hij er nou van?..

flauw, maar de link met de wens, de vader en de gedachte is snel gemaakt. Reken je de band daarop af, dan is de conclusie eenvoudig: die doorbraak komt er met dit album niet. Dat wil niet zeggen dat je dit Nederpop-cd’tje helemaal links moet laten liggen, al is het alleen maar voor nummertje zeven (Draag Me). Een subtiel liefdesliedje dat in zijn schoonheid eerlijk gezegd nogal misstaat op het verder overwegend zouteloze album. De groep geeft zelf hoog op van het nummer Breek: ”Als je het nummer Breek niet mooi vindt, kun je in de stront zakken”, zei Jeroen Zijlstra tegen Jacques Kloters, die de band ondersteunde met de totstandkoming van dit album. Maar of Breek nu mooi is of niet, er schort nog genoeg aan de cd als geheel. Op de één of andere manier schieten de composities op De Doorbraak net te kort om er door geraakt te worden zoals dat bij een band als De Dijk soms het geval is. Het afsluitende Ga Niet Weg is overigens weer wel mooi.

singer-songwriter/country

Romano Zanotti Dagli Appennini Alle Ande Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 15 Label: Iris Music/Harmonia Mundi Door: Roger Teeling Waardering: 7,5

Cave die zijn hoofd om de hoek zou steken. De bariton van Neil is de wollen deken die je omsluit.

Muziek in de traditie van Gavin Friday, Sophia of Tindersticks.

Het is lui, het is zwaar, het is helder en het kruipt langzaam in je ziel. Misschien is een plaat vol een beetje te veel van het goede pathos, maar de muziek is heerlijk om een trage dag traag op gang te laten komen. Misschien zou wat meer variatie het album geen kwaad kunnen, maar misschien heeft dat meer te maken met de stem van Neil (die niet veel anders kan dan zingen als een luie David Sylvian). Het tempo varieert zelden en de instrumentatie, hoe mooi ook, is altijd vol. Eigenlijk zijn dat kleine vlekjes op een mooi geweven tapijt. Niet iets om je echt aan te storen, maar wel iets wat Neil volgende keer als extra bagage mag meenemen naar de studio. Krijgt u toch nog een staartje herfst met de lente in aantocht.

M

onta klinkt als een complete band, maar is eigenlijk Tobias Kuhn, voorheen zanger van de Duitse band Miles. Als Monta doet hij (bijna) alles zelf. De ingetogen gezongen liedjes worden meestal begeleid door wat kale beats, theremin en gitaar. Door dit instrumentarium en het monotone stemgeluid van Kuhn klinkt Where Circles Begin niet als de zoveelste singer/songwriterplaat.

Monta past meer tussen generatiegenoten als Death Cab For Cutie, Postal Service en Sophia. (Monta’s I’m Sorry lijkt eigenlijk iets teveel op Sophia’s Swept Back, maar we geven Tobias het voordeel van de twijfel). Zo nu en dan zijn zelfs landgenoten The Notwist niet ver uit de buurt. De teksten zijn over het algemeen neerslachtig, of op z’n minst melancholisch. De mooie versie van Depeche Mode’s In Your Room past tekstueel en qua sfeer naadloos tussen het overige materiaal, dus dat geeft te denken. Fijne nawinterplaat.

Zijlstra De Doorbraak Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 15 Label: InterMusic Door: Joost van Velzen Waardering: 4,5

H

et derde album van Zijlstra (naar tekstschrijver, zanger en componist Jeroen Zijlstra) heet De Doorbraak. Het is misschien een beetje

S

inger-songwriter Cass McCombs debuteeerde in 2002 met de ep Not The Way en vorig jaar volgde het debuutalbum A. Nauwelijks weer een jaar later komt de uit Baltimore afkomstige McCombs met het album Prefection op de proppen. Prefection staat vol met mooie melodieuze en soms zweverige popmuziek. Op dit album wordt McCombs bijgestaan door een voltallige band. Vorig jaar deed hij nog een sessie bij de ‘late and great’ John Peel die een groot fan van hem was. Met name in Engeland zijn de critici zeer onder de indruk van McCombs. En terecht. Prefection is een sterk album waarmee McCombs bewijst zeker geen eendagsvlieg te zijn. En met zijn soms lekker rammelende maar zeer krachtige composities behoord Cass McCombs ook in Nederland dezelfde aandacht en waardering te krijgen. Een aanwinst voor het singer-songwriter genre.

Marc Caroll World On A Wire Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Evangeline Door: Mirco Haarmans Waardering: 6+

W

at onderscheid de ene singer-songwriter van de andere?

Waarom wordt het met de ene wel wat en met de andere niks?

Liedjes, liedjes, liedjes? Nee, niet altijd. Een boodschap, melodietjes

Stephen Fretwell Magpie Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 14 Label: Fiction Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

A

ls je veel naar Engelse detectives kijkt ken je die typische Engelse dorpjes wel. Achter elke steen zit wel een verhaal. We kijken naar onze lelijke nieuwbouw en dromen van al die Engelse dorpjes vol met warmte en fijne verhalen. Gewoon op zo’n plein gaan staan en de inspiratie druipt uit de stoeptegels (tenminste dat denken we). Voor sommigen is dat ook zo. Neem het eerste en nieuwe album van Stephen Fretwell. Een singersongwriter uit Manchester. Hij is geboren in Scunthorpe. Nou, dan gaan bij u alweer de nostalgische belletjes rinkelen. Scunthorpe klinkt als een kabouterdorp met dito plantjes, tegeltjes en muurtjes. Stephen Fretwell is een eenentwintigja-

die blijven hangen. Geluk, goede manager, veel lokale aanhang.

Ach, het kan van alles zijn; maar het gaat om de liedjes. Marc Caroll heeft een soort Daniel Lanois-geluid. Veel slide, reverb en pedal.

Marc Caroll heeft alles zelf geschreven, gespeeld en geproduceerd.

Zijn singing-songwriting neigt eerder naar donkere pop dan naar folkachtig singer-songwriterschap. Moet ‘ie maar niet zo veel doen.

Zijn popwriting valt zeker niet onder het beste wat de afgelopen jaren verschenen is, maar zijn kracht is het schrijven. Toch zitten er in zijn liedjes weinig hooks of memorabele tekststukken waar je even voor achterover gaat zitten. Iets te vaak is het ‘Nanana-gehalte’ dat een refrein moet onderscheiden van de coupletten. Marc Caroll speelt graag muzikaal leentjebuur bij zijn voorbeelden, maar daar wordt je plaat wel gevarieerder van maar niet altijd sterker. Marc is op World On A Wire net een tandje te licht. Maar dan nog blijft het altijd moeilijk. Wat maakt tenslotte het onderscheid?

Claudia de Breij Niet Alleen Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 13 Label: CNR Door: Mirco Haarmans Waardering: 5

C

laudia is een schrijfster, geen zangeres. Metrum. Klank. Woorden.

Leuk hoor al die fijne zinnetjes maar je luistert ernaar alsof de muzikanten niet weten wat Claudia gaat doen. Nee, Claudia denkt niet in melodieën. De teksten van Claudia zijn oer-Hollands, de muziek komt van haar muzikale vrienden. In een bio wordt gesproken van een band.

Waarom staat dan Claudia’s naam op de hoes? Marketing, stupid...

Sorry Claudia, de plaat redt het niet. Thé Lau en Spinvis redden exact drie minuten. En hoe ik ook probeer jouw Nederpop te omarmen, het lukt niet. De groffe korrel in de stem van Thé doet me even huiveren. De muzikale begeleiding is fraai, de instrumentele keuze is fijn. Maar de manier waarop je zingt en de manier waarop je de woorden in de melodie probeert te leggen. Nee, sorry. Schrijf teksten, maar zing ze niet.

David Kitt The Black And Red Notebook Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 10 Label: Rough Trade Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

D

avid Kitt is een singer-songwriter uit Ierland die met The Black And Red Notebook zijn vierde album in twee jaar tijd aflevert.

Het album is deels opgenomen in Kitt’s appartement in Dublin en is een verzameling van negen covers, waaronder nummers van The Beatles (And Your Bird Can Sing), R.E.M. (Don’t Go Back To Rocksville), Sonic Youth (Teen Age Riot) en Thin Lizzy (Dancing In The Moonlight) en een eigen nummer (All Night Long). Allemaal nummers waar Kitt als tiener voor het eerst mee in aanraking kwam en die hem altijd bij zijn gebleven en die hij nu in een prachtig akoestisch jasje heeft gestoken met hier en daar een elektrisch accent.

The Black And Red Notebook is zo’n album dat eigenlijk nooit uit de tijd raakt en waarnaar je altijd kunt blijven luisteren.

metal/punk Vandal X Two Man Army Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 14 Label: Labelman Door: Guido Saladillo Waardering: 6

H

et Belgische noiseduo Vandal X doet live graag een aanslag op het gehoor. Meestal met succes. “Dat moeten we ook op cd vasthouden”, zal het tweetal hebben gedacht. Helaas zijn ze daar maar ten dele in geslaagd. Enerzijds lijken de verschillende gitaarsounds voor de variatie te zorgen en niet de nummers. Anderzijds voorkomt Vandal X vergezochte nuances die de eerlijkheidsgraad van hun muziek opwaardeert. Het zorgt dat Two Man Army een twijfelaar is geworden. Wel eentje dat het werk van dat andere garageduo, The White Stripes, doet verbleken. Mocht je de kans krijgen om Vandal X live aan het werk te zien, tast toe. Want samen met het Duitse Urlaub In Polen bestieren ze nog steeds de troon van de tweepersoons bands.

Eden Maine To You The First Star Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 12 Label: Undergroove/Suburban Door: Guido Saladillo Waardering: 8

E

den Maine maakt noisemetal van het beste soort, Uiteraard met ruimte voor progressieve ambientsoundscapes en uitvallende hardcoregeblaf. Dat maakt van To You The First Star een episch meesterwerk. Daarbij komt dat het vijftal grosseert in vele muziekstijlen. Soms slechts aanstippend of minimaal citerend waardoor de lange nummers na herhaaldelijk beluisteren nog steeds spannend blijven. Je zou haast denken dat de Britten samen met producer Andrew Schneider (Cave In/ Keelhaul) de aura van de studio-eigenaar opsnoven. Dave Anderson speelde ooit in Hawkwind. Kritisch bekeken hadden sommige nummers zeker beknopter en compacter mogen zijn. En de instrumentale tracks zijn wat aan de lange kant, niettemin kent dit album voldoende prachtmomenten. In februari is Eden Maine live te beleven in Rotterdam, Hengelo, Tilburg en Leuven. Niet te missen.

rige songschrijver die genoeg plantjes, tegeltjes en muurtjes heeft gezien om een oeuvre op te kunnen bouwen. In de stad Manchester wordt hij omarmt met warmte en daarom mocht hij mee op tournee met Keane (nou, die kent u wel). Stephen is een beetje Badly Drawn Boy, een beetje Elliot Smith, een beetje mooi, heel erg ingetogen (maar u moet weten dat ik naar een ongemixte/nog niet afgemaakte cd luister). Magpie vraagt om een voorzichtige beluistering om twee reden. Ten eerste wil Stephen zelf als artiest groeien. Dus ben je niet klaar bij je debuutalbum. Maar hoe moet je deze cd dan plaatsen, als je dat überhaupt al moet doen? Ten tweede hebben we te maken met een jongen van eenentwintig. Dat kan nog alle kanten op uitkristalliseren. Nu al een oordeel vellen is als het weggooien van het badwater. Niet alles is perfect maar er zit op dit debuut al vreselijk veel moois tussen. En de dorpjes dan? Nou: “...Full of nice people but still really dirty.”

Review pag. 14t/m21

02-02-2005

11:39

Pagina 6

recensies metal/punk Aereogramme Seclusion Speelduur: 32 minuten Aantal tracks: 6 Label: Undergroove Door: Guido Saladillo Waardering: 8,5

O

p het nieuwe album Seclusion begint Aereogramme wiegend.

De maatslag schudt de schurende gitaarpartijen licht vertraagd naar een goedvoelende climax. Inkwell is zo’n hoogwaardig nummer. Hartzeer versus twijfelend liefdessmachtend van het kaliber Badly Drawn Boy bepaalt de stemming, maar ondanks of juist dankzij de spaarzame instrumentatie grijpt Aereogramme je bij de strot.

Ook de stem van Craig B. draagt bij aan die unheimliche sfeer. Deze lijkt op de ingetogen momenten op hetzelfde orgaan van Ben Christophers en met een beetje voorstellingsvermogen lijkt het ook Jeff Buckley zaliger te horen maar er schuilt ook een duivel. Dan lijkt Aereogramme een pure hardcoreband! Het zijn ook die noiseexplosies, meestal aan het eind van die slepende, tergende volgens het recept van Mogwai gecomponeerde nummers, en de korte, kronkelende gitaarsolo’s die je opwekken uit het dal der gebroken harten, pathos en melancholie. Ook al duurt ze net iets langer dan een half uur. Voor het oog staan er ook twee video’s op maar dan heeft een liveshow van Aereogramme mijn voorkeur. Die impact is enorm. Onder meer op 13 februari te zien in 013.

ForceFeed When Grey Becomes Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 13 Label: Avalange Door: Guido Saladillo Waardering: 8

N

u-metal is voor sommigen meer een vloek, dan een compliment. Dat is vreemd. Want onder dat kopje zijn niet alleen een hoop topalbums gemaakt, ook spreekt dat woord tot de verbeelding. Wellicht waren er volgens de pers op een gegeven moment te veel bands nu-metal die dat noch wilde zijn, noch werkelijk waren. Het uit eigen land afkomstige ForceFeed bewijst op hun debuut dat het subgenre volwassen is geworden. Alle nummers steken volgens het heavy metalinstructieboek in elkaar. Maar dat is allerminst een belediging! Want het is juist dat gedegen en groovy fundament waarover Lennard Barendse herkenbare frustraties briest en brult. Venijnig felle en snoeiharde gitaar-

The Dirtbombs vs King Khan Billiards At Nine Thirty

The Hellacopters Strikes The Lighting

Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sounds Of Subterrania!/Sonic Door: Guido Saladillo Waardering: 7,5

Speelduur: 16 minuten Aantal tracks: 6 Label: Universal Door: Jim Jansen Waardering: 8

T

wee garagebands voor de prijs van één. Absoluut toeslaan, al is het uitsluitend voor het ontiegelijk smakelijk liedje The House As A Giant Bong van The Dirtbombs. Eén keer gehoord en je vergeet het nooit meer. Een soort Red Hot Chili Peppers-ballade, maar dan met meer hartzeer en peper. Mede door die rare drumsolo.

Schitterend! Bovendien valt het nergens op dat de productie nogal karig klinkt en redelijk rammelt. Het kleinood doet wel verlangen naar een liveshow van Mick Collins (ex-Gornies/The Screws) en co.

The Dirtbombs staat namelijk bekend om haar explosieve liveshows (met onder meer twee drummers en twee bassisten). De verrookte ragrock & roll werd door The White Stripes en soortgelijke bands futloos gekopieerd. De kans dat je de andere act op dit album, King Khan & The Shrines, in april in onze contreien aan het werk kunt zien, is groot. En dat is goed nieuws. Hete, swingende garagesoul & blues met een Stax- en Motownsoundstempel, dus krachtige blazers, snakt al helemaal om een livevertolking. Je merkt bovendien dat die sound, mits het goed gespeeld is en dat is duidelijk het geval bij King Khan en zijn Shrines, veertig jaar na dato nog steeds ongelooflijk fris klinkt. Top! Leeft de geest Curtis Mayfield stiekem nog en zit die in het lichaam van de Canadees King Khan?

A

partijen en grommende bastonen drukken die enkele overgebleven feelgoodmomenten grondig dood. Het stuiterwerk waarvoor het ritmetandem geregeld zorgt, werkt ook nog lichamelijk aanstekelijk. Hier kun je onmogelijk rustig bij blijven. Het knappe en bewonderswaarde wat ForceFeed gelukt, is dat al dat brute geweld niet ten koste is gegaan van de melodieën en de variatie. Iets dat op het debuut van hun helden American Head Charge wel regelmatig tot een mankement leidde. Wellicht heeft de progressieve aanpak en de begaafdheid van de ForceFeed muzikanten daar mee te maken. In de wetenschap dat gitarist Marc Maquelin, bassist Johan van Stratum en Remy Lissenburg op de Tilburgse Rockacademie hebben gezeten doet weinig ter zake. ForceFeed heeft gewoonweg alles om een grote speler in de metal te worden. Live maken ze het namelijk ook waar!

M

l een dik decennia lang is het Zweedse collectief The Hellacopters bezig en nog immer hebben ze aan kracht ingeboet. Ook niet op de ep Strikes The Lighting die ter gelegenheid van dit hun tienjarig bestaan werd opgenomen. De muziek van het vijftal heeft zich gaandeweg deze periode geëvalueerd van vuige rock & roll tot een gepolijstere en krachtige sound. Op Strikes The Lighting krijg je wat dat aangaat precies wat je verwacht. Blinded By The Light is direct, heeft een poppy inslag waar de ‘whoe-whoe’-refreinen en orgelpartijen mooi in zijn verwerkt. On The Line wordt met een aangename Motorhead-attitude gespeeld en Fiends And Frankensteins staat bol van de rock & roll-cliche’s zonder dat deze gaan irriteren. Na een dik kwartier is de koek echter op, terwijl de zes nummers naar meer smaken. Veel meer.

Fozzy All That Remains Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 10 Label: SPV Door: Guido Saladillo Waardering: 6,5 et muzikale topkrachten in de brede rug heeft worstelaar Chris Jericho een sterke basis om zijn doorsnee stemcapriolen aardig te camoufleren. Op sommige momenten doet die denken aan het orgaan van Paul Sabu (hij was ooit veelbelovend componeertalent maar na de doorbraak van grunge helemaal verdwenen in de anonimiteit). Een middelmatige zanger na een paar zanglessen, zegmaar.

Toch heeft zijn band Fozzy wel bestaansrecht heeft. Daar voor staan er genoeg alleraardige nummers op All That Remains. Eentje kan in de V.S. zowaar een hit worden; het catchy Wanderlust. Een extra applausje gaat naar gitarist Rich Ward en drummer Frank Fontsere. Het duo maakte in de jaren ’90 furore met het inmiddels heropgerichte Stuck Mojo. De pompende groovy metal houden ze gereserveerd voor die band. En dat is goed ook. Fozzy maakt ‘niks-aan-de-hand’hardrock. Fozzy doet, zij het gelukkig onverkrampt, een poging om met een eightiesgevoel en met de kennis van nu-metal een graantje mee te pikken van het succes van megaverkopers als Nickelback en Saliva. De gastbijdragen van Zakk Wylde (Ozzy Osbourne, Black Label Society), Marty Friedman (ex-Megadeth) en Marc Tremonti (ex-Creed, Alter Bridge) aromatiseren die nummers.

Entombed Unreal Estate Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Threeman/Bertus Door: Guido Saladillo Waardering: 7

E

ntombed is één van de weinige Zweedse bands die international invloedrijk was.Hun smerige op Black Sabbath en Motörhead geschoolde death & roll is doorspekt met gespierde riffs en o zo eerlijke songs. Des te verrassender is Unreal Estate. Niet dat je tevergeefs naar ruige riffs zoekt, integendeel zelfs, maar het blijkt een registratie te zijn van één van de concerten met het Royal Swedish Ballet! Dat

verwacht je eerder van een Within Temptation of Nightwish, maar het lukte de beide choreografen Bogdan Szyber en Carina Reich om nummers van de Entombed-albums Uprising en Morning Star van de passende danspassen voorzien. Best jammer dat deze rare samenwerking (nog) niet uit is op dvd, want dit album klinkt in Entombedmaatstaven wel heel clean. Het blijkt stiekem best een band te zijn die hun instrumentaria goed beheersen... Dat was mij nooit opgevallen met zoveel decibellen en biermoleculen.

A Perfect Circle eMOTIVe Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 12 Label: Virgin Door: Joyce van den Bogaard Beoordeling: 7

I

k heb niet zoveel met covers. Herstel: ik heb helemaal niks met covers. De remakes die je in de Top 40 voorbij hoort komen, voegen voor mij nauwelijks of niks toe aan het origineel, en dat is eigenlijk ook mijn kritiek op covers in het algemeen. Ik heb wel wat met A Perfect Circle. Herstel: ik vind de stem van Maynard James Keenan geweldig. Nu die twee samenkomen op eMOTIVe, heb ik lang gewacht om dit album te gaan luisteren, uit angst voor een tegenvaller. Die tegenvaller bleef gelukkig uit. eMOTIVe is niet een plaat die APC-fans tot hun favorieten zullen rekenen. Maar dat hier origineel is omgegaan met covers mag gezegd worden. Hoewel in mineur, is bijvoorbeeld Lennon’s Imagine nog wel te herkennen, maar People Are People van Depeche Mode, of What’s Going On van Marvin Gaye lijken totaal andere, nieuwe, nummers, en dat bedoel ik positief. Ze zijn overgoten met een APC-sausje, en de soms haast fluisterende stem van Keenan bepaalt de doomy sfeer van eMOTIVe. Ze zijn de eersten die mij doen twijfelen aan mijn mening over covers. Hulde.

The Used In Love And Death Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 12 Label: Warner Door: Jim Jansen Waardering: 7

T

he Used is een vanuit Utah operend viertal dat hier in Nederland nog weinig bekendheid geniet, maar thuisland Amerika dweept met de band. In het verleden verkochten ze meer dan een miljoen cd’s en ook met In Love And Death zal het goedkomen. Althans, in Amerika, maar of ook Nederland omgaat is afwachten. Probleem is dat alle varianten van nu-metal zo langzamerhand zijn uitgemolken en doordat er weinig nieuwe ontwikkelingen in dit genre zijn te ontdekken, lijkt elke groep met een eenheidsgeluid te komen. Zo ook op In Love And Death, dat dus niet origineel klinkt, maar ondanks dat geen onaardig album is geworden. De biografie meldt dat de band zich vooral wilde afzetten tegen de bekrompenheid in het conservatieve Utah en daarom maar muziek is gaan maken. Op Take It Away schreeuwt The Used alle frustraties van zich af en daarmee opent het album pakkend. I Caught Fire is een typische collegepopsong terwijl het melodramatische All That I’ve Got zo pathetisch klinkt dat het gaat irriteren. The Used kent de wetten van de pop business dus de onvermijdelijke balade staat er ook op, (Yesterday Feelings) waar de akoestische gitaar de boventoon voert. Sounds Effects And Overdramatics is het sterkste nummer op de plaat, door avontuurlijke spanningsopbouw en een pakkende melodie. Niet vernieuwend kortom, maar leuk om naar te luisteren. Ben benieuwd wat de plaat hier gaat doen.

MUSIC minded op je mobiel? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

02-02-2005

11:18

Pagina 7

recensies re-releases/verzamelaars The Karelia Divorce At High Noon Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 17 Label: Roadrunner/CNR Door: Jeroen Fidder Waardering: 7

H

et succes van Franz Ferdinand komt niet helemaal uit de lucht vallen. Zanger Alex Kapranos was in vroeger dagen voorman van het rariteitenkabinet The Karelia. Dit eerste en enige album van de band uit 1997, waarvoor Franz Ferdinand-fans de laatste tijd veel geld neerlegden, is nu opnieuw verschenen, geremasterd en voorzien van twee bonustracks en een videoclip. De uitgave van deze re-release is met het oog op de centen volstrekt verklaarbaar en om artistieke redenen ook helemaal legitiem. Meestal stelt een dergelijke re-releases teleur, omdat de held van nu dat toen nog lang niet was, maar The Karelia was een bijzondere groep. Ook toen al flirtte Alex (zang, gitaar, bouzouki en banjolele) met artrock en, hoewel lang zo hoekig niet als Franz Ferdinand, met abrupte tempo- en stijlwisselingen. Maar The Karelia haalt er nog veel meer bij. We horen vaudeville, New Orleans jazz, surf, hoempapa, ska, Griekse sirtaki, Spaanse castagnetten, Oxford-Engels en veel trompetgeschal. Erg vrolijk allemaal; Crazy Irritation (“Everybody loves a loony”) is zelfs pure slapstick - je moet er tegen kunnen. Een leuke cd, waaruit valt te leren dat het met Franz Ferdinand nog vele kanten opkan.

Mogwai Government Confessions Speelduur: 68 minuten Aantal tracks: 10 Label: Matador/PIAS Door: Paul Claasen Waardering: 7,5 adies and gentleman: Mogwai!” Het is de onlangs overleden dj John Peel (vader van de BBC Sessions) die de Schotse band op het eerste nummer van dit album aankondigt en dat klinkt toch nog een beetje vreemd. Government Confessions, BBC Sessions 1996-2003 is een compilatie van vijf sessies die de experimentele post-rockgroep in zeven jaar deed en geeft een prima overzicht van het werk van Mogwai tot nu toe. Hierbij komen het sterke debuut Young Team (1997) en het laatste volledige album Happy Songs For Happy People (2003) het meest prominent aan de orde. Ook ontbreekt vroege single New Paths To Helicon niet. Mogwai heeft een uitstekende livereputatie en op deze plaat is te horen waarom. De gelaagd opgebouwde en vaak uitgesponnen nummers boeten tijdens de optredens niets in aan spanning en overtuiging. Daarnaast wekt de combinatie van gitaren en elektronica net zo’n sprookjesachtige sfeer op als bij de studioalbums. Incidenteel wordt er gezongen (Hunted By A Freak en Cody) en in een paar nummers komt ook de ruigere kant van de band naar voren (Like Herod en New Paths To Helicon Part I).

Government Sessions is een must voor de fan en een mooie introductie voor de nieuwkomer.

L

Billy Joel Piano Man: The Very Best Of Speelduur: 78 minuten Aantal tracks: 19 Label: Columbia Door: Mirco Haarmans Waardering: 5 aar dat oude spul van Billy Joel mag ik graag luisteren. Piano Man, New York State Of Mind. Het gaf Joel een grote cultstatus en het paste in de muzikale rocktraditie van eind jaren ’70. Hij mocht even in de achtergelaten voetstappen van Dylan wandelen. Waar ging het fout? Ging het fout? Niet in zijn optiek, niet in de optiek van vele luisteraars. Maar toch, de vaandel die hij droeg mocht hij afstaan aan anderen. De jaren ’80 maakten van hem een moloch (ondanks het in de ban doen van Goodnight Saigon in de V.S.).

Megasuccessen en megaverkopen maakten zijn platen er niet beter op. Tja, nota bene Goodnight Saigon werd een nummer 1-hit in Nederland. Maar Billy Joel was drukker bezig de Amerikaanse vlag met het portret van Reagan uit te dragen (figuurlijk gesproken).

Misschien heeft dat er altijd ingezeten en hebben wij gewoon niet goed opgelet. Anyway, hierbij een Very Best Of (ik ben de tel kwijt).

Ook nog uitgebracht na alle heisa rond de kerst. Hier krijgt u negentien klassiekers, maar niet allemaal even fraai. Commercieel hoogtepunt voor Billy Joel was natuurlijk An Innocent Man (met de nummers Tell Her About It en Uptown Girl). Vanaf de jaren ’90 werd het allemaal wat minder. Dat is helaas te horen ook.

N

Damien Rice ”O” Speelduur: 61 / 31 minuten Aantal tracks: 10 / 8 Label: 14 Floor Records Door: Mirco Haarmans Waardering: 1 u ziet het goed: het laatste album van singer/songwriter Damien Rice is al weer opnieuw uitgebracht. De fijne singer/songwriter van vorig jaar vindt u opnieuw in de winkels met een extra cd’tje met acht tracks. De moeite waard? Ja en nee. Leuk, maar een beetje overbodig is het wel. Wiens idee was dit? De platenmaatschappij van Rice? Doe dat nou toch niet! Alle firstbuyers voelen zich weer genaaid en wachten volgende keer wel weer even met de aanschaf van dit soort cd’s voor de volle mep. Zit men de volgende keer met een stapel onverkoopbare cd’s en dan krijgt de artiest weer de schuld. Ach en wee.

Breng hem dan uit als ep’tje voor een fijn prijsje. Op het extra cd’tje staan acht tracks waarvan vier niet eerder waren uitgebracht. Van die vier valt vooral het livenummer: Woman Like A Man op. Pittig nummer. Maar ook Moody Mooday mag er zijn. Damien kan toch erg fijne nummers schrijven. De vier nummers zijn wel mooie aanvullingen, maar niet voor twintig euro. Jammer, want de nummers zijn wel de moeite waard. Groeten van een arme cd-koper…

J

David Bowie 1. Outside Earthling Hours Label: Columbia Door: Ruben Eg Waardering: 6-, 4, 6-

H

et heruitgeven van de Bowiecollectie zal voorlopig wel een never ending-story blijven. Toch komen de rerelease van de toch wel vrij recente albums 1. Outside (’95), Earthling (’97) en Hours (’99) als redelijk onverwacht. Bowie heeft de drie als een Special Limited Edition verpakt, met als resultaat dat de albums nu met een extra cd te verkrijgen zijn. Het ‘waarom?’ moet je bij dergelijke heruitgaves al niet eens meer stellen, zodat we ons maar richten op het ‘hoe?’.

Nou dat ‘hoe?’ lijkt op het eerste gezicht nog best wel wat. De cd’s zijn in een luxe verpakking gestopt en aan het artwork is redelijk zorg besteed. Van de collectie is 1. Outside het meest creatieve en Earthling het meest commercieel interessante album van de drie.

Halverwege de jaren ’90 wint Bowie met 1. Outside, waarop hij weer samenwerkt met Brian Eno, vrij gemakkelijk een groot deel van zijn oude fans terug die na een slappe periode in de jaren ’80 waren afgehaakt. Maar wat in een cyclus van Outside-albums rond mysterieuze thema’s als kunst, moord en cyberspace had moeten uitmon-

20

Elvis Presley 18 UK #1’s Singlebox Label: RCA Door: Ruben Eg Waardering: 8

O

verdaad schaadt. Niet alleen nadat Elvis rond de eeuwwisseling werd uitgeroepen tot Artist Of The Century, maar ook al lang daarvoor lanceerde RCA de ene na de andere louche Elvisverzamelaar of -heruitgave. En nee: daar zal voorlopig geen einde aan komen. Elvis blijft immers de eeuwige kip met de gouden eieren of de nooit droogstaande muzikale melkkoe. Toch heeft het allernieuwste Elvisproduct iets wat veel van de eerdere Elvisreleases niet hadden, namelijk een echte vorm van waarde. Op 8 januari jl., de dag dat Elvis zeventig jaar geleden geboren werd, werd een begin gemaakt van iets wat moet uitgroeien tot een wekelijkse release van authentieke Elvissingles die uiteindelijk samen de boxset 18 UK #1’s Singlebox vormen. Wie pas bij het

den, blijkt na één deel al weer ten einde te zijn. Bowie duikt op het industrialgenre en wordt met het album Earthling (rond zijn vijftigste verjaardag) opeens weer een hippe artiest. Twee jaar later gaat het roer weer om. Bowie laat de lokken staan en grijpt met Hours terug naar de mid-tempo popsongs uit de Hunky Dory-tijd. Hoewel het album niet op een brede waardering kan rekenen, staan er toch bij vlagen zeer behoorlijke songs op Hours. De bij de heruitgegeven drie albums gevoegde bonusdiscs, zijn voor het merendeel van een karige kwaliteit. Het materiaal bestaat grotendeels uit remixen, die weliswaar door gelouterde producers gemaakt zijn, maar op geen enkele wijze van extra waarde voor de Bowiecollectie zijn. 1. Outside biedt nog wel de niet eerder uitgegeven nummers Get Real en Nothing To Be Desired, terwijl op de bonusdisc van Hours de tracks 1917, We Shall Go To Town, We All Go Through en No-one Calls te horen zijn. Earthling biedt daarentegen niks van extra waarde.

Eindoordeel? Voor kennisgeving aannemen, maar verder rustig links laten liggen deze Special Limited Editions.

dvd At the close of every day The Sound Of Someone Watching Me Label: Volkoren/Munich Door: Jeroen Fidder Inhoud: 7.5 Bonusfeatures: 6

I

ets later dan de gelijknamige live-cd verscheen onlangs ook de dvd-versie van het optreden dat at the close of every day op 12 november 2003 gaf in de Brusselse prachtzaal Ancienne Belgique. Meer dan de live-cd voegt deze dvd werkelijk iets toe aan de studioalbums. In de in zwart-wit geschoten concertregistratie zie je namelijk de gezichten achter de liedjes. Geconcentreerde gezichten die zich vol inlevingsvermogen door het repertoire werken. Repertoire waarbij termen passen als verstild, emotioneel en sober. En hé, daar zien we David Eugene Edwards van 16 Horsepower meespelen. Verder twee extra’s: een fotogalerij en een boeiende docuwandeling door Brussel. Die laatste voert naar een knus café, waar gitarist Axel Kabboord en zanger Minco Eggersman wat nummers vertolken.

Kippenvel! Verder horen we waar Minco zijn drumstel vandaan heeft: van de zolder van een kerk. Hij mocht het voor honderd gulden meenemen. De Noorse bassist Jan-Erik Stig vertelt lachend dat de straatmuzikanten in Brussel meer geld verdienen dan zij. En dat die waarschijnlijk ook meer publiek hebben. De liefde voor de muziek gloreert in deze fraai vormgegeven dvd, waarvan het ontbreken van spectaculaire extra’s niet echt een gemis is.

Simon & Garfunkel Old Friends Label: Columbia Door: Steef van Leeuwen Inhoud: 9 Bonusfeatures: 8

V

an de laatste Simon & Garfunkel-tour, die in 2003 onder de naam Old Friends heeft plaatsgevonden, is een dvd verschenen. Nu was die tour al opzienbarend, want na twee decennia stonden beide heren voor het eerst weer op het podium. Zoals dat gaat met oude vrienden maken ze graag ruzie, maar eens in de zoveel tijd wordt de strijdbijl begraven en daar kunnen we allen maar blij mee zijn in dit geval. Simon & Garfunkel hebben in de jaren een fantastisch repertoire opgebouwd van mooie liedjes, waaronder onsterfelijke melodieën als America, I Am A Rock, Mrs. Robinson, The Only Living Boy In New York, The Boxer en ga zo maar door. Zo op het eerste gezicht zijn de mannen er niet op achteruitgegaan, allen maar wat ouder geworden. Hetgeen niet inhoudt dat de automatische piloot staat ingeschakeld. Gesteund door een meer dan capabele band, met daarin coryfeeën als Jim Keltner op drums en Pino Palladino op bas, weten de voormalige Tom & Jerry hun songs met subtiele variaties opnieuw leven in te blazen. Grote verassing tijdens deze registratie is een gastoptreden van The Everly Brothers. De nieuwe audiotrack Citizen Of The Planet is in orde, maar geen essentiële toevoeging aan hun repertoire. De bonus in de vorm van TV-materiaal uit 1970 is een ware traktatie. Al met al is deze dvd een must, ook als je niet bij de concerten bent geweest.

Richard Thompson Band Live In Providence Label: BMG Door: Cooking Vinyl Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 7

R

ichard Thompson vertelt graag verhaaltjes. Tijdens de Old Kit Bag-tournee van 2003 zijn de meeste van de opnames voor deze dvd gemaakt. Het was lang gelden voor de man het podium opnieuw betrad (bijna twintig jaar). Simpele setting. Akoestische gitaren, mandolines, een paar doeken over het podium gespannen en een simpele set gespeeld. Simpel in haar eenvoud, maar mooi in uitvoering. De man die ooit furore maakte bij Fairport Convention en enige platen met metgezel Linda maakte, heeft het schrijven, spelen en uitvoeren van kleine portretjes tot kunst

lezen van deze recensie van de actie hoort, heeft dus al een zestal singles gemist. En na verluid zijn de singles zó gewild dat het bij het missen van een enkele release al schier onmogelijk is deze nog aan te schaffen. Natuurlijk had RCA de box ook in één keer kunnen uitgeven, maar met de carrousel van wekelijkse singlereleases wil men nog maar eens aantonen hoeveel hitsingles The King in zijn hoogtijdagen uitbracht en met welke frequentie hij dat deed. Er is dus in ieder geval over nagedacht. De singels zijn als normale cd-singles te verkrijgen, maar unieker is de aanschaf van de singles op 10” vinyl in de originele singlehoezen zoals RCA ze in de beginjaren zestig in Engeland uitbracht. En eerlijk is eerlijk: de singles zien er werkelijk prachtig uit en zijn niet alleen voor de pure verzamelaar de moeite waard om in huis te halen. Op 2 mei a.s. wordt de laatste van in totaal achttien Elvissingles uitgebracht. Soms kan overdaad best lekker zijn.

gemaakt. Inspiratie varieert van Jerry Lee Leiws tot Hendrix. Wat wil je, als je eigen carrière inmiddels bijna veertig jaar omspant? Dit is muzikaal voer voor de mensen die de jaren ’60 een warm hart toedragen.

Alhoewel? Eigenlijk is Richard Thompson ook de laatste decennia niet uit de muziekwereld weg te branden, getuige de dvd en getuige ook de extra’s die op Live In Providence staan. Eerst een royaal uur live uit 2004 (opgenomen vanuit verschillende gezichtspunten) en vervolgens zes ‘zeldzame’ livetracks uit de jaren ’80 (o.a.: Old Grey Whistle Test uit ’84 en Across A Crowded Room uit ’85) en twee uit 2001 (Austin City LImits). Geen half werk, maar gewoon een fijne lange dvd.

Heideroosjes A Bag Full Of Stories Label: Fairytale Door: Ruben Eg Inhoud: 7 Bonusfeatures: 7

New York Dolls Live From Royal Festival Hall, 2004 Label: Sanctuary Door: Ruben Eg Inhoud: 7 Bonusfeatures: 7

T

ot ieders verrassing wist Morrissey (ooit voorzitter van een fanclub) de New York Dolls zo gek te krijgen om op zijn Royal Festival een reünieconcert te verzorgen. En zo wilde het dat pardoes de oude line-up van de legendarische New York Dolls voor het eerst sinds de seventies weer op de planken stond. Met de wijlen gitarist Johnny Thunders vervangen door Steve Conte en Gary Powell van The Libertines achter de drumkit. Een vervolg op Little Steven’s International Underground Garage Festival in New York draaide uit op een tribute voor de kort na het eerste reünieconcert aan leukemie overleden bassist Arthur Kane. Voor Kane is op de dvdregistratie van het concert op het Royal Festival dan ook een tribute ingeruimd. De show zelf is, zeker voor een reünie, erg aardig. Dat de band er oud, héél oud uitziet is natuurlijk wel even schrikken.

boeken Nick Mason Inside Out Uitgeverij: Weidenfeld & Nicholson/ American Book Center Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8

E

r is in de afgelopen jaren al aardig wat geschreven door liefhebbers over Pink Floyd. Drummer Nick Mason heeft alle besognes die onder de groepsnaam plaatshadden meegemaakt en bevindt zich daardoor in de unieke positie om er verslag van te doen. In zijn boek wordt Pink Floyd van mythische tot menselijke proporties teruggebracht, mede dankzij zijn scherpe en sarcastische observaties, waar hij zichzelf niet aan onttrekt. Mason was als bandlid en als beste vriend van voormalige groepsleider Waters een insider, maar onttrok zich aan interne conflicten door zijn positie als drummer (‘a law onto themselves’) en als degene die niet bijdroeg aan de composities. De recentelijk overleden manager Steve O’Rourke krijgt eindelijk de eer die hem toekomt.

Waar het echt om draait zijn de details die we nergens eerder tegenkwamen: van sigaretten bietsen op de hogeschool in Londen tot Waters die alle ex-vrouwen van zijn ex-bandmaten uitnodigde voor zijn solo-opvoering van The Wall in Berlijn. Even boeiend is de enorme hoeveelheid fraaie, niet eerder geziene foto’s, waaronder een dikke kale Syd Barrett die in 1975 zijn vroegere band in de studio bezocht.

soundtracks

I

n november van het vorig jaar vierde de Limburgse punkband de Heideroosjes haar vijftienjarig bestaan. Naast een jubileumtour en een concert in het Tilburgse 013, lanceerde de band ook een speciale dvd om het feest kracht bij te zetten. A Bag Full Of Stories is een dvd waarvan de door regisseur Walter Siegers en producent Joseph Aldenzee gemaakte film 15 Years... Of Ignoring You! de hoofdmoot vormt. In de film wordt de band allereerst (soms overigens een beetje te erg) bewierookt door collega’s, journalisten, festivalorganisatoren, platenbonzen, tattookunstenaars en andere aanverwanten, waarna het verhaal over de afgelopen vijftien jaar Heideroosjes zich via interviews en oude en nieuwe beelden ontvouwt. Leuk zijn met name de écht oude, vaak onscherpe en rammelende beelden uit de begintijd van de band, van opnames uit Walhalla in Sevenum (1991) en Paaspop in Jeugdcentrum De Vlies in Horst (1992). Of de eerste videoclip van het nummer Hippie Sing Along voor de VPRO. De andere helft van de dvd is gevuld met livemateriaal, opgenomen op festivals als het Belgische Wercher en het Limburgse Pinkpop. Vooral interessant zijn de fragmenten van de clash tussen de Heideroosjes en het Metropool Orkest en de Ramones-tribute in Paradiso. Een dvd voor nieuwe en oude fans.

The Rasmus Live Letters Label: Universal Door: Joyce van den Bogaard Inhoud: 7 Bonusfeatures: 7

Bell, Book And Candle Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 15 Label: Harkit Records/ClearSpot Door: Abel Schoenmaker Waardering: 7

D

e namen Kim Novak en James Stewart zullen voor eeuwig met elkaar verbonden zijn dankzij Alfred Hitchcock’s meestwerk Vertigo uit 1958. Minder bekend is Bell, Book And Candle, de verfilming van een Broadway-toneelstuk, dat een jaar later met dezelfde acteurs werd gemaakt. Componist George Duning verdiende zijn sporen met werk voor b-films, en sleepte drie Oscarnominaties in de wacht, onder meer voor zijn composities voor From Here To Eternity.

De soundtrack van Bell, Book And Candle heeft een ietwat kitscherig laagje, dankzij de vrolijke jazzy, uptempo stukjes (veel violen en blazers). Het geluid is onlosmakelijk verbonden met de muzikale filmtrends van eind jaren ’50, begin jaren ’60, maar klinkt interessant genoeg eerder tijdloos dan gedateerd. Helaas heeft deze cd-versie moeite met de hoge tonen van de violen (wellicht klinkt het op vinyl beter). Maar misschien mogen we niet te hard klagen, en kunnen we beter diverse goden op onze blote knietjes danken dat deze muziek na een halve eeuw weer onder de aandacht wordt gebracht.

The Phantom Of The Opera

V

olgens mij is The Rasmus nou een typisch voorbeeld van een eendagsvlieg (hoewel ze voor hun bekendheid in Europa al wereldberoemd waren in het thuisland Finland). De groep werd bekend dankzij een prima single (In The Shadows), kwam daarna nog wel eens op de radio met First Day Of My Life, en vervolgens werd het stil. Nu is daar dan een hele dvd, met als hoofdmoot een show, beschikbaar in Dolby 5.1, opgenomen op het Zwitserse Gampel Open Air in augustus 2004. Natuurlijk wordt er veel materiaal gespeeld van het album Dead Letters. De beeldkwaliteit is redelijk, hoewel de camera erg vaak van shot en hoek wisselt.

Naast de show biedt de dvd veel extra´s. Naast de verplichte fotogalerij (die wel begeleid wordt door akoestische versies van de nummers) en een verzameling van alle videoclips, zijn er bijvoorbeeld ook een hoop aardige Making Of-video’s en een interview met de hele band over onder meer het succes van Dead Letters. Aan de vormgeving is dus aardig wat aandacht besteed, en dat pleit voor The Rasmus. Een fan van de band kan de dvd dan ook blind kopen, wetende dat hij waar voor zijn geld krijgt.

24 Music From The Televison Series Speelduur: 63 minuten Aantal tracks: 24 Label: Fox Music/Virgin Door: Ruben Eg Waardering: 8

M

y name is federal agent Jack Bauer. This is the longest day of my life.” Zo trapte Kiefer Sutherland vier jaar terug de eerste serie van de tv-cyclus 24 af. Jack Bauer wist toen nog niet dat er sindsdien meer ‘langste dagen’ zouden volgen, want inmiddels is in Amerika al de vierde jaargang in de maak (Yorin zendt momenteel nog serie drie uit). Naast de terreur die CTU-agent Jack Bauer moet bestrijden in een dag vol opzienbarende plotwendingen, is met name de opzet van vierentwintig afleveringen waarin het verhaal in real-time wordt bekeken debet aan de enorme spanning en opwinding die de serie op de kijker overbrengt.

Dat er überhaupt nog muziek in de serie zit, was mij persoonlijk dan ook nog niet eens opgevallen.

Speelduur: 63 minuten Aantal tracks: 14 Label: Sony Door: Abel Schoenmaker Waardering: 4

A

ndrew Lloyd Webber’s musical The Phantom Of The Opera is één van de griezeligste aller tijden. Niet omdat het verhaal indrukwekkend is, maar juist omdat vanwege het zouteloze karakter. Nu zijn opera’s van nature al traag en expliciet, maar dat mag geen excuus zijn voor een mager plot en vlakke personages. Zelfs een willekeurig kwartiertje Wagner heeft meer verhaal en psychologische diepgang dan Phantom. En om muzikaal kan Lloyd Webber de vergelijking niet doorstaan. Als Wagner alle toeters, bellen en voorhamers uit de kast trekt, dan past dat in fraai uitgewerkte composities. Phantom Of The Opera zoekt het grootse, indrukwekkende akkoorden, waarbij indrukwekkend vooral (en ten onrechte) als luidruchtig wordt vertaald.

De bioscoopstoelen mogen dan wel trillen, maar als je thuis wilt luisteren blijft er weinig imposants over. Tenzij je burengerucht wilt veroorzaken, maar daar zijn veel leukere cd’s voor in omloop.

De donkere begintune is bekend, maar de andere muziekstukken van componist Sean Callery waren nog niet eerder echt opgevallen. Toch blijken ze bij het beluisteren van de soundtrack van 24 wel degelijk van grote invloed op de spanningsopbouw van de serie te zijn.

Callery werkte met executive producer Joel Surnow al eerder samen bij de tv-serie La Femme Nikita. De onheilspellende, bombastische, melodieuze en soms droefgeestige klanken die hij voor 24 produceerde, verwoorden als geen ander de gemoedsstand van Jack Bauer tijdens zijn acties om Amerika te redden. Tricky-liefhebbers vinden het nummer Christiansands op de soundtrack terug, terwijl Armin van Buuren voor een erg spetterende remix van de 24-tune tekent. Maar vooral de moeite waard zijn de karakteristieke telefoonen intercomgeluiden van de CTU-telefoons aan het slot van de soundtrack. U begrijpt dat deze 24fan ze direct als ringtone heeft ingesteld.

Review pag. 14t/m21

01-02-2005

20:36

Pagina 8

recensies film Ray Distributie: UIP Door: Ruben Eg Waardering: 8,5

A

l in 1987 begon Taylor Hackford (The Devil’s Advocate, An Officer And A Gentleman, La Bamba) aan het lastige project dat het leven van Ray Charles in beeld moest brengen. Het resultaat is een lange zit (ruim honderdvijftig minuten), maar alleszins de moeite waard. Hackford schetst het turbulente leven van de op jonge leeftijd blind geraakte pianist en de manier waarop hij worstelt en weer bovenkomt. Ray is niet alleen een lofzang over de meesterlijke pianist en zijn muzikale oeuvre, maar laat ook een man zien die een constante strijd levert met zijn demonen (zijn verdronken broertje George), verslavingen (heroïne en vrouwen) en een diepe eenzaamheid in een oneindige duisternis.

Het verhaal beslaat niet de periode van geboorte tot het graf, maar begint op het moment dat de muzikant in 1948 de bus naar Seattle pakt om daar zijn loopbaan aan te vangen, om te eindigen in het einde van de seventies waarin Charles zijn meest aansprekende platen maakte. Hackford heeft van Ray een persoonlijk en intiem werk weten te maken, waarin alle goede en kwade eigenschappen van de hoofdpersoon sterk naar voren komen. Toch is het vooral hoofdrolspeler Jamie Foxx die het script op een sublieme manier naar een niveau weet te tillen waarin de film angstig op een echte documentaire begint te lijken. Wel lijkt het plotselinge overlijden van Ray Charles de filmmakers bij het afronden van de film parten te hebben gespeeld.

Het einde van de Ray is namelijk nogal abrupt (alsof men er opeens geen zin meer in had) en is in vergelijking met de voorgaande minuten nogal zoet. Maar een kniesoor die Ray hierop zal afrekenen.

O

ver de soundtrack van Ocean’s Twelve hebben we het eerder al in dit periodiek gehad. David Holmes had die zó cool gemaakt, dat de film er haast niet overheen zou kunnen komen. En dat klopt. Geniaal is ‘ie niet, maar vermakelijk is de tweede film rond pikkedief Danny Ocean wel. Terry Benedict wil zijn in deel één gestolen miljoenen terug, zodat de bende zich moet hergroeperen en in Europa een paar lucratieve kraken wil zetten om zo haar schuld snel terug te betalen. Zo belandt men onder meer in Amsterdam, waar juwelier Van der Woude akelig op Jeroen Krabbé lijkt en het Centraal Station van Amsterdam wel erg op dat van Haarlem. Maar geen hond die daar op let. Voor het eerst sinds tijden komt onze hoofdstad immers weer eens schoon en zonder drugs en hoeren in beeld. Met de schone Interpolagente Catherina Zeta-Jones op de hielen en geplaagd door een concurrerende dief genaamd Night Fox, blijkt het terugpikken van de miljoenenschuld niet zo snel gedaan. Afijn: flinterdun verhaaltje. Maar met een coole soundtrack, een cast om U tegen te zeggen en een heerlijk moordend verhaaltempo, slaat de verveling nooit toe. Op die manier mag er best een deel drie komen.

MODIGLIANI: 10 februari 06 05: 10 februari BRIDE AND PREJUDICE: 17 februari ENDURING LOVE: 24 februari BIRTH: 17 februari BRODEUSES: 17 februari EAT YOUR ENEMY: 17 februari MY ARCHITECT: 24 februari CONSTANTINE: 24 februari

maart:

THE WOODSMAN: 3 maart BROTHERS: 3 maart BINJIP: 10 maart MILLION DOLLAR BABY: 10 maart HITCH: 10 maart TURTLES CAN FLY: 10 maart NOBODY KNOWS: 17 maart HOTEL RWANDA: 17 maart MISS CONGENIALITY 2: 24 maart MEAN CREEK: 31 maart LE CHIAVI DI CASA: 31 maart

april:

CURSED: 7 april SPANGLISH: 7 april RED DUST: 14 april AFTER THE SUNSET: 14 april NOBODY KNOWS: 14 april

Million Dollar Baby

Distributie: MSVP Door: Anneke Ruys Waardering: 7

Distributie: A-Film Door: Ruben Eg Waardering: 9

A

0

A

6-05, Theo van Gogh’s allerlaatste film, heeft de dood van Pim Fortuyn als leidraad. Geen politicus in Nederland wist zich in zo’n korte tijd zo bekend te maken als Fortyun. 06/05 Is een duidelijke combinatie van werkelijkheid en fictie. Je ziet in veel scenes op de achtergrond een televisie, waarop je beelden ziet van belangrijke mensen in het leven van Fortuyn. Dat zijn vooral beelden uit Journaals, waar mensen uit de politiek Fortuyn in een negatief daglicht stellen. De film laat een jonge fotograaf (Thijs Romer) zien die bij toeval plaatjes schiet op het Hilversumse Mediapark op 6 mei 2002, op het moment dat Fortuyn om de hoek om het leven gebracht wordt door ene Volkert van der G. Deze foto’s blijken later bewijsmateriaal te vormen rond een complot van de moord op Fortuyn. Vanaf die dag is zijn leven niet meer hetzelfde en raakt hij verstrikt in een complot dat zijn weerga niet kent. Thijs Romer en Tara Elders zijn in de film de (fictieve) personages die de link vormen tussen de moord en de complottheorie van Van Gogh en boekenschrijver Thomas Ross. Romer en Elders zetten beiden een sterke rol neer. 06/05 Is een spannende en intrigerende film, waarbij de moord op de filmmaker in je hoofd blijft zitten. Er is tenslotte een duidelijke overeenkomst tussen de gebeurtenissen in de film en Van Gogh’s eigen gewelddadige dood.

Un Long Dimanche De Financailles Distributie: Warner Door: Anneke Ruys Waardering: 9

D

rie jaar geleden verraste regisseur Jean-Pierre Jeunet en zijn hoofdrolspeelster Audrey Tatou de wereld met het wonderschone Amélie. De wereld werd een gigantisch succes. Met Un Long Dimanche De Financialles werkt dit ‘winning team’ opnieuw samen.

Maar pas op: dit romantische oorlogsdrama is geen Amélie 2. Un Long Dimanche De Financailles is een meeslepend drama met harde oorlogsbeelden. Het vertelt het verhaal van een ontroerende zoektocht van een jonge vrouw die op zoek gaat nar haar verloofde die in de oorlog is verdwenen. Hij behoort tot een groep van vijf Franse frontsoldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog wegens zelfverminking voor de krijgsraad wordt gedaagd. Als straf worden ze vanuit een geallieerde loopgraaf naar niemandsland gestuurd, hun dood tegemoet. De sfeer van de film is duister, waardoor een vergelijking met het lichtvoetige Amélie onmogelijk wordt. Het enige wat in beide films overeenkomt, is de rijke verbeeldingskracht. De acteerprestaties zijn wederom van hoog niveau. Naast Audrey Tatou (die de kreupele Mathilde speelt) zet ook Gaspard Ulliel als Manech als één van de vijf veroordeelde soldaten en de verloofde van Mathilde een prachtrol neer. De film is tenslotte ook fantastisch om naar te kijken. Elk beeld is een streling voor het oog en maakt de film een niet te vergeten kijkervaring.

bioscoopagenda februari:

06-05

Distributie: UIP Door: Ruben Eg Waardering: 7 merika als politieagent van de wereld.

Zo ver van huis zoeken Matt Stone en Trey Parker, de makers van de animatieserie South Park, het nu ook weer niet in Team Amerika: World Police. Ver trekken de beide heren het wel. Om even bij het begin te beginnen: Team America is een speelfilm, gemaakt op de manier zoals dat in de sixties met de poppenserie Thunderbirds werd gedaan. En eerlijk is eerlijk; de manier waarop deze poppenfilm is vormgegeven verdient een 10 met een griffel.

Vooral de decors zijn met een opmerkelijke genialiteit vormgegeven, waarin elk detail tot in de finesse is uitgewerkt. Neem als voorbeeld het decor van Parijs, waarin de straatkeien zijn vormgegeven als kleine croissants. Het verhaal van de film is daarentegen van een hele andere orde. Doordat de wereld bezaaid is met terroristen, hebben de Amerikanen een speciale eenheid opgestart die overal waar het ze uitkomt potentiële bommengooiers te lijf gaat. Vol van zichzelf noemt de eenheid zich ‘World Police’. Bij de acties wordt geen half werk geleverd; zo legt de eenheid de volledige binnenstad van Parijs en archeologisch Cairo in puin om een paar terroristen uit te schakelen. Ook wordt de Broadwayacteur Gary Johnston ingehuurd om te infiltreren bij een complot om de wereld aan de voeten van de gesjeesde dictator Kim Jong II te krijgen. Team America wordt echter tegengewerkt door een groep linkse Hollywoodacteurs die Team America van opruiend gedrag beschuldigt. Afijn, Stone en Parker knipogen wat af in Team America dat simpelweg té dol voor woorden is om er een boodschap uit te halen. Zelfs de grootste fanaticus kan geen goed woord aan het flinterdunne, maar hilarische verhaallijntje besteden. Not done, maar wel erg leuk.

Ocean’s Twelve Distributie: Warner Bros.

Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

Team America: World Police

Vet Hard Distributie: A-Film Door: Ruben Eg Waardering: 6

N

ederlandse actiefilms.

Ze staan nog altijd synoniem voor Amsterdamned. Een film met een leuk verhaal, maar waarin Huub Stapel met een speedboot door de grachten van Amsterdam raast terwijl het decor toch akelig op Utrecht lijkt. Of waarin een politieauto met volle vaart tegen een paaltje ramt, om zijn weg daarna kreukvrij te vervolgen. Actiefilms die met de beste bedoelingen worden gemaakt, maar het steevast af moeten leggen tegen de meer gebudgetteerde Hollywoodproducties. Daarbij speelt bij Nederlandse actiefilms niet alleen het budget parten; ook de ervaring in het maken, opzetten en filmen van stunts is voor een groot deel verantwoordelijk voor het wel of niet slagen van een dergelijk project. De jonge filmmaker Tim Oliehoek probeert het Nederactiegenre met Vet Hard nieuw leven in te blazen en qua actie lukt hem dat nog heel behoorlijk ook. Natuurlijk moet de regisseur vaak teruggrijpen op pure beeldtrucage,

SON OF THE MASK: 21 april MONDOVINO: 28 april XXX: THE NEXT LEVEL: 28 april MONDOVINO: 28 april

mei en verder:

THE AMITYVILLE HORROR: 5 mei GREEN HAT: 5 mei AROUND THE BEND: 19 mei YES: 26 mei KINSEY: 26 mei NEMMENO IL DESTINO: 26 mei THE CAVE (AKA PRIME EVIL): 2 juni HOUSE OF WAX: 2 juni SIN CITY: 2 juni KUNG FU HUSTLE: 9 juni TEMPORADA DE PATOS: 16 juni BATMAN BEGINS: 23 juni

dvd-agenda februari:

GEORGE AND THE DRAGON: 15 februari ROCK & ROLL GOLDMINE: 15 februari THE BUTTERFLY EFFECT: 27 februari

maart:

MR 3000: 9 maart ALIAS SEIZOEN 3: 10 maart COLOUR OF WAR: 15 maart MUPPET SHOW DEEL 2: 15 maart DE KLEINE WAARHEID: 15 maart CONTROL: 15 maart

l ver voor Clint Eastwood half januari een Golden Globe kreeg uitgereikt voor Beste Regie en Hillary Swank als Beste Vrouwelijke Hoofdrol uit de bus kwam, had een groep Amerikaanse filmcritici Million Dollar Baby al tot de beste film van 2004 uitgeroepen. Redelijk laat verschijnt de film ook hier in de bioscoop. Million Dollar Baby verdient alle lof, want zowel het verhaal als de cast en de regie zijn van een uitmuntende kwaliteit. Regisseur Eastwood schittert als de notoire brompot Frankie Dunn, die samen met oud-bokskampioen Scrap (Morgan Freeman) een boksschool in downtown Los Angeles runt. Gebroken door het leven ziet Dunn de ene na de andere kampioen uit zijn school vertrekken voordat het gedroomde Million Dollar-gevecht begint. Alles wordt anders als op een dag het trailertrash-meisje Maggie Frigzgerald (Hilary Swank) de school binnenloopt en Dunn van zijn starre geloof afbrengt nooit een vrouw te trainen. Maar met het Million Dollar-gevecht op komst nemen de gebeurtenissen opeens een dramatische wending.

Niet alleen het verhaal -waar de dramatiek en het menselijk leed vanaf druipt- zorgt voor een absolute climax, vooral de stuitende botsing van karakters en persoonlijkheden en de dunne lijn tussen geluk en uitzichtloze ellende maakt van Million Dollar Baby een memorabele film.

Oscars in de aanslag graag. (vanaf 10 maart in de bioscoop)

maar de manier waarop een vrachtvliegtuig aan het einde van de film op ramkoers over de startbanen van Schiphol scheurt is toch heel aannemelijk in beeld gebracht.

Toch is Oliehoek aan één essentieel element te makkelijk voorbijgegaan, namelijk het verhaal van de film. Waar de actiestunts prima in elkaar steken, daar staan de peilers van het verhaaltje van Vet Hard op drijfzand. Dat het plot simpel is (kruimeldief Jack Wouterse komt uit de gevangenis en moet op zoek naar geld voor een nieuwe lever voor zijn terminale stiefvader) hoeft niet eens zo’n belemmering te zijn om de kijker bij de les te houden. Enkele Quentin Tarantino-achtige dialoogscenes hadden de karakters in Vet Hard op simpele wijze iets meer diepgang gegeven en de film meer spanning. Nu blijft het echter steken bij lukrake klappen en kogelschoten plus de wetenschap dat Jack Wouterse liefhebber van George Baker is en zichzelf geen dikzak vindt. Leuke bij-info, maar het doet niet echt ter zake.

Een taart met veel slagroom, maar met een wat droge bodem. En da’s een beetje vet jammer.

EVERYONE LOVES RAYMOND: 16 maart CRUSADE: THE COMPLETE SERIES: 16 maart NORTH AND SOUTH: BOOK 1: 16 maart PETRIFIED FOREST: 16 maart LAWS OF ATTRACTION: 22 maart STILLE NACHT: 22 maart THE INCREDIBLES: 23 maart MARTIN MYSTERY: 23 maart THE MANCHURIAN CANDIDATE: 24 maart VIVA LA BAM: 24 maart MAC GUYVER: 24 maart FRASIER 4: 24 maart CHEERS 4: 24 maart IF ONLY: 31 maart THE REPTILE: 31 maart

april

LADDER 49: 6 april PURE ADRENALINE BOX: 6 april ROMANCE BOX: 6 april AL PACINO BOX: 6 april ROBIN WILLIAMS BOX: 6 april PRINCESS DIARY’S 2: 27 april PASOLINI BOX (SALO, THE DECAMERON, ARABIAN NIGHTS, CANTERBURY TALES): 28 april

mei en verder:

NATIONAL TREASURE: 11 mei RESIDENT EVIL: 26 mei UNDERTAKING BETTY: 26 mei HOUR OF THE GUN: 26 mei CHAN BOX (RUSH HOUR 1 + 2): 30 mei RIDING THE BULLET: 30 mei PHANTOM OF THE OPERA: 30 mei LIAR: 30 mei

MM 54 dokument

01-02-2005

20:44

Pagina 22

concertagenda

colofon 9e Jaargang, nummer 54, februari 2005

REDAKTIE: CONCERTAGENDA@MUSICMINDED.NL

februari:

SOUNDSURFER: 25 februari: 013 (Tilburg).

KELLY JOE PHELPS: 14 maart: Paradiso (Amsterdam).

DAVID

PAOLO CONTE: 14 maart: Carré (Amsterdam).

(Amsterdam).

SWAN LEE: 15 maart: Paradiso (Amsterdam).

A BRAND: 11 februari: LVC (Leiden).

DOWNSET: 26 februari: Iduna (Drachten), 27 februari:

TUCK AND PATTI: 15 maart: Oosterpoort (Groningen), 16

THE HURT PROCESS: 11 februari: Goudvishal (Arnhem).

Goudvishal (Arnhem).

maart: Boerderij (Zoetermeer).

THE APERS: 11 februari: Club Zomergem (Zomergem), 12 fe-

TRACE: 26 februari: Bazart (Den Haag).

GOOD CHARLOTTE: 16 maart: 013 (Tilburg).

bruari: Zig Zag (Merksplas), 26 februari: De Klos

THE SHAVERS: 26 februari: R17 (Grootebroek).

THOMAS DYBDAHL: 16 maart: Vera (Groningen), 17 maart:

(Emmeloord).

DAVID GUETTA: 27 februari: T-Dansant, Krasnapolsky Hotel

Paard Van Troje (Den Haag), 19 maart: W2 (Den Bosch), 20

STIJN: 11 februari: Mezz (Breda), 12 februari: Rotown

(Amsterdam), 27 februari: Las-Palmas (Rotterdam).

maart: Paradiso (Amsterdam).

(Rotterdam), 17 februari: Paradiso (Amsterdam), 19 februari:

12-12, THE CONCERT (met: Admiral Freebee, Daan,

THE PEACOCKS: 16 maart: 013 (Tilburg), 17 maart: Ekko

Paard van Troje (Den Haag), 25 februari: Tivoli (Utrecht).

Hooverphonic, Flip Kowlier, De De Mens, Monza, Ozark

(Utrecht), 18 maart: Nighttown (Rotterdam).

ASIA: 11 februari: Lucky & Co (Rijssen), 15 februari: Spirit Of

Henry, Bart Peeters, An Pierlé, Gabriel Rios, Stash,

FEEDER + ZORNIK: 17 maart: Paradiso (Amsterdam).

66 (Brussel).

Jasper Steverlinck, Zornik e.a.): 27 februari: Sportpaleis

SAXON: 18 maart: Podium (Hardenberg).

TOBI NEUMANN: 11 februari: Club Silly (Den Haag).

Antwerpen (Antwerpen).

THUNDER: 18 maart: Bosuil (Weert), 19 maart: Podium

WHITEY: 11 februari: Elf (Amsterdam), 12 februari: Tivoli

FLOWING TEARS: 27 februari: 013 (Tilburg).

(Hardenberg).

(Utrecht).

BRENDAN BENSON: 28 februari: Paradiso (Amsterdam).

VIVE LA FÊTE: 18 maart: Doornroosje (Nijmegen).

AFTER FOREVER: 11 februari: Heineken Music Hall (Amsterdam).

DECAPITATED: 11 februari: Patronaat (Haarlem), 13 febru-

EUGENE

EDWARDS: 26 februari: Paradiso

Oplage: 35.000

maart:

DOWNSET: 20 maart: W2 (’s Hertogenbosch).

MOS DEF: 20 maart: Paradiso (Amsterdam).

DILLINJA AND LEMON D: 11 februari: Tivoli (Utrecht).

ROGUE WAVE: 1 maart: Paradiso (Amsterdam), 2 maart:

EMILIANA TORRINI: 21 maart: Paradiso (Amsterdam).

IMPERIA: 11 februari: Heineken Music Hall (Amsterdam).

Ekko (Utrecht), 3 maart: Rotown (Rotterdam).

JOHN

MEGADETH: 11 februari: 013 (Tilburg).

ADAM GREEN: 2 maart: Melkweg (Amsterdam), 3 maart:

(Amsterdam), 25 maart: Heineken Music Hall (Amsterdam).

NIGHTWISH: 11 februari: Heineken Music Hall (Amsterdam).

Doornroosje (Nijmegen), 4 maart: Rotown (Rotterdam).

THIN LIZZY: 22 maart: De Kade (Zaandam), 28 maart:

THE HACKER: 12 februari: Doornroosje (Nijmegen).

BIFFY CLYRO: 2 maart: Rotown (Rotterdam), 3 maart:

Boerderij (Zoetermeer).

THE REJECT CLUB: 12 februari: LVC (Leiden).

Paradiso (Amsterdam).

KEANE + RUFUS WAINWRIGHT: 23 maart: Heineken Music

HALLO VENRAY: 12 februari: Hedon (Zwolle), 18 februari:

JIMMY EAT WORLD: 2 maart: Paradiso (Amsterdam).

Hall (Amsterdam).

Gloppe (Leeuwarden), 20 februari: Merleyn (Doetinchem),

MANDO DIAO: 2 maart: Tivoli (Utrecht), 3 maart: Melkweg

SECRET MACHINES: 23 maart: Paradiso (Amsterdam).

25 februari: 013 (Tilburg).

(Amsterdam), 4 maart: Vera (Groningen).

CROSBY AND NASH: 24 maart: Melkweg (Amsterdam).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 12 februari:

THE ABYSSINIANS & DILLINGER: 2 maart: Paard van Troje

ROOTS MANUVA: 24 maart: Paradiso (Amsterdam).

Burgerweeshuis

21

maart:

Heineken

Music

Hall

(Den Haag).

NECK: 25 maart: Melkweg (Amsterdam).

(Maastricht).

A BRAND: 3 maart: Mezz (Breda).

THE THERMALS: 25 maart: Vera (Groningen), 26 maart:

EPICA: 12 februari: De Tavenu (Waalwijk), 18 februari: DPO

DANKO JONES: 3 maart: 013 (Tilburg), 4 maart: Paard van

Nighttown (Rotterdam), 28 maart: Melkweg (Amsterdam).

(Enschede), 25 februari: Patronaat (Haarlem), 26 februari:

Troje (Den Haag), 5 maart: Melkweg (Amsterdam).

THERAPY?: 25 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 26 maart:

Groene Engel (Oss).

PETER PAN SPEEDROCK: 3 maart: 013 (Tilburg), 4 maart:

Paaspop (Mariënvelde).

KUNG FU TOUR (feat.: The Vandals, The God Awfuls &

Paard Van Troje (Den Haag), 05 maart: Melkweg

UNITY TOUR 2005: 25 maart: Hedon (Zwolle).

Underminded): 13 februari: W2 (‘s Hertogenbosch).

(Amsterdam), 13 maart: Vera (Groningen), 25 maart: JOC

DILLINGER ESCAPE PLAN: 26 maart: Musis Sacrum

STUCK MOJO: 14 februari: 013 (Tilburg).

Redekiel (Maldegem), 27 maart: Paaspop (Schijndel).

(Arnhem), 27 maart: Oosterpoort (Groningen), 28 maart:

RADIO 4: 15 februari: Melkweg (Amsterdam).

MIA: 3 maart: Paradiso (Amsterdam).

Tivoli (Utrecht).

ENSLAVED: 16 februari: Vera (Groningen), 17 februari:

SKINNYMAN: 3 maart: Paradiso (Amsterdam), 4 maart: Ekko

PAASPOP SCHIJNDEL (met: After Forever, Agnostic

Doornroosje (Nijmegen), 18 februari: Patronaat (Haarlem).

(Utrecht), 5 maart: Rotown (Rotterdam).

Front, Buscemi, Dillinger Escape Plan, Flogging Molly,

HAYSEED DIXIE: 16 februari: Club 3voor12 (Amsterdam), 17

SOUNDSURFER: 3 maart: Instuif (Wijk Aan Zee), 9 maart:

Novastar, Stijn, The Thermals, The Toy Dolls e.a.): 26 + 27

februari: Melkweg (Amsterdam), 18 februari: Ekko (Utrecht),

Podiumcafé

maart: Festivalterrein De Molenheide (Schijndel).

19 februari: Rotown (Rotterdam), 20 februari: Tom Tom

(Nieuwendijk), 19 maart: Nederland 3 (Wateringen).

EIGHTEEN VISIONS: 26 maart: Musis Sacrum (Arnhem), 27

(Heythuysen).

TANZWUT: 3 maart: Patronaat (Haarlem), 4 maart: Bibelot

maart: Oosterpoort (Groningen).

LE PEUPLE DE L’HERBE: 16 februari: Tivoli (Utrecht), 17 fe-

(Dordrecht), 5 maart: Tivoli De Helling (Utrecht).

MAISON ROYALE: 26 + 27 maart: Westergasfabriek

bruari: Vera (Groningen), 18 februari: LVC (Leiden), 19 febru-

THE APERS: 4 maart: Perron 55 (Venlo), 12 maart: R17

(Amsterdam).

ari:

(Deventer),

19

februari:

Ipanema

Unique

(Maassluis),

16

maart:

Xinix

(Grootebroek), 18 maart: Winter Rumble (Peer), 27 maart:

TOY DOLLS: 27 maart: Paas Music Festival (Breezand).

(Eindhoven) 22 februari: Doornroosje (Nijmegen).

Paaspop (Schijdel), 31 maart: Waterfront (Rotterdam).

KYLIE MINOGUE: 27 maart: Ahoy’ (Rotterdam).

MEGADETH: 17 februari: Podium (Hardenberg).

BARON: 4 maart: Doornroosje (Nijmegen).

MASTERPLAN, CIRCLE II CIRCLE, ROB ROCK + PURE INC:

NILS PETTER MOLVAER: 17 februari: Tivoli De Helling

GABRIEL RIOS: 4 maart: Mezz (Breda), 18 maart: Melkweg

28 maart: Bosuil (Weert).

(Utrecht), 19 februari: Bimhuis (Amsterdam).

(Amsterdam).

ZITA SWOON: 29 maart: Paradiso (Amsterdam).

THE EXPLOSION: 17 februari: Goudvishal (Arnhem), 18 fe-

MASTODON: 4 maart: Melkweg (Amsterdam), 5 maart:

US 3: 30 maart: Paradiso (Amsterdam), 31 maart: Tivoli

bruari: Nighttown Basement (Rotterdam).

Doornroosje (Nijmegen).

(Utrecht).

UNITY TOUR 2005 (met: Agnostic Front, Terror, Die Cast

SUPERPITCHER: 4 maart: Panama (Amsterdam).

WESTLIFE: 30 maart: Heineken Music Hall (Amsterdam).

& Settle The Score): 17 februari: Melkweg (Amsterdam).

THE SHAVERS: 4 maart: Donkey Shot (Heemkerk), 13 maart:

APOCALYPTICA: 31 maart: 013 (Tilburg).

VAN MORRISON: 17 + 18 februari: Vredenburg (Utrecht).

Atlantis (Alkmaar), 19 maart: Fenix (Sittard), 25 maart: ‘t

BAD BOYS ROCK FESTIVAL TOUR: 31 maart: Effenaar

FLIP KOWLIER + GABRIEL RIOS: 18 februari: Hedon

Noord (Schagen), 27 maart: Paas Music Festival (Breezand).

(Eindhoven).

(Zwolle).

HALLO VENRAY: 4 maart: So What (Gouda), 5 maart:

KREATOR: 18 februari: 013 (Tilburg).

Metropool (Hengelo), 12 maart: LVC (Leiden), 13 maart:

JULIAN SAS BAND: 18 februari: Boederij (Zoetermeer)

Gigant (Apeldoorn), 19 maart: Merleyn (Nijmegen), 20

TRIGGERFINGER: 18 februari: W2 (’s Hertogenbosch).

maart: Taverne (Bergen).

AMPARANOIA: 19 februari: Tivoli (Utrecht).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 5 maart: Tivoli

JUDAS PRIEST + THE SCORPIONS: 2 april: Brabanthallen

NUFF SAID: 19 februari: The Rose (Beverwijk).

(Utrecht), 25 maart: Paard Van Troje (Den Haag).

(Den Bosch).

Melkweg

(Amsterdam),

20

februari:

Effenaar

MADREDEUS: 5 maart: Koninklijk Circus (Brussel).

FEIST: 4 april: Tivoli De Helling (Utrecht).

DJ NAUGHTY: 5 maart: Elf (Amsterdam).

THE FINN BROTHERS: 6 april: Vredenburg (Utrecht), 8 april:

EPICA: 5 maart: Manifesto (Hoorn).

Koninklijk Circus (Brussel), 10 april: Oosterpoort (Groningen).

(Groningen).

GREEN LIZARD: 5 maart: Unitas (Wageningen).

T.RAUMSCHMIERE (DJ-SET): 9 april: Tivoli (Utrecht).

THE KILLERS: 20 februari: Tivoli (Utrecht).

ALTER BRIDGE: 6 maart: Tivoli (Utrecht), 7 maart: 013

THE HIVES: 14 april: 013 (Tilburg).

SOLEX: 20 februari: Botanique (Brussel), 23 februari:Mod

(Tilburg).

MOTEL MOZAIQUE (met: LCD Soundsystem, Matthew

(Hasselt), 24 februari:Charlatan (Gent), 25 februari: De Kreun

MADREDEUS: 7 maart: Carré (Amsterdam).

Herbert, Tiga, Gabriel Rios, Nancy Sinatra e.a.): 15 + 16

(Kortrijk), 26 februari: CC (Mechelen).

EUROPE: 8 maart: Podium (Hardenberg).

april: Nighttown + Rotterdamse Schouwburg (Rotterdam).

TRISTANIA: 20 februari: W2 (’s Hertogenbosch).

D.A.A.U.: 10 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 11 maart:

WILLY DEVILLE: 8 april: Ancienne Belgique (Brussel).

THE DRESDEN DOLLS: 21 februari: Melkweg (Amsterdam).

Bibelot (Dordrecht), 12 maart: Atak (Enschede).

ALANIS MORISSETTE: 19 april: Ahoy’ (Rotterdam).

LOW: 21 februari: Ancienne Belgique (Brussel), 22 februari:

IMPERIA: 10 maart: Effenaar (Eindhoven), 18 maart: De

LOU

Paradiso (Amsterdam).

Peppel (Zeist).

(Amsterdam).

THE MARS VOLTA: 23 februari: Paradiso (Amsterdam).

MARDUK: 10 maart: Patronaat (Haarlem), 11 maart: Vera

BO DIDDLEY: 23 april: Podium (Hardenberg).

CRADLE OF FILTH: 23 februari: Ancienne Belgique (Brussel),

(Groningen), 12 maart: Bosuil (Weert).

QUEEN WITH PAUL RODGERS: 26 april: Ahoy’ (Rotterdam).

24 februari: Podium (Hardenberg), 25 februari: Paradiso

WAYNE SHORTER QUARTET: 10 maart: Concertgebouw

ELVIS THE CONCERT: 27 april: Ahoy’ (Rotterdam).

(Amsterdam).

Amsterdam (Amsterdam).

DE LA SOUL: 5 mei (middag): Bevrijdingsfestival Groningen

ZITA SWOON: 23 februari: LVC (Leiden), 24 februari:

DOMINIK EULBERG: 11 maart: Club Silly (Den Haag).

(Groningen), 5 mei (avond): Bevrijdingspop (Haarlem).

Oosterpoort (Groningen), 25 februari: Effenaar (Eindhoven),

KOSHEEN: 11 maart: Paard Van Troje (Den Haag).

DAUWPOP (met: Alanis Morissette, Toy Dolls, Intwine

26 februari: Nighttown (Rotterdam), 27 februari: Atlantis

STIJN: 11 maart: Las-Palmas (Rotterdam).

e.a.): 5

(Alkmaar).

THE ARCADE FIRE: 11 maart: Melkweg (Amsterdam).

(Hellendoorn).

SNOWY WHITE BAND: 24 februari: De Kade (Zaandam), 25

AUTUMN: 12 maart: Kiehool (Bergum), 25 maart: Mezz

THE SHADOWS: 10 t/m 12 mei: Heineken Music Hall

februari: Boederij (Zoetermeer)

(Breda), 26 maart: Paaspop (Mariënvelde).

(Amsterdam).

MC5: 24 februari: Ancienne Belgique (Brussel).

DEAD CAN DANCE: 12 maart: Nederlands Congres Centrum

DESTINY’S CHILD: 23 + 24 mei: Ahoy’ (Rotterdam).

THE CHEMICAL BROTHERS: 24 februari: Heineken Music

(Den Haag).

ROD STEWART: 30 mei: Ahoy’ (Rotterdam).

Hall (Amsterdam).

JOOLS HOLLAND AND HIS RHYTHM & BLUES ORCHES-

MARIANNE FAITHFULL: 31 mei: Koninklijk Circus (Brussel).

ANASTACIA: 25 + 26 februari: Ahoy’ (Rotterdam).

TRA: 12 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 13 maart:

U2: 10 juni: Koning Boudewijnstadion (Brussel), 13 juli:

MILANESE: 25 februari: Paard Van Troje (Den Haag), 26 fe-

Paradiso (Amsterdam).

Amsterdam ArenA (Amsterdam).

bruari: Doornroosje (Nijmegen).

MISS KITTIN: 12 maart: Paradiso (Amsterdam).

FIELDS OF ROCK 2005 (met: Rammstein, Black Sabbath,

RUPTURE DJ: 25 februari: Paard Van Troje (Den Haag), 26 fe-

LAURA PAUSINI: 13 maart: Nederlands Congres Centrum

Audioslave, Velvet Revolver, Slayer + Motörhead): 18

bruari: Doornroosje (Nijmegen).

(Den Haag).

juni: Goffertpark (Nijmegen).

22

(Amsterdam),

21

februari:

Vera

REED:

19

april:

Concertgebouw

mei: Evenemententerrein

e-mail redaktie: redaktie@musicminded.nl e-mail produktie: office@musicminded.nl website: www.musicminded.nl VASTE MEDEWERKERS Joyce van den Bogaard, Paul Claasen, Dirk Derks, David Ernst, Jeroen Fidder, Mirco Haarmans, Jim Jansen, Rivka de Jonge, Willem Jongeneelen, Gabriëlla van Karsbergen, Edgar Kruize, Steef van Leeuwen, John Min, Hugo Pinksterboer, Anneke Ruys, Guido Saladillo, Arnold Scheepmaker, Abel Schoenmaker, Anton Speijers, Eric van Splunter, Roger Teeling, Joost van Velzen, Jesse Voorn ILLUSTRATIES Hans Klaver, Knoxillustrations www.knoxillustrations.com

ART DIRECTION & VORMGEVING Peter Koks DRUKKERIJ Senefelder Misset, Doetinchem Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopiën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf schriftelijke toestemming van de uitgever.

april en verder:

bruari:

Melkweg

HOOFDREDAKTIE Ruben Eg, Peter Koks , Erwin Kroon

EINDREDAKTIE Ruben Eg, Jesse Voorn

...AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD: 20 fe-

THE DONNAS: 19 februari: Melkweg (Amsterdam).

ADVERTENTIEVERKOOP MUSIC minded Sales Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 sales@musicminded.nl

MORBID ANGEL: 20 maart: Oosterpoort (Groningen).

FOGERTY:

UITGEVER MUSIC minded Publishing Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471

BRAND NEW HEAVIES: 19 maart: Paradiso (Amsterdam).

ari: Baroeg (Rotterdam).

Onafhankelijk entertainmentmagazine; gratis verkrijgbaar.

Verschijnt 10 keer per jaar.

Kijk voor informatie over een abonnement op: www.musicminded.nl

Amsterdam

© 2005 MUSIC minded Publishing

Check MUSIC minded ook dagelijks via:

Hellendoorn

KPN

(Nederland)

BASE (Belgie)

ROLLING STONES AEROSMITH COLDPLAY KRAVITZ LENNON GABRIEL DEEP PURPLE GOLDEN EARRING QUEEN U2 NEIL YOUNG PINK FLOYD YES RADIOHEAD DOORS LED ZEPPELIN THE EAGLES DAVID BOWIE GENESIS C

CK

O

IN

1

#

LA

E

NU

ER O MB

N

NOW PLAYING ON:

SSIC R

DE MUZIEK VAN JE LEVEN 24/7

FM-stereo op jouw kabelnet Amsterdam e.o. 107.1 – Rotterdam e.o. 104.1 - Utrecht e.o. 104.6 – Den Haag 97.6

(voor andere kabelfrequenties bel 0909-3000675)

+ in de auto op middengolf AM 675

(www.arrow.nl)

e e

e e ! e

e e e

Y

%EN LUIE STOEL JE PC EN WWW TISCALI NL $AT IS ALLES WAT JE NODIG HEBT OM JE FAVORIETE FILMS TE BEKIJKEN OF NAAR JE LIEVELINGSMUZIEK TE LUISTEREN /P WWW TISCALI NL VIND JE HOOGSTAAND ENTERTAINMENT .EEM BIJVOORBEELD DE 4ISCALI 6IDEO#LUB WAAR JE DE MEEST UITEENLOPENDE SPEELFILMS VAN ROMANTIEK TOT SPECTACULAIRE ACTIE KUNT BEKIJKEN EN DOWNLOADEN /F 4ISCALI -USIC EEN MUZIKALE SCHATKAMER WAAR JE ALLE HITS EN ALBUMS VAN JE FAVORIETE ARTIESTEN KUNT VINDEN +AN HET NOG GEMAKKELIJKER $US PAK DE POPCORN EN BEZOEK VANDAAG WWW TISCALI NL

TISCALI5004 A3 BS FC.indd 1

28-01-2005 15:02:19