Music Minded 52

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

11:52

Pagina 1

MUSIC

minded

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE NOVEMBER 2004, NABESTELLEN

MOVIE

ook dagelijks via:

minded

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 7DE JAARGANG, NUMMER 52

Kings Of Leon Boogierock uit Southern U.S.A. D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

ZITA SWOON - DIZZEE RASCAL - VOICST - DER UNTERGANG BULDERENDE BEURSBERICHTEN - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - CONCERTAGENDA

adv.MUSIC minded

29-10-2004

09:46

Pagina 1

Abonnee voor € 23,-

€ 1,- = 1 maand

= 10 x MUSIC/MOVIE minded MUSIC minded

MUSIC

minded

MOVIE

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE SEPTEMBER/OKTOBER 2004, NABESTELLEN

ook dagelijks via:

minded

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 7DE JAARGANG, NUMMER 51

‘Deense Coldplay’ wil volwassen worden

FOTO: ANTON CORBIJN

SAYBIA

D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

RAMMSTEIN - JESSE MALIN - THE BEES - STAR WARS DVD

ARNOLD’S ESSENTIELE SELECTIE - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - CONCERTAGENDA

via:

maak € 23.- over op giro 7460382 [vergeet niet naam en adres te vermelden]

KPN [NEDERLAND] - BASE [BELGIË]

MM 52 dokument - RE

29-10-2004

09:12

Pagina 3

AUDIO/GADGETS zinderende zeventien De zeventien MUSIC minded albumaanraders van het moment.

Een eigen homestudio bouwen?

Doordat pc’s steeds sneller worden en meer mogelijkheden bieden, is het voor steeds meer muzikanten gemakkelijker om thuis een eigen studio op te zetten. Niet alleen de amateur knipt en plakt tegenwoordig thuis zijn muziek in elkaar; ook de professional bespaard een boel geld door lekker thuis te zitten. Enig obstakel is alleen het ontbreken van de kennis om zo’n homestudio op te zetten.

1 Tom Waits - Real Gone 2 Elliott Smith - From A Basement On The Hill 3 The Libertines - The Libertines 4 The Bees - Free The Bees 5 Dizzee Rascal - Showtime 6 Zita Swoon - A Song For A Girls 7 Brian Wilson - Smile 8 Interpol - Antics 9 Steve Earle - The Revolution Starts... Now 10 Ben Harper & TBBOA - There Will Be A Light 11 Voicst - 11-11 12 Kings Of Leon - A-ha Shake Heartbreak

W

13 The Black Keys - Rubber Factory

ant geef toe: je moet toch nog aardig wat verstand van draden, aansluitingen en isolatie hebben eer de eigen studio een beetje professioneel wil klinken. Het door producer Tom Pearce geschreven boek Leer Jezelf Professioneel Een Eigen Muziek Studio Bouwen biedt een helpende hand.

Het bijna driehonderd pagina’s tellende instructie-

14 Camper van Beethoven - New Roman Times 15 Elvis Costello - The Delivery Man 16 Kubus - Buitenwesten 17 Richard Cameron - Back

tip van de sluier door: Hugo Pinksterboer

Noten en zingen

Zangers hoeven minder te sjouwen dan de rest van band, en ze krijgen hun instrument bij de geboorte gratis meegeleverd. Allemaal maneschijn? Niet dus. Gitaristen, drummers, bassisten kunnen zich min of meer straffeloos te buiten gaan aan alles wat ze maar lusten, en zangers niet. Een paar voorbeelden? ★ Je stem reageert slecht op hete (koffie, thee, chocolademelk) en koude dranken.

Drink liefst water op kamertemperatuur. ★ Heet eten (Chinees, Indonesisch, Thais, enzovoort) geeft vaak irritatie en vergroot de kans op brandend maagzuur, en van dat zuur ga je hoesten, en hoesten is rampzalig voor je stem. ★ Ook van noten en poedersuiker kun je gaan hoesten. ★ Zuivelproducten (ook chocola, helaas) kunnen voor extra slijm zorgen, net als jus d’orange, alcohol, suiker, en soms zelfs brood. ★ Alcohol droogt uit, vooral de volgende dag, en het kan je stemplooien laten opzwellen. ★ Van koffie en zwarte thee krijg je een droge keel. Daar kun je iets tegen doen door op elke kop koffie of thee een glas water te drinken. Je hoort soms dat dat voor alcohol ook geldt. Dat zou dan mogelijk de uitdroging tegengaan, maar niet het verdovende effect, waardoor je langer of harder doorzingt dan goed is. ★ Frisdrank met koolzuur geeft gas en gas zit je ademhaling in de weg - en zonder adem is het slecht zingen. ★ Vaak last van een droge keel? Probeer dan minder zout te gebruiken.

Mag je dan niks, als je zingt? Dat hangt er vooral van af hoe je op al die producten reageert: er zijn zangers die al rokend een bord erwtensoep en een portie ijs naar binnen werken en dan nergens last van hebben..

In Tipboek Zang lees je nog veel meer over het gebruik en het onderhoud van je stem (van zuiver zingen tot uitspraak en articulatie, en nog veel meer), maar ook over zangmicrofoons, bijvoorbeeld. Net als de andere delen uit de Tipboek-serie is Tipboek Zang te koop in boek- en muziekwinkels voor € 8,90 per deel. Meer weten? Kijk op www.tipbook.com of mail naar info@tipbook.com.

boekwerk behandelt alle facetten van het opzetten van een eigen digitale muziekstudio; van het aanleggen ervan, tot synthesizers programmeren, opnemen en mixen, stroomvoorzieningen aanleggen en microfoons opstellen. Pearce, die in het verleden werkte met artiesten als Jimmy Page, Elton John, George Harisson en Eric Clapton, heeft zijn instructies in het boek op een heldere manier weten te verwoorden. Ook zonder voorkennis van opnametechnieken en technische aansluitingen, is het mogelijk het boek door te nemen en uiteindelijk zelf aan de slag te gaan. Eigenlijk kan de lezer met behulp van het boek zo ver gaan als hij/zij zelf wil; van een kleine studio om in te prutsen, tot een grotere studio waarin meerdere muzikanten aan de slag kunnen. Ook behandelt Pearce de geschiedenis van de opnametechnieken en geeft hij de student met meer ambities in een extra hoofdstuk nog wat tips over het promoten van de eigen muziek. Toch is er één vereiste dat niet via het boek geleerd kan worden: muzikaliteit. Dat moet is een element dat helaas toch aangeboren moet zijn.

[Leer Jezelf Professioneel Een Eigen Muziek Studio Bouwen, Van Duuren Media]

Geen Irritatie Meer

Niet Stuk Te Krijgen...

Dvd-speler gekocht, Dolby Surround-systeem aangelegd en toch nog irritatie vanwege een ‘afstandelijk’ beeld? Een mens is nooit tevreden. Loewe lanceert nu de Spheros R37 Masterpiece; een tv die niet alleen een adembenemend beeld moet geven, maar ook een dito design heeft meegekregen.

De computers van Apple zijn sinds enkele jaren weer hip, niet in het laatst vanwege het fraaie design die aan de nieuwe series wordt meegegeven. De in oktober gelanceerde nieuwe iBook G4 is het neusje van de zalm hierin. Verkrijgbaar vanaf € 1.1079,- euro, haalt de consument een supersterke notebook in huis die werkelijk niet stuk te krijgen is.

Ondanks dat de Spheros R37 een 1366 x 768 pixelsafmeting heeft meegekregen, haal je met deze platte tv geen lelijk bakbeest in huis. Door de doorlopende vormgeving van het front met donker glas, staat deze zelfs vrij design in menig woonkamer. De Spheros R37 is qua techniek uitgerust met een digitaal signaalverwerking, dat normale tv-signalen optimaliseert en er zelfs meer diepte- en signaalscherpte aan toevoegt. Hierdoor zouden trillingen en vertekeningen van het beeld tot het verleden moeten behoren. Door de beeldverbeteringen zouden bewegingen en teksten, zoals ondertiteling, haarscherp en zonder kunstmatige schaduwen worden weergegeven. Door de ingebouwde harde schijf van honderdzestig Gigabyte (waarmee zo’n tweehonderd uur kan worden opgenomen), is het mogelijk om het Acht Uur-journaal om tien over acht te gaan kijken, terwijl de video het programma nog aan het opnemen is. Uitbreiding met het aansluiten van een surroundsysteem of een digitale satellietontvanger is verder ook geen probleem. De Spheros R37 is niet goedkoop (€ 7.999,-), maar biedt wel een kijkgenot om die prijs goed te praten. Jammer alleen dat er vanavond niets op tv is en dat de videotheek gesloten is...

De supersnelle iBook G4 is voorzien van een G4-processor, heeft een batterij die tot zes uur meekan en een ingebouwde AirPort netwerkkaart. Met deze AirPortkaart is het mogelijk de iBook op een draadloos netwerk aan te sluiten, zodat men niet met die onhandige netwerkkabels hoeft rond te lopen als je met de notebook even van de studeerkamer naar het balkon wilt verhuizen. Naast het mooie design van de notebook, is vooral de sterke constructie ervan bijzonder aantrekkelijk. Ontworpen voor duurzaamheid, is de iBook G4 gemaakt van polycarbonaat (waar ze ook kogelvrij glas van fabriceren) en via een intern frame van magnesium is extra stevigheid ingebouwd. Bijzonder handig voor degene die zijn notebook nogal eens uit de handen laat glippen. Ook vanwege de constructie rond de harde schijf, die in rubber is opgehangen om zo de ergste klappen te kunnen doorstaan.Tot slot zijn er geen kleppen of uitstekende onderdelen op de notebook aangebracht, zodat er niks per ongeluk kan afbreken of worden geactiveerd tijdens het rondsjouwen. Niet stuk te krijgen dus.

Guido’s Bulderende beursberichten Arnold Scheepmaker is op vakantie, zodat Guido Saladillo deze maand zijn kans grijpt om ditmaal een blik op de Bulderende Beurskoersen te werpen.

Guido maakt oftewel een samenvatting van wat hem in het luidruchtige muzieklandschap opvalt of onlangs is opgevallen.

Soms biedt een stad een bepaald handelsmerk voor een sound. Denk maar aan Manchester, Seattle of Gothenburg. Al snel leg je de link van die steden naar acts als The Happy Mondays, Nirvana en At The Gates. Kort nadat ik de verzamelaar Introducing: The New Heaviness hoorde, viel me op dat er al jaren een hard geluid in Tilburg en omgeving wordt ontwikkeld. Die verzamelaar vat dat optimaal samen. Transmsission heeft in de heavy scène amper nog introductie nodig, want met hun debuut 0 maakt de dynamische Neurosisachtige sound met hier en daar een stevige hardcore-injectie, internationaal furore. Ook Dead Rivers leek een even mooie toekomst tegemoet te gaan, maar de handdoek valt

soms plots. Dead Rivers is niet meer. Twee andere bands die op The New Heaviness met slechts één of twee nummers veelbelovend opvallend zijn: ...And Martin On Drums en Craven Screaming.

Laatstgenoemde band opereert in het emocorebereik, maar de samenkomst van riffs, ritmes en ruigheid getuigt van enorme overtuigingskracht en passie. De twee nummers pakken je naar de strot. …And Martin On Drums zoekt het avontuur in tergend uitgestrekte klanktapijten en dat levert een aangrijpende dynamiek op. Binnenkort speelt die band met Fly Pan Am in hun thuishaven Tilburg. En allen hopen in korte tijd op een platendeal.

Wie weet wel bij Relapse. Het vermaarde metal/grind/herrielabel verrast en verast halve volksstammen bijna maandelijks met een subliem album.

Dit keer met Epitaph van Necrophagist. Wat een heerlijke deathmetalmelange is dat! De Duitse band lukt het namelijk om op een zodanig hoog niveau met death metal om te gaan dat je je oren niet gelooft. Alsof ze arrangementleer van grootmeesters hebben genoten. Ze combineren namelijk de van Morbid Angel, Cynic, Nile, Death en Dying Fetus gekende techniek met complexiteit en gematigde experimenteerdrang.

Nu we toch bij Relapse zijn. Ook voor het oog maken hun acts muziek. Clips. Met heel veel mazzel heb je de Egyptoligische clip van March Of The Ants van Mastodon een keer gezien. Of de Nuclear

Assaultachtige, apocalyptische beelden met Nile in het centrum. Maar de meeste video’s zie je nu pas voor het eerst. De dvd Recollection 2 vertoont een fijne brute bloemlezing uit haar stal, helaas zonder veel fratsen. Meer fratsen heeft The Dehumanizing Process, de dvd van Chimaira. Een vlekkeloze banddocumentatie, inclusief het hoofdstuk drummers, gunt een duidelijke blik in de keuken van de Amerikaanse band. De liveopnames, onder meer opgenomen tijdens een Roadrunner Roadrage-tour in 013, laten een sterke, indrukwekkende band zien en soms durf je de woorden van Kerry King (Slayer) te beamen. Chimaira kan the next Slayer worden. The Present Darkness-ep, bonus bij de dvd, biedt perspectief.

Om vrolijk de eerste Bulderende Beursberichten af te sluiten kan een dvd uit huize Fat Wreck Chords bijdragen. Peepshow III bundelt de clips van dat label en daartussen zitten absoluut dijenkletsers. Die van Nerf Herder bijvoorbeeld. Niet alleen zorgt het nummer Mr. Spock al voor een opgewekte stemming, het is gewoonweg leuk om zulke mallotige clips te zien. Of goedgemaakte video’s, zoals Dinner’s For Suckers. De dvd biedt naast andere vlotte liedjes met plaatjes -NOFX, No Use For A Name, Strung Out (met het sterke Cemetery)- niets extra. Op die idiote interviewtjes en Jack Ass-stuntels na.

GUIDO SALADILLO

3

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

11:32

Pagina 4

de mijlplaat GESELECTEERD DOOR: PETER KOKS

THE SPECIALS The Specials Paradiso 1981. Terry Hall van The Specials kondigt het volgende nummer aan: ”I’d like to dedicate the next song, to this guy overhere”, wijzend op een jongen die onwel tegen het podium staat.”This song is for him: Too Much Too Young!”

En voor diegenen die zich afvragen hoe het met die jongen is afgelopen: dank u, met mij gaat het tegenwoordig goed.

I

k was met een goede vriend van mij ’s middags al naar Paradiso gegaan, want we mochten bij de soundcheck aanwezig zijn.

The Specials waren net bij een groter publiek bekend geworden en hun single Too Much Too Young werd regelmatig op de radio gedraaid. Het was dan ook een bijzondere gebeurtenis om ze op een paar meter afstand bezig te zien en vooral toen we na afloop van de soundcheck mee mochten de kleedkamer in. Ik had die dag een lange overjas van mijn broer ’geleend’ en voelde mij top of the bill. Er werd behoorlijk hard gedronken en mijn lege maag begon al te protesteren. In Paradiso zelf was er weinig eetbaars te vinden; alleen wat nootjes en een joint. Uiteindelijk begon het voorprogramma (The Beat) en we gingen dicht bij het podium staan om alles goed te kunnen zien en horen. Nog een paar biertjes erbij en het optreden van The Specials begint. Na het tweede nummer ontmoet ik ’de man met de hamer’ en zak ineen tegen het podium, kotsend over ’mijn’ jas. Het hossende publiek deert mij niet, zij zorgen alleen maar voor frissende lucht, dus die vriend moet ook niet zo aan mij trekken, want ik zit daar goed. Toch?!

Al met al een memorabel concert uit een evenzo memorabele periode. Punk, rock, ska, alles liep door elkaar in die tijd. Queen, Pink Floyd, The Clash, The Specials, The Jam. Noem maar op. In dat jaar was een drietal fans ook geregeld te vinden in de Berger Meermin, een rasechte, dus voor ons foute discotheek. Die drie gingen er natuurlijk niet naar toe voor de muziek. Alleen voor de vrouwen werd een concessie gedaan. In die tijd had de discotheek zo’n verlichte vloer zoals uit Saturday Night Fever en op

een zekere avond stond de dansvloer hutjemutje vol. Wij bestookten de dj de hele avond met één verzoeknummer (Too Much Too Young) en na lang zeuren, werd dat nummer ook gedraaid. Hij kon ook niet anders, want dat nummer was op dat moment juist een grote hit en werd veel gedraaid op de radio. De dansvloer stroomde leeg en wij drieën dansden onze ska-pasjes. Dus ja, The Specials hebben met The Specials voor mij een echte Mijlplaat gemaakt.

The Specials was de bekendste groep van de TwoTone-beweging einde jaren ’70, begin jaren ’80. Jerry Dammers richtte, samen met Lynval Golding en ’Sir’ Horace ’Gentleman’ Panter, in de zomer van 1977 de groep The Coventry Automatics op. Nadat ska de intrede in hun muziek had gedaan, veranderde de naam in The Coventry Specials en vervolgens Special AKA. De band werd uitgebreid met Roddy ’Radiation’ Byers, Neville Staples, John Bradbury en Terry Hall. In 1979 werd hun eerste single Gangsters uitgebracht door het label Rough Trade; een kleine hit, maar groot genoeg om de aandacht te trekken van de grotere platenmaatschappijen. Chrysalis tekende The Specials en Gangsters werd opnieuw uitgebracht en bereikte de zesde plaats! A Message To Rudy werd de volgende single en deze werd eveneens een Top 10hit. In 1980 werd onder de oude bandnaam Spacial AKA een live EP uitgebracht met daarop het nummer Too Much Too Young en met dit nummer behaalde The Specials hun eerste Nummer 1-notering.

Elvis Costello produceerde hun debuutalbum The Specials en deze bereikte de vierde plaats in de engelse hitlijst. The Specials telt vijftien nummers die stuk voor stuk het typische ska-geluid in zich hebben, zonder dat ze op elkaar lijken. Op deze plaat zijn de drie eerder genoemde hitsingles te horen, alsmede een B-kant van één van de singles Nite Klub. De elpee is in die tijd grijsgedraaid en het leek in die tijd niet op te kunnen voor The Specials. Alle optredens waren stevast uitverkocht en skamuziek was helemaal in in die tijd. Zoals met alle stromingen kreeg de ska ook met een terugval te maken. Ook The Specials kregen hier mee te maken; na het tweede album More Specials (een plaat die The Specials in een meer dance/lounge-achtige sfeer brachten) en hun tweede nummer één hit met Ghost Town besloten Hall, Golding en Staples in 1981 om The Specials te verlaten en de Fun Boy Three op te richten. Ook Byers en Panter richtten zich op andere projecten en Jerry Dammers richtte onder de oude naam Special AKA een nieuwe band op. Met deze band scoorde hij in 1984 een Top 10-hit met het nummer Free Nelson Mandela en daaropvolgend wisselend succes met het album In The Studio. In 1986 richt hij Artists Against Apartheid op en wordt Free Nelson Mandela het thema-nummer van The Nelson Mandela 70th Birthday Party in Wembley Stadium. Twee jaar later -in 1990wordt dit feestje opnieuw in Wembley gevierd, maar nu met de bevrijdde Nelson Mandela als eregast.

In 1995 komen The Specials weer bij elkaar op initiatief van Golding, maar zonder Dammers en Hall. Geen van deze bezettingen heeft ooit het succes kunnen benaderen van The Specials uit 1979-1981; misschien hadden ze er verstanding aan gedaan om goed naar het laatste nummer van hun eerste plaat te luisteren: ”You’re wondering now what to do. Now you know this is the end.” bron: Rock, The Rough Guide

MM 52 dokument - RE

27-10-2004

23:49

Pagina 5

focus on W

at een mooie term is het toch: Lo-fi electronica of kortweg indietronica. Een genre dat het beste uit beide werelden aan elkaar koppelt. De gevoeligheid van de indie vermengt met de knisperende beats en soundscapes die rechtstreeks uit de computer rollen. Het is ook een gebied waarbinnen nog veel ontwikkeling mogelijk is. Zie bijvoorbeeld de dromerige wereld die Dieter Sermeus op Miami creëert.

Dieter’s andere band, Orange Black is veel gitaargerichter. Voor The Go Find’s album riep hij dus de hulp in van Arne van Pettegem (beter bekend als Styrofoam). “Vooral om me de foefjes van dat idioom te leren” vertelt Dieter.

“Ik was erg weg van albums van bands als The Postal Service en Neon Golden van The Notwist en wilde graag mijn soort songs koppelen aan die sound. Eigenlijk hadden dit zelfs Orange Black-songs kunnen zijn, maar dan had de uitvoering gewoon heel erg anders geklonken.”

Wat vindt Dieter de grote voordelen van electronica boven gitaarmuziek? Dieter: “Er zijn voor- en nadelen.

Electronische muziek klinkt soms te steriel, te digitaal, dus ik wilde er voor zorgen dat de songs wel heel menselijk bleven klinken. Ik denk dat ik me momenteel echt voor vijftig procent bij alle twee de hoeken thuisvoel.” Modern Times klinkt lo-fi, maar ook complex en zweverig. Was dat een moeilijk nummer om te schrijven? Dieter: “Het is een song die verschillende vormen heeft gehad. Eerst was het echt een simpel zolderkamernummer, maar nadat Arne en ik er mee aan de slag gingen werd het weer iets heel anders. En als we het met zijn vieren op het podium spelen, klinkt het weer bandgerichter.’

de groep speelt binnenkort in Amerika met Lali Puna.

Wanneer ging het balletje rollen? Dieter: “Arne kende de baas van MORR en heeft hem een vroege demo toegespeeld, waar hij erg over te spreken was. Het voelde het logisch om een album bij hun uit te brengen. Het is ook echt een kwaliteitslabel. Veel echt liefhebbers kopen platen ‘omdat ze op het MORR-label zitten’. Ik hoop natuurlijk dat ze dan niet teleurgesteld zijn, maar het is wel een mooie stal om onderdeel van te mogen uit maken.” Niets op dit album doet denken aan de stad Miami. Eerder aan dromerige dagen in heel andere oorden. Miami is toch heel kunstmatig, alles wat Dieter niet is? Dieter: “Dat ik ook zo, maar het komt van een specifieke ervaring. Ik ben er ooit een keer twee dagen geweest om een optreden te doen en liep eigenlijk voortdurend rond met een enorme jetlag tussen de zongebruinde mensen. Daar was het subtropisch, in België was het op dat moment winter en ik voelde me heel wereldvreemd. Daarom heb ik nog steeds een associatie met dat gevoel, dat op zijn beurt wel enorm bij dit album past, als mensen het over Miami hebben.”

Het album van The Go Find komt uit bij het MORR-label en

Marah

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER FOTO: SVEN MOONS

The Go Find M

arah uit Philadelphia. Oftewel: hoe een band celebrities als Bruce Springsteen en Nick Hornby (schrijver van de verfilmde boeken High Fidelity en About A Boy) tot haar grootste fans mag rekenen, toch amper albums weet te verkopen en na één experimenteel rockalbum gemaakt te hebben direct door fans en platenlabel wordt uitgekotst. Het is een beetje het verhaal van Marah in een notendop.

De band rond de broertjes Dave en Serge Bielanko oogste ooit grote bewondering vanwege diens ‘moderne’ aanpak van ‘oude’ rhythm & blues, dat het seventiesgevoel van The Band en Bruce Springsteen liet herleven. Na de in de muziekpers bejubelde albums Let’s Cut The Crap & Hook Up Later On Tonight en Kids In Philly, ging het mis toen de band voor Float Away With The Friday Night Gods in zee ging met de Britse rockproducer Owen Morris (Oasis, The Verve). Hoewel het eindresultaat bij lange na geen slecht rockalbum opleverde en een vocale gastbijdrage van fan Bruce Springsteen het album nog een mooie promotionele bonus meegaf, werd het album door Marah’s oude fans en pers massaal gekraakt, terwijl nieuwe ‘rockluisteraars’ Marah niet cool genoeg vonden. Ook de uitspraak van producer Morris, dat hij de muziek van Marah eigenlijk niet te harden vond, deed vermoeden dat de groep op

haar derde album een verkeerde weg had bewandeld. En dus gooide Marah’s platenlabel Artemis de band direct op straat en leek de mooie toekomst van de gebroeders Bielanko ten einde.

“Ach ja” mompelt Dave nu. “Al die muziekindustrieshit is uiteindelijk helemaal niet belangrijk. Waar het om gaat is of Serge en ik samen nog plezier hebben in het schrijven van liedjes en het spelen in een band. We hadden onze eerste albums heel onafhankelijk gemaakt; ze waren eerlijk en heel rock & roll in onze garage in Philly opgenomen. Daarmee hadden we steeds vijfsterrenreviews binnengehaald. Voor het derde album wilden we de controle totaal uit handen geven, om andere invloeden in onze muziek toe te laten.

Een proces van heruitvinden, zoals Bob Dylan dat ook altijd doet.”

Zodoende kozen de twee na het debacle rond het derde album voor een afkoelingsperiode, waarin Serge tijdelijk naar Londen verhuisde en Dave naar New York, om het daarna weer op eigen kracht opnieuw te proberen. Inmiddels wint Marah met het op een indielabel uitgebrachte 20.000 Streets Under The Sky opnieuw de harten van fans van de alt.country-liefhebbers die ook Ryan Adams als knuffelbeer naast het bed hebben staan. “Dit is wat we doen” legt Dave uit. “Kijk, natuurlijk is het leuk om door Bruce Springsteen en Nick Hornby gewaardeerd te worden, maar op dit moment heb ik vijf euro in mijn broekzak waar ik het de rest van de dag mee moet doen. Maar dat is cool. We kunnen spelen en aan onze songs blijven werken, en dat is mijn leven zoals ik het graag leid. Zoals ik het nu zie kunnen we twee kanten op: we kunnen populair worden, of een coole undergroundband blijven. Beide opties zijn prima.”

DOOR: RUBEN EG

The Spirit That Guides Us E

mocore werd de muziek van het Nederlands/ Deens/Japanse collectief The Spirit That Guides genoemd ten tijde van het eerste album The Sand, The Barrier. Nu is er de puike opvolger North And South en die klinkt beduidend compacter en frisser. ‘Emorock’ volgens de pers; “Gewoon rock”, vindt drummer/liedjesschrijver Minco Eggersman. “Want onze muziek heeft ook elementen uit rock & roll, de jaren ’70 en ’80 en de singer/songwriter-hoek.”

der dynamisch dan een moderne nu-metalplaat, omdat we ‘m hebben gemasterd zoals in de jaren ’70 gebeurde: met vel ‘midden’ qua freqenties.

Daardoor klinken de nummers wel heel direct. Als je ze op een strandradiootje hoort, knallen ze eruit.”

Toch is hier meer aan de hand, want maar weinig andere bands kunnen tegelijkertijd zo stevig rocken én zo intens gevoelig klinken. Eggersman: “Tof om te horen, want wij rocken niet om te rocken. Wij uiten ons, en als dat moet met harde gitaren doen we dat. Maar spelen niet perse hard omdat we geen watjes willen zijn.” Compleet anders klinkt North And South volgens Eggersman niet. “Het blijft toch typisch The Spirit. Popsongs met een refrein, brug en een goede hook. Hoewel TSTGU lang geen Top 40-muziek maakt, is de nieuwe plaat wel veel toegankelijker. Eggersman meent dat dat grotendeels komt door de productie. “Vind je die wat vlak? Dat hoor ik voor het eerst. Het is wel zo dat we de plaat bewust radiovriendelijk hebben gemaakt. De productie is min-

TSTGU maakt deel uit van de Sally Forth en Volkorenfamilie, waartoe verder onder meer This Beautiful Mess, at the close of every day en Glorybox behoren.

Leden van die bands zitten in TSTGU. Het collectief zette zich in 2001 stevig op de kaart met The Sand, The Barrier, waarop de groep hardcore en indierock samensmolten tot een donker, meeslepend en sterk melodieus geheel.

De plaat kreeg louter positieve mediaaandacht, werd internationaal uitgebracht en verkocht meer dan vierduizend keer. “North And South

gaat daar overeen”, weet Eggersman, die eigenaar is van Sally Forth Records “We hebben al zoveel deals dat we bijna heel Europa hebben afgedekt en verder komt de plaat uit in Japan, Canada en Amerika.”

DOOR:JEROEN FIDDER FOTO: ELJEE

5

adv_Thebox_kikke.tv

21-09-2004

p

12:42

Pagina 1

r

e

s

e

n

t

s

:

kikke.tv Kikke.tv alles over over VanKatoen.

VanKatoen. Een Een band alles band die die gaat gaat voor voor z’n z’n eigen ding.

Door keihard werken krijgen ze het voor eigen ding. Door keihard te werken krijgen ze het voor elkaar: elkaar: spelen! spelen! Van Van ‘de ‘deSjor’ sjor’te teRoggel roggeltot tot‘LowLands’!

‘LowLands! kijk zelf maar: vanaf 29 sept., elke Kijk maar: vanaf 29 spetember, elke woensdagavond, woensdagavond, vanaf 21.30 op TheBox(onTheRoxx) meer tjek info?www.kikke.tv www.kikke.tv 21.30 op TheBox(ontheroxx) Meer info?

Thisprogram programis ispowered poweredby: by: This

Heb j’n klip? dan is dit de kans voor jouw band om in jouw regio op de buizz te komen! Tjek www.kikke.tv voor de eisen waarje klip aan moet voldoen. Stuur je klip op naar: VanKatoen, antwoordnummer 789, 3290 WQB Strijen Wie weet krijgt jouw band, jullie klip een kansop TheBox

Tjek www.kikke.tv

This idea is powered by VanKatoen

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

11:13

Pagina 7

pop/rock Mocht je van mening zijn dat A-ha Shake Heartbreak, het tweede album van de drie gebroeders Followill (plus één neefje) vrij kaal, zelfs een beetje demo-achtig klinkt, dan kan dat goed kloppen. A-ha Shake Heartbreak werd namelijk binnen enkele weken zonder overdubs opgenomen in een studio in Los Angeles.

D

e band speelde de nieuwe songs, Ethan Johns en huisvriend Angelo namen de boel op en als achteraf bleek dat iets echt niet klopte werd het nummer hooguit in zijn totaliteit nog een keer gespeeld. “We wilden absoluut dat A-ha Shake Heartbreak een live feel had. Dat het geen gekunsteld album werd. Als je

voortdurend kleine elementjes oppoetst help je je songs vaak juist eerder om zeep dan dat je een beter eindprodukt aflevert. Soms heeft het zelfs wel iets spannends om een oneffenheidje of zelfs een fout niet te verwijderen. Het maakt je album wat rauwer” meldt drummer/mede-songschrijver Nathan Followill vanuit Los Angeles aan MUSIC minded. Nathan, samen met zanger Caleb de voornaamste songschrijver van de Kings, is met zijn vijfentwintig jaar ook gelijk het oudste bandlid. Caleb lijkt ouder, maar is pas tweeëntwintig, neefje Matthew werd onlangs twintig en Jared is de benjamin met zijn achttien jaar. Het moet, zeker gezien het moordende tourschema dat

Kings Of Leon

de band er rond het debuut Youth And Young Manhood op na hield, vooral voor Jared vreemd zijn geweest dat hij continu on the road was. Zou hij nu niet gewoon naar schoolfeestjes moeten gaan en dergelijke? Nathan: “Eigenlijk wel, maar we hebben die mogelijkheid zelf een beetje verknald. Aan het einde van de vorige tour zaten we er helemaal doorheen en onze platenmaatschappij ging er ook van uit dat ze een paar jaar niets van ons zouden gaan horen, maar toen we een weekje thuis hadden gezeten waren we zó verveeld dat we besloten gelijk weer de studio in te gaan. Bovendien: Jared reist nu de hele wereld rond, terwijl hij anders waarschijnlijk blij mocht

“Spectaculair goed” schreef collega Ruben Eg over het debuutalbum 11-11 van de Amsterdamse gitaarpopband Voicst in de vorige editie van dit blad. Dat vinden wel meer mensen, want Voicst is hot in alternatieve popkringen.

En geloof ons gerust, als we zeggen dat dat volledig terecht is.

zijn als hij op schoolreis naar een andere staat kon gaan. Als ik trouwens zie hoeveel meiden hij in de afgelopen maanden heeft verslonden, juist omdat hij er zo jong en cute uitziet, mag hij helemaal niet klagen.”

A-ha Shake Heartbreak is een vreemd album; wederom net iets langer dan een half uur, maar veel minder makkelijk te doorgronden dan het debuut dat tjokvol Southern boogierock stond. In eerste instantie lijkt het een beetje een album dat niet af is (net zoals die tweede van The Libertines), waarna veel nummers toch weer over een onweerstaanbare groove

Voicst

e cd 11-11 mag dan worden bedolven onder de loftuitingen, zanger/gitarist Tjeerd Bomhof weet het nog niet zo goed. “Vooral direct na de opnames kon ik er voor geen meter naar luisteren. De nummers waren bekend terrein, niet fris meer. Fijn dat iedereen enthousiast is, maar ik schommel nog een beetje: soms vind ik het heel tof, maar soms...” Kan hij wel naar zijn eigen stem luisteren?

Aarzelend: “Eh...soms. Met moeite.” Tjeerd jongen, je moet niet zeuren. Want 11-11 heeft alles: smeuïge melodieën, veel variatie, energie, kwajongensachtige bravoure, gedrevenheid, en: veel werklust.

Nederlanders lui en gemakzuchtig? Zeker nooit van Voicst gehoord.

Tjeerd houdt ook niet zo van de mentaliteit van veel Nederlandse muzikanten. “Die vrijblijvendheid, dat muziek iets is dat je erbij doet. Is ook makkelijker, want dan loop je minder risico’s. En dat vertaalt zich naar de muziek. Maar wat zijn helemaal de risico’s: wat eurootjes en wat tijd die je anders op een andere manier had besteed.”

ook produceerde. Wetenswaardigheid: de albumtitel verwijst niet alleen naar de ligging van de studio (aan 11th Avenue) maar ook op de lange werkdagen aldaar. Veel mensen vinden dat het album het livegevoel van Voicst goed weergeeft, maar daar snapt Tjeerd niks van: “We wilden een echte studioplaat maken. Dingen doen die we live nog niet hadden gedaan. Toch is de plaat anders geworden dan we in gedachten hadden. Want door de korte opnametijd zijn twee nummers niet op de plaat gekomen en verder zijn door de invloed van de producer veel nummers anders geworden. Dat komt omdat hij strenger was dan we gewend waren. Amerikanen hebben hogere kwaliteitsnormen. Producers met wie we tot dusver werkten maakten vaak keuzes: een nummer moest óf een goede vibe hebben óf technisch zuiver en goed gespeeld zijn. Déze producer wilde het beide goed hebben.” Nieuw voor de muzikanten was ook, dat ze de nummers met zijn allen tegelijk inspeelden. “Veel bands doen dat, maar wij tot dusver niet. Dat heeft ook te maken met de studio. In déze studio hoorde je heel goed wat je aan het doen was, en veel studio’s hebben dat niet.”

Voicst bestaat verder uit bassist Sven Woodside en drummer Joppe Molenaar. Het trio nam de plaat in slechts drie weken tijd op in New York, in de studio van Girls Against Boys-bassist Eli Janney, die de plaat

Het had gekund dat 11-11 er nooit was gekomen, want ruzies maakten jaren geleden tijdelijk een einde aan Voicst. “De

D

blijken te beschikken. Nathan: “We geloven heel duidelijk in minder is meer. Als je een song volpropt swingt zo’n nummer niet meer. Liedjes als King Of The Rodeo en Soft moeten het juist hebben van hun simplisme. Geen noot te veel.” Soft klinkt overigens, zeker door het afgemeten gitaarspel, ook nadrukkelijk als een song die The Strokes geschreven had kunnen hebben. De band met wie de Kings Of Leon toch al meer dan eens vergeleken werd. Nathan: “Wat kan ik zeggen? We zijn alletwee Amerikaanse bands die bestaan uit een aantal jonge jongens die de tijd van hun leven hebben. Ik denk dat er zeker overlap is, maar er zijn toch ook heel duidelijke verschillen.”

Zoals? Nathan: “Zij hebben meer met garage, wij zijn rootsier. Zij komen uit New York, wij uit het zuiden van Noord-Amerika. Talloze verschillen.”

Vorige maand speelde de band al wel wat liveshows in Amerika, maar het tweede Kings Of Leon-album komt er pas uit in februari 2005. Nathan: “We zijn zeker in Engeland veel groter dan we in Amerika zijn. Daarom kan het album nu al uitgebracht worden in Europa. De fans willen het sowieso horen en het is af, dus releasen maar. In Amerika zouden we verzuipen in de kerstreleases als we dat deden. R.E.M., U2, Destiny’s Child...

Iedereen brengt nu een album of verzamelaar uit. Dan kunnen we beter wachten op de rustigere periode zodat ons album ook daadwerkelijk gehoord kan worden. Dat verdient ‘ie namelijk zeker.” Op Day Old Blues horen we Caleb zowaar jodelen. What’s that all about? Nathan moet lachen. “Ja, dat vroegen wij ook toen we zijn vocalen voor dat nummer voor het eerst hoorden. We schreven die song toen we behoorlijk miserabel waren. We zaten middenin een tour in Duitsland en konden met Thanksgiving niet naar huis.Blijkbaar heeft Caleb die Duitse omgeving omgezet naar een onnavolgbare jodelpartij. Jaja, onvermoede talenten heeft die jongen...”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

geest ver wanten Tom Petty - Full Moon Fever The Strokes - Room On Fire Lynyrd Skynyrd - Second Helping

album: A-ha Shake Heartbreak uitschieter: 4 Kicks

één was serieuzer met muziek bezig dan de ander”, zegt Tjeerd er nu over. “Ik wilde meer, terwijl de rest ook andere bezigheden had.

Bovendien dachten we dat we de muzikale klik die we met elkaar hadden ook met anderen konden hebben. Maar dat bleek niet zo te werken. Je kunt wel nummers schrijven, maar je hebt daarbij de invalshoeken van de anderen nodig. Het is daarom goed dat we weer bij elkaar zijn gekomen, want vanaf toen wilde iedereen op dezelfde manier met Voicst bezig zijn.” Na de hereniging in 2001 ging het snel bergopwaarts, dankzij veelbesproken optredens (Lowlands 2003) en goede demo’s. Succes kon niet uitblijven. Ook volgens de bandleden zelf niet, want zo zelfbewust zijn ze wel. Toch schuilt achter de bravoure van Tjeerd ook Hollandse nuchterheid. “Het is best wel druk hoor, ook al omdat we veel zelf doen (Voicst heeft geen label, wel een distributeur, red.). Maar mijn leven is niet ontwricht of zo.”

Wel wil hij met Voicst de grens over. Allereerst naar België, wat dankzij de distributiedeal met PIAS wel snor zit. Tjeerd zegt het liever nog niet, maar Voicst knipoogt ook naar Amerika. “Omdat we daar de plaat hebben opgenomen, hebben we mensen leren kennen. Ook de producer heeft daarbij een handje geholpen. Verder zit er dankzij onze optredens op de CMJ Music Marathon in New York (Voicst speelde er onlangs voor de tweede keer. red.) wat in.

We hebben dus wel wat dingen lopen.

Maar ja, Amerikanen hè. Motherfuckers.

We kunnen maar één ding doen: goede platen maken en goed spelen. We hoeven niet de wereld te veroveren. Ons doel is te doen wat we leuk vinden. En dat we het leuk blíjven vinden. Maar zakelijk gezien wil ik zeker wel naar het buitenland.”

DOOR: JEROEN FIDDER FOTO’S: BEHNAM BORNAK

geest ver wanten Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain Gem - Tell Me What’s New Queens Of The Stone Age - Rated R

album: 11-11 uitschieter: We Are On A Chemical Push 7

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

11:07

Pagina 9

pop/rock Officieel staat Tommy Stinson nog steeds op de loonlijst van Guns N’ Roses. Maar hoewel het salarisstrookje elke maand keurig door Axl Rose wordt opgestuurd, hoeft de voormalig Replacementsbassist al jaren zijn instrument amper voor de groep aan te raken. Zodoende is er tijd genoeg voor andere dingen. Een solodebuut bijvoorbeeld.

Tommy Stinson T

ommy Stinson wacht met MUSIC minded op zijn avondeten, kort na een optreden in de Melkweg in Amsterdam begin oktober. Samen met zijn vriend Jesse Malin werkt Stinson in de herfst een Europese tournee af, die vooral in Engeland tot tevredenheid van de artiest goed is aangeslagen. Hoewel Stinson zijn solodebuut Village Gorilla Head probeert te promoten met de tournee, is hij voor veel punkrockfans geen onbekende. Met zijn broer, de talentvolle maar aan diens eigen succes ten onder gegane Bob Stinson, maakte hij in de jaren ’80 furore met The Replacements. Stinson probeerde het na het uiteengaan van The Replacements met de groep Bas & Pop, gevolgd door de band Perfect. Nadat het debuutalbum Seven Days A Week van de laatstgenoemde band door platenmaatschappij Ryko niet werd uitgebracht om in de archieflade gegooid te worden, ging de gedesillusioneerde Stinson in op een uitnodiging van Axl Rose om in 1998 de nieuwe bassist van Guns N’ Roses te worden. In die rol speelde de bassist mee op het nieuwe Guns N’ Roses-album Chinese Democracy, maar nadat Axl Rose de opnames van het album vernietigde heeft hij zich niet vaak meer hoeven melden bij zijn broodheer. Stinson sleet zijn dagen sindsdien in zijn eigen homestudio, om uiteindelijk met een soloalbum op de proppen te komen. “Op het momeent dat langzaam weer aan het schrijven was geslagen ging alles eigenlijk vanzelf”verklaart Stinson, al lurkend aan een vruchtensapje. “Na de ervaringen met Perfect en Ryko had ik de pen meer dan een jaar niet aangeraakt. Ik voelde me genaaid door Ryko, die eerst honderdvijfenzeventigduizend dollar aan een album van ons uitgaf maar vervolgens niet wist wat ze er mee aan moest. Ik had echt een break nodig. Guns N’ Roses was een mooie kans die op het juiste moment langskwam.”

Niet geheel ontoevallig is Seven Days A Week van Perfect vlak voor de release van Stinon’s solodebuut alsnog verschenen. Stinson trekt er een gek gezicht bij. “Zo gaan die dingen nu eenmaal” komt er nonchalant uit. Anders dan Seven Days A Week is Village Gorilla Head met

een behoorlijk klein budget opgenomen.

Nadat Stinson zijn songs klaar had, leende vriend Frank Black diens eigen opnamestudio aan hem uit om het album op te nemen. “Ik hoefde alleen een engineer te betalen en had verder eigenlijk geen kosten” vertelt Stinson trots.

“Eigenlijk sta ik bij heel Los Angeles in het krijt. Dizzy Reed (Guns N’ Roses, red.) heeft bijna alle pianopartijen voor me ingespeeld, Richard Fortus (eveneens uit GNR, red.) maakte de strijkersarrangementen enzovoort, enzovoort. Iedereen wilde me graag van dienst zijn. How lucky can you get?” Voor Village Gorilla Head liet Stinson zich inspireren door het meer traditionele singer-songwriterwerk. Vooral Replacements-liefhebbers zullen zich hierdoor moeilijk in het album kunnen vinden. Stinson ziet dat anders: “Ik heb niet het idee dat ik nu iets heel anders doe. De singer-songwriterinvloeden waren altijd daar.

Het enige verschil is dat ik er misschien iets beter in ben geworden door de jaren heen. Natuurlijk heb ik onderweg wat nieuwe invloeden opgepikt, maar ik ben nog net zo trouw aan mijn oude liefdes als twintig jaar terug. Anders dan wat de meeste mensen zeggen, heeft punkrock weinig te maken met trendy kapsels, spikes, oorringen en tattoos.

Punkrock is een state of mind; een ‘fuck you: ik doe wat ik wil, of je het nu leuk vindt of niet!’-houding. Dat is voor mij de essentie van punkrock. Als je je laat leiden door andere factoren, dan ben je met iets bezig dat weinig met punkrock van doen heeft. Dan eindig je als... Stone Temple Pilots. Volgens mij ben ik nu meer punkrock dan toen ik vijftien was, omdat ik nu echt mijn ding doe. Ik geef er geen shit om of mensen mijn album nu kopen of niet. Nou ja... Ik geef er wel een shit om, maar dat zal me niet weerhouden van het maken van een volgende plaat.”

Op zijn website zegt Stinson dat hij bij het maken van Village Gorilla Head het gevoel had alsof zijn in 1995 aan een overdosis overleden broer Bob over zijn schouder aan het meekijken was. “Wel”, zegt Stinson met een strak gezicht, “volgens mij heb ik hem een keer gezien toen ik marihuana rookte. Eerlijk gezegd heb ik het gitaarspel van mijn broer mijn hele leven enorm bewonderd. Het was altijd vreselijk wild, afwisselend en tegendraads, maar paste altijd wonderwel in de muziek. Dat heeft me erg geïnspireerd op Village Gorilla Head. Ik heb vreemd genoeg erg veel aan Bob gedacht tijdens het songschrijven.

Vooral het idee aan hoe hij bepaalde songs zou hebben aangepakt heeft me enorm gestimuleerd.”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Jesse Malin - The Heat Izzy Stradlin - Izzy Stradlin & The Ju Ju Hounds

The Replacements - Let It Be

album: Village Gorilla Head uitschieter: Someday

Daar waar vorige albums van Zita Swoon altijd wel een paar lichtzinnige (feest-)nummers bevatten en de band live soms zowaar een discogetint spektakel neerzette, daar klinkt hun nieuwe album A Song About A Girls een stuk intiemer. Triester en vooral ook persoonlijker. Zouden er donkere wolken boven het hoofd van Stef Kamil Carlens hebben gehangen?

V

Zita Swoon

lak nadat ons gesprek afgelopen is vertrekt de bandleider van Zita Swoon op een vouwfiets richting het Centraal Station van Amsterdam om de trein terug naar België te pakken. Het is een ontwapenend beeld om te zien hoe hij van de kleine, opgepropte hoop ijzerwerk een fietsje maakt. Ik kan me geen Engelse of Amerikaanse muzikant voorstellen die op deze wijze zou vertrekken. Zelfs amper een Nederlandse. Stef is dan ook zo Belgisch als het maar kan. Door en door tweetalig, wat vooral op Zita Swoon’s nieuwste album A Song About A Girls duidelijk naar voren komt. Voor het eerst zingt Carlens namelijk veel songs in het Frans op een album.

En dan niet eens het ABC-Frans van Vive La Fête, maar hele volzinnen. ”Mijn vriendin is Franstalig, dus we praten sowieso veel Frans thuis” verklaart Carlens. “Het voelt dus heel natuurlijk om ook eens in die taal te schrijven. Mijn vader is zelfs leraar Frans dus je zou kunnen zeggen dat ik altijd erg tweetalig ben geweest. Bovendien ben ik erg fan van Arno”, besluit hij met een glimlach.

A Song...About A Girls...Het lijkt in eerste instantie een titel te zijn die niet klopt. Waarna je vraagtekens gaat plaatsen. Is het een woordgrapje? Wil Carlens er iets mee zeggen?.. Stef: “Ik heb de ‘s’ er aan vastgeplakt omdat het nogal gecompliceerd lag. Het kan over meerdere meisjes gaan, maar ook over een meisje wiens persoonlijkheid verschillende kanten kent. Daarom zie je me ook op de albumhoes op een bankje in het park zitten naast twee aan elkaar vastgegroeide meisjes die samen een gitaar be-

ben wat oude nummers voorzien van een wat rustigere toon... Het worden mooie, maar ingetogen optredens.”

Dat klinkt als een behoorlijke verandering, als ik het vergelijk met de swingende liveshows van voorheen.

Stef: “Ik denk dat het langzaam zo gegroeid is. Ik heb na de tour voor het vorige album ook een serie akoestische optredens gedaan en dat beviel erg goed. Dit ligt dus eigenlijk in het verlengde daarvan. Maar we zijn nog in het beginstadium dus er kan aldoende nog veel veranderen.”

spelen.” Daar waar sommige songs op dit album soberder klinken qua instrumentatie, daar klinkt openingstrack Me & Josie On A Saturday Night juist heel etherisch, bijna engelachtig. Ik moest zelf even aan een band als Mercury Rev denken. Was dit een moeilijk nummer om te schrijven? Stef: “Dat nummer had eigenlijk een duet moeten worden.

Althans, een man moest in dat nummer zijn verhaal doen en dan moest een meisje het refrein zingen vanaf ‘When things get complicated we try not to be Blue..’ Ze moesten elkaar aanvullen en een rooskleurig gevoel creëren. Ik probeerde het magische moment dat zich soms op een zaterdagavond voordoet te omschrijven. Daarom heb ik ook met allerlei mooie, ‘schone’ klanken gewerkt.”

Wist je op voorhand dat dit vooral juist een duister-

der album zou gaan worden?

Stef: “Nee dat wist ik niet toen ik aan A Song... begon, maar gaandeweg merkte ik dat al wel snel. Ik heb trouwens opvallend lang gewacht voordat ik de basis van de songs aan de overige bandleden liet horen. Waarschijnlijk omdat het dit keer echt een collectie songs is die mijn gevoelens beschrijven. Ik hield ze bij me omdat het zo’n persoonlijk album werd.”

Ik kan me voorstellen dat dit een moeilijker album is om te transformeren tot een pakkend optreden.

Stef: “Valt wel mee. Het gaat eigenlijk heel goed tijdens de repetities. We hebben de band uitgebreid: Er is een gitarist weggegaan, Tom Pintens en ik zelf spelen nog wel gitaar, er zijn drie zangeressen, twee percussionisten, een contrabas...een nieuwe pianist...

We blijven live vrij dicht bij de studioversies en heb-

Vreemde vraag: op elk album komt een zekere Josie even voorbij. Ook nu weer. Is dat een bestaand iemand of een denkbeeldig personage?

Stef: “Het is een personage dat ik jaren geleden bedacht heb en tot nu toe past ze altijd weer bij de verhalen die ik vertel. Ze bevat elementen van mensen die ik ken, maar ik heb geen eenduidig beeld bij haar.

Ze is een samenraapsel van karaktertrekjes van meerdere personen.”

Naarmate ik vaker naar het album luister krijg ik toch echt de indruk dat je best wel een melancholiek persoon bent.

Stef: “Absoluut. Altijd geweest ook. Het komt soms meer naar voren dan op andere momenten. Maar intellectueel ben ik altijd een zwartkijker geweest.

Mijn gevoel is optimistischer, maar door dat dubbele in mijn karakter is de melancholie toch altijd nadrukkelijk aanwezig. Daardoor hang ik ook zo aan die euforische zaterdagavondmomenten.”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

geest ver wanten dEUS - The Ideal Crash Arno - Charles Ernest Big Star - Third/Sister Lovers

album: A Song About A Girls uitschieter: Me & Josie...

9

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

12:17

Pagina 10

hiphop Dizzee Rascal (echte naam Dylan Mills) gaat snel. Van de Mercury Music Prize die hij won met zijn Boy In Da Corner-debuut tot Showtime, zijn nieuwste, door de critici enorm goed ontvangen opvolger. Dizzee Rascal is zogezegd on a roll. MUSIC minded sprak met hem toen Stand Up Tall, de eerste single van Showtime, net op het punt van uitkomen stond.

B

oy In Da Corner was absoluut een album dat voortkwam uit de Engelse grime-underground. Een mengeling van garagebeats, rauwe bleeps en beats en Dizzee’s raspende stemgeluid zorgden er voor dat het debuut op papier veel klaarspeelde, maar in Nederland bijvoorbeeld toch een beetje bleef steken bij een klein groepje kenners die verder kijken dan hun neus lang is. Op Rotterdam Import kwam zijn show goed uit de verf, de Bijlmer-inwoners op Ambassador (het urbanfeest van ID&T in de Amsterdam Arena) wisten niet goed wat ze er van moesten denken, terwijl de Lowlandsbezoekers Rascal’s songs misschien niet allemaal even goed kenden, maar toch open stonden voor zijn, typisch Engelse sound. Het moet vreemd zijn voor de jonge Dylan, zelf geobsedeerd zijn door een Amerikaanse rapper als Jay Z, maar in een land als Nederland eigenlijk vooral gewaardeerd worden door vrij alternatieve, vooral blanke muziekliefhebbers. Ziet hij ondergetekende (eenendertig jaar) bijvoorbeeld niet als een schrijver die toch nooit echt kan weten waar deze negentienjarige, rechtstreeks van de straat getrokken jongen precies voor staat? Als ik zijn hotelkamer binnenstap zit hij onderuit op een bank, ogen gericht op de MTV Music Awards die op dat moment op televisie verdeeld worden. Jay Z komt frontaal in beeld in een superslicke pimp-outfit. Dizzee ziet er ouder uit dan de eerste keer dat ik hem sprak, een jaar of anderhalf geleden. Sterker nog, hij oogt zelfs volwassener dan toen ik hem een maand of vijf geleden even ondervroeg. Is het druk momenteel? ”Zo druk dat ik nog geen moment de tijd heb gehad om deze awardsuitreiking te bekijken. Maar gelukkig herhalen ze het een keer of vijftig…”

Alicia Keys en Lil’ Kim komen voorbij op Showbiz. Althans, ze worden

overal op tijd en verwacht ook van anderen dat ze zich aan afspraken houden. Bovendien zul je nooit een matig Dizzee Rascal-optreden voorgeschoteld krijgen!”

Da’s een goede instelling. Wij kennen lang niet alle mensen met wie je samenwerkt. We weten wie (garageproducer) Wiley is, maar verder weten alleen fanaten veel van het grime-genre af. Wie zijn Youngsta en Taz enzovoort?

Dizzee steekt vervolgens een ingewikkeld verhaal af waar je nog niet echt veel wijzer van wordt. Op een andere manier dan maar; hoe belangrijk is die hele scene eigenlijk voor Dizzee? ”Belangrijk man” zegt hij behoorlijk fel. “Maar ik ben me er van bewust dat ik heel veel mensen bereik die niet uit die hoek afkomstig zijn. Ik zie mezelf dan ook als een op zich zelf staande crossover-act.”

Is Dream in zekere zin je Hard Knock Life van Jay Z? Die song heeft ook een sample van een kinderkoortje.

Dizzee: “Absoluut. Ik probeer via die song tegen de tieners die naar mijn muziek luisteren te zeggen: Je kunt alles bereiken wat je wilt, waar je ook vandaan komt. Kijk maar naar wat ik heb klaargespeeld.”

Op veel andere nummers klink je een stuk kwader en grimmiger.

Dizzee: “Bijvoorbeeld als ik zeg: ‘You people are gonna respect me, even if it kills you’? (denkt even na) Ik wil geen artiest zijn die er even is en die dan weer vergeten wordt. Sinds ik begon zeiden mensen al tegen me dat het me toch nooit zou lukken, dat heeft me verbeten en achterdochtig gemaakt. Ik ben hier voor de lange duur... Wen er maar vast aan!”

Dizzee Rascal genoemd. Wat zeg je precies over ze?.. ”Ik beschrijf een meisje en zeg dat ze het gezicht van Alicia Keys heeft, maar de mentaliteit van Lil’ Kim. Ze oogt dus lief, maar is geen katje om zonder handschoenen beet te pakken.”

Dizzee praat snel met een volvet accent. Als je even niet oplet volg je zijn slang absoluut niet meer. Hij lijkt zich daar niet echt van bewust en ratelt soms onnavolgbaar door. Pakt hij tegenwoordig alles aan of is hij kieskeurig? Dizzee kijkt een beetje schuw. “Ik probeer momenteel de buzz gaande te houden. Daarom is Showbiz ook vrij snel na mijn debuut uitgekomen en probeer ik overal tegelijkertijd te zijn. Nieuw Zeeland, Amerika, Japan, Europa... Ik reis me gek. Soms zijn er tegenvallers, meestal voelt het goed aan...en hey...dit is waar ik voor gekozen heb.”

Je klinkt soms bijna als een zakenman, minder als de jongen die ik op de hoes van Boy In Da Corner van onder zijn capuchon naar ons zag staren.

Dylan: “Veel hiphopartiesten komen overal te laat of geven slechte optredens. Ik ben erg strict geworden, ik wil het anders doen. Ik ben

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

geest ver wanten The Streets - Original Pirate Material Audio Bullys - Ego War Wiley - Treddin’ On Thin Ice

album: Showtime uitschieter: Everywhere

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

12:10

Pagina 11

achtergrond

Les Tresors Du Jazz André Francis en Jean Schwarz zijn twee Franse jazzfreaks die met hun serie boxsets Les Tresors Du Jazz een ultiem overzicht pogen te geven van de jazz; van nul tot nu.

I

n MUSIC minded nummer 49 besteedden we aandacht aan de serie boxsets Les Tresors Du Jazz. Daarvan verschenen tot nu toe vier delen (die samen vijfendertig cd’s verzamelen), onder auspiciën van André Francis en Jean Schwarz. Deze jazzfreaks proberen het ultieme overzicht van de geschiedenis van de jazz te geven, van het prille begin rond 1898 tot nu. Wat het werk van deze twee Fransen bijzonder maakt, is dat ze in hun opsomming ook aandacht besteden aan jazzmusici uit Europa. Andere uitgaven richten zich enkel op de Verenigde Staten. Naast de serie Les Tresors Du Jazz, waarin de nadruk op musici wordt gelegd, is nu een tweede reeks opgezet, L’Histoire Du Jazz Vocal, die juist de vocale grootheden van het genre belicht. Daarvan zijn nu twee boxsetjes verschenen (samen twintig cd’s). De eerste box bevat de periode 19111940. De tweede 1941-1953.

Ook aan het einde van de negentiende eeuw speelde livemuziek een grote rol, op feesten en partijen en in de kerk. Uit de mix van werkmansliederen, gospel, ragtime en de muziek van immigranten (o.a.: Italianen en Joden) zoals die toen in de Verenigde Staten voorkwam, zou zich de vocale jazz ontwikkelen. De meeste jazzoverzichten stellen dat de eerste opname ooit er eentje is van Mamie Smith: Crazy Blues uit 1920. Dit is een opname waarin de blues zijn entree maakt.

Er gingen alleen al in het jaar van uitgave een miljoen stuks van over de toonbank. Francis en Schwarz gaan echter aan deze hit voorbij, met drie nummers uit de periode 1911-1918. Geen blues nog. Wel onder andere Broadwayzangeres Sophie Tucker, die in Some Of These Days (1911) laat doorhinten wat Louis Armstrong en Ella Fitzgerald verder zouden ontwikkelen tot eigen stijl, en Marion Harris, die in After You’ve Gone (1918) ook worstelt met wat uiteindelijk ‘typische jazzzang’ zou worden genoemd - het nummer is inmiddels ook een traditional binnen de mainstream (café)jazz.

Sindsdien is het snel gegaan. Om maar wat bekende namen te noemen: The Andrew Sisters, Louis Armstrong, Fred Astaire, Cab Calloway, Bing Crosby, Ella Fitzgerald, The Golden Gate Quartet, Billie Holiday, Leadbelly, Fats Waller, Ray Charles, Nat King Cole, Dizzy Gillespie, John Lee Hooker, Mahalia Jackson, Peggy Lee, Dinah Washington, allemaal zouden ze hun bijdrage leveren aan de gezongen jazz, in al zijn facetten. De één met zoetgevooisde stem (Frank Sinatra), de ander met rauw rasperige volksstem (Charlie Patton). De één ingetogen en terughoudend (Ma Rainey), de ander majestueus en overrompelend (Bessie Smith). Allemaal stijlen en eigenaardigheden die op hun beurt weer de blues beïnvloedden, waarmee de jazz lang hand-inhand is gegaan, maar die ook hebben bijgedragen aan de vorming van de soul, de funk, de disco, de r&b en, niet te vergeten, de hiphop. Net zoals Les Tresors Du Jazz stelt ook deze nieuwe serie in staat stapsgewijs te kunnen horen, hoe de

W

arp werd in 1989 in het Britse Sheffield opgericht door Steve Beckett en Rob Mitchell. Laatstgenoemde is inmiddels overleden, maar Beckett staat nog steeds aan het hoofd van het indielabel. Op het van 21 tot en met 23 oktober gehouden Amsterdam Dance Event werd het vijftienjarige jubileum van het label gevierd met een lange nacht in Paradiso. ‘Een experimentele en muzikaal zeer verantwoorde avond’, zo werd de Warp Vision in het programmaboekje van het ADE aangekondigd. Daar was vooraf geen woord over gelogen. Popcritici koesteren het label al jarenlang als wondermiddel tegen alles wat niet fraai (lees: commercieel) is in de muziekindustrie. Vaak is deze neurose terecht, soms iets minder. Niet alles wat Warp in de loop der jaren heeft uitgebracht is immers het beluisteren even gemakkelijk waard. Veel van deze releases lijken voornamelijk het levenslicht te zien om alleen de grootste muziekpuristen van deze wereld intens boeien. Toch bieden zulke Warpreleases wel volop voer voor andere muzikanten, die op het gelegde fundament voortborduren. Aphex Twin is zo’n typische Warp-act dat van grote invloed is geweest op andere muzikanten. “Ik ontmoet nog steeds veel mensen die me vertellen hoe hun de manier waarop ze naar muziek keken compleet veranderde toen ze als dertienjarige de LFO-video van LFO bij Top Of The Pops voor het eerst zagen”, verklaart Steve Beckett op de site van zijn label. Beckett brengt hiermee de eerste en tevens grootste hitsingle van Warp in herinnering. Samen met Mitchell was hij vanuit een platenzaak in Sheffield het dancelabel begonnen en door de LFO-video schoot het duo binnen twee jaar al raak en stond Warp als kwaliteitslabel op de kaart.

Ook de videoclip Windowlicker van Aphex Twin had eenzelfde soort impact op de tv-kijkers. Zelfs MTV-kijkers die normaal gesproken niets van Aphex Twin zouden moeten hebben, werden door de baanbrekende clip gegrepen. Warp zag al vrij snel in dat het voor het maken van videoclips in zee moest gaan met echte regisseurs. Chris Cunningham werd op die manier één van de meest invloedrijke videoregisseurs ter wereld. Ook Alex Rutterford, David Slade, Lynn Fox, Pleix, Ed Holdsworth en Laurent Briet wisten via Warp naam te maken in de muziekwereld als vernieuwende clipregisseurs. Pulp-zanger Jarvis Cocker was zelfs ook ooit actief voor Warp als regisseur van videoclips. Zo regisseerde hij in 1991 onder meer Aftermath van Nightmares On Wax en in ’93 On van Aphex Twin. Veel van de op-

Uw verslaggever kan zichzelf geen al te trouw liefhebber van het genre jazz noemen. Maar moest ook nu weer ontdekken -net zoals bij de reeks Les Tresors Du Jazz- dat wie niet bij het einde begint -dat wat niet begrepen wordt-, maar bij het begin, nietsvermoedend maar met instemming een wereld zal worden binnengeleid waar je jezelf al snel betrapt op het genieten van iets waarvan je dacht niet te houden.

DOOR: ROGER TEELING

[ L’Histoire Du Jazz Vocal wordt uitgegeven door Le Chant Du Monde.

Distributie: Harmonia Mundi ]

merkelijke video’s uit de collectie van Warp zijn vanwege het vijftienjarig jubileum van het label verzameld op de dvd Warp Vision. Geen van de clips zijn, op uitzondering van Gantz Graf van Autechre, Windowlicker en Come To Daddy van Aphex Twin plus Come On My Selector van Squarepusher, ooit eerder op dvd verschenen, waardoor de release in ieder geval een eeuwigheidswaarde meekrijgt. Warp Vision heeft verder een extra audio-cd, met daarop klassieke en nieuwe Warp-tracks die zijn gemixed door Buddy Peace en Zilla.

Naast hippe video’s en baanbrekende muziek, wist Warp ook in het oog te springen door de altijd verzorgde vormgevind van haar releases. Warp heeft altijd een sterke visuele identiteit geprobeerd na te jagen. Naast de cd’s en lps’s, voorzien van het typische cleane Warp-artwork, was ook Warp’s website vaak vernieuwend qua vormgeving. Het label won zelfs ooit een prijs voor haar website. “Ik hoop dat we nog steeds de scheidsrechter mogen zijn van wat wel of niet cool is op allerlei gebieden”, zei Beckett eind oktober op de website 3VOOR12. Inmiddels biedt Warp niet alleen muziek uit de house-, acid- en electrowereld.

Zo biedt Beans futuristische hiphop en soul en is de jonge signing Gravenhurst (Nick Talbot) een uit Bristol afkomstige band met invloeden van Bert Jansch, Hüsker Dü en Fairport Convention. Via Warp Films brengt Warp zelfs heuse speelfilms uit, met bijbehorende soundtracks. De surrealistische horror Dead Man’s Shoes van schrijver/regisseur Shane Meadows is de eerste release op Warp Films en heeft in de Britse pers louter lovende kritieken gekregen.

DOOR: RUBEN EG

MUSIC/MOVIE minded heeft van Warp een aantal exemplaren van de dvd Warp Vision gekregen om uit te delen aan haar lezers. Stuur om in aanmerking te komen voor eind november een briefkaartje naar: WARP minded, Postbus 15694, 1001 ND Amsterdam.

Vijftien jaar Warp

Warp? Niet de drive uit Star Trek, maar toch eigenlijk ook niet het piep-toet-en-knor-label waar het vaak voor gehouden wordt. Warp is het label dat van grote invloed is geweest op de dancemuziek uit de jaren ’90, maar daar niet in is blijven hangen. Het label heeft zich door de jaren heen blijvend weten te vernieuwen. Dat is ook wel een vereiste als je wilt blijven aantonen wat er nu wel en niet cool is.

jazz zijn vormen aannam. In het ene nummer komt er een element bij, in het nummer daarop verdwijnt er weer iets. Wat lange tijd gebleven is en inherent was aan de afkomst van het genre -alsmede andere zwarte genres- zijn de teksten vol protest, melancholie, verdriet, wanhoop en de liefde voor God.

11

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

10:33

Pagina 12

dvd minded

Filmklassiekers opnieuw verpakt Met de release van de Star Wars-trilogie, leek er een einde aan een hoofdstuk te komen in de ontwikkeling van de dvd. Deze trilogie was de laatste ’klassieker’ die nog niet op dvd was uitgebracht en waar vele liefhebbers reikhalzend naar uit hebben gekeken.

Is de koek op? Als het aan de diverse filmmaatschgappijen ligt niet.

Waar de muziekmaatschappijen pas enkele decennia na de introductie van het fenomeen cd de markt overspoelen met ’Special Editions’ van allerlei klassieke albums, weten de filmmaatschappijen al vroeg in de levensfase van de dvd het fenomeen ’Special Edition’ al flink uit te melken. En dus verschijnen moderne en oude klassiekers steeds weer opnieuw op dvd.

MOVIE minded peilt het aanbod.

O

Special Editions En hoewel het bovenstaande aanbod uitnodigt grif de zuurverdiende euro’s neer te tellen, lijkt het verstandiger even met de aankoop te wachten. Want is van bijvoorbeeld de eerste Shrek-film ook al niet tot drie maal toe een uitgebreidere versie op dvd verschenen? En zijn er ook geen drie verschillende (en steeds uitgebreidere) versies van de eerste Spider-Man film op dvd uitgebracht? Dit in het achterhoofd houdend, lijkt ene box met vierentwintig The Lord Of The Rings-dvd’s in een nabije toekomst niet eens zo gek meer. “Je moet niet vergeten dat ook de markt enorm aan het groeien is en dat er dus steeds meer ruimte ontstaat voor meer product", zo meldde Universal Pictures recent in het vakblad Muziek & Beeld. Dat lijkt dan ook de grootste reden voor de meeste maatschappijen om films die al uit zijn op dvd opnieuw onder handen te nemen. Zo brengt Paramount een nieuwe editie van Saving Private Ryan, Special Editions van de Godfather-trilogie, The Untouchables en een Special Edition van Top Gun uit. Buena Vista Home Entertainment komt met de Disney-klassiekers Aladdin en Mulan en Warner brengt speciale edities van Purple Rain (zie de recensie elders in dit blad), Gone With The Wind en Goodfellas. Maar zijn het wel de studio’s? MOVIE minded vroeg het een aantal regisseurs en dvd-makers en zij zijn het allen over één ding eens. Een goede dvd is voorzien van dusdanige extra’s dat het een document wordt waarmee de film het best tot zijn recht komt in alle facetten. En de vele uitkomende ’Special Editions’ zijn over het algemeen de kindjes van de makers die ze gewoon graag eens mooie nieuwe kleertjes willen geven.

12

Features die iets toevoegen De eerste keer dat je een film ziet, is dat een magische gebeurtenis.

Een gebeurtenis die je geen tweede keer meer kan herhalen, want als je een film al hebt gezien, ga je de tweede keer op details letten.

En dus wil ik het publiek dat een dvd bekijkt de mogelijkheid geven om tot en volkomen begrip te komen hoe die magie van de eerste keer kijken tot stand komt. Ook al betekent dit dat daarvoor alle magie doorbroken moet worden”, aldus Rob Cohen. Filmmaker en dvd-producer van voornamelijk actiefilms. Hij wil met de dvd’s die hij maakt ook een jonge generatie filmmakers aanspreken die alle ins & outs willen weten van de productie van een film. Eerlijkheid is het sleutelwoord voor goede dvd extra’s. “Wat je veel ziet is dat er ’Making Of’-features zijn toegevoegd aan een dvd waarop de regisseur vertelt hoe leuk het was met de acteurs te werken en de acteurs hetzelfde nietszeggende verhaal over de regisseurs afsteken”, verklaart Rick McCallum, producent van onder meer de Star Wars- en Indiana Jones dvd-boxen. “Een goede Special Edition heeft echter features die écht iets toevoegen aan het filmmaakproces.” Cohen: “We kregen op de filmschool steeds de opdracht een film te bekijken en uit te leggen wat de bedoeling en de boodschap van zo’n film was. Nooit kregen we een door ons zo verlangd kijkje in de keuken. We moesten zelf uitvinden hoe het werkt. Omdat niemand me ooit verteld heeft hoe veel werk er verzet moet worden voor je een film van de grond hebt, heeft het me jaren gekost om tot een film te komen zoals ik die vooraf écht voor ogen had. De mogelijkheden zijn er nu, ik hoop dat de filmmakers van de toekomst deze zullen grijpen om zichzelf snel te ontwikkelen.”

Film als juweel “Als ik echt mag kiezen, dan kies ik voor een oude klassieker die ik geheel naar mijn inzicht op een dvd kan zetten”, zo verklaart Mark Rowen, dvd-producent van het machtige Dreamworks-imperium.

“Het geeft zo vreselijk veel voldoening om een film te pakken die op één of andere manier je leven heeft beïnvloed en die een dvd behandeling te geven die de ervaring net zo houdt als dat je de film voor het eerst zag óf een behandeling die de film zelfs beter maakt.” Ook dvd-producer Van Ling (onder meer verantwoordelijk voor de dvd’s van X-Men, Independance Day en Terminator 2) wil de kijker opvoeden, maar ook grenzen verleggen: “Ik ben in de gelukkige positie dat ik mijn ideeën vrijwel altijd goed uitwerken en meestal de vrije hand krijg van de studio’s waar ik voor werk. Natuurlijk moet ik wel altijd rekening houden met de hoge kwaliteitseisen én de visie van de filmmakers om ervoor te zorgen dat de dvd’s die ik maak naadloos binnen de vormgeving en de gevoelswaarde van de films blijft. Toch moet je uitkijken dat het geheel de film niet gaat overheersen. Dat er zo veel extra’s zijn en dat de menu’s zo flitsend zijn, dat je bijna zou vergeten dat er ook nog een film is. In mijn optiek is een film een juweel. En die moet je zodanig accentueren zodat het juweel nog mooier gaat glimmen. Dat is alles wat een goede dvd ook zou moeten doen.” McCallum: “Mensen vergeten vaak dat het meest fantastische aan dvd de kwaliteit is. Dvd laat mensen de film zien zoals deze is bedoeld, met veel meer detail dan dat je in de bioscoop kunt meepikken.

Ik ben van mening dat de extra’s daarom zo belangrijk zijn. Ze geven meer details over het maken van de film en in die zin kunnen er wat mij betreft niet genoeg dvd’s verschijnen van klassiekers.” En wat moeten wij als filmliefhebbers? Tsja, blijven kopen dus maar...

Want aan de enorme stroom Special Editions komt als het aan de diverse hotshots in Hollywood ligt voorlopig geen einde.

DOOR: EDGAR KRUIZE

Special Editions overspoelen dvd-markt

p het gebied van ’moderne klassiekers’ kan de liefhebber van dvd met het oog op het komende cadeauseizoen flink de portemonnee trekken. Een kleine greep uit het aanbod wat nog voor de kerstdagen uit gaat komen. Onlangs verscheen al bij Warner het epische Troy in twee verschillende versies (enkele en dubbele-dvd) en daar komt eind november het derde deel van Harry Potter bij én een tien dvdbox rond The Matrix-trilogie. Bij Universal komen onder meer Shrek 2 en Van Helsing als toptitels uit, Columbia Tristar heeft Spider-Man 2, Fox heeft The Day After Tomorrow en I, Robot nog. Buena Vista Home Entertainment, tenslotte, brengt dit jaar nog King Arthur in een Director’s Cut. Dit is nog maar een kleine greep, want de diverse distributeurs hebben ook nog populaire tv-series op stapel staan als Angel, Sex And The City, Zeg ’ns AAA, The West Wing, Married…

With Children, diverse Star Trek-titels en Seinfeld, om maar het topje van de ijsberg te noemen. A-Film maakt het in één worp ook erg bont. Een box met daarin twaalf dvd’s met daarop honderden uren aan The Lord Of The Rings-materiaal. Een overkill? Wie zal het zeggen... Er is duidelijk wél een markt voor.

MM 52 dokument - RE

28-10-2004

10:51

Pagina 13

movie minded Goed en kwaad. Twee uitersten die helaas niet zonder elkaar kunnen bestaan, hoewel het ene makkelijker te accepteren en te visualiseren is dan het andere. Hoe geef je een misdadiger een gezicht die daden heeft verricht die met een gezond verstand niet voor te stellen zijn? Maar moeilijker nog: hoe geef je mensen weer die niets deden om aan deze gruweldaden een eind te maken? Als slachtoffers van het kwaad? Als onnozel? Of juist als medeplichtig?

E

igenlijk als allemaal. Een wereld vol goed en kwaad is helaas nooit zo zwart-wit als de gedachte hem graag zou willen voorstellen. Achter deze theorie verschuilt Traudi Junge zich ook in het epiloog van de film Der Untergang. Ze was jong, kon zich niet voorstellen dat iemand die ze bewonderde tot

Der Untergang

en later Joseph Goebbels zich van het leven beroofd heeft, besluiten de generaals zich aan de Russen over te geven om de nog overgebleven burgers en soldaten te reden.

Niemand die er voordien aan dacht de Führer tegen te spreken en aldus landverraad te plegen. Zelfs niet nadat hij was vervallen tot een

een angstaanjagende kopie neer van de Nazi-leider. Schokkend?

Confronterend eerder. Het is immers niet prettig het kwaad in vleesgeworden bloed met menselijke trekjes terug te zien.

Blind laten leiden

zulke gruweldaden in staat was, en was bovendien ook nieuwsgierig.

Drie vliegers die niet opgaan bij het antwoorden van de schuldvraag, maar die -hoe simpel dan ook- voor een groot deel verklaren waarom niemand, zelfs in die allerlaatste dagen in de bunker in Berlijn, opstond om te zeggen dat het genoeg was. Dat erkent de hoogbejaarde Junge tot slot dan ook. Pas nadat ze jaren na de oorlog in Berlijn stilstond bij een gedenkteken voor een verzetsheldin, die ten tijde van haar executie in 1942 niet veel ouder dan Junge toen zelf was, bedenkt ze zich dat ze wel degelijk ‘Nee’ had kunnen zeggen en een verschil had kunnen maken. Heeft Der Untergang dan nog iets aan deze toch reeds bekende opvatting toe te voegen? Critici verwijten de filmmakers goedpraterij; zelfs het wekken van sympathie voor de verguisde Adolf Hitler, door hem een menselijk gezicht aan te meten Op het moment dat Der Untergang enige maanden geleden in Duitsland in première ging, was de film als vanzelfsprekend al veelbesproken. Een film over de laatste dagen van Adolf Hitler, en dan ook nog van Duitse makelij geeft voer voor discussie. Hoewel vele beroemde acteurs de Nazi-leider al eens een gezicht hebben geprobeerd te geven (Anthony Hopkins in de tv-film The Bunker en Alec Guiness in Hitler: The Last Ten Days bijvoorbeeld), verscheen nog nooit eerder een zó levensechte Adolf Hitler op het witte doek. Hoofdrolspeler Bruno Ganz zet met een akelig echt lijkende grimas en motoriek met donderend Beiers stemgeluid

Filmproducer en scenarioschrijver Bernd Eichinger raakte geïnteresseerd in het maken van een film als deze, nadat hij het boek Der Untergang van Joachim Fest in Der Spiegel had gelezen. Mede gebaseerd op het ooggetuigenverslag Bis Zur Letzen Stunde van Traudi Junge schreef hij het scenario voor Der Untergang. In Bis Zur Letzen Stunde had Junge, de privé-secretaresse van Hitler, haar memoires opgeschreven. Ze was in 1942 uit een groep van vijf meisjes gekozen om de secretaresse van de Führer te worden, vooral omdat ze er leuk uitzag en uit Beieren afkomstig was. Junge was tot het laatste moment bij Hitler’s gezelschap gebleven in de bunker in Berlijn, had zelfs diens testament uitgetyped; om pas tijdens de Russische belegering van de stad te beseffen met wat voor regime ze zich ingelaten had. Met Junge vond Eichinger het personage van waaruit hij zijn verhaal kon opstellen; een redelijk onschuldig persoon, die zich blind had laten leiden als radertje in wat de grootste moordpartij van de vorige eeuw zou worden. Iemand met wie de kijker zich, of het nu leuk is of niet, kon identificeren. Der Untergang geeft op deze manier de essentie neer van de complete twaalf jaar waarin Hitler in Duitsland aan de macht was. Zijn ideeën, zijn manier van handelen, zijn zwakheden, zijn charme en zijn absolute waanzin. En vooral het blinde vertrouwen in wat een door de Eerste Wereldoorlog getraumatiseerd volk in hem had, zonder enig besef te hebben waar het mee bezig was. In diens door iedereen gelezen boek Mein Kampf verwoorde Hitler immers al ver voor de oorlog in detail wat voor gruwelijkheden hij wenste uit te voeren, en zelfs in de laatste dagen in de bunker wond hij er geen doekjes om: als het Duitse volk zich door de Russen liet terugdringen, dan was het aan de natuur verplicht om uitgeroeid te worden. “In een oorlog heb je geen burgers, alleen soldaten”, geeft hij in de film een generaal te verstaan die tevergeefs vraagt hoe de kinderen, bejaarden en gewonden uit Berlijn geëvacueerd moeten worden als wordt besloten om van Berlijn een frontstad te maken. En het is zelfs op cruciale momenten als dit, dat geen van de aanwezigen iets doet om de paar onschuldige levens die er nog zijn te redden. Pas nadat Hitler,

Wolfgang Petersen, 1982 (Columbia Tristar) Indringende film over de bemanning van een Duitse U-boot die in 1941, op het moment dat de oorlog op zee voor het Duitse Rijk begint te kantelen, een zware missie toegewezen krijgt om door een Britse blokkade in de Straat van Gibraltar te breken.

Hoewel eigenlijk geen van de jonge bemanningleden veel op heeft met de Nazi-ideologie, is het toch hongerig naar het avontuur op zee. In open water ondervindt ze dat de gloriedagen voor de Duitse onderzeeboten voorbij zijn, om de gruwelheden van oorlog recht in het gezicht te kijken. Een echte verhaallijn kent Das Boot niet, maar de constante drang van de bemanning om de barre tocht vol torpedoaanvallen en diepzeebommen te overleven houdt de kijker constant in, haast claustrofobische spanning. Vooral het camerawerk van Jost Vocano (die met Paul Verhoeven nog aan Soldaat Van Oranje en later aan Robocop werkte) is bijzonder sterk, evenals de rol van zanger Herbert Grönemeyer als luitenant/oorlogscorrespondent Werner.

All Quiet On The Western Front Delbert Mann, 1979 (Universal Pictures) TV-film van Delbert Mann over de waanzin van de loopgravenoorlog tussen 1914-1918, gebaseerd op

Geen plot Regisseur Oliver Hirschbiegel noemt Der Untergang een historische film, doordat het met de klassieke Hollywoodregels als een plot en de aanwezigheid van good guys & bad guys breekt. Der Untergang is inderdaad meer een registratie, dan een echt verhaal met een begin en een eind waarin een overwinnaar naar voren komt. Hirschbiegel gaat zelfs verder door te stellen dat het belangrijk is dat een Duitse filmcrew een dergelijke film over het einde van het Nationaal Socialistische Duitsland maakt, dat zich focust op het centrale figuur uit deze als natie moeilijk te verwerken periode. Of dat zo is, zal voor niet-Duitsters moeilijk te beoordelen zijn. Maar juist door de manier waarop deze filmmakers het kwade in essentie hebben weten te filmen, maakt Der Untergang een film met historische waarde die je gewoon gezien móet hebben.

DOOR: RUBEN EG

Geestverwante films over persoonlijke visies en verhalen over politieke gebeurtenissen uit de twintigste eeuw:

geest ver wanten Das Boot

zielige oude paranoïde man die met de Russen op nog geen kilometer voor de bunker bleef geloven dat zijn legers de vijand terug zouden dringen.

het boek Im Westen Nichts Neues van Erich Remarque. Scholier Paul Bäumer meldt zich met zijn vrienden vol enthousiasme bij een militaire academie om de Duitse eer tijdens de Eerste Wereldoorlog hoog te houden. Na een harde, haast sadistische trainingsperiode wordt de groep naar het Westerse front gestuurd. Daar aangekomen ondervinden de vrienden iets wat ze in hun sterkste nachtmerries niet voor mogelijk hadden gehouden, en waarvoor elke trainingstechniek te kort schiet. Onder de hoede van veteraan Stanislaus Katczinsky (Ernest Borgnine) probeert ieder voor zich en God voor ons allen te overleven. Uiteindelijk ziet niemand van de vriendengroep het einde van de oorlog. Het oorspronkelijke boek uit 1928 werd in 1930 al voor het eerst verfilmd, en later door de Nazi’s als ‘negatieve propaganda’ in de ban gedaan.

Soldaat Van Oranje Paul Verhoeven, 1977 (Survival Run) Belangrijke Nederlandse speelfilm, dat de internationale doorbraak voor regisseur Paul Verhoeven, cameraman Jan de Bont en acteur Rutger Hauer betekende. Soldaat Van Oranje vertelt het oorlogsverhaal van een groep studenten uit Leiden tijdens de Duitse bezetting in Nederland. Waar Joodse medestudenten moeten onderduiken, daar gaat Alex (Derek de Lint) het Duitse leger in en

uiteindelijk naar het Oostfront, terwijl hoofdrolspeler Erik Lanshof (Hauer) met vriend Guus (Jeroen Krabbé) voor het verzet kiest, om naar Engeland te ontsnappen en bij de RAF terecht komt. Uiteindelijk keert hij als persoonlijk assistent van koningin Wilhelmina naar Nederland terug.

Gebaseerd op het autobiografische boek Het Hol Van De Ratelslang van Erik Hazelhoff Roelfzema.

JFK Oliver Stone, 1991 (Warner Brothers) Geobsedeerd door de jaren ’60 maakte Oliver Stone na Platoon, The Doors en Born On The 4th Of July een film over de aanslag op president John F. Kennedy op 2 november 1967 in Dallas. Stone baseerde zijn film op de biografie van openbaar aanklager Jim Garrison (Kevin Costner). Deze stuit enkele jaren na de moord op bewijs dat het wel erg onwaarschijnlijk is dat Lee Harvey Oswald de president in zijn eentje heeft neergeschoten. Langzaam vindt Garrison meer stukjes van de puzzel, die steeds meer doen vermoeden dat er hogere machten (CIA? Maffia?) aan de touwtjes trekken rondom de misschien wel voor Amerika meest schokkende gebeurtenis uit de vorige eeuw.

Hoewel de film bij vlagen één grote aaneenschakeling van (suggestieve) informatie en paranoia is, houdt het de kijker na afloop vast en zeker lang uit

diens slaap. Voer voor speculatie voor wie in de, helaas nooit opgehelderde complottheorieën gelooft; anderzijds een intrigerend kijkje over de Amerikaanse politieke waanzin in de sixties.

Nixon Oliver Stone, 1995 (Buena Vista) Natuurlijk kon Oliver Stone het niet nalaten om na JFK ook een film te maken over de door de Watergate-affaire besmeurde president Richard Nixon. Stone lijkt met beide films vooral aan te willen tonen dat geen president de touwtjes op het hoogtepunt van de Koude Oorlog écht in handen had, maar dat er een soort overkoepelende overheid is die de samenleving controleert. Voor de rol van Nixon werd steracteur Anthony Hopkins aangetrokken. Ondanks dat Hopkins qua uiterlijk en stem weinig op de zevenendertigste president van de Verenigde Staten lijkt, weet hij diens paranoïde karakter op indrukwekkende wijze neer te zetten. Hoewel Stone het in de film wel erg sterk over één boeg gooit (soms vraag je je af hoe zo’n haast manisch-depressieve man het tot president heeft kunnen schoppen), wordt Nixon niet als beest afschildert, maar als een trieste persoonlijkheid die zijn hele leven door anderen gecontroleerd ziet. Van zijn ouders tot zijn kabinet.

Mooie combinatie van fictie en feiten.

13

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

17:30

Pagina 1

recensies

10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed

Ben Harper & The Blind Boys Of Alabama There Will Be A Light

The Czars Goodbye

Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 11 Label: Virgin Door: Ruben Eg Waardering: 9+

Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 12 Label: Bella Union Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7 et is even wennen voor wie de vorige albums van The Czars kent: dit was toch die band die bijna fluisterend hun prachtige, soms countryachtige liedjes bracht en die je daardoor ooit als voorprogramma van 16 Horsepower bijna in slaap liet vallen, al bleef het gevoel dat dit een bijzondere band was wel hangen? Het nieuwe album Goodbye is er eentje met wat meer volume, en dat is zeker niet verkeerd. Na een bijna klassiek intro voor het titelnummer volgt een album met mooie, melodieuze nummers, die sneller dan voorheen blijven hangen in je hoofd. Soms doen ze wat ouderwets aan (Het titelnummer Goodbye doet denken aan Pink Floyd), maar op andere momenten zijn ze helemaal van nu, zoals in Pain; een alt-rocknummer dat van een band als Weezer of Liquido had kunnen zijn, of in I Am The Man, met scheurende gitaren en vocoderstemvervorming. Ik ben er nog niet achter welke Czars ik nu leuker vind: de mix die op Goodbye staat, is een opvallende en een leuke, en zeker spannend om te horen, maar de fluisterversie is bij nader inzien ook bepaald niet slecht.

T

H

here Will Be A Light is het vervolg op het Higher Ground, het laatst verschenen studioalbum van The Blind Boys Of Alabama dat in 2002 door Real World werd uitgebracht. De paar songs die Ben Harper & The Innocent Criminals als gastbijdrage met The Blind Boys voor diens coveralbum hadden opgenomen in de kelder van platenlabel Capitol in Los Angeles, waren zó goed uit de verf gekomen, dat na een Europese tournee werd besloten er nog eens twee sessies aan vast te plakken. Ditmaal werd voor het merendeel van de songs voor een opstelling met voltallige band gekozen, en putte men uit een nieuw repertoire songs van Harper.

Het resultaat is werkelijk oorstrelend. Nu komen

Camper van Beethoven New Roman Times

L

Diceman A Thing Called Rock And Roll Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 14 Label: Suburban Door: Jim Jansen Waardering: 7,5 n de afgelopen twintig jaar speelden de drie leden van Diceman in de meest onbekende (en onderschatte) bands als I-Reject, Intestine, Tear It Up en The Wildcats. Wat niet lukte bij deze groepen moet Diceman wel gaan brengen: world domination, zoals de drie heren (zanger KC, bas -tard- Peter en afslagwerker Jonathan) het plachten uit te drukken. A Thing Called Rock And Roll, aangevuld met een viertrack singletje Boogieman, is zeer zeker een stap in de goede richting.

De muziek van Diceman vindt zijn oorsprong inderdaad in de rockabilly -vooral te danken aan de karakteriseren contrabas- links en rechts voorzien van ondermeer punk en hardcore invloeden. KC’s manier van zingen doet bij vlagen denken aan de stem van Motörheads Lemmy en bij elk nummer geldt dat de band haast heeft: een liedje van Diceman van boven de tweeënhalve minuut is een uitzondering.

Een prima album kortom, die aangenaam ongecompliceerd klinkt.

Met deze plaat op zak gaat Diceman Europa in, naar eigen zeggen op zoek naar zweet bier en wulpse meisjes. Het is ze gegund.

I

Ian Brown Solarized Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 10 Label: Polydor Door: Jeroen Fidder Waardering: 6,5 e carrière van Ian Brown is opbeurend nieuws voor iedereen met muzikaal gevoel maar met een slecht stemgeluid. Ian Brown bereikte ermee kortstondig wereldfaam als zanger van The Stone Roses. Nu liggen de gloriejaren alweer vijftien jaar achter zich, maar in Engeland geven ze nog steeds hoog op over ‘s mans verrichtingen.

Ook over dit vierde soloalbum Solarized las ik al een aantal positieve recensies in de Britse bladen. Daarover kun je met gemak van mening verschillen. Niet dat Ian Brown zich er gemakkelijk vanaf maakt, want zijn spacy pop/rock is creatief en met zorg vormgegeven. Longsight M13, Time Is My Everything (met Tim Hutton op trompet) en The Sweet Fantastic (weer Tim Hutton) zijn erg goed en het met Noel Gallagher gepende Keep What Ya Got is aardig. Ook One Way Ticket To Paradise is leuk, maar dan vooral dankzij het virtuoze, uit Oosterse toonladders opgebouwde gitaarspel van Aziz Ibrahim.

De resterende nummers zijn matig, met Destiny Or Circumstance en Home Is Where The Heart Is als absolute dieptepunten. Gevoegd bij de matige zangcapaciteiten van Ian Brown is Solarized te wisselvallig en vlak om zesendertig minuten lang veel indruk te maken.

Speelduur: 52 minuten Aantal nummers: 12 Label: Warner Door: Ruben Eg Wardering: 8 etro. Erger dat dit kunnen ze je als band bijna niet noemen. Of je moet er zelf net zo hard aan meewerken. En dus kun je het Zweedse The Soundtrack Of Our Lives met een gerust hard een retroband noemen. Muzikaal zweeft het gezelschap rond de imposante zanger Ebbot Lundberg tussen jaren ‘60-mystiek, -beat en rock & roll, terwijl het qua uiterlijk geen sixtiescliché uit de weg gaat.

Toch is The Soundtrack Of Our Lives niet in een tijdperk blijven hangen waardoor het geen actualiteitswaarde meer zou hebben. In tegendeel: de groep tourde al eens met The Stones en Oasis, en heeft nu vier albums op haar naam die staan die stuk voor stuk het rockhart sneller doen kloppen. Dat de band buiten Scandinavië maar moeilijk een poot aan de grond krijgt, mag inmiddels wel curieus genoemd worden. Terwijl het in Zweden met gemak sporthallen uitverkoopt, is het in Nederland slechts op festivals als EuroSonic (2004) te zien.

Origin Vol. 1 is het meest recente album van de groep, en wederom de moeite waard. De band puft bij vlagen als een oude stoomlocomotief die langzaam op snelheid aan het raken is, waarbij Lundberg er door zijn dikke baardharen intrigerende zanglijnen uitgooit om de mystiek op weet te zwepen. De productie en arrangementen zijn door TSOOL’s eigen wonderkind Martin Hederos van een klasse zoals je die zelden tegenkomt. Had The Soundtrack Of Our Lives dertig jaar eerder geleefd, dan was het misschien meer geweest dan een cultband.

Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 11 Label: Konkurrent Door: Eric van Splunter Waardering: 5,5 onder Arling betekent voor Richard Cameron ook zonder enige associatie met Easy Tune. ‘Wat dan wel, wat dan wel?’, zult u zich ongeduldig afvragen. Richard Cameron blijkt solo een bard te zijn.

Een minstreel met gitaar en hartezeer. Hij bezingt zijn misère in elf kop-hals-romp-composities en neemt voor nu afscheid van hip, chillend Nederland. Na het busongeluk, waar u ongetwijfeld wel iets van heeft meegekregen (tourbus Arling & Cameron maakte smakkerd, zware tijd volgde) besloot Richard dat het tijd was voor iets anders. En nou...dat is gelukt hoor! Met een A-Mineur en een B-Mineur bezingt Cameron zijn leven. Dan weer in het Engels, dan weer in het Duits (Ich Lieb Dich Sehr). Voor degenen die nog vaak W.E.E.K.E.N.D. opzetten, wordt dit muzikale avontuurtje even flink wennen.

Natuurlijk bevat Back veel bagage, natuurlijk is er tekstueel rijk ingezet, maar toch… Hij riep de hulp in van de Vlamingen van Das Pop om de nummers uit te voeren en op band te zetten. Mede hierdoor is Back een éénduidig en intiem herfstalbum geworden. Er zullen recensies gaan verschijnen over het moedige van Back en met de billen bloot door Cameron, noem maar op. Ik hoop vooral toch stiekem dat Cameron snel de oude is en zijn maatje Arling weer eens opbelt.

Z

Hot Water Music The New What Next Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 12 Label: Epitaph Door: Guido Saladillo Waardering: 7+

G

een al te lichte kost, die nieuwe plaat van Hot Water Music. Niet dat de band uit Gainesville (nu al goed voor meer dan honderddertig nummers in totaal!) op The New What Next een totaal nieuwe richting is opgegaan te opzichte van het vorige album Caution.

Integendeel zelfs. Je merkt snel dat je dit album meerdere luisterbeurten moet gunnen om het juist beeld te scheppen. Een aantal nummers lijkt op het eerste gehoor namelijk oppervlakkig, maar je merkt dat hier iets gaande is. Is het de variabele dynamiek die ontstaat door verschillende tempo’s, diverse lagen en vibes? Dit gegeven en de totale samenhangendheid werken mee aan het verslavende karakter van The New What Next. En dan lukt het Hot Water Music nog steeds om pakkende nummers te pennen (Monkey Wrench). Soms, en vooral wat betreft klankkleur, denk je even aan Killing Joke. Ook niet de eerste de beste...

Hermano Dare I Say...

Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 11 Label: Suburban Door: Dirk Derks Waardering: 7,5

T

oen het eerste album van de Queens Of The Stone Age in 1998 uitkwam, werd duidelijk wie het creatieve brein in überstonerband Kyuss was geweest: gitarist Josh Homme. Terwijl híj met zijn nieuwe band verrassende wegen insloeg, denderde zanger John Garcia over platgereden woestijnpaden. De drie bands waarvan hij na Kyuss zanger was, Slo Burn, Unida en Hermano, hadden een ding gemeen: ze klonken alledrie als een Kyuss-coverband. En niet meer dan dat. Nu wreekt Hermano zich echter met Hermano’s tweede album Dare I Say... Eindelijk weer eens een avontuurlijke, afwisselende stonerrockplaat! Dare I Say... opent keihard met een geïnspireerd klinkende Garcia, waarna meteen gas wordt teruggenomen in het swingende Life. Andere hoogtepunten zijn het naar Kyuss-drummer Brant Bjork vernoemde Brother Bjork, het desolate buitenbeentje On The Desert en het losjes groovende Murder One (met handgeklap!). Ondanks een paar zwakkere broeders (Quite Fucked en Angry American bezwijken bijna onder hun eigen testosteron) maakt Hermano met Dare I Say... één van de beste stonerrockplaten van de laatste jaren.

Blimey!

When She’s In Your Head Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 13 Label: Partners In Crime Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 8 o-fi pop uit Nederland die soms poppy en dan weer avangardistisch klinkt. Het eenmansproject Blimey! van hometaper en multiinstrumentalist Martien van Bergen weet zich al enkele jaren verzekerd van goede kritieken van de (inter)nationale muziekpers en veel optredens in zowel Nederland als daarbuiten. Blimey! maakt muziek die zowel poppy als avangardistisch is. When She’s In Your Head is het derde album van Blimey! Dertien mooie ‘kleine’ liedjes die op knappe wijze in elkaar zitten en vele verrassende klanken en geluiden kennen. Een paar nummers die eruit springen zijn het uptempo en Strokes-achtige Flow, So Great (She’s Coming) en de titeltrack.

Erg leuk is vooral ook de cover Soley Soley van seventiesgroep Middle Of The Road. When She’s In Your Head is een album waarmee Blimey! wederom goed zal scoren.

L

2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 9 Label: Astro/Sonic Door: Roger Teeling Waardering: 7 oes en titel doen moderniteiten vermoeden à la mannen in foute maatpakcombinaties met opgespoten kapsels en te grote zonnebrillen, die zich met een knipoog en heupwieg wagen aan het herinterpreteren van hitparademuziek uit de vroege jaren ’80. Niets van dat, echter en gelukkig. In Arty Party van het Spaanse Schwarz klinkt veel Legendary Pink Dots door, zoals dat in de tweede helft van de jaren ’90 klonk. Lang aanhoudende dreinende synthesizerlijnen, monotoon groovende drukke drums, die met een bas eronder richting vooruit worden geduwd.

Krautrock. Spacerock wanneer er luchtiger lulliger keyboardtoontjes doorheen worden geregen. Deze lange instrumentale passages worden afgewisseld met nummers die luchtig en poppy klinken. Dromerige alternatieve gitaarpop. Maar: nog steeds psychedelisch. Dat blijft hier het sleutelwoord. Ergens op het breukvlak van de jaren zestig en jaren ’70. Niet voor één gat te vangen. Zelfs niet het zwarte.

H

Elliott Smith From A Basement On The Hill

I

Speelduur: 58 minuten Aantal tracks: 15 Label: Domino Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7,5

can't prepare for death any more than I already have”, zingt Elliott Smith in King’s Crossing. Het is waarschijnlijk het enige stuk tekst op From A Basement On The Hill dat je daadwerkelijk zou kunnen linken aan zijn overlijden. Bijna exact een jaar na zijn dood (was het zelfdoding, of toch moord?) brengen de achterblijvers de plaat uit die Smith zelf al bijna afgerond had, gemixt door Joanna Bolme, zijn ex-vriendin. Een plaat die een prachtige mix bevat van de akoestische nummers op bijvoorbeeld Either/OR en de meer eclectische nummers, meer uptempo ook, van XO of Figure 8. Het album is bovendien minder somber, vreemd genoeg. Want dat Smith bekend stond als Sombermans nr. 1, mag bekend verondersteld worden. Het is dus ironisch dat juist zijn laatste plaat een heel prettig gevoel geeft, vooral ook door het gevoel dat de songschrijver een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt als het gaat om diversiteit. Dat maakt deze plaat niet alleen voor fans een must, maar wat mij betreft ook de eerste Elliott Smith-plaat die ik een niet-kenner zou aanraden. Wat een heerlijk en verrassend album.

When I Said I Wanted To Be Your Dog Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Cycle/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 8

H

et gekraak van een naald in een groef. Zoete violen en luchtige gitaren. Anekdotische tekst over liefde en verlies. Hartzeer. Als de melancholische zang kracht bijzet, wordt het geluid onzuiver.

Schurend. Als een plaat die grijsgedraaid is. En terecht, want dit nummer is een klassieker die al jaren op Arbeidsvitamine voorbijkomt. Of: dat over dertig jaar zal doen, want vooralsnog is Tram #7 To Heaven slechts het openingsnummer van When I Said I Wanted To Be Your Dog, het plaatdebuut van Jens Lekman; na drie aandoenlijk rammelende lo-fi ep’s, die hem in thuisland Zweden al de hitparades in hebben getild. Lekman speelt met de clichés van de popmuziek.

Hij lijkt pastiches te maken, waarin goedkope blazersecties, stroperige pianopartijen, vrolijk meefluiten en verwaterde uitheemse invloeden (o.a. steeldrums) net even anders worden toegepast.

Daarmee zou je Lekman een zielsverwant van Belle & Sebastian en Magnetic Fields kunnen noemen. Lekman is geen virtuoos. Na een aantal nummers valt vooral de beperking van zijn stem op. In het vrijwel a cappella gebrachte Do You Remember The Riots? en andere meer sobere en door de stem gedragen liedjes kan dat de pret wat drukken.

John Fogerty Déjà Vu All Over Again Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 10 Label: Geffen Door: Steef van Leeuwen Waardering: 7

J

ohn Fogerty is legendarisch bij het leven. Logisch; als grote man van Creedence Clearwater Revival was hij goed voor kroonjuweeltjes als Bad Moon Rising, Fortunate Son en Run Through The Jungle.

Zijn output als soloartiest is summier; acht albums in dertig jaar, en niet altijd even hoog van niveau. Maar als daar een all-time klassieker als Almost Saturday Night tussen zit dan ben je eigenlijk uitgepraat. Er ziet niets anders op dan je te verheugen op een nieuw album van John Fogerty, al was het maar om zijn orkaankrachtige kerelstem weer als vanouds te horen schallen. Het moet gezegd, het is geen onverdeeld genoegen. Missers als Sugar-sugar en Nobody’s Here Anymore (ontsierd door de gitaar van Mark Knopfler) vormen een zware smet op de grote klasse van de titeltrack, She’s Got Baggage en In The Garden, terwijl sommige tracks (I Will Walk With You en Rhubarb Pie) te verblijvend zijn. Toch in de collectie opnemen dit album, al was het maar voor het titelnummer.

Donovan Frankenreiter Donovan Frankenreiter Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 13 Label: Brushfire/Universal Door: Eric van Splunter Waardering: 5

A

ls we Donovan kunnen geloven, geldt het oude credo; ‘niks aan de hand op het strand’ nog altijd. Eenvoudig begeleid door een vredig voort tokkelend gitaartje, bas en drums, een enkel orgeldeuntje en als het heel ruig wordt een mondharmonica, brengt hij ons de soundtrack van het easy leven van de gevoelige Beach Boy, die tussen het surfen door graag deuntjes mag vertolken. Ieder liedje ademt dezelfde vlakke zorgeloosheid, hier en daar versterkt door het geluid van meeuwen in een koele avondbries, komend vanaf zee. Deze constante Californiasfeer zorgt voor een coherent geheel. Dat wel. Ook omdat de stem van Donovan dertien liedjes lang precies dezelfde zwoele zweterigheid heeft. Liefhebbers van een goed halfuur rimpelloze vakantietunes zullen hier zeker voldoening aan beleven.Wie soms eens gegrepen wil worden door schoonheid, een beetje variatie verwacht, een scherp randje, een stemmingswisseling, iets, gaat het na een nummer of drie wel gehoord hebben. Jack Johnson zat aan de knoppen en G.Love blies de mondharmonica. Donovan Frankenreiter’s album is uit: niks aan de hand, geen nieuws is géen nieuws.

The Stillettos Making History By Repeating It Speelduur: 27 minuten Aantal tracks: 13 Label: Stardump Records Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

Duran Duran Astronaut

Schwarz Arty Party

R

14

4: Ondermaats 3: Slecht

de door leeftijd, ervaring en talent gekenmerkte zangstemmen van The Blind Boys ook bij elk willekeurig bandje goed uit de verf, maar met de door soul, rock, funk en rhythm & blues gekleurde muziek van Ben Harper en kompanen ontstaat er werkelijk iets magisch. ‘Spirits were high’ schrijft een getuige van de sessies in het cd-boekje, en dat is wel te horen ook. Opener Take My Hand is een soort shuffle waarover The Blind Boys met veel gevoel en soul overheen mompelen.

Albumhoogtepunt Church House Steps een gospel dat met een Band Of Gypsies-achtig funkrockgevoel wordt begeleid.

11th Commandement biedt Chris Whitley-achtige slidegitaar, dat overgaat in het klaaglied Wel Wel Wel. Wat een genot moet het zijn om dit muzikale gezelschap samen aan het werk te zien!

Hopelijk wordt dit meer dan bijzondere album nog ondersteund met een tournee.

Richard Cameron Back

D

The Soundtrack Of Our Lives Origin Vol. 1

6: Voldoende 5: Tegenvallend

Jens Lekman

pop/rock

Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 20 Label: Cooking Vinyl Door: Jeroen Fidder Waardering: 8 euk! Na vijftien jaar weer een nieuw studioalbum van Camper van Beethoven, de voorloper van de band Cracker. Een reünie in originele bezetting nog wel. New Roman Times is een soort -schrik niet- rockopera over een jonge Texaan die zich na 9-11 aanmeldt bij het leger, gedesillusioneerd terugkeert uit een oorlog, zich gedraagt als een Amerikaanse veteraan (drank & drugs), zich aansluit bij een militie die strijdt tegen de Amerikaanse regering en tenslotte eindigt als zelfmoordterrorist. Zware kost, dat CVB, gelukkig voor ons, verpakt in fraaie popsongs. Met als resultaat een uiterst genietbaar album met, al dan niet in verkapte vorm, breed uitwaaierende rock, country, folk, wereldmuziek en reggae. Niks te zeuren?

Misschien duurt de plaat wat te lang. En misschien is de politieke lading sommigen teveel. Of schrikt de term rockopera u af. Allemaal gezeik op de vierkante millimeter. Want onthoud alleen dit: CVB is terug met één van de beste albums die de groep ooit opnam.

8: Zeer goed 7: Dik in orde

Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 12 Label: Epic Door: Ruben Eg Waardering: 5,5

A

stronaut is de Duran Duran-comeback nummer 2. Nadat het eerder in de beginjaren ‘90 kortstondig aan de oppervlakte terugkeerde met het titelloze maar niet onaardige Duran Duran, probeert de eightiesgroep het nu in de originele bezetting weer eens.

Waarom zal een groot raadsel blijven. Voor het geld zal het immers niet zijn. Door de weinig verrassende muziek op Astronaut zal de jeugd waarschijnlijk niet opnieuw al krijsend achter de band aanlopen, en hoeveel oude fans nu op een nieuwe plaat zitten te wachten zal koffiedik kijken zijn. Duran Duran hoort thuis in de eighties, niet in 2004. Daar klinkt het simpelweg te gedateerd voor.

The Use Of Ashes Ice 67 Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 9 Label: ToneFloat Door: Edgar Kruize Waardering: 8

T

he Use Of Ashes is een intrigerende band. Het Nijmeegse duo, dat voortkwam uit Mechanik Kommando, bracht albums uit in Japan (The Use Of Ashes, 1990), Italië (Firetree, 1996) en de Verenigde Staten (Albion Moonlight, 2000).

Ondertussen verschenen tal van prachtige vinylplaten ook in Nederland met de ongrijpbare mix van psychedelica, folk en een tikje ambient die The Use Of Ashes zo kenmerkt. Na bijna vijf jaar stilte, is nu het album Ice 67 verschenen. Het is voor de band na de releases in het buitenland de eerste release die in Nederland wordt uitgebracht. Opvallende uitschieters op dit negen nummers tellende album zijn de potentiële radiosingle Second

Z

o’n twee jaar terug liet iemand op een feestje de naam The Sillettos vallen. Hoewel het al laat op de avond was, bleef een band met zo’n coole naam als haast vanzelfsprekend hangen. Het nu verschenen debuut Making History By Repeating It maakt alles waar wat de albumtitel belooft, want wat The Stillettos doen is al (heel) veel eerder gedaan en wel beter ook. Maar vreemd genoeg maakt dat het album er niet minder leuk om. De snelle rock & roll-songs van The Stillettos rammelen werkelijk als je eerste auto op een binnendoorweggetje.

Niet verwonderlijk ook als je leest dat het album in één (“wild”) weekend is opgenomen. De korte agressieve songs, niet langer dan een dikke twee minuten, met makkelijk mee te zingen refreinen en vaak doorspekt met het woord ‘fuck’, doen vooral denken aan de eerste albums van Gluecifer en The Hellacopters. Rock & rollbands die op het podium net zo ruig waren als in de eigen garage. Het zou mij niet verbazen als The Stillettos hetzelfde pand gaan bewandelen.

Flowerman en het zinderende Northstar, maar onderschat ook onder de huid kruipende nummers als Snowfield en Fragrance Hill niet. Net als op het oudere werk van The Use Of Ashes, bevat Ice 67 een kenmerkende organische mengelmoes van psychedelica en folk, maar nieuw is de flirt met electro en een vleugje techno. Dit geeft de muziek van het duo net iets meer pit en makt het ook een stuk toegankelijker voor een bredere doelgroep. Voor de liefhebbers verschijnt later dit jaar tevens het coveralbum Used Floyd, waarop de band vroege nummers van Pink Floyd en Syd Barrett op organische wijze mengt met eigen materiaal. Door deze aanpak kun je eigenlijk nauwelijks meer spreken van een coveralbum en kunnen we het meteen bestempelen als ‘het tweede Nederlandse album van The Use Of Ashes’. Nu maar hopen dat de band niet weer in winterslaap gaat!

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

18:07

Pagina 2

recensies E

Embrace Out Of Nothing

Ozark Henry The Sailor Not The Sea

Grand Drive The Lights In This Town...

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 10 Label: Independiente/Sony Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 5

Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 10 Label: Sony Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 10 Label: BMG Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 8

mbrace valt op Out Of Nothing met de bombastische deur in huis met het nummer Ashes. En dat is jammer, want we hebben hier te maken met een van oorsprong prima Britpopbandje. De groep moet alleen niet van die Coldplay-achtige neigingen krijgen, want dat past niet bij ze en dat kunnen ze, ondanks de hulp van Chris Martin zelf, helemaal niet. Want ja, dat Martin aan dit album meewerkte, is sterk te horen - bijvoorbeeld op het ooit door hem geschreven, maar door Coldplay afgewezen Gravity, de eerste single van het album. De verder maar middelmatige songs klinken al bijna als een zwanenzang voor Embrace. Want zeg nou zelf: debuutalbum The Good Will Out was ronduit prima, opvolger Drawn From Memory was helemaal niet slecht en had in Hooligan nog een aardige hit ook, maar van If You’ve Never Been uit 2001 heeft volgens mij nauwelijks nog iemand wat gehoord. En als je dan bedenkt dat de band drie jaar heeft gedaan over een album dat weer heel sympathiek is, maar eigenlijk niks toevoegt aan het bestaande oeuvre, of aan Britpop in het algemeen, dan moet je misschien de conclusie trekken dat het over is voor Embrace.

Kings Of Leon A-ha Shake Heartbreak Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 12 Label: RCA/BMG Door: Ruben Eg Waardering: 8

G

ehypte bands die een tweede album maken... Vraag aan The Strokes, The Vines, Interpol of The Raveonettes hoe dat kan uitpakken. Het ene album wordt je de lucht in geprezen, het andere album niet gewaardeerd óf begrepen. En wie niet oppast (The Vines) ziet de mooie carrière als sneeuw voor de zon verdwijnen. Kings Of Leon, de groep rond de predikantszonen Caleb, Nathan en Jared plus neef Matthew Followill, werd twee jaar terug als ‘The Southern Strokes’ gepresenteerd en groeiden met hun look van seventieskleding en dito -snorren, een aanstekelijk debuutalbum (Youth And Young Manhood) en een goede liveshow in korte tijd uit tot dé muzikale knuffeldieren van het moment.

Opvolger A-ha Shake Heartbreak moet aantonen dat de groep méér is dan wegwerpspeelgoed dat door een slimme marketingmanager op het kantoor van RCA verzonnen is. Een eerste luisterbeurt

I

feel so bad” zingt Piet Goddaer in La Donne E Mobile. De werkelijkheid is, dat de creatieve Belg uitstekend in zijn element is. Want wat een pracht stort hij over ons uit. Vooral in de eerste vijf nummers gidst de geluidstovenaar ons door een grillig, vervreemdend landschap met David Sylvian-achtige trekjes. Niet makkelijk te bereizen, maar doorzetten wordt rijkelijk beloond. Ingetogen en precies gaat hij te werk. Maar daaronder bruist het van de grilligheid. Van onorthodoxe ritmestructuren (Jaki Liebezeit en Jah Wobble vormen op een aantal nummers de fameuze ritmesectie), rake piano-, strijker- en synthesizersarrangementen en natuurlijk Goddears karakteristieke stem. Het van vage reggaetonen voorziene Vespertine lijkt een ode aan Sting, terwijl At Sea -op dit album een beetje een buitenbeentje- refereert aan Coldplay. Free Haven beroert de soul en het wat langdradige titelnummer is juist weer heel abstract. Cry en April 4 tenslotte benaderen weer het niveau van de eerste helft. Dit vierde album laat een minder toegankelijke kant van Ozark Henry horen. Afgezien van wat mindere momenten, levert het een werkstuk op van internationale klasse.

van het nieuwe album valt echter niet mee. Waar het debuut Youth And Young Manhood door de pakkende grooves en zangpartijen direct om aandacht vroeg, daar lijkt het materiaal van diens opvolger het allemaal net niet te hebben.

Door de wederom snelle en ruwe productie van Ethan Johns klinkt A-ha Shake Heartbreak alsof je bij de KOL in de oefenruimte zit en de band nog maar net aan de eerste repetities van haar nieuwe album is begonnen. Het is pas bij luisterbeurt vijf als de eerste pakkende grooves boven komen drijven en de songs op A-ha Shake Heartbreak langzaam tot leven beginnen te komen. Als de schijf zich opmaakt om voor de tiende keer haar het rondje te maken in de cd-speler geeft uw cynische recensent zich gewonnen. Door de haast Bob Dylan-achtige manier van on-af opnemen en componeren, weet de KOL met A-ha Shake Heartbreak een album af te leveren dat haar debuut niet alleen weet te evenaren, maar het na verloop van tijd zelfs in kwaliteit weet te overtreffen. Hiervoor hadden wat mij betreft zelfs de korgewiekte snorren er aan mogen blijven!

G

rand Drive is afkomstig uit Engeland, maar klink Amerikaans.

Denk aan The Eagles, Bob Dylan, Flying Burrito Brothers. Tien prachtige popliedjes geschreven door de broers Danny en Julian Wilson. The Lights In This Town Are Too Many To Count is geproduceerd door Daniel Lanois-sidekick Malcolm Burn die ook heeft gewerkt met Dylan aan diens album Oh, Mercy. En dat is te horen ook.

De ingetogen en ietwat nostalgische alt-country van Grand Drive doet in niets denken aan de sfeerloze voorsteden van zuidwestLonden waar de bandleden zijn opgegroeid. Door de mooie harmonieën en het melancholische geluid zou je eerder denken dat ze afkomstig zijn van de Amerikaanse West Coast. Hopelijk krijgt de band met dit album in Nederland nu ook eens vaste voet aan de grond. Ze verdienen het in ieder geval wel.

Joe Cocker Heart & Soul Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 12 Label: EMI Door: Mirco Haarmans Waardering: 1

C

Cake Pressure Thief Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 11 Label: Sony Door: Edgar Kruize Waardering: 7,5 ussen de professionele huilebalken Cake en Nederland is het nooit meer écht wat geworden sinds Cake de cover I Will Survive van Gloria Gaynor tegelijkertijd uitbracht met een studentenbandje uit Rotterdam die er een enorme hit mee scoorde. Toen Cake het nummer op Pinkpop 1997 inzette, barstte de tent in een luidkeels ”Laalalalalaaaaaaaaaa!” uit. Vond de band niet leuk. En daarna wist de groep nooit meer zo’n leuke plaat te maken als Fashion Nugget, waar hun I Will Survive en het magistrale The Distance op stonden. Comfort Eagle, het vorige album, kwam in de buurt. Maar Pressure Thief is nóg een stapje dichter in de buurt van hoe de band zou moeten klinken. Elf tracks, met één goed gemikte cover (ditmaal The Guitar Man van Bread) en een fantastische eerste single (No Phone). Zou het hier dan eindelijk gaan lukken met Cake?

T

Alter Bridge One Day Remains Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 11 Label: Wind Up/Sony Door: Guido Saladillo Waardering: 6,5

C

reed vaarwel, lang leve Creed. Of? Eén ding wordt al gelijk duidelijk, de muzikanten achter wijlen Creed lopen geen imagobeschadiging op met hun nieuwe band Alter Bridge. Hun nieuwe zanger Myles Kennedy, ook actief als acteur in films als Rock Star, beschikt over goede, zuivere maar onavontuurlijke stem. Juist door de kundige instrumentatie maar eveneens onavontuurlijke, valt alles op zijn plek. One Day Remains is ingezet op veiligheid en een vervolgende bestsellerstatus in de V.S.. Daarnaast zullen de soms tweeduidende en relatief open interpretabele teksten -die net als bij Creed voornamelijk handelen over God, hét geloof en de liefde voor

d’s die niet in MUSIC minded thuishoren, deel 1. De nieuwe van Joe Cocker. De man had ooit eens een fantastische stem. Helaas is ome Joe verworden tot een verkoopkanon van de platenmaatschappij en waarschijnlijk instanties als de Staatsloterijshow. Eén keer per jaar wordt hij uit zijn tuin getrokken voor het opnemen van een nieuw album. “Kom op Joe, laat die bloembollen maar even liggen!” Lang geleden klonk het alsof Joe inderdaad nog heart en soul had, maar da’s lang, lang geleden. Zijn laatste nog een beetje beschaafde plaat was Civilized Man uit 1984. Maar dit? Men veegt wat soul en popclassics op een hoop en laat Joe er een paar zingen. Leuk voor de mensen. Echt niet! Deze cd is om je kapot te schamen.

Afblijven van What’s Going On of Chain Of Fools. Af, weg, ksst!

The Ex Turn Speelduur: 87 minuten Aantal tracks: 14 Label: Ex/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 7

S

teve Albini is geen producer. Het enige dat hij doet, zo zegt hij zelf, is bands opnemen. Op een heel specifieke manier dan toch, want de uiteenlopende artiesten die hij voor zijn microfoon heeft gehad, hebben allemaal dat typisch gortdroge geluid. En dus ook The Ex, sinds deze eigenzinnige deels Amsterdamse, deels Wormerse band met Albini samenwerkt. Helaas, wat mij betreft. De zwalkende gitaarnoise, intercontinentale folk en punkjazz van The Ex leek altijd een opeenhoping schoonheid binnen de gekte. Iets moois temidden van de chaos, bijvoorbeeld een grote stad. Een contemplatief moment, waarop we even alle verbruiksvoorwerpen uit hun context rukken -winkelwagentjes, gereedschap, e.d.-, om er een maatschappijkritisch liedje op te spelen. Op de laatste twee platen van The Ex ontbrak dat omgevingsgeluid. Schoongewassen, afgedroogd en geëtaleerd. Door Albini, dus? Ook de dubbellaar Turn is door hem aan tape toevertrouwd. Maar nu klinkt toch weer meer de oude vertrouwde The Ex erin door. Waarmee ik niet doel op een terugkeer.

Eerder dat het innovatieve cellospel van de nog betrekkelijke nieuwkomer Rozemarie Heggen de muziek een breder draagvlak lijkt te hebben geven. Alsof haar klanken door het open raam komen aanwaaien vanuit de omgeving, en de weidse wereld zo in de muziek wordt opgenomen. Turn? Een stap vooruit.

FRANK BLACK FRANCIS

BERTUS PRESENTS

FRANK BLACK WWW.BERTUS.COM

BLACKFIELD

hét geloof- niemand beledigen en uitermate interessant luistervoer zijn in de Christelijke rockscene. En die is, zoals we weten, erg groot.

Al die oppervlakkigheid maken de warme en veilige rock niet helemaal oninteressant. Bandleider Mark Tremonti verdient zeker wel een klein applausje. Met zijn gitaarspel aromatiseert hij de eenheidbrij ietwat vuriger en scherper. Het dramatische nummer Burn It Down krijgt door de mineurakkoorden een (bedoeld) verdrietig sfeertje en is best een mooi nummer. Helaas is de gekozen veiligheid en de drang om het succes van Creed te evenaren het obstakel waardoor Alter Bridge uitmondt in één van de zoveelste rockbandjes zonder smoel, ballen en een gezond portie uitdagingdrang. Tja, een ‘fuck you’-houding hadden we ook niet echt verwacht…

BLACKFIELD

De samenwerking tussen de Israëlische singer/songwriter AVIV GEFFEN en de Britse PORCUPINE TREE-voorman STEVEN WILSON, levert licht melancholische songs op die overweldigend, wonderschoon en sfeervol zijn tot en met de laatste seconde.

COOKCD 291

Ter voorbereiding van de opnames voor het Pixies-debuut “COME ON PILGRIM” ging frontman FRANK BLACK alvast de cassetterecorder van producer GARY SMITH te lijf. Het gevolg vind je op deze 2CD, naast een eigenzinnige interpretatie van de TWO PALE BOYS (DAVID THOMAS).

Sure it's messing with the gospel, but it sure is satisfying!

“Alles wat Steven Wilson aanraakt verandert in goud. Zo ook bij Blackfield.” (OOR #17) “Blackfield is mooi, heel mooi.” (95/ 100, Aardschok #9) SMACD 880

30 nov. Rijssen - Lucky 1 dec. Zoetermeer - De Boerderij

THE DWARVES MUST DIE

THE DWARVES

4-11-44

THE BLASTERS

GEL 4083

Jaja, de nieuwe van THE BLASTERS! Na verslag te hebben gedaan van de reünie middels twee live albums, hebben we hier het eerste nieuwe studio materiaal sinds 1985 (!) in de trillende handen. Met PHIL ALVIN, maar zonder broer DAVE, krijgen we maar liefst 15 all-American Roots tracks voor de kiezen, waarmee ze hun reputatie meer dan waar maken!

GREATEST HITS LIVE

BOZ SCAGGS

GCD 4001

Na meer dan veertig jaar in het vak, brengt BOZ SCAGGS de tweede release op zijn eigen GRAY CAT RECORDS. Deze dubbel CD is gevuld met een bloemlezing uit z'n imposante repertoire, gespeeld door een mengeling van ijzersterke Jazzen Rock-musici. High tech opgenomen in stereo en surround mixen, voert het recente optreden je langs vele 'highs, lows & inbetweens'.

Kippenvel gegarandeerd!

SFTRIC 712

De vunzigerds van THE DWARVES baden weer volop in Rock'n'Roll excessen en vliegen als een Evil Knievel op Angel Dust door Garage, Punk, Hip Hop en Art Rock. NICK OLIVERI (MONDO GENERATOR, EX-QOTSA) en DEXTER HOLLAND (THE OFFSPRING) slikken mee en sterproducer ERIC VALENTINE (SMASH MOUTH, JOE SATRIANI) zorgt ervoor dat iedereen in z'n bad trip blijft hangen. Zelfs Parental Advisory stickers durven hier niet te plakken…

CRICKETS & THEIR BUDDIES

CRICKETS & THEIR BUDDIES

THE CRICKETS; de eerste grote Rock'n'Roll band en natuurlijk legendarisch geworden met BUDDY HOLLY. Na een stilte van acht jaar, heeft een keur aan vrienden als ERIC CLAPTON, PHIL & JASON EVERLY, NANCI GRIFFITH en JOHN PRINE zich bij het trio aangesloten voor 15 nieuwe versies van grote klassiekers. Producer/engineer en Grammy Award winnaar GREG LADANYI (JACKSON BROWNE, FLEETWOOD MAC) hield COOKCD 328 alles strak op de rails. “RAVE ON!”

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

20:15

Pagina 3

recensies pop/rock Styrofoam Nothing’s Lost Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 9 Label: Morr Door: Ruben Eg Waardering: 7

D

e Antwerpenaar Arne van Petegem gaat schuil achter de naam Styrofoam. Hoewel een keur aan meer popgeoriënteerde albumgasten als Ben Gibbard (Death Cab For Cutie), Bent van Kooy (Das Pop), Andrew Kenny (American Analog Set) en Markus Acher (NoTwist) iets anders doen vermoeden, is Nothing’s Lost op het eerste gehoor toch vooral een meer electronisch getint album. Van Petegem lijkt vooral veel met samplers, sequencers en stemvervormers te werken, maar ergens in het midden blijven gitaar, drums en pianopartijen de sound toch in balans houden om het toch pop te willen noemen. Een prettig te beluistern knutselplaat.

Col. Claypool’s Bucket Of Bernie Brains

The Big Eyeball In The Sky Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 11 Label: Prawn Song/Bertus Door: Edgar Kruize Waardering: 8,5 e bassist en zanger van Primus, met de drummer van Tom Waits (beiden zijn overigens ook op de nieuwe Tom Waitsplaat Real Gone te horen, maar dit terzijde), de gitarist van Guns ‘N Roses en de toetsenist van Parliament Funkadelic. Een prachtige muzikale combi die een prachtig album heeft opgeleverd. Wat te verwachten? Eigenlijk wat te verwachten valt. De gekte van Primus, de zuigende funk van Parliament Funkadelic en muzikaal gefröbel op uitermate hoog niveau. Wat daarbij opvalt is dat de combinatie ook heel slecht had uit kunnen pakken als alle muzikanten -die niet bekend staan om hun makkelijk opzij te zetten ego- de opnames als een veredelde egotrip hadden opgepakt.

Ze zetten zichzelf compleet in dienst van de muziek, hetgeen geniale composities oplevert als het geheel geïmproviseerde Elephant Ghost, de Bush-aanklachten Ignorance Is Bliss en Junior en nog een negental andere toppers. Geen geïmproviseerde noot is misplaatst op deze prachtplaat van een gelegenheidsband. Als meneer Claypool zich nu ook eindelijk weer eens met Primus kan gaan bezig houden en -beter nog- eens niet te beroerd is de Atlantische Oceaan over te steken voor wat concertjes, zou deze scribent helemaal in de extase zijn!

D

Zita Swoon A Song For A Girls Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 12 Label: Chirakee/Bang!

Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

Kasabian Kasabian Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 10 + bonustrack Label: RCA Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

N

ee, het eindig niet en het zal waarschijnlijk nooit ophouden. Wederom meldt een jonge Engelse band met potentie zich aan het popfront om door vele bladen de hemel in geschreven te worden.

Ditmaal komen de jonge twintigers uit een buitenwijk van Leicester, waar de vier samen naar school gingen en een pact smeedden om later rijk en beroemd te worden. Na de intrigerende Club Foot EP, waarvan nagenoeg alle nummers op het titelloze debuutalbum terug zijn te vinden, is Kasabian klaar voor het grote werk. Dat wil zeggen: als daar ruimte voor is.

Gelijksoortige bands als The Cooper Temple Clause en The Music wisten de lijn na een prima debuut immers niet of slechts krampachtig vast te houden, waardoor een kort moment van

iet dat ik al weken achter m’n voordeur bivakkeerde om het nieuwe album van Zita Swoon te onderscheppen. Want na de overdaad aan optredens en een tegenvallend album (Life = A Sexy Sanctuary) was het maar goed ook dat Stef Kamil Carlens ons even met rust liet. En nu hij terug is, bevalt dat ongedacht goed. A Song For A Girls klinkt namelijk rustiger, organischer en coherenter dan al het voorgaande. En het werkt nog ook. Opener Me & Josie On A Saturday Night (jawel, dit is ook de terugkeer van de imaginaire vrouwspersoon Josie) zet direct de toon. Een intiem nummer met dwarrelde, jazzy pianoklanken en satijnen strijkers. In vergelijkbare bewoordingen laten de overige nummers zich omschrijven.

Nummers waarop Karlens heel subtiel vele stijlen mengt en het tempo vrijwel nergens omhoog schroeft. Dat kun je gemakkelijk saai vinden, maar deze Zita Swoon is vooral verleidelijk. Zozeer dat ik voorstel de bandnaam te wijzigen in Zita Zwoel. Zij lonkt. En ik?

Vooruit, ik lonk terug. Toch weer overstag.

The Twilight Singers She Loves You Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: One Little Indian/Labelman Door: Joyce van den Bogaard Beoordeling: 7 eter dan op Gentlemen, toen nog met The Afghan Whigs, is Greg Dulli wat mij betreft nooit geweest. Een klassieker uit de jaren ’90, die verzoop in het toenmalige grunge-aanbod en daardoor misschien wel wat onderschat is. Ook zijn latere band, The Twilight Singers, heeft dat niveau nooit echt gehaald. Wat zij doen (een mix van soul en rock) is zeker niet slecht, maar ook niet legendarisch.

Wellicht haalde Dulli daarom een aantal legendarische (pop) nummers van stal om te coveren. Summertime van George Gershwin of John Coltrane’s A Love Supreme zijn bijvoorbeeld niet de minste.

Dat levert dan een merkwaardige maar wel grappige mix op met covers van Mary J. Blige (Real Love, inclusief gierende gitaar) en Björk (Hyperballad, een interessante keuze). Allemaal krijgen ze dat duistere Dulli-sausje over zich heen, waardoor het album als een consistent geheel klinkt. Dulli stond al bekend om zijn vele covers die hij live speelde, en dat is nu dan op cd verschenen. Een leuk inzicht in zijn invloeden, een leuk hebbeding ook, maar muzikaal niet heel bijzonder.

B

Flogging Molly Within A Mile Of Home Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 15 Label: Side One Dummy/Bertus Door: Jim Jansen Waardering: 4 elbeschouwd is Flogging Molly continu op tournee, af en toe onderbroken door een sessie in de studio die een nieuwe cd oplevert, waarna er weer naar hartelust getourd kan worden.

Want dat is wat de band primair wil, en waar ze ook het beste in zijn: live hun combinatie van folk en punk spelen, die zich ergens op het grensvlak van de muziek van The Pogues en The Dropkick Murphys bevindt. Op zich is er niets mis met deze manier van werken, hoewel de meest recente concerten van de band zichtbaar minder waren dan de gigs die ze pakweg vier jaar terug deden. En eerlijk is eerlijk, ook Within A Mile From Home valt tegen. De meest aanwijsbare reden voor het verval van de band is dat hun trucje -traditionele folknummers vermengen met punk en deze op een razendsnelle manier brengen- inmiddels bekend is. Dat is te betreuren, juist omdat Flogging Molly is uiterst sympathieke band is, die ook op Within A Mile Of Home met een aantal prima nummers komt. Op het midtempo nummer Factory Girls wordt de band bijgestaan door Lucinda Williams, hetgeen een geslaagde combinatie is. Ook Screaming At The Wailing of het traditionele Whistles The Wind zijn prima nummers. Maar steeds weer bekruipt je het gevoel dat je het al eerder gehoord hebt, en vaak in een betere versie. Het zou een goede zaak zijn als de band voor de volgende plaat meer tijd uittrekt en een keer een half jaartje niet tourt. Het resultaat zal beter zijn dan dit te voorspelbare album.

Munk Aperitivo

Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 12 Label: Columbia Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 13 Label: Gomma Waardering: 8 Door: Dirk Derks

p hun zevende album bevestigen de Manic Street Preachers hun status. De populairste en grootste band ter wereld zullen ze nooit worden, maar als de groep blijft doen wat ze doet zal ze nooit voor lege achterafzalen hoeven spelen. Is deze constatering eigenlijk wel een compliment? Als band met ambities wil je natuurlijk niet als The Tragically Hip van de Britpop eindigen. Niets ten nadele van het nieuwe album Lifeblood, maar als het door menigeen wordt omschreven als ‘Typische klassieke Manic Street Preachers-plaat’, dan zul je vermoedelijk weinig nieuwe (verrassende) geluiden op dit album terughoren. Die zijn er op dit desondanks behoorlijke Manicsalbum dan ook niet, of ze moeten geproduceerd zijn door Bowie’s Tony Visconti; die zo vriendelijk was drie nummers van Lifeblood te produceren. Toch vraag je je net als bij The Dandy Warhols en Mercury Rev wel af waarom Visconti ook ditmaal niet het gehele album produceerde. Zou Visconti bang om af te gaan zijn ofzo?

dance/house

M

unk. Het zou wel eens een grote naam kunnen worden in de huidige, iets te hippe, electroclash/punkfunkscene. Aperitivo is de eerste plaat die het Italiaans/Duitse duo Mathias Modica en Jonas Imbery onder de naam Munk op hun eigen label Gomma uitbrengt.

Eerder al brachten ze platen van bevriende artiesten zoals Mocky en Headman uit en eigen werk onder de naam Leroy Hanghofer. Veel minder een geheel dan bijvoorbeeld het onlangs verschenen Destroy Rock N Roll van Mylo, klinkt Aperitivo eerder als een compilatie van uiteenlopende singles uit het brede genre.Het grote aantal gastvocalisten en -musici is hieraan waarschijnlijk ook debet. De door Bobby Conn ingezongen opener In The Creamfields had zo van Air kunnen zijn, maar wordt gevolgd door Kick Out The Chairs, dat met de schreeuwerige vocalen van James Murphy (DFA, LCD Soundsystem) zijn titel waarmaakt. Later wordt bijvoorbeeld het overstuurd beukende B.E., met U96-bliepjes gevolgd door het verveeld klinkende Miss Kittenesque Ce Kul. Toch is er geen storend gebrek aan samenhang. De diversiteit van de plaat werkt. De nummers zijn stuk voor stuk erg aanstekelijk en van dit moment, en nemen zichzelf bovenal niet te serieus.

Knifehandchop How I Left You

v/a Blues Lounge

Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 11 Label: Very Friendly/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 7,5

Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 10 Label: Putumayo Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

N

a Rockstopper is How I Left You een oase van toegankelijkheid.

Knifehandchop is de Canadees Billy Pollard die met gabbakrakers als I Hate Your Fucking Face en Bounty Killer Killer de vloeren uit je huis sloeg. Gabberbeats als van heimachines, flarden van toasters die het slechtste met je voor hebben en bassen zo stompend dat je er een auto mee kan uitdeuken. Zulk geweld is op How I Left You ook zeker nog te vinden, maar het wordt nu welkom afgewisseld met popmateriaal dat zelfs aan de hitparades zou kunnen ruiken, als we nog in de tijden van Holy Noise en Rotterdam Termination Source hadden geleefd. De verhoudingen van alle popelementen (gabberbeats, dancehall, electro, digital hardcore, jungle, rave, alarmsirene, mash-up, e.d.) zijn nu iets luistervriendelijker. De atmosfeer is ook niet zo duister. Openingstrack Goin’ Back To Scarborough laat zich zelfs vrolijk meefluiten. En dan komen die momenten dat het spervuur voluit gaat (afsluiter 94 Hardcore) natuurlijk nog harder aan.

Meer dan ooit tevoren.

H

oe krijg je het op een hoes? En dat zonder met je ogen te knipperen. Bij label Putumayo hebben ze wel lef. Of moeten we de zwarte piet geven aan Moby? Dankzij zijn miljoenensucces van Play denkt iedere gek met een bandrecorder spirituals of authentieke blues te kunnen vermengen met een beat. Nu weten we echt niet meer wat echt is en wat niet. Mama, help! We kunnen ook meneer St. Germain (Ludovic Navarre) een schop onder zijn kont geven. Sinds hij Johnny Lee Hooker-samples gebruikte in een loungetrack (die zelfs bij je hippe ouders in de kast staat), is zelfs de blues niet meer heilig. NIETS is heilig. Maar is het leuk? Niet voor de bluespuristen natuurlijk. Schattig, het gros van de artiesten zijn magere bleekscheetjes uit het nachtleven. Boozoo Bajou, Gare Du Nord, de al eerder genoemde Moby, Tangle Eye, zelfs Mo’Horizons. Leuk voor mensen die niet te veel van pure blues houden en toch af en toe iets willen opzetten. Leuk voor de bluesliefhebber die een loungeplaatje wil kopen, maar niet te veel lounge erop wil horen.

Smith & Mighty Retospective Speelduur: nb Aantal tracks: 12 Label: K7 Door: Mirco Haarmans Waardering: 6,5 etrospective? Rot op, je bent net twaalf... Nee hoor, geintje. Ik houd van de ‘Bristolsound’. Ik houd van de combinatie van funk, dub, reggae en dance. Denk aan Blue Lines van Massive Attack. Denk aan het ‘apocalyptische geluid van Tricky’(zo staat het tenminste omschreven in de bijgeleverde bio van Smith & Mighty). Denk gewoon midtempodance met een two step-inslag. Hun eerste plaat kwam in 1995 uit en de heren zijn wel geluidsbepalend geweest voor het eerder genoemde Bristolgeluid. Na drie volwaardige albums en een aantal 12” is het tijd voor een Best Of (zegt de platenmaatschappij). Mmwooh... Leuk is wel (en typisch Engels) de remix van een Bacharachnummer Walk On By).

R

v/a Brazilika DJ-mix From Kenny Dope

W

16

Manic Street Preachers Lifeblood

O

N

roem evenzo nabij is als een grote doorbraak. Kasabian lijkt echter uit een ander vaatje te tappen. Door een oude tienerliefde voor drum ‘n’ bass klinkt de Britpop van de groep behoorlijk melodieus en dansbaar, maar tegelijkertijd toch ook sluimerend agressief. Een link met de Manchesterscene van The Happy Mondays is snel gelegd, hoewel je Kasabian bij een nadere beluistering eerder in het XTRMNTR-straatje van Primal Scream zou plaatsen. Met zanger Tom Meighan heeft Kasabian zelfs qua uitstraling en stemgeluid het neefje van Bobby Gillespie in huis, en met songschrijver Sergio Pizzorno een eigen Noel Gallagher (= goede songschrijver met uitstraling die nét de juiste performing skills ontbeert). Eén en ander levert een interessant debuutalbum op van een band, die best wel eens over de lange adem zou kunnen beschikken.

C

Speelduur: 69 minuten Aantal tracks: 20 Label: Far Out Door: Mirco Haarmans Beoordeling: 7+

ool, cool, kabbelend Brasil. Koel, koel Far Out-label nodigt Kenny Dope uit om eens door hun platenkast te graven. Ze bestaan tien jaar en vieren dat samen met een groot discjockey. Dat doe je tegenwoordig als maatschappij om extra cd’s te verkopen. Dat doe je tegenwoordig als dj om je naam ten gelde te maken. Maar Far Out is far out. Af en toe brengen ze van die ouwbollig-bende-latinplaten uit, maar meestal knallen ze met vette latinmixen op 12”. Maar met zijn bescheiden remixkunstjes maakt Kenny Dope er een licht feestelijk, met veel percussie ondersteund feestje van. Latin muziek in blockpartystyle. Deze plaat kun je ook draaien als je ouders komen eten. Of als je aan het chillen bent van je salsales. Jazzy Friends From Rio en oudjes als Marcos Valle en Ipanemas. Nieuwtjes als Grupo Batuque en Da Lata maken het plaatje af. Eén, twee drie; voetjes van de vloer. Ja, het klinkt misschien als meer van hetzelfde en sommige nummers klinken de kenner wel erg bekend in de oren. Maar het Far Out-label is wel zo vriendelijk geweest om in deze zware tijden een klein prijskaartje (rond de veertien euro) op het cd’tje te zetten. Dat maakt een hoop goed in deze vroege herfst. Donkere tijden vragen om lichte muziek.

Roy Davis Jr. Chicago Forever Speelduur: 76 minuten Aantal tracks: 12 Label: Ubiquity Door: David Ernst Waardering: 8

J

e zult de ware muziekliefhebber bijna nooit kunnen betrappen op uitspraken als ‘dit nummer is gewoon een van de beste aller tijden.’ Er zijn zoveel mooie nummers dat hiërarchiering nutteloos lijkt. Maar hey, deze Roy Davis Jr. heeft met zijn clubfloorkiller

Shawn Lee’s Ping Pong Orchestra Music & Rhythm Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 25 Label: Ubiqity Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5

S

oms moet je even het internet op om te zoeken naar goede muziek.

Nieuwe muziek, frisse muziek.

Gewoon niet meer van hetzelfde.

Even geen Moby’s, Anastacia’s of een Joss Stone-muziekkloon. Even graven op internet en je vindt de meest funky sites. Eén van die sites is bijvoorbeeld Dustygroove.com. Daar vindt je funk die alleen via importwinkels te krijgen is (de meeste winkels met een groothandelsysteem kunnen dit voor je importeren).

Een klein verhaaltje ter introductie en met een beetje zoeken ook luisterfragmenten. Shawn Lee, tot voor twee jaar terug nog topprioriteit bij Wall Of Sound, is één van die artiesten wiens naam ik er tegenkwam.

Gedumpt door het aan de afgrond geraakte Wall Of Sound en nu muziek makend op eigen kracht. Via een klein Engels funklabel probeert hij zijn cd’s aan de

Gabriel uit 1998 het bij mij wel geflikt. Het is een tijd stil geweest na zijn meesterwerk Traxx From The Nile uit 2000, maar nu is hij terug met Chicago Forever. De reden voor het delay van deze diepreligieuze houseveteraan was gelegen in de dood van zijn moeder, een scheiding en verhuizing vanuit Chicago naar Los Angeles. Zoals de titel al doet vermoeden een flinke portie Chicago House. Dat betekent dus vele vocalen en in elk nummer de warmte die je tegemoet straalt. De positieve vibes knallen uit je boxen maar soms is het wel wat te braaf en te lief. Hij neemt ook wat meer gas terug dan anders en dat betekent minder four to the floor hier en dat zijn dan ook meteen de mindere nummers. Davis Jr. is het sterkst als hij zelf de vocalen voor rekening neemt en zoals gewoonlijk zijn liefde voor God bezingt, zoals in Heavenly Father. Op dit album echter geeft hij de voorkeur aan gastvocalisten, zoals soulvolle Terry Dexter, genie Ayro op het hitgevoelige I Know What You’re Thinking en de tegenvallende Khalid. Instrumentalen staan er echter ook op, zoals Nu Roots waarin hij weer eens ongenadig mooie melodielijnen neerzet.

Een warme cd voor als er buiten gure onweersbuien overdrijven.

Kutmasta Kurt Redneck Olympics Speelduur: 71 minuten Aantal tracks: 22 Label: All City Music Waardering: 8 Door: Eric van Splunter

G

a maar vast staan en trakteer deze meneer op een ovatie. De nieuwe heiland is opgestaan, moet u weten. Zalf zijn voeten, kus zijn voorhoofd. De nieuwe messias heeft geen lange haardos, maar een groen worstelkapje over het hoofd getrokken. Geen scherpe kijklijn bovendien, maar een nepbaard met getinte zonnebril. Rondscheurend op zijn tractor, poserend naast strobalen. Ja mensen, echte hiphop dus.

The Lord Of Uncool zou je kunnen zeggen. Zijn naam: Kutmasta Kurt, zijn beroep: Master Of The Remix. Knappe jongen die Redneck Olympics geheel ongeroerd aan zich voorbij kan laten gaan. Deze man verstaat zijn ambacht. Een kapot geremixed nummer als Body Movin’ van de Beastie Boys weet Kurt toch weer zo te brengen dat alle eerdere versies bij het grof vuil gezet kunnen worden. Subtiel, funky as hell en een onmiskenbaar talent voor de kleine extra’s die hiphop zo razend interessant kunnen maken. Example: Redemption Remix van Blackalicious loopt plots een eeuw voor op al het eerdere werk van deze rapact. Maar ook de onnavolgbare nieuwe versie van 360 Degrees van Del en Mr. Lif zet het origineel in een kwaad daglicht. Waaraan herken je een Kutmasta Kurt Beat? De positiviteit, de energie en de onwaarschijnlijke vondsten! Gaat dat halen!

Roni Size Return To V Speelduur: 73 minuten Aantal tracks: 18 Label: Full Cycle/V-Records Door: David Ernst Waardering: 6

R

oni Size is zo iemand die altijd hoog in m’n muziekvaandel zal blijven staan door het masterpiece New Forms dat hij in ’97 afleverde. Roni Size is voor mij ook iemand die nooit meer zijn debuut heeft kunnen evenaren. Met deze Return To V viert hij zijn terugkeer bij V-Recordings en de omarming van de Full Cycle-sound. Je hebt het wel meer gehoord de afgelopen jaren. Wat is er toch aan de hand met die drum ’n bass? Van hotste muziekstroming sinds jaren gedegradeerd tot weinig vernieuwende en inkakkende scene. Ook dit album kan wat mij betreft in deze kritiekstroom mee. Ouderwets en Opgefokt. Een veel te drukke instrumentatie waardoor alles één grote brei lijkt en dat alle nummers aan elkaar gemixed zijn draagt daar een rots aan bij. De vele opgetrommelde gasten proberen wat te doen aan de uniformiteit, maar slechts enkelen slagen daar in.

Zangeres Blaze op Problems, Britse soul queen Beverly Knight op No More, toaster Navigator op het meest relaxte nummer Give Me A Reason en de altijd sterke Jocelyn Brown op hoogtepunt Sing. Het album is zeker rauw, maar niet zoals een rauwe haring die door je keel glijdt maar als een rauwe kotelet die door je strot wordt geduwd.

Hey, voor alles zijn liefhebbers, get your own taste.

Fatboy Slim Palookaville Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 12 Label: Skint Door: Eric van Splunter Waardering: 4,5

H

oe relevant is Norman Cook anno 2004? Een legitieme vraag als je je bedenkt dat The Rockafella Skank alweer zo lang geleden is dat je moet nadenken over het exacte jaartal. Natuurlijk, Praise You volgde en ook Birds Of Prey. Maar de Big Buzz rond de ex-Housemartin ligt al weer jaren achter ons. Big beat is één van die muziektermen gebleken die in het popmuseum een lijstje en een kaal plekje op de muur verdient. En dan is daar Palookaville. Natuurlijk probeer je er zonder enig gevoel voor geschiedenis naar deze verzameling deuntjes te gaan zitten luisteren, maar dat is zo ongeveer net zo eenvoudig als de nieuwe single van Michael Jackson over kinderliefde objectief te beoordelen.

De meester van cliché, zoals OOR Fatboy Slim onlangs noemde, zou het kunstje weer geflikt hebben. Ik word er eerlijk gezegd koud noch warm van. Anno 2004 is de vroegere wervelstorm aan beats, samples en loops gaan liggen. Wat blijft over? Een wat timide dansplaat waar je eens lekker voor gaat zitten. En laat dat nou niet helemaal de bedoeling zijn van een nieuwe Fatboy. Da’s een plaat die moet stuiteren, ratelen en opdringerig en hitsig voortrazen. Linksaf slaan waar rechts de enige optie leek. En als dat allemaal niet gebeurt, dan redt ook een rijk geschakeerd blik aan gastvocalisten geen ene mallemoer meer.

man te brengen. Van funkypop met geinige teksten, tot instrumentele funk met het Ping Pong Orchestra. Wie, vraagt u?

Inderdaad. Niemand. Shawn Lee doet alles in zijn eentje. Een complete Indiase funktrack tot de inmiddels bekende funky-achtervolgingsliedjes. Vijfentwintig korte tracks al was het album een verzameling gruizige soundtracks. Vet, speels, hysterisch... All killer, no filler mood setting instrumentals. Raar hoe een carrière toch kan verlopen. Shawn Lee’s vorig album Monkey Boy had de potentie om een grote hit te worden. En dat vond niet alleen ik. Maar helaas niet genoeg mensen waren het met ons eens. Tsja, dan wordt je als artiest gewoon aan de straat gezet met het afval. Niet getreurd. Shawn Lee pakt zijn boeltje bij elkaar, gaat op een zolderkamer wonen en zet gewoon een fijne plaat in elkaar. Luisteren. Gruizige funk/retroliefhebbers: luisteren! Soundtrackliefhebbers: luisteren!

Asian Underground/danceliefhebbers: luisteren!

Pompende plukbas en retro-synthesizerliefhebbers: luisteren!

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

18:17

Pagina 4

recensies hiphop/soul Kubus Buitenwesten Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 14 Label: Top Notch Door: David Ernst Waardering: 8

P

eeps die stellen dat Zwolle de nieuwe hiphophoofdstad van Nederland is, hebben weer net iets teveel aan de waterpijp gezeten, maar toch... Kubus is een beatcreator uit Zwolle die met Buitenwesten wel een buitengewoon sterk hiphopalbum aflevert.

Al met zijn Intro laat hij een funky en origineelrauwe sound horen die er wel meer mag klinken hiero. En de rappers die hun ding op deze beats doen zijn voor het merendeel ook niet te versmaden. De stem en woordkeus van Duvel is ongekend in Nederland, Jawat is zeer zekers een aanwinst, Stickz en Rico van Opgezwolle hoeven niets meer te bewijzen en Supadupah en Rein lijken er ook klaar voor te zijn. De Kubus-sound is moeilijk te omschrijven maar heeft al wel meteen een eigen geluid: grimey en tegelijk sterk elektronisch clean, zonder nimmer de funk uit het oor en oog te verliezen. Top Notch heeft een neus voor talent, jammer dat dit commercieel niet echt uitgemolken wordt. Daar is het waarschijnlijk te rauw voor en de gemiddelde Nederlandse smaak blijkt jammer genoeg eerder te vallen voor Lange Fransen en Kleine Bazen.

Artefact Addicted To Your Goodies Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: PIAS Door: Edgar Kruize Waardering: 8

D

e eerste EP die van de Nederlandse band Artefact verscheen (One Of A Kind) deed menigeen vermoeden dat het hier om een nieuwe triphopformatie pur sang ging. Het uit Delft, Tilburg en Eindhoven afkomstige Artefact kon naar aanleding van de muziek op One Of A Kind in één adem genoemd worden met Britse triphopartiesten als Red Snapper en Lamb. Bij het laatstgenoemd gezelschap stond Artefact zelfs enkele malen in het voorprogramma.

Het nu verschenen debuut Addicted To Your Goodies laat echter een enorme muzikale progressie horen: eentje die de band lossnijdt van vrijwel elk denkbaar muzikaal genre en

Nelly Suit/Sweat

213 The Hard Way

Speelduur: 107 minuten Aantal tracks: 24 Label: Universal Door: David Ernst Waardeing: 7,5

Speelduur: 69 minuten Aantal tracks: 19 Label: TVT Records Door: Eric van Splunter Waardering: 5,5

T

wee zinsneden strijden met elkaar om de openingszin van deze recensie te zijn: “Atlanta in this bitch, motherfuckers” versus “Kill your darlings.” De rapgrootheid uit Atlanta heeft tegelijk twee albums uitgebracht: Suit voor de meer relaxte peeps en Sweat voor de meer opgefokte lieden. De conclusie luidt dat hij beter één album had kunnen uitbrengen die for real één van de toppers van het jaar had kunnen zijn, want er staat door de veelheid ook veel meuk op.

Ook voor Nelly is kiezen een zware taak, maar hey, sometimes you gotta kill your darlings in order to get a better end-product. Als ik moet kiezen voor één van deze twee albums ga ik mos def voor Suit.

Ik zou een cd willen horen met van Suit het lekker poppy Play It Off (Neptunes), de ballad N Dey Say, het superlekkere Woodgrain... (productie Koko), het vrolijke In My Life (and thank god dat Mase na vijf jaar weer terug is), het relaxte Over And Over met Tim McGraw, het soulvolle Nobody Knows met Anthony Hamilton en nog twee nummertjes. Van Sweat dig ik minder: Jazze Pha’s Na-Nana-Na, het gierende Flap Your Wings (Neptunes), Tilt Ya Head Back met Christina, Another One (Dirty Swift) en Playa met Mobb Deep en Missy. Dertien uit vierentwintig is net een onvoldoende, maar no way dat deze shit een onvoldoende van me krijgt. Maak er één cd van en je kunt er weer even tegenaan met deze southern stielo.

die de band ‘hokjesloos’ door het leven kan laten gaan. Natuurlijk is de basis van electronische beats met livemuziek er bij Artefact op Addicted To Your Goodies nog wel, maar juist in de melodie blinkt Artefact uit. Een absolute hoofdrol is hierbij weggelegd voor de zanglijnen en het stemgeluid van zangeres Shamangi.

Maar wie verder luistert dan haar vocalen, ontdekt een spannend muzikaal landschap waarvoor bandleider Maxim Schram grotendeels verantwoordelijk is. Het is wat flauw om een album als deze een ‘droomdebuut’ te noemen maar wij weten even geen betere term voor een debuut van een dergelijke, constant hoge kwaliteit.

S

noop belt zijn ouwe homies Nate Dogg en Warren G. Ze gaan eindelijk het album maken dat ze elkaar al jaren lopen toe te zeggen. Want ‘Westcoast-rap staat niet meer op de kaart’, zoals ze met een stalen smoel durven beweren. G-Funktijd dus. Snoop mag van mij doen wat hij wil, maar Nate Dogg en vooral Warren G heb ik nooit zo getrokken. Producers Kanye West, Hi-Tek en DJ Pooh, om er een paar te noemen, leggen zeventien zomerse, radiovriendelijke tracks neer waarover vooral Snoop zich als een vis in het water voelt.

Hij neemt dan ook het leeuwendeel voor zijn rekening. Warren G’s korte rijmpjes klinken wat manser dan in het verleden wat hem onopvallend maakt tussen de karakteristieke flows van Snoop en de al even kenmerkende hooks van Nate. Deze laatste zijn constant zo cheesy als camembert wat uiteindelijk de iets betere en de zwakke tracks nivelleert. Dus tsja, wie deze plaat aanvaardt als een commercieel Snoopalbum met hippe producers, héél veel Nate Dogg-gecroon en af en toe wat Warren G tussendoor, hoort minstens tien nummers een zesje scoren.

Beenie Man Back To Basics Speelduur: 64 minuten Aantal tracks: 17 Label: Virgin Door: David Ernst Waardering: 7,5

Z

iggie Za. Zagga Za. Twee jaar geleden op een koude januaridag checkte ik de Saian Supa Crew in de Amsterdamse Melkweg. Vet concert, no doubt, maar het voorprogramma verraste me ook mos def. Ebon-E uit Nederland. What the fuck dat deze gast op deze Beenie Man opduikt. Respect due! Maar hey, een recensie over de man Beenie hiermee beginnen is ergens heiligschennis. Een cd openen met het vette Dude (een duet met Ms. Thing - Watch Her) daarentegen is geenszins heiligschennis. En zo gaat het album on and on.

Elk nummer bijna even lekker. Zo strak geproduceerd als een willekeurige ass in een willekeurige r&b-clip. En het populairste riddim van het afgelopen jaar (Nina Sky, Pitbull) in Good Woe doet me de herfst ook weer even vergeten. Damn, had ik dit album maar in het begin van de zomer gehoord en wie weet was die zomer van mij vol tatoeages, concerten en liefdesverdriet wel anders gelopen. Yep, wat mij betreft is Beenie Man de echte King van de Dancehall.

Anthony Hamilton Coming Where I’m From Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: Arista/BMG waardering: 7 Door: David Ernst

A

l een tijdje uit, maar we willen je de goede ‘ish’ niet onthouden.

Uit North Carolina komt deze oudere broer van D’Angelo.

Ietwat ouderwetser en fletser maar what the fuck. Als de term al niet bestond was ‘ie bij deze uitgevonden: nu-soul. Persoonlijk daarvoor al ontdekt, maar op North Sea Jazz liet deze gast me elke hoek van de concertzaal zien. En ik dacht dat hij alleen maar grossierde in

hiphopkindsterretjes, maar Jermaine Dupri (ja, ja, Mister So So Def) heeft de eindproductie in handen. Cool, en ja, zie wat andere recensies om te zien dat Hamilton overal opduikt als gastvocalist. De soul druipt uit elk hoekje en gaatje van je boxen alhoewel gezegd moet worden dat het wel een heel egaal album met weinig uitschieters is (de sublieme titelsong daargelaten). Het is constant relaxed, warm, een redelijk simpele instrumentatie en natuurlijk de mooie stem van Mr. Hamilton die trouwens zelf twee van de mooiere songs heeft geproduceerd. Naar het leidmotief van het album is het niet moeilijk raden. The four letter-word, starting with L, ending with E, and the O and V in between.

Abdominal & DJ Fase Flowtation Device Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 11 Label: PIAS Door: Eric van Splunter Waardering: 7

U

moet weten, ik houd er wel van. Ik lust er wel pap van. Doet u mij er maar meer van. Wat valt u nog meer wijs te maken over Abdominal & DJ Fase? Niet veel eigenlijk. Het duo opereert op het altijd eigenwijze TUNE UP-label en heeft met Flowtation Device gedaan wat eigenlijk iedereen zou moeten doen: het onderbroekenlolgevoel neergelegd. Lekker slap kleppen over dagelijkse routineklusjes zoals het weghappen van een Burger (Fast Food), de vrouwtjes uit de buurt (A Tale Of Two Bitties) en het waarderen van de oude meesters (Vinyl Frontier). De beats zijn ongecompliceerd, maar kraakhelder van toon en ragfijn gemetseld. Abdominal beschikt over een natuurlijke flow, die je net als bij Q-Tip onbewust wat relaxter maakt, oftewel casual free-flowing rhymes om het eens volgens de bio te verwoorden. DJ Fase snapt hoe het werkt en legt moeiteloos de head-nodding beats aan mijn luisterend oor. En daarmee krijgt deze recensie wel erg veel raakvlekken met een Wasa Knäckebrot reclame. Want met Abdominal & DJ FASE in je bezit ga je net iets evenwichtiger om met het leven. Met andere woorden: voor al uw ongecompliceerde momenten! Mooi spul.

Jadakiss Kiss Of Death Speelduur: nb Aantal tracks: 18 Label: Interscope Door: David Ernst Waardering: 8

I

k had veel van deze cd verwacht, en yep, hij voldoet eraan. Jadakiss behoort tot The Lox, één van de meest ondergewaardeerde hiphopcrews. Zogenaamde puristen spugen bijvoorbeeld op J-Lo’s Jenny From The Block waar hij vet op rapt, maar hey, ik spuug right back, en deze Yonkers-man staat aan mijn zijde, net zoals hij naast Guru stond in Gang Starr’s Rite Where You Stand. Behorende tot DMX’ Ruff Ryders is dit gewoon een lekkere straight up moderne New York-in-this-bitch-cd. Niet al te origineel (het geijkte G-funk nummertje met Snoop) en geen hits op het eerste gehoor, alhoewel de Pharell-truc nog steeds kan werken met het moddervette Hot Sauce... En yeah, why not, I love that guy and his music. Eén van de hoogtepunten voor mij is Why, met Anthony Hamilton als gastvocalist en geproduceerd door Havoc van Mobb Deep (die mijn persoonlijke hiphopbom van het jaar tot nu toe hebben met Got It Twisted).

Swizz beats, hofleveranciers van Ruff Ryders, kunnen mij altijd wel bekoren, en zo ook nu met real hiphop. Trouwens, leuk te horen dat Mariah Carey nog bestaat op het hypnotiserende U Make Me Wanna. Yeah, Mariah, sure I wanna make u...

elke dag MUSIC minded? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

22:39

Pagina 5

recensies wereldmuziek v/a - Stranded In The USA Early Songs Of Emigration Speelduur: 74 minuten Aantal tracks: 26 Label: Virgin/EMI Door: Roger Teeling Waardering: 8 eindelijk. De meeste overzichten van Noord-Amerikaanse muziek richten zich op wat er op de bodem van de Verenigde Staten ontstaan is, uit de diverse invloeden. Noem de genres maar op: jazz, blues, gospel, bluegrass, country en, uiteindelijk, de rock& roll. Deze uitgave verzamelt 78-toerenplaatjes die qua muziek nog ernstig in de thuisgrond geworteld zijn, maar tekstueel Amerika tot onderwerp hebben. Het beloofde land. Dat de belofte lang niet altijd inloste, met z’n recessies, criminaliteit, etcetera. De liedjes met veelzeggende titels als I’m Leaving Tipperary, America, You Ruined Me, Song Of Homesickness, Tears Of The Condemned en The Women With Their Lipstick zijn afkomstig van Ierse, Finse, ServischKroatische, Griekse, Portugese, Poolse, Joodse, Duitse, Italiaanse, Noorse, Zwitserse, Australische en Oekraïense immigranten en laten blijken hoe divers de smeltkroes was van muziekstijlen die, eenmaal op Amerikaanse bodem, zou samenvloeien met de Afrikaanse stijlen van de slaven. De toonzetting van het werk is doorgaans vrolijk. Het ademt de sfeer van de café-chantants, zoals die bestonden in de tijd van Laurel & Hardy. Satire, zelfspot, humor om te kunnen overleven.

E

v/a How To Make Your Husband A Sultan Alla-Turca Speelduur: 37 + 64 minuten Aantal tracks: 8 + 15 Label: Traditional Crossroads/Central Door: Roger Teeling Waardering: 8 + 7

W

el of niet? Turkije is de laatste tijd geregeld in het nieuws, betreffende het toelaten van het land tot de Europese Unie. Heet hangijzer daarbij is -even kort door de bocht- hóe Westers Turkije is. Het NOS Journaal maakte onlangs de onsterfelijke fout zich daarvoor in een reportage enkel op Istanboel te richten; het New York van Turkije, zegmaar. Beter was geweest naar de muziek te kijken.

Hebben ze hiphop? Death metal? Punk? Industrial?

Schaffel? Grime? Vet Geluid? En zo ja, waar? Ook in de boerendorpen van het achterland? Muziek is de stem van de jeugd en draagt daarom de toekomst in zich mee. Met de komst van The Beatles bloeide ook in Turkije (nee: Istanboel) een beat- en psychedelische

garagestroming op. Verslag daarvan is te vinden op de cd’s Turkish Delights en Hava Narghile. Recente cd’s, want in de sixties waaide dat niet naar het westen over.

Wat we wel kregen? How To Make Your Husband A Sultan. Authentieke buikdansmuziek, met een instructieboekje van danseres Özel Türkbas. Ook niet mis.

De immer uitdijende Nederlander kan er z’n voordeel mee doen. Het boekje is namelijk integraal opgenomen bij deze heruitgave op cd. De muziek -uitgevoerd door de beste nachtclubmusici- klinkt nu eerder zigeunerachtig dan als wijsjes uit het oosten. Dat komt vooral door de wild tokkelende kanoen, dat elders voorgebonden hakkebord voor dwarse maten, en de krakende noten van de viool. Meer aansluitend bij buikdansmuziek zoals wij die hier uit films kennen, is de elpee Alla-Turca die, wederom met Özel Türkbas, nu ook op cd is verscheen. Tussen de narrige klarinetten en diepe tokkeltonen van de luit voel je de minaretten zwoel met je meezwingen.

Julie Doiron Goodbye Nobody Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 12 Label: Jagjaguwar/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 7,5

D

it album vergt enige voorkennis. Haal van de Canadese singersongwriter Julie Doiron daarom eerst Heart And Crime in huis.

Wie niet verliefd wordt op haar stem en de akoestische gitaarliedjes die ze zingt terwijl ze bij je op schoot lijkt te zitten, hoeft niet verder te lezen. Voor alle anderen: op Goodnight Nobody laat Doiron zich weer elektrisch ondersteunen, onder andere door de heren gitaristen van Herman Düne. Alles staat nog even dicht op de microfoon.

Het drumstel bevindt zich vlak achter de luisterstoel. Doffe droge klappen, een traag, ietwat slepend ritme. Diep in de maag. De stugge gitaren harken, je kunt de armen even stil in de lucht zien hangen, alvorens ze het volgende akkoord slaan of het huidige herhalen. Noem het slowcore (Low, e.d.) Het vloeit niet, het moet geduwd worden. Kenmerk van melancholie. De doorgaans halffluisterende Julie moet het nu vaak opnemen tegen het volume. Dat gaat haar niet altijd goed af. Kracht in haar stem leggen kan ze wel, maar toonzuiver blijven kost moeite. In een positieve bui zou je dat kunnen opvatten als ‘getergd’. Met voorkennis zie je nu een tenger vrouwtje opboksen tegen haar eigen muziek. Een mooi beeld. Maar daarvoor moet je wel Heart And Crime kennen, dus. Anders is het gewoon zo vals als een kraai. En niets meer dan dat.

Will Johnson Vultures Await

Buena Vista Social Club presents...

Manuel ‘Guajiro’ Mirabal

singer-songwriter/country

Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 11 Label: World Circuit Door: Joost van Velzen Waardering: 7,5

Sukke Sukke Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 15 Label: World Music Network/Central Door: Roger Teeling Waardering: 7

W

orld Music Network is bekend van zijn Rough Guides, reis- en muziekgidsen, en cd’s waarop per genre of land of streek een overzicht wordt gegeven van wat er zoal bestaat. Het bijzondere is dat World Music Network zich daarbij niet enkel richt op het commerciële materiaal, maar, ter wille van een completer plaatje, ook de traditie in het spotlicht zet, hoe moeilijk toegankelijk die voor Westerse oren en ogen soms ook zijn mag. Nu is er een nieuwe reeks, die per uitgave een artiest introduceert. De serie heeft dan ook als naam Introducing meegekregen. Er verschenen tot nu drie deeltjes, waarvan ik er dit nummer twee bespreek. Sukke is een klezmergroep bestaande uit de Nederlandse Sanne Möricke (accordeon), de Britse Merlin Shepherd (klarinet) en de Duitse Heiko Lehmann (contrabas, gitaar). De cd bevat eigen composities en traditionele stukken. De nadruk ligt op het puur houden van het genre. Geen koppelingen aan zigeunermuziek, bluegrass of jazz. Maar ook geen stilstaan bij oude tijden. Het trio streeft ernaar de muziek verder te ontwikkelen langs de eigen paden, niet middels een liaison op die van anderen.

Voor popliefhebbers die klezmer kennen van De Amsterdam Klezmerband of The Klezmatics zal dit album opvallend ingetogen en sober zijn. Geen onstuimig dansbaar feestgedruis of virtuoze acrobatiek.

Shiyani Ngcobo Shiyani Ngcobo Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 14 Label: World Music Network/Central Door: Roger Teeling Waardering: 9 e tweede cd uit de reeks Introducing (zie recensie Sukke). Shiyani Ngcobo komt uit Zuid-Afrika en behoeft eigenlijk geen introductie. Dit album heeft een urgentie die me direct rechtop in de stoel deed zitten. Van een akoestische gitaar worden noten geplukt, met een snelheid die we kennen van het koraspel der griotten. Een diepe elektrische bas legt op punten in dat spel accenten, wat de muziek een tempo meegeeft dan hoger lijkt dan het ligt. Huppelend samenspel. Sprankelend. Een hooggestemde viool voegt daar voor het kleuren van de achtergrond snelle noten aan toe of trekt lange tonen in dwarse richting. Van welke kant je ook komt, bewegen op deze muziek moet je daarom zeker. Percussie is niet meer nodig (al valt er hier en daar wel eens een klap). Maskanda, zo is deze zoeloemuziek geheten. Ngcobo is er een grootmeester in. Hij heeft een donkere, lage en warme stem met brom. Die wordt van contrast voorzien door een vrouwenstem die uiteraard hoger, maar vooral hees en krijsend is. Samen zingen en spreken ze snelritmisch teksten die ik voor geen woord versta, maar waarvan de melodieën zich met gemak laten meezingen. Pijnlijk schoon.

Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sony Door: Steef van Leeuwen Waardering: 7

S

an Angelo, Texas is de broedplaats van Los Lonely Boys, dat bestaat uit de drie broers Garza en hun compadres. Zoals het rechtgeaarde Texanen betaamd putten de broers uit de Tex Mex en rhythm and blues, waarbij je moet denken aan geestverwanten als Los Lobos, Stevie Ray Vaughan en The Fabulous Thunderbirds. Wat meteen opvalt is het spelplezier en de virtuositeit. Het gitaarspel is premium voer voor airgitaristen en de samenzang is verzorgd tot in de puntjes. Daarbij nog eens de simpele, drijvende grooves van drummer Ringo (jawel) Garza gefundeerd op degelijk baswerk. De mannen hebben het vak geleerd van vaderlief en kennen ondanks hun jonge leeftijd (eenentwintig-vijfentwintig jaar) het klappen van de zweep. De composities zijn op zich niet bijzonder, maar de uitvoering verdient een dikke tien. Een ander minpuntje is de wat vlakke zang. Ik kan me zo voorstellen dat Los Lonely Boys live een uitstekende show zal neerzetten, maar op de plaat mag het wat puntiger. Daar had de productionele hand van John Porter in de studio van Willie Nelson wel wat aan kunnen veranderen. Desalniettemin kom je vakwerk als dit niet zovaak tegen en daarom is dit een uitstekende plaat voor oudere jongeren, die onder het genot van eerlijke rhythm and blues en een zwaar shaggie in een bruine kroeg tien Palmbier naar binnen gieten en met een glimlach weer naar huis gaan.

Woven Hand Consider The Birds Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 10 Label: Glitterhouse Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7

D

avid Eugene Edwards heeft zo’n aparte en kenmerkende stem, en schrijft zulke bijzondere liedjes, dat het voor een leek, en zelfs voor een kenner, moeilijk is om het verschil te horen tussen zijn band Sixteen Horsepower en een afsplitsing daarvan, Woven Hand. De bands spelen beiden alt. country, en de banjo is bij beiden prominent aanwezig, evenals de vocalen dus. Wie echter het spookachtige en bizarre nummer Off The Cuff hoort, kan niet anders dan constateren dat Woven Hand behoorlijk wat experimenteler is dan de alt. country die Sixteen Horsepower doorgaans speelt. De invloeden op Consider The Birds zijn dus wat breder, maar daardoor ook wel extra spannend. Niet alleen op cd, maar ook live zijn beide bands sowieso een intense ervaring, en alleen dat al is een aanbeveling. Voor de luisteraar is de meerwaarde van een gemiddeld Woven Hand-album waarschijnlijk niet heel duidelijk, maar mooi is het zeker.

K.D. Lang Hymns Of The 49th Parallel

D

D

18

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: Nonesuch Door: Steef van Leeuwen Waardering: 3

E

en coveralbum van K.D. Lang; interessant met die mooie cover toentertijd van The Air That I Breathe in het achterhoofd.

Mooie keuze op Hymns Of The 49th Parallel ook, allemaal Canadezen: Neil Young, Bruce Cockburn, Joni Mitchell, Leonard Cohen, Ron Sexsmith en Jane Siberry. Cd-laatje gaat open, cd erin en spelen maar...

Vreselijk zeg die versie van After The Goldrush, zo verrekte ‘smaakvol, tsjongejonge moet dat?! ………………..zzzzzzz, snurk, zzzz, snurk……….

Hé, wat, is het al zo laat? Wat een erbarmelijk slechte plaat zeg...

Lobi Traore Mali Blue

Elvis Costello The Delivery Man

Speelduur: 76 minuten Aantal tracks: 14 Label: Dixiefrog Door: Roger Teeling Waardering: 7

Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 13 Label: Lost Highway Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

it is mooi. De Amerikaanse blues kent een eenduidig akkoord.

Het mooie van dat akkoord is de mogelijkheden die het biedt om erop te improviseren, nieuwe noten te zoeken, die je, hoe ver je ook gaat, toch, op een of andere manier, weer laten uitkomen bij datzelfde akkoord. Dat kan op piano, maar ook op de elektrische gitaar.

Het spel op de kora (Noord Afrikaanse harp) van de griotten kent dit principe ook. Geplukte nootjes lopen te hoop in een cirkel, wild om zich heen tastend naar een uitgang. Daardoor: ritmisch, vertrouwd en toch iedere keer weer oorspronkelijk. Lobi Traore is niet de eerste die deze overeenkomst tussen Amerika en Afrika ziet, maar voegt het wel wonderbaarlijk mooi samen. Dit album bevat werk dat tussen 1990 en 1998 werd opgenomen. De warme tokkelklanken van de kora in combinatie met de rauwe melancholieke noten van de elektrische gitaar. Beelden van Malinese woestijnen vloeien hier samen met die van de desolate zuidelijke streken van de Verenigde Staten.

Voor enkele stukken pure Malinese pop is op Mali Blue daarnaast ook plaats.

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 13 Label: Fruity/One Little Indian Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

Los Lonely Boys Los Lonely Boys

B

ij het horen van de naam Buena Vista Social Club, denken de meeste mensen: “Ja, dat was destijds een prachtig album met Ry Cooder, maar nu weet ik het wel!” En dat krijg je er ook van. Nog altijd kun je geen restaurant, modewinkel of kapsalon binnen lopen, of de kans is groot dat je met de eerste Buena Vista om je oren wordt geslagen. Dat roept weerstand op en is begrijpelijk, maar ook erg jammer. De Cubaanse overkill zorgde er voor dat de prachtige cd van Omara Portuondo (eveneens uit de Buena Vista Social Club-serie) aan veel mensen voorbij ging. Het is daarom niet te hopen dat het solodebuut van Buena Vista-trompettist Manuel Mirabal eenzelfde lot beschoren is. De liedjes laten weer duidelijk horen dat het op Cuba altijd zomer is. Dat bewijst niet alleen de schetterende trompet van Mirabal zelf, maar ook de ondersteunende zang van onder meer Ibrahim Ferrer. Nu maar hopen dat de hippe Nederlandse horeca dit album niet ontdekt.

Jesse Malin Messed Up Here Tonight

C

ostello op het Amerikaanse rootslabel Lost Highway? Ach, we kijken in zijn geval nergens van op, want de man flirt tenslotte ook met klassiek en jazz. En nu dus ook met een mix van country, blues en rock. Hij omzeilt op dit album een valkuil waar de meesten met gemak invallen. Namelijk te zijn als een toerist die zich weliswaar onder de lokale bevolking mengt, maar nooit werkelijk één van hen wordt.

Costello omzeilt dit door toch vooral als zichzelf te klinken. Het songmateriaal is zeer gevarieerd. Opener Button My Lip klinkt avantgarde, Country Darkness als de Costello-variant op de Nashville-snik en Needle Time als schuurpapieren blues. Verder zijn er twee duetten met -natuurlijk- Emmylou Harris (Nothing Clings Like Ivy, The Scarlet Tide), terwijl ook Lucinda Williams meedoet (het rauwe There’s A Story In Your Voice). Vrijwel alles is de moeite waard, ook al omdat Costello eindelijk weer eens de rauwe rocker uithangt in plaats van de gedistingeerde gentleman. Wat volgt? Costello die zich de Nederlandse smartlap eigen maakt? De Russische polka? Of Joodse Klezmer?

H

oewel niet via de gebruikelijke cd-zaak verkrijgbaar, maar enkel via de website van One Little Indian, is dit onofficiële livealbum van Jesse Malin toch de moeite van het bespreken waard. Het toont de poëtische alt.rocker uit New York namelijk op zijn best: on stage.

De tracklist van Messed Up Here Tonight bevat voornamelijk opnames van begin dit jaar uit het Engelse Liverpool van een tournee met Ryan Adams. Adams, die later die avond van het podium zou lazeren en zijn pols brak, verzorgt zelfs de drumpartijen op enkele van deze songs. Ook de moeite waard is de rockende uitvoering van het nummer Wendy met Bruce Springsteen en de E-Street Band in Asbury Park uit december 2003. De rest van de legale bootleg bevat outtakes uit de studio met covers van Springsteen’s Hungry Heart en Everybody’s Talking van Harry Nilsson, opgenomen tijdens een soundcheck. Enig minpuntje aan Messed Up Here Tonight (waarvan binnenkort ook een deel twee verschijnt) is de opnamekwaliteit, die niet overal even geweldig is.

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 12 Label: Munich Door: Joost van Velzen Waardering: 6,5

W

ill Johnson kennen we als frontman van South San Gabriel, waar hij onder meer het prachtige album Welcome Convalescence mee maakte. Ook kennen zijn volgers hem van het bandje Centro-Matic. En af en toe, zoals nu, brengt Johnson een soloalbum uit. De zanger, gitarist en multi-instrumentalist uit Denton, Texas maakt geen liedjes waar je vrolijk van wordt. Hoewel, het is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk. Vultures Await leent zich namelijk prima om eens even toe te geven aan neerslachtige gedachten.

Toch zijn de twaalf akoestische liederen maar beperkt houdbaar.

Waar veel platen uit dit genre bij meerdere draaibeurten juist aan zeggingskracht winnen, daar loert bij Will Johnson solo het dreigende gevaar van verveling om de hoek. Vultures Await is daarom alleen geschikt voor de zwartgallige randen van de nacht. Maar dan heb je ook wel fijn, gelijkgestemd gezelschap.

Grant-Lee Phillips Ladies’s Love Oracle Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 10 Label: Cooking Vinyl Door: Ruben Eg Waardering: 8

James Yorkston & The Athletes Just Beyond The River Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 11 Label: Domino Door: Joost van Velzen Waardering: 7

J

ames Yorkston is een uit Schotland afkomstige folkzanger, die liedjes maakt zoals ook Bonnie ‘Prince’ Billy dat kan. Het verschil tussen Yorkston en Will Oldham (de echte naam van Bonnie Billy) is dat de arrangementen van die laatste wat scherpere randjes heeft. Yorkston is dus een subtielere uitgave van zijn Amerikaanse vakbroeder, zou je kunnen zeggen. Verwacht op Just Beyond The River geen muzikale aardverschuivingen. Je hebt het vast allemaal al eens, zij het in een iets andere vorm, eerder gehoord. Neemt niet weg dat de composities vaak mooi zijn uitgevoerd, prettig ‘warm’ zijn opgenomen en hier en daar zelfs aanleiding zijn om een traantje weg te pinken.

James Yorkston maakt muziek die vloekt met de drukte van het stadsleven. Eigenlijk moet je er eens helemaal uit (en waarom niet naar de dunbevolkte Schotse Hooglanden?) om de sfeer van Just Beyond The River te vangen. Dik inpakken, i-Podje mee en heerlijk meetreuren.

Daniel Johnston Discovered Covered

M

ocht je het gemist hebben: vlak voor de zomer bracht GrantLee Phillips zijn beste album tot nu uit, genaamd Virginia Creeper. De in het verleden vaak met loops en samplers rommelende songschrijver, liet deze elementen op Virginia Creepers achterwege om louter ‘traditionele’ instrumenten voor het karretje van zijn songs te spannen. Het leverde direct het album op dat Phillips eigenlijk direct na het uiteengaan van Grant Lee Buffalo had moeten maken. ‘Studio-angst’ gaf Phillips zelf als reden aan waarom hij zich lange tijd achter kleine vleugjes electronica verschool. Toch had Phillips al eerder een album gemaakt waarop hij gewapend met piano, akoestische gitaar en mondharmonica te horen was. Dit album, Ladies’ Love Oracle, had de op dat moment labelloze Phillips in eigen beheer opgenomen en uitgebracht, om het later tijdens concerten aan fans te verkopen. Misschien wel door de goede recensies op Virginia Creeper, heeft Cooking Vinyl het album nu ook officieel op de markt gebracht. Da’s maar goed ook, want op het in slechts drie dagen opgenomen album bewijst maar eens te meer dat Grant-Lee Phillips tot de betere songschrijvers van het moment behoort. Ladies’s Love Oracle is een ontwapenend mooi en meeslepend album dat door een breed publiek gehoord moet worden.

The Beautiful South Gold Diggas, Head Nodders...

Speelduur: 133 minuten Aantal tracks: 19 + 19 Label: Gammon Door: John Min Waardering: 8+

D

e manisch-depressieve kunststudent Daniel Johnston begon begin jaren ’80 met minimale drie-akkoordenmuziek die hij opnam op cassettebandjes. Titels als Songs Of Pain, ze zullen door weinigen zijn opgemerkt. Totdat invloedrijke artiesten (Butthole Surfers, Sonic Youth, Kurt Cobain etc.) hem ontdekten en hij in één keer de cultheld werd van een kleine undergroundscene. Na ongeveer twintig jaar krijgt Daniel een eerbetoon. Eén cd met negentien liedjes van hemzelf en één cd met negentien covers van niet de minsten (Beck, Tom Waits, Eels, Sparklehorse etc.), mede geproduceerd door Mark Linkous van Sparklehorse. Johnston’s zang en zijn piano- en gitaarspel is vals, kraakt, rammelt en ruist. Zijn teksten gaan vaak over liefde die een illusie is en existentiële wanhoop. Zijn droogkloterige humor houdt hem echter op de been. Briljant zijn Johnston eerste zinnen: “I was living in a Devil Town, Didn’t know it was a devil town” (Devil Town). De songs zijn compact en soms behoorlijk poppy . Door het stof en de ruis op de tapes heen, hoor je schoonheid van de songs.

Ook op de cover-cd is er genoeg te genieten. Vooral Devil Town (Bright Eyes) en Like A Monkey In The Zoo (Vic Chesnutt) zijn prachtig.

v/a Hard Headed Woman: A Celebration Of Wanda Jackson Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 21 Label: Bloodshot Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

T

ributeplaten zijn meestal niet meer dan een bijeengeraapt zootje onverkoopbare artiesten.

B-kantjes, studioflops, nutteloze artiesten met inspiratieloze uitvoeringen. De kracht in deze tribute aan Wanda Jackson is, behalve het ijzersterke materiaal, ook het studiogeluid. De mono nabootsing, de rammelende ambiance. Niks digitaal op achthonderd nutteloze sporen. Galm, reverb en drie knoppen. Twang-gitaren en plukbassen, honkytonkpiano en strummende jazzy gitaren. Veel ruimte in de zang zodat de monogalm lekker uit je boxen knalt.

Welkom terug in de fifties. Koel! Wanda Jackson is een artieste die al begon in de middenjaren ’50.

Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sony Door: Edgar Kruize Waardering: 7,5

T

he Beautiful South en Fatboy Slim hebben muzikaal niets met elkaar gemeen. Toch hebben beide acts een bepaalde band: ze zijn alletwee voortgekomen uit de oer-Britpoppers van The Housemartins. En The Beautiful South is haar typisch Britse geluid behoorlijk trouw gebleven. Na tien albums vol eigen materiaal leek het de groep leuk om eens een plaat op te nemen met nummers die hen hebben beïnvloed. Het elfde album van de band is derhalve een coveralbum genaamd Gold Diggas, Head Nodders And Pholk Songs. Daar zitten en flink aantal opvallende keuzes tussen. Wat te denken van de versie van You’re The One That I Want uit de musical Grease? Erg leuk! Andere opvallende covers zijn onder meer Don’t Fear The Reaper van Blue Öyster Cult en Blitzkrieg Bop van The Ramones. Als eerste single is Livin’ Thing van Electric Light Orchestra gekozen, ook weer in een bewerking die het origineel doet verbleken. Een grappig tussendoortje, dit album.

Ze hing een beetje tussen country en rock & roll in. En ze hing ook een beetje naast Elvis Presley. Ze had grote hits in de jaren ’50, zoals Hot Dog, That Made Him Mad of Hard Headed Woman. Een soort grrrrlpower in een braaf jurkje. Maar wel een braaf jurkje met een dubbelzinnige betekenis. In Japan was en is ze nog razend populair, maar in Amerika begaf ze zich in het hotellounge- en gospelcircuit. Totdat Rosie Flores deze vrouw uit de vergetelheid trok. Samen gingen ze weer op tournee. Hard Headed Woman wordt bevolkt door honkytonks en Americanaartiesten als Robbie Fulks, Jesse Sykes, natuurlijk Rosie Flores, Kristi Rose en Candye Kane. Het album kwam tot stand omdat deze muzikanten zich afvroegen waarom een vrouw als Wanda Jackson nog niet met een tribute vereerd was. Bij deze. American fifties druipen uit je stroperige boxen. “Hats of to the Hard Headed Woman.”

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

18:58

Pagina 6

recensies metal/punk 3 Inches Of Blood Advance And Vanquish Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 13 Label: Roadrunner Door: Roger Teeling Waardering: 8

D

e cover uit de tijd van de barbarij doet authentieke hohohometal vermoeden, maar 3 Inches Of Blood is in de beste tradities van Judas Priest, Iron Maiden en Accept. Heavy metal zoals grootvader het smeedde. Sterker: toen ik na afloop van dit album mijn ogen opendeed, was ik verbaasd thuis te zijn in plaats van in mijn puberkamertje. ‘O ja, het is 2004. Geen 1984.’ Wie daar geen problemen mee heeft, vindt in Advance And Vanquish bijkans de plaat van het jaar. De riffs zijn melodieus en stuwend tegelijk; en hier en daar wat thrashy. Tempowisselingen vliegen je om de oren. Dubbele basdrums houden er continu de snelheid in.

De zang is krijsend en schel hoog, ergens tussen dat van Rob Halford en Udo Dirkschneider in. En de koortjes nopen tot meezingen, met de middel- en ringvinger gebogen tegen de duim gedrukt en de wijsvinger en pink fier vooruit. Om het verhaal rond te maken: die cover is getekend door Ed Repka, wiens werk eerder platen van Megadeth, Testament, Death Angel en Exodus sierde.

Waar ken ik die namen ook weer van? En waar ligt me kogelriem ergens?

Bambix Club Matucheck Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 13 Label: Go Kart Records Door: Jim Jansen Waardering: 9

T

ien jaar geleden interviewde ik Bad Religion en toen duidelijk werd dat ik afkomstig was uit Nederland, werd meteen gevraagd hoe het was met Bambix; ”The best punkband from Holland”, aldus het desbetreffende Bad Religion-lid. Dit voorbeeld illustreert de status die het drietal al jaren in het buitenland geniet. De deal die ze onlangs sloten met het mondiale Go Kart Records en vooral de torenhoge kwaliteit van hun nieuwe album Club Matucheck, zal hun faam alleen maar vergroten.

Waarom dit album zo bijzonder is, laat zich niet in een luisterbeurt vangen. Natuurlijk hoor je meteen dat er dertien razendsnelle poppy nummers op het album staan, die gespeeld zijn met de old skool punk attitude, en tevens voorzien zijn van een modern sausje. De nummers ontle-

Megadeth The System Has Failed

Isis Panopticon

4Lyn Take It As A Compliment

Speelduur: nb Aantal tracks: 12 Label: Sanctuary Door: Guido Saladillo Waardering: 8

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 7 Label: Ipecac/Bertus Door: Roger Teeling Waardering: 7

Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 12 Label: Edel Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

D

at hadden we niet meer verwacht. Een splinternieuw Megadethalbum! Bandleider Dave Mustaine kampte maandenlang met een ontstoken spier. Op zich geen drama, maar bij Mustaine was het een armspier. En dat is uitermate lastig voor een gitarist. In de tussentijd heeft hij veel tijd gehad om de kranten te lezen en politieke programma’s te volgen. Dave trekt niet alleen met zijn gitaar fel van leer; hij spoort je verbaal ook aan tot denken. Mustaine was sowieso altijd al de Michael Moore van de metal, zij het met meer observatievermogen en minder opinievormend dan de dikke journalist. Ze zitten anders wel op dezelfde politieke lijn. “I served with Jack Kennedy, I knew Jack Kennedy, Jack Kennedy was a friend of mine. Senator, you’re no Jack Kennedy.” Megadeth maakte alleen maar sterke albums en verwierf daardoor een eenzame hoge status in de metalscene en The System Has Failed zal daar nog meer aan bijdragen. Mede door de kundige interpretatie van Mustaine zelf, zijn oude makker Chris Poland (oergitarist van Megadeth, later in Damn The Machine en solo actief met voornamelijk jazzfusionwerk) en drumgrootmeester Vinnie Colaiuta (Frank Zappa, Sting, Andy Summers en veel meer) neigt dit album naar iets meer dan een 8. Oja, Dave klinkt minder naar Beavis dan we gewend zijn. De livebezetting van Megadeth is trouwens een andere.

Misschien begin 2005 live mee te maken in onze contreien.

nen hun karakter doordat ze standaard met tomeloze energie worden gespeeld en met hoorbaar speelplezier worden gepresenteerd.

Toch valt uiteindelijk het kwartje pas als de cd na tien keer draaien nog niet uit je speler is verdwenen. Dan hoor je dat de Bambixsound iets volstrekt eigens heeft en intrigeert, een unicum in dit genre.

Luister naar Fundamentalist, snel, pompend en gezongen vanuit de tenen van zanger Willia. Op So Sorry Song laat de band zich van zijn vriendelijke kant horen en ook de gast vocals van Linda Mandolin op Little Less Drunk legt de band ook windeieren. Uiteindelijk is een zwak moment op Club Matucheck maar heel lastig te ontdekken. Maar hoe geweldig het album ook is, in Nederland zal de plaat, net zoals al het eerdere werk van Bambix, helemaal niets doen. Een probleem voor de band? ”Success sucks ass!” zingen ze vol overtuiging op No 1. Daar is niets te veel mee gezegd.

I

eder materiaal heeft zijn eigen trillingsfrequentie. Jammer dat het menselijk oor dat niet kan waarnemen. Hoe zou beton klinken?

Veel anders dan Isis kan het niet zijn. Panopticon is massief. Een gitaargeluid dat te plaatsen is ergens tussen Tool en Neurosis. De gevarieerdheid van de eerste, het slepend epische van de tweede.

Panopticon maakt een volledig instrumentale indruk. Toch wordt er wel degelijk gezongen. Het gebrul komt alleen niet boven de betonnen muren uit die de gitaren opwerpen. Soms lijkt de plaat even vast te slaan in de groef, om daarna weer verder te trekken, gestadig. Met afwisselende semi-akoestische en subtiel ingetogen passages, maar altijd richting omhoog. Wat na zeven nummers maakt dat je veel donder en geweld boven je hoofd voelt hangen.

Samengepakte spanning, die maar niet tot barsten komt. Dat is erger dan de hardste stortbui. Niet voor gevoelige types, deze plaat.

V

oor als je is even lekker wilt headbangen. Het uit Duitsland afkomstige 4Lyn is duidelijk beïnvloed door de nu-metalscene maar in tegenstelling tot veel (Amerikaanse) collegabands is het viertal niet met handen en voeten aan het genre gebonden. Daarvoor is Take It As A Compliment een veel te afwisselende plaat. De heldere productie in combinatie met de vaak melodieuze meerstemmige zang toont aan dat 4Lyn meer in zijn mars heeft dan de gemiddelde nu-metalband. Dat ze uit Duitsland komen is ook amper te horen. De muzikale roots van deze band liggen dan ook duidelijk aan de andere kant van de oceaan.

Take It As A Compliment is een plaat die best wel eens de doorbraak van de Duitsers zou kunnen betekenen. De heren van Limp Bizkit en Linkin Park hebben er in ieder geval een geduchte concurrent bij.

Cancelled Sinus

Sick Of It All Outtakes For The Outkast Speelduur: 27 minuten Aantal tracks: 15 Label: FAT Wreck Chords/Sonic Door: Guido Saladillo Waardering: 7

H

iphop door Sick Of It All, kan dat? Mag dat? Ja! Vaker, eigenlijk.

DJ Lethal en House Of Pain remixten Just Look Around en klinkt beter dan het eigen werk van de remixers! Dit is echte streethiphop.

Dat komt mede dankzij het krakende geluid. De covers van The Last Resort en Sham 69 kennen we al van de verzamelaar The Worldwide Tribute To the Real OI. En de Hüsker Dü-track Target stond eerder op een cd-ode aan die band. Ook The Misfits kreeg een versnelde verbuiging van Sick Of It All. Daarnaast staan er ook nog een paar bkantjes en soundtrackbijdragen op Outtakes For The Outkast. Al met al een leuke, bijna verplichte aanvulling voor de gemiddelde hardcorefan. Sick Of It All is de headliner op de aanstaande Resistance Tour. Mee te maken in 013 (Tilburg) op 14 november.

Speelduur: 19 minuten Aantal tracks: 5 Label: 4Tune Door: Guido Saladillo Beoordeling: 7

W

as Cancelled (CND) aanvankelijk een nu-metalformatie; inmiddels past het etiketje ‘modern metal’ wel op hun muziek.

Vergelijkingen met zowel Machine Head als Tool gaan op, maar de band is nooit overdreven opvallend of met losse handjes. Cancelled jojoot wel tussen gemoedsstemmingen. Yoav Zouker en zijn vrienden zijn teleurgesteld en boos, maar tegelijkertijd ook onbekommerd en nadenkend. Hoewel de nummers mij niet constant bij de lurven grijpen is deze band al tijden rijp voor een platendeal. Sinus is in grote lijnen een prima ‘epeetje’ van een prima band van eigen bodem.

Danzig Circle Of Snakes Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Regain Records/Suburban Door: Guido Saladillo Waardering: 7

Me First And The Gimme Gimmes Ruin Jonny’s Bar Mitzvah Speelduur: nb Aantal tracks: 14 Label: FAT Wreck Chords Door: Guido Saladillo Waardering: 6,5

C

overalbums blijven leuke hebbedingetjes en pleziervoer voor stappers en dj’s op lokale feestjes. Maar er bestaan zelfs bands die daar een rendabele nevencarrière van hebben gemaakt. Bijvoorbeeld Me First And The Gimme Gimmes. Al jaren hijsen de Swingin’ Utters, Foo Fighters, NOFX, RKL en Lagwagon-muzikanten de meest onverwachte nummers in een punkjasje. Onlangs mochten ze die nummers spelen op een Bar Mitzvah. Een gegeven dat niet zo nieuw is. Twisted Sister en Mudvayne speelden eveneens ooit op zo’n feest. Enorm melig en toch erg leuk om de ouwe hits van Blondie, Led Zeppelin en Styx zo nonchalant en rommelig voorbij gesjeesd te horen komen. En een Joods familiefeest zonder Hava Nagila kan natuurlijk niet. Niemand zal dit plaatje weliswaar missen maar humorvol is en blijft de aanpak van deze band.

I

ets nieuws onder de zon op de nieuwe Danzig? Gelukkig niet. Dat zou een duistere band als deze geen goed doen. Danzig swingt met de nieuwe nummers door een duister en stevig geluidslaag. Swingt, want met het excellente en knallende gitaarwerk van Tommy Victor kun je ook niks anders verwachten. Victor is namelijk ook de uitvinder van loodzware breakgroovemetal. Hij runt al jaren Prong. Twee opvallende aspecten kent dit album wel. Het ritmetandem volgt die malende gitaarakkoorden in plaats van ze aan te sturen of te domineren. Dat doet overigens geen afbreuk aan de prima punkrocknummers. Een andere opvallendheid is en blijft als je de naam Danzig uitspreekt ook de meest cruciale: de valse, bijwijle nasale dronken stem van de meester. Glenn Danzig (ex-Misfits) wil maar niet leren zingen. Ja, dat durf ik te beweren in de wetenschap dat hij dit toch niet leest. Anders zou ik me ietwat genuanceerder uitdrukken. Toch huist er een magere stem in de kleine, gespierde punkrockgrootheid...

MUSIC minded op je mobiel? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

22:23

Pagina 7

recensies re-releases/verzamelaars Frank Black Frank Black Francis Speelduur: 32 + 53 minuten Aantal tracks: 15 + 13 Label: Cooking Vinyl Door: Jeroen Fidder Waardering: 6 + 5

H

oopt Cooking Vinyl met dit dubbelalbum nog een graantje mee te pikken van de Pixiesrevival van dit jaar? Cd1 van deze compilatie bevat een demo die in 1987 werd opgenomen ter voorbereiding van de opnames van de EP Come On Pilgrim. Zichzelf begeleidend door de akoestische gitaar speelt Black Francis vijftien nummers in, waaronder de acht nummers van Come On Pilgrim, vijf van Surfer Rosa en één nummer die we pas terugvinden op Trompe Le Monde (Subbacultcha). Boom Chickaboom haalde geen enkel studioalbum. Hoewel de demo van matige kwaliteit is en veel ruis bevat, is het voor de fanatieke fan vast een onmisbaar hebbeding.

Dat geldt vast niet voor cd2, waarvoor Frank Black een aantal jaar geleden dertien Pixiesnummers drastisch liet verminken door de Two Pale Boys. Veel vervreemdende elektronica, blazers en allerlei andere creatieve fratsen maken van deze cd een bizarre luisterervaring. Sommige bewerkingen zijn best grappig, maar doen eerder afbreuk aan de nummers dan dat ze er iets aan toevoegen. Frank Black nam ze op omdat hij de platenkoper meer wilde bieden dan de demo’s alleen, maar het resultaat is alleen interessant voor de fans. En juist die zullen vinden dat hij met zijn tengels van de originele Pixiesnummers moet afblijven.

Fleetwood Mac

Deep Purple Burn Speelduur: 72 minuten Aantal tracks: 13 Label: EMI Door: Ruben Eg Waardering: 7

M

et het album Burn bewees Deep Purple de critici in ‘74 dat het ook zonder zanger Ian Gillan en bassist Roger Glover als superband verder kon. Met de nieuwe frontman David Coverdale en bassist Glenn Hughes dacht men er zelfs in kwaliteit op vooruit te zijn gegaan. Tijdens het maken van Who Do We Think We Are was de originele band al zo goed als uit elkaar, maar Burn was de eerste testcase voor het vernieuwde Deep Purple. Luisterend naar het dertig jaar geleden verschenen album kun je concluderen dat de band in deze dagen de stenen eigenlijk wel uit de straat musiceerde.

Het spel van Richie Blackmore is subliem en bij vlagen onnavolgbaar en drummer Ian Paice is,

Placebo Once More With Feeling Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 19 Label: Hut/Virgin Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 8 aatst zei iemand me dat hij het wel erg vroeg vond voor een Best Of van Placebo, en dat het vast alleen om het geld te doen was. Maar deze verzamelaar bestrijkt toch heus acht jaar en vier albums. In die acht jaar riep Placebo een hoop aversie op. Sommige mensen zouden niet remmen als zanger Brian Molko met zijn hoge, bijna geitachtige stem en zijn androgyne uiterlijk voor hun Twingo verscheen. Maar de ‘nancy boy’ van de Britpop maakte ook veel vrienden en fans, door zijn integere gitaarpopsongs, zijn bij vlagen briljante teksten (“And every time you vent your spleen, I seem to lose the power of speech, You’re slipping slowly from my reach, You grow me like an evergreen”) en de melancholie die van de muziek uitstraalt. De groei van de band is duidelijk hoorbaar: van Britpop naar rock met electronische invloeden. Van elke cd vinden we op deze verzamelaar precies vier nummers (alleen Come Home ontbreekt als single), met voor de fan die alles al in huis heeft daaraan toegevoegd één extra en twee nieuwe nummers. Voor wie Placebo nog niet of niet goed kent is dit een ideale kennismaking. Wie de band wel kent moet overwegen of de bonusnummers de investering waard zijn.

L

Super Furry Animals Songbook - The Singles Speelduur: 79 minuten Aantal tracks: 21 Label: Epic Door: Ruben Eg Waardering: 8 eel singles, laat staan veel albums weet de op en top Britse Super Furry Animals in de Lage Landen niet echt te verkopen. Vandaar dat een singlesverzamelaar van deze band wellicht wat vreemd aandoet. Hoewel je er geen brood voor kunt kopen, is de Super Furry Animals al enige jaren lang één van de meest interessante bandjes die Britpop heeft voortgebracht. Al enkele albums lang weet de groep haar sound verfrissend te houden, vooral door veel met melodie en toch ook electronica te experimenteren. Het is daarbij de enige band die haar albums standaard op dvd uitbrengt, vanwege de betere mogelijkheden om het geluid vet af te mixen. Bovenal is de Super Furry Animals een band met een liveshow dat bijna aan het geniale grenst. Iets dat eerder dit jaar nog maar eens te meer werd onderstreept tijdens een Europese tournee. Voor wie nog weinig met de groep heeft opgehad, is deze verzamelaar een uitgelezen kans om er toch eens overstag te gaan. Het geeft via freaky songs (Play It Cool, Slow Life), mooie meedijers (Demons, Juxtapozed With You) en Britse rockers (Do Or Die, Golden Retriever) een mooi beeld van het oeuvre van deze super harige beesten. En vergeet The Man Don’t Give A Fuck niet, dat het zelfs in Nederland tot culthitje schopte. Zou nodig weer eens door onze eigen dj Arnold Scheepmaker in het clubcircuit gedraaid moeten worden.

V

Pretty Girls Make Graves Good Health Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 12 Label: Matador Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7 ood Health is het debuutalbum van Pretty Girls Make Graves.

Het album kwam al eerder uit in 2002 bij Lookout! Records en nu dus als een re-release bij Matador. Punk-noise meets (nu)metal. De muziek van de uit Seattle afkomstige gitaarrockers klinkt tegendraads en eigenzinnig en doet denken aan bands als At The Drive-In en Modest Mouse. Ook krijgt de band nog wel eens in een riot grrrletiket opgeplakt. Dat is dan met name te danken aan zangeres Andrea Zollo die met haar stemgeluid voor een groot deel de sound van de band bepaald. Als je het album destijds dus hebt gemist kun je nu in de herkansing.

G

Joni Mitchell Dreamland: The Very Best Of

J

Speelduur: 77 minuten Aantal tracks: 17 Label: Nonesuch Door: Jeroen Fidder Waardering: 6

oni Mitchell is onbetwist één van de belangrijkste singer-songwriters uit de popgeschiedenis. Op Dreamland staan zeventien van haar beste nummers verzameld. Acht jaar geleden verscheen het verzamelalbum Hits, en daar mee dubbelt Dreamland flink: elf nummers komen overeen. Voor de nieuwkomer is dit nieuwe album nog altijd een leuke introductie, want hoewel de nummers er niet in chronologische volgorde op staan, geeft het een aardige indruk van haar veelzijdigheid. Begonnen als folkie, ontwikkelde ze vervolgens tot grensverleggend artieste die flirtte met jazz, pop, wereldmuziek, en zelfs alternative en eightiesrock. Als voorbeeld van dat laatste staat het gedrocht Dancin’ Clown (met Billy Idol) op dit album. Te betwisten valt ook haar keuze voor recente, orkestrale versies van For The Roses en Both Sides Now. Mooi gedaan, maar ze doen afbreuk aan de samenhang. Verder bevat dit album louter de originele versies van sternummers als Big Yellow Taxi, Help Me, Come In From The Cold, The Circle Game en Carey. Wie niet gaat voor het fraaie artwork (het zesendertig-pagina’s tellende boekje bevat afbeeldingen van Mitchells schilderijen), koopt tegen midprice de verzamelaar Hits.

20

vooral in de openings- en titeltrack fabuleus door grooves neer te leggen die haast bezeten door de duivel zelf lijken. Toch is het vooral toetsenist John Lord die zijn stempel stevig op het groepsgeluid drukt op Burn.

Jammer alleen dat albumsluiter “A” 200 het aanhoren niet waard is en als onzinnige egotrip niets op een sterk album als deze te zoeken heeft. Of zou het nummer een voorbode zijn voor de minder ‘heavy’ koers die de band uiteindelijk zou volgen, met weer het opstappen van Blackmore als gevolg?

De digitaal geremasterde Burn heeft op een mooi albumboekje met veel tekst en foto’s na, inhoudelijk niet veel uniek materiaal in huis.

De vijf hergemixte bonustracks zijn natuurlijk best aardig, maar leuker waren wellicht wat demoversies van de albumtracks geweest. Een band op zijn best zou je eingelijk het liefst rauw, heel rauw willen horen.

dvd

Label: Warner Door: Ruben Eg Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 7

A Reality Tour

A

Career-Spanning Live Concert Film’, zo belooft de sticker die prominent op deze Bowie-dvd geplakt zit. Wie de afgelopen zomer een beetje had opgelet, had waarschijnlijk zelf al vermoed dat deze registratie van één van de concerten die David Bowie dit jaar ondernam een songtechnische All Star-parade zou zijn. De Reality Tour -die in Nederland de Amsterdam Arena aandeed, maar in het Belgische Rock Werchter vanwege een geknelde zenuw in Bowie’s rug moest worden afgezegd om het afsluitende deel van de tournee vanwege een (naar wat later bleek) hartprobleem later helemaal te annuleren- werd door wie er geweest was als ‘goed’ bestempeld vanwege de combinatie van nieuwe, oude en soms hele oude songs. Zware verrassingen telde de setlist nu alleen ook weer niet, of het moet Sister Midnight zijn van Iggy Pop’s The Idiot. A Reality Tour, opgenomen in het Ierse Dublin, is een show uit het begin van de tournee en Bowie lijkt in deze opname nog tamelijk fris en er oprecht zin in te hebben. Dat maakt dat deze dvd, ondanks dat het uiteindelijk vrij weinig aan het oeuvre toevoegt, het aankijken best de moeite waard maakt. Mede vanwege een tracklist van dertig nummers en een audiomix van Tony Visconti. Jammer alleen dat Bowie vergeten is een paar bonusfeatures op de schijf te zetten.

B

eginjaren ’90 was het Unpluggedprogramma op MTV zo’n succes, dat haast iedereen in de rij stond er eentje voor de clipzender op te nemen en later op cd uit te brengen. Redelijk verrassend was in ’94 het aantrekken van het Led Zeppelin-duo Jimmy Page en Robert Plant voor de show. Hoewel de twee na het uiteengaan van Led Zeppelin nog wel sporadisch met elkaar samengewerkt hadden (onder meer op Live Aid), was er van een échte reünie nooit sprake geweest. Doordat bassist John Paul Jones voor de eer bedankte, ging ook deze kans voorbij. Toch maakten Page en Plant er voor Unplugged een spannend ‘Unledded’-geheel van. De twee trokken naar Marokko en de Schotse hooglanden om er oud materiaal te herinterpreteren en zowaar nieuw materiaal te componeren, dat later op het door Steve Albini geproduceerde studioalbum Walking Into Clarksdale verscheen. Naast de op locatie opgenomen nummers, zijn ook de in live de studio -met publiek- opgenomen nummers behoorlijk sterk. Met name doordat drummer Michael Lee beukt alsof de geest van de wijlen John Bonham hem op de hielen zit. De nu op dvd verschenen versie van No Quarter is er eentje die de ‘oude’ cd-versie in kwaliteit voorbij schiet, niet alleen vanwege de Dolby 5.1 Surround-mogelijkheid maar ook vanwege de complete tracklist, dat op de cd met een aantal nummers was ingekort. Ook de bonustracks, met onder andere een bijzonder mooi gefilmd interactief interview met Page en Plant en een uitvoering van Black Dog voor ABC zijn goed gekozen. Jammer dat het Page & Plant-project door tegenvallende verkoopcijfers geen vervolg kreeg.

Groove Armada The Best Of… Live At Brixton Academy

Roger Waters The Wall Live In Berlin Special Edition

Label: BMG Door: Mirco Haarmans Inhoud: 6,5 Bonusfeatures: 6

Label: Universal Door: Edgar Kruize Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 8,5

H

et is niets dat Roger Waters ooit bedongen heft dat hij als enige 'zijn' project The Wall zou mogen exploiteren, maar hij moet ook wel weten wanneer te stoppen. Zo verscheen verleden jaar zijn geesteskind zoals in 1990 opgevoerd in Berlijn al op dvd, niet veel later gevolgd door een release op SuperAudio-cd en via de import bereikt ons nu weer een nóg nieuwere versie van het evenement op dvd. Het betreft hier een versie met een breedbeeldtransfer van de show, nieuw gemixt Dolby Digital 5.1 geluid, multi-audio opties voor Goodbye Blue Sky en In The Flesh, nieuwe documentaires, geanimeerde menu's, het geanimeerde artwork van Gerald Scarfe zoals het op de muur geprojecteerd werd maar dan op je tv-scherm, nieuw artwork en een mooie digipack. Erg leuk allemaal, erg mooi allemaal, maar onmisbaar? Eigenlijk niet. Binnenkort komt namelijk óók de speelfilm van The Wall opnieuw verpakt uit met enkele nieuwe extra's en Waters werkt aan een Broadway-uitvoering van The Wall, die ongetwijfeld ook (meerdere malen?) op dvd zal verschijnen.

Geen wonder dat Waters die muur steeds maar weer om blijft gooien. Het opbouwen ervan is veel te lucratief!

The Ramones Raw Label: BMG Door: Roger Teeling Inhoud: 7 Bonusfeatures: ...

T

ja. Het einde van een tijdperk. Drie van de vier originele Ramones zijn ons al ontvallen. Drie foto’s met zwarte band op de schoorsteenmantel van mama Ramone, die er een gezondere levenstijl op nahoudt. Natuurlijk: hét tijdperk, dat van de klassieke platen, hield -hoewel de meningen er over verdeeld zijn- ergens eind jaren ‘70, begin jaren ‘80 al op te bestaan. Maar dat de naam The Ramones nu nog steeds een magische klank heeft, komt - daar is iedereen het over eens - door de kracht van die periode. Poppunk, meezingers zoals meidenbands die maakten, nu opgevoerd met potige gitaren en tredvaste drums. Voor wie te laat geboren is, biedt deze dvd troost.

Hoogtepunt is het concert dat de groep in Rome gaf, in 1980. Het einde van het begin. Daarna leren we de spelers beter kennen, middels amateurvideo-opnames van drummer Marky Ramone, optredens her en der, audiocommentaar, tv-interviews, e.d. Net zo rommelig als de laatste twintig jaar van de carrière was. Het begin van het einde. Mooi grafschrift derhalve. Voor op de schoorsteenmantel.

www.musicminded.nl

Label: Warner Door: Mirco Haarmans Inhoud: 7 Bonusfeatures: 1

F

ans van Fleetwood Mac zullen er tot in de eeuwigheid zijn. Daarom is het voor mij wat moeilijker oordelen over deze dubbel-dvd, waarbij bonusfeatures ontbreken maar wel een bonus-cd gevoegd is. Fleetwood Mac werd van bluesband een popgrootheid tot eeuwig ruziënde band. Af en toe heb je het idee dat ze alleen maar bij elkaar komen om nog even te cashen.

Mijn mening is niet helemaal onterecht, maar rasmuzikanten als ze zijn werken ze hun sloffen er tijdens deze shows wel van af. Een liveshow van bijna tweeëneenhalf uur voor die ouwelui is toch een prestatie. En, ‘tuurlijk doen ze het ook goed voor de centen; ‘tuurlijk zit er net iets teveel routine in wat ze doen. Maar het staat wel als een huis, of je er van houdt of niet. Ze spelen de hits, ze spelen de classics, wat solowerk en maken zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf.

Beuken wordt afgewisseld met unplugged-momenten (zoals dat tegenwoordig hoort). Af en toe valt het stadion stil. En dat is toch een hele prestatie.

soundtracks Alfie Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 14 Label: Virgin Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8

Jimmy Page & Robert Plant No Quarter - Unledded

David Bowie Label: Columbia Door: Ruben Eg Inhoud: 7 Bonusfeatures: 1

Live In Boston

T

oen Groove Armada jaren geleden aanschoof aan tafel voor een interview bij dit blad zagen de twee heren eruit als verdwaalde wiskundestudenten. Nu nog steeds overigens. Bij eerste beluistering van het debuutalbum Vertigo had twijfel overhand. Na een paar draaibeurten verdween de twijfel. Stempel erop: Errug Lekkuh! Nu, drie albums verder en met kerstmis in het vizier is hier de ongetwijfeld goedbedoelde, maar overbodige Best Of. Om het verhaal compleet te maken, de Best Of op dvd. Live-dvd voor u. Prettig?

Ja. Aangenaam? Ook. Maar hoeveel mensen gaan nestelen voor de tv en kijken een uur lang naar een liveshow waar ze zelf niet bij zijn geweest? Ik blijf het altijd een vreemde gewaarwording vinden.

Zeker na de verhalen van het publiek dat ooit in Paradiso in Amsterdam Groove Armada bezocht, maar de heren nergens op het podium kon zien. Heel vreemd verhaal. Zouden de heren dan echt meerdere Groove Armada’s de weg op sturen om te kunnen optreden? Niet dat dat iets af doet aan de feeststemming die de heren met hun live minicircus weten te creëren. Groove Armada blijft een fantastische liveband. Ze verblijden hun publiek met (inderdaad) die vette hits, vermengen dat met een Hendrix-nummertje (een liveshow moet scheuren en tekeergaan) om weer een tandje terug te schakelen naar het lome At The River. De afsluiting bestaat uit de discoklassieker Going Back To My Roots en Superstylin’...Boem!

Oordeel: de dvd is leuk, maar voegt weinig toe. Voor livesuckerssss only.

Prince Purple Rain Label: Warner Home Video Door: Edgar Kruize Waardering: 8 Bonusfeatures: 6,5

D

it jaar is het precies twintig jaar geleden dat de wereld massaal viel voor Prince. Warner Home Video brengt daarom de film Purple Rain uit als speciale dubbel-dvd. Het moet gezegd, het is een mooi document. Op de eerste disk staat de film, inclusief audiocommentaar van de makers. De tweede schijf bevat de videoclips van alle nummers uit de film en niet eerder uitgebrachte documentaires.

Tóch laat de dubbelaar geen ‘lekker’ gevoel achter. Wellicht is dit omdat Prince nog steeds een beetje in onmin leeft met zijn voormalige broodheer Warner en daarom geen medewerking aan het project heeft verleend. De andere

H

et toneelstuk Alfie werd in de jaren ’60 succesvol verfilmd, met Michael Caine in één van zijn eerste hoofdrollen. Alfie is een ongevoelige, oerbritse charmeur, die een recordaantal vrouwen verleid. De remake van Alfie schijnt niet aan het origineel te kunnen tippen. De soundtrack is echter andere koek! Mick Jagger en Dave Stewart schreven een complete cd bijeen en het resultaat kan wedijveren met Jagger’s soloplaat Wandering Spirit. Met weinig instrumenten zetten ze een sterke sfeer neer, en Jagger’s stem doet de rest. Nummers als Blind Leading The Blind en Old Habits Die Hard blijven al na twee luisterbeurten in je hoofd hangen. Joss Stone is door het tweetal uitgenodigd voor het zingen van de titelsong en anderhalf duet met Jagger. Je zou parallellen kunnen trekken tussen Jagger en Alfie, ze stammen tenslotte uit dezelfde tijd en hetzelfde land. Maar Jagger heeft geen remake met New Yorkse setting nodig om relevant te blijven.

Musica Cubana Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 15 Label: Just Entertainment Door: Ruben Eg Waardering: 6

W

im Wenders had geen ongelukkiger moment kunnen uitkiezen om zijn nieuwe film Musica Cubana uit te brengen. De ophef die in oktober rond Cuba ontstond doen natuurlijk ernstig afbreuk aan het romantische beeld rond het eiland. Anderzijds wil Wenders met zijn film een andere voorstelling van Cuba geven, met de muziekwereld als centraal thema. Naast de oudjes van de bekende Buena Vista Social Club biedt het eiland tegenwoordig meer genres en artiesten. De tijd heeft er immers niet helemaal stilgestaan. Leuk aan de soundtrack is dat het een combinatie van oudere artiesten en jonge muzikanten herbergt. Zo is er op Musica Cubana zowel aandacht voor de traditionele Cubaanse klanken, als nieuwe mengelmoesjes met hiphop en beats. Hip? Dat vooral.

Inhoudelijk nieuw? Ach... Volgens de filmmakers schetst het project een goed beeld van Cuba 2004. Tja, veel is er natuurlijk in al die jaren veranderd. Maar Fidel Castro zal voorlopig nog wel even blijven. En dus verandert er niet zo veel.

Resident Evil 2: Apocalypse Speelduur: 76 minuten Aantal tracks: 18 Label: Roadrunner Door: Abel Schoenmaker Waardering: 7,5

J

e moet er een paar keer naar luisteren, maar dan weet je zeker dat de verzameling metalliedjes op deze schijf met kop en schouders uitsteekt boven de verzamelingen op concurrerende soundtracks.

De makers van Resident Evil weten waarschijnlijk als geen ander hoe ze de betere artiesten moeten aantrekken. Of trekt juist hoofdrolspeelster Milla Jovovich de bands over de streep, al dan niet met de ondersteuning van dat vuurwapen dat ze op de hoes in haar hand houdt? Net als bij de eerste film opent Slipknot de soundtrack, dit keer met Vermillion. Ook Rammstein is -met Mein Teil- weer van de partij. Grote afwezige is Marylin Manson die voor de eerste film zeer verdienstelijk de achtergrondmuziek maakte. Daarvoor in de plaats luisteren we naar Cradle Of Filth, Deftones, The Cure, en soundtrackbijdrager bij uitstek: Rob Zombie. En dan zwijgen we nog over Massive Attack en de elf andere bands. Veel leuke muziek voor één van de leukere zombiefilms.

meest belangrijke figuren uit zijn hofhouding schitteren ook door afwezigheid. Toch blijft de film voornamelijk vanwege de tijdloze muziek (hij klinkt nu beter dan ooit) ook twintig jaar na dato nog fier overeind en doet het je afvragen waarom Prince darna alleen nog maar draken van films heeft gemaakt.

Deze (Under The Cherry Moon uit 1986 en Graffiti Bridge uit 1990) verschijnen overigens ook op dvd in enkele andere Europese landen, maar een Prince-minnend land als Nederland moet het zonder doen. Daar deze films in tegenstelling tot Purple Rain géén Dolby Digital 5.1 geluid hebben én geen speciale bonus-features is dat een zeer terechte beslissing geweest van Warner.

Purple Rain verdient alle aandacht en de rest...

Laten we het daar maar niet meer over hebben!

Review pag. 14t/m21

28-10-2004

18:00

Pagina 8

recensies soundtracks

Sky Captain And The World Of Tomorrow

Alien Vs. Predator Distributie: 20th Century Fox Door: Edgar Kruize Waardering: 4

Shark Tale

Distributie: Columbia Tristar Door: Edgar Kruize Waardering: 6,5

D

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 13 Label: Geffen/Dreamworks Door: Abel Schoenmaker Waardering: 7

V

oor de stemmen in de animatiefilm Shark Tale zijn niet de minste acteurs aangetrokken. Uit het imposante rijtje acteurs hebben er zelfs een paar zangervaring: Will Smith, Renée Zellweger, Jack Black, Doug E. Doug en Ziggy Marley. De laatste twee zouden zonder hun muzikale bijdrage 3 Little Birds misschien niet eens voor stemmen in aanmerking komen. Helaas is van de eerste drie alleen van Will Smith een spoor op de soundtrack terug te vinden, en dan alleen nog als gastzanger bij Got To Be Real van Mary J. Blige. Enerzijds een gemiste kans, anderzijds begrijpelijk, want Shark Tale is ondanks de vele songs een reguliere film en geen musical. Christina Aguilera en Missy Elliott hebben voor deze soundtrack Car Wash van Rose Royce uit de coverbak getrokken en netjes de mottenballen ervan eh... afgespoten. Op deze schijf uitschieters aanwijzen is ondoenlijk.

De bijdragen zijn nog niet onderling uitwisselbaar, maar wel van gelijke strekking en niveau. Ook stukjes van Hans Zimmer’s score ontbreken niet, hopelijk is zijn opmerkelijk hippe bijdrage op een andere release compleet terug te vinden.

film Bridget Jones: The Edge Of Reason Distributie: UIP Door: Edgar Kruize Waardering: 7

B

ridget Jones’s Diary kunnen we in alle onbescheidenheid het best omschrijven als ‘chickflick’. Daarmee wil ik geen enkele dame op de tenen trappen, maar het is nu eenmaal de term voor een film die voornamelijk vrouwen aanspreekt omdat deze ingaat op ‘typisch vrouwelijke zaken’. De film sprak echter ook enorm veel mannen aan. En dus is er nu het vervolg Bridget Jones: The Edge Of Reason, die we maar het best zullen omschrijven als een ‘paartjesfilm. Zie bioscoopzalen vol stelletjes die samen naar een film zijn. Een film waar ze zich alletwee geen buil aan zullen vallen. Een film waar ze alletwee een goed gevoel aan overhouden en een film die ze alletwee de volgende week eigenlijk alweer vergeten zijn. Niets mis mee toch?

Een film is in de eerste plaats ‘vermaak’ en de film is vermakelijk.

Renée Zellweger stuntelt in de titelrol weer van de ene in de andere genante situatie en uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Eind goed… al goed!

e Alien-serie is met de vier eerdere delen eigenlijk al veel te ver uitgemolken. Hetzelfde geldt voor de Predatorreeks. Maar ja, de twee science fiction-iconen zijn al jaren een goed verkochte combinatie in stripvorm, dus waarom geen film waarin de twee buitenaardse gespuizen het tegen elkaar opnemen? Waarom wel is een betere vraag na het zien van de film. Alles wat de originele Alienfilms zo spannend maakte is bruut uit de film gerukt en hetzelfde geldt voor het toch wat minder enge Predator. Ook mist deze ultieme ‘match’ van buitenaards onkruid menselijke hoofdpersonen met genoeg charisma om de film boeiend te kunnen houden. Als kijker leef je geen moment mee met de arme drommels die op een Predator-trainingskamp zijn gestuit en ongewild in een buitenaardse strijd terecht zijn gekomen. Nee, Alien Vs. Predator is een slecht excuus voor een film met hooguit een paar aardige effecten en moet maar snel vergeten worden.

A Home At The End Of The World Distributie: Warner Door: Anneke Ruys Waardering: 8

N

a het veelbesproken en met een Oscar bekroonde The Hours van enkele jaren geleden is A Home At The End Of The World de tweede roman van Michael Cunningham die verfilmd is, dit keer met een scenario van de auteur zelf. Michael Mayer maakt hier zijn debuut als speelfilmregisseur en kiest meteen voor een moeilijk thema. Het is een verhaal over eenzaamheid, jaloezie en liefde waarbij geslacht en voorkeur geen rol spelen. In de film volgen we de levens van Bobby (Colin Farrell) en Jonathan (Dallas Roberts), van hun tienerjaren tot hun ‘twentysomething’ jaren in New York. Het tweetal ontmoet elkaar op school in de jaren ’60. Wanneer Bobby’s broer om het leven komt, stort zijn wereld in.

Hij verlaat het huis en trekt in bij Jonathan en diens ouders. Jonathan en Bobby hebben een sterke band en hebben ook seksueel iets met elkaar. Voor Bobby is het niet meer dan experimenteren, terwijl dat bij Jonathan dieper zit. Het tweetal gaat op een gegeven moment hun eigen weg, maar komt elkaar na jaren weer tegen in New York.

Daar wordt Bobby verliefd op Jonathan’s huisgenote Claire (een glansrol van Robin Wright-Penn). De spanningen tussen Bobby, Jonathan en Claire groeien met de dag. De grenzen vervagen wie nu van wie houdt. De kleine cast die de rollen in deze film vertolken laten stuk voor stuk briljant spel zien. Sissy Spaceck is sterk als de gefrustreerde moeder van Jonathan en dat geldt ook voor het integere spel van Dallas Roberts (Jonathan). Colin Farrell schudt het imago van ‘bad boy’ van zich af door een rol te spelen met verschillende homoseksuele scènes. Hij verrast en overtreft zichzelf hiermee en laat zien dat hij nog lang niet aan het einde van zijn kunnen is. Opvallend aan deze film is dat hij een open einde heeft. Het verhaal is niet afgerond en vele vragen blijven onbeantwoord. Toch heeft de film een dusdanige impact dat hij van het begin tot het einde boeit Je kunt je goed verplaatsen in de personages en wordt meegesleept in hun verhaal. A Home At The End Of The World overtuigt en geeft veel stof tot nadenken.

NEDERLAND: DEN HAAG ★ Plato Schoolstraat 22 ★ La La Land Nieuwstraat 25 DEVENTER ★ Plato Kleine Overstraat 33 DORDRECHT ★ Bibelot Wijnstraat 117 ★ Velvet Music Vriesestraat 110 DRACHTEN ★ Poppodium Iduna Oliemolenstraat 16 ★ Smash Records Westerstraat 8 DRIEBERGEN-R ★ CD-Artline Traay 1-c EDE ★ Session 38 Maandereind 40 EINDHOVEN ★ Bullit Kleine Berg 53 ★ De Effenaar Dommelstraat 2 ELBURG ★ JMB Compact Discs Vischpoortstraat 7 EMMEN ★ CD Center Hoofdstraat 55-a ENSCHEDE ★ Atak Noorderhagen 12 ★ Plato Haverstraatpassage 54 GEMERT ★ Art of Music Commandeur 3 GRONINGEN ★ De Jongens Van Steenstilstraat 10 ★ De Oosterpoort Trompsingel 27 ★ Elpee Oosterstraat 24 1 ★ Plato Oude Ebbingestraat 41 ★ Simplon Boterdiep 69 ★ Vera Oosterstraat 44 HAARLEM ★ Key Records Gen. Cronjéstraat 7 ★ North End Compact Disc Marsmanplein 35 ★ Patronaat Oostvest 54

Grote Houtstraat 171 HARDERWIJK ★ Park 3 Parkweg 3 HARLINGEN ★ Hompy CD Speciaalzaak Kleine Bredeplaats 7 HEERLEN ★ Satisfaction Oranje Nassaustr. 29 HENGELO ★ Pop Eye Drienerstraat 9 HILVERSUM ★ Platenhuis 't Oor Leeuwenstraat 44 HOOGEVEEN ★ Music Store Hoofdstraat 210 HOORN ★ Drop Style Grote Oost 3 ★ Manifesto Holenweg 14-c JOURE ★ Pop Eye Midstraat 135 LEEUWARDEN ★ Van der Akker Nieuwestad 39 ★ Poort Music Voorsteek 6 LEIDEN ★ LVC Breestraat 66 ★ Velvet Music Nieuwe Rijn 34 LELYSTAD ★ JMB Compact Discs Weversstraat 5 MAASTRICHT ★ Backstage Tongerseweg 57 ★ Music Plus St. Amorplein 5 ★ Zoom Records Grote Gracht 38 MIDDELBURG ★ De Drukkerij Markt 51 ★ De Waterput Nieuwe Brug 29 NIJMEGEN ★ Doornroosje Groenewoudseweg 322 ★ Waaghals Achter de Hoofdwacht 7 ROERMOND ★ The Rock Neerstraat 20 ROTTERDAM ★ Baroeg Spinozaweg 300 ★ It Records Lijnbaan 150 ★ Nighttown Westkruiskade 26-28 ★ Sounds Korte Hoogstraat 24

D

e toekomst zoals ze die in de jaren ‘30 zagen, gefilmd zonder decors.

Pardon? Juist, het betreft hier een project dat op papier behoorlijk vaag is, maar in de praktijk zeker nog wel meevalt. Regisseur Kerry Conran wilde met Sky Captain And The World Of Tomorrow een baanbrekend project neerzetten en dat is zeker gelukt. Het enige ‘echte’ aan deze films zijn de acteurs.

De rest van de film is opgetrokken uit de computer. Als de film één ding bewijst, is dit dat zelfs topacteurs lelijk onderuit kunnen gaan als ze ‘in het luchtledige acteren’. Hoofdrolspelers Jude Law en Angelina Jolie komen er aardig mee weg, maar Gwyneth Palthrow -acteertechnisch eigenlijk de beste van het drietalheeft zichtbaar moeite met hetgeen ze zelf niet kan zien. Maar na een tijdje stoort het overduidelijke verschil tussen ‘echt’ en ‘nep’ (wat is eigenlijk ‘echt’ in de bordkartonnen wereld van een film?) niet meer en word je meegezogen in een aardige avonturenfilm die eigenlijk gemaakt lijkt voor een dvd-release en het in de videotheek waarschijnlijk beter zal doen dan in de bioscoop.

MUSIC/MOVIE minded houdt je op de hoogte van de meest interessante ontwikkelingen op muziek- en filmgebied via recensies, interviews en achtergronden. MUSIC/MOVIE minded is acht keer per jaar gratis af te halen bij de volgende adressen: ★ Sounds

ALKMAAR ★ Atlantis Podium Breestraat 33 ★ Pop Eye Boterstraat 10 ALMERE ★ Platenhuis ’t Oor Brouwersstraat 10 ALPHEN a/d RIJN ★ Disque Aarhof 4 ★ Het Kasteel Concertweg 1 AMSTERDAM ★ Boudisque Haringpakkerssteeg 10-18 ★ Concerto Utrechtsestraat 54-60 ★ Fame Kalverstraat 2-4 ★ Forever Changes Bilderdijkstraat 148 ★ Get Records Utrechtsestraat 105 ★ Melkweg Lijnbaansgracht 234 - a ★ Nationaal Pop Instituut Prins Hendrikkade 142 ★ Paradiso Weteringschans 6-8 ★ Panama Oostelijke Handelskade 4 ★ Pico Bijlmerplein 10 ★ Winston Kingdom Warmoesstraat 129 AMSTELVEEN ★ P60 Stadsplein 100-a APELDOORN ★ Gigant Nieuwstraat 377 ★ Plato Brinklaan 15 ARNHEM ★ Dollhouse Nieuwstad 49 ★ Waaghals Walstraat 15 BERGEN OP ZOOM ★ Waterput Bosstraat 36 BREDA ★ Velvet Music Tolbrugstraat 12 DELFT ★ Sounds Brabantse Turfmarkt 83 ★ Velvet Music Voldersgracht 3 DEN BOSCH ★ W2 Concertzaal Boschdijkstraat 100

Wimbledon

Distributie: Paramount Door: Edgar Kruize Waardering: 6,5

Donnie Darko – The Director’s Cut Distributie: A-Film Door: Edgar Kruize Waardering: 8,5

O

f de film al dan niet in Nederland uitkomt, weten we op dit moment nog niet zeker. Maar gezien de cultstatus van Donnie Darko, zou het ons niets verbazen. Donnie Darko was in de bioscoop nooit het succes dat men hoopte. Onderwijl is de film op dvd uitgegroeid tot een cultklassieker. Reden genoeg voor regisseur Richard Kelly om zijn debuut opnieuw onder handen te nemen. Als kijker krijgen we nu vijfentwintig minuten extra materiaal voorgeschoteld, waarbij er vooral wordt inge-

★ Velvet Music Binnenweg 121 SCHIPHOL ★ Tracks Multitronics Schiphol-Plaza SITTARD ★ Fenix Odasingel 90 ★ Music Machine Paardestraat 11 TILBURG ★ Eén Twee CD Langestraat 65 ★ Sounds Nieuwlandstraat 33 UDEN ★ De Pul Kapelstraat 13 UTRECHT ★ Boudisque Drieharingstraat 5-31 ★ Tivoli Oudegracht 245 ★ Vredenburg Vredenburgpassage 77 VENLO ★ Sounds Parade 66 VLISSINGEN ★ DSFA Records Walstraat 20 WAGENINGEN ★ Sound Session Hoogstraat 77 ZAANDAM ★ Coco Zuiddijk 107 ★ De Kade Zuiddijk 9-11 ZEEWOLDE ★ JMB Compact Discs Torenstraat 15 ZWOLLE ★ Hedon Zamenhofsingel 7 ★ Plato Kerkstraat 21-23

BELGIË: AALST ★ Center St. Jorisstraat 14 AALTER ★ Freeez Stationstraat 50 ANTWERPEN ★ Jazz Note Oude Korenmarkt 55 AVELGEM ★ Hamoniek Doorniksesteenweg 21 BRUGGE ★ Musikladen Maalsesteenweg 17

D

e film Wimbledon komt uit de stal van het Britse productiebureau Working Title, dat eerder de wereld voorzag van romantische komedies als Four Weddings And A Funeral, Notting Hill en Bridget Jones’s Diary. De formule is veelal hetzelfde. Een stuntelende en stugge Brit wordt verliefd op een pittige Amerikaanse. Gelukkig heeft men ditmaal besloten om vaste stoethaspel Hugh Grant eens niet in te huren. Paul Bettany, die we vooral kennen uit serieuzere rollen in onder meer Master & Commander en Dogville, blijkt ook in een romantische komedie goed uit de voeten te kunnen. Hij speelt een uitgerangeerde tennisser die nog één maal aan Wimbledon mee mag doen en daar als een blok valt voor de ‘vrouwelijke John McEnroe’, in de vorm van Kirsten Dunst die nu eens niet een ongenaakbaar meisje speelt, maar gewoon lol lijkt te hebben in een luchtige rol in een romantische komedie. Het verhaaltje is flinterdun, de uitkomst staat vooraf al vast en tóch is dit een onderhoudend werkje. Net als alle andere Working Title-films dus, al vertoont de formule onderhand flinke slijtageplekken.

gaan op de theorie van het tijdsreizen.

Helaas maakt het de film er niet beter op.

Juist doordat Donnie Darko op sommige punten wat vaag bleef, liet het nog iets aan de verbeelding over.

Daardoor maakte het origineel zo’n impact.

Deze ‘Director’s Cut’ is nog steeds fantastisch, maar haalt een stukje glans van het origineel weg. Dat is wel een beetje jammer. Toch moet iedereen deze tweede kans om kennis te maken met het cultfenomeen niet aan zijn neus voorbij laten gaan. Of het nu in de bioscoop is of op dvd.

BREE ★ Megadisc Hoogstraat 46 BORNEM ★ Moviesound Boomstraat 17 DEINZE ★ Freeez G. Martenstraat 31 ★ Musikladen Gentstraat 41 DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 DIEST ★ Muzik Cage Hasseltsestraat 61 DIKSMUIDE ★ Music Express Jacquesstraat 58 EEKLO ★ Crisca Markt 30 ERTVELDE ★ Movie Express Kroonstraat 45 EVERGEM ★ Movie Express Hoeksken 84a GEEL ★ Tony Muziekhuis Pas 36 GENT ★ Billboard St Pieters Nieuwstraat 11 ★ Dance Solutions Steendam 72 IEPER ★ Shuffle Rijselstraat 40 KASTERLEE ★ Music Box Markt 12 KESSEL-LO ★ Vanwijngaerden Leuvensestraat 6 KNOKKE ★ Ear & Eye Lippenslaan 259 KORTRIJK ★ Billboard Steenpoort 10 ★ Baker Street Sint-Jansstraat 15

LONDERZEEL ★ Sound J. Vandoorslaerstraat 44 MAASMECHELEN ★ Fonorack Rijksweg 73 MERELBEKE ★ Musikladen Hundelgemstweg 337 MENEN ★ Cannard Bizarre Rijselstraat 65 OOSTENDE ★ Billboard Adolf Buyl Straat 11 OPWIJK ★ Muziekcentrum Nijdrop Marktstraat 67-a DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 ROESELARE ★ Billboard Stationsplein 1 RONSE ★ Musikladen Peperstraat 32 SCHILDE ★ Paul’s CD Center Turnhoutsesteenweg 165 ST-ANDRIES BRUGGE ★ Stepp-Inn Gistelsestweg 146 ST-NIKLAAS ★ Prelude Plezantstraat 87 ST-TRUIDEN ★ Studio Disc Luikerstraart 34 TIELT ★ Musikladen Kortrijkstraat 36 WAREGEM ★ LP Center Stationstraat 136 ★ Musikladen Pand 203 ZELZATE ★ Lobceedee Grote Markt 102

kijk voor een abonnement op:

www.musicminded.nl

MM 52 dokument - RE

26-10-2004

21:57

Pagina 22

concertagenda

colofon 8e Jaargang, nummer 52, november 2004

REDAKTIE: CONCERTAGENDA@MUSICMINDED.NL

november:

22-20’S: 12 november: Paradiso (Amsterdam).

ADHD: 26 november: Bibelot (Dordrecht).

ALI B: 13 november: Dance Cafe La Playa (Enkhuizen), 26 no-

JAMIE CULLUM: 26 november: Paradiso (Amsterdam), 27

vember: Bibelot (Dordrecht).

november: Ancienne Belgique (Brussel).

FLOGGING MOLLY: 4 november: Melkweg (Amsterdam), 5

ART BRUT: 12 november: Nighttown Theater (Rotterdam),

GLUECIFER: 27 november: Effenaar (Eindhoven), 28 novem-

november: Melkweg (Amsterdam).

13 november: Paradiso (Amsterdam).

ber: LVC (Leiden).

ZAP MAMA: 4 november: 013 (Tilburg), 5 november: Paard

BLOC PARTY: 12 november: Paradiso (Amsterdam).

OPGEZWOLLE: 27 november: Theater Lantaren/Venster

van Troje (Den Haag).

NICK LOWE: 7 november: De Kleine Komedie (Amsterdam),

(Rotterdam).

AYNSLEY LISTER AND BERNARD ALLISON: 4 november:

8 november: Oude Luxor Theater (Rotterdam), 9 november:

DEICIDE: 28 november: Effenaar (Eindhoven).

De Kade (Zaandam), 5 november: Bosuil (Weert), 6 novem-

Stadsgehoorzaal (Leiden), 10 november: Oosterpoort

KEANE: 28 november: Hallen van Scheerbeek (Brussel), 29

ber: Lantaarn (Hellendoorn), 7 november: 013 (Tilburg).

(Groningen), 12 november: MC Frits Philips (Eindhoven), 13

november: Paradiso (Amsterdam).

DIRTY ROTTEN IMBECILS: 4 november: Patronaat

november: Chassé Theater (Breda).

JANE BIRKIN: 29 november: Carré (Amsterdam).

(Haarlem), 5 november: Willemeen (Arnhem).

SOPHIA AND STRING QUARTET: 12 november: Crossing

MOTÖRHEAD + SEPULTURA: 29 november: Pepsi Stage

ECLECTIC METHOD: 4 november: Nighttown (Rotterdam).

Border Festival (Den Haag).

(Amsterdam),

RAMMSTEIN: 4 & 5 november: Ahoy’(Rotterdam).

THE BRAVERY: 12 november: Paradiso (Amsterdam).

(Hardenberg).

THE TOASTERS: 4 november: 013 (Tilburg), 5 november:

VIVE LA FÊTE: 12 november: Effenaar (Eindhoven), 13 no-

THE SOUNDTRACK OF OUR LIVES: 29 november:

Patronaat (Haarlem), 6 november: WaterFront (Rotterdam).

vember: Bibelot (Dordrecht), 25 november: Mezz (Breda), 26

WaterFront

ARCHIVE: 5 november: Tivoli De Helling (Utrecht).

november: Patronaat (Haarlem), 27 november: Tivoli

(Amsterdam).

BEEF: 5 november: Buk Buk (Heiloo), 12 november: Het

(Utrecht).

THE RASMUS: 29 november: Hallen van Scheerbeek

Bolwerk (Sneek).

AUTOMATO: 13 november: Ekko (Utrecht).

(Brussel), 30 november: 013 (Tilburg).

GABRIEL RIOS: 5 november: Mezz (Breda).

I LOVE TECHNO (met: The Prodigy, Carl Cox, Felix Da

MACEO PARKER: 30 november: Paradiso (Amsterdam).

RADIO 4: 5 november: Melkweg (Amsterdam).

Housecat, Miss Kittin e.a.): 13 november: Flanders Expo

YOUSSOU

(Gent).

N’DOUR:

5

november:

Concertgebouw

30

november:

(Rotterdam),

30

Podium

Hardenberg

november:

Melkweg

december:

D.A.A.U.: 13 november: LVC (Leiden).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 13 november:

WEALTHY BEGGAR: 13 november: Nirwana (Lierop), 27 no-

Burgerweeshuis (Deventer), 18 november: Oosterpoort

vember:De Buze (Steenwijk).

MACEO PARKER: 1 december: Oosterpoort (Groningen), 2

(Groningen).

TOM WAITS: 13 november: Het Toneelhuis - Bourla

december: Paard van Troje (Den Haag).

FEMI KUTI: 6 november: Melkweg (Amsterdam), 7 novem-

(Antwerpen), 19 t/m 21 november: Carré (Amsterdam).

WALTER TROUT AND THE RADICALS: 1 december:

ber: Paard van Troje (Den Haag).

EUROPE: 13 november: 013 (Tilburg).

Oosterpoort (Groningen), 2 december: Bosuil (Weert), 3 de-

THE SHEER: 6 november: Oosterpoort (Groningen), 7 no-

WITHIN TEMPTATION: 13 november: Ancienne Belgique

cember: Lucky & Co (Rijssen), 4 december: Paard van Troje

vember: Effenaar (Eindhoven), 11 november: Doornroosje

(Brussel), 14 november: Vooruit (Gent).

(Den Haag), 5 december: Doornroosje (Nijmegen).

(Nijmegen), 19 november: De Kade (Zaandam), 27 november:

JASPER STEVERLINCK: 13 november: Crossing Border

HEIDEROOSJES: 2 december: WaterFront (Rotterdam), 3 de-

Fenix (Sittard).

Festival (Den Haag).

cember: Unitas (Wageningen), 4 december: Canix (Lottum), 9

FEIST: 7 november: Paradiso (Amsterdam).

JOLIE HOLLAND: 13 november: Crossing Border Festival

december: Tivoli De Helling (Utrecht), 10 december: Atlantis

STEVE EARLE AND THE DUKES: 7 november: Paradiso

(Den Haag).

(Alkmaar), 11 december: LVC (Leiden), 12 december: Het

(Amsterdam).

THE MELVINS: 13 november: Melkweg (Amsterdam).

Bolwerk (Sneek), 16 december: Metropool (Hengelo), 17 de-

NICK LOWE: 7 november: De Kleine Komedie (Amsterdam), 8

MACHINE HEAD: 14 november: Melkweg (Amsterdam), 18

cember: P60 (Amstelveen), 18 december: Obelisk (Vaals), 19

november: Oude Luxor Theater (Rotterdam), 9 november:

november: 013 (Tilburg).

december: Bosuil (Weert).

Stadsgehoorzaal (Leiden), 10 november: Oosterpoort

WEDNESDAY 13: 14 november: Tivoli De Helling (Utrecht),

THE SHEER: 3 december: LVC (Leiden), 24 december:

(Groningen), 12 november: MC Frits Philips (Eindhoven), 13

16 november: 013 (Tilburg).

Paradiso (Amsterdam).

november: Chassé Theater (Breda).

FRANZ FERDINAND + THE KILLERS: 15 november:

WILLARD GRANT CONSPIRACY: 2 december: Rotown

POPA CHUBBY: 8 november: Oosterpoort (Groningen), 9 no-

Heineken Music Hall (Amsterdam).

(Rotterdam).

vember: Paard van Troje (Den Haag), 10 november: Tivoli De

THE BLACK KEYS: 16 november: Melkweg (Amsterdam).

TRIGGERFINGER: 3 december: Paard van Troje (Den Haag).

Helling (Utrecht).

COLOUR OF FIRE: 16 november: Rotown (Rotterdam), 17 no-

ENTOMBED: 4 december: Arnhem Metal Meeting (Arnhem).

ANI DIFRANCO + GAIL ANN DORSEY: 9 november:

vember: Melkweg (Amsterdam), 18 november: Ekko

FAITHLESS: 4 december: Ahoy’ (Rotterdam).

Melkweg (Amsterdam).

(Utrecht), 20 november: W2-concertzaal (’s Hertogenbosch).

GABRIEL RIOS: 4 december: Tivoli De Helling (Utrecht).

YOUNG BLOOD BRASS BAND: 9 november: Ekko (Utrecht),

AVISHAI COHEN: 17 november: Bimhuis (Amsterdam).

DE LA SOUL: 6 december: Paard van Troje (Den Haag), 7 de-

15 november: Paard van Troje (Den Haag).

DIZZEE RASCAL: 17 november: Melkweg (Amsterdam).

cember: Tivoli (Utrecht).

SOUTHSIDE JOHNNY: 9 november: Paradiso (Amsterdam).

KHALED: 17 november: Carré (Amsterdam).

NOVASTAR: 6 december: Oosterpoort (Groningen), 6 de-

CHRIS DE BURGH: 10 november: Nederlands Congres

NIGHT OF THE PROMS: 17 t/m 21 november: Ahoy’

cember: 013 (Tilburg).

Centrum (Den Haag).

(Rotterdam), 23 t/m 30 november: Ahoy’(Rotterdam).

OLETA ADAMS: 7 december: Schouwburg Amphion

DILLINGER ESCAPE PLAN: 10 november: Vera (Groningen),

SARAH MCLACHLAN: 17 & 18 november: Pepsi Stage

(Doetinchem), 9 december: De Doelen (Rotterdam), 10 de-

11 november: Tivoli De Helling (Utrecht), 12 november:

(Amsterdam).

cember: Stadsgehoorzaal (Leiden), 11 december: Chassé

Melkweg (Amsterdam).

AL JARREAU: 18 november: Nederlands Congres Centrum

Theater (Breda), 13 december: Oosterpoort (Groningen), 14

CROSSING BORDER FESTIVAL (met: dEUS, Jolie Holland,

(Den Haag). 20 november: Oosterpoort (Groningen).

december: Stadstheater Zoetermeer (Zoetermeer), 15 de-

Marah & Nick Hornby, Danko Jones, Blimey, Josh Ritter,

JILL SCOTT: 18 november: Paradiso (Amsterdam).

cember: Theater aan het Vrijthof (Maastricht), 17 december:

Jim White, Sophia, Rufus Wainwright e.a.): 11 t/m 13 no-

OZARK HENRY: 18 november: Effenaar (Eindhoven), 19 no-

MC Frits Philips (Eindhoven), 18 december: Meervaart

vember: Koningklijke Schouwburg (Den Haag).

vember: Hedon (Zwolle), 20 november: Tivoli De Helling

(Amsterdam), 21 december: Vredenburg (Utrecht), 22 de-

GIRLS IN HAWAI: 10 november: Ekko (Utrecht), 11 novem-

(Utrecht).

cember: MC Enschede Main Hall (Enschede), 23 december: De

ber: Rotown (Rotterdam).

TOY DOLLS + BAMBIX: 18 november:

HOOVERPHONIC: 10 november: Chassé Theater (Breda), 15

(Amsterdam), 19 november: 013 (Tilburg), 20 november:

JOSH GROBAN: 8 december: Pepsi Stage (Amsterdam).

november: Stadsschouwburg Groningen (Groningen), 16 no-

Tivoli (Utrecht), 21 november: Oosterpoort (Groningen).

I AM KLOOT: 9 december: Patronaat (Haarlem), 10 decem-

vember: Vredenburg (Utrecht).

AFTER FOREVER: 19 november: Effenaar (Eindhoven), 26

ber: Effenaar (Eindhoven), 11 december: Hedon (Zwolle), 12

K.D. LANG: 10 november: Vredenburg (Utrecht).

november: Patronaat (Haarlem).

december: Tivoli De Helling (Utrecht).

LOSTPROPHETS: 10 november: Melkweg (Amsterdam).

HEXSTATIC: 19 november: Tivoli De Helling (Utrecht), 20 no-

JASPER STEVERLINCK: 9 december: Mezz (Breda), 11 de-

THE (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY: 10 novem-

vember: Melkweg (Amsterdam).

cember: Melkweg (Amsterdam).

ber: Melkweg (Amsterdam).

SPEEDY J: 19 november: Las-Palmas (Rotterdam).

OZARK HENRY: 9 december: Doornroosje (Nijmegen), 10 de-

SOULWAX: 10 november: Paradiso (Amsterdam).

SMOGUS: 20 november: OJS SplotsZ (Roelofarendsveen).

cember: Gigant (Apeldoorn), 11 december: Fenix (Sittard), 12

A BRAND: 11 november: Doornroosje (Nijmegen).

THERAPY?: 21 november: 013 (Tilburg), 22 november:

december: Melkweg (Amsterdam), 15 december: Vera

BRIGHT EYES (SOLO): 11 november: Crossing Border

Melkweg (Amsterdam).

(Groningen), 16 december: Mezz (Breda).

Festival (Den Haag).

INTERPOL: 22 november: Paradiso (Amsterdam).

MARIANNE

LAMBCHOP: 11 november: Crossing Border Festival (Den

THE DECEMBERISTS: 22 november: Rotown (Rotterdam), 23

(Amsterdam), 12 december: Koninklijk Circus (Brussel).

Haag).

november: Ekko (Utrecht).

ALI B: 11 december: Danspaleis (Haaksbergen).

LEAVES’ EYES AND ATROCITY: 11 november: Effenaar

EPICA: 23 november: Tivoli (Utrecht), 24 november: De Kade

BEASTIE BOYS: 11 december: Vorst Nationaal (Brussel), 14

(Eindhoven).

(Zaandam).

december: Heineken Music Hall (Amsterdam).

TOM MCRAE: 11 november: Melkweg Max (Amsterdam), 12

NICK CAVE AND THE BAD SEEDS + MERCURY REV:

ARNO: 12 december: Chassé Theater (Breda), 13 december:

november: Oosterpoort (Groningen), 19 november: Vooruit

23 november: Heineken Music Hall (Amsterdam).

Stadsschouwburg Groningen (Groningen), 15 december

(Gent), 20 november: Scum (Katwijk).

ZITA SWOON: 23 november: Patronaat (Haarlem), 24 no-

Paradiso (Amsterdam).

MORTIIS AND SUSPERIA: 11 november: Patronaat

vember: Doornroosje (Nijmegen), 25 november: Tivoli

THE ROOTS: 16 december: Paradiso (Amsterdam), 17 decem-

(Haarlem), 12 november: Baroeg (Rotterdam), 13 november:

(Utrecht), 26 november: Hallen van Scheerbeek (Brussel), 27

ber: Paradiso (Amsterdam).

Goudvishal (Arnhem).

november: Melkweg (Amsterdam).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 17 december:

THE REJECT CLUB: 11 november: Rotown (Rotterdam), 12

GEORGE DUKE: 24 november: Melkweg (Amsterdam).

Paard van Troje (Den Haag), 18 december: Oosterpoort

november:

JACKSON BROWNE: 24 & 25 november: Nederlands Congres

(Groningen).

Centrum (Den Haag).

BEEF: 18 december: Boerderij (Zoetermeer), 24 december:

MOUSE ON MARS: 24 november: Paradiso (Amsterdam).

Fenix (Sittard).

JIMMY EDGAR: 25 november: Paradiso (Amsterdam).

LAIBACH: 18 december: Melkweg (Amsterdam).

LVC

(Leiden),

13

november:

Paradiso

(Amsterdam).

LONDON

CALLING:

(Amsterdam).

12 & 13 november: Paradiso

UITGEVER MUSIC minded Publishing Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 ADVERTENTIEVERKOOP MUSIC minded Sales Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 sales@musicminded.nl HOOFDREDAKTIE Ruben Eg, Peter Koks , Erwin Kroon

e-mail produktie: office@musicminded.nl website: www.musicminded.nl VASTE MEDEWERKERS Jeroen Beynon, Joyce van den Bogaard, Dirk Derks, David Ernst, Jeroen Fidder, Mirco Haarmans, Willem Jongeneelen, Gabriëlla van Karsbergen, Edgar Kruize, Steef van Leeuwen, John Min, Anneke Ruys, Guido Saladillo, Arnold Scheepmaker, Abel Schoenmaker, Henk Snoek, Roger Teeling, Joost van Velzen ILLUSTRATIES Hans Klaver, Knoxillustrations www.knoxillustrations.com EINDREDAKTIE Ruben Eg, Roger Teeling ART DIRECTION & VORMGEVING Peter Koks DRUKKERIJ Senefelder Misset, Doetinchem Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopiën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf schriftelijke toestemming van de uitgever. ©2004 MUSIC minded Publishing

Vereeniging (Nijmegen).

FAITHFULL:

10

december:

Check MUSIC minded ook dagelijks via:

Paradiso

www.musicminded.nl 22

Oplage: 35.000

e-mail redaktie: redaktie@musicminded.nl

Amsterdam (Amsterdam).

Melkweg

Onafhankelijk entertainmentmagazine; gratis verkrijgbaar.

Kijk voor informatie over een abonnement op: www.musicminded.nl

KPN

(Nederland)

BASE (Belgie)

binnenkort ook op T-Zones van T-Mobile

ROLLING STONES AEROSMITH COLDPLAY KRAVITZ LENNON GABRIEL DEEP PURPLE GOLDEN EARRING QUEEN U2 NEIL YOUNG PINK FLOYD YES RADIOHEAD DOORS LED ZEPPELIN THE EAGLES DAVID BOWIE GENESIS C

CK

O

IN

1

#

LA

E

NU

ER O MB

N

NOW PLAYING ON:

SSIC R

DE MUZIEK VAN JE LEVEN 24/7

FM-stereo op jouw kabelnet Amsterdam e.o. 107.1 – Rotterdam e.o. 104.1 - Utrecht e.o. 104.6 – Den Haag 97.6

(voor andere kabelfrequenties bel 0909-3000675)

+ in de auto op middengolf AM 675

(www.arrow.nl)

TISCALI4012 Adv dmjz A3 BS

27-10-2004

16:59

Pagina 1

KIJK EERST OP DITMOETJEZIEN.NL VOORDAT JE NAAR DE BIOS GAAT

Wordt het gieren van het lachen of gillen van angst? De meest complete filmportal van Nederland vertelt het je. Op ditmoetjezien.nl vind je alle informatie over de nieuwste films en dvd’s maar kun je ook een kijkje achter de schermen nemen. Lees alles over de sterren, bekijk exclusief beeldmateriaal en win prachtige prijzen. Doordat we intensief samenwerken met de grote filmdistributeurs zit je altijd op de eerste rij voor het laatste filmnieuws en de nieuwste previews.

Do you get the picture?