Një baba i pasur, duke dashur që djali i tij të kuptonte çfarë domethënë të jesh i varfër, e bën të kalojë disa ditë me një familje të thjeshtë fshatare.
Fëmija kalon tre ditë e tre netë në fushë.
Gjatë kthimit për në qytet, akoma në makinë, babai e pyet: Çfarë më thua për përvojën që kalove? -Mirë, përgjigjet fëmija, me gjysmë zëri.
A ke mësuar gjë?-këmbëngul i ati.
Po, shumë, përgjigjet djali. Si për shembull?-vazhdon i ati. 1 – Që ne kemi një qen e ata kanë katër.
2 – Që kemi një pishinë me ujë të filtruar, që arrin deri në fund të kopshtit. Ata kanë një lumë, me ujë të kristaltë, peshq e shumë gjëra të tjera të bukura.
3- Që kemi dritë elektrike në kopshtin tonë, por ata kanë yjet dhe hënën për t’i ndriçuar.
4 – Kopshti ynë arrin deri te muri, i atyre deri në horizont.
6 – Ne dëgjojmë CD... Ata dëgjojnë një simfoni të vazhdueshme papagajsh, gjinkallash e kafshësh të tjera...
...e gjithë kjo, ndonjëherë e shoqëruar me këngën e ndonjë të afërmi që punon tokën.
7 – Ne përdorimin mikrovalën. Ajo që ata gatuajnë ka shijen e zjarrit të ngadaltë.
8 – Për tu mbrojtur jetojmë të rrethuar nga rrethime me alarme... Ata jetojnë me dyer të hapura, të mbrojtur nga miqësia e shokëve të tyre.
9 – Ne jetojmë të lidhur me celularin, me kompjuterin, me televizorin. Ata janë të lidhur me jetën, me qiellin, me diellin, me ujin, me fushat, me kafshët, me hijet dhe familjet e tyre.
Babait i bëjnë shumë përshtypje ndjenjat e të birit. Në fund i biri e përmbyll me këto fjalë:
- Faleminderit që më mësove sa të varfër jemi!
Çdo ditë, bëhemi gjithnjë e më të varfër sepse nuk vëzhgojmë më natyrën, që është vepra madhështore e Hyjit,
por shqetësohemi gjithnjë që të KEMI, të KEMI e të KEMI GJITHMONЁ E MЁ SHUMЁ, në vend që të shqetësohemi vetëm që të JEMI.