Otto errinozero bat da Ole Lund Kirkegaard Liburu
hau
te aritu dio ☐ - i op i du ros ☐ - k e itu du urk ☐ - k a rtu du pu ☐ - k la zi du aba ☐ - k ir
1. Kapitulua
H
aurrak Topper zuen izena eta, egia esan, ez zen oso ederra. Bere ilea marroi gorrixka zen, burdin herdoildua bezalakoa, hain lodia eta gogorra non amak, txukunago egon zedin, eskuarekin orraztu behar izaten zion. Aurpegian oreztak zituen, eta hortz bat zuen beti agerian. Topper kaiaren aurrean, etxe gorri batean bizi zen. Etxe gorria handia eta zaharra zen, kirrinka egiten zuten eskailerez eta ate okerrez betea. Neguan saguak bizi ziren sotoan, eta udan, beleak tximinian. Urteko beste sasoietan, etxea jendez, umez eta marradun katuz lepo egoten zen. Topperri asko gustatzen zitzaion etxe handi eta gorri hura, eta eskolatik itzultzean, zera esaten zion: –Kaixo, etxetxo! Zein eguraldi ona gaurkoa, ezta?
7
8
Eta etxea poztu eta puztu egiten zela iruditzen zitzaion, baina ez hormetan pitzadura agertzeko bezainbeste. Azken solairuan, teilatuaren azpian, Holm jauna bizi zen, atezaina. Holm jaunak etxe handi hura zaintzen zuen eta bere lana etxeko guztiek ondo pasatzen zutela eta pozik zeudela ziurtatzea zen. Pipa txiki eta oker batean erretzen zuen, eta mamuei, sorginei eta kanibalei buruzko istorio arraroak zekizkien, edonor beldurtzeko modukoak. Holm jauna gizon baxua eta mardula zen, eta bibote zuri bat zuen. Baina bera ez zen kanibala, jaki arruntak jaten bai tzituen, hala nola txerrikia, sardinzar frijituak, kakahueteak, baita batzuetan txokolatezko flana ere. “Sudurberotzaile” deitzen zion bere pipa txikiari, eta jateko eta beldurrezko istorioak kontatzeko besterik ez zuen ahotik ateratzen. –Ziur gauez ere berarekin lo egiten duela –esan zion Topperrek Viggori. Viggo Topperren laguna zen. –Ez –esan zion Viggok–. Aitak dio ezin dela piparekin lo egin, tabako guztia ohetik eroriko litzatekeelako. Aita oso jakintsua da, den-dena daki. –Ados –esan zuen Topperrek–, agian hala izango da.
9
Baina egiatan, Toperrek bere artean Holm jauna Viggoren aita baino askoz jakintsuagoa zela pentsatu zuen, eta erabaki zuen Holm jaunari galdetuko ziola piparena, Viggo eta haren aita jakintsuari ezer esan gabe. Viggoren aita jakintsua Lehoi jauna zen. Lehoi jaunak kafetegi bat zeukan etxe gorriaren behealdean. BAKAILAO URDINA deitzen zen, eta gauero txerrikia jatera, tabakoa mastekatzera eta pattarra edatera zihoazen arrantzalez eta itsasgizonez betetzen zen. Topper etxe gorriaren tarteko solairuan bizi zen. Amarekin bizi zen bertan; ama arrain-saltzailea zen eta postu batean egiten zuen lan, kaiaren beste aldean. Topperren amak abesten zuenean, leihoek dar-dar egiten zuten eta arrainek buztana okertzen zuten izuturik. Topperren aita marinela zen. Itsaso zabalean nabigatzen zuen eta urtean behin besterik ez zen etxera itzultzen. Eskolan, noizbehinka, Topper aitari buruz mintzatzen zitzaien andereñoari eta beste haurrei. –Nire aita –esaten zuen Topperrek– benetako marinela da. Itsaso zabalean nabigatzen du eta hortzordeak ditu. –Zer dira hortzordeak? –galdetu zuten beste haurrek.
10
–Bada –esan zuen andereñoak, betaurrekoak jartzen–, hortzordeak ahotik kendu eta jarri ahal diren hortzak dira. –Ooo! –esan zuten beste umeek–. Zure aitak hortzak ahotik ken ditzake, Topper? –Bai horixe –esan zuen Topperrek oso harro–. Itsasoan ekaitza zebilen egun batean, hortzordeak kendu zituen begiradatxo bat emateko, eta olatuetara erori zitzaizkon. PLOP egin, eta desagertu egin ziren.
11
–Arranopola! –esan zuten umeek–. PLOP egin zuten? –Bai –esan zuen Topperrek–. PLOP egin zuten benetan, eta aita hortzik gabe gelditu zen. Denbora luzez, soilik semolazko ahiak eta zopak jatearekin konformatu behar izan zuen. Beste haurrak begira gelditu zitzaizkion. –Puaj –esan zuten batzuek–. Zure aitarentzat ez zen batere egoera xamurra izango. –Ez –esan zuen Topperrek–. Garai latzak izan ziren berarentzat. Hainbeste atsekabetu zenez, gaixotu eta urrearen sukarra harrapatu zuen. –Ene bada! –esan zuen andereñoak–. Urrearen sukarra harrapatu zuen? –Bai, hala da –esan zuen Topperek–. Sukar izugarria, gainera. Baina orain ondo dago jadanik. Urrearen sukarra izan beharrean, neska-lagun bana dauka kaia bakoitzean zain. Andereñoari gutxigatik ez zitzaizkion betaurrekoak erori. –Beno –esan zuen–. Orain, idatzi egingo dugu. Beste egun batean entzungo ditugu Topperren aitari buruzko istorio gehiago. Haurrak koadernoen aurrean makurtu eta ahal zuten hobekien idazten hasi ziren. Baina behin eta berriro zetorkien burura Topperren aita eta ahotik atera zitzakeen hortz arraro haiek.
12
Eta Topperren aita itsaso zabaletik itzultzean, hortz haiek hurbiletik ikusteko aukera izatea espero zuten. Etxe gorrian andre zahar bat bizi zen baita ere. Flora andrea zuen izena, eta belarri tutu hori eta luze bat erabiltzen zuen, oso gaizki entzuten baitzuen. Balkoian lore ederrez betetako loreontzi erraldoiak eta txori berde politez betetako kaiola txikiak zeuzkan. –Ez dago loreak baino gauza politagorik –esan zion Holm jaunari, hau kalea pixka bat garbitzeko eskaileretatik behera zihoanean. –Bai, egia biribila –esan zuen Holm jaunak, pipan erre tzeari utzi gabe–. Ez dago loreak baino gauza hoberik. Beno, kikara bete kafe agian, baina besterik ez. –Zer diozu? –galdetu zion Flora andreak, bere belarri tutu horia Holm jaunaren aurpegirantz bideratuz. –KAFEA –oihukatu zion Holmek. –O, bai! Kafea ere oso gozoa da –esan zuen Flora andreak–. Kafe bat nahi al duzu, Holm jauna? Holm jaunak buruaz baietz egin zuen. –Bai, mila esker –esan zuen–. Baina ez ote da zuri gehiegi eskatzea izango? –Gehiegi? –esan zuen Flora andreak, eta irribarre egin zion–. Ez, ez dizut gehiegi emango. Zuk nahi duzuna besterik ez.
13
Eta horrela, Holm jauna eta Flora andrea loreez eta kafeaz hizketan aritzen ziren; egia esan, Holm jaunari asko gustatzen zitzaion Flora andrearekin berriketan ibiltzea. Flora andrea eta bera ia egunero esertzen ziren balkoian bera eta, lore handi ederren eta txori txiki politen artean, eta zoriontsu sentitzen ziren kafe beroa edaten. –Zuk, zaren bezain gizon liraina izanda, Holm jauna –esan zuen Flora andreak–, zuk emaztetxo bat bilatu beharko zenuke. –Bai –esan zuen Holmek–. Gu biok ezkontzea ez da batere ideia txarra. –TXARRA DELA? –esan zuen Flora andreak, eta kafeon tzia usaindu zuen–. Kafea txarra dagoela uste duzu? Ez, ezinezkoa da, ene atezain maitea. Javako kafea da, bene-benetakoa. –Jumm –esan zuen Holmek, pixka bat lotsatuta–. Beno; on egin, Flora andrea! Baina bere baitan pentsatzen zuen: “Egunen batean gutun bat idatziko dizut, esanez: EZKON ZAITEZ NIREKIN, FLORA ANDRE GOZOA. Zalantzarik gabe, ulertuko du horrelako gutun bat andre zahar tuntun eta gozo honek”. Halakoxea zen bizitza kaia aurreko etxe handi eta gorrian, eta halakoxea zen bertan bizi zen jendea. Eta orain, han jazotako gertakari arraro baten berri izateko garaia da.
14