Shalom Auslander
Lamentaci贸ns dun prepucio Traduci贸n do ingl茅s de Rafael Salgueiro Rodr铆guez
4. E o Señor díxolle a Moisés: “Esta é a terra que che prometín, pero ti non entrarás. Que o saibas.” 5. E Moisés morreu. DEUTERONOMIO
1
De cativo, os meus pais e mestres falábanme dun home moi forte. Contábanme que podía destruír o mundo. Contábanme que podía levantar montañas. Contábanme que podía separar o mar. Era importante ter contento ese home. Se obedeciamos as ordes do home, estaba contento connosco. Estaba tan contento que mataba a todos aqueles aos que non lles gustabamos. Pero cando non obedeciamos as súas ordes, entón non estaba contento connosco. Odiábanos. Había días que nos odiaba tanto que nos mataba; outros días deixaba que outras persoas nos matasen. A eses días chamabámolos “festivos”. No Purim, recordabamos que os persas intentaran matarnos. Na Pascua, recordabamos que os exipcios intentaran matarnos. Na Hanuká, recordabamos que os gregos intentaran matarnos. –Bendito sexa o Señor –rezabamos. E por duros que puidesen ser eses castigos, non eran nada comparados cos castigos que nos administraba el mesmo. Declarábanse grandes fames. Había inundacións. Había terribles vinganzas. Hitler exterminaría os xudeus, pero ese home afogou o mundo enteiro. Esta era a canción que cantabamos na gardaría. Deus está no campo e está na cidade. Está en todas as partes, que gran verdade!
9
Despois a merenda e unha soneca axitada. Criáronme coma se fose un tenreiro na comunidade xudía ortodoxa de Monsey, Nova York, onde estaba prohibido comer tenreira acompañada de produtos lácteos. Despois de comer tenreira estaba prohibido comer produtos lácteos durante seis horas; despois de comer algún produto lácteo estaba prohibido comer tenreira durante tres horas. Comer porco estaba prohibido por sempre xamais, ou polo menos ata a chegada do Mesías; nese momento, explicounos o rabino Napier en cuarto de primaria, os malvados serían castigados, os mortos resucitarían e os porcos volveríanse kosher. –Si! –dixen eu, chocando as palmas por riba das cabezas co meu mellor amigo, Dov. –A ver se mostras o mesmo entusiasmo o Día do Xuízo Final –dixo o rabino Napier, observando con desagrado por riba dos seus grosos anteollos de pasta. Os habitantes de Monsey tíñanlle terror a Deus, e a min ensináronme que tamén llo tivese: ensináronme que unha muller chamada Sara ría coma unha parva, así que El a fixo estéril; que un home chamado Xob estaba triste e se preguntaba “Por que?”, así que Deus baixou á terra, agarrou a Xob polo colo e ouveou: “Quen carallo cres que es?”; que un home chamado Moisés fuxiu de Exipto e errou polo deserto durante corenta anos na procura dunha Terra Prometida, e Deus matouno xusto antes de alcanzala (caeu de fociños a un metro da meta) porque pecara unha vez había corenta anos. O seu delito? Darlle un golpe a unha rocha. E así, a principios do outono, cando as follas se asfixiaban, cambiaban de cor e caían mortas, a xente de Monsey reuníase en sinagogas por toda a vila e preguntábase, en voz alta e ao unísono, como ía matalos Deus. –Quen vivirá e quen morrerá –rezaban–. Quen á hora predestinada e quen antes desa hora, quen pola auga e quen polo lume, quen pola espada, quen por fera, quen de inani-
10
ción, quen de sede, quen por tormenta, quen por praga, quen por estrangulación e quen por lapidación. Despois o xantar e unha soneca axitada. É luns pola mañá, seis semanas despois de que a miña esposa e eu soubésemos que está embarazada do noso primeiro fillo, e estou parado nun semáforo. O neno non ten a menor oportunidade. É unha trampa. Coñezo este Deus; sei como actúa. A miña muller terá un aborto, ou o bebé morrerá no parto, ou a miña esposa morrerá no parto, ou os dous morrerán no parto, ou ningún dos dous morrerá e eu pensarei que pasou o perigo, e cando saiamos do hospital e os leve á casa chocaremos de fronte cun condutor bébedo e os dous, a miña muller e o meu fillo, morrerán nunha sala de urxencias ao final do mesmo corredor onde estaba o cuarto no que minutos antes nos sentiamos tan felices e vivos e cheos de esperanza. Iso sería típico de Deus. Os profesores da miña mocidade morreron, os meus pais son vellos e case non nos vemos. O home do que me falaban, con todo, aínda anda por aí. Non o podo quitar de enriba. Leo a Spinoza. Leo a Nietzsche. Leo o National Lampoon. Todo é inútil. Vivo con El cada día, e velaquí que aínda está enfadado, aínda é vingativo, aínda –eternamente– está encabuxado. –O home planea –dicían os meus pais– e Deus del se chancea. –Cando menos o esperes –advertían os meus profesores–, espérao. E iso é o que fago. Durante todo o día, na miña mente proxéctase un interminable festival de cine de terror, o meu Grand Guignol particular. Non pasa unha hora do día en que non me asalte unha desas truculentas e horrorosas fantasías de morte, angustia e tormento. Cando vou pola rúa, cando com-
11
pro na tenda, cando encho o depósito da camioneta; os amigos morren, os seres queridos son asasinados, os animais domésticos resultan atropelados por camións de repartimento e morren. Más adiante, pasado o cruzamento onde hai unha curva cerrada á dereita, os coches minoran, acéndense as luces de freado e desaparecen ao tomar a curva. Un accidente, imaxino, e imaxínome pasando: “Papán”, criticarei o condutor, “deberías saber que por aquí non se pode ir tan rápido…” Entón recoñezo o coche. É un Nissan negro. “Parece o de Orli…” E entón vexo a miña muller detrás do volante, esmagada, ensanguentada, a cabeza cara atrás, a lingua fóra. Está morta. Ata son capaz de que me salten as bágoas; se me atopo nun estado de especial autoaversión podería ser capaz, como un fotógrafo de Reuters, de colocar un xoguete no seu colo empapado de sangue, ou unha caixa envolta con papel de agasallo de moitas cores sobre o salpicadeiro, xusto enriba do lugar onde a súa cabeza golpeou. No exterior, de día, un pouco despois. Estou sentado no gardarraíl da estrada, inconsolable. –Aínda é vostede novo –di un axente de policía–. Ten toda a vida por diante. –Estaba embarazada –murmuro. Primeiro plano da cara do axente, un tipo duro. Estaba de volta de todo, pero isto… Unha lágrima cáelle pola fazula. Fin. O noso bebé non nacido é a nova estrela dos meus espectáculos de terror. Só seis semanas dende a concepción e xa foi deforme, deficiente mental, enfermo incurable, xa o abortaron, o diagnosticaron incorrectamente, o tomaron por un tumor e o irradiaron, xa tropezaron con el e lle caeron enriba, xa resultou empalado mentres, mal aconsellados, practicabamos sexo ao final do embarazo e xa quedou recocido cando Orli adormeceu nun baño de vapor.
12
–Estás segura? –pregunteille cando se mergullou na bañeira cun suspiro–. Parece un pouco quente. –Fóra –dixérame. Pasei o dedo polo vapor que se formara no cristal da ducha. –Non fai falta que llo poñas fácil a El –dixen. –FÓRA. De rapaz dicíanme que cando morrese e fose ao ceo os anxos levaríanme a un inmenso museo cheo de cadros que nunca vira, cadros que serían creados por todos os espermatozoides artistas que desperdiciara na miña vida. A continuación os anxos levaríanme a unha enorme biblioteca chea de libros que nunca lera, libros que serían escritos por todos os prolíficos espermatozoides que desperdiciara na miña vida. Daquela os anxos levaríanme a unha enorme casa de oración, chea de centos de miles de xudeus que rezaban e estudaban, xudeus que nacerían se eu non os matase, se non os desperdiciase, se non os limpase cun calcetín sucio durante o repugnante fracaso da miña desprezable vida (hai máis ou menos cincuenta millóns de espermatozoides en cada exaculación, o que supón case nove Holocaustos en cada pera. Cando mo contaron, eu estaba entrando na puberdade, ou a puberdade estaba entrando en min, e cometía ese xenocidio, de media, tres ou catro veces ao día). Contábanme que cando morrese e fose ao ceo me ferverían vivo nunhas inmensas cubas con todo o seme que desperdiciara na miña vida. Contábanme que, cando morrese e fose ao ceo, todas as almas de todos os espermatozoides que desperdiciara na miña vida me perseguirían polo firmamento toda a eternidade. Non fai falta ser ordenado rabino para xogar a isto –adiante, próbao!–, todo o que necesitas é terror, estar ávido de sangue e unha vea irónica, violenta e macabra. Velaquí a miña: temo que Deus poña todos os espermatozoides saudables, perfectos e con talento nas primeiras exaculacións da
13
vida do home –a futura recompensa dese home polo control exercido sobre os seus repugnantes instintos–, e que, a medida que pasan os anos e ese home exacula unha e outra vez (e outra vez e outra e outra), a calidade do esperma cae en picado. E cando ese home chega á miña idade só quedan os defectuosos: os birollos, os de dentes saídos, os de mandíbula adiantada, os de mandíbula atrasada, os que teñen os dedos dos pés xuntos, os que teñen membranas nos dedos das mans, os idiotas, os vagos, os criminais, os imbéciles, os cretinos, os bobos, os papahostias. Iso sería moi típico de Deus. Estaba no meu despacho, traballando nuns relatos de non ficción, cando Orli me chamou para darme a noticia. –Estou embarazada! –berrou. Bicámonos, choramos, abrazámonos moi forte; ela, supoño, pensaría en fitas rosas, nanas e patucos, mentres eu me vía axeonllado xunto a unha cama da maternidade, saloucando, nai e fillo mortos. –Isto non sucede case nunca –diría a enfermeira sacando as luvas ensanguentadas e botándoas na papeleira. Dáme unhas palmadiñas no ombreiro e eu levanto a vista. As nosas miradas atópanse. Ela engurra o nariz. –Imos necesitar o cuarto, meu rei –di. Os relatos nos que estaba traballando eran sobre a miña vida baixo o control dun deus abusivo e belixerante, un deus que hai milenios se ergueu co pé esquerdo e aínda non recuperou o humor. Título provisional: “Deus camiña ao meu carón apuntándome cun calibre 45 nas costelas”. Xa escribira máis de trescentas cincuenta páxinas. –Saiamos esta noite –dixo Orli–, celebrémolo. Bicámonos, abrazámonos, choramos un pouco máis e en canto Orli se marchou, sentei no ordenador, suspirei e botei as trescentas cincuenta páxinas dos meus relatos á papeleira do ordenador.
14
“Está seguro de que desexa eliminar este arquivo de forma permanente?”, preguntoume o ordenador. “Esta acción non se pode desfacer.” Estaba seguro. Non facía falta provocalo. Levaba demasiado tempo no taboleiro de xadrez de Deus para saber que cada movemento cara adiante, cada boa noticia –Éxito! Matrimonio! Fillo!– só é outro gambito Divino, un finximento, unha simulación, unha trampa; parece que estou avanzando polo taboleiro, pero Deus non tarda en dicir xaque, e a empresa que me contratou vai á quebra, a muller morre, o bebé asfíxiase. O pick and roll de Deus. O seu “estou contra as cordas, pero eu son Ali e ti es Foreman”. Deus estaba aquí, Deus estaba alí, Deus estaba en todas as partes. –Dígoche que ese puto queixo é unha trampa –afirma o Rato A. –Queres calar? –xeme o Rato B–. Es un pesimis… clac! Pregúntome se por ter un bebé estou caendo na súa trampa –a de Deus, a da miña familia, a de Abraham, a de Isaac, a de Xosé–, para continuar o ciclo de levar outro fillo ao altar. “Crecede e multiplicádevos”, di o Señor, “xa me ocuparei Eu do resto.” O semáforo segue en vermello, e a miña mente divaga. Deambula ata o cemiterio, erra ata o depósito de cadáveres, vaga ata Berger-Belsen: Algo lle pasa ao bebé. Algo lle pasa agora, neste preciso momento, mentres estou sentado diante do semáforo enroscando no dedo o pelo rebelde dunha cella e furgando na envoltura de goma do volante, algo que hai no interior do meu neno non nacido non se está desenvolvendo como cómpre: ese algo non está recibindo o suficiente do que sexa, ese o que sexa non está recibindo o suficiente de algo, algunha célula non consegue dividirse, outra célula divídese de máis.
15
Hai uns días retomei os meus relatos sobre Deus. Estou apurando a miña sorte, seino, pero se este neno sobrevive quero que el ou ela saiba cales son as miñas orixes, por que non lle ensinei o que me ensinaron a min, por que, tal como o expresou a miña nai nun dos seus últimos correos, abandonei o meu pobo. Sei que Deus sabe o que escribín ata agora, e sei que El sabe que está quedando coma un cabrón. Tamén sabe que cando acabe quedará moito peor, e está facendo todo o posible por impedirme terminar. Matarme? Demasiado obvio. Asasinar o bebé para o que estou escribindo o libro? Iso sería moi típico de Deus. Imaxino que existe un edificio negro moi alto no centro urbano do ceo –aceiro e cemento, moi empresarial, cunha praza para fumadores diante da entrada e unha cafetería na terceira planta–, un edificio que é o cuartel xeral universal do Departamento de Castigo Irónico de Deus, lugar onde se dedican exclusivamente a elaborar esta clase de hilarante xiro argumental. É onde van os escritores cando morren –os novelistas, os poetas, os guionistas de series de televisión, os monologuistas do club da comedia–, a un escritorio de aceiro e a unha dura cadeira nun diminuto cubículo do DCI, onde todo relato humano necesita o seu propio final orixinal, pero onde todo final é satisfactoriamente idéntico: horrible. O condutor que está detrás de min toca a bucina. O semáforo cambiou a verde. Póñome en camiño e collo a curva na que os coches estiveron minorando a velocidade para adiantar un fanático do jogging que vai pola beiravía. Nada de accidentes, nada de esposas mortas. Aínda non; polo menos hoxe non. Adianto o corredor, aliviado por un instante, pero só por un instante, antes de imaxinar que ese corredor é o meu amigo Roy, e que en canto saia desta estrada para tomar outra, Roy, que quedou detrás de min, será atropelado por un camión e morrerá. Un camión de repartimento. Un camión de repartimento que se dirixe á casa de Roy. Que vai entregar
16
–espera– o material pornográfico que pediu. “Ha, ha”, rirán no DCI, “así aprenderá”. Alguén conseguirá un aumento de soldo. Haberá torta na cafetería. Se te coñezo e me caes ben, xa te imaxinei morto, decapitado, desmembrado. –Estaste castigando –di Ike. Ike é o meu psiquiatra. –Seino –contesto. –Non fixeches nada malo –di. –Seino –contesto. Ike di algo máis, pero non o escoito. Imaxino a chamada da súa esposa saloucando. –Ike morreu –di. –Seino –contesto. E sei como: Dun xeito horrible.
17