ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΦΟΛΙΟ της Υωτεινής Σσαλίκογλου*
Επιληψία. Άλλοτε τη λέγαν ιερά νόσο. Δεν είναι τυχαίο που από τα βάθη των αιώνων θεωρούσαν όσους έπασχαν από αυτή τη νόσο δαιμονισμένους αλλά και θεόσταλτους. Σο όσιο και το βλάσφημο, το καλό και το κακό, η ντροπή και η περηφάνια, ο έρωτας και ο θάνατος, αυτό το εκρηκτικό μείγμα του διπλού, έτυχε να καθορίσει με τον πιο δραματικό τρόπο τη ζωή τών συγγραφέων τού βιβλίου. Αιτία: Η Μαρία - Υωτεινή. Η πάσχουσα από επιληψία κορούλα τους. «Έχουμε ένα καταφύγιο», λέει ο ποιητής, «ενάντια στο θάνατο: Nα κάνουμε τέχνη πριν από αυτόν». Οι συγγραφείς τού βιβλίου μάς δωρίζουν τη δική τους πρόταση, το δρόμο που εκείνοι ακολούθησαν ενάντια στο θάνατο. Σο δρόμο μιας ξεχωριστής, δίχως όρια, αγάπης. Μιας αγάπης αιρετικής, ικανής να πάρει στα χέρια της το λάθος και να το μεταμορφώσει σε πρόταση ζωής, μιας αγάπης μαγικής που μεταμορφώνει την «ιερά νόσο» σε εκδοχή μιας πιο αληθινής ύπαρξης και συνύπαρξης. Η αρρώστια, «το μαγικό», σύμφωνα με τον Σόμας Μαν, «βουνό του ανθρώπου» ξεδιπλώνει εδώ τα μυστικά του δώρα. Αν η ζωή είναι μια μαθητεία θανάτου, η επιληψία, στα χέρια των τριών συγγραφέων του βιβλίου, της Αντιγόνης, του Κώστα, της Μαρίας-Υωτεινής, λειτουργεί σαν ένα έμβλημα ζωής.
9