μου επέτρεπαν έστω και να τους βλέπω να παίζουν και να διασκεδάζουν. Και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν ολόψυχα με παρότρυναν: «Έλα, έλα να παίξεις κι εσύ», κι ας μη πήγαινα, κι ας απαντούσα, ως συνήθως, «Μετά, μετά<» Μια μέρα, αιφνιδιάστηκα σαν είδα στον καθρέφτη πόσο διέφερα από τα αγόρια. Και, πολύ καιρό αργότερα, ντράπηκα αφάνταστα που ήθελα να βρεθώ στην αγκαλιά του και να νιώσω την αντρίκια στοργή του, που και μόνο η ιδέα της ηλέκτριζε κάθε σπιθαμή τού κορμιού μου και ξεσήκωνε ρίγη ανείπωτα στη ραχοκοκαλιά μου. «Φριστέ μου! Σι ντροπή!», κρυφομονολογούσα, κι αμέσως άνοιγα τη μουσική δυνατά ή έπαιρνα ένα βιβλίο να ξεχαστώ. Όσο περισσότερο τον σκεφτόμουνα, τόσο πιο πολύ ρίζωνε μέσα μου η ενοχή που με παρέλυε: αισθανόμουν ότι πρόδιδα την αγκαλιά της μανούλας, την αγάπη της, τα φιλιά της. Κι όσο περισσότερο φούντωνε μέσα μου η επιθυμία να τον δω, να του μιλήσω, να χορέψουμε, τόσο πιο πολύ ξέπεφτε μέσα μου η συγκίνηση της μητρικής στοργής, που δε μου χρειαζόταν τώρα πια όσο πριν, και που ευχαρίστως θα την απαρνιόμουνα για χάρη των φιλιών του, τής αγκαλιάς του, του κορμιού του< Σον έβλεπα στα όνειρά μου να περπατάμε μαζί στην παραλία χέρι-χέρι, να κολυμπάμε μαζί γυμνοί, και ξυπνούσα από ντροπή και ενοχές. «Δεν είν’ αυτά για μένα, εγώ είμαι καλό κορίτσι, δεν πρέπει να σκέφτομαι τέτοια πράγματα, κι αν το μάθει η μαμά, τι θα νιώσει για μένα, για τη μοναχοκόρη της, δεν είναι σωστό, δεν πρέπει<» Και το πρωί, που δεν την κοιτούσα στα
67