αντέξει τα βρισίδια και επόμενης ημέρας.
τους ξυλοδαρμούς τής
Εγώ προτιμούσα να ’μαι το νεκρό παιδάκι τής κάρλετ και του Ρετ, που σαν πέθανε το έκλαιγε μέρα-νύχτα και δεν άφηνε κανέναν να το θάψει. Αφού δεν είχα στη ζωή έναν καλό μπαμπά να μ’ αγαπά, σκέφτηκα πως ίσως τον έβρισκα νεκρή. Ήθελα να πεθάνω για να τον κάνω να με κλάψει από αγάπη, να με τυλίξει στα χέρια του ζεστά και τρυφερά, όπως δεν έκανε ποτέ. Κι έτσι να ζήσουμε αιώνια: εκείνος πάνω από το νεκροκρέβατό μου κι εγώ στην αγκαλιά του, αγγελουδάκι ευτυχισμένο<
***
53