Τετάρτη, 12 Απριλίου 2006 18. Ο μπαμπάς που δεν είχα< υχνά ο πατέρας απουσίαζε τα μεσημέρια, είτε γιατί θα γυρνούσε με κάποια φιλενάδα είτε γιατί κάπου μπεκρόπινε ως συνήθως. Και η μαμά, για ν’ αποφύγει τις μετέπειτα εκρήξεις του, μ’ έπαιρνε νωρίς το απόγευμα και φεύγαμε από το σπίτι να γλιτώσουμε. Κόβαμε βόλτες σαν την άδικη κατάρα μέχρι ν’ ανοίξουν οι κινηματογράφοι και να χωθούμε κάπου να κρυφτούμε από την οδυνηρή πραγματικότητα, να ονειρευτούμε η καθεμιά ό,τι δεν είχαμε στο σπίτι μας: εκείνη, την ελκυστική εκδοχή τού άντρα γυναικά, κι εγώ έναν καλό μπαμπά. Σο «Όσα παίρνει ο Άνεμος» ήταν το ευαγγέλιό μας. Σο βλέπαμε ακόμα κι όταν οι κόπιες ξεθώριασαν ολότελα, ακόμα κι όταν προβαλλόταν σε κάτι ξεπεσμένους κινηματογράφους που μύριζαν κλεισμάρα και που είχαν μπαγιατέψει (για τον πολύ τον κόσμο) κι αυτοί και η ταινία. Η μανούλα είχε ταυτιστεί με τη κάρλετ, που μέσα στην απόγνωσή της, αφού είχε χάσει γονείς και περιουσία κι είχε σκοτώσει αμυνόμενη έναν στρατιώτη, ορκιζόταν: «Θα κάνω τα πάντα στη ζωή μου για να μη ξαναπεινάσω, για να μην ξαναυποφέρω!» Έπαιρνε θάρρος, η μανούλα, για ν’ αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα, ή μάλλον για ν’
52