εγκεφαλικό που τον μετέτρεψε ολότελα σε μωρό. Και πώς να πλύνεις και πώς να καθαρίσεις και πώς να φροντίσεις ένα μωρό ενενήντα κιλών, όταν ακόμα και οι πολύπειροι νοσοκόμοι αγκομαχούσαν; Δίπλα στον Γιάγκο, ήταν ένας συνομήλικός του κατάχλωμος Λεμεσιανός που δεν έβγαζε το οξυγόνο από τη μύτη του, ακόμα κι όταν κάπνιζε κρυφά στο μπαλκόνι! (Έσερνε τη φιάλη!) Παραπονιότανε για το «σέρβις»: για τα φαγητά που δεν τρώγονταν, για το οξυγόνο που δεν του ‘φερναν έγκαιρα, για τα ουροδοχεία που έπρεπε να ξεχειλίσουν για να τ’ αδειάσουν, για το μπάνιο που δεν έκαναν σε κανέναν ασθενή, για τον Γιάγκο που τα αββατοκύριακα τον άφηναν να πλέει σε πελάγη ακαθαρσίας κλπ. κλπ. Μονολογούσε διαρκώς: «Αυτό είναι φασισμός», «Αυτή η συμπεριφορά είναι φασιστική», «Θα ενημερώσω τον πρόεδρο της Βουλής» –τότε ήταν ο Φριστόφιας–, «Οι φίλοι μου συνδικαλιστές θα με υποστηρίξουν». Είχε δώσει το στίγμα του (ήταν συνδικαλιστής), αλλά ουδείς θορυβήθηκε! «κύλος που γαβγίζει<» είπε με νόημα μια κακιάρα νοσοκόμα< Εν τω μεταξύ, πέρασε μια βδομάδα και γιατρός δεν είχε εξετάσει τον παππού. Ζούσε χάρη στο οξυγόνο που συχνά τού φέρναμε από τις αποθήκες εμείς (μέσω κάποιου γνωστού) κι όχι οι νοσοκόμοι – ως όφειλαν<
***
29