Τρίτη,14 Μαρτίου 2006 6. Νοσοκομείο Λευκωσίας (β΄) το πνιγηρό, από τη μπόχα και τη ζέστη, δωμάτιο, ήταν τέσσερα κρεβάτια, αντικριστά ανά δύο. Ευτυχώς ο παππούς έκατσε κοντά στο παράθυρο. Δίπλα του ήταν ένας μικρόσωμος και στρογγυλοπρόσωπος και μόνιμα ιδρωμένος νεαρός, με μια κοιλιά ασυνήθιστα μεγάλη για το μπόι του. Υορούσε μαύρη μπλούζα κοντομάνικη (δυο και τρεις φορές μεγαλύτερη από το νούμερό του) και, για παντελόνι και πιτζάμα μαζί, μια χοντρή, χειμωνιάτικη φόρμα. Κι έξω η αυγουστιάτικη Λευκωσία κόχλαζε< Όταν του απευθυνόσουνα, αν και ήταν όλο χαμόγελο, δεν έβγαζε μιλιά (θα ‘ναι κωφάλαλος, σκέφτηκα και σεβάστηκα τη σιωπή του). Μισοξαπλωμένος, κοιτούσε επίμονα την πόρτα, μα κανείς δεν ερχότανε για κείνον. Όποτε κι αν τον έβλεπες, μπεγλέριζε μια πετσέτα (απροσδιορίστου χρώματος) και μ’ αυτή, κάθε λίγο και λιγάκι, σκούπιζε πότε το μέτωπο και το καραφλό του κεφάλι, και πότε τις μασχάλες του. Οι γιατροί τον προσπερνούσαν και οι νοσοκόμοι τον αγνοούσαν. Λες και δεν υπήρχε ή λες κι ήταν για κείνους αόρατος< Απέναντι, τυλιγμένος στις πάνες, ήταν κατάκοιτος ο Γιάγκος, ένας εύσωμος πενηντάρης με απολιθωμένο «παιδικό» πρόσωπο, καθώς η φύση δεν του επέτρεψε να «μεγαλώσει». Και, σα να μην έφταναν τα βάσανα της αδελφής του (της κυρα-Αφρούλας, που τον περιέθαλπε επί δεκαετίες), πρόσφατα έπαθε βαρύ
28