σκεφτείς, επί πέντε σχεδόν χρόνια ο οργανισμός της ζούσε με αυτές, εθίστηκε. (Είναι πολλές οι αλλαγές, θα δούμε.) Όσο για τους ισχυρούς πονοκεφάλους της, μακάρι να ευθύνεται η απότομη πτώση της θερμοκρασίας στο μηδέν. Ακόμα κι εμείς έχουμε έντονο πονοκέφαλο! Δεν μας πιάνει κανένα παυσίπονο! Πόσω μάλλον το παιδάκι μας< Φτες της πήρα καινούριους μαρκαδόρους και κάτι είδη χειροτεχνίας, δοκιμαστικά, να δω αν της αρέσουν, κι ασχολήθηκε το καημένο αρκετή ώρα, παρόλο που δεν έσωνε και μετά βίας κρατούσε τα πράγματα στα χέρια της... Σην έβλεπα που αγωνιζόταν να θέλει να παίξει, να θέλει να χαρεί, να θέλει να ζήσει, να ζήσει, να ζήσει... Θα της πάρω και άλλα είδη να έχει να φτιάχνει πράγματα εδώ μέσα, γιατί δεν μπορώ να τη βγάλω έξω με τόση παγωνιά κι ούτε τολμώ να την πάω στο Μολ με τόσα κρυολογημένα παιδάκια εκεί. Άσε που ανακοινώθηκε ότι στο Ρότσεστερ των 100 χιλιάδων, πέθαναν είκοσι οχτώ άτομα από τη γρίπη των χοίρων! Πανικός! Κανείς δεν διευκρίνισε αν αυτοί ήταν ευάλωτοι ασθενείς του νοσοκομείου ή κάτοικοι τού Ρότσεστερ. Σρελάθηκε ο κόσμος από την αγωνία του και κρύβεται στα σπίτια του (κι εμείς μαζί) από το φόβο του! (Σι απρονοησία! Φάθηκε μια διευκρίνιση!) Αυτές τις τρεις μέρες ξόδεψα κάμποσα για χειμωνιάτικα είδη. Πήρα για όλες μας βαριά παλτά, μπότες ζεστές, σκούφους μάλλινους και με γούνα ως τα αφτιά, αδιάβροχα, ένα φτυάρι για το χιόνι, αλυσίδες για το αυτοκίνητο και κάμποσα άλλα μικροπράγματα. Παναγιά μου, τι κρύο είναι αυτό και τι βροχή! Ασταμάτητη! Κι ο βοριάς από την Αλάσκα, τρυπάει κόκκαλα –ακόμη κι οι ντόπιοι τον καταριούνται!
239