στιχομυθία ενσαρκώνεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα «ανοιξιάτικη», ανέμελη, η οποία, εκτός του ότι χαρίζει πλούσιο γέλιο στον αναγνώστη, επιπλέον αποκαλύπτει το άλλο αντίδοτο στη μιζέρια της φτώχειας ή της απελπισίας: τη λύτρωση μέσα από την ξεγνοιασιά και το τραγούδι. Θέλω να πω, κάποτε τα παλιά δεδομένα δε σβήνουν, αλλά ανασημασιοδοτούνται, αναβιώνουν μέσα μας «αλλιώς». Προχτές, για παράδειγμα, έτυχε να ξαναδιαβάσω «αλλιώς» το Άξιον Εστί. «Αλλιώς» ακούστηκαν μέσα μου οι στίχοι: «Οδηγέ των ακτίνων // Αγύρτη που γνωρίζεις το μέλλον, μίλησέ μου // Πού να βρω την ψυχή μου – το τετράφυλλο δάκρυ!» Σο ίδιο (αλλά από την ανάποδη) συμβαίνει και με τα επαναλαμβανόμενα γλωσσικά ολισθήματα της κόρης μας, που κάποτε μας λυπούσαν, αλλά τώρα ηχούν πολύ διασκεδαστικά: «Μαμά, θέλω σοκολάτα με< φούρνο». Εννοεί σοκολάτα ψημένη στο φούρνο, ένα νέο γεύμα της Κετογενικής Δίαιτας. «Καλή μου, ‚σοκολάτα στο φούρνο‛, πρέπει να λέμε», τη διορθώνει. «Όχι, εγώ θέλω σοκολάτα με< φούρνο!» επαναλαμβάνει η μικρή με πείσμα. «Καρδούλα μου, ο φούρνος δεν τρώγεται!» εκλιπαρεί, η μαμά. «Σρώγεται, μαμά, τρώγεται!» ***
194