τυφλός ενθουσιασμός μου όμως επέμεινε: «Πάμε μέχρι τα Σαμπούρια!» Έριξε μια ματιά κατά την ξεκοιλιασμένη από το χρόνο και τις οβίδες αετοράχη, που στεκότανε στα ουράνια σαν από θαύμα, και μ’ ένα βλέμμα γελαστό, αλλά απίστευτα καταβεβλημένο και πονεμένο, αναστέναξε σχεδόν δακρυσμένα: «Αχ, αγόρι μου, γλυκό μου αγόρι, δε με πάνε άλλο τα πόδια μου<»
Αφιερωμένο στο Νίκο Δήμου, με αγάπη
***
171