Κανονίσαμε τα των ασφαλειών, την κεράσαμε κάτι και την ξεπροβοδήσαμε πάλι διακριτική τρυφερότητα (κι εγώ με κρυφή συγκίνηση). Μετά από καμιά βδομάδα μάς τηλεφώνησε και ξαναβρεθήκαμε. «Έχω κι εγώ μυοκλονική επιληψία, από παιδί», μας είπε. «Δε γιατρεύτηκα ακόμα και μέχρι τα είκοσι πέντε μου ήμουνα κλεισμένη στο σπίτι. Όταν όμως άρχισα γιόγκα, ξαναγεννήθηκα. Σώρα έχω προσωπική ζωή, εργάζομαι, επιτέλους ζω!» Μας πρότεινε κι εμάς τον «σωτήρα» της. «Δεν πιστεύουμε σ’ αυτά» της είπα, «οπότε δε θα ωφεληθούμε». «Πράγματι, αν δεν πιστεύεις, δεν ωφελείσαι», με διαβεβαίωσε.
***
123