Mijn echtgenote heeft me altijd gesteund Lydia(51)uitAntwerpen,instructrice
H
et gevoel transgender te zijn is moeilijk uit te leggen. Ik zag eruit als een man, was echtgenoot en vader, en vervulde zonder problemen alle rollen die in onze samenleving van een man worden verwacht... Tot vijftien jaar geleden. Vanaf toen voelde ik dat er iets niet klopte. Gaandeweg begon ik te beseffen dat de rol van man, en het lichaam waarin ik was geboren, mij niet pasten. Omdat ik niet wou dat iemand slachtoffer werd van mijn gevoelens, heb ik dat besef jarenlang proberen te onderdrukken. Ik ging als man werken en beleefde mijn vrouwzijn binnenskamers. Mijn echtgenote heeft mij overigens altijd gesteund.’ ‘Ervaren hoe je je als vrouw gedraagt, leerde ik door buiten te komen en alledaagse dingen te doen: eerst wandelen in een rustig park, daarna gewoon op straat, na een tijdje durfde ik te gaan winkelen. In het begin was het best spannend: ik was wat bevreesd voor de reacties van de mensen, maar ik heb nooit iets vervelends meegemaakt. Soms zag ik dat de mensen merkten dat ik geen gewone vrouw was, maar na een tijdje trok ik mij daar niet veel meer van aan. Het heeft wel nog jaren geduurd tot ik met mezelf in het reine kwam, maar vier
jaar geleden heb ik de stap gezet om definitief als vrouw door het leven te gaan.’ ‘De hormonen die ik slik, zijn niet veel sterker dan een gewone anticonceptiepil, maar ik voel toch veranderingen. Al ervaar ik geen lichamelijke ongemakken, ik mis wel de explosieve mannelijke kracht van vroeger. Mijn uithouding is er zeker niet op achteruitgegaan. Vroeger heb ik nog aan wielrennen gedaan en ik maak nu nog geregeld uitstapjes met mijn racefiets. Daarbij word ik vaker dan vroeger voorbij gefietst, maar het gebeurt ook dat ik mannelijke wielertoeristen voorbijsteek. Dat levert soms hilarische toestanden op, want sommige mannen vinden het onverdraaglijk dat een vrouw hen de loef afsteekt en doen er dus alles aan om mij in te halen, wat niet zo gemakkelijk is aangezien ik nog altijd stevig kan fietsen.’ ‘Hoe transseksualiteit precies ontstaat, is niet helemaal duidelijk. De meest waarschijnlijke hypothese is dat het veroorzaakt wordt door een chemisch proces in de hersenen van de foetus tijdens de zwangerschap. Er zijn in elk geval verschillen tussen de hersenen van transseksuelen en die van andere mensen.’ ‘Ik ben instructeur bij een organisatie voor volwassenenonderwijs. Mijn collega’s had ik vooraf één voor één verteld dat ik voortaan als vrouw zou leven. Ik toonde hen foto’s van mezelf als vrouw en die bleken overtuigend over te komen. Uiteindelijk hebben ze allemaal positief gereageerd. De cursisten stelden na twee maanden ziekteverlof vast dat mijn
vroegere ik vervangen was door een vrouwelijke instructrice, maar ook zij maakten daar geen problemen over.’ ‘Ik heb nooit enige discriminatie ondervonden. Integendeel, ik moet toegeven dat ik als vrouw vaak hoffelijk word behandeld. Bij de jaarlijkse autocontrole bijvoorbeeld, kon ik vroeger niet te veel uitleg vragen – de controleurs keken verveeld en besteedden niet meer dan vijf woorden aan mij. Sinds vier jaar krijg ik niet alleen felicitaties over de goede staat waarin mijn auto zich bevindt, maar krijg ik er ook allerlei onderhoudsadviezen bij, en het is zelfs al gebeurd dat niet alleen mijn auto, maar ook ikzelf complimentjes kreeg...’ ‘Jarenlang heb ik met mezelf geworsteld, en ik heb nog spijt om de pijn die ik mijn familieleden ongewild heb aangedaan. Maar toch voel ik me nu meer op mijn plaats in deze wereld. Ik deel mijn leven met een lieve partner, een begripvolle steunende familie, fijne vrienden en toffe collega’s. In wezen is vrouw of man zijn niet zo belangrijk, het gaat erom je goed te voelen in je vel. Ik weet het, het klinkt paradoxaal uit de mond van iemand die zoveel problemen had om te worden wie ze is... Maar nu ben ik in vrede met mezelf.’
21