στέλιος κραουνάκης
Θάλασσα Δεν είχα μείνει ξανά άλλη φορά κοντά σε θάλασσα, κάτι ξύπνησε μέσα μου έκατσαν οι συνθήκες και το έκανα διέσχιζα την παραλία με μεγάλα βήματα για πολλές ώρες σαν μανιακός,
ανακατεύοντας την άμμο, σαν στερημένος ηρέμησα σιγά σιγά βούτηξα μέσα της σαγηνεύτηκα την αγκάλιασα με ένα μικρό φόβο κι έναν ενθουσιασμό, με άφησε
ο αέρας σφύριζε στα μαλλιά της λυσσομανούσε απύθμενη και άστατη (αν)ήσυχη κι απέραντη δεν μπόρεσα ποτέ να την κάνω δικιά μου βουτούσα μέσα της το κύμα με έβγαζε έξω την παρατηρούσα άπραγος
με τις ώρες να λικνίζεται χωρίς προσδοκία επιθυμία ή προσμονή απειλητική και γλυκιά σπάνια να ημερεύει να κυματίζει στο δικό της το σκοπό όσα δάκρυα κι αν ρίχνω πάνω της δεν άντεξα για πολύ την άφησα κι έφυγα