τεύχος 08 μάιος 2016
μια φωτογραφία και μερικά πράγματα
που γνωρίζω γι’αυτήν
01 16
θέμα τεύχους οι φίλοι
_εισαγωγή Οι περισσότερες αναμνηστικές φωτογραφίες από όλα τα μέσα καταγραφής και από όλους τους τρόπους αναπαραγωγής και αποτύπωσης, εικονίζουν ανθρώπους σε χαρούμενες στιγμές· με την οικογένειά τους, τα κατοικίδια ζώα τους, τους φίλους τους· φωτογραφίες από διακοπές, εκδρομές, γιορτές.... Φωτογραφίζουμε για να επιβεβαιώσουμε την ευτυχία μας, για να δείξουμε ότι υπήρξαμε, ότι ήμασταν εκεί με αγαπημένους ανθρώπους· φωτογραφίζουμε για να έχουμε αποδείξεις, τεκμήρια παρελθόντος. Το γεγονός, αυτό που συμβαίνει, από μόνο του δεν είναι αρκετό· η καταγραφή του προσφέρει πιστοποίηση αιωνιότητας, αίσθηση αθανασίας, δικαίωση της ύπαρξής μας, ένα ίχνος ότι υπήρξαμε με τον τρόπο που θέλαμε. Αυτόν τον δηλωτικό ρόλο της φωτογραφίας πολλές φορές καλούνται να εξυπηρετήσουν και οι φίλοι μας. Υπάρχουν γιατί μέσα από αυτούς υπάρχουμε και εμείς. Τους φίλους τους διαλέγουμε και μας διαλέγουν, χωρίς αυτούς είμαστε μόνοι μας, μόνοι σε έναν πολλές φορές εχθρικό κόσμο. Όμως για πόσους από αυτούς που θεωρήσαμε φίλους στην πορεία της ζωής μας πραγματικά υπήρξαμε φίλοι; Σε πόσους από αυτούς σταθήκαμε δίπλα, όταν μας χρειάστηκαν αλλά
και όταν δεν μας χρειάστηκαν; Πόσες φορές τους χρησιμοποιήσαμε μόνο και μόνο για να ακούμε τη φωνή μας, για να επιβεβαιώσουμε ότι κάποιος μας ακούει; Πόσες φορές δεν είχαμε χρόνο για τι δική τους φωνή; Αναζητήσαμε αυτούς που μας ταιριάζουν ή αρκεστήκαμε σε αυτούς που βρέθηκαν κοντά μας; Αυτό το κείμενο δεν είναι ένας ύμνος στη φιλία, στις όμορφες στιγμές, στο μοίρασμα, στο πάθος, στα γλέντια, στην κοινή πορεία, στη διεύρυνση του χώρου και του χρόνου και της σκέψης με τους φίλους μας. Αυτό το γνωρίζουμε, το χαιρόμαστε και είμαστε ευγνώμονες που συμβαίνει, και θα βρείτε αρκετές από τις επόμενες σελίδες να το υποστηρίζουν. Θέλουμε να έχουμε φίλους, να τους νιώθουμε κοντά μας, κι αν μπορούμε σαν μαριονέτες να τους κινούμε· μεγάλα αυτιά που μας ακούνε, μεγάλα μάτια που μας βλέπουνε, μεγάλα χέρια που μας βοηθούνε και μας αγκαλιάζουν. Πώς να πορευτείς μοναχός; ο φίλος είναι ο αδελφός που διάλεξες. Όμως να τον προσέχεις, δεν είναι κει μόνο για να σ' ακούει. Είναι κει για να τον ακούς, για να πατείς στα βήματά του, για να λάμπεις με τα όνειρά του. Κι αν δεν είσαι ικανός γι’ αυτά, παράτησέ τον, άσε τον, ψάξε να ζήσεις τον μύθο σου σε άλλη γη, με άλλους ανθρώπους...
γιάννης κωσταρής
_περιεχόμενα
01 / γιάννης κωσταρής 02 / φανή τσακιρίδου 03 / bernard steffin 04 / άρης παύλος 05 / αναστασία χρόνη 06 / πηνελόπη μαμάη 07 / δήμητρα σκανδάλη 08 / ίρις φουστέρη 09 / λένα μοσχά 10 / άννα γιαρμενίτη 11 / κωνσταντίνος μπερδέκλης 12 / γιάννης κωσταρής 13 / βασιλική τζουβέλη 14 / αγγελική τζάφη 15 / γιάννης κωσταρής 16 / γιάννης κωσταρής κατερίνα καμπίτη
/ τεύχος 08 μάιος 2016
χάνγκ όβερ η χώρα των αετών μπικίνι μέρωνας αλίκη άντον και κόστυα ρωσία τέσσερα κολγκέιτ λούνα πάρκ εμπριμέ ντεγκά μπαλκόνι χάππυ κούβα χαρταετός αγίας ζώνης ογδόντα δύο βρε καλώς τους δέντρα σύννεφα αυλή γύρω γύρω όλοι γαλλική ταινία λιμάνι κάπα γάμα πι γάμα ειδομένη καλοκαίρι γκαζόν αφιέρωση μαύρη θάλασσα the end
φανή τσακιρίδου γιάννης κωσταρής
_Stand by Me Άνοιγα με δυσκολία την πόρτα και έβγαινα Έβγαινα με τη λαχτάρα για τη μέρα που δεν περίμενε Συναντιόμασταν με την περιέργεια και τη χαρά τον έρωτα και τη ζήλια τους πρώτους μυστικούς κώδικες ευάλωτοι και ατρόμητοι Κάθε φορά που κατεβαίνω στης θείας μαθαίνω τα νέα τους Διστάζω να τους συναντήσω Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι με θυμούνται Ξέρω ο Λιόνης είναι στο πανεπιστήμιο η Πάτρα έχει δυο εγγόνια η Ελπίδα μπαινοβγαίνει στις κλινικές ποιος το περίμενε καημένη μoυ και ο Στελής είναι ακόμα μέσα Τους ξαναβρίσκω στις σελίδες των βιβλίων στους ήρωες του κινηματογράφου στους δίσκους του πικάπ No I won't be afraid, no I won't be afraid Just as long as you stand, stand by me
Οι πρώτοι μου φίλοι Οι πρώτοι δικοί μου άνθρωποι
02 16
bernard steffin
03 16
_Vladivostok /
Far East Russia, Nov 11 2011
Visiting other countries is best when you make friends, and eventually, following them. According to the locals, what is more natural to do, after spending all day talking about everything and nothing, changing the planet of course. Starting with breakfast, lunch, an elegant aperitive, a vodka tasting accompanied by local beer tasting, a rock concert, a techno party outside on a public square of the city center, a police car chase ... well, the only quiet place to go was climbing up a building by the outside fire ladder to breath the early morning. Nights can be short in many places, especially if days are still long just before the dark siberian winter arrives … Anton and Kostya live in the city and shared their views and traditions with me. Our common language is curiosity and the idea of discovery. Far East Russia is a secret place; the end or the beginning of Europe, although so its in Asia, Valdivostok is Europe; maybe more than all of us would think. Rough nature often creates a special mankind, where kindness is the key to survive, helping hand a moral obligation. As a traveller, who spend more than a year in that place, the image is a key to my experience, which i 'm glad and proud to have. Το να επισκέπτεσαι άλλες χώρες γίνεται καλύτερο όταν κάνεις φίλους, και τελικά όταν τους ακολουθείς. Άλλωστε σύμφωνα με τους ντόπιους, τι πιο φυσικό να κάνεις, αφού έχεις περάσει όλη την μέρα μιλώντας για τα πάντα και για το τίποτα, αλλάζοντας φυσικά ολόκληρο τον πλανήτη. Ξεκινώντας με πρωινό, μεσημεριανό, ένα εκλεπτυσμένο απεριτίφ, μικρή δόση βότκας συνοδευμένη από μικρή δόση τοπικής μπύρας, μια ροκ συναυλία, ένα υπαίθριο τέκνο πάρτυ σε μια πλατεία του κέντρου της πόλης, μια καταδίωξη από την αστυνομία... λοιπόν το μόνο ήσυχο μέρος να πας είναι να σκαρφαλώσεις ένα κτίριο από την εξωτερική σκάλα έτσι ώστε να μπορείς να ανασάνεις το πρωινό. Oι νύχτες μπορεί να είναι μικρές σε πολλά μέρη, ειδικά αν οι μέρες είναι ακόμα μεγάλες πριν την άφιξη του σιβηρικού χειμώνα... Ο Άντον και ο Κόστια μένουν στην πόλη και μοιράζονται μαζί μου τις απόψεις τους και τις παραδόσεις. H περιέργεια και η ιδέα της ανακάλυψης είναι η κοινή μας γλώσσα. Τα βάθη της Ανατολικής Ρωσίας είναι ένα κρυφό μέρος· το τέλος ή και η αρχή της Ευρώπης, ακόμα και αν βρίσκεται στην Ασία, το Βλαδιβοστόκ είναι Ευρώπη· ίσως περισσότερο απ’ ό,τι ο καθένας μας θα μπορούσε να σκεφτεί. Η τραχιά φύση συχνά δημιουργεί ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου, όπου η ευγένεια είναι το κλειδί της επιβίωσης και η βοήθεια ηθική υποχρέωση. Σαν ταξιδιώτης που έχει ξοδέψει πάνω από ένα χρόνο σε αυτό το μέρος, η εικόνα είναι κλειδί για την εμπειρία μου, που είμαι χαρούμενος και περήφανος να διαθέτω.
_Fishermen /
Russky Island
Fishing and fishermen come in all kinds and shapes. Τhe love for nature, the outdoors, the elements and even the challenging and fighting the animal is the attraction, besides economic reasons obviously. In this picture we see additional subjects, which is alcohol and rough nature. In order to stand the cold temperatures, the boredom and loneliness, alcohol, rather self-made than of lower commercial quality, is an issue. Arriving on the island, which is in view distance of the shore, yet still some kilometers drive on the frozen pacific, the visitor is welcomed like an old enemy, suspicion reigns. In such context symbolic acts become heroic and replace the word. On one side, a cigarette, specially of known brands, known as high price and prestigious are a possible peace offer. The fishermen reacts by offering similar things, words are exchanged yet remain unreplied, which is of no importance, since shoulder clapping, smiling faces , overcome understood and refused requests for more. Finally friendship is created. Non verbal communication avoids misunderstanding as long as simple actions are in place. Standing in the strong and icy wind, leads to ground breaking ideas, such as looking for shelter, standing closer together in order to light the cigarette, and of course the ultimate offer to drink even beats the un- understood request for money. All men are heroes ! Το ψάρεμα και οι ψαράδες έρχονται σε κάθε είδος και σε κάθε μορφή. Η αγάπη για τη φύση, οι εξωτερικές δραστηριότητες, τα στοιχεία της φύσης ακόμα και η πρόκληση και η μάχη με το ζώο είναι η έλξη, πέρα από οικονομικούς λόγους προφανώς. Σε αυτήν την εικόνα βλέπουμε πρόσθετα θέματα, που είναι το αλκοόλ και η τραχιά φύση. Με σκοπό να αντέξουμε τις ψυχρές θερμοκρασίες, την βαρεμάρα και την μοναξιά, το αλκοόλ, κατά προτίμηση το αυτοσχέδιο παρά μιας χαμηλότερης εμπορικής ποιότητας, είναι ένα θέμα. Φθάνοντας στο νησί, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την ακτή, μόνο μερικά ακόμα χιλιόμετρα οδήγησης στον παγωμένο Ειρηνικό, ο επισκέπτης γίνεται δεκτός σαν ένας παλιός εχθρός, η υποψία βασιλεύει. Σε τέτοιο πλαίσιο οι συμβολικές πράξεις γίνονται ηρωικές, αντικαθιστούν τη λέξη. Από τη μια μεριά, ένα τσιγάρο, κυρίως γνωστής μάρκας, γνωστό ως ακριβό και ως εκ τούτου περίβλεπτο, μπορεί να είναι μια προσφορά ειρήνης. Ο ψαράς αντιδρά προσφέροντας παρόμοια πράγματα, λέξεις ανταλλάσσονται αλλά μένουν ακόμα αναπάντητες, το οποίο επίσης δεν έχει σημασία μιας και το χτύπημα των ώμων, τα χαμογελαστά πρόσωπα, ξεπερνούν την κατανόηση και αρνούνται αιτήματα για περισσότερα. Τελικά δημιουργείται φιλία. Η μη φραστική επικοινωνία αποφεύγει την παρεξήγηση για όσο οι απλές πράξεις συμβαίνουν, στέκοντας στον δυνατό και πολικό άνεμο, οδηγεί σε ρηξικέλευθες ιδέες όπως το να ψάξεις για καταφύγιο, στέκοντας ακόμα πιο κοντά ο ένας στον άλλο με σκοπό να ανάψεις το τσιγάρο και φυσικά η ύστατη προσφορά να πιείτε μαζί νικά την μη κατανοητή έκκληση για χρήματα. Όλοι οι άντρες είναι ήρωες!
_η κοριτσοπαρέα
μνήμες ή τωρινές σκέψεις ο χρόνος άχρονος σπίθα ζωής που φαίνεται στο βλέμμα στα δάχτυλα στο χαμόγελο η κοριτσοπαρέα και η δική μας μοίρα αναπόφευκτη στη λαίμαργη χοάνη του χρόνου
άρης παύλος
04 16
αναστασία χρόνη
_το έψιλον, το κάππα, το γάμα και το ε Τα δάχτυλα μου ακροστιχίδα που σχηματίζει τα ονόματά σας. Το έψιλον, το κάππα, το γάμα και το ε, φυλαχτά κρεμασμένα στον λαιμό μου. Ήμασταν κάποτε παιδιά και βλέπαμε στα σύννεφα τα όνειρα μα όχι βρόχινα δάκρυα. Ύστερα μπλέξαμε σε κουβέντες και σκέψεις που ‘κλειναν την ύπαρξή μας ολάκερη και τότε το μαζί έγινε κόσμος το πρωί έγινε αρχή το λιόγερμα απαντοχή κι ο χρόνος όπως του ταιριάζει, ένα μηδενικό. Πουλιά μου μονάκριβα, κόντρα στον άνεμο να φωνάζετε, να φτάνουν στ’ αυτιά μου οι φωνές σας.
05 16
πηνελόπη μαμάη
_Διακόσιες ογδόντα οκτώ λέξεις για τη φιλία Η φιλία για μένα είναι μια έννοια με πολλή δύναμη, μια κατάσταση μαγική που γεννιέται μέσα από αλλεπάλληλα συμβάντα και πολλαπλά συναισθήματα. Είναι ένα μυστηριώδες, εσώτερο, πολύπλοκο και συνάμα απλό μπλέξιμο ανάμεσα σε μένα και κάποιον που βρήκε τρόπο και έβαλε φωτιά μέσα μου. Ξαφνικά ζωντανεύει ένα κοινό βλέμμα που μας φέρνει πιο κοντά και μας συναρπάζει. Δεν είναι εύκολο να συμβεί, ίσα-ίσα είναι πολύ σπάνιο, συνδέομαι με τον άλλον τόσο έντονα που με κάνει να νιώθω ευάλωτη και ισχυρή μαζί, ανακαλύπτω κομμάτια της ψυχής μου μέσα απ’ την ψυχή του. Είναι κάτι σαν τον έρωτα. Μόνο που στον έρωτα ξεγυμνώνονται και τα σώματα. Στη φιλία ξεγυμνώνονται μόνο οι χαρακτήρες. Και εδώ μαγεύομαι και ταράζομαι, με προκαλεί να βγάλω τη μάσκα και να είμαι αληθινή, και αν δεν την βγάλω εγώ απλώνει το χέρι του να το κάνει ο άλλος... και αφήνομαι γιατί νιώθω ελεύθερη. Οι αποστάσεις μηδενίζονται. Γίνεται ένας συγγενής που θα ήθελα να έχω, προσπαθώ να υπερβώ την πραγματικότητα και επιθυμώ να μπορούσε να κυλήσει το ίδιο αίμα στις φλέβες μας. Γίνεται αυτομάτως αδελφός μου. Ξέρει τα πάντα για μένα και δεν φοβάμαι ότι θα με κρίνει. Και είναι ειλικρινής. Ναι! Είναι ειλικρινής, με συμβουλεύει, δεν μου χαϊδεύει τα αυτιά. Βρίσκουμε κοινούς κώδικες για να συνομιλούμε κρυφά, έχουμε δικά μας αστεία. Η ένωση των πνευμάτων μας. Με κάνει να γελάω σαν το χαζό, με εμψυχώνει, με κάνει να αισθάνομαι μοναδική και στις δυσάρεστες στιγμές δεν μου λέει τίποτα, απλά με παίρνει αγκαλιά. Η χαρά πάντα είναι διπλή και η λύπη πάντα ελαχιστοποιείται. Με έναν τέτοιο άνθρωπο μ’ αρέσει να μοιράζομαι τη ζωή μου, αυτός για μένα λέγεται φίλος που αξίζει να παλέψω. Και δεν υπάρχει ίχνος ζήλιας μέσα μου, κυριαρχεί η αγάπη.Ναι! Μόνο η αγάπη.
06 16
δήμητρα σκανδάλη
_Τα τρία κορίτσια Το μαγικό ντουλαπάκι του παππού, πλάι στο ντιβάνι του στη σάλα, προσφερόταν πάντα για μία όχι και τόσο συχνή, γι αυτό και εξαιρετική άλλωστε, εξόρμηση σε αναμνήσεις. Αναμνήσεις που συχνά δεν ήταν καν δικές σου, μιας και ξεκινούσαν να μετρούν τα χρόνια απ το 1930. Πενήντα χρόνια και κάτι πριν την πρώτη σου φωτογραφία, στο καρότσι, με τον ήλιο αγκαλιά, στην παραδεισένια αυλή της γιαγιάς, και τον πρώτο σκύλο της οικογένειας να σου γλείφει με υπομονή τις πατούσες. Οι τρεις φίλες ήταν ο θησαυρός μιας τέτοιας αναδρομικής βραδιάς και η μεγάλη έκπληξη, αφού κανείς δεν μπόρεσε να ανακαλέσει ποτέ τα ονόματά τους. Η φωτογραφία πέρασε από χέρια πολλά, διαβάστηκε από βλέμματα φευγαλέα και προσεκτικά και διάφορες προτάσεις πετάχτηκαν στο τραπέζι. Με τη θολή της πια μνήμη η γιαγιά, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά, προσπάθησε για λίγο, έπειτα δεν την απασχόλησε και πολύ, ήθελε να περάσει στην επόμενη φωτογραφία, είπε λοιπόν πρόχειρα «τίποτα φιλενάδες από τη γειτονιά...» Τα τρία αυτά κορίτσια παρέμειναν μυστηριωδώς άγνωστα, κι όμως τόσο οικεία πρόσωπα, αφού βρίσκονταν εκεί στο ντουλάπι μας για χρόνια, ασορτί, καλοντυμένα σαν σε υπαίθρια γιορτή ή έξοδο. Έμειναν γνωστές έτσι, σαν φίλες.
07 16
ίρις φουστέρη
_πλανόδιες ορχήστρες οι φίλοι πλανόδιες ορχήστρες χωρίς συμβόλαιο με τόσο καλοκαίρι στα βιογραφικά με τέτοιο ρεπερτόριο στις τσέπες τσιφτετέλι, ντίσκο, μοιρολόγια μέχρι να σπάσει κάποια χορδή κι άλλος περαστικός να ακούσει το τραγούδι
08 16
09 16
λένα μοσχά
_H φωτογραφία Κατερίνα περίμενε πριν τα μαζέψεις. Θέλω να θυμάμαι πόσο χαρούμενη είμαι που μοιράστηκα σήμερα μαζί σου τον ήλιο αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα. Μισό λεπτό να φέρω τη μηχανή. Πάτησε το κουμπί και η φωτογραφία τραβήχτηκε. Λίγα χρόνια μετά, κοιτάζοντάς την να θυμάται πως κάποτε σε κάποια πόλη είχε φίλους αγαπημένους.
10 16
άννα γιαρμενίτη
_Πρώτη φωτογραφία Μια φωτογραφία που όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ ποια από τις δυο μας την τράβηξε.
_Δεύτερη φωτογραφία Καθίσαμε σ' ένα τραπεζάκι για δύο παραγγείλαμε σοκολάτες ζεστές ήταν φεβρουάριος λεφτά δεν είχαμε μετά την πρώτη γουλιά μου λέει: «λοιπόν, θέλεις να πάμε για δυο μήνες στην Κούβα, σε μια σχολή καλών τεχνών;» «ναι» είπα.
κωνσταντίνος μπερδέκλης
_χάρτινο μήνυμα Ένα για μένα… Όσο πετούσες χαρταετούς οι άλλοι σχεδίαζαν διεξοδικά τα επόμενα βήματα της ζωής τους με το απώτερο αφήγημα ότι η ζωή θα είναι μαγική και στρωμένη, η αγάπη αιώνια και η ελπίδα θα πεθαίνει πάντα τελευταία. Με το τελευταίο να γκρεμίζει όλα τα προηγούμενα… Και ένα για σένα… Δεν σε ζηλεύω μικρέ άνθρωπε το ξέρω πως και συ όταν μεγαλώσεις θα γίνεις σαν όλους τους άλλους. Μονάχα με γαληνεύει να σε βλέπω να παρατηρείς αυτήν την ιπτάμενη σερπαντίνα για πρώτη φορά με την υπόσχεση του χάρτινου μηνύματος που θα φύγει μακριά, σε ένα μακρινό «κάτι» που μπορεί να είναι ό,τι θες εσύ.
11 16
_η απόδειξη γύρω στις πέντε μπήκα στο εστιατόριο· άδειο το μαγαζί, τέτοια ώρα έχουν φύγει και οι τελευταίοι πελάτες· έτρωγαν τηγανητά ψάρια και σαλάτα, είναι η ώρα που έχει τελειώσει η δουλειά και κάθονται με τη γυναίκα του για φαγητό. χάρηκαν που με είδαν, είχα να περάσω δυόμιση χρόνια. τον ρώτησα για τη σύνταξη, μπορούσε να έχει βγει από χρόνια αλλά προτιμά να πληρώνει τέβε και να έχει το μαγαζί ανοικτό· «εννιακόσια ευρώ το δίμηνο πληρώνω», «γιατί δεν το βάζεις στα παιδιά σου;» «και αν μου κάνουν έλεγχο και δουν ότι το δουλεύουμε εμείς;» τον ρώτησα για τους πελάτες που θυμόμουν, «ο αεκάκιας χώρισε και έρχεται πάλι και τρώει, ο λογιστής έρχεται όποτε είναι εδώ γύρω». η ζωή του μήτσου είναι το μαγαζί του, κάθε μεσημέρι δίνει παράσταση· όλοι οι σταθεροί πελάτες –εργένηδες σχεδόν όλοι– εργαζόμενοι και συνταξιούχοι κάθονται πάντα στις ίδιες θέσεις· τους πειράζει όλους, είτε για το ποδόσφαιρο, είτε για τον τόπο καταγωγής τους· αυτά τα δυο είναι τα αγαπημένα του θέματα. τον ρώτησα για τα τρίκαλα, με ρώτησε για τη χίο· χαμογέλασε ελαφρά, «δηλαδή είναι καλά στο νησί; τι κάνετε εκεί πέρα;» δεν είχε σημασία η απάντηση, τόσα χρόνια που έτρωγα στο εστιατόριο, κάθε φορά οι ίδιες κουβέντες «καλά πώς ζείτε στα νησιά; φυλακές είναι! στα τρίκαλα πάω και με τα πόδια αν χρειαστεί, δε μου αρέσουν εμένα τα νησιά»· «έχει ρε μήτσο ησυχία, η θάλασσα, η φύση...» «τι να την κάνω την ησυχία, όταν έρθει η ώρα θα πάω στον κόκκινο μύλο, εκεί θα 'χω ησυχία για πάντα». τέλειωσα το φαγητό και σηκώθηκα να πληρώσω, έκοψε την απόδειξη και μου την έδωσε, «κράτησέ την να θυμάσαι το μαγαζί του δημήτρη»· χαμογελάσαμε, χαιρετηθήκαμε. Φεύγοντας κοίταξα την απόδειξη· επωνυμία: «εστιατόριο οι φίλοι», χαμογέλασα και έβαλα την απόδειξη στο πορτοφόλι μου· τόσα χρόνια έτρωγα στο μήτσο και δε γνώριζα το όνομα του καταστήματος.
12 16
γιάννης κωσταρής
βασιλική τζουβέλη
_Ο Θανάσης Ο κυρ Θανάσης, ναυτικός. Μηχανικός στη μηχανή για πολλά χρόνια. Ανταμώσαμε στην Ικαρία. Σ’ ένα όμορφο απομονωμένο χωριό στο νότο του νησιού. Ζει μεγάλο χρονικό διάστημα εκεί, στο πιο όμορφο σπίτι του Τραπάλου. Το μπλε σε μια απόχρωση του πράσινου ντύνει όλες τις λεπτομέρειες του σπιτιού. Όλα τα απογεύματα του Αυγούστου μετά το ψάρεμα ο κυρ Θανάσης κάτω από τη γενναιόδωρη δροσιά της μουριάς του κήπου του εξιστορούσε με τις ώρες ταξίδια. Μιλούσε για μέρη μακρινά, για θάλασσες, για γυναίκες πλανεύτρες, για ιερά και για περίεργα, για μαγείες και γιατροσόφια. «Οι φίλοι είναι ό,τι τ’ άστρα για τους ναυτικούς παλιά. Οι φίλοι σου δείχνουν το δρόμο. Είναι ο προσανατολισμός σου». Ο κυρ Θανάσης μιλούσε για τη φιλία με τα πιο απλά λόγια μπλεγμένα με τα πιο μεγάλα συναισθήματα. «Να είσαι φίλος με τη θάλασσα, με τη φύση, με τους ανθρώπους. Να είσαι συνεχώς έτοιμος να καλωσορίσεις τη φιλία στη ζωή σου», με συμβούλευσε. Μπαίνοντας στη μικρή κουζίνα του σπιτιού του αντικρίζεις το ζεστό του καλωσόρισμα σ’ ένα κομμάτι χαρτί.
13 16
αγγελική τζάφη
14 16
Φιλία H απόλαυση της συνομιλίας, η κατανόηση των σιωπών.
γιάννης κωσταρής
_ο στέλιος στην σαμοθράκη πηγαίνω πάντα με τον αντώνη, συνήθως οκτώβρη ή μάιο, δηλαδή πριν ή μετά τον κουρνιαχτό του τουρισμού· μένουμε στο ποτάμι κοντά στην ταβέρνα του φίλου μας του στέλιου. την τελευταία μέρα πριν φύγουμε μας ξύπνησε ένα κατσίκι που βέλαζε επίμονα δίπλα στη σκηνή· φτιάξαμε πρωινό στην ταβέρνα, μετά ο στέλιος με τον αντώνη έφυγαν για ψώνια στην καμαριώτισσα· σκούπισα τη βεράντα και έκοψα μούρα και κεράσια· το μεσημέρι μαζέψαμε τις σκηνές και πήγαμε να χαιρετήσουμε το στέλιο, μας είχε συνηθίσει και δεν ήθελε να φύγουμε· «καθίστε ρε μέχρι αύριο που θα γίνει διαμαρτυρία για τον σκουπιδότοπο, θα πετάνε όλα τα σκουπίδια του νησιού πίσω από το κάμπινγκ!» όταν έχει όρεξη λέει κορυφαίες ατάκες και απίστευτους μονολόγους, θα μπορούσε να είναι σπουδαίος κωμικός, όμως πολύ δύσκολα εκφράζει τα συναισθήματά του· δεν ήθελε να τον χαιρετήσουμε· έκλεισε το μαγαζί και θα πήγαινε για ψάρεμα· «ρε γιάννη, γράφεις καλά γράμματα;» «τι θέλεις;» «βάλε ένα χαρτί στην πόρτα και γράψε, κλειστό λόγω λύπης.» το είπε γρήγορα και κοφτά πηγαίνοντας προς το μηχανάκι· έφυγε χωρίς να μας χαιρετήσει.
15 16
ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ
ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας;
μπορείτε να μας τις στείλετε έως τις 30 ιουνίου
info@misafir.gr
κείμενο γιάννης κωσταρής / φωτογραφία κατερίνα καμπίτη
16 16
_επίλογος καλοκαίρι του δύο χιλιάδες ένα; ίσως. θυμάμαι τον τόπο και λίγα για την «σκηνοθεσία» της φωτογραφίας. η κ το σκέφτηκε μόλις είδαμε παραπεταμένα τα τελάρα· βρήκε το κάδρο, τοποθέτησε τη μηχανή, στηθήκαμε και οι τέσσερις απέναντι και βγήκε η φωτογραφία· είμασταν χαρούμενοι. θυμάμαι και πώς νοιώθαμε εκείνο το καλοκαίρι μεταξύ μας· δοκιμασμένη η σχέση μας από χρόνια, μιλούσαμε ελεύθερα, μαλώναμε, θυμώναμε αλλά γνωρίζαμε ότι υπήρχαμε ό ένας για τον άλλο. δε νομίζω να ξανανταμώσαμε όλοι μαζί με αυτόν τον τρόπο. βρεθήκαμε σε ένα άλλο νησί μετά από δυο-τρία χρόνια για μια απώλεια και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. η π έκανε παιδιά, θεώρησε ότι οι υπόλοιποι είμαστε ανεύθυνοι και έκοψε την επικοινωνία· εμείς χαμένοι στον κόσμο μας, κατά καιρούς κάπως προσπαθήσαμε, μεμονωμένα ο ένας με τον άλλο να βρεθούμε. ο γ παντρεύτηκε, έκανε παιδί, η κ και γω πού και πού βρισκόμαστε, μιλάμε στο τηλέφωνο... αλλά όλα πια είναι αλλιώς. ίσως το πιο σημαντικό που μου έχει μείνει είναι αυτή η φωτογραφία.
πηνελόπη μαμάη
σοφία φιλέα φανή τσακιρίδου
18 20
σοφία φιλέα
18 20
μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν γιώργος σεφέρης
για το τεύχος μηδέν οκτώ στο συντονισμό και την καλλιτεχνική επιμέλεια γιάννης κωσταρής και φανή τσακιρίδου με εικόνες και κείμενα συμμετέχουν άννα γιαρμενίτη, γιάννης κωσταρής, κατερίνα καμπίτη, πηνελόπη μαμάη, λένα μοσχά, κωνσταντίνος μπερδέκλης, άρης παύλος, λίζη πιστόλα, δήμητρα σκανδάλη, bernard steffin, αγγελική τζάφη, βασιλική τζουβέλη φανή τσακιρίδου, ίρις φουστέρη, αναστασία χρόνη διορθώσεις κειμένων ειρήνη ντάλη μεταφράσεις μαρία δαμαλά, ειρήνη ντάλη, τατιάνα ντάλη
το misafir κυκλοφορεί κάθε δυο-τρεις μήνες χωρίς χρήματα μέσο του σάιτ misafir.gr και της διαδικτυακής πλατφόρμας issuu.com email info@misafir.gr το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον σεπτέμβριο του δεκαέξι τεύχος 08 μάιος δύο χιλιάδες δεκαέξι
οι φωτογραφίες στο εξώφυλλο είναι της άννας γιαρμενίτη, στα περιεχόμενα της λίζης πιστολά στη σελίδα ταιριάζουν οι φωτογραφίες σας με τις δικές μας; του bernard steffin στις λέξεις, στην ηλεκτρονική διεύθυνση και τους συντελεστές της φανής τσακιρίδου στο οπισθόφυλλο και στο επόμενο θέμα είναι του γιάννη κωσταρή
γιάννης κωσταρής
γιάννης κωσταρής
THE END
η φωτογραφία τραβήχτηκε τον ιούλιο του 2006 στο δέλτα του δούναβη σε λίγο τα σκυλιά θα έχουν φτάσει στη θάλασσα είναι η τελευταία φωτογραφία του misafir 08 με θέμα τη φιλία.