2016 05 oktober in memoriam kees beijer

In memoriam Kees Beijer (overpijnzingen van een buurvrouw) “Ik ben maar een boer”, zei Kees toen wij 36 jaar geleden buren werden en tussen de gebroeders Beijer terecht kwamen. “Oh”, zeiden wij wat verbaasd, want wij hadden van onze ouders meegekregen dat “boeren” grondbezitters waren, ondernemers die de basisbehoeften van onze bevolking – voedsel – produceren en daarmee de ruggegraat vormen van ons land. Zoals Kees groot respect had voor “academische kennis”, zo hadden wij groot respect voor “boeren”.

De huidige it-generatie, opgegroeid met een voedzaam en vitaminerijk dieet (we vormen de langste bevolking van Europa), doet er goed aan te beseffen dat hun gezond en sterk lichaam door “boeren” mogelijk is geworden. Dat wordt nogal eens vergeten.

Uit dat wederzijds respect groeide meer dan alleen een “goede buur”: het werd een hechte, weliswaar soms “verre” vriendschap. Wij mochten bij Kees en Annie op verjaardagen komen, waar we temidden van die grote kibbelende, plagende en lachende familie genoten van koffie met taart en daarna de borrel met “hartig”. Genieten van wat het leven te bieden heeft. En de buren kwamen op onze verjaardagsborrels en ervoeren dat die academici niet alleen geleerde praatjes hadden, maar respect voor en interesse in “boeren”. De melk- en vleesprijs is immers voor ons allemaal van groot belang!

Thuis had Kees de wetgevende macht, veelal zéér duidelijk met de vuist op tafel en weinig mogelijkheden tot tegenspraak of zelfs discussie. Hij besefte niet altijd dat Annie de uitvoerende macht had. Diplomatieke, verstandige, bescheiden en hard werkende Annie zorgde dat alles soepel reilde en zeilde. Een “traditioneel” gezin: hechte basis voor de vijf heel verschillende kinderen, die allen een andere richting in hun leven kozen, maar sterk verbonden bleven en daarom ook later een liefdevolle eenheid vormden met hun ouders.

Allengs werden de grenzen verlegd: Kees ging in de Mercedes diesel met ons de Grote Sint Bernard pas op “even” naar Italië. Zijn sigaar produceerde een gelijke hoeveelheid luchtvervuiling als de rokende diesel. Ons tripje naar de Rijn, logeren in een hotel dat Annie en ik leuk vonden en de mannen duur.

En wie kon 36 jaar geleden bevroeden dat Kees met zijn Annie zou winkelen in Singapore, een jungletocht maakte met ons in Borneo, struikelend over zijn flippers snorkelde in de Zuid-Chinese zee en een Pinacollada genoot op het strand van Maleisië? Daarna ging de wereld open en was het geen probleem meer om “kleine Kees” en zijn gezin te bezoeken in Zuid-Amerika.

Ondernemen en ontwikkelen naast fysiek hard werken: Kees (met Annie) was een schoolvoorbeeld voor wie ons kleine land sterk hebben gemaakt, “Vrij en Onverveerd”.

Het waren gouden jaren.

Annie had jarenlang een slechte gezondheid; ze klaagde nimmer en mede daardoor was haar onverwacht overlijden een harde klap voor Kees. Hij besefte plots hoezeer hij op haar steunde. Hun huwlijk was er een van “Oprechte Trouw, tussen Man en Vrouw” en alle liefde van de kinderen kon dat intense verdriet niet weg nemen. Gelukkig bracht zorgzame vriendin Anky weer enige structuur in de ontreddering en was er aanvankelijk althans de schijn dat het leven zijn gewone loop hernam.

Maar de gouden jaren waren voorbij.

Dat werd eens temeer duidelijk toen broer Willy, niet alleen Kees’ partner in het bedrijf, maar – belangrijker – zijn beste maat en klankbord, ziek werd en overleed. Toen hij daarna zijn muzikaal talentvolle zoon Jos bij zijn Annie ter ruste moest leggen, was dat goede leven waar hij zo van genoten had, definitief voorbij.

Langzaam werden de mentale schaduwen dieper, werden de lichamelijke mankementen onverdragelijker en werd het verlangen naar rust groter. De grote angst dat hij langdurig hulpeloos invalide zou worden, werd geen werkelijkheid.

Het sterke gezin dat hij met Annie had gevormd, familie en vrienden sloten zich aaneen, vormden een beschermend schild tussen een nu kwetsbare Kees en de pijnlijke werkelijkheid.

Op 6 augustus 2016 overleed Kees Beijer.

Met de glimlach van talloze goede herinneringen nemen wij afscheid van onze buurman, verre en goede vriend, genieter van het goede leven, ondernemer, Ridder in de Orde van Oranje-Nassau: een Nederlandse boer.

S. van Hardenbroek-Plooij