Martine Verellen

NADESCHA TURLINCKX EEN SPRAAKWATERVAL. WHAT YOU SEE IS WHAT YOU GET. ENERGIE VOOR 10. DAT IS MARTINE VERELLEN. MARTINE KAN JE

101 ANEKDOTES VERTELLEN OVER ZIEKENHUIS GEEL DE AFGELOPEN 30

JAAR. ZE STAMPTE VERSCHILLENDE DIENSTEN UIT DE GROND EN STOND

AAN DE WIEG VAN MAAR LIEFST DRIE VERNIEUWENDE PROJECTEN. ZELF

OMSCHRIJFT ZE ZICHZELF ALS INNOVATIEF EN IS ZE EEN GROOT VOORSTANDER VAN SAMENWERKEN. DAT BLIJKT OOK UIT HAAR DADEN.

Trotse mama van Loes (28 jaar), Lore (26 jaar) en Lennert (25 jaar). Plusmama van Louis (24 jaar), Jules (22 jaar) en Charlotte (19), moetie van Sepp

Gescheiden / Partner van Jan

Woont in Geel

Diensthoofd Patiëntenbegeleiding

Martine, hoe ziet jouw werkdag eruit?

“Mijn dag ziet er nooit hetzelfde uit, maar ik ben een chaoot dus ik voel me daar goed bij! Ik sta in voor acute zorg en daarbij moet je je nu eenmaal snel kunnen aanpassen. Maar ik zeg het je: dat is op mijn lijf geschreven. Ik kan nergens meer mezelf zijn dan op mijn werk. Zalig.

Samen met mijn collega’s van Sociale dienst, dienst Zingeving, PST en de psychologen proberen we elke dag de patiënt psycho-sociaal te begeleiden. Daarvoor moeten we vooral naar de context kijken van de patiënt: hoe is zijn privéleven en welke impact daarop hebben de beslissingen die genomen worden in het ziekenhuis? We moeten erg flexibel werken, want vaak zijn de patiënten maar twee dagen in huis door de verkorte opnameduur.

De sociale dienst die ik mee uitbouwde en waarvan ik nog altijd deel uitmaak, bestaat uit 9 sociaal werkers. Ieder heeft zijn expertise, maar we zorgen voor een permanent zorgsysteem omdat we ook elkaars gesprekken en thema’s opvolgen als er iemand afwezig is. Ik ben heel trots en dankbaar om deel uit te maken van dit fantastisch team. Toen ze me vroegen waarom ik diensthoofd wilde worden, zei ik: ‘Ik wil onze expertise zichtbaar maken. Wij zijn een belangrijke speler in de totale zorg van de patiënt!’.

Verder sta ik in voor het ontslag van patiënten en ben ik oncocoach van de psychosociale dienst dus ik zetel ook in het MOC (Multidisciplinair oncologisch consult). Daarnaast ben ik zelf nog actief als sociaal werker op de dienst Spoedgevallen voor acute zorg, van borstkliniek Zuiderkempen, oncologisch daghospitaal en dienst heelkunde. Verder ben ik ook zeer betrokken bij ons transmuraal zorgpad Verslavingszorg. Dat is één van mijn stokpaardjes.”

Jij werkt hier 30 jaar. Hoe zag je het ziekenhuis veranderen?

“Er is veel veranderd. Het begint al met de twee campussen die samen één werden. Ik werkte graag op de O-campus (waar nu het WZC Zusterhof gelegen is). Ten tweede had ik vroeger meer tijd om patiënten te begeleiden. Soms wel twee weken. Verder was er geen vraag naar rusthuisverplaatsing zoals nu, dat heeft te maken met de vergrijzing. Daarnaast was de oncologische zorg heel beperkt. Het oncologisch zorgtraject bestond nog niet. Samen met dokter Altintas, dokter Geboers, dokter Huizing en andere artsen die open-minded waren, stond ik aan de wieg van dit soort multidisciplinair werken. Weet je, dat bestond eigenlijk altijd al: verpleegsters werkten al samen met andere diensten, maar voor artsen was dat onbekend. Die kenden dat niet: hun plan met anderen delen vooraleer ze het toepassen. Naast het MOC (Multidisciplinair oncologisch consult) ontwikkelde ik in de afgelopen 30 jaar nog twee grote projecten: het thema doodgeborenen heb ik helemaal mee uitgebouwd en ik stond ook aan de wieg van het transmuraal project verslavingszorg.”

Met dat laatste won je zelfs de spreekwoordelijke zilveren medaille, samen met dr. Viaene en jullie team?

“Ja da’s iets eh! Verslavingszorg betekent dat we samenwerken met de nulde-, de eerste- en de tweedelijnszorg. Dit is belangrijk om de kwetsbare mensen zo compleet mogelijk te verzorgen. Het project Verslavingszorg wijst patiënten met een verslavingsproblematiek de weg naar gepaste zorg en hulp. Het zijn ervaringsdragers die hen bijstaan. Mensen die hetzelfde meemaakten. Gelijkgestemden. Dit zorgpad wordt nu ook gebruikt al voorbeeld. “

Is er een anekdote uit jouw carrière die je met ons wil delen?

“Najaar 1992. Mijn moeder zag de vacature in de Gazet van Geel. Ik solliciteerde en had oorspronkelijk de job niet. Op mijn trouwdag, een half jaar later, lag ik in bad en bereidde me mentaal voor op de dag. In de hal hoor ik gerinkel waarna mijn vader mooi Nederlands probeert te praten. Het was Marcel Geboers, de toenmalige personeelsverantwoordelijke, aan de lijn. Of ik mijn contract vandaag wou komen tekenen?

‘Vandaag? Sorry Marcel, maar ik lig in bad en maak me klaar voor mijn trouwdag.’ “Dat was het begin van mijn carrière hier.”

Waarom koos je voor deze job? Vanwaar de passie?

“Ik besloot de sociale verpleegkundige richting uit gaan omdat er in mijn stage-evaluatie tel- kens naar voor kwam dat ik teveel sprak met de patiënten. Ik verspeelde daardoor tijd om praktische andere zorgen toe te dienen volgens mijn stagebegeleiders. Ik had echter veel meer interesse in de context van onze patiënten en hun leefomstandigheden. Ik ben dan overgestapt naar de sociale richting om me meer te verdiepen in de zorg voor kwetsbare mensen in hun nazorg en hun psycho-sociaal welzijn. Vanuit mijn persoonlijke ervaring, wilde ik ook iets betekenen voor de zieke medemens buiten het organische.

Een steun zijn en zorg bieden op psycho-sociaal vlak. De vertaling van al de rare woorden uit de medische wereld naar een mensentaal. De mensen rondom de zieken en kwetsbaren bijstaan, ... dat alles spreekt me zo aan. “

Laat het ons weten via communicatie@ziekenhuisgeel.be