Σύγχρονη ανάγνωση του χώρου Αυτή η δυσλειτουργική κάτοψη της πλατείας, που διατηρείται έως σήμερα, έχει δημιουργήσει δυο σχεδόν ανεξάρτητες ζώνες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά η καθεμιά. Η επάνω ζώνη, με πιο δημόσιο και εξώστρεφο χαρακτήρα, συνδιαλέγεται με το περιβάλλον, διατηρεί οπτική επαφή με τον πεζόδρομο της Κοραή και την Τριλογία, οι ήχοι της Σταδίου είναι και δικοί της ήχοι. Η εμπειρία στην κάτω ζώνη είναι σαφώς διαφορετική. Λιγότερο εκτεθειμένη στην κοινή θέα αλλά και στους θορύβους της πόλης, με την πυκνή βλάστηση και τις διαμορφωμένες γωνιές συναναστροφής, ωθεί σε ένα χαλαρό περίπατο, σε στάση και περισυλλογή. Η ζώνη αυτή διαθέτει τις απαραίτητες ποιότητες που αποτελούν προϋπόθεση για την οικειοποίηση του χώρου αλλά τελικά δεν καταφέρνει να προσελκύσει το ενδιαφέρον, ούσα περιχαρακωμένη από τα σκληρά όρια που αναφέρθηκαν παραπάνω. θα περίμενε κανείς η επάνω ζώνη, να λειτουργεί ως “μεσολαβητής”, ως χώρος μετάβασης από τον δρόμο στην καρδιά της πλατείας. Όμως η απουσία ταυτότητας, νοήματος και συμβολισμών που χαρακτηρίζει το χώρο, αποθαρρύνει τον περαστικό να στρέψει το βλέμμα του στο εσωτερικό της.
103
Αν το βλέμμα είναι το βασικό εργαλείο για την ανάγνωση του χώρου, η πλατεία Κλαυθμώνος μοιάζει καταδικασμένη. Αν το βλέμμα αποστρέφεται, τότε δεν υπάρχει κίνηση, δεν υπάρχει συνάντηση, δεν υπάρχει επαφή, με λίγα λόγια δεν υπάρχουν τα υπόλοιπα εργαλεία με βάση τα οποία ο χώρος γίνεται αντιληπτός. Η απουσία αυτής της αναγκαίας συνθήκης, δικαιολογεί απόλυτα την κατάληψη του εσώστρεφου τμήματος από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν την αποφυγή των βλεμμάτων.