Jak wymówić knife

Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawiły się łzy – Pada śnieg – odrzekła i odwróciła wzrok. Powiedziała to raz, tak po prostu, cichym, ale wyraźnym głosem. „Pada śnieg”. Ale wypowiedziała to tak, że wydało mi się, iż wcale nie chodzi o śnieg. Lecz o coś, czego nigdy się o niej nie dowiem. Wtedy mama znów na mnie spojrzała i dodała: – Nigdy nie będę musiała się o ciebie martwić, prawda?

Kiwnęłam głową, choć nie byłam pewna, czy rzeczywiście to było pytanie.

Niewiele później, jakoś w nocy, kiedy spałam, wyszła z domu z walizką. Ojciec powiedział mi, że widział, jak wychodzi. To wszystko działo się lata temu, ale wciąż odczuwam smutek tamtego okresu, gdy czekałam na jej powrót. Teraz wiem to, o czym wtedy nie miałam pojęcia – że ona nie tylko odeszła, ale i odeszła na zawsze. Nie zastanawiam się nad powodami.

To nie ma już żadnego znaczenia. Najważniejsze jest to, że to zrobiła. Czy jest jeszcze nad czym rozmyślać?

Często mi się śni. Widzę jej twarz, wciąż młodą, jak wtedy, i choć nie pamiętam brzmienia jej głosu, zawsze próbuje mi coś powiedzieć, jej usta owijają się wokół głosek, których nie słyszę. Sen może trwać tylko kilka sekund, ale to wystarczy, aby cofnąć czas, który minął i który nas dzieli. Budzę się z tych snów obolała, znowu czuję się dzieckiem, choć mam już czterdzieści pięć lat, i na nowo opłakuję jej stratę.

Mój ojciec nie rozpaczał. Przeszedł już żałobę w swoim życiu, gdy został uchodźcą.

Utrata miłości, porzucenie przez żonę było czymś luksusowym – bo oznaczało, że się żyje.

Pewnego wieczoru w wiadomościach pokazano obraz ziemi. Widziałam go już wiele razy i chociaż nie było przy mnie mamy, zaczęłam do niej mówić, tak jakby była.

– Widzisz? Naprawdę jest okrągła. Teraz wiemy już na pewno. – Powtórzyłam to jeszcze raz na głos i choć moje słowa przebrzmiały, wiedziałam, że stały się dźwiękiem w świecie.

Potem podeszłam do lustra w łazience i zajrzałam sobie w usta. Otworzyłam szeroko buzię, zobaczyłam gorące, mokre, różowe ciało i ciemny środek, z którego wydobywał się mój głos, i roześmiałam się głośno i dziko. Wyobraziłam sobie, jak ludzie mieszkający w budynku zastanawiają się, skąd dochodzi ten dźwięk i co o tej porze może powodować taki śmiech u kobiety.