Oz 2011
GAAT STEEDS BETER MET PIETERTJE
“Kom maar efkus wisselen” | O.K. van Eck
Gaat steeds beter Pietertje, kom maar efkus wisselen.
Zaterdagochtend 28 mei 05.39 uur. Pietertje wordt wakker en kan niet meer slapen. De hele week schiet als een film voorbij en in mijn hoofd heb ik de mail al een keer geschreven en een keer herschreven. Ik blijf toch bij mijn eerste versie heb ik besloten en ga mijn bedje uit ( nu met mijn vrouw gewoon netjes naast mij, is weer is wat anders dan naast Frank wakker worden ) om vervolgens de film op te gaan schrijven. Alarm uit, koffie machine aan. Maandagochtend 23 mei 2011 gaat de wekker op een bijzonder ongebruikelijke tijd voor mij althans. 03.00 uur. Ik besluit nog even te blijven liggen wat ik had pas om 03.45 uur met Frank afgesproken en om 04.00 uur met Rob in Haarlem. Kon makkelijk. Nadat ik weer wakker was geschrokken om 03.30 uur besloot ik, veel te laat, mijn ochtend rituelen aan te vangen. Frank en Rob ingeladen vertrokken wij om omstreeks 04.30 uur uit Haarlem. Na een korte kennismakingsronde in de auto, had iedereen in Frankrijk tijdens het eerste diner ook al gehad, daalden wij in een ras tempo af naar het zuiden. Het “laag” gelegen Oz en Station was ons target. Van te voren hadden ook wij afspraken gemaakt daar waar het het “afdalen” betrof. Ik denk dat ons vakantiealbum met kiekjes binnenkort vanzelf op de deurmat valt, gelukkig zit er nog geld in de pot. ( Frits ??)
Aangekomen op locatie ben ik geschrokken. Ik stond er een beetje versuft bij na het “beklimmen” ( met de auto ) van onze oprijlaan. 8 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van ca 8%. Daar kunnen ze bij menig villa in Aerdenhout een puntje aan zuigen. Wij , dus incluis mijzelve, hebben Jan M uit H. Toen wel even een beetje vervloekt en beloofde elkaar plechtig hem bij het eerste weerzien een volle bidon naar zijn hoofd te gooien en degene die hem zou raken zou de hele week gratis kunnen drinken. Niet normaal zeg. Mijn enige klim ervaring had ik opgedaan in Bloemendaal ( Kopje ) en Vijfhuizen ( Spottershill ) overigens onder de bezielende begeleiding van diezelfde Jan M.. Ik heb de telefoon gepakt en trillend van de zenuwen mijn vrouw gebeld en haar het hele verhaal uitgelegd. Zij zei nog” schatje komt allemaal goed je hoeft niemand iets te bewijzen en als het niet lukt dan stap je toch af”. Dat was wel het laatste wat ik wilde horen en dankte haar voor haar opbeurende woorden en hing op. Onze fietsen gereed gemaakt, bidonnen gevuld, gesoigneerd en in de olie startten wij onze eerste afdaling. Tsja, dat ging best hard en ik voelde mij wel een beetje heel erg klein in deze grote boze bergenwereld. Al remmend kwam ik met kramp in mijn nek beneden bij het stuwmeer aan. Met name als je dan naar beneden rijdt spookt er van alles door je heen even los van de concentratie welke je bezigt opdat je niet over een net afgevallen rotssteen( je) mag rijden. Wel fantastisch maar nu begreep ik wel waarom Jan M. de zondagavond tijdens het diner in zijn briefing duidelijk had verzocht niet als een dolle hond ( lees Molly ) af te gaan dalen.
We reden de groep tegemoet welke net terugkwam van een paar kleine klimmetjes. Bourg en Oisans was ons richtpunt. We troffen elkaar en weldra werd mij duidelijk dat het een uitputtingsslag was geweest op maandag. Col du Ornon en de eerste keer Alpe d’Huez hadden wij gemist. De groep zag er verslagen uit. Ik vroeg een aantal lotgenoten naar hun eerste ervaringen en daar werd Sinterklaas niet vrolijk van zullen we maar zeggen. Van jong tot oud in de groep ontving ik de signalen dat het een ongelooflijk zware dag was geweest en zelfs van een `Dion vernam ik dat ie helemaal kapot ging op de Alpe D’huez. Zo ik had er zin in. Mijn concentratie nam alleen maar toe en ik kan mij niet meer herinneren wat ik toen dacht. Ook de angsten voor een te zwaar avontuur waren toe genomen en ik vroeg mij stilletjes af hoe het ook al weer gekomen was dat ik mij aan dit avontuur was gaan wagen. Ja ja ja, Jan M. uit H. Hij was ook degene die mij een jaar geleden na het aflopen van het schaatsseizoen zei dat ik maar is een fiets moest gaan kopen want een schaatser die niet fietste dat kon natuurlijk niet. Gaandeweg het jaar ben ik meer een fietsende schaatser geworden dan andersom. En ja ook Jan M. Lokte mij onder valse voorwendselen mee naar dit gedeelte van de wereld overigens wel na een gedegen voorbereiding op het Kopje en Spottershill. Nee hoor Jan M. , ik vergeet natuurlijk niet de vele zondagochtenden en andere momenten waarop wij al dan niet gezamenlijk ons hebben voorbereidt op dit avontuur………. Mijn eerste klim was de Col d’Oz, Onze oprijlaan zeg maar. Wat een pokken pukkel. Ongeveer 480 kopjes achter elkaar en dat terwijl ik in mijn zwaarste dagen wel 4 keer ( vanaf beide kanten ) datzelfde kopje was opgereden, hahahahaha. Lekker Pietertje , het gaat steeds beter……… Wel voldaan kwam ik moe maar niet geheel uitgeput boven. Uiteraard heb ik de naaste de voorbereiding met de heer M. Ook van hem begrepen n dat hij over het algemeen de pay off “ te snel gestart” gebruikte en heb daar de lering uitgetrokken om altijd
veel te langzaam te vertrekken en dan nog een beetje langzamer. Mijn hartslagmeter zou de hele week, naast alle andere 22 ( incl Molly en Pietertje ) mede lotgenoten, mijn allergrootste vriendje worden. Mijn eerste dag werd afgesloten met een glas rode wijn , veel water en een goede en voedzame drie gangen maaltijd. Welterusten Frankie….. Dinsdag, Col du Croix de Fer. 30 km klimmen op papier een neembare vesting met alleen in het begin wat “zware” kilometers waarbij het ( gemiddelde ) stijgingspercentage ongeveer op een 9% met zelfs een daling erin ( op de heenweg…) dat zag er veel belovend uit. Na een goede warming up, 8 km oprit afdalen, startten wij allen aan de klim….Pffffft dat was best pittig maar goed ik klom samen met mijn beste vriend onder mijn maximale hartslag naar boven. Eigenlijk ging dat beste heel gestaag, niet snel maar goed ik klom in ieder geval. Onderweg zagen we van alles gebeuren …..en liggen van het ontbijt tot….. Ergens in de verte zag ik een man met een rood shirt staan en mijn kamergenoot, met een veel te grote mond en veel te veel spieren, was vanochtend ook vetrokken met en dergelijk shirtje aan…..Ik dacht nog even hij zit stuk en ik ga hem lappen nu al. Nee het was een fatamorgana… Niet Frank Apswoude dus. Marco stond daar. Ik had vreselijk met hem te doen echter was niet bij machte om hem de bijstand te bieden die hij nodig had en besloot gewoon vriendelijk knikkend en te zeggen gaat ut lekker asociaal door te fietsen zoals dat hoort op dit soort momenten. Al klimmende kwam ik Edwin tegen die in eenzelfde soort tempo naar bovenklom als ik. Ik zei nog tegen hem dat ik niet kon overnemen en hij zei , niet nodig , ieder voor zich en rij je eigen tempo. Gaandeweg de klim over de 30 km bleek dat ons klimtempo wel
overeenkwam vandaag dus ik kwam hem veelvuldig tegen. Dank voor de dag Edwin. Na ettelijk uren kwam ik boven en was blij en voldaan. Ook een beetje moe maar goed dat hoort erbij. Ik kon toch wel een beetje klimmen….. Dat gaf de burger toch moed voor de volgende dagen en ik begon Jan M. Toch ook weer wat aardiger te vinden. Voorafgaand aan de afdeling zag ik Wouter en Hugo liggen tegen een muurtje. Wouter stond op en maakte mij nog even opmerkzaam op het heerlijke stukje afdaling dat wij hadden genoten….12% echter hij wist mij te vertellen dat hij nu al opzag tegen datzelfde stukje te klimmen…..Ha dat was ook ik even vergeten en heb de gehele afdaling zitten denken aan dat stukje klim van 12% wat ik nog te gaan had. Ook dat zou natuurlijk wel weer goed komen en ook dit stukje lukte mij met mijn vriend. Even lunzen en doordalend naar de voet van de Croix de Fer heb ik en in het bijzijn van een aantal anderen lekker even 30Km uitgereden op een vlak stuk om de beentjes “los” te rijden zoals de heet. Ik zou bijna vergeten te vermelden wat voor prachtige landschappen ik heb gezien vandaag. Niet normaal. We reden van een niveau van ongeveer 700 meter hoog naar 2000 meter hoog met alle uitzichten , vergezichten, stuwmeer, alpenweides, sneeuwtoppen en een vreselijk mooie blauwe hemel , naar boven. Fantastisch !!
Wat ik de eerste avond ook heb gedaan en de tweede avond weer was een klein bubbeltje…geen sjampanje maar gewoon even zitten in het familiebubbelbad. Het schijnt goed te zijn voor het herstel van je spieren en je moest uiteindelijk toch ook een keer die olie en het zout van je lijf afspoelen. Heerlijk met een muziekje en Dion, Michael en Frank lekker kletsen en lachen . Het was top! En oh ja Aad kwam af en toe even kijken en gooide er wat sop bij…. Slapen om een uur of 10 en…………. Woensdag wakker worden om ca. 06.00 uur….Ik kijk naar links of mijn anabooltje al wakker was…..Ja hoor hij was er al uit. Ik denk hij zal al wel koffie zitten te drinken met onze reislijder Jan M. Niets was minder waar. Mijn anabooltje lag op de bank tussen de bidons en bananen lekker te pitten. Nadat hij ontwaakte wist hij mij te vertellen dat ik snurkte en ik gaf hem de tip dat hij mijn dan op mijn zij moest leggen zoals mijn vrouw dat ook wel is doet. Hij koos eieren voor zijn geld ( zo rook hij af en toe ook ) en verkoos voor de volgende dagen een andere slaapplek met dank aan de mensen van het Chalet. Ik kreeg uiteindelijk ook waarvoor ik had betaald een eenpersoonskamer met badkamer en toilet. Prettig. Vandaag Les Deux Alpes, een zogeheten rustdag op papier. Gemiddelde stijgingspercentage van maximaal 7,5%, Appeltje eitje dus.. Na de nodige pannenkoeken en stroopwafels ( lekker hoor Anneke ) vertrokken wij. Ik had lekker mijn auto beneden bij het stuwmeer geparkeerd om vervolgens aan het einde van de middag mij niet kapot te rijden. De Alpe d’Huez stond immers nog niet op mijn palmares en deze zou ik de laatste dag van de fietsweek nog aan doen. Ook Les Deux Alpes ( LDA )was een beste puist met een klimlengte van gewoon weer 18 km. Beste veel voor Pietertje. Ook hierop gewoon goed naar boven gereden. Ik begon het nog leuk te vinden echter voelde mij deze tweede echte hele dag niet zo heel erg sterk en bemerkte dat ondanks mijn krachtige geest de beentjes wel wat pijn deden. Boven aangekomen besloten we in het bruisende LDA een restaurantje op te zoeken. We hadden snel
een pizza tentje te pakken…helaas een vol uurtje wachten. We reden door en het leek net of dat hier zo juist een ware razzia was gehouden. Helemaal niemand op straat, alle deuren dicht. Ook wel een beetje eng eigenlijk. We kozen uiteindelijk voor een Iers uitziende tent op een Nederlandse berg in de Franse Alpen. Als dat maar goed ging. Ik als goedsprekende fransman zou wel even wat regelen en dat lukte prima in het Engels. Twee mooie lunztafels in de schaduw. Het voorgerecht was veelbelovend. Heerlijke salades , satestokjes en quiches. De tafel rechts van ons had nog helemaal niets en wij vroegen hun veelvuldig of zij het al op hadden of dat zij nog niets hadden besteld. Hahaha wat een lol. Wij hadden de plat du jour voor € 15,‐ wat een mop. Tafel twee kreeg ook haar eten van een goed bord pasta pesto tot de meest uiteenlopende hamburgers. Veel te vet in onze optiek maar goed ze moesten het zelf maar weten. En daar ons hoofdgerecht… Ik had begrepen ( ik spreek immers goed frans ) “veau in stukjes met wat groenten “ en legde mijn mede tafelgenoten uit als gesneden stukjes rundvlees met de benodigde groenten…….Dion heeft ook heerlijk zitten smullen en stak zijn loftrompet uit voor de kok…”gatverdomme niet te vreten “ waren zijn prijzende woorden.
We aten gewoon een stukje te vette rollade met ratatouille en prei met krenten aangevuld met aan aardappel‐ anders gratinee. Niet zo heel erg lekker, maar goed we hadden het besteld. De krenten uit de pap gegeten daalden wij af naar Burg en Oisans. Tunneltes en vrachtwagens kwamen ons tegemoet en reden ons achterna. Overigens wel een prettige afdaling . Aangekomen bij ons stuwmeer waren de wensen toch wel uiteenlopend van naar boven rijden ,met auto of op de fiets. Ik besloot met het oog op de dag van morgen wederom om met de auto de gaan stijgen en beloofde de anderen die dat ook wel wilden dat ik gewoon een keer extra onze oprit op en af zou gaan rijden…. “s avonds wederom een fantastische maaltijd met alles erop en eraan en om 22 uur weer slapen echter zonder mijn anabooltje dit keer. Donderdag, Alpe d’Huez. Tsja een jaar gelden zei Jan M dat wij hier naar toe zouden gaan werken en alle inspanningen tussentijds hadden “hoger” doel, letterlijk en figuurlijk. Egmond Pier Egmond, Veluwe Zoom, Gert jan Theunissen Classic, sportschoolbezoeken en zondagochtend startijden varierend van 7 tot 7.30 uur.
Ik was gespannen en geconcentreerd tot op het bot, had goed geslapen en was op tijd wakker niet veel pijn in de benen dus eigenlijk was ik er wel klaar voor. Lekker een goed ontbijtje, was stroopwafels in mijn zakje, vet op mijn zeem en olie op de benen vetrokken wij met 6 man en begeleiding de Alp tegemoet. De enige Nederlandse berg in Frankrijk. Helden als Zoetemelk, Winnen, Rook, Theunissen en ik dacht ook Fedor den Hertog hadden hier furore gemaakt, Dion en Michael wisten mij te vertellen dat de Fedor den Hertog nog moeilijker de berg op ging dan ik dus mijn wielren‐kennis bleek niet helemaal optimaal te zijn.
Aan de voet van de Alp nog even een korte stop. Bidonnen vol, succes hier en daar. Frank wilde hem twee keer doen, Rein en Marcel gewoon lekker naar boeven als afsluiting van een prachtige fietsweek, Michael wil een tijd neerzetten, Paul revanche op de beklimming van afgelopen maandag en ik wilde en hoopte mijn doel te kunnen bezegelen. Het doel waar ik een jaar naar toe had gewerkt.
De eerste 4 km zijn een ware hel. Stijgingspercentages van ruim boven de 10% maken deze bult tot een hele lastige beklimming en mede daarom verbaasd het mij dan ook dat dit een “Nederlandse berg” is terwijl we in Nederland niet 1 berg hebben die op welke wijze dan ook vergeleken mag worden met deze vesting. 14 km klimmen gemiddeld 8,4% stijging. Ongelooflijke mooie vergezichten maar een zeer lastige klim. Ik heb ook hier weer gekozen voor een te langzame start en hand in hand te gaan met mijn goede vriend de hartslagmeter. De klim was zwaar maar gelukkig waren de reserve Fritsen regelmatig in de buurt voor een korte aanmoediging een fotootje en een verse bidon. Ik voelde mij een wielrenner van allure met een dergelijke begeleiding om mij heen…. Ik onderweg regelmatig gedacht aan de voorbereiding , gekeken naar de mooie uitzichten, gedacht aan de pijn in mijn benen, maar ook veel andere dingen de revue laten passeren uiteenlopend van werk tot jeugd en gezondheid enz….. 1 uur en 50 minuten duurde de helse klim. Op de Alp aankomend kreeg ik nog een aanmoediging van de reeds aangekomen helden, Dion, Aad, Michael, Frank, Rein en Marcel dat ik de borden finish Tour de France moest volgen Ik reed enigszins geëmotioneerd door en vond na enig zoeken de
finish en werd aldaar aangemoedigd door een Indiër welke ook de tocht had volbracht. Ik heb in mijn eentje staan juichen en liet mijn tranen de vrije loop. Tijdens het schrijven nu ook weer. Ik was blij , trots, voldaan enz.. op wat ik had gepresteerd de afgelopen week en met name hoe ik mij had voorbereid. Ik dacht aan mijn gezin en mijn familie en in het bijzonder ook mijn eerdere meest emotionele moment uit mijn leven. Dat houd ik voor mijzelf maar ik kan jullie verzekeren dat het mij als mens heeft gevormd. Ik zal de aankomst op Alpe d’Huez bijschrijven in de top drie van bijzondere momenten in mijn leven!!!
Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik ben dat ik deze week heb mogen ervaren met jullie als groep. Dank daarvoor aan allemaal en ik heb genoten van jullie allemaal op uiteenlopende wijzen. Natuurlijk wil ik ook afsluiten met een bijzonder bedankje aan Jan M. Jan jij bent toch degene die mij weer aan het sporten heeft gekregen. Hier en daar onder , zoals al eerder aangegeven, valse voorwendselen maar ze dienden het hogere doel zoals je mij het gehele jaar hebt voorgehouden. Tevens ben jij de absolute
aanjager van deze groep en verdiend een dikke vette pluim qua voorbereiding en begeleiding van de afgelopen week. Ik hoop dat de afgelopen 4 dagen een vervolg mag krijgen in 2012 en hoop, Jan, Rob, Hans, Rein, Edwin, Frits, Marcel, Paul, Marco, Kevin, Vincent, Frank, Aad, Dion , Michael, Tom, Willem, Wouter, Kees jan en Hugo , Molly en Pietertje dan weer mee zullen gaan. ( ik ga er vanuit niemand vergeten te zijn ) Salut et en koers, Pietertje. P.s. Ik heb de week geschreven vanuit mijn eigen ogen en ervaring en realiseer mij dat ik heel veel momenten en evaringen van anderen niet heb meegemaakt. Heb derhalve dan ook over veel details niet ( kunnen ) schrijven.