A evolución de Calpurnia Tate

Aquela noite collín unha tesoira de costura e, con moita emoción e o corazón acelerado, cortei a primeira polgada de pelo.

Observei o suave feixe de pelo depositado na palma da man. Estaba dando un paso adiante cara ao novo século, para o que só faltaban uns poucos meses. Aquel pareceume un gran momento.

Pola noite durmín mal por temor á mañá.

Ao outro día, baixei polas escaleiras a almorzar aguantando a respiración. As tortas de noz de pacana soubéronme a cartón.

E sabedes o que aconteceu? Pois nada de nada. Ninguén se deu de conta nin o máis mínimo. Quedei aliviadísima, pero tamén pensei: «Vaia, o típico nesta familia». De feito, ninguén se decatou de nada ata que pasaron catro semanas e desapareceron catro polgadas; entón, unha mañá, a nosa cociñeira, Viola, miroume con malos ollos, mais non dixo nin unha palabra.

A finais de xuño ía tanta calor que por primeira vez na historia a miña nai deixou apagadas as candeas do candelabro durante a cea. Mesmo nos permitiu a Harry e a min saltarmos durante dúas semanas as clases de piano, cousa que estivo ben. A Harry caíalle a suor sobre as teclas, e por iso lle esvaraban á hora de tocar o minueto en sol maior. Nada do que tentasen a miña nai ou SanJuanna conseguía devolverlle o brillo ao marfil. Ademais, a nosa profesora de música, a señorita Brown, xa ía vella, e o seu decrépito cabalo tiña que traela en calesa desde Prairie Lea, que estaba a tres millas. Igual quedaban polo camiño e tiñamos que sacrificalos aos dous. Ben mirado, non era mala idea.

O meu pai, ao saber que iamos perder as clases, dixo: –Pois paréceme ben. Un mozo necesita tanto o piano como unha serpe necesita un polisón.

A miña nai non quería oír falar diso. Quería que Harry, o máis vello de todos cos seus dezasete anos, fose un cabaleiro. Tiña idea de mandalo á universidade cando fixese os dezaoito, a Aus9