BORING PROJECT presentation at GSD. In the commitee: Sarah Whiting, Jeffrey Inaba, Rem Koolhaas, Sanford Kwinter
The demand for excitement was the major drive for the assignment of this project. That was well exemplified in the presentation of ‘Art-Con Site’ on the 5th of March 2005 meeting in Seoul. The choice of a star architect and/or a star school assured that the outcome of this collaboration would be interesting. In Seoul, race for excitement seems to be the driving force of action. The power of the city though consumes immediately any attempt that has surprise as its driving force. To this icon hysteria that architecture is currently facing, how does one react? How can an architect create value without thriving for surprise? In American campuses’ architecture of late modernism of the 60s and the 70s, there was a strong confidence into what architecture could do. That was evident by the striking assertiveness articulated in the architectural language used to describe it. This architecture was not driven by excitement or surprise. Measurability, specificity, predictability were the elements used to create value from space, elements considered as bor-
Παρουσίαση του ΤΟ ΒΑΡΕΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ στο GSD. Στην κριτική επιτροπή: Σάρα Γουαϊτινγκ, Τζέφρυ Ινάμπα, Ρεμ Κοολχαας, Σανφορντ Κουϊντερ
ing in the contemporary architectural discourse. In the saturated landscape of Seoul, can a boring project be the answer? Can an architect design on purpose a boring building to create value from space? Can a conscious search for dullness lead to pleasure? Η απαίτηση για ενθουσιασμό ήταν το κύριο κίνητρο για την ανάθεση αυτού του πρότζεκτ. Αυτό έγινε ξεκάθαρο στην παρουσίαση του ‘Art-Con Site’ στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Yonsei στη Σεούλ στις 5 Μαρτίου 2005. Η επιλογή ενός αρχιτέκτονα διασημότητας και/ή η επιλογή μιας σχολής – διασημότητας εξασφάλιζε ότι το προϊόν αυτής της ανάθεσης θα ήταν ενδιαφέρον. Στη Σεούλ, ο αγώνας δρόμου για ενθουσιασμό μοιάζει να αποτελεί κίνητρο δράσης. Αλλά η δύναμη της πόλης καταναλώνει ακαριαία κάθε προσπάθεια που έχει τον ενθουσιασμό ως κίνητρο. Απέναντι σε αυτή τη λατρεία της εικόνας που η αρχιτεκτονική αντιμετωπίζει στις μέρες μας, πώς
μπορεί να αντιδράσει κανείς; Πώς μπορεί ένας αρχιτέκτονας να παράγει αξία χωρίς να καπηλεύεται την έκπληξη; Στο σχεδιασμό των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ την περίοδο του ύστερου μοντερνισμού του 60 και του 70, υπήρχε έντονη πίστη στη δύναμη της αρχιτεκτονικής. Αυτό ήταν φανερό ακόμα και στον εκπληκτικό θετικισμό του αρχιτεκτονικού λόγου που την περιέγραφε. Ακρίβεια, συνέπεια, ορθολογισμός ήταν τα στοιχεία που χρησιμοποιούνταν για να παράγουν αξία, στοιχεία που θεωρούνται βαρετά στην αρχιτεκτονική την παρούσα στιγμή. Στο κορεσμένο από εκπλήξεις αστικό τοπίο της Σεούλ, μπορεί ένα βαρετό πρότζεκτ να είναι η απάντηση; Μπορεί ένας αρχιτέκτονας να σχεδιάσει επίτηδες ένα βαρετό κτίριο για να παράγει αξία; Μπορεί η συνειδητή αναζήτηση της πλήξης να οδηγήσει στην ευχαρίστηση; Μπορεί η πλήξη να αποτελέσει την εκ-πλήξη;
49