Παύλειος Λόγος τεύχος 117 by ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΕΥΧΟΣ 117 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015

λειτουργεί η

ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ

ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ

ΑΡΧΙΕΠ. ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ά κ ι μ ο ν ο κ ν ι ώ ο ι σ ε τ α γ σ ύ ρ ε χ ενισ ιση των έχ ν υ σ τη

ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ: 23310 20951, 6945384355 ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 5243-033886-401

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΠΙ ΤΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

σελ 4

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΜΟΥΘ του μον. Γερασίμου Μπεκέ

σελ 16 Η ΕΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΑΦΑΤΙΑΝΗ Β´μέρος του Ιωάννη Σιδηρά

σελ 6

σελ 20 σελ 8

ΓΕΡΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ του Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλή

σελ 24 ΤΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΚΥΡΙΕ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΩΝ του αρχιδιακ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη

σελ 30 σελ 14

IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, NAOYΣHΣ KAI KAMΠANIAΣ Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Bεροίας κ. Παντελεήμων

ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

σελ 12

ΔΙMHNIAIO OPΘOΔOΞO ΠEPIOΔIKO

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή

σελ 22 σελ 10

ETOΣ KΒ΄ TEYXOΣ 117 ΣΕΠ. - ΟΚΤ. 2015

Η ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ του Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλή

MIKPEΣ EIΔHΣEIΣ

ΣΥΝΤΑΞΗ, HΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣEΛIΔOΠOIHΣH, KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA Mον. Γεράσιμος Mπεκές. ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ: Θεόδωρος Αναστασόπουλος ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΙ, EKTYΠΩΣH: «TYPE PRESS» Nέα Nικομήδεια ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ: Μον. Αντώνιος Σισμανίδης

ΚΩΔΙΚΟΣ 2638

ΤΥΠΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ του π. Νεκταρίου Σαββίδη

APΘPA MΠOPOYN NA AΠOΣTEΛ Λ O N TA I Σ T H Ν ΤΑ Χ ΥΔ Ρ Ο Μ Ι Κ Η ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY: ΠEPIOΔIKO «ΠAYΛEIOΣ ΛOΓOΣ» ΓPAΦEIO TYΠOY IEPAΣ MHTPO ΠOΛEΩΣ BEPOIAΣ, T.Θ. 241, 59100 BEPOIA THΛ 23310 72317, ΦAΞ 23310 25275, E-mail: gerbekes@yahoo.gr X E I P O Γ PA Φ A AΣXETΩΣ ΔHM OΣIEYΣHΣ TOYΣ ΔEN EΠI ΣTPEΦONTAI

EΞΩΦYΛΛO Μνημείο για το αγέννητο παιδί έξω από τον Καθεδρικό Ναό του Σουργκούτ Σιβηρίας ΟΠΙΣΘΟΦYΛΛO Από τη Σύναξη των Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, έξω από τον ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Ταξίμ στην Πόλη

Τ Ο Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ι Κ Ο Δ Ι Α Ν Ε Μ Ε ΤΑ Ι ΔΩΡΕΑΝ. ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΝ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ: 20ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΚΥΠΡΟ, 40 ΕΥΡΩ ΕΤΗΣΙΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣYNΔPOMEΣ KAI EMBAΣMATA ΣTH ΔIEYΘYNΣH TOY ΠEPIOΔIKOY website:

www.imverias.gr

�

Πατριαρχικό Μήνυμα

ἐπί τῇ ἀρχῇ τῆς Ἰνδίκτου +ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ἡ κτίσις καινουργεῖται, παλινδρομοῦσα εἰς τὸ πρῶτον» (Ἀναβαθμοὶ Α΄ ἤχου). «Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ μόνος ἀνακαινίζων τὴν ποίησιν τῶν ἔργων σου καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν» (Μέγας Βασίλειος). Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα εὐλογημένα ἐν Κυρίῳ,

ς εἶναι γνωστόν, ἡ 1η Σεπτεμβρίου ἑκάστου ἔτους ἔχει ἀφιερωθῆ πρωτοβούλως ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου -προσφάτως δὲ καὶ ὑπὸ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας- εἰς τὴν προσευχὴν διὰ τὴν προστασίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Κατ᾿ αὐτήν, παρακαλοῦμεν ἰδιαιτέρως τὸν Ὕψιστον ὅπως φαιδρύνῃ τὴν δημιουργίαν Του ὥστε νὰ εἶναι εὐχάριστος καὶ καρποφόρος ἡ ἐν αὐτῇ διαβίωσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ αἰτήματος περιλαμβάνεται ἀσφαλῶς καὶ ἡ παράκλησις ὅπως αἱ ἀναπόφευκτοι φυσιολογικαὶ κλιματικαὶ ἀλλαγαὶ συμβαίνουν καὶ ἐπιτρέπωνται ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς ἀντοχῆς, τοῦ μὲν ἀνθρώπου πρὸς

Παύλειος Λόγος

ἐπιβίωσιν αὐτοῦ, τῆς δὲ φύσεως πρὸς ἀειφορίαν αὐτῆς. Ἐν τούτοις, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴτε κατὰ ἓν μέρος τῆς ἀνθρωπότητος, εἴτε ἐνίοτε καὶ ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῆς, συμπεριφερόμεθα ἀντιθέτως πρὸς τὸ αἴτημα τοῦτο. Καταπιέζομεν τὴν φύσιν κατὰ τρόπον ὥστε νὰ ἐπέρχωνται ἀπρόβλεπτοι καὶ ἀνεπιθύμητοι κλιματικαὶ καὶ περιβαλλοντικαὶ ἀλλαγαί, δυσμενεῖς διὰ τὴν κανονικὴν λειτουργίαν αὐτῆς καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ διὰ τὴν ζωήν μας. Τὸ δὲ ἀθροιστικὸν ἀποτέλεσμα τῶν ἐνεργειῶν ἐπὶ μέρους ἀνθρωπίνων προσώπων ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἐκτεταμένων ἰδιωτικῶν καὶ κρατικῶν προσπαθειῶν πρὸς ἀναμόρφωσιν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἰς τρόπον ὥστε νὰ παράγῃ περισσότερα ἀγαθὰ διὰ τοὺς ἐκμεταλλευομένους αὐτό, ἔχει ὡς μόνον ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴν τῆς

ἐναρμονίως λειτουργούσης καλῆς λίαν δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἀντιλαμβανόμεθα τὸν διογκούμενον καθημερινῶς κίνδυνον τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς εἰς τὸν πλανήτην μας, ἕνεκα ἀνθρωπίνων ἐνεργειῶν, ὑψοῦμεν φωνὴν ἐπισημάνσεως αὐτοῦ καὶ προσκαλοῦμεν ἅπαντας νὰ μελετήσωμεν τί εἶναι δυνατὸν νὰ πράξωμεν «διὰ νὰ μὴ ἐξαφανισθῇ ἡ ζωή, χάριν τοῦ πλούτου» (Διακήρυξις Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν). Ὅθεν, ἡμεῖς, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καταβάλλομεν ἀπὸ ἐτῶν προσπαθείας ἐνημερώσεως τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὅλων τῶν καλοπροαιρέτων ἀνθρώπων περὶ τῶν μεγάλων κινδύνων τοὺς ὁποίους συνεπάγεται ἡ ηὐξημένη (κατά)-χρῆσις τῶν ἐνεργειακῶν

πηγῶν, ἡ ὁποία ἐπαπειλεῖ μεγάλην κλιματικὴν ἀλλαγὴν καὶ θέτει εἰς κίνδυνον τὴν ἀειφορίαν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἐδιδάχθημεν ὑπὸ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας νὰ περιορίζωμεν κατὰ τὸ ἐφικτὸν τὰς ἀνάγκας μας. Εἰς τὸ ἦθος τοῦ καταναλωτισμοῦ ἀντιτάσσομεν τὸ ἦθος τῆς ἀσκητικότητος. Ἓν ἦθος αὐτοπεριορισμοῦ τῶν ἀναγκῶν εἰς τὸ ἀπαραίτητον. Τοῦτο δὲν συνεπάγεται στέρησιν ἀλλὰ τὴν ἐκλογίκευσιν τῆς καταναλώσεως καὶ τὴν ἠθικὴν καταδίκην τῆς σπατάλης. «Ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α΄ Τιμ. ς΄ 8), μᾶς προτρέπει ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μετὰ τὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν πέντε ἄρτων καὶ τὸν χορτασμὸν ἐξ αὐτῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, ἐκτὸς γυναικῶν καὶ παιδίων, ἔδωκεν ἐντολὴν νὰ περισυλλεγοῦν τὰ περισσεύματα «ἵνα μή τι ἀπόληται» (Ἰωάν. ς΄ 12). Ἀτυχῶς, αἱ σύγχρονοι κοινωνίαι ἐγκατέλιπον τὴν ἐφαρμογὴν τῆς ἐντολῆς ταύτης, ἐπιδοθεῖσαι εἰς τὴν σπατάλην καὶ τὴν ἄλογον χρῆσιν πρὸς ἱκανοποίησιν κενοδόξων αἰσθημάτων εὐμαρείας. Αἱ συμπεριφοραὶ αὗται δύνανται ὅμως νὰ ἀλλαγοῦν πρὸς ἐξοικονόμησιν πόρων καὶ ἐνεργείας διὰ τῆς καταλλήλου ἀγωγῆς. Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν τῷ κοινῷ Δημιουργῷ Κυρίῳ ἡμῶν, Οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα οἱ καταστροφεῖς τῆς κτίσεως μὲ τὴν ἀπληστίαν μας, μὲ τὴν προσήλωσίν μας εἰς τὴν γῆν, εἰς τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, τὰ ὁποῖα προσπαθοῦμεν συνεχῶς νὰ αὐξήσωμεν, ὡς ὁ «ἄφρων πλούσιος» τοῦ Εὐαγγελίου. Λησμονοῦμεν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἐν τῷ Ὁποίῳ καὶ

ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἀντιμετώπισις τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως δύναται νὰ ἐπιτευχθῇ συντετονισμένως, πάντοτε ὅμως ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ὁποίου εὐλογοῦνται αἱ ἀνθρώπινοι προσπάθειαί μας καὶ πᾶσα ἡ κτίσις καινουργεῖται καὶ παλινδρομεῖ εἰς τὸ πρῶτον, ὡς ἐδημιουργήθη «καλὴ λίαν» ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ συνδημιουργοῦ καὶ προικισθέντος διὰ τοῦ αὐτεξουσίου ἀνθρώπου εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς οἰκολογικῆς κρίσεως εἶναι μεγάλη. Ἡ γῆ ὁμοιάζει μέ «γιγαντιαῖον σωρὸν ἀπὸ ἀκαθαρσίαν» (Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, Ἐγκύκλιος 2015). Καὶ αἱ ἀκαθαρσίαι αὐταὶ δὲν εἶναι μόνον ὑλικαί, ἀλλὰ πρωτίστως πνευματικαί. Εἶναι ἀκαθαρσίαι προερχόμεναι ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀπὸ ἐμπαθῆ νοήματα τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου. Ἡμεῖς ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μὲ βεβαίαν τὴν πίστιν πρὸς τὸν Δημιουργὸν πάσης τῆς κτίσεως καὶ Παντοκράτορα Κύριον, καλούμεθα νὰ ἐπιτελέσωμεν καὶ εἰς τὸ θέμα τῆς προστασίας πάσης τῆς κτίσεως ἔργον εὐαγγελιστοῦ, ἔργον ἀποστολικόν: νὰ ἀναζωπυρώσωμεν, δηλαδή, τὴν χαρμόσυνον εὐαγγελικὴν ἀγγελίαν εἰς τὸν σύγχρονον ταραγμένον κόσμον καὶ νὰ ἀφυπνίσωμεν τὴν ὑπνώττουσαν πνευματικὴν φύσιν τοῦ πολλαπλῶς, πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως δοκιμαζομένου ἀνθρώπου καὶ νὰ μεταδώσωμεν μήνυμα ἐλπίδος καὶ εἰρήνης καὶ πραγματικῆς χαρᾶς· τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς τοῦ Χριστοῦ. Ταῦτα φρονοῦντες καὶ ταῦτα πρεσβεύοντες, καὶ διακηρύττοντες τὴν ἀλήθειαν ταύτην ἀπὸ τῶν βαθμίδων τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πα-

τριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, καλοῦμεν πάντας εἰς ἐγρήγορσιν νοός, εἰς ἀπαλλαγὴν ἐμπαθῶν λογισμῶν καὶ συμφεροντολογικῶν κινήσεων, ὥστε νὰ ζῶμεν ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸν πλησίον καὶ μὲ τὴν λίαν καλῶς δημιουργηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κτίσιν, καὶ εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα μετὰ τοῦ «τρανώσαντος τὴν φύσιν τῶν ὄντων» Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ μόνος ἀνακαινίζων τὴν ποίησιν τῶν ἔργων σου καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν∙ εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ κτίσας φῶς καὶ σκότος καὶ διακρίνας αὐτὰ ἀπ᾿ ἀλλήλων∙ εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ ποιῶν πάντα καὶ μετασκευάζων, ἐκτρέπων σκιὰν θανάτου καὶ ἡμέραν εἰς νύκτα συσκοτάζων∙ εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ ποιήσας ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν, ὁ ποιήσας ἡμέραν εἰς ἔργα φωτός, καὶ νύκτα εἰς ἀνάπαυσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως...». Τοῦτο εἶναι τὸ μήνυμά μας, αὐτὴ εἶναι ἡ πεποίθησίς μας, αὐτὴ ἡ προτροπή μας πρὸς πάντας: Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου, ἐνώπιον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ δὲ τοῦ Δημιουργοῦ πάσης τῆς κτίσεως, ὁρατῆς καὶ ἀοράτου, Κυρίου ἡμῶν Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Αὐτοῦ Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων καὶ μετὰ τοῦ κόσμου παντός, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν βιε´ Σεπτεμβρίου α´ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, Διάπυρος πρός τόν Θεόν εὐχέτης

Παύλειος Λόγος

Η ΕΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΑΦΑΤΙΑΝΗ Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς Β΄μέρος

εκτεταμένη και καταστροφική πυρκαγιά του 1731, η οποία σάρωσε τους συνοικισμούς του Γαλατά, αποτέφρωσε και πάλι την Πρωτεκκλησιά της Καφατιανής Παναγίας, αλλά η ανακαίνισή της πραγματοποιήθηκε αμέσως κατά τα επόμενα έτη, «ικανή αρωγή των ευλογημένων ρουφετίων» και των πέριξ κατοίκων, καθώς και των Σταυροδρομιτών αφού οι πέραν του Κουλά τότε «περατικοί» νέοι συνοικισμοί υπάγονταν στην πνευματική ενοριακή δικαιοδοσία της Καφατιανής. Τα νέα εγκαίνια της Καφατιανής πραγματοποιήθηκαν την 1η Οκτωβρίου του 1734 και το χαρμόσυνο εκείνο γεγονός ενεχαράχθη στην κτητορική επιγραφή στο υπέρθυρο της πλαγίας εισόδου του ναού, που μέχρι το 1896 διατελούσε ως κυρία είσοδος. Στην κτητορική επιγραφή εγχαράχθηκαν τα ονόματα των επιστατούντων γουναράδων Φιλοδώρου, Γεωργίου, Στεργίου και Δανιήλ, των Κερεστετζήδων Λεοντάρα, Δούκα, Κωνσταντή, και του Ησαΐα του ευλογημένου συστήματος των χρυσοχόων. Ο ακαταπόνητος ιστοριοδίφης Ακύλας Μήλλας επιπροσθέτως καταγράφει ότι: «τους χρόνους εκείνους, καθώς και μέχρι το 1804 οι νεόδμητοι συνοικισμοί της Περαίας υπάγονται στον Γαλατά, η συρροή ικανού πλήθους προσκυνητών και οι συχνές εδώ τελετές είχαν υποχρεώσει τους επιτρόπους να διατηρούν και Επίσκοπο Τιτουλάριο, τον Θεοδωρουπόλεως Άνθιμο αρχικά και τον Συννάδων Ιάκωβο στους μετέπειτα χρόνους». Ο ναός, όπως αναγράφεται στην εντοιχισμένη επιγραφή που ευρίσκεται στο υπέρθυρό του, για τελευταία φορά «ανεκαινίσθη εκ θεμελίων επί της βασιλείας του κραταιοτάτου άνακτος Σουλτάν Αβδούλ Μετζήτ, επί της Πατριαρχίας Ανθίμου του Δ’, τω 1840 έτος». Η «Μεγάλη αιχμαλωσία» της Γαλατιανής Πρωτεκκλησίας της Καφατιανής Παναγίας άρχεται μετά την Μικρασιατική

Παύλειος Λόγος

καταστροφή, κατά το έτος 1924, όταν ο περιβόητος και διαβόητος «εφιάλτης» Παπα-Ευθύμ καταλαμβάνει παρανόμως και με τις «ευλογίες» του τουρκικού κράτους τον παλαίφατο τούτο ναό στον οποίο εγκαθιστά το ανύπαρκτο και αντικανονικώς δημιουργημένο φάντασμα του λεγομένου «τουρκορθοδόξου Πατριαρχείου» και τους αβούλως χειραγωγουμένους τουρκορθοδόξους οπαδούς του. Ο Πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη γράφει σχετικώς: «Στον Παπα-Εφτίμ οι Τούρκοι αποφάσισαν να παράσχουν την απαιτούμενη έδρα και υποδομή, από όπου θα κήρυττε την επιστημονικά αβάσιμη θεωρία της τουρκικής προέλευσης των Κωνσταντινουπολιτών Ορθοδόξων με καταγωγή από την Καππαδοκία, στην οποία εξ άλλου θα στηριζόταν και ο λόγος ύπαρξης της ανεξάρτητης τουρκορθόδοξης Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη. Στην τελική ανάλυση, το τουρκορθόδοξο εγχείρημα ήταν και παραπολιτικό και δεν είναι τυχαία η γραπτή δήλωση του παπά-Εφτίμ ότι η «Εκκλησία του ιδρύθηκε αποκλειστικά επί τη βάσει εθνικών και καθόλου θρησκευτικών ιδεών». Επελέγη, λοιπόν, ως τουρκορθόδοξο ορμητήριο, ο περικαλλής ναός της Παναγίας Καφατιανής στον Γαλατά, μία από τις πλουσιότερες σε ακίνητα ενορίες της Κωνσταντινούπολης. Στις 12 Φεβρουαρίου 1924, επωφελούμενος των προσωπικών αντιπαλοτήτων και αντιζηλιών στους κόλπους της τοπικής εκκλησιαστικής εφοροεπιτροπής, ο παπά-Εφτίμ εισέβαλε στον ναό, στον οποίο έσπευσε να ανακηρύξει την ανεξάρτητη τουρκορθόδοξη Εκκλησία. Απένειμε δε στον εαυτό του τον τίτλο του πνευματικού αρχηγού των τουρκορθοδόξων (Turk Ortodokslarin Ruhani Reisi). Δεν άργησε να αυτοχειροτονηθεί και επίσκοπος, παρά το γεγονός ότι ήταν έγγαμος, πατέρας πέντε παιδιών και χωρίς την υποτυπώδη θεολογική εκπαίδευση... Η κατάληψη ειδικά της Παναγίας προκάλεσε έντονη ανησυχία, οργή και απόγνωση στην ελληνορθόδοξη μειονότητα αφού ο ναός της Θεοτόκου των Καφατιανών ήταν από τις αρχαιότερες Εκ-

κλησίες της Πόλης... Ούτε η επιλογή του Παπά-Εφτίμ να διεισδύσει στον Γαλατά ήταν τυχαία, καθώς η συνοικία αυτή, αποτελούσε το κατ᾽ εξοχήν εμπορικό κέντρο της Πόλης, συγκέντρωνε τον μεγαλύτερο πληθυσμό μετά την περιοχή του Πέραν.» Ένεκα της ιστορικής αληθείας οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο αδίστακτος και αργυρόνητος εφιάλτης του Ρωμαίϊκου γένους του μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριαρχείου Ευθύμιος (κατά κόσμον Παυλάκης) Καραχισαρίδης, τουρκόφωνος Ανατολίτης, πιθανόν ποντιακής καταγωγής, γεννημένος το 1882 στο Κεσκίν της Αγκύρας, κατά το έτος 1914, όταν άρχιζε η γενική επιστράτευση και προκειμένου να αποφύγει την στράτευση, εχειροτονήθη ιερέας και για κάποιο χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως αναπληρωτής αρχιερατικός επίτροπος της ελληνορθοδόξου κοινότητος του Κεσκίν Μαντέν. Ο τυχοδιώκτης και καιροσκόπος Ευθύμιος ταυτίστηκε με το κεμαλικό κίνημα και με την υπόδειξη και υποστήριξη των εθνικιστών τούρκων προσπάθησε να αποσπάσει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους αποκομμένους λόγω του πολέμου, Μικρασιάτες Καραμανλήδες, με την βεβαίωση ότι θα τους προστάτευε από τυχόν εκτοπισμούς και άλλες δεινές ταλαιπωρίες. Οι προσπάθειες του για την ίδρυση ανεξαρτήτου τουρκορθόδοξης Εκκλησίας με έδρα την Καισάρεια και στις περιοχές εκτός της ελληνικής ζώνης κατοχής, απέτυχαν καθώς και οι Καραμανλήδες θεωρήθηκαν ανταλλάξιμοι, οπότε ο διαβόητος Παπά-Ευθύμ απώλεσε το υποτιθέμενο ποίμνιό του. Επαναπροσδιορίζοντας τους ανίερους στόχους του εγκαθίσταται στην Κωνσταντινούπολη καταβάλλοντας και πάλι μάταιες προσπάθειες να προσεταιρισθεί τους τουρκόφωνους Καραμανλήδες, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν εγκατεστημένοι στην πρωτεύουσα. Αποξενωμένος πλήρως από την ελληνική ομογένεια, αλλά σθεναρά υποστηριζόμενος από τους Κεμαλικούς μεταφέρει την έδρα της ανύπαρκτης τουρκορθόδοξης Εκκλησίας του στην Κωνσταντινούπολη και αρχίζει έναν

ανελέητο πόλεμο εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καταλαμβάνοντας το 1924 την ιστορική και πλούσια σε ακίνητα Παναγία την Καφατιανή. Ο Παπά-Ευθύμ πέθανε το 1968 αλλά τον διαδέχθηκαν οι απόγονοι του Τουργκούτ Ερενερόλ (Πατριάρχης Ευθύμ Β΄) Σελτσούκ (Ευθύμ Γ΄) η Σεβγκί και ο Πασά Ουμίτ Ερενερόλ (Ευθύμ Δ΄) οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν ως «Πατριάρχες του τουρκορθόδοξου Πατριαρχείου». Έκτοτε και μέχρι σήμερα, όπως γράφει ο Ακύλας Μήλλας, «η Πρωτεκκλησιά της Ρωμιοσύνης του Γαλατά παραμένει στα χέρια των τουρκορθοδόξων παπαευθυμικών, έρημη από ποίμνιο, αλλά πάντα μεγαλόπρεπη και κατάφορτη από τα αναθήματα που, ευλαβικά αιώνες τώρα, εναπόθεσε σε αυτήν η λατρεία των ενοριτών της». Σήμερα στο Σύλλογο των εν Ελλάδι Μεγαλοσχολιτών σώζονται τα δύο τμήματα εκ της αργυρής τετραμερούς σφραγίδος του ναού της Καφατιανής Παναγίας. Άξιο μνείας είναι και το γεγονός ότι οι παπαευθυμικοί κατέχουν παρανόμως, πέραν της Εκκλησίας της Καφατιανής Παναγίας, και τις δύο άλλες Εκλησίες της συνοικίας του Γαλατά, ήτοι του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Ιωάννου των Χίων. Καθώς ο προσκυνητής ίσταται δακρυσμένου και σε απόσταση από την «εν αιχμαλωσία» Πρωτεκκλησιά της Παναγίας της Καφατιανής έρχονται στο νου και βιώνονται καρδιακώς ως «αύρα παραμυθίας» τα γραφόμενα του υμνητή της Πολίτισσας Παναγίας και της Πολίτικης

Ρωμιοσύνης, που αποτελούν το «παράδοξο ιερό δίδυμο» της ιστορίας του γένους στην Βασιλεύουσα, φιλόμουσου και ενήδονου μυσταγωγού συγραφέως, Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλου, ο οποίος μας αναβαπτίζει μέσα από την βιουμένη εμπειρία του ως φαναριώτου Ιεράρχου: «Ο Αύγουστος έχει τη χάρη του. Περιέχει το ύστατο χαίρε του καλοκαιριού. Κατέχει και το μυστικό της ψυχικής γαλήνης. Από Θεομητορική δωρεά. Περνάει η Παναγία. Μέσα από την έκφανση της χαρίεσσας φύσης. Και μέσα από την ένταση της πάσχουσας φύσης. Η άλως της Θεοτόκου σε αναζήτηση από τον άνθρωπο. Θυμάται με πάθος «την μεσιτεύσασαν της σωτηρίας του γένους ημών». Δέχεται σταλαγμό ψυχικής λυτρώσεως. Και καταθέτει μαρτυρία συναισθηματικής ευγνωμοσύνης». Το θερινό παρακλητικό προσκύνημα σε συμφωνία με το εαρινό των χαιρετισμών. Μέσα στο φως και την ανοιχτωσύνη πλαισιώνουμε μια πλατυτέρα πάντων. Ακροώμαστε «τα μείζω των μεγαλουργημάτων». Και ωθούμαστε σε στάδια θέωσης. Η υπερ-υψωμένη στη σκέψη και τη συνείδησή μας καλείται να καλύψει την καθημερινότητά μας. Να ενεργήσει ως «σκέπη του κόσμου». Την Παναγία η Ρωμιοσύνη την έχει σε αδιάσπαστη ενότητα μαζί της. Συνευρίσκονται μέσα στο «κεκρυμμένον μυστήριον» που το κατευθύνει ο Θεός. Χώρα της θεωρεί την Πόλη. Το χώρο της ασίγαστης περιπέτειας του νου. Γι᾽ αυτό και χώρο της ζωντανής παρουσίας της. Και όχι

μόνο «τη βουλή του Υψίστου», ως Χώρας του Αχωρήτου. Αλλά και με την κρίση των θνητών, ως Χώρας των ζώντων. Με τη συνδρομή των γεγονότων και με τη συμπαράσταση των τελεσιουργούμενων. Με τη συμμαρτυρία των δεδομένων και με τη λύση των κρυφών οραμάτων της. Είναι μία βεβαίωση η Παναγία, του θρύλου της Ρωμιοσύνης. Της οντότητας που βαδίζει με μοναστική και μοναδική υποταγή στο μυστήριο της ιδικής της ιστορίας. Είναι χρώμα έντονο στη ζωή της από χρωστήρες νηστεμένων μέσα στο κάλλος και την κρισιμότητα του χρόνου της. Είναι και θεία επιστασία της χάριτος στη διατήρηση της Ιερής της ιθαγένειας. Πάνω και μέσα στο χώρο της... Πόσο ομορφαίνει με την Παναγία ο χρόνος στο Φανάρι! Μας σπρώχνει σε ώρες φιλίας με τη μοίρα. Μας ωθεί μέχρι να νηστέψουμε, να υπερβούμε τον εαυτό μας, να μεταλάβουμε. Να φθάσουμε και πάλι στο θέρος. Να ξαναρθούμε άλλη μία βραδυά του Δεκαπενταυγούστου, Ν᾽ ακούσουμε για τα περασμένα. Να μιλήσουμε για τα τωρινά... Ελάτε να σταθούμε μπροστά στο θαύμα της Μεγάλης Εκκλησίας. Να ψάλουμε της ψυχής μας τον κανόνα. Και παρακάμπτοντας τα επίπλαστα των καιρών, να ξεπεράσουμε το φθαρτό και φευγαλέο. Να μνημονεύουμε το άδυτο και το παντοτεινό. «Αύριο θε να ιδωθούμε μ᾽ άνθια για την εικόνα Σου, Φανερωμένη, και θα τα πούμε». Παύλειος Λόγος

H Χριστιανική Οικογένεια, ο θεμελιώδης λίθος, το κύτταρο της Ελληνικής Κοινωνίας

ιστορία δείχνει πως κάθε λαός της γης, αγωνίζεται για να χτίσει ένα ζωντανό κοινωνικό οικοδόμημα, συχνά χωρίς συγκεκριμένο προγραμματισμό και σχέδιο, δυστυχώς. Ο σκελετός του οικοδομήματος αυτού απαρτίζεται από την Κυβέρνηση μ’ όλες τις λειτουργίες της ( Διοίκηση, Αστυνομία, Παιδεία, Εκκλησία κλπ), τα δε θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος απαρτίζονται από τις οικογένειες. Ώστε είναι δηλαδή η οικογένεια ο θεμελιώδης λίθος, το κύτταρο της κοινωνίας όπως λένε. Σάπια θεμέλια έχουν ολέθριες συνέπειες για ένα οικοδόμημα. Δεν χρειάζονται σεισμοί ή πλημμύρες για να καταρρεύσει μια κατασκευή με σάπια θεμέλια. Θα καταρρεύσει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Το σημερινό κοινωνικό οικοδόμημα είναι ετοιμόρροπο. Δεν είναι ανάγκη νά σαι προφήτης για να το δεις. Οι θεμελιώδεις λίθοι, οι οικογένειες, δεν είναι καλής ποιότητας, είναι λίθοι σάπιοι και ακατέργαστοι. Ούτε την αντοχή έχουν, ούτε και το κατάλληλο σχήμα με τις επίπεδες επιφάνειες, πάνω στις οποίες η θεμελίωση θα ήταν ισορροπημένη. Η αγάπη είναι απαραίτη και πρωταρχική, ώστε το κύτταρο «οικογένεια» ν’ αρχίσει ν’ αναζωπυρώνεται και να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του, έτσι που τα θεμέλια να τελειοποιούνται. Με τα όσα θα πω για την ευθύνη της οικογένειας στη σημερινή κρίση αξιών και ιδεών, δεν προσπαθώ ν’ αποσύρω την ευθύνη από τους άλλους φορείς της Κοινωνίας και να την επιρρίψω όλη επάνω της. Οι ευθύνες είναι αλληλένδετες. Πιστεύω όμως, πως οσοδήποτε ελλι-

Παύλειος Λόγος

του Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή πή κι αν ήταν τα εφόδια που μια οικογένεια έδωσε στον άνθρωπο, εκείνος έχει και την δυνατότητα και την υποχρέωση να τα συμπληρώσει μόνος του όταν ενηλικιωθεί, για το καλό του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου. Η έλλειψη δηλαδή καλής ανατροφής, δεν πρέπει ν’ αποτελεί δικαιολογία για να κουβαλάει κανείς την άγνοια μαζί του εφ’ όρου ζωής. Πάντως, για τη σημερινή χρεοκοπία αξιών ανάμεσα στους νέους, για την έλλειψη ιδανικών, για την αχαλίνωτη επιδίωξη αισθησιακών απολαύσεων και ουτοπιστικών παραδείσων μέσα από τις διάφορες ουσίες, για την αυξημένη εγκλη-

ματικότητα μεταξύ των νέων, επιτρέψτε μου να ισχυριστώ πως τεράστιο μέρος της ευθύνης φέρνει η ίδια η οικογένεια, οι ίδιοι οι γονείς (άσχετα αν και οι ίδιοι είναι πολλές φορές θύματα του κοινωνικού κατεστημένου). Η οικογένεια του σήμερα πιέζεται και κατ’ άλλον τρόπο. Οι απαιτήσεις της συγχρόνου ζωής αποδυναμώνουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογενείας, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ παππούδων και εγγονών. Οι οικονομικές δυσκολίες απαιτούν την απουσία από το σπίτι αμφοτέρων των γονέων λόγω εργασιακών αναγκών

όλο και περισσοτέρων ωρών της ημέρας, κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα. Η συνεχιζόμενη υπογεννητικότητα έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογενείας να μη μπορούν να έχουν παιδιά συνομήλικά τους εντός της οικογενείας και των οικογενειών που μένουν κοντά, ώστε να καλύψουν την ανάγκη συντροφικότητας. Το αποτέλεσμα είναι τα οργανωμένα αθλήματα και οι δραστηριότητες μακρυά από το σπίτι να γίνονται γενικός κανόνας. Οι αθλητικές δραστηριότητες απορροφούν και απασχολούν τα παιδιά μακρυά από το σπίτι τους για συνεχώς και περισσότερες ώρες κάθε εβδομάδα. Πόσες εκ των οικογενειών μας διαπιστώνουν ότι τα πρωινά της Κυριακής κυριαρχούνται από άλλες δραστηριότητες εκτός της συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και το Κατηχητικό Σχολείο! Το κύριο έργο των γονέων, δηλαδή η διαμόρφωση του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων στα παιδιά παραδίδεται στους προπονητές και τους δασκάλους. Προσθέσατε σ’ αυτό και την κυριαρχία όλων των ειδών οθόνης στη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων: οθόνη τηλεοράσεως, υπολογιστών, iPads και iPods, ταμπλετών και έξυπνων τηλεφώνων – smartphones. Η μοντέρνα κουλτούρα μοιάζει με κουλτούρα «προσώπου μέσα σε κουτί» (face in a box) κάθε ώρα της ημέρας και της νύκτας. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν πλέον τα πρόσωπα ο ένας του άλλου. Κοιτάζουν τις διάφορες οθόνες, απορροφημένοι και υπνωτισμένοι. Καί τι μπορούμε να πούμε για την αντικατάσταση του διαλόγου και της επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο από την αποστολή μηνυμάτων μέσω sms. Ο Απόστολος Παύλος λέγει το εξής: Η οικογένεια είναι ένας θεσμός θεϊκής προελεύσεως και χαρακτήρος. Δεν είναι

απλώς μία κοινωνική συμφωνία η οποία πηγάζει από τις απαιτήσεις των γήϊνων υποθέσεων. Εκ Θεού ονομάζεται κάθε οικογένεια εν ουρανώ και επί της γης. Η οικογένεια αποτελεί δυναμική μικροκοσμική έκφραση της πατρικής φροντίδας του Θεού για ολόκληρη την υφήλιο. Επομένως, εάν η έννοια και το όνομα της οικογενείας προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό Πατέρα, πρόκειται περί πράγματος ιερού. Μιά τέτοια υπέροχη λέξη, η λέξη οικογένεια, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με ελαφρότητα, ούτε να επαναπροσδιορίζεται σύμφωνα προς οποιαδήποτε ιδιοτροπία ηθικής ή κοινωνικής προσαρμογής. Παρουσιάζοντας την οικογένεια ως εικόνα του θεϊκού πρωτοτύπου, ο Απόστολος Παύλος ακολουθεί την διδασκαλία των Αγίων Γραφών, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Η αρχή της οικογενείας επί της Γης περιγράφεται στην Γένεση, το πρώτο βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με την Γένεση, ο Θεός διά της δημιουργικής πράξεώς Του δημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα ως ίσους οι οποίοι ισορροπούν και ολοκληρώνουν αλλήλους σαν ένα σώμα και αποτελούν την πρώτη οικογένεια επί της Γης. Ο Θεός τους έδωσε κατοικία και σημαντικό έργο στον Κήπο της Εδέμ. Τούς χάρισε την θεία δύναμη της δημιουργίας ζωής, έτσι ώστε από κοινού να μπορούν να χαίρονται τα τέκνα τους τα οποία θα δημιουργούνταν κατ’ εικόνα τους. Εν αγάπη και αρμονία, η πρώτη οικογένεια βρήκε την χαρά, μεταξύ των μελών της.

Ορισμένοι θα πούν ότι εδώ πρόκειται για μια απλοϊκή εικόνα της οικογενείας. Θυμηθείτε, όμως, ότι η Αγία Γραφή επίσης δείχνει ότι η οικογένεια μπορεί να καταστεί πεδίο φοβερών τραγωδιών και εγκλημάτων. Στο ίδιο βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται η πρώτη δολοφονία επί γης, και αυτό το φοβερό έγκλημα συνέβη εντός της πρώτης οικογενείας με τους δύο γιούς του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ! (Γεν. 4:1-16). Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την ύπουλη συνωμοσία του Ιακώβ και της μητέρας του Ρεβέκκας εναντίον του αδελφού του Ησαύ, ή την περίπτωση του Ιωσήφ ο οποίος πωλήθη ως δούλος από τους ίδιους τους αδελφούς του (Γεν. 37:1-36). Χριστιανική Οικογένεια σημαίνει πράξεις και βιώματα στην προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής. Μαζί με την κατήχηση, την εν γένει χριστιανική διαπαιδαγώγηση, την διδαχή δηλαδή του σεβασμού σ’ ό,τι αφορά την έκφραση της ορθοδόξου πίστεώς μας, με κορύφωση την παρουσία μας στην θεία Ευχαριστία. Παρακάτω θα κάνω μία ιεράρχηση παραπόνων και κατηγοριών που εκτόξευσαν τα ίδια τα παιδιά, που δεν έλαβαν αυτά ακριβώς που ανέφερα σαν κατευθύνσεις από τους γονείς τους, αφού δεν προέρχονταν από οικογένειες που βίωναν αυτήν την προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής. Ας ακούσουμε όμως μερικές ομολογίες των ίδιων των νέων που παρουσίασαν πολλά προβλήματα, που επιβεβαιώνουν την υπολειτουργία ή κακή λειτουργία του «κυττάρου»- θεμελιώδους λίθου: οικογέ-

νεια, ώστε οι σημερινοί γονείς πρέπει ν’ αφυπνιστούν και να προβληματιστούν για τις ευθύνες τους, μέσα απ’ αυτές τις κραυγές απόγνωσης των παιδιών. -«Είχα προβλήματα με τους γονείς μου και γενικά με την οικογένεια, δεν με καταλάβαινε κανείς». -«Είχα αίσθημα μη ικανοποίησης τίποτε δεν με ικανοποιούσε. ΄Ημουν δυστυχισμένη πολύ, κατέκρινα τους άλλους ανθρώπους, την κοινωνία. Τους έλεγα βλάκες που δουλεύουν. Όσο πέρναγε ο καιρός γινόμουν πιο δυστυχισμένη». -«Είχα διαρκή φόβο για τους ανθρώπους. Πουθενά και ποτέ δεν ήμουν ασφαλής, ούτε μέσα στο σπίτι μου». -«Ο πατέρας μου μ’εγκατέλειψε. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για μένα». Η συνισταμένη των φωνών από κάθε κατεύθυνση είναι πως «φταίει η οικογένεια» και ότι «αδιαφορούν οι γονείς». Ρωτήθηκε και ένας τοξικομανής για το μοντέλο καλής οικογένειας. «Θα μ’αρεσε να κάνω μία οικογένεια, αλλά είναι πολλά αυτά που θα’πρεπε να ξεπεράσω για να την κάνω. Έπειτα, θα πρέπει να βρώ κάποια γυναίκα με την οποία να μπορώ να έχω επικοινωνία, πέρα από την καθημερινή συνεργασία που έχουμε σαν οικογένεια. Οσο για τα παιδιά, βλέποντας τον εαυτό μου εδώ στη φυλακή, νομίζω ότι ξέρω τι χρειάζεται ένα παιδί. Βασικά χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Αλλά πρέπει να βάζεις όρια. Όχι στερήσεις, αλλά ούτε κι όλα τα χατήρια. Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος

Παύλειος Λόγος

Ποιμαν Νέας

ρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἄρχισε γιά τήν Ἐκκλησία μας τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος, ἡ ἀρχή τοῦ ὁποίου συνέπιπτε γιά πολλούς αἰῶνες μέ τήν ἀρχή τοῦ ρωμαϊκοῦ καί τοῦ βυζαντικοῦ ἔτους, τήν 1η Σεπτεμβρίου, ἀλλά καί μέ τήν ἔναρξη ἑνός νέου κύκλου στή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἑνός νέου κύκλου στήν ζωή τῆς φύσεως καί στήν παραγωγική δημιουργία μέ τήν ὁποία συνδέεται στενά ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἀρχή τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς. Ἀποτελεῖ καί αὐτή ἕνα νέο κύκλο στή ζωή σας, στή ζωή τῶν μαθητῶν καί τῶν καθηγητῶν, τῶν μικρότερων καί τῶν μεγαλύτερων. Ἀποτελεῖ ἕνα νέο κύκλο πνευματικῆς σπορᾶς, τῆς σπορᾶς τῆς γνώσεως, τῆς σπορᾶς τῆς παιδείας καί τῆς μορφώσεως. Ἀποτελεῖ ἕνα κύκλο πνευματικῆς καλλιεργείας, πού χρειάζεται κόπο καί φροντίδα καί προσπάθεια γιά νά καταλήξει στήν καρποφορία καί τή συγκομιδή τῶν καρπῶν πού ὅλοι προσδοκοῦμε καί εὐχόμαστε. Στήν ἀρχή αὐτοῦ τοῦ νέου κύκλου βρίσκεσθε καί σεῖς σήμερα· καί μαζί σας καί ἐμεῖς, ὁ ἐπίσκοπός σας καί οἱ ἱερεῖς μας, πού προσευχόμαστε γιά σᾶς καί σᾶς συνοδεύουμε μέ τίς εὐχές μας. Γνωρίζουμε καί γνωρίζετε ὅτι ἡ προσπάθεια δέν εἶναι

Παύλειος Λόγος

πάντοτε εὔκολη. Χρειάζεται ἐπιμονή καί ὑπομονή γιά τή μάθηση καί τή γνώση. Χρειάζεται ἀποφασιστικότητα καί θέληση γιά νά νικήσει κανείς τήν ἀδράνεια καί τή νωθρότητα καί νά ἀφοσιωθεῖ στή μελέτη. Χρειάζεται δύναμη καί ἐπιβολή στόν ἑαυτό του γιά νά μήν ἐγκαταλείψει τήν κόπο τῆς μελέτης, γιά νά μήν προτιμήσει τόν εὔκολο δρόμο τῆς ἥσσονος προσπαθείας. Γιατί μόνο μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις μπορεῖ κανείς νά δρέψει στό τέλος τοῦ χρόνου τούς καρπούς, μπορεῖ νά χαρεῖ γιά τήν ἐπιτυχία, μπορεῖ νά νιώσει τήν ἱκανοποίηση ὅτι ἐπέτυχε τόν στόχο του πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό νά προαχθεῖ στή γνώση καί τήν καλλιέργεια τῆς προσωπικότητός του. Πολλές φορές ὁ κόπος πού ἀπαιτεῖ ἡ μάθηση καί ἡ γνώση σᾶς φαίνεται πολύς. Σκεφτεῖτε ὅμως πόσα παιδιά στήν ἡλικία σας θά ἤθελαν νά πηγαίνουν σάν καί σᾶς στό σχολεῖο καί νά ἀφοσιώνονται στή μελέτη καί στή μάθηση, ἀλλά δέν ἔχουν αὐτή τή δυνατότητα, γιατί δέν ἔχουν σχολεῖα· γιατί εἶναι ἀναγκασμένα νά ἐργάζονται γιά νά ζήσουν τόν ἑαυτό τους καί τήν οἰκογένειά τους· γιατί ζοῦν σέ ἐμπόλεμες περιοχές· γιατί ἀναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τήν χώρα τους καί νά φύγουν κάτω ἀπό δύσκολες συνθῆκες πρόσφυγες ἤ μετανάστες καί νά ἀναζητήσουν μιά καινούργια πατρίδα· γιατί ἡ ἀρχή τοῦ νέου σχο-

λικοῦ ἔτους δέν θά τούς βρεῖ στήν φιλόξενη αὐλή καί τίς αἴθουσες τοῦ σχολείου τους ἀλλά ἴσως σέ κάποια σκηνή, σέ κάποιο κέντρο ὑποδοχῆς ἤ κάπου ἀλλοῦ, χωρίς καμία δυνατότητα νά συνεχίσουν τό σχολεῖο καί νά μορφωθοῦν. Σέ σύγκριση μέ τίς δυσκολίες αὐτῶν τῶν παιδιῶν, πού δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε, καθώς περνοῦν δίπλα μας, καθώς ζοῦν ἀνάμεσά μας, οἱ ὅποιες δυσκολίες μπορεῖ νά συναντήσετε ἐσεῖς στήν προσπάθειά σας νά ἀποκτήσετε τή γνώση μοιάζουν μέ μία εὐχάριστη ἀπασχόληση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά εἶστε χαρούμενοι καί εὐγνώμονες καί στόν Θεό καί στούς γονεῖς καί στούς δασκάλους καί καθηγητές σας οἱ ὁποῖοι κοπιάζουν μαζί σας γιά νά σᾶς προσφέρουν τή γνώση καί τή μόρφωση. Καί εὔχομαι πατρικά καί ἐγκάρδια ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νά σᾶς συνοδεύει στήν προσπάθειά σας καί τή νέα σχολική χρονιά, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα νά σᾶς φωτίζει καί νά σᾶς κατευθύνει στήν ἀληθινή γνώση καί τήν ἀρετή. Καλή καί εὐλογημένη σχολική χρονιά. † Ὁ Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

ντορική Ἐγκύκλιος Σχολικῆς Χρονιᾶς

Παύλειος Λόγος

Τῇ πρεσβείᾳ Κύριε τῶν διακόνων… του αρχιδιακ. Προδρόμου Γκιρτζαλιώτη

νάμεσα στους αγίους της εκκλησίας μας, οι οποίοι από τους ασκητικούς ή μαρτυρικούς αγώνες τους, ευαρέστησαν τον Κύριο και Θεό μας, συγκαταλέγονται και ορισμένοι διάκονοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν είναι ευρέως γνωστοί στο λαό του Θεού. Ο διάκονος, ο πρώτος βαθμός της ιεροσύνης, υπηρετεί το Ιερό Θυσιαστήριο, βοηθώντας τον ιερέα που δανείζει όλη την ύπαρξη του στο Θεό για την τέλεση των φρικτών μυστηρίων. Παρατηρούμε του αγγέλους να εικονίζονται στις αγιογραφίες και στις εικόνες κρατώντας τα σύμβολα του πάθους, το Σταυρό, τη λόγχη και τα λειτουργικά σκεύη και να αίρουν επί της κεφαλής τους, τον επιτάφιο με το πανάχραντο σώμα του Κυρίου, απόδειξη του πόσο στενά είναι συνδεδεμένοι με τη θεία μυσταγωγία αφενός και αφετέρου παρουσιάζουν το μέτρο της αγγελικής καθαρότητας που πρέπει να χαρακτηρίζει τον διάκονο των θείων μυστηρίων. Ο διάκονος, είναι αυτός που καλεί όλους τους βεβαπτισμένους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς να ανατείνουν τα όμματα και την καρδία, στη θεωρία των θείων πραγμάτων. Είναι αυτός που ίσταται στο μέσον ιερέως και λαού ως μεγάλης βουλής άγγελος αποστελλόμενος εκ του ιερέως, ως ο Χριστός ο μεγάλος Διάκονος της σωτηρίας μας, ο οποίος απεστάλη υπό του Πατρός και καλεί τους πιστούς να επιστρέψουν στον Πατέρα. Είναι

Παύλειος Λόγος

πρέπον, επίσης, να έχει τη ζέση της πίστεως του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου ο οποίος έλεγε: «φωνή μέσα μου με καλεί και μου λέγει ̇ δεύρο προς τον Πατέρα». Οφείλει να είναι όλος οφθαλμός όπως τα πολυόμματα χερουβείμ και να επιτείνει την πνευματική όραση των πιστών, να ελεεί τον κόσμο και μόνο με την παρουσία του. Επιγραμματικά αναφέρουμε ορισμένους τέτοιους διακόνους, οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό. Ο όσ. Αδελβέρτος γεννήθηκε στην Αγγλία στην Πόλη Northumberland. Χειροτονήθηκε διάκονος και εργάσθηκε ιεραποστολικά στην Βόρεια Ολλανδία, στην περιοχή της Ουτρέχτης ως αρχιδιάκονος και κοιμήθηκε ειρηνικά το 710 μ. Χ. Η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουνίου.

Ο Άγιος μάρτυς Αζάς ο διάκονος καταγόταν από το χωριό Βιθυκορά (ή Βηθνηρή της Περσίας), όταν βασιλιάς των Περσών ήταν ο Σαπώρ Β΄ ο χριστιανομάχος. Τον μετέφεραν για ανάκριση μπροστά στον αρχιμάγο Αχοσχαργάν ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στον ήλιο και τη φωτιά, όμως αυτός ομολόγησε τον Χριστό και αιμόφυρτος όλη τη νύκτα έμεινε στο δριμύ ψύχος. Την επόμενη μέρα, το πρωί, σχεδόν που ανέπνεε, τον ρώτησαν για τελευταία φορά «αν απαρνείται τον Ιησού;». Εκείνος είπε: «θέλω να πεθάνω γι’ Αυτόν» και τον αποκεφάλισαν. Η μνήμη του τιμάται στις 10 Απριλίου. Ο Άγιος μάρτυς Ζακχαίος ο διάκονος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ. Χ. και ήταν διάκονος στα Γάδειρα (σημερινή ονομασία της πόλεως Cádiz, πόλη

της Ανδαλουσίας στην Ισπανία κοντά στα Στενά του Γιβραλτάρ). Ομολόγησε με σθένος τον Χριστό ενώπιον των ειδωλολατρών. Τότε βασανίστηκε σκληρά και ρίχτηκε στη φυλακή, και για τέσσερα ημερονύκτια παρέμεινε πάνω σε ειδικό βασανιστικό ξύλο, όπου υπέφερε από φρικτούς πόνους. Την επόμενη μέρα τον αποκεφάλισαν. Εορτάζει στις 18 Νοεμβρίου. Ο Άγιος μάρτυς Χέρων ο διάκονος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ στη Γαλλία και καταγόταν από χριστιανική οικογένεια της Ρώμης. Μόλις οι γονείς του έφυγαν «εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς», έγινε πιστός τηρητής της εντολής του Χριστού: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι». Μοίρασε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και επιδόθηκε σε ασκητικούς αγώνες. Όταν ο επίσκοπος της περιοχής πληροφορήθηκε την αγία βιοτή του, τον χειροτόνησε διάκονο και αφιερώθηκε στη διακονία του Λόγου. Είχε μαρτυρικό τέλος αφού τον σκότωσαν ληστές κοντά στην πόλη Καρτρέ. Η μνήμη του τιμάται στις 28 Μαΐου. Ο Άγιος διάκονος Μαρτύριος ο Θαυματουργός έζησε οσιακή βιοτή στη Λαύρα του Κιέβου και τα λείψα-

να του βρίσκονται, σε ένα από τα κοιμητήρια της Λαύρας, στο ντάλινιχ πεσιέραχ (в Дальних пещерах). Έζησε το 13ο – 14ο αιώνα και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα, της θεραπείας των δαιμονιζόμενων ανθρώπων. Σύμφωνα με το ρωσικό ημερολόγιο εορτάζει στις 7 Οκτωβρίου. Ο Όσιος Μακάριος ο διάκονος έζησε και αυτός στη Μονή της Λαύρας του Κιέβου, πριν γίνει Λαύρα, όταν ακόμη ονομαζόταν Πετσιέρσκομ μοναστήρι (Печерский монастырь). Έζησε την ίδια περίοδο με τον Άγιο Μαρτύριο. Όταν ήταν παιδί, έπασχε από διάφορες ασθένειες και οι γονείς του αποφάσισαν να τον αφιερώσουν στη Μονή της Λαύρας, αν θεραπευόταν από τις αρρώστιές του. Ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και έγινε υγιής. Έπειτα σε νεαρή ηλικία πήγε στο μοναστήρι και επιδόθηκε στη μελέτη της Αγίας Γραφής καθώς και την αδιάλειπτη προσευχή. Η μνήμη του τιμάται στις 19 Ιανουαρίου. Ο Όσιος Αχιλλέας ο διάκονος έμεινε, επίσης, στη Λαύρα του Κίεβου και τα λείψανα του βρίσκονται στο ντάλινιχ πεσιέραχ (в Дальних пещерах). Μόνασε τον 14ο αιώνα. Έζησε και αυτός στο Πετσιέρσκομ μοναστήρι (Печерский монастырь) . Το φαγητό

του ήταν ένα πρόσφορο για όλη την εβδομάδα. Ασκούνταν στην υπομονή, την ταπείνωση και την υπακοή. Αγιοκατατάχθηκε μαζί με άλλους άγιους της Λαύρας των σπηλαίων, την περίοδο μετά την εισβολή των Μογγόλλων, από τον μητροπολίτη Κιεβου και της Γαλλικίας, τον Μογγίλα, το έτος 1643. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιανουαρίου. Ο Όσιος Ελισαίος διάκονος του Ραντονέζ ήταν γιός του οσίου Ονησίμου. Έζησε τον 14ο αιώνα και έγινε μοναχός και αυτός στη Μονή Πετσιέρσκομ (Печерский монастырь). Γεννήθηκε το 1332 κατά πάσα πιθανότητα στο Ρωστόβ Βελίκιι (Ростов Великий). Ήταν συγγενής και μαθητής του Οσίου Σεργίου Ραντονέζ, καθώς και ένας από τους 12 πρώτους μοναχούς της Μονής του Αγίου Σεργίου. Η Εκκλησία τον τιμά στις 23 Μαΐου. Ο Οσιομάρτυρας Αναστάσιος διάκονος έμεινε στη Λαύρα του Κιέβου και τα λειψανά του βρίσκονται, εκεί, στο μπλίζνιχ Πεσιεράχ (в Ближних пещерах). Λίγες πηροφορίες μας διασώζονται γι’ αυτόν. Έζησε τον 12ο αιώνα και τιμάται στις 4 Φεβρουαρίου. Παύλειος Λόγος

«Ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος» τοῦ Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

τὴν πρόσφατη Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, κύριος Ἱερώνυμος, τόνισε, μεταξὺ τῶν ἄλλων σημαντικῶν, ποὺ εἶπε, στὴν εἰσηγητικὴ του ὁμιλία: «Φαινόμενα, ὅπως τὸ πρόσφατο ἐπεισόδιο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, φοβᾶμαι ὅτι εἶναι ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος. Φαίνεται ὅτι οἱ φίλοι μας, οἱ ἐδῶ καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν δεινὴ μας οἰκονομικὴ κατάσταση, στὰ πλαίσια τῆς ρυθμίσεως τῶν οἰκονομικῶν μας σχέσεων, δὲν θὰ παραλείψουν ἀλλὰ, ἀντιθέτως, θὰ ἐπιδιώξουν μὲ κάθε τρόπο, τὴν ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μας, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν σχολικὴ μας ἐκπαίδευση. Τό τραγικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἐχθροὶ μας δὲν εἶναι, πλέον, πέρα καὶ μακρυά, εἶναι ἐντὸς τῶν τειχῶν μας. Τὸ βλέπουμε, τὸ ὀσφραινόμαστε». Ὁ συνετὸς καὶ διακριτικὸς Ἀρχιεπίσκοπος, μὲ τὸν πλέον ξεκάθαρο καὶ ἐπίσημο τρόπο, καταγγέλλει, ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, τὸ ὀργανωμένο ἔγκλημα, ποὺ ἐμφανῶς, πλέον, ἐπιχειροῦν νὰ διαπράξουν, ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, οἱ παλαιοὶ μὰ καὶ γνωστοὶ ἐχθροὶ τοῦ Γένους. Κυρίως ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ 1821 καὶ ἐντεῦθεν, δὲν ἔπαψαν νὰ ἀπεργάζονται σχέδια ἀποκοπῆς τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὴν Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συκοφαντίες, ἐκφοβισμοί, παραπληροφόρηση, δημεύσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διάλυση τῶν Μοναστηριῶν μας, διαστρέβλωση τοῦ ἱστορικοῦ ρόλου

Παύλειος Λόγος

τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πορεία τοῦ Γένους καὶ τοῦ Ἔθνους, ἀντικληρικαλισμός, ψηφίσεις νόμων στὴν βουλὴ, ποὺ εἶναι ἐνάντιοι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, βλάσφημες ταινίες καὶ ντοκιμαντέρ, πού προβάλλονται, μάλιστα, κατά τίς περιόδους τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῆς πίστεώς μας, ἐπαίσχυντες συγγραφὲς, ἀντιχριστιανικὲς διακηρύξεις ἀθέων, εἶναι ὁρισμένα ἀπὸ τὰ πεπυρωμένα βέλη τους, τὰ καθ’ ἡμῶν δολίως κινούμενα. Ὁτιδήποτε θυμίζει τὴν Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ ἀφανιστεῖ. Ἀφοῦ δὲν εἶχαν τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἐπεδίωκαν, μὲ διωγμούς, λεηλασίες καί συκοφαντίες, τώρα, χρησιμοποιοῦν τὸ μανδύα τῆς πολυπολιτισμικότητας καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ. Τὸ μένος ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ προκλητικότητα φάνηκαν, γιά ἄλλη μία φορά, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ποὺ ἀνέλαβαν οἱ νέοι ὑπεύθυνοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί ἔκαναν τὶς περίφημες δηλώσεις γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀνόμασε τὶς ἐν λόγῳ ἐπιθετικὲς δηλώσεις, ὡς αἰχμὴ τοῦ δόρατος. Εἶναι, πλέον, ξεκάθαρο ὅτι ἐπιχειρεῖται μία συντονισμένη προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς ταλαιπωρημένης ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐξουθένωσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, δημιουργίας μιᾶς ἀπαίδευτης παιδείας, φίμωσης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου. Μὲ τὴν πρόφαση τῆς ἐπιστροφῆς τῶν δανεικῶν, δεσμεύεται ἡ δημόσια περιουσία καὶ δημεύεται ἡ ἰδιωτική. Οἱ Ἕλληνες, πλέον, πληρώνουν ἐνοίκιο γιὰ νὰ βρίσκονται στὸν Τόπο τους. Δὲν μᾶς ἔφθανε ἡ πρωτιά τῶν ἐκτρώσεων, τώρα, ἐπιβάλλεται, τρόπον τινά, καὶ ὑποχρεωτικὴ στείρωση γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἰκογένεια,

ἀφοῦ εἶναι, πλέον, ὑποχρεωμένοι νὰ πληρώσουν ἀκριβὰ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ φέρουν στὸν κόσμο αὐτό. Οἱ «προοδευτικοί» αὐτοῦ τοῦ τόπου μιλοῦν, συνεχῶς, γιὰ τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας- Κράτους, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν οἱ σχετικοὶ νόμοι ποὺ καθορίζουν τὶς σχέσεις συναλληλίας τῶν δύο θεσμῶν. Εἶναι πλέον πασιφανὲς ὅτι, ὅταν αὐτοὶ ὁμιλοῦν γιὰ τὸ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Κράτους, ἐννοούν ὅτι ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ὁλοκληρώσουν τὸν ἐκφραγκισμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὸν ἀπογαλακτισμὸ της ἀπὸ τὴν Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ δημιουργεῖ ἀναχώματα καὶ ἀντιστάσεις, στὶς ἄθλιες ἐπιδιώξεις τους. Εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Πάτμο ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, τὴν Βέροια ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο, τὸ Βῆμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ τὶς βυζαντινὲς ὀμορφοκκλησιὲς της; Ὅταν χωρίζεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, πεθαίνει τὸ σῶμα. Ὅταν χωριστεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Χριστό, ἡ Πατρίδα θὰ πεθάνει. Αὐτὸ, ὅμως, δὲν θὰ γίνει, γιατὶ τοῦτος ὁ Τόπος εἶναι λειτουργημένος, ποτισμένος μὲ αἵματα μαρτύρων καὶ ἡρώων, μὲ δάκρυα ἁγίων ἀσκητῶν. Εἶναι μυρωμένος μὲ προσευχὲς ὁσίων, μὲ τοὺς ἀμέτρητους κόπους καὶ πόνους τῶν προγόνων μας. Τελικά, ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης γιὰ τούς Φράγκους: «Ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον». Οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι τῶν Φράγκων ἔχουν βρεῖ προθυμότατους φραγκεμένους Ἕλληνες νὰ τοὺς συνδράμουν στὰ σχέδιά τους. Οἱ πρόθυ-

μοι, ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς πατρίδος, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀγνοοῦν, περιφρονοῦν ἤ διαστρεβλώνουν τὴν ἱστορία τοῦ Γένους, γιὰ κομματικὲς ἰδεοληψίες, ἀγκυλώσεις τοῦ παρελθόντος καὶ ἰδιοτελὴ συμφέροντα. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς θέλουν ἀπάτορες, ἀμήτορες καὶ ἀχρονολόγητους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ τρέφουν ἀπέραντο θαυμασμὸ στὸν τεχνολογικὸ πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μέτρο καὶ στάση ζωῆς ἔχουν τὸ τὶ εφαρμόζεται στήν Δύση, ποὺ ἀπώλεσε τὴν πίστη της στὸν Χριστό, ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, περιέπεσε στὴν αἵρεση, ἐν συνεχείᾳ, στὴν ἀθεΐα καὶ κατ’ ἐπέκταση, τώρα, λατρεύει τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας καὶ καθιερώνει ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλει τὶς παρὰ φύσιν ἁμαρτίες, ὡς φυσιολογικές. Ἐδῶ ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας:«Νοῦς γάρ ἀποστάς ἀπό τοῦ Θεοῦ ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης. Ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις ἔκδοτον ἑαυτόν ποιεῖ καί μέτρον ἡδονῆς οὐ γινώσκει». Κατὰ τήν δεύτερη, μετὰ Χριστόν, χιλιετία ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ φιλαρχία ἔγιναν οἱ θεμέλιοι λίθοι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ. Ἡ μυστηριακὴ καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑλληνοχριστιανικὴ

παιδεία, ἡ ἀρετή, ὁ ἡρωισμὸς καὶ ἡ φιλοτιμία εἶναι οἱ ἀσάλευτοι θέμεθλοι τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας. Μέγα χάσμα μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν κόσμων. Τοῦτος ὁ πονηρὸς καιρὸς θυμίζει πολὺ τὴν τραγικὴ περίοδο πρὶν τὴν ἅλωση τῆς Πόλης. Πάντως, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους μας, διδάσκει, ὅτι οἱ Ἕλληνες μόνον τὸν Δεσπότη Χριστό, τὴν Κυρὰ τὴν Παναγιὰ καὶ τοὺς Ἁγίους προσκυνοῦν. Κανέναν ἄλλον. Καὶ οἱ ἐλάχιστοι ποὺ βρέθηκαν νὰ προσκυνήσουν τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ νὰ θαμπωθοῦν ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις τους, εἶναι καταγεγραμμένοι στὶς μαῦρες σελίδες τῆς ἱστορίας, ὡς παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ποὺ ἀγωνίσθηκε ὅσο λίγοι γι’ αὐτὴν τὴν ἔνδοξη καὶ πονεμένη Πατρίδα, λέει, γιὰ νὰ τὰ ἀκοῦμε ὅλοι καὶ κυρίως οἱ σημερινοὶ μινίστροι τῶν ὑπουργείων: «Τὸ λοιπόν, ἂν θέλωμεν τὸ λίγον νὰ γένῃ μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν,ν’ ἀγαπᾶμε Πατρίδα· νὰ ᾿χωμεν ἀρετὴ· τὰ παιδιὰ μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική». Βεβαίως, τὸ πιθανότερον θὰ ἦταν, ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Μακρυγιάννης καὶ τὰ ᾿λεγε αὐτά, νὰ κατηγορηθεῖ, ὡς ἐθνικιστής, θρησκόληπτος, ρατσιστής, σκοτα-

διστὴς καὶ ἀναχρονιστικός. Ἀναμφισβήτητα, βρισκόμαστε ἐνώπιον μεγάλων καὶ ἀνεξέλεγκτων ἐξελίξεων, τόσο σὲ ἐθνικὸ ὅσο καὶ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὁ καθένας καλεῖται, πλέον, νὰ δώσει τὴν μαρτυρία του, ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται καὶ ἀγωνίζεται. Νὰ πάψουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὶς ψευδαισθήσεις τῶν ὑποσχέσεων καὶ νὰ σταματήσουμε νὰ τρεφόμαστε ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα τῶν ἰδικῶν μας παθῶν ἀλλὰ καὶ τῶν εἰσερχόμενων Εὐρωπαϊκῶν. Νὰ μιμηθοῦμε τὸν τρόπο τῶν ἁγίων, τῶν ἡρώων καὶ τῶν προγόνων μας. Νὰ κάνουμε τὰ σπίτια μας κρυφὰ σχολειά, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς γνώσεις μας, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μετάνοιά μας, νὰ διδάξουμε καὶ νὰ δείξουμε τὸν δρόμο στὰ παιδιὰ μας, τὰ μεγαλύτερα καὶ περισσότερα θύματα αὐτῆς τῆς σύγχρονης Βαβέλ. Ἀς ἀκούσουμε καὶ ἀς ἐνστερνιστοῦμε τούς θεόπνευστους λόγους τοῦ πολυφίλητου καὶ ἠγαπημένου ἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:«Τὶ νὰ τὸ κάνω τὸ δεξὶ ἤ τὸ ἀριστερὸ χέρι, ἂν δὲν κάνη τὸν σταυρό;….Ἡ Ἑλλάδα ἔχασε τὸν δρόμο της. Ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀσωτία βασιλεύουν στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ περιμένει τὴν μετάνοιὰ μας». Παύλειος Λόγος

Στην χώρα των Μαμού 16

Παύλειος Λόγος

ύθ

πό 20 έως και 27 Σεπτεμβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων επισκέφθηκε την Ιερά Μητρόπολη Χαντιμασίσκ και Σουργούτ της Σιβηρίας, προσκεκλημμένος από τον επιχώριο Μητροπολίτη κ. Παύλο, μεταφέροντας και αποτμήματα του ιερού λειψάνου του αγίου Δημητρίου προς ευλογία του λαού της τοπικής Εκκλησίας, που πολύ σπάνια έχει τέτοιες ευκαιρίες αφού βρίσκεται σε μία από τις πιό απομακρυσμένες περιοχές της Ρωσίας.

Ο «Άπω Βορράς»

τοῦ μοναχοῦ Γερασίμου Μπεκέ

Η περιοχή του Χαντιμασίσκ, που είναι μία από τις πλέον απομακρυσμένες περιοχές της ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας κοντά στο Βόρειο παγωμένο Ωκεανό, ή όπως αλλοιώς ονομάζεται «ο άπω Βορράς» της Ρωσίας, ανήκει διοικητικά στην Περιφέρεια Τιουμέν και σαν πόλη είναι σχετικά νέα – δεν έχει ακόμη συμπληρώσει 100 χρόνια ζωής – και δημιουργήθηκε για να κατοικήσουν οι εργαζόμενοι στις εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν σε μεγάλη αφθονία εκεί. Το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων είναι υψηλό και οι μισθοί από τους καλύτερους στη Ρωσία. Βέβαια οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής διαφέρουν αρκετά από τις υπόλοιπες περιοχές της Ρωσίας. Οι θερμοκρασίες το χειμώνα (που αρχίζει πολύ νωρίς) ξεπερνούν τους -40 βαθμούς ενώ το «καλοκαίρι» διαρκεί μόλις λίγες εβδομάδες. Το τοπίο είναι επίπεδο, χωρίς βουνά. Στην περιοχή των 46.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, τα μισά από τα οποία είναι δασική έκταση, υπάρχουν 3.014 λίμνες και τρία μεγάλα ποτάμια ο Ομπ, ο Ιλύστ και ο Κόντα με συνολικό μήκος 16.165 χιλιόμετρα. Γύρω από τις μεγάλες πόλεις (Χαντιμασίσκ, Σουργκούτ, Νιεφτγιουγκάνσκ) υπάρχουν μαζεμένα μερικές δεκάδες χωριά και μόλις απομακρυνθεί κανείς από την περιοχή μπορεί να ταξιδεύσει 300 χιλιόμετρα και παραπάνω χωρίς να συναντήσει ούτε ένα χωριό! Παύλειος Λόγος

Η χώρα των Μαμούθ

Χιλιάδες μαμούθ περιμένουν θαμένα κάτω από πάγους να τα ανακαλύψουν οι επιστήμονες που εργάζονται εντατικά γι αυτό το σκοπό. Κάθε λίγο γίνονται ανακοινώσεις για κάποια σπουδαία παλαιοντολογική ανακάλυψη στην περιοχή. Το γεγονός ότι στην περιοχή παρατηρείται ένα αξιοσημείωτα σταθερό κλίμα που άλλαξε λίγο από την εποχή της τελευταίας παγετώδους εποχής βοήθησε τα θηλαστικά που απαντώνται εδώ να παραμείνουν σε σημαντικό βαθμό τα ίδια με λιγοστές εξαιρέσεις καθιστώντας την περιοχή μοναδική για τη διατήρηση της πανίδας της παγετώδους εποχής. Στην περιοχή του Χαντιμασίσκ υπάρχει ένα θαυμάσιο υπαίθριο παλαιοντολογικό πάρκο με την πανίδα της εποχής των Μαμούθ. Επίσης στο κέντρο της πόλης υπάρχει ένα σύγχρονο μουσείο φυσικής ιστορίας.

Χρονικό της επίσκεψης

Ο σεβασμιώτατος, συνοδευόμενος από τον αρχιμ. Παύλο Χατζημανέττα, τον αρχιδιάκονο Πρόδρομο Γκιρτζαλιώτη, τον υπεύθυνο Τύπου μον. Γεράσιμο Μπεκέ, τον μον. Σεραφείμ Μουρατίδη και ομάδα λαϊκών μεταξύ των οποίων και ο τέως Αντιπεριφεριάρχης Ημαθίας κ. Κωνσταντίνος Καραπαναγιωτίδης, επισκέφθηκαν αρχικά την πόλη Χαντιμασίσκ, έδρα της Ιεράς Μη-

Από τη θεία λειτουργία στον Καθεδρικό ιερό Ναό Χαντιμασίσκ

τροπόλεως, όπου τους υποδέχθηκε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παύλος. Την επόμενη ημέρα (εορτή του γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου) τελέστηκε θεία Λειτουργία στον καθεδρικό ναό της πόλεως και στη συνέχεια τελέστηκε αγιασμός με την ευκαιρία θεμελίωσης νέου ιερού ναού προς τιμήν του αγίου Παντελεήμονος. Ακολούθησε ξενάγηση στο τοπικό μουσείο περιβάλλοντος και ανθρώπων και στο αρχαιολογικό παλαιοντολογικό πάρκο, καθώς και τοπική περιήγηση στον ποταμό Ιρτίς. Τις επόμενες ημέρες η εκκλησια-

στική αποστολή επισκέφθηκε τρεις ακόμη μεγάλες πόλεις της τοπικής Εκκλησίας, το Νιεφτγιουγκάνσκ, το Νισνιμβαρτόσκ και το Σουργκούτ, όπου επίσης τελέστηκαν αρχιερατικά συλλείτουργα και επισκέψεις σε ιερούς ναούς, μονές, ιδρύματα, και άλλα σημεία ενδιαφέροντος. Επίσης, ο σεβασμιώτατος είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί εκκλησιαστικά σχολεία και να συνομιλήσει με μαθητές και καθηγητές, ενώ παρηκολούθησε και εκδήλωση με τοπικά χορευτικά συγκροτήματα. Κατά την τελευταία ημέρα παραμονής στη Σιβηρία ο σεβ. Μητροπολίτης κ. Παύλος τίμησε τον σεβασμιώτατο με το ανώτερο παράσημο της τοπικής Εκκλησίας, εκφράζοντας ταυτόχρονα τις θερμές του ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη για τον κόπο και τη θυσία του Μητροπολίτη Βεροίας να υποβληθεί σε τόσο κόπο προκειμένου να δώσει την ευκαιρία σε τόσες χιλιάδες λαού να προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό και σπάνιο για την περιοχή αυτή. Ο σεβασμιώτατος κατά το ταξίδι της επιστροφής του επισκέφθηκε στη Μόσχα το ιερό προσκύνημα της οσίας Ματρώνας, την ιερά μονή Νοβοσπάσκυ, όπου συναντήθηκε με το θεοφιλέστατο Επίσκοπο κ. Σάββα, καθώς και άλλα προσκυνήματα της πρωτεύουσας της Ρωσίας.

Μετά τη θεμελίωση του ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος Χαντιμασίσκ

Παύλειος Λόγος

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας στο Νιέφτγιουγκάνσκ

Μέ την Κυβερνήτη της Αυτόνομης Περιφέρειας Σουργκούτ και τον Δήμαρχο της πόλης Παύλειος Λόγος

Ὁ Γέρων Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης (+2015)

τοῦ Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

γέρων Σπυρίδων Μικραγιαννανίτης ἀπῆλθε ἐκ τῶν προσκαίρων εἰς τὰ αἰώνια, ἀπὸ τὰ φθαρτὰ εἰς τὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ τὰ ἐπίγεια εἰς τὰ οὐράνια. Ὑμνεῖ, πλέον, τὸν Δεσπότη Χριστὸ, σὺν τοῖς ἀγγέλοις Αὐτοῦ. Ἀπέκρουσε τὴν ἀπάτη τοῦ βίου τούτου. Ἐν ὑπακοῇ καὶ ταπεινώσει σήκωσε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, αὔξησε τὸ τάλαντο τοῦ Δωρεοδότου Θεοῦ, ἐπόλισε τὴν ἔρημο, ὕμνησε τὸν Χριστό, ἔψαλε τὴν Παναγιά, μελώδησε τοὺς Ἁγίους. Υἱὸς ἀγαπητὸς γέροντος θαυμαστοῦ καὶ ἐξαισίου, ὑμνητοῦ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τοῦ μεγαλείου τῆς Θεοτόκου, τῶν παλαισμάτων τῶν Ἁγίων, τοῦ γέροντος, δηλαδή, Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου. Ἀδελφὸς ἐκλεκτὸς τῶν ἐκλεκτῶν ἱερομονάχων Μητροφάνους καὶ Διονυσίου τοῦ Πνευματικοῦ. Πατὴρ ἠγαπημένος τέκνων ἀγαπητῶν. Μοναχὸς ἁπλός, γνήσιος, ἀτόφιος, ἀληθὴς ἁγιορείτης, μὲ βαθιὰ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας, τὴν Ἔφορο καὶ Προστάτη τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους. Μουσικὸς ἄριστος, ψάλτης μεγαλόφωνος, βροντώδης, παρακλητικὸς μὰ καὶ μεγαλόπρεπος, κατανυκτικὸς ἀλλὰ καὶ πανηγυρικός, μά πάντοτε, εὐλαβὴς στὸ ψάλσιμὸ του. Ἐκόσμησε, πλουσίως, τοὺς ἁγιορειτικούς χοροὺς περιξάκουστων Μοναστηριῶν, ταπεινῶν κελλιῶν ἀλλὰ καὶ λαμπρῶν ναῶν, πολλαπλασιάζοντας τὸ τάλαντο ποὺ ὁ Χριστὸς τοῦ χάρισε. Ὑπῆρξε, ἀναμφισβήτητα, γνήσιος ἐκφραστὴς τῆς ἀρχαίας, ἁγιορειτικῆς, ψαλτικῆς τέχνης καὶ ἀληθὴς συνεχιστὴς μεγάλων μουσικῶν διδασκάλων καὶ ἱεροψαλτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶχε ἀποκτήσει ἀκούσματα, ἀπὸ τὸν Διάκο-Διονύση τὸν Φιρφιρή,

Παύλειος Λόγος

τόν Γέροντα Μελέτιο Συκεώτη, τόν Διάκο-Γιάννη, τόν παπὰ-Γαβριὴλ Μακαβὸ κ.ἄ. Πάντοτε χαρούμενος, χαρὰ μετέδιδε. Εὐγενὴς ἀλλὰ καὶ ξεκάθαρος, ὅταν οἱ καιροὶ τὸ ἀπαιτοῦσαν. Μὲ ἀγάπη, ἀγωνία μὰ καὶ ἐλπίδα πρὸς τὴν κραταιὰ προστασία τῆς Παναγίας μας, μιλοῦσε γιὰ τὰ ἁγιορειτικά θέματα. Τὸν διέκρινε ἡ φιλογένεια καὶ ἡ εἰλικρινής ἀφοσίωση καὶ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ ἀφοπλιστικὴ προθυμία ἀποδέχονταν νὰ συνδράμει, παντὶ τρόπῳ, ὅσους τοῦ τὸ ζητοῦσαν. Ἡ ἀρχοντοσύνη τῆς ἀγαπώσης καρδίας του διαφαίνονταν μέσα ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τῆς φιλοξενίας, ποὺ πλουσίως ὁ γέροντας Σπυρίδων διέθετε. Πόσοι δὲν βρῆκαν ἀνάπαυση στὴν ἀετοφωλιὰ τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Ὁ μεγαλόσωμος γέροντας εἶχε λεπτὴ ψυχή, φιλόθεη. Ὁ βροντώδης μοναχὸς διέθετε εὐαίσθητη καρδία, ποιητική, ἀγαθή, χωρητική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν εὐσυγκίνητος καὶ ἀληθῶς φιλάνθρωπος. Ἔλεγε σὲ μιὰ τελευταία συνέντευξή του γιὰ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Παντελεήμονα, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ ἔτος 1968 τὸν συνέδεσε πνευματικὰ μὲ τὸ κελλὶ καὶ τοὺς γεροντάδες τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης:«Ἡ Παναγία νὰ ἀνταποδώσει τὸν μισθὸ τῆς εὐεργεσίας τὴν ὁποίαν ἔκανε σ’ ἐμένα». Τοῦτος ὁ σύνδεσμος ἦταν ἱερὸς καὶ ἀδιάρρηκτος, ἀφοῦ ὁ Μητροπολίτης μας ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ὑποτακτικοὺς τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου καὶ οὐσιαστικὰ ἦταν ἐκεῖνος ποὺ διερμήνευσε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Σπυρίδωνος καὶ τὸν ὁδήγησε στὴν καλύβη τῶν Ἁγίων Πατέρων, Διονυσίου τοῦ Ρήτορος καὶ Μητροφάνους τοῦ Πνευματικοῦ. Πάντοτε, πρόθυμος,

ὁ γέροντας Σπυρίδων, κοσμοῦσε τοὺς χοροὺς τῆς Μητροπόλεως Βεροίας σὲ κάθε πρόσκληση τοῦ Μητροπολίτου μας. Σιμὰ του καὶ στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες τῆς Ἀρχιερατικῆς του διακονίας μά πάντοτε διακριτικά. Λίγο πρὶν τὴν πρὸς Κύριον ἐκδημία του πῆγα νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ στὸ νοσοκομεῖο. Καταπονημένος ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ἀλλ’ ὄχι ἀπελπισμένος. Ἀνέβαινε γιὰ τελευταία φορὰ ὄχι τὸν ἀνήφορο τῆς Ἁγίας Ἄννης ἀλλὰ τὴν κλίμακα τῆς αἰωνιότητος. Μὲ σιγανὴ καὶ ἥρεμη φωνὴ μοῦ εἶπε « Σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἦλθες. Νὰ εὔχεσαι νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πὲς στοὺς παραδελφοὺς σου καὶ στὶς ἀδελφὲς τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, ποὺ τόσο τὶς ἀγαπῶ, νὰ εὔχονται. Αὐτὸ μόνο χρειάζομαι τώρα». Ἔκλεισε τὰ χοϊκὰ του μάτια ὁ γεροΣπυρίδων, σὲ τοῦτο τὸν κόσμο καὶ τὰ ἄνοιξε στὴν αἰωνιότητα. Ἐπορεύθη «ἔνθα οὐκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμὸς ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Στὶς ἁψίδες τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὶς πύλες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ τὸν ἀνέμενε χορὸς πατέρων ἐκλεκτῶν, συνάθροιση γερόντων εὐλαβῶν, ὁμήγυρη μοναχῶν ἁγιορειτῶν. Ὁ παπὰ-Διονύσης καὶ ὁ παπὰ-Μητροφάνης τὸν προϋπάντησαν. Ὁ ἡγιασμένος γέροντας Γεράσιμος καὶ πάλι τὸν ἀναδέχθηκε, αὐτὴ τὴν φορὰ εἰς τὰς οὐρανίους Μονάς. Καὶ ἐνώπιον τῆς Παναγιᾶς τῆς Ἀθωνίτισσας καὶ πάλι τὸν ὁδήγησε. Γιὰ νὰ Τῆς ψάλει τὸ « Ἄνωθεν οἱ Προφῆται» καὶ τὸ « Ἄξιον ἐστὶ». Νὰ εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του. Νὰ εἶναι στοῦ Θεοῦ τὴν θύμηση. Νὰ εἶναι στῆς Παναγιᾶς τὴν ἀντίληψη, στὸ ἔλεος καὶ στὴν μεσιτεία τῆς Ὁποίας πάντοτε ἤλπιζε. Καλὸ Παράδεισο, πολυσέβαστε Γέροντα, καὶ νὰ ΄χουμε τὴν εὐχὴ σου.

Παύλειος Λόγος

Σχέση:

του Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

κατάρα ή ευλογία;

ι πιο πολλοί ερωτεύονται τον άλλο γιατί δεν τον ξέρουν. Ερωτεύονται δηλαδή το μυστήριο, το άγνωστο, την ελπίδα ενός προσώπου που θα πραγματώσει τους

πόθους τους. Γι’ αυτό και πολλοί μετά από λίγο καιρό χάνουν τον έρωτα και τον ενθουσιασμό τους. Η αρχή της σχέσης τους ήταν λάθος και παρέμεινε λάθος μιας και η εγωκεντρική απάτη της ιδιοτέλειας γέννησε την ρήξη μεταξύ τους. Η ρήξη ήρθε ως αποτέλεσμα των σαθρών θεμελίων της σχέσης, ως αποτυχία μίας αληθινής και γνήσιας συνεύρεσης των προσώπων. Η γνώση του άλλου τους απογοητεύει. Περίμεναν άλλα, και άλλα βρήκαν. Θέλανε τον άλλο στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά σε

Παύλειος Λόγος

όλες τις σχέσεις γενικότερα. Όταν με προκρούστειες μεθόδους ακρωτηριάζεις τον άλλο για να τον φέρεις στα μέτρα σου, τότε ο άλλος γίνεται άλλο ένα τρόπαιό σου. Ζεις μέσα στον φασισμό του εγώ. Χαίρεσαι που πέρασε το δικό σου. Νιώθεις δυνατός και πλήρης μέσα στην πλάνη σου. Και ενώ το εγώ σου αμαυρώνει την ίδια την ζωή σου, εσύ νιώθεις «κάποιος». Πολλές φορές μέσα σε μία σχέση διαπροσωπική μόνο θέλουμε, χωρίς να δίνουμε. Επιζητούμε μία συνεχή ικανοποίηση του «εγώ» μας, των «θέλω» μας και έτσι απογοητευόμαστε διότι η εγωπάθειά μας δεν μας αφήνει να αποδεχτούμε ότι ο άλλος δεν είναι τέλειος, ότι το «εγώ» μας δεν είναι τέλειο. Απογοητευόμαστε μιας και έχουμε οριοθετήσει την ευτυχία μας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής υποταγής μας. Αποτυγχάνουμε να ζήσουμε θεοπρεπώς. Η ζωή μας γίνεται μία επαλήθευση της ρηχότητος που μας διακατέχει. Μία σχέση μοναξιάς. Ένα κενό το

οποίο προκαλείται και συντηρείται από την άκρατη φιλαυτία μας. Και ο έρωτας, και γενικότερα η σχέση με τον άλλο άνθρωπο φαντάζουν πλέον ουτοπίες. Το άνοιγμα προς τον άλλο μία παγίδα. Και όμως δεν είναι έτσι... Υπάρχουν κάποιοι που όσο προχωρούν στην μεταξύ τους γνώση, η σχέση τους γιγαντώνεται. Αλληλοπεριχώρηση και αγάπη κυριαρχούν· και αυτό το κατορθώνουν χωρίς οι ίδιοι να το επιδιώκουν τηρώντας κάποιο «αυστηρό νομοτελειακό πρωτόκολλο» επιτυχίας. Έρχονται σε κοινωνία διότι αφέθηκαν στον άλλον χωρίς φόβο και ενοχή. Γεννάται μέσα τους αυτή η αίσθηση της ανάγκης για τον άλλον. Της μη ύπαρξης της ύπαρξής τους χωρίς τον άλλον. Αυτοί οι άνθρωποι μας δείχνουν τον τρόπο ζωής, σύμφωνα με το Τριαδικό «καθώς». Αυτοί δεν έχουν ανάγκη από την ύλη για να είναι ευτυχισμένοι. Τους αρκεί να μπορούν να πούνε στον άλλο

«σ’ευχαριστώ που μ’αφήνεις να σ’αγαπώ». Ψηλαφούν την ζωή ως σχέση με τον άλλο, χωρίς τον ναρκισσισμό της φίλαυτης ασκητικότητας. Τα πνευματικά παλαίσματα πραγματώνονται ως αντίδωρο του δώρου της ζωής. Ασκούνται για τον άλλο, με τον άλλο· για τον Θεό, με τον Θεό. Δεν ζούνε τον χριστιανισμό ως ένα ατομικό γεγονός αυτοθέωσης, αλλά ως κοινωνία προσώπων, ως εκκλησία. Θνητοί που γεύονται την ελευθερία της αιωνιότητος. Οι νόμοι καταργούνται, η θωράκιση των δικαιωμάτων μας απαξιώνεται. Όρια δεν υπάρχουν πια, διότι είναι απεριόριστο το ενέργημα μιας σχέσης. Όπως η ενδοτριαδική κοινωνία αγάπης. Η σχέση με τον άλλο γίνεται ευλογία και όχι κατάρα κι ας μην είναι τέλεια. Μεγάλο αγαθό μέσα σε μία διαπροσωπική σχέση είναι το να γνωρίζονται οι άνθρωποι. Συνήθως ο αδελφός δεν ξέρει τον συνασκητή του, ο φίλος τον φίλο, ο άνδρας την γυναίκα του κτλ. Εάν δεν απογυμνωθούμε από τα προσωπεία μας, εάν δεν αφεθούμε πλήρως στον άλλο, η σχέση μας θα μείνει νόθα και πλαστή. Όταν δείξεις ποιος είσαι μπορεί να απογοητεύσεις τον άλλο, όμως θα ξέρει με ποιον έχει να κάνει. Εάν του κρυ-

φτείς θα αποτύχεις να ζήσεις γνήσια, ν΄ αγαπήσεις και ν΄ αγαπηθείς γνήσια. Έχει ρίσκο λοιπόν η επιλογή να δείξεις την αλήθεια για τον εαυτό σου. Μία αλήθεια που πρέπει να αγκαλιάσεις πρώτα εσύ και μετά ο άλλος. Να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Να γνωρίσεις ποιος είσαι και μετά να φανερωθείς χωρίς «μακιγιάζ» και στον άλλο. Να βυθιστείς μέσα στον προσωπικό σου Άδη χωρίς ν’ απελπιστείς. Αν χρειαστεί μπορεί να παλέψεις για την σχέση σου, όμως θα παλέψεις χωρίς μάσκα για ν’ αναπνέεις καλύτερα, χωρίς το κουστούμι του ατσαλάκωτου ώστε να κινείσαι ευκολότερα. Και τα αναφέρουμε αυτά διότι στην προσπάθειά μας να επιτύχουμε την πνευματική μας πρόοδο πέφτουμε στην παγίδα μίας φίλαυτης ασκητικής που αφετηρία και τέλος έχει μία ηθική τελείωση βγάζοντας από την μέση τον άλλο· τον πλησίον. Στην καλύτερη περίπτωση θα φορέσουμε κάποιο από τα προσωπεία μας ώστε να συσχετιστούμε με τον άλλο. Και έτσι καταντά ο χριστιανισμός μας στις πιο «ενάρετες» φάσεις του να είναι όλο αμαρτία· μία αστοχία μας να δούμε τελικά ότι δεν εξαρτάται η σωτηρία μας από την δική μας ατομική αξιότητα. Δεν υπάρχει σχέση, μόνο τήρηση εντολών. Δεν υπάρχει η αγάπη, μόνο ο νόμος. Δεν υπάρχει ταπείνωση αλλά μόνο «ευ-

σέβεια». Δεν υπάρχει ο πλησίον αλλά μόνο «φιλανθρωπικές πράξεις» αυτοδικαίωσης. Δεν υπάρχει στον χριστιανισμό μας-όπως έλεγε ο Όσιος γέροντας Παΐσιος- μυρωδιά θυμιάματος αλλά οσμή κολόνιας. Για να ζήσει κάποιος ορθόδοξα και όχι απλά χριστιανικά πρωτίστως χρειάζεται καρδιά ταπεινή, απαλλαγμένη από την εμμονή της αυτοθέωσης. Χρειάζεται να ζει με υπακοή μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Να συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας μας αποδεικνύοντας ότι όντως διψά για την Χάρη του Θεού η οποία «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». H αναζήτηση και η προσπάθεια του ανθρώπου να δει καταπρόσωπο την αλήθεια του, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή· η άρνησή του να κρύψει ή να εξωραΐσει την πραγματικότητα της αποτυχίας- αμαρτίας του από τον φόβο της απόρριψης ή της νομικής ενοχής, τον εισαγάγει σιγά σιγά στην ζωή της μετάνοιας και της θεραπείας της σχέσης του με τον Θεό και τον πλησίον. Ο Θεός υπάρχει ως σχέση προσώπων, και ο άνθρωπος καλείται να σωθεί, να γίνει δηλαδή ολόκληρος δια της σχέσεως. Μιας σχέσης τριαδικής: ΑνθρώπουΘεού-Συνανθρώπου.

Παύλειος Λόγος

μικρές

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Λαμπρός εορτασμός του Πολιούχου Βιννίτσης Αγ. Συμεών του Στυλίτη

αρουσία εκατοντάδων πιστών η Βίννιτσα υποδέχθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου το Ιερό Λείψανο του Αγίου Συμεών του Στυλίτη από την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μουτσιάλη της Σκήτης Βεροίας. Το Ιερό Λείψανο υποδέχθηκε ο Σεβ. Μητροπολίτης Βιννίτσης και Μπάρ κ. Συμεών, στα προπύλαια του Καθεδρικού Ναού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Να αναφερθεί ότι η υποδοχή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του εορτασμού του Πολιούχου της πόλης, Αγίου Συμεών του Στυλίτη και των ονομαστηρίων του επιχωρίου Μητροπολίτου. Μετά την υποδοχή τελέστηκε

πανηγυρικός εσπερινός. Ο Μητροπολίτης Βιννίτσης κ. Συμεών ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Βεροίας για την τιμή και ευλογία της μεταφοράς του Ιερού Λειψάνου καθώς όπως τόνισε η παρουσία του Ιερού Λειψάνου θα δώσει ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια στον φετινό εορτασμό, καθώς είναι η πρώτη φορά που το σεπτό λείψανο μεταφέρεται στην πόλη. Την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου το πρωί (παραμονή της εορτής) τελέστηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο από τρεις Μητροπολίτες προεξέρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος και με τη συμμετοχή των Σεβασμιωτάτων Βιννίτσης κ. Συμεών και Mogilev Podolsky και Shargorod. Καί την επομένη ημέρα το πρωί τελέστηκε με λαμπρότητα η εορτή του πολιούχου της πόλης.

Από τους εορτασμούς για τον Άγιο Συμεών στη Βίννιτσα

Η τ. κάρα του οσίου Δαβίδ στα Πιέρια

ην Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου πανηγύρισε, επί τη επετείω των εγκαινίων του, το ιερό παρεκκλήσιο της αγίας Άννης και οσίου Δαβίδ στα Πιέρια Όρη πλησίον του Πολυδενδρίου. Όπως κάθε χρόνο αφίχθη για την πανήγυρη η τιμία κάρα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία και πλήθος πιστών προσήλθε για να προσκυνήσει και να λάβει τη χάρη του οσίου. Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Πανήγυρις Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτη

Υπαίθρια αρτοκλασία μετά την θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο αγ. Άννης και οσ. Δαβίδ στα Πιέρια Όρη

ην Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίων Νεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών επί τη εορτή του μαρτυρίου του Αγίου Νεομάρτυρος Αθανασίου του Κουλακιώτου. Οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να προσκυνήσουν εκτός από τα λείψανα του Αγίου Αθανασίου και του Αποστόλου Παύλου ιδρυτού της τοπικής Εκκλησίας της Ημαθίας.

Πανήγυρις Γενεσίου της Θεοτόκου στο Πλατύ και τα Μάλγαρα

Από την πανήγυρη του αγίου Αθανασίου Κουλακιώτη στη Χαλάστρα

ην Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον εσπερινό και κηρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στο Πλατύ Ημαθίας. Στο τέλος του εσπερινού ο σεβασμιώτατος τέλεσε χειροθεσία αναγνώστου. Την Τρίτη το πρωί ο σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στα Νέα Μάλγαρα Θεσσαλονίκης.

Από τον Εσπερινό του Γενεσίου της Θεοτόκου στον πανηγυρίζοντα ιερό Ναό στο Πλατύ Παύλειος Λόγος

Τριήμερο Γυναικών στην Παναγία Δοβρά

ε επιτυχία πραγματοποιήθηκε το τριήμερο φιλοξενίας κυριών στην Ιερά Μητρόπολη μας το πρώτο Παρασκευοσαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου (4-6 Σεπτεμβρίου) στον ξενώνα της Ιερας Μονής Παναγίας Δοβράς. Όπως κάθε χρόνο για τρεις ημέρες κυρίες που προέρχονται από τους κύκλους Αγ. Γραφής της Μητροπόλεως μας είχαν την ευκαιρία να ζήσουν κοντά στην Χάρη της Παναγίας μας με ξεγνοιασιά και ηρεμία προσφέροντας πνευματική ανάταση και καρποφορία. Πνευματικός υπεύθυνος ήταν ο Αρχιμ. π. Ιερεμίας Γεωργαλής και αρχηγός η πρεσβυτέρα κ. Σοφία Πετρίδου Παπανικολάου.

Αναμνηστική φωτογραφία από το τριήμερο Γυναικών στην Παναγία Δοβρά

Η Εικόνα της Παναγίας Σουμελά στον Κολωνό

ο απόγευμα της 5ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στον Κολωνό Αθηνών η υποδοχή της Ιεράς Εικόνας της Παναγίας Σουμελά που μετέφερε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελλο και Ηγούμενο της Σουμελά αρχιμ. Αθηναγόρα Μπίρδα καθώς επίσης τον Πρόεδρο του Σωματείου «Παναγία Σουμελά» κ. Γεώργιο Τανιμανίδη και δύο ακόμη μέλη του Ιερού Προσκυνήματος.

Από την υποδοχή της Παναγίας Σουμελά στον Κολωνό

Την Εικόνα υποδέχθηκαν οι σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος και Μαραθώνος κ. Μελίτων καθώς επίσης κληρικοί και μεγάλος αριθμός πιστών. Ύστερα από σύντομη λιτανευτική πομπή η ιερά εικόνα τέθηκε σε προσκύνηση των πιστών και θα παραμείνει στην Αθήνα μέχρι και το προσεχές Σάββατο. Ακολούθησε εσπερινός κατά τον οποίο χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων. Τον σεβασμιώτατο προσεφώνησε ο προϊστάμενος της ενορίας αρχιμ. Κλήμης Φιλίππου, τον οποίον στο τέλος τίμησε ο σεβασμιώτατος με τον χρυσό σταυρό του Αποστόλου Παύλου για τηο πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο και την εν γένει προσφορά του. Απονομή του χρυσού σταυρού του Απ. Παύλου στον αρχιμ. Κλήμη Φιλίππου

Παύλειος Λόγος

Εκδηλώσεις στο προσκύνημα του Αγ. Ιγνατίου στη Ζόγκα Αργολίδος

ο απόγευμα της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο ιερό Προσκύνημα του αγίου Ιγνατίου Ζόγκας η υποδοχή της τιμίας Κάρας του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου που μετέφερε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, κατόπιν προσκλήσεως του προϊσταμένου του Προσκυνήματος αρχιμ. Ιγνατίου Γρηγοριάτη. Η υποδοχή έγινε από τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο και τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Επιδαύρου κ. Καλλίνικο, ιερείς της Μητροπόλεως και μεγάλο αριθμό πιστών.

Υποδοχή της τιμίας Κάρας του Αγ. Ιγνατίου από τον σεβ. Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκτάριο στο ιερό Προσκύνημα Αγ. Ιγνατίου στην Ζόγκα

Μετά από σύντομη δέηση στο προαύλιο του Προσκυνήματος ακολούθησε εσπερινός, κατά τον οποίο χοροστάτησε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων. Τον σεβασμιώτατο προσφώνησε ο αρχιμ. Ιγνάτιος Γρηγοριάτης. Κατά την εβομαδιαία παραμονή της τιμίας Κάρας στο προσκύνημα τελέστηκε πλήθος ακολουθιών, αγρυπνία, καθώς επίσης ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις στο Πνευματικό Κέντρο του ιδρύματος.

Επίσκεψη του σεβασμιωτάτου στην Άνδρο

Ευλογία των άρτων κατά την αγρυπνία στο ιερό Προσκύνημα του Αγ. Ιγνατίου

ο διήμερο 29 και 30 Σεπτεμβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων επισκέφθηκε τη Νήσο Άνδρο και συγκεκριμένα την Ιερά Μονή Παναχράντου προκειμένου να προσκυνήσει την τιμία Κάρα του Αγίου Παντελεήμονος που φυλάσσεται εκεί. Ο Σεβασμιώτατος έτυχε αβραμιαίας φιλοξενίας από τον Καθηγούμενο της Μονής Αρχιμ. Ευδόκιμο και τους αδελφούς της Μονής. Με τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Παναχράντου Άνδρου αρχιμ. Ευδόκιμο

Παύλειος Λόγος

Επέτειοι Ελευθερίων στην Ημαθία

ορτάστηκε κατά το διήμερο 16 και 17 Οκτωβρίου η 103η επέτειος των ελευθερίων στή Βέροια και τη Νάουσα. Την Παρασκευή τελέστηκε στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου πολιούχου Βεροίας αρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του σεβ. Μητροπολίτου Χαντιμασίσκ κσι Σουργκούτ κ. Παύλου (εκκλησία της Ρωσίας), ο οποίος βρέθηκε στη Βέροια ανταποδίδοντας πρόσφατη επίσκεψη του Μητροπολίτου Βεροίας στην επαρχία του στη Σιβηρία, και του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος στη συνέχεια προεξήρχε της Δοξολογίας. Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υπουργός κ. Τέρενς Κουίκ, ενώ παραβρέθηκε και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, καθώς και οι τοπικές αρχές. Ακολούθησε τρισάγιο πεσόντων στο ηρώο της πόλεως, κατάθεση στεφάνων και στρατιωτική παρέλαση. Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου τελέστηκε αρχιερατικό συλλείτουργο στον μητροπολιτικό ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης, Δοξολογία και τρισάγιο στο ηρώο. Αντίστοιχες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 18 Οκτωβρίου στον μητροπολιτικό ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας. Στην ποιμαντορική του εγκύκλιο για τα Ελευθέρια ο σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων τόνισε: «Ο καθένας από εμάς έχει ευθύνη να πράξει ό,τι του αναλογεί και ό,τι η φιλοπατρία του τού επιτάσσει για αυτή την πατρίδα που με την ένδοξη ιστορική διαδρομή της και την προσφορά της στην οικουμένη και τον παγκόσμιο πολιτισμό μάς κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες. Ο καθένας από εμάς έχει ευθύνη έναντι στους ήρωες προγόνους μας που θυσιάσθηκαν για την δική μας ελευθερία να πολιτεύεται αντάξια της δικής τους ζωής και τής δικής τους θυσίας. Ο καθένας από εμάς έχει χρέος έναντι αυτών που μαρτύρησαν για να κρατήσουν αναμμένη τη λαμπάδα της πίστεως να φυλάττει αυτή την πίστη με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Γιατί έτσι μόνο, αδελφοί μου, ο εορτασμός της απελευθερώσεώς μας από τον τουρκικό ζυγό δεν θα είναι μια ημέρα χαράς χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και αντίκρυσμα αλλά θα είναι μία ευκαιρία να αναβαπτισθούμε στα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδος και της πίστεως, ώστε να γράψουμε και εμείς τις δικές μας σελίδες τιμής και δόξης, αντάξιες με αυτές που έγραψαν οι πατέρες μας αγωνιζόμενοι για την ελευθερία μας».

Δοξολογία για τα ελευθέρια της Βέροιας στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου

Δοξολογία για τα ελευθέρια της Νάουσας στον ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος

Δοξολογία για τα ελευθέρια της Αλεξάνδρειας στον ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου

Παύλειος Λόγος

Πανήγυρις Αγ. Δημητρίου στον Βύρωνα

ατά το διήμερο 25 και 26 Οκτωβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων έλαβε μέρος στην πανήγυρη του ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Βύρωνος, κατόπιν προσκλήσεως του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, μεταφέροντας και τεμάχιο ιερών λειψάνων του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτη. Ο σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο, καθώς επίσης χοροστάτησε στον όρθο και προεξήρχε στο αρχιερατικό συλλείτουργο, κατά το οποίο το θείο λόγο κήρυξε ο σεβασμιώτατος Καισαριανής κ. Δανιήλ.

Από το αρχιερατικό συλλείτουργο στον ιερό Ναό Αγ. Δημητρίου Βύρωνα

Επέτειος του «ΟΧΙ» στη Βέροια

ην Τετάρτη 28 Οκτωβρίου με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Σκέπης και της εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας. Στη συνέχεια τέλεσε Δοξολογία με την παρουσία των τοπικών στρατιωτικών και πολιτικών αρχών ενώ την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο κ. Τόσκας, αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, την βουλή ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ημαθίας κ. Ουρσουζίδης.

Δοξολογία για την επέτειο του ΟΧΙ στον ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Βεροίας

Απονομές διακριτικών σε Αξιωματικούς Αεροπορίας Στρατού

ην Παρασκευή 30 Οκτωβρίου το μεσημέρι ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων μετέβη στη μονάδα Αεροπορίας Στρατού στην Αλεξάνδρεια για την τελετή απονομής διακριτικών στους αποφοιτήσαντες ιπταμένους αξιωματικούς. Ο σεβασμιώτατος τέλεσε την καθιερωμένη Δέηση και στη συνέχεια παρακολούθησε την τελετή κατά την οποία μετείχε και ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Βασίλειος Τελλίδης. Από την τελετή απονομής διακριτικών σε Αξιωματικούς στην Αλεξάνδρεια

Παύλειος Λόγος

τύπος & ουσία τοῦ Πρωτ/ρου Νεκταρίου Σαββίδη

ον μήνα Σεπτέμβριο η Εκκλησία μας τιμά το Γεννέσιο της Παναγίας. Γράφει ο μακαριστός Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης: «Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι εκείνη η οποία συνήργησε όσο κανένας άλλος άνθρωπος στην σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, ως γεννήσασα τον Χριστό εν παρθενία και δοθείσα ολοκληρωτικά στον Χριστό. Προΐσταται λοιπόν της Εκκλησίας η Κυρία Θεοτόκος και όλων των συνάξεων και πανηγύρεων και εορτών της Εκκλησίας και των ευχών και προσευχών. Έχει την πρώτη θέση μετά τον Σωτήρα Χριστό, τον Μονογενή της Υιό». Ο δε Άγιος Λουκάς επίσκοπος Κριμαίας λέει: «Αν την γενέθλια ημέρα των μεγάλων ανθρώπων την τιμούμε και την γιορτάζουμε με πολύ σεβασμό, τότε με ποιά χαρά πρέπει να πανηγυρίζουμε σήμερα, τιμώντας την γενέθλια ημέρα Εκείνης, από την οποία έλαμψε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Κύριος και Θεός μας ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος από αυτή έλαβε την ανθρώπινη σάρκα;» Καταλήγει δε ως εξής: «Να φυλάμε και εμείς, αδελφοί μου και αδελφές, στις καρδιές μας τη χαρά της

λαμπροφόρας και μακάριας ημέρας της γεννήσεώς της. Ας προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας να κρατάμε πάντοτε την καρδιά μας καθαρή, για να είμαστε άξιοι της αγάπης της Παναγίας, η οποία πάντα πρεσβεύει για μας ενώπιον του Υιού της, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού». ********* Κάποιος σοφός Άραβας πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει: “Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης”. Μετά το θάνατό του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν δικαίωμα στο θησαυρό. Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκε. Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει; Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: “Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της

γης, δε θα είχες ανάγκη από τα χρήματά μου”. (Από τα “Βήματα”, νεανική περιοδική έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών & Διαποντίων Νήσων). Γιατί γράφω τα παραπάνω; Πριν από λίγες μέρες δόθηκε στην δημοσιότητα η έκθεση της «Credit Suisse». Όπως μαθαίνουμε από την «Credit Suisse», λοιπόν, και από την έκθεση που εκπόνησε για τον Παγκόσμιο Πλούτο, οι γιγαντιαίες ανισότητες στην κατανομή του παγκόσμιου πλούτου εκφράζονται το 2015 ως εξής: Μόλις το 8,1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 84,6% του παγκόσμιου πλούτου. Aπό τους παραπάνω ένα ποσοστό λιγότερο από το 1% κατέχει το 45% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου.Tο ποσοστό, εκείνων που κατέχουν το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου, δεν ξεπερνά το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στον αντίποδα των εχόντων και κατεχόντων, δηλαδή στο 71% των πλη-

βείων, συνωθούνται πάνω από 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη. Μία λέξη αρκεί για τα παραπάνω : Φιλαργυρία. Το πάθος της φιλαργυρίας είναι ακόρεστο. Ο φιλάργυρος όσα χρήματα κι αν έχει, δεν χορταίνει. Μην βγάζουμε όμως έξω τον εαυτό μας γιατί πολλών από εμάς η καρδιά προσκολλάται και στα λίγα και τα μικρά. Ο Άγιος Παΐσιος τόνιζε: “Ο τσιγκούνης, πού αγκύλωσε το χέρι του από το πολύ σφίξιμο, έσφιξε και την καρδιά του και την έκανε πέτρινη. Για να θεραπευθεί πρέπει να επισκεφθεί δυστυχισμένους, να πονέσει, οπότε θα αναγκασθεί να ανοίξει σιγά, σιγά το χέρι του, και θα μαλακώσει τότε και η πέτρινη καρδιά του και θα γίνει καρδιά ανθρώπινη και έτσι θα του ανοιχθεί και η πύλη του Παραδείσου”.

8ήμερη

προσκυνηματική εκδρομή

στους Αγίους Τόπους από 25/2 μέχρι και 3/3 2016

πλήρες πρόγραμμα σε Ξενοδοχείο 4*plus ημιδιατροφή

θέσεις περιορισμένες πληροφορίες - πρόγραμμα - εγγραφές: 23310 72317, 23310 20951