Em oktober 2015

Oktober 2015

Emigreer Magazine Inhoud 4 6 13 16 18

Voorwoord Wonen, werken en genieten in Le Marche!?

Column. Maaike in Curaçao over ´groene vingers Column. Rugby World Cup/ Nieuw Zeeland 5 Emigratietips!

18 5 Emigratietips !

Emigreer Magazine

Oktober 2015 20 22 24 25

Na uw pensioen emigreren?

Emigratieweetjes Agenda Emigratie naar canada in 1960

25 Emigratie naar Canada in 1960 Emigreer Magazine

Colofon: Emigreer Magazine is een uitgave van MediaMix Publishing Verkoop & organisatie: Marcel Wulfers marcel@emigreermagazine.nl

Voorwoord

Redactie: Marcel Wulfers Maandelijks nieuwe auteurs Verschijning: Twaalf keer per jaar.

Iedere eerste dag van de nieuwe maand Informatie en reacties via: info@emigreermagazine.nl

M

et de rolator naar het buitenland?

Vaak brengen we nieuws over pensioen, gerechtigde leeftijd in relatie tot leven in het buitenland. Nu er plannen zijn om de leeftijdtijdsgrens ( binnen één jaar tijd ) opnieuw met negen maanden op te schroeven is de kloof nu 3,4 jaar geworden.

Uit onderzoek bleek dat de animo voor doorwerken na 67 jaar af neemt en opmerkelijk genoeg willen jongeren eerder stoppen met werken dan ouderen.

Niet zo gek natuurlijk! Voorheen (slechts een aantal jaar geleden) was de leeftijdsgrens om van je pensioen te mogen genieten een 65 jaar. Een acceptabele en ook haalbare leeftijd om na een leven hard werken te genieten van een beetje rust ´waar dan ook ter wereld´!

Copyright 2015 MediaMix Publishing. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een automatisch gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze naar beste geweten is samengesteld. Evenwel kunnen uitgever en auteurs op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie Uitgever en auteurs aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard dan ook, die het gevolg is van handelingen en/of beslissingen die gebaseerd zijn op bedoelde informatie.

Veel mensen maken vroegtijdig plannen om te emigreren met het eerlijk verdiende pensioen. Met de uitkering en verkoop(winst) van het afbetaalde huis kan er een mooie start in het buitenland worden gemaakt. Nu de leeftijdsgrens waarschijnlijk wordt opgeschroefd naar 70 jaar ( 5 jaar meer dan een aantal jaren geleden) kunnen we ons afvragen waar het kabinet zich mee bezig houdt! En wellicht belangrijker nog, waar ´ons´ zuurverdiende pensioensgeld nu daadwerkelijk aan wordt besteed. Ons geld gaat volgens de onlangs op televisie uitgesproken ¨Geert Wilders-uitspraken´ naar onder andere, Brussel, Afrika, asielzoekers en andere, in zijn en vele medelanders minder belangrijke doelen.

Heeft wachten op een pensioen om te emigreren nog wel zin kun je –je afvragen?

Als je wil en de kans hebt om te emigreren voor je pensioensuitkering dan is dat misschien wel een goed idee. Immers, wie weet wordt de leeftijdsgrens binnenkort wel opnieuw opgeschroefd naar ….?

Wil je stemmen in het buitenland om je stem te laten meegelden?

Je leest er over in dit kakelverse oktobernummer.

Kijk maar gauw verder!

Marcel Wulfers Uitgever Bent u nog niet ingeschreven op onze maandelijkse nieuwsbrief?

U kunt u zelf hier aanmelden!

Emigreer Magazine

Wonen, werken & genieten in Le Marche!?

Midden 2011 stond er een artikel in dit emigreermagazine genaamd:

En daarbij hebben we ook nog een onthulling te doen…

‘Handen uit de mouwen in Le Marche!’

Sopra e Sotto Sopra e Sotto is inmiddels een goed lopende en mooie agriturismo geworden. Het grote landgoed ligt er verzorgd bij. De bewerking van de akkers hebben we uitbesteed aan omliggende boeren. Door jaarlijks intensief te snoeien hangen de fruitbomen nu vol met appels, peren en vijgen. De olijfbomen geven weer zoveel opbrengst dat we genoeg

Het beschreef de belevenissen van onze emigratie naar dit deel van Italië, het kopen en opbouwen van onze agriturismo Sopra e Sotto (met alles wat daarbij komt kijken) en het eerste jaar van ons leven hier. Hoe leuk is het om opnieuw in dit magazine onze ervaringen te mogen delen over hoe het ons nu, na zes jaar leven in Le Marche, vergaat?

Emigreer Magazine

olijfolie hebben om zelfs te verkopen aan onze gasten. Haalden we het eerste jaar nog zelf hout voor de kachel uit ons bos, nu laten we elk najaar een vrachtauto vol gekloofd eikenhout komen; dat scheelt veel tijd en het hout is goedkoop hebben we geleerd.

De boerenhoeve met zijn vijf appartementen is sfeervol gerestaureerd. Maar een huis van meer dan 150 jaar oud blijft steeds onderhoud vragen. Dat doen we vooral in najaar, winter en vroege voorjaar.

We hebben een netwerk van vakmensen opgebouwd die ons daar waar nodig bij kunnen helpen.

Zelf zijn we ondertussen reuze handig geworden met hamer, kwasten, cement en waterpomptang!

In 2011 hebben we een rustieke camping aangelegd in en rond de

walnotengaard en een mooi sanitair gebouw laten bouwen. Langzaam is de camping uitgegroeid naar een 15-tal tentplaatsen, waarvan drie ingerichte verhuurtenten van ons en drie luxe safaritenten van de reisorganisatie SNP. Tezamen met de appartementen geeft het geheel nu een mooie variĂŤteit aan logeermogelijkheden. Voor veel en ook verschillende typen vakantiegangers blijkt Sopra e Sotto attractief; rustzoekers, liefhebbers van natuur of cultuur, strand & zee: de compacte regio biedt een enorme afwisseling en

veelzijdigheid.

Buitensporters kunnen mee met een van de begeleide outdoor activiteiten van Arjan, of kunnen de uitgebreide informatiemappen met wandel- en fietsroutes van Sopra e Sotto gebruiken om zelf op pad te gaan.

Emigreer Magazine

Vanaf de start begin 2010, zijn gasten toegestroomd (de gemaakte prognoses konden zo de prullenbak in).

We hebben veel werk gemaakt van verschillende marketing instrumenten en dat doen we trouwens nog steeds.

De mond-tot-mond reclame is onze belangrijkste reclame. We hebben nu een groot en tevreden klantenbestand opgebouwd, waarvan meer dan 60% een of meerdere keren is teruggekeerd. Een gegeven waar we natuurlijk blij van worden. De onzekerheid uit 2009 of we hier ook financieel gezien een bestaan zouden kunnen opbouwen is verdwenen; we kunnen er uitstekend van leven.

Ons leven in Le Marche We genieten van het wonen & werken in dit deel van ItaliĂŤ. Le Marche is werkelijk prachtig met zijn hoge bergen, middeleeuwse stadjes op de toppen van de heuvels, vruchtbare akkers, mooie strandjes, de heerlijke keuken en de pure en gastvrije bevolking. Het toerisme is sterk toegenomen in de afgelopen zes

jaar, maar de regio blijft authentiek.

Nog steeds kun je eigenlijk alleen met de Italiaanse taal uit de voeten.

Gelukkig redden we ons daar goed mee met al die Italiaanse lessen vooraf. De talloze dorpsfeesten en markten zijn voor de Italianen zelf, maar dat maakt ze juist zo leuk!

Negen maanden per jaar leven we buiten in dit mediterrane klimaat; het voorjaar begint vroeg, de nazomer duurt dikwijls tot in december.

We leven veel dichter bij en met de natuur en de seizoenen dan dat we gewend waren in Nederland.

Natuurlijk vanwege onze agriturismo, maar ook omdat vrijwel alle producten in de winkels en op de markt lokaal en seizoensgebonden zijn.

Zo zijn hier geen aardbeien in de winter te koop en moet je voor taugĂŠ echt 30 km. rijden naar de kust.

Mocht het een keer sneeuwen dan ligt het hele leven gewoon stil, iedereen past zich aan.

Emigreer Magazine

Ook het tempo van leven is aangenaam; de mensen werken weliswaar hard, maar er blijft veel aandacht en zorg voor elkaar.

In deze omgeving blijven families generatie op generatie wonen en werken rond hun geboorte dorp. Natuurlijk blijven wij ‘stranieri’ (vreemdelingen).

We komen hier niet vandaan en dat klopt; ook na zes jaar blijf je Nederlander. Maar we zijn zeker goed opgenomen in de gemeenschap. Even snel een boodschap doen in het dorp is er niet meer bij. Je moet toch echt een espressootje drinken in de bar om daar de laatste nieuwtjes te horen, vervolgens een praatje maken met de burgemeester en ga zo maar door!

Een fijne bijkomstigheid is dat onze voornamelijk Nederlandse en Belgische gasten gebruik maken van de middenstand en restaurantjes van Montelparo en de omliggende dorpen, waardoor zij mee profiteren van Sopra e Sotto. Zo weet bakker Leo niet wat hem overkomt met iedere dag in

het hoogseizoen een grote broodbestelling en de restaurantjes koken graag extra voor onze gasten en beginnen zelfs menukaarten in het Engels te vertalen‌ Inmiddels zijn we gewend aan de dynamiek van ons bedrijf. In het voorjaar vooral werkzaamheden voor huis & land en de voorbereidingen op het hoogseizoen.

Vanaf eind april tot eind oktober ontvangen we gasten, met in de maanden juli en augustus een topdrukte van maximaal 65-70 gasten per dag. Dan is het flink aanpoten en dat doen we samen met 2 stagiaires.

De voldoening is groot: we ervaren het als heel bijzonder om een bijdrage te leveren aan een fijne vakantie van onze gasten. Daarna keert de rust weer terug en is er volop ruimte om zelf er op uit te trekken, om op vakantie te gaan en voor familie- en vriendenbezoek.

Emigreer Magazine

ë i l a It

Project Wonen & werken in Italië is een spannend avontuur! De extra dimensie van helemaal opnieuw beginnen in een land waar je de ‘spelregels’ niet kent, is niet altijd eenvoudig maar super leuk gebleken! Stap voor stap hebben we Sopra e Sotto opgebouwd tot wat het nu is; een bloeiend bedrijf waar we onze ideeën waargemaakt hebben.

Achteraf bezien zijn we in misschien wel de meest risicovolle tijd gestart, aan het begin van de economische crisis.

Zo zie je maar hoe het ook kan lopen!

Wij ervaren het vooral als een voorrecht om op deze mooie plek nu al weer zes jaar te leven.

Toch hebben we altijd gekeken naar Sopra e Sotto als een project. In het eerste artikel in dit magazine schreven we er al over:

…. niet om definitief te emigreren, niet een ultieme droom, maar kijken of we samen een project van de grond kunnen tillen, te genieten van de intensiteit van een eigen onderneming en het leven in het buitenland…..

Aan ieder project zit een begin en een einde, voor ons is dit project geslaagd. Daarom wordt het langzaam tijd om aan een volgend project te gaan denken. Om daarvoor de eerste stap te zetten gaan we Sopra e Sotto nu te koop aanbieden.

Best een lastige beslissing, maar ook die gaat zeker lukken!

Wil je meer weten over wonen in Italië, het exploiteren van een agriturismo en wat daarbij komt kijken? Wij beantwoorden je vragen met plezier!

Stuur je mail naar: info@sopraesotto.com

Emigreer Magazine

Emigreer Magazine

Test internetstemmen voor kiezers in buitenland

Eind volgend jaar wordt een proef gehouden met stemmen via internet voor kiezers in het buitenland.

Dat gebeurt tijdens een gesimuleerde verkiezing die enkele dagen duurt. Dat maakte de Kiesraad onlangs bekend.

Stemmen via internet moet het stemproces voor kiezers in het buitenland makkelijker maken. Zij stemmen nu nog onder meer per brief of volmacht, afhankelijk van het soort verkiezing.

Minister Ronald Plasterk van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties wil via de test kijken of het stemmen kan via bestaande internetdiensten en of het stemgeheim daarbij gewaarborgd blijft. Zijn ministerie zoekt nog internetbedrijven die hun dienst hiervoor beschikbaar willen stellen.

Bij de verkiezingen voor het Europees Parlement vorig jaar bijvoorbeeld waren er bijna 24.000 mensen die mochten stemmen vanuit het buitenland. Uiteindelijk brachten bijna 17.000 van hen een geldige stem uit.

Door: ANP

Emigreer Magazine

klein beetje water gesprenkeld op de aarde. Toen gebeurde er een wonder: na 3 dagen kwamen er kleine sprietjes naar boven. De volgende ochtend waren de plantjes ineens 2 centimeter groter. (Je zal weten dat je in de tropen woont, planten groeien hier 'hopi rapido'.) De kinderen werden enthousiast en juf Maaike ook! Wat was dit leuk! Dagelijks werd het potje buiten in de zon gezet en met veel liefde vertroeteld met water. Stiekem kocht ik wat zaadjes om het thuis toch ook maar weer eens te proberen. Als ik het met 30 kinderen kan, waarom dan niet alleen? Ons geluk kon niet op!

in e k i a a M Curacao

Column Groene vingers Als ik 1 ding niet in mijn genen heb, zitten dan is het wel plantjes verzorgen. Ik heb er altijd moeite mee gehad. In mijn studentenkamer begon het al. Leuk, dachten sommige mensen, een eigen 'huis', doen we een plantje kado. Ik baalde daar natuurlijk als een stekker van, want hoe kon ik diezelfde mensen nog eens in mijn huis uitnodigen wanneer die plant een maand later op apengapen (of dood) stond. Verwoed gaf ik de planten water, maar altijd teveel of te weinig, waardoor ik steevast tot de conclusie kwam: niks voor mij.

Drie weken geleden kwam een moeder uit mijn klas: 'Als je nog iets wil hebben om je klas te versieren, laat dan maar weten! Plantjes ofzo!' Elke cel in mijn lijf wilde schreeuwen: 'Nee!! Geen plantjes!! Dat gaat dood!!'

Maar mijn pedagogische juffen-mond zei: 'Graag! Dan hebben we gelijk een mooi biologieproject'. Zo gezegd, zo gedaan. Het kind kwam de volgende dag met 2 plantjes en basilicum zaadjes op school. 'Shit', dacht ik, '3 plantjes die ik kan verpesten! Gelukkig heb ik 30 kinderen om me te helpen.' En ik kruiste mijn vingers.

Na wat advies van moeder en kind de zaadjes gezamenlijk in een potje grond gedaan en braaf elke dag een

Tot vorige week. Toen gebeurde er iets afgrijselijks.

Na school wilde ik even controleren hoe het met ons geliefde brasilicum plantje stond, maar hij stond niet op mijn bureau. Ook niet op de instructietafel, ook niet bij de wasbak en ook buiten niet. Nergens te vinden. Kwijt. Ik zuchtte diep en vertrok naar huis.

Ik ging er voor het gemak vanuit dat de plant er de volgende dag wel weer zou staan.

Eenmaal thuis was ik er wel weer overheen. Het was voor mij eigenlijk gewoon een nieuwe bevestiging dat ik niet op de aarde was gezet om plantjes te verzorgen. Maar toch zat het me niet lekker. Dit plantje was voor mij een beetje symbool geworden voor het nieuwe begin. Nieuwe klas, nieuw jaar, nieuwe kans om 100% georganiseerd door het leven te gaan. En dat was nu ineens in duigen gevallen.

De volgende ochtend vertelde ik het vreselijke voorval aan de klas. 30 paar ogen keken me verbaasd aan. Het was 5 seconden stil en ineens ging de een na de andere vinger in de lucht. 'We gaan hem zoeken.' 'We maken posters.' Laten we het aan iedereen vragen!' 'Juf, politie!' Toen het pauze was waren de posters gemaakt en gingen de kinderen strijdlustig de pauze in. Helaas zonder resultaat want ons lieve basilicum plantje bleef weg.

Terwijl ik de kinderen zo gedreven bezig zag om een plantje van nog geen 2 weken oud, snapte ik ineens wat er zo leuk is aan plantjes laten groeien.

Ze worden een beetje deel van (in dit geval) de groep en iedereen voelt zich verantwoordelijk ervoor. Gelukkig hadden we nog wat zaadjes van de basilicum plant dus ik ben naar Kooyman (bouwmarkt) gegaan om aarde en potjes te kopen.

Onderweg heb ik nog wat zaadjes meegenomen want het is toch best een leuk project! Wie weet eten we aan het einde van het jaar radijsjes met basilicum uit eigen pot!

Emigreer Magazine

Onroerende zaak belasting op Curaçao (OZB) Tot 2014 werd er op Curaçao nog geen onroerende zaak belasting geheven. Daar is onlangs (per 1 januari 2014) verandering in gekomen en trad de Landsverordening onroerende zaak belasting in werking .

De onroerende zaak belasting wordt jaarlijks geheven over de leggerwaarde die de Inspectie der Belasting vaststelt voor onroerende zaken.

Tarieven onroerende zaak belasting Leggerwaarde *) Naf

Tarief

0 – 350.000

0,4%

350.000 – 750.000

0,5%

Vanaf 750.000

0,6%

*) De Leggerwaarde is een document van de overheid waarop de waardebepaling van de Ontvanger der Belasting van het ver kochten staat vermeld.

Meer informatie: klik hier

Spaanse Successierechten voor niet-verblijfhouders in strijd met EU-recht.

Successie- en schenkingsrechten worden in Spanje vaak door de regio geheven. Niet-verblijfhouders zijn in voorkomende gevallen echter onderworpen aan federale, progressieve tarieven die kunnen oplopen tot 34%. Bovendien kunnen niet-verblijfhouders geen beroep doen op vrijstellingen of verminderingen, die door de diverse regio’s worden verleend. In een procedure voor het Europese Hof van Justitie kwam deze nadelige behandeling van niet-verblijfhouders onlangs aan de orde. Het Hof heeft daarbij geoordeeld dat de regel waardoor de regionale voordelen alleen zijn voorgehouden aan residenten in strijd is met het vrije kapitaalverkeer van de EU. De Spaanse wetgeving zal hiervoor aangepast moeten worden. Bron: Europese Hof van Justitie d.d. 3 september 2014, nr. C-127/12 Meer informatie over dit onderwerp leest u in het handboek: Spaanse Nalatenschappen

Emigreer Magazine

TE KOOP Agriturismo in Le Marche Wonen & werken in het meest schilderachtige deel van ItaliĂŤ het zuiden van Le Marche wie wil dat niet?

Onze prachtige agriturismo is te koop en bestaat uit een groot landgoed van 7,5 hectare met kleinschalige fruitgaarden, olijfbomen, druiven, akkers en bos. De sfeervol gerenoveerde boerderij van ruim 150 jaar oud telt 5 appartementen en er is - op afstand - een rustieke camping voor tent kampeerders met 15 plaatsen onder de walnootbomen bij een beekje.

De afgelopen zes jaar hebben we hard gewerkt om onze agriturismo vanaf de grond op te bouwen van niets tot een bloeiend bedrijf. En dat is goed gelukt. Inmiddels draaien we al 5 jaar een stabiele, zelfs licht groeiende omzet.

Ruim genoeg om van te leven en dan zelfs nog 30 – 50 % over te houden. Pioniers die we zijn, wordt het voor ons tijd voor een volgend project. Vandaar dat we onze agriturismo nu te koop aan bieden.

Dit is een unieke kans voor diegenen die het avontuur willen aangaan, maar die tegelijkertijd een aantal basiszekerheden op prijs stellen, zoals: . . . . . . .

een goed onderhouden landgoed een prachtig gerenoveerde hoeve een schaduwrijke camping met een nieuw sanitairgebouw een financieel uitermate gezond bedrijf een groot en tevreden klantenbestand alle noodzakelijke vergunningen en met volop (groei)mogelijkheden voorhanden

Kortom een prachtplek om te wonen en te werken, helemaal klaar om zo in te stappen!

Download hier onze verkoopbrochure.

Emigreer Magazine

Www.Experienzimmigration.co.nz/

Rugby World Cup De Rugby World Cup in Engeland is begonnen! Grote kans dat je nu zegt “ja en…?” of er helemaal niets over gehoord hebt.

Rugby is nou eenmaal geen grote sport in Nederland. Het is de nummer 1 sport in Nieuw-Zeeland. Het nationale team, de All Blacks, hebben heldenstatus. Vier jaar geleden werd de World Cup in Nieuw-Zeeland gespeeld en stond het hele land op zijn kop (ook al voordat ze wereldkampioen werden). Nu merk je er op straat nauwelijks iets van.

Het komt door het journaal dat ik weet dat het evenement gehouden wordt. Het nieuwsblok besteedt zeker 5 minuten per dag aan de All Blacks. Wat ze gegeten hebben, welke toeristische attracties ze bezocht hebben, hoe de training ging. Je kent het wel, zo gaat het ook met het Nederlands elftal. Het sportdeel doet dit nog eens dunnetjes over.

Maar ga je winkelen dan merk je niets. De supermarkten hebben geen verzamelkaarten of spelerspoppetjes. De etalages zijn niet zwart gekleurd. Reclames op tv hebben wel spelers van de All Blacks, maar dat is altijd al zo.

Nu het toernooi begonnen is, is het in gesprekken het eerste onderwerp dat ter sprake komt, maakt niet uit of dit op het werk is of in een sociale omgeving. De Rugby World Cup leeft wel degelijk onder de mensen, maar het wordt heel anders beleefd dan een WK waar het Nederlands elftal aan mee doet.

Men kijkt thuis of in de kroeg en men praat over de wedstrijden, maar er is weinig behoefte aan poeha eromheen.

Iedereen gaat er ook vanuit dat de All Blacks wereldkampioen worden. Ik weet het, dat denken we in Nederland ook altijd van het Nederlands elftal. Het verschil is dat de All Blacks ook echt een kans hebben om (weer) wereldkampioen te worden.

Fija van Bokhoven Licensed Immigration advisor info@experienzimmigration.co.nz

Emigreer Magazine

ONTVANG VIJF GRATIS VERHUISOFFERTES

Vraag hier uw offertes aan Voor dat er verhuisd kan worden, moet eerst alles op orde zijn. Alles moet klaar staan en ingepakt zijn waarbij gewicht ook een rol speelt. Verdeel het gewicht over meerdere dozen en pak alles goed in.

Wikkel breekbare spullen in noppenfolie of doeken en plaats deze zorgvuldig in de dozen. Zorg dat de dozen gelabeld zijn met de naam of afkorting van de kamer van bestemming. Nummer de dozen en maak een lijst zodat je altijd weet wat er in een doos zit.

Daarmee kunnen de dozen tevens rechtstreeks in de juiste kamers worden gezet.

Verhuizen naar het buitenland:

Inpakken Het is van groot belang dat de inboedel zeewaardig verpakt wordt, omdat de lading behoorlijk kan bewegen tijdens het laden en/of lossen de containerscheper (of van het vliegtuig) en uiteraard ook tijdens de vaart (of vlucht). Met name kostbare en breekbare goederen zoals schilderijen, servies en glaswerk of antiek worden dienen vakkundig verpakt te worden, soms zelfs in speciale houten kratten. U kunt ervoor kiezen om een deel van het inpakken zelf te doen, zodat u op de verhuiskosten kunt besparen. Wij raden u echter aan om vooral bij overzeese verhuizingen het inpakken over te laten aan uw verhuisbedrijf.

Demontage De demontage van grote meubelen die niet in zijn geheel vervoerd kunnen worden kunt u laten uitvoeren door uw verhuizer. De meeste verhuizers hebben een handyman in dienst die zich over de demontage zal ontfermen. Besluit u dit zelf te doen overleg dan van te voren met uw verhuisbedrijf welke goederen gedemonteerd moeten worden. Omdat bij verhuizingen overzee de prijs vaak per kubieke meter wordt vastgesteld kan het voordeliger zijn om veel grote meubels te demonteren.

Emigreer Magazine

Onderweg naar onze nieuwe bestemming; Ibiza!

Met Noa (onze bonteboer papegaai) tussen ons in tijdens een plaspauze.

Sinds ik blog over ons Ibiza avontuur krijg ik regelmatig mails en berichten van lieve lezers met vragen. Hoe doe je dat dan, emigreren? Waar begin je en wat heb je nodig? Tijd voor een blogpost dacht ik nadat ik het zoveelste mailtje met tips aan het versturen was. Bij deze vijf tips bij emigratie plannen…

Je kent ze wel, de horror emigratie verhalen van Ik Vertrek. Voor ons was het een inspiratie bron in het proces voor de emigratie. Maar dan vaak op het gebied van: ‘zo moet het niet’. Over het algemeen merk ik dat er twee grote beweegredenen zijn om te emigreren. Er zijn mensen die echt weg willen uit Nederland. Zij die het klimaat, de stress, de regeltjes zat zijn bijvoorbeeld.

De andere groep zijn vaak mensen die zogezegd ‘verliefd’ worden op een ander land en besluiten te vertrekken. Zoals de meeste van jullie weten horen wij bij die laatste groep. Dolgelukkig waren we in Nederland. Maar op Ibiza voelden we al snel iets dat zei; ‘hier willen we wonen’. Maar hoe doe je dat nou?

Waar begin je en waar moet je aan denken?

Emigreren doe je zo - 5 tips!

Inkomen Hoewel ik hier liever niet over nadenk, is dit toch echt belangrijk. Hoe en waarvan ga je rondkomen?

Wat voor werk doe jij of je partner, of kan je gaan doen in het land waar je heen wil? Bedenk je wat de opties zijn en wees flexibel. Je carrière moet even op een lager pitje komen wellicht en misschien ga je niet het werk doen dat je voor ogen had, ben daar op voorbereid. Om de stap te maken is het handig dat je een spaarpot(je) hebt, zodat je in het ergste geval voorlopig rond kan komen. Bereken wat je per maand minimaal nodig hebt en maak daar omheen het plan. Je zult zien dat nog niet de helft ervan uitkomt, maar dat terzijde ;).

Emigreer Magazine

Lef Oke, je hebt een beetje uitgedokterd hoe en wat.

Wat nu? Gaan! Dat is mijn advies aan iedereen. Je kan plannen wat je wil, zoeken op afstand naar baan en huis. Maar uiteindelijk zul je merken dat het op locatie echt gemakkelijker gaat. Leer de mensen, de omgeving kennen en dompel je onder in de nieuwe wereld die jou thuis wordt. Ga het avontuur aan en heb vertrouwen dat er iets op je pad komt, dat juist voor je is. Wij hebben ons zelf een termijn van een jaar gegeven om te wennen. Los te komen van Nederland en heimwee-vrij te zijn. Mocht een van ons na dat jaar ongelukkig(er) zijn dan in Nederland, dan gaan we samen terug. Echter wisten wij al na 4 maanden dat het zo’n vaart niet zou lopen, omdat we beide op onze plek zitten.

Taal Wil je echt kans van slagen hebben, leer dan de taal! Als je geluk hebt kan je uit de voeten met Engels, of in sommige gevallen zelfs Nederlands (Nederlandse Antillen). Je zult merken dat je de lokalen al snel meer op je hand hebt, als je kan laten horen dat je je best doet. Vloeiend de taal spreken hoeft niet, maar met de basis aankomen en dan leer je de rest ter plekke vanzelf. Bovendien vinden veel lokalen het leuk om zelf bijvoorbeeld Engels te leren. Zo help je elkaar een handje!

Huisvesting Veel mensen vinden het belangrijk van te voren te weten waar ze terechtkomen. Deze controle moet je leren loslaten. Je wilt avontuur, je krijgt avontuur.

Wij hebben een tijdelijk onderkomen gevonden via airbnb en zijn vanaf daar ter plekke gaan zoeken naar huurhuizen. Zo zit je dichtbij het vuur en dat gaat veel beter dan via internet. Bovendien kan je adequaat reageren en voorkom je dat je opgelicht wordt. Bedenk je ook of je je geheel wil uitschrijven uit Nederland of bijvoorbeeld om bepaalde redenen nog wat aan wil houden. Een post-adres, woning, etc? Allemaal zaken om over na te denken voor je alle schepen achter je verbrand.

Cultuur Probeer je in te lezen in de cultuur. Welke seizoenen kent het land en in welk seizoen is het slim om je biezen te pakken en het avontuur te starten bijvoorbeeld?

Voor ons was het gunstig om in het laagseizoen, na de zomer, te gaan zodat de huurwoningen vrij zouden komen. Niet het meest geliefde seizoen (bij toeristen), maar achteraf gezien wel het beste seizoen om de locals te leren kennen en onze weg te vinden in ‘het echte’ Ibiza. Lees je in over de prijzen, gebruiken, feestdagen, zodat je weet wat je kan verwachten.

Verwacht niet dat het zo gaat als in Nederland en probeer je aan te passen aan het ritme van het land.

Maar verwacht ook niet helemaal af te zijn van de bureaucratie die je uit Nederland kan missen als kiespijn, want je zult zien dat ze in het nieuwe land ook voor elke handeling een stempeltje kennen.

Knoop doorgehakt? Nu is het een kwestie van een datum prikken. Spullen inpakken (en vooral wegdoen) , afscheid nemen en gaan! Geniet van het avontuur. Ik zeg altijd; ik heb liever spijt van iets dat ik wel heb gedaan, dan van iets dat ik nooit heb gedaan!

Teruggaan kan altijd nog.

Emigreer Magazine

Na uw pensioen emigreren?

Er is een leven over de grens!

Droomt u van een leven in het buitenland? Ziet u zichzelf al zitten onder een palmboom of in een romantisch bergdorp? Met dromen alleen komt u er niet.

Wat u nodig hebt, is een scherpe blik om uw weg te vinden in de wereld van wetten, hypotheken en makelaars.

Emigreren De laatste jaren vertrekt een toenemend aantal 55-plussers naar het buitenland.

Populaire landen onder senioren zijn Frankrijk en Spanje, maar ook buurlanden Duitsland en België zijn in trek. De grootste groep emigranten bestaat nog steeds uit twintigers en dertigers, die vooral uit economische motieven vertrekken. De emigratie is echter onder ouderen het sterkst gestegen.

Uit eerder onderzoek (Immo International) blijkt dat emigranten hun keuze laten bepalen door het klimaat, de afstand, de prijs van de huizen en de rust en schoonheid van het landschap. In welk land ze uiteindelijk terechtkomen, is van minder belang.

Verblijfsvergunning Wanneer u over de grens gaat wonen, hebt u om te beginnen een verblijfsvergunning nodig. Deze vraagt u aan bij de ambassade

of het consulaat van het land waar u wilt gaan wonen. Elk land zal eigen eisen stellen. Soms zult u bijvoorbeeld een verklaring van goed gedrag moeten overleggen of een gezondheidsverklaring.

De laatste jaren is het eenvoudiger geworden om te verhuizen binnen de Europese Unie. Voor landen daarbuiten is de procedure doorgaans lastiger. Een beknopt overzicht met de regels per land (helaas nog niet compleet) is te vinden op www.verhuisadvies.nl. Om het precies te weten, neemt u contact op met de ambassade van het land.

Papierwinkel Bij emigratie moet u rekening houden met heel wat administratieve rompslomp. Denk aan: 

het afsluiten van nieuwe of aanvullende verzekeringen



het regelen van zaken rond pensioen en AOW



het opzeggen van abonnementen



uitschrijving uit het bevolkingsregister.

Emigreer Magazine

Belastingen Als u emigreert, blijft u in veel gevallen belastingplichtig in Nederland. Bijvoorbeeld wanneer u inkomsten uit Nederland ontvangt, zoals pensioen- of sociale uitkeringen, of wanneer u in Nederland onroerend goed bezit. Wat uw huis betreft krijgt u vaak te maken met de buitenlandse fiscus.

Nederland heeft met bepaalde landen verdragen gesloten, op grond waarvan dat land een sterker heffingsrecht heeft.

Vanwege de gecompliceerde regels is een goede adviseur aan te raden.

Ook is het verstandig om naar uw belastingkantoor te gaan. Daar krijgt u hulp bij het afhandelen van lopende belastingzaken, zoals de betaling van openstaande aanslagen en stopzetting van de voorlopige teruggaaf. Wanneer u uw auto meeneemt naar het buitenland, moet u het kenteken afmelden bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Zeker doen: kijk op www.belastingdienst.nl of vraag bij de Belastingdienst de folder over emigreren aan.

Het is verstandig om een familielid of kennis te zoeken die na uw vertrek uw zaken in Nederland waarneemt. Dat is handig wanneer er dingen geregeld moeten worden met banken, verzekeringsmaatschappijen, de Belastingdienst of uitkerende instanties.

Gevolgen voor uw AOW Verhuizen naar het buitenland kan gevolgen hebben voor uw AOW. Het is niet zomaar mogelijk een Nederlandse sociale zekerheidsuitkering naar ieder land mee te nemen.

Uw uitkering kan worden verlaagd of zelfs helemaal gestopt als u buiten Nederland gaat wonen.

Dit is onder andere het gevolg van de wet Beperking Export Uitkeringen (BEU).

De gedachte hierachter is dat de overheid alleen nog uitkeringen in een ander land wil betalen, als er met dit land goede afspraken zijn gemaakt over controle op die uitkeringen.

Als er geen goede afspraken zijn, ontvangt een alleenstaande 50 procent van het netto

minimumloon in plaats van 70 procent.

Een gehuwde of samenwonende met een jongere partner ontvangt ook 50 procent én geen oeslag. Voor twee gehuwden of samenwonenden verandert er niets. Zij ontvangen beiden 50 procent. Voor EU/ EER-landen en voor verdragslanden zullen er meestal geen problemen zijn. Het is wel raadzaam hierover vooraf bij de SVB informatie in te winnen.

EU/EER België, Bulgarije, Cyprus (Griekse deel), Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Groot- Brittannië, Hongarije, Ierland, IJsland, Italië, Liechtenstein, Letland, Litouwen, Luxemburg, Malta, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Portugal, Roemenië, Slovenië, Slowakije, Spanje, Tsjechië, Zweden en Zwitserland.

Verdragslanden Argentinië, Aruba, Australië, Belize, Bolivia, Botswana, Brazilië, Canada, Chili, Costa Rica, Ecuador, Egypte, Filippijnen, Gambia, Hongkong, Indonesië, Israël, Jordanië, Kaapverdië, Kroatië, Macedonië, Mali, Marokko, Monaco, Nederlandse Antillen, Nieuw-Zeeland, Pakistan, Panama, Paraguay, Québec, Suriname, Thailand, Tunesië, Turkije, Uruguay, Verenigde Staten, Zuid-Afrika en ZuidKorea. Met diverse landen lopen onderhandelingen.

Uw huisdier mee?

Sinds 2004 gelden binnen de EU bepaalde regels voor meereizende huisdieren.

Uw hond of kat moet zijn ingeënt tegen hondsdolheid, herkenbaar zijn via een identificatiechip of tatoeage en in het bezit zijn van een Europees dierenpaspoort.

Emigreer Magazine

Kinderbijslag Uw hele gezin gaat buiten Nederland wonen

Verdeling van de AOW klanten waar ze un wonen.

Als u de kinderbijslag krijgt en in een ander land gaat wonen, maar in Nederland blijft werken, verandert er meestal niets aan uw kinderbijslag.

Maar als u ook in het buitenland gaat werken, krijgt u alleen nog Nederlandse kinderbijslag als u:  tijdelijk buiten Nederland werkt en een detacheringsverklaring heeft, of  als Nederlander in het buitenland in dienst van een Nederlandse overheidsinstelling werkt.

Gaat u buiten de Europese Unie (EU) of EER wonen, terwijl u wel in Nederland werkt, dan krijgt u alleen kinderbijslag als u in een land woont waarmee Nederland een 'handhavingsverdrag' heeft gesloten. Dit is een verdrag waarin afspraken staan over de controle op uitkeringen, zoals de kinderbijslag.  Met welke landen heeft Nederland een handhavingsverdrag gesloten?  Overzicht EU- en EER-landen

Gezinsbijslag uit een ander land Soms krijgt u of uw partner ook gezinsbijslag van een ander land of internationale organisatie. Dan krijgen u en uw partner niet allebei het volledige bedrag.

Landen hebben afgesproken wie de gezinsbijslag "bij voorrang betaalt". Als de buitenlandse gezinsbijslag hoger is, betaalt dat land meestal een aanvulling op de Nederlandse gezinsbijslag. Zo gaat u er samen niet op achteruit.

De Nederlandse gezinsbijslag is niet alleen de kinderbijslag, maar kan ook kindgebonden budget en kinderopvangtoeslag zijn.

Voorbeeld: U krijgt van land A € 110,- gezinsbijslag per maand.

Uw partner krijgt € 130 gezinsbijslag per maand uit land B. Als land B bij voorrang betaalt, krijgt uw partner € 130 per maand van land B en u niets van land A. Als land A bij voorrang betaalt, krijgt u € 110 per maand van land A en uw partner een aanvulling van € 20 van land B.

Woonlandbeginsel Sinds 1 juli 2012 is het voor de hoogte van de kinderbijslag ook van belang in welk land het kind woont vanwege de inwerkingtreding van de Wet woonlandbeginsel. De hoogte van de kinderbijslag wordt daarmee afgestemd op het kostenniveau van het land waar het kind woont. Deze wetswijziging heeft geleid tot bezwaar- en beroepzaken. De rechter heeft begin 2014 uitspraak gedaan en in een aantal gevallen de toepassing van de woonlandfactor afgewezen. De SVB heeft hoger beroep tegen deze uitspraak aangetekend. Op 12 december 2014 heeft de De Centrale Raad van Beroep uitspraak gedaan in een aantal zaken tegen de toepassing van de woonlandfactor bij de kinderbijslag voor Turkije, Egypte en Marokko. De verlaging van de kinderbijslag op grond van de Wet woonlandbeginsel voor kinderen die in Marokko wonen is in strijd met het internationale recht, voor kinderen die in Turkije of Egypte wonen is dat niet het geval.

Bron: SVB

Bron: SVB

Emigreer Magazine

Internationale verhuizers

mediamix P u b l i s h i n g

Adios Holanda Wereldverhuizers Atlas Movers Derksen Verhuizingen Dijkshoorn HACON containerverhuizingen HALO wwereldverhuizer Hazeleger verhuisservice Jacobs verhuizingen B.V. Oranje verhuizers Stealth-Verhuizingen

Vraag hier 6 verhuisoffertes aan!

Doorklikken naar deze Internationale verhuisbedrijven kan ook via de hompage van www.emigreermagazine.nl

Emigreer Magazine

AGENDA 2015 Datum: 2 t/m 4 oktober 2015

Jaarbeurs Utrecht.

Klik hier voor meer informatie

Bent u op zoek naar een tweede huis in binnen- of buitenland? Dan bent u hier op de juiste plek!

De beurs richt zich naar een heel specifieke doelgroep: de medioren van deze samenleving. Het gaat meestal om tweeverdieners (40-plussers) met een hoger dan gemiddeld netto-inkomen en kinderen die het huis uit zijn.

Vroeger was die leeftijdscategorie eerder geneigd om te sparen, maar nu willen ze genieten, zichzelf in de watten leggen.

Emigreer Magazine

Emigratie naar Canada in 1960

Onderstaand verhaal van Ton Meijnders (1928-2008) schets het beeld van de emigratie van zijn gezin aan het begin van de zestiger jaren naar Canada en over het verloop van het leven in Canada. Het verhaal draagt bij aan het verkrijgen van een beter beeld van de emigratie in deze periode.

Van emigratie tot immigratie en verder Hoe kwamen wij ertoe om te emigreren? Hoewel niet de enige reden, speelde geld een belangrijke rol. Het begon toen ik me in 1959 een hoedje schrok van de inkomstenbelasting, die ik zou moeten betalen ondanks de goede zorgen van mijn accountant om dat bedrag zo klein mogelijk te houden.

De enige mogelijkheid die ik zag, om het bedrag verder te beperken, zou neerkomen op fraude en daar voelde ik niets voor. Ik sprak er over met mijn vrouw. Zij wist ook geen oplossing voor de belasting, maar ze had wel een ander idee: "Laten we het land verlaten"! Een neef en nicht waren in 1957 naar Canada geĂŤmigreerd en hij scheen daar zijn draai goed gevonden te hebben. Emigratie sprak me echter niet direct aan.

Ik had een aardige zelfstandige baan. We konden ons een auto veroorloven en we en woonden in een nieuwe flat in Tilburg. En dat al na pas 5 jaren getrouwd te zijn. Dat was allebei bijzonder. Immers veel jonge paren waren door de naoorloogse woningnood gedwongen bij hun ouders in te wonen. De hoogte van de belasting was niet het enige wat me tegenstond; aan de andere kant verdiende ik te veel om van sociale voorzieningen gebruik te mogen maken. Zo moest ik het gezin particulier verzekeren en de kosten daarvan drukten behoorlijk op het inkomen.

Emigratie liet me toch niet los. Ik probeerde eens te solliciteren naar een functie bij Shell op Curaçao. En we keken met belangstelling naar AustraliÍ en Zuid-Afrika. Landen met haast onbeperkte mogelijkheden, alleen in Australie waren arbeidsonrusten en Zuid-Afrika begonnen de problemen met de apartheid. We besloten om daar niet heen te gaan. Op dat moment kwam de optie Canada kwam weer te voorschijn. Ook dat was afwegen: het is daar bijna altijd winter. Maar er kwamen telkens weer positieve berichten van neef en nicht.

Emigreer Magazine

Zojuist hadden ze hun eigen woning gekocht in Calgary, Alberta. Volgens mijn vrouw was het daar fantastisch: daar zouden we naar toe moeten gaan. Ik was een beetje nuchterder. Wat zou het niet allemaal betekenen? Was er voldoende werk voor mij? Zou de taal geen hinderpaal vormen? Zouden we weer van de grond af aan opnieuw moeten beginnen? Wat zouden we moeten doen met onze meubelen en onze elektrische aparaten?

Na een paar maanden lang de zaak te hebben overwogen en stapels literatuur over Canada te hebben doorgelezen, heb ik contact opgenomen met het Canadese consulaat in den Haag. Van hen kreeg ik een dikke enveloppe met voor ons belangrijk materiaal. Het vertelde je hoe het leven daar in het algemeen was, echt anders dan wat wij gewend waren, het gaf statistieken over de verschillende industrieen, de streken waar vele banen in industrie open stonden en de provincies waar voornamelijk argrarische werkers nodig waren, etc.

Dat was nou echt wat we nodig hadden. Een, niet onbelangrijk, ook de belastingvooruitzichten waren gunstig.

Ik denk dat we toen de beslissing genomen hebben.

We hebben eerst onze ouders ingelicht. Ze vatten het gelukkig goed op. Het belangrijkste was onze toekomst. Dat er een kans was dat ze ons nooit meer terug zouden zien, kwam niet ter sprake. Broers, zusters en vrienden dachten er anders over. Zij vonden het dom dat wij een goeie baan, een aardig huis etc. zouden achter laten voor een onzeker bestaan in een ver land. Natuurlijk waren we met die beslissing niet over een nacht ijs gegaan. Onze kinderen zouden geen familie kennen. Wij zouden onze vrienden en kennissen op moeten geven. We zouden al onze bruggen moeten verbranden.We zouden niet meer op de hulp van anderen kunnen rekenen. We zouden helemaal op ons zelf zijn.

Op een dag vroeg in 1960 reden we naar den Haag om onze opwachting bij de Canadese emigratieautoriteiten te maken. Het werd een dag van wachten en tenslotte een kort bezoek aan een ambtenaar, die ons het hemd van het lijf vroeg, al onze papieren controleerde en ons tenslotte weer naar huis stuurde. We zouden worden ge誰nformeerd of we naar Canada mochten of niet.

Een paar weken later kregen we een aangetekend stuk thuis. We konden naar Canada komen, mits we dit voor de 15de april deden. Als we het niet konden doen voor die tijd dan moesten we opnieuw toestemming aanvragen.

We besloten de reis per boot te maken. We dachten daarbij aan een verlate huwelijksreis. Die hadden we

namelijk nooit gemaakt. Toen we trouwden besteedden we onze laatste centjes aan meubilair en dergelijke.

Toentertijd moest je contant betalen - kopen op afbetaling was nog niet bekend - anders kreeg je niets. Ik vind het nog steeds het beste systeem. Het zou een tocht worden van ongeveer 9 a 10 dagen met de boot en dan nog een aantal dagen met de trein. Intussen moesten we beslissen wat we mee zouden nemen. We besloten dat al onze meubelen mee zouden gaan, behalve ons bed , de electrische aparaten, het gasfornuis en de auto en onze fietsen. De te verhuizen inboedel werd om een ernorme kist verpakt. Wat we niet mee konden nemen moesten we dus van de hand doen.

Dat ging ons wel aan het hart.

Op 31 maart 1960 stapten we in Rotterdam aan boord van de Rijndam. Na een uurtje ging de scheepshoorn en was het tijd om afscheid nemen van de familieleden die aan boord gekomen waren. Even later zagen we ze weer op het observatie-dek achter het glas tegenover de boot. Langzaam maar zeker zagen wij onze geliefden verdwijnen.

Wij, dat waren: mijn vrouw Willie, 26 jaar oud, ikzelf Ton, 32 jaar, onze oudste dochter Yvette, bijna 4, onze jongste dochter in die tijd: Odette en onze zoon Antoni in de wandeling Toyke (nog steeds) van 1 jaar. Daar gingen we dus met ons vijven. Een vader zonder uitzicht op een baan, een moeder die geen Engels sprak, twee peuters en een baby. Maar we waren vol goede moed.

Onze zogenaamde "huwelijks reis" viel finaal in het honderd. We hadden 2 dagen mist en 7 dagen hevige storm (windkracht 8) en het overgrote deel van de passagiers en bemanning was zeeziek. Iedere maaltijd gingen wij naar de eetzaal en soms waren wij de enige personen die kwamen eten. Het eten was om elk geval voortreffelijk. Onze hut was minder, die lag op het achterdek vlak boven de propeller. Door de hevige golfslag kwam de schroef dikwijls boven water en dan schudde het hele achterdeel van de boot. Onze zoon was nog in de luiers. Mijn vrouw besloot voordat we vertrokken eens iets nieuws te proberen voor de reis: papieren luiers. Ze waren duur, maar perfect voor gebruik aan boord van een schip. Ook de aankomst was niet zoals we die hadden voorgesteld.

Vanwege de ijsgang op de St. Laurensrivier was de kapitein gedwongen om in Quebec-city aan te meren.

Dat had een extra treinreis tot gevolg, maar daar vertel ik zo over. Op 8 april 1960 zetten we voet op Canadese bodem.

Emigreer Magazine

Van emigranten werden we nu immigrants. Eerst moesten we door de douane, de immigratieautoriteiten hadden ons al aan boord gezien. Omdat we in Quebec waren, probeerde ik mijn kennis van de Franse taal op de douaneambtenaar. Dat viel in goede aarde en wij keuvelden wat in zijn taal. De man zou onze bagage (13 koffers) moeten inspecteren (Ik zag dat andere reizigers al hun koffers moesten openen en en ik vreesde het ergste). Maar tot mijn verbazing nam hij echter een stuk krijt en plante 13 kruizen op 13 koffers. "Bon voyage" was zijn afscheidsgroet en wij konden in de trein stappen. De eerste hindernis in Canada was genomen.

De treinreis van Quebec naar Montreal was een volgende nieuwe ervaring. Een oude smerige trein, waarvan de verwarming niet goed werkte, papier om de handen te drogen in het toilet. Dit moet wel de oudste trein geweest zijn van de C.N.R. Maar we mochten niet klagen, want we hadden een coupĂŠ voor onze familie alleen. De trein vertrok en spoedig waren we onderweg naar Montreal, de grootste stad van Canada. Maar zover kwamen we voorlopig niet, want de trein wilde op een gegeven ogenblik niet verder. Hij stond eerst uren stil en ging vervolgens weer rijden, maar wel uiterst langzaam.

Eindelijk bereikten Montreal, waar de conducteur vertelde dat de trein niet verder ging en dat we de volgende dag in een andere trein onze tocht voort konden zetten.

We konden in de trein blijven tot de volgende morgen 8 uur en onze nieuwe trein zou om 4 uur in de namiddag vertrekken. Dit betekende dat we onze eerste nacht op Canadese bodem in die smerige trein doorbrachten en dat we het grootste gedeelte van de volgende dag onszelf moesten redden in een vreemde miljoenen stad. Het was een nacht die ik niet graag zou willen herhalen. De baby was inmiddels volkomen uitgeput en zou nodig in bad moeten. We probeerden zittend te slapen, de enigen die een redelijk goeie nachtrust kregen waren de meisjes. Zij sliepen door alles heen en voelden zich waarschijnlijk heel comfortabel, ondanks de houten banken waar we op zaten of lagen. Mijn vrouw had waarschijnlijk de moeilijkste taak, namelijk om de jonge heer Meijnders redelijk schoon te houden en hem aan het slapen te krijgen (uiteraard op moeders' schoot).

De volgende ochtend maakten we voor het eerst echt kennis met Canada. We wandelden Montreal in om te ontbijten. Ook dat was weer een heel nieuwe ervaring. Het menu stond op de muur, maar het leek Chinees voor me met onbekende woorden en afkortingen. De uitspraak van mijn Engels bleek te wensen over te laten. Ik sprak Engels Engels en dat verschilt nogal van het Canadese Engels (en dat is weer anders dan het Amerikaanse Engels).

Emigreer Magazine

Maar het lukt toch om wat te bestellen. Na het ontbijt hadden we nog ongeveer 7 uren wachten voor de boeg voordat de trein zou vertrekken. We slenterden door de binnenstad van Montreal totdat we vermoeid raakten en de kinderen begonnen te klagen. Mijn vrouw is toen boodschappen gaan doen in een supermarkt, haar eerste ervaring met winkelen in ons nieuwe leven.

Terug op het station stond onze nieuwe trein al klaar.

Dit keer was het geen immigrantentrein. De trein was relatief schoon en de zittingen waren niet van hout, maar bekleed met een soort imitatie leer. Via Ottawa reden we richting Winnipeg. We passeerden heel wat kleinere plaatsen. Op de stations waren kleine winkeltjes waar iedereen eten kocht. We hebben een keer in de trein warm gegeten, maar dat beviel niet zo goed.

Neef en nicht waren inmiddels van Calgary verhuisd naar Prince Albert in Saskatchewan. Daarom stapten we in Saskatoon op een lokale trein naar Price Albert.

We kwamen daar op de 11de april om 12 uur in de middag aan en werden gelukkig opgewacht. Wat waren we blij dat we het opgezamelde vuil kwijt konden raken in een warm bad. En dat bed was zo goed om te voelen. We sliepen een gat in de volgende dag. Toen was het plannen maken geblazen. Onze neef kende een Nederlandse familie in Calgary die mij wel in de kost zou willen nemen. Dat zou dus mijn onderdak zijn voor de volgende weken en ik hoopte in die tijd een baan te vinden. Maar eerst moest ik wat rust hebben en gewend raken aan de manier waarop Canadezen leven. Na bijna

een week besloot onze neef mij naar Saskatoon te brengen en vandaar kon ik de trein naar Calgary nemen.

Mijn neef bracht me in Saskatoon naar het station.

De trein zou niet eerder vertrekken dan laat in de middag, maar mijn neef had werk te doen, dus zat ik alleen op het station. Wat moest ik doen? Het duurde nog uren voordat de trein zou vertrekken. Waarom niet gaan solliciteren naar een baan? Zo gezegd zo gedaan. Niet te ver van het station was de lichte industrie-wijk. Ik ging van deur tot deur. Zo leerde ik wat ze daar aan een sollicitant vroegen. Wat voor ervaring was de voornaamste vraag, daar op volgde referenties en wat voor scholing ik had, had ik een auto, een eigen huis, was ik getrouwd en ook een aantal medische vragen o.a. ging ik dagelijks naar de w.c. Ik ontdekte dat scholing in overeenstemming moest zijn met de baan. Bij voorbeeld toen ik solliciteerde als vuilnisman disqualificeerde mijn universiteitsopleiding mij. Dat was dus een belangrijke ontdekking voor me en waarschijnlijk erg dom om dat in zulk een geval te vermelden. Ik kreeg steeds hetzelfde antwoord te horen: te veel scholing.

Ik kreeg weliswaar geen baan in Saskatoon, maar ze vroegen me wel overal naar mijn adres om me bericht te sturen als er een baan open kwam. Ik moest ze teleurstellen, ik had nog geen adres!

Emigreer Magazine

Na een treinreis van 10 uur kwam ik in Calgary aan.

De bus daar was weer een nieuwe ervaring, die me nog altijd bijstaat. Geen conducteur zoals we toen gewend waren in de tram in Amsterdam. Gelukkig waren er meer passagiers die met die bus mee wilden. Ik liet ze voor gaan - je moest de chauffeur betalen met gepast geld - om af te kijken hoe ze het deden met het betalen.

Je gooide je geld in een bak naast de bestuurder, de kant aan de zijde van de bestuurder was van glas zodat hij kon zien of je voldoende geld betaalde, hij haalde dan een handeltje over waardoor je geld verdween en gaf je dan een ticket waar de datum en de tijd was afgestempeld.

De familie Wiersema verwelkomde me met open armen en nu na 40 jaren ben ik nog blij dat ik bij hen terecht kon. De zes weken ging ik iedere dag naar de binnenstad en solliciteerde ik op ieder adres van de 4de avenue tot de 18de avenue aan de zuidkant van de Bow rivier, zonder succes. Na zes weken kwam mijn vrouw met onze kinderen naar Calgary. We konden nog wel een paar weken bij de Wiersema's blijven, maar we moesten daarna wel een onderdak voor ons zelf zoeken. Dat vonden we spoedig. We hadden nu dus woonruimte voor onszelf, maar er was nog een klein probleem. De kist met onze meubels was nog niet aangekomen. We vroegen uiteindelijk hulp aan een kerkelijke organisatie en die leende ons een bed met een matras waar een groot gat in was gebrand, 2 matrassen voor de kinderen, met lakens en dekens, een paar handdoeken en pannen, borden vorken en lepels en een paar messen en 3 kopjes. Het leuke was, dat we niet allemaal tegelijk iets konden drinken en als er visite kwam was het helemaal vermakelijk. Als tafel hadden we een stevige kartonnen doos en met eten zaten we altijd op de vloer. We hadden namelijk geen tafel en geen stoelen.

Mijn vrouw was de eerste die een baan vond. Ondanks haar gebrekkige kennis van de taal, kreeg ze een baan als hulp-verpleegster in een bejaardenhuis. Ze werkte van 2 uur in de middag tot 10 uur in de avond. Gedurende de tijd dat zij werkte, paste ik op de kinderen. 's Ochtends ging ik er nog steeds op uit om te solliciteren Ondertussen was het zomer geworden, ik had nog steeds geen baan en ons gespaarde geld werd minder en minder. We besloten daarom te verhuizen. We gingen naar een kelder-woning in een betere buurt (in de vorige woning voelden we ons niet erg op ons gemak).

Uiteindelijk kreeg ik een baan. Ik voelde me erg gelukkig: eindelijk kon ik weer geld verdienen. Het was een fabriekje waar ze plastic zakken maakten. Ik moest een machine bedienen die plastic folie maakte. Op regelmatige tijden stortte ik een zak met plastic in een bak bovenop de machine. Die zakken waren 100 kg zwaar

en ik moest ze de ladder op dragen. Ik geloof dat mijn rug nooit meer normaal geworden is na die ervaring. Maar ik verdiende $40 dollar per week. En mijn vrouw hoefde niet meer buitenshuis te werken.

Ze ging naaien voor andere mensen. Daar was ze heel goed in.

Al na 2 maanden werd ik ontslagen vanwege gebrek aan werk. Ik vond gelukkig meteen andere baan. Ik werd hoofd bedrijfsvoering van een fabriek waar kartonnen verpakkingsmiddelen werden gemaakt.

Het salaris was goed en ik voelde me rijk. Spoedig begonnen we te denken aan een eigen huis. Met enige moeite (de bank kende ons nog niet) kregen we hypotheek en in maart 1961 konden we ons eigen, nieuw gebouwde huis betrekken. Net daarvoor kregen we eindelijk onze meubels terug. We moesten daarvoor wel een fiks bedrag aan opslagkosten betalen. Het bleek dat de spoorwegen de kist naar de verkeerde plaats hadden gestuurd, maar men wilde wel even afrekenen. Had ik de Canadese wet beter gekend, dan hadden zij mij moeten betalen voor het ongerief. Ondertussen ging het op het kantoor niet geweldig. Het personeel beschouwde mij als een buitenlander, een indringer, die een goede baan had weggenomen van een Canadees. Ze zonden me naar Coventry. Dat betekent dat niemand met je praat.

Alleen wanneer het hoog nodig was, voor het werk werd er met me gesproken. Dat was een ellendige tijd en ik durfde het niet aan mijn vrouw te zeggen ( ik heb haar dat pas jaren later verteld).

Dat ging maandenlang maar plotseling kwam er verandering. De ene dag sprak niemand tegen me en de volgende dag nodigden ze me uit voor koffie en koekjes. Iedereen begon toen te praten en van toen af aan was het ijs gebroken. Ik bleef 5 jaren met dat bedrijf. Intussen had ik een auto gekocht en mijn Alberta rijbewijs gehaald (voor iedere provincie moet je weer een rij examen afleggen). Maar het begon weer te kriebelen. Ik realiseerde mezelf, dat als ik vooruit wilde komen, ik van betrekking moest veranderen. In 1966 zei ik de kartonnen dozen vaarwel en begon te werken als een bedrijfsadviseur bij een fabrikant van kleren.

We verkochten ons huis in Calgary en kochten een groter huis in Edmonton. We hadden ondertussen 6 kinderen van ons zelf en een geadopteerde - indiaanse- zoon. In de tijd in Calgary hadden we ook geleerd te kamperen Vele weekenden brachten we door in Kananakis. Soms waren we daar helemaal alleen. We kregen bezoek van herten, af en toe een beer en vele andere wilde dieren.

Emigreer Magazine

Na 6 jaren in Edmonton doorgebracht te hebben, werd het tijd om onze inboedel ergens anders heen te brengen. Dit keer was het naar wat ze hier de "bananen belt" noemen. Het was Vancouver in British Columbia.

Hier werkte ik voor een groot supermarkt concern. Ik bezocht de supermarkten met het doel de productiviteit omhoog te brengen. Ik bleef bij hen tot 1974 en werkte vervolgens korte tijd bij een triplexfabriek en een messenfabriek. Ik had weer pech: beide bedrijven gingen failliet en ik stond op straat.

Ik had een behoorlijk salaris en we leefden daar naar.

Ons gezin bestond inmiddels uit 6 eigen kinderen, 2 geadopteerde kinderen en nog een paar pleegkinderen.

Ik was nu 48 en het begon moeilijk te worden om een baan te krijgen. Ik zag wel in dat ik mijn eisen lager moest stellen, maar ik had er geen idee van wat dat zou betekenen voor mijn inkomen. Ik kreeg een baan bij het Vancouver hoofdkantoor van de post. Mijn salaris ging terug met 45%! Dat was een flinke klap. Ik slaagde er echter in mijn werkgever van mijn kwaliteiten te overtuigen en spoedig verdiende ik veel meer dan wat ik voordien verdiend had. Ik werkte nu als adviseur voor 4 westelijke provincies en de Yukon. Ik was verantwoordelijk voor de planning van de inzet van personeel over een gebied zo groot als half Europa. Ik was voortdurend onderweg, soms wel drie weken aaneen van huis. In de loop van de jaren werden de eisen steeds verder opgeschroefd. Na 14 jaren besloot ik het bijltje er bij neer te leggen. Mijn vrouw had ondertussen een eigen zaak en ik kon haar daarbij helpen.

Huis in Abbotsford In 1993 verkochten we de zaak en woning en kochten een veel kleiner huis op een berghelling in Abbotsford. We kijken uit over een vallei en over de grens in de V.S. Niet dat ik daar ooit zou willen wonen. Canada is voor mij ideaal en het beste land in de wereld om te leven. Ik verloor mijn oudste dochter en mijn vrouw aan kanker en woon nog steeds in hetzelfde huis op de berg wat op zichzelf misschien te groot voor mij is maar het is een huis vol met herinneringen. Ik heb er nooit spijt van gehad, dat ik geĂŤmigreerd ben. Immigreren betekent hard werken, tegenslagen overwinnen en er later de vruchten er van plukken.

Ton Meijnders, Abbotsford BC Canada, januari 2000

Emigreer Magazine

AMBASSADEUR Met trots kunnen we u vermelden wij dat we met Emigreer Magazine officieel ambassadeur zijn van de Stichting Ni単os.

Emigreer Magazine