13 άρθρα
Κυριακή 30 Ιουνίου 2013
Οι προδότες και οι πατριώτες «Το καθεστώς των υπό κρατικοποίηση ακινήτων του Δημοσίου διέπεται από χάος… Από το σύνολο των ακινήτων του Δημοσίου μόλις το 13,5% είναι πλήρως ελεύθερα, ενώ ως άγνωστα χαρακτηρίζονται το 22,75% των ακινήτων και το 40% είναι κα-
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Θ. ΙΓΝΑΤΙΑΔΗ δικηγόρου, πρώην προέδρου ΔΣΘ
ταπατημένα» (πρόσφατη παραδοχή του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιου Σταυρίδη). «Αν είχαμε ξεπούλημα (εννοεί δημόσιας περιουσίας) θα είχαμε και ουρές αγοραστών… Η έλλειψη αγοραστών οφείλεται στην έλλειψη του σταθερού θετικού κλίματος στη χώρα…» (Αντρέας Ταπραντζής, εντεταλμένος σύμβουλος του Ταμείου). Αξίζει βέβαια να τονιστεί ότι από το σύνολο των ακινήτων του Δημοσίου μόλις το 13,5% είναι πλήρως ελεύθερο προς αξιοποίηση. Να θυμηθούμε ότι προ δύο περίπου ετών ξεκίνησε και καλλιεργήθηκε ένα κλίμα αισιοδοξίας, ότι μπορεί η χώρα, εφόσον αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία, να εξασφαλίσει κάποιες εκατοντάδες δισ. ευρώ και να βγει από το αδιέξοδο. Και μάλιστα αντέτεινε με σφοδρότητα τότε η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ: «Με ποιο δικαίωμα ξεπουλάτε τα φιλέτα της χώρας;». Εντυπώσεις και λαϊκισμοί προς άγραν ψήφων της αισχίστης μορφής. Τι απεδείχθη: ότι το κράτος αυτό είναι της πλάκας, γιατί δεν ξέρει τι περιουσία έχει (αλλά και πόσους υπαλλήλους πληρώνει). Και από αυτό το κατασκεύασμα περιμένουμε να μας βγάλει από τα σημερινά αυτοκτονικά αδιέξοδα. Τα παραθέτω όλα αυτά για να καταδείξω πόσο ανεύθυνα, πρόχειρα και στο γόνατο λέγονται και διακηρύσσονται στον ελληνικό λαό πράγματα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δημιουργούν όμως εντυπώσεις στον ελληνικό λαό, ο οποίος εξαπατάται κατ’
εξακολούθηση, έτσι ώστε να χαρακτηρίζονται κάποιοι ως προδότες απάτριδες και αυτοί είναι οι σημερινοί συγκυβερνώντες που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, τα «φιλέτα», και κάποιοι άλλοι αριστεροί υπερπατριώτες να τα υπερασπίζονται. Αναφέρομαι στο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος για να αλιεύσει ψήφους απειλεί και καταγγέλλει τους πάντες. Εμφανίζεται ο μόνος υπερασπιστής της αλήθειας, του συμφέροντος και του δέον γενέσθαι για την έξοδο από την κρίση της χώρας. Ολοι οι άλλοι είναι ξεπουλημένοι στα ξένα συμφέροντα και στο κεφάλαιο. Απειλεί τους ξένους επενδυτές ότι, εφόσον έρθει στα πράγματα, θα τους διώξει από τη χώρα και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, που αποτελεί τη μόνη λύση της εξόδου από την κρίση –τη δημιουργία δηλαδή επενδύσεων αλλά και θέσεων εργασίας-, για όλα αυτά θα κατηγορηθεί εάν οψέποτε γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ότι εξαπάτησε τον ελληνικό λαό. Γιατί τίποτα από αυτά δε θα κάνει. Οφείλω όμως να τονίσω ότι αυτός ο αηδιαστικός λαϊκισμός χαρακτηρίζει όλο το πολιτικό σύστημα, όπως εκφράζεται από τα πολιτικά κόμματα όταν είναι στην αντιπολίτευση. Τα ίδια περίπου έλεγε και ο Σαμαράς, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Επέμενε για την ανάπτυξη της χώρας. Σωστή η θέση, ως μοναδική λύση. Ωστόσο εδώ και ένα χρόνο ποια ανάπτυξη και σε ποιους τομείς έχουμε; Τα λόγια είναι εύκολα. Η πράξη όμως, που απορροφά ό,τι μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αποτελεί και τη σοφία της ζωής. Και απέχουμε πάρα πολύ από το να εφαρμόσουμε την αρχή αυτή. Τέλος θέλω να τονίσω το αυτονόητο, που σ’ αυτήν τη χώρα τα αυτονόητα είναι επαναστατικά. Οτι η Χρυσή Αυγή είναι ante Portas (προ των πυλών) όσο τα κόμματα θα προτάσσουν το κομματικό και όχι το δημόσιο συμφέρον. Ηθικοί αυτουργοί της ραγδαίας ανόδου της Χρυσής Αυγής είναι τα κόμματα που διακυβέρνησαν τη χώρα και απ’ αυτά δεν εξαιρείται και η εκάστοτε αντιπολίτευση, όπως επίσης και ο καθένας από εμάς με όσο ποσοστό βαρύνει τον καθέναν.
Η τεκμηρίωση της γενοκτονίας Χάριν μίας κακώς εννοούμενης σχέσης καλής γειτονίας (αποδεδειγμένα εγκληματικής από τη μία πλευρά) και η πλέον τεκμηριωμένη και αυταπόδεικτη τέλεση γενοκτονικών κακουργημάτων ακυρώνεται από την παντελή έλλειψη πολιτικής βούλησης, με αποτέλεσμα να προκύπτει ο κίνδυνος να περάσουν τα
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ ιστορικού - ερευνητή
ιστορικά γεγονότα στη σφαίρα του μύθου. Μία από τις πλέον τεκμηριωμένες γενοκτονίες σε βάρος του ελληνισμού ήταν η μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια της Βουλγαρίας να αλλάξει τον εθνολογικό χάρτη της ανατολικής Μακεδονίας, παρά τη συντριπτική ήττα της από τον ελληνικό στρατό στο Β’ Βαλκανικό πόλεμο, το καλοκαίρι του 1913. Ηδη από το 1919, λίγους μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1918, είχαν όχι μόνο συνταχθεί, αλλά και εκδοθεί τρία σημαντικά διεθνούς νομικού κύρους ντοκουμέντα, που περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια τα αποτελέσματα της βάρβαρης και απάνθρωπης βουλγαρικής κατοχής 1916-1918, που δυστυχώς ήταν προάγγελος της τρίτης δολοφονικής βουλγαρικής κατοχής 1941-1944. Πρόκειται για την έκθεση της Πανεπιστη-
μιακής Επιτροπής, την έκθεση της Διασυμμαχικής Επιτροπής και την έκθεση του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού, τις οποίες η πολιτική και πανεπιστημιακή μας «διανόηση» φρόντισαν επιμελώς να εξαφανίσουν από το προσκήνιο και από αυτήν ακόμη τη βραβευμένη «Ιστορία του ελληνικού έθνους». Εκτός όμως από τα τρία αυτά συγκλονιστικά ντοκουμέντα, στο Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, υπάρχουν ογκωδέστατοι φάκελοι με τηλεγραφήματα, αναφορές, έγγραφα, προσωπικές μαρτυρίες και καταστάσεις με χιλιάδες ονόματα εκτοπισθέντων, πολλές από τις οποίες είναι αναλυτικότατες για την αιτία και τον τόπο θανάτου των δύστυχων Μακεδόνων: «εκ δαρμού, βαρείας εργασίας, κακουχιών και τύφου». Επίσης, μπορεί κανείς να μελετήσει το σχετικό υλικό από τις διαβουλεύσεις κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνθήκης του Neuilly, που αποτέλεσε μία από τις συνθήκες ειρήνευσης στο λεγόμενο «σύστημα των Παρισίων» 19191920 και αφορούσε τη συνθηκολόγηση της ηττημένης Βουλγαρίας. Ενώ λοιπόν υπήρξε από πολύ νωρίς, σε πραγματικό χρόνο, ένα ικανό διεθνές νομικό και διπλωματικό υπόβαθρο για την καταδίκη της Βουλγαρίας και την αναγνώριση της γενοκτονίας του ελληνισμού της ανατολικής Μακεδονίας, το θέμα τέθηκε στο περιθώριο για πολιτικούς λόγους. Η εκκωφαντική σιωπή για τις βουλγαρικές φρικαλεότητες έρχεται να προστεθεί στην ένοχη σιωπή για τη γενοκτονία του ποντιακού και μικρασιατικού ελληνισμού.