ΔΡΑΣΗ - Τεύχος 11 by ΔΡΑΣΗ εργατική εφημερίδα

11 2013

Νέα Μανωλάδα:

Φράουλες, αίμα, χρήμα και κοινωνικός εκφασισμός σελ. 6

Η παιδεία στα χακί, η κοινωνία στο γύψο

κατάλογος των “εσωτερικών εχθρών” συνεχώς διευρύνεται. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών. Όλοι και όλα πλέον θα κινούνται με διαταγές και στρατιωτικούς νόμους, η “δημοκρατία” όμως θα προστατευτεί... Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς τρομοκρατία και βίαιη κατάλυση κάθε δικαιώματος, ορθώνοντας έναν ολοκληρωτικό κλοιό απέναντι σε κάθε ανάσα αντίστασης, διεκδίκησης και αλλαγής. Τρέμουν και την παραμικρή παρασάλευση του κλίματος υποταγής, αφασίας, απόγνωσης και φόβου που επιβάλλουν μαζί με τα ΜΜΕ και με τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου στους δρόμους. Πληρώνουμε σήμερα, και με αυτόν τον τρόπο, το τίμημα της ανάθεσης της παιδείας στις αγκαλιές του κράτους και της αγοράς, της εγκατάλειψης ενός βασικού κοινωνικού αγαθού στη διοικητική λογική του κράτους που “κόβει στα μέτρα του τους μαθητάδες”, και στην αγοραία λογική της αποδοτικότητας και του ανταγωνισμού που προετοιμάζει τους αυριανούς σκλάβους μιας ασύδοτης εργοδοσίας. Μετά και το φιάσκο του “σημαδεμένου”, κρατικά εξαρτημένου και κομματικά ποδηγετημένου, συνδικαλισμού της ΟΛΜΕ είναι πια φανερό ότι δίχως αγώνες αυτοοργανωμένους από τη βάση, πέρα και ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική και θεσμική διαμεσολάβηση, δίχως άνοιγμα των οριζόντων των ίδιων των αγώνων στις κοινωνικές ανάγκες πέρα από τη διατήρηση απλώς της θέσης του κάθε επιμέρους τμήματος της εργασίας, δίχως επανοικειοποίηση στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας της παιδείας και όλων των κοινωνικών αγαθών πέρα από κράτος και αγορά, δίχως ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά χωρίς αποκλεισμούς και ανταγωνιστικές διαιρέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει κόψιμο αυτής της τεράστιας θηλιάς που πνίγει κάθε πλευρά της ζωής μας. Η μαζική πολιτική ανυπακοή, η άρνηση των εντολών της κυβέρνησης και του κράτους σε κάθε τομέα της ζωής μας, η δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα, αλληλεγγύης και δημιουργίας, είναι όρος για να βγούμε από το “σιδερένιο κλουβί” ενός, χωρίς πραγματική ζωή και μέλλον, ολικά διοικούμενου κόσμου.

9,10

7,8, . λ ε σ

ΦΑΚΕΛΟΣ:

Εργατικό κίνημα σε “κατάσταση εξαίρεσης”

Dj Stalingrand: Ο αντιφασιστικός αγώνας στη Ρωσία 2,13 σελ. 1

4 σελ. 1

NO TAV: Οι “Σκουριές” της Ιταλίας

Από την απόγνωση και το φόβο

στη δημιουργία των κοινών ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση και κυριαρχία

11 2013

Δεν μασάμε. Δεν φοβόμαστε. Δεν σιωπούμε. Ν

έες μειώσεις μισθών έως και 30% φέρνει η κατάργηση των συμβάσεων και στο εξής οι αποδοχές θα καθορίζονται από τους εργοδότες ή με διμερείς συμφωνίες, δηλαδή πάλι από τα αφεντικά. Η επίσημη ανεργία φλερτάρει με το 30% και φτάνει στην πραγματικότητα στο 40%. Τα νοσοκομεία πτωχεύουν ή αποψιλώνονται από προσωπικό και υλικά όταν ταυτόχρονα το κόστος πρόσβασης σε αυτά ανεβαίνει. Η παιδεία εμπορευματοποιείται και αποτελεί προπαίδευση του νέου φτηνού εργατικού δυναμικού που διδάσκεται τα βασικά, υποταγή, πειθαρχία, απουσία κριτικής σκέψης. Δάση, νερό, παραλίες, υποδομές πωλούνται όσο όσο ή εκχωρούνται έναντι ευτελούς τιμήματος σε επιτήδειους καταστροφείς-επενδυτές σαν αυτούς που φυλάσσονται από τα ΜΑΤ στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Οι άστεγοι αυξάνονται, καθώς και εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια ή στα πεταμένα λαχανικά στις λαϊκές αγορές λίγη τροφή. Τα ανεγκέφαλα δίποδα της Χ.Α. δρουν σε καθεστώς ανοχής και πολλές φορές προστασίας από τους ένστολους ομοϊδεάτες τους. Τα κόμματα -και της αριστεράς- απαλλάσσονται από χρέη και πρόστιμα με δική τους απόφαση και ετοιμάζονται να καθιερώσουν δια νόμου τους χορηγούς που θα τα χρηματοδοτούν για το καλό μας. Εμείς βέβαια περνάμε δύσκολα, αλλά τι να γίνει... Τα βάσανά μας, όμως, τελειώνουν, αν είμαστε καλά και ήσυχα παιδιά. Έρχεται η ανάπτυξη, το είπε ο Σαμαράς, το επιβεβαιώνει

κι ο Στουρνάρας (δεν μάθαμε τη σχετική εκτίμηση του Γ. Παπανδρέου και του Σημίτη). Οι τουρίστες ετοιμάζονται να έρθουν κατά ορδές να απολαύσουν το μεσογειακό καλοκαίρι, νέες θέσεις εργασίας εξαγγέλλονται, που μάλιστα δεν θα επιβαρύνουν τα αφεντικά. Το καλύτερο, όμως, είναι πως σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, η ανεργία μειώνεται και το ισοζύγιο προσλήψεων/απολύσεων είναι θετικό! Ας το πει κάποιος, επιτέλους, στους απλήρωτους της ΜΕΒΓΑΛ που είναι σε απεργία και στους εκατοντάδες άλλους που υφίστανται μονομερή παύση πληρωμών από τα αφεντικά τους. Ας το μάθουν οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, οι λιμοκτονούντες, οι άστεγοι, όλοι αυτοί οι ενοχλητικά γκρινιάρηδες τέλος πάντων. Μας δουλεύουν κανονικά. Έτσι απλά και απροκάλυπτα. Ποντάρουν στην απόγνωση και στο φόβο, για να επιβιώσουν αυτοί και το σινάφι τους. Απατώνται και σύντομα θα καταλάβουν ότι θα καταρρεύσουν, και

μάλιστα με πάταγο, μαζί με τον σάπιο κόσμο που έχτισαν πάνω σε τσακισμένα κορμιά και ζωές. Τότε δεν θα τους σώσουν οι ορδές των πραιτόρων και των ρουφιάνων τους, ούτε θα τους βοηθήσουν οι ναζιστές φίλοι τους. Τα πρώτα σημάδια φαίνονται γύρω μας. Στις νέες δομές, στα καινούργια εγχειρήματα όπου επιχειρείται η ζωή και όχι η επιβίωση, στους μικρούς καθημερινούς αγώνες για αξιοπρέπεια. Διακρίνονται καθαρά στη ΒΙΟΜΕ, στο δάσος των Σκουριών, στους δρόμους. Δεν μασάμε. Δεν φοβόμαστε. Δεν σιωπούμε.

δράσει ενεν δράσει 2ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας Ανοιχτό κάλεσμα για συνδιοργάνωση και συμμετοχή

Η καταστολή των μέσων αντιπληροφόρησης δεν θα περάσει!

ο 1ο Εναλλακτικό Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη στο Ελληνικό βασίστηκε στην επιθυμία μας να βρεθεί ένα σημείο συνάντησης και επικοινωνίας των δικτύων αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας. Οι δράσεις αυτών των δικτύων αποδεικνύουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι απλά εφικτός αλλά και υπαρκτός. Ένας κόσμος όπου οι νόμοι της αγοράς και το υπάρχον οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας καταρρέουν και όπου οι ανθρώπινες σχέσεις αποκτούν εκ νέου νόημα. Η ολοκλήρωσή του ενίσχυσε την επιθυμία για ευρύτερη συνεργασία των ομάδων και εξάπλωση της αυτόνομης και αλληλέγγυας δημιουργίας. Γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους και ομάδες που αναζητούν

Στην αρχή ήταν οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι. Μετά οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και οι ναυτεργάτες. Έπειτα οι Σκουριές και οι αγωνιζόμενοι/ες ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Και τώρα το Athens Indymedia και οι αυτοοργανωμένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί 98FM και Ράδιο Ένταση. Το καταρρέον κράτος έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή επίδειξη ισχύος και αυταρχισμού, επιδιώκοντας να μην αμφισβητείται καν, προσπαθώντας να φιμώσει όλες τις αυτόνομες εστίες αντίστασης και ανταγωνισμού στο υπάρχον σύστημα. Εμείς από την άλλη, που εδραιώνουμε, στηρίζουμε και αναπαράγουμε αυτές τις δομές, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με το ίδιο σθένος και την ίδια σιγουριά, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτού του τύπου επιθέσεις μόνο να μας δυναμώσουν μπορούν. Από τις Σκουριές έως τις απελευθερωμένες ραδιοζώνες, η απάντηση είναι μία, δε μας φοβίζετε, μας εξοργίζετε! Η αλληλεγγύη είναι η δύναμή μας. Συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση

τρόπους να σχηματίσουν αντιδομές αλληλεγγύης, συνεργατικότητας και αλληλοβοήθειας. Η διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ έγινε μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχαν άνθρωποι από τουλάχιστον είκοσι ομάδες που συντόνισαν και έφεραν σε πέρας τις εργασίες που ήταν απαραίτητες για την πραγματοποίησή του. Όσοι συμμετείχαμε σ’ αυτές θεωρούμε πάρα πολύ σημαντικό η συνέλευση που θα οργανώσει και θα συντονίσει το 2ο φεστιβάλ αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας, να ενισχυθεί με όσο το δυνατό περισσότερα αλληλέγγυα δίκτυα ώστε οι διαδικασίες του να είναι συμμετοχικές και ανοιχτές, να ανταλλάζουμε γνώσεις, ιδέες και εμπειρίες. Ήδη, στις 18 Μαΐου, στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση συλλογικοτήτων αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας για την οργάνωση του 2ου Φεστιβάλ, και θα ακολουθήσουν κι άλλες.

11 2013

Για την αναγέννηση ενός εργατικού-κοινωνικού κινήματος βάσης και χειραφέτησης

“κατάσταση παρανομίας” στην οποία έχουν περιέλθει εργατικοί αγώνες και κοινωνικοί χώροι αντίστασης δεν αφορά μόνο την άμεση αυταρχική επίθεση του κράτους εναντίον τους, αλλά και τη διαμόρφωση μιας ευρύτατης γκρίζας ζώνης δικαιωμάτων όπου η μισθωτή εργασία παύει να έχει οποιαδήποτε προστασία - ένα “καθεστώς εξαίρεσης” που περιλαμβάνει πια μεγάλο μέρος της εργασίας.

χει τελειώσει, έτσι, η παλιά εποχή ενός εργατικού κινήματος βασισμένου στη διαπραγμάτευση της τιμής της εργατικής δύναμης, αναγνωρισμένου και ενσωματωμένου ως θεσμικού παράγοντα για την ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και εν τέλει του ίδιου του καπιταλισμού. Ας το δούμε ως ιστορική πρόκληση και “ευκαιρία” για μια αναγέννηση του εργατικού

συντονίζονται οριζόντια μεταξύ τους (πέρα από επαγγελματικούς και κλαδικούς συντεχνιακούς διαχωρισμούς και περιχαρακώσεις), με μαχητικούς άγριους αγώνες βάσης (αφού τώρα πια ακόμη και ο μισθός ή ο χρόνος εργασίας δεν μπορεί να είναι αντικείμενο θεσμικών διεκδικήσεων αλλά εξωθεσμικής δράσης), και με μάχη γύρω από ζητήματα, όπως η ριζική μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση μισθών, που αντιμετωπίζουν το θέμα της εργασίας από μια σκοπιά μείωσής της και αποδόμησης των εννοιών της παραγωγικότητας/αποδοτικότητας. Εργατικά κέντρα “νέου τύπου” που συγκεντρώνουν κατά πόλη σε κοινή δράση, αλλά και σε δομές αλληλεγγύης και δημιουργίας, άνεργους, ημιαπασχολούμενους, ευέλικτα εργαζόμενους, σταθερά εργαζόμενους, μετανάστες.

κινήματος στη βάση της αυτοοργάνωσης, της άμεσης δημοκρατίας και του διαρκή μαχητικού ανταγωνισμού με το κεφάλαιο και το κράτος. “Ευκαιρία” απεξάρτησης από όλα όσα κρατούσαν το εργατικό κίνημα εξαρτημένο και εν τέλει υποταγμένο εντός της καθεστηκυίας τάξης, υπερβαίνοντας την απλή διαμαρτυρία, τις διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις, και δημιουργώντας τώρα το δικό μας κόσμο

αλληλεγγύης και συνεργατικής δραστηριότητας. Πώς μπορεί να υπάρξει αυτή η αναγέννηση σε νέες βάσεις (που κατά μια ιστορική ειρωνεία προσεγγίζουν τις βάσεις της γέννησης του εργατικού κινήματος): Αποδέσμευση από την καθεστωτική γραφειοκρατική δομή των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με συνελεύσεις βάσεις στους χώρους δουλειάς που αποφασίζουν οι ίδιες και

“Κοινωνικοποίηση” του εργατικού κινήματος (πέρα από μια στενή και στρεβλή “ταξικότητα”, αλλά και από μια κομματική “πολιτικοποίηση” εκ των άνω) με πρόταγμα τα προβλήματα, τις ανάγκες, τη ζωή και τη χειραφέτηση της κοινωνίας, και όχι απλώς τα άμεσα στενά εργατικά συμφέροντα που καταλήγουν στο “δουλειά να είναι και ό,τι να ΄ναι” χωρίς να υπολογίζουν την κοινωνική χρησιμότητα και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (βλ., για παράδειγμα, τη Χαλκιδική όπου το “άμεσο ταξικό συμφέρον” οδηγεί εργάτες να υποστηρίζουν μια καταστροφική για τις κοινότητες και το περιβάλλον επένδυση στο όνομα ότι δίνει δουλειά...). Ανάπτυξη άμεσων αδιαμεσολάβητων δεσμών με τις κοινότητες που περιβάλλουν την εργασία, ώστε να σπάνε οι διαχωρισμοί “παραγωγόςκαταναλωτής”, “δημόσιος-ιδιωτικός υπάλληλος”, “εργαζόμενος-άνεργος” κ.λπ.

Η ανατρεπτική προοπτική της αυτοδιαχείρισης

τη βάση αυτή, η αυτοδιαχείριση, οι κολλεκτίβες εργασίας, η συνεργατική παραγωγή, μπορεί να αποτελέσει τον κρίκο γι’ αυτήν την αναγέννηση, εξασφαλίζοντας την επιβίωση για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας με τρόπους που απεξαρτούν την εργασία και την κοινωνία από το κεφάλαιο και το κράτος. Και ταυτόχρονα αλλάζουν και την ίδια τη μορφή και το περιεχόμενο του εργατικού κινήματος, στρέφοντάς το από τη διεκδίκηση (έστω και μαχητική) που κατοχυρώνει τη θέση μας ως “εργάτες” (σε μια θέση όμως πάντα υποτελή) προς τη στήριξή μας στις δικές μας δυνάμεις και στη δημιουργία των “κοινών” στα οποία μπορεί να βασιστεί μια ελεύθερη από κέρδος, εκμετάλλευση, ιεραρχία και κυριαρχία, ζωή της κοινωνίας. Δεν πρόκειται φυσικά για “μαγικό ραβδί” που μετασχηματίζει σε μια στιγμή εμάς και τον κόσμο. Πρόκειται για μάχη (χωρίς εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα), για κοινωνικό-ταξικό διακύβευμα, γύρω από το άμεσο ερώτημα: ποιος θα εξασφαλίσει την επιβίωση, την αναπαραγωγή και το μέλλον της κοινωνίας; Ένας ολοκληρωτικός καπιταλισμός που θα επανεκκινήσει τη συσσώρευση πάνω στη βάση μιας σύγχρονης δουλείας (η “ανάπτυξη” που μας τάζουν...), ή ένα αναγεννημένο κοινωνικό-εργατικό κίνημα που παίρνει τη ζωή στα χέρια του, στη βάση της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ισότιμης πρόσβασης στα “κοινά”; Κάποιοι λένε ότι το να πάρουν οι εργάτες στα χέρια τους τα εργοστάσια (όπως κάνουν εδώ και τώρα στη ΒΙΟΜΕ), είναι μετατροπή των εργατών σε καπιταλιστές. Προφανώς γι΄ αυτούς “ταξικότητα” σημαίνει να παραμένεις δούλος! Δεν μας λένε, όμως, ξέρουν πολλούς καπιταλιστές να δουλεύουν, καταρχήν, οι ίδιοι, να δουλεύουν χωρίς κέρδος, χωρίς διεύθυνση, χωρίς ιεραρχία, με

ανώτερο όργανο τη γενική συνέλευση των εργατών, με διανομή μέρους του όποιου “πλεονάσματος” για την ενίσχυση ανάλογων αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων και κοινωνικών σκοπών; Κάποιοι άλλοι λένε ότι στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για “νησίδες” που δεν μπορούν να αλλάξουν τη συνολική κατάσταση. Μα “νησίδα” είναι κι ο κάθε μεμονωμένος αγώνας, αλλά δεν λένε (και σωστά) να μη δοθεί! Η διαφορά, που δεν μας λένε όμως, είναι ότι η μια “νησίδα” διεκδικεί μια καλύτερη θέση εντός του καπιταλισμού, ενώ η “νησίδα” της αυτοδιαχείρισης τουλάχιστον επιχειρεί μια ρωγμή στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Βάζει στην πράξη αξίες και πρακτικές που διαπνέονται από τις αρχές μιας άλλης χειραφετημένης οργάνωσης της κοινωνίας. Κάποιοι άλλοι, ακόμη, λένε ότι αυτά τα εγχειρήματα βολεύουν μια χαρά τον καπιταλισμό, γιατί διαχειρίζεται με τη βοήθειά τους την

ανεργία και τις κοινωνικές ανάγκες χωρίς να του κοστίζει τίποτα. Προφανώς γι’ αυτούς το να αυτοεκπαιδευόμαστε σε σχέσεις ισότιμης συνεργασίας, χωρίς αφεντικά και κρατική πατρωνία, συνάδει με το πνεύμα του καπιταλισμού, ενώ το να στεκόμαστε σαν ζητιάνοι στις ουρές του ΟΑΕΔ ατσαλώνει γνήσιες ταξικές αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις... Ας σοβαρευτούμε. Οι κριτικές αυτές δεν αφορούν τα πραγματικά ερωτήματα και επίδικα της αυτοδιαχείρισης, αλλά το φόβο αυτών που νιώθουν ότι με τέτοια εγχειρήματα δεν γίνονται μόνο το κεφάλαιο και το κράτος περιττά, αλλά γίνονται περιττοί και οι ίδιοι ως “καθοδηγητές του ταξικού εργατικού κινήματος”... Τα πραγματικά ζητήματα, στη θεωρητική και πρακτική αντιμετώπιση των οποίων πρέπει όλοι μας να συμβάλουμε, αφορούν το πώς θα σπάσουν τα εγχειρήματα αυτά τον κλοιό της αγοράς (από την οποία πιέζονται με όρους αποδοτικότητας και ανταγωνιστικότητας), πώς θα πολλαπλασιάζονται και γενικεύονται πατώντας στην εμπειρία και την αλληλοστήριξη, και πώς θα διασυνδεθούν μεταξύ τους, οριζόντια και αδιαμεσολάβητα από κρατικούς, κομματικούς και αγοραίους θεσμούς (που έχουν πέσει πάνω τους σαν τα “κοράκια” για να τα ενσωματώσουν εν τη γενέσει), ώστε να συγκροτούν έναν πιο συνεκτικό και κοινωνικά αποτελεσματικό υπαρκτό καινούργιο κόσμο όπου η χειραφέτηση και η αυτονομία από ιδεολογικό πρόταγμα γίνονται κοινή εμπειρία, κοινωνική ανάγκη και καθημερινή πράξη. Τοποθέτηση της συλλογικότητας της εργατικής εφημερίδας Δράση στην εκδήλωση σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που έγινε στην ΑΣΟΕΕ, στις 26/4, με θέμα: “Εργατικοί αγώνες και κοινωνικοί χώροι αντίστασης σε κατάσταση παρανομίας; Πώς οργανώνουμε και συνδέουμε σήμερα τους αγώνες μας ενάντια στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία;”

του Κώστα Σβόλη

Ο Καμίνης Αντιφασίστας και ο Καραγκιόζης Φούρναρης

Είναι να απορεί κανείς με το πόσο κοντόφθαλμη μπορεί να είναι η Αριστερά στις μέρες μας. Όταν μέσα από την απαγόρευση και του ρατσιστικού συσσιτίου που προσπάθησε να πραγματοποιήσει η Χρυσή Αυγή δεν μπόρεσε να διακρίνει ότι μονάχα ενάντια στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν αυτή η προφανώς σχεδιασμένη από την κυβέρνηση κίνηση.

εν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι η συγκεκριμένη κίνηση είναι καταρχάς προσχηματική ως προς την καταπολέμηση της ρατσιστικής βίας και την αντιμετώπιση της ανάδυσης του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα. Όσο και αν θέλει ο Καμίνης, και μέσω αυτού ολόκληρη η τρικοματική κυβέρνηση, να παρουσιαστεί ως φορέας υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των διεθνών συμβάσεων, η πραγματικότητα είναι

τελείως διαφορετική. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι το ίδιο το κράτος, είναι ο φορέας της επίσημης ρατσιστικής πολιτικής, η οποία σχεδόν έριξε στην πυρά της οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες ένα χρόνο πριν, που ποτέ δεν σταμάτησε να οργανώνει σκούπες απέναντι στους μετανάστες και μάλιστα τους τελευταίους μήνες να τις επεκτείνει στους εξαρτημένους και τους άστεγους, που όλη η μεταναστευτική πολιτική του εξαντλείται στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες εγκλεισμού. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ήταν ο Λοβέρδος ως υπουργός Υγείας που χαρακτήρισε τους μετανάστες “υγειονομική βόμβα” και ο σημερινός πρωθυπουργός Σαμαράς που προεκλογικά έβαλε σαν στόχο “να ανακαταλάβουμε τις πόλεις από τους μετανάστες”. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι στον δικό τους κόρφο εκκολάφτηκε το αυγό του φιδιού της Χρυσής Αυγής. Αν στην πραγματικότητα η κυβέρνηση και ο δήμαρχος Αθηναίων ήθελαν να ορθώσουν τοίχος απέναντι στο ρατσιστικό μίσος που η Χρυσή Αυγή έχει αναλάβει να εκπροσωπήσει πολιτικά, θα προσπαθούσαν να συλλάβουν τα μέλη και τους οπαδούς της Χρυσής Αυγής όταν αυτοί στήνουν ενέδρες στους μετανάστες και κάνουν νυχτερινές καταδρομικές στα σπίτια τους (“Κρυπτεία”, τις έχει κατονομάσει ο βουλευτής της Χ.Α. Κασιδιάρης). Θα απέσυραν την αστυνομική συνεργασία και προστασία αλλά και τη δικαστική ασυλία που απολαμβάνουν οι Χρυσαυγίτες σε μια σειρά από βίαιες επιθέσεις σε μετανάστες, αντιφασίστες και νεολαίους, σε εισβολές σε

νοσοκομεία, σε καταυλισμούς ρομά, σε συνοικίες και χωριά της μειονότητας. Θα διάτασσαν έρευνες για τις σχέσεις μελών της Χ.Α με την εγκληματική

σε σχέση με την άνοδο της απήχησης της Χρυσής Αυγής. Να αναθερμάνουν τη θεωρία των δύο άκρων, από τα οποία τάχα κινδυνεύει η δημοκρατία και

οικονομία, τα κυκλώματα προστασίας και άλλες τόσες “πατριωτικές” πρακτικές. Θα κινητοποιούσαν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν την καταναγκαστική εργασία τύπου Μανωλάδας που ανθεί στην ελληνική επαρχία. Αντίθετα, η συγκεκριμένη κίνηση της απαγόρευση του ρατσιστικού συσσιτίου άλλους στόχους εξυπηρετεί. Να διασκεδάσουν τις ανησυχίες που υπάρχουν στο εξωτερικό και στα επιτελεία της Ε.Ε

να παρουσιαστούν ως εγγυητές της κοινωνικής συνοχής (αυτοί που κατάφεραν μέσα σε τρία χρόνια να τριπλασιάσουν την ανεργία σχεδόν στο 30% και να μειώσουν μισθούς και συντάξεις ώς και 60%). Να ξαναθέσουν στο επίκεντρο της ζήτημα της νομιμότητας ως βασικό κριτήριο και αξία της δημόσια ζωής και της πολιτικής δράσης. Ό,τι δεν είναι νόμιμο, δεν έχει άδεια, δεν τηρεί τα συγκεκριμένα νομοθετημένα πλαίσια θα πατάσσεται.

Ο πραγματικός στόχος του κράτους

ν κοιτάξουμε πίσω από τις γραμμές, το κράτος επιχειρεί μέσω της νομιμότητας να ελέγξει ξανά την πολύμορφη κοινωνική δραστηριότητα που αναπτύσσεται στο πεδίο της κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης, να την περιορίσει σε εκείνα τα ακίνδυνα πλαίσια της φιλανθρωπίας και του εθελοντισμού “με άδεια” και να την αποστειρώσει από το ριζοσπαστικό και αντισυστημικό της περιεχόμενο. Αν ξεκινάει αυτή του τη στρατηγική από την απαγόρευση του ρατσιστικού συσσιτίου της Χ.Α., αυτό έχει να κάνει καθαρά με λόγους ταχτικής και αποπροσανατολισμού. Ξέρει ότι με αυτή την κίνηση θα έχει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ανοχή αυτών στους οποίους ενάντια, στην πραγματικότητα, θα στραφεί η επιχείρηση “τάξη και ηθική”, γιατί ο “νόμος πρέπει να εφαρμόζεται το ίδιο για όλους”. Όσοι από την αριστερά βιάστηκαν να χαρούν και να χαιρετίσουν την “αντιφασιστική” στάση του Καμίνη δεν σκεφτήκανε ότι ακριβώς κάτω από το ίδιο πλαίσιο “νομιμότητας” αύριο θα ποινικοποιηθούν οι κινήσεις χωρίς μεσάζοντες, οι συλλογικές κουζίνες, τα χαριστικά παζάρια, οι γιορτές δρόμου, η συλλογή και η

διανομή τροφίμων από συλλογικότητες και πρωτοβουλίες κατοίκων, η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου, οι κινητοποιήσεις και οι διαδηλώσεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και οι καταλήψεις. Όχι πως εκπλησσόμαστε με τους σχεδιασμούς του

κράτους, δείγματα γραφής αυτής της στρατηγικής έχουμε πάμπολλα. Από την προσπάθεια ποινικοποίησης των υπαίθριων συλλογικών κουζινών, το ξήλωμα των παγκακιών από τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους, την εκκένωση και την καταστροφή των καταλήψεων, την προσπάθεια απαγόρευσης των κινήσεων χωρίς μεσάζοντες από το Δήμο Αμαρουσίου και Πειραιά, κλπ. Αυτό που μας εκπλήσσει είναι η αδυναμία της αριστεράς να κάνει κριτική και να πάρει τις αποστάσεις της από τον κίβδηλο “αντιρατσισμό-αντιφασισμό” τύπου Καμίνη, και να αναδείξει τους πραγματικούς στόχους αυτής της στρατηγικής. Την αδυναμία της να δει τα οφέλη που αποκόμισε από όλο αυτό το σχεδιασμό η Χρυσή Αυγή, με το να παρουσιαστεί ως η μόνη “αντισυστημική” πολιτική δύναμη, την ώρα που η αριστερά έμπαινε στο πλαίσιο του “επίσημου πολιτικού κόσμου” και ταυτιζότανε με το “πολιτικό κατεστημένο”. Η αδυναμία αυτή προέρχεται, όμως, από την θεωρητική θέση της αριστεράς απέναντι στη θεωρία των “δύο άκρων”, υποστηρίζοντας ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ένα άκρο, η φασιστική Χρυσή Αυγή. Αντίθετα, όφειλε να έχει την οξυδέρκεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της ως το μόνο πραγματικό άκρο που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό μονόδρομο της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας. Τον αμφισβητεί όμως;

11 2013

εργασία εργασία Νέα Μανωλάδα:

της Μαρίας Γερογιάννη

Φράουλες, αίμα, χρήμα και κοινωνικός εκφασισμός

Ο Φαινόμενα

φασιστικής και ρατσιστικής βίας κατά μεταναστών καταγράφονται στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1990.

Η δουλεία στη Νέα

Μανωλάδα είναι μια παλιά ιστορία με πολύ χρήμα και την ανοχή μας τοπικής κοινωνίας που σωπαίνει συνένοχα.

εκφασισμός κομματιών της κοινωνίας προηγείται της εκλογικής επέλασης της Χ.Α. καθώς εδώ και χρόνια, κυρίως στην επαρχία, είναι κοινό μυστικό η άγρια εκμετάλλευση και η άσκηση σωματικής και ψυχικής βίας στους μετανάστες που από τη δεκαετία του 1990 άρχισαν να φτάνουν στον «ελληνικό παράδεισο». Από τότε, καταγράφηκαν περιστατικά δολοφονίας μεταναστών εργατών επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα, όπως στην περίπτωση πατατοπαραγωγού στη Βόρειο Ελλάδα που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον 20χρονο εργάτη γης από την Αλβανία που απασχολούσε όταν εκείνος ζήτησε να πληρωθεί. Δεκάδες οι εξαφανίσεις και οι ξυλοδαρμοί στις αγροτικές περιοχές από τότε έως σήμερα, ενώ στην καλύτερη περίπτωση οι μεγαλοαγρότες αφού απομυζούν τους μετανάστες, στη συνέχεια τους καταδίδουν στην αστυνομία για να απελαθούν και να γλυτώσουν τα μεροκάματα. Το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού και της φασιστικής νοοτροπίας υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα της Ηλείας που πάλι ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τον τραυματισμό 33 μεταναστών

από τους μπράβους ενός μεγαλοτσιφλικά της περιοχής. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας εξαιτίας της κακομεταχείρισης μεταναστών εργατών. Το 2009 δύο κτηνοτρόφοι της περιοχής, ξυλοκόπησαν άγρια δύο μετανάστες από το Μπαγκλαντές και τους έσυραν στους δρόμους του χωριού με το τρίκυκλό τους. Τον περασμένο Αύγουστο εξάλλου, δύο ντόπιοι επιστάτες βασάνισαν άγρια έναν 22χρονο εργάτη γης από την Αίγυπτο και τον έσυραν 400 μέτρα χτυπημένο και με το κεφάλι σφηνωμένο στο παρμπρίζ αγροτικού αυτοκινήτου. Η συνένοχη σιωπή της τοπικής κοινωνίας που ενισχύει ο φόβος απέναντι στη μαφία της φράουλας που λυμαίνεται την περιοχή, κρατά στο σκοτάδι δεκάδες άλλα περιστατικά βασανισμού και τρομοκρατίας με θύματα μετανάστες. Η μαφία της φράουλας λειτουργεί ανεξέλεγκτα και έχει φτάσει σε σημείο πριν λίγα χρόνια να τρομοκρατεί μέχρι και δημοσιογράφους που τόλμησαν να πάνε να διερευνήσουν τις συνθήκες εργασίας και διαμονής των μεταναστών.

Οι μεγαλοτσιφλικάδες, χρόνια τώρα, χρησιμοποιούν το δουλεμπόριο ανθρώπων προκειμένου να εξασφαλίσουν φτηνά εργατικά χέρια στα φραουλοχώραφα όπου απασχολούνται περισσότεροι από 5.000 μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, αλλά και Ρομά από βαλκανικές χώρες σε συνθήκες δουλείας. Οι μετανάστες ζουν μέσα στα κτήματα των τσιφλικάδων και είναι στην απόλυτη κυριότητά τους. Στοιβάζονται σε παραπήγματα και παράγκες με πλαστικό αντί για τοίχο, όπου κοιμούνται ομαδικά σε ράντζα. Δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο και τρεχούμενο νερό και πλένονται με νερό από γεώτρηση, ενώ δουλεύουν από το χάραμα έως το βράδυ στα χωράφια. Τα μεροκάματα στα σκλαβοπάζαρα της Μανωλάδας είναι σήμερα 20 ευρώ, ενώ ήταν 8-12 ευρώ έως πριν πέντε χρόνια. Τότε, οι βούλγαροι εργάτες γης που απασχολούνταν στις καλλιέργειες φράουλας, μην αντέχοντας άλλο, προχώρησαν σε απεργία. Προκειμένου να μην γίνει η συλλογή της σοδειάς οι τσιφλικάδες αναγκάστηκαν να δώσουν αύξηση, αλλά εκδικήθηκαν με μπαράζ ξυλοδαρμών και βασανισμών μεταναστών.

Το “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ καιρού

πως συνήθως, οι μεγαλοκτηματίες δεν πλήρωσαν και τώρα τους 200 εργάτες από το Μπαγκλαντές που έκαναν συγκέντρωση ζητώντας δεδουλευμένα έξι μηνών. Την απάντηση την έδωσαν οι επιστάτες-μπράβοι ανοίγοντας πυρ εναντίον τους, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ελαφρά 29 και βαριά τέσσερις μετανάστες. Λίγες ημέρες μετά το συμβάν, επιστάτες άλλου παραγωγού μαχαιρώνουν δύο μετανάστες που επίσης ζήτησαν δεδουλευμένα μεροκάματα οκτώ μηνών. Μπάτσοι, εισαγγελείς και δικαστές κάνουν το κορόιδο και διευκολύνουν τους φίλους τους έχοντες και κατέχοντες, ο δήμαρχος ειρωνεύεται υποκρινόμενος πως δεν ξέρει τι γίνεται τόσα χρόνια στο χωριό του, η κοινωνία σιωπά και η μαφία της φράουλας συνεχίζει ανενόχλητη να πλουτίζει και να τρομοκρατεί. Ρεσιτάλ υποκρισίας δίνει η τρικομματική συμμορία της εξουσίας, με τον Δένδια να εξαντλεί τον ανθρωπισμό του επισκεπτόμενος την περιοχή, ενώ η αριστερά διαμαρτύρεται και καταγγέλλει αλλά όχι με ιδιαίτερο πάθος (ενδεικτική η περίπτωση βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά προσπάθησε να παρουσιάσει το γεγονός ως μεμονωμένο φαινόμενο εκμετάλλευσης και ρατσισμού). Η άγρια εκμετάλλευση που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην Ελλάδα της κρίσης, μετατρέπεται σε εφιάλτη για τους μετανάστες που υποχρεώνονται να επιβιώνουν σε συνθήκες δουλείας που προσομοιάζουν με αυτές που επικρατούσαν κάποτε στον αμερικάνικο νότο. Αν η κοινωνία δεν μπει εμπόδιο στην έφοδο των υπανθρώπων που πλουτίζουν πατώντας πάνω στη ζωή και την αξιοπρέπεια ανθρώπων που έχουν ανάγκη, τότε το παιχνίδι χάθηκε για πάντα και για όλους γιατί σημαίνει ότι το αυγό του φιδιού που έχει σπάσει προ καιρού σκόρπισε για τα καλά το δηλητήριό του.

εργατικό κίνημα εργατικό κίνημα Συζήτηση με τους Νίκο Αντωνίου από το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, Σταύρο Μανίκα από το Σωματείο Εργαζομένων στην ΕΘΕΛ, Νίκο Πετράκη από το Σωματείο Εργαζομένων στα Τσιμέντα Χάλυψ.

Το εργατικό κίνημα σε “κατάσταση εξαίρεσης” Εμπειρίες και προοπτικές μιας νέας πορείας

Βασίλης Διαμάντης: Σας καλέσαμε συνάδελφοι για να συζητήσουμε για την κατάσταση του εργατικού κινήματος και τις προοπτικές του. Είμαστε παραμονή πρωτομαγιάς και 127 χρόνια από τότε. Βλέπουμε οι συνθήκες εργασίες των εργαζομένων σήμερα, αλλά και το πλαίσιο των αιτημάτων τους, να προσεγγίζουν όσο ποτέ άλλοτε τον ηρωικό Μάη του Σικάγου. Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα στο εργατικό κίνημα;

Σταύρος Μανίκας: Οι συνθήκες εκείνης της εποχής ήταν διαφορετικές από σήμερα γιατί τότε το εργατικό κίνημα είχε βγει έξω και διεκδικούσε πράγματα που δεν τα είχε κερδίσει ποτέ. Διεκδικούσε πράγματα για την επόμενη μέρα, ενώ τώρα βλέπουμε το αντίστροφο. Πράγματα που είχαν κερδηθεί με εργατικούς αγώνες να χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη και οι εργαζόμενοι να βρίσκονται παντελώς στον αέρα. Είναι λυπηρό που δεν βλέπουμε το εργατικό κίνημα να βγαίνει μπροστά για να σταματήσει όλη αυτή την κατάσταση, όλη αυτή την επίθεση, και θα πρέπει να προσδιορίσουμε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να ανακόψει αυτή την επίθεση. Το εργατικό κίνημα είχε «κάτσει» μαζί με όλη την κοινωνία, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει. Όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά την περίοδο 1985-2005 έγινε η μεγαλύτερη ζημιά. Ήταν η περίοδος κάποιων «καλών μισθών», μια ήσυχη γενικά περίοδος που είχαμε μια ψεύτικη αστικοποίηση της εργατικής τάξης. Αυτή η εργατική τάξη αυτό το διάστημα, και δεν είναι μικρό το κομμάτι (υπάρχουν τρεις “χαμένες” γενιές), είχε γαλουχηθεί με άλλα πράγματα. Με τον ατομικισμό, και την αποσυλλογικοποίηση. Ζούσε με το lifestyle και όλη του η συλλογική έκφραση ήταν τα ομαδικά τσιφτετέλια στα καψουρομάγαζα της παραλίας. Αυτό το κομμάτι είχε χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική διαπάλη. Σημαντικό ρόλο σ΄ αυτό έπαιξε η συνδικαλιστική-κομματική γραφειοκρατία, η οποία έγινε συνδιαχειριστής με τους εργοδότες, καθότι δια μέσου των εργατοπατέρων, δηλαδή των παρατάξεων, δίνανε και ένα κόκκαλο από τα κέρδη στην εργατική τάξη. Επίσης, το ίδιο χρονικό διάστημα δημιουργήθηκε και μια άλλη γραφειοκρατία στα ταξικά κομμάτια του κινήματος, με διαλυτικές τάσεις. Για μένα, δύο παραδόσεις υπάρχουν στο αγωνιστικό εργατικό κίνημα. Η μαρξιστική-κομουνιστική και η αναρχικήελευθεριακή. Αυτά τα ρεύματα κατακερματίστηκαν σε πιο μικρά κομμάτια ακόμα. Δημιουργήθηκαν πολλές οργανώσεις χωρίς συνοχή και άμεση επαφή μαζί τους. Μεταξύ τους δε υπήρχε μια μόνιμη διασπαστική προσπάθεια καθαρά, για πολιτικούς λόγους.

Στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου η διάλυση του εργατικού κινήματος; Βασίλης Διαμάντης: Βλέπουμε σήμερα πως η αστική τάξη δείχνει να έχει ως επιλογή τη διάλυση ακόμη και αυτού του αναποτελεσματικού, από μεριάς των εργατικών συμφερόντων, εργατικού κινήματος. Βλέπουμε να του αφαιρεί το δικαίωμα να μπορεί να εκπροσωπεί το σύνολο των εργαζομένων, αποσύροντας τα «διαπραγματευτικά» του εργαλεία όπως το δικαίωμα υπογραφής συλλογικών συμβάσεων. Είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της η παντελής διάλυση του εργατικού κινήματος;

Σταύρος

Μανίκας: Εγώ πιστεύω πως στρατηγική της επιλογή είναι να διαλύσει αυτούς τους χώρους όπου μπορούν να αναδειχθούν δυναμικά εργατικά κομμάτια. Αν κοιτάξουμε θα δούμε πως εκεί που υπάρχουν και πάνε να δημιουργηθούν δυναμικές αντιστάσεις, π.χ. ΜΕΤΡΟ, ΕΘΕΛ και αλλού, προσπαθεί να τις τσακίσει. Επιλογή της κατά τη γνώμη μου είναι να δημιουργήσει μια κάθετη δομή που να μπορεί να την ελέγχει απόλυτα. Αυτό που ελέγχει απόλυτα είναι οι συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτές είμαι σίγουρος ότι θα τις διατηρήσει. Γιατί από κει περνάει όλο το παιχνίδι. Γιατί αν διαλύσουν παντελώς τη δομή και τα όργανα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού δεν ξέρουν τι μπορεί να βγει από τα κάτω. Γιατί τότε πιστεύω πως εμείς κύρια

που ανήκουμε στο επαναστατικό ρεύμα θα επισπεύσουμε τους άλλους τρόπους οργάνωσης που επικαλούμαστε και φιλοδοξούμε να οικοδομήσουμε. Δεν νομίζω ότι θα μας διευκολύνουν να ανασυγκροτηθούμε τόσο γρήγορα. Θα διατηρήσουν τα γραφειοκρατικά κομμάτια τους, και εδώ κάποια τμήματα της αριστεράς παίζουν σπουδαίο ρόλο. Και ο Συνασπισμός με την αυτόνομη παρέμβαση παίζει σε αυτό το παιχνίδι, και το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ που έχει ένα δικό του ιδιότυπο γραφειοκρατικό χαρακτήρα, αυτόν της περιχαράκωσης, της απομόνωσης, της μη συλλογικοποίησης των αγώνων, του συνδικαλισμού για το κομματικό όφελος.

Nίκος Αντωνίου: Καταρχήν αν ξεκινήσουμε από το διακύβευμα της εποχής. Σαφώς και το πισωγύρισμα είναι πολύ μεγάλο και ακόμα χειρότερο - είπε κι ο Σταύρος πως διαμορφώθηκε αυτή η κατάσταση. Αν στον προηγούμενο αιώνα έβγαινε στο προσκήνιο μια εργατική τάξη που ένοιωθε τον έναν εργάτη δίπλα στον άλλον και εμπνεόταν από τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, δηλαδή εκεί στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα (με όλα τα μεγάλα γεγονότα που γίνανε, με τις ήττες και τις νίκες αυτού του κινήματος), δυστυχώς στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. συνέχεια στη σελ 8

11 2013

εργατικό

εργατικό κίνημα

Το εργατικό κίνημα Εμπειρίες και Η δομή και η βάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού Nίκος Αντωνίου:

συνέχεια από σελ 7

Υπάρχουν τέτοια σπέρματα, αλλά δεν μπορείς να πεις πως υπάρχουν στο σύνολο της τάξης. Σε μεγάλο βαθμό, τα προηγούμενα χρόνια με όλα αυτά που κυριάρχησαν, τον καταναλωτισμό, τη δυνατότητα μέσα από τις υπερωρίες και την εντατικοποίηση ένα κομμάτι εργαζομένων να έχει έναν καλύτερο μισθό, αλλοτριώθηκε ένα τμήμα των εργαζομένων. Ο «καλός» αυτός μισθός εξαργυρωνόταν με κάποια καταναλωτικά προϊόντα και εξουθενωμένος ο εργάτης-καταναλωτής, γύριζε στο σπίτι του και δεν μπορούσε ούτε να δει τα παιδιά του, τη γυναίκα του, τους φίλους του, ικανοποιημένος όμως που είχε απέναντί του μια τηλεόραση πλάσμα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνει πιο σύνθετη την εποχή. Νομίζω ότι είμαστε σε μια φάση όπου αυτό το μεγάλο ποτάμι που βγήκε στο προσκήνιο και κατέβηκε ορμητικά στους δρόμους το προηγούμενο διάστημα, έχει σπάσει σε μικρά ρυάκια, και δεν πρέπει να το υποτιμάμε καθόλου. Αυτά που γίνονται στη Χαλκιδική, στη Χαλκίδα στα τσιμέντα, αυτά που γίνονται στις γειτονιές, σε κάποιους εργασιακούς χώρους είναι γεγονότα που έχουν τη δική τους δυναμική. Αυτά τα ρυάκια θα ξανασυναντηθούν σύντομα. Αργά, βασανιστικά, αλλά θα ξανασυναντηθούν. Αυτό όμως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι από μας.

Τώρα σε σχέση με τον υπαρκτό συνδικαλισμό, ο ιδιωτικός τομέας έχει την εξής ιδιομορφία (είτε στην παραγωγή, είτε στο εμπόριο, υπάρχουν καθοριστικά κοινά σημεία). Ο συνδικαλισμός εδώ είναι καθαρά εργοδοτικός. Καταρχήν, συνήθως αυτά τα εργοδοτικά σωματεία στις επιχειρήσεις, ή και σε επίπεδο κλάδου, στηρίζονται στα διευθυντικά στελέχη, τα οποία έχοντας το γενικό πρόταγμα μέσα στην επιχείρηση, το έχουν και στο σωματείο. Οι εργαζόμενοι γράφονται μαζικά σ΄ αυτά τα σωματεία και στις εκλογές ψηφίζουν κάποιες χιλιάδες άνθρωποι. Σε αντίθεση με άλλα σωματεία, ταξικά, που είναι σε άλλη βάση συγκροτημένα και φτύνουν αίμα για να κατεβάσουν τον κόσμο στη συνέλευση και την απεργία. Αυτά τα σωματεία έχουν το χαρακτηριστικό ότι στις εκλογές ψηφίζει πάρα πολύς κόσμος. Για απεργία φυσικά ούτε λόγος να γίνεται. Οι διευθυντές στα σωματεία αυτά έχουν το πάνω χέρι και αυτό που διαπραγματεύονται είναι η δικιά τους θέση στην επιχείρηση ή τον κλάδο, και ουσιαστικά έχουν την πλέμπα τους εργάτες, που τους περιφέρουν, να ψηφίζουν κάτω από την απειλή της απόλυσης. Τέτοια σωματεία είναι στις αλυσίδες των μεγάλων Σούπερ Μάρκετ και στα μεγάλα εργοστάσια. Αν κάποιος εργαζόμενος πάει σε

ένα τέτοιο σωματείο και προσπαθήσει να μιλήσει με όρους πραγματικού συνδικαλισμού και ταξικής πάλης, δεν υπάρχει περίπτωση την άλλη μέρα να μην απολυθεί. Θα τον έχουν απολύσει οι συνδικαλιστές οι οποίοι είναι και διευθυντές. Έτσι στον ιδιωτικό τομέα -στις ΔΕΚΟ φαντάζομαι είναι κάπως διαφορετικά- βγαίνουν οι σύνεδροι που πάνε στα συνέδρια των ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ, και καταλήγουμε να έχουμε αυτά τα όργανα που έχουμε. Σήμερα η επίθεση που δέχεται ακόμα και αυτό το κομμάτι του συνδικαλισμού είναι μεγάλη. Σίγουρα τους έχουν ανάγκη, σίγουρα θέλουν να υπάρχουν σωματεία που θα είναι ενταγμένα στο παιχνίδι, αλλά από την άλλη τους απαξιώνουν ταυτόχρονα. Η μη υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, που ήταν ένας ρόλος του θεσμικού συνδικαλισμού, τους πετάει στη γωνία. Δεν τους απομένει κανένας ρόλος. Στο επίπεδο των απολύσεων, δεν έκαναν και ούτε τώρα μπορούν να κάνουν κάτι. Το θέμα είναι τώρα το τι μπορεί να γίνει από έναν κόσμο, από σωματεία και συλλογικότητες που δρουν ανταγωνιστικά σε αυτού του είδους το συνδικαλισμό. Είναι ένα σοβαρό ζήτημα το πώς μπορεί να συντονιστεί αυτός ο κόσμος για να ξεπεράσουμε τα φράγματα που βάζει το σύστημα μπροστά.

Η κρίση και οι στόχοι πάλης του εργατικού κινήματος σήμερα Nίκος Πετράκης: Τα πράγματα στον ιδιωτικό τομέα μοιάζουν να είναι λίγο πιο ξεκάθαρα γιατί είναι και πιο ξεκάθαροι οι ρόλοι της σχέσης των μερών του κεφαλαίου και της εργασίας. Το εργατικό κίνημα είχε ένα ρόλο δικό του που έπαιξε, και αυτόν τον καθόριζε η θέση του εργάτη μέσα στην παραγωγή. Εδώ είναι πιο ξεκάθαρη η εκμεταλλευτική σχέση και ο ρόλος των εργαζόμενων και των εργοδοτών, κύρια στη μεγάλη παραγωγή. Με το που μπαίνει ο εργάτης την ημέρα στο εργοστάσιο, αμέσως αισθάνεται την εκμετάλλευση και αρχίζει να κοιτάει προς τον εργοδότη του με την προοπτική στο τέλος του οκτάωρου να πάρει το ημερομίσθιο. Η εργατική τάξη μέσα από τα παραδοσιακά σωματεία έκανε αγώνες και το κεφάλαιο υποχωρούσε σε αυτούς. Υπάρχουν κάποιες περίοδοι, από τον πόλεμο και μετά, όπου υπάρχει μια διαρκής ανάπτυξη του καπιταλισμού. Εκεί δημιουργήθηκαν οι συνθήκες επανασυσσώρευσης του κεφαλαίου. Τα κεφάλαια των εργοδοτών απέδιδαν και επέκτειναν την παραγωγή. Από την άλλη μεριά, οι εργοδότες είναι εξαρτημένοι από την εργατική τάξη γιατί επιζητούν την παραγωγικότητα. Η αλυσίδα της παραγωγής κάνει τους εργοδότες να είναι εξαρτημένοι κατά ένα τρόπο από το συνολικό βιομηχανικό εργάτη. Εδώ είναι που στη διεκδίκηση αναπτύσσονται αγώνες και πολλές φορές δυναμικοί. Παρόλα αυτά όμως, η εργατική τάξη εξακολουθεί να είναι μια τάξη στη δικαιοδοσία του κεφαλαίου, καθότι το κεφάλαιο είναι ο κυρίαρχος αυτής της σχέσης. Έτσι λοιπόν, ο εργάτης

δεν έχει άλλον τρόπο παρά να διεκδικήσει μέσα από τα σωματεία του μισθούς, συνθήκες εργασίας και βιοτικό επίπεδο. Κλειδί σε όλα αυτά είναι η συλλογική σύμβαση, η συμφωνία πώλησης της εργατική δύναμης, και με αυτόν τον τρόπο έχουμε μια οργανωμένη παρουσία της εργατικής τάξης, έναν οργανωμένο ταξικό αγώνα με αποτέλεσμα. Άρα έχει νόημα η διεκδίκηση, γιατί ο εργοδότης θέλει παραγωγικότητα και ο εργάτης μπορεί να απειλήσει με το μπλοκάρισμά της. Εδώ έχει νόημα ο απεργιακός αγώνας και αποδίδει. Όσο

κρατάει όμως η συσσώρευση του κεφαλαίου. Όταν σταματάει αυτό λόγω κρίσης, όπως τώρα, υπάρχει κάποιο πρόβλημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό το συναντάμε σε όλες τις κρίσεις. Στις συνηθισμένες κρίσεις δεν υπήρχε τέτοιου μεγέθους καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου. Τώρα, όμως, έχουμε κάτι άλλο, κι εδώ φαίνεται η αδυναμία της τάξης να ορίσει την τύχη της μέσω ενός εργατικού κινήματος με τα παλιά μέσα και τρόπους. Δεν μπορεί η εργατική τάξη να διεκδικεί με τα παλιά εργαλεία κάτι που έχει ακυρωθεί στην πράξη.

κίνημα

εργατικό κίνημα

σε “κατάσταση εξαίρεσης” προοπτικές μιας νέας πορείας Συλλογικοποίηση ενάντια στο φόβο Νίκος Αντωνίου:

Αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση της δουλειάς και των ζωών μας Nίκος Πετράκης: Η ΓΣΕΕ έχει στόχο, και το διακηρύσσει, την υπογραφή γενικής συλλογικής σύμβασης, και αυτό είναι μια απάτη. Συνεχίζει το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης-διεκδίκησης που έχει τελειώσει. Δηλαδή, διεκδικεί αυτά που μας πήραν εδώ και τρία χρόνια οι εργοδότες. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει μια αξία χρήσης μια τέτοια σύμβαση, γιατί υπάρχουν οι ατομικές και οι επιχειρησιακές που υπερτερούν της ΕΓΣΕ, άσε που μαζί με αυτά θα πρέπει να διεκδικήσεις και το “χαμένο δίκαιο”, όπως τη διαιτησία. Ήδη ψήφισαν με το μίνι μνημόνιο το μισθό των 490 ευρώ. Και από τον Ιούλιο και μετά ο μισθός θα βγαίνει με υπουργική απόφαση. Και να την υπογράψεις τώρα, θα την ακυρώσει η κυβέρνηση με την επίκληση της έκτακτης εθνικής ανάγκης . Πιστεύω πως το εργατικό κίνημα θα πρέπει να μπει σε μια άλλη λογική, όχι στη λογική της ανώφελης διεκδίκησης, αλλά να διεξάγουμε τον ταξικό αγώνα από δω και στο εξής μιας άλλης ταυτότητας. Οι αγώνες του νέου εργατικού κινήματος θα πρέπει να διαχυθούν στο σύνολο της κοινωνίας. Οι εργατικοί αγώνες θα πρέπει να αμφισβητούν συνολικότερα τον ίδιο τον καπιταλισμό, να προτάσσουν τη χειραφέτηση με αυτοδιεύθυνση και αυτοδιαχείριση της δουλειάς και των ζωών μας. Βασίλης Διαμάντης: Εμείς, η ανεξάρτητη και ταξική τάση μέσα στο εργατικό κίνημα, λέγαμε παλιά -και λέμε ακόμα- ότι την πολιτική δεν πρέπει να

την κάνουν τα κόμματα, αλλά τα ίδια τα συνδικάτα. Τα σωματεία, τα «δικά μας», έχουν κάνει πολιτική. Βγάλαμε ανακοινώσεις, πήραμε θέση σχεδόν για τα πάντα, από τους πολέμους και τις επεμβάσεις μέχρι την Ολυμπιάδα και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Τα αδιέξοδα, όμως, σήμερα δεν είναι μόνο στον εργοδοτικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, σε αυτό το κομμάτι που αποδεχόταν τον καπιταλισμό και το νιου ντηλ, που αποδεχόταν έναν καπιταλισμό συνεχούς ανάπτυξης και ευημερίας σε ένα σύστημα που θα διαιωνίζεται, και έναν συνδικαλισμό που θα διεκδικεί να παίρνει αυξήσεις και όποιες άλλες παροχές. Οι λογικές οι δικές μας δείχνουν κι αυτές να μην μπορούν να περπατήσουν. Λέγαμε μέχρι τώρα, και τα καταφέρναμε σε κάποιο βαθμό, ότι το δικό μας σωματείο κάνει συγκρούσεις απευθείας με τον εργοδότη και τις οργανώσεις του, κάνει κλεισίματα, μποϋκοτάζ, κλαδική απεργία, παίρνει πίσω τις απολύσεις, τους εξαναγκάζει να υπογράψουν σύμβαση. Μπορεί να γίνει σήμερα αυτό; Ο συνδικαλισμός θα αναπτύσσεται πάνω σε μια βάση αιτημάτων, και μάλιστα ενοποιητικών της τάξης -και να το επεκτείνω- και της κοινωνίας; Τα σύγχρονα αιτήματα ποια είναι σήμερα; Από το μισθό, τις εργασιακές συνθήκες, την απλήρωτη εργασία, μέχρι το πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης; Όλη η αλυσίδα των στόχων πάλης ποια θα πρέπει να είναι; Εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε -και είμαστε- ένα κομμάτι που έχει μέσα του την αναζήτηση προς τον τελικό σκοπό, στο δια ταύτα τι κάνουμε;

Θα πρέπει ασφαλώς να παραδεχτούμε ότι ένας σημαντικός λόγος που βάζει φρένο στην εργατική τάξη και την κοινωνία είναι ένας γενικευμένος φόβος σε όλα τα επίπεδα. Είναι φόβος της αστυνομικής βίας και της καταστολής, της απόλυσης, της ίδιας της επιβίωσης. Υπάρχουν πραγματικοί και τεχνικοί λόγοι που περνάει ο φόβος στη συνείδηση του κόσμου. Για να σπάσει ο φόβος, ένα βασικό πράγμα είναι το όραμα. Το όραμα σήμερα έχει υποχωρήσει σοβαρά. Στις προηγούμενες δεκαετίες, ακόμα και στις κοντινές μας του ΄70 και του ΄80, υπήρχε κάποιο όραμα για τον κόσμο, για την κοινωνία. Και εμείς αυτό θα πρέπει να το ξαναορίσουμε. Ακόμα και η απαλλαγή από το μνημόνιο για πολύ κόσμο σημαίνει μια επιστροφή στο παρελθόν. Το εργατικό κίνημα, αυτό που λέμε ταξικό, επαναστατικό, δεν έχει καταφέρει να απαντήσει σ΄ αυτό το επίπεδο. Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα και θα πρέπει να επανακαθορίσουμε το νέο μας όραμα. Ένα δεύτερο, επίσης σοβαρό κατά τη γνώμη μου, είναι αναζητώντας το καινούριο μας όραμα, να προσέξουμε να μην απογειωθούμε και να μην μείνουμε μόνο σε αυτό. Όλα τα μεγάλα γεγονότα στην ιστορία συνέβησαν γιατί σαφώς υπήρχε το όραμα που ενέπνεε χιλιάδες ανθρώπους να μπουν σ΄ αυτή τη διαδικασία, αλλά συνέβησαν με πολύ απλά συνθήματα. Ήταν τα πολύ απλά συνθήματα, οι καθημερινές διεκδικήσεις που δίνανε απάντηση στην καθημερινότητα κάθε ανθρώπου. Με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από την καθημερινότητα, από αυτό που βιώνει ο κάθε άνθρωπος. Δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από την επαναπρόσληψη όταν γίνεται απόλυση. Εμείς θα πρέπει να είμαστε εκεί ως σωματεία, ως συλλογικότητες. Δεν πρέπει να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα να πάρουμε από μια επιχείρηση 10 ευρώ παραπάνω. Στις σημερινές συνθήκες τα 10 ευρώ έχουν μια αξία. Το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι θα πρέπει να φτιάξουμε τη συλλογικοποίηση. Να παλέψουμε με τον κατακερματισμό που μας έχουν επιβάλει. Με τις ατομικές συμβάσεις, με όλα αυτά τα γεγονότα που βιώνουμε. Τέλος, θα πρέπει να δούμε σήμερα μια νέα ενότητα αυτών των υποκειμένων, η οποία δεν μπορεί να γίνει αφηρημένα και γενικά αλλά συγκεκριμένα, στο δια ταύτα και εκεί που δίνονται οι μάχες. Αλλιώς, αν μιλάμε γενικά και επικαλούμαστε απλώς τις νέες μας αναζητήσεις μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, είναι πολύ δύσκολο να συναντηθούν πολιτικά ρεύματα, σωματεία και ό,τι άλλο υπάρχει. Αυτή η ενότητα θα πρέπει να πραγματοποιείται την ώρα που δίνεται η μάχη.

11 2013

εργατικό κίνημα εργατικο κινη

Το εργατικό κίνημα σε “κατάσταση εξαίρεσης” Εμπειρίες και προοπτικές μιας νέας πορείας

Να κάνουμε πράξη την οριζόντια ενότητα των συνελεύσεων Σταύρος Μανίκας:

Αυτή τη στιγμή έχουμε μια ευθεία ταξική επίθεση προς την τάξη, που εκφράζεται με πολλές μορφές, και αυτό που χρειάζεται είναι να απλοποιούμε τους τρόπους παρέμβασης μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να παραιτηθούμε από τις αναλύσεις και τις αναζητήσεις μας. Σίγουρα θα πρέπει μέσα από τους αγώνες να ξεπροβάλει ο τελικός στόχος της χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το μόνο κομμάτι που θα παλέψει αταλάντευτα προς αυτή την προοπτική είναι μια συνειδητοποιημένη μέσα από τους αγώνες εργατική τάξη, που στον σημερινό καπιταλισμό περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα μισθωτών από την παραγωγή, τις υπηρεσίες και τη λεγόμενη υποαπασχόληση. Στόχος μας δεν θα πρέπει να είναι μόνο η αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων της κρίσης, αλλά και η ολική ανατροπή του καπιταλισμού, αλληλένδετα το ένα με το άλλο. Το σύνολο της εργατικής τάξης, πάντως, είναι σίγουρο πως στο μυαλό της δεν έχει την ανατροπή, τη χειραφέτηση και την απελευθέρωση. Οι μέχρι τώρα αγώνες δεν ήταν ικανοί να επιφέρουν την ενότητα της τάξης,

γιατί ήταν αποσπασματικοί και τις περισσότερες φορές συντεχνιακοί. Στο ΜΕΤΡΟ και στην ΕΘΕΛ, θέλαμε να μην μπούμε στο ενιαίο μισθολόγιο, να μην καταργηθούν οι συμβάσεις, αλλά μόνο στο δικό μας χώρο. Δεν μπορέσαμε να πάρουμε τον αγώνα από τα χέρια της γραφειοκρατίας, να τον ενώσουμε με άλλα κομμάτια, για αυτό οδηγήθηκε στον κατακερματισμό και στο τσάκισμα. Από την άλλη μεριά, ενώ επικαλούμαστε τις ανατροπές των πολιτικών, ή ακόμα των κυβερνήσεων, δεν απαντάμε στο τι γίνεται μετά, δεν

μπορούμε να περιγράψουμε το όραμα. Δεν βάζουμε σε όλη τη γραμμή της πάλης αυτά που επαγγελλόμαστε, την αυτοοργάνωση, την οριζόντια δομή, την αυτοδιαχείριση. Τώρα καλούμαστε σε σύντομο χρονικό διάστημα και να αποτρέψουμε την επίθεση και να βάλουμε στο τιμόνι της διεκδίκησης τα νέα μας προτάγματα. Όσον αναφορά την οριζόντια δομή που επικαλούμαστε, δεν τη βάζουμε να περπατήσει στην ίδια τη ζωή. Μέρος της οριζόντιας δομής είναι οι συνελεύσεις των σωματείων, των σχημάτων, των

επιτροπών αγώνα, και η απευθείας λειτουργία από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Είναι η διαρκής τάση για κατάργηση των Δ,Σ. Όταν λέμε κατάργηση, δεν μας «ενοχλεί» ενός διακοσμητικός ρόλος διεκπεραιωτικού χαρακτήρα, μέχρι εκεί όμως. Ο δε συντονισμός των επιτροπών και των συνελεύσεων θα αναδεικνύει τα δικά του ανακλητά και ελεγχόμενα όργανα συντονισμού των αγώνων, και τίποτα άλλο. Θα πρέπει να πάρει πανεργατικόπανελλαδικό χαρακτήρα.

Ενότητα των εργαζομένων και όχι των κομματικών εκπροσώπων Νίκος Πετράκης:

Όταν μιλάμε για ενότητα, κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μιλάμε για ενότητα της τάξης, και μόνο αυτής, δηλαδή, όπως είπε και ο Νίκος, θα πρέπει να εννοούμε τον κόσμο της εργασίας τον διασπασμένο από το κεφάλαιο. Αυτό θα πρέπει να γίνει από ένα ενοποιητικό πλαίσιο αιτημάτων. Ο άνεργος, ο εργαζόμενος, ο μετανάστης, οι μπλοκάκηδες, να συσπειρωθούν σε κοινά αιτήματα και διεκδικήσεις. Η μείωση του χρόνου εργασίας, για παράδειγμα, είναι ένα κοινό αίτημα για όλους. Και για τον άνεργο και για τον εργαζόμενο. Αυτοί οι στόχοι είναι που επιφέρουν την ενότητα της τάξης. Η άλλη λογική είναι η λογική της ενότητα που επικαλούνται οι συνδικαλιστικές παρατάξεις. Ενότητα πίσω από τα κομματικά σχέδια για την πολιτική υπεραξία.

Η συμμετοχή σε μια ενιαία συγκέντρωση δεν σημαίνει πάντα ενότητα της τάξης, αλλά πιο πολύ ενότητα συνδικαλιστών ενός ξεπερασμένου και χρεοκοπημένου συνδικαλισμού. Και σίγουρα εμάς όλους μάς ενδιαφέρει η άλλη ενότητα. Στην επικοινωνία μας με την τάξη δεν θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε αφ υψηλού και με υποδείξεις κάθε φορά. Δεν θα πρέπει να της αφαιρούμε την πρωτοβουλία. Αυτή είναι που θα πρέπει να παίξει ρόλο υποκειμένου και όχι εμείς -έστω και με τις καλές μας προθέσεις- από τα πάνω. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορεί τελικά η τάξη να συνειδητοποιεί από μόνη της ότι μέσω του οικονομικού αγώνα μόνο, δεν πρόκειται να φθάσει στην απελευθέρωση.

εργατικό κίνημα μα εργατικό Κάτω η νέα Χούντα

του Θοδωρή Θεοδωρόπουλου

« Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει τη ζωή. Έξω οι δρόμοι αναπνέουν, διψασμένοι, ανοιχτοί! »

ι αναθυμιάσεις από το σάπιο πολιτικό σύστημα, της Λίστας Λαγκάρντ, των διεφθαρμένων κυβερνητικών, κρατικών, πολιτικών αξιωματούχων που κλέβουν και ξεπουλούν τον κοινωνικό πλούτο, γεμίζουν καθημερινά τη Βουλή, τα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες. Με τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα διατάγματα και τους νόμους καταλύονται και τα τελευταία ψήγματα εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ελέγχονται οι επιλογές και το περιεχόμενο που εκφράζουν αντιστεκόμενες δυνάμεις και καταστέλλονται οι κοινωνικές αντιστάσεις με αθρόες τρομοκρατικές συλλήψεις αγωνιστών (Σκουριές), με επιστρατεύσεις απεργών (ενίοτε και προληπτικά όπως έγινε με τους καθηγητές), με κρατική βία και φίμωση. Ο πόλεμος που έχουν κηρύξει τα εγχώρια και διεθνή αφεντικά συγκυβέρνησης-τρόικα στον κόσμο της εργασίας, δημιουργεί τριτοκοσμικές συνθήκες στην κοινωνική ζωή, στραγγαλίζει τις εργατικές και κοινωνικές ανάγκες, τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις. Πρόκειται για ένα πόλεμο με τον οποίο η σύγχρονη κοινοβουλευτική, οικονομική και πολιτική χούντα κράτους και κεφαλαίου, επεκτείνει τις ζώνες κυριαρχίας της με καταστολή, κρατική τρομοκρατία, διασπορά του φόβου. Για το σκοπό αυτό, άρει λειτουργικά και αυτήν ακόμα την αστική νομιμότητα, αυξάνει τις αρμοδιότητες και την ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας, θωρακίζει τους κρατικούς μηχανισμούς, εκχωρεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

στα επιτελικά ολοκληρωτικά κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας των κεφαλαιοκρατών, τεχνοκρατών, γραφειοκρατών. Στη βάση αυτή, οι κρατούντες επαναοριοθετούν σε νέα βάση τη σύγκρουση με την κοινωνική πλειοψηφία, υψώνοντας τα νέα τείχη του πολεμικού/«αντιτρομοκρατικού» καπιταλισμού και του αγοραίου κρατισμού, για να ελέγξουν τους κοινωνικοπολιτικούς και εργατικούς αγώνες των σύγχρονων κοινωνικών και εργατικών αναγκών, που έρχονται σε ανοιχτή ρήξη μαζί τους και ξεφεύγουν από τη δικαιοδοσία τους. Μ’ αυτή

την έννοια, η ταυτότητα του εχθρού της αστικής δημοκρατίας γενικεύεται και επεκτείνεται στην ίδια την κοινωνία: στους εργαζόμενους, στους φοιτητές, στους απεργούς, στους κοινωνικά αποκλεισμένους, στους μετανάστες. Σε καθέναν που διαμαρτύρεται. Όλοι οι καθεστωτικοί μηχανισμοί κυριαρχίας και εξουσίας (επιστημονικοί τεχνοκρατικοί φορείς, δικαιοσύνη, αστυνομία, εταιρείες επικοινωνίας και δημοσκοπήσεων, αργυρώνητα ΜΜΕ) στήνουν σενάρια διαχείρισης των εκάστοτε κοινωνικών διαμαρτυριών, ώστε να μετατεθούν στο εκάστοτε

ευνοϊκό για τους κυρίαρχους πεδίο -πολιτικό, οικονομικό, επικοινωνιακό, θεαματικό και στρατιωτικό- προκειμένου να τις αφυδατώσουν και να αποτρέψουν μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση των κυριαρχούμενων. Φοβούνται την αναδυόμενη κοινωνία της χειραφέτησης, ότι μπορεί να πάρει στα δικά της χέρια το μέλλον της. Η συντονισμένη επίθεση των κυβερνώντων και του συστήματος προς πιο αυταρχικές λύσεις, που θυμίζουν τη χούντα, όπως ο εκφασισμός της κοινωνικής ζωής και τα εκάστοτε τρομοκρατικά διαγγέλματα-διατάγματα, δεν μπορεί παρά να είναι στιγμές της συστημικής διαχείρισης για έναν νέο τρόπο οργάνωσης της παραγωγήςκατανάλωσης, αλλά και της επικοινωνίας με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος και την επανεκκίνηση του συστήματος μέσω μίας νέας διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης. Η Παιδεία, η Υγεία, τα κοινωνικά αγαθά, η κοινωνική δημόσια περιουσία, η γνώση, η πληροφορία και η εργασία είναι στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης αφού αυτά αποτελούν τους βασικούς πυλώνες παραγωγής υπεραξίας. Αποτελούν λιπαντικό μέσο της κρατικής μηχανής, των κεφαλαίων και της διακίνησής τους. Κεντρική πολιτική επιλογή και μοναδικός στόχος τους είναι η πλήρης εξαθλίωση και η κοινωνική/ πολιτική υποταγή των εργαζομένων για χάρη των αφεντικών, των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων.

Διαρκής αγώνας για την ελευθερία!

στόσο ένας νέος κόσμος αναδύεται έξω από τα όρια της παραδοσιακής ταξικής πάλης (πολέμου) του κόσμου της εργασίας, που ξεπερνά τον εγκλωβισμό μεταξύ του συστήματος της κοινωνικής βαρβαρότητας (συγκυβέρνησης-τρόικα, κράτους, κεφαλαίου, ΔΝΤ, Ε.Ε.) και του ξεπουλημένου στα συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας κρατικού, κομματικού συνδικαλισμού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ - διαμεσολαβητή και αποσυμπιεστή των κοινωνικών αγώνων και της εργατικής διαμαρτυρίας. Ό,τι κινείται πάνω και έξω από τα όρια συγκυβέρνησης-τρόικα και συστήματος, αναδύεται από τις πολύμορφες κοινωνικές αντιστάσεις, τις νέες συνελευσιακές μορφές οργάνωσης του κόσμου της εργασίας, τους κοινωνικούς χώρους και τα προωθημένα σε ανατρεπτικό περιεχόμενο πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων, που αγκαλιάζουν ένα ευρύ φάσμα αγωνιζόμενων. Ο συντονισμός όλων των αγωνιζομένων κομματιών, εργασίας-ανεργίας-επισφάλειας, που αποτελούν μια μεγάλη κοινωνική δεξαμενή και ένα εκρηκτικό μείγμα, για τη δημιουργία νέων κωδικών επικοινωνίας, νέων σχέσεων στην καθημερινή ζωή, συλλογικού κοινωνικού οράματος χειραφέτησης και απελευθέρωσης πέρα κι έξω από το υπάρχον βάρβαρο

πολιτικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στον χειραφετημένο ανατρεπτικό αγώνα. Είναι προφανές ότι η ελευθερία για τον κόσμο αυτό δεν είναι μία υπόσχεση για το μέλλον, αλλά ένας καθημερινός, διαρκής ενωτικός αγώνας ζωής, που αναδύεται μέσα από τις αντιστάσεις και τις συγκρούσεις ενάντια σε κάθε ολιγαρχία, σε κάθε εμπόδιο που θέτει η εξουσία και οι αρχές της, που ριζώνει, ζει και

αναπνέει μέσα στις οριζόντιες συνελεύσεις και στις αντικαθεστωτικές κοινωνικές δομές, στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, στη συλλογική και ατομική πράξη των δικών μας αναγκών. Γιατί μόνο η απελευθέρωσή μας από το βάρβαρο σύστημα της κοινωνικής λεηλασίας και βαρβαρότητας θα βάλλει φραγμό στην εξαθλίωσή μας, καθώς οι κοινωνικές ανάγκες απελευθερώνονται μέσα από τη χειραφετημένη κοινωνική δράση και δημιουργία. Ο κόσμος του χειραφετημένου αγώνα, αναδύεται ως μία νέα συλλογική έκφραση ταξικού πολέμου μέσα στο χάος που προκαλούν η βάρβαρη πολιτική των κρατούντων και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί διακυβέρνησης, αναδεικνύοντας ένα πολλαπλό επίπεδο της καθημερινής πάλης, πέρα κι έξω από τα στεγανά της παραδοσιακής πολιτικής, εργατικής και κοινωνικής οργάνωσης. Αυτός ο κόσμος δε διεκδικεί απλά δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, αλλά τη ριζική αλλαγή των λειτουργιών, των μεθόδων και του περιεχομένου τους, στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δημόσιων κοινωνικών αναγκών και της απελευθέρωσής τους από τη δικτατορία της συγκυβέρνησης-τρόικα, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., κράτους και κεφαλαίου.

11 2013

Διεθνή Διεθνή

Dj Stalingrand: Εμπειρίες και συμπεράσματα από τον αντιφασιστικό αγώνα στη Ρωσία Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η Μόσχα είναι πλέον μια πόλη σχεδόν χωρίς φασίστες, αν και μέχρι τώρα στην Ελλάδα πιστεύαμε ακριβώς το αντίθετο. Είναι αλήθεια αυτό;

Ο Dj Stalingrand, ήταν ενεργό μέλος των Antifa Μόσχας, βρέθηκε στην Ελλάδα, για δυο παρουσιάσεις του αντιφασιστικού κινήματος στη Ρωσία τον περασμένο Απρίλιο. Είναι από τους πρωτεργάτες του κινήματος antifa, την εποχή που μια χούφτα νέων ξεκίνησαν έναν παράλογο πόλεμο εναντίον των ακροδεξιών σκίνχεντ, οι συμμορίες των οποίων μόνο στην Μόσχα ξεπερνούσαν τις 10.000 άτομα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι καταγεγραμμένες δολοφονίες με ρατσιστικά κίνητρα, έφταναν τις εκατό το χρόνο. Αυτή την περίοδο ζει εκτός Ρωσίας, όντας καταζητούμενος από τις ρωσικές αρχές.

Οι ρίζες της φασιστικής ανόδου Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σου, οι αιτίες της αύξησης των φασιστικών, ακροδεξιών οργανώσεων στις χώρες του πρώην «ανατολικού μπλοκ», αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη στις μέρες μας;

Αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο: η νέα καπιταλιστική ελίτ χρησιμοποίησε τον επί μακρόν κρυμμένο αντισοβιετισμό ως όπλο εναντίον της ελίτ της σοβιετικής περιόδου και γι ‘αυτό επιστράτευσε μια μαζική προπαγάνδα εθνικισμού, και μάλιστα της πιο σκοτεινής μορφής του. Στη Ρωσία προωθείται το “αυτοκρατορικό πνεύμα” και το “ιερό βασίλειο”. Αντίθετα, στα κολέγια, σε μικρότερες δημοκρατίες, προμοτάρουν τη ρωσοφοβία μίσος προς την ΕΣΣΔ και τους Ρώσους. Αυτό ήταν όλο τελείως κατασκευασμένο και γελοίο - αλλά ήταν ο μόνος δρόμος για να αποκτήσει την κληρονομιά της τεράστιας, πολυεθνικής, πολυγλωσσικής και θρησκευτικά αδιάφορης κοινωνίας, που κατοικούσε πριν στην ΕΣΣΔ. Λοιπόν, το ίδιο ισχύει σε κάθε χώρα. Όσο περισσότερο οι πολιτικοί πρόκειται να κλέψουν, τόσο περισσότερο βάρος δίνουν στην “εθνική υπερηφάνεια”, όσο φτωχότερη είναι η κοινωνία, τόσο πιο υπερήφανη είναι για τις ελέω θεού πνευματικές/εθνικές ρίζες της.

Γεια σας, στην παρουσίαση μου που είχατε παρακολουθήσει είχα περιγράψει εκτενώς τα αποτελέσματα της δράσης μας μέχρι το 2010. Μεταξύ αυτών είναι: 1) Η μεγάλη ναζιστική μουσική σκηνή (η οποία ήταν το πιο σημαντικό μέσο προώθησης των Ναζί ώστε να γίνουν η κύρια υποκουλτούρα της νεολαίας στη Μόσχα) λιγόστεψε. 2) Οι πιο σημαντικές ναζιστικές συμμορίες διασκορπίστηκαν. 3) Τα περισσότερα (ίσως όλα) συνδεδεμένα με τους ναζί καταστήματα και γραφεία έκλεισαν. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι πετύχαμε να καταστρέψουμε τη ναζιστική υποκουλτούρα του δρόμου, όπως αυτή εκπροσωπούνταν από τα πλήθη των σκίνχεντ και zing-heiling χούλιγκανς, στη Μόσχα έως τότε. Υπήρχαν όμως και άλλα αποτελέσματα, όπως ότι: 4) Το κέντρο του ναζιστικού κινήματος μετατοπίστηκε στα γήπεδα, όπου με επιτυχία φώλιασε ως «πατριώτες χούλιγκανς». Υπάρχουν ακόμη πολλοί από αυτούς, αλλά δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν πολιτική βία στο δρόμο. 5) Κάποια σκληροπυρηνικά μέλη των διεσπαρμένων συμμοριών ναζί αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα σχηματίζοντας underground ομάδες, ως επί το πλείστον σχεδιασμένες για δολοφονίες. Έτσι, η απάντηση είναι ότι υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί ναζί ανάμεσα στα 20 εκατομμύρια του πληθυσμού της Μόσχας, αλλά πιθανότατα δεν πρόκειται καν να τους παρατηρήσεις.

Οργανώνοντας την αντιφασιστική δράση Τι σημαίνει αντιφασιστική δράση για σένα;

Για μένα προσωπικά είναι η πράξη εκδίκησης κατά της κοινωνίας, η οποία επέλεξε εσκεμμένα την παρακμή και την υποβάθμιση. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στην αρχή, η κοινωνία είχε ακόμη την ευκαιρία να επιλέξει το δικό της μέλλον - και μπορούμε να κατηγορήσουμε δίκαια τους πολιτικούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ίδια η κοινωνία αποδέχθηκε την ακροδεξιά προπαγάνδα τους και καλωσόρισε τον εθνικισμό, την ορθοδοξία, την εξαχρείωση, και την ηθική του “get rich or die trying”, ό,τι χειρότερο δηλαδή ο “σύγχρονος κόσμος” μπορούσε να προσφέρει. Οι Ναζί είναι μόνο το σημάδι της εν λόγω πανεθνικής διαδικασίας παρακμής, η ξεπεσμένη γενιά αυτοπροσώπως. Ήταν ευχαρίστησή μας να τους διώχνουμε, και με την πράξη μας αυτή δημιουργούσαμε τη δική μας εναλλακτική - η πραγματικότητα είναι ότι οι αντιφασίστες ήταν το μόνο οργανωμένο και γνωστό ενεργό αριστερό κίνημα εκείνη την εποχή. Κατά τη γνώμη σου, και με βάση την εμπειρία σου, ποια είναι τα κύρια όπλα, μίας επιτυχημένης αντιφασιστικής ομάδας ή κινήματος; Πώς θεωρείς ότι πρέπει να οργανώνονται; Αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό και αστικό μας περιβάλλον. Εφόσον μιλάμε για “επιτυχημένες δράσεις”,

Διεθνή Διεθνή θα ήθελα να επισημάνω ορισμένα σημεία. Η σωστή στόχευση των δράσεων - κερδίζεις πολιτικά μόνο όταν κερδίζεις τον σωστό εχθρό και καταστρέφεις ένα σημαντικό σημείο. Μη αναγκαία και ανεξέλεγκτη βία δεν θα αποφέρει ποτέ τα επιθυμητά πολιτικά αποτελέσματα και το σεβασμό από κανέναν - γι’ αυτό, βασικά, έχασαν οι ναζί. Ένα άλλο πράγμα είναι να γνωρίζουμε πώς το νομικό μας σύστημα (και η αστυνομία) λειτουργεί και ποια είναι τα πιο αδύνατα σημεία τους, έτσι ώστε να μην καταλήξουμε στη φυλακή πολύ γρήγορα. Στη Ρωσία πάντα κάναμε ελιγμούς στην άκρη του ποινικού δικαίου, προσπαθώντας να διατηρηθούμε στη νόμιμη γκρίζα ζώνη. Διατηρούσαμε, επίσης, συλλογικό ταμείο για να είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απρόσμενα έξοδα άμεσα. Η οργάνωση είναι ένα άλλο μεγάλο πράγμα -εφαρμόσαμε την εμπειρία των μικρών ομάδων συγγένειας στην τακτική μας. Μας έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρωνόμαστε πολλοί άνθρωποι άμεσα, να κυκλοφορούμε στην πόλη διακριτικά, να αποφεύγουμε τα λάθη της κεντρικής λήψης αποφάσεων, και έτσι χρησιμοποιήσαμε τη συνωμοσία αρκετά αποτελεσματικά. Μέχρι τώρα η αστυνομία συνεχίζει να φυλακίζει συντρόφους μας, τον έναν μετά τον άλλο σε αναζήτηση του “ηγέτη” μας - και την εκπλήσσει το γεγονός ότι τέτοιες ενέργειες δεν επηρεάζουν τη δράση μας καθόλου.

Εργατικό κίνημα από το μηδέν Σε ό,τι αφορά την κατάσταση της εργατικής τάξης στη Ρωσία, τα δικαιώματά τους, τους μισθούς τους, πώς θα την περιέγραφες; Οργανώνονται σε σωματεία; Καλούν σε απεργίες; Κατά κάποιο τρόπο, ήταν η Σοβιετική Ένωση που σκότωσε την εργατική τάξη στη χώρα. Υπήρχε ένα ενιαίο, απόλυτα κρατικά ελεγχόμενο εργατικό συνδικάτο και με τελείως τυπικό ρόλο. Και λογικά, όταν η ΕΣΣΔ καταστράφηκε, αυτό το σύστημα παρέμεινε τυπικό και άχρηστο - και παραμένει έτσι μέχρι τώρα. Επιπλέον, τα τελευταία 20 χρόνια, οι περισσότεροι άνθρωποι κατέληξαν να πιστεύουν ότι η δουλειά είναι ντροπή - σε μια σωστή καπιταλιστική κοινωνία θα πρέπει να σκοτώνεις, να ληστεύεις, να κάνεις εμπόριο ναρκωτικών, εκβιασμούς, να γίνεις εγκληματίας ή αστυνομικός για να βγάλεις το ψωμί σου. Οι περισσότεροι νέοι πιστεύουν ότι η δουλειά είναι για τους αποτυχημένους. Αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε “τριτοκοσμική πλύση εγκεφάλου” και καθιστά οποιαδήποτε μορφή εργατικής αλληλεγγύης, με τέτοιες αξίες, αδύνατη. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται και κάθε χρόνο υπάρχουν περίπου εκατό (σύμφωνα με τις ανεξάρτητες στατιστικές) ειρηνικές απεργίες για διάφορα

ζητήματα σε όλη τη χώρα. Συνήθως επικεντρώνονται σε βασικά οικονομικά ζητήματα μιας συγκεκριμένης επιχείρησης, π.χ. για μισθολογικά, και μερικές φορές προβάλλουν και πολιτικά αιτήματα. Ως επί το πλείστον προχωράνε ήσυχα, αλλά στην περίπτωση που τα πράγματα τείνουν να “ανάψουν”, η αστυνομία είναι πάντα έτοιμη για κάθε είδους αναγκαία επέμβαση. Ένα σκληρό παράδειγμα είναι η ιστορία του Valentin Urusov, ενός εργαζόμενου σε ένα ορυχείο διαμαντιού στη Σιβηρία, ο οποίος οργάνωσε ένα ανεξάρτητο σωματείο και ξεκίνησε μια επιτυχημένη εκστρατεία για τα βασικά δικαιώματα των ανθρακωρύχων - συνελήφθη με την κατηγορία της κατοχής ηρωίνης και πέρασε πέντε χρόνια στη φυλακή.

Αντιμέτωποι με την κοινωνική αφασία Ποια ήταν η αποδοχή της δράσης σας από τη ρωσική κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα; Σας υποστήριξαν; Το εκπληκτικό γεγονός είναι ότι μετά τον έντονο πόλεμο με τους Ναζί, η πολυπληθής και μαχητική κοινότητά μας βρέθηκε ξαφνικά να είναι η πρώτη και η μόνη οργανωμένη ‘’αριστερή’’ ομάδα στη χώρα. Μέχρι τότε, σχεδόν δεν υπήρχε εναλλακτική αριστερή δράση για χρόνια, κυρίως λόγω του

γενικευμένου αντισοβιετισμού της δεκαετίας του ‘90 - ήμασταν από τους πρώτους και προφανώς οι πιο δημοφιλείς και ενεργοί. Έτσι δεν είχαμε ‘’μεγαλύτερα αδέρφια’’, νόμιμα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις να μας υποστηρίζουν - και αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν καλό για εμάς. Έχουμε καταλάβει ολόκληρο το πολιτικό πεδίο μέσα στην κοινωνία, το οποίο συνήθως μοιράζεται μεταξύ δεκάδων οργανώσεων στη Δυτική Ευρώπη - το πεδίο του να είσαι “νέος, ριζοσπαστικός, αριστερός”. Αυτό έχει τα υπέρ και τα κατά του, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι το 2012, όταν οι μαζικές διαδηλώσεις άρχισαν, ήταν οι αντιφασίστες που ανέλαβαν ένα μεγάλο μέρος της διοργάνωσης, της δημοσιοποίησης και της εμπλοκής των ανθρώπων - ακόμα κι αν είναι λιγότεροι από χίλιοι στη Μόσχα, εξακολουθούν να είναι ένα απίστευτο πλήθος για την πολιτικά παθητική κοινωνία μας. Τι θα ήθελες να πεις στους αντιφασίστες/ριες στην Ελλάδα; Ήταν πολύ προφανές σε μένα από την πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα, το Νοέμβριο του 2008, ότι η ελληνική σκηνή έχει πολύ παρόμοια νοοτροπία με τη δική μας - λόγω των κοινωνικών ομοιοτήτων φυσικά. Φτώχεια, γενικευμένη δυσπιστία ως στάση απέναντι στους κυβερνώντες, συνολική διαφθορά του κοινωνικού συστήματος, υψηλό επίπεδο της βίας στο δρόμο, βάρβαρη καθημερινή ζωή, ένα σύμπλεγμα άλυτων κοινωνικών αντιθέσεων. Ένιωσα αληθινά σαν στο σπίτι μου. Από τότε υποστηρίζω τη στενή επικοινωνία ανάμεσα στους χώρους μας και ελπίζω ότι μπορούμε να συνεργαστούμε περισσότερο στο μέλλον. Συνέντευξη στους Ε. και Χ.

11 2013

Διεθνή Διεθνή

ΝΟ ΤΑV:

της Έφης Πανοτοπούλου

Σημείο αναφοράς για τη μάχη ενάντια στην καταστροφή των “μεγάλων έργων”

Το έργο των τρένων υψηλής ταχύτητας (TAV) αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αφορά όλους εκείνους που προπαγάνδισαν ανοικτά μια οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή, αναγκάζοντας μια ολόκληρη κοινότητα να υποστεί τις επιπτώσεις, αρκεί τα κέρδη να παραμείνουν στα χέρια αυτών που διαχειρίζονται το συγκεκριμένο έργο.

ε αυτό έχουν εμπλακεί μεγάλοι επενδυτικοί όμιλοι, πολιτικά κόμματα, ομοσπονδιακά συνδικάτα, η οργανωμένη μαφία, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να συναινέσουν στη διέλευση των νέων φαραωνικών γραμμών. Την ίδια εποχή, ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας αρχίζει να δημιουργείται ένα κίνημα κοινωνικής αντίστασης, το οποίο ακόμη τότε δεν είχε διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού κινήματος όπως το εννοούμε σήμερα. Μετά το 2000 μπορούμε να μιλάμε για ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα, με τη δημιουργία νέων επιτροπών ΝΟ Ταν. Σημαντικό γεγονός ήταν η μαζική πορεία από το Borgone στο Bussoleno, τον Μάιο του 2003, όπου συμμετείχαν περίπου 15.000 διαδηλωτές απ’ όλη την Ιταλία. Η πιο σημαντική στιγμή καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσαετή αγώνα ΝΟ TAV σημειώθηκε το φθινόπωρο του 2005 και ιδιαίτερα στις 31 Οκτωβρίου. Οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των διαδηλωτών και των αστυνομικών δυνάμεων στις πλαγιές του Rocciamolone, στη γνωστή «μάχη του Σεγκίνο», σηματοδότησαν την τροπή του κινήματος, γιατί το κράτος προσπάθησε για πρώτη φορά να επιβάλει τις εργασίες της γεώτρησης με τις δυνάμεις καταστολής που διέθετε. Ο θυμός των κατοίκων της κοιλάδας απέναντι στη βία των αστυνομικών δυνάμεων και ο φόβος ότι μπορεί να τοποθετηθούν στην περιοχή τους τα εργοτάξια TAV ξεπέρασε τα όρια την νομιμότητας, κάτι που πολλοί θεωρούσαν

μέχρι τότε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Στις 8 Δεκεμβρίου του 2005 εξελίχθηκε η γνωστή «μάχη της Βενάους». Αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην περιφρούρηση του NO TAV δίπλα στο μέρος όπου θα έπρεπε να γίνουν οι γεωτρήσεις και εκκένωσαν την περιοχή. Οργανώθηκε άμεσα η αντίσταση. Το επόμενο πρωί, 50.000 διαδηλωτές επιτέθηκαν στον αστυνομικό κλοιό και ξεκίνησαν συγκρούσεις μέχρι που κατάφεραν να τον διαλύσουν. Έριξαν τους φράκτες που περιστοίχιζαν το εργοτάξιο και κατέστρεψαν τα μηχανήματα. Η αστυνομία τράπηκε σε φυγή. Η Βενάους ήταν ελεύθερη! Μια άλλη σημαντική στιγμή ήταν το χειμώνα του 2010 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των γεωλογικών ερευνών, με την επανάληψη των συγκρούσεων μετά από ένα χρονικό διάστημα ύφεσης. Αυτή η φάση των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής οδήγησε στην απόφαση ανακατάληψης και ελέγχου του εδάφους ανοίγοντας το δρόμο προς το σκηνικό της Chiomonte, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2011. Καθοριστική και σημαντική ημερομηνία του αγώνα σε εθνικό επίπεδο ήταν η 3η Ιουλίου του ίδιου έτους, καθώς εκείνη την ημέρα σημειώθηκαν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις. Επειδή η κυβέρνηση φοβόταν ότι η εξέγερση θα μπορούσε να εξαπλωθεί και ότι θα επαναλαμβανόταν το σενάριο του 2005, αυτή τη φορά επέλεξε ως μέρος για να ξεκινήσει την επίθεση μία απομακρυσμένη και απρόσιτη περιοχή. Ο κρατικός μηχανισμός παρέταξε

πραγματικό ρόλο του κράτους και του κομματικού μηχανισμού με τις διασυνδέσεις που έχει με τη μαφία και τις επιχειρήσεις. Η σύνθεση των συμμετεχόντων στο κίνημα NO TAV αποτελείται από επιτροπές, ακτιβιστές, άτυπες ομάδες. Η εμπειρία της συλλογικότητας, των ζυμώσεων, της ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής κοινωνικής και ιδεολογικής κουλτούρας ήταν καθοριστικός παράγοντας ώστε να προταθούν και να καταγραφούν νέες ερμηνείες και νέες ιδέες σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των κοινωνικών αγώνων και συλλογικών διαδικασιών. Οι αποφάσεις για τα πιο σημαντικά γεγονότα παίρνονται μέσα από μια μακρά διαδικασία συνεδριάσεων των επιτροπών και ανοικτών συνελεύσεων. Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος που να καθορίζει τη λήψη των αποφάσεων, αλλά αυτή επιτυγχάνεται μέσα από την ατομική ή συλλογική εμπειρία που έχει διαμορφωθεί σ’ αυτά τα χρόνια του αγώνα και συχνά καθορίζει την επιτυχία μιας πρότασης στη συνέλευση. Το κίνημα κατάφερε με τα χρόνια να ξεπεράσει αρκετές φορές τα όρια της νομιμότητας εξαιτίας των σκληρών συνθηκών που αντιμετώπισε από την κρατική βία. Οι αντιφάσεις του δημοκρατικού και κρατικού συστήματος από τη μια πλευρά άλλαξαν τη συνείδηση πολλών κατοίκων που μέχρι τότε εμπιστεύονταν τα θεσμικά όργανα, και από την άλλη ενίσχυσαν τη «νομιμότητα» του αγώνα ενάντια στην κρατική ανομία. Το κίνημα NO TAV είναι σημείο αναφοράς για όσους μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος, ενάντια στην κατασπατάληση

στην κοιλάδα πολλούς άντρες και οχήματα, αλλά το κίνημα είχε ήδη οργανώσει την αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις καταστολής από τους προηγούμενους μήνες. Οι συγκρούσεις ήταν πρωτοφανείς, τουλάχιστον για όσους τις βίωσαν σε προσωπικό επίπεδο. Αμέτρητοι οι τραυματίες από τα δακρυγόνα και άλλοι τόσοι που έφεραν στο σώμα τους τα σημάδια από τα ανελέητα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις καταστολής δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους, γιατί όλοι, απέναντι στις οπλισμένες και αλαζονικές αστυνομικές δυνάμεις, τραγουδούσαν «la Valsuva paura non ne ha» («Η Βαλσούβα δε φοβάται»). Οι κάτοικοι επέστρεφαν ξανά και ξανά, μέρα με την ημέρα πίσω στα μονοπάτια.

Σπάζοντας τα όρια της διαμαρτυρίας και της νομιμότητας Απέναντι και ενάντια σε αυτό το έργο υπάρχει η δύναμη ενός κινήματος που δε θα σταματήσει να αντιστέκεται στο διακομματικό λόμπι του SI TAV που θέλει να μοιράσει την τούρτα των 22 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το διακύβευμα του αγώνα όμως ξεπερνά κατά πολύ το ζήτημα TAV. Σε πολλούς κατοίκους της πεδιάδας δόθηκε η ευκαιρία να βιώσουν μια μοναδική εμπειρία και να συνειδητοποιήσουν τον

του δημόσιου χρήματος για ατομικό κέρδος. Ένα κίνημα ριζωμένο και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό, ικανό να αυτοοργανωθεί, να αντισταθεί, διατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια ακλόνητο τον «πυγμαχικό» αγώνα. Δεν αρκεί, ωστόσο, οι πολιορκίες να απομονωθούν σε μία περιοχή, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο αγώνας εξελίσσεται μόνο εκεί, αλλά να εξαπλωθούν παντού, καταστρέφοντας το πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα της κυβέρνησης. Ούτε χρειάζεται κάποιος να έρθει στο Piemonte, αρκεί να πολλαπλασιαστεί η αντίσταση παντού και καθένας να οπλιστεί με ένα αλυσοπρίονο και να προετοιμάσει το δικό του οδόφραγμα.

Κοινωνία Κοινωνία

Συστηματική πρόσδεση των σχολείων στο μιλιταρισμό Ας δούμε τρία στιγμιότυπα

πίδειξη ρίψης αλεξιπτωτιστών στον αερολιμένα Αλεξανδρούπολης «Δημόκριτος» πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 25 Απριλίου 2013, στις 12 το μεσημέρι. Είναι η δεύτερη φορά που πραγματοποιείται στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης παρόμοια δράση. Η Περιφερειακή Ενότητα Έβρου σε συνεργασία με τις Ένοπλες Δυνάμεις απευθύνθηκε στους μαθητές Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης προσκαλώντας τους σε ένα θέαμα περιπέτειας και δράσης. Η επίδειξη έγινε από επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων αλεξιπτωτιστών, εντός του χώρου του αερολιμένα, με συγκεκριμένο και ειδικά σχεδιασμένο για την περίσταση “σενάριο”. Από 5 Μαρτίου έως 9 Απριλίου 2013, στο πλαίσιο του επαγγελματικού προσανατολισμού των μαθητών Γυμνασίων - Λυκείων, πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις 1.295 καθηγητών και μαθητών συνολικά στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, και πιο συγκεκριμένα: 1ο Γυμνάσιο Αργυρούπολης, 6ο Γυμνάσιο Γλυφάδας, 5ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, 57ο Γυμνάσιο Αθηνών, 2ο Γενικό Λύκειο Αλίμου, 1ο Γυμνάσιο Περιστερίου, 4ο Γυμνάσιο Αλίμου, 2ο Γυμνάσιο Αργυρούπολης, Γυμνάσιο Αμαρουσίου «Η Ελληνική Παιδεία», 8ο Γυμνάσιο Αχαρνών, Μουσικό Σχολείο Αλίμου, 3ο Γυμνάσιο Αλίμου, 2ο Γυμνάσιο Βάρης, 1ο Γυμνάσιο Αρτέμιδος, 5ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου, 2ο Γυμνάσιο Καλλιθέας, 8ο Γυμνάσιο Γλυφάδας. Στο πλαίσιο συνεργασίας του Στρατού και των φορέων εκπαίδευσης, η ΣΜΥ υποδέχθηκε και ενημέρωσε τους μαθητές των Λυκείων και Γυμνασίων των νομών Τρικάλων, Καρδίτσας, Λάρισας και Μαγνησίας για τις Παραγωγικές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, από 7 Ιανουαρίου έως και 28 Φεβρουαρίου 2013. Ολοένα περισσότερο επεκτείνεται η διείσδυση των μιλιταριστών στα σχολεία. Το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο θέλει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι όσο η ανεργία θεριεύει και τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων εξαιτίας της ταξικής κυβερνητικής πολιτικής και των μνημονίων εντείνονται, τόσο ο στρατός και η αστυνομία φαντάζουν ως μια επαγγελματική κατοχύρωση. Καθώς λεφτά δεν υπάρχουν πλέον για

μισθοφόρους, το βάρος της κυρίαρχης προπαγάνδας έπεσε στο θεσμό της εφεδρείας: ΟΒΑ-ΕΦΥΕΣ, Τάγματα Εθνοφυλακής, Μοίρες Καταδρομών, Λέσχες Εφέδρων, Πολιτοφυλακές, όλο το «βασίλειο» των εθνικιστών και φασιστών, επιχειρείται να διαφημιστεί στη νεολαία ως διέξοδο στην ανυπαρξία επιλογών της. Οι προπαγανδιστές της ΣΜΥ θα μιλήσουν «για το μεγαλείο της φυλής, τις ειρηνευτικές αποστολές και τους ανθρωπιστικούς πολέμους». Δε θα αναφερθούν στα καψόνια, στην εντατικοποίηση και στο τσαλάκωμα της προσωπικότητας που συντελείται με οργανωμένο τρόπο κατά τη διάρκεια της πολεμικής εκπαίδευσης, συχνά με πραγματικά πυρά που προβλέπουν ορισμένο αριθμό απωλειών. Θα αποκρύψουν την οργανωμένη δράση πυρήνα Ναζιστών Ευέλπιδων που μετέτρεψαν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε χουντικό γλέντι, και για το οποίο οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι και τώρα δρουν ανενόχλητοι στις μονάδες. Δε θα πουν κουβέντα για τον νέο ρόλο του ελληνικού στρατού και άρα του στρατιωτικού. Πλέον και μετά τις αποφάσεις των κυβερνήσεων-ΝΑΤΟΕυρωστρατού, οι νέοι υπαξιωματικοίαξιωματικοί καλούνται να εκπαιδευτούν και να συμμετέχουν σε αποστολές καταστολής των κοινωνικών κινημάτων, στρέφοντας τα όπλα τους ενάντια στον αγωνιζόμενο εργαζόμενο λαό, και

να πάρουν μέρος σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων, για να μπορούν να κλείνουν κερδοφόρες συμφωνίες οι Έλληνες επιχειρηματίες. Με τα εθνικιστικά φούμαρα θα

καμουφλάρουν την πραγματικότητα του Στρατού: διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, εθνικισμός, μισαλλοδοξία, ψηφοθηρία είναι τα συστατικά του μηχανισμού παραγωγής του νέου αδίστακτου «πραιτοριανού» του συστήματος, που δε θέλει συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά στρατιωτάκια ακούνητα και αμίλητα. Δε θα ενημερώσει κανείς τους μαθητές για τις προσπάθειες συνδικαλισμού στις ένοπλες δυνάμεις. Για τις αυτοκτονίες φαντάρων και μονίμων στελεχών. Τέλος, οι υπεύθυνοι της σχολής θα χρησιμοποιήσουν ξανά τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Θα αναφερθούν σε «εθνικούς κινδύνους», στο ότι «χρειάζεται στρατός για να υπερασπίζει την άμυνα της χώρας και την εδαφική ακεραιότητα» κλπ. κλπ. κλπ. Αλήθεια, ποια άμυνα υπεράσπιζε ο ελληνικός στρατός όταν βρισκόταν σε 15 χώρες; Τι κάνει σε Λίβανο, Κόσοβο, Μάλι; Ποιος ήταν ο εχθρός της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, όταν ο στρατός έστρεψε τα όπλα σε διαδηλωτές, λαμβάνοντας θέση πίσω από τα ΜΑΤ;

Να τους σταματήσουμε!

κπαιδευτικοί και μαθητές πρέπει να μπλοκάρουν την είσοδο του μιλιταρισμού και εθνικισμού στα σχολεία. Μακριά η προπαγάνδα του πολέμου, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού από τη νεολαία. Όλοι αυτοί που απαγορεύουν τους μαθητικούς αγώνες και κραυγάζουν ότι δε θέλουν την είσοδο της πολιτικής στα σχολεία, που κατασυκοφαντούν και επιτάσσουν του εκπαιδευτικούς, επιθυμούν να περιφρουρήσουν την ύπαρξη και ανενόχλητη δράση της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και την κρατική-μιλιταριστική προπαγάνδα μέσα στα σχολεία. Κανένας νέος μα μην πάει μισθοφόρος στον στρατό και στις δυνάμεις καταστολής. Οι νέοι άνθρωποι καλούνται να δώσουν τη μάχη της μόρφωσης, του πολιτισμού και της ειρήνης. Είναι η μόνη μάχη που τους πρέπει. Μια μάχη που πρέπει να δοθεί μαζί με το σύνολο του κόσμου της εργασίας, ενάντια στην κυβέρνηση, τα μνημόνια, την Ε.Ε., το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ. Β. Σ., Ν. Α. - ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

11 2013

Μάσιμο Ντε Άντζελις

Κοινά και κοινωνική επανάσταση Το να προκρίνουμε την κοινωνική (παρά την πολιτική) επανάσταση υποδηλώνει επίσης ότι για να πετύχουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό δεν είναι ανάγκη να έχουμε ένα επεξεργασμένο σύστημα που θα αντικαταστήσει το παλιό πριν αρχίσουμε να ονειρευόμαστε ή να επιθυμούμε την κατάλυσή του. [...]

πορούμε βεβαίως να φανταστούμε και να προβληματιστούμε σχετικά με εναλλακτικά συστήματα, αλλά η ιστορία της εξέλιξης των τρόπων παραγωγής δεν πρόκειται να συντελεστεί μέσω της “εφαρμογής” τους. Τα συστήματα δεν εφαρμόζονται· η επικράτησή τους προκύπτει, αναδύονται μέσα από τις συναφείς πορείες της κοινωνικής επανάστασης και των πολιτικών επαναστάσεων, με την πρώτη να αποτελεί την πηγή από την οποία οι δεύτερες αντλούν τη δύναμη για να διαταράξουν το κεφάλαιο. Η πορεία της κοινωνικής επανάστασης είναι εντέλει μια πορεία εύρεσης λύσεων σε προβλήματα που άλλα υπάρχοντα κοινωνικά συστήματα δεν μπορούν να λύσουν (συνήθως γιατί είναι τα ίδια που τα έχουν δημιουργήσει). Αυτό περιλαμβάνει τη δημιουργία πολυδιάστατων συστημάτων κοινωνικής δράσης τα οποία αναπαράγουν τη ζωή με τρόπους, διαδικασίες, κοινωνικές σχέσεις, κατευθυντήριες αξίες και συνείδηση που αναζητούν έναν δρόμο διαφορετικό από τον κυρίαρχο, και τα οποία έχουν την ικανότητα να αναπαράγονται σε μεγαλύτερη κλίμακα

μέσω δικτυώσεων και συντονισμού. Έχει γίνει όλο και πιο φανερό στα διάφορα κινήματα τις τελευταίες δεκαετίες, από τους ζαπατίστας στα μέσα της δεκαετίας του 1990 μέχρι και το κίνημα Occupy το 2011, ότι όποιο κι αν είναι το εναλλακτικό εγχείρημα που ένα ιδιαίτερο τμήμα του κινήματος αναπτύσσει [...], όλα αυτά τα εγχειρήματα χρειάζονται κάποια μορφή κοινών, δηλαδή κοινωνικές δομές σε διάφορα επίπεδα δραστηριότητας όπου οι πόροι μοιράζονται, και όπου η κοινότητα καθορίζει τους όρους του μοιράσματος, συνήθως με μορφές οριζόντιων κοινωνικών σχέσεων που βασίζονται στη συμμετοχική δημοκρατία, σε μια δημοκρατία χωρίς αποκλεισμούς. Τα δύο αυτά στοιχεία των κοινών γεννιούνται χάρη σε συγκεκριμένες, καθημερινές πρακτικές, και το σύνολο των αξιών τους είναι αρκετά διαφορετικό από τις αξίες του κεφαλαίου, γεγονός που αναπτύσσει και αναπαράγει την κοινωνική δύναμη που είναι απαραίτητη για να στηρίξει και να δώσει μορφή στη δομή των κοινών. Αυτή την κοινωνική εργασία και τις αντίστοιχες μορφές συνεργασίας που εντοπίζονται στα κοινά και τα (ανα)παράγουν, τις ονομάζουμε

“σχέσεις και δραστηριότητες που (ανα) παράγουν τα κοινά” [“commoning”]. [...] Τα κοινά είναι αυτές οι κρυμμένες, αφανείς υλικές συνθήκες μέσα από τις οποίες μπορεί να πάρει μορφή μια αταξική κοινωνία. Στην πραγματικότητα, τα κοινά υπάρχουν δυνάμει στην κοινωνία και παρέχουν όλους τους πόρους και τα μέσα με τα οποία αναπαράγουμε τη ζωή και τις γνώσεις μας. Έχουμε γενικότερα γεννηθεί μέσα σ’ ένα κοινό, ακόμη κι αν αυτό συνίσταται στις σχέσεις με τους γονείς ή αυτούς που έχουν τη φροντίδα μας, με τα αδέρφια μας ή τους φίλους μας. Από τη στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της κοινωνικοποίησής μας, αναπαράγουμε την υποκειμενικότητά μας σωματικά και πνευματικά συμμετέχοντας σε δίκτυα κοινωνικής συνεργασίας που μας φέρνουν αντιμέτωπους με την ανάγκη να αναπτύξουμε αξίες και κριτήρια πραγματικά εναλλακτικά στην υπαγωγή στο κέρδος. Και όταν αυτά τα δίκτυα κοινωνικής συνεργασίας εξελίσσονται σε συστηματικά μορφώματα, έχουμε όλα τα στοιχεία των κοινών: κοινώς διαθέσιμους πόρους, κοινότητες και σχέσεις που (ανα)παράγουν τα κοινά. [...] Αυτή όμως η εμπλοκή των κοινών με

τους υπάρχοντες θεσμούς συνεπάγεται αργά ή γρήγορα μια σύγκρουση με άλλα κοινωνικά συστήματα που ελέγχουν αυτούς τους θεσμούς, μια αμφισβήτηση των δεδομένων τοπικών εξουσιών, των καπιταλιστικών τρόπων μέτρησης και αξιολόγησης της κοινωνικής δράσης, των καπιταλιστικών μεθόδων καθορισμού της αξίας και ενός συνόλου άλλων δομών, ειδικά αν η ανάπτυξή τους εξαρτάται -όπως καταδεικνύει η ανάλυση των περιφράξεων και της αφηρημένης εργασίας για την περίπτωση του κεφαλαίου- από την αρπαγή των φυσικών και ανθρώπινων πόρων που επιστρατεύου ν αυτά τα κοινά. Και είναι επίσης φανερό ότι η πίεση που μπορούν να αντέξουν τα κοινά στην πορεία της σύγκρουσής τους με άλλα κοινωνικά συστήματα, η ανθεκτικότητα του συστήματός τους, είναι ανάλογη με το πλήθος των κοινωνικών δυνάμεων που μπορούν να κινητοποιήσουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάσιμο Ντε Άντζελις Κοινά, Περιφράξεις και Κρίσεις, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις των Ξένων σε μετάφραση Σωκράτη Παπάζογλου και Χάρη Τσαβδάρογλου