ΕΝΩΣΙΣ | Σεπτέμβριος 2016

ΘΟΚ, ΚΘΒΕ και Εθνικό Θέατρο στην κατεχόμενη Σαλαμίνα: «Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας τον χαμό...»

ΕΝΩΣΙΣ

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν νέα περίοδος | έτος 2ο | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016 | τιμή: 2 ευρώ

Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΣ Η ΜΝΗΜΗ

Της Σύνταξης

Λίγες μέρες πριν από την 66η επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας αιωρείται ξανά εκείνο το αφελές ερώτημα: Θα είναι η τελευταία επέτειος; Πιο διαδεδομένο το ερώτημα φέτος, καθώς εδώ και μήνες υπάρχει η αντίληψη ότι η «λύση» (όποια κι αν είναι αυτή) μας καρτερά σε τυφλό ραντεβού κι εμείς (οι απορριπτικοί Έλληνες της Κύπρου) δεν πάμε, διότι τάχα είμαστε μίζεροι και προτιμούμε την «ασφάλεια» του «γάμου» μας. Η αντίληψη εκείνη, προφανώς, δεν εξηγεί ότι η «λύση» που μας καρτερά είναι άσχημη, με οποιοδήποτε κοινωνικό πρόσημο κι αν αντιμετωπιστεί, αλλά ας είναι καλά ο Μουσταφά Ακιντζί που μας προϊδεάζει, επαναλαμβάνοντας ότι η «λύση» δεν είναι απλώς άσχημη μα και τουρκική. Εν πάση περιπτώσει, η «λύση» ούτε γυναίκα είναι ούτε ραντεβού. Είναι εκείνο που σχεδιάζει η Άγκυρα, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, ο κατοχικός ηγέτης, ο πρόεδρος Αναστασιάδης (αν και έχει χάσει τον αέρα του πια) και όλοι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την Κύπρο σαν μια χώρα τριτοκοσμικών Ζουλού, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τους όρους «επενδύσεις», «λεφτά», «μετοχές», «πλούτος», «ξενοδοχεία» και πάει λέγοντας.

Αλλά, λίγες μέρες πριν από την 66η επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας (το επαναλαμβάνει αντιζυριχικά η Ένωσις), ας είναι καλά ο Λεμεσιανός Μουσταφά Ακιντζί (που πιθανόν γεννήθηκε δίπλα από Ελληνοκύπριους) που μας προσγειώνει με τα επεμβατικά «του» δικαιώματα και «καθησυχάζει» τους ρεαλιστές ξεκαθαρίζοντας (;) πως η Τουρκία θα επεμβαίνει (μετά τη «λύση») «στην περίπτωση που οι Τουρκοκύπριοι αισθανθούν ότι απειλούνται». Και αυτό καθησυχάζει τα δικά μας χαϊβάνια, που 42 χρόνια μετά την εισβολή και το υποτιθέμενο «μονομερές δικαίωμα επέμβασης», θεωρούν πανάκεια τις διαβεβαιώσεις του εκπροσώπου της κατοχής. Βέβαια, λίγες μέρες πριν από την 66η επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ας είναι καλά ο Ακιντζί που απειλεί πως «αν δεν υπάρξει λύση, η ε/κ πλευρά θα γίνει γείτονας με την Τουρκία σ’ αυτό το νησί» και που, σαν άλλος Αναστασιάδης, εξηγεί πως ο τουρκικός στρατός θα αποχωρήσει «σταδιακά» μετά τη «λύση». Ας είναι καλά που ξεμπροστιάζει την «αφέλεια» όσων επιμένουν πως η μη λύση είναι χειρότερη από τη «λύση» που μαγειρεύεται είτε στη Νέα Υόρκη είτε στο Μπούργκενστοκ (!) είτε αλ-

λού. Ας είναι καλά που καθορίζει ότι η «λύση», που τελικά θα έρθει το 2017 και όχι το 2016, θα γίνει με τουρκικούς όρους και ούτε καν με «έντιμους συμβιβασμούς» του προέδρου Αναστασιάδη και της διαπραγματευτικής του ομάδας. Εν τέλει, λίγες μέρες πριν από την 66η επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας που θαλασσοδαρμένη επιβιώνει και καρτερά να αναπαυθεί στις αγκάλες της Ελλάδας, κάποιοι ετοιμάζονται να την κηδέψουν. Και στην κηδεία δεν οδηγεί μόνο η Συνθήκη Εγγυήσεως ούτε μόνο η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων. Στην κηδεία οδηγεί όλη η φιλοσοφία της «λύσης» και των βαστάζων της, οι οποίοι απαιτούν (!) μια συμφωνία χωρίς ίχνος ασφάλειας και με περίσσια αβεβαιότητα. Απαιτούν τη συμφωνία για νομιμοποίηση όχι απλώς του τουρκικού στρατού, μα σύσσωμου του κατοχικού καθεστώτος, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Γιατί; Για να επαναλάβουν την «αδιαλλαξία» των Ελλήνων της Κύπρου, για να δακτυλοδείξουν την αγωνία των προσφύγων, για να αυτοεπιβεβαιωθούν. Ας είναι καλά, λοιπόν, ο Ακιντζί. Που «επεμβαίνει με πυρά κατευθυνόμενα» και σκιαγραφεί το νέο ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού...

2

!

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

Διαβάστε μας και στο διαδίκτυο: efimeridaenosis.wordpress.com

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 29 Οκτωβρίου

ΕΝΩΣΙΣ

Στο σκαλί το τελευταίο...

ΕΝΩΣΙΣ ΑΝΤΙ ΠΡΟΖΑΚ

ΤΟΜΟΙ ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ

διαγιγνώσκει ο Γ.Γ.

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΙΔΡΥΤΗΣ: Βάσος Φτωχόπουλλος

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ: Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη

ΣΕΛΙΔΩΤΡΙΑ:

Τεμβριώτου Ηλέκτρα

ΔΙΟΡΘΩΤΗΣ: Καραβιώτης Έκτορας

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Α.Μ., Ι.Μ., Χ.Ν.Σ., Α.Χ.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ: Αρειώτης Βελούχης, Α.Χ., Βασιλείου Κώστας, Β.Φ., Γ.Γ., Γίγας, Ελεύθερος Πολίτης, Ευαγγελίδου Στέλλα, Ζαχαρία Σταύρος, Κρητικός, Λαγάκος Γιώργος, Λοΐζου Άντης, Λυθροδόντιαν, Μαρία η Πελλή, Μεσαρίτης Ξένιος, Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη, Νικολαΐδης Φοίβος, Νικολάου Σιλουανός, Παύλου Κυριάκος, Πετμεζάς Μιχάλης, Πέτρου Χρίστος, Σαββίδης Σάββας, Τάττης Γιώργος, Χ.Α.Α., Χριστοφή Ανδρέας

Αγαπητοί αναγνώστες, Οι τόμοι της εφ. ΕΝΩΣΙΣ (νέα περίοδος) της χρονιάς 2015 είναι έτοιμοι και στοιχίζουν 35 ευρώ. Πρόκειται για όλες τις εφημερίδες της χρονιάς, δεμένες με σκληρό εξώφυλλο. Παρακαλούμε οι παραγγελίες να γίνονται στα τηλέφωνα 99980574 και 99081187. Μην αμελήσετε.

Πάντοτε το ΑΚΕΛ και τα μέλη του μας χάριζαν τρομερές συγκινήσεις. Είναι κάτι ιδιαίτερο στη συμπεριφορά τους, στο ύφος και το τουπέ τους, στην υπεροψία και την αυθάδειά τους που σε κάνει να θες να τους παρακολουθείς. Η αλήθεια όμως είναι πως η έκπληξη που μας επιφύλασσε ο «Μιρτής» ήταν εξαιρετική! Ούτε που καταλάβαμε από πού μας ήρθε, παρά το γεγονός πως γνωρίζαμε τι στήνεται. Σαν μεξικάνικη σαπουνόπερα, λοιπόν, ο Χριστόφιας, το ΑΚΕΛ, η Ομόνοια και ο Μιρτής ετοιμάζονται να μας καθηλώσουν σε μια δικαστική διαδικασία που θα αφήσει εποχή. Το μόνο που με θλίβει είναι πως ο Δημήτρης πρόλαβε να εκδώσει τη βιογραφία του χωρίς αυτό το κεφάλαιο!

Κυρία, κυρία...

Του Λυθροδόντιαν

Η λύση αναβάλλεται… ο Τορναρίτης στη φυλακή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ: Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι της εφ. Ένωσις, Συμπληρώσαμε αισίως πάνω από ενάμισι χρόνο έντυπης κυκλοφορίας της νέας Ένωσης και σας ευχαριστούμε για τη στήριξη και τη βοήθειά σας. Για να συνεχίσει όμως να κυκλοφορεί στα περίπτερα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια όλων σας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να την εκδίδουμε από την πούγκαν μας. Αν θέλετε να γραφτείτε συνδρομητές ή να προτείνετε σε φίλους σας να γραφτούν ώστε να σας αποστέλλουμε την εφημερίδα κάθε μήνα στο σπίτι σας, η συνδρομή για ένα εξάμηνο θα στοιχίζει 25 ευρώ. Επίσης, αν μπορείτε να μας προτείνετε επιχειρήσεις που ίσως θέλουν να διαφημιστούν στην εφημερίδα μας, ενδεικτικά οι έγχρωμες διαφημίσεις θα στοιχίζουν 80 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας και 160 ευρώ η μισή σελίδα και οι μαυρόασπρες 50 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας. Σας ευχαριστούμε.

Αλέκος Μιχαηλίδης 99980574 Ιόλη Μιχαηλίδου 99081187

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Email: ef.enosis@gmail.com

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Facebook: Εφημερίδα Ένωσις Twitter: Εφημερίδα Ένωσις

Λύση το 2016 γιοκ! Το είπε και ο Ακιντζί πριν την αναχώρησή του για τη Νέα Υόρκη, όπου θα παρευρεθεί με τους συμβούλους και τους «υπουργούς» του, σαν ίσος προς ίσον, μεταξύ των αρχηγών κρατών στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Με την καθ’ όλα αναμενόμενη αυτή εξέλιξη, εκτός των άλλων, προκύπτει ένα σοβαρότατο ζήτημα που αφήνει εκτεθειμένους όσους με απύθμενο λαϊκισμό επένδυαν στην άμεση λύση. Και όταν λέμε εκτεθειμένους, δεν εν-

νοούμε στην υπόληψή μας απλά και μόνον, αλλά πλέον και έναντι του νόμου. Ο λαϊκισμός από πολιτικά στελέχη και ειδικά για μείζονα ζητήματα εθνικής σημασίας πρέπει επιτέλους να διώκεται ως παραπλάνηση ενός ολόκληρου λαού. Με πιο απλά λόγια, όλα τα τσογλάνια τύπου Τορναρίτη πρέπει επιτέλους να πληρώσουν για τις ψευτιές που αραδιάζουν και τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν στον λαό όταν κάθε τέσσερις μήνες λένε πως έρχεται η λύση…

Οι μαντινάδες του Κρητικού Κάθε Σεπτέμβρη το μυαλό πάει στην Ιωνία τότε που όλοι οι Βάρβαροι κάναν γενοκτονία... Κεμάλ υποστηρίξανε οι «φίλοι» κι οι «συμμάχοι» και χάθηκ’ ο Ελληνισμός χωρίς να δώσει μάχη... Μα μετερίζι έμεινε η Κύπρος στον Αγώνα με πάθος αγωνίστηκε στον 20ό αιώνα. Και ο αιώνας άλλαξε, αλλάξανε οι χρόνοι αδέλφια, έρχετ’ η άνοιξη, τη βλέπω να σιμώνει! Κρατάτε, αδέλφια Κύπριοι, μάθετε τι συμβαίνει: η Λευτεριά απ’ τ’ Αραράτ έρχετ’ αρματωμένη! Και δίπλα παραστέκεται ο Βαγορής, Κυπραίοι. Τη βρήκε, την ξεσήκωσε, Ανάσταση θα φέρει!

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

3

Ανάσταση Τώρα

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Επανεκκίνηση Τώρα

Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον γαλαξία... Ό,τι και να συμβεί τον επόμενο καιρό (αφού Αναστασιάδης και Ακιντζί είναι έτοιμοι για «λύση» εντός του έτους), ο δρόμος είναι σκοτεινός για όσους λογικούς έχουν απομείνει στον δύσμοιρο τούτο τόπο. Όπως ήταν πάντα, άλλωστε, ό,τι κι αν υποστήκαμε την οκταετία της κυβέρνησης ΔΗΣΑΚΕΛ. Από την άλλη όμως, είναι αναγκαίο πια να ψάξουμε για φως και «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα και την Κύπρο». Σήμερα που βαλλόμαστε ακατάπαυστα από «συγκρατημένα αισιόδοξους» προέδρους και παραληρηματικούς κατοχικούς ηγέτες. Σήμερα που αναγκαστικά αρκούμαστε στη μετριότητα των κομμάτων, είτε μιλώντας για τα κυβερνητικά ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ είτε για τα αντιπολιτευόμενα. Σήμερα που ασφυκτικά επιβιώνουμε σε ένα νησί χωρίς μεγάλα οράματα (όπως διδάσκει κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου). Σήμερα είναι, λοιπόν, αναγκαίο να δημιουργήσουμε ή να επαναφέρουμε τα οράματα του λαού και της πατρίδας μας, μήπως μπορέσουμε να αποκρούσουμε όχι μόνο τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, μα κάθε σχέδιο λύσης που αναδύεται από τραπέζια συνομιλιών και με την ευλογία του κατοχικού καθεστώτος και της κατοχικής Τουρκίας. Αρχικά, ας γίνουμε ξεκάθαροι: Δεν πρόκειται να υποστηρίξουμε οποιοδήποτε σχέδιο λύσης που «σχηματίζεται» σε συνεργασία με τους εγκάθετους της Άγκυρας εδώ. Αποδείχτηκε, άλλωστε, πως και οι «καλοί άνθρωποι» του ψευδοκράτους, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ (φίλος του Χριστόφια) και ο Μουσταφά Ακιντζί (φίλος του Αναστασιάδη), δεν έχουν την παραμικρή διαφορά με τους «κακούς άνθρωπους» του ψευδοκράτους, τον Ραούφ Ντενκτάς (φίλος του Κληρίδη) και τον Ντερβίς Έρογλου (φίλος όλων). Άρα, παρά να αναλωνόμαστε σε αναλύσεις επί των συγκλίσεων και των αποκλίσεων, καλύτερα να οριοθετήσουμε τις γραμμές μας: Καμία λύση που εμπεριέχει «ιδέες» κατοχικών ηγετών, ειδικών απεσταλμένων του Γ.Γ. του ΟΗΕ και αποπροσανατόλιστων προέδρων

δεν είναι ανεκτές. Και από εκεί ξεκινάμε. Ως κοινωνία, μάλιστα, είναι αναγκαίο να επανακαθορίσουμε τις αξίες μας και να θέσουμε γνωστά περίπου ερωτήματα: Θέλουμε μέλλον ελεύθερο ή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία υπό αιώνια τουρκική ομηρία; Θέλουμε πατρίδα που να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της ή τουρκικό προτεκτοράτο; Θέλουμε να γεννήσουμε παιδιά απρόσωπα, χωρίς ταυτότητα και ήθη ή παιδιά με «σώμα και θρησκεία», έτοιμα να προστατέψουν αυτό το νησί; Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα αναμένουν δηλώσεις του Ακιντζί για να προχωρήσουν ή παιδιά ανεμπόδιστα, αμείλικτα και ελεύθερα; Θέλουμε ζωντανό κυπριακό Ελληνισμό ή μίζερη μάζα υπανθρώπων που θα παραχωρήσουν τα δικαιώματά τους προκειμένου να ευημερήσει η μεγάλη κυπριακή ομοσπονδία; Ερωτήματα απλά και ήδη απαντημένα. Συνολικά, λοιπόν, και συλλογικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου θαλασσόδαρτοι θα ψάχνουμε πρόσωπα ανάμεσα σε προσωπεία και εναπομείναντα κατοχικά στρατεύματα. Για να ανακαλύψουμε το φως και για να τελειώσουμε με τους σκοτεινούς δρόμους της μοίρας μας, πρέπει να επανεκκινήσουμε. Να χαράξουμε άλλες πορείες, οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε ένα αύριο με ταυτότητα, πλάι και μέσα στον υπόλοιπο Ελληνισμό, να τελειώσουμε με σάπιους ηγέτες και ηγετίσκους (κι ας τους επιβραβεύουν στη Νέα Υόρκη), να σωπάσουμε μια για πάντα τους εκπροσώπους της κατοχής. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε έναν ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που θα καταλήγει σε «μέρη αυτόνομα» και σε έναν άλλον ελεύθερο γαλαξία, μαζί με την ντοστογιέφσκικη ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την Ελευθερία των χωριών και των πεζουλιών μας, από το χαμόγελο των συντρόφων και των αγαπημένων μας. Επανεκκίνηση Τώρα.

ΣΧΟΛΙΟ

ΠΟΥ ΜΙΛΤΗΝ ΤΖΙΑΙ ΠΟΥ ΠΕΛΛΟΝ

Όταν ο Μιλτιάδης Νεοφύτου και ο Δημήτρης Χριστόφιας έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, έπιναν ακριβά ουισκάκια και χασκογελούσαν εις βάρος του λαού, πάντα για την ευημερία της μεγάλης Ομόνοιας και του εργατικού ΑΚΕΛ, γνώριζαν μάλλον και το μακιαβελικό «η αρετή κι ο πλούτος σπάνια πηγαίνουν στον ίδιο άνθρωπο». Ούτως ή άλλως (επικεντρώνοντας την προσοχή στον φανταστικό τέως πρόεδρο), η αρετή δεν τον απασχόλησε ποτέ. Φυσικά, δεν πέσαμε από τα σύννεφα όπως άλλοι. Γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η «δίκαιη κοινωνία» (μόνο ως φράση τελικά) κτίστηκε με μπίζνες, μαφιόζικες δοσοληψίες και (ακάλυπτες ή μη) επιταγές από τον «απλό άνθρωπο» Δημήτρη Χριστόφια. Φάνηκε δε πως το Κόμμα ήταν πάνω από όλα (όχι πως το έκρυψε ποτέ), ενώ η Ομόνοια τάχθηκε από το 2008 στην υπηρεσία της εξουσίας και του Προεδρικού. Κι ας φωνάζει η Θύρα 9 για ΑΚΕΛευθέρωση κατόπιν εορτής. Μένει να δούμε αν θα κουνήσει το δαχτυλάκι της η Αστυνομία, ο Γενικός Εισαγγελέας και άλλοι θεσμοί μετά τις αποκαλύψεις του Μιλτιάδη Νεοφύτου για τις επαύλεις στο Κελλάκι, στη Μακεδονίτισσα, για το πρωτάθλημα της Ομόνοιας («περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις»), για όλα εκείνα που καθιστούν τον Χριστόφια έναν κοινό εγκληματία κι ας προτάσσει καθημερινά την κομμουνιστική φύση του και την κερυνειώτικη καταγωγή του. Έχει πατρίδα το κεφάλαιο; Απαντά ο Βελουχιώτης: «Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους».

Τιτιβίσματα και Απορίες Αυγούστου

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να πυκνώνει ο δεσμός μας και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας.

Φακκά μας το FAKATE TOUS Αν το επιτυχημένο (;) σήριαλ (ναι, σήριαλ) FAKATE TOUS, διεκδικεί να συγκαταλέγεται στις «σάτιρες», τότε οι σεναριογράφοι του δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι σημαίνει σάτιρα. Γιατί; Γιατί, προφανώς, η εκπομπή FAKATE TOUS, χωρίς την παραμικρή φαντασία και με ελάχιστα κωμικά στοιχεία, δεν υπερβαίνει ούτε τα αλλότρια ούτε τα δέοντα. Πέραν αυτών, το FAKATE TOUS επιτίθεται στρατευμένα δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για στήλη της εφημερίδας Πολίτης παρά για «σατιρική» εκπομπή του απορριπτικού (;) Μέγκα. Ειδικά σε σκηνές που αφορούν το Κυπριακό, οι υπεύθυνοι της εκπομπής αποδεικνύονται Ναινέκοι του χειρίστου είδους, είτε πρόκειται για παραληρήματα αναφορικά με τη «λύση» είτε πρόκειται για τη Ζαχάροβα, για το ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, τον Λιλλήκα και τη Θεοχάρους. Όσον αφορά δε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, η σάτιρα εστιάζεται στα οικονομικά ζητήματα, σάμπως και στα υπόλοιπα είναι άψογος, όπως λέει κι η Guardian. Ίσως, εν τέλει, την κατάσταση να σώζει ο Φουτούλλης, επειδή δεν ασχολείται με μείζονα πολιτικά ζητήματα. Κι ας διερωτάται ευθαρσώς: «Μα ό,τι κάμουμεν εν’ λάθος, σιόρ;»

1. Δηλαδή, ο καλύτερος πρόεδρος του κόσμου είναι ο Αναστασιάδης, που θέλει να υποβαθμιστεί σε ηγέτη κοινότητας; 2. Ο Ακιντζί, για να καταλάβουμε, απειλεί ότι οι Ε/κ θα έχουν σύνορα με την Τουρκία αν δεν λυθεί το Κυπριακό; Άρα, αν δεν λυθεί το Κυπριακό, ο Ακιντζί θα μετεξελιχθεί σε Τούρκο; 3. Γιατί θυμώνει ο Προδρόμου όταν στηρίζει τον πρόεδρο και τις συνομιλίες; 4. Γιατί θυμώνει ο Αβέρωφ όταν μιλά για το Κυπριακό; 5. Μα πού χάθηκε ο Παπαπέτρου; 6. Ποιος θα παίξει την «Αντιγόνη» στη Σαλαμίνα; Η Ερατώ ή η Ανδρούλλα Βασιλείου; 7. Τελικά, πόσα εκατομμύρια χρωστά ο Χριστόφιας του Μιλτή; 8. Θέλουν μάρτυρες στη δίκη του Μιλτή; Καταθέτουμε.

9. Καλά, μια πισίνα δεν έκανε στο Κελλάκι; Τόσα εκατομμύρια...

10. Θα φύγει ή δεν θα φύγει ο τουρκικός στρατός; 10+1. Τάσσο, ξύπνα.

4

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΣΤΗΛΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ

Ιστορία μου αμαρτία μου

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕ ΤΟΝ ΑΚΙΝΤΖΙ… Του Χ.Α.Α.

Διαστρεβλώνοντας τον Αριστοτέλη ή προωθώντας απελπισμένα μια στρεβλή λύση

«Πρώτα απ’ όλα να σας πω ότι η επιλογή διά κλήρωσης να μην ξεχνάμε ότι είναι μια βασική αρχή της δημοκρατίας, που προέρχεται από την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, σε βαθμό που ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η βασική έκφραση της ισονομίας είναι η κλήρωση και όχι η εκλογή. Αριστοτέλης [με έμφαση]». Ακούγοντας τον «Ελληνοκύπριο συνομιλητή» Ανδρέα Μαυρογιάννη να λέει τα πιο πάνω σε εκπομπή στο ΡΙΚ στις 15/7/2016, με ύφος και χειρονομίες αυθεντίας που υποδεικνύει το αδιαμφισβήτητα σωστό, μου ήρθαν στο μυαλό τα σχολικά μου χρόνια. Όχι ένεκα του καθηγητίστικου τρόπου που μιλούσε ο κ. Μαυρογιάννης. Η αναλαμπή ήταν τρεις λέξεις. Επίκληση στην αυθεντία. Έτσι τη μαθαίνουν οι μαθητές της Γ’ Λυκείου την τεχνική πειθούς σύμφωνα με την οποία για να πείσεις τον συνομιλητή σου, χρησιμοποιείς λόγια ατόμων εγνωσμένου κύρους. Είναι εμφανές ότι η κλήρωση ως Μηχανισμός Επίλυσης Διαφορών είναι ευφάνταστος τρόπος. Τόσο ευφάνταστος που άμα τη αποκαλύψει του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και, ένεκα αυτών, πανικόβλητα τα μυαλά που τον υποστηρίζουν, προσπαθούν να διασκεδάσουν τις αντιδράσεις. Έτσι εξηγείται και η διαστρεβλωμένη προσφυγή στην αριστοτελική αυθεντία. Η λογική του Μαυρογιάννη είναι διάτρητη και, καλή τους ώρα, του το υπέδειξαν οι δύο τηλεοπτικοί του συνομιλητές, η Στέλλα Μιχαήλ και ο Γιάννης Νικολάου. Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στην αρχαία Ελλάδα, ο Σόλωνας, ο Κλεισθένης, ο Εφιάλτης και ο Περικλής, που με τις αποφάσεις τους δημιούργησαν, διαμόρφωσαν και εξέλιξαν την αθηναϊκή δημοκρατία, δεν το έκαναν για να λύσουν πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής. Ούτε για να δημιουργήσουν «Μηχανισμό Επίλυσης Διαφορών» μεταξύ των Περσών και των Αθηναίων. Εκείνο που ήθελαν να πράξουν ήταν να ενισχύσουν τη λαϊκή συμμετοχή στο πολίτευμα και να απεμπλέξουν τους πολίτες από δεσμούς πολιτικής εξάρτησης που δημιουργούσαν ο τοπικισμός και οι συγγένειες. Για τον λόγο αυτόν μάλιστα διαλύθηκαν οι τέσσερις παλιές φυλές της Αθήνας και δημιουργήθηκαν δέκα νέες. Σε αυτό το πλέγμα ποιος ήταν ο ρόλος της κλήρωσης στην αρχαία Ελλάδα; Τη βουλή των πεντακοσίων απάρτιζαν 50 μέλη από τις 10 αθηναϊκές φυλές. Αυτά τα μέλη δεν εκλέγονταν (όπως είπαμε σκοπός ήταν να απεξαρτηθούν οι πολίτες από τοπικιστικούς, συγγενικούς και άλλους δεσμούς που επηρέαζαν την ψήφο τους), αλλά η επιλογή τους ήταν αποτέλεσμα κλήρωσης. Φυσικά, μέσα στη βουλή, οι σημαντικές αποφάσεις ήταν αποτέλεσμα της δημοκρατικής διαδικασίας της ψηφοφορίας. Η λογική του Μαυρογιάννη, λοιπόν, θα ήταν στέρεα ιστορικά αν στην αρχαία Αθήνα η διαδικασία της κλήρωσης εφαρμοζόταν για τη λήψη αποφάσεων στη βουλή και όχι για την επιλογή των μελών της. Δυστυχώς, όμως, για τον κ. Μαυρογιάννη η πρακτική δεν ήταν αυτή. Αν παρ’ όλα αυτά ο περισπούδαστος και αριστοτελικός κ. Μαυρογιάννης θέλει να εφαρμόσει την κλήρωση ως τρόπο επίλυσης διαφορών, θα πρέπει να διαλέξει όλο το πακέτο. Προσπερνώντας τον θεσμό του Οστρακισμού, στη «Νέα Κύπρο» θα πρέπει να εφαρμοστούν: Αμεσοδη-

μοκρατικές διαδικασίες, η ισότητα των δικαιωμάτων των πολιτών ανεξαρτήτου φυλής ή εθνικότητας (Ισοπολιτεία), η ισότητα απέναντι στον νόμο (Ισονομία) και το δικαίωμα οι πολίτες να μπορούν να εκφέρουν την άποψή τους εκεί που μπορεί να ακουστεί και να έχει σημασία, δηλαδή στη Συνέλευση των Πολιτών-Εκκλησία του Δήμου (Ισηγορία). Ψιλά γράμματα για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία την οποίαν απεργάζονται. Ακόμα όμως και έτσι, ακόμα και αν υιοθετηθούν όλες αυτές οι σημαντικότατες συνιστώσες της αθηναϊκής δημοκρατίας, στην Κύπρο είναι αδύνατον να έχουμε την ιδανική δημοκρατία. Πολύ απλά γιατί το πρόβλημά μας δεν είναι η ελλιπής συμμετοχή του λαού στις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά η τουρκική εισβολή, παράνομη κατοχή, εκτοπισμός και κατάχρηση περιουσιών. Αν θέλουμε, λοιπόν, να παραμείνουμε στην αρχαία Αθήνα, η κατάσταση στην Κύπρο θα μπορούσε να παραλληλιστεί (τηρουμένων των αναλογιών) με την κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη, όταν οι Σπαρτιάτες, μετά τη νίκη τους στον Πελοποννησιακό πόλεμο, επέβαλαν στην Αθήνα ταπεινωτικούς όρους. Ένας εξ αυτών ήταν την αρχή στην Αθήνα να έχουν ολιγαρχικοί εγκάθετοι των Σπαρτιατών («Τριάκοντα τύραννοι») οι οποίοι μάλιστα για την επιβολή της θέλησής τους στηρίζονταν στη σπαρτιατική φρουρά που βρισκόταν εγκατεστημένη στην Αθήνα. Οι «τύραννοι» αυτοί, όμως, έμειναν στην εξουσία μόνο για λίγο. Νομοτελειακά και διαχρονικά. Η ελευθερία εξανίσταται και νικά την τυραννία, η δικαιοσύνη αντιδρά και νικά την αδικία και η εντιμότητα εξεγείρεται και νικά τη φαυλότητα. Γιατί ο Αριστοτέλης, κύριε Μαυρογιάννη, έλεγε επίσης: «της ελευθερίας μετέχουσι πάντες» («Πολιτικά» Γ, 1280α)· και αν δεν υπάρχει ελευθερία και δικαιοσύνη παντού λόγω της έλλειψης ισότητας, δημιουργείται εξέγερση: «πανταχού γαρ διά το άνισον στάσις» («Πολιτικά» Ε, 1301β). Οι πολιτικοί αλχημισμοί του κ. Μαυρογιάννη δεν μπορούν να μετατρέψουν το κάρβουνο σε χρυσάφι, όπως ούτε και οι ρητορίστικες ακροβασίες του να μας πείσουν ότι τα διδάγματα της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι η διαιώνιση μιας άδικης, παράνομης και διχοτομικής κατάστασης. Όσο κι αν συμφωνούν και επικροτούν «ανιδιοτελώς» οι δημοσιογράφοι του Πολίτη και το «στήριγμα της διαπραγματευτικής προσπάθειας», η «Ο.Κ.». Όσο το μυαλό μας δουλεύει ακόμη ή, καλύτερα, όσο επιτρέπουν ακόμη στο μυαλό μας να δουλεύει, κάθε υστερόβουλη προσπάθεια διαστρέβλωσης θα ακυρώνεται. Το μυαλό μας υπό πολιορκία από εχθρό και «εχθρό», αλλά έχουν γνώση οι φύλακες. Ας έρθει κι ας διαλέξει. Καραγκιόζηδες… Υ.Γ.: Η μόνη, τέλος πάντων, λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω στην πρόταση περί κλήρωσης για την επίλυση των διαφορών είναι ότι το μυαλό που το σκέφτηκε είναι βαθιά θρησκευόμενο και θεοσεβούμενο. Πιστεύει στη θεία φώτιση και ότι με τη θεία παρέμβαση η κλήρωση θα επιφέρει θετικά για την Κύπρο αποτελέσματα. Μόνο που για να επέλθει η θεία παρέμβαση, θα πρέπει πριν από κάθε συνάντηση να γίνεται αγιασμός και ευχέλαιο. Λέτε;

Είναι γνωστό πως οι έποικοι του 1571, της πρώτης κατοχής των Τούρκων στο νησί, μαζί με τους εξισλαμισθέντες Έλληνες αποτελούν τη μάζα των Τουρκοκυπρίων. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τώρα και τους έποικους του 1974, οι οποίοι, κατά τις εκτιμήσεις πολλών δικών μας, έχουν «κυπριοποιηθεί». Ο εποικισμός, όπως και ο εξισλαμισμός, είναι αποτέλεσμα ΒΙΑΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ, είναι καταδικασμένη πρακτική από όλα τα λεγόμενα πολιτισμένα κράτη. Εμείς, φυσικά, αλλιώς βλέπουμε αυτά τα φαινόμενα. Αλλιώς εκτιμούμε τους λεγόμενους Τουρκοκύπριους. Κατ’ αρχήν, τους ονομάζουμε λανθασμένα Κύπριους, ενώ ο όρος «Κύπριος», «Κυπραίος», «Κυπραιώτης» ήταν ονομασίες που προσδιόριζαν τους Έλληνες Ορθόδοξους αυτού του τόπου. Κύπριος σήμαινε Έλληνας και οι Τούρκοι ονομάζονταν Τούρκοι, Τουρτζιά, Τουρκαλάδες, «σσιύλλοι», μουσουλμάνοι και μωαμεθανοί. Ο Ακιντζί είναι ένας τέτοιος Τούρκος. Δεν γνωρίζω αν ο Ακιντζί είναι απόγονος εποίκων ούτε αν είναι απόγονος εξισλαμισθέντων Ελλήνων. Γνωρίζω όμως ότι του έχουμε δώσει τόσο σχοινί που έχει μπει με τες ποδίνες μέσα στο κρεβάτι μας και απαιτεί και από πάνω να κουτουπώσει και τη σύζυγό μας και γιατί όχι και την κόρη μας. Αυτά τα δικαιώματα εμείς του τα δώσαμε. Τον ονομάσαμε «καλό Λεμεσιανό», τον αναδείξαμε σε μεγάλο ηγέτη με προοδευτικές και ευρωπαϊκές θέσεις. Τον στήριξε τόσο η Αριστερά μας όσο και η Δεξιά μας και άλλο τόσο οι υπόλοιποι Κύπριοι. Τον έχουμε να συνομιλεί με τον πρόεδρό μας (γιατί, ακόμα να καταλάβω) ως ισότιμος Τουρκοκύπριος, δηλαδή ΚΥΠΡΙΟΣ, και να συμπεριφέρεται σαν Τούρκος γιουρούκκης λες και το βιλαέτι είναι δικό του. Του δίνουμε το δικαίωμα να συνομιλεί μαζί μας ως ισότιμος πρόεδρος, ενώ στην ουσία είναι απλώς ένα από τα πιόνια της Τουρκίας. Έτσι, επειδή ηττηθήκαμε το 1974, έχουμε εμείς οι ίδιοι αναγάγει τους Τούρκους της Κύπρου σε ισότιμη κοινότητα, εξισώνοντας το 82% του πληθυσμού με το 18% των Ακιντζήδων. Η υπεροψία και η μέθη του Ακιντζί έρχεται ως φυσιολογική κατάληξη των δικαιωμάτων που εμείς του παρέχουμε. Μα θα πει ακόμη και κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής: «Τι μπορούμε να κάνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες; Να κάνουμε πόλεμο ή να διακόψουμε τις συνομιλίες;» Το πρώτο το αποκλείω προς το παρόν, αλλά το δεύτερο σίγουρα θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Να ζητήσουμε δηλαδή να συνομιλήσουμε απ’ ευθείας με την Τουρκία, η οποία εισέβαλε και κατέχει την Κύπρο. Να της πούμε ξάστερα ότι δεν υπάρχει προοπτική εισόδου της στην Ευρώπη, εάν δεν αποσύρει τα στρατεύματά της και δεν αφήσει όλους τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Τότε ας ζητήσουμε από τον Ακιντζί να ζητήσει και αυτός τα ίδια αφού είναι «βέρος Λεμεσιανός» και μαζί να βρούμε τρόπους συνύπαρξης πάνω σε δημοκρατικές και ανθρώπινες αρχές. Μαζί με τον Ακιντζί να βρούμε τρόπους να μην είναι τόσο οδυνηρή η αποχώρηση των Τούρκων σφετεριστών των περιουσιών μας και να τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους στις ελεύθερες περιοχές. Μαζί να αποφασίσουμε πώς θα ανατινάξουμε όλα τα τζαμιά που έκτισαν οι αραπάδες στα ελληνικά χωριά μας, χωρίς να προσβάλουμε τη θρησκεία τους. Μαζί να βρούμε τρόπους να εξευρωπαϊστούν και να μάθουν πως ίσα δικαιώματα σημαίνει και ίσες ευθύνες. Να μάθουν ότι τα άδικα ουκ ευλογούνται. Αν συνεχίσουμε να παραχαϊδεύουμε τον Ακιντζί, θα μας βιάσει και τον πρόεδρο και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και θα έχει παράπονο πως δεν του καΐλησε ο Μαυρογιάννης. Νοείται ότι θα μας καταγγείλει στον Άιντα και νοείται ότι ο Πολίτης και τα άλλα παπαγαλάκια της ΔΔΟ θα συνεχίσουν το αυτομαστίγωμα. Έλεος, Χριστιανοί. Β.Φ. Υ.Γ.: Ένας κακεντρεχής φίλος μου (όχι από τον χώρο του ΔΗΣΑΚΕΛ) με ρώτησε εάν πόνεσε ο πρόεδρος. Δυστυχώς, ακόμα να καταλάβω από τη φάτσα του.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

Και σ’ αυτούς τους αγώνες πρωτοστάτησε το ΑΚΕΛ... Με αφορμή πρόσφατο άρθρο του Άντρου Κυπριανού, Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, όπου γράφει ότι: «Η Αριστερά στην Κύπρο πρωτοστάτησε στον αγώνα ενάντια στην αποικοκρατία...», ξεσκονίσαμε το αρχείο μας και παρουσιάζουμε κι άλλους αγώνες στους οποίους πρωτοστάτησε η κυπριακή Αριστερά.

Αμερικανική Επανάσταση

Γαλλική Επανάσταση

Ελληνική Επανάσταση

Απόβαση στη Νορμανδία

Κουβέντες του καφενέ (της Περιστερώνας)

Του Γιώργου Τάττη

Αμήν και πότε…

Καθόμουν έξω, στην πλευρά του καφενέ που κοιτάει προς τον καφενέ των υποτιθέμενων «Αριστερών», και άκουγα το ράδιο να μεταδίδει τις καταγγελίες του γνωστού σε όλους μας Μιλτή. «Κοίτα να δεις», λέω, «που θα ξεκινήσουν οι ΑΚΕΛικοί να λένε πόσο “λέρα” είναι ο πρώην πρόεδρος της Ομόνοιας για να βγάλουν “κούππα άπαννη” το αφεντικό τους. Ασχέτως αν πριν λίγο καιρό ήξεραν όλοι πόσο φιλαράκι ήταν με τους δικούς τους και τον έβλεπαν ως τον σωτήρα του λαϊκού τους σωματείου-επιχείρησης». Κι όντως, κατάφερα να προβλέψω τη συνέχεια σε μεγάλο βαθμό, αν και φαίνεται ότι ολοένα και πέφτει η δημοτικότητα του κόμματος, αφού μαζεύτηκαν πολλές «ατοπίες», οι οποίες δεν μπορούν, λόγω του μεγέθους και της έκτασης που πήραν, να μπουν τόσο εύκολα υπό τον μανδύα της φτηνής δικαιολογίας που θέλει όλο τον κόσμο να «πολεμά την Αριστερά με τους τόσους αγώνες στην Κύπρο». Αυτό το κόμμα της Αριστεράς, όμως, άρχισε να δείχνει το ποιόν του ήδη λίγο καιρό μετά την ίδρυσή του και τον μετασχηματισμό του από ΚΚΚ σε ΑΚΕΛ. Τι να πρωτοπούμε; Για τον αγώνα της ΕΟΚΑ όπου όχι μόνο δεν μετείχε, αλλά και λειτούργησε προβοκατόρικα; Για την εμπλοκή του στα οικονομικά κατεστημένα του νησιού και την παράλληλη –ως λογικό επακόλουθο– συνύπαρξη και προώθηση κάποιων ακραία φιλελεύθερων πρακτικών, που θα ταίριαζαν καλύτερα στον Δον Κορλεόνε παρά στο κόμμα που υποτίθεται ότι πολεμά την ελεύθερη αγορά; Για τις συχνές εναλλαγές της γραμμής του, ως προς το κυπριακό ζήτημα, και την τελική υιοθέτηση της ΝΑΤΟϊκής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Για την απουσία του από οποιανδήποτε άλλην αντίσταση, είτε αυτή ήταν ενάντια στην τουρκανταρσία είτε ενάντια στους πραξικοπηματίες; Για την πρωτοκαθεδρία του στον αγώνα για την «κυπριοποίηση» της Κύπρου; Για τη στροφή του στον πολιτισμικό φιλελευθερισμό; Για το Μαρί και τις μετέπειτα αντιδράσεις του; Ή για το σχέδιο Ανάν και την εμμονική ταύτισή του με την ΕΕ, σε σημείο που να κοκορεύεται για την προεδρεία της; Όσο τα σκέφτομαι αυτά και κοιτάζω απέναντι στο καφενείο τους, τόσο με εξοργίζει η ιδέα των «κατατρεγμένων αγωνιστών της Αριστεράς» που σιγά σιγά μαζεύονται στο καφενείο, σαν τυποποιημένα ρομποτάκια, ρυθμισμένα να τρέχουν στο σημείο αναφοράς τους μόλις «μυρίσουν φωτιά», λες και πλάκωσε νέα εισβολή ή λες και έρχεται το τέλος του κόσμου και πρέπει να οργανωθεί το κίνημα ενάντια στους «πληρωμένους δολοφόνους των λαϊκών

αγωνιστών». Τόσο πολύ προσδιορίζουν την ύπαρξή τους με βάση ένα ουσιαστικά αόρατο κέντρο, που βιώνουν μια ενδεχόμενη πληγή στο κόμμα ως συνωμοσία των πάντων απέναντι στη δικιά τους πλέον αποδυναμωμένη συλλογική και κομματική ταυτότητα, αφού ενδόμυχα παρουσιάζονται ρωγμές. Έτσι, αυτή η σπασμωδική και άμεση αντίδραση δεν είναι τίποτε άλλο από ένας μηχανισμός για να σπάνε οι αντιστάσεις των υποκειμένων που αμφιβάλλουν τις πρακτικές της ηγεσίας, αφού ο χρόνος που τους δίνεται για να διαπραγματευτούν το νέο γεγονός είναι μηδαμινός. Μόνο που αυτό δεν θα έχει μια αιώνια ισχύ, αφού, όπως φαίνεται, αυτό το «αόρατο» κέντρο λειτουργεί με έναν υπόγειο τρόπο για να διαιωνίσει την κυριαρχία του έναντι των πραγματικά λαϊκών αιτημάτων, κινημάτων και αγωνιστών. Τώρα, ξεδιάντροπα όσο ποτέ, που το κατάστησε ευάλωτο όσο ποτέ. Και δώσε οι υποστηρικτές του ΑΚΕΛ να μπαίνουν στο καφενείο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές απέναντι, μπας και σχολιάσει κάποιος τη μυστικότητα με την οποία διατηρείται η συνοχή της τελετουργικής πλέον, συλλογικής αντίδρασής τους στα κατηγορώ των άλλων προς το κόμμα και, ως εκ τούτου, προς τον εαυτό τους. Σκέφτομαι να τους φωνάξω ότι μόλις ο επιχειρηματίας Αρχιεπίσκοπος (ίσως ανταγωνιστής των επιχειρηματικών πράξεων της επιχειρηματικής ομάδας του ΑΚΕΛ, ίσως και όχι) φάνηκε να μην απολαμβάνει έναν λιτό τρόπο ζωής που να αρμόζει στην ιδεολογία του απλοϊκού χριστιανισμού, πέσαμε όλοι –δικαιολογημένα προφανώς– να τον φάμε. Τώρα, τι ακριβώς από όλα αυτά, ακόμη και να μην αληθεύουν όλες οι κατηγορίες, ταυτίζονται με μία μαρξιστική αντίληψη του κόσμου; Οι δοσοληψίες του ΑΚΕΛ και της Ομόνοιας με το κεφάλαιο; Ή οι πισίνες και οι ανακαινίσεις εκατομμυρίων, όταν η εργατική τάξη φαίνεται να διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια και την οικονομική εξαθλίωση; Η πλήρης ταύτιση με την ηθική των καπιταλιστών και τις περίεργες συναλλαγές τους; Ή η κατάχρηση εξουσίας και οι παρεμβάσεις στις αποφάσεις και στους κανόνες που διέπουν την Τράπεζα Κύπρου και οι σχέσεις με τα λογιών λογιών «golden boys» που γυροφέρνουν στις ρωσικές τράπεζες αλλά και στις εντόπιες; Ας είμαστε αισιόδοξοι κι ας πιστέψουμε ότι το ΑΚΕΛ επιτέλους θα πάρει αυτό που του αξίζει από όλο αυτό. Ακόμη όμως και να πάρει στις επόμενες εκλογές ένα ποσοστό πολύ αμελητέο, οι ιδεολογικές του παρεμβολές στη δημόσια συζήτηση θα παραμείνουν. Θα παραμείνουν οι ταυτοτικές αντιθέσεις που δημιούργησε με τους «δήμιους» αυτού του τόπου, όπως και η εργαλειακή αντίληψη για την ταξική συνείδηση, η αλλοίωση της ιστορικής ταυτότητας και συνέχειάς μας ως έθνους, η παρερμηνεία των ιστορικών αιτίων που οδήγησαν στο σύγχρονο πρόβλημα του Κυπριακού, η από τα πάνω αντίληψη για την επαναπροσέγγιση και η διαστρεβλωμένη αλλά κυρίως μεμονωμένη και μονομερής αντίληψη που δημιούργησε για τον «άλλον» Τ/κ. Όλοι αυτοί θα συνεχίζουν να παρεισφρέουν στην πολιτική ζωή του τόπου, είτε υπάρχει ΑΚΕΛ είτε όχι. Όπως και το κάνουν ήδη.

5 Ομερτά Του Γιώργου Λαγάκου

Ψήστε σουβλάκια, γιατί τη λύση την έχετε κάψει

Τυπικά, κάθε πρωί, θα σηκωθώ, θα φτιάξω καφέ και θα ξεκινήσω να διαβάζω τα νέα. Παρά το γεγονός πως η εν λόγω συνήθεια μου έχει χαλάσει τη μέρα ουκ ολίγες φορές, εγώ συνεχίζω απτόητος. Λογικά, ο άνθρωπος συνηθίζει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, παρά το γεγονός πως είναι καταστροφικές για τον ίδιο, και πλέον του γίνονται απαραίτητες. Όπως είναι φυσικό, όλα τα ΜΜΕ (και πολύ καλά κάνουν) δίνουν κυρίως έμφαση στις εντατικές συνομιλίες μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων, το τρίγωνο Μιρτής-Χριστόφιας-Ομόνοια και τα έργα στην Πλατεία Ελευθερίας. Το τρίτο οφείλω να ομολογήσω πως με γεμίζει περιέργεια, το δεύτερο μου φτιάχνει τη διάθεση (και ακόμα έχουμε δει τα πρώτα επεισόδια του πρώτου κύκλου) και το πρώτο με κάνει να φτύσω τον καφέ μου και να ξαναδιαβάσω την είδηση. Εν έτει 2016 και ενώ βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για το καλό κλίμα των διαπραγματεύσεων, την ίδια στιγμή συζητούνται τόσο τραγελαφικά θέματα που σε γεμίζουν ερωτηματικά. Τελικά προσπαθούν να λύσουν το Κυπριακό ή να το κλείσουν μια για πάντα; Ένα τέτοιο είναι η χρήση κλήρωσης στην περίπτωση ισοψηφίας! Με λίγα λόγια, η τύχη μας να παίζεται κορώνα γράμματα και ένας ολόκληρος λαός να αναμένει το αποτέλεσμα. Εναλλακτικές θα μπορούσαν να είναι το πέτρα-ψαλίδι-χαρτί ή, ακόμη καλύτερα, ένα μπρα-ντε-φερ. Είμαι πεπεισμένος πως ο διευρυμένος διάλογος με τα δημοτικά σχολεία θα μπορούσε να βοηθήσει στο να ανακαλυφθούν και άλλες μέθοδοι, πιο αξιόπιστες και ευφάνταστες από το νόμισμα! Αναλογιστείτε, όμως, την περίπτωση που στην πρώτη κλήρωση χάνει ο εκπρόσωπος των Τ/κ και πρέπει να οδηγηθεί εκτός αίθουσας. Δεν ξέρω πόση ώρα χρειάζονται τα F-16 να φθάσουν από την Τουρκία μέχρι τη Λευκωσία για να εγγυηθούν την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, όμως είμαι πεπεισμένος πως μέχρι το απόγευμα της ίδια μέρας θα έχουν αποκαταστήσει τη νομιμότητα. Ό,τι και να σημαίνει αυτό. Ένα επίσης εξαιρετικό θέμα συζήτησης είναι η ασφάλεια και οι εγγυήσεις. Από τη μια, οι τουρκικές εγγυήσεις δεν συζητούνται από την προοδευτική πλευρά του Ακιντζί, ενώ εμείς προτείνουμε τη χρήση αστυνομικής δύναμης που θα εγγυάται την ομαλή λειτουργία του κράτους και θα το προστατεύει από τυχόν αναταραχές, μετά από εντολές που θα παίρνει από τη συνεννόηση Τουρκίας και Ελλάδας. Την επόμενη φορά ας προτείνουν κάτι πιο δυσλειτουργικό και χωρίς καμία προοπτική εφαρμογής αλλά και λειτουργικότητας. Και όλα αυτά ενώ, τόσο στα κατεχόμενα όσο και στην Άγκυρα, διαμηνύεται πως η επιστροφή εδαφών «παίζεται», οι τουρκικές εγγυήσεις δεν διαπραγματεύονται, ενώ η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραμονή ενός μεγάλου αριθμού εποίκων πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και όλα αυτά την ώρα που η λύση ψήνεται. Δυστυχώς, είτε λόγω αφέλειας είτε λόγω λανθασμένης ανάγνωσης των γεγονότων είτε λόγω υπέρμετρου πόθου, έχουμε οδηγήσει τους εαυτούς μας σε τέτοιο τέλμα που η επιστροφή στα λογικά πλαίσια φαντάζει αδύνατη. Αντί να αφιερώνετε χρόνο στο να κατηγορείτε όσους διαφωνούν μαζί σας ως «λυσοφοβικούς», «φασίστες» και άλλα πολλά, δώστε έμφαση στο να σώσετε ό,τι σώζεται. Γιατί αν έρθει ένα καινούργιο σχέδιο Ανάν και απορριφθεί, η ευθύνη θα είναι όλη δική σας, ενώ την ίδια στιγμή θα έχετε παγιδεύσει έναν ολόκληρο λαό εξαιτίας προσωπικών και ετσιθελικών απόψεων. Ψήστε καλύτερα σουβλάκια, λοιπόν, γιατί τη λύση την έχετε κάψει.

6

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

Εκ των αντιθέτων η αρμονία

Του Α.Χ.

Ποίηση εναντίων όλων

Μια άλλη ανάγνωση της τρέχουσας επικαιρότητας

τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ [τυφλός στ’ αυτιά, τον νου και τα μάτια] Σοφοκλέους «Οιδίπους Τύραννος» (371) Σε εποχές όπου η ποίηση παραμένει αποκομμένη από το ηθικό αίτημα της αναμόρφωσης και του εξευγενισμού του ανθρώπου και ηθελημένα ή άθελά της αποστασιοποιημένη από τους κώδικες της εποχής, δεν παύει η διαμορφωτική της δύναμη να αντανακλά τον αδιαμφισβήτητα ακτινοβόλο λυρισμό του κόσμου απέναντι από τον βιολογικό κυνισμό της ύπαρξης, δείχνοντας ακριβώς πως «ποιητικά μόνον οικεί στ’ αλήθεια ο άνθρωπος της γης ετούτης…». Η οργανική σχέση ανάμεσα στο γίγνεσθαι και στην ποιητική έκφραση θέλει το αποτύπωμα του ανθρώπινου γένους να χαράσσεται αιώνες τώρα πάνω στη μνήμη των στίχων και στη μυστηριακή ενάργεια της «ποιητικής αλήθειας» από δημιουργούς που αφουγκράζονται τη συνείδηση του κόσμου και της ανθρώπινης μοίρας. Η σύλληψη της ιστορικής στιγμής και η μετάφρασή της σε ανάσες ποίησης ανέκαθεν επέλεγε τον δύσκολο δρόμο στις παρυφές μιας μαγικής τάξης που σκέπαζε με τη σκιά της σαν πέπλο την απτή ασχήμια της πραγματικότητας. Το φως που θρυμματίζεται στην πάλη με τις συμβατικότητες και τους περιορισμούς μιας καθημερινότητας ενίοτε αστείας όσο και εφιαλτικής, αλλά που ωστόσο διατηρεί μέσα στον πυρήνα της ποίησης την ευγένεια να αποκαλύπτει όλο τον πλούτο και το νόημα της ζωής,

αποδεικνύεται ευτυχώς πιο λαμπρό από τους μνημειώδεις βεγγαλισμούς των ισολογισμών, των δεικτών ανάπτυξης και της αβελτηρίας. Συμπίπτει αιώνες πριν τη θεωρία της κβαντικής μηχανικής η ποίηση να διαμορφώνεται μέσα σε τόσο μικρές περιοχές της ψυχής που η πιο προσιτή διάσταση να είναι ο αιθέρας, κάτι βέβαια που η επιστήμη απέρριψε, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο να ενσαρκώσει όλες τις φοβίες, τις ανησυχίες και τον πόνο που ο απλός άνθρωπος ήθελε να αποφύγει. Συνεπώς και η λύτρωση παραδείγματος χάριν μέσα από την ευεργετική δύναμη της αποδοχής μιας κάποιας ευθύνης, που αντιβαίνει το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης, παραμένει επίσης ανυπόστατη. Πάνω στην ταχύτητα της επιστημοσύνης ξεπεράστηκε και η λειτουργική ενέργεια της αιδούς, σηματοδοτώντας το πέρασμα της κοινωνίας σε μια νέα εποχή επώδυνης αναξιοπρέπειας, όπου ο κάθε κκιλίντζιιρος που απελευθερώνει εκατομμύρια κβάντα φενάκης εκπληρώνει την επιθυμία του για ένα υλικό αγκυροβόλιο, εφαπτόμενος στα χειρότερα των ονείρων του κόσμου, που παραμένει να αναζητά τις μαύρες γάτες μέσα στα καμίνια με το κάρβουνο. Παραμένει ωστόσο και σε ένα άλλο επίπεδο η νοηματική επίδραση της παρήχησης του «τ» που οδηγεί σε γλωσσικούς κροσσούς στον στίχο από τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή, «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ», που δείχνει να απαντά δημιουρ-

Αμυγμοί Θηλύτητος

γικά και σε κάποιους σύγχρονους ευρύτερους κοινωνικούς προβληματισμούς. Πρόκειται για την αξιοθρήνητη αίσθηση της πραγματικότητας ανθρώπων που, ενώ μόλις μετά βίας έχουν την ικανότητα να διαπιστώνουν αυτό που τους περιβάλλει, επιμένουν να παρεμβάλλονται στις αναπνοές της αθανασίας. Θα ’ναι το απότοκο φαινόμενο που δημιουργείται από την παραμορφωτική αγωνία μεταξύ της αφέλειας και της αυτοδικαίωσης και απειλεί δυνητικά τη συλλογική μοίρα, την ίδια στιγμή που κινείται αντίθετα προς το ρεύμα των ιστορικών δεδομένων όπως αυτά αξιώνονται όχι ως επιλογή αλλά ως αναγκαιότητα. Ο τρόπος με τον οποίον φαίνεται να κατανοήθηκε η ιστορία από τους χαριεντισμένους γηγενείς ως κάτι μεταξύ παιδικού αφηγήματος και φανταστικής εμβίωσης, ενώ έχει ομολογουμένως και μια σωτηριολογική διάσταση, αφού ευαγγελίζεται τη διόρθωση των κληρονομηθέντων λαθών (εντεύθεν της Δημιουργίας), παραγνωρίζει εν τούτοις βάναυσα τη δυνατότητά να αντιμετωπιστεί το μέλλον του τόπου ως ανοικτό ενδεχόμενο και όχι ως προδιαγεγραμμένη τιμωρία για την αστοχία του παρελθόντος. Ανάμεσα στην κατάφορη ιστορική παραφθορά και στους αρχαιογνωστικούς οίστρους των αφελών που, «μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά» ανασημασιοδότησαν μέχρι και τον κύριο τρόπο ανάδειξης των αρχόντων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η μαγική ολομεταβολή ενός κράτους σε ludus duodecim scriptorum1 παραμένει επίσης ένα από τα αποτελέσματα της εξιδανίκευσης πρώτα του κοινότοπου και του ασήμαντου και μετά της αναγωγής του σε Αρχή. Συμβαίνει δηλαδή η κλήρωση της αρχαιότητας να έχει τόση σχέση με τους εγχώριους πειραματισμούς όσο η πεταλούδα με την κάμπια από την οποίαν προέρχεται. Με τέτοιους κακόηχους συνειρμούς η θεμελίωση των ορίων μεταξύ δυνητικού και πραγματικού, που επιτρέπει την ανάδυση της ελπίδας και της προσδοκίας, δημιούργησε δυστυχώς ταυτόχρονα κι έναν κενό χώρο, που αποτελεί το πλέον φιλόξενο περιβάλλον για κάθε λογής μετριότητες. Η ίδια η πραγματικότητα φαίνεται να συρρικνώνεται μέσα στην ακατάσχετη ομογενοποίηση στην οποίαν η κάθε ιδιαιτερότητα χάνει το νόημά της, πράγμα που μοιραία οδηγεί τους ανθρώπους στη θαλπωρή της αδιαφορίας και τους τυχάρπαστους ἐν θώκῳ κατημένους. Όσο ο ανομολόγητος απόηχος με τον οποίον ο Χέλντερλιν θέτει το διάσημο ρητορικό του ερώτημα «κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν μικρόψυχο καιρό;» ακούγεται σε αυτήν τη χρονική συγκυρία σαν μια σιβυλλική φράση ονειροπαρμένου, «το νηπενθές φάρμακο της ποίησης» δεν παύει να αποτελεί τελικά «μια κάποια λύση».

1. Πρόκειται για τη ρωμαϊκή ονομασία του ταβλιού.

Του Βελούχη Αρειώτη

Πριν τα τριάντα Πρόσωπα παιδιών που πλησιάζουν ιλιγγιωδώς τον κάβο των τριάντα γεμάτα καλοσύνη και θυμό. Τραβάνε μαχαίρι για τον Καζαντζίδη. Χρωστάνε μαθήματα κι ανεβοκατεβαίνουνε στην πατρίδα ψάχνοντας ματαίως τα τσιγάρα σου που δεν κυκλοφορούν πια. Ερωτεύονται και χωρίζουν. Ετοιμάζονται για γάμο και δεν λείπουν από κηδείες για το στερνό «χαίρε» στους δασκάλους μας. Δουλεύουνε στα σίδερα και στις ταβέρνες και στα μπαρ και στα φροντιστήρια. Κλαίνε στο γήπεδο και αγκαλιάζονται βουρλισμένα σε κάποια γκολ που θα στιγματίζουν ες αεί το αρχείο τους. Σπουδάζουν στην ξενιτειά και σε ψάχνουν μόλις κατέβουν στο νησί για να σε δουν, να σ’ ακούσουν, να σου μιλήσουν, να πιουν μαζί σου. Σε θέλουνε ανάμεσά τους στο τραπέζι τους για να σου θυμίσουν πως η ανθρώπινη επαφή ζει ακόμη στα ποτήρια που θα τσουγκρίσετε

και στις ματιές που θα σταυρώσετε και στις κουβέντες που θα πείτε κι όχι μόνον στις μονήρεις ατραπούς των ιστοτόπων. Είναι τόσο βαθιά μεστή η αύρα τους που μπορεί να απογειώσει μιαν ταβέρνα από την λεωφόρο Στροβόλου και να την προσγειώσει με άνεση πολύπειρου πιλότου στα σοκάκια της Σαλονίκης δεκαετίες προηγουμένως, χωρίς καν να νοιώσεις την ανάγκη να εξηγήσεις τον λόγο που το «νοιώθω» θέλει οι, αφού το γνωρίζουν εμπειρικώς. Ψέλνουνε ρεμπέτικα στο σκοτάδι χωρίς ποτέ να μάθουν τι σου σκαρώνουνε στα σωθικά την ώρα που τα ακούς. Κι αν το παρακάνετε καμμιάν φορά με ουσίες κι οινοπνεύματα, κάτι θα ψάχνετε και προσεύχεσαι να το βρείτε σύντομα αλλού. Τα αγαπάς επειδή εξακολουθούνε να σε τραβολογάνε μαζί τους κι ας πάει τόσος καιρός που έχεις αφήσει πίσω σου τον κάβο που ακόμη να φανεί μπροστά τους.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

Η αυτοκτονία της «Αντιγόνης» στην κατεχόμενη Σαλαμίνα...

7 Εκ βαθέων

Του Ανδρέα Χριστοφή

Η διαχρονική παθογένεια της ελληνικότητας

Δεν βρέθηκε, άραγε, ένας ηθοποιός (ποιεί ήθος) να αποτρέψει την αυτοκτονία της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνας στην Αμμόχωστο; Δεν αναρωτήθηκαν, άραγε, τη σημασία μιας θεατρικής παράστασης, με την άδεια του κατοχικού καθεστώτος και υπό τους προβολείς του τουρκικού στρατού, σε έδαφος που καταπατείται παράνομα; Δεν σκέφτηκαν, άραγε, πως τα νοήματα των έργων (ειδικά των αρχαίων τραγωδιών) μετουσιώνονται σε κατεχόμενους τόπους και γίνονται «δέκα χιλιάδες μέλισσες» που προσπαθούν να μας κεντρίσουν, να μας ξυπνήσουν, να μας φέρουν ένα μήνυμα; Είναι ανάγκη, για δεύτερη φορά, να φτάσει στη Σαλαμίνα «το ποδοβολητό των βαρβάρων» και να αναγκαστεί ο Ονήσιλος, για δεύτερη φορά, να αρπάξει το καύκαλό του και να το θρυμματίσει απάνω στα κεφάλια μας;

Που μιτσήν τζιαι που πελλόν...

Της Μαρίας της πελλής

Ομοσπονδιακό παραλήρημα Σεπτέμβρης μήνας. Νέα σχολική χρονιά, νέο ακαδημαϊκό έτος, πίσω στη ρουτίνα· ας μαντρίσουμε και τ’ αρνιά σιγά σιγά. Εντάξει, φασίστες δεν είμαστε –και το αρνί τις θέλει τις διακοπές του (κυρίως για να του καλλιεργούνται αυταπάτες περί ελευθέρας βουλήσεως)– αλλά να μην το παρακάνουμε, έτσι; Εγώ, ας πούμε, όλο τον Αύγουστο δίχως μπαϊκόμιουναλ ιβέντ κόντεψα να πάθω στερητικό. Θενκ γκόντ (και το γράφω αγγλιστί επειδή δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν ο Θεός ή ο Αλλάχ ή μία συνεργασία των δύο χωρίς κόκκινες γραμμές, ρε παιδί μου), τέλος στη μιζέρια μου έβαλε το Ίδρυμα Σεβέρη, το άντρο ομοσπονδίας επί της μοιρασμένης οδού Ερμού. Πρεμιέρα για φέτος, λοιπόν, η διάλεξη του Κύπριου («από Τουρκοκύπριο πατέρα από τη Λάρνακα και Ελληνοκύπρια μητέρα», η οποία προφανώς και δεν χρειάζεται παραπομπή στην καταγωγή της, αφού εν’ για τους Τουρκοκύπριους που πρέπει να πειστούμεν εμείς τα λυσοφοβικά, αδιάλλακτα, διχοτομικά καθάρματα ότι όντως εγεννιούνταν και εζούσαν στην Κύπρον) Αλπέρ Ριζά, «In Defence of the Federal Republic of Cyprus», ήτοι «Προς υπεράσπιση της Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Κύπρου». Για την ιστορία, ας αναφερθεί ότι ο εν λόγω κύριος, συνήγορος, σύμβουλος της βασίλισσας (ναι, της Αλισαβούς) και δικαστής στη Βρετανία, ασχολείται με τα χιούμαν ράιτς. Ω, μεγίστη ειρωνεία. Στο ψητό. Απ’ όλα είχε ο μπαξές: Η στυλιστική πρόταση της χρονιάς: «Προτείνω το όνομα “Ομόσπονδη Δημοκρατία της Κύπρου”. Σε θέματα υψίστης σημασίας το στυλ είναι μερικές φορές σημαντικότερο από το περιεχόμενο». – Έτσι, όταν οι Τούρκοι εγγυητές μας ξαναεισβάλουν –συγνώμη, επέμβουν– στυλάτοι και φινετσάτοι, εμείς θα κλίνουμε ευλαβικά την κάραν και θα παρακαλούμε: Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω. Κατανοητό; Και η μουσική επένδυσή της: «Ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσε να γίνει ο ύμνος της ομόσπονδης Κύπρου». – Να ’τριξαν λιγάκι τα κόκκαλα του Σολωμού; Η άχρηστη πληροφορία: «Λέξεις όπως “διζωνικό” και “δικοινοτικό” περιγράφουν το σύνταγμα και όχι το επίσημο όνομα της Κύπρου». – Και ποιος σώφρων άνθρωπος χέστηκε ποτέ για το σύνταγμα του τόπου του; Έλα, Παναγία μου. Ο διαφωτιστικότατος διαχωρισμός εννοιών: «[…] να είμαστε ενωμένοι, όχι ενιαίοι. Το να είμαστε ενιαίοι είναι αντίθετο της ομοσπονδίας. Οι κοινότητες πρέπει να θέλουν να είναι μέρος μίας ανεξάρτητης ομόσπονδης κυβέρνησης για κάποια πράγματα, αλλά και να επιθυμούν να διαφυλάξουν την ανεξαρτησία τους για κάποια άλλα».

– Όπως την προσάρτησή τους στην Τουρκία, ας πούμε. Σιγά τα ωά.

Και ο καθησυχαστικός πατερναλισμός: «Αν η Τουρκία έχει λέγειν στη λύση του Κυπριακού (π.χ. ο αγωγός), τότε δεν θα κάνει οτιδήποτε προς διατάραξη της ισορροπίας». – Μηδαμινό το κόστος του να καταστεί η Κύπρος τουρκικό προτεκτοράτο ες αεί, μπροστά στο μεγαλείο της ισορροπίας (;), αμπάλατε Ελληνοκύπριε. Η χριστιανική ρήση: «Είναι πιο εύκολο να περάσει η καμήλα από την τρύπα ενός βελονιού, παρά να συμφωνήσουν οι Κύπριοι για το Κυπριακό». – Μήπως, λέω μήπως, επειδή είναι ευκολότερο να περάσει η καμήλα απ’ οπουδήποτε, παρά να πάρει πόδι ο Αττίλας; Η γεμάτη επιχειρήματα προτροπή: «Πρέπει να θάψουμε το κυπριακό πρόβλημα και να ασπαστούμε τις ευρύτερες αρχές μίας ομόσπονδης λύσης». – Ελεύθερη μετάφραση: Πρέπει να θάψουμε τους αντιφρονούντες και να ασπαστούμε το Ισλάμ. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Η «τι με κόφτει αν με ακούν τζι άλλοι» προπαγανδιστική μέθοδος: «Τα επιχειρήματα των απορριπτικών πρέπει να προωθηθούν ως ανύπαρκτα, ψεύτικα και αυτοεξυπηρετούμενα. Δεν θα πάρουμε μαθήματα πατριωτισμού από κανέναν απορριπτικό». – Ζήτω η εθελοτυφλία, ζήτω το (με-το-ζόρι) κυπριακό έθνος, ζήτω ο ηγέτης μας. #jesuisErdoğan. Η (έτι μία) ανιστόρητη τοποθέτηση: «Πάνε 60 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το κυπριακό πρόβλημα, την 1η Απριλίου 1955». – Και ποιος κακούργος τολμά να γκρεμίσει τον ονειρεμένο ετούτο κόσμο αυτού τ’ ανθρώπου; Η υποτίμηση του IQ μας (όσων ακόμη διαθέτουν, φυσικά): «Στη λύση του προβλήματος συμπεριλαμβάνεται το να αντιμετωπίζονται δικαίως οι άνθρωποι». – Αλλά! Μόνο οι έχοντες συναισθηματικούς δεσμούς. Για να εξηγούμαστε. Οι υπόλοιποι ας παν να πνιγούν. Υπάρχει και μία άλφα κρίση, είναι αδύνατον να είμαστε τόσο λαρτζ (εξυπακούεται ότι οι Τουρκοκύπριοι έχουν πάντοτε προτεραιότητα, άμπα τζιαι πουν μας ρατσιστές, εθνικιστές, φασίστες του κερατά κτλ.). Ο φιλοσοφικός σπαραγμός: «Η ζωή στην Κύπρο συνεχίζεται και οι άνθρωποι προσποιούνται ότι όλα είναι φυσιολογικά, ενώ πολλοί περνούν ακόμα και καλά (sic.)». – Φαντάζομαι ότι εδώ γίνεται ρητή αναφορά στις παρασιτικές ΜΚΟ, μηδέ εξαιρουμένων των εριφίων που τις ακολουθούν, με τα δικοινοτικά παρτούθκια τους στις νεκρές ζώνες τούντου γέρημου τόπου. Και η γενετική αποκάλυψη: «Οι Κύπριοι είμαστε αδέλφια. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι ξαδέλφια μας». – Μόνο εγώ νοιώθω εξαπατημένη; Ξαφνικά εν ελυθήκαν ούλλα σας τα προβλήματα; Δεν εξαφανίστηκαν όλοι σας οι προβληματισμοί; Είμαστε ανέκαθεν μία μεγάλη, ευτυχισμένη, μπάσταρδη οικογένεια.

Μία από τις πιο γνωστές και καταξιωμένες Ελληνίδες του εξωτερικού, η βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, σε συνέντευξή της στη διαδικτυακή ιστοσελίδα The Huffington Post στο πλαίσιο ενός αφιερώματος για την ελληνική ταυτότητα σήμερα, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι: «Η αρχαία ιστορία αθηνειάζει, η νεοτάτη ιστορία πελοποννησιάζει, η δε μεσαιωνική ιστορία βυζαντινίζει». Πράγματι, τόσο η ιστοριογραφία όσο και η ίδια η ιστορία χαρακτηρίζονται από αυτό το διαχρονικό γνώρισμα και συνάμα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός και γι’ αυτό θα επιχειρηθεί μια πρώτη προσέγγιση στο εν λόγω ζήτημα. Κατ’ αρχάς, ο εσωστρεφής και υπεροπτικός τοπικισμός, όπως θα μπορούσε να ονομαστεί, στις μέρες μας παρουσιάζεται έντονα εδραιωμένος. Μετά την ίδρυση του πρώτου νεοελληνικού κράτους στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες, η Αθήνα επιλέχθηκε τελικά ως πρωτεύουσα για λόγους πρωτίστως ιδεολογικούς –που συνδέονται άμεσα με την κλασική αρχαιότητα– αλλά και πρακτικούς. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, το νέο κράτος δεν συστάθηκε γύρω από μια μεγάλη ελληνική πόλη της εποχής, όπως για παράδειγμα η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη ή η Θεσσαλονίκη, και αυτό διαμόρφωσε άλλες δυναμικές σε πολλά επίπεδα. Η παθογένεια της διοίκησης ενός κράτους και ενός έθνους από μία και μόνο πόλη –η οποία μάλιστα συγκεντρώνει πάνω από το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού– σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο συνέβαλε στη δημιουργία της «τυπικής-συμβατικής» ελληνικότητας. Ίσως ένα από τα θετικά της ίδρυσης δεύτερου νεοελληνικού κράτους είναι και η δημιουργία ενός δεύτερου κέντρου που κατάφερε να αναπτύξει τις τρεις προαναφερθείσες πτυχές της κοινωνικής ζωής, κάτι που σταδιακά αναπτύσσει και η Θεσσαλονίκη εδώ και πολλές δεκαετίες. Παράλληλα, σε επίπεδο αποδοχής της πολυμορφίας της ίδιας της ελληνικότητας των διαφόρων ελληνικών πληθυσμών οι οποίοι βρίσκονται εντός αλλά κυρίως εκτός του μητροπολιτικού κράτους, βρισκόμαστε ακόμη πολύ πίσω. Η δημιουργία της «τυπικής-συμβατικής» ελληνικότητας διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία σχηματίστηκαν τόσο από τον αθηνοκεντρισμό και το πρώτο νεοελληνικό κράτος, όσο και από τον ετεροπροσδιορισμό με άλλες ομάδες Ελλήνων. Η πρώτη περίπτωση είναι οι διάφορες ομάδες εντός του ελληνικού κράτους, όπως οι μουσουλμανικές μειονότητες στη Θράκη, οι σλαβόφωνοί της ελληνικής Μακεδονίας, οι Βλάχοι, οι παλιννοστούντες από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και πιο παλιά οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Μια δεύτερη κατηγορία είναι οι Έλληνες της Κύπρου, οι οποίοι, λόγω της διαφορετικής κρατικής οντότητας αλλά και της δυνατότητάς τους να διοικούν το κυπριακό κράτος, έχουν αναπτύξει μια τοπική πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ που τους επιτρέπει να σταθούν ως αυτοδύναμοι παίκτες στην «αρένα» της ελληνικότητας, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να εμφανίζονται ως οι μόνοι «γνήσιοι» Έλληνες. Αυτό το τελευταίο μπορεί να ερμηνευθεί και ως ένα σύμπλεγμα λόγω ακριβώς της μη ένταξης στο μητροπολιτικό κράτος, στο οποίο όμως με το ένα πόδι είναι εντός. Μια τρίτη περίπτωση είναι οι Έλληνες που ζουν στον ιστορικό χώρο όπου έδρασε ο Ελληνισμός και σήμερα ανήκει σε άλλα κράτη, όπως η Αλβανία και η Τουρκία. Τέλος, υπάρχουν και οι Έλληνες του εξωτερικού, οι οποίοι σαφώς έχουν μια άλλη αντιμετώπιση και οπτική για την Ελλάδα, πιο ρομαντική και συναισθηματική. Συμπερασματικά, η προαναφερθείσα παθογένεια της ελληνικότητας προφανώς θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά τουλάχιστον μέσα από την αποκέντρωση και την επανένωση των Ελλήνων θα επέλθει μια πιο υγιής ισορροπία. Ας αξιοποιηθούν, λοιπόν, σε αρχικό στάδιο τα θετικά της ύπαρξης δύο ελληνικών κρατών και ας γίνει προσπάθεια να αμβλυνθούν τα αρνητικά της ύπαρξης ενός ενιαίου κράτους στο μέλλον.

8

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

Χορεύοντας με τους Ντάλτον

Του Ξένιου Μεσαρίτη

Στον εγωισμό μου το χρεώνω ...Μετανιώνω, μετανιώνω, στον εγωισμό μου το χρεώνω μετανιώνω, ναι μετανιώνω, τα λάθη μου τώρα πληρώνω… Ο νόμος του Godwin αναφέρεται κυρίως στις διαδικτυακές συζητήσεις, όπου όσο ο διάλογος δύο ή περισσότερων ατόμων γίνεται πιο μακροσκελής και με την πάροδο του χρόνου, τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες που τείνουν στη μονάδα κάποιος από τους ομιλούντες να συγκρίνει κάποιον ή κάτι με τον Χίτλερ ή τους ναζί. Μόλις γίνει αυτή η υπερβολή, βάσει του Godwin, η συζήτηση έχει φτάσει στο τέλος της, αφού αυτός που χρησιμοποίησε τον Χίτλερ ως επιχείρημα έχει μόλις χάσει το «δίκαιο» του διαλόγου και είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν άλλα εύλογα επιχειρήματα. Αυτό έχει κυρίως ως συνέπεια πολλοί διάλογοι στο διαδίκτυο αλλά και στην «τρισδιάστατη» κοινωνία να χάνουν την πραγματική τους σημασία, την εποικοδομητικότητά τους και ως εκ τούτου να μη γίνεται εξαγωγή σοβαρών συμπερασμάτων. Ωστόσο, προκύπτει ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα, όσο ο νόμος του Godwin βρίσκεται ολοένα και περισσότερο μέσα στις κοινωνίες. Όταν σε μια συζήτηση, ελλείψει επιχειρημάτων, κάποιος ανοίγει το χρονοντούλαπο της ιστορίας, συγκρίνοντας τον συνομιλητή του με τον Χίτλερ για ένα ζήτημα που με την πρώτη ματιά καμιά σχέση δεν έχει με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γίνεται μια περίεργη κοινωνικοποίηση του φασισμού. Δηλαδή, όταν κάποιος σε μια συζήτηση αποκαλεί φασίζουσες μεθόδους παραδείγματος χάριν τα νέα φορολογικά μέτρα του κράτους ή ακόμα και την κόκκινη κάρτα ενός διαιτητή σ’ έναν ποδοσφαιριστή, υπεραπλουστεύει γενοκτονίες, μαζικές δολοφονίες και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ακόμα και σε καθημερινούς διαλόγους μπορεί κάποιος να αποκαλέσει ναζί κάποιον άλλον επειδή διαφωνεί με τη μεταναστευτική πολιτική ή επειδή ο μοναδικός ανθοπώλης της περιοχής αύξησε τις τιμές στις γαρδένιες, έτσι ώστε να θέσει τον αντίπαλό του νοκ άουτ στη συζήτηση, αφού αν απαντήσει ίσως να γίνει στο τέλος και οδηγός πάνζερ των ναζί.

Αν καλοσκεφτούμε την κυπριακή πραγματικότητα, μπορούμε επίσης να διακρίνουμε να ξεχειλίζει η κυπριακή κοινωνία, ίσως με άλλους όρους, από τον νόμο του Godwin, που, μαζί με τον καύσωνα και τα ξακουστά στοκχολμικά σύνδρομα, καθιστούν την κατάσταση εκρηκτική. Όπου και να κοιτάξει κάποιος, σε διαδικτυακά στέκια, ιστολόγια, αλλά και στους καφενέδες είναι ό,τι πιο συχνό, διαβάζοντας ή ακούγοντας μια συ-

ζήτηση, μόλις τελειώνουν οι διαμάχες, να ρίχνεται στη μάχη το περιβόητο «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» ή και το «οι Τούρτζοι υποφέραν λλίον;», όπου αυτομάτως κάποιος μετέχοντας στο κουβεντολόι βαφτίζεται ως εοκαβητατζής ή τουρκοφάγος ή εγκληματίας πολέμου, ασχέτως αν το ’63-’64 ή το ’74 ήταν στην Αυστραλία ή αγέννητος. Δηλαδή, όταν η συζήτηση αφορά τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό ή την εξιστόρηση των γεγονότων του 1974, εμφανίζεται ως απότοκο της ημιμάθειας, της προπαγάνδας, της απουσίας επιχειρημάτων, μια μηχανή του χρόνου που μεταφέρει κάποιον ανυποψίαστο εκ των συνομιλητών, ως σφαγέα, κάπου στη Μάραθα ή στον Σανταλάρη το πρωινό της 14ης Αυγούστου. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να κυπριοποιείται ο νόμος του Godwin και οι συνέπειες να είναι οι ίδιες όπως και στον υπόλοιπο κόσμο. Οι σφαγές, οι βιασμοί, η προσφυγιά και όλα τα συνεπακόλουθα της τουρκικής θηριωδίας αφαιρούνται από ένα σοβαρό πλαίσιο επιχειρημάτων μέσα από το οποίο θα μπορούσε να αναδειχθεί η επόμενη κίνηση εκ μέρους ενός ολόκληρου λαού, και να καταλήγουμε στη δολοφονία χαρακτήρων της συζήτησης μέσω ημιμαθών επιχειρημάτων και κακόγουστων σλόγκαν, βγαλμένων μέσα από πολύχρονα αυτομαστιγώματα και ξενοκίνητες εκστρατείες «επίλυσης συγκρούσεων». Όπως ακριβώς κοινωνικοποιείται και υπεραπλουστεύεται σε σημείο που σχεδόν αθωώνεται, βάσει του Godwin, ο ναζισμός, έτσι γίνεται και με τις τουρκικές ορδές του 1974 στους εν Κύπρω καφενέδες, τρισδιάστατους και μη, του 2016. Η αποδοχή δηλαδή μιας νέας τουρκοκρατίας μέσω ταύτισης των ταγών μας και μερίδας του λαού με τον Ερντογάν ή ακόμα και η επιβολή νέων παράλογων σκληρών φορολογιών δεν απέχουν πολύ, είναι απλώς ένα «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» δρόμος.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

9

Χριστίνα ή Θάνατος

Του Χρίστου Πέτρου

Ο πρεσβευτής Μπούσμπεκ και τα ρεμπέτικα πεντακοσίων ετών…

Περίπου εκατό χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, ο αρχιδούκας Φερδινάνδος έστειλε στην Πόλη ως πρεσβευτή του έναν διπλωμάτη ονόματι Μπούσμπεκ (Busbecg). Ο Μπούσμπεκ, ο οποίος διετέλεσε πρεσβευτής επί Σουλεϊμάν, πέραν από τις διπλωματικές του δραστηριότητες που έτσι κι αλλιώς ήταν υποχρεωμένος να εκτελεί, θέλησε, όπως φαίνεται, σαν από προσωπική ανάγκη, να γνωρίσει σε βάθος την επιβλητική αυτή Πόλη που πάνω από μια χιλιετία ήταν πρωτεύουσα των Βυζαντινών και μόλις πριν λίγα χρόνια την πήραν οι Οθωμανοί. Έτσι, ο Μπούσμπεκ, άνθρωπος μορφωμένος και με ιδιαίτερη αγάπη στη βοτανολογία, σε κάθε ευκαιρία και όταν οι απαιτητικές επαγγελματικές του υποχρεώσεις το επέτρεπαν, παρατηρούσε όπως μπορούσε την Πόλη. Χάζευε τους επιβλητικούς ναούς, τα τείχη και τα άλλα αρχιτεκτονήματα, παρακολουθούσε, όπως αναφέρει στις αναφορές που έστελνε στους προϊσταμένους του, τις εξωτικές γι’ αυτόν συμπεριφορές ανθρώπων που την κατοικούσαν είτε ως κατακτητές είτε ως περαστικοί είτε ως ντόπιοι, άκουγε τις μουσικές τους, γευόταν τα φαγητά τους και άλλα τέτοια. Όποτε μάλιστα έβρισκε κάποιο ενδιαφέρον αντικείμενο, το αγόραζε για την προσωπική του συλλογή. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η θητεία του Μπούσμπεκ ως πρεσβευτή της Αυστρίας στην Κωνσταντινούπολη

έφτασε στο τέλος της. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Μπούσμπεκ δώρισε πολλά από τα αντικείμενα που είχε στη συλλογή του σε διάφορα ιδρύματα της Αυστρίας. Μεταξύ άλλων, δώρισε και ένα ασήμαντο δεφτέρι με κάτι χειρόγραφα ερωτικά ομοιοκατάληκτα δίστιχα, τετράστιχα και πολύστιχα στην κρατική βιβλιοθήκη της Βιέννης. Το χειρόγραφο αυτό, που ονομάστηκε «Το χειρόγραφο της Βιέννης», δεν ήταν τίποτε παραπάνω από το προσωπικό σημειωματάριο ενός άγνωστου Ρωμιού τραγουδιστή της Πόλης, ο οποίος, για να μην ξεχνά τους στίχους από τα διάφορα τραγούδια που τραγουδούσε στους γάμους και στα γλέντια γενικότερα, τα είχε καταγράψει στο εν λόγω δεφτέρι. Όπως σήμερα οι τραγουδιστές έχουν τα φάιλ ή και τα άι-πατ, έτσι και αυτός είχε το δικό του, το οποίο για κάποιον λόγο ο Μπούσμπεκ έκρινε ότι είχε κάποιαν αξία και το αγόρασε… Το δεφτέρι, λοιπόν, έμεινε καταχωνιασμένο στη βιβλιοθήκη της Βιέννης για αιώνες, μετά ενδεχομένως να ταξίδεψε και κάπου αλλού, ωστόσο ποτέ δεν ήταν σε περίοπτη θέση και δεν το είδαν παρά μόνο ελάχιστοι ερευνητές, μετρημένοι στα δάχτυλα, και κυρίως ξένοι που κατά καιρούς έκαναν κάποιες σχετικές έρευνες. Ερευνητές που η κοινή λογική λέει ότι είναι οι μόνοι που γνώριζαν το περιεχόμενο του χειρόγραφου… Και έτσι φτάνουμε στις αρχές του 20ού αιώνα, τότε που οι Έλληνες, όπως και οι περισσότεροι βορειοδυτικοί λαοί του πλανήτη, μπήκαν για τα καλά πλέον στον χορό της δισκογραφίας, η οποία αποτελεί στην ουσία μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία της μουσικής. Έσπευσαν, λοιπόν, οι Έλληνες να δισκογραφήσουν τα πρώτα τους τραγούδια, αρχικά «ανώνυμης δημιουργίας» και ακολούθως άρχισαν και έβαζαν τα ονόματά τους ως στιχουργοί και ως συνθέτες σε τραγούδια που είτε όντως έγραψαν οι ίδιοι ή τα βρήκαν αδέσποτα και τα οικειοποιήθηκαν ενδεχομένως αλλάζοντας ελαφρώς τον στίχο και τη μουσική τους. Και όμως, πέρα από τη σημαντικότητα της στιγμής των πρώτων ηχογραφήσεων, οι πρώτοι Έλληνες τραγουδοποιοί που μπήκαν στη δισκογραφία προέβαιναν σε μια άλλη τεράστια αποκάλυψη. Κοινοποιούσαν, εν αγνοία τους, μέσα από τις ηχογραφήσεις τους, το περιεχόμενο ενός χειρόγραφου που για αιώνες ήταν καταχωνιασμένο σε μουσεία και βιβλιοθήκες. Το περιεχόμενο του «χει-

ρόγραφου της Βιέννης». Όταν ο Μπάτης ηχογράφησε τον περίφημο «Θερμαστή» του και τραγουδούσε «μα η φωτιά είναι φωτιά, μα η φωτιά είναι λάβρα / κι η θάλασσα μου τα ’κανε τα σωθικά μου μαύρα», δεν γνώριζε προφανώς ότι ένας Ρωμιός τραγουδιστής πριν περίπου 500 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη τραγουδούσε κι αυτός: «σαν βράζει και το σίδερο αντάμα με τη λάβρα / έτσι η αγάπη σου ’καμε τα σωθικά σου μαύρα». Ή όταν ο Μπαγιαντέρας ηχογραφούσε την «Κουτσουκαριώτισσά» του άδοντας «γλυκιά Κουτσουκαριώτισσα για ’σε κάνω ξενύχτια / και σαν το ψάρι με τραβάς που πιάστηκε στα δίχτυα», δεν ήξερε ούτε αυτός για τον Ρωμιό πρόγονό του που τραγουδούσε: «με πόνους και με δάκρυα ξυπνώ το μεσονύχτι / και μπερδεμένος βρίσκομαι σαν ψάρι μες στο δίχτυ». Και άλλα πολλά παραδείγματα, όπως με τον Μάρκο Βαμβακάρη που γράφει ένα ολόκληρο τραγούδι, την «Αγγελοκαμωμένη», όπου τα δίστιχά του είναι σχεδόν ίδια με αυτά που βρίσκονται στο χειρόγραφο που ο πρεσβευτής Μπούσμπεκ δώρισε πριν πέντε περίπου αιώνες στην κρατική βιβλιοθήκη της Βιέννης. Αυτοί, λοιπόν, οι ελάχιστοι ερευνητές που επεξεργάστηκαν το χειρόγραφο δεν ήταν οι μόνοι που γνώριζαν το περιεχόμενό του. Το γνώριζαν και όλοι οι Ρωμιοί που από γενιά σε γενιά μεταλαμπάδευσαν τα τραγούδια τους, τα στιχουργικά τους μοτίβα και τις μουσικές τους από στόμα σε στόμα. Το περιεχόμενο του τόσο παλιού χειρόγραφου ήταν γνωστό στον κάθε μέτοχο του πολιτισμού των Ρωμιών και ήταν γνωστό επειδή ήταν δικό του… Όταν, λοιπόν, ακούει κανείς ρεμπέτικα, να ξέρεις ότι ακούει ό,τι άκουγαν οι παππούδες μας στην Πόλη, πριν πέντε και βάλε αιώνες… Το χειρόγραφο εκδόθηκε πρώτη φορά στα γαλλικά στα 1931 από τον Hubert Pernot με τον τίτλο Chansons populaires Grecques des XV et XVI siecles (Ελληνικά λαϊκά τραγούδια του 15ου και 16ου αιώνα). Παρά την έκδοσή του, εξακολουθούσε να παραμένει άγνωστο στο ελληνικό κοινό για πάρα πολλά χρόνια. Την πρώτη σημαντική αναφορά σε αυτό στην ελληνική μουσική βιβλιογραφία (σ.σ. με κάθε επιφύλαξη) κάνει ο Νέαρχος Γεωργιάδης στο βιβλίο του Από το Βυζάντιο στον Μάρκο Βαμβακάρη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Σιωπηλός Μάρτυς ή Rear Window

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Ελληνική φιλοξενία

Η λέξη «φιλοξενία» έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και είναι διαχρονικά ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του Έλληνα. Ο φιλόξενος άνθρωπος είναι αυτός που δείχνει μια φιλική στάση και σεβασμό στον ξένο που τον επισκέπτεται. Η φιλοξενία παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των Ελλήνων, ασχέτως του ότι κάποιοι παίζουν με τη νοημοσύνη μας, αφού τσουβαλιάζουν ολόκληρο το έθνος των Ελλήνων, καταλογίζοντάς του επίθετα όπως ρατσιστές, μισαλλόδοξοι και ξενοφοβικοί. Στην Κύπρο υπάρχουν πολλά παραδείγματα καλής φιλοξενίας, ειδικά αν επισκεφθεί κάποιος πολλά χωριά του νησιού, όπου οι ελάχιστοι κάτοικοί τους είναι έτοιμοι να σε φιλέψουν και να σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι παράδοσης και ιστορίας. Κάπου εδώ θέλω να αναφέρω δύο μικρά, πρόσφατα

παραδείγματα που αποδεικνύουν πως ο Έλληνας διακατέχεται ακόμη από αυτό το «μικρόβιο» της φιλοξενίας, κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, κατά κάποιον τρόπο, από άλλους λαούς. Μπήκαμε που λέτε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς ένα χωριό της επαρχίας Λάρνακας, όπου θα πηγαίναμε σε μια ταβέρνα, πρώτη φορά, για φαγητό. Αφού μπήκαμε στο χωριό και με τη βοήθεια του GPS για να είμαστε σίγουροι πως θα βρούμε τον χώρο, καταφέραμε να χάσουμε τον δρόμο μας. Έτσι κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και ψάξαμε να βρούμε κάποιον να ρωτήσουμε για οδηγίες. Όντως, βρήκαμε έναν κύριο που περπατούσε στον δρόμο και τον ρωτήσαμε. Αυτός μας είπε πως ήταν μακριά για να πάμε με τα πόδια και πως ήταν δύσκολη η διαδρομή, έτσι αμέσως προθυμοποιήθηκε να μας οδηγήσει αυτός στην ταβέρνα. Με το αυτοκίνητο να μη χωρά άλλο άτομο, αυτός μας φωνάζει να τον ακολουθήσουμε και ξεκινά να τρέχει, ενώ εμείς πίσω του να τον ακολουθούμε με το αυτοκίνητο. Τέτοιο σκηνικό δεν έχω ξαναζήσει στη ζωή μου. Μετά από δυο τρία λεπτά, μας έδειξε να σταματήσουμε και γεμάτος χαρά μάς υπέδειξε τον τόπο που θέλαμε να πάμε. Εμείς τον ευχαριστήσαμε και ταυτόχρονα ίσως όλους να μας πέρασε η σκέψη πως ήταν τρελός. Αλλά ήταν ένας ωραίος τρελός που μας είδε πρώτη φορά στη ζωή του και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει με αυτόν τον

τρόπο. Η ταβέρνα ήταν καθαρά κυπριακή παραδοσιακή, από το φαγητό μέχρι και τη ζωντανή ελληνική μουσική. Αυτό όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ο αριθμός των ξένων που κάθονταν στα τραπέζια και απολάμβαναν τον κυπριακό μεζέ. Κάποιοι που φαίνονταν συνταξιούχοι ακολουθούσαν τον ρυθμό της μουσικής, κουνώντας σταθερά το κεφάλι, ενώ στο δίπλα τραπέζι δύο πολύ πιο νεαρά ζευγάρια έδειχναν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Μέχρι που ο μπουζουξής ξεκινά να παίζει το γνωστό άσμα και ο τραγουδιστής να συνεχίζει: «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο…». Τότε οι δύο νεαρές κοπέλες, παρασυρόμενες φαίνεται από τον ρυθμό του τραγουδιού, σηκώνονται και ξεκινούν να χορεύουν παρέα με τις άλλες κοπέλες που ήταν ήδη στην πίστα. Αυτές αμέσως τις «καλωσορίζουν» στην παρέα τους και όλες μαζί πλέον, η καθεμιά όμως με τον δικό της τρόπο, χάνονται μέσα στους στίχους του Ρασούλη. Τέτοια περιστατικά είμαι βέβαιος πως συμβαίνουν καθημερινά, σε όλα τα μήκη και πλάτη του νησιού, γιατί ο μέσος Έλληνας ξέρει να σέβεται και να συμπεριφέρεται σωστά στους επισκέπτες του. Η φιλοξενία είναι ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά μας και είναι καθήκον της γενιάς μας να συνεχίσει να διέπεται από αυτό, αλλά και να το μεταφέρει στις επόμενες γενιές.

10

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΑΠΟΨΗ

Από γωνιά στρατηγική

Ο τόπος, οι ρίζες και ο συναισθηματικός δεσμός Είναι κοινώς αντιληπτό ότι οι έννοιες «τόπος» και «ταυτότητα» είναι στενά συνδεδεμένες σε σημείο που αρκετές φορές είναι δύσκολο να διαχωριστούν. Η σχέση και αλληλεπίδραση μεταξύ τους αποτελεί ουσιαστικό θέμα στην περιβαλλοντική και κοινωνική ψυχολογία και ανθρωπολογία, ενώ πάνω σε σχετικές μελέτες σε αυτούς τους τομείς βασίζονται αποφάσεις Συνθηκών που αφορούν στην πολιτιστική κληρονομιά και στο Διεθνές Δίκαιο. Στο παρόν άρθρο αναπτύσσονται οι παραπάνω έννοιες μέσα από μια φαινομενολογική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής, η οποία προκύπτει από τη φιλοσοφία και τις παραπάνω επιστήμες και που δίνει έμφαση στον τόπο και την ανθρώπινη εμπειρία. Από την αρχαιότητα, οι διάφοροι λαοί, που αντιλαμβάνονταν τις δυνάμεις της φύσης ως θεότητες με τις οποίες έπρεπε να εναρμονιστούν για οποιανδήποτε επέμβαση στο φυσικό τοπίο (καλλιέργεια ή οικοδόμηση), προσδίδουν μια ένθεη ποιότητα στον τόπο. Στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί ταυτίζονται με την ατμόσφαιρα και τον χαρακτήρα του τόπου. Ο τόπος προσωποποιείται με τα χαρακτηριστικά κάποιας θεότητας που, πολλές φορές, νοιώθουμε να ισχύουν ακόμα και σήμερα. Τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός τόπου από τη μια και τα ανθρωπογενή και άυλα από την άλλη (όπως μύθοι και θρύλοι) διεισδύουν το ένα στο άλλο και δημιουργούν τον χαρακτήρα του τόπου, το «Πνεύμα του Τόπου» ή «Genius Loci», όπως το ονόμασαν οι Ρωμαίοι κι όπως χρησιμοποιείται σήμερα ως έννοια στην αρχιτεκτονική. Ο άνθρωπος συμφιλιώνεται πρώτα με το πνεύμα που προστατεύει τον τόπο και τοιουτοτρόπως με το ίδιο το φυσικό τοπίο. Τότε μόνο το τοπίο γίνεται οικείο και τότε μόνο μπορεί να το οικειοποιηθεί. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία επέρχεται η νοηματοδότηση του τοπίου και έπειτα του δομημένου περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος κτίζει νοήματα που βιώνει στη φύση, τα μεταφέρει μέσω της αρχιτεκτονικής και «κτίζει τον Τόπο του». Ο τρόπος με τον οποίον συνδυάζει τα στοιχεία του τόπου, το πώς τα συσχετίζει με την ιδιοσυγκρασία του, τις πολιτιστικές και κοινωνικές του δομές δίνει στον εκάστοτε τόπο ένα μοναδικό Genius Loci. Σύμφωνα με τον Norberg-Schulz (του οποίου η προσέγγιση στο θέμα αυτό παραμένει κλασική για την αρχιτεκτονική), ο άνθρωπος ως ύπαρξη, η ζωή του οποίου εξελίσσεται σε έναν τόπο, καλείται να αναγνωρίσει το «Πνεύμα του Τόπου» όπου θα κατοικήσει και να συλλέξει νοήματα από το περιβάλλον του, από τα πράγματα γύρω του. Όταν αδυνατεί να το πράξει, νοιώθει μιαν ανικανότητα ταύτισης με τα στοιχεία του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντός του και εφ’ όσον δεν

μπορεί να δημιουργήσει δικά του νοήματα από το κενό, ζει αποξενωμένος. Στην περίπτωσή μας το γεγονός αυτό ισχύει και για τους Ε/κ πρόσφυγες. Για τους δε έποικους είναι εντονότερο, αφού έχουν μετακινηθεί σε νέους τόπους με τους οποίους δεν έχουν καμία ιστορική ή πολιτισμική ταύτιση. Τα νοήματα του τόπου φανερώνονται μέσα από την ταυτότητά του. Για να μπορέσει να κατοικήσει σε έναν τόπο και να συλλέξει νοήματα ο άνθρωπος, χρειάζεται η ταυτότητα του τόπου να είναι παρούσα. Με την απώλεια της ταυτότητας ενός τόπου στην πορεία του χρόνου, ο άνθρωπος νοιώθει ξένος, δεν μπορεί να ριζώσει αλλά ούτε και να αποκτήσει ο ίδιος ταυτότητα εκεί. Στην περίπτωση των κατεχόμενων εδαφών, ο κόσμος εκδιώχθηκε και άφησε πίσω του το ανθρωπογενές στοιχείο του τόπου. Η αλλαγή των ονομάτων συνοικιών, πλατειών, χωριών και τοπωνυμίων, στα οποία εμπερικλείονταν οι θρύλοι και η ιστορία του τόπου, σε τουρκικά ονόματα δεν μπορεί να δημιουργήσει «Τόπο». Αυτό διότι τα νέα ονόματα δεν προέρχονται ούτε από τη συλλογική ποιητική φαντασία ενός λαού που δημιουργήθηκε και μετακινήθηκε μαζί ούτε μέσα από την ιστορία ούτε από το φυσικό περιβάλλον, αλλά βασίζονται σε μια σοβινιστική πολιτική, που όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το «Πνεύμα του Τόπου», αλλά του επιβάλλεται βίαια με ονόματα ξένα, που έχουν να κάνουν με την εισβολή και την τουρκική ιστορία. Με τη βίαιη διακοπή της σχέσης του τόπου με τους ανθρώπους του, με την απώλεια της ταυτότητας του τόπου και χωρίς ιστορική συνέχεια, δεν μπορεί να υπάρξει ζωντανή παράδοση που να δίνει νόημα στις αλλαγές και που να τις συσχετίσει με όλες εκείνες τις παραμέτρους που είναι βαθιά ριζωμένες στο τοπικό περιβάλλον. Τα άτομα που για 42 χρόνια κατέχουν και κατοικούν κλεμμένες περιουσίες δεν μπορούν να αποκτήσουν ούτε με αυτόν τον τρόπο ούτε και σε αυτόν τον χρόνο τις ρίζες χιλιάδων χρόνων που έχει ο αυτόχθονας πληθυσμός. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο εποικισμός αποτελεί ανθρωπιστικό ζήτημα που αφορά όλους τους εμπλεκομένους, γι’ αυτό εξάλλου κατατάσσεται στα εγκλήματα πολέμου. Η ποσοτική απόδοση «συναισθηματικού δεσμού» στους εποίκους (Τούρκους ή Τουρκοκύπριους), πέραν του ότι υπολείπεται οποιασδήποτε σοβαρότητας, διαγράφει και παραβιάζει επιστημονικές και πολιτικές συνθήκες. Η δε συγκατάθεση της ε/κ πλευράς με τέτοιους όρους θα την καθιστά συνένοχη στα εγκλήματα της Τουρκίας. Στέλλα Ευαγγελίδου Αρχιτέκτονας

Του Άντη Λοΐζου

ΟΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΟ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

Η ασφάλεια είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά στον άνθρωπο και κάθε κράτος έχει υποχρέωση να τη διασφαλίζει στον λαό του. Με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, διερωτώμαι πώς η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, το νέο κράτος, θα διασφαλίσει το αγαθό της ασφάλειας στον λαό του. Οι λόγοι που με κάνουν να διερωτώμαι είναι οι ακόλουθοι: 1. Το νέο κράτος δεν θα έχει ένοπλες δυνάμεις, αλλά μόνο χωροφυλακή και ακτοφυλακή. Ως γνωστόν, η χωροφυλακή και η ακτοφυλακή είναι σώματα ασφαλείας και όχι ένοπλες δυνάμεις, στερούνται δε πολεμικού ναυτικού και πολεμικής αεροπορίας, βασικών στοιχείων για την άμυνα και την ασφάλεια ενός νησιώτικου κράτους.

2. Δεδομένου του προαναφερθέντος, η συμμετοχή του νέου κράτους στην ΚΕΠΠΑ της ΕΕ θα είναι ελλιπής (κουτσουρεμένη) και δεν θα εμπίπτει στις πρόνοιες του άρθρου 42 της Συνθήκης της Λισσαβόνας.

3. Στο νέο κράτος, που θα είναι αποστρατικοποιημένο εξ όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα, θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι βρετανικές στρατιωτικές βάσεις, δηλαδή θα ανεχτούμε, ομοίως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, μία χώρα μη μέλος της ΕΕ να διαθέτει στρατιωτικές βάσεις σε χώρα μέλος της. Ας αποτελέσει για την κυβέρνησή μας παράδειγμα η Ισπανία, με τη θέση της για το Γιβραλτάρ.

4. Εάν και εφ’ όσον ευρεθεί λύση στο Κυπριακό, ποιο κράτος θα καλύπτει τα κενά ασφαλείας που θα δημιουργηθούν; 5. Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότερες χώρες στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά και για την αντιμετώπιση των άλλων ασύμμετρων απειλών, έχουν εμπλέξει τις ένοπλες δυνάμεις τους, κυρίως λόγω ανεπάρκειας των δυνάμεων ασφαλείας τους (αστυνομία), εκπαίδευσης του προσωπικού και εξοπλισμού. Τι θα κάνει το κράτος που θα αποτελέσει τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ποιος θα καλύψει αυτά τα κενά.

6. Ένα άλλο σοβαρό θέμα είναι η απομάκρυνση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από την Κύπρο, κάτι που η Τουρκία επιθυμεί να γίνει σταδιακά και σε βάθος χρόνου (για το σχέδιο Ανάν ήταν 10 χρόνια). Άποψή μου είναι ότι, σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού, η απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων πρέπει να προηγηθεί της εφαρμογής της λύσης. Επίσης εκκρεμούν οι ελληνοτουρκικές διαφορές και οι διεκδικήσεις της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και δεν αποκλείεται ο Ελληνισμός της Κύπρου να καταστεί όμηρος της Τουρκίας και η Ελλάδα να εκβιάζεται εξ αιτίας αυτού. Είναι σαφέστατο ότι η Τουρκία θέλει την Κύπρο ελεγχόμενη από αυτήν και να μετέχει σε όσο το δυνατόν λιγότερους διεθνείς οργανισμούς. Λογικά, η Τουρκία, αν δεν είχε απώτερο σκοπό τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου με ή χωρίς εκβιασμό, λογικά θα υποστήριζε την ένταξή της σε όσους οργανισμούς είναι μέλος η ίδια και η Ελλάδα (Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ΝΑΤΟ κ.ά.) Αυτό είναι ύποπτο. Το νέο κράτος θα είναι πλήρως κηδεμονευόμενο από την Τουρκία και αμφιβάλλω αν θα μπορέσει ποτέ να έχει δική του εξωτερική πολιτική, να πάρει μια απόφαση αντίθετη από τις τουρκικές θέσεις, ακόμη και εάν μας βοηθήσει η θεά τύχη στον κλήρο των δικαστών που κατά τον μέγα διαπραγματευτή Μαυρογιάννη «είναι αρχαιοελληνικό στοιχείο, απόλυτα μέσα στα δημοκρατικά πλαίσια». Μεγάλη παραπλάνηση, αφού δεν μας λέει ξεκάθαρα ότι αυτή η κλήρωση καταστρατηγεί πλήρως τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων. Παραποιώντας την αλήθεια, ο κύριος Μαυρογιάννης ασεβεί και προσπαθεί να παραπλανήσει τον λαό. Ντροπή, μεγάλη ντροπή. Οι προτάσεις ασφαλείας της πλευράς μας στις συνομιλίες εδραιώνουν την Τουρκία στην Κύπρο και της δίνουν έμμεσα ρόλο ρυθμιστικό στα θέματα λειτουργίας και ασφάλειας του κράτους. Είναι καταστροφικές διότι νομιμοποιούν και δικαιολογούν την τουρκική πολιτική στο Κυπριακό διαχρονικά.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

Άχρηστες πληροφορίες Σεπτεμβρίου • Πληροφοριοδότης της εφημερίδας μας εντός του Υπουργικού Συμβουλίου μάς ενημέρωσε ότι η κυβέρνησή μας, παράλληλα με την επερχόμενη λύση του Κυπριακού –ή ακόμα και πριν από αυτήν– επεξεργάζεται την ιδέα για προώθηση νομοσχεδίου που θα υποχρεώνει πλέον όλα τα ζευγάρια Ελληνοκυπρίων, στρέιτ ή γκέυ, κάθε φορά που θα προτίθενται να έρθουν σε συνουσία, να καλούν στο υπνοδωμάτιό τους –ή οπουδήποτε αλλού αυτή θα λάβει χώρα– και έναν Τουρκοκύπριο ή μία Τουρκοκύπρια, αναλόγως της περίστασης, και να κάνουν κλήρωση η οποία θα καθορίζει ποιοι δύο τελικά θα καταλήξουν να προχωρήσουν στην πράξη.

• Ενημερωτικά, μόνο η εφημερίδα Ένωσις έχει σπιούνο μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο.

• Αναφορικά με το πιο πάνω θέμα, πληροφορίες λένε ότι η πιο πάνω πρόταση εντάσσεται στο πλαίσιο πολλών άλλων που θα ακολουθήσουν και θα καθορίζουν πλέον τον τρόπο ζωής μας. Σιγά σιγά η κλήρωση θα ενταχθεί και σε άλλες εκφάνσεις του βίου μας, όπως για παράδειγμα για το ποιος θα πάει στο περίπτερο, ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια, ποιος θα πάει στο τζαμί και ποιος στην εκκλησία την Κυριακή, αν θα πιούμε μπίρα ή κρασί στην έξοδό μας και αν θα φάμε χοιρινό ή κοτόπουλο και άλλα πολλά.

• Η καρέτα-καρέτα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χελώνα με σκληρό κέλυφος στον κόσμο. Οι ενήλικες έχουν μέσο βάρος από 80 έως 200 κιλά και μήκος 70 έως 95 εκατοστά. Το μέγιστο βάρος που έχει καταμετρηθεί είναι 545 κιλά. Οι θηλυκές αναπαράγονται για πρώτη φορά σε ηλικίες από 17 μέχρι 33 ετών. Ερωτοτροπούν

με τους συντρόφους τους, αλλά αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν εξεταστεί διεξοδικά.

• Τώρα, σε άλλες ειδήσεις, φαίνεται ότι η κατάθεση του Μιλτιάδη Νεοφύτου εναντίον του τέως κρύβει και άλλες εκπλήξεις που ίσως δεν δουν το φως της δημοσιότητας. Γι’ αυτό, όμως, είμαστε εμείς εδώ. Η εφημερίδα Ένωσις, σαν έτοιμη από καιρό, είναι εδώ για να σας ανοίξει τα μάτια.

• Αποκλειστικές πληροφορίες της εφημερίδας μας λένε ότι ο τέως Χριστόφιας, στη δική του κατάθεση αναφορικά με αυτά που του καταλογίζει ο πρώην κολλητός του, προτίθεται να πει τα εξής: • Ότι σκοτεινές δυνάμεις της Δεξιάς εξαπέλυσαν πόλεμο εναντίον του για να τον φιμώσουν.

• Ότι ο Μιλτιάδης Νεοφύτου είναι πραξικοπηματίας, εοκαβητατζής, φασίστας και στο τέλος της ημέρας απορριπτικός και λυσοφοβικός.

11

• Ότι δεν γνωρίζει καν πού είναι οι Χαλεπιανές.

• Ότι δεν παραιτείται, δεν παραιτείται, δεν παραιτείται.

• Πέρα από όλα αυτά τα φαιδρά, φαίνεται ότι επιτέλους έρχεται η λύση που όλοι περιμέναμε, όπως μας ενημέρωσε ο Νίκος Τορναρίτης αποκλειστικά σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Ένωσις την οποία θα δημοσιεύσουμε σύντομα. Ίσως. Τέλος πάντων.

• Κατά τα λεγόμενά του, η λύση είναι τόσο κοντά που σχεδόν μπορούμε να τη γευτούμε. Όσο για τις ανησυχίες μερικών συμπατριωτών μας για την ασφάλεια του καινούργιου κράτους μας και τα επεμβατικά δικαιώματα που ζητά διακαώς η Τουρκία, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Εφ’ όσον, διά στόματος Μουσταφά Ακιντζί μάλιστα, μάθαμε ότι στο νέο κράτος θα υπάρχουν επεμβατικά δικαιώματα, αλλά δεν θα μπορεί η Τουρκία να επέμβει, εκτός κι αν την καλέσουν οι Τουρκοκύπριοι. Καταλάβατε; Δεν πρόκειται να επέμβει η Τουρκία. Αφού, πάλι κατά τα λεγόμενα του Νικουθκιού, οι Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να καλέσουν την Τουρκία.

• Εκτός και αν, ας πούμε, κάποιοι Ελληνοκύπριοι εκφράσουν οποιανδήποτε συμπάθεια σε ορισμένες σοβινιστικές απόψεις, όπως για παράδειγμα την απελευθέρωση, εκτός και αν κάποιος Ελληνοκύπριος δέρει κάποιον Τουρκοκύπριο στο τάβλι, αν κάποιος Ελληνοκύπριος πάει με την γεναίκαν κάποιου Τουρκοκύπριου, αν του πιάσει το πάρκινγκ, αν μπει μπροστά του στην ουρά στην τράπεζα και διάφορα άλλα παρόμοια. Πράγματα που δεν πρόκειται να συμβούν, αφού οι Ελληνοκύπριοι είναι, ως γνωστόν, υπεράνω τέτοιων μικροτήτων.

• Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθουμε.

• Ασσιχτίρ.

ACM Christofides LTD

ACM Christofides LTD

12

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

Γράμματα από τη μαμά

Προς κατασκευή ενός νέου «κυβερνοσωτήριου» εμφυλίου;

Φυσάει κόντρα

Του Σάββα Σαββίδη

«Αντιφασίστες», σιχαινόμαστε τον «αντιφασισμό» σας

σαν μια θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας Η ελλαδική κοινωνία ζει τις τελευταίες στιγμές της πόλωσης που λειτούργησε για μια μακρά περίοδο της νεώτερης ιστορίας μας, εκείνης μεταξύ της «Αριστεράς» και της «Δεξιάς». Εν τέλει, και μετά την τραγική εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μιας ιδιότυπης, καπάτσας και τυχοδιωκτικής αμφιδέξιας διακυβέρνησης υπό την… ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, αποδεικνύεται ότι… «όλοι μαζί τα κάνανε». Με τους τελευταίους να τα κάνουν προφανώς χειρότερα, ολοκληρώνοντας την καταβύθιση της χώρας σε συνθήκες… «Κολομβίας του Βορρά». Πράγμα που αποδεικνύεται σήμερα περίτρανα από τον οχετό που έχει διαχυθεί στον δημόσιο βίο: Καθιέρωση ενός ολοκληρωτικού προφίλ διακυβέρνησης που καταπατά ακόμα και την πιο θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος [διάκριση των εξουσιών]· ανάδειξη της χειρότερης μορφής διαπλοκής που είδε ποτέ ο τόπος, με τους κατόχους των νέων τηλεοπτικών αδειών να αντιπροσωπεύουν την πιο μαφιόζικη και διεφθαρμένη πτέρυγα των ελίτ του τόπου· ισοπέδωση της εκπαίδευσης με την εισαγωγή… κάθε εθνοαποδομητικής ηλιθιότητας εν είδει «εκσυγχρονισμού» (sic!) του περιεχομένου της παιδείας· δημιουργία και όξυνση του προσφυγικού και μεταναστευτικού αδιεξόδου της χώρας, που ήδη εξελίσσεται σε θρυαλλίδα για τη διάρρηξη της εθνικής και κοινωνικής συνοχής της Ελλάδας· ολοκληρωτική καταβύθιση της ιδιωτικής οικονομίας· εκποίηση των τραπεζών και των δημόσιων υποδομών της χώρας· και ταυτόχρονα εγκαθίδρυση ενός αρρωστημένου κλίματος στην πολιτική ζωή του τόπου όπου χιλιάδες «διορισμένοι» αναλαμβάνουν ως κοινωνικοί σωματοφύλακες της άθλιας κυβέρνησης, η οποία μάλιστα διαθέτει και ένα άτυπο «υπουργείο ίντερνετ» εκατοντάδων φερέφωνων που λυμαίνονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την προπαγάνδα τους. Όλα ετούτα μαρτυρούν πως η εξάντληση του ιδεολογικοπολιτικού κόσμου της ύστερης μεταπολίτευσης, αυτής της ιδιότυπης αριστεροφροσύνης, που χρησιμοποιούσε το «ηθικό πλεονέκτημα» άλλων γενεών, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία στον τόπο, για να το μετασχηματίσει σε… πρόταγμα οπορτουνισμού, βολέματος, διεύρυνσης κοινωνικών και πολιτικών προνομίων σε βάρος όλων των υπολοίπων, δεν θα τελειώσει μ’ έναν λυγμό, αλλά με έναν πάταγο. Μια νέα παροξυστική, ανεδαφική εκδοχή προκατασκευασμένης πόλωσης, έναν νέο «εμφύλιο». Ο οποίος κατασκευάζεται στις μέρες μας μεθοδικά και συστηματικά, χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τους… εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες που εισήλθαν κατά χιλιάδες στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια. Με πρόσχημα έναν οργουελιανό ανθρωπισμό [που καταλήγει σαφώς να σημάνει το αντίθετό του στην πράξη], ένα κομμάτι της Αριστεράς κυβερνητικών και…

αντιεξουσιαστών σπεύδει να χρησιμοποιήσει το αδιέξοδο και την απελπισία –τους ίδιους εν τέλει– ως «αχυρένιους στρατιώτες» στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον των «ρατσιστών». Ποιοι είναι οι ρατσιστές; Όσοι διαμαρτύρονται ή δυσφορούν με τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις πάνω στο προσφυγικό και μεταναστευτικό αδιέξοδο, οι οποίες μάλιστα εκπορεύονται από ξένα κέντρα της Δύσης (τη Μέρκελ, τον Σόρος, τις ΗΠΑ) και σκοπό έχουν να μεταλλάξουν την προσωρινή φιλοξενία των προσφύγων σε μόνιμη εγκατάσταση. Ρισκάροντας έτσι να καταστεί η Ελλάδα του μέλλοντος ένα απέραντο γκέτο, σαν τα φτωχά προάστια του Παρισιού ή των Βρυξελλών. Προφανώς, ανάμεσα στις αντιδράσεις των γονέων και των κατοίκων όλων εκείνων των περιοχών που ανέλαβαν τα περισσότερα βάρη της φιλοξενίας των εγκλωβισμένων, σύμφωνα με μια πολιτική κατανομής των προσφύγων απολύτως ταξικά μεροληπτική σε βάρος των φτωχότερων, έχουν παρεισφρήσει και όντως ρατσιστές, ναζί, φασίστες, και ακροδεξιοί. Αυτό συμβαίνει, όμως, επειδή όλοι οι υπόλοιποι αρνούνται το… αυτονόητο και προφανές: Ότι δεν είναι δυνατόν για κανέναν να πιστεύει και να εμπιστεύεται μια κυβέρνηση που δημιούργησε την… Ειδομένη, που μετέβαλε τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που οδήγησε με την αβελτηρία της στο κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας και εν τέλει στον εγκλωβισμό αυτών των ανθρώπων σε μια χώρα που δεν επιθυμούν να εγκατασταθούν. Σπεύδοντας, λοιπόν, να καταγγείλουν ολόκληρες πόλεις και χωριά ως… ναζί, στ’ όνομα του «ανθρωπισμού» των απάνθρωπων hotspots, το μόνο που καταφέρνουν είναι να πριμοδοτούν τον ίδιο τον ρατσισμό, τη Χρυσή Αυγή και τις άλλες παραφυάδες της Ακροδεξιάς που καταγγέλλουν. Αυτό, όμως, είναι πλέον προφανές. Το ερώτημα είναι γιατί το κάνουν. Είναι μήπως χρήσιμοι ηλίθιοι ή μήπως έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από αυτό; Ορισμένοι σίγουρα: Και βλέπουν τους μετανάστες ως «αντικείμενο» ενός στρατηγήματος που θα τους οδηγήσει επιτέλους στον περίφημο «τρίτο γύρο», δηλαδή σε μια εμφύλια αντιπαράθεση: Αφού απέτυχαν ως αριστεροί ή αντιεξουσιαστές να αλλάξουν αυτήν την κοινωνία προς το καλύτερο, αφού υπηρέτησαν με ψήφους, λόγια και πράξεις την πιο… εθνικά καταστροφική, ταξικά μεροληπτική σε βάρος των φτωχών και των αδυνάτων –μια κυβέρνηση άκρως επιζήμια για το μέλλον της δημοκρατίας και των ελευθεριών στον τόπο–, τώρα σπεύδουν να λυτρωθούν σε μια εσωτερική αντιπαράθεση με έναν «εσωτερικό εχθρό» που οι ίδιοι κατασκευάζουν! Από την άλλη, έτσι εξελίσσεται στην πραγματικότητα η εξάντληση μιας εποχής. Εκείνοι που πολιτεύονται στο όνομα των άλλοτε θυμάτων, να μετέρχονται τις πρακτικές και τον ρόλο των τότε θυτών τους… Μιχάλης Πετμεζάς

Συμπληρώνονται φέτος τρία χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες και θα θέλαμε να επισημάνουμε ορισμένα ζητήματα που από τότε παραμένουν τα ίδια και απαράλλακτα. Αυτά τα ζητήματα αφορούν στο «αντιφασιστικό» κίνημα και το πώς πορεύεται εναντίον της Χ.Α. και γενικότερα της Ακροδεξιάς και τι αποτελέσματα έφερε τα τελευταία τρία χρόνια. Από τον θάνατο του Φύσσα και μετά δηλαδή. Βλέποντας και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, βλέπουμε ότι η Χ.Α. είναι ακόμα στο 8%, όσο έπαιρνε και πριν τη δολοφονία και τις διώξεις και ίσως λίγο περισσότερο. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους και ειδικά τους εκπροσώπους του «αντιφασισμού» που ωρύονται στις πορείες κάθε χρόνο τέτοιαν εποχή με συνθήματα κατά του φασισμού και της Ακροδεξιάς, αλλά όπως φαίνεται χωρίς να έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι λόγοι που δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολλοί· εμείς θα αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς. Ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι η άκρα Αριστερά έχει ξεφτιλίσει τη συμβολική λαϊκή αντιβία των διαδηλωτών και την έχει μετατρέψει σε μία συστηματική και τυφλή βία που διαλύει μαγαζιά ανθρώπων και βάζει φωτιά σε καλάθους. Έτσι, ενισχύει τον συντηρητισμό ορισμένων στρωμάτων, στέλνοντάς τους κατά κύριο λόγο στη Χ.Α. Ειδικά νεολαίους που προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους. Ορισμένα παραδείγματα αυτής της μορφής βίας είναι η δολοφονική δράση στη Μαρφίν που είχε ως αποτέλεσμα τρεις νεκρούς. Όπως επίσης και το αποκορύφωμα της ασυνάρτητης βίας του 2008 με τη μηδενιστική «επανάσταση» που κατέστρεφε τράπεζες, καταστήματα και δημόσια κτήρια. Ο κυριότερος λόγος για μας έχει να κάνει με την πατριωτική διάσταση του ζητήματος. Μία διάσταση που χαρίστηκε στην άκρα Δεξιά, αφού η Αριστερά βάφτιζε κάθε τι πατριωτικό ως φασιστικό. Με λίγα λόγια, άφησε την υπαρκτή τουρκική απειλή στο Αιγαίο και στη Θράκη να εκφράζεται μόνο από τον συντηρητισμό και την άκρα Δεξιά. Δεν λέει ούτε λέξη για την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία και ο λεγόμενος «αντιφασιστικός» χώρος δεν έκανε ούτε μία πορεία ενάντια στην κατοχή. Επίσης, την οικονομική κατοχή την αντιμετωπίζει εντελώς αφηρημένα, ρίχνοντας τις ευθύνες στον καπιταλισμό, χωρίς να περιγράφει την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή κατάντησε η χώρα μία αποικία χρέους, ελεγχόμενη, χωρίς εθνική κυριαρχία και με έναν λαό σε ομηρία. Και, τέλος, περιφρονεί εντελώς το ορθόδοξο αίσθημα του λαού και αφήνει να το υπερασπίζεται και πάλι η άκρα Δεξιά. Όλα αυτά, λοιπόν, οδήγησαν στο να παραμένει στα ίδια ποσοστά η Χρυσή Αυγή παρ’ όλα όσα έκανε τα τελευταία τέσσερα χρόνια που είναι στο κοινοβούλιο, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Εν τέλει, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, οι Έλληνες έχουν κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για να σωθεί ο τόπος. Έτσι, οφείλουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε χτίζοντας ένα άλλο κράτος, μία άλλη οικονομία και έναν άλλον πολιτισμό που θα απαντά στα πραγματικά προβλήματα και δεν θα διαιωνίζει τις καταστάσεις, αλλά θα τις εξαλείφει. Γι’ αυτό ο στείρος δήθεν «αντιφασισμός» που περιφρονεί την ταυτότητα αυτού του λαού στο σύνολό του δεν έχει θέση σ’ αυτήν την κοινωνία. Αφού περιφρονώντας αυτόν τον λαό, δεν μπορεί να τον προστατέψει. Για να μπορέσει, λοιπόν, να έχει επιτυχία ο αντιφασισμός, πρέπει να είναι αντιαποικιακός, αντικατοχικός και να εκφράζει την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, αλλιώς είναι καταδικασμένος να τρώει στη μάπα φαινόμενα Χρυσής Αυγής.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

Ιδεολογιών Aμφισβήτησις

Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό

Του Σιλουανού Νικολάου

Το νέο που πρέπει να έρθει σύντομα για τον Ελληνισμό

Είναι γεγονός πως το σύγχρονο πολιτικό σύστημα, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, καθορίζει τον τρόπο του βίου μας. Μπορεί μάλιστα να πει κάποιος ότι το σύστημα επηρεάζει και την ιεραρχία που έχουμε στις ανάγκες μας. Για παράδειγμα, αν το σύστημα αγνοεί με τρόπο προκλητικό τη βούληση του λαού ή την άποψή του για κάποια ζητήματα, τότε είναι λογικό ο λαός να αγνοήσει το ίδιο καθεστώς που υποτίθεται πως ασκεί την πολιτική σε αυτόν τον τόπο. Είναι επίσης λογικό ο λαός, σε αυτήν του τη μηδενιστική προσέγγιση της πολιτικής, να καταφύγει στο να ορίσει –ασυνείδητα– ως πρωταρχικές του προτεραιότητες άλλες ανάγκες. Πολλές φορές έχουμε ακούσει από πολύ κόσμο απαξιωτικές κουβέντες τόσο για το πολιτικό σύστημα όσο και για την ίδια την πολιτική. Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος οργανώνει τον καθημερινό του βίο ξέχωρα από την πολιτική. Είναι δηλαδή σάμπως και βιώνουμε δύο παράλληλες ζωές. Την προσωπική ζωή και τη συλλογική. Μόνο που στη συλλογική ο λαός μετέχει και έχει λόγο κάθε πέντε χρόνια. Θα πρέπει, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες (όσοι προβληματίζονται εκατέρωθεν) να προβληματιστούν και να μην εφησυχάζουν. Θα πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι οργάνωσης του βίου. Όχι απλώς επειδή ως Ελληνισμός δεν έχουμε γνωρίσει τέτοιου είδους συστήματα, αλλά και επειδή δεν μας βγάζουν πουθενά. Κι από τη στιγμή που υπάρχει κρίση στο σύστημα, τότε πρέπει να το πάρουμε από την αρχή. Στην αναζήτηση αυτή πρέπει να ξεκινήσουμε από την εμπειρία της οργάνωσης του βίου των Ελλήνων ιστορικά, αλλά και να δούμε πιο βαθιά την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του Έλληνα, γιατί φαίνεται ότι εκεί

13

κρύβεται ο πολιτισμός που κομίζει κάθε λαός. Βεβαίως, το ζήτημα μπορεί να πάει και σε άλλα επίπεδα, στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής και της Αλήθειας. Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι οι Έλληνες οργανώνονταν σε κοινότητες. Πότε με τις πόλεις-κράτη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, πότε με τις κοινότητες στο Βυζάντιο (στη Νέα Ρώμη δηλαδή) και πότε με τις κοινότητες της περιόδου της τουρκοκρατίας. Δεν θα πρέπει, όμως, να γίνει αυτό ως μια στείρα εμμονή στην παράδοση, γιατί κάτι τέτοιο δεν δίνει λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Θα πρέπει, λοιπόν, να μελετηθεί με ορθά ανθρωποκεντρικά κριτήρια (αλλά και ελληνοκεντρικά) η αλλαγή του συστήματος και επιτέλους να μπουν οι βάσεις για να δοθεί η ευκαιρία στον λαό να πάρει την τύχη του στα χέρια του, αλλά και η ευκαιρία μετοχής στην πραγματική πολιτική που δεν έχει να κάνει ούτε με προεκλογικές υποσχέσεις αλλά ούτε και με κάλπικες δηλώσεις. Η πραγματική πολιτική γίνεται με τη μετοχή στα κοινά, με την άποψη έκαστου πολίτη και με τη σύνθεση πολιτικών θέσεων χωρίς ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Αυτό θα αποτελέσει και το «σώμα» της κοινωνίας που χωρίς τον ελάχιστο πολίτη δεν μπορεί να λειτουργήσει. Στο «σώμα» των πολιτών, όπου έκαστος θα μπορεί να κοινωνεί τις εμπειρίες του, τα βιώματά του, τις διαφωνίες του και τελικώς θα υπάρχει μια αλληλοπεριχώρηση των ανθρώπων που θα μειώνει τον εγωκεντρικό τρόπο ζωής και θα ανυψώνει τον κοινωνιοκεντρικό. Επί της πράξεως όμως, θα μπορούσε αυτό το μοντέλο να το καλύψει ο ελληνικός κοινοτισμός, σε συνδυασμό βεβαίως με το παρόν κράτος που διατηρεί ο Ελληνισμός αυτήν τη στιγμή. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο Ελληνισμός να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις, να αποκτήσει ένα νέο νόημα ζωής που κόμιζε κάποτε έξω από τον «εκδυτικισμένο» τρόπο ζωής και μέσα από το έθνος-κράτος να μπορέσει να μεταφέρει την ελληνική εμπειρία στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές γίγνεσθαι. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο Ελληνισμός να μην είναι ένα απλό κρατίδιο του βαλκανικού νότου, όπως κατάντησε σήμερα, αλλά ένα έθνος που θα έχει κάτι ξεχωριστό, έξω από τους οικονομικούς παραδείσους που τάζουν συνεχώς οι «μεγάλοι» και είναι το όραμα πλέον κάθε λαού.

Του Σταύρου «Ππούνιου» Ζαχαρία

Τη γενιά μας...

Ένα από τα προβλήματα που απασχολούν περισσότερο τους νέους σήμερα είναι η αγορά εργασίας. Πανικός και άγχος κυριεύουν τους νέους απόφοιτους που μόλις βγουν από τα πανεπιστήμια, νοιώθουν να τους κόβονται τα πόδια, μιας και από τον νέο Σεπτέμβριο δεν θα πάρουν στα χέρια τους τη νέα ακαδημαϊκή ύλη. Και εκεί κάνει την εμφάνισή του ο φόβος, το «κύριο όνομα των θλίψεων». Ο φόβος ότι η ζωή τους βρίσκεται μπροστά σε ένα κενό. Το κενό της απραξίας, της στασιμότητας, της αεργίας. Αυτός ο φόβος είναι προϊόν της αδυναμίας η οποία υπάρχει εμφανέστατα σε εμάς τους νέους. Που και αυτή είναι αποτέλεσμα της εύκολης ζωής την οποία μας χάρισαν. Αποτελούμε μια γενιά που δεν έμαθε να κερδίζει αυτά που επιθυμεί, αλλά να τα περιμένει. Μάθαμε να έρχονται όλα μόνα τους. Όχι, αγαπητοί μου συνομήλικοι. Στη ζωή υπάρχουν και αναποδιές και αδικίες. Σπουδάσαμε, άλλοι έγιναν λογιστές, άλλοι οικονομολόγοι, άλλοι μαθηματικοί. Μάθαμε πολλά. Αυτό που δεν μάθαμε, όμως, είναι ότι στη ζωή πρέπει να αγωνιζόμαστε για να πετύχουμε. Και κυρίως πως τα πράγματα στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Δεν μάθαμε, αγαπητοί συνομήλικοι, να σεβόμαστε τις στιγμές, να βλέπουμε τη ζωή στα μάτια και να λέμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που έχουμε έναν φίλο να μοιραστούμε χαρές και λύπες. Τα άλλα έρχονται και πιο μετά. Η ζωή είναι αγώνας και σε αυτόν τον αγώνα δεν μπορούν να είναι ασπίδες μόνο τα πτυχία. Ασπίδες θα πρέπει να αποτελέσουν οι αξίες τις οποίες ανταλλάξαμε με τη μεγαλομανία και τη δηθενιά.

Ο Κατελάρης, η Ομόνοια και η Κερύνεια...

Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν παίρνεις μολυβί και χαρτί ξανά μετά από χρόνια προσπαθώντας να βάλεις κάτω σκέψεις και συναισθήματα. Ομολογώ ότι κάθε άλλο πάρα εύκολο μου είναι, ένιωσα όμως την ανάγκη να το κάνω. Ερέθισμα αυτής μου της απόφασης αποτέλεσε η νίκη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της Κύπρου κάτω των εικοσιένα ενάντια στην αντίστοιχη ομάδα της Τουρκίας και τα όσα διαδραματίστηκαν μετά. Παρακολουθώντας τον αγώνα εκείνο το βράδυ, ένιωσα μεγάλη περηφάνια και συγκίνηση. Τα δεκατέσσερα παλικάρια που αγωνίστηκαν κατάφεραν, εν μέσω αντίξοων συνθηκών και πολλών προκλήσεων, να πάρουν μια παλικαρίσια και ιστορικής σημασίας νίκη μέσα στην Άγκυρα. Δεν θα σταθώ, όμως, τόσο στο αποτέλεσμα και στη νίκη, όσο στον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισαν το παιχνίδι οι πιτσιρικάδες μας. Το πάθος τους, η απίστευτη δύναμη και η θέλησή τους να «ματώσουν» για να πάρουν το θετικό αποτέλεσμα ήταν αυτά που με έκαναν να νιώσω τόσο περήφανος και να πιστέψω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο. Για τον Κω-

στάκη Κουτσοκούμνη μπορεί να ήταν απλώς ένας ποδοσφαιρικός αγώνας, γι’ αυτούς όμως όχι. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν ένα παιχνίδι απέναντι στον Τούρκο κατακτητή. Ήταν ένα παιχνίδι απέναντι σ’ αυτούς που εδώ και 42 χρόνια κατέχουν παράνομα τη μισή μας πατρίδα. Ένιωσαν, λοιπόν, ότι με αυτήν τους τη νίκη κατάφεραν να πάρουν μια πολύ μικρή εκδίκηση για τα όσα μας προκάλεσε και μας προκαλεί για τόσα χρονιά η χωρά αυτή. Γιατί, όπως είπε και ο αείμνηστος Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, «το ποδόσφαιρο δεν είναι ακόμα ένα άθλημα, αλλά το όπλο της επανάστασης». Και το ποδόσφαιρο στην Κύπρο μάς έχει κάνει ουκ ολίγες φορές να θυμηθούμε και να νιώσουμε την ξεχασμένη εθνική μας περηφάνια, πράγμα που οι ανίκανοι πολιτικοί μας δεν έχουν καταφέρει ποτέ. Τα όσα στη συνέχεια διαδραματίστηκαν με έκαναν για ακόμα μια φορά να προσγειωθώ ανώμαλα στην ανήθικη κυπριακή πραγματικότητα. Άκουσον άκουσον, ένας ποδοσφαιριστής της Ομόνοιας είχε το θράσος να πει ότι κανένας δεν ξεχνά και τίποτα δεν ξεχνιέται. Τόλμησε να γράψει ότι το τρενάκι θα πάει στην Κερύνεια και, αν είναι δυνατόν, να ξεστομίσει ότι θα αντικαταστήσει την τουρκική σημαία με την ελληνική. Φάνο, σύνελθε! Κατ’ αρχάς, αυτό το στρατιωτικό σύνθημα αποτελεί ένα γνωστό εθνικιστικό σύνθημα που μόνο, μα μόνο οι ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ και οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ τραγουδούν στα κέντρα εκπαιδεύσεως νεοσυλλέκτων. Δεύτερον, αν είναι δυνατόν, πώς και γιατί να μιλήσεις για επιστροφή στην Κερύνεια; Αυτή δεν θα μας επιστραφεί ποτέ. Κανένα σχέδιο λύσης μέχρι σήμερα δεν τη συγκαταλέγει στα εδάφη που θα μας επιστραφούν. Θα είναι πάντα υπό τ/κ διοίκηση. Ο Κερυνειώτης, Φάνο, ποτέ δεν θα πάει στο σπίτι του. Και, τέλος, μα πόσο θράσος πια; Εσύ, ένας ποδοσφαιριστής της Ομόνοιας, να μιλάς για ελληνική

σημαία; Ξέχασες ποιοι μας έφεραν τους Τούρκους στην Κύπρο; Και με ποιο δικαίωμα όλο αυτό το μίσος; Είδατε πώς μας υποδέχτηκαν στην Τουρκία; Μέχρι και Βόρεια Κύπρος έγραψαν για μας στον φωτεινό πίνακα. Ο αποχαιρετισμός τους δε συγκινητικός. Μπουνιές και κλωτσιές! Γιατί; Γιατί φυσικά οι Έλληνες της Κύπρου είχαν το θράσος να τους νικήσουν μέσα στην Άγκυρα, στην αυτοκρατορία του Ερντογάν. Δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια. Βλέπετε, οι (πλείστοι) πολιτικοί μας τόσα χρονιά είναι υποταγμένοι. Όλο αυτό το αρρωστημένο παραλήρημα που ακολούθησε από πολιτικούς, ΜΜΕ, οργανωμένα σύνολα κ.ά. αποτελεί ξεκάθαρα τον ορισμό μιας ψυχιατρικής φύσεως ασθένειας, γνωστής ως σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το σύγχρονο μοντέλο της ψυχιατρικής υποστηρίζει ότι ο ασθενής πρέπει να γίνει γνώστης του προβλήματός του, να προσπαθήσει να το κατανοήσει και να το αποδεχτεί, ώστε να μπορέσει να το αντιμετωπίσει. Έτσι και όλοι αυτοί που μας αραδιάζουν παραμύθια για μομέντουμ, χρυσές ευκαιρίες λύσης και πιθανότητες να γίνει η Τουρκία σύμμαχός μας καλά κάνουν να γνωρίζουν την παθοφυσιολογία της ασθένειάς τους: «Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και ταυτίζονται με τους απαγωγείς. Αυτά τα συναισθήματα γενικά θεωρούνται παράλογα υπό το πρίσμα του κινδύνου ή ρίσκου που υπέστησαν τα θύματα, οι οποίοι μπερδεύουν ουσιαστικά την έλλειψη κακοποίησης από τους απαγωγείς ως μια πράξη καλοσύνης». Καλή λευτεριά, καλή γιατρειά! Κυριάκος «Κοτσάλε» Παύλου

14

24 Σεπτεμβρίου 2016 | τεύχος 9ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΕΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ Δ. ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

Η αποσιωπηθείσα ιστορία

Εν κανεί που μας τα ’καμεν μαντάραν τζιαι σαλάταν πάει στα κατεχόμενα στους poor Turks να μιλήσει για το βιβλίον πο’ ’βκαλεν τζιαι να κατηγορήσει για τζιείνην την ανάφεντην του εθνικού μας λύσην εκτός που τους αριστερούς ούλλους τους άλλους,

Θε μου·

εσκέφτης ’κόμα αν το ’γραφεν

με τον καλόν του σύντροφον

τον κόπελλον, τον όμορφον

Μεμμέτ Αλή Τταλάτ-αν;

ΕΣ

ΣΤΙΓΜ

«Αλλοτινές μου εποχές, αλλοτινοί μου χρόνοι, ερωτικές μου συντροφιές, ερωτικοί μου πόνοι». Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου σε ένα ανελέητο κομμουνιστικό φαγοπότι, παρέα με τον Άντρο Κυπριανού και τον Δημήτρη Χριστόφια, όταν τα πράγματα ήταν ρόδινα και η ομόνοια ή η Ομόνοια υπερκάλυπτε τα βάσανα των ανθρώπων του λαού. Όπως πληροφορούμαστε, το συγκεκριμένο τραπέζι (και οι κόκα κόλες και τα φιλολαϊκά φέιμους γκράους) ήταν κερασμένο από τον τέως πρόεδρο της Ομόνοιας και εσχάτως «δήμιο» του τέως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατατέθηκε και αυτή η απόδειξη στα δικαστήρια. Ποιος κυνηγά την Αριστερά;

Σχόλια: 1. Poor Turks: Με υποκριτική συμπάθεια έτσι χαρακτήριζε η ύπουλη αγγλική διπλωματία τους Τουρκοκυπρίους, εφαρμόζοντας πιστά το διαίρει και βασίλευε.

2. Ο συγγραφέας της Αποσιωπηθείσης ή, σωστότερα, Δολοφονηθείσης ιστορίας, εκτός του ότι μηδίζει τόσο με τα γραφόμενά του όσο και με την κίνησή του να πρωτοπαρουσιάσει το πόνημά του στο ψευδοκράτος, ξεχνά αυτό που έζησε επώδυνα ο κάθε Κύπριος, ότι δηλ. η Ανεξαρτησία ήταν λύση ανάγκης και φοβερών πιέσεων με εγγυητές την Αγγλία και την Τουρκία που μας την έφεραν με την πρώτη ευκαιρία. Και δεν είναι ύβρις όταν ο συγγραφέας σχολιάζει πως η Κύπρος «δεν είναι ούτε τουρκικό ούτε ελληνικό κράτος», ύβρις για τον ελληνικό πολιτισμό αυτού του τόπου, αλλά και για τις θυσίες των νέων του ’55-’59 πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η κολοβή έστω ελευθερία και η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ελεύθερος Πολίτης

Ι

ΠΑΖΑΡΑΚ

«Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα, όσο μακριά κι αν πάτε, στη ζωή μου τριγυρνάτε σαν χλωμά φαντάσματα, περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα». Όταν η Ομόνοια Λευκωσίας, με κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια και εκατομμύρια Μιλτιάδη Νεοφύτου, κατακτούσε το τελευταίο της πρωτάθλημα. Εκείνο το βράδυ, ο πράσινος λαός πανηγύρισε στους δρόμους της πρωτεύουσας φωνάζοντας για τη «δίκαιη κοινωνία» της κυβέρνησης της Αριστεράς. Σήμερα;

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ-ΠΑΦΟΥ

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 9ο | 24 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ

Καθ’ οδόν προς Εμμαούς με βιβλία Λαρούς παραμάσκαλα καθώς πάω ανάσσιελα στο Λίτολ ή στο Μουλέν Ρουζ θανασοβέγγειος, εύελπις και φερέγγυος καβάλλα σε τζιαμούζα (=αγελάδα) – πόθθεν πάσι χαβούζα;

Του Κώστα Βασιλείου του ποιητή του λλίου θα σου δώκω λυμπόν να γαμάς, γιατί μονον εγιώ σ’ αγαπώ. Υπάρχεις μες στ’ αρτζιίθκια μας που βρίζεις στο μυαλό μας που ζουλίζεις με τσιάρα, μεζεκλίκκια τζιαι χασιίς. Είσαι η Γιαλούσα που καίει το Καρπάσι που τρέμει τζι ο Ανάν τζι ο Ανάστ τζι ο Χριστόφ τζι ο Ερντογάν είσαι τ’ island, η Holy Land είσ’ ο Άιλαν που καίει. ΔΥΟ (ΣΥΝ ΔΥΟ) ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΩΡΑΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΤΩΧΟΠΟΥΛΛΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΟΝ ΑΡΟΥΡΑΙΟ

τον έκπτωτο βασιλιά που την Γιαλούσα

που όταν εγεννήθηκεν

ούλλα τα δέντρ’ αθκιούσαν

τζι ύστερις εξεράνασι

οι βράχοι εμαράνασι

μα εκαβλομαχούσαν. Α’ ΜΕΡΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

Στίχοι-Μουσική: Χρίστος Νικολόπουλος

Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης

(για δύο φωνές α’ και β’) α’ Υπάρχεις κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω σκλάβα τη ζωή σου θα ’χω κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. Είσαι της ζωής μας ο ένας δεν σε σβήνει κανένας κι αν με άλλους μιλάς κι ώρες ώρες γελάς κατά βάθος πονάς γιατί σκέφτεσ’ εμένα.

ΤΗΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΦΙΛΙΑ

Μουσική: Χρίστος Νικολόπουλος Αρχικοί στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη (για δύο φωνές α’ και β’)

α’ Εδώ θα μείνεις εδώ θα μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μας τα δίνεις. Δαμαί θα μείνουμεν τζι εμείς τζι εσούνι ώσπου να γίνουμεν σουσούνι τζιαι κατσούνι. Δαμαί θα μείνεις αχ βρε μισκίνη τίτσιρος, αναβράκωτος με τάγκα ή μπικίνι. Δαμαί θα μείνεις μεν κάμνεις κούτζιι για να σε χέζουνται Ρωμιοί τζιαι Τούρτζιοι. β’ Δαμαί θα μείνεις τζιαι μεν μας φτύννεις τζιαι το καβλίν τζιαι τα λυμπά σου μεν μας τα δείχνεις.

Υπάρχεις στη χαρά μας και στη λύπη η μορφή σου δεν θα μας λείπει κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστείς.

Δαμαί θα μείνουμεν με ή δίχως το παστούνι τζι εν παρά να μεν μείνει ψυσιή ρουθούνι.

Είσαι της ζωής μας ο μάος Τσε Γκεβάρα τζιαι Μάο το ε το ε το νω το ση της ΕΟΚΑ ΑΛΦΑ το κρασί τζι ο πρόεδρος ας κωλοπουλεί μες στο χαρέμι σκλάβος.

Δαμαί θα μείνεις όναγρε, γαϊδούρι εν’ να σου βάλουμεν τζι ένα στρατούρι.

β’ Υπάρχεις μες στ’ αμμάθκια μας που κλαίσι μες στα σιείλη μας που καίσι τζιαι θα υπάρχεις στα τραούθκια μας τα μπλουζ. Είσαι τζιαι αρκή τζιαι φινάλε ένας κάβλος τζιαι βάλε τζι αν δεν έσιεις νεφρόν

15

Δαμαί θα μείνουμεν τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιι. Δαμαί θα μείνουμεν ώσπου να γίνουμεν κορτάτζιοι.

1. εδώ-δαμαί: στο Αιγαίον 2. κορτάτζιοι (κορτατζιάζω): ώσπου να πεθάνουμε (όταν το άψυχο σώμα κορταρίζεται = τεντώνεται και ταξαρώνει) ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Ο τίτλος «Δύο τραγουδάκια για τον Ωραίο»

παραπέμπει σε δύο ομότιτλα ποιήματα του Π. Μηχανικού από την αριστουργηματική Κατάθεση (1975).

«Δύο τραγουδάκια για την Ωραία» και

«Ένα τραγούδι για τον Ριμαχό» στα οποία ο ποιητής εκφράζει τη λατρεία του για την Ένωση-Ωραία (ψάλλει το ε το ε το νω το ση) και την ιερή οργή του για τον σφαγιασμό της το 1974, που επικεντρώνεται (κακώς κάκιστα) σ’ ένα και μόνο πρόσωπο, τον Εθνάρχη Μακάριο, που τον κρύβει πίσω από 10 προσωπεία (Ηρώδη, Εφιάλτη, Κύκλωπα, Καρδινάλιο, Σκύλο, Αγελάδα που πορδίζεται και άλλα).

2. Βασίλειος Νικολάου Πτωχόπουλλος: Το οξύμωρον του ναμιού (από τη μια βασιλεύς-νικητής και από την άλλη φτωχόπουλλος, κατ’ άλλους φτωχόπελλος – τζιαι φτωχός τζιαι πελλός) οφείλεται στο γεγονός ότι ως δωδεκαετές αριστούχον παιδίον ήτο βασιλεύς στο βασίλειον της Αιγιαλούσης, μετά όμως, από μαλακίες ημών των ιδίων, εξετοπίσθη και έκτοτε, αφού περιεφέρθη κακήν κακώς ως περιπλανώμενος δυστυχισμένος εις παραθαλασσίους πόλεις (Μάργκεϊτ, Θεσσαλονίκη), επανεύρε τον θρόνο του ως βασιλεύς στ’ αγιασμένα ύδατα του Αιγαίου, στο κέντρο της Παλαιάς Λευκωσίας· διατηρώντας ωστόσο το επίθετον Πτωχόπουλλος, για σκοπούς απόκρυψης των θησαυρών του (στον Φόρο Εισοδήματος) και την ακοίμητη αγάπη του για την Ωραία-Ένωση (εξ ου και η ταύτισή του με τον Π. Μηχανικό): Ένωσις τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιι

[που να τον δω κορτάτζιι

τον Μούσκο τον Μιχαηλιό

να τρώσιν οι κοράτζιοι].

3. Καρπός των βασιλικών ερώτων του Βασιλείου Ν. Πτωχόπουλλου με την Ωραία, καθώς και των οδυσσαϊκών ή δονκιχωτικών περιπετειών του, υπήρξε το best seller του 2015 (εκδ. Κουκκίδα) Περιπλανώμενος δυστυχισμένος, τίτλος Γ. Τριλλίδη. Η παρουσίαση του βιβλίου, μετά από ένα θριαμβευτικό presentation στην Αθήνα, έγινε και στην Αίθουσα του Θρόνου στο Αιγαίο, αρχές Μαΐου, για να συμπέσει με τις βουλευτικές εκλογές, αφού αποκλειστικός παρουσιαστής-entertainer θα ήτο η καλλιπάτειρα Ελένη Θεοχάρους, μαζί με 2-3 παρακοιμωμένους-γιουσουφάκια που θα της κρατούσαν τον νούρατσο. Γι’ αυτό, μήπως και κλέψει την παράσταση ως το εσυνήθιζε, αποκλείστηκε (ούτε καν κλήθηκε να παραστεί) από την παρουσίαση ο Κώστας Βασιλεύς, αν και βασιλεύς του ολίγου, παρ’ όλο που είχε εξουσιοδοτηθεί εν λευκώ κι είχε ετοιμάσει και δύο τραγούδια επί τούτου, που θα τραγουδούσαν μάλιστα δύο μυρωδικά κολλητήρια του συγγραφέως, η Χάρη Ν. Σπανού και ο Χρίστος Πέτρου. Έβαλε όμως κλάππα (ο Β.Ν.Π. του Κ.Β.) και ασσιχτίρισέν τον, προφανώς επειδή εφοβείτο μήπως αρκέψει ν’ αγγανίζει και ο ίδιος (ο Κ.Β.) και το δικαίωμα του Όναγρου και του οναγρίζειν το διεκδικούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του.

4. Περασμένα ξεχασμένα, θα ’λεγε κάποιος, γιατί να ξύνουμε παλιές πληγές ή τες κόντρες μας, ως ψωραλέα γαϊδούρια. Σωστά. Ιδού όμως που νέες περιπέτειες του Γιαλουσίτη ιδαλγού μας, άκρως επικίνδυνες, ανασύρουν από τη λήθη τα Δύο Τραγούδια, που έρχονται γάντι (όπως ο κώλος με το βρατζιί) με τα τωρινά. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο κόσμος να χαθεί, τα scripta manent. Σεπτέμβριος 2016 Κώστας Βασιλείου

ΕΝΩΣΙΣ

Τζι ας γινεί το γαίμαν τους παττιχόζουμον Η

ΟΡΚ Υ Α Ε ΣΤΗ Ν

Περάστε στην γκιλοτίνα, αγαπητέ εκπρόσωπε του ελληνοκυπριακού νότου.

Thank you, your majesty. Με κολακεύετε.