Εφ. ΕΝΩΣΙΣ | Αύγουστος 2016 by Εφημερίδα Ένωσις

Εσείς με τον σουλτάνο εμείς με Αυξεντίου, εσείς με Ακιντζί εμείς με Σολωμό, εσείς ομοσπονδία εμείς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΝΩΣΙΣ

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν νέα περίοδος | έτος 2ο | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016 | τιμή: 2 ευρώ

ΙΔΟΥ Η ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Της Σύνταξης

«Τελειώσαν πια τα ψέματα, δικά μας και ξένα. Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει». Έτσι ξεκινούσε ο Ρίτσος τον «Αποχαιρετισμό» του Γρηγόρη Αυξεντίου. Έτσι ξεκινά κι αυτό το εκδοτικό σημείωμα, εν μέσω εντατικών διαπραγματεύσεων και ακροβατώντας στο σχοινί της αβάσταχτης ελαφρότητας του Κυπριακού. Με όσο μυαλό έχει απομείνει στα κεφάλια μας, μα με περίσσια φωτιά στα εφηβικά μας στήθη, ανασαίνουμε βαριά, βάζουμε μπρος τα δυο μας χέρια και σηκωνόμαστε. Τελειώσαν πια τα ψέματα. Ξανά. Ανήμποροι παρακολουθούμε τις εξελίξεις να οδηγούν σε ένα νέο Μπούργκενστοκ, στη Νέα Υόρκη αυτήν τη φορά, μα χωρίς προηγούμενο τώρα. Χωρίς διαπραγμάτευση σε σχέδια Ανάν, με αιωρούμενες δημοσιεύσεις τουρκικών, τουρκοκυπριακών και ελληνοκυπριακών εφημερίδων να μας ενημερώνουν. Να μας ενημερώνουν ότι εκείνο που συζητείται δεν είναι απλώς μια τουρκικής φύσεως ομοσπονδία, μα μια γελοιότητα με θετικά αποτελέσματα μόνο για την ίδια την Τουρκία και τους εδώ υπαλλήλους της. Και το πιο πάνω αποδεικνύεται ευθαρσώς στις πληροφορίες που κάνουν λόγο για συμφωνία ανα-

φορικά με τον λεγόμενο «μηχανισμό επίλυσης αδιεξόδων», όπου θα υπάρχει ξένος δικαστής για να προσφέρει λύσεις. Ακόμα πιο σατιρικό το δεύτερο: Ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο κατοχικός ηγέτης συμφώνησαν (άκουσον άκουσον) να συγκροτηθεί τετραμελής διυπουργική επιτροπή (δύο Ε/κ και δύο Τ/κ) και κάθε φορά που υπάρχει «ισοπαλία» να γίνεται κλήρωση και να αποχωρεί από τις αποφάσεις ένας εκ των τεσσάρων. Δηλαδή, η λειτουργία του κράτους θα βασίζεται σε κλήρωση σαν σε τόμπολα λαϊκού σωματείου. Και για κάποιους αυτό είναι φυσιολογικό. Για κάποιους αυτός είναι ο «έντιμος συμβιβασμός» που βαφτίζουν βιώσιμη και δίκαιη λύση. Τελειώσαν τα ψέματα; Ιδού η απορία. Διότι ο εκπρόσωπος της κατοχής, αυτός που ακόμα έχει οπαδούς στις «ελεύθερες» περιοχές, με ύφος χιλίων Ερντογάν προσπαθεί να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: «Η προσέγγιση του να μη μείνει ούτε ένας στρατιώτης και να τερματιστούν εξ ολοκλήρου οι εγγυήσεις δεν βοηθά την όλη διαδικασία». Εμείς το βιολί μας. Καταθέτουμε καταλόγους με τριμερείς διασκέψεις, την ώρα που ο Μουσταφά Ακιντζί, ανίκητος (σαν τη βλακεία) και ανάλαφρος, επιμένει για

πενταμερή διάσκεψη στη Νέα Υόρκη. Και προφανώς, τα εισιτήρια κερασμένα από την τρανή διαπραγματευτική μας ομάδα, που ετοιμάζει ταξίδι μοναχά για πάρτη τής τουρκικής ομοσπονδίας, της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, του νέου σχεδίου Ανάν. Τελειώσαν τα ψέματα, θείε Ρίτσο. «Δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. Η φωτιά πλησιάζει». Κι εμείς, κατανοώντας τα πραγματικά διλήμματα, σηκώνουμε τα μανίκια. Αποφεύγουμε τεχνηέντως τα βόλια του μομέντουμ και των νεοκύπριων και σαν Έλληνες ιθαγενείς αυτού του ρημαγμένου τόπου απαντάμε μάγκικα στο Ελευθερία ή Ομοσπονδία: Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α ασφαλώς. Αλλά όχι όποια κι όποια. Όχι όπως τη βαφτίζουν οι ανθρωπάκοι που ξεχειλίζουν στα κανάλια, οι μέτριοι που υπόσχονται «εντατικές διαπραγματεύσεις» και «σκληρή δουλειά». Ελευθερία. Σαν του Αυξεντίου. «Όποιος μπορεί να νικήσει μια φορά τη ζωή του, νικάει και τον θάνατο». Ξεκαθαρίζει ο Μόντης: Θέλετε να μιλήσουμε ειλικρινά; Ε, λοιπόν «ΟΧΙ» και σ’ αυτό και σ’ εκείνο. Και σ’ όλα σας, σ’ όλα σας.

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

Διαβάστε μας και στο διαδίκτυο: efimeridaenosis.wordpress.com

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου

ΕΝΩΣΙΣ

Στο σκαλί το τελευταίο...

ΕΝΩΣΙΣ ΑΝΤΙ ΠΡΟΖΑΚ

ΑΓΓΕΛΙΑ ΓΑΜΟΥ

διαγιγνώσκει ο Γ.Γ.

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΙΔΡΥΤΗΣ: Βάσος Φτωχόπουλλος

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ: Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη

ΣΕΛΙΔΩΤΡΙΑ:

Ο Γεώργιος Π. Αμπατσίδης από τη Θεσσαλονίκη και η Έλενα Σ. Καρουλλά από την Ξυλοτύμπου έδωσαν αμοιβαία υπόσχεση γάμου.

Τεμβριώτου Ηλέκτρα

ΤΟΜΟΙ ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΩΤΗΣ:

Αγαπητοί αναγνώστες, Οι τόμοι της εφ. ΕΝΩΣΙΣ (νέα περίοδος) της χρονιάς 2015 είναι έτοιμοι και στοιχίζουν 35 ευρώ. Πρόκειται για όλες τις εφημερίδες της χρονιάς, δεμένες με σκληρό εξώφυλλο. Παρακαλούμε οι παραγγελίες να γίνονται στα τηλέφωνα 99980574 και 99081187. Μην αμελήσετε.

Καραβιώτης Έκτορας

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Α.Μ., Ι.Μ., Χ.Ν.Σ., Α.Χ.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ: Αρειώτης Βελούχης, Αριστείδης, Α.Χ., Βασιλείου Κώστας, Β.Φ., Β.Ν.Π., Γ.Γ., Γίγας, Δημόπουλος Σωτήρης, Ερμιόνη, Κρητικός, Λαγάκος Γιώργος, Λοΐζου Άντης, Λυθροδόντιαν, Μεσαρίτης Ξένιος, Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη, Μνημοσύνη Π., Νικολαΐδης Φοίβος, Νικολάου Σιλουανός, Πέτρου Χρίστος, Σαββίδης Σάββας, Σπανού Ν. Χάρη, Τάττης Γιώργος

Κάποια στιγμή, στις αρχές του Σεπτέμβρη, είχαν ξεκινήσει να ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα διάφορες ομάδες και οργανώσεις που μας προετοίμαζαν για τη λύση του Κυπριακού. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία τους και τόσο ένθερμος ο λόγος τους, σε σημείο που μπερδευόσουν για το αν την επόμενη φορά που θα περνούσες το οδόφραγμα θα χρειαζόταν να δώσεις διαβατήριο ή απλώς μια αγκαλιά στον ψευδοαστυνομικό! Για έναν περίεργο λόγο, τον τελευταίο καιρό έχουν χαθεί και είναι άξιο απορίας το πώς συνέβη αυτό. Τώρα που είμαστε πιο κοντά από ποτέ; Τώρα που ο Ακιντζί πηγαίνει στην Άγκυρα για να δώσει οδηγίες στον Ερντογάν για το θέμα των εγγυήσεων; Και τελικά ποιος ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα; Η «αδιαλλαξία» όλων εμάς ή τα όνειρα θερινής νυκτός των απανταχού «προοδευτικών»; Κατά τα άλλα, «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά»!

Κυρία, κυρία...

Του Λυθροδόντιαν

ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ: Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι της εφ. Ένωσις, Συμπληρώσαμε αισίως πάνω από έναν χρόνο έντυπης κυκλοφορίας της νέας Ένωσης και σας ευχαριστούμε για τη στήριξη και τη βοήθειά σας. Για να συνεχίσει όμως να κυκλοφορεί στα περίπτερα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια όλων σας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να την εκδίδουμε από την πούγκαν μας. Αν θέλετε να γραφτείτε συνδρομητές ή να προτείνετε σε φίλους σας να γραφτούν ώστε να σας αποστέλλουμε την εφημερίδα κάθε μήνα στο σπίτι σας, η συνδρομή για ένα εξάμηνο θα στοιχίζει 25 ευρώ. Επίσης, αν μπορείτε να μας προτείνετε επιχειρήσεις που ίσως θέλουν να διαφημιστούν στην εφημερίδα μας, ενδεικτικά οι έγχρωμες διαφημίσεις θα στοιχίζουν 80 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας και 160 ευρώ η μισή σελίδα και οι μαυρόασπρες 50 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας. Σας ευχαριστούμε.

Αλέκος Μιχαηλίδης 99980574 Ιόλη Μιχαηλίδου 99081187

Το κομματικό έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ, η εφημερίδα Αυγή, κάνει πρωταθλητισμό στην αλητεία και τον ολοκληρωτισμό. Τα τελευταία εμετικά άρθρα κατά του Πύρρου Δήμα και οι ειρωνικές και αφ’ υψηλού υποδείξεις στη χρυσή μας ολυμπιονίκη Κατερίνα Στεφανίδη είναι η πλέον απτή απόδειξη ότι οι Συριζαίοι δεν κατάφεραν ποτέ να σκοτώσουν τον Στάλιν που έχουν μέσα τους. Από τα μέσα περίπου του Αυγούστου, η Αυγή άρχισε να βάλλει κατά του Πύρρου Δήμα, επειδή τάχατες έκανε κάλπικο πρωταθλητισμό, αφού λάμβανε μέρος μόνο σε ολυμπιακούς αγώνες, ενώ στο διάστημα που μεσολαβούσε δεν έκανε τίποτα (αποσιωπώντας ότι από το 1992 ως το 2004 συμμετείχε σε πάνω από 35 διεθνείς αγώνες) και ότι ούτε

λίγο ούτε πολύ ήταν και αυτός βουτηγμένος στα ντοπαρίσματα. Όσοι μάλιστα καταφέρθηκαν γραπτώς ή προφορικώς εναντίον της εφημερίδας για τα μικρόψυχα άρθρα κατά των ολυμπιονικών μπήκαν στο στόχαστρο και βαφτίστηκαν εχθροί… Οι φασίστες του ΣΥΡΙΖΑ έστησαν καρτέρι στον Δήμα και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να τον χτυπήσουν, επειδή δεν χωνεύουν ότι κάποιος μπορεί να μην είναι Συριζαίος. Προφανώς, ούτε και σε μας άρεσε που μπήκε ο Πύρρος Δήμας στο ΠΑΣΟΚ, αλλά το να θέλεις να πιεις το αίμα του άλλου και να τον κατασπαράξεις αποδομώντας όσα έχει κάνει επειδή κάπου διαφωνείς μαζί του είναι φασισμός.

Οι μαντινάδες του Κρητικού Βαρβαρικός «πολιτισμός» σ’ Ανατολή και Δύση ανθρώπους αφανίζουνε για κέρδη και για μίση. Η Δύση με τη δύναμη που ’χ’ η τεχνολογία φτιάχνει του τρόμου μηχανές για αιματοχυσία.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Email: ef.enosis@gmail.com

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Facebook: Εφημερίδα Ένωσις Twitter: Εφημερίδα Ένωσις

Η Ανατολή σε μηχανές ανθρώπους μετατρέπει τσοι ζώνει με εκρηκτικά, διαλύει, καταστρέφει. Κι έτσι γεμίσαμε «ρομπότ» σ’ Ανατολή και Δύση που σπέρνουνε τον θάνατο, βιάζουνε τη Φύση. Μια μόνη λύση θεωρώ ότι μας έχει μείνει: Να αναστηθεί ο Έλληνας να έρθει Καλοσύνη!

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Ανάσταση Τώρα

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Πάνω στον ρότσον τους...

Είναι, κατά πως λεν, δικαίωμα κάθε λαού να μνημονεύει τους νεκρούς του, ειδικά όσους χάθηκαν αρκετά μακριά από την πατρίδα τους. Όπως οι Εγγλέζοι που αποφάσισαν, 57 χρόνια μετά την παύση του αγώνα της ΕΟΚΑ και τον τερματισμό περίπου της αποικιοκρατίας τους, να εγκαινιάσουν το «The Cyprus rock», ένα μνημείο στο Staffordshire προς τιμήν των 371 (;) Βρετανών στρατιωτών που δολοφονήθηκαν στην Κύπρο. Ουδέν μεμπτό. Άλλωστε κι οι Γερμανοί έχουν νεκροταφεία πεσόντων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί μνημεία πεσόντων του πολέμου στο Βιετνάμ και οι Τούρκοι δεκάδες μνημεία από τους επεκτατικούς και αιματηρούς πολέμους που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Γιατί σημειώνονται τούτες οι γραμμές; Όχι για να πατήσουμε επί πτωμάτων και να επικρίνουμε το «δικαίωμα» των Άγγλων να συκοφαντήσουν τον αγώνα της ΕΟΚΑ με αφορμή την πέτρα που έστησαν για το «Cyprus emergency» όπως ονομάζουν την επανάστασή μας. Αλλά για να καταστεί ξανά σαφής η διαφορά των τάχα πολιτισμένων Άγγλων με τους τάχα τριτοκοσμικούς «γαΐδαρους», τους Έλληνες της Κύπρου. Να καταστεί σαφής η διαφορά αντιμετώπισης των μεν και των δε. Οι τριτοκοσμικοί και απολίτιστοι Κύπριοι, τους οποίους ούτε σήμερα αφήνουν σε ησυχία οι πολιτισμένοι Εγγλέζοι αποικιοκράτες, ξεκίνησαν την 1η Απριλίου 1955 έναν ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Οι Άγγλοι, που οδύρονται για τους 371 (;) νεκρούς τους, αντιμετώπισαν την ΕΟΚΑ με τόση σφοδρότητα αναδεικνύοντας και τον «πολιτισμό» τους. Έναν πολιτισμό που αναδείχθηκε στην αγχόνη των Φυλακισμένων Μνημάτων. Έναν πολιτισμό που αναδείχθηκε στα πτώματα που έθαβαν αυτοβούλως εκεί, στα βασανιστήρια, στις δολοφονίες, σε όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούν σήμερα τους «terrorists» της ΕΟΚΑ μας οι Άγγλοι, που με κάθε επισημότητα έστησαν μνημείο για εκείνους που απαγχόνισαν τον Καραολή, που έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, που πυροβόλησαν

εν ψυχρώ τον Πετράκη Γιάλλουρο. Έναν πολιτισμό που αναδεικνύεται σήμερα στις βρετανικές βάσεις, στα σχέδια λύσης του Κυπριακού, στις αγγλικές πλάτες προς τη «φίλη» Τουρκία. Και ας το έστηναν, λοιπόν. Η ΕΟΚΑ «αστράφτει εφηβική» και δεν καταλαβαίνει από σκιρτήματα αποικιοκρατών και φασιστών. Ήταν όμως ανάγκη να γνωστοποιηθεί και να αποδειχθεί, μέσω των λόγων και των ύμνων, ότι η πάλαι ποτέ Βρετανική Αυτοκρατορία και οι υπήκοοί της δεν κατανόησαν επ’ ουδενί τι κακό δημιούργησαν σε χώρες όπως η Ινδία, η Κύπρος, η Κένυα, η Ιρλανδία; Δεν έφτανε ένα μνημόσυνο (ή ό,τι κάνουν αυτοί οι λαοί τέλος πάντων); Δεν έφτανε ένα κερί και λίγη αυτοκριτική; Προφανώς, όχι. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους υπήκοους του στέμματος. Τι να περιμένει κανείς όμως από ανθρώπους που γιορτάζουν τα γενέθλια μιας βασίλισσας που έστειλε στην αγχόνη τον 19χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη; Μνημεία για «ευγενέστατους φαντάρους» και πέτρες προς τιμήν «πολιτισμένων αξιωματικών». Για να διηγούνται στα εγγόνια τους ότι πριν 61 χρόνια 28.000 Βρετανοί «τρομοκρατήθηκαν» από 200 αντάρτες σε ένα νησί της Μεσογείου που πάλευε απλώς για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του. Για να τους λένε «συγγνώμη» οι λόρδοι που έμειναν πίσω και έγιναν υπουργοί. Ας είναι. Μάρμαρα από μάρμαρα διαφέρουν. Στα δικά μας «κακιά σκουριά δεν πιάνει». Τα δικά μας υπογράφουν ξανά τη λευτεριά και την Ένωση. Και έτσι αναλίσκεται η ΕΟΚΑ, εφηβική και ατίθαση. Χίλιες πέτρες ας εγκαινιάσουν. Όπως έκαναν πρόσφατα και στην κατεχόμενη Κερύνεια για να «εκπολιτίσουν», φαίνεται, τους εαυτούς τους, για να επιβεβαιώνεται ες αεί ο ποιητής μας:

Οι σημειώσεις ενός μισόπελλου

Φαεινή ιδέα απρόσωπων

Η παραπάνω φωτογραφία δεν πρόκειται για προϊόν χιουμοριστικής έμπνευσης ή μοντάζ. Πρόκειται για τη φαεινή ιδέα μιας ομάδας ονόματι «Glue Nicosia» (δικοινοτικής, όπως δηλώνουν στον διαδικτυακό τους χώρο). Η πανέξυπνη, λοιπόν, «Glue Nicosia», που πιθανόν να θεωρεί ότι η Λευκωσία θέλει συγκόλληση και όχι κάποιου είδους απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή (αν υπάρχει στον εγκέφαλό τους), θεώρησε πρέπον να αλλάξει από το γνωστό και επίκαιρο «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ένα γράμμα και να το μετατρέψει σε «ΔΕΣ ΞΕΧΝΩ». Λογικά, ήθελαν να διατρανώσουν ότι το παν είναι να λησμονηθεί ό,τι έγινε το 1974 (και πιο πριν;) για να προχωρήσουμε μπροστά και να συγκολλήσουμε τα κομμάτια της Λευκωσίας με ανεξίτηλη (;) κόλλα. Φυσικά, μες στην πολλή σκοτούρα τους, αμέλησαν να διερωτηθούν γιατί διατηρήθηκε το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ανάμεσα στα χρόνια της θολούρας και θεώρησαν χαριτωμένη αυτήν τη μετατροπή τους. Αγνόησαν το ότι εκείνο που ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ είναι εκείνο που ακόμα κρατά τη μισή Λευκωσία κατεχόμενη. Αλλιώς, δεν θα ανήγαγαν τη λήθη σε προτέρημα και εξυπνάδα. Γιατί, άραγε, δεν ζητούν το ίδιο από τους Παλαιστίνιους, τους Κούρδους, τους πρόσφυγες που θαλασσοδέρνονται στις θάλασσες γύρω μας; Έχουν σώας τας φρένας; Απαντά ο Χριστιανόπουλος: Καημένε Μακρυγιάννη να ’ξερες γιατί το τσάκισες το χέρι σου. Το τσάκισες για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα.

Τιτιβίσματα και Απορίες Αυγούστου

Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους εμείς τζειαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους.

Είμαστε ΟΛΟΙ Κούρδοι Ό,τι συμβαίνει τώρα στη βόρεια Συρία, με την εισβολή των Τούρκων (δήθεν για να αντισταθούν στο «Ισλαμικό Κράτος», εξαπολύοντας όμως πυρά και κατά των Κούρδων) και την ανοχή του Άσαντ και των ΗΠΑ, έπρεπε, όχι μόνο να μας ξυπνά, αλλά και να μας φέρνει ενώπιον των ευθυνών μας. Ακόμα και σε αυτές τις «κρίσιμες» μέρες των διαπραγματεύσεων. Οι Κούρδοι πολεμούν και για εμάς. Και αντί οι μέτριες ηγεσίες μας να κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για να τους στηρίξουν και να τους βοηθήσουν σε αυτόν τον ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που διεξάγουν, ετοιμάζονται για ταξίδι αναψυχής στη Νέα Υόρκη, παραδίδοντας γην και ύδωρ στο τουρκικό φασιστικό κράτος με μια νέα «τριμερή» διάσκεψη και ένα πιθανό νέο Μπούργκενστοκ. Οι εξελίξεις μάς ξεπερνούν. Το ευτύχημα είναι ότι ξεπερνούν και όσους θεωρούν την Τουρκία έναν αθώο μελλοντικό συνέταιρο και όχι έναν ιμπεριαλιστικό φονιά της περιοχής. Πάντως, εμείς διαλέξαμε πλευρά. Στεκόμαστε καλά, πλάι στους Κούρδους που παλεύουν για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους. Ωραίοι σαν Έλληνες...

1. Τώρα που μπαίνουμε σε κρίσιμες μέρες διαπραγματεύσεων (ξανά), θα πει κανένας την αλήθεια για το τι συζητείται; 2. Δηλαδή, μετά τη «λύση» του Κυπριακού, θα γλυτώσουμε από τη Μαρκουλλή και τις συγγνώμες της; 3. Μέχρι κι ο Ακιντζί (χωρίς κρατική υπόσταση) έφαγε ψάρι στον Βόσπορο. Ο Χριστόφιας πότε; 4. Το βιβλίο του Δημήτρη Χριστόφια γιατί πρόκειται να εκδοθεί; Δεν είναι προσβολή δημοσίας αιδούς; 5. Τελικά, ο Χριστόφιας είναι καφετζής, ιστορικός, συγγραφέας, πολιτικός, κομμουνιστής, εργάτης ή τίποτε από τα παραπάνω; 6. Μα πού χάθηκε ο Άντρος; 7. Στο ΑΚΕΛ θέλουν τρεις μεγάλους δήμους. Ας συνεργαστούν με τον έταιρο Συναγερμό. 8. Μα ο Φαίδωνος δεν θα συνεργαστεί με τον ΔΗΣΥ στις εκλογές; Γιατί φωνάζει για τη διαφθορά; 9. Μα πού χάθηκε ο «ενδιάμεσος χώρος»; 10. Ολόκληρη εισβολή στη Συρία για να μας σώσει ο τουρκικός στρατός. Έτσι, κυρία Πραξούλλα μας; 10+1. Συγγνώμη για το σχέδιο Ανάν και την Ομοσπονδία θα πει κανένας;

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΣΤΗΛΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ

ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΜΑ ΩΣ ΜΕΤΡΟ ΠΙΕΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Με την ιδεολογία του αυτομαστιγώματος έχω ασχοληθεί πολλές φορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι αντί να σκληραίνει η απελευθερωτική στάση του λαού μας όλα αυτά τα χρόνια, βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο: Να σκληραίνει η στάση όλων αυτών που θέλουν να επιβάλουν μία λύση που να βολεύει την Τουρκία και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τα ιδεολογήματα του αυτομαστιγώματος αρχίζουν από την Αριστερά και σιγά σιγά διαχέονται σε όλα τα πολιτικά στρώματα, ακόμα και σε δυνάμεις που κατ’ εξοχήν υπήρξαν, φραστικά τουλάχιστον, εθνικές. Οι απαρχές της λογικής πως για όλα φταίμε εμείς οι Ελληνοκύπριοι εννοείται ότι αρχίζει με το περιβόητο «POOR TURKS» των Άγγλων, το οποίο αμέσως υιοθέτησε και το ΑΚΕΛ με την περιβόητη φράση «EN ΤZI ΕΝ’ ΛΛIA ΠOY TOYΣ EKAMAMEN TZI EMEIΣ». Οι Άγγλοι με το «POOR TURKS» κατάφεραν σταδιακά να πείσουν σχεδόν όλους τους Έλληνες ότι το ’74 δεν υπήρξε θύμα και θύτης, αλλά μία διένεξη όπου έγιναν εγκλήματα και από τις δύο πλευρές –το κλασικό αποικιοκρατικό μοτίβο τού «there were atrocities on both sides»– και φυσικά νοείται ότι οι καλοί Άγγλοι ήταν στη μέση για να μας χωρίζουν. Δεν έγινε, λοιπόν, εισβολή ούτε συνεχίζεται η κατοχή ούτε υπάρχουν επιδρομείς και αμυνόμενοι ούτε υπάρχουν ιθαγενείς και έποικοι. Εδώ δεν εννοώ μόνο τους έποικους του 1974, αλλά και του 1571, της πρώτης κατοχής. Όλα ισοπεδώνονται για να μπορέσει να βρεθεί μία λύση στα μέτρα των μεγάλων και νικητών. Όλα ισοπεδώνονται για να καμφθεί η αντίστασή μας και η επιμονή μας στα δίκαια αιτήματά μας, που δεν είναι άλλα από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Εδώ και 42 χρόνια, κάθε φορά που ο λαός μας θα αξιώσει μία δίκαιη διευθέτηση του προβλήματος, έρχονται όλοι οι καλοθελητές να μας υπενθυμίσουν δυο πράγματα: Πρώτον ότι έχουν και οι Τούρκοι νεκρούς, άρα και πόνο βαρύ, και δεύτερον πως είμαστε ένας μικρός και ηττημένος λαός. Κάθε φορά που αναφερόμαστε στους αγνοούμενούς μας, μαζεύονται οι καλοθελητές της επαναπροσέγγισης και της ΔΔΟ και μας υπενθυμίζουν πως υπάρχουν και Τουρκοκύπριοι και Τούρκοι αγνοούμενοι και πως ο πόνος των ανθρώπων είναι ο ίδιος. Δηλαδή, ας σταματήσουμε να μιλάμε και να πιέζουμε την Τουρκία για την εύρεσή τους, διότι έχουν και αυτοί τους δικούς τους ανθρώπους για τους οποίους πρέπει να λογοδοτήσουμε. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι δικοί μας πεμπτοφαλαγγίτες έχουν απόλυτο ΑΔΙΚΟ. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως δεν έχουν και οι Τούρκοι νεκρούς ούτε κανείς ισχυρίζεται πως δεν έγιναν εγκλήματα εναντίον των Τούρκων της Κύπρου ούτε κανείς ισχυρίζεται πως οι Τούρκοι δεν πονούν. Όμως άλλο πράγμα ο επιτιθέμενος και άλλο ο αμυνόμενος. Άλλο πράγμα η κρατική οργανωμένη βία και άλλο η βία κοινών ποινικών εγκληματιών. Άλλο είναι το έγκλημα της Τουρκίας και άλλο το έγκλημα του Πέτρου, του Ανδρέα και του Γιάννη, οι οποίοι μπορεί και να εγκλημάτησαν από αντίδραση στο έγκλημα των Τούρκων. Όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτήν τη διαφορά είναι άμυαλοι, ύποπτοι και επικίνδυνοι. Είναι επικίνδυνοι διότι είναι

ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ

ΚΥΠΡΟΣ ΠΟΛΛΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

Β.Ν.Π.

Άρχισαν οι εντατικές συνομιλίες και όλοι οι ενδιαφερόμενοι –ο Αναστασιάδης, ο Ακιντζί, ο Άιντα, οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι– είναι αισιόδοξοι πως επιτέλους θα βρεθεί μια λύση. Ακόμα και η αντιπολίτευση χαμήλωσε τους τόνους της στο νησί, ωσάν και πρόκειται ποτέ ο Αναστασιάδης να κάνει κάτι καλύτερο από αυτό που ευαγγελίζεται τόσα χρόνια. Έμεινε, δυστυχώς, το ΕΛΑΜ να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση, έστω και απλώς φραστική. Οι υπόλοιποι της αντιπολίτευσης φαίνονται σαν ναρκωμένοι, σαν να έχουν πάθει κάτι κατά τους μήνες του καλοκαιριού. Κάνουν κριτική στον Αναστασιάδη εκεί που πονά. Λένε διάφορα αντικατοχικά και μετά διαβουλεύονται για τις συμμαχίες τους. Ίσως ο νους τους ο βραστός να είναι στις δημοτικές εκλογές και τις συμμαχίες που θα συνάψουν. Ίσως να μην έχουν καν νουν, όπως μου είπε μία νοσοκόμα πρόσφατα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι παρ’ ότι συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές γύρω μας, εμείς επιμένουμε να λέμε τις ίδιες ασυναρτησίες που δεν τις πολυπιστεύουν ούτε καν οι παραδοσιακοί θιασώτες της ΔΔΟ. Στην Τουρκία επικρατεί χάος σχεδόν καθημερινώς, σκοτώνονται δεκάδες σε έναν εμφύλιο που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Ο Ερντογάν, με πρόσχημα το πραξικόπημα εναντίον του, γίνεται όχι μόνο πιο αυταρχικός, αλλά και πιο σχιζοφρενικά επικίνδυνος. Από τη μια φυλακίζει αβέρτα κόσμο και από τη άλλη θέλει να είναι ένας συνεπέστατος Ευρωπαίος. Απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, απειλεί και την Αμερική, ακόμα και τη Ρωσία, όμως από την άλλη κάνει τα ανοίγματά του σε όλες τις χώρες με τις οποίες έχει συγκρουστεί. Προσπαθεί να βελτιώσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον την ίδια στιγμή που εισβάλλει στη γειτονική Συρία, τάχατες για να ξεκάνει το ΙΣΙΣ στα σύνορά της. Κι ενώ ακόμη και ο τουρκικός λαός και οι Κούρδοι άρχισαν να αντιστέκονται στις αυθαιρεσίες του Ερντογάν, εμείς εν λευκώ τον εξουσιοδοτούμε να είναι ο βασικότερος παίχτης στην επίλυση του προβλήματός μας. Τι άλλο να σημαίνει η προτροπή του Τούρκου πρωθυπουργού μπροστά στον Μπάιντεν «να μη χάσουμε την ευκαιρία να λύσουμε το Κυπριακό τώρα»; Έχω την εντύπωση πως μόνο διαταραγμένες προσωπικότητες μπορούν να ελπίζουν πως θα αλλάξουν βιολί οι Τούρκοι. Μόνο πολιτικά νήπια μπορούν να θεωρούν τον Ερντογάν και το σημερινό κατεστημένο της Άγκυρας και των κατεχομένων ως αξιόπιστους συνεταίρους. Η κρίση έχει μετατοπιστεί από το Αφγανιστάν και το Ιράκ σχεδόν στο σπίτι μας, στη διπλανή Συρία, εκατό μίλια μακριά μας. Ολόκληρη η περιοχή σιγοβράζει χωρίς κανένας να γνωρίζει ποιες θα είναι οι εξελίξεις, και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε να κάνουμε με το Λουξεμβούργο κάπου ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία και όχι στη Μέση Ανατολή. Η τραγωδία μας φυσικά είναι που νομίζουμε πως ο συνομιλητής μας είναι ο Ακιντζί, ο καλός Λεμεσιανός, ο αφελέστατος Τουρκοκύπριος. Ούτε καλός είναι ούτε αφελέστατος. Και παρ’ ότι δείχνει καθημερινώς ότι είναι ΤΟΥΡΚΟΣ και τίποτε άλλο, εμείς, ατού ο Γαβρίλης, πιπιλίζουμε την καραμέλα των αδελφών Τουρκοκυπρίων και δεν καταλαβαίνουμε πως αυτή η καραμέλα είναι τεράστια και κάποια στιγμή θα μας σταθεί και θα μας πνίξει. Κανείς δεν λογαριάζει με ποιους θα κάνουμε αυτήν την περιβόητη ομοσπονδία και ποιοι θα τηρήσουν τις συμφωνίες και ποιοι θα τις εγγυηθούν. Κανείς δεν λογαριάζει ούτε την αστάθεια της Τουρκίας ούτε την αναξιοπιστία της. Να παρακαλούμε να κρατούν καλά οι Κούρδοι και οι Σύριοι, αλλιώς πολύ πιο άσχημα θα την έχουμε. Αν υποθέσουμε πως όλοι συμφωνήσουν σε μια λύση, το πώς θα λειτουργήσει κανένας δεν μας εξηγά. Πώς θα είναι ενωμένη η Κύπρος, όταν θα υπάρχουν τρία κρατίδια; Πώς θα συμφωνούν οι πλειοψηφίες με τις μειοψηφίες, όταν δεν θα λειτουργεί η δημοκρατία και η αρχή της μίας ψήφου για κάθε πολίτη; Πώς θα υπάρχει δικαιοσύνη σε κρατίδια που από τη φύση τους θα είναι άδικα και αποτέλεσμα βίας και πολέμου; Πώς θα υπάρχει ο ΛΑΟΣ, όταν προϋπόθεση της λύσης είναι η απεμπόληση της εθνικής μας ταυτότητας; Υπάρχουν φυσικά λύσεις σε αυτά τα προβλήματα: Μία είναι να τουρκέψουμε σταδιακώς και να αλλαξοπιστήσουμε σιγά σιγά για να μην κακοφανίσουμε τους καημένους τους Τουρκοκύπριους. Μία άλλη λύση είναι να καλέσουμε τη μεγάλη Τουρκία και τον σουλτάνο Ερντογάν να μας διοικεί κι εμάς για, ας πούμε, 40 χρόνια, φτάνει να αυξηθεί το βιοτικό μας επίπεδο. Τι πειράζει δηλαδή εάν οι κότες της Λευκωσίας φορούν μπουρκίνι στον Πρωταρά και όχι παρεό με μπικίνι;

Υ.Γ.: Δυστυχώς τα λάθη εκλέγονται, οπότε επαγρυπνείτε!

Β.Φ.

οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι οι οποίοι, μαζί με τους Άγγλους, τους Αμερικανούς και άλλους ξένους, πιπιλίζουν τα επιχειρήματά τους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Υπάρχουν ξένοι που νομίζουν πως την εισβολή εμείς την κάναμε. Όλοι αυτοί οι ξένοι που κόπτονται για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων δεν αποδέχονται τις ίδιες συγκρίσεις με τις δικές τους επιλογές. Ποιος μιλά σήμερα για τις δεκάδες χιλιάδες θύματα αθώων Γερμανών που βομβαρδίστηκαν ανελέητα μετά τη συνθηκολόγησή τους; Δεν μιλά κανείς για τα εγκλήματα των συμμάχων ούτε φυσικά υπονοούμε ότι πρέπει να απολογηθούμε στους Ναζί για τα θύματα του πολέμου. Μόνο εμείς είμεθα οι έξυπνοι και μια τέτοια έξυπνη είναι και η κυρία Μαρκουλλή, η οποία με επιστολή της πυροδότησε ποικίλες αντιδράσεις. Πριν φτάσουμε στη Μαρκουλλή, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι καταδικάζω όλα τα εγκλήματα που τυχόν έκαναν συμπατριώτες μας. Ζητώ από την κυβέρνηση να συλλάβει τα άτομα αυτά και να τα παρουσιάσει στα δικαστήρια για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ακόμη και αν έχουν πεθάνει, οφείλει η πολιτεία να τους καταδικάσει έστω και μεταθανατίως. Φυσικά, αφού πρώτα απολογηθεί η Τουρκία, αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο και πάψει να απειλεί το έθνος μας όπως κάνει τώρα. Αφού πρώτα αποζημιώσει την Κύπρο και τον λαό της για τις ζημιές που προκάλεσε, τα θύματα και τη δυστυχία. Τότε, μαζί με τους Τούρκους που θα αποφασίσουν να ζήσουν μαζί μας σε μία δημοκρατική Κύπρο, θα θάψουμε τους νεκρούς μας και θα κλάψουμε τα θύματα μαζί – αν θέλετε θα δώσουμε και την υπόσχεση ότι θα σεβαστούμε την εθνική ταυτότητα ο ένας του άλλου. Γι’ αυτό και η συγγνώμη της Μαρκουλλή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα προεκλογικό τέχνασμα. Ένα ιδεολόγημα για να καλοκρατά το ΑΚΕΛ και τις δυνάμεις που εν δυνάμει μπορεί να την ψηφίσουν. Η απολογία της Μαρκουλλή είναι σικέ. Την κάνει ακριβώς στην περίοδο που η Τουρκία έχει ανάγκη από φίλους, έχει ανάγκη αποενοχοποίησης λόγω των πολλών μετώπων που έχει ανοίξει. Έχει ανάγκη τώρα που διεξάγονται οι συνομιλίες να δείξει ότι όντως είναι έτοιμη για μια λύση. Τώρα που ακόμα και ο Αναστασιάδης και αρκετοί άλλοι στη διαπραγματευτική ομάδα άρχισαν να κλονίζονται και να μην πιστεύουν στον καλό Ακιντζί. Πού ήταν τόσο καιρό η κυρία Μαρκουλλή; Κομμάτι αναπόσπαστο της εξουσίας ήταν από τον καιρό που με έναν τσέστον κερνούσε γλυκά στους επισκέπτες του κυπριακού Γραφείου Τουρισμού στη Νέα Υόρκη μέχρι την υπουργοποίησή της σε δύο κυβερνήσεις – και του Παπαδόπουλου και του Χριστόφια. Γιατί δεν έκανε τίποτα τότε; Γιατί δεν έπιαεν τα κλάματα τότε; Γιατί μας παριστάνει την οσία τώρα; Ας τα απαντήσει μόνη της. Πάντως, έκανε μεγάλο λάθος και προφανώς θα το πληρώσει και στις εκλογές και στην πολιτική της σταδιοδρομία. Μάλλον είναι η ίδια ένα λάθος.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Εξαιρετική η μετάδοση των Ολυμπιακών από το ΡΙΚ...

5 Ομερτά Του Γιώργου Λαγάκου

Κύπρος: Το τελευταίο ζωντανό μνημείο

Όφειλαν να μην παραλείψουν να προβάλουν το ολυμπιακό ιδεώδες του σύνοικου στοιχείου, των Τουρκοκυπρίων. Όπως έπραξαν στη συναυλία «Νόστιμον Ήμαρ...», που έγινε προς τιμήν των αποδήμων μας και όπου έλαβε μέρος και το τουρκοκυπριακό χορευτικό συγκρότημα «TUFAD». Έχουν δικούς τους χορούς; Το καλό το ΡΙΚ όλα τα αλέθει;

Κουβέντες του καφενέ (της Περιστερώνας)

Του Γιώργου Τάττη

Αύγουστος είναι… τα Μομέντουμ… και κάποια νύχτα στη ζωή που τα ’χεις όλα Αύγουστος μήνας, όλοι διακοπές, αλλά οι εφημερίδες στον καφενέ πάνε κι έρχονται, οι ειδήσεις παίζουν ασταμάτητα στη γωνιακή τηλεόραση δίπλα στο παλιό κασετόφωνο με τις παλιές κασέτες του Καζαντζίδη, του Τσιτσάνη και του Μάρκου. Μακάρι να παίζανε αυτές ολημερίς, μπας και δεν ακούγαμε όλων των λογιών τα φούμαρα που μας πουλούν. Και ο απλός κοσμάκης συζητά και προσπαθεί να καταλάβει από πού του έρχονται όλες αυτές οι εξελίξεις του «μομέντουμ», παρά την κρίση στη Συρία, παρά το πραξικόπημα στην Τουρκία και τις μετέπειτα φασιστικές κινήσεις του Ερντογάν, παρά τα όργια που έγιναν τις τελευταίες μέρες με την εισβολή των Τούρκων στη Συρία, με τη συνεργασία των Ρώσων και του Άσαντ, ενάντια στο μοναδικό δημοκρατικό ανάχωμα της περιοχής, τους Κούρδους και τους Άραβες συμμάχους τους. Δύσκολα τα πράματα. Δεν μας τα λένε καλά οι αφεντάδες και τα πληρωμένα παπαγαλάκια τους. Ο Μπάιντεν πάει κι έρχεται και κάνει δηλώσεις από την Τουρκία, τα βρήκαν στο Συριακό και τώρα προσπαθούν να κλείσουν και το Κυπριακό όπως τους βολεύει. Η «τριμερής» δεν θα αργήσει να έρθει, τα τσιράκια της Άγκυρας εντός των Τουρκοκυπρίων απειλούν και προπαγανδίζουν, εγείρουν τα «δύσκολα» ζητήματα των εγγυήσεων, της ασφάλειας και του περιουσιακού μανιωδώς και οι «δικοί μας» απλώς σκύβουν το κεφάλι. Ένας γέρος πρώην ΕΟΚΑβητατζής πίνει τον καφέ του μαζί με έναν ΑΚΕΛικό που διαβάζει Γνώμη και έναν Μακαριακό του Κάρογιαν και τα βρίσκουν σε όλα. Λένε ότι «τώρα είναι η ευκαιρία μας, άμα χαθεί κι αυτή, οι Τούρκοι θα προελάσουν μέχρι και τη Λεμεσό». «Μέγας είσαι, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου», λέω κι εγώ ο απλός καφετζής, «κατάφερες και έσμιξες όλη την αφρόκρεμα των νεοκύπριων, όχι κάτω από τον Αναστασιάδη, αλλά κάτω από τον Ερντογάν». Καλά που δεν πήγαν κι αυτοί να πανηγυρίσουν στα Κόκκινα, μετά και τις πάμπολλες υπόγειες προτροπές της Ερατώς. Ο Ακιντζί, όμως, δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Βλέπει πολύ πιο μακριά, αφού μας μίλησε και για «πενταμερή σύνοδο». Δηλαδή, αφού αναγνωριστούν οι Τουρκοκύπριοι και

η ψευδοκυβέρνησή τους ως ισότιμοι και αναγνωρισμένοι συνομιλητές, να ρίξουμε και το «κακό» παιδί της γειτονιάς στο παιχνίδι, την Τουρκία, να απαιτήσει να εγγυηθεί την τουρκοκυπριακή κοινότητα ενώπιον όλων. Εξ άλλου, σε αυτό αποσκοπεί όλο αυτό το παραμύθι της συνόδου. Όχι στο να αναδείξει την Τουρκία ως υπαίτιο της εισβολής και κατοχής, αλλά στο να της αναγνωριστεί ο ρόλος της στο νησί. Ξανατονίζει ο απλός καφετζιής του χωρκού ότι όλα αυτά γίνονται εν μέσω παραβιάσεων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στη θαλάσσιά της περιοχή, κατά τη διάρκεια «πομπωδών» δηλώσεων από τους εκπροσώπους του Αττίλα για το φυσικό αέριο και την εκμετάλλευσή του, όταν πλέον η σύμπλευση Ερντογάν-Ακιντζί είναι πέρα για πέρα οφθαλμοφανής, όταν η κυβέρνηση της Τουρκίας με την ανοχή του κόσμου σφαγιάζει Κούρδους, λοιπές μειονότητες, κλείνει ΜΜΕ και εισβάλλει στη Συρία για να υποστηρίξει ξεκάθαρα τις ακραίες ομάδες και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά της. Από την άλλη, οι τεράστιοι πολιτικοί αναλυτές της όποιας λύσης το μόνο που έχουν να πουν είναι ότι η Τουρκία είναι παντοδύναμη και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις και δεν βλέπουν ότι μια λύση ομοσπονδίας κατοχυρώνει τα συμφέροντα των ακραίων ισλαμιστών στο νησί και το μετατρέπουν και επίσημα πλέον σε μία ακόμη επαρχία της Άγκυρας. Και οι παθιασμένοι καφενόβιοι συζητούν για το ότι η Μόρφου δικαιωματικά ανήκει στους Τούρκους επενδυτές και ότι η πολιτογράφηση των εποίκων προχωρά ενάντιά μας, εάν δεν λυθεί το Κυπριακό μέχρι το τέλος του 2016. Ας μοιράσουν και τα προσφυγικά τους σπίτια τότε με πολιτική ισότητα, ας τους δώσουν και τα υπνοδωμάτιά τους και ας πάρουν μόνο την τουαλέτα για να κάνουν την ανάγκη τους, εάν τους το επιτρέψει ακόμη κι αυτό φυσικά η τουρκική ψευδοκυβέρνηση με τις παράλογες απαιτήσεις της, εις το όνομα μίας κάποιας, ανύπαρκτης πλέον, μειονότητας. Γιατί εάν δεχτούμε ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι ο Ακιντζί, ο Ερτουγρούλογλου και ο Οζγκιουργκιούν, την έχουμε πατήσει.

Εάν επισκεφτείς τη Γερμάνια, ένα από τα πράγματα τα οποία θα σου κινήσουν το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίζεται το θέμα της ιστορικής μνήμης. Μπορεί η Γερμανία της Μέρκελ να μη μας είναι ιδιαίτερα συμπαθής, όμως ο τρόπος με τον οποίον διαχειρίζεται τις αμαρτίες και βαναυσότητες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι εντυπωσιακός. Δεν υπάρχουν μνημεία αφιερωμένα στους νεκρούς μιας εγκληματικής περιόδου, η χρήση συμβόλων που παραπέμπουν στον εθνικοσοσιαλισμό απαγορεύεται αυστηρώς, ενώ ακόμα και στα παλαιοπωλεία η σβάστικα, η οποία κοσμεί διάφορα αντικείμενα εκείνης της εποχής, κρύβεται με ιδιαίτερη επιμέλεια. Σίγουρα, εάν γινόταν οποιαδήποτε προσπάθεια ανέγερσης μνημείου ή προβολής της εν λόγω περιόδου ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, θα προκαλούσε, δικαιολογημένα, τρομερές αντιδράσεις. Διανύουμε μια περίοδο που οι κυβερνήσεις οφείλουν να αναγνωρίσουν τα λάθη και τις εγκληματικές αμέλειες που έχουν πράξει στο παρελθόν. Η Ολλανδία, η Γαλλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι περήφανες για την αποικιοκρατική τους ιστορία. Αντίθετα, οφείλουν να την αποτάξουν, αφού οι συνέπειες του αμαρτωλού παρελθόντος τους χτυπούν συνεχώς την πόρτα τόσο των ιδίων, όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, με τη μορφή του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Υπάρχει όμως και ένα «βασίλειο» το οποίο, με μια αισχρή και αναίτια ναρκισσιστική συμπεριφορά, αρνείται να αποτάξει και να απολογηθεί για το αμαρτωλό του παρελθόν, αλλά αντίθετα το προβάλλει και μάλιστα οργανώνει τα πρώην θύματά του σε διεθνείς ομάδες, που μοιάζουν με τραγελαφικά «group therapy». Και, όπως είναι λογικό, αναφερόμαστε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τον ηγέτη των καταπιεστών, που εν έτη 2016 ακόμη θεωρεί τον εαυτό του αυτοκρατορία, παρά το γεγονός πως το οικοδόμημά του έχει ξεκινήσει σιγά σιγά να αποσταθεροποιείται και να ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Αφορμή για τα εν λόγω πικρόχολα σχόλια είναι η πρόσφατη ανέγερση μνημείου στο ΗΒ, αφιερωμένο στους πεσόντες Άγγλους στρατιώτες κατά την διάρκεια του… «Εmergency of Cyprus». Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές όλων όσων πεθαίνουν, από όπου και αν προέρχονται. Όμως, η ανέγερση μνημείου αποτελεί μια φρικιαστική πρακτική τη στιγμή που ακόμα και σήμερα μπορείς να περπατήσεις στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθίας. Που ακόμα υπάρχουν ζωντανοί με έντονα σημάδια βασανιστηρίων χαραγμένα στην ψυχή και στο σώμα τους, τα οποία ουρλιάζουν σε κάθε τους αφήγηση. Που ακόμη και σήμερα παιδιά και γέροι κάθε 1η του Απρίλη αφήνουν ένα λουλούδι στον τάφο του απανθρακωμένου Γρηγόρη και του απαχονισθέντα, αμούστακου Ευαγόρα. Αυτό όμως το οποίο με τρομάζει περισσότερο είναι πως κάποιοι από «εμάς» θα το σχολιάσουν θετικά, θα το δουν ως μια ιστορική πραγματικότητα και ίσως να καταθέσουν και ένα στεφάνι. Όπως θα έκαναν, φαντάζομαι, και στους νεκρούς αλεξιπτωτιστές των SS στην Κρήτη, των αξιωματικών του Μπατίστα στην Κούβα και των νεκρών Τούρκων στρατιωτών του 1974. Ολόκληρη η Κύπρος αποτελεί μνημείο της αποικιοκρατικής βαρβαρότητας, που μέχρι σήμερα βασανίζεται από τον τρόπο με τον οποίον έχουν ασελγήσει στο σώμα της. Και ορισμένοι από εμάς παραμένουν τα θύματα ενός μεσαίωνα, τον οποίον αρνούνται ετσιθελικά να κατανοήσουν και να αποτάξουν.

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

Εκ των αντιθέτων η αρμονία

Του Α.Χ.

Έρωτας ή Θάνατος

Ἔρως δ’ ἐτίναξέ μοι φρένας1

Ταφή νεαρού ζευγαριού σε στάση εναγκαλισμού. Κατά τους αρχαιολόγους, πρόκειται για συνταρακτικό εύρημα, ενώ η ταφή είναι ίσως η αρχαιότερη που έχει βρεθεί (3800 π.Χ.). Αποκαλύφθηκε στη θέση Ξαγκουνάκι, στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα στον Διρό. Έρωτα ανίκητε στη μάχη, Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από ’σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις. Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό, συ π’ ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ’ όλους τους μεγάλους νόμους. Σοφοκλή «Αντιγόνη» Από τη «Θεογονία» του Ησίοδου2 και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή3 μέχρι τους «Ύμνους των θείων ερώτων» του Συμεών του Νέου του Θεολόγου και από τον «λυσιμελή πόθο» του Αρχίλοχου και τους στίχους του Πίνδαρου και της Σαπφούς μέχρι τον Καβάφη και τον Εγγονόπουλο, ο ελληνικός κόσμος θα επεξεργαστεί με ιδιαίτερη επιμονή το θέμα του έρωτα. Το πολύχρηστο ρήμα ἔραμαι («ερωτεύομαι, αγαπώ με πάθος») θα γίνει ο δαίμων διαμεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων στον Πλάτωνα4 και «όντως έρως» στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, αλλά και «Θείος έρωτας» στο «Γνώθι σ’ αυτόν» του Αγ. Νεκταρίου5, που εκδηλώνεται ως o άπαυστος πόθος για το Θείο μέσα στην αλληλοπεριχώρηση Θεού και ανθρώπων. Η μεταβολή του γενετήσιου ενστίκτου σε έρωτα δεν θα καθορίσει μόνο την υπερβατική του βάση, αλλά και το θεμελιώδες κριτήριο προς τις συνθήκες ανθρωποποίησης, προσδίδοντάς του μια βαθύτερη πολιτισμική και κυρίως υπαρκτική σημασία, καθώς οι σχέσεις των ανθρώπων θα προσδιορίζουν την καθ’ αυτή μετάβαση προς το ενδεχόμενο της ζωής. Από μια τέτοια αντίληψη, η προοπτική του εν έρωτα ανθρώπειου βίου, μιας δηλαδή καθημερινότητας που θα εκφράζεται μέσα από την αμοιβαιότητα σχέσεων, θα αποτελέσει το «πρώτο κινούν» για την πληρότητα της ζωής. Η άμετρη άντληση εαυτού μέσα από τον άλλον, ο χορός των συναισθημάτων, η έκρηξη αφοβίας μπροστά στην ψυχική απογύμνωση, η έκπληξη μπροστά στη διατήρηση του αισθήματος της άχρονης πρώτης φοράς, η

ψηλάφηση των μύχιων επιθυμιών, η εκμάγευση της αυτοπροσφοράς, η άφθορη ορμή για συν-ουσία, η άρρηκτη γεωμέτρηση του πόθου, η μεταμόρφωση σε «συν-ένωση με την αντι-κείμενη μοναδικότητα του άλλου», η αλόγιστη μέθη θα δώσουν στον έρωτα το άλλοθι για την υπέρβαση του εαυτού και την εμμονική διατήρηση του υποστασιακού δεσμού με τον άλλον. Μέσα σ’ αυτήν την ερωτική αποκάλυψη, ο ελληνικός κόσμος θα απεκδυθεί πολύ νωρίς τη γενετήσια καθήλωσή του και θα επεκταθεί σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, εξανθρωπίζοντας τον πρωτογονισμό και την αγριότητα των μύθων. H αρχέγονη αυτή δημιουργική δύναμη, που δεν υπόκειται στις διακυμάνσεις του χώρου και του χρόνου, δείχνει να ικανοποιεί απόλυτα την αισθητηριακή του εποπτεία και θα μετουσιωθεί σε στοιχειακό όρο, όχι μόνο της ανθρώπινης φύσης και του κοινωνικού «γίγνεσθαι», αλλά και της τέχνης. Σε μια τέτοια συνθήκη, ο έρωτας εμφιλοχωρεί ως «αιτία» ύπαρξης του κόσμου και ρυθμιστής της ανθρώπινης μοίρας, ενώ το ενδεχόμενο η ίδια η «ελευθερία» να διαλέγεται ετυμολογικά και νοηματικά με τον έρωτα («παρά το ελεύθειν όπου ερά τις», ελεύθω = έρχομαι, πορεύομαι / ερώ = αγαπώ ≈ έρως) εξακολουθεί να διχάζει αλλά και να αντικατοπτρίζει τη σημασία του έρωτα στα συμφραζόμενα του πνεύματος της κλασικής εποχής. Αν η αρχαία αντίληψη τοποθέτησε τον έρωτα στον πυρήνα του ελληνικού κοσμοσυστήματος, το ίδιο θα κάνει και ο Χριστιανισμός που ακολούθησε, διατηρώντας την ερωτική συντροφικότητα ως πρωτογενή και θεμελιώδη ανθρώπινη λειτουργία. Στο ορθόδοξο ήθος, ο έρωτας παίρνει μια καινούργια σημασία αλλά και μια βαθύτερη πνευματικότητα, καθώς θα γίνει δώρο Θεού [«ο Θεός τους έρωτας τούτους εγκατέσπειρε» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)], ώστε ο άνθρωπος να καταξιώνεται και να συμπληρώνεται τη στιγμή που η άμεση ταύτιση της ερωτικής με την πνευματική ζωή δείχνει το γεγονός του έρωτα να λειτουργεί και ως εφαλτήριο για την αγάπη προς τον Θεό. Η διοχέτευση του ερωτικού στοιχείου στην ορθοδοξία θα κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του ανθρώπου για να ενωθεί με το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται, κερδίζοντας έτσι τη δική του οντολογική πληρότητα.

Η άκρως ομόθυμη σύγκλιση και θαυμαστή συνένωση που σηματοδοτείται από το «έσονται οι δύο εις σάρκα μία» (Εφεσ. ε 31, Ματθ. ια 28) θα δείξει γλαφυρά την ένταση και την ξεχωριστή δύναμη της σχέσης που πρέπει να συνδέει το αντικείμενο με το υποκείμενο και το πνεύμα της αναγεννητικής αναβάθμισης που προκύπτει από τη βίωση του αυθεντικού ευαγγελικού μηνύματος, ενώ η εστίαση προς το πρόσωπο του Ιησού θα συγκροτήσει τον Θείο Έρωτα. Διαπνεόμενος από τον Θείο Έρωτα, ο άνθρωπος αγαπά πρώτα «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας του» τον Θεό (πρβλ. Λουκ. 10,27) και κατ’ επέκταση ολόκληρη τη δημιουργία, κατά τον τρόπο του «ου ζητεί τα εαυτής» («δεν ζητά ανταπόδοση») [Απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 13,5)]. Tο βαθύτερο πνεύμα αλλά και η συλλογική εμπειρία που διατρέχει τη σχέση του χριστιανικού ορθόδοξου ήθους και της ελληνικής σκέψης με τον έρωτα δείχνει να βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των σύγχρονων περιπτωσιολογικών ψυχοδομών που επιβάλλουν τη ρητή διάκριση του έρωτα και αγάπης. Η εξαντικειμενίκευση του έρωτα, που θα καλλιεργηθεί μακριά από τον ελληνικό κόσμο, αλλά και που θα παρεισφρήσει στον ελληνικό χώρο μαζί με την αμετροέπεια των ψυχαναλυτικών θεωριών, θα αποδομήσει πλήρως την αγαπητική ενέργεια του έρωτα, υποκαθιστώντας τη με μια συγκυριακή ηδονοθηρική ονειροπόληση που θα ονομάσει «έρωτα» και μια σύνθετη υποκειμενική έλξη που θα ονομάσει «αγάπη». Ο αυθαίρετος διαχωρισμός του έρωτα και της αγάπης, υποστηριζόμενος εξελικτικά από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα του ρομαντικού κινήματος του 18ου αιώνα μέχρι την προηγμένη εκδοχή της ρηχής εργαλειοποιημένης παραφιλολογίας των ημερών μας, θα αποτελέσει και τη σοβαρότερη ένδειξη του κατάφορου εκφυλισμού της ερωτικής εμπειρίας και της αποσύνδεσής της από τον τρόπο της ζωής. Η μετάπτωση του έρωτα, είτε σε κεραυνοβόλα, φλογερή και παρορμητική πρόσβαση του ανθρώπου στη σεξουαλικότητα είτε σε εκχυδαϊσμένη ηδονιστική εκδοχή ατομικής ή κερδοσκοπικής επιθυμίας είτε ακόμα και σε εκμαγείο επιστημονικής ανάλυσης στα εργαστήρια των βιολόγων και των νευρολόγων, δεν αποτελεί παρά τη βαθιά και βιωματικά χωνεμένη αποξένωση από τον «αγαπητικό έρωτα της καθ’ ημάς Ανατολής».

1. Σαπφώ, απόσπασμα 4: «Ἔρως δ’ ἐτίναξέ μοι φρένας / ὡς ἄνεμος κατ’ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων». Μετάφραση: «Ο Έρωτας μου συντάραξε τα μυαλά, όπως ο άνεμος που πέφτει πάνω στις βαλανιδιές κατεβαίνοντας από το βουνό». 2. «ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ’· αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ ἀθανάτων οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου, Τάρταρά τ’ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης, ἠδ’ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι, λυσιμελής, πάντων τε θεῶν πάντων τ’ ἀνθρώπων δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν» (Ησιόδου «Θεογονία» 116-122). 3. Με αυτόν τον στίχο αρχίζει το γ’ στάσιμο (στ. 781-805) της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή: «Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήνεσι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς· καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεῖς οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων. ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν. σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους φρένας παρασπᾷς ἐπὶ λώβᾳ, σὺ καὶ τόδε νεῖκος ἀνδρῶν ξύναιμον ἔχεις ταράξας· νικᾷ δ᾽ ἐναργὴς βλεφάρων ἵμερος εὐλέκτρου νύμφας, τῶν μεγάλων πάρεδρος ἐν ἀρχαῖς θεσμῶν». 4. «Συμπόσιον» του Πλάτωνος 212d8-214b7: «Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ τε καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι». Μετάφραση: «Αυτά, λοιπόν, Φαίδρε κι εσείς οι άλλοι, μου είπε η Διοτίμα, και με έπεισε κι εμένα. Έχοντας πειστεί, προσπαθώ να πείσω και τους άλλους ότι για την απόκτηση αυτού του αγαθού [την αληθινή αρετή και την αθανασία] δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος βοηθός για την ανθρώπινη φύση από τον Έρωτα». 5. Από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αυτόν»: Κεφάλαιο Γ’, «Περί Αγάπης, περί Θείου έρωτος».

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΧΟΛΙΟ

ΠΑΙΔΕΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η δυστυχία να ζεις στην κατεχόμενη Κύπρο Πολλοί από μας απελπίζονται όταν, στην προσπάθειά τους να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και να συζητήσουν για την κατοχή και εναλλακτικές προτάσεις πολιτικής στοχοθεσίας (εκτός από τη «βιώσιμη, λειτουργική» υποδούλωση στην Τουρκία την οποία «διαπραγματεύεται» η πολιτική ηγεσία του τόπου), βρίσκονται αίφνης να εμπλέκονται σε συζητήσεις με θέμα τον διχασμό της δεκαετίας 1960-1974. Αντί το θέμα συζήτησης να είναι «πώς απελευθερώνεται η Κύπρος από την κατοχή», αρχίζει μια ατέρμονη συζήτηση με θέμα τον Μακάριο, την ΕΟΚΑ Β’, τον Γρίβα, η οποία πολιτικά είναι αδιέξοδη και οδηγεί στην απελπισία. Δεν βλέπουμε το «τώρα», αλλά συζητούμε παθιασμένα για τον Μακάριο και την ΕΟΚΑ Β’. Το μόνο θετικό είναι ότι πλέον δεν υπάρχει ένοπλη βία μεταξύ των αντιμαχομένων απόψεων. Πάμε παρακάτω. ΠΡΕΠΕΙ να πάμε παρακάτω. Η ιστορική διερεύνηση της δεκαπενταετίας μέχρι το 1974 είναι πολύ σημαντικό να γίνει. Στην πραγματικότητα, πέρα απο μαρτυρίες και μέτριας ποιότητας δημοσιογραφικές μελέτες, δεν έχει γραφεί η ιστορία της περιόδου ή της ΕΟΚΑ Β’ ή του ενωτικού κινήματος. Το πολιτικό ζήτημα όμως σήμερα δεν είναι ταυτόσημο με την Ιστορία. Πολιτική και Ιστορία είναι δύο εντελώς διαφορετικά πεδία ανθρώπινης δράσης. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα το οποίο προσωπικά θεωρώ μείζον, διότι πιθανολογώ ότι είναι ένα από τα κύρια αίτια τα οποία σφραγίζουν την πολιτική

αμηχανία των τελευταίων 40 χρόνων. ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ; Θα μου πείτε: Έγινε η εισβολή και πέθανε (ή πήγε για τον αιώνιο περίπατο). Όμως, η ιστορία άλλων απελευθερωτικών κινημάτων (π.χ. του ιρλανδικού), αλλά και η μεταποικιακή Ιστορία γενικότερα δεν καταγράφει τέτοιους αιφνίδιους θανάτους. Να μην ξεχνούμε ότι για την πλειοψηφία των Ελλήνων, και στις δύο παρατάξεις της ενδοκοινοτικής σύγκρουσης, το ζήτημα δεν ήταν αν το αίτημα είναι η Ένωση, αλλά το ΠΩΣ πάμε στην Ένωση. Σφαζόμασταν δέκα χρόνια μεταξύ μας. Μετά έγινε η εισβολή. Η πολιτική σύγκρουση έκτοτε έχει την αλλοτριωμένη μορφή: ΝΑΙ στην ΔΔΟ - ΟΧΙ στη ΔΔΟ. Η πλευρά του «ΟΧΙ» έχει ένα μεγάλο πολιτικό κενό στη σκέψη και στην πράξη: Τι οραματίζεται και τι στόχο έχει. Ίσως αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί. Γιατί απελευθερωτικό κίνημα χωρίς στόχο δεν νοείται. Πέραν του ΟΧΙ, αναζητούμε το ΝΑΙ, δηλαδή το όραμα. Υ.Γ.: Αν η κυρίαρχη «τάση» στην παράταξη του «ΟΧΙ» επιζητεί μια καλύτερη Ζυρίχη, ίσως είναι καιρός να το δηλώσει. Χάρη Ν. Σπανού Αύγουστος 2016

Σιωπηλός Μάρτυς ή Rear Window

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Άτιμη προσφυγιά Το 1920 η Σάνο, σε ηλικία 10 χρόνων, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Η Σάνο είναι Ελληνίδα Πόντια γεννημένη σε ένα χωριό κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Ήταν και αυτή, μαζί με την οικογένειά της, θύμα της θηριωδίας των Τούρκων ενάντια στους Έλληνες του Πόντου, σε μια περίοδο που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Ποντιακή Γενοκτονία (1915-1923). Εβδομήντα χρόνια μετά, μαζί με την κόρη της, αποφασίζει να επιστρέψει στην Τουρκία για να βρει το χωριό και το σπίτι που μεγάλωσε. 50 χρόνια μετά που η Σάνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της, με ακριβή χρονολογία το 1974, πολλοί Κύπριοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν και αυτοί τα σπίτια τους ένεκα και πάλι της θηριωδίας των Τούρκων στρατιωτών, που αποφάσισαν να εισβάλουν στο νησί χωρίς καμιά δικαιοδοσία και να σκοτώσουν, να βιάσουν, να λεηλατήσουν και στο τέλος να κατακτήσουν το 37% περίπου του εδάφους. Το 2003, μετά από απόφαση που πάρθηκε από τον πρόεδρο της ΚΔ και τον κατοχικό ηγέτη, έχουμε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Όπως η Σάνο αποφασίζει να πάει να βρει το χωριό και το σπίτι της, έτσι και στην Κύπρο αρκετοί από τους πρόσφυγες έχουν την ευκαιρία, μετά από σχεδόν 40 χρόνια, να πάνε ξανά να δουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Αρκετοί βρίσκουν τα σπίτια τους, στα οποία κατοικούν πλέον Τούρκοι έποικοι ή και Τουρκοκύπριοι. Άλλα σπίτια απλώς δεν υπάρχουν. Πολύς ο πόνος, αμέτρητα τα γιατί. Σήμερα, 42 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, το Κυπριακό παραμένει άλυτο, με την Τουρκία να παρουσιάζεται αδιάλλακτη και με έντεχνους τρόπους να προσπαθεί να προσαρτήσει τα κατεχόμενα εδάφη μας. Δεν φτάνουν όμως οι συχνές προκλητικές δηλώσεις Τούρκων και Τ/κ αξιωματούχων, έχουμε και κάποιες «δικές μας» φωνές που δυστυχώς μετατρέπονται στα πιο πετυχημένα όργανα της τουρκικής προπαγάνδας. Η κυρία Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, πρώην υπουργός Εξωτερικών, αποφασίζει να ζητήσει συγγνώμη από τους Τ/κ για τις σφαγές που κάποιες ομάδες Ε/κ είχαν διαπράξει στις 14 Αυγούστου 1974 σε βάρος Τουρκοκυπρίων.

Χωρίς να επεκταθούμε, απλώς θα θέλαμε να αναφέρουμε στην κυρία Μαρκουλλή πως τη μέρα εκείνην πραγματοποιήθηκε και η δεύτερη εισβολή από τους Τούρκους. Επίσης, κυρία Μαρκουλλή, την επομένη το πρωί εκείνης της ημέρας αγνοείται στο πεδίο της μάχης ο Τάσος Μάρκου. Έκτοτε παραμένει αγνοούμενος. Φυσικά και είναι έγκλημα, κυρία Μαρκουλλή, οι δολοφονίες αθώων απ’ όπου κι αν προέρχονται. Βάλτε, όμως, τον νου σας να δουλέψει και αναλογιστείτε τι συνέπειες μπορεί να έχουν δηλώσεις τέτοιου τύπου και βαθμού. Καθώς δεν είχε περάσει το σοκ από τα γραφόμενα της κυρίας Μαρκουλή, πέφτει το μάτι μας σε άρθρο της κυρίας Μαριλένας Ευαγγέλου στην εφημερίδα Πολίτης. Η κυρία Ευαγγέλου μάς περιγράφει την ξενάγηση που της έκαναν στο κατεχόμενο από τους Τούρκους ξενοδοχείο DOME στην Κερύνεια, ιδιοκτησίας του κυρίου Κώστα Κατσελλή πριν την εισβολή. Αυτό, λέει, που της έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ένα άθικτο κρυστάλλινο δοχείο το οποίο περιείχε κονιάκ. Ευθέως ο Τ/κ «ιδιοκτήτης» τής είπε πως είναι το κονιακ του κυρίου Κατσελλή, όπως το είχε αφήσει τότε, πριν τον αναγκάσουν να εγκαταλείψει τις περιουσίες του. Έλεος, κυρία Ευαγγέλου, εδώ κατέχουν παράνομα τα σπίτια και τις περιουσίες μας, τόσοι άνθρωποι είναι ακόμη αγνοούμενοι, χιλιάδες είναι πρόσφυγες και εσείς τονίζετε ότι ο καλός Τ/κ «ιδιοκτήτης» έχει κρατήσει άθικτο το κονιάκ του Ε/κ «πρώην» ιδιοκτήτη; Αν είναι ποτέ δυνατόν. Βλέπετε, οι Τούρκοι έχουν να «παινεύονται» για τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων όπως των Αρμενίων, των Ποντίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Ζήσαμε και εμείς από πρώτο χέρι τούτη τη βαναυσότητα. Τα εγκλήματα των Τούρκων είναι τεράστια και όσον αφορά τη δικιά μας πατρίδα, δεν ακούσαμε ούτε μία φορά συγγνώμη. Σήμερα, όταν λέμε πως ο κάθε πρόσφυγας πρέπει να επιστρέψει στον τόπο του, το εννοούμε. Η κάθε Σάνο έχει το δικαίωμα να ζήσει στο σπίτι που μεγάλωσε. Ο κάθε Κύπριος έχει το δικαίωμα να επιστρέψει. Εμείς θα παραμείνουμε σταθεροί, μέχρι την τελική δικαίωση.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

Επειδή το «Αποσιωπηθείσα Ιστορία» δεν μας «γέμισε» και επειδή ένας άνδρας της εμβέλειας του Δημήτρη Χριστόφια οφείλει να προκαλεί «σεισμούς», αποφασίσαμε να προτείνουμε νέους τίτλους για το πόνημα (θα πονέσει) του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ασφαλώς, δεν περιμένουμε να αλλάξει ο τίτλος της πρώτης έκδοσης, οπότε θα καταθέσουμε μερικές προτάσεις σε αυτήν τη στήλη, με την ελπίδα να μας κάνει την τιμή ο αλησμόνητος, φανταστικός κύριος Χριστόφιας και να «στολίσει» τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του ή ακόμα και μια νέα του «μαρτυρία» με τους παρακάτω τίτλους: 1. Ο Αγών μου ή Mein Kampf: Τι πιο συμβολικό από το να δώσει στο βιβλίο του τον τίτλο που έδωσε ο Αδόλφος Χίτλερ σε μια έκδοση που άφησε εποχή. Άλλωστε, ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. 2. Θεία Κωμωδία-Κόλαση: Ο τίτλος του πρώτου βιβλίου της Θείας Κωμωδίας του Δάντη Αλιγκιέρι θα φέρει στο μυαλό των αναγνωστών ένδοξες στιγμές από τη θητεία του Δημήτρη Χριστόφια στο Προεδρικό. 3. Έγκλημα και τιμωρία: Ασφαλώς, στον τίτλο αυτόν θα μπορούσε να παραλειφθεί η δεύτερη λέξη, όμως, ως γνωστόν, ο κύριος Χριστόφιας κατέχει ένα περίεργα μαύρο χιούμορ. Ας το χρησιμοποιήσει. 4. Ο Ηλίθιος... 5. Βίος και Πολιτεία του Δημήτρη Χριστόφια: Απορούμε πώς δεν το σκέφτηκε. Θα έσπαζε ταμεία. 6. Το ημερολόγιο ενός τρελού: Χωρίς σχόλια. 7. 2008: Μια παραλλαγή του «1984» του Τζορτζ Όργουελ θα ήταν επιτυχής. 8. Οι Δαιμονισμένοι: Σαν ένας νέος Ντοστογιέφσκι θα περιέγραφε άψογα τα κομματικά στελέχη του ΑΚΕΛ κατά τη διάρκεια της θητείας του και ειδικότερα μετά την τραγωδία στο Μαρί. 9. Το Φούξια Βιβλίο του Δημήτρη Χριστόφια: Ουψ. Αυτό εκδόθηκε. Εννιά, ναι. Όχι δέκα. Και επειδή η ζωή του πάνσοφου αυτού ανδρός θα γίνει και ταινία οσονούπω, η στήλη προτείνει και τίτλους ταινιών, χωρίς σχόλια και με όλο τον σεβασμό προς το πρόσωπό του. Καλό γράψιμο, Πρόεδρε... 1. Εγώ, αυτός και ο Χριστόφιας. 2. Ο μεγάλος δικτάτορας. 3. Στη φωλιά του κούκου. 4. ΑΚΕΛικός (ή Τιτανικός). 5. Ψυχώ.

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

Χορεύοντας με τους Ντάλτον

Του Ξένιου Μεσαρίτη

Οι παιδικοί μας ήρωες Τερμάτισε, άρπαξε τη γαλανόλευκη, τη φίλησε, γονάτισε πάνω της, χωρίς να έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τι είχε καταφέρει. Έβγαλε και τα παπούτσια της και έτρεξε ξυπόλητη μέσα στο κατάμεστο γήπεδο, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία. Ακόμη δεν είχε αντιληφθεί ακριβώς τι είχε πετύχει εκείνα τα πενήντα δύο δευτερόλεπτα και ογδόντα δύο δεύτερα του δευτερολέπτου. Η Φανή Χαλκιά, μετά την κούρσα των τετρακοσίων μέτρων μετ’ εμποδίων, συγκλόνισε όλη την Αθήνα τον Αύγουστο του 2004. Παρακολουθώντας, τότε δεκατεσσάρων χρόνων, από το ΡΙΚ την κούρσα, βλέποντας τη Φανή, απλώς κατέβηκα γρήγορα από το σπίτι και ξεκίνησα να τρέχω από τον ενθουσιασμό μου. Ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς με έκανε να τρέξω χωρίς σταματημό από τους Αγίους Ομολογητές προς το σπίτι της γιαγιάς μου στην Παλλουριώτισσα, για να προλάβω εκεί την απονομή του χρυσού μεταλλίου και τη γλυκιά μελωδία του Μάντζαρου και να το μοιραστώ με τον μακαρίτη τον παππού μου. Πραγματικά και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, που έχει διαφανεί τι έχει αφήσει πίσω της η διοργάνωση των αγώνων της Αθήνας, μετά από τόσα περιστατικά χρήσης αναβολικών, ανακάλυψης της ύπαρξης κυκλωμάτων που ουδεμία σχέση έχουν με το ολυμπιακό ιδεώδες, ακόμη όταν θυμάμαι εκείνην την κούρσα των τετρακοσίων μέτρων, ανατριχιάζω με τη χαρά που μας έδωσε η Φανή στα είκοσι πέντε της χρόνια. Στην τελική, όμως, γιατί τόση χαρά; «Εθνική υπερηφάνεια»; Βλέποντας την κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο, είναι λογικό να ασχολούμαστε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις όποιες επιτυχίες των αθλητών μας; Αφού όλα αυτά είναι άρτος και θεάματα, όπως και το ποδόσφαιρο που είναι το νέο «όπιο του λαού», και δίνουν την ευκαιρία στους ισχυρούς να παραπλανούν τους λαούς με ανούσια ζητήματα, ώστε

να επιτύχουν εδραίωση της κυριαρχίας τους. Σε σχόλια στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης κτλ. κατακρίνονται οι όποιοι πανηγυρισμοί μετά τα χρυσά των Κορακάκη, Πετρούνια και Στεφανίδου. Τι αθάνατες ελληνικές ψυχές, εθνικές υπερηφάνειες και πράσινα άλογα; Όντως, μπορεί να είναι εύλογα τα ερωτήματα και τοποθετήσεις σαν αυτές.

Ωστόσο, σε έναν τόπο του οποίου ο λαός νιώθει αδικημένος και προδομένος καθημερινά από τους ταγούς που τον διοικούν, από τη νοοτροπία που επικρατεί στην καθημερινότητά του, οι επιτυχίες αθλητών του είναι ένα αποκούμπι. Από τον Τσικλητήρα και τον Λούη, τον Γκάλη, την Πατουλίδου και τη Χαλκιά μέχρι την Κορακάκη και τον Πετρούνια, την Εθνική του 2004, τούτου του λαού λίγες φορές του δόθηκε η ευκαιρία στην ελπίδα ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα και να πετύχει αξιοπρεπώς. Κάθε φορά που βλέπει έναν άνθρωπο που μετέχει στην ίδια πολιτισμική οντότητα μαζί του να φτάνει στο ολυμπιακό βάθρο, έναν αδελφό του που μοιράζεται τα ίδια πάθη και απογοητεύεται κάθε μέρα από τους ίδιους ανθρώπους, που γιορτάζει και λυπάται με τον ίδιο τρό-

πο, με Βαμβακάρη ή με Τσιτσάνη, μπορεί να ελπίζει. Πέραν της χαράς που σκορπίζεται με την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, σκορπίζονται και κατανικούνται και οι θεωρίες που δημιουργούν τη ματαιοδοξία του λαού μας όσον αφορά το πόσο αδύναμοι είμαστε ως λαός και τον σχεδόν ακατανίκητο «συσχετισμό δυνάμεων», αφού ένα δικό μας παιδί, από τούτους τους τόπους, κατάφερε και νίκησε Αμερικές, Αγγλίες, Ρωσίες Κίνες, δηλαδή τους υπόλοιπους αθλητές όλων των ισχυρών του πλανήτη που απασχολούν τον καθημερινό μας διάλογο. Στην πορεία μέχρι το βάθρο εμπεριέχονται όλες οι θυσίες και υπερπροσπάθειες που έγιναν για να φτάσουν μέχρι εκεί και γι’ αυτό, ανεβαίνοντας στα βάθρα των μεταλλίων, μοιάζει σαν να τραβάνε μαζί τους τον καθένα μας, δείχνοντάς μας τον κόπο και την επιμονή που χρειάζεται για να υπερβούμε τη ματαιοδοξία και την παρακμή μας. Ακόμη προσπαθώ να αντιληφθώ πόση δυναμική έδωσε εκείνο το απόγευμα η Φανή Χαλκιά και τι φωτεινά παραδείγματα αποτελούν οι ολυμπιονίκες μας σήμερα και πόσο τους χρειάζεται ο λαός, σε μια σχέση αυτοτροφοδοτούμενη, όπου χωρίς τον λαό δεν θα είχε το ανάλογο αντίκρισμα η επιτυχία τους. Κάθε φορά που στέφεται ένας Έλληνας ολυμπιονίκης, η ταλαιπωρημένη ψωροκώσταινα βλέπει τον λαό της να δοξάζει ένα άξιο παιδί της και σιγά σιγά ξεθαρρεύει, τινάζει τα κουρέλια της και συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο της, αγνοώντας, έστω για λίγο, όλες τούτες τις γεμάτες μικρότητα φωνές που για πολλούς λόγους αηδιάζουν με αυτούς τους τεράστιους άθλους. Έχουν περάσει ήδη είκοσι τέσσερα χρόνια από εκείνο το θρυλικό «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο» της Βούλας Πατουλίδου, φράση που έμεινε στην ιστορία και πολύ πιο περίτεχνα και λακωνικά εμπεριέχει όλα όσα έγινε απόπειρα να εννοηθούν πιο πάνω.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Χριστίνα ή Θάνατος

Του Χρίστου Πέτρου

Η κωλοφάνεια του Κυπριακού: Από το Στρινγκ στο Μπραζίλιαν

Πριν μια εικοσαετία περίπου, μπήκε για τα καλά στη ζωή μας το γυναικείο μαγιό τύπου στρινγκ. Αρχικά ως εικόνα σε χαρτί, με θηλυκά εξωτικά μοντέλα τα οποία πόζαραν ημίγυμνα για τα ημερολόγια της Michelin που κοσμούσαν και κοσμούν ακόμη κάθε κατάστημα ελαστικών ή γκαράζ αυτοκινήτων που σέβεται τον εαυτό του. Μετά, στην καρδιά της δεύτερης διακυβέρνησης Κληρίδη, το στρινγκ από εικόνα ημερολογίων έμπαινε δειλά δειλά στην κυπριακή πραγματικότητα, αφού ο γυναικείος πληθυσμός στις πιο ιν παραλίες του τόπου, όπου συχνάζουν τουρίστες ξένοι και τουρίστες ντόπιοι που το παίζουν ξένοι, σε ένα άλμα χειραφέτησης και προόδου, έδειχνε δημόσια όσο το δυνατόν περισσότερο κώλο μπορούσε, επεδίωξε να γίνει όσο το δυνατόν πιο πιστό αντίγραφο των ημερολογίων της Michelin… Από τότε, μάλιστα, ο ανδρικός πληθυσμός που σύχναζε και συχνάζει στις παραλίες αυτές έχει μεταβάλει τον βιολογικό του μηχανισμό, προκειμένου να μην τον περάσουν για βλάχο, παίζοντάς το αδιάφορος στη θέαση ημίγυμνων, λουσμένων στα λάδια γυναικών που φορού-

σαν στρινγκ και περνούσαν κουνάμενες σεινάμενες από μπροστά του, και αυτός διάβαζε Τηλεώρες! Και κάπου στην καρδιά της δεύτερης διακυβέρνησης Κληρίδη, έγινε συνείδηση ότι θα συνεχίσουμε τις ζωές μας χωρίς S-300 στον τόπο και στα μαγιό μας, γιατί έτσι πρόσταζε ο εξευρωπαϊσμός της δημόσιας κωλοφάνειας στις παραλίες, ο αντιμιλιταρισμός, η λογική των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ο φεμινισμός. Όμως, τότε το μαγιό στρινγκ ηττήθηκε στην Κύπρο από αυτό το ενοχλητικό κομμάτι του λαού μας που «χαρακτηρίζεται από συντηρητισμό», κατά που λεν αυτοί που ξέρουν. Παρά το πέρασμα στο μέλλον που σημειώθηκε από την πρώτη στη δεύτερη διακυβέρνηση Κληρίδη, από το κακό παλιό στο καλό νέο, από την Κλαίρη Αγγελίδου στον Αβέρωφ επί παραδείγματι ή από τον Γιαννάκη Μάτση στον Αναστασιάδη, αυτός ο κόσμος της ενδοχώρας, ο συντηρητικός, δεν ακολούθησε και άρχισε τους αφορισμούς και τα ανέκδοτα για τα μαγιό στρινγκ: «παλιά παραμέριζες το ρούχο για να δεις λίγο κώλο, τώρα παραμερίζεις τον κώλο για να δεις λίγο ρούχο». Ανάγκασε, λοιπόν, τους εξουσιαστές να εξακολουθούν να το παίζουν πατριώτες μέχρι να αλλοτριωθεί λίγο ακόμη το πόπολο, μέχρι να αποδεχτούμε την εικόνα των ημερολογίων της Michelin ως κυπριακή πραγματικότητα, μέχρι η δημόσια κωλοφάνεια να μας γίνει συνείδηση. Έκανε όμως λάθος υπολογισμούς η εξουσία και ξαφνικά, το 2004, από τα πρώτα κιόλας μπάνια μετά την 24η Απριλίου, ακόμη και στις ιν παραλίες τα μαγιό στρινγκ ήταν εξαφανισμένα από τους κώλους των Κυπραίων. Ηττήθηκαν και υπήρχαν μόνο ως ανέκδοτα και ως εικόνες στα ημερολόγια. Κάποιοι λένε ότι τα είδαν εκείνο το καλοκαίρι του 2004 στην Αγία Νάπα. Είναι αλήθεια, φορέθηκαν, ωστόσο ήταν σε αγγλικούς κώλους, χωρίς να διευκρινίζεται αν ήταν

αντρικοί ή γυναικείοι. Το μαγιό στρινγκ και η δημόσια κωλοφάνεια διατηρήθηκε στην Κύπρο μόνο μέσω των αγγλικών κώλων. Και ξαφνικά, το καλοκαίρι του 2016, που μπαίνουμε δειλά δειλά σε ακτίνα λύσης (φευ), η δημόσια κωλοφάνεια σε κυπριακούς και όσο το δυνατόν καλοσχηματισμένους κώλους επανεμφανίζεται πιο σοφή και πεπειραμένη από την εποχή του στρίνγκ. Το ΜΠΡΑΖΙΛΙΑΝ είναι το νέο κωλοφανειακό μαγιό και είναι όπως το νέο σχέδιο λύσης, με ίδια φιλοσοφία αλλά άλλο περίβλημα και άλλο όνομα από το παλιό. Ο γυναικείος πληθυσμός της μαρτυρικής μεγαλονήσου δείχνει πιο χειραφετημένος από ποτέ με το μπραζίλιαν και έχει κατακλείσει τις παραλίες δείχνοντας κώλο με φοβερή αυτοπεποίθηση και ακομπλεξάριστα. Η στάση του αντρικού πληθυσμού της Κύπρου σε σχέση με το μπραζίλιαν δηλώνει μεν εξευρωπαϊσμό, αλλά χρειάζεται λίγη ακόμη προσπάθεια, γιατί κάποιοι ανεπίδεκτοι ακόμη επιμένουν να καυλώνουν στη θέαση γυναικών που το υποστηρίζουν. Η εξουσία ξέρει ότι η δημόσια κωλοφάνεια τύπου στρινγκ απέτυχε γιατί, όπως και το Ανάν, άφηνε εκτεθειμένο μεγάλο μέρος του κώλου και του τόπου αντίστοιχα, ήταν απότομη η επιβολή του και δεν έλαβε υπ’ όψιν κομμάτια και χαρακτηριστικά του συντηρητικού λαού μας και τώρα προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς του με κάτι πιο… μπραζίλιαν. Ωστόσο, είτε με μπραζίλιαν είτε με τάνγκα, είτε με Ανάν είτε με κάτι άλλο, ο κώλος μας είναι εκτεθειμένος. Υ.Γ.: H εξουσία καλά κάνει να γνωρίζει ότι οι Κυπραίοι σε εθνικά θέματα έχουν ακόμη στο μυαλό τους, έστω θολό, το όριο μεταξύ της κωλοφάνειας και του κωλοπιασίματος…

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ Ο τουρισμός που σκοτώνει: Από την Αίγινα στην Αγία Νάπα Το πρόσφατο δυστύχημα που σημειώθηκε σε θαλάσσια περιοχή της Αίγινας* αποτελεί τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για το τουριστικό μοντέλο που υιοθετείται και έχει ως αποτέλεσμα, εκτός από οικολογικές και πολιτισμικές γενικότερα καταστροφές, και μεγάλη σε αριθμό απώλεια ανθρώπινων ζωών. Το τουριστικό μοντέλο της καταστροφής και του θανάτου εντοπίζεται σε δύο κύρια επίπεδα: Το πρώτο είναι αυτό της έξαλλης διασκέδασης και της αλόγιστης χρήσης ποτού και ναρκωτικών, των μπαρ και των κλαμπ της αρπαχτής, των βρώμικων παραλιών που παίζουν εκκωφαντικές μουσικές, των φαστφουντάδικων, των εκδρομών από μια παραλία σε άλλη μέσα σε κάτι ρετάλια πλοιαράκια που τα έχουν βαφτίσει boat clubs και εντός τους διεξάγονται διαγωνισμοί πεολειχίας, της υπερτιμημένης σε σχέση με την ποιότητά της διαμονής σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία της κακιάς ώρας κ.ά. Αυτό το είδος τουρισμού το συναντά κανείς στην Αγία Νάπα, στη Μύκονο, στον Λαγανά της Ζακύνθου και σε άλλες διάσημες τουριστικές περιοχές, όπου συχνάζουν, εκτός από τους καταπιεσμένους νέους τουρίστες, και ντόπιοι, επίσης νέοι, κυρίως πρωτευουσιάνοι. Στις ίδιες περιοχές αλλά και σε επιπλέον μερικές ακόμη συναντά κανείς το δεύτερο πρόσωπο του τουριστικού μοντέλου της καταστροφής και του θανάτου. Είναι αυτό των ντόπιων πλουσίων, με τα εξοχικά στον Πρωταρά και την Αίγινα, που δεν έχουν αφήσει ούτε μισό μέτρο ακτογραμμής χωρίς να το πνίξουν στα μπετά και στις κακόγουστες εξοχικές τους κατοικίες, με τα ιδιόκτητα τζετ σκι που τρέχουν σαν μαλάκες και τα κότερα που τα σταθμεύουν όπου τους κάνει κέφι και για όσο τους κάνει κέφι, που αμολούν τις ακαθαρσίες τους σε όποιαν παραλία γουστάρουν και έχουν τα μεγάφωνα να παίζουν στη διαπασών, αδιαφορώντας αν μερικά μέτρα μακριά τους στην παραλία κάποιοι θέλουν ηρεμία. Κάθε καλοκαίρι, οι εφημερίδες, σε ειδήσεις των εκατό με διακοσίων λέξεων, στα ψιλά δηλαδή, γνωστοποιούν δεκάδες θανατηφόρα δυστυχήματα που γίνονται στις προαναφερθείσες περιοχές. Στη στεριά, όπου ντόπιοι και ξένοι διασκεδάζουν έξαλλα, σκοτώνονται μερι-

κές δεκάδες άνθρωποι είτε από μαχαιρώματα και ξυλοδαρμούς είτε από τροχαία με μεθυσμένους οδηγούς ή παράτολμους χειριστές τετράτροχων μηχανών είτε από υπερβολική χρήση ναρκωτικών κ.ά. Στη θάλασσα άλλοι τόσοι νεκροί από πνιγμούς, από συγκρούσεις σκαφών μεταξύ τους ή από συγκρούσεις σκαφών με λουόμενους ή δύτες κ.ά. Και φτάνει κανείς στο σημείο να διερωτηθεί τι μας προσφέρει αυτού του είδους το τουριστικό μοντέλο που πλέον μετρά έναν μεγάλο αριθμό νεκρών, πέρα από την οικολογική και πολιτισμική γενικότερα καταστροφή που επιφέρει και την οποίαν ο πολιτικός κόσμος αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όπως φαίνεται την έχει χεσμένη…

Σε ένα επίπεδο, αυτό που σίγουρα συμβαίνει είναι η εύκολη και παρασιτική παραγωγή πλούτου από τους καρχαρίες της βιομηχανίας του τουρισμού, της νυχτερινής ζωής και των μιζαδόρων που παρέχουν άδειες λειτουργίας, κλείνοντας τα μάτια σε υγειονομικούς και άλλους ελέγχους. Και μετά, για τους κοτεράτους παραθεριστές ιδιόκτητων παραθαλάσσιων κατοικιών είναι η ηδονή της επίδειξης εξουσίας, είναι η ηδονή της οικειοποίησης του δημόσιου χώρου, είτε αυτός είναι παραλία είτε θαλάσσια περιοχή είτε παραθεριστική ζώνη. Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να ξεκινήσει μια σοβαρή επιτέλους δημόσια συζήτηση για το τουριστικό μοντέλο που υιοθετείται. Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να πάψει το εύκολο οικονομικό κέρδος και η οικονομική δυνατότητα του καθενός να αποτελεί το επίκεντρο της τουριστικής στρατηγικής, γιατί πολύ απλά οι οικολογικές και πολιτισμικές καταστροφές έφτασαν

στο απροχώρητο, όπως επίσης και τα θανατηφόρα δυστυχήματα, τα οποία από χρόνο σε χρόνο πολλαπλασιάζονται. * Το θανατηφόρο δυστύχημα της Αίγινας: Στις 16 Αυγούστου στην Αίγινα ένα ταχύπλοο σκάφος-κότερο, στο οποίο επέβαιναν μια παρέα ευκατάστατων ηλικιωμένων, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και εμβόλισε ένα μικρό τουριστικό σκάφος (λάντζα), το οποίο μετέφερε κόσμο από την περιοχή της Πέρδικας στο νησάκι της Μονής. Από τη σύγκρουση έχασαν τη ζωή τους τέσσερα άτομα, επιβάτες της λάντζας, μεταξύ των οποίων και ένα κοριτσάκι μόλις 5 ετών, ενώ μερικές δεκάδες τραυματίστηκαν. Ο κυβερνήτης του ταχύπλοου, μετά τη σύγκρουση, άφησε στο έλεος του Θεού τους συνολικά 66 επιβάτες της λάντζας και έφυγε, επειδή όπως ο ίδιος δήλωσε σε κατάθεσή του: «Είχε δημιουργηθεί ρήγμα και στο δικό μου σκάφος και υπήρχε κίνδυνος να βυθιστεί». Παρεμπιπτόντως, από τα μέχρι τώρα στοιχεία, εξάγεται το συμπέρασμα ότι αν έμενε και πέταγε έστω κάποια σωσίβια στη θάλασσα, υπήρχαν αυξημένες πιθανότητες να σώζονταν ζωές. Από την πρώτη στιγμή, σύσσωμος ο καλός κόσμος που παραθερίζει στην Αίγινα, με τα κότερά τους και τα εξοχικά τους, πολλοί εκ των οποίων είναι επιφανείς πολιτικοί, έσπευσαν να θολώσουν τα νερά, προκειμένου ο 77χρονος δολοφόνος κυβερνήτης του ταχύπλοου, γόνος της γνωστής οικογενείας των Λυκουρέζων, να πέσει στα μαλακά. Άρχισαν, λοιπόν, οι κοτεράτοι και οι λεφτάδες να επικαλούνται τις βαριές ασθένειες που ταλαιπωρούν τον 77χρονο και κατά πόσον έχει νόημα να φυλακιστεί σε τέτοιαν ηλικία και άλλες τέτοιες εξυπνοβλακείες. Όπως και να ’χει, η υπόθεση πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης και μέχρι αυτήν τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, ο 77χρονος δολοφόνος Θρασύβουλος Λυκουρέζος κρίθηκε προφυλακιστέος, παρά το γεγονός ότι γίνονταν προσπάθειες να μη γίνει ούτε αυτό και να παραμείνει στο σπίτι του υπό περιορισμό. Γ.Π.

10 Φυσάει κόντρα

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

Από γωνιά στρατηγική Του Σάββα Σαββίδη

Μια κοινωνία που θεωρεί τα πάντα «οικονομία»

Ζώντας σε μία κοινότητα των πεντακοσίων κατοίκων, σε διάστημα δύο μηνών βγάλαμε πολλά συμπεράσματα για τον τρόπο αντίληψης της κοινωνίας από τη σημερινή νεολαία. Μια νεολαία που είναι εντελώς ξεκομμένη από τις ρίζες της, πνιγμένη μέσα στην καταναλωτική μανία, θεωρώντας τα πάντα «οικονομία» σε μία πλήρως ιδιωτική ζωή. Προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε από πού πηγάζουν αυτές οι αντιλήψεις, ποια πρότυπα ευθύνονται και ωθούν του σημερινούς νέους στο να θεωρούν τα πάντα «οικονομία» και την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας «πρόοδο». Υπάρχουν πολλοί πυλώνες που «βοηθούν» έναν σημερινό νέο να αντιλαμβάνεται τη ζωή με αυτόν τον τρόπο. Κατά την άποψή μας, ο βασικός πυλώνας είναι τα πρότυπα που δημιουργεί και στα οποία θέλει να μοιάσει. Δυστυχώς, ζούμε σε έναν τόπο όπου τα πάντα είναι εισαγόμενα, από την κουλτούρα μέχρι το τελευταίο πορτοκάλι. Έτσι, μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει γιατί οι σημερινοί νέοι είναι σε τέτοιαν κατάσταση. Κυριαρχεί στις αντιλήψεις τους το οικονομικό-εμπορευματικό πεδίο, το οποίο έχει μεταβάλει την ανθρώπινη ύπαρξη σε εμπόρευμα και τον άνθρωπο σε άτομο που εκπροσωπείται από ένα απόλυτο «εγώ». Πολλά παραδείγματα προκύπτουν από το πιο πάνω και βασίζονται στην αντίληψη. Ένα από αυτά είναι οι σπουδές και η εκπαίδευση. Έχει περάσει στην ιδιοσυγκρασία του νέου ότι ο λόγος για τον οποίον σπουδάζει είναι ξεκάθαρα οικονομικός, δηλαδή εύρεση δουλειάς

και οικονομική αποκατάσταση. Καμία εξερεύνηση για τους βαθύτερους λόγους της γνώσης, καμία τριβή για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής της κοινωνίας στο σύνολό της, παρά μόνο βελτίωση της ποιότητας ζωής του ατόμου μέσα από την οικονομική αποκατάσταση και την απόκτηση αφθονίας αγαθών. Εκτός από την εκπαίδευση και τις σπουδές, είναι και ο τομέας του αθλητισμού. Ένας τομέας που αντί να διαπαιδαγωγεί τη νεολαία με τις αρχές και τις αξίες της αρχαίας Ελλάδας, έγινε η μεγαλύτερη μπίζνα παγκοσμίως. Απίστευτα ποσά δαπανούνται για μεταγραφές, για διοργανώσεις, για τηλεοπτικά και ούτω καθ’ εξής. Έτσι, ένας νέος που ξεκινά να ασχοληθεί με τον αθλητισμό έχει ως μέλημά του την ανάδειξη ως αθλητή για να εξασφαλίσει τα οικονομικά οφέλη που παρέχει σήμερα ο αθλητισμός και ειδικά ο πρωταθλητισμός. Με λίγα λόγια, η επαγγελματοποίηση του αθλητισμού. Ερχόμαστε σιγά σιγά στον πιο σημαντικό τομέα που, κατά την άποψή μας, έπαιξε και θα παίζει καθοριστικό ρόλο στην υποβάθμιση της κοινωνίας και στην αποξένωση των ανθρώπων της από τις ρίζες τους. Αυτός ο τομέας είναι ο πολιτισμός και η παράδοση. Οι σημερινοί νέοι θεωρούν πολιτισμό την κατανάλωση και την απόκτηση υλικών αγαθών, καθώς και τις δυνατότητες που τους παρέχει η τεχνολογία, δίχως να κατανοούν ότι είναι μια απλή αφθονία αγαθών που τους οδηγεί στο να μεταβάλλονται σε παθητικά όντα των φαντασιώσεών τους. Όταν τους μιλάς για παράδοση, το θεωρούν κάτι οπισθοδρομικό, το οποίο δεν αφήνει τον άνθρωπο να εξελιχθεί. Αλλά, με λίγα λόγια, εννοούν ότι δεν αφήνει το άτομο να εξελιχθεί έναντι της συλλογικότητας. Δηλαδή, η ιδιωτική ζωή να διαμορφώνεται εις βάρος της συλλογικής και δημόσιας. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, δεν γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι αν συνεχίσει η αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης της τεχνολογίας με αυτές τις ταχύτητες, σε εκατό με εκατό πενήντα χρόνια το ανθρώπινο είδος θα είναι σε θανάσιμο κίνδυνο να εξαφανιστεί. Τέλος, θα θέλαμε να θέσουμε ως προβληματισμό το εξής: Μήπως η κοινωνία μας σήμερα σε Ελλάδα και Κύπρο είναι σε αυτά τα χάλια επειδή θέλει να μοιάσει στον αμερικανικό τρόπο ζωής και κουλτούρας; Μήπως επειδή ως κοινωνία καταφεύγει σε μία απόλυτα ιδιωτική ζωή, αποχωρώντας εντελώς από τη δημόσια σφαίρα, αφήνοντας τις τύχες της να τις διαχειρίζονται κάποιοι άλλοι; Και εν τέλει, μήπως είναι καιρός να πατήσουμε πάνω στις ρίζες μας και να χτίσουμε κάτι που θα πηγάζει μέσα από τον πολιτισμό μας και τους εαυτούς μας, δίχως να προσπαθούμε να αντιγράψουμε ξένες κουλτούρες και συμπεριφορές; Γιατί, δόξα σοι ο Θεός, πολιτισμό και κουλτούρα έχουμε άφθονη, φτάνει να την επανανακαλύψουμε. Ίδωμεν.

Του Άντη Λοΐζου

Ρωσική πολιτική και Κυπριακό

Ανέκαθεν η Ρωσία ήταν μια φίλη χώρα προς την Κύπρο. Η πολιτική της είναι πολύ προσεγμένη και φυσικά πρώτο της μέλημα είναι η εξυπηρέτηση των ρωσικών εθνικών συμφερόντων. Η Ρωσία γνωρίζει πολύ καλά το κυπριακό πρόβλημα και δεν είναι τυχαίο γεγονός η ελληνομάθεια και η πολύχρονη παραμονή στην Κύπρο των περισσότερων πρέσβεών της. Ανασκοπώντας τη ρωσική πολιτική στην Κύπρο, διαπιστώνουμε αβίαστα ότι αυτή πάντα εξυπηρετούσε την ίδια τη Ρωσία και την εξωτερική της πολιτική απέναντι στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και γενικότερα τα μέλη του ΝΑΤΟ και σε πολλές περιπτώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα, οι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία ήταν και είναι πολύ καλές, με εξαίρεση την περίοδο και τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους Σουχόι 24 και τη βάρβαρη δολοφονία του ενός πιλότου μέχρι την αποκατάσταση των σχέσεών τους μετά τη συνάντηση Πούτιν και Ερντογάν. Ουδέποτε η Ρωσία έλαβε σκληρή θέση έναντι της Τουρκίας για την Κύπρο, πλην του 1964, με την επιστολή του Ν. Χρουτσώφ προς τον Ι. Ινονού όταν η τελευταία απειλούσε με απόβαση στην Κύπρο. Άλλοι λόγοι για τους οποίους η Ρωσία δεν παίρνει στα σοβαρά την Ελλάδα και την Κύπρο είναι σαφείς, ακόμη και για τους πρωτοετείς φοιτητές των Διεθνών Σχέσεων. Οι κυριότεροι είναι οι εξής: 1. Το μέγεθος, οι παράγοντες ισχύος και η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας, η οποία, παρά την αστάθεια που παρουσιάζει, χαρακτηρίζεται ως χώρα ΠΙΒΟΤ. 2. Η σημαντικότατη θέση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αφ’ ενός και δίπλα στη Ρωσία αφ’ ετέρου και σε σχέση με τον προαναφερθέντα πρώτο λόγο τής επιτρέπουν να ασκεί μια ισχυρή και διεκδικητική πολιτική. 3. Η πολύ χαμηλού επιπέδου ενάσκηση της εξωτερικής πολιτικής του Ελληνισμού, και δη έναντι της Τουρκίας, διά των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου, με τους πολύ χαμηλού επιπέδου και αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος, με ενισχυτικό παράγοντα τη διαφθορά σε Ελλάδα και Κύπρο και σε σχέση με την πλήρη αποδυνάμωση των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος και Κύπρου και την κατάργηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, πράγματα που καθιστούν τα δύο κράτη πλήρως αναξιόπιστα. 4. Η Ρωσία παίρνει θέση υπέρ της Κύπρου ή υπέρ της Τουρκίας ανάλογα, προκειμένου να δημιουργήσει ρωγμές στο ΝΑΤΟ. Ενισχυτικότερα προς τα προαναφερθέντα και αυταπόδεικτα της πολιτικής της Ρωσίας στην Κύπρο είναι τα εξής: 1. Το 1974, κατά τις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής, όταν η Τουρκία κατάσφαζε Έλληνες, βίαζε και κατέστρεφε (ζητώ συγγνώμη από τους διάφορους τουρκολάγνους εξωραϊστές και υμνητές της Τουρκίας), τι έκανε η Ρωσία; Απλώς παρακολουθούσε με δορυφόρους, ελπίζουσα σε μια διάσπαση του ΝΑΤΟ ή σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο με εμπλοκή της Ελλάδος υπέρ της Κύπρου και κατά της Τουρκίας (πού πολιτικάντηδες με ελληνική ψυχή;). 2. Η απαθής στάση της Ρωσίας όταν η κυπριακή κυβέρνηση έστειλε αντιπροσώπους της προς αίτηση οικονομικής βοήθειας για την αποφυγή της οικονομικής καταστροφής. 3. Η χλιαρή στάση της Ρωσίας στις συνεχείς παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας. Οι Έλληνες, πάντα συναισθηματικοί και αλαφροΐσκιωτοι, εμπλέκοντας διάφορες λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες με τον ρεαλισμό, πιστεύουν ότι οι θρησκευτικά ομόδοξοι Ρώσοι θα συνταχθούν με την Ελλάδα και την Κύπρο κατά της Τουρκίας. Τίποτα πιο φαιδρό. Οι Ρώσοι κοιτάζουν μόνο τα εθνικά τους συμφέροντα και το τελευταίο παράδειγμα είναι το ότι δεν δίστασαν να πουλήσουν τους Κούρδους του ΡΚΚ, επιτρέποντας στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να τους χτυπήσει με βαρέα όπλα και άρματα μάχης. Πρέπει οι Έλληνες, και πρωτίστως οι κυβερνήσεις και οι άσχετοι κατά το μείζον πολιτικοί, να αντιληφθούμε δύο πράγματα και να τα εφαρμόσουμε με θρησκευτική ευλάβεια: 1. Στρατηγική (ισχυροί παράγοντες ισχύος και στοχοθεσία) και 2. Εθνικά συμφέροντα. Δυστυχώς, ανέκαθεν στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Κύπρο κυβερνήσεις, πολιτικές ηγεσίες και λαός σκεφτόμαστε και ενεργούμε με την καρδιά και το συναίσθημα και σπανίως, για να μην πω ουδέποτε, με το μυαλό (όσοι έχουν). Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαία η κατάντια μας, γιατί πάντα περιμένουμε κάποιους να μας λυπηθούν και να μας βοηθήσουν χωρίς εμείς να εργαζόμαστε για τη σωτηρία και την πρόοδό μας.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Η Ερμιόνη σας συμβουλεύει Ερμιόνη μου, Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί το εξής θέμα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου και με τους αναγνώστες σου, γιατί ίσως αντιμετωπίζει και κάποιος άλλος το ίδιο πρόβλημα. Το θέμα που με απασχολεί έχει να κάμει με τον σύζυγό μου. Ο άντρας μου –που παρεμπιπτόντως είναι στενός φίλος με τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο του Προεδρικού– αντιμετώπιζε εδώ και δυο τρία χρόνια προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας. Εν του εσηκώννετουν δηλαδή. Δοκιμάσαμε τα πάντα, Ερμιόνη μου, και δεν γινόταν τίποτε. Ακόμα και με πόρνη τον άφησα να πάει –πολυτελείας, όχι από εκείνες της παλιάς Λευκωσίας– και δεν κατάφερε να κάμει τίποτε. Άλλο όμως είναι που με απασχολεί εμένα. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και λίγο καιρό, όποτε ακούει κάτι για τις συνομιλίες και όσο φτάνουμε πιο κοντά στην εντατικοποίηση του διαλόγου, το πέος του συζύγου μου όλο και σηκώνεται κάθε μέρα λίγο πιο πολύ. Σήμερα έφτασε στο σημείο να είναι καβλωμένος 24 ώρες το 24ωρο, να μην ξεκαβλώνει με τίποτε και δεν ξέρω τι να κάμω. Η ερώτησή μου είναι η εξής: Μήπως πράγματι οδεύουμε σε λύση μετά από αυτόν τον γύρο των διαπραγματεύσεων; Δηλαδή, κάτι μπορεί να του είπε ο Βίκτωρας του συζύγου μου και είναι σε τέτοια μόνιμη κατάσταση ευφορίας και καβλώματος; Ή άδικα ανησυχώ, Ερμιόνη μου; Σε παρακαλώ, πες μου εσύ που ξέρεις, γιατί ανησυχώ πολύ μπας και καταφέρουν και το λύσουν τελικά. Μαρία Μ., Άγιος Δομέτιος Μαρία μου, Εγώ στη θέση σου δεν θα ανησυχούσα πολύ. Μπορεί να είναι άκρως ανησυχητική η κατάσταση του συζύγου σου, αλλά δεν θα έπρεπε να σε οδηγεί αυτό στο συμπέρασμα ότι οδεύουμε τάχιστα σε λύση. Απλώς ο σύζυγός σου είναι ένας ναινέκος του κερατά –να τολμήσω να υποθέσω μετανοημένος ΑΚΕΛικός;– που τόσο πολύ νιώθει στο πετσί του την ανάγκη για επανένωση, που δεν μπορεί να ελέγξει τα βιολογικά του αντανακλαστικά. Σου προτείνω να το απολαύσεις, αγαπητή μου, όσο διαρκεί, γιατί δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα η σιγουριά του για την επερχόμενη λύση. Δώσ’

Αγαπητή μου φίλη, Κοίταξε, μπορεί να κατέχω αμέτρητα πτυχία ψυχολογίας, ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας, μπορεί να έχω εντρυφήσει στους μεγάλους ψυχαναλυτές της ανθρωπότητας, αλλά αυτόν τον Φρόυντ ποτέ δεν τον συμπάθησα. Αγαπητή μου, κάποια όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο από απλά όνειρα – ή, καλύτερα, όνειρα θερινής νυκτός. Και δεν πιστεύω πως είναι τυχαίο που είδες και τον μακαρίτη (επέθανεν οξά;) τον Ταλάτ σε αυτήν την ομήγυρη. Θυμάσαι, φαντάζομαι, τους ΑΚΕΛικούς τους ξημαρισμένους πώς προσπαθούσαν να μας πείσουν πως ήταν η τελευταία μας ευκαιρία για λύση και πόση χημεία είχαν μαζί με τον δικό μας, τον αείμνηστο (τούτος επέθανεν έννεν;) Χριστόφια. Οπότε μη χαίρεσαι. Ελπίζω να σε βοήθησα.

του ν’ άψει πριν να είναι πολύ αργά. Κυρία Ερμιόνη μου, Είδα έναν όνειρον εψές, έναν εφιάλτην δηλαδή, τζιαι προβληματίζει με πολλά. Τζειαμαί που έππεσα να τζιοιμηθώ άνεννοιας, χωρίς σκοτούρες μες στην κκελλέν μου, έτσι πάνω σ’ άνεμον, εμφανίστηκεν ομπρός μου ο Αβέρωφ. Αντελοσσιάστηκα, κυρία Ερμιόνη μου. Εφοήθηκα πολλά, γιατί ήταν ντυμένος με κάτι ρούχα όπως τα στρατιωτικά, τέλεια ξημαρισμένος, σάμπως τζι ετζιυλλιέτουν μες στα χώματα όπως τον σιοίρον, τζι εκράτεν τζιαι έναν καλασνίκωφ πας στον ώμον. Έτσι σιγά σιγά αρκέψαν πίσω του να εμφανίζουνται διάφοροι, έτσι όπως τον Αβέρωφ. Πρώτα ο Μακάριος ο Δρουσιώτης, μετά ο Τορναρίτης ο σκατάς, μετά η Πραξούλλα έτσι όπως τον σκαλαπούνταρον, ο Νίκος ο Αναστασιάδης, ο Ακκιντζί με τον Τταλάτ –μα πού τον αθθυμήθηκα τούτον;– τζιαι τελευταία η Ερατώ η Μαρκουλλή αγκαζέ με την Ελένην την Μαύρου. Τζιαι επερικυκλώσαν με που λαλείς τούτοι ούλλοι τζιαι ελαλούσαν μου ότι ήταν Κούρδοι αντάρτες εις την Συρίαν τζιαι ήταν να πάσιν να πολεμήσουν τους Τούρκους για να ελευθερώσουν το Κουρδιστάν. Ήταν φοητσιάρικοι, Ερμιόνη μου, εν ημπορώ να σταματήσω να τους σκέφτουμαι. Τι λαλείς να σημαίνει τούτον το όνειρον; Λαλείς να σημαίνει ότι εν’ να λυθεί επιτέλους το Κυπριακόν να πνάσουμεν; Ιωάννα Τριμικλινιώτου, Τριμίκλινη

Κυρία Ερμιόνη, Επειδή ξέρω ότι έσιετε ευαισθησίες στα θέματα των απλών αθρώπων τούτου του τόπου, επήρα τζι εγώ το θάρρος να σου στείλω τούτην την επιστολήν πέρκι με βοηθήσεις να δω είντα μπου ’ν’ να κάμω με το πρόβλημαν που με απασχολεί. Είμαι ΑΚΕΛικός. Αλλά τούτον εν τζι έσιει σημμασίαν. Έννεν; Εννοώ, θέλω να πω, εν τζι εν’ να με κρίνεις που το είντα μπου ψηφίζω για να με βοηθήσεις. Τέλος πάντων. Έχω το εξής πρόβλημαν τζι εν ηξέρω τι να κάμω: Μιαν ζωήν εψήφιζα το κόμμαν. Μιαν ολόκληρην ζωήν. Τζιαι Ιακώβου εψήφισα τζιαι Χριστόφιαν, ακόμα τζιαι Μαλάν για να μεν πουν το λόον τους οι συντρόφοι. Τωρά όμως εζώσαν με τα φίθκια, κυρία Ερμιόνη μου. Ακούω κάτι κουβέντες ότι το ΑΚΕΛ εν’ να κατεβάσει τον Λιλλήκαν στις επόμενες εκλογές για να τον ιψηφίσουμεν. Εν’ αλήθκεια, κυρία Ερμιόνη μου, εσύ που είσαι μες στα πράματα; Υπάρχει τέθκοια περίπτωση; Τζι εμείς οι αγνοί αθρώποι, οι λαϊκοί, είντα μπου ’ν’ να κάμουμεν; Να τον ιψηφίσουμεν τζιαι σικκιμέ; Παναΐα μου, εν’ πολλά δύσκολη η απόφαση! Πανίκκος Γεωργίου, Καϊμακλί Αγαπητέ μου κύριε Πανίκκο, Άμε μαυροσσιυλλοΰρευκε που λαλούν τζιαι στα χωρκά σας.

ACM Christofides LTD

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

Γράμματα από τη μαμά Το Κυπριακό και το «Μεγάλο Σχέδιο»*

Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν είναι ικανό να αναχαιτίσει την ορμή όσων επιδιώκουν πάση θυσία λύση για το Κυπριακό, ει δυνατόν, εντός του 2016. Ούτε τα αποτελέσματα-«χαστούκι» για ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές ούτε η «παγίδα» από ΟΗΕ και Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη ούτε και η σαφέστατη πορεία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα, προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Τι άλλο αποδεικνύουν όλ’ αυτά παρά τον στρατηγικό χαρακτήρα που έχει ο σχεδιασμός για την αλλαγή του στάτους στη Μεγαλόνησο; Ήδη, λοιπόν, μπαίνουμε με φόρα στην τελευταία στροφή των συνομιλιών για το Κυπριακό: Επτά συναντήσεις μέχρι την 14η Σεπτεμβρίου –η μία έγινε–, σίγουρα τριμερής με ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ίσως και πενταμερής με Μ. Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα, αν περάσει η απαίτηση της Άγκυρας. Παράλληλα, το Κυπριακό βρίσκεται στην ατζέντα του Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Ερντογάν στην Άγκυρα, ο Amos Hochstein, υφ. Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα ενέργειας, συνέδεσε την ενεργειακή προοπτική της Κύπρου με την πορεία του Κυπριακού, η πανταχού παρούσα Βικτώρια Νούλαντ, σύμφωνα με τη Μιλλιέτ, προωθεί τη δημιουργία «διεθνούς χωροφυλακής» (sic!), με τη συμμετοχή Τούρκων και Ελλήνων στρατιωτών, ενώ η Τουρκία εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, παρά την αμφιλεγόμενη στάση του τελευταίου προς το πραξικόπημα. Καθώς, λοιπόν, κτυπά το καμπανάκι για την τελική ευθεία, ξεπροβάλλει ανάγλυφος ο πυρήνας του σχεδίου – ή, ορθότερα, του τμήματος του ευρύτερου σχεδίου των εμπνευστών της τελευταίας πρωτοβουλίας επίλυσης του Κυπριακού. Και αυτός δεν είναι άλλος από την κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο κυρίως από το Ισραήλ και το κοίτασμα «Λεβιάθαν», αλλά και όλη την ευρύτερη περιοχή, προς την Τουρκία

και από εκεί προς τη Δυτική Ευρώπη, μέσω της Κύπρου. Αν το σχέδιο τελεσφορήσει, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες, όχι μόνον στο οικονομικό πεδίο, αλλά και στις γεωπολιτικές ισορροπίες για ολόκληρη την Ευρασία και τη Μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα: α. Τα έσοδα από την εξαγωγή του φυσικού αερίου θα ωφελήσουν πρωτίστως το Ισραήλ και τις εταιρείες που βρίσκονται πίσω από την υποστήριξη του σχεδίου. Επίσης, το πιθανότερο είναι πολλοί από τους σημερινούς διεθνείς πολιτικούς παράγοντες που προωθούν το σχέδιο να βρίσκονται αύριο σε περίοπτες και αδρά αμειβόμενες θέσεις στις εταιρείες εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου, ακολουθώντας τον δρόμο που έδειξαν και άλλοι στο παρελθόν, όπως π.χ. ο πρώην Γερμανός καγκελάριος κ. Σρέντερ ή ο πολυπράγμων κ. Μπράιζα. β. Η Τουρκία θα εξαρτάται πλέον ενεργειακά από το Ισραήλ και τις εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων, μειώνοντας την ενεργειακή εξάρτηση που έχει από τη Ρωσία. Αυτό, χωρίς αμφιβολία, θα έχει την αντανάκλασή του και στον πολιτικό προσανατολισμό της Άγκυρας, που σήμερα δείχνει να δυστροπεί με τις ατλαντικές της δεσμεύσεις. Ο νεοοθωμανισμός ως εκ τούτου θα δεθεί για τα καλά από τον αμερικανοϊσραηλινό παράγοντα. γ. Ο χώρες της Ευρώπης, κυρίως της νοτιοανατολικής και κεντρικής, θα μειώσουν, επίσης, την εξάρτησή τους από το ρωσικό αέριο, καθώς θα συνδεθούν με αυτό της ανατολικής Μεσογείου που θα ωθείται προς αυτές, μέσω Τουρκίας, υπό αμερικανική εποπτεία και συμμετοχή. δ. Θα αδυνατίσει το ειδικό βάρος που έχει αποκτήσει το Ιράν αλλά και θα δυσκολευθεί η προώθηση των δικών του ενεργειακών αποθεμάτων, που προσβλέπει σε πολλά μέτωπα (σιιτικό τόξο, Τουρκία, Ρωσία μέσω Υπερκαυκασίας), κάτι οποίο αποτελεί στρατηγικό στόχο του Ισραήλ. ε. Μπαίνει σε κλοιό η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Συρία, η οποία και απέκλεισε τον όποιο σχεδιασμό σύνδεσης Ισραήλ-Τουρκίας μέσω της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο αυτής χώρας. Η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού έπρεπε, όμως, να υπερπηδήσει κάποια σοβαρά προβλήματα. Μεταξύ αυτών το ένα ήταν ο Ερντογάν, το άλλο η Κύπρος, που όσο παραμένει στη σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να γίνει διαμετακομιστικό κέντρο προς την Τουρκία ούτε να γίνει η εκμετάλλευση των δικών της αποθεμάτων… Ο νεοσουλτάνος είχε το δικό του σχέδιο. Φοβόταν, και

δικαίως, το Ισραήλ, το οποίο εκτός των άλλων ενισχύει παντοιοτρόπως τους Κούρδους. Έτσι δοκίμασε να ανοίξει διάδρομο προς το αέριο του Κατάρ, μέσω της Συρίας, με τη βοήθεια των ισλαμιστών. Αλλά έφαγε, κυριολεκτικώς, τα μούτρα του. Ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση, μετά και το πραξικόπημα (άσχετο άραγε με το παιχνίδι των αγωγών;), εμφανίζεται πλέον έτοιμος να συναινέσει στο σχέδιο των ΗΠΑ-Ισραήλ. Εξακολουθεί, όμως, να θέτει ακόμη τους δικούς του όρους, τόσο για το μερίδιό του από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, όσο και για την τουρκική επιρροή επί της Κύπρου, όπως αυτή θα περιγραφεί στην εντατικά ετοιμαζόμενη συμφωνία. Κάποιοι, σε Κύπρο και Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι η συγκυρία αυτή είναι η πλέον ευνοϊκή για την επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης. Θεωρούν ότι το «τυράκι» των ενεργειακών κοιτασμάτων και το «ενδιαφέρον» των Αμερικανών, Βρετανών και Ισραηλινών θα πείσει εν τέλει τον Ερντογάν στις όποιες υποχωρήσεις. Το πιθανότερο, όμως, είναι να διαψευσθούν. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος και το «φλερτ» της Άγκυρας με τη Μόσχα, η Δύση σπεύδει ασθμαίνουσα να αποτρέψει τη δημιουργία αρνητικών τετελεσμένων. Και για τούτο είναι πρόθυμη να δώσει «γη και ύδωρ» στον υπερφίαλο Τούρκο πρόεδρο. Απόδειξη είναι η τουρκική επιχείρηση εντός της Συρίας, αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό – σύμφωνα με το γερμανικό σχέδιο Β’, η Ελλάδα θέλοντας και μη θα μετατραπεί σε ένα απέραντο hot spot. Με τα χρονικά περιθώρια να εξαντλούνται, σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον, που όλα μεταβάλλονται συνεχώς και ραγδαία, αυτός που θα δεχθεί το μέγιστο βάρος των πιέσεων για τις εγγυήσεις, το εδαφικό και τη διακυβέρνηση θα είναι ο αδύναμος, δηλαδή η ελληνοκυπριακή πλευρά. Πολύ σύντομα, επομένως, θα ζήσουμε τη στιγμή της αλήθειας. Όταν θα πρέπει να παρουσιαστεί προς τον λαό της Κύπρου μια συμφωνία, η οποία θα εξασφαλίζει, κατά τα φαινόμενα, τα συμφέροντα όποιου άλλου εκτός του «νοικοκύρη». Γιατί, μην υπάρχει καμία αμφιβολία, το κατασκεύασμα που θα βγει από την «κουζίνα» του διεθνούς παράγοντα θα καθορίσει καταλυτικά και δραματικά το μέλλον του Ελληνισμού στο νησί. Αλλά για τις λεπτομέρειες ας κάνουμε υπομονή μέχρι την 14η Σεπτεμβρίου. Κοντός ψαλμός αλληλούια… Σωτήρης Δημόπουλος * ardin-rixi.gr

Κι η άλλη αστράφτει εφηβική και νικηφόρα πάλι... Κι έτσι όταν σκιάζομαι και κουλουριάζομαι στης νύχτας τον βυθό και πώς να κοιμηθώ; Ο νους μου αναπολεί του Γκάλη τη βολή μ’ ένα αναστεναγμό λύνομαι κι ηρεμώ. Δύο η Ελλάδες, η μια εκεί στο παρτσακλό κανάλι κι η άλλη αστράφτει εφηβική και νικηφόρα πάλι.

Τέντες χτυπούσαν το πρωί πάει το καλοκαίρι άιντε στης υδροκέφαλης το τσιμεντένιο χέρι.

Λάμποντας μες στον ουρανό τους μέρες προπάντως σαν κι αυτές δεν ξεπερνούν τον διπλανό τους μα τον εαυτό τους οι αθλητές.

Στην καθημερινή μας ήττα σ’ αυτό το σήριαλ που τραβάει και ξάφνου η Βούλα η Τσιαμήτα και πέντε άγγελοι στο πλάι.

Κι όλοι εμείς μέσα στη ζάλη με μια θολή προοπτική να η σημασία του Νίκου Γκάλη ό,τι νικάει είναι από ’κεί.

Φέτος στην πλαζ μας πρωτοείδα όλους μας με τα κινητά κι αυτήν τη ροζ, σομόν σελίδα στα στήθη μας τα τριχωτά. Κι όλους μας βέβαια σε μια ζάλη σε μια θολή προοπτική να η σημασία του Νίκου Γκάλη ό,τι νικάει είναι από ’κεί. Δ. Σαββόπουλος

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Ιδεολογιών Aμφισβήτησις

Του Σιλουανού Νικολάου

«Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Ακούγοντας κάποιος την ευαγγελική περικοπή της προηγούμενης Κυριακής (21.08.2016), εκ πρώτης όψεως ίσως του γεννηθεί ο θαυμασμός για το περπάτημα του Χριστού στα κύματα. Αυτό το θαύμα που ο Χριστός επιτέλεσε μπροστά στους μαθητές Του. Εξωτερικά μπορεί να φαίνεται απλώς ως ένα υπερφυσικό γεγονός και κάποιος μπορεί εύκολα να δει την «απιστία» του Πέτρου προς τη σωτηρία του Χριστού και γι’ αυτό ριψοκινδύνεψε τη ζωή του. Είναι, λοιπόν, η πίστη μια εξασφάλιση της ασφάλειάς μας; Της σωτηρίας μας; Ή μήπως αυτή η απιστία του Πέτρου –που είναι έλλειψη της εμπιστοσύνης στην αγάπη του Χριστού– είναι που μας συνθλίβει και μας βουλιάζει; Αφ’ ενός λοιπόν οι μαθητές βλέπουν τον Χριστό να περπατά στα κύματα, αδυνατώντας στην αρχή να κατανοήσουν αν ήταν πραγματικά εκείνος, και αφ’ ετέρου ο Πέτρος επιθυμεί να συναντήσει τον Διδάσκαλό του σε αυτήν την υπέρβαση των νόμων της φύσεως. Ο Χρίστος από την άλλη τον καλεί. Αυτό το κάλεσμα του Χριστού μάς παραπέμπει στη σχέση αγάπης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, η οποία, επειδή είναι σχέση αγάπης, «νενίκηνται της φύσεως οι όροι». Η σχέση αυτή που χωρίς την ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία του να θέλει να οικοδομήσει δεν γίνεται. Δεν είναι, δηλαδή, μια αναγκαστική σχέση. Ο άνθρωπος, με τη στροφή του προς τον Θεό, με την αναζήτηση του Θεού, γνωρίζει την αγάπη Του που ξεπερνά κάθε κτιστά όρια. Γίνεται, δηλαδή, όντως ελεύθερος.

Έτσι λοιπόν, όπως ο Πέτρος θέλησε να συναντήσει τον Χριστό, έτσι και ο Χριστός τον καλεί. Εκεί όμως που ο Πέτρος προσεγγίζει τον Χριστό, αναφέρει η περικοπή: «Βλέπων δε τον άνεμον εφοβήθη και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξεν λέγων, Κύριε, σώσον με». Για να πάρει την απάντηση του Χριστού αφού τον σώζει πιάνοντάς τον απ’ το χέρι: «Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Είναι εδώ λοιπόν που η σχέση αγάπης καταλύεται: Όταν χάνεται αυτή η εμπιστοσύνη της αγαπητικής

σχέσης. Όταν ο Πέτρος, φοβούμενος εξωτερικούς παράγοντες που δεν έχουν σχέση με το κάλεσμα του Χριστού στο κύμα, φοβούμενος μην πέσει στη θάλασσα και πνιγεί, χάνει την εμπιστοσύνη του στον Χριστό και επανέρχεται στην «κτιστή» του κατάσταση. Στην κατάσταση του να υπάρχεις ατομικά και όχι ως σχέση με το άλλο πρόσωπο και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον

ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΙΔΙΚΑ

ίδιο τον Θεό. Είναι πραγματικά φοβερό πως σε 200 περίπου λέξεις αυτή η περικοπή έχει να μας δείξει τόσα πολλά. Μας δείχνει αρχικά την ελευθερία του ανθρώπου να προσεγγίσει τον Θεό, να εισέλθει δηλαδή στην αγάπη του Θεού, και έπειτα αυτήν την εμπιστοσύνη αγάπης –εξόδου δηλαδή του ανθρώπου από τις φυσικές του αναγκαιότητες– να χάνεται, γιατί ο άνθρωπος «ολιγοπίστησε», δηλαδή έχασε αυτήν ακριβώς την εμπιστοσύνη. Είναι εδώ, λοιπόν, που αποκτά και νόημα η εκκλησία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα χριστοκεντρικό σώμα σχέσεων των ανθρώπων. Εάν κάποιος άνθρωπος χάσει την εμπιστοσύνη του στο «σώμα» του Χριστού, τότε υποπίπτει στη θρησκεία, με λίγα λόγια θεωρεί τον εαυτό του άξιο να λυτρωθεί αφού τηρεί τις εντολές του Θεού. Όμως αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αγαπητική σχέση όταν μας καλεί ο Χριστός να εισέλθουμε πάνω στα κύματα. Αυτό χάνεται γιατί ακριβώς φοβόμαστε τα κύματα, το ρίσκο δηλαδή να μη χάσουμε την ακεραιότητά μας. Γεννιέται η ιδιοτέλεια και γεμίζουμε τον εαυτό μας με κουτάκια στα οποία βάζουμε συνεχώς καλές πράξεις και τήρηση εξωτερικών εντολών. Ο Θεός, κατά την εκκλησία, επειδή είναι «πρόσωπο», ένας τρόπος υπάρχει για να τον γνωρίσει ο άνθρωπος: με την αγάπη. Αλλιώς, αυτό το «πρόσωπο» δεν υπάρχει στη ζωή του ανθρώπου, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει. Καλός ο Αρεστής Αρεστίνου που την Κοφίνου καλή τζι η ποιητιτζιή. Μα κάλλιος ο Αριστείδης που την Ασίνου δικαιοσύνη τζιαι ξερό ψουμί.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΥΒΡΕΩΣ, Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ Οι κίνδυνοι για τον Ελληνισμό

Το σύνδρομο της ύβρεως περιγράφεται με θαυμαστό τρόπο από τον λόρδο Ντέιβιντ Όουεν στο βιβλίο του Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία (εκδόσεις Καστανιώτη). Ο λόρδος Όουεν, ιατρός-νευρολόγος ο ίδιος, υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχους πολιτικούς της

Μ. Βρετανίας της δεκαετία του ’70 και ’80. Υπήρξε και υπουργός Εξωτερικών όταν πρωθυπουργός ήταν ο Τζέιμς Κάλαχαν. Τη λέξη «ύβρις» την αποτυπώνει με την αρχαιοελληνική της έννοια και διάσταση. Ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης που πάσχει έντονα από το σύνδρομο της ύβρεως. Όλες οι πράξεις και οι συμπεριφορές του το αποδεικνύουν. Όμως παρέσυρε και την Τουρκία σε ένα συλλογικό μανιοκαταθλιπτικό δίπολο όπως αυτό του ιδίου. Η μεγαλομανία εναλλάσσεται με φόβους για διχοτόμηση ή και διάλυση της χώρας. Από τα μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες κατέληξε σε πολλαπλά προβλήματα με όλους τους γείτονες, δηλαδή στο άλλο άκρο, και τώρα αρχίζει πάλι η κάθοδος με σκοπό να ομαλοποιήσει πάλι τις σχέσεις του με τους γείτονες του. Αυτό είναι το πλέον χαρακτηριστικό μιας διπολικής διαταραχής. Η μια φάση να διαδέχεται την άλλη σε ανεξάρτητα χρονικά διαστήματα, όπως ακριβώς παθαίνει ένας μανιοκαταθλιπτικός ασθενής. Καμία διαφορά. Έχοντας αναφέρει τα πιο πάνω, παραθέτω το εξής σενάριο: Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Τουρκία και γύρω από την Τουρκία, δημιουργείται ένα κουρδικό κράτος στη βόρεια Συρία. Αυτό θα είναι η αρχή της επιμονής των Κούρδων στην περιοχή της νοτιοανατολικής Τουρκίας για δική τους αυτονομία. Με αυτά

τα δεδομένα θα αρχίσουν και τα πολλά εκατομμύρια των Αλεβιτών να ζητούν τα δικαιώματά τους. Έτσι, σταδιακά, η Τουρκία θα βρεθεί σε μια εσωτερική χαώδη κατάσταση. Πώς θα αντιδράσει και με την ύβρη να την περιλούζει; Η μόνη αντίδραση θα είναι η επίθεση προς τα δυτικά, προς τα ελληνικά νησιά και πιθανώς και την Κύπρο. Ιδιαίτερα εναντίον νησιών με ξεχωριστό ειδικό βάρος όσον αφορά τις ΑΟΖ και τα ενεργειακά. Και αφού βρεθεί σε μια πλεονεκτική θέση με την επίθεσή της, θα θέλει να αντικαταστήσει ό,τι θα χάσει στο εσωτερικό της με κέρδη εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Δεν έχει τι άλλο να κάμει. Συνεπώς: Η Κύπρος και η Ελλάδα πρέπει πάραυτα να οχυρωθούν πολιτικά και αμυντικά με κάθε τρόπο, τώρα, όχι αύριο. Τότε ίσως να είναι αργά. Ο μανιοκαταθλιπτικός Ερντογάν και η έχουσα την ίδια ασθένεια χώρα του είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για τον Ελληνισμό αυτήν τη στιγμή απ’ ό,τι έχει συνειδητοποιηθεί. Αν όμως δεν τα καταφέρει να έχει κέρδος στα δυτικά της ή στην Κύπρο, τότε τα εσωτερικά της προβλήματα θα την αναλώσουν. Αυτοί είναι οι κίνδυνοι αλλά και τα καθήκοντά μας. Ανδρέας Γ. Δημητρίου

31 Αυγούστου 2016 | τεύχος 8ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΑΤΩ Ρ Ε Σ ΛΟ ΤΗ Α Υ Μ ΣΤΟ

«Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει, τι πάει να πει να ’χεις τα χέρια σου αδειανά και ξαφνικά είδα η ζωή να με χωρίζει, απ’ ό,τι νόμιζα πως ζει παντοτινά και τότε έκατσα και έκλαψα πικρά, είπα συγγνώμη στη ζωή πρώτη φορά...»

ΣΤΟ Μ ΥΑΛΟ ΤΗΣ Ε ΡΑΤΩΣ

«Τι άλλο να σου πω για να σε πείσω πως θέλω να ξαναγυρίσω πίσω; Τι να σου πω για να σου αλλάξω γνώμη; Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, φταίω για όλα εγώ, συγγνώμη. Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, φταίω για όλα εγώ, συγγνώμη...»

«What do I do to make you love me, what have I got to do to be heard. What do I do when lightning strikes me what have I got to do what have I got to do when sorry seems to be the hardest word...»

ΕΙ

Ρ Ο Φ Ο Λ Κ Υ Κ

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ-ΠΑΦΟΥ

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 8ο | 31 Αυγούστου 2016

Αμυγμοί Θηλύτητος

Άγρια Ανατολή

Της Μνημοσύνης Π.

Οι Τούρκοι στη Συρία

Το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα του αποτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία είναι ότι ο Ερντογάν επιβίωσε και είναι πλέον πιο ισχυρός από ποτέ. Ακόμα και τώρα, ενάμισι μήνα μετά, συνεχίζονται ακάθεκτοι οι πανηγυρισμοί των υποστηρικτών της παρούσας τουρκικής κυβέρνησης για την επικράτηση της «δημοκρατίας». Μετά το πραξικόπημα, η κυβέρνηση Ερντογάν προέβη άμεσα σε εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών από τους υποστηρικτές του εξόριστου πολιτικού ηγέτη Φετουλάχ Γκιουλέν, παρ’ ότι δεν υπήρχαν ούτε υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να αποδεικνύουν πως ο Γκιουλέν είχε οποιανδήποτε εμπλοκή στο πραξικόπημα. Χιλιάδες δάσκαλοι, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι απολύθηκαν και πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν. Ο δυτικός κόσμος παρακολούθησε με έκπληκτη δυσμένεια αυτές τις εξελίξεις, σαν να μην μπορούσε πλέον να αγνοήσει το γεγονός ότι το καθεστώς στην Τουρκία είναι κάθε άλλο παρά δημοκρατικό. Παρ’ όλα αυτά, καμιά δυτική κυβέρνηση δεν καταδίκασε επίσημα και ευθέως αυτήν την πολιτική, όπως τείνουν να κάνουν όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει κάπου αλλού – στη Ρωσία, λόγου χάρη. Άλλωστε, τι συμβαίνει ταυτόχρονα στις δήθεν πολιτισμένες, δημοκρατικές, ευρωπαϊκές, πρώην αποικιοκρατικές χώρες; Αυτήν την εβδομάδα, η νέα Συντηρητική κυβέρνηση της Αγγλίας, πολύ απλά και διακριτικά, κατήργησε τη νομοθεσία που εισήγαγε στο αγγλικό

σύνταγμα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Και στη Γαλλία του σήμερα, που τελεί κιόλας υπό σοσιαλιστική κυβέρνηση, τίθεται ακόμα στα δικαστήρια το θέμα του τι μπορούν και τι δεν μπορούν να φορούν οι γυναίκες σύμφωνα με τους νόμους της χώρας. Τώρα, όμως, που η θέση του είναι πλέον σταθερή, ο Ερντογάν δεν προσπαθεί καν να κρύψει την πραγματική του όψη. Στις 24 Αυγούστου, οι τουρκικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από ομάδες Σύριων ανταρτών, εισέβαλαν στη βόρεια Συρία και επιτίθενται όχι μόνο στο ΙΣΙΣ στην περιοχή, αλλά και στους Κούρδους! Ως μέλος του ΝΑΤΟ, είναι μάλλον απίθανο να μη γνώριζαν οι ΗΠΑ πως η Τουρκία θα πραγματοποιούσε αυτήν την εισβολή – ίσως να ήλπιζαν, όμως, πως ο Ερντογάν δεν θα τολμούσε να επιτεθεί τόσο ανοιχτά στην πιο αποτελεσματική δύναμη κατά του ΙΣΙΣ: τους Κούρδους αντάρτες στη Συρία. Το θέμα είναι απλό και εδαφικό: τους τελευταίους μήνες, οι Κούρδοι αντάρτες κατέλαβαν και ελέγχουν πολλές περιοχές στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, με τον απώτατο σκοπό να δημιουργήσουν κράτος, όπως και οι συμπατριώτες τους στην ανατολική Τουρκία. Η αμερικανική κυβέρνηση έκανε έκκληση «σε όλες τις πλευρές» στη βόρεια Συρία να συγκεντρωθούν στη μάχη τους κατά του ΙΣΙΣ. Στην προσπάθειά τους να παραμείνουν διπλωματικοί, οι Αμερικανοί φαίνονται γελοίοι. Το ζήτημα δεν είναι ότι οι διάφορες ομάδες ανταρτών στη Συρία αποφάσισαν ξαφνικά να αλληλοσκοτωθούν αντί να πολεμούν το ΙΣΙΣ – το ζήτημα είναι ότι οι τουρκικές δυνάμεις βρίσκονται στη Συρία μόνο και μόνο για να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα. Ο μόνος κερδισμένος από όλο αυτό το σκηνικό μάλλον θα είναι το ΙΣΙΣ...

Του Βελούχη Αρειώτη

Κλήμα

Έβγαλε βόλτα το αγουροξυπνημένο βλέμμα του στην πλάτη της. Κοβότανε φέτες από τον ήλιο που έστηνε καβγά για να μην χωθεί ολόκληρος στο δωμάτιο και τεμαχιζότανε στις γρίλιες. Ψαχούλεψε το κομοδίνο και τράβηξε μονομιάς ό,τι είχε απομείνει από το ψεσινό ολοκαύτωμα. Τρία τέταρτα του νεροπότηρου ούζο και ένα τέταρτο τσιγάρο. Έγλειψε τις πατούσες της εισπράττοντας δυο βογγητά γι’ ανταμοιβή και μπήκε μέσα της. Κοιμότανε ή όχι, δεν τον ένοιαξε. Ούτε αυτήν. Τον δάγκωσε ζητώντας του το ποτήρι της, αλλά αρκέστηκε στα υποκατάστατα. Της έδειξε το διπλανό δωμάτιο για να σκάσει και επιτάχυνε τις διαδικασίες. Έξω κουρδιζότανε μια βροχή αυγουστιάτικη. Και μέσα. Έψαξε τσιγάρο, βγήκε έξω γυμνός να τον χαϊδέψει ο Θεός Του με τα δάκρυά Του, αγκάλιασε το κλήμα που είχε φυτέψει ο πατέρας τού παππού του και τους ευχαρίστησε που του χάρισαν μιαν αφειλώδευτη Γλώσσα, η οποία φυλάει μιαν τόσο σπουδαία απόσταση ανάμεσα σ’ ένα ιώτα και σ’ ένα ήτα.

Πρωτευουσιάνοι

Ο Β.Ν. ΠΤΩΧΟΠΟΥΛΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΙΣ

Σε κείμενό μου για το τελευταίο βιβλίο του Σάββα Παύλου Φιλιόκβε – A la manière de K. Vassileiou (εκδ. Αιγαίον 2016) που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος της Νέας Ευθύνης, μιλώντας κάπου για τον Όναγρο (ή Όναρκο) αναφέρω ότι είναι «η ηλεκτρονική εφημερίδα του Β.Ν.Π., μετά που εγκατέλειψε την Ένωση, για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει». Ήταν σίγουρα μία μπηχτή προς δύο κατευθύνσεις, πρώτα ότι από το ε το νω το ση κατέβηκε στο ενιαίο κι ύστερα επειδή οι πολλοί συνεργάτες της Ένωσης, με τα μακρυνάρκα μας, δεν του αφήναμε χώρο, ήθελε δικό του Όργανο να αναπνέει. Εν’ ο νους σου τζι εξικόλλησε, μου είπε την Παρασκευή 19 Αυγούστου που τον επισκέφτηκα στο Αιγαίο μετά την επιστροφή του από διακοπές στο Νοσοκομείο της Λάρνακας· κι όρμησε κατά πάνω μου με μια ενεσίτικη βελόνα να μου βγάλει τ’ αμμάτι για να πιτιλλά το γαίμα μου αυλάτζιι· να ανακαλέσεις πάραυτα, δεν είμαι ρίψασπις ή λιποτάκτης, ειδεμή θα βάλω τον Τριλλίδη και τον Χατζηπιερή να σε λαπορτάρουν να πήξει η βάκλα σου. Ο φόος φέρνει κόλαση. Ανακαλώ και επαυξάνω: α) Ο Β.Ν.Π. ήταν, είναι και θα παραμείνει ενωτικός ως το κόκκαλο, όπως είμαστε όλοι μας από καταβολής μας όντας ο κόσμος λείψει: Τζι αφόν θα ξιλειφτεί ποττέ ο κόσμος τζι η θεότη θα στέκει πάντα δαχαμαί, που τον Θεόν ευλοημέ βράχος η τζιυπριότη· παλλούτζιιν μεσοπέλαγα τζι ως τ’ άνω αρχιπέλαγα τζι ως τ’ ουρανού τα άψη τζι όποιος ππεζεβεγκόσπορος

ας έρτει για να κάτσει να κάτσει ώσπου να κράξει. β) Δεν εγκατέλειψε την Ένωση, το τέκνο και το καύχημά του για 15 χρόνια, απλώς, ως καλός μάστορας, την κληροδότησε έγκαιρα ως προίκα σε δύο αγαπημένα τσιιράκια του, τον Αλέκο και την Ιόλη, με την ευχή του, για να τη συνεχίσουν ανανεωμένη για άλλα 15 χρόνια και βάλε. γ) Προς επίρρωση των πιο πάνω, αντιγράφω απόσπασμα από κειμενάκι μου με τίτλο «Τω υπερμάχω στρατηγώ» που γράφτηκε σε ανύποπτο χρόνο (Ένωσις 10, Οκτ. 2015). ― Με την ευκαιρία αυτή (τη διακοπή της συνεργασίας μου με την Ένωση), δίκαια ευχαριστήρια για τα νικητήρια αναπέμπονται στον ιστορικό στρατηγό, υπέρμαχο του Αιγαίου, Βασίλειο Νικολάου Πτωχόπουλλο, που η εικοσάχρονη συνεργασία μαζί του (1996-2015) υπήρξε πέρα από υποδειγματική, μ’ όλα τα τταρτακαλίτικα καβγαδάκια και τα φαρμάκια της, επειδή πάντα εσυνοδεύετο από μεζεδάκια και ουζάκια. ― Το ίδιο ένθερμα-εγκάρδια ευχαριστήρια, σαν ευχετήρια, αναπέμπονται στα δύο οιονεί υιοθετημένα τέκνα του Β.Ν.Π. Αλέξανδρο και Ιόλη Μιχαηλίδου, που ως διάδοχοί του στην Ένωση, έδωσαν ήδη σε 6-8 φύλλα το στίγμα της δικής τους νεανικής αιδημοσύνης, ενώ ο ίδιος συνεχίζει ακάθεκτος και πουλάρι να αγκανίζει ηλεκτρονικά από τον Όναγρο. δ) Να κλείσω με 2-3 πρόσφατα δείγματα της πτωχολεόντικης λεβεντοσύνης του Β.Ν. Πτωχόπουλλου: Δεν γνωρίζω πολλούς που να λένε ευθαρσώς τη γνώμη τους, το μπράβο ή το γιούχα, για εκδηλώσεις νεαρών, αγνώστων ή ολίγων, όπως ήταν η «Νίτσα» του Γ. Τριλλίδη (Ένωσις Απρ. 2016) και «Pietà 2015», «Αγιά Μαρίνα» του μάσσαπη Κ.Β. (Όναγρος Φεβρ. και Ιούλιος 2016). Έτον δαμαί τζιαι δέτε τον, έσιει αΐπιν; πέτε! Εν’ σαν τον γιαλουσίτικον ήλιον άμα γεννιέται. Ένα μόνο να προσθέσω για το Κοπέλλι, να μεν σιασιαρίσκει, επειδή τα βάσανά του κόμα εν’ πίσω. 20 Αυγ. 2016 Κώστας Βασιλείου

Οι κάτοικοι της πόλεως ανηφορίζουν κατά μάζας μιαν φορά τον χρόνο προς τα χωριά της Πιτσυλιάς, χωρίς να έχουν αναρωτηθεί ποτέ πώς γράφεται και γιατί, με τα σκυλιά, τα παιδιά και τις γκόμενες των γιων τους. Σιχτιρίζουν κοινοτάρχες και λοιπούς, ευυπόληπτους κατά τα άλλα, συγχωριανούς διότι δεν έχουν πού να σταθμεύσουν τα καλογυαλισμένα και μυρωδάτα τους αμάξια. Γκρινιάζουν για την μονάκριβη τουαλέτα στο σπίτι του παππού. Για το κρύο νερό στο μπάνιο. Για την χαμηλή ταχύτητα στο δωρεάν διαδίκτυο που τους παρέχει το κράτος, αφού έχει λύσει τα λοιπά τους προβλήματα. Για το προχριστιανικό μοντέλο της τηλεόρασης στο υποτιθέμενο σαλόνι, στο οποίο ντρέπονται να καθίσουνε άνθρωπο της προκοπής. Ψήνουνε αρνιά παραμονή δεκαπενταυγούστου, μην τους πάρουν για καθυστερημένους τα άτομα που θα σαβουριάσουν τους μεζέδες στο τραπέζι τους για πρώτη και πιθανότατα για στερνή φορά. Οχλαγωγούν σαν να πρόκειται να πεθάνουν το επόμενο λεπτό και βασανίζουν ανηλεώς μέχρι πρωίας τον τροοδίτικο αέρα με τα βδελυρά τους σκυλάδικα. Έχουν άποψη για τα κουνέλια και τις κότες του γείτονα που βρωμάνε και ζέχνουνε. Για τις μύγες, την κοπριά και τα λάχανα. Για την θεια που ακόμη σταυροκοπιέται τραβώντας με τα μαύρα – αλλά χωρίς ίχνος έγνοιας για το ότι φοριούνται πολύ φέτος – για τον εσπερινό. Για την μουστακαλίδικη επιγραφή στα εθνικόφρονα σωματεία δίπλα σε φάτσες τύπων που πίστευαν κάποτε σε κάτι. Για τις φωτογραφίες και τις σημαίες στα σοκάκια του χωριού. Για τα φλιτζάνια στα καφενεία και για το λεξιλόγιο και τους τρόπους των ανθρώπων που υποδέχονται την υψηλή κοινωνία της πρωτευούσης, η οποία καταδέχεται να πιει έναν καφέ κοντά τους, βρε αδερφέ. Θέλουν να κάμουν, συγγνώμη, να κάνουν αυτό που γουστάρουν χωρίς να τους ενοχλήσει κανένας οπισθοδρομικός χωριατάνθρωπος, μπας και ξεφορτωθούν λίγο από το άγχος της πολυτάραχης ζωής τους. Οι λέξεις τους κουβαλούν ακριβώς τόσο κύρος όσο αυτές στις ανακοινώσεις του κράτους και των κομμάτων για το χρυσό μετάλλιο της Άννας Κορακάκη.

ΕΝΩΣΙΣ

Τζι ας γινεί το γαίμαν τους παττιχόζουμον ΣΤΙΣ

ΕΣ

ΜΙΛΙ Ο Ν Υ Σ

Ρε χαζοχαρούμενον, ήρτεν τζι ο Αναστασιάδης σήμερα;

Νόου, μάστρο. Γιου εντ μι μόνοι μας. Αφού ό,τι του πούμεν λαλεί «Yes».