ΕΝΩΣΙΣ | νέα περίοδος | Δεκέμβριος 2015 by Εφημερίδα Ένωσις

Χρόνια ελεύθερα, ευτυχισμένο το 1955, η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά...

ΕΝΩΣΙΣ

ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν

νέα περίοδος | έτος 1ο | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015 | τιμή: 2 ευρώ

ΤΟ ’ΝΑ «ΚΡΑΤΟΣ» ΝΙΒΕΙ Τ’ ΑΛΛΟ

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Της Σύνταξης

Αδιαμφισβήτητα, επτά μήνες μετά τις τυμπανοκρουσίες που ακολούθησαν την εκλογή του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία του ψευδοκράτους, μόνο μερικοί άφρονες συνεχίζουν να προβάλλουν τη διαλλακτικότητα του κατά τα άλλα Λεμεσιανού «συνομιλητή» μας. Ένας εξ αυτών ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο κύριος Αναστασιάδης, ο οποίος, απ’ ό,τι φαίνεται, υποβαθμίστηκε σε υποχείριο των ορέξεων του Έσπεν Μπαρθ Άιντα, μοιάζει να «συνέρχεται» (μετά τις φουστανέλες των Προεδρικών και του «Μπαρμπαρός») και να επαναφέρει διά παντός τον παλιό «καλό» εαυτό του. Το κοινό μήνυμα Αναστασιάδη και Ακιντζί που προβλήθηκε παραμονή Χριστουγέννων στην υπό τουρκική κατοχή Κύπρο είναι απόδειξη ότι η Κυπριακή Δημοκρατία (για να μην πούμε η ίδια η Κύπρος) οδεύει προς εξαφάνιση, ενώ ο Πρόεδρός της κάνει τα πάντα για να την αποτελειώσει μια ώρα αρχύτερα. Οι χαριεντισμοί κάμποσων αφρόνων (που λέγαμε πιο πάνω) δεν είναι ικανοί για να αποκρύψουν την τραγική αλήθεια. Άλλωστε, είναι οι ίδιοι που διαλαλούν πως η ΔΔΟ είναι

παράδεισος, πως δεν είναι δυνατόν να ζητάμε να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, πως δεν υπάρχουν πρόσφυγες (!), πως εμείς τα κάναμε όλα (ξεπεράστηκε ακόμα και το «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά»). Είναι οι ίδιοι που από «συμβιβασμένοι» μετατράπηκαν εν μία νυκτί (;) σε «διζωνιστές» και λάτρεις ενός κατοχικού ηγέτη. Όλοι, από τον ΟΗΕ μέχρι την Τουρκία, από τις ΗΠΑ μέχρι την Αγγλία κι από την Κυπριακή Δημοκρατία μέχρι το ψευδοκράτος, προσπαθούν να «κλείσουν» το Κυπριακό με τον χειρότερο τρόπο. Οι ιαχές του Άιντα περί πενταμερούς διάσκεψης στο Νταβός αναδεικνύουν ότι στόχος είναι να διαλυθεί η Δημοκρατία πριν από την κατάθεση οποιουδήποτε σχεδίου. Στόχος είναι να βρεθούμε προ τετελεσμένων, να εξοικειωθούμε με την «κατοχή», ό,τι κι αν δείχνει το αποκρουστικό χαμόγελο του ειδικού αντιπροσώπου του Μπαν Κι Μουν σε κάθε φωτογράφισή του στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, ό,τι κι αν γράφουν οι γκεμπελίσκοι επικοινωνιολόγοι της κατοχής και του παράνομου καθεστώτος. Οι καιροί ήταν πάντα δύσκολοι, ενώ το 2016 προμηνύεται «λαμπρό» και… ασφυκτικά «δίσεκτο». Εί-

μαστε αναγκασμένοι να αρθρώσουμε έναν άλλον λόγο πια, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο την κατοχή, όχι μόνο το ψευδοκράτος που αναβαθμίζεται μέρα με τη μέρα, αλλά και τη «δική μας» ηγεσία. Είμαστε πια αναγκασμένοι να προφυλάξουμε τον τόπο μας, προς πείσμα όσων αξιώνουν τη «λύση» τύπου Ανάν, αλλά και να «ποκουππίσουμεν» τα ΟΧΙ μας, να μετατρέψουμε την αντίσταση σε επανάσταση, για να τελειώνουμε επιτέλους με τα κάθε λογής ψευδοκράτη. Είμαστε έτοιμοι να προστατέψουμε τα κεκτημένα μας (όχι κατ’ ανάγκην τα ευρωπαϊκά), να μετατρέψουμε το δίσεκτο 2016 σε έτος απελευθέρωσης, γιατί είναι καιρός να πάρουμε εκείνο το ΟΧΙ ενός Γρηγόρη από κάποια Λύση με το ευθύ χαμόγελο και να το κουβαλήσουμε σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, για να μη θαρρούν κι οι «εξοικειωμένοι» πως δεν έχουμε κάτι να «προτείνουμε». Τώρα αρχίζουν όλα. Το ’νιν αντάν να τρώ’ την γην, τρώει την γην θαρκέται, μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλυέται.

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 30 Ιανουαρίου

ΕΝΩΣΙΣ

Χαράματα η ώρα τρεις...

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ «ΕΝΩΣΙΣ»

Οι μαντινάδες του Κρητικού

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ: Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη

ΣΕΛΙΔΩΤΡΙΑ:

Τεμβριώτου Ηλέκτρα

ΔΙΟΡΘΩΤΗΣ: Καραβιώτης Έκτορας

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Α.Μ., Ι.Μ., Χ.Ν.Σ., Α.Χ.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ: Αρειώτης Βελούχης, Αριστείδης, Α.Χ., Γ.Γ., Γέρος Συνταξιούχος, Γίγας, Δούση Ευθυμία, Δραγούμης Ίων, Κρητικός, Λαγάκος Γιώργος, Λοΐζου Άντης, Λυθροδόντιαν, Μεσαρίτης Ξένιος, Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη, Νικολαΐδης Φοίβος, Νικολάου Σιλουανός, Πέτρου Χρίστος, Σαββίδης Σάββας, Χατζηαναστασίου Τάσος, Χριστοφή Ανδρέας

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ:

Αγαπητοί φίλοι, αναγνώστες και συνεργάτες, Με το παρόν τεύχος έχουμε συμπληρώσει έναν χρόνο κυκλοφορίας της εφημερίδας Ένωσις. Παρά τις αντιξοότητες, έχουμε σκοπό να συνεχίσουμε ακάθεκτοι να σχολιάζουμε και να επικρίνουμε τα κακώς έχοντα της κυπριακής πραγματικότητας. Το 2015 έχει παρέλθει και το 2016 δεν προμηνύεται καθόλου ευοίωνο. Το αντίθετο μάλιστα. Φαίνεται ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Κρατάτε, λοιπόν, καλά και παραμείνετε σε εγρήγορση. Χρόνια πολλά, καλή λευτεριά και του χρόνου στην Κερύνεια. Εφ. Ένωσις

Καινούργιος χρόνος έφτασε, άραγε τι θα φέρει; Ο νους μου είναι στο νησί που χρόνια υποφέρει... Παράκληση εις τον Θέο κάνω να μεριμνήσει της Κύπρου τ’ όμορφο νησί ελεύθερο να ζήσει. Παρακαλέστε, Κύπριοι, Χριστό και Παναγία να δώσουν πάλι το «παρών» για την Ελευθερία. Ενότητα χρειάζεται, φρόνηση, πίστη, τόλμη κι ένας ηγέτης άριστος να έχει το τιμόνι. Υπάρχουν οι κατάλληλοι, ψάξετε να τους βρείτε διαλέξτε τον καλύτερο και ανασυνταχτείτε!

Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι της εφ. Ένωσις, Συμπληρώσαμε αισίως έναν χρόνο έντυπης κυκλοφορίας της νέας Ένωσης και σας ευχαριστούμε για τη στήριξη και τη βοήθειά σας. Για να συνεχίσει όμως να κυκλοφορεί στα περίπτερα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια όλων σας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να την εκδίδουμε από την πούγκαν μας. Αν θέλετε να γραφτείτε συνδρομητές ή να προτείνετε σε φίλους σας να γραφτούν ώστε να σας αποστέλλουμε την εφημερίδα κάθε μήνα στο σπίτι σας, η συνδρομή για ένα εξάμηνο θα στοιχίζει 35 ευρώ. Επίσης, αν μπορείτε να μας προτείνετε επιχειρήσεις που ίσως θέλουν να διαφημιστούν στην εφημερίδα μας, ενδεικτικά οι έγχρωμες διαφημίσεις θα στοιχίζουν 80 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας και 160 ευρώ η μισή σελίδα και οι μαυρόασπρες 50 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας. Σας ευχαριστούμε.

Αλέκος Μιχαηλίδης 99980574 Ιόλη Μιχαηλίδου 99081187

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Email: ef.enosis@gmail.com

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Facebook: Εφημερίδα Ένωσις Twitter: Εφημερίδα Ένωσις

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ! efimeridaenosis.wordpress.com

Σύντομα και εμπνευσμένα ΦΡΟΥΤΑ ΕΠΟΧΗΣ...

του Λυθροδόντιαν

Σερβίρω άρα υπάρχω! Μια ειδική κατηγορία γκαρσονιών Στα χρόνια της κρίσης, το τέρας της ανεργίας, ειδικά σε ό,τι αφορά τους νέους πτυχιούχους, έσπρωξε και σπρώχνει πολλούς… στο σερβίρισμα, προκειμένου να βιοπορίζονται και να μην κάθονται άπραγοι στα σπίτια τους. Η δουλειά, φυσικά, δεν είναι ντροπή. Όμως, τον τελευταίο καιρό, ένα μέρος του κόσμου των γκαρσονιών αποκαλύπτει μια βαθύτερη έλλειψη, ένα μεγάλο κενό που χαρακτηρίζει τη γενιά των 25άρηδων-35άρηδων. Γιατί κάποιος πτυχιούχος, με τίτλους και διπλώματα, πολλές φορές με μεταπτυχιακά κτλ., να δείχνει τόσο εφησυχασμένος, στα όρια δηλαδή της ευτυχίας, επειδή σερβίρει και αμείβεται στην καλύτερη των περιπτώσεων με ένα τάλιρο (5 ευρώ) την ώρα; Ανασφάλιστος, ανά πάσα στιγμή μπορεί να απολυθεί επειδή έτσι θέλει το αφεντικό, ωράρια κυμαινόμενα πάλι ανάλογα με τις καύλες του μάστρου και πάει λέγοντας. Και όμως, αυτός είναι ευτυχισμένος, δείχνει να μη θέλει να βρει άλλη δουλειά και μιλά για το αφεντικό του ωσάν να πρόκειται για τον μεγάλο του ευεργέτη. Γιατί; Επειδή το γκαρσονιλίκι τού δίνει κάποιον ρόλο. Κάποιον περίοπτο και κεντρικό ρόλο. Κερδίζει την προσοχή, γνωρίζει κόσμο, γράφει φίλους, το φέισμπούκ του έχει πάντα κίνηση, τον χαιρετούν στον δρόμο, τώρα γνωρίζει από πρώτο χέρι τα τεκταινόμενα του κόσμου των μαγαζιών, ξέρει τις ατασθαλίες του ενός και του άλλου, ξέρει ποιος βγαίνει με ποιαν, ξέρει τις τιμές των προϊόντων και μπορεί να κρίνει τι είναι το καλύτερο, όλοι στη δουλειά του φορούν ωραία ρούχα και αυτός το ίδιο και πολλά άλλα. Αντιλαμβάνεται ότι είναι μέρος ενός κόσμου και ο ρόλος που του αναλογεί μέσα σ’ αυτόν το κόσμο, η μέχρι τώρα ζωή του, αλλά και η μετέπειτα, έτσι όπως διαγράφεται με τα μνημόνια και τη νεοαποικιοκρατία, δεν πρόκειται να του εξασφαλίσει τίποτα. Εξασφαλίζει, δηλαδή, και επιβεβαιώνει την ανούσια πλην ανώδυνη ύπαρξή του. Με άλλα λόγια… σερβίρει άρα υπάρχει!

Τα προϊόντα της Ομόνοιας Οι ομονοιάτες, σαν γνήσια ΑΚΕΛικά αρνιά, αγοράζουν τα προϊόντα του σωματείου τους. Και δεν μιλάμε για τους φανατικούς, αλλά για τη συντριπτική πλειοψηφία. Εννοείται, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να σκεφτούν πως από τη στιγμή που το σήμα τους από σύμβολο γίνεται στάμπα στα κάρβουνα, τα νερά, τις μπύρες, τώρα τα αναψυκτικά και αύριο τα κωλόχαρτα, αυτομάτως χάνει την ιστορικότητά του (λέμε τώρα) και ευτελίζεται. Οι υπόλοιποι, δηλαδή όσοι δεν είναι ομονοιάτες, απλώς γελούν με την κατάσταση. Το θέμα όμως έχει βαθύτερες και ανησυχητικές διαστάσεις από τη στιγμή που αποτελεί σοβαρότατο παράγοντα πόλωσης και περαιτέρω διαχωρισμού της κοινωνίας. Οι ΑΚΕΛικοί ξέρουν πως πρέπει να ισχυροποιήσουν την ταυτότητα του κόσμου τους για να πετύχουν την πώληση των προϊόντων τους. Ξέρουν επίσης ότι όπως οι ταυτότητες δημιουργούνται στη βάση της ετερότητας, έτσι ισχυροποιούνται κιόλας. Αυτό που κάνουν, λοιπόν, είναι να ντοπάρουν, να φανατίζουν τα αρνιά τους, δηλαδή να ισχυροποιούν σε σημείο αρρώστιας την κοινή τους ταυτότητα, με το να τονίζουν τον διαχωρισμό τους από τις υπόλοιπες ομάδες της κοινωνίας, ακόμα και στο νερό, ακόμα και στο κάρβουνο. Ούτε οι ναζί δεν τα έκαναν αυτά.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

Οίκαδε

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Μάνα μου, όλα περνούνε κι όλα γίνονται ξανά…

Γυρίστε πίσω στο Μισισίπι, γυρίστε πίσω στην Αλαμπάμα, γυρίστε πίσω στην Τζόρτζια, γυρίστε πίσω στη Λουιζιάνα, γυρίστε πίσω στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο των βόρειων πόλεών μας, γνωρίζοντας ότι με κάποιον τρόπο αυτή η κατάσταση μπορεί ν’ αλλάξει και θ’ αλλάξει. Ας μην κυλιστούμε στην κοιλάδα της απόγνωσης. ΔΡ ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ Η άνοιξη του 1965 ήταν μια ταραχώδης και άγρια εποχή για τις νότιες ΗΠΑ, καθώς άνθρωποι (κατά τα άλλα νόμιμοι πολίτες της χώρας) δεν είχαν καν το δικαίωμα ψήφου εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Ήταν η περίοδος κατά την οποίαν ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διοργάνωσε με τους συντρόφους του μια μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας από την πόλη Σέλμα μέχρι την Αλαμπάμα, με αιτήματα που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα και κεκτημένα. Λίγα χρόνια πριν, η Ρόζα Παρκς, μία μοδίστρα από την Αλαμπάμα, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό άντρα, αντιστεκόμενη στην πολιτική φυλετικού διαχωρισμού που κυριαρχούσε. Γιατί τα σημειώνουμε όλα αυτά; Υπομονή. Στην ομοσπονδία (αυτό το ήξερες;) των ονειρικών ΗΠΑ, οι οποίες χτίστηκαν πάνω στη γενοκτονία των Ινδιάνων (ή, καλύτερα, των Αμερικανών ιθαγενών) και στην κλοπή της γης τους, ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να καθίσουν στο λεωφορείο μέχρι τη δεκαετία του ’60. Υπάρχουν άνθρωποι που ψήφισαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’60, γυναίκες και παιδιά υπήρξαν θύματα άγριας βίας εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους, εξαιτίας του ότι απαιτούσαν το αυτονόητο. «Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τον χαρακτήρα τους», σημείωνε ο Δρ Κινγκ στην πιο γνωστή ομιλία του. Θα επανέλθουμε... Ήταν κουραστικό (επιεικώς) και αποκαρδιωτικό το 2015. Εκεί που είχαμε συνηθίσει να αντιστεκόμαστε στο σάπιο ΔΗΣΑΚΕΛ, έχουμε χάσει την μπάλα. Πετάγονται διάφορες ομάδες και υποομάδες (ειδικά μετά τον Απρίλη και την εκλογή Ακιντζί) που φυσικά δεν έχουν καμιά ομοιότητα με τα χίλια λουλούδια του Μάο, τα

ΜΜΕ είναι στην πλειοψηφία τους «εντός Προεδρικού», ενώ η νεολαία είναι ασφυκτικά απούσα σε όλους τους τομείς. Κι αν δεν είναι απούσα, παραμένει μίζερη εντός κομμάτων ή οργανώσεων που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα ή τα πραγματικά δικαιώματα αυτού του λαού. Ζήσαμε πολλά το 2015. Επιβιώσαμε μπροστά σε έναν γελοίο υπουργό Οικονομικών που θεωρεί ότι είναι σοβαρό άτομο, αντέξαμε τις αλήστου μνήμης σκηνές με τις ελιές του Ακιντζί, τους καφέδες στο Μπουγιούκ Χαν, τις ζιβανίες στη Φανερωμένη, τα θέατρα, τις συναυλίες, τις συνομιλίες, τον Άιντα, τον Χάμοντ, τον Κέρι, «ξεπεράσαμε» ακόμα και τα σκάνδαλα του Ελεγκτή, τον «αδιάφθορο» Χάσικο, τα κομμωτήρια της Αθηνάς Κυριακίδου και στα αμπελοπούλια του Χαμπουλλά. Δεν είμαστε από σίδερο (μάλλον), αλλά αντέξαμε να έχουμε Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη και «αντιπολιτευόμενο» τον Άντρο Κυπριανού. Εκπληκτικό και τρομακτικό. Το 2016 μοιάζει σκοτεινό και ήδη γερασμένο. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Οι εκποιήσεις έχουν πάρει τον δρόμο τους, η εξιχνίαση των σκανδάλων δεν φαίνεται να βλάπτει εκείνους που πρέπει (αν και βλέπουν το φως της δημοσιότητας), ενώ όλο και περισσότερο πλανάται στην ατμόσφαιρα η δυσωδία της «λύσης». Μιας «λύσης» που δεν αποτελεί λαϊκό αίτημα, αλλά συμφωνία «ισχυρών» και άβουλων ηγετών που έχουν την πεποίθηση ότι θα αποδεχτούμε την τουρκοποίηση του τόπου μας ή την οριστική εξαφάνιση της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας. Για να επιστρέψουμε στον Δρ Κινγκ, τη Ρόζα Παρκς και όλους αυτούς που αντιστάθηκαν στους φυλετικούς διαχωρισμούς που προσπαθούν να επιβάλουν στην Κύπρο του 2016, έχουμε κι εμείς «ένα όνειρο» για το νέο έτος. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτός ο λαός θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα στους λόφους του Πενταδάκτυλου θα δειπνήσουμε ελεύθεροι. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η Κύπρος, μια έρημη χώρα, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς για να περπατήσουμε ανεμπόδιστα από την Πάφο στην Καρπασία, από τη Μόρφου στην Κερύνεια, από την Αμμόχωστο στη Λευκωσία. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα (εντός 2016) ο κυπριακός Ελληνισμός θα δικαιωθεί, θα πάψει να αναλώνεται σε συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και ωχαδερφισμούς, θα σταματήσει την πορεία προς την καταστροφή και τον θάνατο. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα θα χτίσουμε απ’ την αρχή τα χωριά και τις πόλεις μας, θα αλλάξουμε το χρώμα των πετρών στον Πενταδάκτυλο, θα γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα της κατοχής, θα πετροβολήσουμε τα καζίνο και τα μπουρδέλα του ψευδοκράτους. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα θα διεκδικήσουμε και θα κερδίσουμε αυτό που μας ανήκει, ότι θα δώσουμε πραγματικό νόημα στην ελευθερία και στην ανάσταση. Έχουμε ένα όνειρο ότι μια μέρα θα πατήσουμε κάθε είδους οδόφραγμα, θα περάσουμε γονατιστοί από κάθε κατεχόμενο χωριό μας, θα αγκαλιαστούμε, θα φιληθούμε και τότε, λεύτεροι πια, «θα δούμε τη σελήνη να ανατέλλει». Τα πάντα είναι κοινά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΡΕΣ;» «ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΞΕ

ΗΠΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ, ΡΩΣΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ, ΒΟΣΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ

ΠΕΤΑΕΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ;

ΠΕΤΑΕΙ. ΖΗΤΩ Η ΔΔΟ

ΙΑ

ΣΧΟΛ

ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΪΛΑ ΖΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΑΜΠΟΥΛΛΑ

Η χρονιά στη βουλή έκλεισε με τις «λαμπρές» παρεμβάσεις δύο αστεριών που στελεχώνουν την πολιτική ελίτ του τόπου. Η πρώτη, η Αθηνά Κυριακίδου του καρογιανικού ΔΗΚΟ, κατάφερε να εξοργίσει κάθε λογικό άνθρωπο μετά την περιβόητη δήλωσή της περί κομμωτηρίου και «πενιχρού μισθού». Η κ. Κυριακίδου, προφανώς, δεν θα προέβαινε σε αυτήν τη δήλωση αν ήξερε πως συνέπεια αυτής θα ήταν η συγκέντρωση του γυναικείου κινήματος έξω από το ίδιο της το σπίτι και ο πετροβολισμός του ακριβού αυτοκινήτου της. Η κ. Κυριακίδου, που εξόργισε και στο παρελθόν με άλλες τοποθετήσεις, είναι αυτήν τη στιγμή βουλευτίνα του τρίτου κόμματος της κυπριακής βουλής. Σε άλλες ειδήσεις, μακριά από το βάρβαρο μετερίζι της αχτένιστης Αθηνάς Κυριακίδου, η Λεϊλά Ζανά, σύμβολο του κουρδικού αγώνα και βουλευτίνα με το HDP, ορκίστηκε ενώπιον Τούρκων βουλευτών, έτοιμων να την κατασπαράξουν, μιλώντας στην κουρδική γλώσσα. Το δεύτερο αστέρι είναι φυσικά ο Ευγένιος Χαμπουλλάς, ο οποίος μπήκε στη βουλή πριν έναν περίπου χρόνο, όταν ο Λευτέρης Χριστοφόρου ανέλαβε καθήκοντα ευρωβουλευτή. Ο κ. Χαμπουλλάς, ως γνωστόν, αποφάσισε να δείξει τις προτιμήσεις του στα αμπελοπούλια και λαϊκίζοντας να «οικειοποιηθεί» τις άγριες φυλές των Κοκκινοχωρίων. Η απορία που δημιουργείται είναι φυσικά το μέχρι πού φτάνει η ντροπή και η ασυλία ενός βουλευτή. Η άλλη απορία που δημιουργείται είναι το μέχρι πού μπορεί να φτάσει το πολιτικό σύστημα ενός κράτους. Είναι ο πάτος η Αθηνά Κυριακίδου κι ο Ευγένιος Χαμπουλλάς;

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ

Αν παρακολουθεί κάποιος από μακριά το θέμα με την ετήσια έκθεση του Γενικού Ελεγκτή και τις αντιδράσεις του Χάσικου ή άλλων ξημαρισμένων του τόπου, θα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν φτάνει που αυτός ο λαός βάλλεται συνεχώς από ξένους παράγοντες, είναι υποχρεωμένος να υπομένει και τις σκληρές τοποθετήσεις των υψηλά ιστάμενων, οι οποίοι, αν και έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, νομίζουν πως είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Όπως τον Ανδρέα Πετρίδη της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης, που διορίστηκε ως εκτελεστικός Πρόεδρος (θέση που ανακάλυψε ο Χριστόφιας) από το Υπ. Συμβούλιο της προηγούμενης κυβέρνησης και αρνείται να δεχτεί ότι δεν έχει κανένα νόημα να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Καταβαραθρώνει κιόλας τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και τον κατηγορεί για κατάχρηση εξουσίας. Άκουσον άκουσον. Τα ίδια περίπου κι ο Υπουργός Εσωτερικών, που νομίζει πως είναι ο Σέρπικο στην ομώνυμη ταινία και παριστάνει τον αδιάφθορο. Ε, φτάνει πια.

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

Ω Ρ Ε Μ ΤΩΝ Η

Ιδεών Σύλληψις

Του Σιλουανού Νικολάου

Υπάρχει όντως πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Ίσως οι πιο πάνω διαπιστώσεις να φαίνονται κάπως υπερβολικές, όμως νομίζω ότι δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Το νόημα των Χριστουγέννων, που θεωρώ ότι περιγράφεται γλαφυρότατα στον ύμνο στην αρχή του άρθρου, δεν είναι άλλο από την πρακτική και αληθινή αγάπη του Θεού στον άνθρωπο. Η ενσάρκωση του Λόγου στον κόσμο αποτελεί παράδοξο γεγονός και παράξενο ταυτοχρόνως. Όταν ο Απόστολος Παύλος προσπαθούσε να εξηγήσει το Μυστήριο αυτό, οι μισοί Έλληνες τον περιγελούσαν (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων), καθώς ο Θεός είναι πράγμα άυλο, γι’ αυτό και αθάνατο, γι’ αυτό και αληθές. Οπότε δεν ήταν δυνατό, κατά τη σκέψη τους, ο αθάνατος να ενσαρκωθεί σε σώμα θνητό και εφήμερο.

Τὶ σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ύμνος Χριστουγέννων Είναι γεγονός, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι τα Χριστούγεννα πλέον αποτελούν μια κοσμική γιορτή, τόσο στην κοινωνία μας όσο και στις υπόλοιπες δυτικότροπες κοινωνίες. Η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων δεν πρέπει να είναι άλλη από τον σκασμένο απ’ το φαΐ Σάντα Κλάους, τους τάρανδους με χαρωπές κόκκινες μύτες, λαμπιόνια παντού και «χριστουγεννιάτικα» δέντρα. Είναι γεγονός πως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων στη σημερινή ελληνική κοινωνία, τόσο εν Κύπρο όσο και εν Ελλάδι, συνοδεύεται από αυτά τα στοιχεία, αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης και της αντιγραφής από τα έθνη που κατάφεραν να θεοποιήσουν τον καταναλωτισμό και τη σημαντικότητα του ατόμου παρά της κοινωνίας.

ο άνθρωπος ξανά να έρθει σε άμεση σχέση με τον Δημιουργό του. Και αν τα πιο πάνω σε πολλούς ακούγονται θρησκευτικά προτάγματα, να ένα σημείο που διαφοροποιεί το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων από το ψεύτικο νόημα του δυτικού κόσμου. Ο πιο πάνω ύμνος φανερώνει τη γέννηση του Χριστού ως ένα γεγονός κοινωνίας. Η φύση, οι άνθρωποι που είναι γύρω, ο άνθρωπος ως ον, η έρημος, η γη, ο ουρανός, όλα με τον δικό τους τρόπο μετέχουν στη χαρά της γεννήσεως του Χριστού. Δεν είναι, λοιπόν, η γέννηση του Χριστού ένας θρίαμβος νίκης, μία επιβολή στον άνθρωπο μιας νέας διδασκαλίας. Είναι ένα γεγονός αγάπης και ταυτόχρονα γεγονός μετοχής της πλάσης. Η αντίθεση της δυτικότροπης μορφής των Χριστουγέννων με την εκκλησιαστική είναι τόσο μεγάλη, που κανείς πλέον μπορεί να μιλά για δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια στις 25 του μηνός εμφανίζεται ο Σάντα Κλάους, ένας χοντρός γέρος με δώρα, και από την άλλη εμείς γιορτάζουμε την πρώτη του Γενάρη τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος εκτός από το θεολογικό του έργο αφιέρωσε τη ζωή του στη διακονία των ανθρώπων. Απλός, λιτός άνθρωπος, προπάντων πραγματική μορφή, που αφιέρωσε τη ζωή του στον συνάνθρωπο τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και σε πνευματικό. Η παράδοσή μας, με αυτήν την αρχοντική οικειότητα που παρουσιάζεται να έχει με τους αγίους, περιγράφει με πολύ όμορφο τρόπο τα γεγονότα της γέννησης του Χριστού, αλλά και τη σύνδεση που είχε η ζωή τους με την περίοδο των Χριστουγέννων, όταν περίμεναν τους ναυτικούς οι οικογένειές τους να επιστρέψουν για να γιορτάσουν. Εξ ου και στην παράδοσή μας στολίζουμε καραβάκι αντί του δέντρου. Συνοψίζοντας, ο πιο κάτω εορταστικός στίχος του πρωτοχρονιάτικου τραγουδιού της Χίου δείχνει πολύ όμορφα τη διαφορά της ποιότητας της γιορτής των Ελλήνων την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων: […] Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή κι αρχή του Γεναρίου του μεγά- του μεγάλου Βασιλείου.

Ο Θεός, καθώς ἀγάπη ἐστί (δεν έχει αγάπη, αλλά είναι αγάπη· η ουσία της υπόστασής του), ενσαρκώνεται για να μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο, να δώσει έναν δρόμο στον άνθρωπο κοινωνίας με τον Θεό. Να μπορεί

Μα τι σπουδαίος αυτός ο μισός μας Πρόεδρος! Ο μισός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, πολύ καλά τις είπε τις ευχές του στα τουρκικά. Ο άλλος μισός Πρόεδρος, ο κύριος Ακιντζί, δεν ήταν και τόσο καλός στα ελληνικά, έστω και αν ήταν άψογος στην προφορά της λέξης «ΚΥΠΡΑΙΟΥΣ». Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν μας είπε και ΚΥΠΡΙΟΥΣ. Δόθηκε και μεγάλη δημοσιότητα από το EURONEWS. Πρώτη είδηση οι δικοί μας. Ισότιμοι κιόλας, έτσι όπως αρμόζει σε Ευρωπαίους ηγέτες. Ισότιμοι, όχι παίξε γέλασε, όπως χαριεντιζόμαστε εμείς εδώ στο ΡΙΚ και στα άλλα κανάλια. Τώρα όσοι έχουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τους Ευρωπαίους εταίρους μας πρέπει να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις, αλλιώς τη φάλαγγα δεν τη γλυτώνουν. Κάτι ξέρουν και οι Ευρωπαίοι, αλλιώς θα έλεγαν άλλα πράγματα. Θα έλεγαν, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μαζί με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, όμως δεν το είπαν. Είπαν για τους δύο μισούς Προέδρους, οι οποίοι δεν μπορούν να ενωθούν σε έναν ΠΟΤΕ, μιας και αποτελούν διαφορετικές, ανεξάρτητες οντότητες. Ο Ακιντζί στον βορρά και ο Anastasiades in the south, όπως λέμε σάουθ οφ Φρανς. Ας επιστρέψουμε, όμως, στα τουρκικά του κυρίου μισού Anastasiades. Του βγήκαν φυσιολογικά, σαν να μιλούσε στην κανονική γλώσσα του, τα λεμεσιανά. Έχω την εντύπωση ότι κάτι καινούργιο γεννιέται στα γλωσσικά μας. Πάνε οι θεωρίες για τη δημοτική γλώσσα των Ελλήνων, πάνε κατά διαόλου και οι θεωρίες περί μετατροπής της διαλέκτου μας σε επίσημη γλώσσα. Αφού έχουμε τα τουρκικά, γιατί να ζοριζόμαστε με τους σωβινισμούς και να μην υιοθετήσουμε τα τουρκικά ως επίσημη γλώσσα μας, μιας και σε όλο τον κόσμο τη μιλούν πάνω από 200 εκατομμύρια πλάσματα; Γκιουνάιντιν και μουτλού γιλλάρ! Γέρος Συνταξιούχος

Βασίλη μ’ από πού ’ρχεσαι, κι από πού κατεβαίνεις και βαστάς ρόδα και ραίνεις κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε τον πόνο σου να πεις κάτσε, κάτσε να τραγουδήσεις και να μας καλώς ορίσεις κι έβγα, κι έβγα να μας κεράσεις, που να ζεις, που να ζεις και να γεράσεις.

ΕΝΩΣΙΣ ΑΝΤΙ ΠΡΟΖΑΚ

διαγιγνώσκει ο Γ.Γ.

Η Ομοσπονδία Συνδέσμων Εργολάβων Οικοδομών Κύπρου (ΟΣΕΟΚ) ανακοίνωσε τη δυσαρέσκειά της για το γεγονός πως μετά από τις επαναπροσεγγιστικές κινήσεις μαζί με τους εργολάβους στα κατεχόμενα, οι δεύτεροι υπέγραψαν συμφωνία με την Τουρκική Ένωση Εργολάβων! Αλήθεια, τι περιμένατε; Να οικοδομήσετε μαζί τη Νέα Κύπρο; Αλήθεια, περιμένατε πως θα παραμέριζαν το κεφάλαιο της Τουρκίας για να γίνετε μαζί πλούσιοι; Ήρθε ο καιρός γενικότερα να σταματήσετε να χτίζετε πολιτικές καριέρες και τραπεζικούς λογαριασμούς πάνω στο Κυπριακό. Μέχρι τότε, σκουπίστε τα δάκρυά σας πάνω από τα εξοχικά στο Πέλλαπαϊς και στην κλειστή πόλη της Αμμοχώστου.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΙΕΣ ΑΠΟΔ

ΑΝ

Σ ΡΟΝΙΑ

ΤΗΣ ΧΣΥΝΑΙΝΕΣΗ Η

ΟΝΙΚ ΗΗΓ Τ Η Τ Ι Α

ΑΠΑΡ

ΑΝΑΠ ΙΤΗΤΗ Η ΓΟΝΙ Κ ΟΔΙΕ Σ ΤΗΣΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΧΡΟΝ ΙΑΣ

Περί Συνδρόμων

Του Γιώργου Λαγάκου

Γι’ αυτό ευχόμαστε «Καλή Λευτεριά»

Γι’ άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε

Βίος και πολιτεία

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Μέρες παράξενες

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες, μέρες γιορτινές. Αυτήν την εποχή του χρόνου, ο κόσμος ζει διαφορετικά. Διαφορετικά με την έννοια ότι τα παιδιά ανυπομονούν να πάρουν τα δώρα τους από τους μεγάλους (και τον Άγιο Βασίλη), ενώ οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, βρίσκουν λίγο χρόνο μακριά από τις σκοτούρες της καθημερινότητας, περνώντας ευχάριστες στιγμές με την οικογένειά τους. Μια εποχή του χρόνου όπου τα αισθήματα της χαράς, της αισιοδοξίας, της αγάπης και του έρωτα επικρατούν. Κακά τα ψέματα όμως, μαζί με τα προαναφερόμενα, η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων, μαζί με την υπερκατανάλωση της εποχής, αλλοιώνουν ως έναν βαθμό το νόημα που κανονικά θα έπρεπε να δίνει η γέννηση του Θεανθρώπου. Και φέτος, όπως και κάθε άλλη χρονιά, η περίοδος των Χριστουγέννων στην Κύπρο είναι διαφορετική από τις περισσότερες χώρες. Το σκηνικό που περιγράψαμε πιο πάνω δεν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπων. Καταρχάς, ο λαός της Κύπρου ακόμη αναρρώνει από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, έτσι υπάρχει κόσμος ο οποίος πραγματικά περνά δύσκολα. Δυστυχώς, η οικονομική κρίση δεν διαλέγει εποχές. Καθημερινά ακούμε για τα φοβερά, κυρίως οικονομικά, προβλήματα

που ταλανίζουν συμπατριώτες μας, οι οποίοι το μόνο που ζητούν είναι κάποια μικρή βοήθεια για να μπορέσουν να ζήσουν φυσιολογικά. Εδώ το εξωφρενικό της υπόθεσης δεν είναι άλλο από τα λεγόμενα του υπουργού Οικονομικών της Κύπρου που όπου βρεθεί, έχει να περηφανεύεται για την άνθηση της οικονομίας μας και τη μείωση της ανεργίας. Αγαπητέ κύριε Γεωργιάδη, με λύπη θα σας πω πως οι αριθμοί δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την αλήθεια. Ήρθε επιτέλους η ώρα να δείτε τον κόσμο κατάματα. Φυσικά, τα οικονομικά προβλήματα μιας μερίδας του πληθυσμού δεν είναι «προνόμιο» μόνο της Κύπρου, αφού σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άτομα που υποφέρουν και αυτήν την περίοδο του χρόνου. Η πιο μεγάλη διαφορά είναι πως στην Κύπρο υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία δυστυχώς θυμόμαστε δυο τρεις φορές τον χρόνο και δεν είναι άλλοι από τους εγκλωβισμένους μας. Είναι αυτοί που ζουν τη σκλαβιά από πρώτο χέρι, αυτοί που κοιμούνται με τον Τούρκο στο προσκεφάλι τους. Αυτοί που έγιναν σύμβολα του αγώνα για λευτεριά και δικαίωση. Τα άτομα αυτά είναι και φέτος «αναγκασμένα» να περάσουν τις γιορτές κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Αττίλα που δεν λέει να τσακιστεί και να φύγει από τον τόπο μας. 41 συνεχόμενα χρόνια και ακόμη περιμένουν. Περιμένουμε και εμείς μαζί τους. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ευχές του τύπου «Και από του χρόνου Χριστούγεννα στον Απόστολο Ανδρέα» διατυπώνονται μέσα από τα στόματα αρκετών Κυπρίων, αφού η ελπίδα για λευτεριά και απελευθέρωση γίνεται όλο και πιο έντονη. Η ερχόμενη χρονιά φαίνεται να φέρνει σημαντικές εξελίξεις στο θέμα της επίλυσης του Κυπριακού. Είμαστε, λοιπόν, σε αναμονή, τονίζοντας πως μόνο μία δίκαιη και βιώσιμη λύση μπορεί να απαλύνει τις πληγές που άφησε πίσω του ο τουρκικός στρατός το 1974. Τελειώνοντας, αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι πως και φέτος τα Χριστούγεννα οι σκέψεις μας πρέπει να βρίσκονται μαζί με τους εγκλωβισμένους μας και μαζί με τα άτομα που αντιμετωπίζουν έναν σωρό προβλήματα. Ας βάλει ο καθένας από μας το λιθαράκι του, ούτως ώστε όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μπορέσουν να χαμογελάσουν. Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος.

Αν έχω κρατήσει κάτι από τα ελάχιστα που έχω διαβάσει για τον Σωκράτη, είναι πως δεν μπορείς να διδάξεις στους ανθρώπους τίποτα, μόνο να τους κάνεις να σκεφτούν. Και αν το πράξεις, έχει κερδίσει ήδη πολλά. Έχουμε χαράξει πλέον έναν αγώνα γεμάτο νομικά όπλα, ορολογίες, αρχές δικαίου, συνταγματικές πρόνοιες, ζητήματα οικονομίας και ασφάλειας. Και πολύ καλά έχουμε κάνει. Αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά όπλα την ίδια στιγμή που γεννούν ξεκάθαρα ερωτήματα για το μέλλον ενός λαού που επιλέχθηκε να ζήσει μέσα στη μέση μιας τρικυμισμένης θάλασσας. Όμως, δεν πρέπει να αφήνουμε πίσω την αιτία που μας έφερε ως εδώ. Που μας έδωσε την κινητήρια δύναμη να μετατρέψουμε τις σπουδές μας σε ένα όπλο στον αγώνα για αποκατάσταση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ταυτιστήκαμε και αγαπήσαμε μια «ράτσα» με τέτοια αφοσίωση που όμοιά της δύσκολα θα βρεις στον πλανήτη – μια αγάπη που απεχθάνεται κάθε έννοια φασισμού. Κρεμάσαμε στους τοίχους μας φωτογραφίες ασπρόμαυρων φιγούρων που ποτέ δεν γνωρίσαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ τον ήχο της φωνής τους. Δακρύσαμε στη θέα της γαλανόλευκης από το πιο ξεχασμένο δημοτικό σχολείο μέχρι τον Λευκό Πύργο και τον Παρθενώνα. Ξελαρυγγιαστήκαμε και ενίοτε κινδυνέψαμε σε οδοφράγματα και πορείες ζητώντας «επιστροφή» σε ένα σπίτι, ένα χωρίο, μια πόλη που δεν περπατήσαμε ή ζήσαμε ποτέ. Εκεί βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά. Στο ότι εμείς ταυτίζουμε τη λύση με την καθημερινότητά μας, με τις αξίες μας, με το δίκαιο. Με το πριν και το μετά μας. Ζητάμε τη φυσική μας συνέχεια, σε μια πατρίδα που μεγαλώσαμε και ποτέ δεν χαρήκαμε. Σε μια πατρίδα που τη χτίζουμε κομμάτι κομμάτι με τις αναμνήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Που την ατενίζουμε από μακριά. Στην Κύπρο δεν βλέπουμε ούτε σκεφτόμαστε τις συνέπειες του πολέμου, τις βιώνουμε. Δεν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον πόνο του πρόσφυγα, την αγωνία για τον αγνοούμενο. Γεννηθήκαμε βιώνοντάς τα. Αυτό το βίωμα μας έφερε ως εδώ, μας κράτησε και μας άνδρωσε. Μας πείσμωσε μέσα στους αιώνες, μετενσαρκώθηκε σε μορφές ακούραστες και περήφανες και έφτασε στο σήμερα. Και μέσα σε όλα αυτά επαναλαμβάνουμε: Θέλουμε να ζήσουμε σαν το 60% του πλανήτη, δηλαδή όχι σε ομοσπονδίες! Μπορεί για μας το Βέλγιο να μην είναι και η καλύτερη επιλογή. Όχι γιατί είμαστε μισαλλόδοξοι. Αλλά γιατί μετά από 300 μέρες ακυβερνησία, το έντονο κλίμα αμφισβήτησης και απόσχισης και τα τόσα άλλα προβλήματα δεν μας πείθουν! Γιατί μπορούμε να σκεφτούμε πως η ομοσπονδία της Κύπρου από αυτήν της Αμερικής θα διαφέρει από τη γη μέχρι τον ουρανό. Και γιατί οι αξίες που χτίσαμε δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε εκπτώσεις σε τέτοια ζητήματα. Άλλη μια χρονιά ξημερώνει με την ελευθερία να αποτυπώνεται μοναχά στα βιβλία στο πάνω ράφι του γραφείου. Άλλη μια χρονιά ξημερώνει με τον εθνοφρουρό να αναλαμβάνει τη σκοπιά στο φυλάκιό του, πενήντα μέτρα από τον Τούρκο εισβολέα. Άλλη μια χρονιά ξημερώνει και μας βρίσκει να γράφουμε για την Κύπρο στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Καθώς ατενίζουμε το μέλλον, πατώντας καλά στο παρόν και με τις γνώσεις του παρελθόντος, συνεχίζουμε. Τη ζωή μας τη χτίσαμε πάνω στις αξίες μας και όσο ζούμε θα τις κάνουμε βίωμα. Και γι’ αυτό ευχόμαστε «Καλή Λευτεριά».

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΕΙΑ

ΠΑΙΔ

Εκ των αντιθέτων η αρμονία

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΡΕΣ;» «ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΞΕ

Του Α.Χ.

Η ανάδυση του φιλότιμου ευαισθησία. Μέσα από αυτήν την αναγωγή, η εκκλησία δεν διέκρινε τίποτε άλλο στην ευγένεια παρά την έκφραση οικειότητας προς το Θείο και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, αντλώντας από την καθαρή της πηγή έμπνευση για την εκδήλωση της καλοσύνης, της ευθυδικίας, της γλυκύτητας και ευγνωμοσύνης. Απέναντι στη διαφαινόμενη αδυναμία της ευγένειας να διασώσει το νόημά της και στις αποκλίσεις που αυτή άρχισε να λαμβάνει κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και εντεύθεν, μια νέα ηθική διαμόρφωση έρχεται να οικοδομήσει μια οικεία μορφή αντίληψης που θα αποτελέσει έκτοτε μέρος της ουσίας και της ύπαρξης των Ελλήνων: το φιλότιμο. Από την αρχαία ελληνική περιγραφή του Θαλή τον 7ο

Νά μποροῦσαν καί τή σημασία τῶν λαῶν νά τή μετρᾶν ὄχι ἀπό τό πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιά μακέλεμα, ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας, ἀλλά ἀπ’ τό πόση εὐγένεια παράγουν, ἀκόμη καί κάτω ἀπό τίς πιό δυσμενεῖς καί βάναυσες συνθῆκες, ὅπως ὁ δικός μας ὁ λαός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπου τό παραμικρό κεντητό πουκάμισο, τό πιό φτηνό βαρκάκι, τό πιό ταπεινό ἐκκλησάκι, τό τέμπλο, τό κιούπι, τό χράμι, ὅλα τους ἀποπνέανε μιάν ἀρχοντιά κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων. Οδυσσέας Ελύτης, «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά» Την ίδια εποχή που η ευγένεια έπαψε να αποτελεί αρετή και περιορίστηκε σε μια επιφανειακή εκδήλωση αβροφροσύνης, το διαμορφωθέν ήθος άρχισε να δίνει ένα νέο περιεχόμενο στις έννοιες του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Μέσα από τη γενική συναίνεση ότι ευγένεια σημαίνει «καλοί τρόποι», η εξαφάνιση κάθε εσωτερικής παρόρμησης, που θα μπορούσε να εκδηλωθεί ως δείγμα αλτρουισμού, γενναιοδωρίας και αυταπάρνησης, μετατόπισε την αντιληψη από το προσωπικό ήθος προς τη διεκδίκηση της κοινωνικής αναγνώρισης. Αν και η ηθική ουδέποτε υπήρξε καθωσπρεπική διαγωγή, με την αναγωγή της σε νοοτροπία μεταμορφώθηκε σε αμετροέπεια και διαπέρασε ως τέτοια όλα τα στρώματα της κοινωνικής ουσίας, περιορίζοντας τον χαρακτήρα και την εμβέλειά της. Η στροφή προς την τυπολατρική μορφή της ευγένειας του δυτικοτραφούς καθωσπρεπισμού, δεν άργησε να συνδέσει την ευγένεια με την ίδια την κοινωνική ή οικονομική θέση, όπου ο κόσμος εκπίπτει σε κληροδοτήματα τίτλων κατά την έκταση της εξουσίας και της ισχύος του καθενός. Η φροντίδα για την ταξική διαστρωμάτωση πέρασε μέσα από τη διατήρηση των κοινωνικών αποστάσεων, βασισμένη πάνω σε προνόμια καταγωγής και δεσμών αίματος, κρίνοντας τους ευγενεστέρους των ανθρώπων μέσα από τα επιφαινόμενα που προκύπτουν από γενεαλογικές αντιλήψεις και επιβάλλονται ως πραγματικότητες. Η κλασική κοσμοθεωρητική θεμελίωση, που έβρισκε κατά τη ρήση του Αντισθένη την ευγένεια και την αρετή να είναι έννοιες ταυτόσημες και να συσχετίζονται με μια κοινωνικά δομημένη και υποκειμενικά αντιλαμβανόμενη αξίωση, δεν διέκρινε καμία βιολογική πραγματικότητα, θεσμικά κατοχυρωμένη, μέσα στους όρους συγκρότησης της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας. Στην ομολογουμένως εύγλωττη γραμματεία της δεν μπορεί να στηριχθεί καμία κοινωνική διάσταση της ευγενικής καταγωγής. Ακόμα και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που κάποτε αποδίδονταν στο γένος και τα προνόμια των μελών του φαίνεται να μην υπήρξαν ποτέ ούτε σχετίζονταν με την κυρίαρχη δομή της κοινωνίας.1 Αν και η ερμηνεία της κλασικής έννοιας της ευγένειας υπήρξε αρκετά σαφής σχετικά με την αφύσικη τάξη των ευγενών κληρονομικώ δικαιώματι, η ορθόδοξη αντίληψη που θα απευθυνθεί στον πλησίον ως Λόγο, ως λογικό ον και συνέταιρο στην πολιτική κοινωνίας κατά τον βαθμό της λογικότητάς του, δεν άφησε ανοιχτά πεδία για παρανόηση των όρων προσέγγισης της ευγένειας ως μια καθαρά εσωτερική, γεμάτη πνευματική λεπτότητα,

π.Χ. αιώνα μέχρι τα κείμενα και τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και από εκεί στους Αγίους Πατέρες και τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, το φιλότιμο θα αναγνωριστεί έκδηλα ή ένδηλα ως η πηγή της αρετής, αποτελώντας το απαύγασμα των πολλαπλών πνευματικών διασταυρώσεων και εξευγενισμού διάρκειας αιώνων. Περιγράφοντας πλέον ένα πιο σύνθετο από την ευγένεια πλέγμα αρετών, παρουσιάζεται σαν ο ψυχικός θησαυρός που νοηματοδοτεί αναμφίβολα τον μυστικό καρπό καλλιέργειας που προέρχεται από τη συλλογική ελληνική εμπειρία. Κλειστή για τον υπόλοιπο κόσμο έννοια και μη επιδεχόμενη μετάφρασης, ακόμα και στη νέα ελληνική γλώσσα, πρόκειται για την πατροπαράδοτη αυτοτελή ιδιότητα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, η οποία φέρεται αλλά και καλλιεργείται, προκειμένου να συγκρατήσει τον άνθρωπο σε κοινωνία με τους συνανθρώπους του, αλλά και να διασώσει την εμπειρική του ύπαρξη μες στην αλήθεια. Ένα εσωτερικό σύστημα αναφοράς που γεφυρώνει την ατομική υποκειμενική και τη γενική αντικειμενική γνώμη και βούληση και παρουσιάζει την ίδια τη συνείδηση, όχι σαν κάποια απλή διανοητική ή συναισθηματική εκδήλωση ή κάποιο γεγονός εξωτερικό προς τον άνθρωπο –που άλλωστε δεν μπορούν να τη συνθέσουν σε κοινή αντίληψη–, αλλά στη σωτήρια λειτουργία της σαν άμεσης, άοκνα εκφρασμένης και θεμελιώδους εμπειρίας, που βρίσκει τη λογική της ολοκλήρωση μέσα στην ιδέα του καθαρά μεταφυσικού κόσμου των ελληνικών κοινοτήτων. Χωρίς να αποτελεί μια εξωτερική ή παρεπίδημη λειτουργία, η ιδιαιτερότητα του φιλότιμου να διαπραγματεύεται τη σύζευξη προσωπικών αρετών, όπως την τιμή, τη δικαιοσύνη, την ακεραιότητα, τη φιλανθρωπία, τον αλτρουισμό και την υπερηφάνεια, με περισσότερο κοινωνικές αξίες, όπως τη φιλία, την εντιμότητα στις συναλλαγές, τον ανθρωπισμό, την ευγνωμοσύνη και τη φιλοξενία, αλλά και με πιο εξατομικευμένες και ώριμες υπαρξιακές πεποιθήσεις αυτοεκτίμησης, προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας ή έμφυτες τάσεις συμπεριφοράς, σκέψης και συναισθήματος, όπως το κουράγιο, την ευγένεια, την αυτοθυσία και τον σεβασμό, αντικατοπτρίζει μια διαρκώς επαναπροσδιοριζόμενη λειτουργική διαμόρφωση πρωτοφανούς πολυπλοκότητας ως προς την ερμηνεία της, αλλά και πρωτοφανούς απλότητας ως προς την εκδήλωσή της. Συνοψίζοντας όλες τις θετικές ιδιότητες της υπαρξης, η είσοδος του φιλότιμου στο πεδίο τoυ θυμικού θα διαγράψει όλη την τροχιά προς τις μύχιες συνιστώσες της ανθρώπινης συνείδησης, συνιστώντας παράλληλα μια θεμελιώδη πολιτισμική δόνηση. Η δυναμική που προκύπτει από την εκδήλωσή του θα αξιώσει την επίγνωση των προτύπων της καθημερινότητας κατά τον τρόπο των κοινοτήτων, που θα καθορίσει τον Ελληνισμό σε όλη την ιστορική του πορεία. 1. Bourriot F., Recherches sur la nature du genos. Étude d’ histoire sociale athénienne (périodes archaïque et classique) (Lille 1976)· Roussel D., Tribu et Cité. Études sur les groupes sociaux dans les cités grecques aux époques archaïque et classique (Besançon 1976).

ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΖΩΝΙΚΗΝ ΕΝ ΕΣΙΕΙ, ΜΕΝ ΑΚΟΥΕΤΕ ΠΕΛΛΑΡΕΣ

ΑΣ’ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟΝ ΣΥΝΕΦΕΡΕΙΣ ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ

ΝΥΚΤΩΡ Του Βελούχη Αρειώτη

Σημαία

Ξεπρόβαλε τσιτσίδι μέσ’ απ’ την σημαία που τσάκωσε για μπουρνούζι στο σαλόνι του. Μοσχοβολούσε Ελλάδα. Μεγαλείο κι απώλεια. Ένα ιδανικό κομμάτι σαρκός, δίχως έγνοια για κανένα χθες ή αύριο, με τον πόθο στο μάτι για το τώρα. Τίποτε άλλο. Ρούφηξε αδυσώπητα το τσιγάρο του, άδειασε το ποτήρι του, τυλίχτηκε στο πειναλέο κορμί του, στραγγάλισε τις αναστολές του με το στόμα της, κατήργησε τις απαγορεύσεις με τα χέρια της, ανέστησε τα εφηβικά του όνειρα με την γλώσσα της κι όταν μπήκε μέσα της, η παρέλαση με τα παλλόμενα λάβαρα της νίκης δεν είχε τέλος. Χαθήκανε σε γαλαξίες με παιδικές χαρές και πρασινάδα και κρασί. Καλπάσανε σε άτια ξεκαπίστρωτα και γευτήκανε νερό σε γκρεμούς με αυλάκια αχαρτογράφητα. Οι σπηλιές που τους αγκάλιασαν, γδερνόντουσαν από μαινόμενα λιοντάρια κι είχαν τοιχώματα πασαλειμμένα με μέλι. Μ’ ένα μέλι που μιαν φορά γεύεσαι στην ζωή σου. Και στις σκοτεινές γωνιές, καταχωνιασμένα φλασκιά με νέκταρ, προνόμιο, μέχρι στιγμής, μόνο των θεών. Αν τους έβλεπαν, θα κουρδίζανε ήσυχα και θα παρατούσανε τα κύπελλά τους στο τραπέζι ξεχειλισμένα για χάρη τους, αφήνοντας στην μέση την κουβέντα τους. Όταν μπορέσανε να αντικρίσουνε ο ένας τα μάτια του άλλου, το άσπρο χόρευε ακόμη στον ρυθμό μιας νέγρικης χροιάς. «Έτσι γεννήθηκε το μπλουζ», σκέφτηκε.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΣΤΙΓΜΕΣ 2015 - ΒΡΕΙΤΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

7 Ισχύς και Απόφαση

Του Ανδρέα Χριστοφή

Αντιστασιακή υφή και μορφή αγώνα

Στο τρίσημο σχήμα που ακολούθησε και ο Νίκος Σβορώνος για να υποστηρίξει τη θέση του για τη συνέχεια του Ελληνισμού υπάρχει ευδιάκριτο το διαχρονικό στοιχείο της αντιστασιακής υφής που ανέπτυξε ο λαός σε περιόδους όπου είτε δεν είχε δικό του κράτος και βρισκόταν σε υποτέλεια είτε και αν είχε ήταν εξαρτημένος από ξένες δυνάμεις. Σήμερα το συγκεκριμένο στοιχείο, σε αντίθεση με άλλες περιόδους όπου λόγω πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών βρισκόταν σε ακμή, τελεί εν υπνώσει για δύο κυρίως λόγους. Από τη μία η εκδυτικοποίηση του λαού σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και από την άλλη η πολιτισμική ισοπέδωση που επέφερε η παγκοσμιοποίηση φαίνεται να έχουν διαβρώσει σημαντικά τους όποιους μηχανισμούς αντίστασης. Τα πιο πάνω δεδομένα, όμως, είναι δυνατόν να αντιστραφούν μόνο όταν δεν αφεθούν να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη πορεία. Το ζητούμενο ουσιαστικά είναι με ποιον τρόπο θα καταφέρει ο Ελληνισμός να επανακτήσει την αντιστασιακή του συνείδηση. Καταρχάς, η πολιτιστική ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη πολιτικής σκέψης πάντα προηγούνται μιας επανάστασης. Παράλληλα με την οργάνωση των δύο προαναφερθέντων πυλώνων, η οργάνωση της καθημερινής αντίστασης θα πρέπει να συνεχιστεί, ώστε να μη χαθεί χρόνος για άλλα τεράστια ζητήματα, όπως το δημογραφικό, το οικονομικό αλλά και η εδαφική συρρίκνωση του Ελληνισμού.

Νερό της Ομόνοιας Πήγα να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό από περίπτερο της Λάρνακας και κόντεψα να σκοτωθώ με τον περιπτερά. Ζήτησα νερό και ο περιπτεράς μου έδωσε ένα μπουκάλι νερό όχι της πηγής, αλλά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Διαμαρτυρήθηκα λέγοντας ότι μίσιη μου είμαι Βαρωσιώτης με τη Νέα Σαλαμίνα και ζήτησα νερό της Νέας Σαλαμίνας. Δεν έχουμε, ήταν η απάντησή του, αλλά έχουμε νερό της Ανόρθωσης. Καλά, του λέω, γιατί δεν μου έδωσες πρώτα το νερό της Ανόρθωσης και μου έδωσες το νερό της Ομόνοιας; Νόμισα, ρε κουμπάρε, που την φάτσαν σου δηλαδή, πως είσαι ομονοιάτης. Ομονοιάτης είσαι τζιαι φαίνεσαι, λαλώ του. Εγιώ είμαι ενωτικός Γιαλουσίτης τζιαι Έλληνας τζιαι την Ομόνοιαν θεωρώ την τούρτζιικην ομάδαν. Ζαττίν, λαλεί μου, εν κανεί που εκάμετε το πραξικόπημαν, εν’ εσείς που μπαίννετε εμπόδιον να πάμεν έσσω μας εμείς οι πρόσφυγες. Του λέω, μα είσαι πρόσφυγας τζι εσύ; Ναι, μου απαντά, είμαι που την Λύσην τζιαι θέλω να πάω έσσω μου να ζήσω ειρηνικά με τους Τουρκοκύπριους τζιαι ούλλους τους ανθρώπους που θέλουν το καλόν της Κύπρου μας. Καλά, λαλώ του, εν φοάσαι ότι εν’ να σου δειχτεί καμιάν φοράν ο Αυξεντίου; Ο Αυξεντίου προς πληροφορίαν σου, λαλεί μου, ήταν δικός μας, ήταν μες στες λαϊκές συντεχνίες. Εν άντεξα. Λαλώ του, εν’ να σε καταγγείλω στην αστυνομίαν. Γιατί; λαλεί μου. Επειδή επούλησές μου νερόν της Ομόνοιας, νερόν ξημαρισμένον, γεμάτον ΑΚΕΛικά κολοβακτηρίδια. Άτε, ρε φασίστα, ππουστοκαλαμαρά, λαλεί μου τζι έσυρέν μου μιαν σιοκολάταν Ίον τζιαι ήβρεν με μες στ’ αμμάτιν ο αθεόφοβος. Ευτυχώς, έπιαν με η χαρτωμένη μου η Σκαλιωτού τζι έφυέν με πριν σκοτωθούμεν τζι επήρεν με να δω τον γιατρόν μου στο νοσοκομείον της Λάρνακας. Ιδού τα αποτελέσματα: Πίεση 16,2 με 9,3, ζάχαρο 415 και κρεατίνη 2,7. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να σταματήσει αμέσως διά νόμου η ονομασία προϊόντων με τα ονόματα αθλητικών σωματείων, συντεχνιών και κομμάτων. Βαρωσιώτης συνταξιούχος Υ.Γ.: Εφανταστήκατε αύριον να φκει τζιαι μια μπύρα που να ονομάζεται ΑΚΕΛ; Έλεος, ρε σκατοκυπραίοι!

Η αντιστασιακή υφή στις μέρες μας οφείλει να λάβει πολύμορφο χαρακτήρα και στρατηγική, για να αποφευχθούν οι αυτοσχεδιασμοί του παρελθόντος και να αντισταθμιστεί η πολυπλοκότητα της σημερινής κατάστασης, η οποία δεν ορίζει κάποιον συγκεκριμένο ιδεολογικό αντίπαλο και είναι και η ίδια εξίσου πολυεπίπεδη. Για τόσα χρόνια, ο Ελληνισμός υιοθετούσε μια διαφορετική προσέγγιση της αντίστασης προς τον κυρίαρχο, ώστε να επιβιώσει. Όταν δεν μπορούσε να διεξαγάγει ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα, κατέφευγε στον ανταρτοπόλεμο, με σκοπό να φθείρει τον εχθρό και να κρατήσει τη φλόγα της αντίστασης αναμμένη. Δηλαδή, αντί της άμεσης επιδίωξης απελευθέρωσης, ακολουθούσε μια στάση συντήρησης του πόθου με ταυτόχρονη ανασυγκρότηση, ώστε να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα ακολουθούσαν τη ρήξη. Με αυτά τα λίγα, νιώθω την υποχρέωση να ευχηθώ σε όλους: Kαι του χρόνου στην Κερύνεια. Ελεύθεροι.

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΕΝΑ

ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΜ

Mutlu yıllar με γυναικεία εσώρουχα και ότι πάντα η κατανάλωση τον Δεκέμβρη είναι τουλάχιστον είκοσι πέντε τοις εκατό πιο πάνω. Απέναντι μεγάλες φωτογραφίες με πανέμορφες γυναίκες πλασάρουν τα γυναικεία εσώρουχα, το προϊόν που προσφέρει το μαγαζί. Λογικά τα καλλίγραμμα μοντέλα αξιοποιούν τα αποτελέσματα και τα εργασιακά κεκτημένα από τις μάχες του φεμινιστικού κινήματος για το δικαίωμα του θηλυκού πληθυσμού για ίσα δικαιώματα στην εμπορική κουλτούρα και στις καταναλωτικές δυνατότητες. Η πωλήτρια ρωτά να βοηθήσει σε κάτι, ίσως αντιλαμβανόμενη την αμηχανία ή απλώς προσπαθώντας να συνδράμει στην αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος μέσω της αυξημένης χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης και την έξοδο της κυπριακής οικονομίας από το μνημόνιο. Η μουσική που παίζει δυνατά ανέλπιστα αποπειράται να αμβλύνει τα τρεις χιλιάδες χρόνια αμηχανίας που δημιουργούν την ταχυπαλμία και να πείσουν ότι επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε. Αφού ούτως ή άλλως η μουσική που παίζει ξέρει ότι σε όλη την εσπερία είναι απολύτως φυσιολογικό να μπαίνουν άντρες σε καταστήματα με γυναικεία εσώρουχα και να αυξάνουν με αυτόν τον τρόπο και το εθνικό τους ΑΕΠ και να εδραιώνουν τα εμπορικά δικαιώματα των γυναικών αλλά και την εθνική τους λίμπιντο. Αφού η προηγούμενη γενιά μάς έστειλε τόσα χρόνια στο εξωτερικό για να συμφιλιωθούμε με το ευρωπαϊκό ξεθάρρεμα, μας έχει διατάξει σιωπηλά να γίνουμε ένα με τον απελευθερωμένο κόσμο, γιατί εσύ συνεχίζεις να αισθάνεσαι κάπως αμήχανα και σε κυριεύει μια ανεξήγητη ευαισθησία για τα πάντα; Περπατώντας και πλησιάζοντας ανεβαίνουν σιγά σιγά οι παλμοί. Το κρύο ευτυχώς συγκρατεί τις σταγόνες από ιδρώτα που θέλουν απεγνωσμένα να βγουν και να προδώσουν την αγωνία και το έκδηλο άγχος. Το μήκος των διασκελισμών των βημάτων τείνουν όλο και πιο πολύ να μειώνονται. Προς τι όλη αυτή η αμηχανία; Αφού υπάρχει διαταγή από τον τύπο που μοιάζει με αξύριστο πυροσβέστη επιρρεπή στην κόκα κόλα ότι πρέπει να γίνει είσοδος στο κατάστημα. Το είπαν και οι ειδήσεις ότι με τις χριστουγεννιάτικες αγορές της τελευταίας στιγμής αυξάνεται το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν

Όλοι οι άλλοι είχαν γεννηθεί ένοχοι και τώρα απελευθερωνόντουσαν, ήταν πολύ φρέσκοι και ανακάλυπταν τη χαρά της βίαιης ρήξης, σήκωναν ψηλά το κεφάλι, έπιαναν τη ζωή από τα μαλλιά κι επιθυμούσαν να τη δουν να ξεφωνίζει, χαλούσαν τον κόσμο με τις φωνές τους, πρότειναν διάφορα πράγματα, συζητούσαν το θέμα, την έπεφταν με άνεση, ζούσαν ανενόχλητοι, ύψωναν το οικοδόμημα της έπαρσής τους, τραβούσαν μπροστά, έλεγαν πέντε αλήθειες το λεπτό, πέντε βασικές αλήθειες κάθε εξήντα δευτερόλεπτα. Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

Του Ξένιου Μεσαρίτη

Η πωλήτρια αναμένει την απάντηση με τη μουσική να συνεχίζει να ξεφωνίζει, χωρίς ίχνος ιδιαίτερης έκπληξης, σαν να αντιμετωπίζει συχνά τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αντιμετώπισε και άλλες περιπτώσεις αποτυχημένων αποπειρών εξύμνησης του καταναλωτικού πνεύματος των τελευταίων ημερών του χρόνου; Ίσως δηλαδή ακόμη να είμαστε οι τελευταίοι σε αυτήν την ήπειρο που συνεχίζουμε να ντρεπόμαστε, ενώ οι άλλοι το έχουν ξεπεράσει; Έστω, όταν μπαίνουμε σε κατάστημα με γυναικεία εσώρουχα κοκκινίζουμε, και δεν έχουμε ακόμη θεωρήσει ότι είναι αφύσικο να ντρεπόμαστε και να νιώθουμε αμήχανα, θεωρώντας ότι το κοκκίνισμα εμπίπτει στην παρελθοντολογία, αφού πρέπει να ξεπεράσουμε την αμηχανία που νιώθουμε ως λαός τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια. Απερχόμενος από το κατάστημα γυναικείων εσωρούχων, πέραν της συνεισφοράς στην ανάκαμψη της κυπριακής οικονομίας, ένα αίσθημα αισιοδοξίας για τη δικαίωση του λαϊκού κοκκινίσματός μας και η αίσθηση ότι ακόμη συνεχίζουμε να κρατούμε την προγονική μας αθωότητα αντικατέστησε την ταχυπαλμία. Στην τελική, πάντα ο απλός λαός, πέραν της αμηχανίας που τον διακατείχε, «ήξερε ότι ήταν γεννημένος για να είναι ντροπαλός, αμήχανος, ξενυχτισμένος, καπνιστής, τραυματισμένος, αθώος, νευρικός, ανήσυχος, πληγωμένος» και ανάμεσα στα χαρακτηριστικά του είναι και το ότι αντιλαμβάνεται πως πέραν της αύξησης των οικονομικών δεικτών, της αναγνώρισης των δικαιωμάτων και των δύο φύλων στο καταναλωτικό δικαίωμα (sic), η ύπαρξη και η αγορά γυναικείων εσωρούχων αντανακλάται κυρίως στη χρηστική τους αξία. Εν αντιθέσει με τους ηγέτες του που πάντα «έλεγαν πέντε αλήθειες το λεπτό, χαλούσαν τον κόσμο με τις φωνές τους», ταυτίζονται με τη σύγχρονη μουσική της κατανάλωσης, ποτέ δεν κοκκινίζουν και πάντα, χάνοντας το νόημα μέσα στη μέθη της χαζοχαρούμενής τους αλλοτρίωσης, καθιστούν τους εαυτούς τους ικανούς να εύχονται Καλά Χριστούγεννα και Mutlu Yıllar φορώντας γυναικεία εσώρουχα πάνω στο κεφάλι τους, χωρίς να ξέρουν πώς αλλιώς μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν.

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΤ

Σαν απόκληρος

Του Χρίστου Πέτρου

Η σούμα της διασκέδασης για το 2015 άγαρμπα αλλά πάντα χαριτωμένα το ντέφι και είναι «από κορμί, φωνάρα». Αυτές, λοιπόν, οι ταβέρνες (καμιά φορά έχουν και κάποιον που παίζει πλήκτρα, έτσι για να γεμίζει το πράμα) με τις εντάσεις και το ρεπερτόριο μπουζουξίδικου είναι ό,τι πιο must στο επίπεδο της λαϊκοπαρακμιακής αλλά πάντα δικής μας και πάντα αγαπημένης διασκέδασης.

Πάει ο παλιός ο χρόνος και αβίαστα γεννιέται μια διάθεση απολογισμού, σούμας, για πράγματα και καταστάσεις που έγιναν το 2015. Ένα απ’ αυτά και η νυχτερινή ζωή, η διασκέδαση που αντανακλά, εκτός των άλλων, και σε έναν βαθμό την πολιτισμική μας κατεύθυνση. Ο παλιός ο χρόνος έχει καταγράψει διάφορες ανακατατάξεις στο επίπεδο της νυχτερινής διασκέδασης που οφείλονται σε ένα ευρύ φάσμα αιτιών που εκτείνεται από την αενάως μεταβαλλόμενη μόδα μέχρι την οικονομική κρίση. Μπουζουξίδικα και μπουζουκοταβέρνες: Ένας τύπος μαγαζιού που το 2015 έδειξε ότι είναι στη δύση του ή, τέλος πάντων, περνά και αυτός από σκληρή δοκιμασία είναι τα μπουζουξίδικα (τα «μπουζούκια» που λέμε) με τις δεκαμελείς και βάλε ορχήστρες και τους πεντέξι φανταχτερούς τραγουδιστές και φανταχτερές τραγουδίστριες. Αν και κάποια μαγαζιά αυτού του τύπου παραμένουν ανοιχτά και το παλεύουν, αφ’ ενός ο αριθμός τους έχει μειωθεί, μιας και ο κόσμος που ακολουθεί, η ζήτηση δηλαδή έχει και αυτή λιγοστέψει, και αφ’ ετέρου έχουν μικρύνει αισθητά και οι ορχήστρες. Εδώ το αίτιο είναι οικονομικό και όχι θέμα μόδας, μιας και τα μπουζουξίδικα ήταν και είναι πάντα στη μόδα. Είναι αξιοθαύμαστη η φοβερή ικανότητά τους να ενσωματώνουν στο ρεπερτόριό τους τις τελευταίες επιτυχίες μόλις αυτές κυκλοφορήσουν. Πάολα, Παντελίδης, Κιάμος, Βέρτης, Μαζωνάκης κ.ά. Ωστόσο, ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να ξοδεύει με τον ίδιο τρόπο που ξόδευε προ πενταετίας. Έτσι και τα μαγαζιά αυτά δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πληρωμής δεκαπέντε μουσικών και άλλων τόσων γκαρσονιών, μπάρμαν κτλ. Το κενό που αφήνουν πίσω τους τα μπουζουξίδικα έρχονται να καλύψουν οι μπουζουκοταβέρνες. Όλο και περισσότερες ταβέρνες τύπου ολ ινκλούσιβ προσφέρουν «πακέτα» με πλούσιους σε ποσότητα και συνήθως μέτριας ποιότητας μεζέδες με ποτό και διασκέδαση με ζωντανή μουσική ίδιου ρεπερτορίου με τα μπουζουξίδικα, από σχήματα αποτελούμενα από ένα μπουζούκι, μια κιθάρα και μία τραγουδίστρια που παίζει κάπως

ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ

Μπαρ και καφενεία: Τα μπαρ φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Ειδικά στην παλιά Λευκωσία έχει γεμίσει ο τόπος. Υπάρχουν μπαρ για όλα (σχεδόν) τα γούστα και για όλες τις τσέπες. Η συντριπτική πλειοψηφία των μπαρ βάζει ξένη μουσική, φανκ, σόουλ, λίγο ραπ, λίγο ροκ και «ό,τι χορεύω παίζε μου». Έχουν τα ποτά (ουίσκυ, κοκτέιλ κτλ.) στα έξι με οχτώ ευρώ και τις μπύρες στα τρία με πέντε ευρώ. Αρκετά από τα μπαρ λειτουργούν πλέον και σαν αφτεράδικα (από το αγγλικό after). Δηλαδή, για τα γερά ποτήρια της πόλης που δεν τους αρκεί να πίνουν μέχρι τις 2:00-3:00 τα ξημερώματα που κλείνουν τα πλείστα μαγαζιά, υπάρχουν κάποια μπαρ που μένουν ανοιχτά μέχρι το πρώτο φως του ήλιου που, ως γνωστόν, στέλνει τα βαμπίρ στις τρύπες τους, αν φυσικά δεν έχουν πάθει ανοσία απ’ το ποτό και είναι σε θέση να πιάσουν το μήνυμα της φύσης, πως είναι ώρα για ύπνο… Πάντως, παρά το γεγονός ότι τα μπαρ αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο μες στο 2015, την προτίμηση του κόσμου φαίνεται πως κερδίζουν τα καθιερωμένα, τα υφιστάμενα εδώ και χρόνια μπαρ. Γιατί, ως γνωστόν, οι Κυπραίοι έχουμε άρρηκτους και βαθείς δεσμούς με την μπάρα μας. Δίπλα στα μπαρ, σαν άλλο είδος μανιταριού, και τα καφενεία που φυτρώνουν από το πουθενά. Η άδεια λειτουργίας που τους δίνει ο Δήμος και ο ΚΟΤ τους επιβάλει να πουλούν μόνο προϊόντα που θα έβρισκε κανείς σε ένα παραδοσιακό καφενείο. Έλα όμως που κανένας πια δεν πίνει κυπριακό καφέ ή σουμάδα. Έτσι τα καφενεία είναι σαν καφενεία. Πάντως, ειδικά τα Παρασκευοσάββατα, αποτελούν τόπο προθέρμανσης αλκοολαγώνα για τους πλείστους διασκεδαστές της νύχτας, επειδή κλείνουν στις 11:00 (πάλι διά νόμου) και ο καημένος ο κόσμος δεν προλαβαίνει να μεθύσει όπως θέλει και έτσι αναγκάζεται να πάει παρακάτω. Ρεμπετάδικα: Το 2015 εδραιώνεται περαιτέρω η ύπαρξη των ρεμπετάδικων, τουλάχιστον στη Λευκωσία.

Και όταν λέμε ρεμπετάδικα, εννοούμε τα μαγαζιά εκείνα που είτε προσφέρουν φαγητό είτε ποτό αποκλειστικά (μουσικές ταβέρνες ή μουσικά καφενεία αντίστοιχα) και έχουν αξιόλογα μικρά σχήματα που παίζουν προσεγμένα, παλιά ρεμπέτικα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι αυτού του είδους τα μαγαζιά δεν είναι καινούργιο φρούτο. Ωστόσο, την τελευταία περίοδο παρατηρείται μια άνθηση που ακριβώς το 2015 έδειξε ότι μάλλον θα κρατήσει για αρκετό ακόμη καιρό. Οι αιτίες πολλές. 1ον: Το ρεμπέτικο είναι ξανά στη μόδα με την καλή και την κακή έννοια. 2ον: Τα μαγαζιά αυτά είναι σχετικά φτηνά. 3ον: Σε αυτά τα μαγαζιά δεν υπάρχει η οχλαγωγία που υπάρχει σε μπουζουξίδικα ή κλαμπ, συνεπώς είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες για παρεΐστικη και πιο ανθρώπινη διασκέδαση. Τέτοια στέκια είναι το «Καφενείο 11» (εδώ ευλογούμε τα γένια μας…), ο «Πολυχώρος» στην Ονασαγόρου, η «Πριγκιπέσσα» στην Αγλαντζιά, το «Τσιπουράκι μεζεδάκι», αλλά και άλλα μαγαζιά τα οποία μπορεί να μη φιλοξενούν σε τακτική βάση ρεμπέτικα σχήματα, όμως κάθε τρεις και λίγο διοργανώνουν (αξιόλογες) ρεμπέτικες βραδιές. Λαϊβάδικα - Ροκάδικα: Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90, στον χώρο της ζωντανής μουσικής κυριαρχούν οι λεγόμενες «ροκ μουσικές σκηνές». Μαγαζιά όπως η «Ελλοπία», μετά το «Εναλλάξ», το «Τρένο», η «Αυλαία», η «Διαχρονική» κ.ά., με τα νεανικά τους συγκροτήματα καταφέρνουν να βάζουν μερικές εκατοντάδες κόσμου κάθε βράδυ και για περίπου μία εικοσαετία (αυτό σημαίνει πέντε με έξι φοιτητοσειρές) να παραμένουν στο προσκήνιο με ρεπερτόριο που συμπεριελάμβανε Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Κατσημιχαίους, Πυξ Λαξ και γενικά όλα τα ΕΔΟΝοτράγουδα της ανθρωπότητας. Αυτός ο τύπος λαϊβάδικου έχει κλείσει τον κύκλο του και στην Κύπρο και το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε το 2015, αφού παρά την επιμονή διαφόρων σκηνών, η σαιζόν για αυτές έκλεισε πριν καν ανοίξει. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ξεπερασμένο ρεπερτόριο και στον επίσης ξεπερασμένο ιδιότυπο ανθρώπου που δημιουργεί. Δηλαδή, τα «έντεχνα» κορίτσια και τα «έντεχνα» αγόρια δεν τα κάνει παρέα κανένας πλέον. Οι σκηνές αυτές παραμένουν ανοιχτές σαν χώροι και κάποιες φαίνεται ότι προσπαθούν να ανέβουν στο τρένο της εποχής μας και να προτείνουν κάτι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των σημερινών τάσεων. Εγχείρημα που μοιάζει στοιχηματικό. Άλλοι «εκσυγχρονίζουν» το ρεπερτόριό τους βάζοντας Μαραβέγια, Μουζουράκη, Ζουγανέλη, Μποφίλιου, κλαψομουνικοελαφροσαχλαμαρίστικα τραγούδια και τα ρέστα ή μεταπηδούν σε αμιγώς ξένο ρεπερτόριο, ενίοτε με αξιοζήλευτα αποτελέσματα (βλέπε Minus One). Ελλείψεις και ευχές για το 2016: Είναι πια έκδηλο ότι υπάρχει σοβαρή έλλειψη από χώρους που παίζουν, είτε ζωντανά είτε όχι, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Δεν υπάρχει ούτε ένα σκυλάδικο της προκοπής. Δεν υπάρχει ούτε ένα μπαρ που να παίζει Μπιθικώτση, Διονυσίου και να μην είναι πουτανομπυραρία. Δεν υπάρχει μια ταβέρνα που να παίζει Αγγελόπουλο και ας παίζει μαζί και Καρρά ή Τερζή. Ευχές, λοιπόν, για το 2016 είναι: 1. Να ανοίξουν τέτοια μαγαζιά 2. Να πάρουν τον πούλο ο Αναστασιάδης και οι Τούρκοι 3. Να ανοίξουν τέτοια μαγαζιά

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

ΤΟ 40% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΖΕΙ ΣΕ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ. ΤΟ 0% ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΖΕΙ ΣΕ ΔΙΖΩΝΙΚΕΣ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ

ΠΟΣΑ ΑΥΤΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΓΟΣ; ΔΥΟ.

AKİNCİ BEY SENİ SEVİYORUZ

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΝΗ

ΔΙΕΘ

Ανάληψη ευθύνης

Από γωνιά στρατηγική

Του Σάββα Σαββίδη

Ισραήλ-Τουρκία… Eμείς τα λέγαμε βρίου και στις 15 Νοεμβρίου, στη Συρία στις αρχές του 2016 θα επέλθει κατάπαυση του πυρός και μέσα στους επόμενους δεκαοχτώ μήνες θα μεταβληθεί σε ένα ομόσπονδο κράτος. Αυτό το κράτος θα αποτελείται από τέσσερα ομόσπονδα κρατίδια. Το πρώτο θα είναι το κράτος των Δρούζων. Το δεύτερο θα είναι το σουνιτικό κράτος, το οποίο θα ανήκει στους Τζιχαντιστές τους οποίους θα κουρέψουν. Το τρίτο θα είναι το αλουίτικο κράτος, το οποίο θα είναι ρωσικής επιρροής. Και, τέλος, το τέταρτο θα είναι το κουρδικό ομόσπονδο κράτος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Τουρκία μένει έξω από τη γεωπολιτική σκακιέρα της Συρίας και επίσης η δημιουργία κουρδικού κράτους θα τη φέρει σε δύσκολη θέση και θα πρέπει να δικαιολογήσει γιατί και οι Κούρδοι εντός της δεν έχουν το δικό τους κράτος. Αφού η ίδια με την ανάμειξή της στον εκδημοκρατισμό της Συρίας απέφερε κουρδικό κράτος. Με τις τελευταίες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας, είδαμε να ενθαρρύνεται η επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ. Για μας αυτή η πολιτική κίνηση δεν αποτελεί κάτι περίεργο, αφού ο ίδιος ο Ερντογάν στη διεθνή διάσκεψη στο Παρίσι ανέφερε ότι θέλει να αποκατασταθούν οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ. Οι σχέσεις των δύο χωρών της περιοχής μας διαταράχτηκαν με το φραστικό επεισόδιο μεταξύ Ερντογάν και Πέρεζ στο Νταβός το 2009 και οξύνθηκαν με την πολύνεκρη επίθεση του ισραηλινού στρατού στο τουρκικό πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» το 2010. Το δόγμα Νταβούτογλου –«μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες»– κατέρρευσε με τη ρήξη της Τουρκίας με το Ισραήλ, κάτι όμως που δεν χάλασε και ιδιαίτερα τα σχέδια της Άγκυρας όσον αφορά στο νεοοθωμανικό σχέδιο για την ηγεμονία της στην ευρύτερη περιοχή με πρόσχημα το ήπιο Ισλάμ. Εξ ου και η σύσφιξη των σχέσεων του Ερντογάν με τη Χαμάς στην Παλαιστίνη. Όμως, βλέποντας το σχέδιο να καταστεί περιφερειακή δύναμη στην περιοχή να καταρρέει, αφού η αποτυχία στην Αίγυπτο, η αποτυχία στη Συρία του Άσαντ και η ντε φάκτο αυτονόμηση της κουρδικής οντότητας και πάλι στη Συρία είναι δεδομένη, αποφάσισε να αναπτύξει ξανά φιλικές σχέσεις με τον χωροφύλακα της Μέσης Ανατολής, το κράτος του Ισραήλ. Βλέποντας τις τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, ειδικά η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αναμφίβολα κλιμάκωσε τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, δημιουργώντας επίσης το «σιιτικό μέτωπο» Ιράν-Βαγδάτης-Χεζμπολάχ. Ένα μέτωπο που έχει σοβαρές σχέσεις με τους Κούρδους εντός της Τουρκίας και αυτό το ξέρει καλά ο Ερντογάν, έτσι η σύγκληση με το Ισραήλ ίσως είναι αναγκαία. Κάτι άλλο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η επίλυση του Συριακού, η οποία είναι προ των πυλών. Όπως φαίνεται και από τη σύνοδο της Βιέννης στις 30 Οκτω-

Τέλος, ως γνωστόν, η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν το χρίσμα από την αυτοκρατορία (ΗΠΑ) να αποτελούν τους χωροφύλακες της περιοχής. Μιας ευαίσθητης περιοχής, αλλά εξίσου σημαντικής. Με πολλά ζητήματα άλυτα, το κυριότερο εκ των οποίων είναι το Κυπριακό. Στόχος της αυτοκρατορίας, όσον αφορά στο Κυπριακό, είναι η άμεση επίλυσή του με όρους ΔΔΟ και η δημιουργία αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου Κύπρου-Ισραήλ-Τουρκίας. Ας συνέλθουμε, λοιπόν, από τις αυταπάτες προσμονής βοήθειας από το Ισραήλ προς όφελός μας. Ας θυμηθούμε τον ρόλο του στην περιοχή.

Του Άντη Λοΐζου

Η χρεοκοπημένη στρατηγική των κυπριακών κυβερνήσεων και ο υπνώττων λαός

Από την έναρξη των συνομιλιών μετά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής του 1974 μέχρι σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία και η εγκάθετη της Τουρκίας, υποτελής διοίκηση στα κατεχόμενα έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα, η μεν Κυπριακή Δημοκρατία εξασφάλισης όσο το δυνατόν περισσότερων δημοκρατικών στοιχείων για την ομαλή, δημοκρατική και ασφαλή λειτουργία του νέου κράτους, η δε Τουρκία διά των ανδρεικέλων της στο ψευδοκράτος εξασφάλισης συνταγματικών παραχωρήσεων σε σύγκρουση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και με κάθε έννοια δικαίου, που να εξισώνουν το 18 τοις εκατόν των Τουρκοκυπρίων με το 82 τοις εκατόν των Ελληνοκυπρίων και παράλληλα να αποδομούν την Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι ούτως ή άλλως εκλιπούσα από το 1963 γι’ αυτήν. Δυστυχώς, οι κυπριακές κυβερνήσεις Γ. Βασιλείου, Γ. Κληρίδη, Δ. Χριστόφια και Ν. Αναστασιάδη έκαναν τεράστιες υποχωρήσεις σε θέσεις αρχών των κυβερνήσεων Μακαρίου και Σπύρου Κυπριανού και έκαναν τεράστιες παραχωρήσεις προς την κατοχική Τουρκία που στην ουσία αδρανοποίησαν και εξουδετέρωσαν ό,τι είχαν κερδίσει οι προηγούμενοι. Σε προηγούμενα άρθρα, σε ημερίδες, ομιλίες και εισηγήσεις μου με θέμα το Κυπριακό αναφέρθηκα σε πάμπολλες περιπτώσεις στο γεγονός ότι η πλευρά μας εξευτελίστηκε και ταπεινώθηκε από την τουρκική ηγεσία και τα ανδρείκελά της στην κατεχόμενη Κύπρο. Τώρα θα σταθώ μόνο σε μερικά τελευταία θλιβερά για τη νηπιακού επιπέδου κυπριακή εξωτερική πολιτική γεγονότα. 1. Η Τουρκία διά του Πρωθυπουργού της στο Συμβούλιο Αρχηγών της ΕΕ, όταν ανοίχθηκε το κεφάλαιο 17 για την ένταξή της στην Ένωση, δήλωσε σαφώς και απεριφράστως ότι δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη κράτους με το όνομα Κυπριακή Δημοκρατία. Στο ίδιο συμβούλιο, έχοντας κάθε ηθικό και νομικό λόγο, ο πανδαίμων πρύτανης της Ρεαλιστικής Σχολής Σκέψης Νίκος Αναστασιάδης, αντί να προβάλει ΒΕΤΟ, συμφώνησε με το άνοιγμα του κεφαλαίου 17 και παρασκηνιακά κλαψούριζε για τις θέσεις της Τουρκίας την οποία, μαζί με τον προκάτοχό του Δ. Χριστόφια, έγλειφαν και εξυμνούσαν. 2. Την ίδια περίοδο, πολεμικό του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού 30 χλμ. νοτίως της Πάφου και εντός της κυπριακής ΑΟΖ παρενοχλούσε αμερικανικών συμφερόντων πλοίο που εκτελούσε έρευνες επ’ ωφελεία της ΚΔ και πάλι η κυπριακή κυβέρνηση εποιείτο την νύσσαν. Οποία κατάντια. 3. Κύπριοι επίσημοι, ο ΥΠΕΞ κύριος Γ. Κασουλίδης (με τη γνωστή μεγάλη προφητική του δήλωση περί νέας Μικρασιατικής Καταστροφής) και ο Μέγας Επίτροπος της Κύπρου στην ΕΕ, γνωστός ανανιστής, Στυλιανίδης, με τις γνωστές δραστηριότητές του στην προ του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν περίοδο, δεν χάνουν ευκαιρία να εκθειάζουν το εκλεκτό δίδυμο Ερντογάν και Νταβούτογλου και να λιβανίζουν την τουρκική πολιτική στο Κυπριακό. Ειδικά ο Μέγας Επίτροπος που αποκαλεί τον Ερντογάν σύγχρονο ηγέτη και εκσυγχρονιστή της Τουρκίας. 4. Ας μην ξεχνάμε και την αίτηση του ΠτΔ Ν. Αναστασιάδη προς τον Πρωθυπουργό της Σουηδίας να του παραχωρήσει τη θέση του δίπλα στον Αχμέτ Νταβούτογλου κατά τη λήψη φωτογραφίας, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει σε αυτόν που δεν τον αναγνωρίζει, τον εξευτελίζει διαρκώς, κατέχει το 37 τοις εκατόν της πατρίδας του και καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού του. Οποία αισχρή κατάντια. 5. Τέλος, η εξίσωση του ψευδοπροέδρου Ακιντζί με τον αυτοαναιρούμενο νόμιμο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το κοινό τους μήνυμα για τα Χριστούγεννα προς τους Κυπρίους, τους οποίους μάλιστα ο Αναστασιάδης αποκάλεσε «Ρουμλάρ». Ποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος θα πίστευε και θα ήλπιζε ότι η τουρκική ηγεσία με τους εις το ψευδοκράτος εγκάθετούς της, όταν έχουν απέναντί τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς που ενεργούν όπως ενδεικτικά προανέφερα, θα ήταν δυνατόν να αποδεχθεί οποιανδήποτε θέση της ΚΔ για μια δίκαιη, βιώσιμη, δημοκρατική λύση στο Κυπριακό;

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΒΡΑΒΕΙΑ 2015 * Η ΠΑΛΙΑ «ΕΝΩΣΙΣ» * ΒΡΑΒΕΙΑ 2015 Εξοικειωμένοι με την κατοχή της χρονιάς: Απονέμεται εξίσου στην εφημερίδα Πολίτης, σε όλα τα μέλη της Ομάδας Κύπρος και στη Ρένα Χόπλαρου. Εύφημος μνεία στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου για τη συγκινητική παράσταση που ανέβασε στη Σαλαμίνα. Αδιάφθορος της χρονιάς: Απονέμεται φυσικά στον Ρίκκο Ερωτοκρίτου. Μνεία στον Σωκράτη Χάσικο που θυμώνει. Έπαινος στον εκτελεστικό πρόεδρο της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης, Ανδρέα Πετρίδη.

Πλούσιος που νομίζει ότι επιτελεί έργο της χρονιάς: Απονέμεται στον Σερ Στέλιο Χατζιηωάννου. Εκπαιδευτικό σύστημα της χρονιάς: Απονέμεται στο τουρκοκυπριακό ψευδοεκπαιδευτικό ψευδοσύστημα αν και έχει μικρές ελλείψεις. Μνεία στο φιλοπολεμικό ελληνοκυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα.

Σκατάς της χρονιάς: Λόγω πληθώρας επιλογών, το βραβείο αυτό δεν θα δοθεί αυτήν τη χρονιά. Ευελπιστούμε το 2016 να μειωθούν αρκετά οι επιλογές μας με κάποιον τρόπο, ούτως ώστε να μπορέσουμε να απονείμουμε το καθιερωμένο πλέον αυτό βραβείο. Σκατοσκατάς που να πάει στ’ ανάθθεμαν να πάει ο αχώνευτος της χρονιάς: Απονέμεται στον Έσπεν Μπαρθ Άιντα παμψηφεί. Αχμέτ Νταβούτογλου της χρονιάς: Απονέμεται στον Μουσταφά Ακιντζί, τον δικό μας, τον Λεμεσιανό συνπρόεδρο του προέδρου μας. Μουσταφά Ακιντζί της χρονιάς: Απονέμεται στον Νίκο Αναστασιάδη για τη σημαντική συνεισφορά του στην αποαπομόνωση του σύνοικου στοιχείου. Δημήτρης Χριστόφιας της χρονιάς: Απονέμεται επίσης στον Νίκο Αναστασιάδη. Έποικος της χρονιάς: Απονέμεται στον Νίκο Τορναρίτη για την προστασία της κατοχής της Κερύνειας. Μνεία στον Άντρο Κυπριανού. Χριστουγεννιάτικο μήνυμα της χρονιάς: Απονέμεται στα παραλειπόμενα του κοινού μηνύματος Αναστασιάδη-Ακιντζί. Κρατικός αερομεταφορέας της χρονιάς: Απονέμεται στις δικές μας Κυπριακές Αερογραμμές για ευνόητους λόγους.

Ενδιάμεσος της χρονιάς: Το βραβείο απονέμεται στην Ελένη Θεοχάρους. Μνεία στον Γιώργο Λιλλήκα για τις προσπάθειες συνένωσης του ενδιάμεσου χώρου. Γλείφτης ξημαρισμένων ευρωπαϊκών κώλων της χρονιάς: Απονέμεται στον Χάρη Γεωργιάδη κυρίως για τη στάση του εναντίον της Ελλάδας στα Γιούρογκρουπ. Εύφημος μνεία στον Νίκο Αναστασιάδη. Ομφάλιος λώρος της χρονιάς: Απονέμεται στον Νίκο Αναστασιάδη για τη δήλωση περί μητέρων πατρίδων και την προσήλωση στον ομφάλιο λώρο με την Τουρκία.

Αγρότης και άμα λάχει και πρόεδρος κόμματος της χρονιάς: Απονέμεται στον Αβέρωφ Νεοφύτου για την αγάπη στα παπάκια, το εμπόριο πορτοκαλιών με την Τουρκία, το μάζεμα πατατών και φρούτων στον ΔΗΣΥ. Αχτένιστη της χρονιάς: Απονέμεται στην Αθηνά Κυριακίδου με την ελπίδα να καταφέρει να πάει σε καμιά κομμώτρια της προκοπής με τον νέο χρόνο. Έξυπνο πουλί της χρονιάς: Απονέμεται στον επιλαχόντα του ΔΗΣΥ, Ευγένιο Χαμπουλλά που τρώει αμπελοπούλια για να εκλεγεί βουλευτής.

Αεροδρόμιο της χρονιάς: Απονέμεται στο Διεθνές Αεροδρόμιο Λάρνακας «Γλαύκος Κληρίδης».

Πρόβλημα της χρονιάς: Απονέμεται για ακόμα μια χρονιά στο Κυπριακό. Μνεία στο Συριακό. Έπαινος στο Κουρδικό.

Κράτος της χρονιάς: Απονέμεται στις Ηνωμένες Πολιτείες Κύπρου, άλλως United States of Cyprus. Μνεία στο ψευδοκράτος.

*Απολογούμαστε αν ξεχάσαμε σημαντικά ή ασήμαντα βραβεία. Για αυτό ευθύνεται η πίεση χρόνου. Επιφυλασσόμαστε.

ACM Christofides LTD

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

Α Δ Α Λ Λ Ε

ΗΤΑ

ΜΟΤ ΕΚΚΡΕ

Κι ας τρώγομεν πέτρες...

Αν υπάρχει κόλαση

Σχολεία χωρίς καθηγητές και υποδομές, σχολεία διαλυμένα, αλλά με ισχυρά εθνόμετρα!

Οι πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid =26510&subid=2&pubid=113875477) αποκάλυψαν με τον πιο καθαρό τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης: ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάψει επιτέλους να νιώθει περήφανος για τους αγώνες και τα επιτεύγματά του, αλλά και να πάψει να νιώθει αδικημένος για όσα έχει υποστεί, ειδικά στη νεώτερη Ιστορία. Έτσι, σύμφωνα με τη Σία Αναγνωστοπούλου δεν έχει τόση σημασία αν ο Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας, καθώς έδρασε ως… Ευρωπαίος επαναστάτης, όσο για την πολύπαθη Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί κι αυτή ένα φαινόμενο που απλώς εντάσσεται στο παγκόσμιο… προσφυγικό ζήτημα! Κάθε αντίθετη άποψη συκοφαντείται ως χρυσαυγίτικη και της αποδίδονται φράσεις όπως: «ο ηρωισμός ίδιον της ελληνικής φυλής» ή «η μοίρα των Ελλήνων» ως ερμηνεία των διωγμών των Μικρασιατών που δήθεν χρησιμοποιούν όλοι όσοι διαφωνούν με τις απόψεις των εθνομηδενιστών. Όσο για την Παιδεία στην Τουρκοκρατία, ε! Ήταν απλώς ένα φαινόμενο… αυτοαναπαραγωγής της Εκκλησίας, αφού σχολεία έχουμε μόνο με το έθνος-κράτος! Πού να το ήξερε ο Κοσμάς ο Αιτωλός να μην το φάει τζάμπα το κεφάλι του που νόμιζε πως ίδρυε σχολεία! Προφανής στόχος: οι Έλληνες να μην αισθάνονται σε καμία περίπτωση ότι αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο κι έτσι δεν υπάρχει και κανένας λόγος να αγωνίζονται να διατηρήσουν την ιδιαίτερη ταυτότητα και την ιστορική τους μνήμη και εν τέλει να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία και αξιοπρέπεια. Η αποικιοποίηση της χώρας απαιτεί και την αντίστοιχη ραγιάδικη συνείδηση. Τέλος με το «εθνόμετρο» στη διδασκαλία της Ιστορίας λοιπόν. Υποστηρίζεται δηλαδή σοβαρά πως δάσκαλοι και καθηγητές όλα αυτά τα χρόνια άλλο δεν κάνουν από το να διαπαιδαγωγούν με βάση εθνικιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις τούς μαθητές. Αν αυτό δεν συνιστά προσβολή για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, αλλά και ωμή περιφρόνηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, τότε ποιο μέτρο αντί για το εθνόμετρο πρέπει να εφαρμόσουμε προκειμένου να μετρήσουμε τις επιδόσεις του υπουργείου τους τελευταίους μήνες; Αντί δηλαδή να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας, εφευρίσκει ανύπαρκτους εχθρούς προκειμένου να διχάσει τους εκπαιδευτικούς και τον ελληνικό λαό και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, ελπίζοντας από την άλλη ότι υπάρχει ακροατήριο που θα υποδεχθεί θετικά τέτοιες δηλώσεις. Γιατί κατά τα άλλα, η Υπουργός αντί να υπηρετεί, περιφρονεί βαθύτατα τον προφανώς χαμηλού πνευματικού επιπέδου ελληνικό λαό που αντί για ιστορικούς, όπως η Ρεπούση, ο Λιάκος και η ίδια, ακολουθεί τους άγνωστους και

ανώνυμους, αλλά πανίσχυρους «εθνικιστές»: «Δεν θέλω να το προσωποποιήσω. Είναι περισσότερο δυνάμεις που λειτουργούν ως η κοινή γνώμη, που είναι διάχυτες στα κόμματα και σε διάφορους φορείς της κοινωνίας. Οικειοποιούνται την κοινή γνώμη και επιβάλλουν πολύ εύκολα τις εθνικιστικές απόψεις τους, διότι η κοινή γνώμη δεν διαθέτει ιστορική κουλτούρα». Ευτυχώς όμως αυτός ο… απαίδευτος λαός αγνόησε τους παραπάνω ιστορικούς και καταψήφισε το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο που τόσο φανατικά είχαν υποστηρίξει μαζί με τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την ΕΕ και φυσικά την Τουρκία. Μήπως η απαιδευσία της «κοινής γνώμης» ευθύνεται και για το ότι δεν πείθεται από τους οικονομολόγους και τους νομικούς της κυβέρνησης για τις αλλαγές στη φορολογία και το ασφαλιστικό; Η τραγωδία είναι ότι, όπως έχει δείξει η Ιστορία (της Γιουγκοσλαβίας το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), όταν επιβάλλονται τέτοιου τύπου, δήθεν αντιεθνικιστικές, αντιλήψεις, οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και ό,τι δεν πέτυχαν η δικτατορία του Μεταξά και η χούντα θα το πετύχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: να ενισχύσει τελικά τις εθνικιστικές αντιλήψεις και να οδηγηθούμε σ’ έναν νέο εθνικό διχασμό. Κι όμως, ειδικά αυτήν την κρίσιμη για τη χώρα και τον λαό μας στιγμή, έχουμε ανάγκη από μία σύγχρονη δημοκρατική πατριωτική συνείδηση. Η Παιδεία οφείλει να μεταδώσει στους νέους μας αγάπη για την πατρίδα τους, περηφάνια, κι όχι συμπλεγματική ανωτερότητα ή κατωτερότητα για τα επιτεύγματά της, εκείνο δηλαδή το συλλογικό ήθος που θα αποτελέσει την προϋπόθεση απελευθέρωσης, ώστε οι νέοι μας να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους για «το καλό του λαού και της χώρας», όπως δίδασκε το παλιό αριστερό ήθος. Γιατί, που να πάρει ο διάολος, δεν είναι δυνατόν αυτή η έρημη πατρίδα να μορφώνει και να σπουδάζει τους νέους σε υψηλό επίπεδο για να τους στέλνει να στελεχώσουν τα νοσοκομεία, τις υπηρεσίες και τις εταιρείες της κεντρικής, της δυτικής και της βόρειας Ευρώπης. Και μόνο την παραδοσιακή αξία της ανταπόδοσης να είχαμε καλλιεργήσει στα παιδιά μας, θα είχαμε διασφαλίσει ότι ένα σημαντικό επιστημονικό και πνευματικό κεφάλαιο θα παρέμενε να παλέψει εδώ προκειμένου η Ελλάδα από οικόπεδο και αποικία να καταστεί παραγωγική, δημιουργική και τελικά ελεύθερη. Απασχολούν άραγε κανέναν όλα αυτά ή αποτελούν φωνές βοώντος εν τη ερήμω που σύντομα θα σκεπάσουν οι κραυγές και λοιδορίες για «εθνικισμό»; Τάσος Χατζηαναστασίου Αναδημοσίευση από το ardin-rixi.gr

ΒΑΣΟΣ ΠΤΩΧΟΠΟΥΛΛΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ιστορίες με τραγούδια Εκδ. Κουκκίδα 2015 Τον Βάσο Πτωχόπουλλο τον είδα και τον άκουσα για πρώτη φορά στις 5 Μαρτίου, στην αξέχαστη εκείνη βραδιά του «Αιγαίου», όταν ο ποιητής Κώστας Βασιλείου, με αφορμή την επέτειο του Γρ. Αυξεντίου, μας γοήτευσε με τις τζιυπριώτικες μπαλάντες του για τον ήρωα, για τους πατέρες της ποίησης και της μουσικής μας παράδοσης (Β. Μιχαηλίδη, Κ. Μόντη, Θ. Καλλίνικο), ακόμα και με τα σατιρικά του. Αυτό που με έκαμε να νιώσω πως χρόνια πολλά γνωρίζομαι με τον Β.Ν.Π. είναι το βιβλίο του Περιπλανώμενος Δυστυχισμένος που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στο οποίο αφηγείται τα βιώματά του στα δύσκολα και περιπετειώδη χρόνια κατά την παιδική και νεανική του ηλικία (1962-1982, από 12 ως 32). Διαβάζοντας το βιβλίο του, πολλές φορές είδα τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του, επειδή κι εγώ πρόσφατα ασχολήθηκα με το ίδιο θέμα, σε άλλο βέβαια επίπεδο. Ο Βάσος διέρχεται διά πυρός και κολάσεως, ενώ εγώ, ως βοσκαρέτι στο Γέρι, πολλές φορές βρισκόμενος μεταξύ ζωής και θανάτου –τέτοιους κινδύνους πέρασα–, χάρηκα τον επίγειο Παράδεισο!... Εδώ, όμως, μιλάμε για το βιβλίο του Β.Ν.Π., που είχε το προνόμιο να γεννηθεί στον Παράδεισο της Γιαλούσας. Στα παιδικά του χρόνια όντως η Γιαλούσα ήταν ένας Παράδεισος! Με ασημόχρωμες ελιές, βαθυπράσινες τερατσιές, με όμορφους λόφους, δαντελλωτούς γύρω γύρω, να βαστάζουν τα φτωχικά σπιτάκια της, κι όλα τούτα να τα ’χει αγκαλιά η καθάρια, η γαλάζια θάλασσα και να τα νανουρίζει το κύμα με το τραγούδι του. Στο σπίτι του παππού καθόταν ώρες ολόκληρες ο συγγραφέας μαζί του, ν’ ατενίζουν τα βουνά του Ταύρου και να του τραγουδά παραπονιάρικα τραγούδια της προσφυγιάς, αφού είχε ξεριζωθεί από την Τραπεζούντα του Πόντου το ’22. Ξεριζωμένος ο παππούς, καθόταν στη νέα αετοφωλιά του, φτιαγμένη στη Γιαλούσα, εκεί όπου η ομορφιά της στεριάς και η απεραντοσύνη της θάλασσας απάλυναν τον πόνο του. Ευτυχισμένος ο συγγραφέας ζούσε κι απολάμβανε τους ανοιχτόκαρδους, τους χωρατατζήδες Γιαλουσίτες, τους καρδιακούς φίλους και συμμαθητές στο Δημοτικό, τις διασκεδαστικές ατάκες στο σινεμά, τα παιδικά πάρτυ, αλλά στα δώδεκά του χρόνια όλα χάθηκαν σαν όνειρο, κι η ευτυχία του δεν είχε συνέχεια. Η απόφαση του πατέρα του, για οικονομικούς προφανώς λόγους, έφερε τα πάνω κάτω. Μία μέρα «μάτσιασε» όλη την οικογένεια, μαζί και τον παππού, τους ξερίζωσε από τον Παράδεισο της Γιαλούσας και τους «φύτεψε» στην Κόλαση της Αγγλίας, τρία μόνο χρόνια μετά την Ανεξαρτησία (1962). Με σφιγμένη την καρδιά, ο δωδεκάχρονος τότε Βάσος, παρά τη θέλησή του, άφηνε πίσω του τους αγαπημένους συμμαθητές του, την ερωτοχτυπημένη Λουκία του, την κυρία Ξενού με τη μεγάλη καρδιά, που κάποτε του χάρισε ένα ολόκληρο σελίνι και με αυτό ο μικρός έκαμε το πανηγύρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ δικό του. Άφηνε πίσω του τον πιο πιστό φίλο του, τον παιχνιδιάρη σκύλο του, τον Σπόττη, κι όλους τους Γιαλουσίτες. Στην Αγγλία, ως παιδί ή έφηβος, έζησε την Κόλαση από την πρώτη μέρα: Ουρανός μολυβής, βαρύς σίδερο, πλάκωνε το στήθος του. Διαμέρισμα σαν κελί στη φυλακή, άνθρωποι σκυθρωποί κι αγέλαστοι κι η θάλασσα του Margate (=πύλη της θάλασσας) μαύρη, κατασκότεινη. Στο σχολείο της ξενιτιάς γνώρισε την ωμότητα του ρατσισμού σε όλο της το μεγαλείο. Από τους συμμαθητές του δέχτηκε βρισιές ακατονόμαστες, περιφρονήθηκε, έφαγε το ξύλο της χρονιάς του από τα Εγγλεζούθκια, επειδή ήταν τρομοκράτης τάχα (λόγω ΕΟΚΑ) και δεν μπορούσε να παίξει τα σαχλοπαιχνίδια τους και δεν μπορούσε να μιλήσει άπταιστα την αγγλική γλώσσα. Στα χρόνια που πέρασαν ανδρώθηκε, περιπλανήθηκε, ταλαιπωρήθηκε, δυστύχησε. Το πιοτό και τα τραγούδια του αγαπημένου του τραγουδιστή Καζαντζίδη και όχι μόνο δεν στάθηκαν ικανά να γιατρέψουν τον πόνο του. Είναι περίεργο, πώς αυτή η πληγωμένη ψυχή δεν τα κατάφερε ν’ ανακαλύψει Εκείνον που θα του χάριζε την απόλυτη γαλήνη και χαρά, Εκείνον που έχει πάντοτε ανοιχτές τις αγκάλες για τους πονεμένους. Ο συγγραφέας αξιώθηκε να επαναπατριστεί (1982), αλλά στον Παράδεισο της Γιαλούσας δεν μπορεί να επιστρέψει, γιατί μες στη φωλιά του παππού του θρονιάστηκε κούφος, τζιαι ποιος τζιαι πότε, Θεέ μου, εν’ να λύσει την κκελλέν του; Δεν αντέχει ο Βάσος να επισκεφτεί τη Γιαλούσα σαν ξένος και έτσι σώζει τουλάχιστον την περηφάνια του. Όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά περιπετειώδη που βίωσε ο Πτωχόπουλλος εδώ στην Κύπρο, αρχικά στο χωριό του τη Γιαλούσα, ύστερα ως μετανάστης στην Αγγλία και ξανά στην ελεύθερη Κύπρο, περιγράφει στο βιβλίο του ως συγγραφέας. Ο λόγος του γλαφυρός, αγνός, ντόμπρος, βγαίνει με απλότητα και χιουμοριστική διάθεση και ίσως αυτό αποτελεί και τη γοητεία του βιβλίου του. Το βιβλίο το διάβασα μονορούφι μέσα σε δύο νύχτες, τόσο συναρπαστικό είναι. Όταν τέλειωσα το διάβασμα ήταν αργά, πήγα στο κρεβάτι μου, ξάπλωσα να κοιμηθώ. Αναλογιζόμενος τα βάσανα ενός ανθρώπου όταν ήταν παιδί και έφηβος, αναπολώντας και δικές μου εμπειρίες, με πήραν τα κλάματα τζιαι έκλαια ούλλη νύχτα τζιαι τ’ αμμάθκια μου ως το πρωίν εν εκάμμησαν. Ευτυχώς, όμως, τα εγγονάκια μου με προσγείωσαν πρωί πρωί. Όντως, υπάρχει η Κόλαση κι είναι μια άβυσσος. Υπάρχει όμως και η Παράδεισος ανθισμένη κυπάρισσος.

Μιχάλης Αργυρού Σεπτ. 2015

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΚΥΚΛΟΣ Β’ | ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2015 | Φύλλο 2

Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΔΙΜΙΤΟΣ Ο ΚΟΤΣΙΙΝΟΠΕΘΥΜΗΤΟΣ

Κανεί με με το ψέμα μου τραβά με πιον το γαίμα μου.

Φίλες και φίλοι, Καλές γιορτές! Παραχωρώ τον πολύτιμο χώρο μου για να φιλοξενήσω ένα μέλος του «Harem School of Arts». Να εξηγηθώ, λοιπόν, καλύτερα: Γύρω από τον Κώστα Βασιλείου έχει δημιουργηθεί, αυτοβούλως, ένα χαρέμι από άντρες, γυναίκες και…. ευνούχους (;). Ενίοτε το παίζουν και «Κρυφό Σχολειό», γι’ αυτό άλλωστε ο φίλος ή η φίλη που γράφει το πιο κάτω κείμενο φέρει το ψευδώνυμο «Νόρμα» (του Μπελλίνι;). Της/του παραχωρώ, λοιπόν, με αγάπη τον χώρο μου, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να στείλω και τα θερμά μου χαιρετίσματα στον παλιό μου Δάσκαλο, που υπήρξε εγγύτατος συνοδίτης και σύμπλους και που μου εμπιστεύτηκε να συνεχίσω τη στήλη του. Ίων

Το Νάμιν Β’: Η αρχέγονη πολυδυναμικότητα του Έρωτα Για να μπορέσω να προσεγγίσω ένα κείμενο, ένα πρόβλημα, ένα βιβλίο, φτιάχνω στο μυαλό μου ένα σύμπαν, δηλαδή ένα σύστημα που διέπεται από κανόνες: «Εν αρχή ην ο λόγος». Στη δική μου περίπτωση όχι μόνο ως λογική ή ως λέξη, αλλά πρώτιστα ως αιτία. Γιατί αν δεν γνωρίζεις την αιτία, είσαι σαν την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ που ρωτάει τη γάτα στο σταυροδρόμι: Ποιον δρόμο να ακολουθήσω; Κι όταν η γάτα ανακαλύπτει πως η Αλίκη δεν ξέρει πού θέλει να φτάσει, της απαντά: «Τότε δεν έχει σημασία. Αν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, όποιον δρόμο και να πάρεις μπορεί να σε οδηγήσει εκεί». Αλλά εγώ πάντα (όσο περνά από το χέρι μου, δηλαδή) δεν ξεκινώ για αναζητήσεις χωρίς να ξέρω το πού πηγαίνω και το γιατί. Στο πιο κάτω κείμενο ψάχνω αρχικά να βρω απαντήσεις στο γιατί ο Κώστας Βασιλείου μας έδωσε αυτό το βιβλίο που δύσκολα μπορώ να το χαρακτηρίσω ως ποίηση, πεζογραφία ή κριτική και στο εξής θα το αποκαλώ «Pluripotent Literature», δηλαδή «Πολυδύναμη λογοτεχνία»*. Έπειτα καταθέτω τη γνώμη μου και στο τέλος συνοψίζω εκείνο που ανακάλυψα στην πορεία της αναζήτησης. Εν αρχή, λοιπόν, ήταν ο λόγος. Αρχίζοντας από τον τίτλο «Το Νάμιν Β’ του Κώστα Μόντη του Χοντροδάκτυλου τ’ Αναρκοδόντη», ο αναγνώστης αναμένει το δεύτερο μέρος της ανάγνωσης του έργου του ποιητή Κώστα Μόντη από τον ποιητή Κώστα Βασιλείου και προετοιμάζεται για ακόμη ένα «ψαλτήριν, συλλούτουρκον, παναΰριν». Μέγα σφάλμα. Η πρόθεση του ποιητή φαίνεται από το πρώτο κιόλας ποίημα, το οποίο, αν και θα μπορούσε να ερμηνευτεί και αλλιώς, τολμώ να πω πως συνοψίζει την πορεία του ιδίου και της ποίησής του. Επιθυμεί να μιλήσει επιτέλους, γιατί παρά το ότι αυτός και η ποίησή του αποκλείστηκαν από το σταρ σύστεμ (από τους επαΐοντες) της εποχής του, όχι μόνο επεβίωσαν, αλλά όπως το χρυσάφι, η αλήθεια, η αρετή, ο βήχας, ο πλούτος κι ο έρωτας η Ποίησή του δεν δύναται πλέον να κρυφτεί. Στη συνέχεια του βιβλίου ο ποιητής παραθέτει μάλιστα ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία της νεκρανάστασής της. Στο πρώτο κιόλας ποίημα που φέρει τον τίτλο «Αντί Προλόγου» αρχίζει με την εισαγωγή της «Οδύσσειας» (ο Βασιλείου είναι ο κατ’ εξοχήν επικός ποιητής της γενιάς του), για να ψάλει την αέναη δυνατότητα επιβίωσης της Κύπρου, αναφέροντας ονόματα προσώπων που συνέβαλαν στην πτώση του «Άγιου Κάστρου», αλλά κι άλλα που συμβάλλουν στην «κατ’ εξακολούθηση» Ανάσταση.

Φακκώ ρόβιν στον ρότσον διώ πάτσον τζιαι κλώτσον.

Η αγάπη για την πατρίδα που εισάγεται έτσι απλά, ως να συνομιλεί ο ποιητής με φίλους, επανέρχεται παντού. Διαπερνά τον ενιαίο χωροχρόνο του βιβλίου που εμπεριέχει νεκρούς και ζωντανούς, αόρατα και ορατά. Και ακριβώς μετά, στους επόμενους στίχους, η πατρίδα αποκτά ένα συνώνυμο: Τη γλώσσα-ελευθερία, που είναι «…η ρίζα μας, ο τελευταίος θάμνος μας ψηλά στον κρεμμό… βάτος φλεγόμενη και μη καιόμενη». Από αυτό, λοιπόν, το προλογικό σημείο αρχίζει ένα δημιουργικό παιχνίδι με τη γλώσσα που αλλάζει συχνά μορφές, ιδίωμα, ρυθμό, κρατώντας σταθερά ένα μόνο κλειδί: Την αρρενωπότητα του δημιουργού. Στη συνέχεια, ο ποιητής εξηγεί ότι θα δημοσιεύσει ιδιωτικές κριτικές επιστολές για το Νάμιν Α’ επειδή απλούστατα δεν έχει λάβει δημοσιευμένες, αλλά δηλώνει ότι δεν τον πειράζει καθόλου για τη μοναξιά, τη «γερημία», γιατί αυτές εμπεριέχουν την «τρέλα του έρωτα». Η πρόθεση αυτή του Κώστα Βασιλείου ομολογουμένως με ξένισε. Σκέφτηκα ότι θα διάβαζα τα γνωστά φιλικά «λιβανίσματα» που ανταλλάσουν φιλοφρονητικά και χωρίς να τα εννοούν οι διάφοροι δημιουργοί μεταξύ τους και άρχισα να προχωρώ με καχυποψία. Αιφνιδιάστηκα! Στη δεκαετία του ’90, ο Σάββας Παύλου, σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, ορίζοντας το τι είναι λογοτεχνία στην κυπριακή σκηνή ανέφερε: «Είναι ακόμη και οι επιστολές που ανταλλάσουν οι λογοτέχνες μεταξύ τους». Πού να το φανταστώ ότι μπροστά στα μάτια μου θα εκτυλισσόταν ένα πανδαιμόνιο Ποίησης! Μια μορφή Επιστολικής Ποίησης που ενώ ο κάθε δημιουργός είναι ανεξάρτητος, αφού ο λόγος του καθενός φέρει τη σφραγίδα της ατομικότητας, ενώνονται όλοι σε έναν κοινό λόγο σαν τα ανάγλυφα στο διάζωμα του Παρθενώνα που ενώ στο ένα τους επίπεδο προβάλλουν ανεξάρτητα, στο πίσω μέρος τους είναι ενωμένα σε ένα ενιαίο υπόστρωμα. Αυτό δε που ενώνει όλους αυτούς τους δημιουργούς είναι ένας αυθεντικός πανερωτισμός, το νέο δόγμα που εισάγει στην Ποίησή του ο Βασιλείου, ο λόγος της δημιουργίας του βιβλίου που έψαχνα πρωτύτερα. Εν αρχή ην ο λόγος: Ο Έρωτας ακόμη και για τα άψυχα, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια. Πόσο μάλλον για τους ανθρώπους: Γυναίκες και άντρες. Ο Κ.Β. έχει πολλάκις τονίσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, πλην όμως σήμερα φαίνεται να ανακαλεί, αποδεχόμενος μια αμφιφυλοφιλία. Αρχικά η τροπή αυτή μπορεί να σοκάρει, στην πραγματικότητα όμως ο ποιητής δεν επαναπροσδιορίζει τη σωματική του ρότα, αλλά εστιάζει πλέον σε ένα άλλο είδος Έρωτα, υψηλότερου απολλώνιου προσανατολισμού, έτσι ακριβώς όπως ο πνευματικός έρωτας της Δημιουργίας. Αυτός ο πανερωτισμός αποτελεί το οχυρό αντίστασής του έναντι στον κομφορμισμό, επειδή ο Έρωτας είναι χάος, είναι ελευθερία, είναι τρέλα, ενώ η Μικρόνοη Πλειοψηφία (Μ.Π.) καταπιέζει το αυθόρμητο, προωθώντας το διανοουμενίστικο. Σ’ αυτό το διανοουμενίστικο, σ’ αυτό το δήθεν αντιστάθηκε όλα αυτά τα χρόνια με την ερωτική του μανία ο ποιητής, γιατί είναι ίσως ο μοναδικός Κύπριος ποιητής που έχει καταληφθεί από το Δαιμόνιο της Ποίησης τόσο ολοκληρωτικά. Και ποιο καλύτερο εργαλείο θα μπορούσε ένας «Δαιμονισμένος Δημιουργός» να επιλέξει, παρά την ελληνική γλώσσα, κυρίως στην κυπριακή της παραλλαγή, αφού αυτή αποτελεί μια «Πανερωτική Ενότητα» που ο Βασιλείου προσαρμόζει στις ανάγκες της τεχνικής του; Δείγματα αγάπης για τον γενέθλιο χώρο, για τους ανθρώπους που αποτελούν επίσης γενέθλια γη, από το πιο αγαπημένο μου ποίημα της συλλογής: «Μόντης, Μιχαηλίδης Κούλλης Χαραλαμπίδης ο Παύλος ο Τελώνης Κουγιάλης ο Θεόκλητος …τούτ’ ήταν οι δικοί μου οι τέσσερις σταυροί μου…» «Μιλάς μου ή περιπαίζεις με; Είμαι καλά! Είμ’ έσσω μου. Έσσω μου μες στην ρίζα μου». «Εκεί αναπνέει με νεκρό πνεύμα εκείνος που δεν μπόρεσε ποτέ να πει στον εαυτό του αυτή είναι η δική μου, η γενέθλια χώρα!», λέει ο Walter Scott. Αλλά ο Κώστας Βασιλείου είναι ζωντανός και δημιουργεί γιατί μπορεί να πει «είμαι έσσω μου!». Ένα ακόμη δημιουργικό παιχνίδι μάς περιμένει σ’ αυτό το βιβλίο «Πολυδύναμης Λογοτεχνίας». Μια εναλλακτική δημιουργική τεχνική, το collaborative Poem (τεχνική που εισήχθη από τους Ιάπωνες), όπου δύο δημιουργοί, ο Στέλιος Παπαντωνίου και ο Κώστας Βα-

Του Ίωνος Δραγούμη της λευτεριάς λαγούμι.

Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής

σιλείου, χαιρετούν τους νεκρούς τους φίλους Αντρέα Μητροφάνους και Γεώργιο Δράκο. Υπέροχοι στίχοι, παιχνίδι με το επώνυμο (Δράκος): «…καβαλλάρης πάντα στον δράκο του τι πρωτάκουστο που τον είχε εκ γενετής χαλιναρκασμένο, μα άδητο τόσο υπάκουο – καβάλλα πάει στην εκκλησιά…» Και για τον Μητροφάνους: «Κατοικοεδρεύει πλέον μονίμως εντός των τειχών μου κι όταν σου ομιλώ για τα κάστιά μου και τα κάστια του κόσμου δεν είμ’ εγώ που σου ομιλώ μα εκείνος…»

Ασχολούμαι με την ποίηση του Βασιλείου από τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκε στα κυπριακά δρώμενα κι έχω προσέξει πως ξεχωρίζει ακόμη μια τεχνική που τον χαρακτηρίζει ήδη από τα πρώτα ώριμά του έργα και την οποίαν αποφασίζω να αποκαλέσω «Τεχνική της Απογείωσης-Προσγείωσης». Ενώ κάποια από τα ποιήματα σε οδηγούν σε εκστατικά επίπεδα, κάποια άλλα σε προσγειώνουν απότομα, καθώς η σατιρική τους διάθεση φτάνει στα όρια της κοροϊδίας. Σ’ αυτά τα ποιήματα η γλώσσα αλλάζει επίπεδο. Και παρά την απλότητά της, γίνεται εξεζητημένη και άγνωστη. Επιβάλλει έναν αρνητικόστροφο ελιτισμό. Για παράδειγμα, ενώ «μετέχω» στο: «Όμως, πριχού να φύουσι να πάσιν εις το Πέρα εγέμωσαν τους κήπους σου με αγάλματα τζι αηδόνια στον αέρα. Έτσι τζιοιμάσαι τζιαι ξυπνάς Μέσα στα άσματα, τζιαι στα αγάλματα…», αρνούμαι να γνωρίζω την έκφραση «Τσιακ πιρινί» με την ίδια ζέση με την οποίαν αρνούμαι να αποδεχτώ και τις «ιριδοχτυπημένες» στεριές του Ελύτη. Επίσης, αρνούμαι να παρακολουθήσω τις δύο συμμαθήτριες της πρώτης δημοτικού που παραβγαίνουν στις χάρες που διαθέτουν: «Εγιώ είμαι μια τσούλλα. Εγιώνι η Κυπρούλλα». Αυτό εννοώ με τον όρο «Τεχνική της Απογείωσης-Προσγείωσης» και έχω φτάσει στο τελικό συμπέρασμα ότι ο Βασιλείου χρησιμοποιεί ενσυνείδητα αυτήν την αντιθετικότητα, για να αναδείξει περισσότερο την ομορφιά, όπως π.χ. αναδεικνύεται η ομορφιά μιας κόρης δίπλα από έναν σάτυρο. Επομένως, ακόμα και αυτά τα «κατώτερα» ποιήματα συγχωρούνται (Ποιητή, αφέονταί σου αι αμαρτίαι, όσο κι αν τις συντηρείς πεισματικά), γιατί αυτά αναδεικνύουν το Φως της θείας Τρέλας σου. Δυο λόγια για το τέλος: Ο Κώστας Βασιλείου είναι η αυθεντικότερη φωνή της εποχής του, αλλά επέλεξε την απομόνωση «ίνα μη πειρασθεί», «ενεδύθη» την κυπριακή διάλεκτο, αποκλείστηκε από την πανελλαδική κριτική και έγινε περιθωριακός συνειδητά. Όμως οι κριτικοί του μέλλοντος (γιατί ο χρόνος είναι ο ουσιαστικός κριτής) σίγουρα θα τον αναγνωρίσουν ανάμεσα στους Πρώτους για τη μοναδικότητα και τον αρχέγονο χαρακτήρα της Ποίησής του. Έχω φτάσει στο τέλος της αναζήτησής μου. Θα μπορούσα να είχα συνεχίσει να ψάχνω κάθε νησί της μοναδικής αυτής ποίησης, αλλά απόκαμα. Άλλωστε, όπως λέει κι η Έμιλυ Ντίκινσον: «η αλήθεια πρέπει να θαμπώνει λίγο λίγο (βαθμιαία), γιατί αλλιώς όλοι στη γη θα τυφλωθούν». Τυφλώθηκα! Νόρμα Οκτώβρης-Νοέμβρης 2015 * Αυθαίρετος όρος που παραπέμπει στην πολυδυναμικότητα κάθε κειμένου να εκληφθεί ως ποίημα, πεζό ή κριτική. Δηλαδή, κάθε κείμενο διαθέτει αρχέγονο υλικό που μπορεί δυνητικά να εκληφθεί ως εξειδικευμένο είδος στα μάτια του αναγνώστη.

30 Δεκεμβρίου 2015 | τεύχος 12ο |ΕΝΩΣΙΣ

ΕΚΔΟΤΙΚ

Εξ αφορμής

Σύντομος βιογραφία του ποιητού Κωνσταντίνου Καβάφη (και του καθενός μας άλλωστε) …δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ, «Η πόλις» νταλγκαδιασμένος και βαρύς γυρνάει τα στενορρύμια της πολιτείας της άχαρης που τρώει τα σωθικά του σ’ αυτήν εδώ γεννήθηκε σ’ αυτή θε ν’ αποθάνη εδώ πίκρες τον πότισαν

κρουνηδόν

εδώ τον βασάνισαν μόνος του πίστεψε – φορές – πως τη χαράν ευρήκε

σπανίως

κάποτε θέλησε κι’ αυτός κάπου μακρυά να φύγη μα εκατέβη στο γιαλό και δεν είχε καράβι Νίκος Εγγονόπουλος, «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», Ίκαρος

ΥΝ

Ο Ρ Ο Φ Ο Λ Κ ΚΥ

Της Ευθυμίας Δούση

Περιπλανώμενος Δυστυχισμένος… Σύντομος βιογραφία του ενωτικού Βάσου Φτωχόπουλλου (και του κάθε ενωτικού άλλωστε) Στον Βάσο Φτωχόπουλλο που κατάλαβε από νωρίς τη σημασία του Εθνικού μας Ύμνου Το βιβλίο Περιπλανώμενος Δυστυχισμένος δεν γράφτηκε, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, για να πει τον πόνο του ή για να βγάλει τα σώψυχά του, αλλά για ένα μεγάλο ευχαριστώ, αντίδωρο σε όλους εκείνους τους συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές του τόπου που τον έσωσαν και μας σώζουν εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Ήδη από το προλογικό του σημείωμα ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει τα πράγματα στον αναγνώστη· αφ’ ενός ότι δεν εγείρει καμία λογοτεχνική ή άλλη συγγραφική αξίωση και αφ’ ετέρου ότι δεν μιλά για τον «καημό του ενός», αλλά για όλους τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Γνωρίζοντας ότι ο Φτωχόπουλλος δεν επιχειρεί μια αυτοβιογραφία αλλά μια αφήγηση των συναντήσεών του, άλλοτε καλών και άλλοτε κακών, με ανθρώπους, αυτό που μπορεί να ειπωθεί κατ’ αρχήν για αυτές είναι ότι τις διέπει ο ίδιος νόμος, η μουσική που απαρχεί από αυτές και τις ρυθμίζει. Ρυθμιστής των σχέσεων του Φτωχόπουλλου με τον κόσμο και τα πράγματα, η μουσική αποκτά έναν άλλον ρόλο, κρατώντας τον κραδασμό ανάμεσα στους ήχους και τα νοήματα των αφηγήσεών του. Τι άλλο όμως θα μπορούσε να ειπωθεί για τον ιδιότυπο βιογραφούμενο αυτών των ιστοριών που περιπλανήθηκε ως πρόσφυγας από τη Γιαλούσα στο Μάργκεϊτ, έπειτα στο Λονδίνο και τη Θεσσαλονίκη, για να εγκατασταθεί πάλι ως πρόσφυγας στη Λευκωσία; Υπάρχει άραγε κάτι που να διαφοροποιεί αυτό το βιβλίο των προσωπικών αφηγήσεων πέραν της τραγικότητας του βιώματος ενός πρόσφυγα και τον νόστο του προγονικού τόπου; Σίγουρα ο ξεριζωμός σημάδεψε, νοηματοδότησε τον κόσμο και εξακολουθεί να ορίζει τις σχέσεις του Φτωχόπουλλου με τους ανθρώπους και τα πράγματα, μιας και μένει ξενιτεμένος στον ίδιο του τον τόπο, όπως τόσοι άλλοι Κυπραίοι, αλλά είναι μόνον αυτό; Αναμφισβήτητα όχι. Ο Φτωχόπουλλος ενώ φαίνεται να είναι αγκυροβολημένος στο παρελθόν και τις αναμνήσεις του, παραμένει άνθρωπος του ενεστώτος χρόνου. Και τούτο γιατί η Σμύρνη που έστεκε πλάι στον παππού του σαν Θεός εξακολουθεί να συντρέχει και τον ίδιο, ενώ τα νερά στο Μάργκεϊτ εξακολουθούν να μην έχουν το ίδιο βαθυγάλαζο χρώμα της θάλασσας της Γιαλούσας. Διαβάζοντας το βιβλίο του Φτωχόπουλλου, θα αναρωτηθείς για πάρα πολλά. Ποιο το νόημα να μακαρίζεις μετά από 55 χρόνια μια πουτάνα και για ποιον λόγο να επιμένεις ότι σίγουρα πήγε στον Παράδεισο; Υπάρχει καμιά εσώτερη ανάγκη που σε κάνει να ελληνοποιείς τους Εγγλέζους φίλους σου ή τα αγαπημένα σου ξένα συγκροτήματα και τους μουσικούς τους ή είναι μια ακόμα ελληνοκεντρική ιδιορρυθμία; Γιατί όταν βλέπεις μια ταινία πιότερο να έχεις καθαρίσει το μυαλό σου τρώγοντας έναν μπακλαβά, έναν φρέσκο μπακλαβά ή ακούγοντας τη «Μαντουμπάλα»; Πώς γίνεται να αγαπήσεις την Ελλάδα

δίχως να έχεις δει τους τόπους και τους ανθρώπους της, παρά μόνο μέσα από τις ταινίες του Κακογιάννη; Είναι δυνατόν να καταλάβεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από το πώς στεκόταν στην ουρά του ταχυδρομείου του χωρίου σου για να παραλάβει το γράμμα κάποιου συγγενούς; Είναι λογικό να μας μισούν οι Εγγλέζοι επειδή αρνηθήκαμε να μάθουμε το αγαπημένο τους παιχνίδι, το κρίκετ; Υπάρχει καμία ουσιοκρατική διαφορά ανάμεσα στους Κυπραίους της Κύπρου και τους Κυπραίους της Αγγλίας; Γιατί διαβάζοντας κανείς για τους Μαύρους Πάνθηρες αισθάνεται ότι έρχεται κοντά στις ιστορίες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ; Έχει καμία σχέση η μαύρη μουσική με το ρεμπέτικο ή η Νίνα Σιμόν με τη Μαρίκα Νίνου και ο Ντύλαν με τον Τσιτσάνη; Είναι όντως βλασφημία και ασέβεια να τραγουδάς την «Άπονη ζωή» μέσα στην εκκλησία των Αγίων Πάντων πίνοντας τη λειτουργιά ή σε εξιλεώνει που έχεις να ανάψεις με ευλάβεια δύο κεριά στη χάρη τους; Γιατί οι Κυπραίες του ’60 και του ’70 ήταν πιο όμορφες και με μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από τις σύγχρονες; Σε αυτά και άλλα τόσα παράδοξα καλείσαι να απαντήσεις σαν διαβάζεις το βιβλίο του Φτωχόπουλλου. Αν είσαι ενωτικός, έχεις ήδη απαντήσει…

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΦΟΙΤΗΤΕΣ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΛΑΡΝΑΚΑΣ-ΠΑΦΟΥ

ΤΑΞΙ ΚΩΣΤΑΣ 96 335801

ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος 12ο | 30 Δεκεμβρίου 2015

ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΙΔΙΚΑ

15 Καλός ο Αρεστής Αρεστίνου που την Κοφίνου καλή τζι η ποιητιτζιή. Μα κάλλιος ο Αριστείδης που την Ασίνου δικαιοσύνη τζιαι ξερό ψουμί.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ

Η CIA

Η καταπακτή με την Κύπρο να στέκεται πάνω δεμένη πισθάγκωνα με τη θηλιά στον λαιμό ήταν το σχέδιο Ανάν.

Προσπαθούσε διαρκώς να διαβάλλει και να αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Τα αυτιά, τα μάτια αλλά και η όσφρηση του Γεράσιμου τα έπιανε όλα. Μια φορά, μετά που ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέστρεψε από ένα παιγνίδι squash με έναν συνταγματάρχη Αμερικανό φίλο του που εργαζόταν για τη CIA, του είπε: «Ο φίλος σου Ανδρέας Παπανδρέου οργανώνει μια μυστική οργάνωση στον στρατό». Μιλούσε για την Ασπίδα που ήταν μία από τις προφάσεις για το βασιλικό πραξικόπημα εναντίον του Γ. Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965.

Που ο λαός, μαζί τζι ο Τάσσος εβάλαν τα κορμάτζια τους τζιαι τες ψυσιές τους που κάτω τζι εκρατήσαν την τζι εν άννοιξεν.

Ανδρέας Γ. Δημητρίου

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ Πηγή πληροφοριών για την αποσταθεροποίηση της Ελλάδος που οδήγησε στην κυπριακή τραγωδία είναι το βιβλίο του Γεράσιμου Τσιγάντε I should have died (New York, Athenaoum 1977). Δυστυχώς, το βιβλίο αυτό δεν έχει ακόμη μεταφραστεί στα ελληνικά. Αναφέρουμε ενδεικτικά παραδείγματα και πληροφορίες. Ο Γεράσιμος ήταν γιος του Χριστόδουλου Τσιγάντε, μίας ηρωικής φυσιογνωμίας. Ήταν ο απελευθερωτής των Δωδεκανήσων και αρχηγός του ένδοξου Ιερού Λόχου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θείος του ήταν ο Γιάννης Τσιγάντες που σκοτώθηκε προδομένος στην οδό Πατησίων από τους Ιταλούς. Ο Γεράσιμος Τσιγάντες εργάζεται σαν διευθυντής του κέντρου πληροφοριών του ΟΗΕ επί εποχής Ου Θαντ. Λαμβάνει τηλεφώνημα από τον νέο, τότε, βασιλιά Κωνσταντίνο και παρ’ όλες τις έντονες ενστάσεις του πατέρα του, αποδέχεται και γίνεται γραμματέας του βασιλιά την άνοιξη του 1964. ― Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε παρακολουθούν. ― Ποιοι, πατέρα; ― H Φρειδερίκη και οι άνθρωποί της και ο Παπαδόπουλος. ― Ποιος είναι αυτός ο Παπαδόπουλος; ― Είναι συνταγματάρχης. Οι Αμερικάνοι του έδωσαν πολλά χρήματα για να φτιάξει ένα ισχυρό δίκτυο της CIA στην Ελλάδα. Αυτός έφτιαξε αυτό το δίκτυο γύρω από το άτομό του. ― Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι κάνει το παλάτι διαχρονικά. Η βασιλική οικογένεια στήριξε τον Κάιζερ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν ντοκουμέντα από το ΥΠΕΞ της Γερμανίας ότι η ελληνική βασιλική οικογένεια πήρε 40 εκατ. χρυσά μάρκα για να στηρίξει τον Κάιζερ. Εκείνα τα χρήματα δεν κατέληξαν ποτέ στα δημόσια ταμεία, αλλά μπήκαν στους λογαριασμούς της βασιλικής οικογένειας. Από την ίδια πηγή βρέθηκε επιστολή του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ ο οποίος, μετά την εκδίωξή του από την Ελλάδα, έγραψε στον Κάιζερ και τον παρακινούσε να αρχίσει επίθεση εναντίον της χώρας μας μαζί με τη Βουλγαρία. Ήθελε δε να ηγηθεί ο ίδιος αυτής της επίθεσης. Είναι αυτός που η επιστροφή του στην Ελλάδα οδήγησε στη μικρασιατική καταστροφή.

Γεώργιος Παπανδρέου Δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη Η Φρειδερίκη αισθάνθηκε πολύ προσβεβλημένη από τον βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, γιατί ο τελευταίος της ζήτησε ακρόαση, για να την παρακαλέσει να αποδοθεί χάρη σε έναν φυλακισμένο κομμουνιστή. «Δεν θα βρεθεί κάποιος να μου εξαφανίσει αυτό τον άνθρωπο;», εξέφρασε την επιθυμία η Φρειδερίκη. Σε λίγο καιρό, ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας οργάνωσαν τη δολοφονία του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Ο άνθρωπος της Φρειδερίκης Κωνσταντίνος Κόλιας ήταν ο επικεφαλής της εισαγγελίας στο ανώτατο δικαστήριο για τη διερεύνηση της υπόθεσης. Αργότερα, το παλάτι αντάμειψε τον Κόλια κάνοντάς τον πρωθυπουργό της Χούντας το 1967.

Ακόμα μερικά παραδείγματα για τη Φρειδερίκη Είπε στον Γεράσιμο Τσιγάντε ότι ο βασιλιάς Παύλος, μετά τον θάνατό του, πήγε στον παράδεισο και ότι επέστρεψε μια μέρα και της είπε το θέλημα του Θεού για την Ελλάδα και επέμενε να το δημοσιοποιήσει. Βέβαια, αυτό δεν έγινε. Επιβεβαιωτικό αυτής της πληροφορίας είναι η συνέντευξη του τότε πρίγκιπα Πέτρου της Ελλάδας στην εφημερίδα Τα Νέα για τη Φρειδερίκη. Την ημέρα του μνημόσυνου του βασιλιά Παύλου στο Τατόι, πριν μπούμε στην εκκλησία, ήρθε και είπε στον βασιλιά Κωνσταντίνο: «Γιατί πρέπει να κάνουμε μνημόσυνο; Ο πατέρας σου ήρθε ψες το βράδυ και μου είπε ότι είναι στον παράδεισο και ότι εγώ (η Φρειδερίκη) πρέπει να κυβερνώ την Ελλάδα». Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος της είπε: «Μητέρα, πρέπει να κάνουμε μνημόσυνο, επειδή έχουμε τόσους καλεσμένους ήδη». Μόλις άρχισε το μνημόσυνο, η Φρειδερίκη έφυγε και έλεγε ότι πήγε στον τάφο του Παύλου, συναντήθηκαν και της είπε: «Πες στον Κωνσταντίνο να κάνει ό,τι εσύ (η Φρειδερίκη) του λες. Αυτό είναι πατρική αλλά και βασιλική εντολή». Αυτή ήταν η Φρειδερίκη. Μερικοί στρατιωτικοί έκαναν συχνές επισκέψεις στο παλάτι. Αυτό κίνησε την υποψία του Γεράσιμου. Φρόντισε διακριτικά να μάθει τα ονόματα αυτών των επισκεπτών: Γεώργιος Παπαδόπουλος, Μιχάλης Ρουφογάλλης, Ιωάννης Λαδάς, Νικόλαος Μακαρέζος, Δημήτριος Ιωαννίδης, Δημήτρης Μπαλόπουλος και Στυλιανός Πατακός. Όλοι μαζί απετέλεσαν τη Χούντα τρία χρόνια αργότερα.

Με όλη την εμπειρία του, ο Γεράσιμος Τσιγάντες συναντάται με τον πρωθυπουργό. Αφού συζήτησαν αρκετά, ο Γ. Παπανδρέου, αφού τον εξόρκισε ότι δεν θα αποκάλυπτε τίποτε από αυτά που θα του έδειχνε, του έδωσε να μελετήσει ένα ντοσιέ με όλα τα ντοκουμέντα που αποδείκνυαν: 1) Την έγκριση του παλατιού για τη «βία και νοθεία» που έγινε στις εκλογές του 1961. 2) Το παλάτι ετοίμαζε πραξικόπημα εναντίον του Γεώργιου Παπανδρέου. 3) Την αδιάψευστη σχέση του παλατιού με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. 4) Τα μεγάλα συμβόλαια που έγιναν με αμερικανικές εταιρείες πριν το 1963 εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου. Επί Χούντας συνεχίστηκε αυτή η νοοτροπία. υπέγραψε συμβόλαιο με μία αμερικάνικη εταιρεία να φτιάξει έναν δρόμο σαράντα εκατ. δολαρίων. Πήραν προκαταβολικά ολόκληρο το ποσό. Η εταιρεία έφτιαξε ένα μικρό τμήμα του δρόμου αξίας 2,5 εκατ. δολαρίων μόνο.

Παραίτηση Αφού παραιτήθηκε από τη θέση του στο παλάτι, απεστάλη από τον Γ. Παπανδρέου, πήγε στις ΗΠΑ για να βοηθήσει τα εθνικά θέματα και κυρίως το Κυπριακό. Ήταν παρών στην περίφημη συνάντηση του Λύντον Τζόνσον και του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964. Τότε ο Τζόνσον απαίτησε να δεχθεί ο Παπανδρέου διχοτόμηση της Κύπρου και διάφορα σενάρια μεταξύ των οποίων και η παραχώρηση ενός ελληνικού νησιού στην Τουρκία (Καστελόριζο). Ο Παπανδρέου αρνήθηκε επίμονα και τότε έγινε αντιληπτό ότι ο Τζόνσον θα τον ανέτρεπε. Μετά από τη συνάντηση, ο Τζόνσον κάλεσε τον Έλληνα πρέσβη Πέτρο Μάτσα να τον πιέσει για το ίδιο θέμα. Η απάντησή του ήταν η εξής: «Το Ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει σε οποιανδήποτε κυβέρνηση να παραχωρήσει ελληνικό νησί». Και η απάντηση του Λύντον Τζόνσον: «Τότε άκουσε προσεκτικά, κ. πρέσβη. Εγώ γ…… το κοινοβούλιό σας και το σύνταγμά σας. Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας. Η Ελλάδα είναι ένας ψύλλος. Η Κύπρος είναι ένας ψύλλος. Αν αυτοί οι ψύλλοι συνεχίσουν να ενοχλούν τον ελέφαντα, ίσως τους χτυπήσει με την προβοσκίδα του…» Η συνέχεια γνωστή… Ανδρέας Γ. Δημητρίου

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΡΕΣ;» «ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΞΕ

ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ. ΑΚΟΥΣ, ΠΑΠΠΟΥ ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ.

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ. ΕΕΕ, ΤΟ ΤΖΑΜΠΟ. ΕΕΕ, Ο ΑΚΙΝΤΖΙ.

ΚΑΘΕ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΕΓΓΥΗΤΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΜΠΟΣΟΥΣ ΕΠΟΙΚΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΔΑΦΙΚΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΦΥΛΕΤΙΚΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΕΓΓΥΗΜΕΝΕΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ

ΕΝΩΣΙΣ

Τζι ας γινεί το γαίμαν μας αυλάτζιιν

Άιντε και καλό νέο έτος! Mutlu yıllar! Ζήτω o OHE!