BUKURIA QË VRET
Hana e zbetë, si fytyra e një të vdekuni, kundron nga kupa e qiellës. Kundron botën e maleve të kristalizueme nga bora. Kundron kasollet e kristalizueme të katundit, të cilat as frymë nuk marrin. Të gjitha janë mbështjellë në bardhsin' e borës. Dhe të vret kjo bukuri e bardhë. Vret shpirtin e malësorit siç vret shpirtin e artistit shtatorja e bardhë e ftoftë e një grues së lakuriqët. E në kasollë, e cila gjëmon nën barrën e borës, derdhen dy ngjyra, kuq e zi. Kuq zjarmi i votrës në mes të kasollës, e zi rrethi. Të zeza, t' errta janë skutat e kasollës, nga dëgjohet blegrim' e mekun e ndoj delje ose kombona e lopës. Edhe ata i vret bukuria e bardhë. Nga goja u del avulli i afshevet që ngrihen n'ajr, bie mbi qimet e tyne si brymë dhe kristalizohet. Heshtje. Gjithçkafja e kristalizueme. – Një dorë shtrihet, zen një dru, e shpupurish zjarmin. Rropos një botë gacash. Flaka lëpin errsinën e shkëndijat kërcejn nën tra dhe nëpër ftyra rreth votrës. E trupnat e njerëzvet dridhen, nëpër kurriz u përshkohet të ftoftit që vjen nga skutat, andej nga errsina. Brr...uf...andej mbrapa shpinet përpijnë errsina me të ftoftit e saj. - Po shiko mos ngrin Laroja? Dhe çohen, i lëshojnë vend rreth zjarmit Larojës, lopës së shtëpis'. Të nxehet edhe ky pjestar familje në kasollën e kristalizueme. E Laroja din si duhet m'u shtrimë rreth zjarmit. Por, me trupin e saj të madh, gati shtypi dy vocrrakë, të cilët i kish zanë gjumi pranë zjarmit. E kur andej nga mesnata acarimi arrin dhe kulmin e vet, atëherë ndër bagëti fillon një lëvizje. Po, një lëvizje. Një nga një u aviten njerëzvet e me sytë e vet si me u lutë: “Na lëshoni dhe neve të ngrohemi
33